Η Λίτσια Καλαφάτη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή έδειξε μεγάλη έφεση στη μουσική και μάλιστα σε ηλικία 12 ετών έδωσε την πρώτη της συναυλία. Αποφοίτησε από το ωδείο Θεσσαλονίκης αποσπώντας το Πρώτο Βραβείο Πιάνου και διετή υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές της στο εξωτερικό. Για δύο χρόνια μαθήτευσε δίπλα στον διάσημο πιανίστα Έντουιν Φίσερ και στη συνέχει μετέβη στο Μιλάνο όπου σπούδασε πιάνο και μουσικολογία στο Κονσερβατόριο της πόλης. Ώς σολίστ πιάνου πραγματοποίησε συναυλίες σε πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις και ηχογράφησε αρκετά από τα έργα που περιλάμβανε στο πλύσιο ρεπερτόριό της. Απεβίωσε στην Αθήνα το 2006.

Η Μαρία Καλογρίδου γεννήθηκε το 1922 στην Αθήνα. Μελέτησε στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητές τον Σπύρο Φαραντάτο και την Μαρίκα Παπαϊωάννου από την τάξη της οποίας αποφοίτησε το 1950. Το 1952 συνέχισε τις σπουδές της στη Ρώμη με καθηγητή τον Τίτο Άπρεα και το 1955 ξεκινάει την πιανιστική της σταδιοδρομία στο Λονδίνο όπου και έζησε για 13 χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ανακαλύπτει την ικανότητά της και στη σύνθεση και αφοσιώνεται ολοκληρωτικά σε αυτή. Στις συνθέσεις της περιλαμβάνονται κυρίως έργα μουσικής δωματίου, τραγούδια για φωνή και πιάνο καθώς και πρωτότυπες συνθέσεις για αρχάριους μουσικούς. Το 1967 επιστρέφει στην Ελλάδα όπου αποφασίζει να μελετήσει με τον Ανδρέα Νεζερίτη ενώ παράλληλα διδάσκει πιάνο. Απεβίωσε το 2001.

Ο Νηλέας Καμαράδος (1847-1922) καταγόταν από τη Χίο και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη, όπου σπούδασε πρακτική της ψαλμωδίας κοντά στον Γεράσιμο Κανελλίδη, θεωρία με τον Παναγιώτη Κιλτσανίδη και γραφή της ευρωπαϊκής μουσικής με τον Ιωάσαφ τον Ρώσσο. Όντας ερευνητής της βυζαντινής μουσικής, δημοσίευσε πολλές μελέτες , κυρίως πάνω στο ρυθμό και το βυζαντινό τονικό σύστημα. Δίδαξε και ανέδειξε πολλούς μαθητές, διαπρεπείς μουσικολόγους και ιεροψάλτες. Ως πρωτοψάλτης διακρίθηκε για το "ίδιο" (ιδιαίτερο) ψαλτικό ύφος που αποτέλεσε "Σχολή". Από τα πιό γνωστά μαθήματα είναι τα "Πολλαπλά", "Κύριε ελέησον" και το "Δύναμις Άγιος ο Θεός".

Ο Ευάγγελος Καραηλίας γεννήθηκε το 1900 και απεβίωσε το 1975. Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης από όπου πήρε πτυχίο αρμονίας το 1924, πτυχίο ενορχήστρωσης πνευστών οργάνων το 1925, πτυχίο αντίστιξης το 1926, πτυχίο φούγκας το 1928 και δίπλωμα σύνθεσης το 1937, όλα με το βαθμό "Άριστα".

Στις συνθέσεις του συγκαταλέγονται έργα όπως το μουσικόδραμα "Του νεκρού αδελφού", οι "Παραλλαγές πάνω στο δημοτικό τραγούδι το Γιοφύρι της Άρτας" Και η μουσική διασκευή του κωμειδυλλίου "Η νύφη της Κούλουρης". Ωστόσο η πιό γνωστή του σύνθεση είναι το έργο που φέρει τον τίτλο "Νύχτα Χριστουγέννων" που στις μέρες μας έχει επικρατήσει με τον τίτλο "Χιόνια στο καμπαναριό" και εκ παραδρομής θεωρείται παραδοσιακό.

Εκτός από συνθέτης ο Ε. Καραηλίας υπήρξε σολίστ και καθηγητής του Όμποε ενώ πλούσιο ήταν και το εκπαιδευτικό του έργο καθώς επί σειρά ετών δίδαξε μουσική στο πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Στο Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο κολλέγιο Ανατόλια και στο Διδασκαλείο Θεσσαλονίκης, Τέλος πολύ σημαντική υπήρξε η συνδρομή του στην ίδρυση της Συμφωνικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης της οποίας μάλιστα διετέλεσε διοικητής την κατοχική περίοδο.

Ο Ζοζέφ Κορίνθιος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1908 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα σε ηλικία 20 ετών. Αρχικά συνεργάστηκε με τον Αττίκ ως μέλος της ορχήστρας του έως το 1932, οπότε και δημιούργησε το δικό του συγκρότημα με χαβάγιες με το οποίο πραγματοποίησε πλήθος εμφανίσεων για 20 και πλέον έτη. Πέθανε στην Αθήνα το 1992.

Ο Ντίνος Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1929. Σπούδασε βιολί, θεωρητικά και σύνθεση στο Ελληνικό ωδείο έχοντας ως καθηγητές τους διάσημους δασκάλους της εποχής, Μ. Βάρβογλη, Γ. Λυκούδη και Γ.Α. Παπαϊωάννου, από όπου απεφοίτησε το 1952 με Α' βραβείο και έπαθλο "Δ.Λαυράγκα". Οι λαμπρές μουσικές του σπουδές συνεχίσθηκαν με τριετή υποτροφία στη σχολή Τζούλιαρντ της Ν. Υόρκης (1957-1960) και κατόπιν στα πανεπιστήμια της Ιντιάνα και του Μίσιγκαν.

Έχει διατελέσει βιολιστής στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (1955-1962), στη Μικρή Ορχήστρα Αθηνών (1961-1963), στη Συμφωνική ορχήστρα και Συμφωνιέτα της Ιντιανάπολης (1963-1965), ενώ έχει συμπράξει επίσης με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και πολλές Συμφωνικές Ορχήστρες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το 1966 ξεκίνησε τη διδακτική του σταδιοδρομία στο πανεπιστήμιο της Λουϊζιάνα, ενώ από το 1974 διευθύνει το Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής του πανεπιστημίου και από το 1980 το τμήμα Σύνθεσης. Το 1986 αναγορεύτηκε σε Boyd Professor, θέση την οποία κατέχει μέχρι σήμερα. Τον Μάιο του 2010 αναγορεύτηκε σε Επίτιμο Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Γεννήθηκε το 1892 στη Χαλκηδόνα Κωνσταντινούπολης. Σπούδασε βιολί και θεωρητικά στο Ωδείο Βρυξελλών (1910-1912) και στη Schola Cantorum του Παρισιού (1919-1925). Εργάστηκε ως βιολιστής στο Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία καθώς και ως διευθυντής χορωδίας στη γαλλική πρωτεύουσα. Διετέλεσε τμηματάρχης μουσικής στο Υπουργείο Παιδείας (1943-1959) και μέλος του Ανωτάτου Διοικητικού Συμβουλίου Μουσικής.

Ο Γεώργιος Πονηρίδης είναι μια διακριτική φιγούρα στο χώρο της λόγιας Ελληνικής μουσικής, γνωστός από τα συμφωνικά του έργα, τα έργα για πιάνο και τα τραγούδια του. Από τα παιδικά του χρόνια αγάπησε τη βυζαντινή μουσική και βρήκε στην παράδοση μια πηγή συνθετικής έμπνευσης, την οποία προσάρμοσε σε νέα συνθετικά ιδιώματα και τεχνικές. Στο μουσικό του ύφος κυριαρχεί η ρέουσα μελωδική γραμμή, ενώ είναι εμφανής η επίδραση της βυζαντινής και δημοτικής παράδοσης εξίσου στα τονικά, μελωδικά και ρυθμικά στοιχεία των έργων του. Παράλληλα δεν τον άφησαν αδιάφορο τα σύγχρονα συνθετικά ρεύματα και οι ασυνήθιστοι οργανικοί συνδυασμοί.

Η Άρντα Μαντικιάν γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1924. Σε μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα όπου ξεκίνησε τις σπουδές της στο Ωδείο Αθηνών με καθηγήτρια την Ελβίρα ντε Ιντάλγκο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940 ξεκινάει τη καριέρα της πραγματοποιώντας σποραδικές εμφανίσεις στην Αθήνα ενώ η διεθνής αναγνώριση έχει αφετηρία το 1948 οπότε και εγκαταστάθηκε στην Αγγλία. Η καριέρα της απογειώθηκε την δεκαετία του 1950 καθώς εμφανίστηκε στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης και συνεργάστηκε με ηχηρά ονόματα της εποχής όπως ο Έγκον Βέλες και ο Μπέντζαμιν Μπρίτεν. Με τον τελευταίο μάλιστα οι πρώτες επαγγελματικές τους επαφές εξελίχθησαν σε βαθιά φιλία και αμοιβαία εκτίμηση που οδήγησε σε μια σειρά εξαιρετικών συνεργασιών. Την περίοδο της επταετίας επιστρέφει για προσωπικούς λόγους στην Ελλάδα και οι εμφανίσεις της μειώνονται. Μετά την πτώση της Δικτατορίας ανέλαβε μέλος του Διοικητικού συμβουλίου της "Εθνικής Λυρικής Σκηνής" και αργότερα του "Συλλόγου οι Φίλοι της Μουσικής", ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του "Σωματίου Υποτροφιών Μαρία Κάλλας", αφήνοντας εξαιρετικό έργο. Απεβίωσε στις 8 Νοεμβρίου 2009.

Ο Γιώργος Μουζάκης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1922, δεύτερος στη σειρά από τρία παιδιά που είχε η οικογένεια. Σε πολύ μικρή ηλικία ο πατέρας του Γιάννης αποφάσισε να τον στείλει εσώκλειστο στο Εμπειρίκιο ίδρυμα στη Σύρο προκειμένου να τιθασεύσει τον άτακτο χαρακτήρα του. Εκεί παρέμεινε έως την ηλικία των 8 ετών, όμως το διάστημα αυτό ήταν αρκετό για να έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική και να συνειδητοποιήσει από τόσο μικρή ηλικία ότι ήθελε να γίνει μουσικός. Έκτοτε ξεκίνησε να μελετάει καθημερινά τρομπέτα με μοναδική βοήθεια κάποια βιβλία μουσικής.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα η δεινή οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του τον ανάγκασε να εργάζεται σε διάφορες περιστασιακές δουλειές προκειμένου να εξασφαλίσει μερικά χρήματα. Η πρώτη φορά που εργάστηκε ως μουσικός ήταν λίγα χρόνια αργότερα, όταν προσελήφθη για να παίξει τρομπέτα σε παράσταση Καραγκιώζη. Στα χρόνια που ακολούθησαν καθιερώθηκε ως επαγγελματίας τρομπετίστας και συνθέτης τόσο σε κέντρα διασκέδασης όσο και σε θεατρικές παραστάσεις και επιθεωρήσεις. Το 1948 ίδρυσε την δική του ορχήστρα και την ίδια χρονιά έγραψε την πρώτη του επιθεώρηση που είχε τίτλο "Βίρα τις άγκυρες". Στην εργογραφία του περιλαμβάνεται η μουσική 2.500 τραγουδιών, 200 θεατρικών παραστάσεων και περίπου 60 κινηματογραφικών έργων. Ο Γιώργος Μουζάκης υπήρξε μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών και που Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, ενώ επί σειρά ετων διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. της Α.Ε.Π.Ι. Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Αυγούστου 2005.

Ο Γεώργιος Πλάτων γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς την 1η Απριλίου 1910. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του έζησε στην Κέρκυρα και από το 1920 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και έλαβε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον Ιταλό αρχιμουσικό Αντόνιο Μπιφέρνο. Τελειώνοντας το γυμνάσιο μετακόμισε στην Αθήνα και ξεκίνησε μαθήματα πιάνου με τον Θησέα Πίνδιο, στο Ελληνικό Ωδείο, από την τάξη του οποίου αποφοίτησε πέντε χρόνια αργότερα με δίπλωμα πιάνου, Α' βραβείο και τιμητική διάκριση. Την ίδια εποχή παρακολούθησε θεωρητικά μαθήματα και σύνθεση στις τάξεις των Μ. Βάρβογλη και Α. Κόντη και παράλληλα συνέθεσε τα πρώτα του έργα, που από το 1935 άρχισαν να εκτελούνται από διάφορες ορχήστρες και μουσικά σύνολα στην Ελλάδα. Μετά την αποφοίτησή του από το Ελληνικό Ωδείο, συνέχισε τις σπουδές του στην Γερμανία κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα με τον Egon Petri με σκοπό να τελειοποιήσει τις πιανιστικές του ικανότητες. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, εργάστηκε ως πιανίστας της Ορχήστρας των Ανακτόρων (1949) ενώ την περίοδο 1952-1972 διετέλεσε πρώτος πιανίστας, μουσικός εκγυμναστής και βοηθός μαέστρου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Τέλος υπήρξε ο πιανίστας του "Κουϊντέτου Ποικίλης Μουσικής" του ΕΙΡ. Εκτός όμως από τη πορεία του ως πιανίστα και συνθέτη, ο Γ. Πλάτων είχε και πλούσια εκπαιδευτική δραστηριότητα. Διετέλεσε καθηγητής πιάνου και σύνθεσης στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και μάλιστα υπήρξε και διευθυντής των παραρτημάτων του, στη Σπάρτη και στο Ηράκλειο. Η πολιτεία μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού, αναγνωρίζοντας την προσφορά του στην ανάπτυξη της μουσικής στην Ελλάδα, του απένειμε ισόβια σύνταξη. Πέθανε στις 24 Ιουνίου 1993.

Ο Αιμίλιος Ριάδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Συνθέτης και ποιητής, θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Ελληνιής Εθνικής Μουσικής Σχολής. Σπούδασε πιάνο και θεωρητικά με τον Δημήτριο Λάλλα, μαθητή του Βάγκνερ, και συνέχισε στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου. Τα έτη 1910-1915 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου τα έργα του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία και απέσπασαν θριαμβευτικές κριτικές. Το 1915 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής πιάνου στο νεοσυσταθέν Κρατικό Ωδείο. Το 1923 του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο Τέχνης και Επιστήμης. Η διαμονή του Ριάδη στο Παρίσι και η επαφή του με συνθέτες της νεότερης γαλλικής σχολής ασκούν σημαντική επίδραση στη διαμόρφωση του μουσικού του ύφους, στο οποίο συναντάται διάχυτο το ιμπρεσσιονιστικό στοιχείο. Στο σύνολο της δημιουργίας του, που εκτείνεται σε όλα σχεδόν τα μουσικά είδη, κυρίαρχη θέση κατέχουν τα τραγούδια του, τα οποία συγκαταλέγονται στα αριστουργήματα της ελληνικής μουσικής και ερμηνεύτηκαν από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της εποχής. Πνεύμα ανήσυχο και ανικανοπίητο, ο Ριάδης αναζητά συνεχώς το καλύτερο, γεγονός που αποδεικνύεται από τις αλλεπάλληλες διορθώσεις των χειρογράφων του και τις επεμβάσεις σε έργα που είχαν ήδη εκδοθεί.

Ο Μιχάλης Σουγιούλ (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Μιχαήλ Σουγιουλτζόγλου, 1906-1958) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες δημοφιλούς μουσικής. Γεννήθηκε στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας. Η οικογένειά του έφτασε στην Αθήνα το 1920. Ο Σουγιούλ είχε ήδη αρχίσει μαθήματα μουσικής στη Σμύρνη χωρίς όμως να παίρνει κάποια συστηματική μουσική μόρφωση πέραν των μαθημάτων στο πιάνο. Η πρώτη ευκαιρία να παρουσιαστεί μπροστά σε κοινό του δίνεται το καλοκαίρι του 1924 στη Τρίπολη. Οι γονείς του δεν συμφωνούν με τη προοπτική ενασχόλησής του με τη μουσική. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στη Γαλλία, ο Σουγιούλ επιστρέφει στην Ελλάδα και αποδέχεται την πρόταση που του γίνεται να ξαναπαίξει επαγγελματικά πλέον, στον ίδιο χώρο στην Τρίπολη. Το καλοκαίρι του 1925 δημιουργεί μια τζάζ ορχήστρα και ουσιαστικά αποφασίζει να ασχοληθεί με τη μουσική. Υπήρξε πολυγραφότατος με περισσότερα από 700 τραγούδια, ενώ είχε γράψει μουσική για 45 θεατρικές επιθεωρήσεις και 10 κινηματογραφικές. Δουλεύει ακατάπαυστα σε νυχτερινά κέντρα, σε μουσικά θέατρα ενώ δεν ξεχνά να δισκογραφεί τακτικά. Γράφει τραγούδια για τους πιο γνωστούς τραγουδιστές και ηθοποιούς της εποχής, Α. Καλουτά, Σ. Βέμπο, Τ. Μαρούδα, Φ. Πολυμέρη, Ν. Γούναρη ενώ παράλληλα γνωστοί θεατρικοί συγγραφείς και στιχουργοί όπως οι Α. Σακελλάριος, Χ. Γιαννακόπουλος, Μ. Τραϊφόρος, του εμπιστεύονται στίχους τους. Θεωρείται ο εμπνευστής του είδους του αρχοντορεμπέτικου μαζί με τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπουλο, ως στιχουργούς. Πρώτο τραγούδι της σχολής αυτής ήταν "Το τράμ το τελευταίο" σε Αθηναϊκή τότε επιθεώρηση. Ο Μιχάλης Σουγιούλ έφυγε πρόωρα από τη ζωή τον Οκτώβριο του 1958.

Η Αλεξάνδρα Τριάντη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1896. Σπούδασε αρχικά στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Κίμωνα Τρανταφύλλου από όπου έλαβε το δίπλωμά της το 1921 με άριστα παμψηφεί και χρυσό μετάλλιο. Συνέχισε τις σπουδές της στην Ευρώπη με πρώτο σταθμό την Βιέννη όπου μαθήτευσε δίπλα στον Philip Forsten και τον Franz Steiner και στη συνέχεια στο Μόναχο δίπλα στην Henny Schoener. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1940 πραγματοποίησε πλήθος εμφανίσεων με εξαιρετική επιτυχία σε όλη την Ευρώπη και συγκαταλεγόταν στις σπουδαιότερες τραγουδίστριες του Lied. Λίγα χρόνια μετά επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1953 πραγματοποίησε την τελευταία της εμφάνιση. Συνέχισε όμως να δραστηριοποιείται στο χώρο της μουσικής διδάσκοντας νέους τραγουδιστές και συμμετέχοντας σε συμβούλια καλλιτεχνικών οργανισμών. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου "Οι φίλοι της Μουσικής" του οποίου μάλιστα διετέλεσε Πρόεδρος, ενώ διαδραμάτισε και πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανέγερση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Απεβίωσε το 1977.

Ο Γιώργος Τσουγιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Οκτωβρίου 1930. Ασχολήθηκε με τη μουσική αρχικά ερασιτεχνικά και στη συνέχεια μετά την αποφοίτηση του από το Β' Γυμνάσιο Αθηνών το 1948, συστηματικά ως τακτικός σπουδαστής του Ωδείου Αθηνών στην τάξη της σύνθεσης και των θεωρητικών. Δάσκαλός του υπήρξε ο Φιλοκτήτης Οικονομίδης με την παρότρυνση και τις συστάσεις του οποίου αποφάσησε να φύγει για σπουδές στο εξωτερικό το 1954. Πρώτος του σταθμός ήταν το Μιλάνο όπου και παρέμεινε για έναν περίπου χρόνο. Το καλοκαίρι του 1955 έγινε δεκτός στο σεμινάριο του P. Hindemith στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και το 1956 εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου παρακολούθησε μαθήματα μουσικολογίας, φιλοσοφίας και ιστορίας της λογοτεχνίας. Οι πρώτες του συνθέσεις χρονολογούνται από το 1949. Ο ίδιος όμως ο συνθέτης στην εργογραφία του παραθέτει έργα που χρονολογούνται από το 1955 έως το 1966. Τα έργα που δημιουργήθηκαν πιο πρίν έχουν αποσυρθεί από τον ίδιο, ενώ το 1966 αποφάσισε να μην ασχοληθεί ποτέ ξανά με τη σύνθεση και να δραστηριοποιηθεί σε άλλους τομείς, όπως η φιλοσοφία, η αρχιτεκτονική και η οικονομία.

Ο Τιμολέον Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1900 στο Οδεμήσιο Σμύρνης στη Μικρά Ασία. Σπούδασε βυζαντινή μουσική στη Χάλκη. Πολέμησε ως εθελοντής με τον ελληνικό στρατό στο μικρασιατικό πόλεμο κι αιχμαλωτίστηκε από τους τούρκους. Δραπέτευσε κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής και κατέφυγε πρόσφυγας στην Ελλάδα μαζί με τα δύο μικρότερα διασωθέντα από τη σφαγή αδέρφια του. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως δεξιός ψάλτης στη Μητρόπολη Αμφίσσης, δίδαξε εκεί βυζαντινή μουσική και μαθητές του υπήρξαν οι σημαντικότεροι ψάλτες της περιοχής. Απεβίωσε στις 15 Μαίου 1977.

Η Αργυρώ Μεταξά με καταγωγή από τον Πόντο σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών με την Μαρίκα Παπαϊωάννου και αποφοίτησε το 1944 με Άριστα και Δεύτερο Βραβείο. Συνέχισε τις σπουδές της στο Σάλτσμπουργκ από όπου και έλαβε Δίπλωμα από την εκεί Ακαδημία ενώ παρακολούθησε και μαθήματα με τον καθηγητή του Μοζαρτέουμ, Σόλτ. Στην πλούσια καλλιτεχνική της δραστηριότητα συμπεριλαμβάνονται συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ηχογραφήσεις έργων Ελλήνων συνθετών για σόλο πιάνο, μουσική επιμέλεια θεατρικών έργων, καθώς επίσης και παραγωγή προγραμμάτων κλασσικής μουσικής στην Ελληνική Ραδιοφωνία.

Ο Δημήτριος Λιάλιος γεννήθηκε στην Πάτρα το Νοέμβριο του 1869. Από μικρή ηλικία ξεκίνησε μαθήματα βιολιού και πιάνου στη γενέτειρά του με τον Ιταλό καθηγητή Augusto Tiveri. Σε ηλικία 15 ετών έφυγε για τη Ζυρίχη με σκοπό να σπουδάσει μηχανολόγος, αλλά σύντομα εγκατέλειψε αυτή τη προσπάθεια και κατέληξε στο Μόναχο το 1891, όπου σπούδασε δίπλα στο διάσημο παιδαγωγό και συνθέτη Ludwig Thuille έως το 1907. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Πάτρα όπου ίδρυσε ορχήστρα, μέλη της οποίας ήταν φιλόμουσοι της πόλης των Πατρών και συγγενείς του. Το 1916 παντρεύτηκε την υψίφωνο Ειρήνη Πάλλη με την οποία τέσσερα χρόνια αργότερα αναχώρησε και πάλι για το Μόναχο, όπου διετέλεσε υποπρόξενος της Ελλάδος. Στη θέση αυτή παρέμεινε ως το 1935. Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Μαρτίου 1940.

Ο Ιωάννης Βασδραβέλλης (Βλάστη 1900-1981) υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΜΣ, εκλεγμένο μέλος του Διοικ. Συμβουλίου για σαράντα χρόνια (1939- 1979). Διετέλεσε Ταμίας (1939-1965), Γενικός Γραμματέας (1965-1979) και το 1980 του απενεμήθει ο τίτλος του Επιτίμου Γεν. Γραμματέα. Πολέμησε στη Μικρασιατική εκστρατεία ως υπαξιωματικός του Ιππικού, σπούδασε νομικά και διετέλεσε Διευθυντής της Ελευθέρας Ζώνης του Λιμένα Θεσσαλονίκης. Συνέγραψε πολλές ιστορικές μελέτες για τη Μακεδονία και τον Βόρειο ελληνικό χώρο. Από τις πιο σπουδαίες υπηρεσίες που προσέφερε ήταν διάσωση των Οθωμανικών αρχείων, που αποτέλεσαν τον πυρήνα του Ιστορικού Αρχείου Μακεδονίας και των οποίων επιλογή επιμελήθηκε και μεταφρασμένα εξέδωσε η Εταιρεία.. Για το συγγραφικό και κοινωνικό του έργο τιμήθηκε από πολλούς φορείς μεταξύ των οποίων η Ακαδημία Αθηνών αλλά και η πόλη της Νάουσας η οποία τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη της.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: ιστότοπος ΕΜΣ]

Η Αγλαΐα Ν. Σχινά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1883 και ήταν κόρη του εμπόρου Νικολάου Σχινά. Ως νεαρή δασκάλα, ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, δημοσιεύοντας το Ανθύλλιον (Αθήνα, 1901), μια συλλογή ποιημάτων και διηγημάτων με παιδευτι­κούς στόχους, όπως δηλώνει η ίδια στον πρόλογο της έκδοσης. Η Σχινά υπήρξε παιδαγωγός επί 69 χρόνια και έλαβε πολλές διακρίσεις για το έργο της. Πέθανε το 1974.

Η Αλεξάνδρα Παραφεντίδου γεννήθηκε το 1910 στη Μικρά Ασία, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Πυλαία Θεσσαλονίκης. Σπού­δασε Νομικά και Οικονομικά. Ως διηγηματο­γράφος, ποιήτρια, δοκιμιογράφος, λαογράφος και ξεναγός εξέδωσε ποικίλο, λογοτεχνικό και μη, έργο και ανέπτυξε κοινωφελή δραστηριότητα. Απεβίωσε στις 25.10.1977.

Πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας της Παμμακεδονικής Ενώσεως Αυστραλίας Νέας Νοτίου Ουαλίας.

Ο κατά κόσμον Ιορδάνης Παπαπαϊσίου γεννήθηκε το 1885 στη Νεάπολη (Νεβσεχίρ) της Καππαδοκίας. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1916. Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας της Κοινότητος Κοντοσκαλίου και Αρχιδιάκονος στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος. Το 1919 προσελήφθη στην Πατριαρχική αυλή όπου υπηρέτησε ως Γραφεύς της Ιεράς Συνόδου, Αρχειοφύλακας και Μέγας Αρχιδιάκονος (1924-1926). Στις 23 Μαρτίου 1926 εξελέγη Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου. Στις 28 Μαρτίου 1926 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πέραν από τον Μητροπολίτη Ανέων Θωμά. Στις 4 Απριλίου 1926, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως χειροτονήθηκε Επίσκοπος στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Τη χειροτονία τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βασίλειος ο Γ΄, συμπαραστατούμενος από τους Μητροπολίτες Νικαίας Βενιαμίν, Νεοκαισαρείας Αμβρόσιο, Σηλυβρίας Ευγένιο, Ροδοπόλεως Κύριλλο και Ανέων Θωμά. Στη Μητρόπολή του κατόρθωσε να μεταβεί τον Οκτώβριο του 1930. Στις 23 Μαΐου 1950 εξελέγη Μητροπολίτης Δέρκων. Παραιτήθηκε λόγω γήρατος την 1 Μαρτίου 1977. Εκοιμήθη στις 5 Μαρτίου 1980. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στον Πατριαρχικό Ναό στις 8 Μαρτίου 1980, προεξάρχοντος του Κωνσταντινουπόλεως Δημητρίου. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Βαλουκλή.

Βαλκανιολόγος, ποιητής.

Πνευμονολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής

Δικηγόρος και μεταφραστής του Γαλλικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 20ού αιώνα (1910-1920)

Πολιτικός

Ο Γεώργιος Σωτηρίου (1880-1965), Διευθυντής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου από το 1923 έως το 1960, υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες βυζαντινολόγους. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και ειδικεύτηκε στη Βυζαντινή Αρχαιολογία και Τέχνη στα Πανεπιστήμια Λειψίας, Βερολίνου και Βιέννης. Το 1915 διορίστηκε Έφορος Μεσαιωνικών και Χριστιανικών Αρχαιοτήτων. Το 1924 εξελέγη καθηγητής Χριστιανικής Αρχαιολογίας και Παλαιογραφίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1926 ακαδημαϊκός. Ανέπτυξε πλούσια ερευνητική, ανασκαφική και συγγραφική δραστηριότητα, ενώ σημαντική θέση στο έργο του κατέχουν οι επιστημονικές αποστολές που οργάνωσε σε περιοχές εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, όπως η Κύπρος και το Σινά, με σκοπό την ταξινόμηση συλλογών και την οργάνωση μουσείων.

Το 1965 ιδρύθηκαν Κεντρικά Εργαστήρια Συντήρησης στο Εθνικό Αρχαιολογικό και στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Το «Κεντρικό Εργαστήριο Συντηρήσεως και Αποκαταστάσεως Ζωγραφιών και Ψηφιδωτών» με έδρα το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο αναλάμβανε την εκπαίδευση καλλιτεχνών και τεχνιτών στη συντήρηση και αποκατάσταση εικόνων ή άλλων βυζαντινών αλλά και νεότερων μουσειακών έργων, τοιχογραφιών και ψηφιδωτών, καθώς και την εκτέλεση των αντίστοιχων εργασιών συντήρησης σε όλη την επικράτεια. Εισήγαγε δε, την έννοια της συστηματικής τεκμηρίωσης, όχι μόνο με τη σύνταξη έντυπων δελτίων ώστε οι προμελέτες και οι εκθέσεις των εργασιών να έχουν πληρότητα και ομοιομορφία, αλλά και τη φωτογραφική τεκμηρίωση των εργασιών επί των μνημείων. Το ΚΕΣ του Βυζαντινού Μουσείου λειτούργησε έως το 1973, καθώς οι αρμοδιότητές του μεταβιβάστηκαν στο Κέντρο Συντήρησης Αρχαιοτήτων (ΚΣΑ).

Ο Π. Παπαχατζιδάκης (1905-1990) γεννήθηκε στην Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας. Το 1914 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Χίο. Αποφοίτησε με άριστα από την Εμπορική Σχολή της Χίου και το 1923 προσλήφθηκε υπάλληλος στο υποκατάστημα της Ιονικής Τράπεζας στη Χίο. Παράλληλα, μαζί με τους Γιώργο Τσίμα και Νικόλαο Κοντολέοντα, οργάνωσε φωτογραφικό εργαστήριο «με προοπτική την απεικόνιση της προγονικής κληρονομιάς».Το 1930, σε συνεργασία με τον Γ. Τσίμα, δημοσίευσε τα φωτογραφικά λευκώματα «Νέα Μονή» και «Πυργί», που αν και ναυάγησαν οικονομικά, απέσπασαν θετικά σχόλια από τους Γ. Σωτηρίου, Α. Ορλάνδο και Α. Ξυγγόπουλο, οι οποίοι τους παρότρυναν να συνεχίσουν να φωτογραφίζουν μνημεία της Ελλάδας. Την ίδια χρονιά μετοίκησε στην Αθήνα, όπου μαζί με τον Γ. Τσίμα άνοιξε φωτογραφικό εργαστήριο. Για 50 χρόνια περιηγήθηκε όλη σχεδόν την Ελλάδα, αποτυπώνοντας κυρίως βυζαντινά μνημεία, παραδοσιακούς οικισμούς και φυσικά τοπία, συνεργαζόμενος συχνά με την Ακαδημία Αθηνών, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και την Αρχαιολογική Εταιρεία. Τμήματα του αρχείου του βρίσκονται στο Μουσείο Μπενάκη, την Αρχαιολογική Εταιρεία και το Ομήρειο Πολιτιστικό Κέντρο της Χίου.

Ο Δημήτριος Κωνστάντιος σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Υπηρέτησε στην 8η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ως επιμελητής κι αργότερα ως προϊστάμενος, στο Τμήμα Βυζαντινών Μουσείων της Διεύθυνσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων και από το 1999 έως το 2010 υπήρξε Διευθυντής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου.

Ο Σταύρος Μπαλτογιάννης γεννήθηκε το 1929 στα Ιωάννινα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και στην Academia di Belle Arti της Φλωρεντίας και συντήρηση έργων τέχνης στο Istituto Centrale del Restauro της Ρώμης. Το 1963 προσελήφθη ως ζωγράφος αναστηλώσεων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, όπου από το 1975 έως το 1990 υπηρέτησε ως επιθεωρητής Συντήρησης και Αποκατάστασης Μνημείων. Το 1963 έλαβε μέρος στην οργάνωση του Κεντρικού Εργαστηρίου Συντήρησης στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ το 1969 δίδαξε στη «Σχολή Εκπαιδεύσεως Συντηρητών Αρχαίων» η οποία ιδρύθηκε στο Μουσείο (1969-1973). Το 1977 εκλέχθηκε στη θέση του Εφόρου του φροντιστηρίου συντηρήσεως και τεχνικής έργων τέχνης στην ΑΣΚΤ.

Το 1981 ιδρύεται το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο σύμφωνα με το άρθρο 9 του νόμου 1894/90 και όπως αυτό τροποποιήθηκε με το άρθρο 17 του νόμου 1966/91. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή παύση της λειτουργίας της Σχολής, η οποία είχε ολοκληρώσει ένα κύκλο μακρόχρονης και σημαντικής προσφοράς τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην ελληνική οικογένεια, ιδιαίτερα στην αγροτική.

Γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η πιανίστα Ελένη Βαλαχή φοίτησε αρχικά στη γενέτειρά της, με καθηγητές τους Α. Πλότνικοφ (πιάνο) και Α. Χέμσι (θεωρητικά) και, στη συνέχεια, στο Ωδείο Αθηνών (πτυχίο αντίστιξης και φούγκας). Τελειοποίησε τις σπουδές της στο Ζάλτσμπουργκ (Mozarteum Akademie) και στο Παρίσι, με δάσκαλο τον Raffi Petrossian.

Κατά τη δεκαετία του 1950, ακολούθησε καριέρα, ως σολίστ, στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Αυστρία, την Πολωνία και τη Γαλλία.

Εργάστηκε στο Ελληνικό Ωδείο ως καθηγήτρια πιάνου. Από το 1963 και για είκοσι έτη διηύθυνε το παράρτημα του δήμου Ζωγράφου. Από το 1983 ασχολήθηκε με τη μουσική σύνθεση, ενώ παράλληλα ίδρυσε δική της σχολή και συνέχισε τις καλλιτεχνικές της εμφανίσεις.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1) Καλογερόπουλος, Τάκης, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 307. 2) Υλικό του αρχείου.]

Η οικογένεια Βικάτου κατοικούσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς. Ο Σπυρίδων Βικάτος ήταν ναυτικός. Πατέρας του Σπυρίδωνα και του Γεράσιμου ήταν ο Ιωάννης Βικάτος.

Ο Ηλίας Βουτιερίδης, ιστορικός, κριτικός της λογοτεχνίας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος, με καταγωγή από τη Μεθώνη, γεννήθηκε το 1874 στο Σουλινά της Ρουμανίας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο. Πέρασε στην Πάτρα (και για σύντομα διαστήματα στη Μυτιλήνη και την Κεφαλονιά) την παιδική του ηλικία, ως τον θάνατο του πατέρα του, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο και σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή, ενώ από μαθητής ακόμη του γυμνασίου ήταν γραμματέας της ελληνογαλλικής εφημερίδας Διπλωματικός Μνήμων. Πρωτοδημοσίευσε το 1893 μία μετάφραση γαλλικού διηγήματος στο περιοδικό Η Φύσις και το 1897 είδαν το φως τα πρώτα του ποιήματα στον Νεολόγο. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ως εθελοντής υπολοχαγός στην Κρητική επανάσταση, της οποίας την ιστορία και εξέδωσε (1898). Για αρκετά χρόνια εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του δημάρχου Σπ. Μερκούρη. Από το 1897 ασχολήθηκε ενεργά με τη δημοσιογραφία και έκτοτε εργάστηκε ως ανταποκριτής, συνεργάτης, συντάκτης και αρχισυντάκτης πολλών εφημερίδων (Νεολόγος, Καιροί, Τηλέγραφος, Θάρρος, Θόρυβος, Ακρόπολις, Αστραπή, Σκριπ, Πατρίς, Νέα Ελλάς, Πρόοδος, Ανατολή, Άμυνα, Εφημερίς, Εμπρός, Καθημερινή, Ελεύθερο Βήμα, Τύπος κ.ά.). Ως μεταφραστής και κριτικός της λογοτεχνίας δημοσίευσε μεταφράσεις, άρθρα και μελέτες σε φιλολογικά περιοδικά όπως ο Νουμάς (μεγάλο μέρος του οποίου έγραφε με τα ψευδώνυμα "Γρίφιλος", "Γοργίας", "Σταύρος Λαμπέτης" και "Τίμωνας"), τα Παναθήναια, η Νέα Εστία, τα Ελληνικά Γράμματα, η Ιόνιος Ανθολογία, η Νεοελληνική Επιθεώρησις, η Αναγέννηση, ο Πυρσός. Το 1911-1912 εξέδωσε ο ίδιος το περιοδικό Χρονικά και το 1927 τέσσερα φυλλάδια του δελτίου «Βιβλιοθήκη Νεοελληνικής Λογοτεχνίας».

Το 1904 μετέβη στην Αλεξάνδρεια με σκοπό να υποστηρίξει εκεί την ιδέα του δημοτικισμού. Το 1908-1910 βρέθηκε στη Θεσαλονίκη, συνεργαζόμενος μυστικά με το Ελληνικό Προξενείο, σταλμένος αρχικά από την εφ. Σκριπ και στη συνέχεια από την εφ. Εμπρός, ενώ συνεργάστηκε και με τις εφημερίδες Αλήθεια – Νέα Αλήθεια, Φάρος της Θεσσαλονίκης και Σύνταγμα. Το 1910 φυλακίσθηκε από τους Τούρκους δύο φορές, ενώ στη συνέχεια κατέβηκε στην Κρήτη για να υποστηρίξει τον Βενιζέλο, κυρίως μέσα από την εφημερίδα Σκριπ. Το 1921 παρακολούθησε πεζός την εκστρατεία της Μικράς Ασίας (για την οποία εξέδωσε το βιβλίο Η εκστρατεία πέραν του Σαγγαρίου, 1922) ως απεσταλμένος της εφημερίδας Εμπρός, ενώ τον επόμενο χρόνο διηύθυνε την εφημερίδα Ο Συνάδελφος της Στρατειάς στη Σμύρνη. Διετέλεσε Γραμματέας της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1923-1939), επίλεκτο μέλος της «Ενώσεως Ελλήνων Συντακτών» (1914-1941) και πρόεδρός της (1921-1922 και 1923-1924), καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (1924-1930) και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου(1930-1941) και σύμβουλος και γραμματέας της «Νέας Σκηνής» του Κ. Χρηστομάνου (1901). Αγωνίστηκε με συνέπεια για την επικράτηση του δημοτικισμού και έγραψε άρθρα στο Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) και τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία (1926-1934). Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Σύννεφα (1900), Ο προσκυνητής (1907), Κέλαδος (1917), Μυστικές λειτουργίες (1920), Ελεγειακά (1924), Ορφικά (1931) και Πολεμικές ωδές (1941). Έγραψε τραγωδίες εμπνευσμένες από την παράδοση (Το Γεφύρι της Άρτας, Η Ηλιογέννητη), την αρχαία μυθολογία (Κασσάνδρα), όπως και με κοινωνικό προβληματισμό (Ο ίσκιος του πεθαμένου, Όταν αγαπούμε και Η Πολιτική που σκοτώνει). Δημοσίευσε επίσης τα μονόπρακτα Ο άνδρας, Ζουάνα και Τα ρόδα της αγάπης. Συνέθεσε επίσης τα μυθιστορήματα: Μάριος (1923) και Όταν αγαπούμε (1924). Εξέδωσε φιλολογικές και κριτικές μελέτες και εκτενέστερα έργα, όπως η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 1453-1800 (1924-1927, 2 τόμοι), η Σύντομη Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας 1900-1930 (1933), η Νεοελληνική Στιχουργική (1929). Συνέγραψε επίσης την Ιστορία της Κρητικής Επανάστασης του 1897. Ήταν από τους πρώτους μεταφραστές αρχαίων τραγωδιών (Άλκηστις, Οιδίπους επί Κολωνώ) και άλλων αρχαίων κειμένων (Αρχαίοι Έλληνες Λυρικοί 1931), Λόγγου, Δάφνις και Χλόη (1924) στη δημοτική γλώσσα. Πέθανε στην Αθήνα το 1941.

[Βιβλιογραφικές πηγές: Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα που περιέχεται στον Φ.2.1 του αρχείου. Μ.Γ. Μερακλής (επιμ.), Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία γραμματολογία, Σοκόλης,1977 (σ. 462)? Ν.Ι. Λάσκαρης, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. Ζ, Πυρσός? Κώστας Παπαγεωργίου, «Βουτιερίδης, Ηλίας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό τόμ. 2, Εκδοτική Αθηνών? Δημήτρης Γιάκος, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 4, Χάρης Πάτσης].

Ο Κωνσταντίνος Γκλέτσος ήταν έμπορος στη Λαμία.

Ο Στέφανος Δάφνης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Θρασύβουλου Ζωιόπουλου, γεννήθηκε στο Άργος το 1882. Γόνος αγροτικής οικογένειας, φοίτησε στο Γυμνάσιο του Ναυπλίου και σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή της Αθήνας. Από τα φοιτητικά του χρόνια, ο Δάφνης συνεργαζόταν με εφημερίδες και περιοδικά. Εργάσθηκε ως καθηγητής Γυμνασίου, και στην συνέχεια ως τμηματάρχης στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Παντρεύτηκε την λογοτέχνιδα Αιμιλία Κούρτελη. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1947.

Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, την συγγραφή θεατρικών έργων, καθώς και την δημοσιογραφία.

Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Ο ανθισμένος δρόμος (1911) και Το ανοιχτό παράθυρο (1920), το οποίο και βραβεύθηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό αγώνα. Πολλά από τα δράματα του Δάφνη διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς της εποχής, όπως τα μονόπρακτα «Πατρικό σπίτι» (1921), «Σπαραγμός» (1921) και η κωμωδία «Αγριογούρουνο» (1926). Άλλα σημαντικά δράματα είναι το τρίπρακτο «Το τραγούδι της καρδιάς», τα μονόπρακτα «Της Φυλακής», «Στο πηγάδι» και άλλα.

Η σύζυγος του Δάφνη, Αιμιλία Θρασ. Ζωιοπούλου, κόρη του Ιωάννου Κούρτελη, ήταν γνωστή με το φιλολογικό ψευδώνυμο Αιμιλία Δάφνη. Γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1887. Σπούδασε και δίδαξε για μικρό διάστημα στο Αρσάκειο Αθηνών. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Χρυσάνθεμα (1903), Χρυσά καπέλα (1923) κ.ά., έναν τόμο μονόπρακτων δραμάτων, το κοινωνικό μυθιστόρημα Το ταλέντο της Σμαρώς (1924), διηγήματα και μελέτες. Πέθανε στην Αθήνα το 1941.

[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 6, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αθήνα, Πυρσός, 1929, τομ. Η΄]

Μουσικοσυνθέτρια και λογοτέχνης.

Λογοτεχνικά έργα της: Αναμνήσεις της Μυρτούλας, (1969), Το χωριό του Αη-Νικόλα, Το ριζικό, Θυσία, Ό,τι έγινε έγινε, Στο τέρμα.

Η «Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών» ιδρύθηκε το 1929.

Η Βάνδα Ζαβιτσιάνου στη διάρκεια της Κατοχής εργαζόταν ως μεταφράστρια της «Επιτροπής Διαχειρίσεως της εν Ελλάδι Αντιπροσωπείας του Διεθνούς Κομιτάτου του Ερυθρού Σταυρού».

Με βασιλικό διάταγμα που εκδόθηκε στις 23 Ιουλίου/4 Αυγούστου 1833 ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και δημοσιεύθηκε ο ιδρυτικός Καταστατικός της Χάρτης. Σύμφωνα με αυτόν, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία του Ελληνικού Βασιλείου διοικείται από την Ιερά Σύνοδο, πενταμελές όργανο στο οποίο μετέχουν κληρικοί εγκεκριμένοι από το βασιλιά. Με νεότερα διατάγματα που εκδόθηκαν στο τέλος του 1833 και τους πρώτους μήνες του 1834 αποφασίστηκε η κατάργηση των ανδρικών μοναστηριών με λιγότερους από έξι μοναχούς και το κλείσιμο όλων των γυναικείων (πλην τριών). Τέλος, προβλεπόταν ότι η μοναστηριακή περιουσία θα περιέλθει στο κράτος.

Ο Βαγγέλης Καραγιάννης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1910 και από το 1946 ζει στην Αθήνα. Εργάστηκε στην Εμπορική Τράπεζα και ως οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες. Από το 1930 ως το 1952 δημοσίευσε στο περιοδικό Τρίβολος του Στρατή Παπανικόλα λαογραφικό υλικό της Λέσβου. Ανάλογες δημοσιεύσεις έκανε στη συνέχεια στο περιοδικό Λεσβιακή παροικία, στα Αιολικά Γράμματα του Γ. Βαλέτα και στο Λεσβιακόν ημερολόγιον του Π. Σαμάρα. Το 1983 εκδόθηκε η συλλογή του Τα αδιάντροπα. Λεσβιακά Λαογραφικά με πρόλογο του Μιχάλη Μερακλή, από τις εκδόσεις Φιλιππότη. Έχει δημοσιεύσει πολλές αξιόλογες μελέτες για τα λεσβιακά γράμματα και τους εκπροσώπους τουςκυρίως τον Αντώνη Πρωτοπάτση αλλά και τον Θειέλπη Λεφκία, τον Στρατή Παπανικόλα, τον Ιωάννη Ολύμπιο, τον Σταύρο Τάξη, τον Ιωσήφ Μαύρο, τον Πανσέληνο κ.ά. Συστηματική είναι η ενασχόλησή του με τον Καβάφη Στις σχετικές δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται “Ένα λεύκωμα με αυτόγραφα ποιήματα του Καβάφη", “Το ενδιάμεσο “Φ" της υπογραφής του Καβάφη", “Ο Καβάφης στη Ρουμανία", “Στο σπίτι του Καβάφη.", “Η καταγωγή του Καβάφη", “Βιβλιογραφικά για την κοντέσσα Χαρίκλεια Valleri Καβάφη", “Σημειώσεις από τη γενεαλογία του Καβάφη", “Ο θάνατος του Καβάφη". Επίσης έχει μελετήσει το κίνημα του δημοτικισμού και έχει εκδώσει επιστολές του Εφταλιώτη Ογδόντα ανέκδοτα γράμματα του Αργύρη Εφταλιώτη (1889-1907) προς τον Αλέξανδρο Πάλλη. Οι αγώνες των πρώτων δημοτικιστών. Επιμέλεια-παρουσίαση Βαγγέλη Αντ. Καραγιάννη. Αθήνα, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, 1993. Οι επιστολές αυτές έχουν πλέον δωρηθεί από τον ίδιο στο Ε.Λ.Ι.Α. Το αρχείο του και η συλλογή στοιχείων για τη λαογραφική και λόγια παράδοση της Λέσβου που έχει συγκροτήσει ο Βαγγέλης Καραγιάννης είναι ιδιαίτερα χρήσιμα για την τεκμηρίωση σχετικών μελετών και ο ίδιος όπως φαίνεται από την αλληλογραφία του, πρόθυμα θέτει τις πληροφορίες αυτές στη διάθεση των ενδιαφερόμενων. Για την προσφορά του στα γράμματα λαμβάνει από το ελληνικό κράτος τιμητική σύνταξη.

Ο ποιητής, ζωγράφος και δημοσιογράφος Σπύρος Κατσίμης, γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1933 και πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα σε ηλικία 22 ετών. Διετέλεσε υπεύθυνος πολιτιστικών εκπομπών στην ΕΤ1. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Χαμόγελο (1959), Επιλογή 1955-1974 (1979), Ο τρελός (1983) και Ο καιρός της αστραπής (1996). Δημοσίευσε επίσης την συλλογή διηγημάτων Ο νεωκόρος και το φέρετρο (2005) και μία σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους του πνεύματος στον τόμο Αναζητώντας μια διέξοδο.

Ο Φαίδων Κοζύρης (γνωστός στις ΗΠΑ ως Phaedon John Kozyris) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1932. Γιος του Ιωάννη Κοζύρη, δικηγόρου από το Τζερμιάδο Λασιθίου, και της Μαρίκας, το γένος Μεταξωτού από την Αδριανούπολη. Απόφοιτος του Α΄ Γυμνασίου Θεσσαλονίκης, σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από όπου αποφοίτησε το 1954, χρονιά που έφυγε στις ΗΠΑ για μεταπτυχιακές σπουδές με υποτροφία Φουλμπράιτ. Εκεί σπούδασε στα πανεπιστήμια του Σικάγο, της Πενσυλβάνιας και του Κορνέλ και απέκτησε την άδεια δικηγορίας στην πολιτεία της Νέας Υόρκης (αργότερα απέκτησε άδεια δικηγορίας και στην πολιτεία του Οχάιο).

Το διάστημα 1960-1969 εργάστηκε για τη φίρμα Cahill, Gordon, Reindel & Ohl στη Νέα Υόρκη και το Παρίσι. Το 1969 έγινε καθηγητής του Συγκριτικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο (Ohio State University). Δίδαξε εκεί μέχρι το 1995 όταν και γύρισε στη γενέτειρά του και το ΑΠΘ, όπου δίδαξε μέχρι το 1999. Εκλέχθηκε ομότιμος καθηγητής και στα δύο πανεπιστήμια. Διετέλεσε ακόμη επισκέπτης καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια, κυρίως των ΗΠΑ. Δίδαξε για πολλά χρόνια σε θερινά σχολεία που οργάνωναν αμερικανικές νομικές σχολές σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα. Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές και θερμός υποστηρικτής για πολλά χρόνια του προγράμματος Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Οχάιο.

Ο Κοζύρης ασχολήθηκε με πολλές πτυχές της νομικής επιστήμης. Άφησε εκτεταμένο έργο στους τομείς του Συγκριτικού Δικαίου, του Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου, του Εταιρικού Δικαίου, της Θεωρίας του Δικαίου, του Ευρωπαϊκού Δικαίου καθώς και του Δικαίου της Θάλασσας. Συγγραφέας και επιμελητής βιβλίων και πολυάριθμων άρθρων σε διεθνή νομικά περιοδικά και μέλος επιστημονικών κέντρων. Πιο γνωστό από τα βιβλία του το Konstantinos D. Kerameus, Phaedon J. Kozyris (eds.), The Greek legal system, Kluwer, 1988, που έκανε πολλές εκδόσεις με τον ελαφρώς αλλαγμένο τίτλο Introduction to Greek Law.

Ο Κοζύρης υπήρξε για χρόνια δραστήριο μέλος οργανώσεων της ελληνικής διασποράς στις ΗΠΑ και υπήρξε το 1963 πρόεδρος της επιτροπής για την ίδρυση Ελληνικού Θεάτρου Αμερικής. Εκφράσθηκε ανοικτά εναντίον της ταύτισης μέρους της ελληνικής διασποράς με το καθεστώς της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών και έδρασε από τις ΗΠΑ για τη στηλίτευση του καθεστώτος και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Ο Κοζύρης ήταν παντρεμένος με την Λίτσα (Ευαγγελία) Κοζύρη, το γένος Σπυροπούλου. Από τον πρώτο του γάμο με τη Στέλλα Ντούλη απέκτησε δύο κόρες, τη Μαρία και την Κύνθια.

Το 2008 διαγνώστηκε με λευχαιμία. Πέθανε το 2010 στη Θεσσαλονίκη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: «Σκέψεις και θύμησες για τον Φαίδωνα Κοζύρη (1932-2010)», υλικό του αρχείου]

Καταγωγή από το χωριό Ίσαρις της Μεγαλόπολης στην Πελοπόννησο.

Υπηρετεί στη Χωροφυλακή (το 1919 προβιβάζεται σε ανθυπομοίραρχο) και κατατάσσεται από τους πρώτους στην Αστυνομία Πόλεων. Υπηρετεί σε διάφορες υπηρεσίες της Αστυνομίας και για μία τριετία (1929-1932) στο Τμήμα Γενικής Ασφαλείας της Διεύθυνσης Αστυνομίας Πόλεων. Το 1932 παραιτείται για λόγους ηθικής τάξης (δεν υποστηρίχθηκε σε συκοφαντίες εναντίον του). Στη συνέχεια εργάζεται στην Εθνική Τράπεζα (1932-1936) και στην Τράπεζα της Ελλάδος (1936-1947), ενώ παράλληλα διατηρεί δικηγορικό γραφείο. Το 1936 οργανώνει την Υπηρεσία Προστασίας Εθνικού Νομίσματος. Στη διάρκεια της Κατοχής εργάστηκε εθελοντικά στην Υπηρεσία του Διεθνούς Κομιτάτου του Ερυθρού Σταυρού και διετέλεσε διευθυντής της Επιτροπής Διαχειρίσεως Βοηθημάτων εν Ελλάδι (Ε.Δ.Β.Ε.). Επίσης διετέλεσε γενικός γραμματέας του υπουργείου Εφοδιασμού (Ιούνιος-Αύγουστος 1945) επί υπουργίας Κ. Βαρβαρέσσου.

Μέλος Δ.Σ. των Λαϊκών Υπνωτηρίων

Μέλος Δ.Σ. Φιλανθρωπικής Εταιρείας Αθηνών

Μέλος Δ.Σ. Πατριωτικού Ιδρύματος Κοινωνικής Πρόνοιας

Δημοσιογράφος στην εφ. Ελευθεροτυπία

Ο Αλέξανδρος Φιλίππου Μαύρου, κάτοικος Θεσσαλονίκης, διατηρούσε εμπορικό κατάστημα στη Θεσσαλονίκη από το 1880 και ασχολιόταν με το εμπόριο δερμάτων και άλλων βυρσοδεψικών υλικών και μηχανών. Η οικογένεια Μαύρου καταγόταν πιθανότατα από τον Βόλο όπου βρίσκονταν εγκατεστημένα τα περισσότερα μέλη της. Ο Αλέξανδρος Μαύρου διηύθηνε την εμπορική του επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με τον αδερφό του Γεώργιο ενώ συχνά αλληλογραφούσε με τους υπόλοιπους αδερφούς του για εμπορικά θέματα. Αυτοί ήταν οι: Κωνσταντίνος (Βόλος), Γεώργιος (Θεσ/νίκη, Αικατερίνη, Σέρρες), Νέστωρ (Θεσ/νίκη, Βόλος, Βιτώλια), Αγγελής (Βόλος) και Δημήτριος (Μακρινίτσα Βόλου). Την εμπορική επιχείρηση ανέλαβε από το 1925 ο γιος του Αλέξανδρου, Κωνσταντίνος.

Η Μαρία-Πηνελόπη Μιχαλιτσιάνου γεννήθηκε στο Κάιρο στις 28/7/1913. Γονείς της ήταν ο μηχανικός Δημήτριος Μιχαλιτσιάνος και η Ελένη Β. Μεταξά που κατάγονταν από την Κεφαλλονιά. Παντρεύτηκε το 1938 τον Κρίτωνα Κερασσώτη, γιο του γιατρού Ιωάννη Κερασσώτη, που είχε γεννηθεί το 1911. Σύμφωνα με πιστοποιητικό του ελληνικού προξενείου Καΐρου, υπήρξε μόνιμη κάτοικος Αιγύπτου από τη γέννησή της ως τις 26/2/1960 ενώ ο σύζυγός της φέρεται ως μόνιμος κάτοικος ως το 1958. Σύμφωνα με βεβαίωση του συνδέσμου Αιγυπτιωτών έφτασε στην Ελλάδα το 1961. Από πιστοποιητικό του ελληνικού προξενείου της Γενεύης εξάγεται ότι το 1969 κατοικούσε στη Λωζάνη και φέρεται εγγεγραμμένη στα μητρώα του από το 1958. Από πιστοποιητικά και διαβατήρια μαρτυρούνται ταξίδια και παραμονή της στη Νότια Αφρική μεταξύ 1947 και 1950 ενώ βρίσκονται άδειες παραμονής και οδήγησης από την Αίγυπτο μεταξύ 1960 και 1970.

Ο Ιωάννης Κερασσώτης, πεθερός της Μαρίας Μιχαλιτσιάνου-Κερασσώτη, γεννήθηκε στην Ηράκλεια της Ανατολικής Θράκης το 1875 (στα μεταγενέστερα πιστοποιητικά ως ημερομηνία γέννησής του φέρεται η 1/11/1877). Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο του Nancy. Φαίνεται ότι από το 1904 άσκησε το ιατρικό επάγγελμα στο Κάιρο. Το 1913, σε ηλικία 38 ετών ταξίδεψε στην Ελλάδα για να καταταγεί στο στρατό, φαίνεται όμως ότι επέστρεψε μετά από λίγους μήνες. Μεταξύ 1934 και 1937 ίσως έζησε για κάποιο διάστημα στην Ελλάδα, πάντως πιστοποιητικό του προξενείου Καΐρου βεβαιώνει ότι άσκησε ιατρική εκεί μέχρι το 1947.

Ο Αλμπέρτος Ναρ γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1947. Γιος σεφαραδιτών Εβραίων, επιζώντων του Ολοκαυτώματος, παρακολούθησε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως γραμματέας της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Διηύθυνε το Κέντρο Ιστορικών Μελετών Εβραϊσμού Θεσσαλονίκης και ήταν μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Κέντρου Ιστορίας του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1985 με το βιβλίο Οι συναγωγές της Θεσσαλονίκης. Τα τραγούδια μας, έκδοση Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Ερεύνησε για χρόνια την ιστορία και τη λαογραφία της εβραϊκής κοινότητας της πόλης του συγκεντρώνοντας το σύνολο της δουλειάς του στο βιβλίο Κειμένη επί ακτής θαλάσσης, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1997. Μαζί με την Έρικα Κούνιο Αμαρίλιο κυκλοφόρησαν το βιβλίο Προφορικές μαρτυρίες Εβραίων της Θεσσαλονίκης για το Ολοκαύτωμα, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1998.

Ως πεζογράφος εμφανίστηκε επίσης το 1985 με διήγημά του στο περιοδικό Το δέντρο. Συνεργάστηκε στενά με τα περιοδικά Παραφυάδα και Το τραμ (Τρίτη διαδρομή). Κυκλοφόρησε τις συλλογές διηγημάτων Σε αναζήτηση ύφους, Τα τραμάκια, Θεσσαλονίκη 1991 και δεύτερη έκδοση εμπλουτισμένη με πέντε διηγήματα, Νεφέλη, Αθήνα 1997 και Σαλονικάι, δηλαδή Σαλονικιός, Νεφέλη, Αθήνα 1999. Υπήρξε τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων Μακεδονία και Θεσσαλονίκη. Κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά, γαλλικά και εβραϊκά. Πέθανε το 2005. Μετά το θάνατό του εκδόθηκε το βιβλίο Επιπόλαιος επί πόλεως, πεζά κείμενα 1998-2003, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2007.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού http://www.biblionet.gr]

O Iωάννης Νικολάου ήταν βιομήχανος επεξεργασίας δερμάτων. Είχε υπό την ιδιοκτησία του ατμοκίνητο βυρσοδεψείο στο Καρλόβασι της Σάμου και άλλο ένα εργοστάσιο στον Πειραιά. Συνεργάτης του ήταν ο αδελφός του Κώστας Νικολάου. Παράλληλα ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Τουρισμού στη Σάμο και πρόεδρος της κοινότητας Καρλοβασίου.Ο Χρήστος Αργυρόπουλος ήταν ιδιοκτήτης του υαλουργείου “Ερμής" στον Πειραιά.

Ο Βασίλειος Νικολός (Βασιλικό Πωγωνίου 1927-Αθήνα 199?), γιος του αγρότη Γεωργίου και της Ευγενείας Νικολού ήταν αρτοποιός με ενεργητική συμμετοχή στα συνδικαλιστικά δρώμενα του κλάδου. Ήταν στέλεχος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (Ε.Κ.Θ), (αναπληρωτής πρόεδρος το 1971), πρόεδρος του τμήματος Θεσσαλονίκης του Ταμείου Ασφαλίσεως Αρτεργατών Μυλεργατών και Μακαρονοτεχνιτών (Τ.Α.Α.Μ.), του Ενωτικού Συνδέσμου Αρτεργατών Θεσσαλονίκης «Η Αναγέννησις» (1962-1968) και του Συνδέσμου Αρτεργατών της πόλης.

Αδέλφια του Βασιλείου ήταν η Δημητρούλα και ο Σπυρίδων (σκοτώθηκε στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου).

Η οικογένεια είχε κτήματα στην περιοχή του Βασιλικού.