Το 1874 ιδρύθηκε στο Βόλο η Φιλελεήμων αδελφότητα ή αδελφάτο, με στόχο την ίδρυση ενός νοσοκομείου. Στα τέλη του 1884 ο δήμαρχος Ιωάννης Καρτάλης πρότεινε να αναγραφεί στον προϋπολογισμό του επόμενου έτους το ποσό των 10.000 δρχ για την ανέγερση νοσοκομείου σε οικόπεδο του δήμου, καθώς ο πληθυσμός του Βόλου συνεχώς αυξάνονταν και η δημιουργία ενός πολιτικού νοσοκομείου αποτελούσε πλέον επιτακτική ανάγκη. Η πρόταση του δημοτικού συμβουλίου για την ανέγερση πολιτικού νοσοκομείου έγινε τελικά δεκτή από τη βουλή και έτσι στις 19 Μαίου του 1885 εκδόθηκε βασιλικό διάταγμα, με το οποίο αποφασίστηκε η μετατροπή του κανονισμού του αδελφάτου. Το αδελφάτο στο εξής ανέλαβε μια σειρά από αρμοδιότητες, όπως την αναζήτηση κτιρίου όπου θα στέγαζε το νοσοκομείο, την εύρεση του απαραίτητου εξοπλισμού για το νοσοκομείο, το διορισμό προσωπικού, καθώς και τη μέριμνα για την οργάνωση, τη συντήρηση, την επέκταση και την ορθή λειτουργία του νοσοκομείου.
Στις 15 Οκτωβρίου του 1900, με τη χορηγία των ευπατρίδων Κων/νου και Νικολάου Αχιλλοπούλου, στη μνήμη του πατέρα τους Ευάγγελου από την Τσαγκαράδα και άλλων εύπορων δημοτών, θεμελιώθηκε το πρώτο νοσοκομείο σε οικόπεδο που επιλέχθηκε στη τοποθεσία του Αναύρου. Τη μεγάλη αυτή δωρεά των αδερφών Αχιλλοπούλου αποδέχθηκε με ευγνωμοσύνη το διοικητικό συμβούλιο της αδελφότητας και εξέδωσε ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο το νοσοκομείο θα είχε την επωνυμία Αχιλλοπούλειο.
Το κτίριο άρχισε να κατασκευάζεται το 1900 σε σχέδια του βολιώτη αρχιτέκτονα Κώστα Αργύρη, στη σημερινή του θέση, με πρόσοψη προς τη θάλασσα, αλλά και προς την οδό Πολυμέρη. Το 1903 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Αχιλλοπούλειου Νοσοκομείου Βόλου, χωρητικότητας 28 κρεβατιών. Ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας μετά τον Ευαγγελισμό των Αθηνών.
Παρά το μεγάλο αριθμό των δωρεών, το νοσοκομείο συντηρούνταν κυρίως από ετήσιες χορηγίες του δήμου Παγασών, έτσι μετετράπη σε δημοτικό ίδρυμα το 1908.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, με βασιλικό διάταγμα της 28ης Απριλίου, καταργείται η Φιλελεήμων αδελφότητα και το ίδρυμα γίνεται κρατικό, ανήκοντας πλέον στο υπουργείο κοινωνικής πρόνοιας και υγείας.
Το 2007 εγκαινιάστηκε η νέα του πτέρυγα, συνολικού εμβαδού 33500 τ.μ.

Η Αχιλλοπούλειος Σχολή ιδρύθηκε το 1865 και ήταν αρχικά αστική, ενώ το 1905 έγινε εμπορική, όπου φοιτούσαν άνθρωποι από όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Με πλήρη οικονομική στήριξη από τα κληροδοτήματα των αδελφών «Αχιλλόπουλοι», η Εμπορική Σχολή λειτούργησε αδιάλειπτα, ακόμα και κατά την διάρκεια των πολέμων, μέχρι το 1955. Το 1955 ισχυροί σεισμοί έπληξαν την στατικότητα του κτηρίου με αποτέλεσμα οι λειτουργίες της σχολής να μεταφερθούν στη «Νανοπούλειο» Σχολή Τσαγκαράδας.
Στα επόμενα χρόνια της λειτουργίας της Σχολής δεν απουσίασαν τα προβλήματα που συνοψίστηκαν στην οικονομική δυσπραγία και στη μείωση των μαθητών.

Από το Βοηθητικό Ειδικού Ελέγχου τεκ. νο 1: «το Β΄ Λύκειο Θηλέων Ηρακλείου ιδρύθη (Ν.Δ. 4379/1964) δια της υπ’ αριθμ. 146434/10-11-1964 Αποφάσεως Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΦΕΚ. τεύχος Β΄φύλλου 535/23-11-1964)». Mε απόφαση της Γεν. Επιθ/σης Ηρακλείου 36/55-11-63 μεταγράφονται από το Α΄ Γυμνάσιο Θηλέων Ηρακλείου 693 μαθήτριες στο νεοϊδρυθέν Β΄ Γυμνάσιον Θηλέων Ηρακλείου (Ν.Δ. 4379/1964). Παράλληλα με απόφαση του Υπ. Παιδείας 146434/10-11-64 (ΦΕκ Β΄ 535/23-11-64) ιδρύεται και λειτουργεί από το σχολ. έτος 1964-65 μέχρι 1966-67 το Β΄ Λύκειον Θηλέων Ηρακλείου. Από το σχολ έτος 1967-68 μέχρι 18-9-1976 καταργείται το Λύκειο και λειτουργεί ξανά ως Β΄ Γυμνάσιον Θηλέων Ηρακλείου. Από 29-09-1976 μέχρι 31-08-1979 επαναλειτουργεί ως Β΄ Λύκειο Θηλέων Ηρακλείου. Στη συνέχεια γίνεται μεικτό (από 20-06-1990 μέχρι 30-08-1998) και μετονομάζεται σε 4ο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου. Σήμερα φέρει την ονομασία 4ο Ενιαίο Λύκειο Ηρακλείου.

Iδρύθηκε το 1926. Από τη σχολική χρονιά 1950-51 μέχρι τη σχολική χρονιά 1958-59 λειτούργησε ως οκτατάξιο (τάξεις Γ΄-Η΄) και από το 1959-60 μέχρι το 1963-64 λειτούργησε ως εξατάξιο. το διάστημα 1964-65 μέχρι 1966-67 λειτούργησε σε δύο κύκλους, ως τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο Λύκειο και έγινε πάλι εξατάξιο από το 1967-68 μέχρι το 1975-76. Από το 1976-77 μέχρι το 1979 έγινε πάλι τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο Λύκειο.
Μέχρι το 1963-64 λειτούργησε μόνο ως θεωρητικής κατευθύνσεως και από το 1964-65 λειτούργησε ως θεωρητικής και θετικής κατεύθυνσης. Από το 1955-56 είχε δύο Γυμνασιακά Παραρτήματα (Ανωγείων και Χάρακα), που λειτούργησαν μέχρι τα σχολικά έτη 1960-61 και 1959-60 αντίστοιχα.

Ο Γεώργιος Βάρβογλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1907. Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου και έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα το 1932. Από το 1940 ως το 1969 ήταν Καθηγητής της Οργανικής Χημείας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του ΑΠΘ και από το 1969 ως το 1973 Καθηγητής της Οργανικής Χημείας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών. Διετέλεσε ακόμη πρύτανης του ΑΠΘ το πανεπιστημιακό έτος 1960-1961. Δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών εργασιών. Ο Γεώργιος Βάρβογλης υπήρξε μέλος του στενού πυρήνα των πανεπιστημιακών που συνέλαβαν και υλοποίησαν την ανέγερση της Πανεπιστημιούπολης Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος ως πρύτανης εγκαινίασε τα κτίρια της Φυσικομαθηματικής Σχολής.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου. Πληροφορίες του Χαράλαμπου Βάρβογλη

Ο Γεώργιος Βάρβογλης, γόνος προεστών από την Τριπολιτσά, με καταγωγή από τις Σέρρες γεννήθηκε το 1770 στο Ναύπλιο, μετά την εκτέλεση του πατέρα του κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών, και μεγάλωσε στη Βυτίνα. Προεπαναστατικά ασχολήθηκε με το εμπόριο και αναδείχθηκε προεστός Τριπολιτσάς. Με την έναρξη της Επανάστασης συνελήφθη και φυλακίστηκε από τον οθωμανό διοικητή της Τριπολιτσάς, ωστόσο αργότερα κατάφερε να δραπετεύσει. Ανέπτυξε στρατιωτική δράση ως επικεφαλής ενόπλων της επαρχίας του και το 1822 διετέλεσε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας έως την κατάργησή της τον Μάρτιο του επόμενου έτους. Το 1823 εξελέγη πληρεξούσιος Τριπολιτσάς στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, από την οποία διορίστηκε στην επιτροπή για τη σύνταξη του πρώτου «υποθετικού λογαριασμού» (προϋπολογισμού). Στη συνέχεια, τον Μάιο του ίδιου έτους, εξελέγη στο Β΄ Βουλευτικό αντιπροσωπεύοντας την ίδια επαρχία.
Πηγή: http://representatives1821.gr/%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82/ [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Ο Μάριος Βάρβογλης ήταν Έλληνας συνθέτης, γεννημένος στις Βρυξέλλες του Βελγίου και μεγαλωμένος στην Αθήνα. Θεωρείται μαζί με τους Αιμίλιο Ριάδη, Διονύσιο Λαυράγκα, Γεώργιο Λαμπελέτ, και Μανώλη Καλομοίρη, ένας από τους θεμελιωτές της Εθνικής Μουσικής Σχολής.

Ο Βάρβογλης σπούδασε μουσική στο Ωδείο του Παρισιού και τη Schola Cantorum της ίδιας πόλης. Μετά το 1920, δίδαξε στο ωδείο Αθηνών και ενεργοποιήθηκε στο χώρο της μουσικής κριτικής και σύνθεσης. Πέθανε στην Αθήνα το 1967 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Δήμου Ζωγράφου.

Γεννήθηκε το 1799. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Βάρβογλης, πλούσιος προεστός από την Τρίπολη και αγωνιστής του '21. Ο Παναγιώτης Βάρβογλης σπούδασε νομικά στην Πίζα της Ιταλίας. Με την έκρηξη της επανάστασης επέστρεψε στην πατρίδα και πήρε μέρος στις μάχες. Υπηρέτησε αργότερα ως δικαστικός και ακολούθησε πολιτική σταδιοδρομία ως βουλευτής Μαντινείας. Διετέλεσε τέσσερις φορές υπουργός (Κυβέρνηση Αντωνίου Κριεζή 1849, Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1854 , Κυβέρνηση Ιωάννη Κολοκοτρώνη 1862, Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1868) και το 1847 εξελέγη πρόεδρος της Βουλής.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Ο Χαράλαμπος Βάρβογλης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1949. Γιος του Γεωργίου Βάρβογλη και της Αναστασίας Βουρλά, αποφοίτησε το 1967 από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Φυσική στο ΑΠΘ από όπου πήρε πτυχίο το 1972 και διδακτορικό δίπλωμα το 1980. Το 1983 διορίσθηκε ως Λέκτορας στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ. Εξελίχθηκε σε όλες τις βαθμίδες του Τμήματος μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Ομότιμος Καθηγητής έκτοτε. Ασχολήθηκε ερευνητικά με την αστρονομία και την αστροφυσική ενώ εργάστηκε συστηματικά για την εκλαΐκευση των συγκεκριμένων ερευνητικών αντικειμένων μέσω αρθρογραφίας στον Τύπο και πλήθους διαλέξεων και ομιλιών. Διετέλεσε ακόμη Γενικός Γραμματέας (2007-2009) και Πρόεδρος (2009-2010) του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών-Μουσείο Τεχνολογίας Νόησις. Παντρεμένος με την Μαρία …. Με την οποία απέκτησαν δύο κόρες.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου. Πληροφορίες του Χαράλαμπου Βάρβογλη

Ο Κώστας Βάρναλης, ποιητης, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινό Burgas της Βουλγαρίας). Σούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έζησε τα πιο δημιουργικά χρόνια του ως συγγραφέας στη Γαλλία. Μαζί με τους συγχρόνους του Ν. Καζαντζάκη και Άγγ. Σικελιανό, ο Βάρναλης γεφυρώνει τη γενιά του Παλαμά με τη Γενιά του '30. Το αρχείο του απο τελεί μια ανεκτίμητη πηγή για τη μελέτη του Μεσοπόλεμου, μια κρίσιμη περίοδο για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και λογοτεχνία. Η ιδιοφυής αποδόμηση της αρχαιοελληνικής παράδοσης συνδυασμένη με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της κοινωνικής ελευθερίας και δικαιοσύνης αναδεικνύουν τον Βάρναλη σε εξαιρετική και επαναστατική λογοτεχνική μορφή. Στα διασημότερα έργα του περιλαμβάνονται: Το Φως που καίει (1922), Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927), Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931) και η σημαντική κριτική μελέτη Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925). Τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν το 1959.

Ο Νίκος Βέλμος (ψευδώνυμο του Νίκου Βογιατζάκη) γεννήθηκε το 1890 στη συνοικία Πλάκα της Αθήνας από φτωχούς γονείς και πέθανε το 1930 από τροφική δηλητηρίαση.
Σχεδόν ασπούδαχτος και αυτοδίδακτος είχε μια φυσική αίσθηση του κάλλους και ασχολήθηκε μ' επιτυχία με πολλά είδη τέχνης όπως, βασικά, το θέατρο -σαν ηθοποιός και διασκευαστής έργων- την πεζογραφία και τη ζωγραφική. Επίσης ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.
Το 1927 ίδρυσε το "Άσυλο Τέχνης" που μαζί με την έκδοση του περιοδικού του "Φραγγέλιο", πρόσφερε πολλά στην πνευματική ζωή της Αθήνας της εποχής του. Γιατί στο "Άσυλο Τέχνης" σύντομα συγκεντρώθηκαν πολλές από τις πιο αξιόλογες καλλιτεχνικές δυνάμεις της περιόδου 1920-1930, όπως ο Στρατής Δούκας, ο Φώτης Κόντογλου, ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο Δημ. Πικιώνης κ.ά., που με τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις τους πάνω σε λογοτεχνικά, εικαστικά, θεατρικά και κοινωνικά θέματα, τις εκθέσεις -έργων δικών τους ή άλλων- και τα κείμενα τους στο "Φραγγέλιο" άνοιξαν καινούργιους δρόμους προετοιμάζοντας τη γόνιμη δεκαετία 1920-1930.
Το λογοτεχνικό έργο του Βέλμου περιλαμβάνει τα βιβλία: "Ο ερωτόπαθος τραγουδιστής" (1910), "Σεβντάς"(1931), "Ο πιστός της απελπισίας" (1915), το "Κοινωνικό βιβλίο" (1921), "Δύο αγάπες" (1923-1939) και τα κείμενα του που δημοσιεύθυηκαν στο "Φραγγέλιο" και στα "Φύλλα Τέχνης" και που αρκετά από αυτά εκδόθηκαν ύστερα από το θάνατο του από τους συγγενείς ή φίλους του, όπως "Παλιά Αθήνα" και "Ποιήματα του Δ. Παπαρηγόπουλου, μεταφρασμένα στη δημοτική γλώσσα" (1955).
Σαν πεζογράφος ο Νίκος Βέλμος ανήκει, μαζί με τον Φώτη Κόντογλου και το Στρατή Λουκά, στην ομάδα των λαϊκιστών που προσπάθησαν στη δεκαετία του '20 να απαλλάξουν την πεζογραφία μας από τα λόγια στοιχεία και να την οδηγήσουν με την ουσιαστικότητα αλλά και τη μαστοριά της γραφής τους στην απλότητα.
Πηγή: Βιβλιοnet (τελευταία πρόσβαση 17/5/201)

Ο Γεώργιος Βήχος (1915-1994;) υπήρξε νομάρχης και υψηλόβαθμο στέλεχος της αθλητικής διοίκησης της χώρας. Υπήρξε πρόεδρος του “Πανεπιστημιακού Ομίλου Αθηνών δια την Βαλκανικήν Συνενόησιν" (1931), μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης Εθνικόν Κομιτάτο στην Κατοχή και διετέλεσε νομάρχης Τρικάλων, Κεφαλονιάς, Κορινθίας, Κοζάνης (1949-1954) και Χανίων (1956-1958) όπου διακρίθηκε για την εντιμότητα και τις διοικητικές ικανότητές του. Το 1958 διορίστηκε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού (1958-1965) και έκτοτε ασχολήθηκε με τον αθλητικό τομέα. Υπήρξε γενικός γραμματέας της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής , μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας (1974-1991), μέλος όλων των Ελληνικών Ολυμπιακών Αποστολών από το 1936 έως το 1976 και έλαβε ενεργό μέρος στην προσπάθεια της Ελλάδας για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 ως Γενικός Γραμματέας της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής Υποψηφιότητας των Αγώνων. Πολιτεύτηκε με το Δημοκρατικό Κέντρο στις εκλογές του 1974 και του 1977. Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα μετάλλια.