Από το Βοηθητικό Ειδικού Ελέγχου τεκ. νο 1: «το Β΄ Λύκειο Θηλέων Ηρακλείου ιδρύθη (Ν.Δ. 4379/1964) δια της υπ’ αριθμ. 146434/10-11-1964 Αποφάσεως Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΦΕΚ. τεύχος Β΄φύλλου 535/23-11-1964)». Mε απόφαση της Γεν. Επιθ/σης Ηρακλείου 36/55-11-63 μεταγράφονται από το Α΄ Γυμνάσιο Θηλέων Ηρακλείου 693 μαθήτριες στο νεοϊδρυθέν Β΄ Γυμνάσιον Θηλέων Ηρακλείου (Ν.Δ. 4379/1964). Παράλληλα με απόφαση του Υπ. Παιδείας 146434/10-11-64 (ΦΕκ Β΄ 535/23-11-64) ιδρύεται και λειτουργεί από το σχολ. έτος 1964-65 μέχρι 1966-67 το Β΄ Λύκειον Θηλέων Ηρακλείου. Από το σχολ έτος 1967-68 μέχρι 18-9-1976 καταργείται το Λύκειο και λειτουργεί ξανά ως Β΄ Γυμνάσιον Θηλέων Ηρακλείου. Από 29-09-1976 μέχρι 31-08-1979 επαναλειτουργεί ως Β΄ Λύκειο Θηλέων Ηρακλείου. Στη συνέχεια γίνεται μεικτό (από 20-06-1990 μέχρι 30-08-1998) και μετονομάζεται σε 4ο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου. Σήμερα φέρει την ονομασία 4ο Ενιαίο Λύκειο Ηρακλείου.

Iδρύθηκε το 1926. Από τη σχολική χρονιά 1950-51 μέχρι τη σχολική χρονιά 1958-59 λειτούργησε ως οκτατάξιο (τάξεις Γ΄-Η΄) και από το 1959-60 μέχρι το 1963-64 λειτούργησε ως εξατάξιο. το διάστημα 1964-65 μέχρι 1966-67 λειτούργησε σε δύο κύκλους, ως τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο Λύκειο και έγινε πάλι εξατάξιο από το 1967-68 μέχρι το 1975-76. Από το 1976-77 μέχρι το 1979 έγινε πάλι τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο Λύκειο.
Μέχρι το 1963-64 λειτούργησε μόνο ως θεωρητικής κατευθύνσεως και από το 1964-65 λειτούργησε ως θεωρητικής και θετικής κατεύθυνσης. Από το 1955-56 είχε δύο Γυμνασιακά Παραρτήματα (Ανωγείων και Χάρακα), που λειτούργησαν μέχρι τα σχολικά έτη 1960-61 και 1959-60 αντίστοιχα.

Ο Γεώργιος Βάρβογλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1907. Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου και έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα το 1932. Από το 1940 ως το 1969 ήταν Καθηγητής της Οργανικής Χημείας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του ΑΠΘ και από το 1969 ως το 1973 Καθηγητής της Οργανικής Χημείας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών. Διετέλεσε ακόμη πρύτανης του ΑΠΘ το πανεπιστημιακό έτος 1960-1961. Δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών εργασιών. Ο Γεώργιος Βάρβογλης υπήρξε μέλος του στενού πυρήνα των πανεπιστημιακών που συνέλαβαν και υλοποίησαν την ανέγερση της Πανεπιστημιούπολης Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος ως πρύτανης εγκαινίασε τα κτίρια της Φυσικομαθηματικής Σχολής.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου. Πληροφορίες του Χαράλαμπου Βάρβογλη

Ο Γεώργιος Βάρβογλης, γόνος προεστών από την Τριπολιτσά, με καταγωγή από τις Σέρρες γεννήθηκε το 1770 στο Ναύπλιο, μετά την εκτέλεση του πατέρα του κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών, και μεγάλωσε στη Βυτίνα. Προεπαναστατικά ασχολήθηκε με το εμπόριο και αναδείχθηκε προεστός Τριπολιτσάς. Με την έναρξη της Επανάστασης συνελήφθη και φυλακίστηκε από τον οθωμανό διοικητή της Τριπολιτσάς, ωστόσο αργότερα κατάφερε να δραπετεύσει. Ανέπτυξε στρατιωτική δράση ως επικεφαλής ενόπλων της επαρχίας του και το 1822 διετέλεσε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας έως την κατάργησή της τον Μάρτιο του επόμενου έτους. Το 1823 εξελέγη πληρεξούσιος Τριπολιτσάς στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, από την οποία διορίστηκε στην επιτροπή για τη σύνταξη του πρώτου «υποθετικού λογαριασμού» (προϋπολογισμού). Στη συνέχεια, τον Μάιο του ίδιου έτους, εξελέγη στο Β΄ Βουλευτικό αντιπροσωπεύοντας την ίδια επαρχία.
Πηγή: http://representatives1821.gr/%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82/ [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Ο Μάριος Βάρβογλης ήταν Έλληνας συνθέτης, γεννημένος στις Βρυξέλλες του Βελγίου και μεγαλωμένος στην Αθήνα. Θεωρείται μαζί με τους Αιμίλιο Ριάδη, Διονύσιο Λαυράγκα, Γεώργιο Λαμπελέτ, και Μανώλη Καλομοίρη, ένας από τους θεμελιωτές της Εθνικής Μουσικής Σχολής.

Ο Βάρβογλης σπούδασε μουσική στο Ωδείο του Παρισιού και τη Schola Cantorum της ίδιας πόλης. Μετά το 1920, δίδαξε στο ωδείο Αθηνών και ενεργοποιήθηκε στο χώρο της μουσικής κριτικής και σύνθεσης. Πέθανε στην Αθήνα το 1967 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Δήμου Ζωγράφου.

Γεννήθηκε το 1799. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Βάρβογλης, πλούσιος προεστός από την Τρίπολη και αγωνιστής του '21. Ο Παναγιώτης Βάρβογλης σπούδασε νομικά στην Πίζα της Ιταλίας. Με την έκρηξη της επανάστασης επέστρεψε στην πατρίδα και πήρε μέρος στις μάχες. Υπηρέτησε αργότερα ως δικαστικός και ακολούθησε πολιτική σταδιοδρομία ως βουλευτής Μαντινείας. Διετέλεσε τέσσερις φορές υπουργός (Κυβέρνηση Αντωνίου Κριεζή 1849, Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1854 , Κυβέρνηση Ιωάννη Κολοκοτρώνη 1862, Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1868) και το 1847 εξελέγη πρόεδρος της Βουλής.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Ο Χαράλαμπος Βάρβογλης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1949. Γιος του Γεωργίου Βάρβογλη και της Αναστασίας Βουρλά, αποφοίτησε το 1967 από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Φυσική στο ΑΠΘ από όπου πήρε πτυχίο το 1972 και διδακτορικό δίπλωμα το 1980. Το 1983 διορίσθηκε ως Λέκτορας στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ. Εξελίχθηκε σε όλες τις βαθμίδες του Τμήματος μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Ομότιμος Καθηγητής έκτοτε. Ασχολήθηκε ερευνητικά με την αστρονομία και την αστροφυσική ενώ εργάστηκε συστηματικά για την εκλαΐκευση των συγκεκριμένων ερευνητικών αντικειμένων μέσω αρθρογραφίας στον Τύπο και πλήθους διαλέξεων και ομιλιών. Διετέλεσε ακόμη Γενικός Γραμματέας (2007-2009) και Πρόεδρος (2009-2010) του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών-Μουσείο Τεχνολογίας Νόησις. Παντρεμένος με την Μαρία …. Με την οποία απέκτησαν δύο κόρες.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου. Πληροφορίες του Χαράλαμπου Βάρβογλη

Ο Κώστας Βάρναλης, ποιητης, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινό Burgas της Βουλγαρίας). Σούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έζησε τα πιο δημιουργικά χρόνια του ως συγγραφέας στη Γαλλία. Μαζί με τους συγχρόνους του Ν. Καζαντζάκη και Άγγ. Σικελιανό, ο Βάρναλης γεφυρώνει τη γενιά του Παλαμά με τη Γενιά του '30. Το αρχείο του απο τελεί μια ανεκτίμητη πηγή για τη μελέτη του Μεσοπόλεμου, μια κρίσιμη περίοδο για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και λογοτεχνία. Η ιδιοφυής αποδόμηση της αρχαιοελληνικής παράδοσης συνδυασμένη με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της κοινωνικής ελευθερίας και δικαιοσύνης αναδεικνύουν τον Βάρναλη σε εξαιρετική και επαναστατική λογοτεχνική μορφή. Στα διασημότερα έργα του περιλαμβάνονται: Το Φως που καίει (1922), Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927), Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931) και η σημαντική κριτική μελέτη Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925). Τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν το 1959.

Ο Νίκος Βέλμος (ψευδώνυμο του Νίκου Βογιατζάκη) γεννήθηκε το 1890 στη συνοικία Πλάκα της Αθήνας από φτωχούς γονείς και πέθανε το 1930 από τροφική δηλητηρίαση.
Σχεδόν ασπούδαχτος και αυτοδίδακτος είχε μια φυσική αίσθηση του κάλλους και ασχολήθηκε μ' επιτυχία με πολλά είδη τέχνης όπως, βασικά, το θέατρο -σαν ηθοποιός και διασκευαστής έργων- την πεζογραφία και τη ζωγραφική. Επίσης ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.
Το 1927 ίδρυσε το "Άσυλο Τέχνης" που μαζί με την έκδοση του περιοδικού του "Φραγγέλιο", πρόσφερε πολλά στην πνευματική ζωή της Αθήνας της εποχής του. Γιατί στο "Άσυλο Τέχνης" σύντομα συγκεντρώθηκαν πολλές από τις πιο αξιόλογες καλλιτεχνικές δυνάμεις της περιόδου 1920-1930, όπως ο Στρατής Δούκας, ο Φώτης Κόντογλου, ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο Δημ. Πικιώνης κ.ά., που με τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις τους πάνω σε λογοτεχνικά, εικαστικά, θεατρικά και κοινωνικά θέματα, τις εκθέσεις -έργων δικών τους ή άλλων- και τα κείμενα τους στο "Φραγγέλιο" άνοιξαν καινούργιους δρόμους προετοιμάζοντας τη γόνιμη δεκαετία 1920-1930.
Το λογοτεχνικό έργο του Βέλμου περιλαμβάνει τα βιβλία: "Ο ερωτόπαθος τραγουδιστής" (1910), "Σεβντάς"(1931), "Ο πιστός της απελπισίας" (1915), το "Κοινωνικό βιβλίο" (1921), "Δύο αγάπες" (1923-1939) και τα κείμενα του που δημοσιεύθυηκαν στο "Φραγγέλιο" και στα "Φύλλα Τέχνης" και που αρκετά από αυτά εκδόθηκαν ύστερα από το θάνατο του από τους συγγενείς ή φίλους του, όπως "Παλιά Αθήνα" και "Ποιήματα του Δ. Παπαρηγόπουλου, μεταφρασμένα στη δημοτική γλώσσα" (1955).
Σαν πεζογράφος ο Νίκος Βέλμος ανήκει, μαζί με τον Φώτη Κόντογλου και το Στρατή Λουκά, στην ομάδα των λαϊκιστών που προσπάθησαν στη δεκαετία του '20 να απαλλάξουν την πεζογραφία μας από τα λόγια στοιχεία και να την οδηγήσουν με την ουσιαστικότητα αλλά και τη μαστοριά της γραφής τους στην απλότητα.
Πηγή: Βιβλιοnet (τελευταία πρόσβαση 17/5/201)

Ο Γεώργιος Βήχος (1915-1994;) υπήρξε νομάρχης και υψηλόβαθμο στέλεχος της αθλητικής διοίκησης της χώρας. Υπήρξε πρόεδρος του “Πανεπιστημιακού Ομίλου Αθηνών δια την Βαλκανικήν Συνενόησιν" (1931), μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης Εθνικόν Κομιτάτο στην Κατοχή και διετέλεσε νομάρχης Τρικάλων, Κεφαλονιάς, Κορινθίας, Κοζάνης (1949-1954) και Χανίων (1956-1958) όπου διακρίθηκε για την εντιμότητα και τις διοικητικές ικανότητές του. Το 1958 διορίστηκε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού (1958-1965) και έκτοτε ασχολήθηκε με τον αθλητικό τομέα. Υπήρξε γενικός γραμματέας της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής , μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας (1974-1991), μέλος όλων των Ελληνικών Ολυμπιακών Αποστολών από το 1936 έως το 1976 και έλαβε ενεργό μέρος στην προσπάθεια της Ελλάδας για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 ως Γενικός Γραμματέας της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής Υποψηφιότητας των Αγώνων. Πολιτεύτηκε με το Δημοκρατικό Κέντρο στις εκλογές του 1974 και του 1977. Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα μετάλλια.

Ο Πέτρος Βίλλας ήταν αρχηγός του περιφερειακού Αρχηγείου Πρωτευούσης του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων.

Ο Θεόδωρος Βαβαγιάννης γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Στην ηλικία των έξι ήρθε στην Αθήνα όπου ξεκίνησε να τραγουδάει εκκλησιαστική μουσική με την παιδική χορωδία στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Το μουσικό του ταλέντο αναπτύχθηκε γρήγορα και στην ηλικία των δώδεκα ήταν ικανός να διευθύνει τη χορωδία μόνος του.
Στην ηλικία των δεκατεσσάρων γράφτηκε στο σχολείο Ανώτερης Θεωρίας στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή στην αρμονία και τη θεωρία τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Ο Οικονομίδης αργότερα έγινε Διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών και στην κηδεία του τον ακολούθησε ο Βαβαγιάννης.
Μέχρι το 1932 ο Βαβαγιάννης είχε τελειώσει τις σπουδές του με Άριστα Παμψηφεί. Ταυτόχρονα του δόθηκε η θέση του δασκάλου θεωρίας και αρμονίας. Το 1939 του προσφέρθηκε ιδιωτική υποτροφία για να ολοκληρώσει τις μουσικές του σπουδές στο Βερολίνο, στο Hochschule für Musik. Αυτό του έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία για να παρακολουθήσει όλες τις πρόβες και συναυλίες της Φιλαρμονικής Ορχήστρας υπό τη διεύθυνση του Furtvangler και άλλων κορυφαίων μαέστρων. Συγχρόνως ακολούθησε την Όπερα του Βερολίνου. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1940 έχοντας συμπληρώσει τη μουσική του εκπαίδευση.
Κατά τη διάρκεια των ετών 1929-1939 ο Δημήτρης Μητρόπουλος ήταν Κορυφαίος Διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Ενώ ήταν μόλις 19 ετών, επιλέχτηκε από τον Μητρόπουλο για να γίνει βοηθός και μαθητής του. Ο Βαβαγιάννης ήταν από τους λίγους μαθητές που σπούδασαν διεύθυνση ορχήστρας από την αρχή και όχι στην πορεία της σταδιοδρομίας του. Η εκπαίδευσή του υπό τον Μητρόπουλο ήταν εμπεριστατωμένη και περιλάμβανε την παρακολούθηση όλων των προβών και συναυλιών στις οποίες ήταν τυχερός να ακούσει μερικούς από τους μεγάλους μουσικούς που πέρασαν από την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Έμαθε να απομνημονεύει μουσική δια της ακοής, και στη συνέχεια στην επαγγελματική του ζωή διηύθυνε χωρίς παρτιτούρα, και χωρίς μπαγκέτα προς έκπληξη των συναδέλφων του.
Ο Βαβαγιάννης έκανε την πρώτη επίσημη εμφάνιση υπό την αιγίδα της Ελληνική Ταξιδιωτικής Λέσχης, το 1937, διευθύνοντας τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, στον αρχαιολογικό χώρο Αμφιαρείου Μαραθώνα και αργότερα σε αρχαία θέατρα στη Σίκινο, Κόρινθο και Δελφούς. Συνέχισε σε όλη τη ζωή του να είναι μέλος της Λέσχης και συμμετείχε ενεργά στις δραστηριότητές του, για τις οποίες αργότερα του απονεμήθηκε τιμητικό μετάλλιο.
Το 1938 ο Ελληνικός Εθνικός Ραδιοφωνικός Σταθμός ιδρύθηκε και μια Ορχήστρα σχηματίστηκε. Ο Βαβαγιάννης διηύθυνε την ορχήστρα συχνά, και όταν αργότερα έγινε Κορυφαίος Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών εργάστηκε σκληρά για να διατηρήσει ένα όσο το δυνατό καλό επίπεδο μουσικής.
Όταν ο Μητρόπουλος έφυγε από την Ελλάδα το 1939 για να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του στο εξωτερικό, ο Βαβαγιάννης, με την επιστροφή από τις σπουδές του στη Γερμανία, το 1940, προσλήφθηκε για να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, αυτή ήταν η πρώτη του εμφάνιση. Ήταν ένας από τους πολλούς νέους μουσικούς της εποχής του που είχε μεγάλες φιλοδοξίες για να ανέβει στη θέση του Κορυφαίου Διευθυντή Ορχήστρας. Το ταλέντο του και η εξαιρετική του μουσική παιδεία, με τη βοήθεια του δασκάλου του, Μητρόπουλου, τον έβαλαν πρώτο στη σειρά για εκείνο το ρόλο. Τελικά αναγνωρίστηκε για τις ικανότητές του και το 1942 όταν η ορχήστρα μετονομάστηκε σε Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, έγινε ο Δεύτερος Διευθυντής και, τελικά, Κορυφαίος Διευθυντής. Τα επόμενα χρόνια του απονεμήθηκε η θέση του Γενικού Διευθυντή της Ορχήστρας, που περιλάμβανε Αρχεία.
Η σχέση του Βαβαγιάννη με το Μητρόπουλο ήταν πρώτα του μαθητή και αργότερα του συναδέλφου. Ήταν μια σχέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του Μητρόπουλου στην Αθήνα. Αυτή η σχέση αποτυπώνεται εν μέρει στις επιστολές που αντάλλαξαν μεταξύ 1940 και 1959.
Εκτός από τη διεύθυνση συναυλιών στην Ελλάδα με καλλιτέχνες από πολλά μέρη της Ευρώπης, ο Βαβαγιάννης επίσης διηύθυνε πάνω από 50 συναυλίες στο εξωτερικό. Θεώρησε εκείνες τις παραστάσεις ιερό καθήκον για τη χώρα του και θα έκανε μεγάλη προσπάθεια να συμπεριλάβει τη μουσική Ελλήνων συνθετών στο πρόγραμμά του, όπου ήταν δυνατό.
Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής συνέχισε να διδάσκει γενιές μαθητών και ήταν περήφανος που είχε βοηθήσει ταλαντούχους να φτάσουν ψηλά στο επάγγελμά τους. Η πρώιμη και αναγκαστική αποχώρησή του από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τη θέση του Γενικού Διευθυντή το 1969 σε ηλικία 64 ετών, την περίοδο της Χούντας, δεν τον απέτρεψε από το να συνεχίσει να διευθύνει στο εξωτερικό ούτε επηρέασε τη στενή του σχέση με συναδέλφους, μουσικούς που είχε διευθύνει για πολλά χρόνια, συνθέτες και κριτικούς. Πέθανε το 1988 σε ηλικία 83 ετών.

Αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης. Μέλος της ΕΠΟΝ.

Ο Ιωάννης Βασδραβέλλης (Βλάστη 1900-1981) υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΜΣ, εκλεγμένο μέλος του Διοικ. Συμβουλίου για σαράντα χρόνια (1939- 1979). Διετέλεσε Ταμίας (1939-1965), Γενικός Γραμματέας (1965-1979) και το 1980 του απενεμήθει ο τίτλος του Επιτίμου Γεν. Γραμματέα. Πολέμησε στη Μικρασιατική εκστρατεία ως υπαξιωματικός του Ιππικού, σπούδασε νομικά και διετέλεσε Διευθυντής της Ελευθέρας Ζώνης του Λιμένα Θεσσαλονίκης. Συνέγραψε πολλές ιστορικές μελέτες για τη Μακεδονία και τον Βόρειο ελληνικό χώρο. Από τις πιο σπουδαίες υπηρεσίες που προσέφερε ήταν διάσωση των Οθωμανικών αρχείων, που αποτέλεσαν τον πυρήνα του Ιστορικού Αρχείου Μακεδονίας και των οποίων επιλογή επιμελήθηκε και μεταφρασμένα εξέδωσε η Εταιρεία.. Για το συγγραφικό και κοινωνικό του έργο τιμήθηκε από πολλούς φορείς μεταξύ των οποίων η Ακαδημία Αθηνών αλλά και η πόλη της Νάουσας η οποία τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη της.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: ιστότοπος ΕΜΣ]

Ο Εμμανουήλ Βαζαίος (Σαντορίνη 1899- ) ήταν στρατιωτικός. Φοίτησε στην Ελληνογαλλική Εμπορική Σχολή Σαντορίνης και κατόπιν δούλεψε ως διερμηνέας στη γαλλική ναυτική αποστολή και έπειτα στο εμπορικό γραφείο της γαλλικής πρεσβείας. Το 1919 κατετάγη στο στρατό όπου και παρέμεινε έως και τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Το 1932 παρακολούθησε τη Σχολή Τοπογραφίας της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού. Το 1937 βρέθηκε στη Γαλλία για μετεκπαίδευση. Έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον πόλεμο του 1940 ως λοχαγός του 40ου συντάγματος Ευζώνων και διακρίθηκε για τις διοικητικές ικανότητες και την αυτοθυσία του. Τιμήθηκε με το μετάλλιο στρατιωτικής αξίας το 1936 και με αριστείο ανδρείας το 1941. Υπήρξε μέλος της Εθνικής Αντίστασης από τον Ιούνιο του 1943. Συγκρότησε ανεξάρτητη ομάδα στα σύνορα Κορινθίας και Αργολίδας η οποία αργότερα, μετά από παραίνεση του Άγγλου στρατηγού Μάκ Μάλεν, συγχωνεύτηκε με την αντίστοιχη ομάδα του Ε.Λ.Α.Σ. Φυλακίστηκε 10 μήνες στην Κόρινθο λίγο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, ενώ από το 1946 εξορίστηκε στη Σέριφο, την Ικαρία, τη Θήρα και τη Μακρόνησο. Το 1947 παραπέμφθηκε σε δίκη με το αίτημα της απόταξης και την κατηγορία ότι υπηρέτησε στην οργάνωση Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. Η απόφαση ήταν καταδικαστική και ξαναεξορίστηκε στην Μακρόνησο ως το 1951.

Για την οικογενειακή του κατάσταση γνωρίζουμε μόνο ότι παντρεύτηκε στη Θήρα το 1936 την κόρη του Ευάγγελου Σιγάλα, Μαρουσώ, και αργότερα εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο.

Η Αντιγόνη Βαλάκου γεννήθηκε στην Καβάλα, κόρη του δικηγόρου Πυθαγόρα Βαλάκου και της συζύγου του Χρυσούλας, το γένος Μακρή. Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Ευάγγελο, και τρία ετεροθαλή αδέλφια (από δεύτερο γάμο του πατέρα της), τον Παναγιώτη, τον Θεόδωρο και τον Γεώργιο. Το 1946 η οικογένεια του Πυθαγόρα και της Χρυσούλας Βαλάκου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου η Αντιγόνη Βαλάκου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές της, φοιτώντας παράλληλα στο βραχύβιο θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Ρώτα. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, υποδυόμενη την Ασημίνα στην κωμωδία του Θεόδωρου Ν. Συναδινού, Αυτός είμαι! (θέατρο Διονύσια Καλλιθέας, θίασος Αδαμάντιου Λεμού), ενώ το επόμενο καλοκαίρι συνεργάστηκε με το Ρεαλιστικό Θέατρο του Αιμίλιου Βεάκη, σε πέντε παραγωγές, με πρώτη το Νυφιάτικο τραγούδι του Νότη Περγιάλη. Ακολούθησαν συνεργασίες της με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (1949) και τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη (1950-1951) και Μαίρης Αρώνη – Βάσως Μανωλίδου (1952). Η πρώτη της θητεία στο Εθνικό Θέατρο ξεκίνησε το 1952 (Σαίξπηρ, Χειμωνιάτικο παραμύθι, σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού) και διήρκεσε μέχρι το 1956. Το καλοκαίρι του 1955 ερμήνευσε τον ρόλο της Οφηλίας στον Άμλετ του Σαίξπηρ (θίασος Νίκου Χατζίσκου, θέατρο Εθνικού Κήπου), ενώ το 1956 εγκαινίασε τη συνεργασία της με τον Κώστα Μουσούρη (1956-1958) με το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ των Φράνσις Γκούντριτς και Άλμπερτ Χάκετ, παραγωγή που σημείωσε μεγάλη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Για την ερμηνεία της στον ρόλο της Άννας Φρανκ, η Βαλάκου τιμήθηκε με το έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη. Το 1957 και από το 1963 ώς το 1971 συγκρότησε δικούς της θιάσους (την περίοδο 1968-1969 από κοινού με τον Αλέκο Αλεξανδράκη), ενώ ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους από το παγκόσμιο ρεπερτόριο στην κρατική σκηνή (1960-1963), στο Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη (1959, 1963), στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (1966) και στο Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού (1968-1969). Σημαντικός σταθμός στην καριέρα της ήταν η Ηλέκτρα του Σοφοκλή το 1972 (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου). Τις επόμενες δεκαετίες και μέχρι το 2011, η Αντιγόνη Βαλάκου συνέχισε την εξέχουσα πορεία της στη σκηνή, με σημαντικούς ρόλους από το κλασικό και σύγχρονο παγκόσμιο ρεπερτόριο στο Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, αλλά και στο ελεύθερο θέατρο (Απλό Θέατρο, Έβδομο Θέατρο, Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, Θέατρο Διαδρομή κ.ά.). Η τελευταία σκηνική εμφάνισή της ήταν στο έργο του Στήβεν Τέμπερλυ, Το σουβενίρ (2011, θέατρο Αγγέλων Βήμα, σκηνοθεσία Γιώργος Καραμίχος). Πρωταγωνίστησε επίσης σε ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες και σε επιλεγμένες τηλεοπτικές σειρές (1953-2005) και δίδαξε επί σειράν ετών στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1960 παντρεύτηκε τον χειρουργό Αντώνη Τόμπλερ, με τον οποίο μοιράστηκε δέκα χρόνια από τη ζωή της. Για το καλλιτεχνικό έργο της, η Αντιγόνη Βαλάκου τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής (2003).

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο υλικό του αρχείου και σε προφορική μαρτυρία της Ευγενίας Βαλάκου].

Ο Γεώργιος Βαλέτας ήταν Έλληνας φιλόλογος, ερευνητής της νέας ελληνικής λογοτεχνίας και ιδρυτής της έκδοσης "Νεοελληνική Βιβλιοθήκη". Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1926. Σημαντική εργασία του είναι "Ο Παπαδιαμάντης: η ζωή, το έργον, η εποχή του (1940)". Διετέλεσε επιμελητής των εκδόσεων Σχολικών Βιβλίων (1939-46) και τμηματάρχης στη Διεύθυνση Γραμμάτων Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας.

Ο Γιάννης Π. Βαλαβανίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Σπούδασε ζωγραφική, χαρακτική και ψηφιδωτό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1957-1963). Έχει πραγματοποιήσει δώδεκα ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Υπήρξε μέλος της «Ομάδας Τέχνης Α» (1965-1967), της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές» (1970-1973), του Συνδέσμου Σύγχρονης Τέχνης (1979-1983) και της Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη (1979-1986).

Κείμενά του για την τέχνη έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Δίδαξε ζωγραφική και ψηφιδωτό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1982-2006) και ήταν Αντιπρύτανης κατά την περίοδο 2001-2004. Από το 2007 έως τον θάνατο του το 2017 υπήρξε ομότιμος καθηγητής της ΑΣΚΤ.

Όπως αναφέρει ο ίδιος, σχεδίαζε εξώφυλλα βιβλίων επί τριάντα χρόνια. Είχε ξεκινήσει το 1970, μέσα στη δικτατορία, όταν ο Φίλιππος Βλάχος του είχε προτείνει να συνεργαστούν στις εκδόσεις «Κείμενα». Την εποχή εκείνη έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση ζωγραφικής, και τον απασχολούσαν ερωτήματα σχετικά με τον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο της τέχνης. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, θεώρησε ότι οι γραφικές τέχνες προσφέρουν ένα πεδίο ευρύτερης λειτουργίας της εικαστικής έκφρασης. Αυτό ήταν ένα από τα αρχικά του κίνητρα, για να ασχοληθεί με τα εξώφυλλα ως ζωγράφος.

Η σχεδίαση ενός εξωφύλλου βιβλίου, όταν γίνεται με πραγματικό ενδιαφέρον και μεράκι, είναι μια αρκετά σύνθετη εργασία. Κατά βάθος πρόκειται για μια πρώτη ερμηνεία του βιβλίου. Πρέπει να αντανακλά σε κάποιο βαθμό το περιεχόμενο των σελίδων του, να συμπυκνώνει τα νοήματα αναδεικνύοντάς τα με οπτικό τρόπο, είτε μέσω της εικόνας είτε με την επιλογή της κατάλληλης γραμματοσειράς και την τοποθέτηση του κειμένου. Ταυτόχρονα πρέπει να είναι αισθητικά ικανοποιητικό και ευχάριστο στο μάτι. Αυτές οι ανάγκες υπαγορεύουν μια ειδική αντιμετώπιση, που δεν μπορεί να ταυτίζεται με τη διαδικασία της προσωπικής ζωγραφικής.

Δούλεψε με πολλούς εκδοτικούς οίκους, αλλά ξεχώρισε τους τρεις, με τους οποίους είχε στενή και μακροχρόνια συνεργασία. Πρώτα ήταν τα «Κείμενα» με το Φίλιππο Βλάχο, μετά συνέχισε στο «Θεμέλιο» με τον Μίμη Δεσποτίδη και το Θόδωρο Μαλικιώση, και στο «Πλέθρον» με το Σάμη Γαβριηλίδη και το Λουκά Ρινόπουλο.

Γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η πιανίστα Ελένη Βαλαχή φοίτησε αρχικά στη γενέτειρά της, με καθηγητές τους Α. Πλότνικοφ (πιάνο) και Α. Χέμσι (θεωρητικά) και, στη συνέχεια, στο Ωδείο Αθηνών (πτυχίο αντίστιξης και φούγκας). Τελειοποίησε τις σπουδές της στο Ζάλτσμπουργκ (Mozarteum Akademie) και στο Παρίσι, με δάσκαλο τον Raffi Pétrossian.
Κατά τη δεκαετία του 1950, ακολούθησε καριέρα, ως σολίστ, στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Αυστρία, την Πολωνία και τη Γαλλία.
Εργάστηκε στο Ελληνικό Ωδείο ως καθηγήτρια πιάνου. Από το 1963 και για είκοσι έτη διηύθυνε το παράρτημα του δήμου Ζωγράφου. Από το 1983 ασχολήθηκε με τη μουσική σύνθεση, ενώ παράλληλα ίδρυσε δική της σχολή και συνέχισε τις καλλιτεχνικές της εμφανίσεις.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1) Καλογερόπουλος, Τάκης, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 307. 2) Υλικό του αρχείου.]

Σύζυγος Αριστοτέλη Βαλαωρίτη