Ο Γιάννης Δ. Στεφάνου (1930–2005) γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου σε οικογένεια προπολεμικών αριστερών, που ψήφιζαν τους συνδυασμούς του ΚΚΕ από το 1926. Σε ηλικία 12 ετών, στο πλαίσιο της καθολικής στράτευσης της οικογένειάς του στον αγώνα εναντίον της ναζιστικής κατοχής, αναμείχθηκε στο λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα από το φθινόπωρο του 1941. Αργότερα εντάχθηκε στις γραμμές της ΕΠΟΝ ως μέλος του Συμβουλίου της οργάνωσης στο γυμνάσιο της πόλης. Το 1951 συνελήφθη με την κατηγορία συμμετοχής σε παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ και το 1952 – στις μέρες της μεγάλης δίκης Μπελογιάννη – καταδικάσθηκε σε θάνατο βάσει του α.ν. 375/1936, αλλά δεν εκτελέστηκε. Μετά την αποφυλάκισή του, το 1961 στρατεύθηκε και υπηρέτησε τη θητεία του στη διμοιρία “αμετανόητων και επικίνδυνων»“κομουνιστών, στο γνωστό τάγμα που έδρευε στον Κολινδρό – έναν από τους δύο τότε τόπους που διαδέχθηκαν το Μακρονήσι (ο άλλος ήταν η Εράτυρα) – σε συνθήκες τρομοκρατίας, απειλών και βασανισμών μαζί με δεκάδες άλλα μέλη και στελέχη της Νεολαίας ΕΔΑ. Το 1963, μετά την αποστράτευσή του, εντάχθηκε στην ΕΔΑ, ως μέλος της Ν.Ε. Έβρου, και στη νεολαία της ως γραμματέας της Ν.ΕΔΑ Έβρου και εν συνεχεία της ΔΝΛ, και μέλος του Γραφείου Περιοχής Αν. Μακεδονίας-Θράκης. Με την κήρυξη της δικτατορίας, ευρισκόμενος στην Αθήνα, διέφυγε τη σύλληψη και δεν στάλθηκε εξορία, ενώ είχε εκδοθεί απόφαση εκτόπισής του από την Επιτροπή Ασφαλείας Ν. Αττικής. Στη μεταπολίτευση παρέμεινε επί χρόνια ανένταχτος αγωνιστής της ανανεωτικής Αριστεράς – εκτός από ένα βραχύ διάστημα ένταξής του στη μεταπολιτευτική ΕΔΑ – και τελικά έλαβε μέρος στις ιδρυτικές διαδικασίες δημιουργίας της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ) και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, τον οποίο εξακολουθούσε να ενισχύει μέχρι το θάνατό του.

Η συλλογή είναι αποτέλεσμα συνεργασίας των δύο φίλων, στελεχών της Ν.ΕΔΑ και της ΔΝΛ. Ο πρώτος, σηροτρόφος από το Σουφλί, ανταρτοεπονίτης της Κατοχής, κατάδικος για 4 χρόνια με το Γ΄ Ψήφισμα του Εμφυλίου, και επί δέκα χρόνια πολιτικός εξοριστος επί μετεμφυλιοπολεμικής «δημοκρατίας», χρημάτισε μέλος του Κ.Σ. των δύο οργανώσεων της νεολαίας της Αριστεράς την περίοδο 1961–1965 και μέλος της Δ.Ε. της ΕΔΑ από το 1962. Ο δεύτερος, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε νομικά στο εκεί Πανεπιστήμιο, δουλεύοντας συγχρόνως και δραστηριοποιούμενος στις γραμμές της Αριστεράς, υπήρξε μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας και της Ε.Π. Θεσσαλονίκης των οργανώσεων αυτών (1960–1965), καθώς και δημοτικός σύμβουλος της πόλης μετά τις δημοτικές εκλογές του 1964 ώς το 1967. Και τους δύο τούς συνέλαβε η ασφάλεια από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας και κρατήθηκαν, στη Γυάρο και στο Παρθένι της Λέρου ο πρώτος, στη Γυάρο και στο Λακκί Λέρου ο δεύτερος, για μία περίπου τετραετία. Σήμερα ο Στέφανος Στεφάνου εξακολουθεί να εργάζεται ως επιμελητής εκδόσεων, διορθώνοντας βιβλία, αφού δεν μπόρεσε, όπως συνηθίζει να λέει, να διορθώσει τον κόσμο, ενώ ο Αλέκος Γρίμπας εξακολουθεί να δικηγορεί υπερασπιζόμενος συνήθως διωκόμενους φοιτητές και άλλους «άτακτους» πολίτες.

Ο Κώστας Στεργιόπουλος γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1926 στην Αθήνα. Στη διάρκεια των εγκύκλιων σπουδών του έζησε στην Άνδρο, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δίδαξε σε ιδιωτικά σχολεία της Μέσης εκπαίδευσης, στη σχολή Σταυράκου (1957-1963), ως λέκτορας στο τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ (1966-1969) και ως βοηθός στο Σπουδαστήριο Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας στην ίδια σχολή (1969-1972) από όπου παύθηκε από τη χούντα. Στη συνέχεια δίδαξε ως καθηγητής Νέας Ελληνικής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (1974-1984). Το 1986 αναγορεύτηκε ομότιμος καθηγητής.
Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1943 με την ποιητική συλλογή Χινοπωρινά. Εξέδωσε έργα ποίησης, πεζογραφίας, κριτικής και φιλολογικές μελέτες. Συγκέντρωσε, επιμελήθηκε και εξέδωσε την τελευταία ποιητική συλλογή του Τέλλου Άγρα Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας και το κριτικό έργο του ίδιου ποιητή σε έξι τόμους. Επιμελήθηκε επίσης τις συγκεντρωτικές εκδόσεις του ποιητικού έργου του Καίσαρα Εμμανουήλ και του Ρήγα Γκόλφη, ανθολογίες λογοτεχνών και τον τόμο Η ανανεωμένη παράδοση στη σειρά των εκδόσεων Σοκόλη.
Τιμήθηκε με το Β΄ κρατικό βραβείο ποίησης (1961), το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα (1963), το Α΄ κρατικό βραβείο κριτικής μελέτης-δοκιμίου (1974), το Α΄ κρατικό Βραβείο ποίησης (1992), το βραβείο Ιδρύματος Πέτρου Χάρη από την Ακαδημία Αθηνών (2002), το Μεγάλο κρατικό βραβείο γραμμάτων (2004). Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.
Ήταν ιδρυτικό μέλος και διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Ελληνικής Εταιρείας Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας.
Ήταν παντρεμένος με τη Μαίρη Στεργιοπούλου και κόρη τους είναι η μουσικός Εύα Στεργιοπούλου.
Πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2016.

Το έργο του περιλαμβάνει τις εξής αυτοτελείς εκδόσεις:

Ποίηση:
Τα τοπία του φεγγαριού (1955)
Η σκιά και το φως (1960)
Το χάραμα του μύθου (1963)
Ο κίνδυνος (1965)
Τα τοπία του ήλιου (1971)
Έκλειψη (1974)
Τα μισά του πλου (1979)
Αλλαγή φωτισμού (1984)
Τα ποιήματα 1944-1965 (1988)
Ο ήλιος του μεσονυκτίου (1991)
Τα ποιήματα Β΄ 1965-1983 (1992)
Παλίρροια (1998)
Όσο είναι ακόμα καιρός (περιλαμβάνεται στον τρίτο τόμο της συγκεντρωτικής έκδοσης των ποιημάτων του, 2006)
Τα ποιήματα Γ΄1983-2005 (2006)

Πεζογραφία:
Πρώτοι αποχωρισμοί (διηγήματα, 1947)
Η κλειστή ζωή (μυθιστόρημα, 1952)
Το φτερό και το χώμα (διηγήματα, 2001)

Δοκίμιο-μελέτη:
Ο Τέλλος Άγρας και το πνεύμα της παρακμής (1962)
Από το συμβολισμό στη νέα ποίηση (1967)
Οι επιδράσεις στο έργο του Καρυωτάκη (διδακτορική διατριβή, 1972)
Περιδιαβάζοντας, τόμοι Α΄-Στ΄.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, τόμ. 9Α, σσ. 394-395.
«Κώστας Στεργιόπουλος», στο Η ελληνική ποίηση, Ανθολογία-Γραμματολογία, Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, επιμ. Αλέξανδρος Αργυρίου, Αθήνα, Σοκόλης, 1982, σσ. 580-581.
«Κώστας Στεργιόπουλος» στην ηλεκτρονική βάση Βιβλιοnet.]

Η Φωτεινή Στεργιοπούλου είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λόμπυ Γυναικών

Γενικός Διοικητής Ηπείρου και Ύπατος Αρμοστής της Ελλάδας στη Σμύρνη. Στενός συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το 1905 συμμετείχε στο κίνημα του Θερίσου γεγονός για το οποίο και φυλακίστηκε. Μετά την αποφυλάκισή του αναμείχθηκε στη δημόσια ζωή αναλαμβάνοντας διάφορα αξιώματα όπως του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Ηρακλείου. Το 1917 γίνεται γενικός διοικητής Ηπείρου και αργότερα Ύπατος Αρμοστής Σμύρνης.

Ο Στέργιος Στεργίου γεννήθηκε στη Σύρο το 1897. Ο πατέρας του, Παναγιώτης, καταγόταν από την Ήπειρο και η μητέρα του, Ελευθερία Σιμψώμου, από τη Χίο. Ο πατέρας του διατηρούσε εμπορικό κατάστημα στην Ερμούπολη. Ο Στέργιος Στεργίου διαδέχτηκε τον πατέρα του στην επιχείρηση και την διατήρησε μέχρι τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας ο Στεργίου υπηρέτησε ως επίστρατος πεζοναύτης σε ναυτικό άγημα το οποίο τέθηκε υπό τη Στρατιωτική Διοίκηση Προύσης. Το άγημα, που αναχώρησε από το λιμάνι του Πειραιά, διαμοιράστηκε στα Μουδανιά, την Κίο και την Προύσα και ανέλαβε την τήρηση της τάξης στην περιοχή. Ο Στεργίου παρέμεινε στην Κίο για ένα χρόνο, από το καλοκαίρι του 1921 μέχρι το καλοκαίρι του 1922. Στο διάστημα αυτό αποτύπωσε φωτογραφικά την εκκένωση της Νικομήδειας αλλά και την παρουσία του αγήματος σε πόλεις της Προποντίδας.

Καπετάνιος από τις Σπέτσες

Η Τατιάνα Σταύρου γεννήθηκε στο Βαφεοχώριο της Κωνσταντινούπολης το 1899. Είχε πέντε αδέλφια, μεταξύ των οποίων και η λογοτέχνιδα Υπατία Δελή. Ο πατέρας της, Ιωάννης Αδαμαντιάδης, φιλόλογος και γυμνασιάρχης στην Πόλη, πέθανε νέος. Aναθρεμμένη σε περιβάλλον που αγαπούσε τα γράμματα, η Τατιάνα εντάχθηκε στον λογοτεχνικό κύκλο των περιοδικών Λόγος και Ζωή. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1929 παντρεύτηκε τον μεταφραστή Δημήτρη Σταύρου (1889-1973). Κατά την Κατοχή δραστηριοποιήθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και στην «Υπηρεσία Πρόνοιας των Στρατευομένων». Το πρώτο της διήγημα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Α. Μελαχρινού Κύκλος, το 1932. Δημοσιεύσεις της φιλοξένησαν τα περιοδικά Ρυθμός, Νέα Επιθεώρηση και Νεοελληνικά Γράμματα. Το 1933 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων Εκείνοι που έμειναν (έπαινος της Ακαδημίας Αθηνών) και το 1936 το μυθιστόρημα Οι πρώτες ρίζες. Ακολούθησαν οι συλλογές διηγημάτων Μυστικές πηγές, Ερωτική μυθιστορία (1940, κρατικό βραβείο), Το καλοκαίρι πέρασε (1943 και 1979 β΄ έκδοση με αλλαγές), και Το άλλο πρόσωπο του ανθρώπου (1958). Στη Νέα Εστία δημοσίευσε αποσπάσματα από δύο ανολοκλήρωτα μυθιστορήματα, Μονομαχία (1962-1963) και Ανατολή (Νέα Εστία, 1970, 1977, 1980). Από την δεκαετία του 1960 το ενδιαφέρον της Σταύρου στράφηκε σε θέματα γύρω από την Κωνσταντινούπολη. Αντιπροσωπευτικά έργα της είναι Ο εν Κωνσταντινουπόλει Ελληνικός Φιλολογικός Σύλλογος (1967, Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών και της «Εστίας Νέας Σμύρνης»), Εάλω η Πόλις, Χρονικόν (1973, Β΄ κρατικό βραβείο πεζογραφίας) και Το ζωντανό Βυζάντιο, Χρόνος-Πνεύμα-Άνθρωποι (1976). Δημοσίευσε επίσης ποιήματα και μεταφράσεις αγγλικών και γαλλικών λογοτεχνικών έργων. Στο περιοδικό Εληά δημοσίευσε την μελέτη «Η εληά στη λογοτεχνία μας και στα τραγούδια του ελληνικού λαού» (1956-1957). Δημοσίευσε επίσης σειρά άρθρων για το δημοτικό τραγούδι και συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ελευθερία και τα περιοδικά Νέα Εστία, Ελληνίς, Οικογενειακή Ζωή, Το χαρούμενο σπίτι, Καινούρια εποχή, Αιολικά Γράμματα, Ανακύκληση κ.ά. Είχε την επιμέλεια της εκπομπής «Λογοτενικό τέταρτο» του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1955-1956). Έδωσε άφθονες διαλέξεις και ομιλίες στην Αθήνα και την επαρχία. Διετέλεσε μέλος του «Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών», της «Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών» και ιδρυτικό στέλεχος και πρόεδρος της «Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς», που επικέντρωσε τις προσπάθειές της στην βελτίωση του παιδικού βιβλίου. Το 1982 τιμήθηκε με βραβείο από τον Σύλλογο Κωνσταντινουπολιτών για την συνολική λογοτεχνική της προσφορά. Πέθανε στις 24 Σεπτεμβρίου 1990, στην Αθήνα.
[Πηγές: Αρχείο Τ. Σταύρου, Ε.Λ.Ι.Α., φάκ. 4.3, 6.4, Έρη Σταυροπούλου, «Τατιάνα Σταύρου. Παρουσίαση - ανθολόγηση», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τόμ. Η΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1993, σ. 98-143.]

Ο Σταύρος Ιωάννου ή Τσαπαλάμος (θ. 1823) ήταν έμπορος και πρόκριτος στα Γιάννινα επί Αλή Πασά. Γιος του ήταν ο Γεώργιος Σταύρου που υπηρέτησε από το 1825 σε διάφορες θέσεις στην ελεύθερη Ελλάδα και ίδρυσε αργότερα την Εθνική Τράπεζα.

Ο Σταύρος Ιωάννου ή Τσαπαλάμος (θ. 1823) ήταν έμπορος και πρόκριτος στα Γιάννινα επί Αλή Πασά

Γιος του Σταύρου Ιωάννου που υπηρέτησε από το 1825 σε διάφορες θέσεις στην ελεύθερη Ελλάδα και ίδρυσε αργότερα την Εθνική Τράπεζα

Συγγραφέας και εκδότης, ο οποίος επιμελείτο εκδόσεις για την Ευρυτανία, όπως επίσης και λογοτεχνικά περιοδικά.

Ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος υπήρξε γενικός γραμματέας της Γενικής Διοίκησης Ηπείρου (1925-1933). Την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρισκόταν στο Λονδίνο όπου και υπηρέτησε στο ελληνικό τμήμα του BBC. Το 1946 διορίστηκε στη νομική υπηρεσία του Ο.Η.Ε. όπου και σταδιοδρόμησε. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στον Ο.Η.Ε. υπήρξε μέλος της μεσολαβητικής αποστολής του Οργανισμού στη Βηρυτό (1947-1948), υποδιευθυντής του Τμήματος Ανάπτυξης και Κωδικοποίησης του Διεθνούς Δικαίου (1949-1950) και διευθυντής του Τμήματος Αμνηστίας και Καταγραφής Συνθηκών. Τον Δεκέμβριο του 1950 στάλθηκε στην Κορέα ενώ το 1978 ήταν αρχηγός της Ελληνικής Αντιπροσωπίας στην Τρίτη Συνδιάσκεψη του Ο.Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας

Κάτοικος Ζήρου Λασιθίου

Ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Στασινόπουλος ήταν γιος του Μεσολογγίτη Αναστασίου Στασινόπουλου. Δεν εντοπίστηκαν βιογραφικά στοιχεία για τον πατέρα του Αναστάσιο παρά μόνο ότι το 1830-31 βρισκόταν στο Ναύπλιο και πιθανότατα κατείχε κάποιο αξίωμα στη Διοίκηση κοντά στον Βιάρο Καποδίστρια. Υπάρχει μία επιστολή του Γιαννάκη Ραζηκότσικα που τον προσφωνεί “παιδί μου” και κλείνει “ο ως πατήρ σου” στην οποία ζητά τη μεσολάβηση του για ένα δάνειο που είχε ζητήσει. Στη συνέχεια, το 1847, φαίνεται να κατοικεί στην Αθήνα.
Ο γιος του Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1863 και σπούδασε Νομική στην Αθήνα. Διετέλεσε νομάρχης, πιθανότατα στον τόπο καταγωγής του. Από ελάχιστες ενδείξεις φακέλων και εκδοτικών αγγελιών υπάρχουν πληροφορίες ότι κατοίκησε διαδοχικά στις οδούς Καλογερά 20, Σοφοκλέους 64 (1907), Σύρου και Επτανήσου (1925) στην Αθήνα.
Ο Κ.Α. Στασινόπουλος ασχολήθηκε με τη μελέτη και συγγραφή της ιστορίας του Μεσολογγίου, αισθανόμενος χρέος και καθήκον προς την ηρωική πόλη και τους υπερασπιστές της, ενώ εξέδωσε το 1925 στο τυπογραφείο Θ. Τζαβέλλα στην Αθήνα το έργο Το Μεσολόγγι. Α΄ τόμος, Η Λιμνοθάλασσα, το οποίο είχε αρχικά συγγράψει το 1894. Το 1926 εκδόθηκε σε ιδιαίτερο τεύχος η εργασία του Οι Μεσολογγίται. (Η κατά τον Μέγαν Αγώνα δράσις των) με αφορμή την 100ετηρίδα της “Εξόδου των αθανάτων Ηρώων της Φρουράς του Μεσολογγίου” καθώς, όπως γράφει ο ίδιος στον πρόλογό του ο προαναγγελθείς Β΄ τόμος δεν θα ήταν έτοιμος.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Γιώργος Σταμπουλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Από το 1956 και για μια δεκαετία εργάστηκε ως πρώτος βοηθός σκηνοθέτη ή διευθυντής παραγωγής σε περισσότερες από πενήντα ελληνικές ταινίες ή ξένες παραγωγές που γυρίστηκαν στην Ελλάδα. Το γύρισμα της πρώτης του ταινίας μεγάλου μήκους, Ανοιχτή επιστολή, σημαδεύτηκε από την κήρυξη της Δικτατορίας, τον Απρίλη του 1967. Η ταινία, που έφτασε λαθραία στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο το 1968 και τιμήθηκε με το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI), απορρίφθηκε τον επόμενο χρόνο από τη χουντική επιτροπή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος απείχε από κάθε δημιουργική κινηματογραφική δραστηριότητα κι ασχολήθηκε βιοποριστικά με την παραγωγή και τη σκηνοθεσία διαφημιστικών ταινιών, γυρίζοντας πάνω από χίλιες στο διάστημα 1968‒1984. Στο χώρο του κινηματογράφου επανήλθε με τη Μεταπολίτευση (1974), με το σενάριο για την ταινία Νέμεσις, που το απαγόρευσε η Νέο‒Δημοκρατική λογοκρισία και η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ. Ανάλογες ήταν στην ίδια περίοδο και οι απαγορεύσεις για τηλεοπτικές εκπομπές στην ΕΡΤ. Στο διάστημα 1980‒1991 γύρισε τρεις ταινίες μεγάλου μήκους –Και ξανά προς τη δόξα τραβά (1980), Προσοχή κίνδυνος (1983), Δυο Ήλιοι στον ουρανό (1991)– και τηλεταινίες για την κρατική και την ιδιωτική τηλεόραση. Μετά από απουσία δεκαπέντε ετών γύρισε την τελευταία του ταινία, Πανδώρα (2006). Είναι παντρεμένος με τη ζωγράφο Τζούλια Ανδρειάδου και έχουν μια κόρη κι ένα γιο.
[Το βιογραφικό σημείωμα το έχει συντάξει ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος].

Ο Νικηταράς γεννήθηκε στη Μεγάλη Αναστασίτσα (Νέδουσα) το 1787. Γιός του Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας το γένος Καρούτσου, αδελφής της γυναίκας του Κολοκοτρώνη, μαθήτεψε κοντά στο Ζαχαριά και τον Κολοκοτρώνη. Το 1805, μετά το φόνο του αρματολού πατέρα του και αδελφού του από τους Τούρκους, ακολούθησε το θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και επιδόθηκε στη μύηση νέων φιλικών. Το Φεβρουάριο του 1821 βρισκόταν στην Πελοπόννησο, έτοιμος για την κήρυξη της Επανάστασης. Συμμετείχε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, στις μάχες του Βαλτετσίου και των Δολιανών (αρχηγός και νικητής), στην άλωση της Τριπολιτσάς, στην πολιορκία του Αναπλιού, σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Ρούμελη, στις επιχειρήσεις εναντίον του Δράμαλη και του Ιμπραήμ.

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τάχθηκε με το μέρος του Κολοκοτρώνη. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Καποδίστρια και διορίστηκε Διοικητής Συντάγματος Πελοποννησίων και Αρχηγός της Πολιτικής Φρουράς Πελοποννήσου.Στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829) ήταν πληρεξούσιος του Λεονταρίου.

Στην Οθωνική περίοδο έζησε παραγκωνισμένος. Το Δεκέμβριο του 1839 συνελήφθη με την κατηγορία ότι ανήκε στη «Φιλορθόδοξη Εταιρεία», η οποία στρεφόταν εναντίον του Όθωνα, παραπέμφθηκε σε δίκη, αθωώθηκε αλλά παρέμεινε στις φυλακές της Αίγινας 14 μήνες ακόμα. Μετά την Επανάσταση του 1843 ο Όθωνας του έδωσε το βαθμό του Υποστρατήγου και το 1847 τον έκαναν Γερουσιαστή. Ήταν όμως ανήμπορος για δράση.

Πέθανε στον Πειραιά το 1849, τυφλός και πάμπτωχος, και κηδεύτηκε στην Αθήνα.

Δημοσιογράφος και λογοτέχνης, διευθυντής του περιοδικού "Μπουκέτο" και αδερφός του γνωστού δημοσιογράφου Σταμάτη Σταματίου (Σταμ - Σταμ)

Ο Γεώργιος Ανάργυρου Σταμίρης γεννήθηκε το 1914 στην κοινότητα Υψούντος του νομού Αρκαδίας. Το επίθετο Σταμίρης συναντάται στα μητρώα αρρένων της συγκεκριμένης κοινότητας αλλά και στους εκλογικούς καταλόγους της Ζακύνθου, όπου κλάδος της οικογένειας φαίνεται να είχε εγκατασταθεί. Πέθανε μετά το 1990 (;).

Γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο, σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και μετεκπαιδεύτηκε στη Σορβόνη. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας στη Διεύθυνση Αναστηλώσεως του Υπουργείο Παιδείας στην οποία, αργότερα, διετέλεσε διευθυντής.
Πηγή: Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχείο, 170 χρόνια Πολυτεχνείο. Οι μηχανικοί και η τεχνολογία στην Ελλάδα, τ. Β΄, Αθήνα 2012, σ. 250.

Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1941, ο Ηλίας Στάβερης (Αη Γιώργης Κεφαλλονιάς 1924 - Αθήνα 2010) οργανώθηκε στη συνέχεια στο ΕΑΜ Νέων ως υπεύθυνος νέων εργατών. Ιδρυτικό µέλος της ΕΠΟΝ, µέλος του Κ.Σ. της, ενεργοποιήθηκε στην Εργατική Αχτίνα της ΕΠΟΝ Αθήνας. Συνελήφθη το 1949 και καταδικάστηκε σε θάνατο. Κρατήθηκε επί δέκα χρόνια σε διάφορες φυλακές της χώρας και αποφυλακίστηκε το 1958 από τις φυλακές Αίγινας. Μέλος της Δ.Ε. της ΕΔΑ ασχολήθηκε µε τα συνδικαλιστικά και κυρίως µε τον τοµέα οικοδόµων της ΕΔΑ Αθήνας. Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1961. Παράνοµος στην Ελλάδα εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού και εξελέγη µέλος της Κ.Ε. και του Ε.Γ. το 1969. Υπεύθυνος για τις οργανώσεις της Δ. Ευρώπης έφυγε από την Ελλάδα το 1970. Μετά την επιστροφή του τον Σεπτέµβριο του 1974 ορίστηκε υπεύθυνος για την εργατική δουλειά της ΚΟΑ. Γραµµατέας του ΑΕΜ την περίοδο 1979-1985. Πλαισίωσε το Οργανωτικό Γραφείο της Ε.ΑΡ. και µέχρι το 2000 ήταν υπεύθυνος των Γραφείων του Συνασπισµού.

Ο Λάμπρος Σπύρου (Βούνο Χειμάρρας, 1914-Αθήνα ;) ήταν χειρούργος ουρολόγος. Γεννήθηκε στο Βούνο Χειμάρρας αλλά μετά την αποτυχία της Βορειοηπειρωτικής Επανάστασης η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Από μικρός ανέπτυξε δραστηριότητα γύρω από την προβολή του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος. Στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε εθελοντικά ενώ πήρε μέρος στην Αντίσταση στη διάρκεια της Κατοχής. Μετά το τέλος του πολέμου έγινε στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Κ.Ε.Β.Α.) δίπλα στον μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα και τον μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο). Παράλληλα ηγήθηκε και άλλων παρόμοιων οργανώσεων. Ο Σπύρου υπήρξε στέλεχος και μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών: της Ελληνικής (και της Διεθνούς) Αστροναυτικής Εταιρείας (θεωρείται ο πρώτος έλληνας γιατρός που ανέπτυξε με τις ομιλίες του την διαστημική ή κοσμική βιολογία στην Ελλάδα), της Εταιρείας Λογοτεχνών Ιατρών, της Αθλητιατρικής Εταιρείας, της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας κ.ά. Παράλληλα μετείχε σε πολλά αθλητικά σωματεία και συλλόγους (Ε.Π.Ο, ΣΕΓΑΣ, Παναθηναϊκός), σε φυσιολατρικές και εκδρομικές οργανώσεις (Όμιλος Φίλων της Ακτής κ.ά.). Πολυγραφότατος, έχει δημοσιεύσει πάνω από 5.000 άρθρα και πολλά βιβλία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Γυναικεία αντιστασιακή οργάνωση με ιδρυτικά μέλη τη Λουκία Μεταξά και άλλα στελέχη της ΕΟΝ.

Ο Τώνης Σπητέρης, διανοητής και ιστορικός της τέχνης, ήταν ίσως ο πιο σημαντικός τεχνοκριτικός στην Ελλάδα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Συστηματικός, συγκέντρωσε πλούσιο υλικό για το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας τέχνης, το οποίο δώρισε στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. το 1984.

Ο Κυριάκος Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1905. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου αποφοίτησε το 1925. Το 1927 εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, με τίτλο «Reeder und Ausruster im heutigen griechishen Rechten» και στην συνέχεια μετέβη στις Βρυξέλλες και ειδικεύτηκε στο Ναυτικό Δίκαιο. Στο διάστημα 1931-1939 διορίζεται υφηγητής του Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1940 διορίζεται τ. καθηγητής Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το 1941 για σύντομο χρονικό διάστημα απολύεται και επαναπροσλαμβάνεται. Το 1952 διορίζεται τ. καθηγητής στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και τις χρονιές 1955-1956 και 1962-1963 διατελεί και Πρύτανης. Έως τη δεκαετία του 1950 πιθανόν ασκεί παράλληλα το επάγγελμα του δικηγόρου με ειδικότητα το Ναυτικό Δίκαιο.

Ο Βασίλης Κ. Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στο Αίγιο το 1864. Πατέρας του καθηγητή Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου Κ. Β. Σπηλιόπουλου. Διετέλεσε καθηγητής μαθηματικών (1883-1932) σε γυμνάσια της επικράτειας και το 1896 διορίστηκε στη Ριζάρειο Σχολή.

Μουσικοδιδάσκαλος από τη Δημητσάνα