Το σανατόριο "Η Ζωοδόχος Πηγή" ήταν το πρώτο ορεινό σανατόριο για φυματικούς στην Ελλάδα αλλά και το πρώτο πρεβαντόριο (ίδρυμα προληπτικής θεραπείας για παιδιά), που ιδρύθηκε στη Δράκεια του Πηλίου από τον γιατρό Γεώργιο Καραμάνη (1873-1964) που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Δράκεια και σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Πριν την ίδρυση του σανατορίου, ο Καραμάνης άσκησε για δεκατρία χρόνια το επάγγελμα του γιατρού στη γενέτειρά του.
Το κτίριο που στέγασε αρχικά την ιδέα του ήταν ένα μικρό υπάρχον χάνι με δύο μόνο δωμάτια. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, το θεραπευτήριο διέθετε 50 κλίνες.
Το 1922 ο Καραμάνης παντρεύτηκε την Άννα Καμπανάρη, μια εξωστρεφή Αθηναία 27 χρόνια νεότερή του με ανήσυχο πνεύμα και σημαντικές κοινωνικές γνωριμίες. Η Άννα υπήρξε εμπνεύστρια και υπεύθυνη για τη λειτουργία του πρεβαντορίου «Τα Χελιδόνια», μια νέα θεραπευτική πτέρυγα που θα φιλοξενούσε φιλάσθενα παιδιά. Εκμεταλευόμενη τις γνωριμίες της, η Άννα κατόρθωσε ώστε η βιβλιοθήκη του πρεβαντορίου να δημιουργηθεί με την φροντίδα του Μανόλη Τριανταφυλλίδη καθηγητή γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το σχολικό πρόγραμμα να σχεδιαστεί από τον παιδαγωγό Αλέξανδρο Δελμούζο. Το πρεβαντόριο, όμως, λειτούργησε για ένα πολύ μικρό διάστημα, αφού το 1939 η Άννα εγκατέλειψε τον Καραμάνη για να παντρευτεί τον Άγγελο Σικελιανό, τον οποίο γνώρισε την προηγούμενη χρονιά στο σανατόριο, όπου είχε φιλοξενηθεί ως απλός επισκέπτης.
Ο πόλεμος που ακολούθησε ήταν καταστροφικός για τις εγκαταστάσεις. Στις 6 Αυγούστου 1942 ανατινάχθηκε από τους Ιταλούς η γεννήτρια παραγωγής ηλεκτρισμού και στις 16 Σεπτεμβρίου 1943 βομβαρδίστηκαν από του Γερμανούς βασικές πτέρυγες του σανατορίου.
Το 1946-1947 κατόπιν συμφωνίας με την Εβραϊκή Φιλανθρωπική Οργάνωση της Αμερικής Joint νοσηλεύτηκαν στο σανατόριο φυματικοί Εβραίοι από την Ελλάδα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας. Το 1951 ο Καραμάνης αναγκάστηκε να λάβει ένα μεγάλο δάνειο από την Εθνική Τραπεζα για να ανακατασκευάσει τις εγκαταστάσεις. Αν και το σανατόριο επαναλειτούργησε κανονικά, οι πολλές οικονομικές δυσκολίες οδήγησαν στην πτώχευση το 1960.

Ο Μωρίς Σαλτιέλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1922. Γιος του Ισαάκ Σαλτιέλ, εμπόρου υφασμάτων, και της Σάρας Σαλτιέλ, το γένος Σερρέρο. Αποφοίτησε από το Β΄ Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών στην Αθήνα. Το 1942 κι ενώ είχε επιστρέψει για διακοπές στη Θεσσαλονίκη φυγαδεύτηκε στην Αθήνα, όπου και κρύφτηκε σε σπίτι φιλικού του προσώπου ως το τέλος της Κατοχής. Οι γονείς του μεταφέρθηκαν την άνοιξη του 1943 στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου όπου εξοντώθηκαν.
Ο Σαλτιέλ με την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη το 1946, άνοιξε ξανά το εμπορικό κατάστημα του πατέρα του στην οδό Βηλαρά 3. Το 1970 έκλεισε το κατάστημα και εργάστηκε για τρία χρόνια ως εμπορικός αντιπρόσωπος στην εταιρία Δαυίδ Καράσσο.
Παράλληλα με τις εγκύκλιες σπουδές του ο Σαλτιέλ σπούδασε μουσική (βιολί) ενώ σε μεγαλύτερη ηλικία έκανε θεωρητικά μαθήματα μουσικής με τον Σόλωνα Μιχαηλίδη.
Ανήσυχος και ευαίσθητος, δραστηριοποιήθηκε για πολλά χρόνια στα πολιτιστικά δρώμενα της Θεσσαλο-νίκης. Με πρωτοβουλία δική του και των φίλων του Γιάννη Τριανταφυλλίδη και Μιχάλη Τσιτσικλή ιδρύθηκε το 1951 η «Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη», σωματείο που πρωτοστάτησε μεταπολεμικά στην πολι¬τιστική ζωή της Θεσσαλονίκης. Ο Σαλτιέλ υπηρέτησε την «Τέχνη» για παραπάνω από 30 χρόνια από τις θέ¬σεις του μέλους του διοικητικού συμβουλίου, του γε¬νικού γραμματέα και του αντιπροέδρου. Υπήρξε, σύμ¬φωνα με τις μαρτυρίες των συνεργατών του, ο κύριος μοχλός πίσω από την πετυχημένη πορεία του συγκεκριμένου σωματείου.
Διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος για ένα σύντομο διάστημα το 1974. Διορίστηκε ξανά στο διοικητικό συμβούλιο του ΚΘΒΕ το 1981. Υπήρξε επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης την περίοδο 1986-1987.
Ο Μωρίς Σαλτιέλ αρθρογραφούσε συχνά για τα πολιτιστικά ζητήματα της Θεσσαλονίκης και πρωτοστάτησε στην ίδρυση το 1975 της Συντονιστικής Επιτροπής Εκπολιτιστικών Σωματείων Βορείου Ελλάδος καθώς και στην ίδρυση Σχολής Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη.
Παντρεύτηκε το 1963 την Ελένη Νικολάου. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Σίμο και τον Άρη, ο οποίος πέθανε το 1994.
Πέθανε μετά από μακρά ασθένεια το 1998 στη Θεσσαλονίκη.

Ο Ανδρέας Σακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1875. Ήταν γιος του διακεκριμένου δικαστικού Νικολάου Σακόπουλου, που είχε διατελέσει γενικός πρόξενος και μέλος των Μικτών δικαστηρίων της Αιγύπτου. Σπούδασε νομικά στο Παρίσι (1895-1897), διετέλεσε υφηγητής της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης (1898-1899) και το 1901 αναχώρησε για την Αίγυπτο, όπου έζησε και εργάστηκε ως δικηγόρος. Παντρεύτηκε τη Μαρίνα (;) η οποία ασχολιόταν με τη μουσική και το πιάνο. Ο Σακόπουλος πέθανε στο Κάϊρο στις αρχές Ιανουαρίου του 1944.

Ο Βασίλειος Σακέττας γεννήθηκε το 1907 στο χωριό Λάττα Ηλείας κοντά στην Αμαλιάδα. Ήταν ξάδερφος του Νίκου Μπελογιάννη. Τελείωσε τη Σχολή Υπαξιωματικών και υπηρέτησε στην Έδεσσα, στο Ρίο και τη Θεσσαλονίκη. Πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο με τον βαθμό του υπολοχαγού. Το 1943 κατά την διάρκεια απόπειρας φυγής του στη Μέση Ανατολή συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη. Μετά την απελευθέρωσή του, εντάχθηκε στο ένοπλο τμήμα του ΕΛΑΣ, πολέμησε στη Νιγρίτα και στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Λόγω της πολιτικής ένταξής του στο χώρο της αριστεράς και της γενικότερης αντιστασιακής του δράσης εξορίστηκε για πολλά χρόνια. Συγκεκριμένα εξορίστηκε από το 1947 έως το 1951 στη Μακρόνησο και από το 1953 έως και το 1962 (με ορισμένα διαλλείματα) στον Άη Στράτη. Κατά την διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών εκτοπίστηκε πρώτα στην Γυάρο και αργότερα στο Παρθένι Λέρου μέχρι και το 1970.

Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και των αγωνιστών της, κυρίως μέσα από την Πανελλήνια Ένωση Αξιωματικών και Υπαξιωματικών Εθνικής Αντίστασης, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος.

Συνταξιοδοτήθηκε από τον στρατό με τον βαθμό του Ταγματάρχη. Είχε τιμηθεί με τον Σταυρό της Ανδρείας και με άλλες ατομικές διακρίσεις.

Παντρεύτηκε τη Μαρίκα Λαμπίδου το 1937 στη Θεσσαλονίκη και απέκτησαν 2 παιδιά, τον Σπύρο και την Καίτη. Πέθανε στην Θεσσαλονίκη στις 22 Σεπτεμβρίου 2007.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου, νεκρολογία στον Ριζοσπάστη, 25.9.2007, διαθέσιμη ηλεκτρονικά στο http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4221848 (τελευταία επίσκεψη 9.3.2015)

Ο Βαγγέλης Σακκάτος (1930) γεννήθηκε στο Νιοχώρι του Καλού Όρους της Κεφαλονιάς. Εκεί και στο διπλανό χωριό της μάνας του, τα Κομητάτα, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Μετά τη σφαγή των Ιταλών από τη Βέρμαχτ, το Σεπτέμβρη του 1943, πήρε μέρος στα Αετόπουλα του ΕΑΜ. Αργότερα βρέθηκε και έζησε στην Ιθάκη μέχρι το τέλος του πολέμου και από το 1945 ως το 1960 στην Αθήνα, όπου εργαζόμενος φοίτησε σε νυχτερινό Γυμνάσιο. Μετείχε στο αριστερό κίνημα, φυλακίστηκε για πολιτικούς λόγους και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και τις εκδόσεις βιβλίων. Το Σεπτέμβρη του 1960 μετανάστευσε στη Δυτική Γερμανία, ύστερα από καταδρομή της Ιεράς Συνόδου εναντίον του, για έκδοση έργου του Ανατόλ Λουνατσάρσκυ περί της Ιστορίας των θρησκευμάτων. Εκεί έζησε 32 χρόνια (1960-1992), από τα οποία 8 ως πολιτικό πρόσφυγας με ακυρωμένο διαβατήριο (1966-1974), εργαζόμενος ως μηχανουργός, στέλεχος του Συνδικάτου Μετάλλου (IG-METALL) επί 25 χρόνια και ως δημοσιογράφος (Deutsche Welle, «Μεταναστευτικά Νέα» της Βόννης κ.λπ.). Υπήρξε μέλος της Ένωσης Γερμανών Δημοσιογράφων (DJU), της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (IFJ) και της Ομοσπονδίας Γερμανών Συγγραφέων (VDS), του Συνδικάτου ΜΜΕ (IG-MEDIEN), σήμερα VER.DI (Σύνδεσμος Συνδικάτων Παροχής Υπηρεσιών), μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εξελεγκτικής Επιτροπής της Ένωσης Ανταποκριτών Ελληνικού Τύπου του Εξωτερικού, όπως και τ. πρόεδρος της Εξελεγκτικής Επιτροπής του Ινστιτούτου Μελέτης Ελληνικής Σύγχρονης Ιστορίας (ΙΜΕΣΙ). Στη Γερμανία έπαιξε κεντρικό ρόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα και στη δημιουργία των Ελληνικών Κοινοτήτων και της Ομοσπονδίας τους. Ασχολήθηκε επί 32 χρόνια με τα πολιτιστικά του και καθιέρωσε τη συνεργασία τους με τα γερμανικά Λαϊκά Πανεπιστήμια (VHS) στον τομέα της λαϊκής επιμόρφωσης. Κεντρικός επίσης ήταν ο ρόλος του στον αντιδικτατορικό αγώνα, ως πρόεδρος της Πανελλήνιας Αντιδικτατορικής Ένωσης Περιοχής Ρήνου-Βούππερ και Λεβερκούζεν και ως εκδότης της αντιδικτατορικής εφημερίδας «Ελληνικός Εργατικός Τύπος». Βιβλία, άρθρα του και διηγήματά του έχουν μεταφραστεί, δημοσιευτεί και εκδοθεί στα ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά.

H Γαλάτεια Σακκά, ιδρύτρια και ισόβια Πρόεδρος του Συλλόγου Ελληνίδας Νοικοκυράς, γεννήθηκε το 1926 και έφυγε απ' τη ζωή στις3 Ιουλίου 2003, στην Κηφισιά. Στην πολύχρονη θητεία της, αγωνίστηκε να φανερώσει τη μειονεκτική θέση της νοικοκυράς, τις ευθύνες, το φόρτο της, την καταπίεση της και πόσο αυτά δεν αναγνωρίζονται από κανένα. Κάθε δυο μήνες, έβγαζε μια τετρασέλιδη εφημεριδούλα με τίτλο: "Σύλλογος Ελληνίδας Νοικοκυράς, Ενημερωτικό Δελτίο", που μέσα είχε συνοπτικά όλα τα νέα για τις γυναίκες, τα συνέδρια, τις εκδηλώσεις, τις συναντήσεις των γυναικών, τους νέους νόμους, τα πάντα. Για πολλά χρόνια, ήταν μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Οικογενειακού Προγραμματισμού, μέσα από το οποίο αγωνιζόταν για τον έλεγχο των γεννήσεων. Ήταν επίσης μέλος στο ελληνικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Λόμπυ Γυναικών, ενώ συμπεριέλαβε στις δραστηριότητές της και τα Δικαιώματα της Τρίτης Ηλικίας.

Αρκετά μέλη της οικογένειας Σακελλαρίου ξεχώρισαν με τη δράση τους σε καθοριστικά γεγονότα του 19ου και 20ου αιώνα (την Ελληνική Επανάσταση, την ανάδυση του Πανσλαβισμού, το Σταφιδικό Ζήτημα και τον Διχασμό) ή το επιστημονικό τους έργο, ενώ άλλα πάλι, όπως ο ακαδημαϊκός Μιχαήλ Β. Σακελλαρίου, διακρίθηκαν για το επιστημονικό τους έργο.

Το οικογενειακό δέντρο των οικογενειών Λυκούργου Λογοθέτη και Σακελλαρίου διακλαδώνεται όταν ο Μιχαήλ Γ. Σακελλαρίου (1846-1919), διδάκτορας νομικής και δημοσιογράφος, παντρεύεται την ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, Μαρία.

Ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (Ε.Μ.Π.).

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1948. Ο ακαδημαϊκός Μιχαήλ Β. Σακελλαρίου είναι θείος του. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ε’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Το 1970 έλαβε δίπλωμα Αγρονόμου & Τοπογράφου Μηχανικού από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1975 έλαβε δίπλωμα Πολιτικού Μηχανικού από το ΕΜΠ. Το 1983 έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα σπουδών MSc in Engineering Rock Mechanics από το Imperial College of Science & Technology του University of London. To 1989 ολοκλήρωσε τις διδακτορικές σπουδές στον Τομέα Μηχανικής του Ε.Μ.Π. και αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Μηχανικός

Το 1971-73 εκπλήρωσε τη στρατιωτική θητεία του ως έφεδρος αξιωματικός του Μηχανικού. Αρχικά εργάστηκε ως βοηθός Εργαστηρίου Δομικής Μηχανικής & ΣΤΕ, ΣΑΤΜ, ΕΜΠ. Στην συνέχεια ως συνεργάτης και σύμβουλος διαφόρων τεχνικών εταιρειών πραγματοποίησε μελέτες γεωτεχνικών έργων σε υδραυλικά, συγκοινωνιακά και οικοδομικά έργα. Το 1986 διδάσκει στην Τεχνική Μηχανική & Γεωτεχνική Μηχανική στη Σχολή Τοπογραφίας ΓΥΣ. Το 1991-96 εκλέγεται λέκτορας. Παράλληλα εργάζεται ως γεωτεχνικός σύμβουλος σε υψηλά χωμάτινα επιχώματα οδοποιίας και υψηλά επιχώματα οπλισμένης γης. Το 1996-2001 αναγορεύεται σε επίκουρο καθηγητή. Το 1997-2011 διευθύνει το Εργαστήριο Δομικής Μηχανικής & Στοιχείων Τεχνικών Έργων. Το 2001-2007 ήταν αναπληρωτής καθηγητής Τεχνικής Μηχανικής & Γεωτεχνικών Έργων. Το 2002-2008 διετέλεσε διευθυντής του Τομέα Έργων Υποδομής & Αγροτικής Ανάπτυξης. Από το 2007 είναι καθηγητής Γεωμηχανικής & Τεχνικών Έργων του ΕΜΠ. Έχει διατελέσει μέλος διαφόρων επιστημονικών επιτροπών. Έχει συνεργαστεί σε σειρά ερευνητικών προγραμμάτων με εθνικά και διεθνή ιδρύματα

Το 1975 έλαβε υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) για τις σπουδές του στο ΕΜΠ. Το 1981-82 έλαβε υποτροφία από το British Council για μεταπτυχιακές σπουδές στο Imperial College. Το 2003 και 2007, με την υποστήριξη του ΙΚΥ και του British Council, ήταν επισκέπτης σε πανεπιστήμια του Ηνωμένου Βασιλείου. Από το 2011 είναι Professor Emeritus στο Institute for Geotechnical Engineering IGT του ETH στη Ζυρίχη.

Ο Μιχαήλ Γ. Σακελλαρίου, διδάκτορας νομικής και δημοσιογράφος, αρθρογράφησε σε αρκετές εφημερίδες, ενώ υπήρξε εκδότης και αρχισυντάκτης στην ημερήσια εφημερίδα Πελοπόννησος τα χρόνια 1914-1917, εποχή κατά την οποία ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση. Επίσης ασχολήθηκε με το Σταφιδικό Ζήτημα. Νυμφεύθηκε την ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, Μαρία.

Ακαδημαϊκός και Καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου

Άγγελος Σακελλαρίου, Μακεδονομάχος ιατρός

Ιατρός, φιλόλογος και πολιτευτής της Λάρισας με μακρά θητεία στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Ο Γιάννης Σακελλαράκης ήταν Έλληνας αρχαιολόγος διεθνούς βεληνεκούς που ειδικεύτηκε στη Μινωική προϊστορία. Ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες, όπως τις Αρχάνες, το Ιδαίον Άντρο και τη Ζώμινθο στην Κρήτη, καθώς και στα Κύθηρα. Η σύντροφός του και αρχαιολόγος Έφη Σαπουνά - Σακελλαράκη έχει υπηρετήσει το Υπουργείο Πολιτισμού από διάφορες θέσεις και ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες στα νησιά Εύβοια και Κρήτη (Αρχάνες και Ζώμινθος).

Ο Γεώργιος Κ. Σακελλάριος ήταν Έλληνας ιατροφιλόσοφος και ποιητής από την Κοζάνη. Σπούδασε Ιατρική στη Βιέννη στο ελληνικό περιβάλλον της μακεδονικής παροικίας και συνεργάστηκε με τον Ρήγα Βελεστινλή στην έκδοση της, ήδη μεταφρασμένης από τον ίδιο, «Περιηγήσεως του νέου Αναχάρσιδος εις την Ελλάδα». Μετά την επιστροφή του στην πατρίδα, άσκησε το ιατρικό επάγγελμα σε πολλές ελληνικές πόλεις και διατέλεσε ιατρός πολλών αξιωματούχων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπως του Ιμπραήμ πασά στο Μπεράτι και του Αλή πασά στα Γιάννενα.

Βαλκανιολόγος, ποιητής.

Η Μαίρη Σαγιάννου γεννήθηκε στα Δαρδανέλλια. Ήταν κόρη του Γεωργίου Σαγιάννου από τη Μάδυτο και της συζύγου του Καλλιόπης το γένος Πρόκου από το Κάστρο της Σίφνου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένεια Σαγιάννου εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Η Μαίρη Σαγιάννου φοίτησε στο Ωδείο Πειραιά, στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου, όπου γνωρίστηκε με τον Πέλο Κατσέλη. Παντρεύτηκαν το 1929 και χώρισαν λίγους μήνες πριν από το θάνατό της. Από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1920 ως τον πρόωρο θάνατό της από τύφο, η Σαγιάννου πήρε μέρος σε παραστάσεις του Θεατρικού Φοιτητικού Ομίλου, της Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου, θιάσων όπως «Των Νέων» και της «Εταιρείας Ελλήνων Καλλιτεχνών», και διακρίθηκε ως πρωταγωνίστρια στον κινηματογράφο και στο Εθνικό Θέατρο.

Mελετητής και καθηγητής της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Φιλοσοφική Aθηνών, αλλά τις συνέχισε στο King's College του Cambridge και στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και αναγορεύτηκε διδάκτωρ Φιλολογίας το 1966 με την διατριβή Oι Kαβαφικές Eκδόσεις (1891-1932). Έκτακτος αυτοτελής καθηγητής Nεότερης Eλληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το 1966, παραιτήθηκε για λόγους ακαδημαϊκής και ηθικής τάξεως το 1971 και επανήλθε το 1974 ως τακτικός καθηγητής για άλλα εννέα χρόνια (εθελουσία έξοδος). Διετέλεσε μόνιμος επισκέπτης καθηγητής της Έδρας Nεοελληνικών Σπουδών Γιώργου Σεφέρη, Harvard University από το 1977 έως το 1984 (οικειοθελής παραίτηση). Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα ξεκίνησαν από το 1951, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (κυρίως Tο Bήμα και Tα Nέα). Επιμελήθηκε με υποδειγματικό τρόπο εκδόσεις ποιημάτων του Σεφέρη, του Kαβάφη, του Kαρυωτάκη, του Σικελιανού, του Bαλαωρίτη, του Δαπόντε και άλλων.

Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης: 15 Απρ. 2007).

Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Είναι οδοντίατρος στο Νοσοκοµείο Παίδων. Το 1968 εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Στη δικτατορία ήταν εκπρόσωπος της σχολής του στο Διασχολικό των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν πρόεδρος της Γ.Σ. Ιατρικής-Οδοντιατρικής. Φυλακίστηκε το 1972 και το 1973 στην Ασφάλεια, τον Κορυδαλλό και την ΕΣΑ. Στρατεύτηκε υποχρεωτικά. Στη µεταπολίτευση ήταν Γραµµατέας Σπουδάζουσας του Ρήγα και αργότερα Β΄ Γραµµατέας του Κεντρικού Συµβούλιου. Στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού. Μέλος της Πολιτικής Γραµµατείας του Συνασπισµού από το 2000 έως το 2010. Ιδρυτικό στέλεχος της Δηµοκρατικής Αριστεράς.

Ο Γεώργιος Σίμωσις, χημικός, διετέλεσε καθηγητής στη Σχολή Μηχανικών Σύρου

Γεννήθηκε στην Ήπειρο το 1868 και πέθανε στην Αθήνα το 1935. Γιος του Μιχαήλ Σίμου, ήταν δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδος Πατρίς στο Βουκουρέστι. Εξελέγη βουλευτής Άρτας στη Βουλή του 1910 και διετέλεσε υπουργός Περιθάλψεως της προσωρινής κυβέρνησης Θεσσαλονίκης (Σεπτ. 1916-Ιούνιος 1917) και της μετέπειτα κυβέρνησης Βενιζέλου (1917-1920). Τιμήθηκε με το Σταυρό των Ταξιαρχών, τη Γαλλική Λεγεώνα Τιμής, το παράσημο Ταξιαρχών Στέμματος Ρουμανίας, το δίπλωμα του βασιλέως της Σερβίας και το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Αγίου Σάββα.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1961 (ΦΕΚ Δ.Α.Ε.496/21.10.1961) από τον Οργανισμό Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΟΒΑ) με σκοπό την ίδρυση στην Ελλάδα βιομηχανικής μονάδας σιδήρου και χάλυβα. Είχε προηγηθεί η εκπόνηση μελέτης από τον Dr. Friedrich Lüth, σε συνεργασία με τις υπηρεσίες του ΟΒΑ, από την οποία προέκυψε ότι υφίστανται δυνατότητες ίδρυσης τέτοιου είδους μονάδας. Τις εργασίες για τη δημιουργία της βιομηχανίας ανέλαβε υπηρεσία του ΟΒΑ, η οποία προέβη στην εκπόνηση σειράς μελετών σχετικών με την τοποθεσία εγκατάστασης του εργοστασίου, των πρώτων υλών, κ.ά. Την οριστική μελέτη του έργου ανέλαβε ο οίκος KOPPERS. Λόγω της επέκτασης της βιομηχανίας Χαλυβουργική Α.Ε., της ίδρυσης της Μεταλλουργίας Λαρύμνης, καθώς και της σύμβασης περί χαλυβουργείου μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και του Τομ Πάππας αποφασίστηκε, στη Γενική Συνέλευση της εταιρείας στις 29 Μαΐου 1964, η μη ανάληψη από τον ΟΒΑ του έργου ίδρυσης της μονάδας και η διάλυση της εταιρείας.

Ο Παναγιώτης Σέκερης (Τρίπολη 1783 - Ναύπλιο 1847) ήταν μεγαλέμπορος της Κωνσταντινούπολης και ηγετικό στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας. Διέθεσε σχεδόν όλη του την περιουσία για την ενίσχυση του Αγώνα. Έπειτα από ταλαιπωρίες, αλλεπάλληλες μετακινήσεις και διώξεις των τουρκικών αρχών το 1830 ήρθε οικογενειακώς στην Ελλάδα, διορίστηκε τελώνης στην Ύδρα και το Ναύπλιο και πέθανε πάμφτωχος.

Εκπαιδευτικός στη Μεγάλη του Γένους Σχολή

Ο Κωνσταντίνος Σάθας (Σαθόπουλος το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1842. Καταγόταν από το Γαλαξίδι. Ήταν ακόμη φοιτητής της Ιατρικής, όταν το 1858 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα, μεταφράσεις και άρθρα.
Αφορμή για την οριστική στροφή του Σάθα προς την ιστορική και φιλολογική έρευνα, υπήρξε η ανεύρεση του Χρονικού του Γαλαξιδίου, το 1864, και η έκδοσή του το επόμενο έτος.
Στα συγγράμματα της περιόδου 1865–1870 κυριαρχεί το ενδιαφέρον για την πνευματική ιστορία του ελληνισμού από την Άλωση και εξής. Το 1867 δημοσιεύει το δίτομο έργο Ελληνικά ανέκδοτα. Τον επόμενο χρόνο το Νεοελληνική Φιλολογία. (Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων από της καταλύσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι της Ελληνικής Εθνεγερσίας 1453–1821), το οποίο βραβεύεται στον Ροδοκανάκειο διαγωνισμό και το 1870, συμπληρώνεται με το Νεοελληνικής Φιλολογίας Παράρτημα. (Ιστορία του ζητήματος της Νεοελληνικής Γλώσσης). Από το 1869 έχει κυκλοφορήσει το έργο Τουρκοκρατουμένη Ελλάς 1453–1821.
Την περίοδο 1870–1895 ο Σάθας ερεύνησε κυρίως τα αρχεία και τις βιβλιοθήκες της Βενετίας, του Παρισιού και της Κωνσταντινούπολης. Ασχολήθηκε με την έκδοση κειμένων της βυζαντινής και νεότερης ελληνικής γραμματείας. Οι σημαντικότερες εκδόσεις είναι: Ιστορικαί διατριβαί (1870), Βιογραφικόν σχεδίασμα περί του Πατριάρχου Ιερεμίου Β΄ (1870), Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη (7 τ. 1872–1894), το εννεάτομο έργο Μνημεία Ελληνικής Ιστορίας (1880–1890), το Χρονικόν Κύπρου (1882) του Λεοντίου Μαχαιρά, και το Κρητικόν θέατρον ή Συλλογή ανεκδότων και αγνώστων δραμάτων (1879).
Μία σοβαρή ασθένεια των ματιών του και η διακοπή κάθε οικονομικής υποστήριξης συντέλεσαν στον τερματισμό της ερευνητικής και εκδοτικής του δραστηριότητας. Έζησε στο Παρίσι το υπόλοιπο της ζωής του, όπου και πέθανε το 1914.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 9Α. Φάνης Μιχαλόπουλος, Κωνσταντίνος Σάθας (1842-1914), Αθήνα, Β.Ν. Γρηγοριάδη, χ.χ.]

Ο Νικόλαος Σµπαρούνης [Τρίκορφος] (Ευπάλιο Δωρίδος 1888 - Αθήνα 1966) φοίτησε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και ειδικεύθηκε στη χειρουργική. Ως στρατιωτικός ιατρός συµµετείχε ενεργά στους πολέµους της περιόδου 1912-1922 (Βαλκανικοί Πόλεµοι, Α΄ Παγκόσµιος Πόλεµος, Ουκρανική εκστρατεία, εκστρατεία στο Σαγγάριο). Διευθυντής του Χειρουργικού Τµήµατος του Γαλλικού Νοσοκοµείου Αθηνών (1926-1929) και του Ευαγγελισµού (1930-1941). Διαδέχθηκε τον καθηγητή Μαρίνο Γερουλάνο στη διεύθυνση της οµώνυµης ιδιωτικής κλινικής, η οποία µετονοµάσθηκε σε Κλινική Σµπαρούνη και αργότερα σε Γερουλάνειο Ίδρυµα (1941-1966). Συνέληφθη από τους Γερµανούς τον Ιούνιο του 1944, αλλά απέδρασε στο Κάιρο, όπου ανέλαβε την εκπροσώπηση της ελληνικής κυβέρνησης στην UNRRA. Συµµετείχε ως Υπουργός Υγιεινής στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του ναυάρχου Πέτρου Βούλγαρη (1945) και Υπουργός Κοινωνικής Προνοίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Στυλιανού Μαυροµιχάλη (1963).

Γόνος της παλαιάς οικογένειας των ευγενών της Ζακύνθου με ιταλική καταγωγή, ο Διονύσιος Ρώμας, γιος του προξένου της Βενετίας στην Πελοπόννησο, Γεωργίου Κανδιάνου Ρώμα (1725-1796) και της Διαμαντίνας Καπνίση, γεννήθηκε το 1771. Σπούδασε νομικά στην Πάδοβα και όταν τελείωσε τις σπουδές του επέστρεψε στη Ζάκυνθο. Το 1794 ο Ρώμας διαδέχθηκε τον πατέρα του στη θέση του γενικού προξένου της Βενετίας στο Μοριά και στη Ρούμελη. Με αυτή την ιδιότητά του συνδέθηκε και καλλιέργησε σχέσεις με τους σημαντικότερους προκρίτους (Μαυρομιχάληδες, Ζαΐμηδες, Λόντους, Δεληγιάννηδες, Νοταράδες, Κρεββατάδες) και οπλαρχηγούς του τόπου. Από τους οπλαρχηγούς ξεχώρισε τον Θ.Κολοκοτρώνη με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία. Το 1803 εκλέχθηκε μέλος της συντακτικής επιτροπής για τη ψήφιση του Επτανησιακού Συντάγματος και το 1806 διορίστηκε στη θέση του Πρύτανη Κερκύρας, από όπου διαχειρίστηκε με απαράμιλλη ευθύτητα τις εγχώριες υποθέσεις. Το 1809 εξελέγη γερουσιαστής και το 1810 ταξίδεψε ως αντιπρόσωπος των Ιονίων Νήσων, μαζί με τους Ε.Θεοτόκη, Μ.Μεταξά, Σπ.Κονδό και Στάμο Χαλικιόπουλο, στο Παρίσι για να συγχαρεί τον Ναπολέοντα Α΄ για τη γέννηση του γιού του, βασιλιά της Ρώμης. Στη Γαλλία παρασημοφορήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής. Την άνοιξη του 1815 ο Ρώμας ως Μέγας Διδάσκαλος του τεκτονισμού ίδρυσε στη Ζάκυνθο Στοά με το όνομα “Αναγεννηθείς Φοίνιξ”. Το 1816 ήρθε σε σύγκρουση με τον άγγλο Ύπατο Αρμοστή Θ.Μαίτλαντ για την επιβολή απολυταρχικού καθεστώτος και έφυγε από την Κέρκυρα για τη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε και αφιερώθηκε ολόψυχα σε πατριωτικά και πνευματικά έργα. Τον Απρίλιο του 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αριστείδη Παπά. Το 1820 αγγλικό στρατιωτικό άγημα απέκλεισε το αρχοντικό του Ρώμα με σκοπό την ανακάλυψη μυστικών πατριωτικών εγγράφων, ενώ ο Ρώμας δικαιολογήθηκε στον τοποτηρητή Ross, τέκτονα χαμηλότερου βαθμού, ότι επρόκειτο για τεκτονικά έγγραφα και έτσι σταμάτησε κάθε ενέργεια. Παρ’ όλα αυτά για να αποφύγει την καταδίωξη των Άγγλων και τη φυλάκιση, ο Δ.Ρώμας κατέφυγε στη Βενετία, όπου παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Επιστρέφοντας στη Ζάκυνθο ίδρυσε αμέσως την Επιτροπή Ζακύνθου με σκοπό την οικονομική και πολεμική ενίσχυση του Αγώνα. Το 1833 μετέβη στο Ναύπλιο για να υποδεχθεί τον Όθωνα, αλλά εκεί κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε συνομωσία εναντίον του μαζί με τον Θ.Κολοκοτρώνη και τον Δ.Πλαπούτα , οι οποίοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Όταν αναθεωρήθηκε η δίκη (από τους Γ.Τερτσέτη, Γ.Πολυζωΐδη) και αποκαλύφθηκε η σκευωρία και η ανυπόστατη κατηγορία, οι τρεις άνδρες αθωώθηκαν πανηγυρικά. Ο Όθωνας τίμησε τον Ρώμα με το ανώτερο παράσημο του Ταξιάρχη του Σωτήρος και τον ονόμασε Σύμβουλο της Επικρατείας.
Ο Διονύσιος Ρώμας ήταν παντρεμένος με την Αδριάννα Σταυράκη Λοκατέλλι και είχε δύο γιούς:τον Γεώργιο Κανδιάνο (1796-1860) και τον Γεώργιο Δημήτριο (1805-1874). Πέθανε στη Ζάκυνθο, σε μεγάλη ηλικία, στις 26 Ιουλίου 1857.

Ο Γεώργιος Κανδιάνος Ρώμας (1769-1860) ήταν μέλος του πρώτου Κοινοβουλίου των Ιονίων Νήσων, του οποίου εξελέγη πρόεδρος το 1850. Στη συνέχεια διετέλεσε πρόεδρος της Γερουσίας. Παντρεύτηκε την Orsola, κόρη του Σπυρίδωνος Μπάλσαμο, και απέκτησε εννέα γιους ( Niccolo, Dionisio, Camillo, Spyridon, Cesare, Giorgio, Pietro, Roberto, Giorgio Dimitri) και δύο κόρες (Adriana, Diamantina). «

Για τα γενεαλογικά και βιογραφικά των κλάδων της οικογένειας Ρώμα, βλέπε Eugene Rizo-Rangabe, Livre d΄ οr de la noblesse ionienne. Volume III Zante. Athenes, Eleftheroudakis, 1927 pp. 213-231.
Διονύσιος Ρώμας: Γόνος της παλαιάς οικογένειας των ευγενών της Ζακύνθου με ιταλική καταγωγή, ο Διονύσιος Ρώμας, γιος του προξένου της Βενετίας στην Πελοπόννησο, Γεωργίου Κανδιάνου Ρώμα (1725-1796) και της Διαμαντίνας Καπνίση, γεννήθηκε το 1771. Σπούδασε νομικά στην Πάδοβα και όταν τελείωσε τις σπουδές του επέστρεψε στη Ζάκυνθο. Το 1794 ο Ρώμας διαδέχθηκε τον πατέρα του στη θέση του γενικού προξένου της Βενετίας στο Μοριά και στη Ρούμελη. Με αυτή την ιδιότητά του συνδέθηκε και καλλιέργησε σχέσεις με τους σημαντικότερους προκρίτους (Μαυρομιχάληδες, Ζαΐμηδες, Λόντους, Δεληγιάννηδες, Νοταράδες, Κρεββατάδες) και οπλαρχηγούς του τόπου. Από τους οπλαρχηγούς ξεχώρισε τον Θ.Κολοκοτρώνη με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία. Το 1803 εκλέχθηκε μέλος της συντακτικής επιτροπής για τη ψήφιση του Επτανησιακού Συντάγματος και το 1806 διορίστηκε στη θέση του Πρύτανη Κερκύρας, από όπου διαχειρίστηκε με απαράμιλλη ευθύτητα τις εγχώριες υποθέσεις. Το 1809 εξελέγη γερουσιαστής και το 1810 ταξίδεψε ως αντιπρόσωπος των Ιονίων Νήσων, μαζί με τους Ε.Θεοτόκη, Μ.Μεταξά, Σπ.Κονδό και Στάμο Χαλικιόπουλο, στο Παρίσι για να συγχαρεί τον Ναπολέοντα Α΄ για τη γέννηση του γιού του, βασιλιά της Ρώμης. Στη Γαλλία παρασημοφορήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής. Την άνοιξη του 1815 ο Ρώμας ως Μέγας Διδάσκαλος του τεκτονισμού ίδρυσε στη Ζάκυνθο Στοά με το όνομα “Αναγεννηθείς Φοίνιξ”. Το 1816 ήρθε σε σύγκρουση με τον άγγλο Ύπατο Αρμοστή Θ.Μαίτλαντ για την επιβολή απολυταρχικού καθεστώτος και έφυγε από την Κέρκυρα για τη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε και αφιερώθηκε ολόψυχα σε πατριωτικά και πνευματικά έργα. Τον Απρίλιο του 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αριστείδη Παπά. Το 1820 αγγλικό στρατιωτικό άγημα απέκλεισε το αρχοντικό του Ρώμα με σκοπό την ανακάλυψη μυστικών πατριωτικών εγγράφων, ενώ ο Ρώμας δικαιολογήθηκε στον τοποτηρητή Ross, τέκτονα χαμηλότερου βαθμού, ότι επρόκειτο για τεκτονικά έγγραφα και έτσι σταμάτησε κάθε ενέργεια. Παρ’ όλα αυτά για να αποφύγει την καταδίωξη των Άγγλων και τη φυλάκιση, ο Δ.Ρώμας κατέφυγε στη Βενετία, όπου παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Επιστρέφοντας στη Ζάκυνθο ίδρυσε αμέσως την Επιτροπή Ζακύνθου με σκοπό την οικονομική και πολεμική ενίσχυση του Αγώνα. Το 1833 μετέβη στο Ναύπλιο για να υποδεχθεί τον Όθωνα, αλλά εκεί κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε συνομωσία εναντίον του μαζί με τον Θ.Κολοκοτρώνη και τον Δ.Πλαπούτα , οι οποίοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Όταν αναθεωρήθηκε η δίκη (από τους Γ.Τερτσέτη, Γ.Πολυζωΐδη) και αποκαλύφθηκε η σκευωρία και η ανυπόστατη κατηγορία, οι τρεις άνδρες αθωώθηκαν πανηγυρικά. Ο Όθωνας τίμησε τον Ρώμα με το ανώτερο παράσημο του Ταξιάρχη του Σωτήρος και τον ονόμασε Σύμβουλο της Επικρατείας.
Ο Διονύσιος Ρώμας ήταν παντρεμένος με την Αδριάννα Σταυράκη Λοκατέλλι και είχε δύο γιούς:τον Γεώργιο Κανδιάνο (1796-1860) και τον Γεώργιο Δημήτριο (1805-1874). Πέθανε στη Ζάκυνθο, σε μεγάλη ηλικία, στις 26 Ιουλίου 1857.
Επιτροπή Ζακύνθου: Η Επιτροπή Ζακύνθου αποτελείτο από τους:Διονύσιο Ρώμα, Κωνσταντίνο Δραγώνα και Παναγιώτη Στεφάνου. Κράτησε το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου στέλνοντας πολεμοφόδια και τρόφιμα στο Ναυαρίνο και στο Μεσολόγγι, τα οποία προμηθευόταν από συνεισφορές Ζακυνθίων (δωρεές πλουσίων και προσωπικές καταβολές) ναυλώνοντας τα καΐκια των πλοιάρχων για ασταμάτητες αποστολές και επεμβαίνοντας για την κατάπαυση των συγκρούσεων και της έχθρας των οπλαρχηγών. Η Επιτροπή Ζακύνθου οργάνωσε επίσης εθελοντικά σώματα πολεμιστών. Δύο από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Επιτροπής φαίνεται ότι ήταν:α) οι κατασκοπευτικοί σύνδεσμοι που διατηρούσε στο στρατόπεδο του Ιμπραήμ και β) η αίτηση για την αγγλική υποστήριξη και προστασία του Ελληνικού Αγώνα που αποδείχθηκε μία πολύ θετική διπλωματική πράξη και που οφείλεται αποκλειστικά στον Ρώμα.
Γεώργιος Κανδιάνος Ρώμας: Ο Γεώργιος Κανδιάνος Ρώμας (1769-1860) ήταν μέλος του πρώτου Κοινοβουλίου των Ιονίων Νήσων, του οποίου εξελέγη πρόεδρος το 1850. Στη συνέχεια διετέλεσε πρόεδρος της Γερουσίας. Παντρεύτηκε την Orsola, κόρη του Σπυρίδωνος Μπάλσαμο, και απέκτησε εννέα γιους ( Niccolo, Dionisio, Camillo, Spyridon, Cesare, Giorgio, Pietro, Roberto, Giorgio Dimitri) και δύο κόρες (Adriana, Diamantina).

Δικηγόρος στην Αθήνα γεννημένος στο Χωρέμι Αρκαδίας.

Δικηγόρος στην Αθήνα γεννημένος το Χωρέμι Αρκαδίας.