Οι Ροϊλοί ήταν οκογένεια αγωνιστών απο τη Στεμνίτσα της Αρκαδίας. Ο Γεώργιος Χ.Ροϊλός (1796;-1886) ήταν αντισυνταγματάρχης της Φάλαγγας. Ως οπλαρχηγός του Θ.Κολοκοτρώνη, πολέμησε στις μάχες του Βαλτετσίου, Τριπόλεως, Δερβενακίων, Τρικόρφων κ.ά. Μετά την Επανάσταση του ανατέθηκαν αποστολές καταδίωξης ληστών, διετέλεσε πάρεδρος του Ειρηνοδικείου και υπηρέτησε ως δασονόμος Περαχώρας. Αδέλφια του ήσαν οι Νικόλαος (έπεσε μαχόμενος με τον θείο του Κωνσταντίνο Ροϊλο στη μάχη του Δραγατσανίου), Δημήτριος (λοχαγός της Φάλαγγας που πέθανε το 1866) και Αργύριος. Ο Βασίλειος Ροϊλός, ταγματάρχης της Φάλαγγας, διετέλεσε δήμαρχος Στεμνίτσας, ο δε Αναγνώστης Ροϊλός, ειρηνοδίκης Καρύταινας.

Αρχιτέκτοντας

Η Αγνή Ρουσοπούλου γεννήθηκε το 1901 στην Αθήνα από εύπορη αστική οικογένεια. Ο πατέρας της Όθωνας Ρουσόπουλος, ίδρυσε την «Εμπορική και Βιομηχανική Ακαδημία», ενώ η μητέρα της, Ελένη Ρουσοπούλου, υπήρξε από τις στενότερες συνεργάτιδες της Καλλιρόης Παρρέν στο Λύκειο Ελληνίδων. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και υπήρξε μία εκ των πέντε φοιτητριών του ακαδημαϊκού έτους 1918. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στη Λειψία (ειδίκευση στο εργατικό δίκαιο) και στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης. Η επαγγελματική της σταδιοδρομία στην Ελλάδα, ξεκίνησε το 1938. Παράλληλα με την επαγγελματική της δραστηριότητα, ανέπτυξε πολύμορφη δράση στο γυναίκειο κίνημα του μεσοπολέμου. Ήταν προϊσταμένη του νομικού τμήματος του Συμβουλίου Ελληνίδων και ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της «Διεθνούς Ομοσπονδίας Γυναικών Δικηγόρων». Αρθρογραφούσε στα γυναικεία περιοδικά «Ελληνίς» και «Ο Αγώνας της Γυναίκας». Το 1955 εκλέχτηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (υπήρξε η πρώτη γυναίκα μέλος του ΔΣ του ΔΣΑ). Την περίοδο 1964 – 1967 διατέλεσε σύμβουλος στο Ταμείο Πρόνοιας Δικηγόρων του ΔΣΑ. Παράλληλα, στο πεδίο της πολιτικής συμμετείχε σε σοσιαλιστικά σχήματα όπως στο ΣΚ ΕΛΔ του Αλέξανδρου Σβώλου και αργότερα στον Σοσιαλιστικό Σύνδεσμο (δεκ. ’60). Στη διάρκεια της δικτατορίας υπέστη διάφορους περιορισμούς (άρνηση έκδοσης διαβατηρίου, διακοπή τηλεφωνικής γραμμής κ.ά.) και συμμετείχε ενεργά στην προάσπιση των πολιτικών κρατουμένων και των οικογενειών τους. Συνέγραψε τα πρώτα σχολικά εγχειρίδια για την «Αγωγή του πολίτη» την περίοδο 1934-1935. Το 1923 παντρεύτηκε τον Θεοδόσιο Στουδίτη, με τον οποίο απέκτησαν ένα γιο τον Αλέξη ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 25 ετών. Η Αγνή Ρουσοούλου πέθανε στην Αθήνα το 1977.

Ο Νότης Ροντάκης, αδελφός του Γιώργου, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1882. Σπούδασε στην Νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και την κριτική λογοτεχνίας. Πέθανε πρόωρα στις 28 Ιανουαρίου 1907.
Στα ημιτελή λογοτεχνικά του έργα συγκαταλέγεται μία δραματική τριλογία με τίτλο «Άνθη και αίμα» που περιλαμβάνει τα έργα «Η Ανάσταση», «Η Γυναίκα», «Ο πιλότος». Στους ποιητές που μελέτησε και για τους οποίους έγραψε συγκαταλέγονται οι: Σολωμός, Πολυλάς, Καλοσγούρος, Βαλαωρίτης, Ζαλοκώστας, Μαρκοράς, Παλαμάς, Μαρτζώκης, Καμπύσης. Σύμφωνα με έντυπη νεκρολογία του, η μελέτη για τον Σολωμό είναι η μόνη που είχε ολοκληρωθεί.

[Πηγή: έντυπο μονόφυλλο με νεκρολογία του με τίτλο «Νότης Κ. Ροντάκης».]

Ο Γιώργος Ροντάκης, γεννήθηκε το 1877. Με ψευδώνυμο Γκούρας ο Αλειτούργητος, έγραψε ποίηση, πεζογραφία και κείμενα για τη δημοτική γλώσσα. Συγκαταλέγεται στους δημοτικιστές λογίους της Κωνσταντινούπολης. Συνεργασίες του δημοσιεύονται στο περιοδικό Γράμματα Αλεξανδρείας.
Εκδόσεις έργων του:
Γιώργος Κ. Ροντάκης, Ρωμαίικη γραμματική, Αθήνα, τυπογραφικά καταστήματα Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1904.
Γιώργος Κ. Ροντάκης, Οι μποξέρ. Ο κ. Σπ. Βάσης. Α΄. Αθήνα, 1907.
Γκούρας Αλειτούργητος, Στο παραγώνι, Αθήνα, έκδοση Κύκλου, 1936 (διηγήματα).

[Πηγή: τεκμήρια του αρχείου]

Καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τον 19ο αιώνα.

Ο Χάρης Ροζόλης ήταν εθελοντής τραυματιοφορέας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού την περίοδο 1935-1941, μέλος του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων (ΣΕΠ, 3η Ομάδα Ελλήνων Ναυτοπροσκόπων) και μέλος του Οργανισμού Εθνικής Χριστιανικής Αλληλεγγύης. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος των οργανώσεων Εθνική Δράσις - Ε.Ο.Χ.Α. και Ραδιοφωνικόν Δελτίον.

Έλληνας Πολιτικός. Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν γιος του Ανδρέα Ροδόπουλου, συμβολαιογράφου, που εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Λάρισα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εντάχθηκε στο δυναμικό της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος διατελώντας διευθυντής των τοπικών υποκαταστημάτων της στον Πύργο, τα Τρίκαλα, το Αίγιο, την Θεσσαλονίκη κ.α. ενώ χρημάτισε επίσης Διοικητής της Τράπεζας Κρήτης.
Ασχολήθηκε με την πολιτική εκλεγόμενος δημοτικός σύμβουλος Λάρισας. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Τυρνάβου στις εκλογές του 1899 και επανεξελέγη σε αυτές του 1902 για να παραιτηθεί, όμως, στις 28 Μαρτίου του 1903. Επανεξελέγη βουλευτής Τυρνάβου στις εκλογές του 1923 και του 1928 (Λαϊκό Κόμμα).
Υπήρξε Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας Θεσσαλών.
Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει πέντε παιδιά: τον Κωνσταντίνο Ροδόπουλο, τον Μ. Καραγάτση, την Φωφώ, σύζυγο του Γρηγόριου Κασιμάτη, τον Νίκο Ροδόπουλο, επιχειρηματία, και την Ροδόπη, σύζυγο του διευθυντή της Αβερωφείου Γεωργικής Σχολής Φιλοποίμενα Τζουλιάδη.

Ο Ματθαίος, πρωτότοκος γιος του Παύλου Ροδοκανάκη και της Αργυρώς Φραγκιάδη, γεννήθηκε στη Χίο το 1803. Eπιχειρηματίας, έζησε στην Τεργέστη και συμμετείχε στην εμπορική επιχείρηση «Ροδοκανάκη & Φραγκιάδη» η οποία είχε υποκαταστήματα σε Λονδίνο, Λίβερπουλ, Νέα Υόρκη, Νέα Ορλεάνη, Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά πτώχευσε το 1869. Απέκτησε την αυστριακή υπηκοότητα (1829) και ήταν μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης (1861).
Παντρεύτηκε το 1836, στην Τεργέστη, την κόρη του Χιώτη εμπόρου Νικολάου Ταμβάκου, Δέσποινα (1816-1900), με την οποία απέκτησαν έντεκα παιδιά από τα οποία ενηλικιώθηκαν μόνο τα πέντε. Από τα παιδιά τους μόνο δύο κόρες, η Αργυρώ σύζυγος Ν. Μακκά και η Ιουλία σύζυγος Αλ. Τριανταφυλλίδη απέκτησαν απογόνους. Πέθανε στην Τεργέστη το 1870.

Η Ισαβέλλα Ροδιάδου είχε καταγωγή από την Κάσσο και διέμενε με την οικογένειά της (μητέρα, τις αδελφές της Μαρία και Καλλιόπη, σύζυγο Νικολάου Ασλανίδη, και τους αδελφούς της Μιχαήλ και Νικόλαο Ροδιάδη) στο Πόρτ-Σαΐτ της Αιγύπτου. Στις 15 Φεβρουαρίου 1923 η Ισαβέλλα παντρεύτηκε τον Έλληνα κτηματία και έμπορο Ανδρέα Μαρκεσίνη. Ο γάμος τους κλονίστηκε ήδη από την πρώτη μέρα του έγγαμου βίου τους καθώς ο Μαρκεσίνης αμφισβήτησε την παρθενία της. Το ζευγάρι βρέθηκε σε διάσταση τον Απρίλιο του 1923 και προχώρησε σε διαδικασία διαζυγίου. Η υπόθεση (η καταβολή της διατροφής και ο ορισμός του ποσού αυτής) τελικά κρίθηκε στον Άρειο Πάγο. Την Ισαβέλλα Ροδιάδου-Μαρκεσίνη εκπροσώπησαν στα δικαστήρια Αιγύπτου οι δικηγόροι Ζαχαρίας Εμίρης (ο οποίος ήταν και εξάδελφός της), Νικόλαος Αναγνωστόπουλος, Α. Μαυρής, Δημοσθένης Αυλωνίτης, Ηλίας Ρούνιος, Κ. Μανωλάκης, και στην Αθήνα ο Χρήστος Πράτσικας. Τον Ανδρέα Μαρκεσίνη εκπροσώπησαν οι Στέφανος Σταθάτος, Δημήτριος Χοϊδάς και Κλεομένης Νικολάου στην Αίγυπτο και στην Αθήνα (Άρειο Πάγο) ο Αναστάσης Παπαληγούρας και ο Γ. Μπαλλής.

Πηγές:
Δικαστικά έγγραφα στο αρχείο.

Ο Δημήτρης Ρικάκης, γιος του αξιωματικού Αντωνίου Ρικάκη και της Ιφιγένειας Αποστόλου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Παππούς ήταν ο ιππίλαρχος Δημήτριος Α. Ρικάκης (γεν.1869) και προπάππος του ο Αντώνιος Ι.Ρικάκης (1824-1909) με κρητική καταγωγή, δικηγόρος, βουλευτής, υπουργός Δικαιοσύνης και Οικονομικών επί κυβερνήσεων Κουμουνδούρου και δύο φορές πρόεδρος της Βουλής. Ο Δημήτρης Ρικάκης πήγε σχολείο στο Λεόντειο Λύκειο, σπούδασε στη Φυσικομαθηματική και Ιατρική Σχολή στην Αθήνα και στη συνέχεια στο Γκράτς και υπηρέτησε στο στρατό στη Μέση Ανατολή. Ασχολήθηκε με ποικίλες συγγραφικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Μένει μόνιμα στη Κήρινθο Ευβοίας (Σκυλόγιαννη) στο κτήμα Αβέρωφ.

Ο Αιμίλιος Ριάδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Συνθέτης και ποιητής, θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Ελληνιής Εθνικής Μουσικής Σχολής. Σπούδασε πιάνο και θεωρητικά με τον Δημήτριο Λάλλα, μαθητή του Βάγκνερ, και συνέχισε στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου. Τα έτη 1910-1915 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου τα έργα του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία και απέσπασαν θριαμβευτικές κριτικές. Το 1915 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής πιάνου στο νεοσυσταθέν Κρατικό Ωδείο. Το 1923 του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο Τέχνης και Επιστήμης. Η διαμονή του Ριάδη στο Παρίσι και η επαφή του με συνθέτες της νεότερης γαλλικής σχολής ασκούν σημαντική επίδραση στη διαμόρφωση του μουσικού του ύφους, στο οποίο συναντάται διάχυτο το ιμπρεσσιονιστικό στοιχείο. Στο σύνολο της δημιουργίας του, που εκτείνεται σε όλα σχεδόν τα μουσικά είδη, κυρίαρχη θέση κατέχουν τα τραγούδια του, τα οποία συγκαταλέγονται στα αριστουργήματα της ελληνικής μουσικής και ερμηνεύτηκαν από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της εποχής. Πνεύμα ανήσυχο και ανικανοπίητο, ο Ριάδης αναζητά συνεχώς το καλύτερο, γεγονός που αποδεικνύεται από τις αλλεπάλληλες διορθώσεις των χειρογράφων του και τις επεμβάσεις σε έργα που είχαν ήδη εκδοθεί.

Ο Ευάγγελος Ρετζεπόπουλος, γιος του Αθανασίου, ήταν αξιωματικός του Ιππικού. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1894 και έλαβε μέρος στους πολέμους του 1913 και 1917-1923. Παραιτήθηκε από το στρατό στις 7 Απριλίου 1924.
Ο Αθανάσιος Ρετζεπόπουλος, σύμφωνα με τις επετηρίδες του ΕΚΠΑ για τα ακαδημαϊκά έτη 1920-1921 και 1923-1924, ήταν κατώτερος διοικητικός υπάλληλος (κλητήρας). Η οικογένεια Ρετζεπόπουλου κατοικούσε στην Αθήνα, στην οδό Αδριανού 49.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο, Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια, τ.5, σελ. 571 και Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών, Επετηρίς του Πανεπιστημιακού Έτους 1920-1921, σελ. 129 και Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών, Επετηρίς του Πανεπιστημιακού Έτους 1923-1924, σελ. 68]

Νομομαθής, οικονομολόγος, φιλόλογος και συγγραφέας με δημόσια δράση στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Το 1837 εισήλθε στο δικαστικό σώμα και έφτασε στον βαθμό του αεροπαγίτη λαμβάνοντας γενικά υψηλές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Το 1855 διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1861 τοποθετήθηκε πρεσβευτής της Ελλάδας στη Κων/λη αλλά σύντομα παραιτήθηκε. Επίσης το 1861 διορίστηκε υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Το διάστημα 1869-1890 ήταν διοικητής της Ε.Τ. Υπήρξε πρώτος πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και πρόεδρος της Επιτροπής των Κρητών. Κληροδότησε τη βιβλιοθήκη του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο Χρήστος Ρεκλείτης, οικοδόμος από τα μαθητικά του χρόνια, στέλεχος της Ν.ΕΔΑ και της ΔΝΛ, δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα των “μαθητών της νύχτας”, όπου υπήρξε πρόεδρος του ΣΕΜΜΕ. Στέλεχος του ΠΑΜ και της νεολαίας του στην περίοδο της δικτατορίας, μετά από δύο χρόνια παρανομίας συνελήφθη από την ασφάλεια και αφού βασανίστηκε σκληρά δικάστηκε και έμεινε φυλακή ώς το 1973.

Ο Σπυρίδων Ραυτόπουλος ήταν αξιωματικός. Έλαβε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Τον Μάρτιο του 1942 απέδρασε στη Μέση Ανατολή και εντάχθηκε στο Βασιλικό Ελληνικό Σώμα Μέσης Ανατολής. Ταγματάρχης, διετέλεσε υπασπιστής του υπουργού Εθνικής Αμύνης από τον Ιούλιο έως τον Νοέμβριο του 1942 και σε διάφορες επιτελικές θέσεις (Διεύθυνση Επιμελητείας, Γενικό Κέντρον Εκπαιδεύσεως, IV Γραφείο ΓΕΣ-Επιμελητεία, οργάνωση και λειτουργία Στρατοδικείων για τη στάση της Μέσης Ανατολής). Από τις 8 Νοεμβρίου 1944 έως τον Σεπτέμβριο του 1946 διετέλεσε υπασπιστής του βασιλικού οίκου του Διαδόχου Παύλου. Επέστρεψε στην Ελλάδα στις 18 Σεπτεμβρίου 1946.

Ελληνίδα γλύπτρια.

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος έχει χαρακτηριστεί ως "ο πιο δημιουργικός, ο πιο παθιασμένος συγγραφέας της γενιάς του". Θεωρείται επίσης ο πρωτοπόρος της "γενιάς του '80". Δημοσίευσε το πρώτο βιβλίο του το 1979 (Κομματάκια) σε ηλικία μόλις 20 ετών και καθιερώθηκε ως ένας από τους πιο υποσχόμενους Έλληνες συγγραφείς. Τα δύο επόμενα βιβλία του "Διόδια"(1982) και "Τα τζιτζίκια" συμπλήρωσαν μια τριλογία πορτραίτων της γενιάς του. "Τα Τζιτζίκια" εκδόθηκαν και στα αγγλικά. Μέχρι σήμερα, ο Ραπτόπουλος έχει εκδόσει 20 βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των "Η απίστευτη ιστορία της πάπισσας Ιωάννας" (2000), ένα μεσαιωνικό μυθιστόρημα σχετικά με την μοναδική γυναίκα στην ιστορία που έγινε Πάπας [εμπνευσμένο από την Πάπισσα Ιωάννη του Εμμανουήλ Ροΐδη που γράφτηκε το 1866], "Η δική μου Αμερική" (2002) που αφηγείται το "ταξίδι" του στη σύγχρονη αμερικανική λογοτεχνία και "Η Μεγάλη Άμμος" (2007), ένα μυθιστόρημα για την Ελλάδα που αλλάζει και χάνεται. "Ο Εργένης" (1993) μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και "Τα Διόδια" στην τηλεόραση.

Ο παράνοµος ραδιοφωνικός σταθµός «Ελεύθερη Ελλάδα» άρχισε τις µεταδόσεις του τον Ιούλιο 1947 ως σταθµός του Δηµοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στην αρχή από το Βελιγράδι και µετά τον Μάρτιο του 1948, από το Βουκουρέστι. Διέκοψε τη λειτουργία του µετά την 6η Ολοµέλεια του ΚΚΕ, το 1956, για να ξαναρχίσει, πάλι από το Βουκουρέστι, την 1η Μαρτίου 1958, µε την ονοµασία «Φωνή της Αλήθειας». Από µία ηµίωρη εκποµπή την ηµέρα, το 1948, έφτασε στις πέντε καθηµερινές, το 1962. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και την προσωρινή διακοπή της λειτουργίας του (1968), ο σταθµός µεταφέρθηκε στην Ανατολική Γερµανία απ’ όπου εξακολούθησε να εκπέµπει µέχρι το 1974.

Ο Κλέων Ραγκαβής γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του λογοτέχνη και διπλωμάτη Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή. Σπούδασε Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και της Χαϊδελβέργης. Στο τελευταίο αναγορεύτηκε διδάκτωρ και μετά την επιστροφή του στην Αθήνα εργάστηκε ως υπάλληλος στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου πραγματοποίησε διπλωματική καριέρα. Διετέλεσε γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στην Washington, τη Βιέννη και την Πετρούπολη, πολιτικός πράκτωρ στην Αλεξάνδρεια και πρεσβευτής στην Πετρούπολη, τη Σόφια και το Βερολίνο. Στη λογοτεχνία θεωρείται ως ο τελευταίος εκπρόσωπος της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής με κυρίαρχες ρομαντικές και νεοκλασικιστικές επιρροές στο έργο του. Το 1893 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Άλγη, ενώ έγραψε επίσης πολλά θεατρικά έργα. Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=549 [τελευταία επίσκεψη: 19/5/1920].

Φαναριώτης, συγγραφέας και πολιτικός, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, ανέλαβε διάφορες πολιτικές και διοικητές θέσεις τόσο στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες όσο και στο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Συνέβαλε μεταξύ άλλων στην ίδρυση της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και της Αρχαιολογικής Εταιρείας.

Ο δωρητής υπήρξε μέλος της ΔΝΛ και στέλεχος της Πανελλαδικής Αντιδικτατορικής Οργάνωσης Σπουδαστών “Ρήγας Φεραίος”. Για τη δράση του δικάστηκε και φυλακίστηκε. Απολύθηκε με την “αμνηστία” του 1973 και μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου εκτοπίστηκε στη Γυάρο μέχρι την πτώση της χούντας.

Ιερέας και Αρχιερατικός Επίτροπος Κιμώλου, γιός του ιερέα Ιωάννη Γ. Ράμφου.

Πτυχιούχος Θεολογίας, Δ/ντής του Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης, υιός του αρχιερατικού επιτρόπου Κιμώλου Σπυρίδωνα Ράμφου. Από τα φοιτητικά του χρόνια πρωταγωνιστούσε στα επιστημονικά κυκλαδικά ζητήματα. Υπήρξε ο κινητήριος νους και πνευματικός χορηγός των "Κιμωλιακών", το οποίο αποδεικνύεται και από τα δημοσιευμένα σχετικά πονήματά του.