Η οικογένεια Κονοφάου (σε παλαιότερα έγγραφα μέλη της συναντώνται και με το επώνυμο Κονοφάγος) είναι μια παλιά οικογένεια της Πάργας. Αναφορές ωστόσο για μέλη της οικογένειας εμφανίζονται από το 1678 στο χωριό Αργυράδες της Κέρκυρας, και μάλιστα οι περισσότεροι είναι κληρικοί. Φαίνεται ότι ένας κλάδος της εγκαταστάθηκε στην Πάργα. Τα τεκμήρια του αρχείου αφορούν μέλη αυτού του κλάδου. Ακολουθούν σύντομα βιογραφικά σημειώματα των σημαντικότερων μελών της οικογένειας.

Ο ιεροδιάκονος Χρύσανθος κατά κόσμον Διονύσιος Κονοφάος (Πάργα, 1790- Αθήνα, 1857) εκπαιδεύτηκε στα Ιωάννινα με δαπάνες του θείου του Αγάπιου, επισκόπου Παραμυθιάς, και το 1814 χειροτονήθηκε πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Ιωαννίνων. Το 1817 έφυγε από τα Ιωάννινα, εξαιτίας των διωγμών του Αλή Πασά και κατέληξε, μέσω Κέρκυρας στην Τεργέστη όπου διετέλεσε διάκονος της εκεί ελληνικής εκκλησίας. Στην Τεργέστη ανέπτυξε δράση για τη μόρφωση των νέων από την Ελλάδα, γεγονός που συντέλεσε στη γνωριμία του με την οικογένεια Καποδίστρια (Αυγουστίνο και Ιωάννη). Επιπλέον, το 1828 πρόσφερε στον Ι. Καποδίστρια 500 τάληρα ρεγγίνας ως ενίσχυση για την «Εθνική Τράπεζα». Το 1829 ο Καποδίστριας του ανέθεσε την οργάνωση του ορφανοτροφείου στην Αίγινα και την εκγύμναση διδασκάλων της αλληλοδιδακτικής μεθόδου. Το 1833 διορίστηκε πρωτοσύγκελος στο Μεσολόγγι ενώ αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και διορίστηκε «Έφορος των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων» αμισθί. Το 1856 τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος.

Παρθένιος Κονοφάος, κατά κόσμον Διονύσιος, θείος του Χρύσανθου, διετέλεσε επίσκοπος Βοθροδού (Βουθρωτού;) (1804), Δελβίνου και Χειμάρας ( - 1822). Το 1822 βρισκόταν στην Τεργέστη μαζί με τον ανιψιό του Χρύσανθο σε μάλλον δυσμενή οικονομική κατάσταση.

Ο Δημήτριος Σπυρίδωνος Κονοφάος ( – 1885) διετέλεσε μέλος του συλλόγου «Παρνασσός». Έγραψε το βιβλίο Θεωρητική μέθοδος του χορού, Αίγινα, 1835.

Σπυρίδων Κονοφάος (1844-1909) γιος του Δημητρίου διετέλεσε ταμίας, κοσμήτορας και έφορος του συλλόγου «Παρνασσός» επί σειρά ετών. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και αναγορεύτηκε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Είχε μεγάλη περιουσία. Παντρεύτηκε με την Κλεοπάτρα Ζαλοκώστα.

Ο Σπυρίδων Κωνσταντίνου Κονοφάος (Αθήνα, 1923-Αθήνα, 2004) ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Σημαιοφόρος το 1943, υπηρέτησε στα υποβρύχια και ανήλθε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας. Έλαβε μέρος στο αποτυχημένο κίνημα του Δεκεμβρίου του 1967 και αποτάχθηκε. Επανήλθε το 1975 ως αντιναύαρχος και διορίστηκε Διοικητής Στόλου. Το 1976 διορίστηκε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, αντικαθιστώντας τον Σπυρίδωνα Μουρίκη, θέση που κατείχε έως το 1982 οπότε και αποστρατεύτηκε με το βαθμό του ναυάρχου και τον τίτλο του Επίτιμου Αρχηγού Γ.Ε.Ν. Στη διάρκεια της θητείας του ως Αρχηγός Γ.Ε.Ν. συνέβαλε στον εκσυγχρονισμό του Στόλου.

Την περίοδο 1968-1974 μετείχε στην εταιρεία Βασίκλο ΕΠΕ που μεσολάβησε, για την αγορά από το Πολεμικό Ναυτικό δύο υποβρυχίων από τα ναυπηγεία Κιέλου της Γερμανίας. Την περίοδο 1976-1979 αγοράστηκαν από τα ίδια ναυπηγεία άλλα τέσσερα υποβρύχια της ίδιας σειράς. Μερίδα του Τύπου θεώρησε τη δεύτερη αγορά αποτέλεσμα της προηγούμενης εργασίας του στην Βασίλκο και τον κατηγόρησε για την επιλογή του.

Οι αδελφοί Σπυρίδων και Ανδρέας Κονεμένος ήσαν γαιοκτήμονες, γιοί του Γεωργίου Κονεμένου, που διετέλεσε πρεσβευτής των Τούρκων και πέθανε στην Πρέβεζα το 1895. Ο Σπυρίδων είχε παντρευτεί το 1830 την Καθαρή Σικελιανού. Ο Νικόλαος Σ.Κονεμένος (1832-1906) ήταν εξάδελφος του Γεωργίου Κονεμένου. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα, σπούδασε στην Ιόνιο Ακαδημία και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Δημοσίευσε στιχουργήματα που διακρίθηκαν για τη ρυθμική τους αρμονία και την έμμετρη κοινωνική σάτυρα (“Η φαντασία μου”, 1867), εξέδωσε στην Κέρκυρα το λογοτεχνικό περιοδικό “Εωσφόρος”, έγραψε την “Οικογένεια” (1870) και τη “Διαθήκη” (1901) καθώς και δύο φυλλάδια για τη γλώσσα. Έγινε γνωστός για τους αγώνες του υπέρ της δημοτικής γλώσσας. Ο Καίσαρ Νικολάκη Κονεμένου ήταν ενδεχομένως γιος του Νικολάου.

Οικογένεια από την Κέρκυρα.

Ο Χρήστος και η γυναίκα του, Μαρία Κεχαγιά ήταν δάσκαλοι. Σύμφωνα με τα έγγραφα που υπάρχουν στο αρχείο υπηρέτησαν στην Λέσβο, τη Σάμο και τη Λιβαδειά. Ο Χρήστος Κεχαγιάς διετέλεσε επίσης επιθεωρητής δημοτικών σχολείων. Για τον γιο τους Πλάτωνα γνωρίζουμε ότι την περίοδο 1952-1955 ήταν φοιτητής Ιατρικής.

Οικογένεια από την Κέρκυρα.

Ο Θωμάς Μ. Κατσουγιάννης (1815 - μεταξύ 1892 και 1894) γεννήθηκε και έζησε στο Κρούσοβο. Εμπορευόταν κυρίως υφάσματα στο Κρούσοβο και στο Μοναστήρι ενώ ασχολήθηκε και με τον δανεισμό χρημάτων. Η επωνυμία της επιχείρησής του ήταν «Θωμάς Κατσουγιάννης και υιοί» η οποία το 1875 εμφανίζεται να έχει έδρα το Μονοαστήρι. Μετά τον θάνατο του Θωμά Κατσουγιάννη η επιχείρηση πέρασε σε τέσσερις από τους γιους του (Μιχαήλ, Ματθαίος, Πέτρος και Στέργιος, ενώ ο Κωνσταντίνος αποχώρησε). Η επιχείρηση τα τελευταία χρόνια του 20ού αιώνα μεγάλωσε πολύ, σημείωσε έντονη κερδοφορία και επεκτάθηκε, άτυπα, στον πιστωτικό τομέα. Η επιχείρηση διατηρήθηκε έως το 1902 όταν και διαλύθηκε.
Μεταξύ των ετών 1904-1906 τα αδέλφια Μιχαήλ και Ματθαίος Κατσουγιάννης λειτούργησαν τη δική τους επιχείρηση, η οποία διαλύθηκε μετά τη δολοφονία του δευτέρου από βούλγαρο κομιτατζή. Και αυτή η επιχείρηση ασχολήθηκε με το εμπόριο υφασμάτων και με το δανεισμό χρημάτων.
Ο Μιχαήλ (1842-1915) και οι γιοι του, Θωμάς και Τηλέμαχος (1882-1964) , συνέχισαν την εμπορική και πιστωτική δραστηριότητα της οικογένειας. Δύο χρόνια μετά το θάνατο του Μιχαήλ η έδρα της επιχείρησης μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη. Η οικογενειακή επιχείρηση περνάει στον έλεγχο του Τηλέμαχου Κατσουγιάννη και μετά το θάνατό του στο γιο του Μιχαήλ. Η επιχείρηση λειτούργησε μέχρι το 1983.
Στο αρχείο συναντάται και επιχείρηση με την επωνυμία «Δήτσας Κατσουγιάννης και Νιτσιώτας» με έδρα τη Θεσσαλονίκη και υποκατάστημα στα Σκόπια.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βασίλης Κ. Γούναρης, Στις όχθες του Υδραγόρα.Οικογένεια οικονομία και αστική κοινωνία στο Μοναστήρι 1897-1911, Εκδόσεις Στάχυ, Αθήνα 2000.
Υλικό του αρχείου.

Το αρχείο περιέχει υλικό για τα παρακάτω πρόσωπα

Ευστάθιος (Στάθης) Κατσικογιάννης (ca1770-1836).Γιος του Χρήστου Κατσικογιάννη, από τα πρωτοπαλίκαρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Γκούρα. Πολέμησε μαζί τους στη Γραβιά, στα Βασιλικά, στην Άμφισσα και πήρε μέρος σε μάχες στην Εύβοια, στην Αττική και στην Πελοπόννησο. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης συντηρούσε δικό του στρατιωτικό σώμα. Προήχθη σε στρατηγό (1822) και χιλίαρχο (1828). Μετά την Επανάσταση ο Ευστάθιος Κατσικογιάννης εντάχθηκε στον τακτικό στρατό. Το 1835 ήταν αντισυνταγματάρχης και σύμφωνα με την Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια έφτασε στο βαθμό του συνταγματάρχη. Παράλληλα με το στρατιωτικό επάγγελμα ασχολήθηκε με τις ενοικιάσεις και υπενοικιάσεις γης.

Μίνιος Κατσικογιάννης (; - 1828).Aδελφός και συμπολεμιστής του Ευστάθιου. Είχε το βαθμό του πεντηκόνταρχου. Σκοτώθηκε μαχόμενος το 1828.

Χρήστος Κατσικογιάννης (; - ca 1890). Γιος του Ευστάθιου. Ακολούθησε επαγγελματικά τον πατέρα του και έγινε αξιωματικός του στρατού. Το Φεβρουάριο του 1862 έλαβε μέρος στη Ναυπλιακή επανάσταση και εξορίστηκε μετά την αποτυχία της. Μετά την έξωση του Όθωνα έλαβε μέρος στην Εθνοσυνέλευση και στις πολιτικές διεργασίες της περιόδου. Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια.

Η οικογένεια Καρτάλη εμφανίστηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου το πρώτο μισό του 18ου αιώνα. Αν και μόνο ένα μέλος της, ο Γεώργιος Αντωνίου Καρτάλης (1908-1957), είναι ευρύτερα γνωστός στο πανελλήνιο, όλα της τα μέλη για τουλάχιστον έναν αιώνα είχαν σημαντική συμβολή στον ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό βίο. Οικογένεια επιχειρηματιών, με εμπορικά συμφέροντα στην Αίγυπτο, άρχισε να δραστηριοποιείται στην πολιτική λίγο πριν την εσνωμάτωση της Θεσσαλίας στο ελληνικό κράτος με το διορισμό, από τις τουρκικές αρχές, του Γεωργίου Χατζηαντωνίου Καρτάλη (1834-1899) πρώτου Δημάρχου του Βόλου.

Ο Μάκης Καραμίχος και η σύζυγός του Γεωργία Γερούση κάτοικοι Νάουσας δραστηριοποιούνται από την δεκαετία του 1980 στον χώρο των παραδοσιακών χορών και των εθίμων. Επίσης συγκεντρώνουν οικογενειακές και άλλες παλιές φωτογραφίες.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

1) Αργύριος Καράβας (1810-1870) Φιλόλογος, εκδότης, γυμνασιάρχης στη Χίο. Παντρεύτηκε την Αργεντού Νομικού από τη Χίο και απέκτησε μαζί της πέντε παιδιά: α) την Καλλιόπη (1836-1916), σύζυγο Γεωργίου Πάντζαρη β) τον Επαμεινώνδα (1838-1911), σύζυγο Ελισάβετ Μασαούτη (1857-1944) γ) την Αικατερίνη (1850-;), σύζυγο Γεωργίου Κοντού δ) τον Θεόδωρο (1852- ;), σύζυγο Ματθίλδης (;) και ε) την Ερατώ.

2) Επαμεινώνδας Α. Καράβας (1838-1911). Τα παιδιά του: α) Αριστείδης (1880-1942), άγαμος β) Πλάτων (1883-1977) σύζυγος Μαρίας Αντωνιάδη γ) Σωκράτης (1886-1953) σύζυγος Ευθαλίας Καράβα δ) Αριέττα (1889-1960) και δ) Ιουλία (1892-1981).

Ο Δημήτριος Καρέλλας ήταν βιομήχανος επιχειρηματίας. Είχε στην κατοχή του κλωστοϋφαντουργείο στη Σύρο καθώς και ατμόπλοια και οικόπεδα. O Νικόλαος Καρέλλας ανέλαβε τη διοίκηση των Κλωστοϋφαντουργείων Σύρου μετά το θάνατο του πατέρα του το 1918. Ίδρυσε την κλωστοϋφαντουργία «ΒΕΛΚΑ» το 1920 και την κλωστοϋφαντουργία «Αιγαίον Α.Ε.» στον Πειραιά το 1924, η οποία απέκτησε ξεχωριστή βιομηχανική μονάδα στο Λαύριο το 1955.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is who, υλικό του αρχείου]

Οικογένεια οπλαρχηγών από τη Μάνη.

Ο Σταύρος Μιχ. Κέπετζης (1833–1919), γεννήθηκε στη Μήθυμνα, σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1864 παντρεύτηκε την Ευανθία Μιχ. Θεολόγου που καταγόταν από τη Φιλαδέλφεια (Αλάς Σεχίρ) της Μικράς Ασίας. Έζησαν στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης (Φα-νάρι, Σταυροδρόμι, Μακροχώρι) ως το 1905, οπότε εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Ο Σ. Κέπετζης χρημάτισε έφορος της Μεγάλης του Γένους Σχολής, πρόεδρος της Εφορείας του Ζωγραφείου Λυκείου και του Εμπορικού Επιμελητηρίου Κωνσταντινουπόλεως. Η Ελένη Κέπετζη, αδελφή του Σταύρου, είναι μητέρα του Αργύρη Εφταλιώτη. Ο πατέρας της συζύγου του Ευανθίας είναι ο ιδρυτής των Θεολογείων Εκπαιδευτηρίων Φιλαδελφείας και εκείνη διέθεσε το κληροδότημα του θείου της Παντελή Θεολόγου στο Ιωακείμιο Παρθεναγωγείο του Φαναρίου. Το σπίτι τους στο Μακροχώρι παραχώρησαν στο Παρθεναγωγείο και μετέπειτα στην Αστική Σχολή της κοινότητας. Απέκτησαν δύο κόρες και τρεις γιους. Η κόρη τους Ευτέρπη Κέπετζη ήταν ποιήτρια (ψευδ. Πέπη Σταύρου), ο γιος τους Μιχαήλ σπούδασε νομικά στη Γαλλία, όπου έγινε διδάκτορας, και στη συνέχεια καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στη Βέρνη. Διετέλεσε εφέτης στα Μικτά Δικαστήρια της Αλεξάνδρειας, αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Συνέδριο της Ειρήνης μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Συνθήκη των Σεβρών. Υπηρέτησε επίσης ως πρεσβευτής της Ελλάδας στη Βέρνη. Ο αδελφός του Ιωάννης είναι ο παππούς του δωρητή του αρχείου Αντώνη Κέπετζη.
Ο Εμμανουήλ Λουκάς, προπάππος του δωρητή (πατέρας της γιαγιάς του Σοφίας), ήταν υποπρόξενος της αυτοκρατορικής Ρωσσίας στη Σμύρνη και στη Μυτιλήνη. Η σύζυγός του Χαρίκλεια Δουκάκη–Κουκλέλη κατείχε εκτάσεις ελαιοδένδρων στον Κάτω Τρίτο Λέσβου.
Ο Διονύσιος Πανάς, ήταν παππούς της δωρήτριας Εύας Μυλωνά–Κέπετζη, παντρεμένος με την Πολυτίμη Λυκιαρδοπούλου. Η κόρη τους Ασπασία, είναι η μητέρα της δωρήτριας.
Τα κατάλοιπα του ζωγράφου Οδυσσέα Φωκά προέρχονται από το εργαστήριό του στην Καλλιθέα, όπου κατοίκησε ο Αντώνης Κέπετζης την περίοδο 1962–1965.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Αθηνά Γαϊτάνου–Γιαννιού, Το πνευματικό Μακροχώρι του καιρού μου, Κωνσταντινούπολη 1951 και πληροφορίες των δωρητών].

Ο Θωμάς Κέντρος του Ιωάννη και της Αθηνάς το γένος Καρβουνάρη ή Διαμαντίδου (η οποία απεβίωσε στο Μοναστήρι το 1900) γεννήθηκε το 1896 στο Μοναστήρι παρότι στο πιστοποιητικό εγγραφής στο μητρώο αρρένων του Δήμου Φλωρίνης που υπάρχει στον υποφάκελο 4.2 φαίνεται ως έτος γέννησης το 1892.

Στη Θεσσαλονίκη ήρθε με τον πατέρα του το 1913. Τελείωσε το Β´ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης κι έπειτα εισήχθη στη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως φοιτητής μετέφραζε για βιοποριστικούς λόγους τις λεζάντες γαλλικών έργων του βωβού κινηματογράφου, καθώς γνώριζε πολύ καλά τη γαλλική γλώσσα.

Μετά την αποφοίτησή του άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα στη Θεσσαλονίκη, όπου διορίστηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1925 (αρ. ΦΕΚ 235/1925, Ε.Λ.Ι.Α., Μητρώο των μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, αύξ. Αριθ. 425). Από το 1930 υπηρέτησε διαδοχικά στις νομαρχίες Φλώρινας, Σερρών, Κιλκίς, Πέλλης, Κοζάνης (τμηματάρχης Α´ τάξεως) και Χαλκιδικής (από το 1940). Τον Μάρτιο του 1945 μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου ανέλαβε την ανασύσταση και οργάνωση της νομαρχίας Θεσσαλονίκης ως διευθυντής της, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1950, μολονότι ανήκε οργανικά στη νομαρχία Δράμας. Το 1950 μετατέθηκε στη νομαρχία Ημαθίας, παρά το γεγονός ότι δύο χρόνια νωρίτερα (Νοέμβριος 1948) είχε προηγηθεί διαταγή απόσπασης που ανακλήθηκε μετά την διαμαρτυρία του, ενώ στη συνέχεια φαίνεται ότι υπηρέτησε και στη νομαρχία Πέλλης. Στο μεταξύ είχε μεταβεί στη Χάγη για μετεκπαίδευση με εντολή και δαπάνες της υπηρεσίας. Συνταξιοδοτήθηκε το 1956.

Ο Θωμάς Κέντρος διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Μοναστηριωτών και πέριξ « Η Καρτερία» το διάστημα 1955-1966. Ήταν παντρεμένος από το 1925 με την Αφροδίτη (1904-1978), κόρη του εμπόρου Νικόλαου Χατζηπέτρου και της Λουκίας Τσούπση που κατάγονταν από το Μοναστήρι. Από το γάμο του απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Σωκράτη-Ιωάννη (Θεσσαλονίκη 1926- Βαλτιμόρη 1994), τον Νικηφόρο-Νικόλαο (Θεσσαλονίκη 1927-Θεσσαλονίκη 2003), την Μαργαρίτα-Αθηνά και την Κλειώ-Λουκία[1]. Ο Θωμάς απεβίωσε στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1979, έναν περίπου χρόνο μετά το θάνατο της συζύγου του, σε ταξίδι της στη Βαλτιμόρη, όπου είχε πάει για να επισκεφθεί τον πρωτότοκο γιο της και την οικογένειά του.

Ο Νικηφόρος-Νικόλαος Κέντρος γεννήθηκε το 1927 και αποφοίτησε από το Β´ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Αρχικά επιθυμούσε να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο αλλά επειδή δεν είχε συσταθεί ακόμη η αντίστοιχη σχολή στη Θεσσαλονίκη, τελικά έμεινε στην πόλη και εισήχθη στη Νομική Σχολή. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ασκούσε το δικηγορικό επάγγελμα στη Θεσσαλονίκη. Αγαπούσε ιδιαίτερα τον αθλητισμό και συνήθιζε μάλιστα να κρατάει στατιστικά στοιχεία για τα αθλητικά αλλά και τα εκλογικά αποτελέσματα. Ήταν επίσης ναυτοπρόσκοπος και έπαιζε βιολί, όπως και ο πατέρας του και ο μεγαλύτερος αδελφός του, Σωκράτης. Ο Νικηφόρος πέθανε τον Μάρτιο του 2003 στη Θεσσαλονίκη.

Ο Σωκράτης-Ιωάννης Κέντρος γεννήθηκε το 1926 και φοίτησε στο γυμνάσιο Πολυγύρου, όπου ήταν διορισμένος ο πατέρας του. Έπειτα μετέβη στη Θεσσαλονίκη μαζί με τα αδέλφιά του και αποφοίτησε από το Β´ Γυμνάσιο Αρρένων. Το ακαδημαϊκό έτος 1943-44 εγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αλλά στη συνέχεια διέκοψε τις σπουδές του για να καταταχθεί στο στρατό. Αποφοίτησε έπειτα και το 1955 ή 1956 έφυγε από την Ελλάδα για μετεκπαίδευση στις Η.Π.Α. όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Αρχικά έμεινε στο Σικάγο και μετά από 2 χρόνια εγκαταστάθηκε στη Βαλτιμόρη, όπου ασχολήθηκε με την μικροχειρουργική γυναικολογία. Παντρεύτηκε την Πόλλα Ουζιέλ με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Θωμά. Πέθανε το 1994.

Η Μαργαρίτα-Αθηνά Κέντρου φοίτησε, αρχικά στο γυμνάσιο του Πολυγύρου και αποφοίτησε από το Γ´ Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης. Παντρεύτηκε το 1954 με τον αξιωματικό της αεροπορίας, Ελευθέριο Χατζηιωάννου και απέκτησε δύο παιδιά, την Αφροδίτη και τον Αλύπιο.

Η Κλειώ-Λουκία τελείωσε το γυμνάσιο Σχινά στη Θεσσαλονίκη και φοίτησε για ένα έτος στη Σχολή Βρεφοκόμων «Μητέρα» στην Αθήνα. Έπειτα τελείωσε (1960-1962) τη σχολή αρχιτεκτονικού και μηχανολογικού σχεδίου του Ευκλείδη. Εργάστηκε στην Επιθεώρηση Μεταλλείων και έπειτα στη Siemens ως σχεδιάστρια. Δραστηριοποιήθηκε στη Χριστιανική Ένωση Νεανίδων Θεσσαλονίκης (κεντρική). Από το 1974 δραστηριοποιήθηκε στην Χ.Ε.Ν. Καλαμαριάς όπου διετέλεσε ταμίας τα έτη 1978-1982.

[Πηγές σύνταξης: συνέντευξη Κλειώς Κέντρου στην Ελπίδα Βόγλη, υλικό του αρχείου].

Ο Μιχαήλ Κάββας (τέλη 19ου αι. - Τρίπολη, 1840) υπήρξε διακεκριμένος γιατρός επί τουρκοκρατίας και αγωνιστής της επανάστασης.

Ο Βασίλειος Κάββας (Άργος, 1824 - Αθήνα, 1915) ήταν ο μικρότερος γιος του Μιχαήλ Κάββα. Υπήρξε Βασιλικός Επίτροπος σε διάφορες θέσεις και πρόεδρος της “Εταιρίας Μεταλλουργίων Λαυρίου” το 1915. Το 1871 παντρεύτηκε την Ασπασία Αντωνοπούλου, χήρα Ιωάννη Δαμιανού.

Ο επιχειρηματίας της Κωνσταντινούπολης Αρσένιος Ισταμπούλογλου καταγόταν από τουρκόφωνη περιοχή της Μικράς Ασίας, με την οποία διατήρησε κατά κύριο λόγο εμπορικές σχέσεις. Η κόρη του Σουλτάνα Ισταμπούλογλου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη γύρω στο 1902. Το 1919 παντρεύτηκε τον Θεοφάνη Διαμαντηρίδη και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Η οικογένεια Ιατρίδη καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας. Τα μέλη της ωστόσο έμειναν το μεγαλύτερο διάστημα στην Αθήνα

Ο Μάρκος Θεοδωρίδης, με καταγωγή από τις Σέρρες, υπήρξε δικηγόρος στο επάγγελμα. Ως διερμηνέας του ελληνικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ασχολήθηκε με την πολιτική. Εξελέγη επανειλλημένα βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα και ανέλαβε τρεις φορές υπουργικά καθήκοντα. Απεβίωσε το 1952.
Ο Δημήτρης Χόνδρος και ο Φρίξος Θεοδωρίδης ήταν ανηψιοί του Μάρκου Θεοδωρίδη. Ο Δημήτρης Χόνδρος γεννήθηκε στις Σέρρες το 1882 και ασχολήθηκε με τις θετικές επιστήμες όπου και διακρίθηκε στον τομέα της φυσικής. Ο Φρίξος Θεοδωρίδης γεννήθηκε στις Σέρρες το 1892 και σπούδασε στη Ζυρίχη. Μετά το τέλος των σπουδών του ασχολήθηκε με τον κλάδο της αεροναυτικής, ενώ υπήρξε και καθηγητής του Πολυτεχνείου Αθηνών από το 1923 έως το 1946. Μετά το 1946 ανέλαβε διάφορες θέσεις σε ιδρύματα και πανεπιστήμια της Αμερικής.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Η οικογένεια Θεοδωράκη ήταν από τις ναυτικές οικογένειες προυχόντων της Ύδρας. Τα αδέλφια Δημήτριος και Αναστάσιος συγκαταλέγονταν στους πλοιοκτήτες και χορηγούς του ναυτικού αγώνα στην Ελληνική Επανάσταση.
Ο Δημήτριος Αναγνώστου Θεοδωράκης είχε παντρευτεί την Πετρούλα Οικονόμου με την οποία είχαν αποκτήσει επτά παιδιά: 1) τον Θεόδωρο, που σπούδασε Νομικά στη Γαλλία 2) τον Αναστάσιο, σύζυγο Σμαράγδας Τομπάζη που σπούδασε Ιατρική στη Γαλλία 3) τον Ιωάννη 4) τον Νικόλαο 5) την Κονδύλω, σύζυγο Γεωργίου Αντωνιάδη 6) την Ελένη, σύζυγο Δημοσθένη Τζιβανόπουλου και 7) την Ανέζω, σύζυγο Β. Κοκονέζη.
Ο γιατρός Αναστάσιος Θεοδωράκης (†1898) είχε αποκτήσει με τη Σμαράγδα Τομπάζη πέντε παιδιά: την Ελένη (σύζυγο Κων. Λάμπρου), την Ευφροσύνη (σύζυγο Γεωργίου Λιόλιου), την Άννα (σύζυγο Γεωργίου Κακουλίδη), τον Δημήτριο (σύζυγο Αναστασίας Καζούλη †1956) και τον Γεώργιο.
Ο Δημήτριος Αν. Θεοδωράκης (Αθήνα 1868-Αλεξάνδρεια 1953) ήταν δισέγγονος του ναυάρχου Ιάκωβου Τομπάζη. Μετά το Γυμνάσιο μπήκε στη Σχολή Δοκίμων και στη συνέχεια υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό μέχρι το 1898, οπότε και παραιτήθηκε έχοντας το βαθμό του αντιπλοιάρχου. Παντρεύτηκε την Αναστασία κόρη του επιχειρηματία Νικολάου Καζούλη από τη Ρόδο και το 1900 εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο όπου και ανέλαβε τη διεύθυνση του βαμβακεμπορικού οίκου του πεθερού του μέχρι το 1912. Διετέλεσε αντιπρόεδρος και επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, προϊστάμενος της Εφορείας των Σχολείων, πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλελευθέρων, της Ελληνικής Λέσχης, ιδρυτής του Ναυτικού Ομίλου και ένας από τους ιδρυτές του Ελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, του οποίου διετέλεσε αντιπρόεδρος και πρόεδρος (1903-1921). Μετά την απελευθέρωση της Χίου το 1912, διορίστηκε από τον Βενιζέλο στρατιωτικός διοικητής του νησιού και το 1920 εξελέγη βουλευτής Ύδρας χωρίς όμως να ασχοληθεί με την πολιτική πέραν της συγκεκριμένης βουλευτικής περιόδου. Δραστήριο μέλος της παροικίας προσέφερε πολλές υπηρεσίες και χρηματικές δωρεές με αποτέλεσμα η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας να τον ονομάσει εν ζωή Μέγα Ευεργέτη. Γιοι του ήταν ο Αναστάσιος (Ύδρα 1902 - Αθήνα 1976), ο οποίος διετέλεσε Κοινοτικός Επίτροπος και Σύμβουλος του Ελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου Αλεξανδρείας και ο Νικόλαος (Κάιρο 1910 - Αθήνα 1987), δικηγόρος με σπουδές στην Ελβετία, ο οποίος διετέλεσε Επίτροπος της Ελληνικής Κοινότητας Ιβραημίας. Ο Νικόλαος ήταν άγαμος ενώ ο αδελφός του Αναστάσιος παντρεύτηκε την Άννα Ευστρατιάδη (Κάιρο 1910 – Αθήνα 1977), κόρη του Διονυσίου και της Ευτέρπης, με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά. Και τα δύο αδέλφια εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα το 1973 και κατοίκησαν στην οδό Δορυλαίου 22.

[Τα βιογραφικά στοιχεία προέρχονται από τεκμήρια του αρχείου και από άρθρο με αφορμή το θάνατο του Δημ. Α. Θεοδωράκη στο «Δελτίο του Ελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου», 1953].

Ο Στυλιανός Θεοδοσιάδης, ναυτιλιακός πράκτορας, (γέννηση 1917) ήταν κάτοικος Πόρτ Σάιδ καταγόμενος από την Κύπρο. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως διερμηνέας στη Βασιλική Ελληνική Αεροπορία. Διετέλεσε πρόεδρος του τμήματος Πόρτ Σάιδ της Κυπριακής Αδελφότητος Αιγύπτου (1956). Ο Στυλιανός Θεοδοσιάδης ήταν μέλος της τεκτονικής στοάς Σόλων-Πλάτων .

Ο Πολύβιος Θεοδοσιάδης ήταν επί 30 περίπου χρόνια (1914-1947) μέλος και πρόεδρος του τμήματος της Κυπριακής Αδελφότητας στο Πόρτ Σάιδ. Με το θάνατό του (1947) άφησε το ποσό των 30 αιγυπτικών λιρών ως δωρεά και ανακηρύχθηκε ευεργέτης. Τιμήθηκε με το βουλγαρικό παράσημο Ordre Nationale du Merite Civil.

Ο Αναστάσιος (Τάσης) Ζαβιτσιάνος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1882 και ήταν γόνος γνωστής οικογένειας του νησιού. Το 1890 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με την οικογένειά του, όπου σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη συνέχεια διορίστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών. Το 1920 διορίστηκε Αναπληρωτής Γενικός Διοικητής Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου παντρεύτηκε την Βάνδα Γιαρμολίνσκι με την οποία απέκτησαν δύο κόρες, την Ισμήνη και την Μαρία Στη συνέχεια ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις σε φορείς του δημοσίου αλλά και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις ενώ το 1946 διορίστηκε Γενικός Γραμματέας της Βουλής από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1950. Για τις υπηρεσίες του στην πολιτεία τιμήθηκε με τον Σταυρό του Ταξιάρχου του Τάγματος του Φοίνικος. Πέθανε το 1963 σε ηλικία 81 ετών.

Η Βάνδα Ζαβιτσιάνου (το γένος Γιαρμολίνσκη) γεννήθηκε το 1896 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Γαλλία. Όταν επέστρεψε στη γενέτειρά της παντρεύτηκε τον Αναστάσιο Ζαβιτσιάνο με τον οποίο απέκτησαν δύο κόρες, την Ισμήνη και την Μαρία. Στη διάρκεια της Κατοχής εργάστηκε στην Αθήνα ως μεταφράστρια της Επιτροπής Διαχειρίσεως της εν Ελλάδι Αντιπροσωπείας του Διεθνούς Κομιτάτου του Ερυθρού Σταυρού. Προσέφερε για πολλά χρόνια υπηρεσίες σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και συλλόγους. Πέθανε το 1980 σε ηλικία 84 ετών.

Η Ισμήνη Ζαβιτσιάνου γεννήθηκε το 1922 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Παρθεναγωγείο Σχινά και σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της σε Ρώμη, Παρίσι και Σορβόννη. Παράλληλα ασχολήθηκε με την κωπηλασία στον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης. Εργάσθηκε ως αρχαιολόγος στην Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή από όπου παραιτήθηκε για να ασχοληθεί με την πολιτική. Υπήρξε υποψήφια βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος στη Θεσσαλονίκη στις εκλογές του 1956 με τη Δημοκρατική Ένωση (συνασπισμός κυριών κεντρώων κομμμάτων). Εργάστηκε ως διευθύντρια του Γραφείου Βορείου Ελλάδος της Υπηρεσίας Αποκαταστάσεως Προσφύγων της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών και της Εταιρίας Πόρτο Καρράς ενώ διετέλεσε Γενική Γραμματέας του Ασύλου του Παιδιού. Για την κοινωνική της προσφορά τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Βασιλικού Τάγματος της Εποποιίας. Πέθανε το 2003.

Η Μαρία (Μπεμπέ) Ζαβιτσιάνου γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα και ήταν η μικρότερη κόρη του Αναστάσιου και Βάνδας Ζαβιτσιάνου. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην Θεσσαλονίκη όπου φοίτησε στα ίδια σχολεία με την αδερφή της. Σπούδασε και αυτή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε στην ολλανδική αεροπορική εταιρία KLM και στην Υπηρεσία Αποκαταστάσεως Προσφύγων της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών. Εργάστηκε ακόμη για χρόνια ως στέλεχος στην Εταιρία Πόρτο Καρράς.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Γεωργάκης Δ. Δράκος (1788-1827)
Ο Γεωργάκης ήταν γιος του Δήμου Δράκου, επιφανούς αρχηγού της οικογένειας Δράκου του Σουλίου κατά τον 18ο αιώνα. Ο Δήμος Δράκος ήταν γνωστός για την στρατιωτική του ικανότητα και ευφυΐα, αρετές τις οποίες επέδειξε σε όλες τις συγκρούσεις των Σουλιωτών με τους Τούρκους, ήδη από το 1730. Το Δεκέμβριο του 1803 μαζί με το Φώτο Τζαβέλλα και άλλους οπλαρχηγούς οδήγησαν 2000 περίπου γυναικόπαιδα από το Σούλι στην Κέρκυρα. Εκεί ο Δήμος κατατάχθηκε στο ρωσικό στρατό (με το βαθμό του εκατόνταρχου) αλλά πέθανε τρεις μήνες αργότερα για ν’ αντικατασταθεί από το γιό του, Γεωργάκη. Ο Γεωργάκης ήταν και αυτός διακεκριμένος οπλαρχηγός του Σουλίου, ο οποίος έλαβε μέρος στην ελληνική επανάσταση και διακρίθηκε στις μάχες του Μεσολογγίου, των Θηβών και της Αθήνας. Αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους και μεταφέρθηκε στο φρούριο της Χαλκίδας όπου και πέθανε.

Ιωάννης Γ. Δράκος (1820-1875)
Ο Ιωάννης Δράκος γεννήθηκε στο Σούλι το 1820. Ήταν γιος του Γεωργάκη Δράκου. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή της Βαυαρίας από την οποία αποφοίτησε με το βαθμό του ανθυπασπιστή του ιππικού. Διετέλεσε υπασπιστής του Όθωνα με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη του ιππικού. Συνόδευσε τον Όθωνα στην εξορία, στη Βαμβέργη, και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατο του εξόριστου βασιλιά το 1867. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πέρασε από δίκη για λιποταξία στο εξωτερικό και αθωώθηκε. Διετέλεσε υπουργός Στρατιωτικών το 1871. Πέθανε το 1875. Για τις υπηρεσίες του προς τον Όθωνα, η Αμαλία ανέλαβε να καταβάλλει οικονομικό βοήθημα στη χήρα του Αικατερίνη. Μετά το θάνατο της Αμαλίας, το βοήθημα κατέβαλλαν οι κληρονόμοι τους.
Ο Ιωάννης Δράκος παντρεύτηκε την Αικατερίνη Δαγκλή και έκαναν τρεις γιους (Γεώργιο, Νικόλαο και Κωνσταντίνο) και μία κόρη, τη Μαρία (σύζυγο Κωνσταντίνου Πλανητέρου).
Ο γιος του, Γεώργιος, υπηρέτησε στον πρωσικό στρατό και σκοτώθηκε το Σεπτέμβριο του 1870 στη μάχη του Sedan (γαλλο-πρωσικός πόλεμος του 1870).

Νικόλαος Ι. Δράκος (1861-1927;)
Ο Νικόλαος Ιωάννου Δράκος γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1861. Εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ) το 1877 και αποφοίτησε στις 24 Μαρτίου 1881 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Έλαβε μέρος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και στους Βαλκανικούς Πολέμους. Το 1913, με το βαθμό του συνταγματάρχη, διετέλεσε Φρούραρχος Θεσσαλονίκης. Το 1916 διετέλεσε υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Σπυρίδωνος Λάμπρου. Αποστρατεύθηκε το 1916. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του διετέλεσε επίσης μέλος της επιτροπής των εισιτηρίων εξετάσεων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Παντρεύτηκε την Αιμιλία Μπότσαρη, κόρη του Δημητρίου Μπότσαρη και της Χαρίκλειας Δεληγιάννη. Ο Δημήτριος Μπότσαρης ήταν γιος του Μάρκου Μπότσαρη και της Χρυσούλας Καλογήρου.
Ο Νικόλαος Δράκος και η σύζυγός του Αιμιλία απέκτησαν τρεις κόρες και έναν γιο: 1. την Αικατερίνη (Κάκιω, γεν. 1894) που παντρεύτηκε τον Λεόντιο Λεοντίου και σε δεύτερο γάμο –λόγω χηρείας– τον αξιωματικό του Βασιλικού Ναυτικού Κωνσταντίνο Σπ. Λιόλιο, 2. την Αθηνά (γεν. 1898, άγαμη), 3. τη Μαρία (γεν. 1900, σύζυγο Ιακώβου(;) Κορέσση, βιομήχανου) και 4. τον Ιωάννη (1896, έγγαμος), χωρίς όμως άλλα στοιχεία. Ο Ιωάννης το 1956 φαίνεται ότι εργαζόταν στο τμήμα διοίκησης υποκαταστημάτων της Ιονικής Τραπέζης. Η Αικατερίνη Ν. Δράκου έκανε από τον πρώτο της γάμο μία κόρη, τη Θεοδώρα. Η Μαρία Ν. Δράκου έκανε μάλλον τρία παιδιά: την Ελένη, τον Ιωάννη και τον Αλκιβιάδη (βλ. οικογένεια Κορέσση, αρχεία ΕΛΙΑ). Ο Νικόλαος Δράκος πέθανε το 1927.

Πρόσωπα που εμφανίζονται στο αρχείο και παράγουν τον κύριο όγκο των επιστολών προς τον Νικόλαο και την Αιμιλία Δράκου είναι τα ακόλουθα:

Αικατερίνη Ι. Δράκου το γένος Δαγκλή
Σύζυγος του Ιωάννη Γ. Δράκου, απόγονος κι αυτή σουλιώτικης οικογένειας.

Κωνσταντίνος Δράκος
Ο Κωνσταντίνος Δράκος ήταν αδελφός του Νικολάου Ι. Δράκου. Σύμφωνα με τη Μεγάλη Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια, γεννήθηκε το 1861. Αρχικά αξιωματικός του ιππικού, έλαβε μέρος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Αποστρατεύθηκε με το βαθμό του υπιλάρχου (υπολοχαγού) για να υπηρετήσει στη συνέχεια ως αξιωματικός της Χωροφυλακής (δεύτερος αστυνόμος) στην Αίγινα και στον Πόρο. Σημειώνεται ότι στο μητρώο των αξιωματικών του στρατού του 1908 (στο οποίο περιλαμβάνονται οι αξιωματικοί της χωροφυλακής), το όνομά του δεν αναφέρεται. Φαίνεται ότι παντρεύτηκε μία Βασιλική (Βάσω). Από την αλληλογραφία δεν προκύπτουν πληροφορίες για τέκνα. Από τις επιστολές του αρχείου προκύπτει ότι ο Κωνσταντίνος μάλλον υπέφερε από κάποια ασθένεια.

Μαρία Κ. Πλανητέρου (το γένος Ιωάννου Δράκου)
Η Μαρία (Μαριγουλίτσα) φοίτησε στη Σχολή Χιλλ. Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο (Ντάντο) Πλανήτερο από τη Ζάκυνθο, έμπορο σταφίδας. Πρόκειται για αρχοντική οικογένεια της Ζακύνθου (απαντάται στο νησί από το 1509, με ρίζες αρχικά στο Ναύπλιο). Απέκτησαν τέσσερα τέκνα: τον Ιωάννη (Γιάγκο), την Αικατερίνη (1891-;) τον Νικόλαο και τον Γεώργιο (Τζωρτζάκη, 1893-;). Τόσο ο Λεωνίδας Ζώης όσο και ο Mihail-Dimitri Sturdza αναφέρουν ότι μια Αικατερίνη Πλανητέρου παντρεύτηκε τον Σπυρίδωνα Καρρέρ (1880-1962), επίσης από τη Ζάκυνθο, και απέκτησαν μια κόρη, την Ανδριανή– ίσως πρόκειται για την κόρη της Μαρίας. Από την αλληλογραφία προκύπτει ότι η Μαρία και ο Κωνσταντίνος Πλανήτερος απέκτησαν τρία εγγόνια: τη Σόνια (Σοφία), τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία.

Χαρίκλεια Δ. Μπότσαρη, το γένος Νικολάου Δεληγιάννη
Κόρη του Νικολάου Δεληγιάννη και της Αικατερίνης Νοταρά. Παντρεύτηκε τον Δημήτριο Μπότσαρη (1814-1871), γιο του Μάρκου Μπότσαρη (1790-1823) και της Χρυσούλας Καλογήρου. Ο Δημήτριος Μπότσαρης ήταν στρατιωτικός (έφτασε στο βαθμό του υποστρατήγου) και διετέλεσε δύο φορές υπουργός Στρατιωτικών. Απέκτησαν επτά τέκνα: την Αικατερίνη (1851-1875), τη Χρυσούλα (1852-1922, σύζυγο Γεωργίου Προβελεγγίου), το Μάρκο (1854-1873), την Αθηνά (1857-1878), τον Κωνσταντίνο (1858-1919 άγαμος), τον Αθανάσιο (1860-1944, παντρεύτηκε τη Σοφία Σπυρίδωνος Ρώμα) και την Αιμιλία (1868, σύζυγο Νικολάου Ι. Δράκου).

Χρυσούλα Γ. Προβελεγγίου, το γένος Δημητρίου Μπότσαρη
Κόρη του Δημητρίου Μπότσαρη και της Χαρίκλειας Δεληγιάννη. Η Χρυσούλα παντρεύτηκε το σίφνιο νομικό Γεώργιο Προβελέγγιο (ανιψιό του πολιτικού Κωνσταντίνου Προβελέγγιου και αδελφό του πολιτικού και ποιητή Αριστομένη Προβελέγγιου και του εκπαιδευτικού Νικολάου Προβελέγγιου) και απέκτησαν δύο κόρες, την Αικατερίνη, την Όλγα (και ίσως μία τρίτη, την Ελένη) και δύο γιους: τον Ιωάννη και το Δημήτριο. Η Όλγα παντρεύτηκε τον Γεώργιο (;) ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στο Poti της σημερινής Γεωργίας. Απέκτησαν μιά κόρη η οποία πέθανε μάλλον σε νηπιακή ηλικία. Ο Δημήτριος Προβελέγγιος παντρεύτηκε την Baby (δεν αναφέρεται άλλο όνομα) και απέκτησαν μία κόρη, τη Χαρίκλεια, η οποία πέθανε σε νηπιακή ηλικία. Ο Ιωάννης, μετά από μια διαμονή στο Λονδίνο (στα 1912) εγκαταστάθηκε και εργάστηκε -για άγνωστο διάστημα- στο Cawnpore (Kanpur) της Ινδίας. Εγγονός της Χρυσούλας και του Γεωργίου Προβελέγγιου ήταν ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας Αριστομένης Προβελλέγιος (1914-1999). (Βλ. συνέντευξη του Αριστομένη Προβελέγγιου στο Θανάση Λάλα, Τα Νέα, 07/11/1999).

Αθανάσιος Δημ. Μπότσαρης
Γιος του Δημητρίου Μπότσαρη και της Χαρίκλειας Δεληγιάννη. Γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου του 1860. Εισήλθε στη Στρατιωτικού Σχολή Ευελπίδων το 1880 και αποφοίτησε το 1884 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Παντρεύτηκε τη Σοφία Ρώμα (1863-), κόρη του Σπυρίδωνος Ρώμα (1826-1881) και της Ασπασίας Μουρούζη. Ο Αθανάσιος και η Σοφία απέκτησαν πέντε τέκνα: την Ασπασία (1891-1974, μικροβιολόγο), το Δημήτριο (1892-1965, παντρεύτηκε την Καλλιόπη Διαμαντίδη), το Μάρκο (1893-1960, μάλλον ανύπαντρος), το Σπύρο (1894-1948, παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τη Μυρσίνη Αμπελοράβδη και σε δεύτερο την Αλεξάνδρα Παντζίρη) και την Pierrete (1902-;) η οποία παντρεύτηκε το Δημοσθένη Χωρέμη). Ο Σπύρος απέκτησε δύο τέκνα: το Μάρκο και τη Ρόζα. Από μια αναφορά σε επιστολή της εξαδέλφης του Μαρίας (υποφ. 2.6) φαίνεται ότι το 1911 έχασαν ένα παιδί – ίσως πρόκειται για αποβολή.

Κωνσταντίνος Σπ. Λιόλιος
Ο Κωνσταντίνος Σπυρίδωνος Λιόλιος γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1869. Εισήλθε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1885 και αποφοίτησε το 1890 ως μάχιμος σημαιοφόρος. Στους Βαλκανικούς Πολέμους, με το βαθμό του πλωτάρχη, υπηρέτησε ως κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Ναυκρατούσα. Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις της Λήμνου και της Τενέδου. Αποστρατεύθηκε το Μάρτιο του 1917 με το βαθμό του αντιπλοιάρχου. Επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία τον Ιούνιο του ιδίου έτους. Στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, με το βαθμό του πλοιάρχου, διετέλεσε Διοικητής Μοίρας Σαρωνικού (1917-1919) και μοίραρχος αρχηγός του Ελαφρού Στόλου (1918). Με την ίδια ιδιότητα έλαβε μέρος και στις επιχειρήσεις της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Αποτάχθηκε το 1921. Η απόταξή του ακυρώθηκε το 1922 και με αίτησή του αποστρατεύθηκε οριστικά το 1923 με το βαθμό του υποναυάρχου. (Τα στοιχεία αντλήθηκαν από το Βιογραφικό Λεξικό των Αποφοίτων της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, βλ. παρακάτω).
Ο Κωνσταντίνος Λιόλιος παντρεύτηκε την Αικατερίνη, κόρη του Νικολάου Δράκου και χήρα του Λεοντίου Λεοντίου. Το 1936 υιοθέτησε την κόρη της Αικατερίνης από τον πρώτο γάμο της, Θεοδώρα. Πέθανε το 1947. Η οικογένεια Λιόλιου συνδέεται με την οικογένεια Μπότσαρη ήδη από τις αρχές του 18ου αιώνα καθώς η αδελφή του Μάρκου Μπότσαρη, Δέσπω, είχε παντρευτεί τον Γ. Λιόλιο. Ο Κωνσταντίνος Λιόλιος πιθανότατα συνδέεται με τον υποστράτηγο (Μηχανικού) Γεώργιο Λιόλιο (1858-1923), ο οποίος φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στην ίδια κλάση με τον Νικόλαο Ι. Δράκο.

Πηγές:
Μητρώον των αξιωματικών και ανθυπασπιστών του κατά γην στρατού 1908. Αθήνα, Υπουργείο Στρατιωτικών, 1908: 12
Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια, τ.3 και 5.
Αναστάσιος Κ. Δημητρακόπουλος (αντιναύαρχος ΠΝ ε.α.), Βιογραφικό Λεξικό των Αποφοίτων της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων. Οι τάξεις εισόδου 1884-1950, τ. 2, Αθήνα, 2006.
Λεωνίδας Χ. Ζώης, Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου, τ. Α΄, Αθήνα, Εθνικό Τυπογραφείο, 1963.
Μαρίνος Γερουλάνος, Αναμνήσεις (1867-1957). Σελίδες από την ιστορία της νεώτερης ιατρικής στην Ελλάδα, Αθήνα, Εκδ. Καστανιώτη, Β΄ έκδοση 1995.
Γρηγόρης Σκαμπαρδώνης και Νικ. Δ. Σχίζας, Η ασθένεια και ο θάνατος του βασιλέως Κωνσταντίνου (1915-1922), άρθρο στην ιστοσελίδα Ελεύθερη Ζώνη www.elzoni.gr/html/ent/072/ent.26072.asp
Mihail-Dimitri Sturdza, Dictionnaire Historique Genealogique des Grandes Familles de Grece d'Albanie et de Constantinople, Paris, 1983.

Ο Βασίλειος Δούκας ήταν υπάλληλος και επιθεωρητής της Τράπεζας της Ελλάδας. Στάλθηκε στην Κρήτη την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας για την αναδιοργάνωση του τραπεζικού συστήματος και διετέλεσε διοικητής της Τράπεζας Κρήτης (1899-1919). Ήταν σύζυγος της Αγγελικής Δούκα, το γένος Βασιλείου. Αδερφή της Αγγελικής ήταν η Τζένη Βασιλείου, παντρεμένη με τον Φαίδωνα Μοάτσο. Κόρη της Αγγελικής και του Βασίλειου ήταν η Μέλπω Δούκα.

Πρόκειται για απογόνους του Γεώργιου Δημητρακόπουλου, προεστού της Αλωνίσταινας Αρκαδίας & αγωνιστή της Επανάστασης που σκοτώθηκε στην μάχη των Τρικόρφων (1825). Μέλη της οικογένειας Δημητρακοπούλου ήταν και ο Σταύρος, φημισμένος καπετάνιος, και ο Παναγιώτης, εκπρόσωπος της Φιλικής Εταιρείας στην Πάρο και ευεργέτης της Επανάστασης.

Η οικογένεια Δεστούνη είναι διαπρεπής οικογένεια λογίων, ιατρών, φαρμακοποιών και διπλωματών, η οποία συγκαταλέγεται στις αριστοκρατικές οικογένειες που ήταν εγγεγραμμένες στο Libro d' oro της Κεφαλονιάς και συμμετείχαν στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Παρουσία της στο Κάστρο της Άσσου μαρτυρείται ήδη από τις αρχές του 18ο αιώνα, ενώ μέλη της δραστηριοποιήθηκαν στην Οδησσό και την Πετρούπολη. Ενδεικτικά αναφέρεται ο Ιωάννης Δεστούνης, έμπορος, Γενικός Πρόξενος της Ιονίου Πολιτείας από το 1802 και Δήμαρχος της Οδησσού κατά τα έτη 1796-1799, και ο Σπυρίδων Δεστούνης, που υπηρέτησε ως Γενικός Πρόξενος της Ρωσίας στη Σμύρνη κατά τα έτη 1818-1822 . Στο αρχείο περιλαμβάνονται έγγραφα και αλληλογραφία των εξής μελών της: Δεστούνης, Παναγής, Δεστούνης, Τζώρτζης (1737;-1817), Δεστούνης, Ιωάννης (;-1826), Δεστούνης, Νικόλαος (;-1848), Δεστούνης, Σπυρίδων (1782-1848), Δεστούνης, Γαβριήλ (1818-1895), Δεστούνης, Κωνσταντίνος, Δεστούνης, Ιωάννης Κ. (1827-;), Φενερλή-Παναγιωτοπούλου, Αγγελική (1934-2021).

[Πηγές: Υλικό του αρχείου, ιστοσελίδα https://www.forwoman.gr/index.php/epikairotita/taksidia/13322-limpro-d-oro-libro-d-oro-to-arxontoloi-tis-kefallonias-to-1799, Prousis, Theophilus C., "The Destunis Collection in the Manuscript Section of the Saltykov-Shchedrin State Public Library in Leningrad" (1989). History Faculty Publications. 18. https://digitalcommons.unf.edu/ahis_facpub/18 ]

Το αρχείο της οικογένειας Δεληγεώργη μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την πορεία και εξέλιξη της οικογένειας από τον πάππο Μήτρο Δεληγεώργη και τον μετεπαναστατικό και οθωνικό περίγυρο στον οποίο έζησε και έδρασε, μέχρι τον εγγονό του Αλέξανδρο, γέννημα και θρέμμα μιας αστικής πλέον οικογένειας με μεγάλη κτηματική περιουσία και πολιτικές καταβολές, ο οποίος βρέθηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου σε δεινή οικονομική κατάσταση. Ο κύκλος της ενασχόλησης της οικογένειας με την πολιτική διεκόπη με τον θάνατο του Επαμεινώνδα το 1879 και έκλεισε γύρω στο 1900, όταν ο αδελφός του Λεωνίδας αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική. Ο κύκλος των κτηματικών εισοδημάτων της οικογένειας του Λεωνίδα στη Θεσσαλία, έκλεισε με την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών το 1920. Τα δύο αγόρια της τρίτης γενεάς, γόνοι πολιτικών και γαιοκτημόνων ασχολήθηκαν, περνώντας για ένα διάστημα από το υπουργείο Εξωτερικών, ο πρωτότοκος Επαμεινώνδας (που πέθανε πολύ νέος) με την ποίηση και τα γράμματα, ο μικρότερος Αλέξανδρος, ως δημόσιος υπάλληλος, με τη Βιβλιοθήκη της Βουλής.

Δημήτριος (Μήτρος) Δεληγεώργης (1785-1860)

Ο Μήτρος Δεληγεώργης, φρούραρχος Μεσολογγίου στις πολιορκίες της πόλης από τους Τούρκους, κατόρθωσε μετά την ηρωϊκή έξοδο των Μεσολογγιτών (10 Απριλίου 1826) να καταφύγει με τους διασωθέντες στρατιώτες του στο Ναύπλιο, όπου το 1826 διορίστηκε φρούραρχος στο Μπούρτζι και το 1828 ανέλαβε με εντολή του Ι.Καποδίστρια τη αρχηγία της Ενόπλου Εκτελεστικής Δυνάμεως της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα προσέφερε τις υπηρεσίες του στην καταδίωξη της ληστείας και στην επιβολή της τάξης, διοριζόμενος και προβιβαζόμενος στη Χωροφυλακή και στον Στρατό:

1833 Ταγματάρχης Χωροφυλακής

1838-39 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων Δυτικής Ελλάδας

1840 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων όλης της Πελοποννήσου

1840 (τέλος) Αρχηγός στρατευμάτων Φθιώτιδας προς καταδίωξη της αποστασίας των Βελέντζα

1844 Αρχηγός των στρατευμάτων Αχαϊοήλιδος, Αρχηγός Χωροφυλακής, Αρχηγός Στρατευμάτων της Δυτικής Ελλάδας και της Αχαϊοήλιδος

1845 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας της Λακωνίας

1847 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας του Θ.Γρίβα

1848 (Φεβρ.) Παύεται από τη θέση του Αρχηγού της Χωροφυλακής και διορίζεται νομοεπιθεωρητής Αργολίδος

1849-1850 Αρχηγός των στρατευμάτων Πελοποννήσου

1853 Παύεται από νομοεπιθεωρητής και μετατίθεται στην Φάλαγγα

1854 (Μάιος) Αρχηγός Στρατευμάτων Δυτικής Ελλάδας

1855 Επανήλθε στη Φάλαγγα.

Ο Μήτρος Δεληγεώργης ακολούθησε όπως οι περισσότεροι αγωνιστές και καπεταναίοι της Επανάστασης, την πορεία και την τύχη όσων εντάχθηκαν στον οθωνικό τακτικό στρατό και ανέπτυξαν προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς με τους κομματικούς παράγοντες. Στρατηγός το 1825, πέθανε συνταγματάρχης της Φάλαγγας, του τιμητικού αυτού σώματος των αγωνιστών που δημιουργήθηκε το 1835, έχοντας προικοδοτηθεί με εθνικές γαίες στην περιοχή της πατρίδας του.

Ο Μήτρος είχε παντρευτεί την Χρυσάϊδω Μπενεδέτου από την Ιθάκη με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: την Πηνελόπη, σύζυγο Αθ.Ν.Δροσίνη, την Μαρία, σύζυγο Φιλάρετου, τον Επαμεινώνδα (πολιτικό και πρωθυπουργό), σύζυγο της Ξανθής Λ. Γιουρδή, τον Θεμιστοκλή, και τον Λεωνίδα, σύζυγο της Θεανώς Χρηστάκη Ζωγράφου.

Μνημείο με την προτομή του έχει στηθεί στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι, τα δε όπλα του (καρυοφίλια, πιστόλι, γιαταγάνια, πάλα) και αντικείμενα που του ανήκαν ( παλάσκες, φέρμελη, γιλέκα, σελάχι, φουστανέλλα) δωρήθηκαν το 1924 από τον γιο του Λεωνίδα στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος.

Επαμεινώνδας Δ. Δεληγεώργης (1829-1879)

Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1829. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Τρίπολη και στο Μεσολόγγι, ενώ ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές σπουδές του στην Αθήνα, σπουδάζοντας Νομικά. Άρχισε να δικηγορεί το 1850, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε το ίνδαλμα της φιλελεύθερης “χρυσής νεολαίας". Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου το 1859 και τάχθηκε ανοιχτά κατά της δυναστείας, με αποτέλεσμα να αποκλεισθεί από τη Βουλή ως αντιπολιτευόμενος, και μετά την επανάσταση του Ναυπλίου να συλληφθεί και εξοριστεί στην Κύθνο και Μύκονο. Υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην πρώτη κυβέρνηση μετά την έξωση του Όθωνα (Οκτ.1862), πρωθυπουργός ολιγοήμερων κυβερνήσεων τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1865, ανέλαβε το 1866 υπουργός Εξωτερικών και προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δ.Βούλγαρη. Αρχηγός του δικού του πολιτικού κόμματος, τέσσερεις φορές πρωθυπουργός από το 1870 έως τον θάνατό του (1870, 1872, 1876, 1877), διέθετε μεγάλη δημοτικότητα και ρητορικές ικανότητες. Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης αποσύρθηκε από την πολιτική στις αρχές του 1878 και ένα χρόνο αργότερα πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Παντρεύτηκε την Ξανθή, κόρη του Υδραίου Λαζάρου Γιουρδή, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Δημήτριο, την Πηνελόπη, την Λίζα (σύζυγο Μ.Μαλακάση), την Μαρία και τον Κωνσταντίνο.

Λεωνίδας Δ. Δεληγεώρης (1839-1928) - Θεανώ Λ. Δεληγεώργη (1858-1922)

Ο Λεωνίδας, μικρότερος γιος του Δημητρίου και της Χρυσάϊδως Δεληγεώργη, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1839. Μαθητής της Σχολής των Παλαμάδων, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Στα φοιτητικά του χρόνια ακολουθώντας την πολιτική του αδελφού του Επαμεινώνδα, έλαβε μέρος στις αντι-οθωνικές εξεγέρσεις της νεολαίας και υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας Το Μέλλον της Πατρίδας. Την εποχή που ο αδελφός του δημιούργησε πολιτικό κόμμα, ο Λεωνίδας ανέλαβε τη διεύθυνση του δημοσιογραφικού οργάνου του Εφημερίς των Συζητήσεων, όπου πραγματεύθηκε πολιτικά και οικονομικά θέματα υποστηρίζοντας αντισλαυϊκή πολιτική. Μετά τον θάνατο του αδελφού του, πολιτεύθηκε στο Μεσολόγγι ως αντίπαλος του Χ.Τρικούπη, παραμένοντας ανεξάρτητος στη Βουλή, ενώ το 1890 συμμετείχε στην κυβέρνηση Θ.Δεληγιάννη ως υπουργός Εξωτερικών. Το 1902 αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική για λόγους υγείας και ασχολήθηκε με την πλούσια βιβλιοθήκη του και τη συγγραφή οικονομικών μελετών.

Παντρεύτηκε τη Θεανώ, κόρη του Ηπειρώτη τραπεζίτη και μεγαλοκτηματία Χρηστάκη Ζωγράφου, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1858 και πέθανε στο Μεράν της Ελβετίας το 1922. Η Θεανώ είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Σόλωνα, τη Μαρία (1847-1901), σύζυγο Κωνσταντίνου Καραπάνου, τη Σοφία, σύζυγο Αλέξανδρου Ρώμα και τον Γεώργιο (1863-1920), βουλευτή, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό της κίνησης Αυτονομίας της Ηπείρου το 1914.

Ο Λεωνίδας και η Θεανώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Επαμεινώνδα, τη Σοφία, τη Δώρα, σύζυγο Κωνσταντίνου Βάσου και τον Αλέξανδρο. Πέθανε στην Αθήνα το 1928.

Σοφία Λ. Δεληγεώργη (1880-1938)

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1880 και έζησε για μεγάλα διαστήματα στη Γαλλία, Γερμανία και στην Ελβετία. Η Σοφία ενδιαφέρθηκε για την ποίηση και τα λογοτεχνικά κινήματα της εποχής καθώς και για την προβολή του έργου και της προσωπικότητας του πρόωρα χαμένου αδελφού της Νώντα. Παρ’ότι έπασχε από φυματίωση και νοσηλεύτηκε συχνά σε σανατόρια της Γερμανίας (το 1904 με τον αδελφό της Νώντα) και της Ελβετίας (Leysin), εργάστηκε με αυτοθυσία ως αδελφή νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Στο Εσκί-Χισάρ άλλωστε, το 1921 αναγκάστηκε να νοσηλευτεί η ίδια μαζί με τους τραυματισμένους στρατιώτες, διότι η υγεία της ήταν σε κακή κατάσταση.

Έμεινε ανύπαντρη και έζησε μαζί με τον αδελφό της Αλέξανδρο στο πατρικό τους σπίτι, αντιμετωπίζοντας σοβαρή οικονομική στενότητα, μέχρι το θάνατό της που επήλθε στις 13 Ιουλίου 1938.

Επαμεινώνδας Λ. Δεληγεώργης (1883-1908)

Ο Επαμεινώνδας (Νώντας) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1883. Μαθητής παρισινού κολλεγίου το 1896-1899, πήγε στη Δρέσδη της Γερμανίας το 1900 με προοπτική να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Πολυτεχνείου. Επέλεξε τελικά τη νομική επιστήμη σπουδάζοντας στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, της Λειψίας και της Χαϊδελβέργης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με τη συγγραφή διδακτορικής διατριβής με θέμα “Die Kapitulationes der Turkei" και το 1906 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για δύο χρόνια ως ακόλουθος στο υπουργείο Εξωτερικών, αρθρογραφώντας τακτικά για την πολιτική κατάσταση των Βαλκανίων στη γαλλική εφημερίδα Le Gaulois καθώς και στην εφημερίδα του Σπ.Παππά Le Monde Hellenique.

Ο Νώντας Δεληγεώργης ασχολήθηκε στο σύντομο πέρασμά του από την ζωή με τα γράμματα και την ποίηση, αφήνοντας σε όλους τους συνεργάτες του τις καλύτερες εντυπώσεις ενός λαμπρού και πολλά υποσχόμενου νέου. Έγραψε δύο αξιόλογες μελέτες για τον Α.Καρκαβίτσα και τον Αλ.Παπαδιαμάντη που δημοσιεύθηκαν στο Νέον Άστυ και στην Monde Hellenique και μία συλλογή ποιημάτων με τίτλο “Rythmes du Reve et de la Mort" και πρόλογο του Jean Moreas, που εκδόθηκε από τον Vanier στο Παρίσι, λίγο μετά τον θάνατό του. Ο απροσδόκητος θάνατος του Νώντα, σε ηλικία μόλις 25 ετών, από τυφοειδή πυρετό, βύθισε στο πένθος, τον Νοέμβριο του 1908, την οικογένειά του και τους φιλολογικούς κύκλους που είχαν γνωρίσει τον ίδιο και το έργο του. Ενδιαφέρουσες μαρτυρίες και κρίσεις για το έργο του νέου ποιητή έγραψαν οι Κ.Παλαμάς, Μ.Μαλακάσης, Κ.Ουράνης, Σπ.Παππάς, Δ.Κακλαμάνος και ο Α.Ανρεάδης.

Δώρα Λ. Δεληγέωργη (1888-1966)

Παντρεύτηκε το 1916 τον αξιωματικό του Στρατού και γιο του Τιμολέοντα Βάσου, Κωνσταντίνο Βάσο (1886-1963) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά: τον Αλέξανδρο και την Αλμερή (Άλμα), σύζυγο Ιωάννη Τσερέζολε.

Αλέξανδρος Λ. Δεληγεώργης (1890-1940)

Το τελευταίο παιδί του Λεωνίδα και της Θεανώς Δεληγεώργη γεννήθηκε το 1890. Ο Αλέξανδρος (Αλέκος), έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο υπουργείο Εξωτερικών το 1910, ενώ στους Βαλκανικούς πολέμους υπηρέτησε ως δεκανέας. Το 1921 ήταν διπλωματικός υπάλληλος στην πρεσβεία της Ρώμης και το 1922 μετατέθηκε ως επιτετραμμένος στη Χάγη, όπου παρέλαβε την ελληνική πρεσβεία από τον Σπ. Λεβίδη. Εργάστηκε επίσης ως τμηματάρχης στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, απ’όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1938. Πέθανε άγαμος στην Αθήνα στις 16 Ιουνίου 1940. Ο Αλέκος είχε, ως νέος, αδυναμία στις γυναίκες, στο ποτό και στα χαρτιά, ενώ η ζωή που έκανε ο ίδιος και οι παρέες του, στεναχωρούσε ιδιαίτερα του γονείς του. Επηρεασμένος από τις λαμπρές λογοτεχνικές ικανότητες και το έργο του αδελφού του Νώντα, αποπειράθηκε και ο ίδιος να ασχοληθεί με το γράψιμο.

Η οικογένεια Δασκαλάκη κατάγεται από τα Σφακιά της Κρήτης και έλαβε ενεργό συμμετοχή τόσο στην Επανάσταση του ΄21όσο και στις μετέπειτα Κρητικές Επαναστάσεις.

Ο Ιωάννης Δαμιανός (Αθήνα,1861-1920) υπήρξε αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, πρώτος κυβερνήτης του θωρηκτού “Αβέρωφ”, αρχηγός των μοιρών Αμβρακικού και Ευδρόμων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Προήχθη σε υποναύαρχο κατ’ εκλογήν το 1914. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη μετά το κίνημα στο Γουδί (15/8/1909-18/1/1910) και στις φιλοβασιλικές κυβερνήσεις Καλογερόπουλου και Λάμπρου (21/6/1916-21/4/1917). Μετά την φυγή του βασιλιά και την άνοδο του Βενιζέλου στην εξουσία κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και εξορίστηκε στην Κρήτη.

Ο Κωνσταντίνος Δαμιανός (1853-1915), αδελφός του Ιωάννη, ήταν αξιωματικός του Πυροβολικού, αρχηγός της στρατιάς που κατέλαβε την Κορυτσά στους Βαλκανικούς πολέμους και αρχηγός του 4ου σώματος στρατού στην Καβάλα μετά τη λήξη των πολέμων.

Ιστορική οικογένεια της ανατολικής Μάνης, το πιθανότερο είναι να είναι γηγενείς. Αναδείχθηκαν σε ισχυρούς τοπικούς παράγοντες και διαδραμάτισαν ηγετικό ρόλο στην περιοχή τόσο κατά τα χρόνια της Επανάστασης όσο και πριν και μετά από αυτήν.

Τα αδέρφια Γιωργάκης, Θεόδωρος και Γιαννάκης Γούλενος έπαιξαν ρόλο στις μάχες κατά του Δράμαλη και αλλού στο Μοριά. Ο Γιαννάκης υπήρξε σε μερικές Εθνοσυνελεύσεις πληρεξούσιος Πραστού και κατόπιν δήμαρχος στο Λεωνίδιο.

Γλυκής, Νικόλαος (1619-1693), εκδότης και ιδρυτής εκδοτικού οίκου της Βενετίας παράλληλα ασχολούνταν και με το εμπόριο. Ο εκδοτικός οίκος των Γλυκήδων εξέδωσε πάνω από 1200 ελληνικά βιβλία τα περισσότερα λειτουργικά και θρησκευτικά. Μετά τον θάνατο του τη διεύθυνση του εκδοτικού οίκου ανέλαβαν ο γιος του Μιχαήλ, τα παιδιά αυτού και ο ανιψιός του.

Ιστορική μανιάτικη οικογένεια, μέλη της οποίας μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία και συμμετείχαν στον ένοπλο αγώνα της Ελληνικής Επανάστασης.

Η οικογένεια Γιαρμολίνσκη βρισκόταν εγκατεστημένη στη Θεσσαλονίκη ήδη από τα τέλη του 19ου αι. Ο Μιέτσεσλας Κόρτσακ Γιαρμολίνσκη (Miezcyslas Korczak Jiarmolinski), αρχιμηχανικός του δήμου Θεσσαλονίκης στο επάγγελμα, παντρεύτηκε την Ελένη Ρουμπέν (Helene Roubin), γεννημένη στη Σμύρνη με γαλλική καταγωγή, και απέκτησε μαζί της τέσσερα παιδιά. Τη Βάντα Γιάντβιγκα (Wanda Jadwiga) το 1896, το Λαδίσλαο (Ladislas) το 1897, το Ρολάνδο Αιμέ (Roland Aime) το 1903 και το Ραούλ Μαρκ (Raoul Mark) το 1905.
Ο Μιέτσεσλας Γιαρμολίνσκη συνδέθηκε με το ελληνικό στοιχείο της πόλης και είχε πολλούς Έλληνες φίλους, ανάμεσά τους και το δικηγόρο Μάρκο Θεοδωρίδη. Ο Γιαρμολίνσκη πέθανε το 1907 και ο Μάρκος Θεοδωρίδης πρότεινε στη χήρα του να τον παντρευτεί και να μεγαλώσει τα παιδιά της. Η Ελένη Ρουμπέν αρνήθηκε αρχικά, ανέθρεψε μόνη της τα παιδιά, τα έστειλε για σπουδές στη Γαλλία και τελικά ύστερα από 14 χρόνια αποδέχτηκε την πρόταση του Θεοδωρίδη. Η Ελένη Ρουμπέν διετέλεσε πρόεδρος του «Ασύλου του Παιδιού» για τριάντα χρόνια και κατάφερε μέσα από το έργο της να το αναδείξει και να το επεκτείνει.
Ο Ραούλ Γιαρμολίνσκη μετά τις σπουδές του στη Γαλλία επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε για τη Shell. Παράλληλα ασχολήθηκε με το τέννις ως αθλητής και διοικητικός παράγοντας του Ομίλου Αντισφαίρισης Θεσσαλονίκης, του οποίου στα τέλη της δεκαετίας του 1960 διέτελεσε πρόεδρος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου μετακόμισε στην Αθήνα και παντρεύτηκε. Το 1956, μετά το χωρισμό του, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, όπου και πέθανε το 1979.
Ο Λαδίσλαος Γιαρμολίνσκη σπούδασε ηλεκτρολόγος-μηχανικός στη Γαλλία κατά τα έτη 1919-1924. Εργάστηκε σε διάφορες εταιρίες και κατά τα έτη 1948-1949 διετέλεσε γενικός διευθυντής της εταιρείας «Γλαύκος» με έδρα την Πάτρα.
Ο Ρολάνδος Γιαρμολίνσκη σπούδασε στη Γαλλία και εργάστηκε ως γεωπόνος-μηχανολόγος. Το 1939 παντρέυτηκε τη Louise Jeanne Raynaly στο Μαρόκο. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, άγνωστο πότε, ασχολήθηκε με την πολιτική και έθεσε υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος του δήμου Θεσσαλονίκης.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Οικογένεια από τη Μονεμβασία.

Πλοιοκτήτες

Έμποροι

H οικογένεια Βούρου ήταν μεγάλη και παλαιά οικογένεια της Χίου. Το όνομα εμφανίζεται ήδη από τον 17ο αιώνα στο νησί. Ο κλάδος του Κοζή Δεκόζη, του Ζαννή, προέρχεται από τον κλάδο των Μαλουκάτων μετέπειτα Δεκόζη.
Ο Κοζής γεννήθηκε στη Χίο τη δεκαετία του 1760 και πέθανε το 1822. Παντρεύτηκε τη Ζεννού Ροδοκανάκη η οποία πέθανε στην Αθήνα το 1849.
Απέκτησαν μαζί εννέα (9) παιδιά:
1) την Κοκκώνα (1786-1847) που παντρεύτηκε τον Εμ. Δρομοκαϊτη (άτεκνοι)
2) τον Ζαννή (1788-1851) που παντρεύτηκε την Πηνελόπη Τζίφου. Η κόρη τους Ζεννού παντρεύτηκε τον Αυγουστή Γαλάτη.
3) την Μαριετού (1791-;) που παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Μαυρογορδάτο και έζησαν στην Οδησσό. Παιδιά τους α) ο Στέφανος, β) η Χαρίκλεια, σύζυγος Δημ.Καπετανάκη και γ) η Μαρία (Μαρί) σύζυγος Λουκά Σκαραμαγκά (;-1881).
4) τον Σταμάτη (Χίος 1792-Αθήνα 1881) που παντρεύτηκε το 1827 την Αικατερίνη (Κατίνγκω) (1807- 1889) κόρη Δημητρίου και Φωτεινής Μαχαίρα από τη Σύρο.
5) τον Ιωάννη (1794-;) που παντρεύτηκε την Αργυρή Σκαναβή και έζησαν στην Κωνσταντινούπολη. Παιδιά τους: α) ο Κοζής και β) η Αμαλία, σύζυγος Ζαρίφη.
6) τον Λεονάρδο (1799 - Μασσαλία 1863) που παντρεύτηκε την Λουκία Σεβαστοπούλου (1817-1883). Παιδιά τους: α) η Ιουλία (1836-;) σύζυγος Δημητρίου Σκαναβή β) η Χαρίκλεια (1837-;) γ) η Ευτέρπη (1839-;) σύζυγος το 1865 του Κ. Νικολαϊδη από τη Βράϊλα της Ρουμανίας δ) η Ζεννού (1841-1863) και ε) ο Κωνσταντίνος (1852-1918).
7) την Φράγκα (1802-;) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Άμοιρο. Παιδιά τους: α) ο Περικλής, β) η Λουκία, σύζυγος Ιωάννη Καλογερά και γ) η Αμαλία.
8) την Βατού/Μπετίνα Υπατία (1806-1880) που παντρεύτηκε το 1841 τον Ανδρέα Σαράντη (;-1869) και απέκτησαν μία θυγατέρα που πέθανε νέα, το 1854.
9) την Μαρούκα (1808-1881) που παντρεύτηκε το 1839 τον Ματθαίο Φραγκούλη Μαυρογορδάτο (άτεκνοι).

Σταμάτιος Δεκόζης Βούρος (Χίος 1792-Αθήνα 1881) Δευτερότοκος γιος του Κοζή Βούρου και της Ζεννού (το γένος Ροδοκανάκη) γεννήθηκε στη Χίο, αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου και το 1827 παντρεύτηκε με την Αικατερίνη Δημ. Μαχαίρα (1807-1889). Η Αικατερίνη είχε και μία μικρότερη αδελφή, την Ελένη (Ελέγκω) (1817-1876) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Στεφάνοβικ Σκυλίτζη (1806-1886) και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σταμάτης Κ. Βούρος ασχολήθηκε με εμπορικές και τραπεζικές δραστηριότητες συστήνοντας ένα οικογενειακό δίκτυο με τους αδελφούς του Ζαννή, Ιωάννη και Λεονάρδο καθώς και με τους γαμπρούς του και άλλους συγγενείς που αποτελούσαν μέλη του “χιώτικου δικτύου” την περίοδο 1830-1860 που άνθησε στο εμπόριο και την ναυτιλία.

Κωνσταντίνος Σταμ. Βούρος (Κων/πολη 1830-Αθήνα 1918)
Ο πρωτότοκος γιος του Σταμάτη και της Κατίνγκως, Κωνσταντίνος, γεννήθηκε στην Κων/πολη το 1830. Στη συνέχεια το ζευγάρι το 1832 ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στη νέα πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, όπου αγόρασαν γή και έκτισαν την οικία τους στο κέντρο της πόλης στην οδό Παππαρηγοπούλου (στη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος). Στην Αθήνα απέκτησαν τα υπόλοιπα δύο παιδιά τους, τον Δημήτριο (1843-1896) που παρέμεινε άγαμος και είχε κάποια νοητική καθυστέρηση και τη Ζηνοβία (1842-1861) που δεν παντρεύτηκε και πέθανε σε ηλικία 21 ετών.
Ο Κωνσταντίνος, στην ουσία ο μοναδικός διάδοχος του Σταμάτη Κ. Βούρου, δεδομένου ότι ο αδελφός του Δημήτριος ήταν σε επιτροπεία, ασχολήθηκε με τις δραστηριότητες του πατέρα του και ανέλαβε το 1867 τη διεύθυνση των εμπορικών και τραπεζικών εργασιών.
Παντρεύτηκε το 1860 την Βασιλική (δεκαετία 1840;- 1922) θυγατέρα του κτηματία στην Πάτρα, Γεωργίου Στρούμπου. Ο πατέρας της Βασιλικής Γεώργιος (πέθανε το 1878) συνεργαζόταν εμπορικά με τον Βούρο και είχε άλλα τρία παιδιά: τον Πέτρο, τον Κώστα, την Ευφροσύνη (Φιφή) και την Καλλιόπη, σύζυγο Σπυρίδωνα Καραβία. Ο Κωνσταντίνος και η Βασιλική Βούρου απέκτησαν έξι παιδιά, δύο αγόρια και τέσσερα κορίτσια: τον Σταμάτη (Αθήνα 1861-1887), την Ζηνοβία (Ζένη ή Τζένη) (Αθήνα 1862-;) που παντρεύτηκε το 1901 σε ηλικία 41 ετών τον δικηγόρο και μετέπειτα διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, Ιωάννη Λ. Ευταξία (1845-1927) καταγόμενο από το Δαδί Φθιώτιδας. Η Ζηνοβία και ο Ιωάννης Ευταξίας απέκτησαν δύο γιους τον Κωνσταντίνο (1903-;) και τον Λάμπρο (1905-1996) που παρέμειναν και οι δύο άγαμοι. Απέκτησαν επίσης τον Γεώργιο (1869-1935) που υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα και διετέλεσε πρόξενος στην Αλεξάνδρεια, Ουάσινγκτον κ.ά., τον Αλέξανδρο (1871-1959), την Αικατερίνη (1873-;) που παρέμειναν και οι τρεις άγαμοι και τέλος την Μαρία (1876-1965;) που παντρεύτηκε το 1915 τον ναύαρχο Σοφοκλή Δούσμανη (Κέρκυρα 1868-Αθήνα 1952).

Αλέξανδρος Κωνστ. Βούρος (1871-1959)
Ο τρίτος γιος του Κωνσταντίνου και της Βασιλικής Βούρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1871 και ήταν ο μακροβιότερος από τα άρρενα μέλη της οικογένειας. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εισήλθε νεότατος στο υπουργείο Εξωτερικών όπου και σταδιοδρόμησε ως διπλωματικός υπάλληλος. Το 1899 έδωσε επιτυχώς εξετάσεις για θέση ακολούθου και στη συνέχεια υπηρέτησε στο Βερολίνο (1902), στο προξενείο Καϊρου (1903), στο υποπροξενείο Σμύρνης (1904-1906), στην πρεσβεία της Ουάσινγκτων το 1910 όπου επέστρεψε ως τμηματάρχης το 1913, και υπηρέτησε ως επιτετραμμένος το 1915 και σύμβουλος το 1920. Το διάστημα 1911-1912 ήταν γραμματέας στην πρεσβεία του Λονδίνου δίπλα στον πρέσβυ Ιωάννη Γεννάδιο, ο οποίος φαίνεται ότι τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. Το 1920 επανήλθε στην Κεντρική Υπηρεσία του υπουργείου στην Αθήνα όπου υπηρέτησε στη Διεύθυνση Συμβατικών Υποθέσεων επί κυβερνήσεων Μιχαλακόπουλου και Βενιζέλου μέχρι το 1931 όταν και παραιτήθηκε. Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων στην Ουάσινγκτον συνέδεσε το όνομά του με την προμήθεια της ελληνικής κυβέρνησης, από την Αμερική του προέδρου Ουίλσον, δύο καταδρομικών θωρηκτών των “Λήμνος/Idaho » και “Κιλκίς/Mississipi » που μαζί με το “Αβέρωφ” συνετέλεσαν στη ναυτική δύναμη της Ελλάδας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν από κοντά ήταν ένας άνθρωπος συμπαθητικός, ολιγομίλητος, αξιοπρεπής, σεμνός, ευγενικός, ειλικρινής, αβρός και προσηνής, φίλος και ευπατρίδης.
Έζησε στην οικία Βούρου της οδού Παππαρηγοπούλου 5 με την αδελφή του Αικατερίνη.
Ως εκτελεστής της διαθήκης του πατέρα του, ασχολήθηκε με τη διαχείριση της ακίνητης περιουσίας και τα κληρονομικά της οικογένειας καθώς και με το αρχείο, τη βιβλιοθήκη και τα γενεαλογικά της οικογένειας Βούρου.
Πέθανε στην Αθήνα σε βαθύ γήρας (88 χρονών) στις 14 Μαΐου 1959 και κηδεύτηκε σύμφωνα με την επιθυμία του σε στενό οικογενειακό κύκλο.
[Οι πληροφορίες για τη σύνταξη του γενεαλογικού και των βιογραφικών της οικογένειας Βούρου αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου].