Μνήμων Ναυπλίας (=συμβολαιογράφος) Χαρ. Παπαδόπουλος και συμβολαιογραφών ειρηνοδίκης Α. Μαυροκέφαλος.

Ο Σπυρίδων Ν.Σαλβάνος ήταν συμβολαιογράφος της κοινότητας Γαρδελάδων, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος, και κατόπιν Επιλιμνίων στην Κέρκυρα. Αδελφός του ήταν ο Ξενοφών Ν.Σαλβάνος και γιος του ο Νικόλαος Σπ.Σαλβάνος, που γεννήθηκε γύρω στο 1883.

Ο «Σκοπευτικός Σύνδεσμος» είχε έδρα τον Πειραιά και ιδρύθηκε μάλλον το 1907. Διέθετε δικό του σκοπευτήριο.

Η Ένωσις Υφαντουργών Νικαίας ιδρύθηκε το 1945. Σύμφωνα με το καταστατικό που υπάρχει στο αρχείο, η επίσημη ονομασία της ήταν
«Βιοτεχνικός Σύνδεσμος Υφαντουργών Νικαίας Ταμπουρίων κλπ.». Η Ένωση ήταν μέλος της «Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Νικαίας».
Οι παρακάτω τίτλοι πιθανότατα είναι διαφορετικοί τίτλοι της Ένωσης: «Σύνδεσμος Βιοτεχνών Ξυλίνων Αργαλιών Νικαίας,», «Σύνδεσμος Υφαντουργών Νικαίας» «Σύνδεσμος Υφαντουργών Βιοτεχνών Νικαίας». Στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για το ίδιο συλλογικό σώμα μας οδηγεί το γεγονός ότι η αρίθμηση της εισερχόμενης αλληλογραφίας (πρωτοκόλληση) είναι συνεχόμενη.

Η εταιρεία Kyriazi Frères ιδρύθηκε το 1885 στην Αίγυπτο μετά από συνεταιρισμό των αδελφών Ιωάννη, Ευσταθίου και Επαμεινώνδα Κυριαζή.
Το 1897, έκτισαν στη συνοικία Τεουφίκ μεγάλο καπνεργοστάσιο, που απασχολούσε πάνω από 500 εργάτες με αντικείμενο την κατασκευή χειροποίητων τσιγάρων. Εξαιτίας της καλής ποιότητας των προϊόντων της η εταιρεία απέσπασε τιμητικές διακρίσεις σε διάφορες Εκθέσεις του εξωτερικύ. Οι προσπάθειες αδελφών Κυριαζή επικεντρώθηκαν στις εξαγωγές. Με ενδιάμεσο σταθμό την Καβάλα εξήγαν τσιγάρα στη Γερμανία, Αγγλία, Αυστρία, Ουγγαρία και Ελβετία.
Συνεχιστές της καπνοβιομηχανίας μετά τον θάνατο του Ιωάννη (1916) ήταν γιοί του Δαμιανός (αποσύρθηκε το 1932) και Κωνσταντίνος (1891-1962), Ίδρυσαν δύο καινούρια εργοστάσια στην Ευρώπη: στο Άμστερνταμ (1922) για την αγορά της Ολλανδίας και στο Αμβούργο (1925) για την αγορά της Γερμανίας και των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών.
Στο υλικό του αρχείου εμφανίζονται τα παρακάτω μέλη της οικογένειας που φαίνεται ότι παίζουν σημαντικό ρόλο την περίοδο που καλύπτει το αρχείο (δεν κατέστη δυνατή η περαιτέρω διερεύνηση των οικογενειακών σχέσεων) :

• Δημήτριος (Δέμης) Κυριαζής (ανιψιός των Ιωάννη και Ευστάθιου)
• Ηφαιστίων Κυριαζής: ανιψιός Ευστάθιου
• Γεώργιος Αποστ. Παπαγιάννης: εξάδελφος του Δημητρίου και του Ηφαιστίωνα. (δεν κατέστη δυνατό να εξακριβωθεί αν υπογράφει ως Γεώργιος στις επιστολές που στέλνει στον «αδελφό» του Ιωάννη)

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος / Διοικητικής ιστορίας: http://www.laikilibrary.gr (επίσκεψη: 2 Ιουνίου 2006, όπου και περισσότερα στοιχεία για την οικογένεια) και το υλικό του αρχείου].

Η Συντονιστική Επιτροπή Εργαζοµένων Γυναικών (ΣΕΕΓ) συγκροτήθηκε το 1963 µε βασικό σκοπό να συσπειρώσει τις εργαζόµενες γυναίκες και να προασπίσει τα εργασιακά τους δικαιώµατα. Η ΣΕΕΓ δηµιουργήθηκε µε πρωτοβουλία της Ένωσης Επαγγελµατιών Λογιστών Πρωτευούσης και πρόεδρος της υπήρξε η Μαρία Καρρά. Η Επιτροπή πραγµατοποίησε δύο πανελλήνιες συναντήσεις εργαζόµενων γυναικών και εξέδιδε το Δελτίο της ΣΕΕΓ. Η απριλιανή δικτατορία διέκοψε την πορεία της οργάνωσης που ανασυντάχθηκε στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Το αρχείο της ΣΕΕΓ είναι εξ ολοκλήρου ψηφιοποιηµένο και αναρτηµένο στην ιστοσελίδα των ΑΣΚΙ, στο πρόγραµµα «Γυναικείες οργανώσεις εργαζοµένων» στο πλαίσιο της συνεργασίας με το Εργαστήρι Σπουδών Φύλου και Ισότητας του Παντείου Πανεπιστηµίου.

Η Δηµοκρατική Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαµπράκης» (ΔΚΝΓΛ) δηµιουργήθηκε λίγες µέρες µετά τη δολοφονία του συνεργαζόµενου µε την ΕΔΑ βουλευτή, γιατρού και βαλκανιονίκη Γρηγόρη Λαµπράκη. Την ιδρυτική διακήρυξή της, συνυπέγραψαν διανοούµενοι, καλλιτέχνες και λογοτέχνες ενώ πρόεδρός της ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης. Το 1964 συγχωνεύθηκε µε την Νεολαία ΕΔΑ και συναποτέλεσαν την Δηµοκρατική Νεολαία Λαµπράκη.

Η Ελληνική Επιτροπή δια την διεθνή Ύφεσιν και την Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) συγκροτήθηκε το 1955 και είχε ως αφετηρία τη διακήρυξη που απηύθυναν προς οικονοµικής ζωής της χώρας. Διακηρύσσοντας ότι βρίσκεται µακράν των πολιτικών κοµµάτων και ανταγωνισµών, η ΕΕΔΥΕ δήλωσε την προσήλωσή της στις αρχές του ΟΗΕ για την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών ανεξαρτήτως πολιτικού, κοινωνικού και οικονοµικού καθεστώτος. Αποτέλεσε την πιο αντιπροσωπευτική και µακροβιότερη οργάνωση στο χώρο του κινήµατος ειρήνης. Η ΕΕΔΥΕ το 1958 εξέδωσε το περιοδικό Δρόµοι της Ειρήνης – που στην αρχή κυκλοφόρησε µε τη µορφή τετρασέλιδης εφηµερίδας- και από το 1963 συνδιοργάνωσε µε άλλες κινήσεις ειρήνης τις πρώτες Μαραθώνιες Πορείες στη δεκαετία του ΄60 (1962-1966). Πραγµατοποίησε δυο πανελλήνια συνέδρια ειρήνης (1962,1965) και παράλληλα συνδέθηκε µε διεθνείς οργανισµούς συµµετέχοντας σε διεθνείς συσκέψεις και πορείες ειρήνης. Η διαδροµή της διακόπηκε προσωρινά το 1967 από την απριλιανή δικτατορία, ενώ στη µεταπολίτευση ανασυντάχθηκε και συνεχίζει να λειτουργεί µέχρι σήµερα.

Η Ένωσις Τεχνικών Ελληνικού Κινηµατογράφου (ΕΤΕΚ) ιδρύθηκε και λειτούργησε από το 1948 αν και το καταστατικό της εγκρίθηκε µόλις το 1950. Πρώτα µέλη ήταν οι λίγοι επαγγελµατίες του κινηµατογράφου εκείνης της εποχής. Η ανάπτυξη του ελληνικού σινεµά στα χρόνια που ακολούθησαν οδήγησε στην οργανωτική έκρηξη του κλάδου των κινηµατογραφιστών και στην πρόσθετη διάκρισή τους σε ειδικότητες. Η είσοδος, τη δεκαετία του 1960, στην Ελλάδα της τηλεόρασης αποτυπώθηκε µε την αντίστοιχη προσθήκη στον τίτλο.

H Πανελλήνιος Ένωσις Αναπήρων και Τραυµατιών Εθνικής Αντιστάσεως (ΠΕΑΤΕΑ) συγκροτήθηκε το 1961, διεκδικώντας τα δικαιώµατα των τραυµατιών αντιστασιακών και την εξίσωσή τους µε τους αναπήρους πολέµου. Παράλληλα µε τις άλλες µαζικές οργανώσεις αντιστασιακών που ιδρύθηκαν την ίδια περίοδο και συνδέθηκαν κυρίως µε τη ΕΔΑ, είχαν ως βασικό αίτηµα την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και τη συγγραφή της Ιστορίας της.

H Πανελλήνιος Ένωσις Αξιωματικών και Υπαξιωματικών Εθνικής Αντιστάσεως (Π.Ε.Α.Υ.Ε.Α.) ιδρύθηκε το 1964 με βασικό αίτημα την αναγνώριση και την αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης. Η συζήτηση για την Εθνική Aντίσταση στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, έχει διττό χαρακτήρα αφ’ ενός αφορά την αναγνώριση της, αφ’ ετέρου την συγκρότηση της Ιστορίας της. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η ίδρυση της ΠΕΑΕΥΑ καθώς και άλλων μαζικών οργανώσεων αντιστασιακών, που συγκροτήθηκαν την ίδια περίοδο, κατά κύριο λόγο υπό την σκέπη της ΕΔΑ.

Η Πανελλαδική Ένωση Γυναικών (ΠΕΓ) υπήρξε µια µαζική γυναικεία οργάνωση που ιδρύθηκε το Μάιο του 1964 µε βασικούς σκοπούς την πλήρη ισοτιµία της γυναίκας σε πολιτικό, κοινωνικό, νοµικό και οικονοµικό επίπεδο, την προστασία της µητρότητας και του παιδιού, την προβολή των αιτηµάτων των εργαζόµενων γυναικών και γενικότερα τη βελτίωση των όρων ζωής, µόρφωσης και ψυχαγωγίας. Τη προγραµµατική διακήρυξη της ΠΕΓ υπογράφουν γυναίκες από τους χώρους της επιστήµης και της τέχνης, της πολιτικής και της τοπικής αυτοδιοίκησης, άλλα και επαγγελµατίες, υπάλληλοι, εργάτριες, νοικοκυρές. Η οργάνωση εξέδιδε το ενηµερωτικό µηνιαίο Δελτίο της ΠΕΓ και ανέπτυξε παραρτήµατα τόσο στις συνοικίες της Αθήνας, όσο και πανελλαδικά στις µεγάλες επαρχιακές πόλεις.

Ο Σύλλογος Εργαζοµένων Φοιτητών Σπουδαστών συγκροτήθηκε στα µέσα της δεκαετίας του ΄50 και εκπροσώπησε τα ζητήµατα των εργαζόµενων, σε µεγάλο ποσοστό εκείνη την εποχή φοιτητών. Διαρθρωµένος σε τρία τµήµατα συνδικαλιστικό, οικονοµικό και εκπολιτιστικό, οργάνωσε τις ειδικές διεκδικήσεις της σπουδάζουσας εργαζόµενης νεολαίας και δραστηριοποιήθηκε µέχρι και την επιβολή της δικτατορίας των συνταγµαταρχών.

Το σωµατείο ιδρύθηκε το 1917 µε την επωνυµία «Σύνδεσµος Ραπτών Εργατών και Εργατριών Πειραιώς». Συνοπτική περιγραφή

Η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος δηµιουργήθηκε στην διάρκεια της δικτατορίας, τον ∆εκέµβριο του 1967, ως αντιστασιακή νεολαιίστικη οργάνωση µε την ονοµασία Πανελλήνια Αντιδικτατορική Οργάνωση Σπουδαστών (ΠΑΟΣ) "Ρήγας Φεραίος". Στην διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, συντάχθηκε µε το ΚΚΕ εσ. και έκτοτε αποτέλεσε τη νεολαία του.

Η Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ) δηµιουργήθηκε το 1987 ως µετεξέλιξη του ΚΚΕ εσ. Αποτέλεσε µία από τις βασικές συνιστώσες στη δηµιουργία του «Συνασπισµού της Αριστεράς και της προόδου». Αυτοδιαλύθηκε το 1992, όταν ο Συνασπισµός µετεξελίχθηκε σε κόµµα.

2005: Διεύθυνση Δημοσίων Σχέσεων και Διεθνούς Συνεργασίας
2012: Γραφείο Δημοσίων και Διεθνών Σχέσεων και Τύπου

Η «Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική Σωτηρίου Σοφιανοπούλου» βρισκόταν στην Πάτρα.

Σύνθεση της Επιτροπής:

Πρόεδρος: Νικόλαος Καγκαλής

Μέλη: Θεόδωρος Κουρτόγλου, Κυριάκος Καραμπέτσος

Γραμματέας: Εμμανουλή Μηταφίδης

Σκοπός της επιτροπής ήταν η εκτίμηση της "κατά στοιχεία περιουσίας και δια καθορισμού μεριδίων συμπληρωματικής διατυπώσεως" προσφύγων από την πόλη Μουραδιέ της επαρχίας Εφέσου.

Σύμφωνα με πληροφορίες του δωρητή (Στρ. Ταρίνα) το εργοστάσιο ιδρύθηκε το 1899 από την οικογένεια Μόττη που καταγόταν από τα Κύθηρα. Φαίνεται ότι λειτούργησε μέχρι το 1955 οπότε και έκλεισε, μάλλον για λόγους οικονομικού ανταγωνισμού και μη ανανέωσης του εξοπλισμού του. Ο χώρος του εργοστασίου μετατράπηκε σε καταστήματα τα οποία η οικογένεια ενοικιάζει.

Η εταιρεία συστάθηκε το 1963, με τη συμμετοχή του Οργανισμού Βιομηχανικής Αναπτύξεως, ύστερα από αίτηση της εταιρείας Γ. Τιτάκης και Σία, η οποία λειτουργούσε από το 1961, και παρήγαγε ανδρικά υποδήματα. Η εταιρεία τέθηκε υπό εκκαθάριση το 1966.

Η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος ιδρύθηκε το 1929 (Ν. 4332 16.8.1929, ΦΕΚ 283/ τεύχος Α) ως αυτόνομος τραπεζιτικός οργανισμός κοινωφελούς χαρακτήρα με σκοπό την άσκηση της Αγροτικής πίστης σε όλες τις μορφές, την ενίσχυση των συνεταιριστικών οργανώσεων και τη βελτίωση των όρων της διεξαγωγής των γεωργικών εργασιών και συναφών συναλλαγών.
Για την ίδρυση της ΑΤΕ χρησιμοποιήθηκαν κεφάλαια της Εθνικής Τράπεζας και 5 Τραπεζών που λειτουργούσαν μέχρι τότε και συγχωνεύτηκαν με την ΑΤΕ το 1929. Πρόκειται για τις Τράπεζες Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, νήσων Αιγαίου, Κοινωφελούς Ταμείου Κρήτης που προϋπήρχαν από τουρκοκρατίας και συνέχιζαν να λειτουργούν και μετά την απελευθέρωση των περιοχών εγκατάστασής τους.
Βάσει καταστατικού ειδικότεροι σκοποί της ΑΤΕ ήταν οι παρακάτω:

1. Χορήγηση δανείων σε γεωργούς, κτηνοτρόφους, αλιείς, γεωργικούς συνεταιρισμούς και σε νομικά και φυσικά πρόσωπα γεωργικών επιχειρήσεων, καθώς και για την εκτέλεση έργων κοινής ωφελείας
2. Η προμήθεια και διάθεση στους παραπάνω εργαλείων, μηχανημάτων, λιπασμάτων, γεωργικών φαρμάκων κλπ.
3. Η διευκόλυνση των παραπάνω σε θέματα συγκέντρωσης, αποθήκευσης, επεξεργασίας και πώλησης των προϊόντων στην αγορά (εσωτερικού- εξωτερικού)
4. Η διάδοση των τελειότερων μεθόδων καλλιέργειας, κτηνοτροφίας και αλιείας, με παράλληλη τόνωση της αποταμίευσης καθώς και η οργάνωση διοίκησης υπηρεσιών ή οργανισμών αγροτικής ασφάλειας ή αντασφάλειας προϊόντων, καλλιεργειών, ζώων, μέσων, οικημάτων και εγκαταστάσεων.
5. Η συστηματοποίηση της εμπορίας των γεωργικών προϊόντων.
6. Η τόνωση του συνεργατικού πνεύματος με προπαγάνδα και διαπαιδαγώγηση των αγροτικών κοινωνιών καθώς και η εποπτεία των γεωργικών συνεταιρισμών
   Η ενίσχυση οικοτεχνιών στις καθαρά γεωργικές οικογένειες για επικερδή απασχόληση στις νεκρές γεωργικές περιόδους.
   Η προστασία της αλιείας, και των δασικών επιχειρήσεων με παροχές δανείων ή πιστώσεων
   Το 1991 η ΑΤΕ μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία και λειτούργησε ως τράπεζα πολλαπλών δραστηριοτήτων μέχρι το 2012 που απορροφήθηκε από την Τράπεζα Πειραιώς.

Η ιστορία της Τράπεζας ξεκινά το 1924 όταν συστάθηκε στην Αθήνα η «Καπνοβιομηχανία και Τράπεζα Β. Καραβασίλη ΑΕ». Το 1937 μετονομάστηκε σε «Τράπεζα Καραβασίλη ΑΕ» και το 1952 σε «Τράπεζα Επαγγελματικής Πίστεως ΑΕ». Το 1964 εξαγοράστηκε από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1992 η Εθνική Τράπεζα τη μετονόμασε σε «Τράπεζα Αθηνών» και την εκχώρησε σε ξένους επενδυτές. Το 1999 η Τράπεζα Αθηνών συγχωνεύτηκε με την Eurobank.

Η Τράπεζα Unitbank ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 2003.

Η Telesis Τράπεζα Επενδύσεων ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 2002.

Η Ωμέγα Τράπεζα ΑΕ απορροφήθηκε από την Proton Τράπεζα ΑΕ το 2006.

Η βιομηχανία ιδρύθηκε το 1907 από την ομόρρυθμο εταιρεία Αδαμόπουλου-Χατζηνικολάου. Είχε 1300 ατράκτους, κινητήρια δύναμη 60 ίππων, απασχολούσε προσωπικό 80 ατόμων και η ετήσια παραγωγή του ήταν 32.000 λίβρες βαμβακερό νήμα. Το 1929 η επιχείρηση πέρασε αποκλειστικά στην ιδιοκτησία του Άγγελου Αδαμόπουλου με παράλληλη επέκταση των εγκαταστάσεων . Στη δεκαετία του 1960 μετά την μεταφορά της επιχείρησης σε νέες εγκαταστάσεις το παλιό εργοστάσιο έκλεισε. Στη συνέχεια στεγάστηκε εκεί για ένα διάστημα η εταιρεία ΠΟΝΤΟΣ Α.Ε. Μετά από μία περίοδο εγκατάλειψης, το 1995 το κτίριο περιήλθε στην κατοχή του Δήμου Βόλου.

Το πλινθοκεραμοποιείο Τσαλαπάτα βρίσκεται στη συνοικία των Παληών δυτικά του Κάστρου. Ανεγέρθηκε το 1925 από τους αδελφούς Σπυρίδων και Νικολέτο Τσαλαπάτα, οι οποίοι είχαν συστήσει άτυπη εταιρία από το 1905 με κύριες δραστηριότητες τις μεταφορές με κάρα και φορτηγίδες και την κεραμοποιία. Το πρώτο κεραμουργείο της επιχείρησης (ιδρύθηκε το 1917) του οποίου το κτήριο σώζεται στα βόρεια του συγκροτήματος κατασκεύαζε τούβλα και κεραμίδια ελληνικού τύπου και απασχολούσε 20 περίπου εργάτες. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή του νέου ατμοκίνητου πλιθοκεραμοποιείου έγιναν σύμφωνα με τις οδηγίες βέλγων μηχανικών, ενώ από το Βέλγιο προερχόταν και ο τεχνολογικός εξοπλισμός. Τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του απασχολούσε 125-150 άτομα, διέθετε κινητήρια δύναμη 150 ίππων και η ετήσια παραγωγή του σε τούβλα και κεραμίδια γαλλικού και εγχώριου τύπου ήταν 8-9.000.000 κομμάτια. Το 1928 έγινε επέκταση του εργοστασίου με αποτέλεσμα η κινητήρια δύναμη του να αυξηθεί στους 300 ίππους και το προσωπικό στα 200 - 250 άτομα. Από το 1934 άρχισε τις εξαγωγές. Το 1930 απεβίωσε ο Νικολέτος Τσαλαπάτας και το 1932 συστάθηκε η ετερόρρυθμος εταιρία με την επωνυμία ''Σπυρίδων και Νικόλαος Τσαλαπάτας'' και με εταίρους τους κληρονόμους του Νικολέτου, την σύζυγό του Αικατερίνη, τα παιδιά του Περικλή, Αχιλλέα και Γαρυφαλιά και τον Σπυρίδωνα Τσαλαπάτα. Ο πόλεμος και οι σεισμοί του 1955 υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες για τη μεταπολεμική εξέλιξη του εργοστασίου. Στη διάρκεια του πολέμου η επιχείρηση είχε διακόψει τη λειτουργία της, ενώ μετά την απελευθέρωση χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να γίνει ένα ξεκίνημα από την αρχή. Οι ζημιές που προκλήθηκαν στη διετία των σεισμών (1955-56) απαίτησαν μεγάλες επεμβάσεις στα κτήρια με αποτέλεσμα το εργοστάσιο να υπολειτουργεί, αφού η επιχείρηση έπρεπε να πραγματοποιεί επισκευές και να αντιμετωπίζει με ευρεσιτεχνίες τα προβλήματα στον μηχανολογικό εξοπλισμό. Μετά το τέλος των σεισμών χρειάστηκε μάλιστα να διακόψει για τέσσερις μήνες τη λειτουργία του για την εκτέλεση μόνιμων επισκευών. Επίσης από το 1957 άρχισε να υπάρχει διαθέσιμη ηλεκτρική ενέργεια απο τη ΔΕΗ γεγονός που άλλαξε τον τρόπο της λειτουργίας του. Στη δεκαετία του '60 αγοράστηκαν ηλεκτροκίνητα μηχανήματα επεξεργασίας της πρώτης ύλης και παραγωγής από την Ιταλία, ενώ το προσωπικό μειώθηκε στα 80 άτομα. Από το 1970 άρχισαν να παράγονται τούβλα με ρομβοειδή εγκάρσια και φυσαλίδες στη μάζα τους, εξαιτίας του ενδιαφέροντας στην Ευρώπη για τη θερμομόνωση. Ο ανταγωνισμός της ευρωπαϊκής αγοράς κι οι οικονομικές απαιτήσεις που είχαν συσσωρευτεί επέβαλαν την οριστική διακοπή της λειτουργίας του εργοστασίου το 1975.

Η κλωστοϋφαντουργία «ΤΖΙΜΑΣ» ξεκίνησε ως οικοτεχνία το 1883, όταν ο Δημήτριος (Τζίμας) Ντόβας αγόρασε για το σκοπό αυτό ένα μεγάλο οίκημα στα Παλιά Βόλου (Δοϊράνης 10). Το 1902 τα παιδιά του Μιχάλης και Κων/νος Ντόβας ίδρυσαν βιοτεχνία με την επωνυμία «Τζίμας» και με αρχικό εξοπλισμό μια «λανάρα» που δούλευε με κινητήρα φωταερίου, 5 αργαλειούς για χειροποίητα υφαντά και ένα μεγάλο χειροκίνητο «ξαντίρι» για να ξένει τα μαλλιά. Το 1920 επέκτειναν τη δραστηριότητά τους στην κατασκευή και πολλών άλλων μάλλινων ειδών, αγόρασαν το πρώτο κατάστημα στα Παλιά (Λαρίσης 8) και ανέπτυξαν τις πωλήσεις τους και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Το 1953, και αφού σταδιακά η επιχείρηση εξελίχθηκε σε βιομηχανία ύστερα και από την είσοδο σε αυτήν των παιδιών των ιδρυτών, συστάθηκε η νέα εταιρεία με την επωνυμία «”ΤΖΙΜΑΣ” Βασίλειος και Χαρίλαος Ντόβας και Σία Ο.Ε.». Ανεγέρθηκαν σύγχρονες εγκαταστάσεις στην οδό Αθηνών, όπου απασχολήθηκαν 134 εργατοϋπάλληλοι και περίπου 20 εξωτερικά οικογενειακά συνεργεία, για να καλυφθούν οι ανάγκες της βιομηχανίας. Η παραγωγή αυξήθηκε και πραγματοποιούνταν εξαγωγές σε Ευρώπη, Αμερική και Ιαπωνία. Η ακμάζουσα πορεία της εταιρείας διακόπηκε το 1973, χρονιά διάλυσης της εταιρείας. Στη θέση της δημιουργήθηκαν δύο νέες εταιρείες, εκ των οποίων η μία, με την επωνυμία «“DOVEXPORT” Αφοί Κων. Ντόβα Ε.Ε.» συνέχισε τη δραστηριότητά της έως τα τέλη του 2000, οπότε και διαλύθηκε.

Ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Ε.Δ.Ε.Σ.) ήταν μία από τις τρεις βασικές αντιστασιακές οργανώσεις κατά της γερμανικής κατοχής. Ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 1941 με προτροπή του στρατηγού Πλαστήρα και μέχρι το Φεβρουάριο του 1945 έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης και στην εξέλιξη της πολιτικής ζωής της χώρας. Αρχηγός του ήταν ο Ν. Ζέρβας και Γενικός Υπαρχηγός ο Κομνηνός Πυρομάγλου.

Ο Σύλλογος "Οι φίλοι των γραμμάτων" ιδρύθηκε στις 7 Μαρτίου 1936. Ιδρυτικά μέλη ήταν οι Γιάννης Σιαφλέκης - δικηγόρος, Νίκος Παπαχατζή - αρχαιολόγος, Κίτσος Μακρής - λαογράφος, Αλέκος Τζιτζηλέρης - δικηγόρος, Κώστας Στριμμένος - γιατρός, Αλέκος Μαρπουτζόγλου - λογοτέχνης, Κώστας Ζημέρης - ζωγράφος - φωτογράφος, Κώστας Δονδολίνος - Δ/ντής Εμπορικής Τράπεζας, Μενέλαος Λουντέμης, Νίκος Παπάς, Αγήνορας Αστεριάδης κ.ά. Σκοπός του Συλλόγου ήταν η μελέτη και η έρευνα από επιστημονική άποψη κάθε ζητήματος που αφορά την ανθρώπινη διανόηση, η δημιουργία ανώτερης πνευματικής ζωής στην πόλη και η υποστήριξη και ενθάρρυνση κάθε πνευματικής προσπάθειας. Στις δραστηριότητές του συγκαταλέγονταν διαλέξεις διανοούμενων και καλλιτεχνών, εκθέσεις ζωγραφικής και εκδόσεις. Στην εφημερίδα "Θεσσαλία" ο Διευθυντής της Τάκης Οικονομάκης δημιούργησε τη "Φιλολογική σελίδα", δίνοντας έτσι τη δυνατότητα άμεσης παρουσίας και έκφρασης του συλλόγου. Μετά τον πόλεμο και την κατοχή ο Σύλλογος διαλύθηκε. Στις 20 Απριλίου του 1946 καταγράφηκε η τελευταία του συνεδρίαση.

Η πορεία του 1ου Πειραματικού Γυμνασίου / Λυκείου μέσα στο χρόνο ξεκινά το 1829, όταν ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει στην Αίγινα, την τότε πρωτεύουσα του νεοδημιουργημένου ελληνικού κράτους, το Κεντρικό Σχολείο. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια (1831) η λειτουργία του Κεντρικού ατονεί και το 1834 αποφασίζεται η μεταφορά του στην καινούργια πρωτεύουσα του κράτους, την Αθήνα. Εδώ στεγάζεται προσωρινά στην Οικία Κλεάνθους, στους πρόποδες της Ακρόπολης.

Με την εγκατάστασή του στον αθηναϊκό χώρο το σχολείο αλλάζει μορφή και ονομασία. Γίνεται 3ετές Ελληνικό Σχολείο και 4ετές Γυμνάσιο, αποκτά την προσωνυμία Βασιλικό και, επειδή είναι το μοναδικό δημόσιο δευτεροβάθμιο εκπαιδευτήριο της πρωτεύουσας, ενισχύεται με μεγάλα κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό. Πρώτος Γυμνασιάρχης, αλλά και επόπτης του Ελληνικού σχολείου, διορίζεται ο Γεώργιος Γεννάδιος, ο οποίος θα παραμείνει στην ίδια θέση μέχρι το θάνατό του.

Στην Αθήνα το κύρος του σχολείου ενισχύεται συνεχώς με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη προσέλευση μαθητών από την πρωτεύουσα και την επαρχία καθώς και συρροή ακροατών. Αυτή η συνεχής αύξηση όμως, επιτείνει τα κτιριολογικά προβλήματα που ούτως ή άλλως αντιμετωπίζει λόγω έλλειψης μόνιμης ιδιόκτητης στέγης και ακαταλληλότητας του προσωρινού χώρου στέγασης.

Έτσι μετά το 1837, οπότε η “οικία Κλεάνθους” διατίθεται για τη στέγαση του Πανεπιστημίου, το σχολείο αρχίζει να μετακινείται σε διάφορα μισθωμένα από την πολιτεία κτίρια του κέντρου της Αθήνας. Αρχικά μεταφέρεται στην “οικία Μποτσάρη” (οδός Καπνικαρέας και Μητροπόλεως) και στη συνέχεια στεγάζεται διαδοχικά στο κτίριο του Βαρβακείου Λυκείου, σε οίκημα επί των οδών Κορνάρου και Ερμού και, περίπου στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, στην οδό Αδριανού. Κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή τα μαθήματα γίνονται και πάλι στο Βαρβάκειο αλλά και στο ναό της Μητρόπολης, ενώ από το 1932 μέχρι το 1964 φιλοξενείται στο κτίριο των πρώην “Εκπαιδευτηρίων του Σωτήρος” Κ. Διαλησμά (οδός Σχολείου και Επιχάρμου). Για τα επόμενα 34 χρόνια εγκαθίσταται σε νεοκλασικό κτίριο της οδού Ηπίτου για να επιστρέψει και πάλι στην οδό Αδριανού, διατηρώντας ακόμη και σήμερα το θλιβερό προνόμιο να στερείται ιδιόκτητου κτιρίου ικανού να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός σύγχρονου και δημιουργικού εκπαιδευτηρίου.

Παρά τις πρακτικές αντιξοότητες πάντως, σε διάστημα δύο σχεδόν αιώνων το σχολείο, όπως αποδεικνύεται και από το πλούσιο σχολικό αρχείο, κατόρθωσε να διατηρήσει αμείωτη τη φήμη του, γεγονός που συναρτάται άμεσα με τους έμψυχους παράγοντες (διδάσκοντες, μαθητές) που καθορίζουν την εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Για την κάλυψη των αναγκών τους μάλιστα, το σχολείο διαθέτει πλούσια σχολική βιβλιοθήκη, η συγκρότηση της οποίας είχε αρχίσει από την εποχή που στεγαζόταν στην Αίγινα. Στις μέρες μας αυτή η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει 4.500 καταχωρήσεις και, ανάμεσά τους, 352 τόμους εκδόσεων που χρονολογούνται από το 16ο μέχρι και το 19ο αιώνα.

Από την άλλη πλευρά, σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του σχολείου οι μαθητές ασχολήθηκαν και ανέπτυξαν, με την ενθάρρυνση πάντοτε των καθηγητών τους, ένα ευρύ φάσμα εξωδιδακτικών δραστηριοτήτων. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται και σήμερα που το σχολείο εμπλέκεται στα σχολικά πολιτιστικά δρώμενα με την πειραματική ομάδα θεάτρου, τη συντακτική ομάδα του περιοδικού “Πειραματισμοί”, την ομάδα ανάδειξης της ιστορικότητας και αξιοποίησης της σχολικής βιβλιοθήκης, τις περιβαλλοντικές και τις αθλητικές του ομάδες.

Από το 1ο Πειραματικό Λύκειο αποφοίτησαν πολλές γνωστές προσωπικότητες και οι επιτυχίες των μαθητών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση είναι σημαντικές. Σήμερα, μετά από 170 χρόνια συνεχούς λειτουργίας και έχοντας αλλάξει κατά καιρούς διάφορες ονομασίες (Α’ εν Αθήναις Γυμνάσιον, Α’ Πρότυπον Γυμνάσιον αρρένων Αθηνών, Α’ Γυμνάσιο / Λύκειο Αθηνών) το σχολείο ονομάζεται 1o Πειραματικό Γυμνάσιο / Λύκειο Αθηνών - Γεννάδειο, σε μια προσπάθεια απόδοσης φόρου τιμής στο μεγάλο δάσκαλο του Γένους τόσο για τις υπηρεσίες του στο συγκεκριμένο εκπαιδευτήριο όσο και για τη γενικότερη προσφορά του στο χώρο της νεοελληνικής εκπαίδευσης και παιδείας.

[Σόνιας Γελαδάκη, Από το Κεντρικό Σχολείο Αιγίνης στο Α’ Γυμνάσιο αρρένων Αθηνών, στον τόμο "Αι Αθήναι ως εκπαιδευτική πόλις. Από το 19o στον 20ο αιώνα", Αθήνα, έκδοση Μουσείου Ιστορίας της Παιδείας, 1999].