Ο Γεώργιος Γεροντούδης ήταν ο πρωτότοκος γιος του Νικήτα Γεροντούδη, ο οποίος το 1875 εγκατέλειψε τη γενέτειρά του, Λήμνο, για να εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια και, αργότερα, στην Ασμάρα της Ερυθραίας, όπου πιθανότατα γεννήθηκε ο Γεώργιος. Η οικογένεια διατηρούσε καπνεργοστάσιο και εμπορικές συναλλαγές, κυρίως με την Ιταλία. Το 1937, ύστερα από περιορισμούς που επέβαλε ο Μουσολίνι στους μη Ιταλούς εμπόρους της Αβησσυνίας, η οικογένεια Γεροντούδη εγκατέλειψε την Ασμάρα και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Ο Γεώργιος Γεροντούδης εγκαταστάθηκε στη Ρόδο.

[Τα στοιχεία προέρχονται από τον ιστότοπο της οικογένειας Γεροντούδη: https://www gerontoudis.gr/οικογένεια-γεροντούδη. Εκεί αναφέρεται ότι ο Γεώργιος εγκατέλειψε την Ασμάρα για τη Ρόδο νωρίτερα από την υπόλοιπη οικογένεια, ωστόσο σε επιστολές της Ασφαλιστικής Εταιρίας «Η Ανατολή» εμφανίζεται ως κάτοικος της Ασμάρα μέχρι και τον Απρίλιο του 1937]

Η "Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή" (Α.Γ.Σ.Α) ιδρύεται με το νόμο 1844 του 1920, επί Κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, στο παλιό κτήμα Χασεκή στο Βοτανικό Κήπο. Στον ίδιο χώρο προϋπήρχε η Τριανταφυλλίδειος Γεωργική Σχολή που ιδρύθηκε το 1888 και ήταν τριετούς φοιτήσεως. Πρώτος Διευθυντής της Γεωπονικής Σχολής ήταν ο Σπυρίδων Χασιώτης, πατέρας της Γεωπονικής Επιστήμης, ο οποίος είχε διατελέσει, μεταξύ των άλλων, Διευθυντής της Γεωργικής Σχολής Τίρυνθας το διάστημα 1894-1897, που ήταν η πρώτη γεωργική σχολή που είχε ιδρυθεί ήδη από την περίοδο διακυβέρνησης Καποδίστρια.

Το 1926 ιδρύθηκε το Ειδικό Ταμείο της Σχολής που έδωσε ώθηση σε όλες τις υποθέσεις της και κυρίως στη επίλυση του κτιριακού προβλήματος, στον εξοπλισμό των Εργαστηρίων και στην καλύτερη οργάνωση των Αγροκτημάτων.

Τον Ιούνιο του 1937 με τον Αναγκαστικό Νόμο 835 της Κυβερνήσης Μεταξά, η Σχολή διαλύθηκε και μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1943 δια του Νόμου 672 και χάρη στις προσπάθειες των Καθηγητών της Σχολής και την προθυμία του τότε Υφυπουργού Γεωργίας και Βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Γ. Παμπούκα, επανήλθε στην αρχική της θέση στην Αθήνα (Βοτανικός).

Η νέα περίοδος σφραγίστηκε από τη δημιουργία του νέου Κεντρικού Κτιρίου που θεμελιώθηκε το 1948 και ολοκληρώθηκε, σε πρώτη φάση, το 1954, χάρη στην Αμερικανική Βοήθεια και με χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ. Ταυτόχρονα η Σχολή αποκτά σημαντικά αγροκτήματα στην Κωπαϊδα (1.000 στρ) και στη Γιαλού Σπάτων (330 στρ), απαραίτητα για την διδασκαλία, την πρακτική άσκηση των φοιτητών και την έρευνα.

Από το 1959 η Σχολή παύει να υπάγεται στο Υπουργείο Γεωργίας και περνάει στο Υπουργείο Παιδείας. Εγκαινιάζεται έτσι μία νέα περίοδος για το ίδρυμα που είναι απο τις πιο γόνιμες και φτάνει μέχρι το 1967.

Η περίοδος της δικτατορίας που επέφερε τις γνωστές ανωμαλίες στα Ανώτατα Ιδρύματα, συνδέθηκε με γεγονότα όπως το τραγικό συμβάν της αυτοκτονίας του Βοηθού της Σχολής Θ.Φραγκόπουλου και με απειλές περί μεταφοράς της Σχολής στην Κρήτη, από τον Σ.Παττακό.

Μετά την περίοδο αυτή, η Σχολή προσπαθεί να βρεί το δρόμο της με όλες τις αλλαγές που έχουν στο μεταξύ συντελεστεί (αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, συμμετοχή φοιτητών στα συλλογικά όργανα και αλλαγές στη δομή και λειτουργία της Σχολής).

Το 1982 ο Νόμος Πλαίσιο 1268, αλλάζει το καθεστώς Διοίκησης των Α.Ε.Ι . Οι συζητήσεις και οι νέες εξελίξεις, οδήγησαν το 1985/86 στο χωρισμό σε δύο Τμήματα (Γεωρ. Ανάπτυξης και Γεωργ. Παραγωγής). Πρός το τέλος εξάλλου της δεκαετίας του ΄80 γίνεται η μετονομασία της Σχολής σε Γεωργικό Πανεπιστήμιο (Π.Δ. 377/1989) και ο χωρισμός της σε 7 Τμήματα. Με το Π.Δ. 226/1995 εξάλλου, το Γεωργικό Πανεπιστήμιο Αθηνών μετονομάζεταιι σε Γεωπονικό.

To Γεωπονικό Χημείο ιδρύθηκε το 1915, με βάση το Νόμο ΒΩΛΔ του 1901, ως «Κεντρικό Γεωπονικό Χημείο» με πρωταρχικό σκοπό τον έλεγχο χημικών λιπασμάτων και άλλων υλικών που χρησιμοποιούνται στη γεωργία και στην κτηνοτροφία.

Με το Νόμο 4328/1929 περί «Γενικού Χημείου του Κράτους», τα «Γεωπονικά Χημεία» μετατράπηκαν σε «Εδαφολογικά Εργαστήρια» με βασική αποστολή τη μελέτη των χημικών, βιολογικών, φυσικών και μορφολογικών ιδιοτήτων των εδαφών, τη σύνταξη Εδαφολογικών Χαρτών καθώς και τη διεξαγωγή πάσης φύσεως γεωργο-χημικής έρευνας.

Πηγή Διοικητικής Ιστορίας: Ινστιτούτο Εδαφολογίας Αθηνών (ΙΕΑ) (http://www.ssia.gr/el/to-institoyto)

Ο Κωνσταντίνος Γεωργίου, γιος του Απόστολου, γεννήθηκε την 1.1.1866 στον Αβαρίκο Τριχωνίας. Ήταν στρατιωτικός και έλαβε μέρος σε όλους τους πολέμους από το 1897 έως το 1923. Μεταξύ του 1897 και των βαλκανικών πολέμων υπηρέτησε ως αστυνόμος στην Πάτρα, στην Κέρκυρα και αλλού. Πολέμησε στους βαλκανικούς και διακρίθηκε στη μάχη της Στρωμνίτσας. Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στη Μακεδονία και στη συνέχεια έλαβε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία κατά την οποία διετέλεσε φρούραρχος στο Εσκί Σεχίρ και στρατιωτικός διοικητής Σαλιχλή. Αποστρατεύθηκε το 1936 με το βαθμό του αντιστράτηγου. Παντρεύτηκε την Ευγενία Μαλακάση, αδελφή του ποιητή Μιλτιάδη Μαλακάση.
Ο Αγαμέμνων (Μέμος) Γεωργίου ήταν γιος του Κωνσταντίνου και της Ευγενίας. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, έζησε στην Αθήνα και εργάστηκε στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Παντρεύτηκε τη Στέλλα Γεωργίου. Αδελφή του ήταν η Αικατερίνη (Αίκα) Γεωργίου.
Λόγω της συγγένειάς τους, στο αρχείο του Μέμου Γεωργίου περιλαμβάνεται τμήμα του αρχείου του ποιητή Μιλτιάδη Μαλακάση (οικογενειακή αλληλογραφία και χειρόγραφα ποιημάτων του).

[Πηγή: υλικό του αρχείου]

Ο Κλεάνθης Γεωργίου-Αναγνώστης, ανιψιός του Γεωργίου Λογοθέτη Λυκούργου (1772-1850), ήταν Φιλικός, αγωνιστής και ποιητής.

Κόρη του Γεωργίου Γεωργίου (1878-1954) και της συζύγου του Ουρανίας το γένος Ζούλια (1884-1948), η Θούλα (Ευανθία) Γεωργίου γεννήθηκε στο Βόλο. Μαθήτρια της πιανίστας Αννέτας Τσολάκη και στη συνέχεια απόφοιτος του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης (δίπλωμα και πτυχίο Πιάνου και Αρμονίας 1928), ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Fach-Hochschule für Musik und darstellende Kunst της Βιέννης (δίπλωμα 1931). Το 1956 τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο στον μουσικό διαγωνισμό της Accademia Musicale Chigiana (Σιένα), έχοντας μελετήσει πλάι στον Guido Agosti. Συνεργάστηκε ως σολίστ με την Ορχήστρα του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, τη Συμφωνική Ορχήστρα Βορείου Ελλάδος και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, έδωσε πολλά ρεσιτάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό και δίδαξε πιάνο στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο Ελληνικό Ωδείο (παράρτημα Ρόδου) και ιδιωτικά. Το 1953 παντρεύτηκε τον Κυριάκο Χιδίρογλου (1901-1983), χρηματομεσίτη με καταγωγή από τη Σελεύκεια. Ο αδελφός της Αντώνης Γεωργίου (1913-1987), χημικός μηχανικός, σταδιοδρόμησε στην Ανώνυμο Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων. Εξάδελφός της ήταν ο πιανίστας Τώνης Γεωργίου (1914-2002).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Καλογερόπουλος, Τάκης, «Γεωργίου-Χιδίρογλου Θούλα», Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλελής, 1998, 473-474. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο πρωτοψάλτης Παναγιώτης Γεωργακόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα. Μαθήτευσε πλάι στον μοναχό του Αγίου Όρους Ακάκιο Βλάχο και τον Γεράσιμο Κανελλίδη. Έψαλλε στην Πάτρα (1907-1910) και στην Αθήνα (1910-1969). Συνέθεσε εκκλησιαστικά έργα και δημοτικότροπα τραγούδια. Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Ιεροψαλτών «Ρωμανός ο Μελωδός» και του περιοδικού Ιεροψαλτικόν Βήμα (1936-1946).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Τάκης Καλογερόπουλος, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 457].

Έμποροι

Πλοιοκτήτες

Έλληνας αρχιτέκτονας και νομομηχανικός. Ασχολήθηκε με αρχαιολογικές μελέτες και αποπεράτωσε μαζί με τον Σώχο την αναστήλωση του Λέοντα της Χαιρώνειας. Το 1908 όσον αφορά την πολεοδομική εξέλιξη της Αθήνας έκανε πρόταση να ανοιχτούν αρτηρίες εντός των Αθηνών προβλέποντας την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του αυτοκινήτου τα επόμενα χρόνια, έτσι πρότεινε την προέκταση της Κοράη μέχρι τον λόφο του Φιλοπάππου. Δημοσίευσε μελέτες περί αρχαίων λιμανιών, περί της αρμονίας της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, περί σεισμών και αντισεισμικών κατασκευών.

Δικηγόρος και δημοσιογράφος απ’ τη Ρόδο. Κατά την Ιταλοκρατία έδρασε ως κοινοτικός παράγοντας και πρόεδρος του Γυμναστικού Συλλόγου «Διαγόρας». Το 1926 κατέφυγε στην Αθήνα, όπου δούλεψε στο Ταμείο Συντάξεων Νομικών. Με την απελευθέρωση επέστρεψε στο νησί και ανέλαβε διάφορες θέσεις.

Tη δεκαετία του 1860 ιδρύθηκαν διάφορα «τοπικά ταμεία» τα οποία ασχολήθηκαν με την αγροτική πίστη. Το 1883 αυτά τα τοπικά ταμεία μετονομάστηκαν σε «κοινωφελή ταμεία» και συγχωνεύτηκαν σε έναν ενιαίο οργανισμό που ονομάστηκε Γεωργική Τράπεζα. Έτσι προέκυψαν οι Γεωργικές Τράπεζες των Βαλκανικών Χωρών. Στην Ελλάδα λειτουργούσαν τοπικές γεωργικές τράπεζες στη Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρο, Αιγαίο και Κρήτη (Κοινωφελές Ταμείο). Το 1915 δημοσιεύτηκε ο Νόμος 603 «περί Γεωργικής Τραπέζης Μακεδονίας και Ηπείρου». Με το Ν.Δ. του 1925 «Περί Γεωργικών Τραπεζών Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, Νήσων Αιγαίου και Κοινωφελούς Ταμείου Κρήτης» η τότε Γεωργική Τράπεζα Μακεδονίας και Ηπείρου διαιρέθηκε σε 3 ανεξάρτητες τράπεζες: Μακεδονίας, Ηπείρου και Θράκης . Οι Γεωργικές τράπεζες ήταν αυτόνομοι τραπεζικοί οργανισμοί που εποπτεύονταν από το Υπουργείο Γεωργίας. Και σκοπός τους ήταν η ενίσχυση της γεωργίας κυρίως στην περιφέρεια γι’ αυτό το λόγο παρείχαν δάνεια σε Γεωργικούς Συνεταιρισμούς αλλά και σε ιδιώτες γεωργούς. Η ΑΤΕ μετά την ίδρυσή της απορρόφησε τις γεωργικές τράπεζες και τα γεωργικά ταμεία.

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, γιος της αγρότισσας Ευαγγελής Κυριαζή και του φιλολόγου Χρήστου Γεωργουσόπουλου, γεννήθηκε στη Λαμία, όπου μεγάλωσε και τέλειωσε το Γυμνάσιο.
Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ (1955–1961) και στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών (με δασκάλους τον Δημήτρη Ροντήρη και τον Γιάννη Σιδέρη, 1958–1960). Δίδαξε φιλολογικά μαθήματα στη δημόσια και την ιδιωτική μέση εκπαίδευση (1964–1999). Το 1978 ανέλαβε με ανάθεση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων την επιμέλεια του βιβλίου Δραματική ποίηση, που ήταν για περισσότερο από δυο δεκαετίες διδακτέα ύλη στα ελληνικά Γυμνάσια. Από το 1990 μέχρι το 2004 δίδαξε θεατρική κριτική, αρχαίο δράμα και νεοελληνική δραματουργία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, του οποίου αναγορεύτηκε και επίτιμος διδάκτωρ (2006).
Ως θεατρικός κριτικός, δοκιμιογράφος και επιφυλλιδογράφος συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Το Βήμα (1971–1980) και Τα Νέα (από το 1980 έως τη δεκαετία του 2020), ενώ άρθρα, μελέτες και δοκίμιά του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά λόγου και τέχνης, εκδόθηκαν σε αυτοτελείς και συλλογικούς τόμους, σε λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και πρακτικά επιστημονικών συνεδρίων.
Με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης μετέφρασε σειρά αρχαίων τραγωδιών και κωμωδιών (που δοκιμάστηκαν επανειλημμένα στη σκηνή από σημαντικούς θιάσους και σκηνοθέτες του θεάτρου), έγραψε διηγήματα, ποιήματα και ποιητικές συλλογές, καθώς και στίχους που μελοποιήθηκαν από τον Γιάννη Μαρκόπουλο, την Ελένη Καραΐνδρου, τον Νίκο Ξυδάκη και άλλους σημαντικούς συνθέτες.
Έλαβε μέρος σε πολλές επιστημονικές και επιμορφωτικές εκδηλώσεις και διετέλεσε μέλος και πρόεδρος ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου και διευθυντής της Δραματικής Σχολής του, πρόεδρος της Επιτροπής Επιχορηγήσεων Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού, μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, ιδρυτικό μέλος της Καλλιτεχνικής Εταιρείας «Δεσμοί» και πρόεδρος του Κέντρου Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου, μέλος της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας της Σχολής Μωραΐτη και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών (2000) και με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του Υπουργείου Πολιτισμού (2009).
Παντρέυτηκε τη φιλόλογο Ναυσικά Μάργαρη († 2012) με την οποία απέκτησαν τη μοναχοκόρη τους Εύα.

[Το βιογραφικό σημείωμα συντάχτηκε με στοιχεία από το αρχείο του και από το άρθρο του Ιωσήφ Βιβιλάκη «Βίος και έργα Κώστα Γεωργουσόπουλου», Φρέαρ 15 (Απρίλιος 2025): https://mag.frear.gr/vios–kai–erga–kosta–georgoysopoyloy/)]

Ο Μπάμπης Γεωργούλας γεννήθηκε το 1946 στη Λάρισα και σήμερα είναι δημοσιογράφος, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας Η Εποχή, αρθρογράφος στην εφημερίδα Η Αυγή, και έχει μεταφράσει διάφορα βιβλία. Υπήρξε μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ, της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, και συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του “Ρήγα Φεραίου”. Διατέλεσε γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος την περίοδο 1978–1980 και μέλος του Ε.Γ. του ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι τη διάσπαση του 1987, όταν μετέσχε στην ίδρυση του “ΚΚΕ Εσωτερικού — Ανανεωτική Αριστερά”. Το 2000 και 2004 ήταν υποψήφιος του “Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου” στη Β΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών.

Καθηγητής στο ΤΕΙ Αθηνών

Ο Γιώργος Γιάνναρης (1936 – 2015) είχε μία ευδόκιμη ακαδημαϊκή παρουσία σε Ελλάδα και Αμερική, αλλά και ένα πλούσιο συγγραφικό έργο και σημαντική συνεισφορά στη διανόηση, με έμφαση σε θέματα Ελληνισμού και Ελληνικότητας. Στον χώρο της Ομογένειας συντέλεσε καθοριστικά στην καλλιέργεια και προαγωγή της Ελληνικής Γλώσσας, Ιστορίας, Σκέψης και Πολιτισμού.

Η βιβλιοθήκη του περιλαμβάνει χιλιάδες τόμους στους τομείς της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Κριτικής (εκτενείς σειρές έργων μεγάλου αριθμού νεοελλήνων λογοτεχνών -Βάρναλη, Βασιλικού, Εγγονόπουλου, Ελύτη, Καβάφη, Καζαντζάκη, Κάλας, Κάλβου, Κατσαρού, Κωστ. Μητροπούλου, Μυριβήλη, Μωρεάς, Νάκου, Παπαδιαμάντη, Πλασκοβίτη, Ρίτσου, Σεφέρη, Σικελιανού, Χάκκα, Χριστοδούλου κ.α.- και της σχετικής με αυτούς κριτικής), της ελληνικής Λαογραφίας (Δημοτικό Τραγούδι, Παροιμίες, Καραγκιόζης), του Θεάτρου, αλλά και θεωρητικά έργα σχετικά με τη Μουσική, τις Τέχνες, το Ρεμπέτικο, την Κοινωνική Λειτουργία της Τέχνης, καθώς και εξαιρετικές συλλογές ξένης λογοτεχνίας (συλλογές Αγγλοαμερικανικής, Γαλλικής, Ιταλικής, Ρωσικής Λογοτεχνίας), Θεωρία Λογοτεχνίας, Συγκριτική Λογοτεχνία, Ελληνική Ιστορία (Γενική, Αχαΐας, Εθνικής Αντίστασης).
Ακολουθεί βιογραφικό σημείωμα:

Ι. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Διδακτορικό Δίπλωμα 1985 Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας

Master’s 1973 Brooklyn College, City University of New York
Κλάδος: Comparative Literature and Classics

Bachelor 1969 Hunter College, City University of New York
Κλάδος: History and Political Science

Απολυτήριο Γυμνασίου 1956 Γυμνάσιο Νικαίας

ΙΙ. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ

St. John’s University,
Associate Professor 1993-1999 Θέματα Διδασκαλίας:
-Modern Greek Literature
-Modern Greek Poetry
-Modern Greek Language

Πανεπιστήμιο Πατρών, Τμήμα Παιδαγωγών,
Επίκουρος Καθηγητής 1986-1993 Θέματα Διδασκαλίας:
-Μεθοδολογία Ερεύνης
-Ανθρώπινος Λόγος κι Επικοινωνία
-Δραματικές Τέχνες και Αγωγή
-Φοιτητικά Κινήματα κι Ελληνική Παιδεία

Deree College of the American College of Greece,
Assistant Professor 1975-1985 Θέματα Διδασκαλίας:
-Classical Civilization and Literature
-Angloamerican Literature
-Nikos Kazantzakis and the World of Ideas
-Social Function of the Arts
-Dramatic Arts
-Research Methodology

Queens College, City University of New York,
Adjunct Lecturer 1972-1975 Θέματα Διδασκαλίας:
-Νεοελληνική Γλώσσα
-Νεοελληνική Λογοτεχνία

ΙΙΙ. ΑΛΛΕΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙΣ

• Υπουργείο Πολιτισμού,
  Σύμβουλος, 1987-1988 Θέματα Αθλητισμού & Αποδήμου Ελληνισμού

• Βιβλιοθήκη της Βουλής, 1983-1985 Μέλος Επιτροπής για την Εκπόνηση Μελέτης
  Λειτουργίας της Βιβλιοθήκης της Βουλής

• Modern Language Association of America – International Bibliography. Επικεφαλής Ελληνικού Τμήματος, 1972-1977

• Επιτροπή Χορήγησης Άδειας Διδασκαλίας Ελληνικών σε Δασκάλους και Καθηγητές Αμερικανικών Σχολείων, 1970-1975.

• Modern Greek Studies Association, Βιβλιογράφος και Ιδρυ­τικό Μέλος, 1968-1978.

IV. ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

-Τιμητική Διάκριση για το συγγραφικό και πολιτιστικό έργο από τον Σύλλογο Κρητών "Η Ομόνοια" Νέας Υόρκης, 2004.

-Τιμητική Διάκριση για το συγγραφικό έργο, Πολιτιστικός Σύλλογος "Κρίκος" της Νέας Υόρκης, 2001.

-Τιμητική Πλακέτα για το Συγγραφικό και Εκπαιδευτικό Έργο από τον Δήμο Νικαίας, 1998.

-Συνεντεύξεις και δημοσιεύσεις σε περιοδικά, το Ραδιόφωνο, την Τηλεόραση.

V. ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Α. Μελέτες

Η Παροιμία ως Ποίηση και ως Θυμοσοφία. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2007.
Ο Σπύρος Πλασκοβίτης και η Τέχνη του Συγγραφέα. Αθήνα: Εκδόσεις Κυριακίδη, 2007.
Η Ελληνική Πρωτοπορία: Νίκολας Κάλλας- Θεόδωρος Ντόρρος. Αθήνα: Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2005.
Πάτρα: Πολιτιστική Πολυμορφία και Εαυτότητα. Δοκίμια και Μελέτες. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2004.
The Greeks Against the Odds: Essays on Literary Bilingualism. New York: Seaburn Publishers, 2004.
Καπιταλιστικός Σοσιαλισμός και Ελληνικές Ιδιαιτερότητες. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2001.
Πολιτιστικοί Ανταγωνισμοί και Ελληνισμός. Αθήνα: Εκδόσεις Α. Σάκκουλα, 2001.
Θεατρική Αγωγή και Παιχνίδι. Αθήνα: Εκδόσεις Γρηγόρη, 1995.
Φοιτητικά Κινήματα και Ελληνική Παιδεία. Τόμος Α΄: Από τον Ρήγα Φεραίο στην Κατοχή. Τόμος Β΄: Από την ΕΠΟΝ στο Πολυτεχνείο. Αθήνα: Εκδόσεις Ποντίκι, 1993.
Ποιητές και Νεοελληνική Μυθογένεια. Πάτρα: Αχαϊκές Εκδόσεις, 1992.
Οι Έλληνες Μετανάστες και το Ελληνοαμερικανικό Μυθιστόρημα.. Αθήνα: Εκδόσεις Φιλιππότη, 1985.
Μελοποιημένη Ποίηση και Μουσικά Έργα. Αθήνα: Εκδόσεις Θεωρία, 1985.
Κίμων Φράιερ: Θεωρητικός και Κριτικός της Ποίησης. Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος, 1984.
Βιβλιογραφία Βασίλη Βασιλικού, 1949-1982. Αθήνα: Εκδόσεις Δωρικός, 1984.
Ζαν Μωρεάς ως Έλληνας Συγγραφέας. Αθήνα: Εκδόσεις Δωρικός,  1984.
Mikis Theodorakis: Music and Social Change (Preface by Mikis Theodorakis and Arthur Miller). New York: Praegar Publishers, 1972, London: Allen and Unwin, 1973, Barcelona: Desposa Editiones, 1976.

Β. Ποίηση

Επί Ξύλου Κρεμάμενος. Αθήνα: Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2008.
Η Πόλη και το Σώμα. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2006.
The Aquatic Body of God. New York: Seaburn Publishers, 2003.
Τραγούδια του Κατατρεγμού. Αθήνα: Εκδόσεις Οδός Πανός, 2003.
Ο Εκφυλισμός του Γύγη. Αθήνα: Εκσόδεις Οδός Πανός, 1999.
Ο Εγγαστρίμυθος. Αθήνα: Εκδόσεις Εκάτη, 1996.
The House of Chan. Athens: Efstathiadis Group, 1984.
Ο Έπαφος. Αθήνα: Εκδόσεις Φιλιππότη, 1982.
Υδρόβιο Σώμα. Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος, 1980.
Ανθρωπογραφία. Αθήνα: Εκδόσεις Πλειάς, 1978.
Διαβήματα. Αθήνα: Εκδόσεις Π. Λαλιώτη, 1976.
Ετερότροπα. Αθήνα: Εκδόσεις Π. Λαλιώτη, 1976.
Τρόποι. Αθήνα: Εκδόσεις Π. Λαλιώτη, 1976.
Americadomina. Athens - New York, Lemma / Pleias Publishers, 1975.
Οι Κάτοικοι της Ελλάδας. New York: Athens Printing, 1971.

Γ. Μεταφράσεις

Ευριπίδου Βάκχαι. Αθήνα: Εκδόσεις Κάκτος, 1993.
Γιάννη Ρίτσου The Bridge. New York: BOA Editions, 1989.
Τζακ Λόντον, Ο Αλκοολικός. Αθήνα: Εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, 1987.
Mikis Theodorakis, Music and Theatre. Athens: Efstathiadis Group, 1983.

Δ. Πρόλογοι – Επιμέλεια

Ξανθίππης Τσίτσαρη. Η Γυναίκα της μεσσάντρας. Μυθιστόρημα. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2006.
Χέρμαν Φρανκ Μάγερ. Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Manheim / Αθήνα: Εκδόσεις THETIS, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2003.
Ηeinz A. Richter. Η Eπέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα. Αθήνα: Εκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας, 1937.
Μιχάλη Μοίρα. Ο Λαθραίος. Μυθιστόρημα. Αθήνα: Εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλου, 1987.

Ε. ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

«Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η Ελληνική Εκκλησία στην Αμερική»
«Ελληνικές Παροιμίες: Ποιητικές και Πεζολογικές, Έννοιες και Λεξιλόγιο»
«Ιστορία της Ελληνικής Αποδημίας στην Αμερική»
«Οι Θεατρικοί Μονόλογοι του Γιάννη Ρίτσου»
«Ο Νίκος Καζαντζάκης και ο κόσμος των Ιδεών»

O Γρηγόρης Γιάνναρος, (Σαλµώνη Ηλείας 1936 - Αθήνα 1997) ήταν μέλος της παράνοµης ΕΠΟΝ, ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ και στη συνέχεια µέλος του Κεντρικού Συµβουλίου της Δηµοκρατικής Νεολαίας Λαµπράκη, ο Γρ. Γιάνναρος σπούδασε Οικονοµικές Επιστήµες στην Αθήνα και έπειτα στη Μόσχα (1966-1970). Μετά τη διάσπαση του 1968, τάχθηκε µε το ΚΚΕ εσ. Από το 1972 στην Αθήνα ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Στη µεταπολίτευση υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ εσ. και της Ε.ΑΡ. (συµµετοχή στο Εκτελεστικό Γραφείο), και του Συνασπισµού (µέλος της Πολιτικής Γραµµατείας). Διευθυντής της Αυγής (1978-1988) και του περιοδικού Κοµµουνιστική Θεωρία και Πολιτική (1975-1978). Βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισµού (1990-1994). Αναπληρωτής Υπουργός Βιοµηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας στην οικουµενική κυβέρνηση Ξ. Ζολώτα. Ιδρυτικό µέλος των ΑΣΚΙ, γραµµατέας του Διοικητικού Συµβουλίου της Εταιρείας από το 1994 έως το θάνατο του.

Η Αθηνά Γιάνναρου-Νικολάου γεννήθηκε στη Σαλμώνη Ηλείας και υπήρξε στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ και της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Με το πραξικόπημα του 1967 εντάχθηκε στο ΚΚΕ και στη διάσπαση συμπαρατάχθηκε με το Γραφείο της Κ.Ε. του ΚΚΕ Εσωτερικού, συμβάλλοντας, στα χρόνια της παρανομίας αλλά και μετά το 1974, στη συγκρότηση των οργανώσεων της Αθήνας του ΚΚΕ Εσ. Έως σήμερα συνεχίζει να είναι ενταγμένη πολιτικά στο χώρο της τιτλοφορούμενης Ανανεωτικής Αριστεράς. Το 1988 εξέδωσε το πρώτο λογοτεχνικό της έργο και έκτοτε ασχολείται σταθερά με τη λογοτεχνία. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ΕΜΙΑΝ.