Ο Δημήτρης Χατζής γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1913. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του για οικονομικούς λόγους. Το 1935 εντάσσεται στο ΚΚΕ και αναπτύσσει κομματική δραστηριότητα στα Γιάννενα. Το 1936 συλλαμβάνεται κι εξορίζεται στη Φολέγανδρο. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής εντάσσεται στο ΕΑΜ κι εργάζεται στη σύνταξη της εφημερίδας Ελεύθερη Ελλάδα. Μετά το τέλος του Εμφυλίου αυτοεξορίζεται στη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Στη Βουδαπέστη μελετά βυζαντινή και μεταβυζαντινή ιστορία και λογοτεχνία και αργότερα ιδρύει το Νεοελληνικό Ινστιτούτο. Συνεργάζεται με τον εκδοτικό οίκο Europa κι επιμελείται 80 περίπου εκδόσεις έργων νεοελληνικής λογοτεχνίας, μεταφρασμένων στα ουγγρικά. Το 1975 επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα. Τον ίδιο χρόνο διδάσκει νεοελληνική λογοτεχνία στη Σχολή Μηχανολόγων του Πανεπιστημίου Πατρών (τα μαθήματα διακόπτονται από τον Γ. Ράλλη με το πρόσχημα ότι δεν είχε υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία). Παίρνει μέρος στον σχεδιασμό του περιοδικού Δομή, συνεργάζεται με το περιοδικό Αντί κι εκδίδει τέσσερα τεύχη του περιοδικού Πρίσμα. Πεθαίνει από καρκίνο τον Μάρτιο του 1981.

Έργα του: Η φωτιά (1946), Το τέλος της μικρής μας πόλης (1953, 1963), Ανυπεράσπιστοι (1965), Το διπλό βιβλίο (1976), κ.ά. Σε συνεργασία με την Μέλπω Αξιώτη επιμελήθηκε κι εξέδωσε την ανθολογία νεοελληνικού διηγήματος Antigone lebt (Η Αντιγόνη ζει, 1960, 21961).

Πηγή: Γιώργος Δ. Παγανός (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Δημήτρης Χατζής», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ‘40 ώς τη δικτατορία του ‘67, τ. Η΄, Αθήνα, Σοκόλης 1992, σ. 172-249.

Τα αδέρφια Γιωργάκης, Θεόδωρος και Γιαννάκης Γούλενος έπαιξαν ρόλο στις μάχες κατά του Δράμαλη και αλλού στο Μοριά. Ο Γιαννάκης υπήρξε σε μερικές Εθνοσυνελεύσεις πληρεξούσιος Πραστού και κατόπιν δήμαρχος στο Λεωνίδιο.

Ο Δημήτριος Γούναρης ( Πάτρα 1867-Αθήνα 1922 ) σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Γερμανία, το Παρίσι και το Λονδίνο. Το 1893 άρχισε να δικηγορεί στην Πάτρα. Στις εκλογές του 1902 ο Γούναρης πρωτοεκλέχτηκε ανεξάρτητος βουλευτής Αχαΐας, απέτυχε ωστόσο στις εκλογές του 1905, ενώ στις εκλογές του 1906 επανεκλέχτηκε. Τον Οκτώβριο του 1906 εμφανίστηκε στη Βουλή το «κόμμα των Ιαπώνων», με κύριο εμψυχωτή τον Γούναρη. Τον Ιούνιο του 1908, έγινε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Θεοτόκη, με αποτέλεσμα τη διάλυση της ομάδας των «Ιαπώνων». Ο ίδιος παραιτήθηκε από την κυβέρνηση Θεοτόκη στις αρχές του Φεβρουαρίου του 1909. Στις εκλογές του 1910 δεν υπέβαλε υποψηφιότητα, ενώ στις εκλογές του 1912 εκλέχτηκε ανεξάρτητος βουλευτής Αχαΐας με ρητή δήλωση ότι θα είναι «αντιπολιτευόμενος». Τον Φεβρουάριο του 1915, όταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος διαφώνησε με την εισήγηση του Βενιζέλου να λάβει μέρος η Ελλάδα στην επιχείρηση των Αγγλογάλλων στα Δαρδανέλια, ύστερα από την παραίτηση του Βενιζέλου ο Γούναρης σχημάτισε στις 25 Φεβρουαρίου την πρώτη του κυβέρνηση.
Στις εκλογές της 31ης Μαΐου 1915 ως ιδρυτής του κόμματος των «εθνικοφρόνων» που το μετονόμασε αργότερα (1920) σε «Λαϊκό κόμμα» ο Γούναρης έχασε και υπερίσχυσε με μειωμένη δύναμη ο Βενιζέλος. Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1915 το κόμμα των Φιλελευθέρων δεν έλαβε μέρος. Στη δεύτερη διάλυση της Βουλής τον ίδιο χρόνο ο Γούναρης βγήκε νικητής στις εκλογές με αποχή μεγάλου τμήματος του λαού. Ως αντιβενιζελικός εκτοπίστηκε τον Ιούνιο του 1917 στο Αιάκειο της Κορσικής. Το 1919 διέφυγε από την Κορσική και ζήτησε πολιτικό άσυλο στην Ιταλία. Ξαναγύρισε στην Ελλάδα όταν προκήρυξε ο Βενιζέλος εκλογές για την 1 Νοεμβρίου του 1920. Αυτές οι εκλογές έδωσαν την πλειοψηφία στην Ηνωμένη Αντιπολίτευση με ισχυρότερο κόμμα στη Βουλή το «Λαϊκό κόμμα» του Γούναρη. Ο Γούναρης καταδικάστηκε - χωρίς ο ίδιος να απολογηθεί- από έκτακτο στρατοδικείο (στην γνωστή δίκη των έξι), στις 15 Νοεμβρίου του 1922 στην ποινή του θανάτου ως ένοχος «εσχάτης προδοσίας» για την Μικρασιατική καταστροφή.

Ο Βασίλειος και ο Παναγιώτης ήταν γιοί του Μιχαήλ Γούτου. Ο Βασίλειος (που πέθανε το 1938) είχε παντρευτεί τη Μερόπη Τζανέλη με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Μανώλη και τον Μιχαλάκη. Ο Παναγιώτης παντρεύτηκε την Μυρσίνη Κουκλέλη και απέκτησε τρία παιδιά: την Μαριτσίκα, τον Μιχάλη (σύζυγο Αργίνης Ζάννα) και την Πηνελόπη.

Ο εμπορικός οίκος Αδελφοί Μ.Γούτου (Βασίλειος και Παναγιώτης) είχε έδρα τη Μυτιλήνη και υποκατάστημα στην Κωνσταντινούπολη με την επωνυμία M.Gouto Frères. Βασικός υπάλληλος στη Μυτιλήνη ήταν ο Νικ. Πασπάτης και συνεργάτης του εμπορικού οίκου στο Αϊβαλί, ο Μιχαήλ Π. Στρογγύλης. Στο αρχείο βρέθηκε μία γνωστοποίηση του 1898 με την οποία ανακοινώνεται η διάλυση της εμπορικής εταιρείας που εργαζόταν στη Μυτιλήνη υπό την επωνυμία Αδελφοί Β.Βενλή & Σία και στην Κων/πολη, Β.Μ.Γούτου & Σία. Από τη δεκαετία του 1920, οι επιστολές απευθύνονται στον Βασίλειο Γούτο και στους γιους του Μανώλη και Μιχαλάκη που ασχολήθηκαν στη συνέχεια με την αντιπροσωπεία της εταιρείας καυσίμων Socony Vacuum Oil Co, πρώην Standard Oil Co, και αργότερα με αντιπροσωπείες αυτοκινήτων.

Ο Γεώργιος Γρίβας ήταν γιος του Χρήστου Γρίβα και γόνος της ακαρνανικής, ιστορικής οικογένειας Γρίβα, της οποίας η δράση υπήρξε σημαντικότατη στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, στην επανάσταση του 1821, καθώς και στο ελεύθερο ελληνικό κράτος. Σκοτώθηκε κατά την τελευταία πολιορκία του Μεσολογγίου το 1826.

Οπλαρχηγός από το Ξηρόμερο που έδρασε κατά τον Αγώνα στο Μοριά και την Αιτωλία. «Τύραννος» του Ναυπλίου στα 1827 και συχνά ανακατεμένος σε στάσεις και ταραχές. Πρωταγωνίστησε στην εξέγερση της Ηπείρου το 1854 και με την έξωση του Όθωνα κατέλαβε το Μεσολόγγι, όπου τον βρήκε ο θάνατος.

Η συλλογή είναι αποτέλεσμα συνεργασίας των δύο φίλων, στελεχών της Ν.ΕΔΑ και της ΔΝΛ. Ο πρώτος, σηροτρόφος από το Σουφλί, ανταρτοεπονίτης της Κατοχής, κατάδικος για 4 χρόνια με το Γ΄ Ψήφισμα του Εμφυλίου, και επί δέκα χρόνια πολιτικός εξοριστος επί μετεμφυλιοπολεμικής «δημοκρατίας», χρημάτισε μέλος του Κ.Σ. των δύο οργανώσεων της νεολαίας της Αριστεράς την περίοδο 1961–1965 και μέλος της Δ.Ε. της ΕΔΑ από το 1962. Ο δεύτερος, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε νομικά στο εκεί Πανεπιστήμιο, δουλεύοντας συγχρόνως και δραστηριοποιούμενος στις γραμμές της Αριστεράς, υπήρξε μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας και της Ε.Π. Θεσσαλονίκης των οργανώσεων αυτών (1960–1965), καθώς και δημοτικός σύμβουλος της πόλης μετά τις δημοτικές εκλογές του 1964 ώς το 1967. Και τους δύο τούς συνέλαβε η ασφάλεια από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας και κρατήθηκαν, στη Γυάρο και στο Παρθένι της Λέρου ο πρώτος, στη Γυάρο και στο Λακκί Λέρου ο δεύτερος, για μία περίπου τετραετία. Σήμερα ο Στέφανος Στεφάνου εξακολουθεί να εργάζεται ως επιμελητής εκδόσεων, διορθώνοντας βιβλία, αφού δεν μπόρεσε, όπως συνηθίζει να λέει, να διορθώσει τον κόσμο, ενώ ο Αλέκος Γρίμπας εξακολουθεί να δικηγορεί υπερασπιζόμενος συνήθως διωκόμενους φοιτητές και άλλους «άτακτους» πολίτες.

Πρόκειται για βενιζελική οργάνωση σκοπός της οποίας ήταν “η αδέλφωσις των Ελλήνων προς εξυπηρέτησιν της εμπολέμου πατρίδος”. [Τυπωμένο motto στα επιστολόχαρτα].
Έδρα της Ενώσεως η Αθήνα, διεύθυνση Βουκουρεστίου 9.
Πρόεδρος: Γεώργιος Αβέρωφ (υπογράφει και ο Ι. Ηλιάσκος).
Γενικός Γραμματέας: Αλέξανδρος Κασσαβέτης (υπογράφει και ο Κ. Ελευθερουδάκης ο οποίος είναι πρόεδρος της Επιτροπής της Κάλτσας του Στρατιώτου.

Συγκροτήθηκε με το Νομοθετικό Διάταγμα της 31ης Οκτωβρίου 1925 "περί συστάσεως Γραφείων Προστασίας Ελληνικού Καπνού", ενώ από το 1945 παύει να υφίσταται ως αυτόνομη διοικητική υπηρεσία υπαγόμενο στον Αυτόνομο Οργανισμό Προστασίας Ελληνικού Καπνού ως περιφερειακή του υπηρεσία.

Συγκροτήθηκε με το Νομοθετικό Διάταγμα της 31ης Οκτωβρίου 1925 "περί συστάσεως Γραφείων Προστασίας Ελληνικού Καπνού", ενώ από το 1945 παύει να υφίσταται ως αυτόνομη διοικητική υπηρεσία υπαγόμενο στον Αυτόνομο Οργανισμό Προστασίας Ελληνικού Καπνού ως περιφερειακή του υπηρεσία.

Συγκροτήθηκε με το Νομοθετικό Διάταγμα της 31ης Οκτωβρίου 1925 "περί συστάσεως Γραφείων Προστασίας Ελληνικού Καπνού", ενώ από το 1945 παύει να υφίσταται ως αυτόνομη διοικητική υπηρεσία υπαγόμενο στον Αυτόνομο Οργανισμό Προστασίας Ελληνικού Καπνού ως περιφερειακή του υπηρεσία.

Συγκροτήθηκε με το Νομοθετικό Διάταγμα της 31ης Οκτωβρίου 1925 "περί συστάσεως Γραφείων Προστασίας Ελληνικού Καπνού", ενώ από το 1945 παύει να υφίσταται ως αυτόνομη διοικητική υπηρεσία υπαγόμενο στον Αυτόνομο Οργανισμό Προστασίας Ελληνικού Καπνού ως περιφερειακή του υπηρεσία.

Ιστορική οικογένεια της ανατολικής Μάνης, το πιθανότερο είναι να είναι γηγενείς. Αναδείχθηκαν σε ισχυρούς τοπικούς παράγοντες και διαδραμάτισαν ηγετικό ρόλο στην περιοχή τόσο κατά τα χρόνια της Επανάστασης όσο και πριν και μετά από αυτήν.

Έλληνας πολιτικός, που διετέλεσε Νομάρχης Σάμου (από το 1945), υφυπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Πλαστήρα (1951-1952) και βουλευτής Σάμου επί σειρά ετών.

Ο Νίκος Γρηγοριάδης γεννήθηκε στο χωριό Κορυφή του Κιλκίς το 1931. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, απ’ όπου αποφοίτησε το 1958. Την περίοδο 1959-1982 εργάστηκε ως φιλόλογος στην ιδιωτική και δημόσια Μέση Εκπαίδευση στην Ελλάδα και το εξωτερικό (ελληνικά σχολεία στη Λιβύη), ενώ από το 1983 εργάστηκε ως σχολικός σύμβουλος.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1963 με την ποιητική συλλογή Το βάθος της ληκύθου. Ακολούθησαν οι συλλογές Δειγματοληψία Α΄ (1981), Ο κήπος και η πύλη (1982), Τα μέτρα και τα σταθμά (1983), Η απουσία και ο λόγος (1985), Ίσκιοι (1987), Το αθέατο μέσα μας (1988), Βουστροφηδόν. Το σύνταγμα της ζωής (1988, ως Νικόλας Ταλμάν), Flora mirabilis. Ο πίθος και το φανάρι (1992), Μαύρες ακτές (1994), Δειγματοληψία Β΄ (1996), Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998), Ανάβαση (2002), Και στρεβλές ρίμες (2006) και η συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα [1963-2005] (2007).
Έγραψε, ακόμα, το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Ο Κίμωνας, το οποίο παρέμεινε ανέκδοτο.
Έγραψε, επίσης, τα δοκίμια Το δημιουργικό γράψιμο, η τέχνη και η τεχνική του. Δοκίμια προβληματισμού (3 τόμοι, 1979) και Αναγνώσεις λογοτεχνικών κειμένων (1992).
Υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας των Κειμένων νεοελληνικής λογοτεχνίας Α΄ και Β΄ Λυκείου, διευθυντής των εκδόσεων «Κώδικας» και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Ήταν παντρεμένος με την Κική (Κυριακή) Γρηγοριάδου.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.
Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα: Πατάκης, 2007, σ. 442.
Βάση δεδομένων Βιβλιοnet

Έλληνας στρατιωτικός (υποστράτηγος Πεζικού) και πολιτικός, που διακρίθηκε για την ανάμειξή του στην Εθνική Αντίσταση και την προσχώρησή του στο ΕΑΜ.

Ο Γιάννης Γρυπάρης γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1871 στη Σίφνο. Το 1874 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Πόλη. Ο Γρυπάρης φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή (1884-1888). Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (1888-1892). Το 1897 αρίστευσε στις πτυχιακές εξετάσεις. Υπηρέτησε στην εκπαίδευση ως Σχολάρχης στο Σκούταρι Πόλης (1893-1894), στην Αρτάκη (1894-1895), στο Διπλοκιόνιον Πόλης (1895-1896), στη Σίφνο (1897-1899), στις Σπέτσες (1899-1901), στη Σίφνο (1904), καθηγητής στο Γυμνάσιο Άμφισσας (1904-1907), Σχολάρχης στη Μύκονο (1907-1910), καθηγητής στο Αίγιο (1910-1911), καθηγητής στην Αθήνα (1911-1913), καθηγητής Βαρβακείου (1913), Γυμνασιάρχης στο Γύθειο (1914-1915), γυμνασιάρχης στο Μεσολόγγι (1915-1917), Γενικός Επιθεωρητής Θ΄ Περιφερείας στη Χαλκίδα (1917-1920), καθηγητής στην ιδιωτική σχολή Αηδονοπούλου (1921-1922), Τμηματάρχης Α΄ στο Τμήμα Γραμμάτων και Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας (1923-1926), Διευθυντής Επιστημών και Τεχνών Υπουργείου Παιδείας (1926-1930), διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1930-1935). Παρέμεινε στο εξωτερικό από το 1912 (οπότε και παντρεύτηκε στη Νεάπολη της Ιταλίας) ως το 1914. Πέθανε την 1η Ιουλίου 1942.
Το 1889 εξέδωσε με συμφοιτητές του το περιοδικό Ελικών, όπου συνεργάστηκε με ψευδώνυμο Όλπις ο Γρυπεύς. Το 1892 υπέβαλε στο Φιλαδέλφειο διαγωνισμό τη συλλογή «Δειλινά» και την ίδια χρονιά δημοσίευσε ποιήματα με ψευδώνυμο Γιάννης Αρτεμωνιάτης. Τον Οκτώβριο του 1892 δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά ποιήμά του στο περιοδικό Εστία. Από το 1893 συνεργάστηκε στο περιοδικό Φιλολογική Ηχώ της Πόλης. Το 1895 δημοσιεύθηκαν δώδεκα «Σκαραβαίοι» του στο περιοδικό Εστία προκαλώντας αντιφατικές αντιδράσεις. Από το 1896 εξέδωσε ο ίδιος τη Φιλολογική Ηχώ. Το 1911 κυκλοφόρησαν στη Βιβλιοθήκη Φέξη τρεις μεταφράσεις του Αισχύλου. Την ίδια χρονιά δημοσιεύθηκαν τα περισσότερα ποιήματά του στο περιοδικό Γράμματα Αλεξανδρείας. Το 1919 εκδόθηκαν οι Σκαραβαίοι και Τερακόττες και βραβεύθηκαν με το Αριστείο Γραμμάτων. Το 1925 εργάστηκε ως διευθυντής Συντάξεως της Εικονογραφημένης της Ελλάδος. Το 1929 παραστάθηκε στις Δελφικές γιορτές ο Προμηθέας Δεσμώτης σε μετάφραση δική του και το 1937 κυκλοφόρησε ολοκληρωμένος ο Αισχύλος του από τις εκδόσεις Εστία.