Μηνιαία έκδοση του Ορειβατικού Συλλόγου Ν. Αγχιάλου

1856: Γεννιέται στο Τουρκοκρατούμενο Ηράκλειο Κρήτης • 1892: Γυμνασιάρχης στο τετρατάξιο «Ελληνικό Γυμνάσιο Χανίων» • 1893: Διευθυντής στο Γυμνάσιο Ηρακλείου • 1899: Γενικός Γραμματέας της Ανωτέρας Δ/νσεως και Γενικός 2 Επιθεωρητής Δημόσιας Εκπαίδευσης της «Κρητικής Πολιτείας» • 1901-5: Ξανά Γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο Ηρακλείου (καθηγητής του Ν. Καζαντζάκη) • 1900: Εισηγητής στο Α΄ Εκπαιδευτικό Συνέδριο της Κρητικής Πολιτείας, στα Χανιά. • 1904: Γραμματέας του τμήματος Μέσης Εκπαίδευσης στο Α΄ Εκπαιδευτικό Συνέδριο (Αθήνα). • 1905: Αποσύρεται από τη Δημόσια Εκπαίδευση και ιδρύει το ιδιωτικό Λύκειο «Κοραής» στο Ηράκλειο • 1909: Πεθαίνει σε ηλικία 53 ετών.

Ο Μιχάλης Περίδης, γιος του Ιωάννη και της Αγγελικής, γεννήθηκε στον Άη Στράτη το 1894. Σε πολύ μικρή ηλικία ήρθε στην Αλεξάνδρεια, όπου φοίτησε στην Τοσιτσαία Δημοτική Σχολή και στη συνέχεια στο εμπορικό τμήμα του Αβερωφείου Γυμνασίου. Το 1918 πήρε πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια συνεχίζοντας παράλληλα τις σπουδές του στην Γενεύη ως διδακτορικός φοιτητής. Στην Αλεξάνδρεια εργάστηκε ως δικηγόρος.
Το 1924 παντρεύτηκε τη ζωγράφο Εριέττα Καμπουράκη και το 1952 μετακόμισαν στην Αθήνα. Εκεί, ο Μιχάλης Περίδης έμεινε μέχρι τον θάνατό του, στις 20 Φεβρουαρίου 1968.
Η ενασχόλησή του με τα γράμματα άρχισε το 1914, όταν γνώρισε τους συνεργάτες του αλεξανδρινού περιοδικού Γράμματα. Το 1915 αρθρογραφούσε στην αλεξανδρινή εφημερίδα Τα νέα του Γιάννη Κασιμάτη με το ψευδώνυμο «Ένας» και παράλληλα ξεκίνησε τη συνεργασία του με το περιοδικό Γράμματα. Στην πορεία ο Μιχάλης Περίδης υπήρξε δυναμικό μέλος στην έκδοση του περιοδικού. Το 1920 έγινε αρχισυντάκτης στα Γράμματα μέχρι και το τέλος της έκδοσής τους, το 1921. Η ενασχόλησή του με το περιοδικό υπήρξε η αφορμή να γνωρίσει τον Κ.Π. Καβάφη, να γινεί φίλος με τον Γιάννη Κεφαλληνό και να συνεργαστεί με μια σειρά από σημαντικά πρόσωπα της εποχής. Ο Μιχάλης Περίδης υπήρξε ένας από τους πρώτους μελετητές του αρχείου Καβάφη και το βιβλίο του Ο βίος και το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη μία από τις πρώτες μελέτες που άντλησαν τεκμήρια από αυτό.
Έργα:
Πεζά: Αγωνίες (1916), Οι Γαλανοί στην Αλεξάνδρεια (1953).
Μελέτες: Costis Palamas: un aperçu de la vie et de l’œuvre du poéte (1938), Ο βίος και το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη (1948), Κ.Π. Καβάφης, Ανέκδοτα πεζά κείμενα. Εισαγωγή και μετάφραση Μιχάλης Περίδης (1963), Η ελληνική γλώσσα και η σημερινή μορφή της (1965).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Μαρία Ρώτα, Το περιοδικό Γράμματα της Αλεξάνδρειας (1911-1919), Αθήνα 1994, διδακτορική διατριβή, ΕΚΠΑ. 2. Μιχάλης Περίδης, Οι Γαλανοί στην Αλεξάνδρεια, Αγωνίες, φιλολογική επιμέλεια Ευριπίδης Γαραντούδης - Μαρία Ρώτα, Αθήνα, Gutenberg, 2018. 3. Υλικό του αρχείου].

Ο Νίκος Περάκης γεννήθηκε το 1944 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος είχε γεννηθεί κι είχε μεγαλώσει στα Χανιά. Το 1940 βρέθηκε στο μέτωπο ως ανθυπολοχαγός μεταφορών και μετά τη συνθηκολόγηση του 1941 κατέβηκε πεζή στο Γύθειο και με καΐκι στα Χανιά. Τραυματίστηκε στη Μάχη της Κρήτης από πυρά Στούκας και φυγαδεύτηκε τραυματίας στην Αγία Ρουμέλη, κι από εκεί με βάρκα στην Μάρσα Ματρούχ, κοντά στην Αλεξάνδρεια, όπου κατατάχτηκε σε ελληνικό τμήμα. Στην Αλεξάνδρεια γνώρισε και παντρεύτηκε την αιγυπτιώτισσα με κρητική καταγωγή Ειρήνη Παπαδάκη, με την οποία είχαν εξ αγχιστείας μακρινή συγγένεια (μια κοινή θεία). Η Ειρήνη Παπαδάκη είχε σπουδάσει αγροτική οικονομία στην Αγγλία και εργαζόταν εθελοντικά ως γραμματέας του βρετανού Υπουργού Πολέμου. Μετά την Απελευθέρωση, το ζεύγος Περάκη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην ερημιά πάνω από το κτήμα Ζωγράφου, όπου γεννήθηκαν και τα δύο μικρότερα παιδιά τους, η Αντιγόνη και ο Αριστοτέλης. Το 1956, ο Νίκος δεν κατάφερε να μπει στη Βαρβάκειο Σχολή ‒ήταν πρώτος επιλαχών στις εισαγωγικές εξετάσεις‒ ούτε στο 10ο Γυμνάσιο Αμπελοκήπων ‒ όπου δεν υπήρχε διαθέσιμη θέση. Ο πατέρας του τον έγραψε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, η οποία δέχτηκε τότε, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, Έλληνες μαθητές με χαμηλά δίδακτρα. Εκεί (στο Dörpfeld Gymnasium Athen) φοίτησαν λίγο αργότερα και τα δυο αδέλφια του. Ο Νίκος Περάκης ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σχέδιο από τα σχολικά του χρόνια και δούλεψε με τους βοηθούς του Βασίλη Φωτόπουλου στην Όμορφη πόλη του Μποστ και στην ταινία του Ελία Καζάν Αμέρικα Αμέρικα. Το 1962 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει σκηνογραφία και ενδυματολογία. Πρόλαβε να δουλέψει στα εργαστήρια της Όπερας του Μονάχου, της οποίας σκηνογράφος και τεχνικός διευθυντής ήταν ο Professor Helmut Jürgens (1902‒1963), ο οποίος τον πήρε στην τάξη του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (Akademie der Bildenden Künste). Παράλληλα με τις σπουδές του, εργάστηκε ως σκηνογράφος σε φοιτητικές παραστάσεις και σε μικρές σκηνές του Μονάχου, κι αργότερα στην εκπαιδευτική δημόσια τηλεόραση .

Το καλοκαίρι του 1966 επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκτίσει τη στρατιωτική του θητεία, ως επί το πλείστον στην Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) ‒ αποσπάστηκε και στο Λόχο Ορεινών Καταδρομών που τα χαράματα της 21ης Απριλίου του 1967 κατέλαβε τον Πύργο του ΟΤΕ στην Πλατεία Βικτωρίας. Απολύθηκε στα τέλη του 1968 κι έφυγε πάλι για τη Γερμανία. Εκεί συνδέθηκε με το χώρο του κινηματογράφου, αρχικά ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος και σχεδιαστής παραγωγής (production designer), στη συνέχεια και ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Κινηματογράφου των Δημιουργών» (Autorenfilm) του «Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου» (Junger Deutscher Film).

Ο Περάκης είχε διττή ‒εικαστική και σκηνοθετική‒ παρουσία στον κινηματογράφο από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το όνομά του ως εικαστικού συνδέθηκε με περισσότερες από 20 κινηματογραφικές παραγωγές ‒ ανάμεσά τους
το Ταμπούρλο (Die Blechtrommel 1978) και ο Ταξιδιώτης (Homo Faber 1991) του Volker Schlöndorff. Από τη φιλμογραφία του ‒η οποία έως σήμερα αριθμεί 16 παραγωγές με δική του σκηνοθεσία και δικό του (τις περισσότερες φορές) σενάριο‒ ξεχωρίζουν οι ταινίες Bomber und Paganini (1976), Λούφα και παραλλαγή (1984), BIOS και πολιτεία (1987) και Σειρήνες στο Αιγαίο (2005). Εργάστηκε επίσης για τη δημόσια τηλεόραση και τη διαφήμιση.

Παντρεύτηκε τρεις φορές, με τη βιβλιοπώλη Ingrid Lenz (1967), με την art dealer και art director Heidrun Brandt (1982) και με τη φιλόλογο και αργότερα casting director Ανέζα Τζήρου (1991), με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Κωστή Περάκη.

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1908. Από το 1926 έως το 1930 σπούδασε φαρμακευτική στο Στρασβούργο. Με την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη εργάστηκε ως φαρμακοποιός (1930-1955) και ιατρικός επισκέπτης (1955-1968). Υπήρξε βασικός συνεργάτης του περιοδικού Κοχλίας, καθώς και των περιοδικών Το 3ο μάτι, Μορφές και Διαγώνιος. Εκτός από λογοτεχνικό έχει και πλούσιο εικαστικό έργο. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1993.

Έργα του Ανδρέας Δημακούδης (1935), Ο πεθαμένος και η ανάσταση (1944), Εικόνες (ποιήματα, 1944), Πραγματογνωσία (1950), Ανακομιδή (ποιήματα, 1961), Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής (1963), Το μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης (1966), Μητέρα Θεσσαλονίκη (1970), Συνοδεία (1971), Πόλεως και νομού Δράμας παραμυθία (1986), κ.ά.

Πηγή: Γιώργος Αράγης (παρουσίαση – ανθολόγηση), «Νίκος-Γαβριήλ Πεντζίκης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ώς τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τ. Ζ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1993, σ. 46-115.

Διοικητικό και Πολιτικό όργανο που είχε αναλάβει τη διεύθυνση των επαναστατικών πραγμάτων στην Πελοπόννησο.

Το Μάιο του 1821, με πρωτοβουλία της Μεσσηνιακής Γερουσίας της Καλαμάτας, συγκλήθηκε παν-πελοποννησιακή συνέλευση. Πρόσκληση για συμμετοχή στάλθηκε και στις αρχές των τριών ναυτικών νησιών (Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά), τα οποία όμως αρνήθηκαν να στείλουν αντιπροσώπους. Οι εργασίες της Συνέλευσης που αρχικά είχε αποφασιστεί να γίνει στο Λεοντάρι, διεξήχθησαν στο χώρο της Μονής των Καλτεζών, ενός χωριού της Μαντινείας νότια της Τριπολιτσάς υπό την προεδρία του επικεφαλής της Μεσσηνιακής Γερουσίας Πέτρου Μαυρομιχάλη. Στη συνέλευση παρευρέθηκαν ισχυροί κοτζαμπάσηδες, ή εκπρόσωποι τους, κληρικοί, και λίγοι στρατιωτικοί και Φιλικοί.

Η συνέλευση εξέδωσε στις 26 Μαΐου ανακοίνωση με την οποία δημοσιοποιούσε την εκλογή Γερουσίας. Το όργανο αυτό, το οποίο αποφάσισε
την αυτοδίκαια υπαγωγή όλων των προηγουμένως υφιστάμενων Τοπικών Διοικήσεων σε αυτήν και πως θα είχε την ευθύνη της διεύθυνσης των επαναστατικών πραγμάτων για ολόκληρη την Πελοπόννησο, μέχρι την κατάληψη της πρωτεύουσας Τριπολιτσάς.

Η συνέλευση εξέλεξε εκτελεστική επιτροπή με το όνομα Πελοποννησιακή Γερουσία στην οποία συμμετείχαν όλα τα μεγάλα προυχοντικά τζάκια και ορισμένοι αρχιερείς και πολιτικοί και στρατιωτικοί:
• Θεοδώρητος, επίσκοπος Βρεσθένης (πρόεδρος)
• Σωτήρης Χαραλάμπης [Καλάβρυτα]
• Αθανάσιος Κανακάρης [Πάτρα]
• Αναγνώστης Δεληγιάννης –Παπαγιαννόπουλος [Λαγκάδια]
• Θεοχαράκης Ρέντης (Κόρινθος]
• Νικόλαος Πονηρόπουλος [Κυπαρισσία]
• Ρήγας Παλαμήδης [Στεμνίτσα] (γραμματέας)

Επρόκειτο, στην ουσία, για μία συντονισμένη ενέργεια των ισχυρών της ευρύτερης περιοχής να αντιπαρατεθούν στην εξουσία του Δημητρίου
Υψηλάντη, αδελφού και Πληρεξουσίου του Γενικού Επιτρόπου της Αρχής Αλέξανδρου Υψηλάντη, ο οποίος αναμενόταν να αφιχθεί στην
Πελοπόννησο. Στο διάστημα μέχρι την άφιξη του Δημητρίου Υψηλάντη, η Γερουσία προχώρησε στη διοικητική οργάνωση των επαρχιών, διεξήγαγε εκλογές επαρχιακών και κοινοτικών αντιπροσώπων, και προκήρυξε γενική επιστράτευση.

Έτσι, όταν στις 14 Ιουλίου 1821 έφτασε ο Δημήτριος Υψηλάντης στο Στρατόπεδο των Βερβαίνων «γενόμενος [...] δεκτός ως γενικός
πληρεξούσιος από τους στρατιωτικούς.», βρήκε οργανωμένη την Πελοποννησιακή Γερουσία, η οποία έδειξε εξαρχής ότι δεν ήταν διατεθειμένη να παραδώσει τη διεύθυνση των επαναστατικών πραγμάτων στον Υψηλάντη. Έτσι, το επόμενο διάστημα και μέχρι τη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, στην Πελοπόννησο υπήρχε ένα είδος διαρχίας με τον Υψηλάντη, από τη μία πλευρά, να έχει εκλεγεί από συνέλευση των στρατιωτικών αρχιστράτηγος των σωμάτων που θα πολιορκούσαν την Τριπολιτσά και, από την άλλη πλευρά, τη Πελοποννησιακή Γερουσία να εξακολουθεί να υφίσταται, χωρίς να τον αναγνωρίζει ως τέτοιο.

Το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών ιδρύθηκε το 1929 από τον καθηγητή Παιδαγωγικής Νικόλαο Εξαρχόπουλο και είναι το πρώτο πειραματικό σχολείο της χώρας. Στεγάστηκε σε νεόδμητο τότε διδακτήριο επί των οδών Σκουφά 43 και Λυκαβηττού, στο οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα, με την προσθήκη ενός ορόφου το 1956. Στο ίδιο κτήριο λειτούργησε κατά διαστήματα και το Εργαστήριο Πειραματικής Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η ίδρυση του Σχολείου αποσκοπούσε αφενός στην πρακτική άσκηση των πτυχιούχων των καθηγητικών σχολών – οι οποίοι ήταν παιδαγωγικά ακατάρτιστοι – και των μετεκπαιδευόμενων στο Πανεπιστήμιο δημοδιδασκάλων, και αφετέρου στην προαγωγή της παιδαγωγικής έρευνας, με ψυχολογικές παρατηρήσεις, σωματικές μετρήσεις, διεξαγωγή πειραμάτων και άλλα, υπό την εποπτεία του εκάστοτε καθηγητή Παιδαγωγικής. Το σχολείο σήμερα, υπαγόμενο από το 1982 στην Α΄ Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας, διατηρώντας όμως τους πνευματικούς του δεσμούς με το Πανεπιστήμιο, αποτελείται από ένα Δημοτικό, ένα Γυμνάσιο και ένα Λύκειο, τα δύο τελευταία με κοινή διεύθυνση και ενιαίο σύλλογο διδασκόντων.

Από το 2011 έως το 2015 είχε μετονομαστεί σε Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η ιστορία του Σχολείου είναι στενά συνυφασμένη με την ιστορία της Εκπαίδευσης στη χώρα μας, καθώς σε αυτό εφαρμόστηκαν διδακτικές καινοτομίες, αλλά και με τη γενικότερη ιστορία του τόπου. Στα χρόνια του Ελληνοϊταλικού πολέμου και της Κατοχής το διδακτήριο επιτάχθηκε και το αμφιθέατρο ανατινάχθηκε. Ο εξοπλισμός εν μέρει καταστράφηκε ή διηρπάγη. Τα περιστασιακά μαθήματα μεταφέρθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Διονυσίου και σε γειτονικές οικίες. Μαθητές του έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των κακουχιών ενώ ο απόφοιτός του Δημήτρης Λόης εκτελέστηκε για τη συμμετοχή του στο πρώτο μεγάλο αντιστασιακό σαμποτάζ στην Ευρώπη, την ανατίναξη των γραφείων της φιλοναζιστικής Ε.Σ.Π.Ο. στις 20 Σεπτεμβρίου 1942. Ο φιλόλογος Νικόλαος Σκιαδόπουλος δολοφονήθηκε από συνεργάτες των ναζί. Καθηγητής Αγγλικής ήταν ο αντιστασιακός Κομνηνός Πυρομάγλου. Η δασκάλα Αλεξάνδρα Μάνου παρέδιδε ραδιοφωνικά μαθήματα για τα παιδιά τής Αθήνας, καθώς τα σχολεία της πόλης υπολειτουργούσαν. Μέλος τής Σχολικής Εφορείας υπήρξε ο παράτολμος κινηματογραφιστής τής κατεχόμενης Αθήνας Άγγελος Παπαναστασίου. Παρά τις δυσκολίες που ακολούθησαν μετά την Απελευθέρωση, το Σχολείο συνέχισε τη λειτουργία του και απέδωσε στη χώρα Πρωθυπουργούς, πολιτικούς, επιστήμονες και καλλιτέχνες, καθώς και πλήθος κοινωνικά ενεργών πολιτών.

Ως Επόπτες υπηρέτησαν οι καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Εξαρχόπουλος (1929-1947), Σπυρίδων Καλλιάφας (1947-1956), Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος και Γεώργιος Σακελλαρίου (1956-1958), Κωνσταντίνος Σπετσιέρης (1958-1967), Νικόλαος Μελανίτης (1969-1974), Ιωάννης Μαρκαντώνης (1975-1985 και 1987-1996), Αντώνιος Δανασσής-Αφεντάκης (1985-1987 και 1996-1998), Γεώργιος Κρουσταλλάκης (1998-2001) και Μιχαήλ Κασσωτάκης (2002-2011, οπότε και καταργήθηκε ο θεσμός).

Από τους Διευθυντές του Σχολείου ξεχωρίζουν για τη δράση τους οι τρεις πρώτοι χρονολογικά, Γεώργιος Παλαιολόγος (1929-1930), Αναστάσιος Λεγάκις (1931-1945) και Ιωάννης Βερώνης (1945-1951).

(από την ιστοσελίδα http://www.greece2001.gr/writers/GiorgisPavlopoulos.html)
Ο Γιώργης Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας, στις 22 Ιουνίου 1924, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και Γυμνάσιο. Οι σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν ολοκληρώθηκαν. Εργάστηκε ως λογιστής και γραμματέας σε ιδιωτικούς φορείς. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του στο περιοδικό Οδυσσέας του Πύργου το 1943. Ποιήματα και κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά Ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά έντυπα και ανθολογίες. Συμμετείχε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Συνεργάστηκε με τον φίλο του ποιητή Τάκη Σινόπουλο, σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και συμμετείχε στην ΙΘ΄ Πανελλήνια έκθεση ζωγραφικής. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία, Η.Π.Α. και Καναδά.

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

(βλ. Γ. Ξουριά, Βιβλιογραφία (1940-2005) Γιώργη Παυλόπουλου, Λευκωσία 2005)

Το Κατώγι, Αθήνα, Ερμής, 1971.
Το Σακί, Αθήνα, Κέδρος, 1980.
Τα Αντικλείδια, Αθήνα, Στιγμή, 1988 (ανατύπωση: 1994).
Τριαντατρία Χαϊκού, Αθήνα, Στιγμή, 1990.
Της Γύφτισσας, (τετράγλωσση έκδοση), Πύργος, ιδιωτική έκδοση, 1996.
Λίγος Άμμος, Αθήνα, Νεφέλη, 1997.

Προθιερέας εν Μύθοις Κρήτης

Ο Πατριωτικός Όμιλος Απογόνων Αγωνιστών 1821 και Ιστορικών Γενών της Ελλάδας ιδρύθηκε το 1938 στην Αθήνα.
Πηγή: https://www.omilosapogonon1821.com/about-us [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020].

Το Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Προστασίας και Αντιλήψεως (Π.Ι.Κ.Π.Α.) ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της Βασίλισσας Σοφίας, το 1914, με την επωνυμία «Πατριωτικός Σύνδεσμος των Ελληνίδων» με την υπ’ αριθ. 6030/1914 απόφαση του πρωτοδικείου Αθηνών. Σκοπός το Συνδέσμου ήταν: α) η νοσηλεία των ασθενών και τραυματιών εν καιρώ πολέμου, σε συνεργασία με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και τη Στρατιωτική Υγειονομική Υπηρεσία και β) η περίθαλψη των απόρων οικογενειών των οποίων οι προστάτες βρισκόταν στις τάξεις του στρατού. Προς εξυπηρέτηση των βασικών αυτών σκοπών του Συνδέσμου αποφασίστηκε η εκπαίδευση επαρκούς και κατάλληλου νοσηλευτικού προσωπικού, η σύσταση νοσοκομείων, η συγκέντρωση και αποθήκευση ειδών ιματισμού και υγειονομικού υλικού, η διάδοση των στοιχειωδών γνώσεων υγιεινής και η καταπολέμηση των επιδημικών νοσημάτων και της φυματίωσης, η νοσηλεία και η περίθαλψη των φτωχών και των πασχόντων από ανίατες ασθένειες, η παροχή βοήθειας σε όσους πλήττονταν από θεομηνίες και στους πρόσφυγες, η προστασία και η περίθαλψη των παιδιών και των βρεφών απόρων γονέων, η σύσταση οικοκυρικής σχολής, η λήψη μέτρων για τη μόρφωση των γυναικών πάνω σε θέματα θρησκείας, ηθικής και πατριωτισμού, η ίδρυση λαϊκών συσσιτίων και τέλος η σύσταση στα διάφορα επαρχιακά κέντρα παραρτημάτων του Πατριωτικού Συνδέσμου των Ελληνίδων για την εφαρμογή και εκεί του παραπάνω προγράμματος.

Το 1917 ο Πατριωτικός Σύνδεσμος μετονομάστηκε σε «Ίδρυμα Περιθάλψεως».
ΦΕΚ Α. 183/ 2-9-1917 Ν. 808 «Περί συστάσεως Πατριωτικού Ιδρύματος Περιθάλψεως» στο οποίο υπάγεται και το από το 1911 λειτουργούν «Οικονομικόν Συσσίτιον».
1921 – Καταργείται το «Πατριωτικό Ίδρυμα Περιθάλψεως», ΦΕΚ Α. 167/ 8-9-1921 Ν.2719 και ανασυνίσταται ο Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελληνίδων.
1923 – Καταργείται οριστικώς ο Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελληνίδων ( Νομοθετικό Διάταγμα 26-9-1923 ) και επανιδρύεται το «Πατριωτικό Ίδρυμα Περιθάλψεως». Κατά το
Νομοθετικό Διάταγμα της 26-9-1923, διευρύνεται η αρμοδιότητά του σε ό,τι αφορά στην προστασία του παιδιού (καλοκαίρι του 1923, οι πρώτες Παιδικές Εξοχές).

1929 – Το «Πατριωτικόν Ίδρυμα Περιθάλψεως» μετονομάζεται σε «Πατριωτικό Ίδρυμα Προστασίας Παιδιού ( Π.Ι.Π.Π.)» και γίνεται οριστικώς Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου υπό την εποπτεία του Υπουργείου Υγιεινής ( Ν. 4062/ 5-3-1929 ). Με τον νόμο αυτόν, τίθεται θεμελιώδης σκοπός του Ιδρύματος η προστασία της Μητρότητας και της Παιδικής Ηλικίας και προβλέπεται η ίδρυση παραρτημάτων στις πρωτεύουσες όλων των νομών της χώρας (ΦΕΚ Α. 94/ 9-3-1929 Ν. 4062 «Περί Πατριωτικού Ιδρύματος Προστασίας του Παιδιού».)

Το Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Προστασίας και Αντιλήψεως (Π.Ι.Κ.Π.Α.) ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της Βασίλισσας Σοφίας, το 1914, με την επωνυμία «Πατριωτικός Σύνδεσμος των Ελληνίδων» με την υπ’ αριθ. 6030/1914 απόφαση του πρωτοδικείου Αθηνών. Σκοπός το Συνδέσμου ήταν: α) η νοσηλεία των ασθενών και τραυματιών εν καιρώ πολέμου, σε συνεργασία με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και τη Στρατιωτική Υγειονομική Υπηρεσία και β) η περίθαλψη των απόρων οικογενειών των οποίων οι προστάτες βρισκόταν στις τάξεις του στρατού. Προς εξυπηρέτηση των βασικών αυτών σκοπών του Συνδέσμου αποφασίστηκε η εκπαίδευση επαρκούς και κατάλληλου νοσηλευτικού προσωπικού, η σύσταση νοσοκομείων, η συγκέντρωση και αποθήκευση ειδών ιματισμού και υγειονομικού υλικού, η διάδοση των στοιχειωδών γνώσεων υγιεινής και η καταπολέμηση των επιδημικών νοσημάτων και της φυματίωσης, η νοσηλεία και η περίθαλψη των φτωχών και των πασχόντων από ανίατες ασθένειες, η παροχή βοήθειας σε όσους πλήττονταν από θεομηνίες και στους πρόσφυγες, η προστασία και η περίθαλψη των παιδιών και των βρεφών απόρων γονέων, η σύσταση οικοκυρικής σχολής, η λήψη μέτρων για τη μόρφωση των γυναικών πάνω σε θέματα θρησκείας, ηθικής και πατριωτισμού, η ίδρυση λαϊκών συσσιτίων και τέλος η σύσταση στα διάφορα επαρχιακά κέντρα παραρτημάτων του Πατριωτικού Συνδέσμου των Ελληνίδων για την εφαρμογή και εκεί του παραπάνω προγράμματος.

Οι σταθμοί στην ιστορία του Συνδέσμου μέχρι του τελικού του μετασχηματισμού σε Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Προστασίας και Αντιλήψεως, με τη μορφή που αυτό λειτούργησε συστηματικά από το 1939 και μετά αναφέρονται παρακάτω.
1917 – Μετονομασία του Πατριωτικού Συνδέσμου σε «Ίδρυμα Περιθάλψεως». ΦΕΚ Α. 183/ 2-9-1917 Ν. 808 «Περί συστάσεως Πατριωτικού Ιδρύματος Περιθάλψεως» στο οποίο υπάγεται και το από το 1911 λειτουργούν «Οικονομικόν Συσσίτιον».
1921 – Καταργείται το «Πατριωτικό Ίδρυμα Περιθάλψεως» ΦΕΚ Α. 167/ 8-9-1921 Ν.2719 και ανασυνίσταται ο Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελληνίδων.
1923 – Καταργείται οριστικώς ο Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελληνίδων (Νομοθετικό Διάταγμα 26-9-1923) και επανιδρύεται το «Πατριωτικό Ίδρυμα Περιθάλψεως». Κατά το Νομοθετικό Διάταγμα της 26-9-1923, διευρύνεται η αρμοδιότητά του σε ό,τι αφορά στην προστασία του παιδιού (καλοκαίρι του 1923, οι πρώτες Παιδικές Εξοχές).

• Θεσμός τοποθέτησης παιδιών σε θετές οικογένειες.
• Τμήμα συσσιτίων.

1929 – Το «Πατριωτικόν Ίδρυμα Περιθάλψεως» μετονομάζεται σε «Πατριωτικό Ίδρυμα Προστασίας Παιδιού (Π.Ι.Π.Π.)» και γίνεται οριστικώς Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου υπό την εποπτεία του Υπουργείου Υγιεινής (Ν. 4062/ 5-3-1929). Με τον νόμο αυτόν, τίθεται θεμελιώδης σκοπός του Ιδρύματος η προστασία της Μητρότητας και της Παιδικής Ηλικίας και προβλέπεται η ίδρυση παραρτημάτων στις πρωτεύουσες όλων των νομών της χώρας (ΦΕΚ Α. 94/ 9-3-1929 Ν. 4062 «Περί Πατριωτικού Ιδρύματος Προστασίας του Παιδιού».)

Με τον Α.Ν. 1950/1939 (ΦΕΚ Α. 371/7-9-1939) καταρτίζεται ο Οργανισμός του Π.Ι.Κ.Π.Α. που μετονομάζει το Π.Ι.Π.Π. σε «Πατριωτικόν Ίδρυμα Κοινωνικής Πρόνοιας και Αντιλήψεως» και του δίνει την υπόσταση του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, το οποίο υπόκειται στην εποπτεία και τον έλεγχο του Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως και επιχορηγείται από αυτό. Ορίζει ως σκοπούς του ιδρύματος «α)την προστασία της μητρότητος και των παιδικών ηλικιών, β) τη λειτουργία οικονομικών συσσιτίων γ) την παντοειδή αντίληψη των εκ των θεομηνιών πληττομένων και δ)την παντοειδή προστασία των απόρων».

Βάσει του άρθρου 5 του Α.Ν. 1950, η διοίκηση του Π.Ι.Κ.Π.Α. ασκείται από το Γενικό Συμβούλιο (20 μέλη) και τη Διοικούσα Επιτροπή (5 μέλη) τριετούς θητείας.

Το Γενικό Συμβούλιο καταρτίζει τον «Υπηρεσιακό Οργανισμό του Ιδρύματος» και τον «Ειδικό κανονισμό Διοικήσεως και Διαχειρίσεως» (λεπτομέρειες αφορώσες την Διοίκηση, την οικονομική διαχείριση και την εν γένει λειτουργία και πολιτική του Ιδρύματος).
Το Γενικό Συμβούλιο συστήνει με απόφασή του Τμήματα και Ειδικές Υπηρεσίες του Ιδρύματος, εξαρτώμενες είτε από την Κεντρική Υπηρεσία είτε από τα περιφερειακά Παραρτήματα.

Η Διοικούσα Επιτροπή προπαρασκευάζει τα θέματα προς εισήγησιν στο Γενικό Συμβούλιο. Συντάσσει και υποβάλλει τον προϋπολογισμό, εγκρίνει διαγωνισμούς, τεχνικές και οικονομικές μελέτες, καταρτίζει κανονισμούς λειτουργίας Ειδικών Υπηρεσιών, Τμημάτων και Παραρτημάτων.

Η Γενική Διεύθυνση του Ιδρύματος εκτελεί τις αποφάσεις των δύο αυτών οργάνων. Ο Γενικός Διευθυντής διορίζεται με πράξη του Γενικού Συμβουλίου εγκρινόμενη με απόφαση του Υπουργού Κοινωνικής Πρόνοιας.

Τα επόμενα χρόνια το Π.Ι.Κ.Π.Α. αναπτύσσεται και μετασχηματίζεται προσθέτοντας στις αρμοδιότητες του νέους φορείς και υπηρεσίες.
Το 1937 συστήνεται η Τεχνική Υπηρεσία του Ιδρύματος ΦΕΚ Α. 364/ 17-9-1937 Α.Ν. 851 «Περί συστάσεως Τεχνικής Υπηρεσίας Πατριωτικού Ιδρύματος Προστασίας Παιδιού».

Το 1939 συστήνεται η Υπηρεσία Αναπήρων Θυμάτων Πολέμου ΦΕΚ 293/ 21-7-1939 Α.Ν. 1833 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως της κειμένης περί προστασίας αναπήρων πολέμου νομοθεσίας»
Το 1941 – ΦΕΚ Α. 165/ 15-5-1941 Ν.Δ. 40 «Περί τροποποιήσεως διατάξεων τινών περί του Πατριωτικού Ιδρύματος». Συστήνονται δύο γνωμοδοτικές Επιτροπές αντίστοιχα για τις
Διευθύνσεις: Α) Προστασίας Μητρότητας και Παιδικής Ηλικίας και Β) Περιθάλψεως και Συσσιτίων.
Το 1946 – ΦΕΚ Α. 6/ 11-1-1946 Α.Ν. 623 «Περί κυρώσεως της εν Αθήναις την 22 Ιουνίου 1945 συμφωνίας μεταξύ Ελληνικής Κυβερνήσεως και της εν Ελλάδι αποστολής Ερυθρού
Σταυρού». Οι Υπηρεσίες της εν Ελλάδι αποστολής του Ελβετικού Ερυθρού Σταυρού υπάγονται προσωρινά στο Π.Ι.Κ.Π.Α.
Το 1947 – ΦΕΚ Β. 37/ 18-3-1947 «Περί προσαρτήσεως από 1-4-1947 των Υπηρεσιών Ελβετικου Ερυθρού Σταυρού εις το Πατριωτικόν Ίδρυμα Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως».
Υπηρεσίες του ερυθρού Σταυρού που προσαρτώνται:
α) Υπηρεσία Παιδικής Διατροφής (Αθηνών – Επαρχίας)
β) Αντιφυματικό ιατρείο Αθήνας.
γ) Υπηρεσία αποθηκών τροφίμων
δ) Υπηρεσία μεταφορών / εφοδιασμού.
ε) Υπηρεσία επισκεπτριών αδελφών τριετούς φοίτησης.
στ) Ειδικές Εστίες (14 τον αριθμό).

Επίσης το 1947 – ΦΕΚ Α. 183/ 23-8-1947 Ν.Δ. 400 «Περί συμπληρώσεως του υπ’ αρίθμ. 623 Α.Ν. (1946)». Αφορά τον κανονισμό λειτουργίας της Υπηρεσίας Παιδικής Διατροφής.
Το 1948 – ΦΕΚ Α. 200/ 9-8-1948 Ν.749 «Περί Παιδικών Εξοχών και Ειδικών Εστιών σιτίσεως παίδων». Αφορά στην οργάνωση και τον κανονισμό λειτουργίας των Παιδικών Εξοχών και των Ειδικών Εστιών.
Το 1949 – ΦΕΚ Α. 217/ 21-9-1949 Ν.Δ. 1068 «Περί κυρώσεως συμβάσεως μεταξύ της Ελληνικής Κυβερνήσεως και του International Children’s Emergency Fund (Διεθνούς Ταμείου Κατεπειγούσης Περιθάλψεως Παιδιού)».
Το 1953 – ΦΕΚ Α. 318/ 11-11-1953 Ν.Δ. 2690 «Περί συστάσεως Ειδικής Υπηρεσίας Μητρότητας και Βρέφους εις την ύπαιθρον χώραν». Με την συνεργασία της διεθνούς οργάνωσης UNICEF ορίζεται ως πρώτη περιφέρεια εφαρμογής του προγράμματος της υπηρεσίας (Κινητές Μονάδες Ιατρικής Παρακολούθησης) η περιοχή της Θεσσαλίας.
Το 1954 – Εγκαινιάζεται το Κέντρο Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων στις πρώην εγκαταστάσεις Παιδικών Εξοχών της περιοχής Βούλας (Κ.Α.Α.Π.Β.).
Το 1957 – ΦΕΚ Α. 68/ 29-4-1957 Ν. 3692 «Περί κωδικοποιήσεως των περί Πατριωτικού Ιδρύματος Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως κειμένων διατάξεων κ.τ.λ.».

• Σύσταση Γραφείου Διαφώτισης, Τύπου και Στατιστικής (άρθρο 4, παρ. Ι Ν.3692)
  Ενώ το 1960 με το Β.Δ. 170 «Περί κυρώσεως του Υπηρεσιακού Οργανισμού Πατριωτικού Ιδρύματος Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως» (ΦΕΚ Α. 40/ 6-4-1960) καθορίζεται το οργανόγραμμα του Π.Ι.Κ.Π.Α.:

Α΄ Κεντρική Υπηρεσία
1) Γενική Διεύθυνση
2) Διεύθυνση Α’, Ιατροκοινωνικής Προστασίας Μητρότητας και Παιδικών Ηλικιών
3) Διεύθυνση Β’, Παιδικής Πρόνοιας
4) Διεύθυνση Γ’, Οικονομικών Υπηρεσιών
5) Υπηρεσία Διοικητικού
6) Τεχνική Υπηρεσία
7) Υπηρεσία Επιθεώρησης
8) Γραφείο Σχέσεων μετά του Εξωτερικού
9) Γραφείο Δικαστικού και Κτηματολογίου
10) Γραφείο Διαφώτισης, Τύπου και Στατιστικής

Β΄ Παραρτήματα

Γ’ Ειδικές Υπηρεσίες
α) Παιδική Πολυκλινική
β) Αναρρωτήριο Πεντέλης
γ) Κέντρο Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων Βούλας
δ) Σχολή Βοηθών Νοσοκόμων Βούλας
ε) Σχολή Νηπιοκόμων Ιωαννίνων
στ) Παιδικό Νοσοκομείο Πεντέλης
ζ) Κινητές Ιατρικές μονάδες
η)Κινητά στοματολογικά ιατρεία
θ) Συμβουλευτικοί Σταθμοί Εγκύων και επιτόκων
ι) Νηπιαγωγεία
ια) Συμβουλευτικοί Σταθμοί Βρεφών
ιβ) Παιδικά Οδοντιατρεία
ιγ) Παιδικά Ιατρεία εν γένει
ιδ) Ειδικές Εστίες
ιε)Παιδικές εξοχές
ιστ) Αναρρωτήριο Κέρκυρας «Ο άγιος Σπυρίδων»

Οι παραπάνω ειδικές υπηρεσίες από α-η και από θ-ιδ που λειτουργούν στην περιφέρεια Αθηνών υπάγονται στην Κεντρική Υπηρεσία και εξαρτώνται απ’ ευθείας από αυτή. Οι υπόλοιπες ειδικές υπηρεσίες υπάγονται στα οικεία παραρτήματα από τα οποία και εξαρτώνται.

Στα χρόνια που ακολούθησαν το Π.Ι.Κ.Π.Α. λειτούργησε με βάση τον παραπάνω οργανισμό και με μικρές αλλαγές αυτού (1961 – ΦΕΚ Α. 38/ 13-3-1961 Β.Δ. 147 «Περί συμπληρώσεως του Υπηρεσιακού Οργανισμού Π.Ι.Κ.Π.Α. δια προσθήκης θέσεων Ειδικής Υπηρεσίας Παίδων εν Λέρω».
1962 – ΦΕΚ 179/ 3-11-1962 Β.Δ. 668 «Περί κωδικοποιήσεως των περί του Πατριωτικού Ιδρύματος Κοινωνικής Πρόνοιας και Αντιλήψεως κειμένων διατάξεων και τροποποιήσεως και συμπληρώσεως ενίων εξ αυτών».
1973 – ΦΕΚ 10/ 16-1-1973 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως του Β.Δ. 170/ 60».
1982 – ΦΕΚ Β. 550/ 4-8-1982 – «Κατάργηση οργανωτικής βαθμίδας Γενικής Διευθύνσεως και μετατροπή θέσεως Ειδικού Γραμματέα του Π.Ι.Κ.Π.Α. με τριετή θητεία».) έως το 1998 οπότε και συντελέστηκε σημαντική αλλαγή στο τρόπο λειτουργίας του με το Ν. 2646 (ΦΕΚ Α. 236/ 20-10-1998) «Ανάπτυξη του Εθνικού Συστήματος Κοινωνικής Φροντίδας και άλλες διατάξεις». Με τον νόμο αυτό, ο Εθνικός Οργανισμός Προνοίας (Ε.Ο.Π.) μαζί με το Π.Ι.Κ.Π.Α. και το Κέντρο βρεφών «Μητέρα» συγχωνεύτηκαν και μετονομάστηκαν σε Εθνικό Οργανισμό Κοινωνικής Φροντίδας (Ε.Ο.Κ.Φ.).

Το 2003 ο νόμος 3106 (ΦΕΚ Α. 30/ 10-2-2003) έφερε την «Αναδιοργάνωση του Εθνικού συστήματος Κοινωνικής Φροντίδας» και οι Υπηρεσίες του Ε.Ο.Κ.Φ. μετατρέπονται σε υπηρεσίες του ΠΕ.Σ.Υ.Π. (Περιφερειακό Σύστημα Υγείας και Περίθαλψης) ως αποκεντρωμένες και ανεξάρτητες Υπηρεσιακές Μονάδες με διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια.

Τέλος, για το αρχείο του Π.Ι.Κ.Π.Α. δημοσιεύτηκαν δύο υπουργικές αποφάσεις (ΦΕΚ Β. 1708/ 19-11-2003) οι οποίες προβλέπουν ότι η φύλαξη του μεν Προνοιακού Αρχείου του Εθνικού Οργανισμού Κοινωνικής Φροντίδας (Π.Ι.Κ.Π.Α. – Ε.Ο.Π.) ανατίθεται στις Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας «Αναρρωτήριο Πεντέλης» και Παιδόπολη «Άγιος Ανδρέας» Καλαμακίου και ότι το αρχείο του προσωπικού του Ε.Ο.Κ.Φ. – Π.Ι.Κ.Π.Α. όπως και το υπόλοιπο αρχείο πλην του Προνοιακού φυλάσσεται εκεί όπου στεγάζονταν οι κεντρικές εγκαταστάσεις του Π.Ι.Κ.Π.Α. (οδός Τσόχα 5).

Ο Αλέξιος Πατρίκιος του Παναγιώτη καταγόταν από την Κεφαλονιά και ασχολιόταν με το εμπόριο ελαιολάδου στην Κέρκυρα. Είχε ένα μοναδικό γιο ονόματι Γεώργιο, παντρεμένο το 1863 με τη Νικολέτα, θυγατέρα του Αντωνίου Κουρή και της Μαρίνας Βραχλιώτη. Στη διαθήκη του ο Αλέξιος Πατρίκιος αφού δηλώνει ότι ο γιος του πάσχει από πολύχρονη ασθένεια και είναι ανάξιος να αποφασίζει, διορίζει επιτρόπους για την κληρονομία του και τους εγγονούς του, τους: Σπυρίδωνα Πατρίκιο (ανηψιό του), Κωνσταντίνο Θρόνο, Ιάκωβο Ποργατζέλη, Αντώνιο Κουρή. Ο Γεώργιος Α. Πατρίκιος έκανε τέσσερα παιδιά: α) τον Παναγιώτη, σύζυγο Μαρίας Σπυρίδωνος Δαμασκηνού με την οποία έμεινε παντρεμένος τέσσερα χρόνια (1860-1864) και με την οποία απέκτησε ένα γιο τον Αλέξιο (που αυτοκτόνησε το 1888 στη Νάπολη της Ιταλίας) β) την Μαρία, σύζυγο Νικολάου Αγιοβλασίτη γ) την Ρεγγίνα, σύζυγο Αναστασίου Πιέρη του Μαρκαντωνίου και δ) τον Ιωάννη.

Γεννημένος το 1911, στα Μαρκαντωνάτα, Φισκάρδου Κεφαλονιάς, σε μικρή ηλικία μετακόμισε στον Πειραιά και αφού φοίτησε στην Ιόνιο Σχολή και στο Τρίτο Γυμνάσιο Πειραιά γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τη δημοσιογραφική του καριέρα ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1940 από την εφημερίδα «Κοινωνία» και από το 1944 εργάστηκε στον «Ριζοσπάστη», στην «Ελεύθερη Ελλάδα», στην «Προοδευτική Αλλαγή» και για πολλά χρόνια στην «Ελευθερία» ως συντάκτης ύλης, μέχρι που έκλεισε στις 21 Απριλίου 1967. Σποραδικά εργάστηκε και στον περιοδικό Τύπο.
Μετά το κλείσιμο της «Ελευθερίας» αφιερώθηκε στη δημιουργία και την οργάνωση της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου Τύπου της ΕΣΗΕΑ, που αποτέλεσε έργο ζωής για αυτόν. Ανέδειξε την Βιβλιοθήκη της Ενώσεως, όπως λένε οι ιστορικοί, ως Βιβλιοθήκη των τεσσάρων αιώνων, συγκεντρώνοντας δωρεές επιφανών συναδέλφων δημοσιογράφων, οι οποίοι προσέφεραν πολύτιμα σπάνια βιβλία και έγγραφα του αγώνα του Εικοσιένα και του παράνομου Τύπου της Εθνικής Αντίστασης στη Βιβλιοθήκη αυτή. Πρόκειται για έναν μεγάλο και ανεκτίμητο θησαυρό, που με επιμονή, υπομονή, γνώση και συνεχή προσπάθεια συσσώρευσε ο Παναγιώτης Πατρίκιος.
Επιμελήθηκε την έκδοση τριών βιβλίων της ΕΣΗΕΑ αλλά και άλλων εκδόσεών της και οργάνωσε τρεις μεγάλες υποδειγματικές εκθέσεις της σε όλη την Ελλάδα, για τις πτυχές της Ιστορίας του Έθνους, μέσα από ντοκουμέντα παλαιών φυλλαδίων και εφημερίδων, άρθρων και γελοιογραφιών. Για όλη του αυτήν την προσφορά ποτέ δεν επιδίωξε προσωπική προβολή και οφέλη.
Υπήρξε αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και για την αντιστασιακή του δράση στη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην εξορία, εκτοπισμένος στη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη.

Ὁ Γιά­ννης Πα­τί­λης γεν­νή­θη­κε στις 21 Φε­βρου­α­ρί­ου 1947 στην Ἀ­θή­να ἀ­πό γο­νεῖς κα­τα­γό­με­νους ἀ­πό το χω­ριό Πε­ρί­στα τῆς ὀ­ρει­νῆς Ναυ­πα­κτί­ας. Ὁ πα­τέ­ρας του Πα­να­γι­ώ­της (1909-1983) ὑ­πῆρ­ξε για το με­γα­λύ­τε­ρο δι­ά­στη­μα τῆς ζω­ῆς του, ὅ­πως πολ­λοί συγ­χω­ρια­νοί του, πλα­νό­διος ἔμ­πο­ρος φω­το­γρα­φι­ῶν, κο­σμη­μά­των και ὡ­ρο­λο­γί­ων ἐ­νῶ ἡ μη­τέ­ρα του Θε­ο­δώ­ρα (1921-1997) εἶ­χε ὡς μο­να­δι­κή της ἀ­πα­σχό­λη­ση τα «οἰ­κια­κά».
Λί­γα χρό­νια ἀρ­γό­τε­ρα (1951) την οἰ­κο­γέ­νεια συμ­πλή­ρω­σε μια μι­κρό­τε­ρη ἀ­δελ­φή, ἡ Βα­σι­λι­κή. Ἔ­ζη­σε τα παι­δι­κά του χρό­νια στον Κο­λω­νό, ὅ­που πα­ρα­κο­λού­θη­σε τα μα­θή­μα­τα τοῦ Δη­μο­τι­κοῦ στο ἰ­δι­ω­τι­κό ἐκ­παι­δευ­τή­ριο «Ὁ Πλά­των» τοῦ Μι­χα­ήλ Ἠ­λιά­δη. Την πε­ρί­ο­δο 1957-2005 ἔ­ζη­σε στα Πα­τή­σια, ἐ­κτός ἀ­πό τα δι­α­στή­μα­τα 1980-81, 1981-82 και 1982-87 που ἔ­ζη­σε στα Τρό­παι­α Ἀρ­κα­δί­ας, την πε­ρι­ο­χή Στρέ­φη στο κέν­τρο τῆς Ἀ­θή­νας και το Νέ­ο Ἡ­ρά­κλει­ο Ἀτ­τι­κῆς ἀν­τι­στοί­χως. Στα Πα­τή­σια πα­ρα­κο­λού­θη­σε και τα μα­θή­μα­τα τοῦ ἑ­ξα­τά­ξιου Γυ­μνα­σί­ου στα Γυ­μνά­σια ἀρ­ρέ­νων Η΄ και ΙΗ΄ ἀ­π’ ὅ­που και ἀ­πο­φοί­τη­σε. Σπού­δα­σε Νο­μι­κά (1965-1971) και Νε­ο­ελ­λη­νι­κή Φι­λο­λο­γί­α (1973-1977) στο Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν, ἐ­νῶ κα­τά το δι­ά­στη­μα 1971-72 δού­λε­ψε ὡς ἀ­σκού­με­νος δι­κη­γό­ρος χω­ρίς να πά­ρει την ἄ­δεια ἀ­σκή­σε­ως ἐ­παγ­γέλ­μα­τος. Πα­ρα­κο­λού­θη­σε ἐ­πί­σης μα­θή­μα­τα κι­θά­ρας στο Ἐ­θνι­κό Ὠ­δεῖ­ο (1965-66 και 1970-71) με κα­θη­γη­τή τον Νί­κο Χα­μη­λο­θώ­ρη, κα­τά το δι­ά­στη­μα δε 1967-70 ἔ­γρα­ψε πε­ρί τα πε­νῆν­τα τρα­γού­δια σε στί­χους Ἑλ­λή­νων ποι­η­τῶν. Ὣς το 1980, ὁ­πό­τε δι­ο­ρί­στη­κε στη Μέ­ση Ἐκ­παί­δευ­ση, ἐρ­γά­στη­κε δι­α­δο­χι­κά ὡς ὑ­πάλ­λη­λος τοῦ Ο.Π.Α.Π. (1968-76), τῶν ΕΛ.ΤΑ. (1972-75), συν­τά­κτης και με­τα­φρα­στής στις ἐγ­κυ­κλο­παί­δει­ες Πά­πυ­ρος-Λα­ρούς-Μπριτ­τά­νι­κα και Δο­μή (1978-80). Ὡς κα­θη­γη­τής ὑ­πη­ρέ­τη­σε στα Τρό­παι­α τῆς Ἀρ­κα­δί­ας (1980-1981), στη Δρα­πε­τσώ­να (1981-1983), στα Ταμ­πού­ρια (1983-1985), στα Πα­τή­σια (1985-1987), και στο 6ο Ἑ­σπε­ρι­νό Λύ­κει­ο Ἀ­θη­νῶν στην πλα­τεί­α Βά­θης (1987-2010). Το 1996 ὑ­πῆρ­ξε κα­λε­σμέ­νος ποι­η­τής τοῦ Προ­γράμ­μα­τος Ἑλ­λη­νι­κῶν Σπου­δῶν τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου τοῦ Πρίν­στον και το 2000 κα­λε­σμέ­νος στο 31ο Δι­ε­θνές Φε­στι­βάλ Ποί­η­σης τοῦ Ρότ­τερ­νταμ. Ἀ­πό το 1999 δρα­στη­ρι­ο­ποι­εῖ­ται στα λο­γο­τε­χνι­κά πράγ­μα­τα τοῦ Δή­μου Νέ­ας Ἰ­ω­νί­ας ὡς μέ­λος τοῦ Δ.Σ. τοῦ Ἱ­δρύ­μα­τος «Τά­κης Σι­νό­που­λος – Σπου­δα­στή­ριο Νε­ο­ελ­λη­νι­κῆς Ποί­η­σης». Ἰ­δρυ­τι­κό μέ­λος τῆς «Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων» και τοῦ «Κύ­κλου Ποι­η­τῶν». Ἀ­πό το 2005 ζεῖ στη Νέ­α Σμύρ­νη με τη σύ­ζυ­γό του ζω­γρά­φο και συγ­γρα­φέ­α Ἡ­ρώ Νι­κο­πού­λου. Ἀ­πό τον πρῶ­το του γά­μο με την φι­λό­λο­γο και συγ­γρα­φέ­α Ἔλ­σα Λι­α­ρο­πού­λου ἀ­πέ­κτη­σε δύ­ο παι­διά, τον Πα­να­γι­ώ­τη και τον Δη­μή­τρη.

Καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πρώην προϊστάμενος διεύθυνσης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Σερρών

Ο Μήτσος Παρτσαλίδης γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1905. Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1924 και του Γραφείου Θεσσαλονίκης το 1926, ο Μ. Παρτσαλίδης έγινε το 1926 μέλος του ΚΚΕ. Στην εσωκομματική κρίση του 1929-1931 τάχθηκε με την ομάδα Χαϊτά. Καπνεργάτης στην Καβάλα έγινε γραμματέας της Καπνεργατικής Ένωσης. Συνελήφθη και εκτοπίστηκε από την δικτατορία του Πάγκαλου. Το 1931 έγινε μέλος της ΚΕ και το 1934 του Π.Γ. του ΚΚΕ. Βουλευτής (1932 και 1936 με τον συνασπισμό του Παλλαϊκού Μετώπου) και πρώτος κομμουνιστής δήμαρχος Καβάλας (1934). Παράνομος στη δικτατορία του Μεταξά, όπου καθοδηγούσε την Οργάνωση Αθήνας, συνελήφθη (Απρίλιος 1938) και φυλακίστηκε στην Κέρκυρα και στην Ακροναυπλία απ’ όπου δραπέτευσε (Μάιος 1941). Μέλος της «νέας» ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούλιο του 1941, στέλεχος του ΕΑΜ, κλείστηκε στο Χαϊδάρι από του Γερμανούς. Απέδρασε μαζί με 30 περίπου στελέχη του ΚΚΕ (Μάρτιος 1944). Εθνοσύμβουλος Καβάλας στην ΠΕΕΑ, ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα του ΕΑΜ (Ιούλιος 1944), έχοντας εκφράσει στο ΠΓ τις διαφωνίες του για τη συμφωνία του Λιβάνου. Στις 11 Ιανουαρίου του 1945 υπέγραψε την εκεχειρία και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την συμφωνία της Βάρκιζας. Μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ και της Γραμματείας της ΚΕ (Οκτώβριος 1945), γραμματέας του πολιτικού συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ (1945-1947). Συνελήφθη (Ιούλιος 1947) και εκτοπίστηκε στην Ικαρία, από όπου απέδρασε το 1948 και έφτασε στο Γράμμο. Πρόεδρος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, με το μετασχηματισμό της (Απρίλιος 1949). Μετά την ήττα εγκαταστάθηκε στην Ρουμανία. Ασκώντας κριτική στη γραμμή του Κόμματος καθαιρέθηκε από το ΠΓ στην 3η Συνδιάσκεψη (1950) και διαγράφηκε από το ΚΚΕ (1952). Μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ενσωματώθηκε, κατά την 6η Ολομέλεια (1956), στην νέα ηγετική ομάδα. Μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ από το 1957, έως το 1968 και τη 12η Ολομέλεια, όπου εντάχθηκε στο Γραφείο Εσωτερικού της ΚΕ. Ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ εσ. ήρθε παράνομα στην Ελλάδα από τον Αύγουστο του 1969, όπου συνελήφθη (Οκτώβριος 1971) και δικάστηκε. Αποφυλακίστηκε από τις Φυλακές Κορυδαλλού τον Αύγουστο του 1973 και τον Νοέμβριο συνελήφθη εκ νέου και οδηγήθηκε στις Στρ. φυλακές Μπογιατίου. Κατά τη μεταπολίτευση συνέχισε την πολιτική του δράση με το ΚΚΕ Εσ. Πέθανε το 1980 στην Αθήνα.

Ο Μενέλαος Παρλαμάς ήταν σημαντικότατος φιλόλογος της Κρήτης, διευθυντής του λυκείου Κοραής και Πρόεδρος της Εταιρίας Κρητικών Ιστορικών Μελετών. Άφησε πίσω του ένα σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κείμενά του που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Μεσόγειο συγκεντρώθηκαν σε δύο βιβλία, το πρώτο με τίτλο «Επιφυλλίδες του Σαββάτου» και το δεύτερο με τίτλο «Ζωή των λέξεων».