Η Αλεξάνδρα Παραφεντίδου γεννήθηκε το 1910 στη Μικρά Ασία, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Πυλαία Θεσσαλονίκης. Σπού­δασε Νομικά και Οικονομικά. Ως διηγηματο­γράφος, ποιήτρια, δοκιμιογράφος, λαογράφος και ξεναγός εξέδωσε ποικίλο, λογοτεχνικό και μη, έργο και ανέπτυξε κοινωφελή δραστηριότητα. Απεβίωσε στις 25.10.1977.

Ο Χαρίλαος Παρασχίδης ήταν γιος του διδασκάλου Νικολάου και της Αικατερίνης από την Ορεστιάδα της Θράκης και γεννήθηκε στην Αδριανούπολη το 1904. Σπούδασε στο Ελληνικό Γυμνάσιο και στην Κεντρική Αστική Σχολή Αδριανουπόλεως και στη συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα ως ανταλλάξιμος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1927, και το ίδιο έτος παντρεύτηκε την Σοφία Κωνσταντίνου Πλαβούκου. Ήταν μέλος του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, γιος του Ιωάννη και της Καλυψώς, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1861. Φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή και κατόπιν ήρθε στην Αθήνα για να εγγραφεί στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1880 συνεχίζοντας τις σπουδές του στην Ελβετία και στη Γαλλία. Η πρώτη στρατιωτική του δράση συνδέθηκε με την κατάληψη της Άρτας το 1881, ενώ έλαβε μέρος στην εκστρατεία του 1897 στην Κρήτη υπό τον Τιμολέοντα Βάσσο. Στα 1901-1902 επισκέφθηκε με άλλους αξιωματικούς τη Στρατιωτική Ακαδημία του Βερολίνου και από το 1905 έως το 1908 έζησε στο Steyr της Αυστρίας, όπου παρέμεινε ως πρόεδρος της επιτροπής παραλαβής όπλων για τον ελληνικό στρατό. Υποστηρικτής του κινήματος στο Γουδί, το 1909 τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο. Στους Βαλκανικούς πολέμους έλαβε μέρος αρχικά στο Μακεδονικό Μέτωπο ως διοικητής του 2ου πεδινού συντάγματος πυροβολικού, στη συνέχεια ως αρχηγός του πυροβολικού στην Ήπειρο
και στον Β΄ Βαλκανικό πόλεμο ως διοικητής της 10ης ευζωνικής μεραρχίας.
Στην περίοδο του Διχασμού προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης και έγινε αρχηγός του στρατού της Εθνικής Άμυνας. Το Μάρτιο του 1919 επισκέφθηκε επίσημα την Κωνσταντινούπολη μετά από πρόσκληση του Αρχηγείου των Συμμαχικών Στρατευμάτων και στις 30 Ιουνίου αποβιβάστηκε ως αρχιστράτηγος του ελληνικού στρατού κατοχής στη Σμύρνη. Επέστρεψε στη Σμύρνη τον Φεβρουάριο του 1920 όταν άρχισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Μικρά Ασία. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών επανήλθε στην Ελλάδα προσπαθώντας να πείσει τον Βενιζέλο να μη διενεργήσει εκλογές το Νοέμβριο του 1920. Μετά την εκλογική ήττα των Φιλελευθέρων παραιτήθηκε από τον Στρατό και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Γαλλία.
Παντρεύτηκε την Κούλα Νικολάου Διομήδη (1871-1964) με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Ιωάννη (1911-1932), που από μικρός εμφάνισε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ο Λ. Παρασκευόπουλος πέθανε το 1936.

Ο Λάμπρος Ανδρέου Παραράς γεννήθηκε στα Βουρλά της Μικράς Ασίας το 1893. Είχε καταγωγή από τη Νάξο από την πλευρά του πατέρα του και από τη Μάνη από τη μεριά της μητέρας του.
Παρακολούθησε μαθήματα στην Αναξαγόρειο Σχολή Βουρλών και στη συνέχεια με τη βοήθεια του Δημήτριου Γληνού εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη και συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνογερμανικό Λύκειο του Κυριάκου Γιαννίκη. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και παρακολούθησε μαθήματα ως ακροατής στο Καίμπριτζ της Αγγλίας και στο Κολούμπια της Νέας Υόρκης.
Εργάστηκε στη Τράπεζα της Ανατολής και αργότερα στην Χριστιαννική Αδελφότητα των Νέων στην Αθήνα ως διευθυντής στο τμήμα των εφήβων για δέκα χρόνια. Πρώτος ο Παραράς μαζί με κάποιους Αμερικάνους συναδέλφούς του εισήγαγαν στην Ελλάδα το θεσμό των παιδικών κατασκηνώσεων. Εργάστηκε ακόμα στην Αναργύρειο Σχολή Σπετσών. Σημαντικό σταθμό στην πορεία του αποτελεί το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη, όπου εργάστηκε για 28 χρόνια ως καθηγητής και γυμνασιάρχης.
Συνεργάστηκε με πληθώρα περιοδικών και εφημερίδων στη Σμύρνη και τα Βουρλά, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Πολλές συνεργασίες του δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Προσφυγικός Κόσμος και Μικρασιατική Ηχώ. Έγραψε μελέτες, άρθρα, χρονογραφήματα και διηγήματα και ασχολήθηκε με τη μετάφραση. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ομίλου Φιλοτεχνών Σμύρνης (1916-1922). Ακόμη υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής των Μικρασιατικών Χρονικών περιοδικού της Ένωσης Σμυρναίων. Έδωσε πλήθος διαλέξεων για σημαντικούς Έλληνες λογοτέχνες.
Παντρεύτηκε την Τούλα Βασιλείου Κάη, καθηγήτρια μαθηματικών, με καταγωγή από τα Φιλιατρά.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικό Λάμπρου Παραρά στην εφημερίδα Προσφυγικός Κόσμος, 9.7.1967 και υλικό του αρχείου.

Γεννήθηκε στην Αργολίδα. Σπούδασε νομικά και άσκησε τη δικηγορία. Εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1932, 1933 και 1936 με το Λαϊκό Κόμμα. Επανεξελέγη το 1946, οπότε και υπηρέτησε ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στην κυβέρνηση Τσαλδάρη από τον Απρίλιο έως τον Νοέμβριο του 1946. Υπήρξε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά.

Συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος που διακρίθηκε για το ποιητικό του έργο και την προσφορά του στη λογοτεχνική κριτική. Γεννήθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας, έζησε τα παιδικά χρόνια του στη Βάρνα και το 1906 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Ξεκίνησε οικονομικές σπουδές στην Ελβετία, επέστρεψε όμως στην Αθήνα χωρίς να αποφοιτήσει και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σπουδές που επίσης δεν ολοκλήρωσε. Ασχολήθηκε περιστασιακά με τη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας και με τη δημοσιογραφία, ως συνεργάτης εφημερίδων όπως οι: «Ημερήσιος Τύπος», «Ελεύθερον Βήμα», «Ακρόπολις», «Πρωία», «Καθημερινή», «Δημοκρατία» κ.ά., ενώ εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα και στο Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία δεκαοχτώ χρόνων με δημοσιεύσεις ποιημάτων και μεταφράσεων στα περιοδικά «Ελλάς» (με το ψευδώνυμο Λεύκος Ιτιώτης) και «Ποιητική Έκδοσις», στο δεύτερο μάλιστα ήταν και μέλος της συντακτικής ομάδας. Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα: «Λύρα», «Λόγος», «Βωμός», «Γράμματα» (Αλεξάνδρειας), «Κριτική και Τέχνη», «Εβδομάς», «Αναγέννηση», «Νέα Εστία», «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση». Το 1922 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του «Εικοσιοχτώ ποιήματα του Κλέωνος Παράσχου και είκοσι δύο του Μπωντλαίρ». Ακολούθησε μία ακόμη ποιητική συλλογή, με τίτλο «Μακρινή Μουσική». Εξέδωσε αυτοβιογραφικά κείμενα, χρονικά, χρονογραφήματα, ταξιδιωτικά κείμενα και βιβλία θεωρίας της λογοτεχνίας και κριτικής, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση (από έργα των Ντεμέλ, Μωρεάς, Πασκάλ, Σταντάλ, Μανν και άλλων). Πέθανε στην Αθήνα. Ο Κλέων Παράσχος μνημονεύεται στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας κυρίως για την προσφορά του στο χώρο της λογοτεχνικής κριτικής, όπου επηρεάστηκε, όπως και στην ποίησή του από το πνευματικό ρεύμα του γαλλικού συμβολισμού, του νεορομαντισμού και του αισθητισμού. (Βιβλιογραφία: biblionet)

Ο Γιάννης Παππάς γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στην Κωνσταντινούπολη, γιος του χειρουργού Αλέξανδρου Παππά και της Ελένης Φ. Φωτιάδη. Τον Σεπτέμβριο του 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά του εγκαθίσταται στην Αθήνα, μετά από σύντομη παραμονή στην Κέρκυρα. Το 1929 ολοκληρώνει τις γυμνασιακές σπουδές του στο Γ' Γυμνάσιο Αθηνών, και το Baccalauréat στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών με δάσκαλο τον Octave Merlier.

Το 1930, μετά από εισαγωγικό διαγωνισμό, εγγράφεται στην École Supérieure des Beaux-Arts των Παρισίων. Παράλληλα εγγράφεται και παρακολουθεί επί διετία μαθήματα στη Νομική Σχολή της ίδιας πόλης. Από το 1930 ως το 1932 σπουδάζει στο εργαστήριο του καθηγητή Jean Boucher. Μισθώνει δικό του εργαστήριο, στο οποίο παραμένει ως το 1939. Εξακολουθεί να μελετά στην École Supérieure des Beaux-Arts και στη βιβλιοθήκη της Σχολής, στο Μουσείο Εκμαγείων, καθώς και στο Μουσείο του Λούβρου. Εκθέτει στο Salon d' Automne.

Από το 1935 ως το 1938 φιλοτεχνεί, μεταξύ άλλων, την προτομή του ζωγράφου Ανδρέα Βουρλούμη, άγαλμα (σε φυσικό μέγεθος) του γλύπτη Χρήστου Καπράλου και άγαλμα (σε φυσικό μέγεθος) του ζωγράφου Γιάννη Μόραλη. Το 1937 βραβεύεται με χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων. Το 1939 αποπερατώνει και εκθέτει στο Παρίσι το πρόπλασμα του ανδριάντα του Αδαμαντίου Κοραή. Επιστρέφει στην Ελλάδα προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Αποπερατώνει στο μάρμαρο τον ανδριάντα του Αδαμαντίου Κοραή για τη Χίο.

Το 1940 παίρνει το Βραβείο Γλυπτικής στην τελευταία πριν από τον πόλεμο Πανελλήνια Έκθεση. Την 28η Οκτωβρίου επιστρατεύεται και υπηρετεί στη ζώνη των πρόσω ως απλός οπλίτης. Τον Απρίλιο του 1941 επιστρέφει από το μέτωπο. Τα χρόνια της Κατοχής εργάζεται -όσο είναι δυνατόν- στο εργαστήριό του, στη συνοικία Ζωγράφου.

Τον Δεκέμβριο του 1944 κατατάσσεται στο Βασιλικό Ναυτικό και υπηρετεί στην Ανωτέρα Ναυτική Διοίκηση Αλεξανδρείας ως ναύτης. Παραμένει στην Αλεξάνδρεια ως το 1951 και μελετά τα μνημεία της αιγυπτιακής τέχνης στο Κάιρο και την Άνω Αίγυπτο. Το 1949 φιλοτεχνεί χάλκινο άγαλμα αθλητού για το κοινοτικό στάδιο της Αλεξάνδρειας (Ελληνικό Προξενείο Αλεξανδρείας). Το 1950 πραγματοποιεί την πρώτη ατομική έκθεσή του στην Αλεξάνδρεια και το 1950-51 φιλοτεχνεί μαρμάρινο ανδριάντα του ευεργέτη Μικέ Σαλβάγου για την Ελληνική Εμπορική Σχολή Αλεξανδρείας.

Το 1952 επιστρέφει στην Αθήνα όπου το 1953 εκλέγεται καθηγητής των Εργαστηρίων Γλυπτικής της Α.Σ.Κ.Τ. Το 1954 αναλαμβάνει υποδιευθυντής της Σχολής για δύο χρόνια. Το 1955 φιλοτεχνεί τον ανδριάντα του βαρόνου Τοσίτσα (Μέτσοβο), καθώς και τέσσερις ερμαϊκές στήλες (κτήμα Φιλίππου Αργέντη, Χίος). Το 1957-59 φιλοτεχνεί το Μνημείο των Πεσόντων για το Νεοχώρι Χίου, τον ανδριάντα του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη για τη Νάξο, και το μνημείο του Στεφάνου Δέλτα για το Κολέγιο Αθηνών.

Από το 1959 ως το 1969 εκλέγεται διευθυντής της Α.Σ.Κ.Τ. για πέντε συνεχείς διετίες. Κατά την περίοδο αυτή η Σχολή εξελίσσεται σε πρότυπο ίδρυμα. Αποκαθίσταται το κεντρικό κτίριο της Σχολής, καθώς και οι υπόγειοι χώροι, όπου εγκαθίστανται τα Εργαστήρια Εφαρμογών. Εγκαινιάζεται η λειτουργία εργαστηρίων Φορητών Εικόνων, Τέχνης και Ψηφιδωτού, Διακοσμήσεως και Σκηνογραφίας, Κεραμικής, Γυψοτεχνικής, Χαλκοχυτικής και Τορρευτικής, Τυπογραφίας και Τέχνης του Βιβλίου. Δημιουργείται αίθουσα βιβλιοθήκης. Ανακαινίζονται οι καλλιτεχνικοί σταθμοί Δελφών, Ύδρας, Μυκόνου, Ρόδου και αρχίζει η λειτουργία του σταθμού Μηθύμνης Λέσβου.

Το 1960 πραγματοποιεί ατομική έκθεση Ζωγραφικής στην Αίθουσα «Αρμός». Φιλοτεχνεί τον ανδριάντα του ευεργέτη Αφεντάκη για την Κίμωλο. Μετά από πανελλήνιο διαγωνισμό αναλαμβάνει τη φιλοτέχνηση του ανδριάντα του Ελευθερίου Βενιζέλου για την Αθήνα. Το 1961 πραγματοποιεί έκθεση Γλυπτικής στο ύπαιθρο (Τεχνολογικό Ινστιτούτο Δοξιάδη). Το 1962-63, κατόπιν διαγωνισμού, του ανατίθεται η φιλοτέχνηση του ανδριάντα του Ελευθερίου Βενιζέλου για το Ηράκλειο Κρήτης. Το 1964 φιλοτεχνεί τον ανδριάντα του Λουκή Ακρίτα για τη Μόρφου της Κύπρου και του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 1966-67 φιλοτεχνεί ανάγλυφη ζωφόρο για την πρόσοψη μεγάρου επί της οδού Πανεπιστημίου, τον ανδριάντα του Νικολάου Πλαστήρα για τον Ταυρωπό Καρδίτσας, καθώς και άγαλμα αθλητή για την Ελληνική Κοινότητα Ανταφαγάστα της Χιλής.

Από το 1968 ως το 1974 φιλοτεχνεί το μνημείο Εμπορικής Ναυτιλίας για την Ερμούπολη της Σύρου, προτομή του Ιωάννη Συκουτρή (Νέα Σμύρνη) καθώς και ανδριάντα του αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου του από Τραπεζούντος (Κομοτηνή), άγαλμα Ελευθερίας για το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (Stanford). Πραγματοποιεί έκθεση μεγάλων έργων ζωγραφικής στην αίθουσα «Ώρα». Το 1971 αποπερατώνει και τοποθετεί τον ανδριάντα του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Αθήνα (Πάρκο Ελευθερίας).

Το 1972 εκλέγεται αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Το 1975-76 οργανώνει έκθεση Γλυπτικής και Ζωγραφικής στη Βιβλιοθήκη του Κολεγίου Αθηνών με θέμα «Παιδιά και Νέοι». Φιλοτεχνεί την προτομή του Όμηρου Davis στο Κολέγιο Αθηνών, του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου στην Πάτρα, του Αχιλλέα Τζαρτζάνου στον Τύρναβο και του Ιωάννη Καποδίστρια στην Πάντειο Σχολή. το 1976 εκθέτει Γλυπτική και σχέδιά του στην Αίθουσα «Αργώ» και φιλοτεχνεί την προτομή του Ν. Λούρου (Μαιευτήριο Αλεξάνδρας).

Το 1977 πραγματοποιεί έκθεση ζωγραφικής στην αίθουσα «Ώρα» με θέμα «Τοπία της Αίγινας». Αποπερατώνει και τοποθετεί τον μαρμάρινο ανδριάντα του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη.

Το 1978 παραιτείται από την έδρα Γλυπτικής της Α.Σ.Κ.Τ. Του απονέμεται από το Υπουργείο Παιδείας ο τίτλος του επίτιμου Διευθυντή της Σχολής. Αντιπροσωπεύει την Ελλάδα στην Biennale της Βενετίας με έργα γλυπτικής και ζωγραφικής. Το 1979 φιλοτεχνεί άγαλμα του Ευαγγέλου Παπανούτσου (σε φυσικό μέγεθος).

Το 1980 εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Από το 1981 ως το 1991 φιλοτεχνεί τα έργα: Μαρμάρινος ανδριάντας του Ελευθερίου Βενιζέλου (στο χώρο της Βουλής των Ελλήνων), έφιππος ανδριάντας Γεωργίου Καραϊσκάκη, ανδριάντας Ευαγγέλου Αβέρωφ-Τοσίτσα (Μέτσοβο), επίσης, στην είσοδο του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου ανάγλυφα των δωρητών, μνημειακή επιγραφή του όρκου του Ιπποκράτη και, στο αίθριο, χάλκινη στήλη ύψους οκτώ μέτρων με επίχρυση διακόσμηση. Φιλοτεχνεί επίσης τον ανδριάντα του Παντελή Πρεβελάκη (Δημαρχείο Ρεθύμνου) και τον τάφο του στο ξωκλήσι του Αϊ-Γιάννη στο Ρέθυμνο, ανδριάντας του στρατηγού Μακρυγιάννη (περιοχή Μακρυγιάννη), ανδριάντας του Ίωνος Δραγούμη (Πλατεία Μακεδονομάχων Θεσσαλονίκης), άγαλμα του Οδυσσέα Ελύτη (Πλατεία Δεξαμενής), ανδριάντας του Χαριλάου Τρικούπη (στο χώρο της Βουλής των Ελλήνων).

Το 1992 η Εθνική Πινακοθήκη οργανώνει αναδρομική έκθεση του έργου του. Πραγματοποιούνται επίσης έκθεση σχεδίων και μικρών γλυπτών του στην «Gallerie 3» και η έκθεση «Το εργαστήριο και ένα μοντέλο» στην «Gallerie 3».

Τον Μάιο του 1999 πραγματοποιείται έκθεση ζωγραφικής του στο Μουσείο Μπενάκη, όπου τον ίδιο χρόνο συμμετέχει στην έκθεση των Φαγιούμ.

Έχει μεταφράσει από τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά κείμενα ζωγράφων και γλυπτών, τα οποία έχουν περιληφθεί στην έκδοση «Κείμενα για την Τέχνη» (Νεφέλη, Αθήνα 1993), καθώς και ποιήματα, πεζά και δοκίμια: Φ. Νίτσε, «Κείμενα» (Αθήνα 1998), Λ. Πιραντέλλο, «Δεκαεπτά Διηγήματα» (Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, Αθήνα 2000) και, Ίταλο Σβέβο, «Μια φάρσα επιτυχημένη» (διηγήματα, Εκδόσεις Πορεία).

Άλλα έργα του: «Σχέδια και ζωγραφική του Χειρουργού Αλέξανδρου Παππά» (Αθήνα 1983). «Κείμενα» (Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1994). «Μικρή συλλογή» (Αθήνα 1999) και τρία λευκώματα με το συνολικό καλλιτεχνικό έργο του: «Σχέδια, 1930-1965» (Αθήνα 1990). «Ζωγραφική» (Εκδόσεις Λ. Μπρατζιώτη, Αθήνα 1998) και «Γλυπτική» (Εκδόσεις Αδάμ).

Η Έλλη–Ελένη Παππά, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παππαδοπούλου, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Ήταν η μικρότερη από τα πέντε παιδιά της οικογέ­νειας, τέσσερα κορίτσια (Ηρώ, Δέσποινα, Διδώ, Έλλη) και ένα αγόρι (Γιώργος). Αδελφή της είναι η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε στη φιλοσοφική και στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της λόγω της Κατοχής. Παράλ­ληλα εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Στη διάρκεια της Κατοχής εργάστηκε στον παράνομο τύπο και σε μαθήματα μαρξισμού και, προς το τέλος, ώς τα γεγονότα του Δεκέμβρη στη σύνταξη του Ριζοσπάστη. Από τη συμφωνία της Βάρκιζας ώς την έναρξη του Εμφυλίου ήταν μέλος της Επιτροπής Διαφώτισης της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και της συντακτικής επιτροπής της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης. Τότε της ανατέθηκε η λειτουργία του «Κομματικού Φροντιστηρίου» μαζί με τον Κώστα Αξελό, η λειτουργία των πρώτων Κομματικών Σχολών εκείνης της περιόδου (με μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας και Φιλοσοφίας -κυρίως Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού), και αργότερα η οργάνωση και διεύθυνση της Κομματικής Σχολής της Αθήνας στο όνομα της Ηλέκτρας Αποστόλου, με ολοήμερα μαθήματα και φροντιστηριακή επεξεργασία. Στον Εμφύλιο, δούλεψε στην έκδοση του Ριζοσπάστη σε παράνομο τυπογραφείο ώς το 1949, οπότε άρχισε η στενή συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε ο σύντροφός της. Συνελήφθησαν τον Δεκέμβριο του 1950 και κρατήθηκαν σε πλήρη απομόνωση στη Γενική Ασφάλεια ώς την πρώτη δίκη τους, τον Νοέμβριο του 1951. Σε αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε ο γιος τους, Νίκος, τον Αύγουστο του 1951. Η δεύτερη δίκη τους έγινε τον Φεβρουάριο του 1952. Και στις δύο καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά η Έλλη ως μητέρα βρέφους δεν εκτελέστηκε. Αποφυλακίστηκε την πρωτοχρονιά του 1964 και εργάστηκε στην ΕΔΑ και στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή. Από το 1965 ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας. Στις 21 Απριλίου 1967 συνελήφθη από τη δικτατορία και εξορίστηκε στη Γυάρο από όπου αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειάς της. Εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, από το 1972 στην εφημερίδα Μακεδονία με αναλύσεις διεθνών θεμάτων υιοθετώντας το ψευδώνυμο Νότιος του προηγούμενου συντάκτη Σπύρου Μονδάνου, και στο περιοδικό Γυναίκα του Β. Τερζόπουλου. Στη συνέχεια εργάστηκε στην εφημερίδα Εξπρές και με την έκδοση της εφημερίδας Έθνος ανέλαβε το ρεπορτάζ για θέματα εκπαίδευσης και νεολαίας. Ανέπτυξε πολιτική δράση στην ΕΔΑ της μεταπολίτευσης, στο ΚΚΕ τη δεκαετία του 1980. Συμμετείχε στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, στο Κέντρο Πολιτισμού «Δημήτρης Γληνός», και σε επιτροπές και εκδηλώσεις για την ειρήνη, τον πολιτισμό και το γυναικείο κίνημα.
Από πολύ νωρίς εξοικειώθηκε με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και στη φυλακή συνέλαβαν με τον Νίκο Μπελογιάννη την ιδέα της συγγραφής μίας Ιστορίας της ελληνικής σκέψης. Στην προσπάθεια αυτή εντάσσονται οι μελέτες της: Ο Πλάτωνας στην Εποχή μας (1981, 1998), Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στο Κεφάλαιο του Μαρξ (1983, 1984), Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας – Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό (1985). Διερευνώντας την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού εξέδωσε τις μελέτες: Μύθος και ιδεολογία στη Ρωσική Επανάσταση–Οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν (1990), Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου (1991), Κομμούνα του 1871: Επανάσταση του 21ου αιώνα; (1992). Λογοτεχνικά έργα της από την περίοδο της φυλάκισής της είναι: Το ημερολόγιο ενός φυλακισμένου (Μυθιστόρημα, Βουκουρέστι 1961), Δουλειά της φυλακής (Διηγήματα και ποιήματα, 1979). Άλλες μελέτες και έργα της είναι τα: Βίος και έργα της γάτας της Σοφής (1984), Σελίδες από τον τύπο της Αντίστασης (1985), Νίκος Κιτσίκης–Ο επιστήμονας, ο άνθρωπος, ο πολιτικός (1986).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικά σημειώματα της ίδιας, υλικό του αρχείου.]

1. Ο Φιλοποίμην (Μάκης) Παπούλιας (γεν. στο χωριό Ψάρι Τρικολώνων Γορτυνίας το 1942) είναι σήμερα επιχειρηματίας, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας εισαγωγής δώρων και ειδών χαρτοπωλείου “Κ. Φ. Παπούλιας Α.Ε.” Είναι επίσης πρόεδρος του Συλλόγου Ψαραίων και της εταιρείας αγροτουριστικής κατεύθυνσης “Αρκαδιανή” στο Ψάρι της Γορτυνίας. Απόφοιτος της Μέσης Εμπορικής Σχολής Εμποροϋπαλλήλων Αθηνών, από το 1961 κ.ε. σπούδασε οικονομικά στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ). Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 συμμετείχε ενεργά, από διάφορες θέσεις σε φοιτητικά συμβούλια και ενώσεις, στους αγώνες του 1–1-4 και του 15% για την παιδεία ως στέλεχος της σπουδαστικής οργάνωσης της ΕΔΑ. Για το λόγο αυτό το 1966 κρατήθηκε επί δίμηνο στις Φυλακές Αβέρωφ για συμμετοχή του σε συγκέντρωση της ΕΦΕΕ και, με απόφαση της Συγκλήτου, αποβλήθηκε για δύο χρόνια από την ΑΣΟΕΕ, στρατεύθηκε αναγκαστικά και με την απόλυσή του, το 1969, συνελήφθη και εξορίστηκε στο στρατόπεδο Λακκί της Λέρου. Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση και δραστηριοποιήθηκε στο Δήμο Αγίου Δημητρίου, όπου διαμένει, εκδίδοντας επί πενταετία την τοπική εφημερίδα Ελεύθερη Γνώμη.2. Ο Σπύρος Βεντουράτος γεννήθηκε το 1942 στους Αγίους Αναργύρους Αττικής. Μετά την αποφοίτησή του από μέση εμπορική σχολή (Νυκτερινό Αλυκάκου), εποχή κατά την οποία εργαζόταν παράλληλα ως εμποροϋπάλληλος, σπούδασε οικονομικά στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ). Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 εργάσθηκε σε εταιρείες πληροφορικής και από το 1983 είναι επιχειρηματίας, συνιδιοκτήτης της εταιρείας πληροφορικής “Συστήματα ΕΠΕ”.

Ο Αναστάσιος Παπούλας (Μεσολόγγι, 1857 - Αθήνα, 24 Απριλίου 1935) ήταν Έλληνας αξιωματικός του στρατού που διετέλεσε αρχιστράτηγος του ελληνικού στρατού κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία την περίοδο 1920 - 1922.

Συλλέκτης

Ο Γεώργιος Παπουτσάκης, γιος του Αντωνίου και της Ευδοκίας, γεννήθηκε το 1909 στην Μεχάλα Κιμπίρ της Αιγύπτου και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια. Αποφοίτησε από το Αβερώφειο Γυμνάσιο και την Ανωτέρα Εμπορική Σχολή του Lycée Français Αλεξανδρείας. Εκεί παρακολούθησε και μαθήματα γαλλικής φιλολογίας. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα Α΄ τάξης στην École Francaise de Droit του Καΐρου. Εργάστηκε στην εταιρεία χάρτου και χρωμολιθογραφιών Τ.Ε. Λαγουδάκη και Σία ως αλληλογράφος, ταμίας, βοηθός αρχιλογιστή, γραμματέας διευθύνσεως (1927-1958) και στην εταιρεία καπνού και σιγαρέττων αδελφών Κουταρέλλη ως γενικός επιθεωρητής του τμήματος πρώτων υλών (1958-1961). Στα τέλη του 1961 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε στην διεύθυνση Εξωτερικού Τύπου του υφυπουργείου προεδρίας της Κυβερνήσεως. Δημοσίευσε κριτική λογοτεχνίας σε περιοδικά και εφημερίδες. Μετέφρασε τα ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη στην γαλλική γλώσσα και η μετάφραση εκδόθηκε από τον γαλλικό εκδοτικό οίκο Les Belles Lettres to 1958. Το 1963 εξέδωσε τα Πεζά του Κ.Π. Καβάφη.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Έλληνας Ορθόδοξος μοναχός και κήρυκας.

Ο Ντίνος (Κωνσταντίνος) Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1938. Σπούδασε μηχανικός στην Αυστρία.

Ο Μ.Μ. Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1912 στη Λάρισα, και υπηρέτησε εκεί σαν δημοτικός υπάλληλος από το 1928 ως το 1939. Στη συνέχεια εργάστηκε σε εταιρείες οδοποιίας. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες της Εθνικής Αντίστασης, διετέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού Εθνική Αλληλεγγύη (1946), συντάκτης και φιλολογικός συνεργάτης των εφημερίδων Αυγή (1952–1957), Ριζοσπάστης (1975–1981). Στη διάρκεια της δικτατορίας έζησε αυτοεξόριστος στη Γαλλία. Έχει δημοσιεύσει πολλές ιστορικές και φιλολογικές μελέτες σε εφημερίδες, περιοδικά και αυτοτελώς: Φιλολογικές μελέτες (1952), Ο μεγάλος Βάρναλης (1958), Το Κωμειδύλλιο (1983), νέα συμπληρωμένη μελέτη για τον Βάρναλη (1984). Επιμελήθηκε πολλές εκδόσεις, μεταξύ αυτών η πεντάτομη Ελληνική ποίηση ανθολογημένη (1958–1961) με τους Μ. Αυγέρη, Β. Ρώτα, Θ. Σταύρου, ο τόμος Φαναριώτες–Επτανήσιοι του έργου Η Ελληνική ποίηση. Ανθολογία Γραμματολογία των εκδόσεων Σοκόλη (1980).
[Πηγή: Βιογραφικά του Μ.Μ. Παπαϊωάννου σε εφημερίδες της Κύπρου, με αφορμή τις διαλέξεις του εκεί (Χαραυγή, 3.12.1984)].

Ο Κωνσταντίνος Παπαϊωάννου σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησε ως σχολάρχης και γυμνασιάρχης Κύμης και στη συνέχεια ως Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης. Εντόπισε πρώτος τη θέση Καστρί η Παλαιοκαστρί Ποταμιάς στην Κύμη όπου και έκανε επιφανειακή έρευνα. Στη θέση αργότερα βρέθηκε σημαντικός οικισμός των κλασικών και των ελληνιστικών χρόνων. Δημοσίευσε σχετικά στην εφημερίδα Ηχώ της Κύμης.

Ο Ιωάννης Παπαϊωάννου γεννήθηκε στους Καλημεριάνους Ευβοίας το 1901. Σπούδασε στην Ανωτάτη Δασολογική Σχολή Αθηνών από το 1917 έως το 1921. Από τον Μάρτιο του 1921 έως τον Φεβρουάριο του 1923 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Μικρά Ασία και τη Θράκη. Από το 1923 έως το 1928 ήταν διευθυντής σε Δασαρχεία της Μακεδονίας (Πολύγυρος, Νάουσα, Καστοριά). Από τον Απρίλιο του 1928 έως τον Ιανουάριο του 1929 εργάστηκε ως επιμελητής της έδρας της Υλοχρηστικής και Υλωρικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια μετεκπαιδεύθηκε στη δασοκομία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου έλαβε διδακτορικό δίπλωμα το 1934. Το 1937 διορίσθηκε με απόφαση της κυβέρνησης Μεταξά στην έκτακτη αυτοτελή έδρα της Δασικής Μηχανικής και Χημικής Τεχνολογίας και Δασικής Εμποριολογίας μετά Δασικής Βοτανικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε στο ΑΠΘ για πολλά χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Ασχολήθηκε ερευνητικά με τα δάση πεύκης στην Ελλάδα καθώς και με τις μεθόδους ρητίνευσης. Από το 1950 πρωτοστάτησε για τη δημιουργία συλλογής άγριας πανίδας (ταριχευμένων ζώων) που σήμερα αποτελεί μέρος του Μουσείου Άγριας Πανίδας του ΑΠΘ. Ήταν παντρεμένος με τη Gretchen (Μαργαρίτα) με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Ντίνο (Κωνσταντίνο).

Πηγές σύνταξης του βιογραφικού: υλικό του αρχείου και ιστοσελίδα για το Μουσείο Άγριας Πανίδας του ΑΠΘ https://www.auth.gr/museums_archives/panida

Δικηγόρος

Η Ειρήνη Παπαϊωάννου, κόρη του Σπυρίδωνα Συγκελάκη και της Μαρίας Συρμαλάκη, γεννήθηκε το 1926 στην Κομοτηνή. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για είκοσι επτά χρόνια στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση. Παντρεύτηκε τον διαπρεπή συνθέτη Γιάννη Α. Παπαϊωάννου (Καβάλα, 1910-Αθήνα, 1989). Το λογοτεχνικό της έργο αποτελείται από μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα. Τιμήθηκε με το Β΄κρατικό βραβείο για το έργο Χωρίς προσχήματα. Το έργο της 13 ώρες και 5΄ έχει μεταφραστεί και εκδοθεί στα γερμανικά. Έργα της έχουν δημοσιευτεί στην εφ. Βήμα και στα περιοδικά Εποχές, Νέα Σκέψη, Νέα Εστία, Πνευματική Ζωή κ.ά..
Εκδόσεις λογοτεχνικών έργων της:
Αύριο, διηγήματα, Αθήνα, Ίκαρος, 1965.
Από το ημερολόγιο του αρχιτέκτοντα Δ.Μ., μυθιστόρημα, Αθήνα, Ίκαρος, 1967.
Πορεία παράλληλη, μυθιστόρημα, Αθήνα, Ίκαρος, 1969.
Πέντε ιστορήματα, Αθήνα, Ίκαρος, 1971.
Φόβος…, μυθιστόρημα, Αθήνα, Δωδώνη, 1973.
Χωρίς προσχήματα, δύο νουβέλες, Αθήνα, Δωδώνη, 1977.
13 ώρες και 5΄, μυθιστόρημα, Αθήνα, Δωδώνη, 1979.
Ασύνδετα και αντίρροπα, Αθήνα, Δωδώνη, 1981.
Η εξόφληση, Αθήνα, Δωδώνη, 1983.
Η τελευταία στροφή, Αθήνα, Δωδώνη, 1986.
Ένα λάθος της φύσης, Αθήνα, Δωδώνη, 1989.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Πληροφορίες της Ειρήνης Γ. Παπαϊωάννου]

Συνθέτης συμφωνικής μουσικής. Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1910 και πέθανε στην Αθήνα το 1989. Σπούδασε πιάνο με τη Μαρίκα Λασποπούλου και θεωρητικά - σύνθεση με τον Αλέκο Κόντη στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών. Την περίοδο 1928-29 υπήρξε μαθητής του Αιμίλου Ριάδη. Η εξέλιξη του είναι όμως αποτέλεσμα προσωπικής του μελέτης και έρευνας, και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του, ιδιαίτερα ως προς τις νεώτερες τεχνικές σύνθεσης, αυτοδίδακτο. Το 1949-50, ως υπότροφος της UNESCO επισκέφθηκε μεγάλα μουσικά κέντρα της Ευρώπης‡ κατά την ίδια περίοδο εργάστηκε κοντά στον Arthur Honegger, στο Παρίσι.
Από το 1951-61 δίδαξε Ιστορία της Μουσικής στο Εθνικό Εκπαιδευτήριο Αναβρύτων ενώ από το 1954-1976 ήταν καθηγητής θεωρητικών και σύνθεσης στο Ελληνικό Ωδείο, στην Αθήνα. Παράλληλα όμως και μέχρι το θάνατο του παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα Αν. Θεωρητικών και Σύνθεσης. Το διδακτικό του έργο θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένου ότι υπήρξε ο πρώτος - και για μεγάλη περίοδο ο μόνος - στην Ελλάδα, που δίδαξε παράλληλα με τις παραδοσιακές και νεώτερες τεχνικές σύνθεσης. Οι περισσότεροι σημαντικοί Έλληνες συνθέτες, μουσικολόγοι και διευθυντές ορχήστρας της νεώτερης γενιάς υπήρξαν μαθητές του.
Τα περισσότερα έργα του έχουν εκτελεστεί επανειλημμένα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Δ. Γερμανία, Αγγλία, Σουηδία, Ουγγαρία, Ιταλία, Η.Π.Α κ.λ.π.) και μεταδοθεί από πολλούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς.
Το 1953 βραβεύτηκε η Συμφωνία αρ. 3, στο Διεθνή Διαγωνισμό «Βασίλισσα Ελισσάβετ του Βελγίου», στις Βρυξέλλες. Το 1970 τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης, με το βραβείο «GOTTFRIED-VON HERDER». To 1983 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το «Αριστείον Καλών Τεχνών».
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος από το 1964 ως το 1975, του «Ελληνικού Συνδέσμου Σύγχρονης Μουσικής» (Ε.Σ.ΣΥ.Μ.) και του Ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Εταιρίας Σύγχρονης Μουσικής» (Δ.Ε.Σ.Μ.) Από το 1948 έως τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών.
Με το έργο του και τη διδασκαλία του, ο Γιάννης Α. Παπαϊωάννου έχει ασκήσει πλατιά επίδραση στη νεώτερη Μουσική Σχολή της Ελλάδος και μπορεί να θεωρηθεί ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες του 20ου αιώνα.

Ο Γεώργιος Ν. Παπαϊωάννου γεννήθηκε στο Αγρίνιο το έτος 1900 γιος του Νικόλαου Παπαϊωάννου και της Δήμητρας Σκαλτσοδήμου. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από τις ιστορικές οικογένειες της Επανάστασης του 1821 Σκαλτσά/Σκαλτσοδήμου και Στάικου. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πολέμησε στη Μικρασιατική Εκστρατεία όπου υπηρέτησε ως ανθυπίατρος κατά τα έτη 1919-1922. Άσκησε το ιατρικό επάγγελμα και αναμείχθηκε ενεργά στην ελληνική κεντρική πολιτική ζωή της εποχής του καθώς και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το 1932 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Υπηρέτησε ως ιατρός στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Στη συνέχεια εισήλθε στην αντίσταση σχηματίζοντας το 1942 Εθνική Οργάνωση Εσωτερικού με την επωνυμία Πατριωτική Οργάνωση Τριχωνίδος. Συγκρότησε ένοπλο αντάρτικο σώμα και διορίσθηκε από τον Ναπολέοντα Ζέρβα αρχηγός του Υπαρχηγείου αρχικά και Αρχηγείου στη συνέχεια Τριχωνίδος. Ανέπτυξε ισχυρή δράση στην ευρύτερη περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας συγκρουόμενος με τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα καθώς και με τους ιδεολογικούς αντιπάλους του ΕΛΑΣ. Το 1944 μετακινήθηκε στην Αθήνα όπου διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Πόλεως Αθηνών του ΕΔΕΣ. Με το πέρας της Κατοχής αναμείχθηκε και πάλι στην πολιτική• εξελέγη βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας το 1946 με το κόμμα των Εθνικών Φιλελευθέρων του Στ. Γονατά. Πρωτοστάτησε στην αναγνώριση και την απονομή ηθικών και υλικών αμοιβών στους εθνικόφρονες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης με πλήθος ενεργειών του από το 1946 και εξής. Από το 1959 ώς το 1964 διετέλεσε δήμαρχος Αγρινίου προωθώντας και εκτελώντας πλείστα έργα κοινής ωφελείας στην πόλη. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1986 και ετάφη στο Αγρίνιο.

Ο Άγγελος Παπαϊωάννου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Ανατόλια, και σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στην Ελβετία και στις Η.Π.Α. Δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στο εμπόριο γεωργικών μηχανημάτων και αυτοκινήτων. Διετέλεσε για πολλά χρόνια πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων του Κολεγίου Ανατόλια καθώς και μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνα.
Από τη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε να συλλέγει γραμματόσημα και παλιά βιβλία. Η ενασχόλησή του αυτή τον ώθησε στη συλλογή τεκμηρίων σχετικών με την πόλη της Θεσσαλονίκης. Στη συλλογή του, μία από τις πλουσιότερες για την πόλη της Θεσσαλονίκης, περιλαμβάνονται βιβλία, χάρτες, φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ, χαρακτικά και εφήμερα. Τμήματα των συλλογών του υπάρχουν ψηφιοποιημένα στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα. Πολλές ιστορικές εκθέσεις και εκδόσεις έχουν βασιστεί σε υλικό των συλλογών του.

Μέλος της οικογένειας Παπαϊωάννου

Ο Παπαχρυσάνθου, αυτοδίδακτος μαρμαρογλύπτης, σπούδασε με την οικονομική ενίσχυση του Οικουμενικού Πατριαρχείου την τεχνική της λιθογραφίας στο Παρίσι και κοντά στον Δημήτριο Γαλανάκη. Αγόρασε το λιθογραφείο του Καρλ Γιόζεφ Κόλμαν (1812-1870) και ίδρυσε το δικό του το 1888, ενώ γύρω στο 1910 φιλοτέχνησε και τύπωσε τους πρώτους στην Ελλάδα λιθογραφημένους στρατιωτικούς χάρτες. Ο γιος του Φοίβος Παπαχρυσάνθου (1900-1986) δημιούργησε, μαζί με τον διευθυντή του Κεντρικού Πρακτορείου Εφημερίδων Ιωάννη Αναγνωστόπουλο, το 1939 στην Ιερά Οδό την πρώτη στην Ελλάδα μονάδα Βαθυτυπίας.

[Το βιογραφικό σημείωμα αντλήθηκε αυτούσιο από το βιβλίο: Δημήτρης Παυλόπουλος, Χαρακτική - γραφικές τέχνες – ιστορία – τεχνικές – μέθοδοι – γλωσσάρια όρων, έκδοση τρίτη, ColorNetwork, Αθήνα 2011.]

Γεννήθηκε τη δεκαετία του 1880 στις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης και ήταν γιος ιερέα. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρά του και αργότερα φοίτησε στο Γυμνάσιο Αδριανουπόλεως και στη Ζαρίφειο Σχολή της Φιλιππούπολης. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με υποτροφία εργαζόμενος παράλληλα ως δάσκαλος. Διορίστηκε στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης όπου δίδαξε για τρία χρόνια και στη συνέχεια δίδαξε φιλολογία σε σχολεία της Λάρισας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Έπειτα υπήρξε για 26 χρόνια καθηγητής στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων του Πειραιά. Παράλληλα ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και την λαογραφία. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1922 δημοσιεύοντας διηγήματα και ηθογραφίες σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδεςενώ σημαντικό είναι το ιστορικό και λαογραφικό έργο του με επίκεντρο την περιοχή της Θράκης. Διετέλεσε μέλος του Θρακικού Κέντρου αναλαμβάνοντας από το 1928 την έκδοση του περιοδικού "Θρακικά", ενώ εξέδωσε από το 1934 ως το 1966 το περιοδικό "Αρχείον του Θρακικού Λαογραφικού και Γλωσσικού Θησαυρού". Υπήρξε ιδρυτής και πρόεδρος της Εταιρείας Θρακικών Μελετών και δημοσίευσε σε βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά περισσότερες από 300 μελέτες του με αντικείμενο την Ιστορία, τη λαογραφία, την κοινωνία και τη μουσική παράδοση της Θράκης. Παράλληλα πραγματοποίησε επί χρόνια διαλέξεις σχετικές με τη Θράκη σε διάφορους οργανισμούς και φορείς ανά την επικράτεια καθώς και στο ραδιόφωνο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85 [τελευταία επίσκεψη: 21/5/2020].

Πρωτότοκη κόρη του Ιωάννη και της Όλγας Παπαχρήστου, η Ευαγγελία Παπαχρήστου γεννήθηκε στο Αγιονόρι της Κορινθίας το 1923. Έζησε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στο Χιλιομόδι και για σύντομα χρονικά διαστήματα στην Αμαλιάδα, την Τρίπολη, την Λαμία και το Λεωνίδιο, όπου ο πατέρας της μετετίθετο ως καθηγητής. Το 1932 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε οριστικά στην Κόρινθο. Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο η Παπαχρήστου εργάσθηκε εθελοντικά στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Κορίνθου και αργότερα συμμετείχε στην εθνική αντίσταση. Το 1945 ενεγράφη στο Φυσιογνωστικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, το οποίο αναγκάστηκε να διακόψει το επόμενο έτος, καθώς έπασχε από φυματίωση ως την άνοιξη του 1949.
Το 1954 παντρεύτηκε τον Δημήτριο Πάνου και έζησαν στην Κόρινθο ως το 1972, οπότε η Παπαχρήστου-Πάνου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Σχολή Λογοτεχνίας (1972-75). Το 1981 επέστρεψε στην Κόρινθο, όπου έκτοτε ζει. Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη του Σωματείου Λόγου και Τέχνης «Αλκυονίδες». Εξέδωσε ποιητικές συλλογές, δοκίμια και κριτικά έργα. Δημοσίευσε επίσης δοκίμια και κριτικές σε λογοτεχνικά περιοδικά, καθώς και ποιήματα σε περιοδικά και εφημερίδες. Ποιητικές της συλλογές μεταφράστηκαν στα Γαλλικά, Αγγλικά, Ρουμανικά, Ουγγρικά, Ινδικά και Περσικά.
Βραβεύθηκε σε ποιητικούς διαγωνισμούς όπως της Ακαδημίας του Παρισιού Lutece (1977), της Ακαδημίας Pericord του Μπορντώ (1986) και τον παγκόσμιο διαγωνισμό Χαϊκού της Ιαπωνικής Πρεσβείας (1993). Το δοκιμιακό έργο Η νύχτα στον Δαβίδ απέσπασε το Α΄ βραβείο δοκιμίου από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών (1994). Τιμήθηκε επίσης για το σύνολο του έργου της από την Χριστιανική Λογοτεχνική Συντροφιά (1984), την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων (1991), τον Δήμο της Κορίνθου (1991), το 4ο Συμπόσιο Ποίησης (2000), την Ένωση Κορινθίων (2002) και άλλους φορείς.
Διατελεί τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών γραμμάτων και επίτιμο μέλος της Ενώσεως Κορινθίων.
[Πηγές: Η κριτική για το έργο της Ευαγγελίας Παπαχρήστου-Πάνου, Αθήνα 2002, σ.6. Ε. Παπαχρήστου-Πάνου, Ημερολόγιο πορείας, Αθήνα 1994, σ.7-9.]

Ο Π. Παπαχατζιδάκης (1905-1990) γεννήθηκε στην Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας. Το 1914 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Χίο. Αποφοίτησε με άριστα από την Εμπορική Σχολή της Χίου και το 1923 προσλήφθηκε υπάλληλος στο υποκατάστημα της Ιονικής Τράπεζας στη Χίο. Παράλληλα, μαζί με τους Γιώργο Τσίμα και Νικόλαο Κοντολέοντα, οργάνωσε φωτογραφικό εργαστήριο «με προοπτική την απεικόνιση της προγονικής κληρονομιάς».Το 1930, σε συνεργασία με τον Γ. Τσίμα, δημοσίευσε τα φωτογραφικά λευκώματα «Νέα Μονή» και «Πυργί», που αν και ναυάγησαν οικονομικά, απέσπασαν θετικά σχόλια από τους Γ. Σωτηρίου, Α. Ορλάνδο και Α. Ξυγγόπουλο, οι οποίοι τους παρότρυναν να συνεχίσουν να φωτογραφίζουν μνημεία της Ελλάδας. Την ίδια χρονιά μετοίκησε στην Αθήνα, όπου μαζί με τον Γ. Τσίμα άνοιξε φωτογραφικό εργαστήριο. Για 50 χρόνια περιηγήθηκε όλη σχεδόν την Ελλάδα, αποτυπώνοντας κυρίως βυζαντινά μνημεία, παραδοσιακούς οικισμούς και φυσικά τοπία, συνεργαζόμενος συχνά με την Ακαδημία Αθηνών, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και την Αρχαιολογική Εταιρεία. Τμήματα του αρχείου του βρίσκονται στο Μουσείο Μπενάκη, την Αρχαιολογική Εταιρεία και το Ομήρειο Πολιτιστικό Κέντρο της Χίου.

Γιός του Φιλικού Οικονόμου Παπατσώρη, κατάγεται από το χωριό Σουλιμά (σημ. Άνω Δώριο) Μεσσηνίας. Διετέλεσε πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις και βουλευτής.

Οι αγωνιστές της επανάστασης Δημήτριος και Ιωάννης, ήσαν γιοι του προεστού της επαρχίας Ανδρούσης, Αναγνώστη Παπατζώνη (πέθανε από δηλητηρίαση το 1811) και η οικογένεια καταγόταν από το Ναζήρι της Μεσσηνίας. Ο Δημήτριος Παπατζώνης έλαβε μέρος στη μάχη του Βαλτετσίου και στην πολιορκία της Τρίπολης και το 1821 εξελέγη μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας. Πολέμησε επίσης στα Δερβενάκια και αλλού και στη διάρκεια του εμφύλιου, το 1824, φυλακίστηκε μαζί με τον Κολοκοτρώνη και άλλους αγωνιστές στην Ύδρα. Όταν αποφυλακίστηκε έλαβε μέρος στη μάχη του Τρίκορφου, αλλά σκοτώθηκε τον Ιούνιο του 1825 πολεμώντας τα στρατεύματα του Ιμπραήμ που είχαν εισβάλει στην Πελοπόννησο. Ο αδελφός του Ιωάννης, είχε το βαθμό του συνταγματάρχη της Φάλαγγας και διετέλεσε υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα (1852-1857). Διακρίθηκε με τον Αργυρό και Χρυσό Σταυρό του τάγματος του Σωτήρος.
Ο Όθων Παπατσώνης (1859-;), γιος του Ιωάννη, παντρεύτηκε τη Σοφία (;).
Ο ποιητής Τάκης Παπατσώνης (Αθήνα 1895 - ;) ήταν απόγονος της ίδιας οικογένειας (;).

H Ρηνιώ Παπατσαρούχα γεννήθηκε στο Σουφλί, τελευταία κόρη αριστερής οικογένειας σηροτρόφων. Παιδί ακόμα γνώρισε την αγριότητα της μεταβαρκιζιανής και εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας μένοντας μόνη, κυριολεκτικά στο δρόμο, αφού ο πατέρας της βγήκε, κυνηγημένος, αντάρτης στον Δημοκρατικό Στρατό το 1946, η μάνα της εξόριστη (1947–1950) στην Ικαριά και στο Μακρονήσι, οι δύο μεγαλύτερες αδερφές της πέντε χρόνια (1947–1952) φυλακισμένες με βαριές ποινές του Γ΄ Ψηφίσματος και ο αδερφός της για μήνες υπόδικος “διά περίθαλψιν συμμοριτών”. Φοίτησε στη Φιλοσοφική του Αριστοτελείου στη Θεσσαλονίκη, όπου εντάχθηκε στη Σπουδάζουσα της Ν.ΕΔΑ. Ασχολήθηκε με τον φοιτητικό συνδικαλισμό, όντας υποψήφια αριστερού συνδυασμού στις εκλογές της ΦΕΑΠΘ το 1960. Δράση για την οποία οι δυνάμεις της αστικής καταστολής την έσυραν επανειλημμένα στα δικαστήρια και το 1961 μαζί με άλλα έξι στελέχη της Ν.ΕΔΑ Σπουδαστών καταδικάστηκε σε 4 μήνες φυλάκιση πρωτόδικα και κατ’ έφεσιν. Συμμετείχε ως υποψήφια της ΕΔΑ στο ψηφοδέλτιο Θεσσαλονίκης στις εκλογές του 1963 και 1964. Τότε παντρεύτηκε το γνωστό στέλεχος της Ν.ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων Χρόνη Μίσσιο. Το 1966 δούλεψε στη σύνταξη της Γενιάς μας και στις 21 Απριλίου 1967 εκτοπίστηκε από τη χούντα τριάμισι χρόνια στη Γυάρο και στις Φυλακές Αλικαρνασσού. Εργάστηκε από το 1974 ώς τη συνταξιοδότησή της στο Ραδιόφωνο της ΕΙΡ ως ανασυντάκτρια και υπεύθυνη του τμήματος εκπομπών λόγου.

Βιογραφικό σημείωμα
Ο Σωτήριος Παπαστόφας ήταν συντονιστής της Υπηρεσίας Έτους Αποδήμου Ελληνισμού, την εκπροσωπούσε στην υποδοχή και τη φιλοξενία των επισκεπτών, και στην οργάνωση εκδηλώσεων και τοπικών εορτών.
Διοικητική ιστορία
Η ανάγκη προσέλκυσης των αποδήμων, ώστε να εισρεύσει τουριστικό συνάλλαγμα στη χώρα και να ενισχυθούν οι δεσμοί τους με την Ελλάδα, ώθησε την ελληνική κυβέρνηση να υιοθετήσει την πρόταση των Αμερικανών, να κηρυχθεί το 1951 ως Έτος Αποδήμου Ελληνισμού. Για την οργάνωση της όλης προσπάθειας συγκροτήθηκε, τον Ιανουάριο του 1951, η Υπηρεσία Έτους Αποδήμου Ελληνισμού, που τέθηκε υπό την αιγίδα των βασιλέων. Κατά την περίοδο Μαΐου-Οκτωβρίου οργανώθηκαν καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στους Δελφούς και την Επίδαυρο και πραγματοποιήθηκαν εκδρομές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Τον Φεβρουάριο του 1952, η Εκτελεστική Επιτροπή της υπηρεσίας κατέθεσε απολογιστική έκθεση.

Ο Ηλίας Παπαστεργιόπουλος (ή Παπαστεριόπουλος) (Πάτρα, 1916 - Αθήνα, 1985) ήταν δικηγόρος, λογοτέχνης, ερευνητής και συγγραφέας. Πολέμησε στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ Αχαϊας και συμμετείχε στο 12ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε την υπεράσπιση αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης στην Αχαΐα και στη συνέχεια εκτοπίστηκε από το 1947 ως το 1959. Υπήρξε υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ προδικτατορικά και με το ΚΚΕ στη μεταπολίτευση. Έγραψε τα βιβλία Ο Μωρηάς στα όπλα, Η νομική φύση και τι δίκαιο της Εθνικής Αντίστασης, Η δίκη του Καραϊσκάκη κ.ά. καθώς και πολλά άρθρα για την Εθνική Αντίσταση, την Κατοχή, την πολιτική επικαιρότητα. Πέθανε στην Αθήνα το 1985.
Ο Βασίλης Παπαστεργιόπουλος είναι γιος του Ηλία.

Ο Οδυσσέας Παπαστεργίου (Ξάνθη, 1892 - ;), ήταν μέτοχος στην ομόρρυθμο εταιρεία “Ο. και Ε. Παπαστεργίου και Σία”, που δραστηριοποιούνταν στο εμπόριο καπνού στην Ξάνθη, και την εισαγωγή αποικιακών προϊόντων στην Αθήνα. Είχε σημαντική ακίνητη περιουσία (ιδιοκτήτης σπιτιών στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Ξάνθη).

Ο Νικόλαος Παππαρόδου (Λαμία 1902-Αθήνα 1980;) ήταν στρατιωτικός. Γιος του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Παπαρρόδου και αδελφός του Ιωάννη, που έπεσε ηρωικά στον ελληνογερμανικό πόλεμο του 1941, ο Νικόλαος Παπαρρόδου πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, στον πόλεμο του 1940-41 και στον εμφύλιο πόλεμο. Διετέλεσε, ανάμεσα σε άλλα, στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτων (1948-1950), διοικητής Β΄ Σώματος Στρατού (1956), Διοικητής Σχολής Εθνικής Αμύνης (1955-1956), υπαρχηγός αναπληρωτής Αρχηγού ΓΕΣ (1959, οπότε και αποστρατεύτηκε). Από το 1965 ως το 1967 ήταν Αρχηγός του Στρατιωτικού Οίκου της Αυλής (ΣΟΑΜ). Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Ο.Π.Α.Π. και υπήρξε πρωταθλητής σπάθης και μετείχε στην εθνική οπλομαχητική ομάδα. Μετείχε επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (1936) και σε άλλους διεθνείς αγώνες.
Ο Παπαρρόδου ήταν ευρυμαθής και γνώστης πολλών ξένων γλωσσών. Έγραψε στρατιωτικά βιβλία και μετέφρασε έργα ξένων λογοτεχνών.
Ο Παπαρρόδου ήταν παντρεμένος με τη Βούλα Ροντήρη.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: Who is Who, 1965]

Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος, γιος του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1843. Σπούδασε νομικά και το 1866 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής. Θέμα της διατριβής του ήταν οι περί ποινής θεωρίες του Πλάτωνος. Μελέτησε τους αρχαίους συγγραφείς, νεώτερα συγγράμματα ηθικής και φιλοσοφίας, και δημοσίευσε σε περιοδικά μελέτες με φιλοσοφικά, φιλολογικά και ιστορικά θέματα. Η πρώτη του δημοσίευση «Σκέψεις ενός ληστού ή η καταδίκη της κοινωνίας» (1861) έγινε σε ηλικία 16 ετών. Άλλες μελέτες του είναι «Τα καθήκοντα του ανθρώπου ως χριστιανού και ως πολίτου» και «Περί αποκρύφων ευαγγελίων», την οποία διάβασε στον Παρνασσό ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του. Συνέγραψε επίσης το σχολικό βοήθημα Σύνοψις της ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως (1869).
Εξέδωσε την μονόπρακτη πολιτική κωμωδία Συζύγου εκλογή (1868), η οποία παραστάθηκε στα θέατρα της εποχής και μεταφράστηκε στα γαλλικά (από τον Αιμίλιο Λεγκράν) και στα ιταλικά (από τον Φρ. Ντε Σιμονέ-Μπράουερ), καθώς και την πεντάπρακτη κωμωδία Αγορά (1871), σε πεζό λόγο. Δημοσίευσε επίσης τους Χαρακτήρες (1870), μία σύνθεση πεζών και έμμετρων διαλόγων.
Συγκαταλέγεται στην αθηναϊκή ρομαντική σχολή. Οι πρώτοι του στίχοι, γραμμένοι το 1864, εκδόθηκαν το 1916. Το 1866 βραβεύθηκε η ποιητική συλλογή του Στόνοι στον βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό. Άλλα ποιητικά έργα του είναι η συλλογή Χελιδόνες (1867) και τα «επικολυρικά» Ορφεύς και Πυγμαλίων (1869).
Σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος, και πέθανε τον Μάρτιο του 1873 από εγκεφαλική συμφόρηση.
[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 8• Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12]

Ο Αντώνιος Παπαπαντολέων (Αγρίνιο 1913- Αθήνα ;) περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Αγρίνιο και το 1934 διορίστηκε στην Π.Α.Ε. Γενικών Αποθηκών Αγρινίου. Το 1942 προάχθηκε σε διευθυντή του υποκαταστήματος Αγρινίου και το 1955 σε διευθυντή του υποκαταστήματος Πατρών. Μετά την παραίτησή του από την υπηρεσία (1955) εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις (εταιρεία «ΕΜΕΛ Αντ. Κ. Παπαπαντολέων»).
Ο Παπαπαντολέων έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1940 και στη διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στον ΕΔΕΣ και ήταν πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής ΕΔΕΣ επαρχίας Τριχωνίδος (είχε το ψευδώνυμο Κατσαντώνης) . Συνελήφθη 3 φορές από τους Ιταλούς και τον Μάϊο του 1944 από τους Γερμανούς. Κλείσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ από όπου και απελευθερώθηκε κατά την αποχώρηση των Γερμανών τον Σεπτέμβριο του 1944. Το 1944 στρατεύθηκε και έλαβε μέρος στην καταστολή του κινήματος του Δεκεμβρίου του 1944.
Το 1945 διετέλεσε ιδιαίτερος στο γραφείο του τότε υπουργού Εσωτερικών Κωνσταντίνου Τσάτσου, ενώ το 1950 ήταν υποψήφιος με το Εθνικό Κόμμα του Ναπολέοντα Ζέρβα στην Αιτωλοακαρνανία. Το 1964 ήταν μέλος της Ένωσης Κέντρου.
Ο Παπαπαντολέων ίδρυσε και μετείχε σε διάφορους συλλόγους Αγρινιωτών και Αιτωλοακαρνάνων: Σύλλογος των Συλλόγων των εν Αθήναις Τριχωνίων, Σύλλογος Ιστορικών Μελετών Ιερού Αγώνος Στερεάς Ελλάδος, Σύλλογος των εν Αθήναις Αγρινιωτών «Ο Άγιος Χριστόφορος», Σύνδεσμος Ρουμελιωτών Ελλάδος. Το 1976 ίδρυσε τη Συντονιστική Επιτροπή Τριχωνίων για το διαχωρισμό του νομού Αιτωλοακαρνανίας.
Ο Παπαπαντολέων έγραψε πλήθος άρθρων σε εφημερίδες της Αιτωλοακαρνανίας σχετικά με την Εθνική Αντίσταση και για τοπικά θέματα.
Ο Παπαπαντολέων ήρθε σε σύγκρουση την περίοδο της Κατοχής με τον Γεώργιο Παπαϊωάννου (αρχηγό του ένοπλου τμήματος του ΕΔΕΣ Τριχωνίδος, ΕΟΕΑ) με αντικείμενο την ηγεσία του τμήματος Τριχωνίδος. Η έριδα αυτή συνεχίστηκε και στα επόμενα χρόνια (μέχρι το 1974-77) στη διάρκεια των οποίων οι δύο πλευρές φρόντισαν με δημοσιεύματα στον Τύπο της Αιτωλοακαρνανίας να υποστηρίξουν τις απόψεις τους δημοσιεύοντας άρθρα για την Εθνική Αντίσταση στα οποία τονιζόταν ο ηγετικός τους ρόλος. Η ένταση οξύνθηκε το 1969 οπότε με βάση το Ν.Δ. 179 του 1969 αναγνωρίστηκαν οι εθνικιστικές αντιστασιακές οργανώσεις. Η επιτροπή της ΔΕΠΑΘΑ αναγνώρισε ως αρχηγό του ΕΔΕΣ Τριχωνίδος τον Παπαϊωάννου. Το γεγονός στάθηκε αφορμή για μια σειρά αντεγκλήσεων τόσο υπηρεσιακά στη ΔΕΠΑΘΑ όσο και στον τοπικό τύπο. Ο Παπαπαντολέων προσέφυγε, μάλιστα, στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της απόφασης. Φαίνεται ότι η σειρά άρθρων του στον τοπικό τύπο για την Εθνική Αντίσταση (1971-1974 κυρίως 1973-1974) είχε αφορμή το γεγονός αυτό.
Εκτός από τα άρθρα του είναι συγγραφέας του βιβλίου Ο μυστικός αγώνας της εθνικής αντιστάσεως ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ. Απόρρητα έγγραφα – άγνωστες πτυχές. Το χρέος μου προς την αλήθεια 55 χρόνια μετά, Ελεύθερη σκέψις, Αθήνα 1997
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου]

Ο Αντώνιος Παπαπάνος ήταν δικηγόρος. Η Ελένη ήταν γυναίκα του και είχαν δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και την Αθηνά.

Γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1877. Παρακολούθησε μαθήματα στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, σπούδασε ζωγραφική, τελικά, όμως, στράφηκε προς τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Ήταν τακτικός ανταποκριτής της εφημερίδας Εμπρός από το Παρίσι (1908-1910), απ’ όπου έστελνε τα περίφημα Παρισινά Γράμματα. Εκλέχθηκε Νομάρχης στη Ζάκυνθο, στις Κυκλάδες και στην Καλαμάτα και διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης (1918) και καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Υπήρξε τακτικός τεχνοκριτικός στην εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1938.

Έργα του: Πολεμικά Τραγούδια (1898), Χελιδόνια (1920), Πεζοί Ρυθμοί (1922), κ.ά.

Πηγή: Βίκυ Καλαντζοπούλου, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τ. 8.

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου (Καρπενήσι, 2 Φεβρουαρίου 1877 – Αθήνα, 1 Φεβρουαρίου 1940) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, ποιητής, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης και ακαδημαϊκός, υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας στο γλωσσικό ζήτημα.

Από το 1908 μέχρι το 1910 βρισκόταν στο Παρίσι, από όπου αρθρογραφούσε για την εφημερίδα Εμπρός. Μεταξύ 1912 και 1916 είχε λάβει τις θέσεις νομάρχη Ζακύνθου, Κυκλάδων, Μεσσηνίας και Λακωνίας. Το 1918 ανέλαβε τη θέση του Διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης και στη συνέχεια (και μέχρι τον θάνατό του) πρόεδρος του μονίμου καλλιτεχνικού συμβουλίου της. Την ίδια αυτή χρονιά εξέδωσε το διήγημα και πεζογραφημά του "Τα Ψηλά Βουνά" . Η πρώτη εμφάνιση του Παπαντωνίου στα γράμματα έγινε με σατιρικούς στίχους τους οποίους είχε γράψει όταν ήταν ακόμη μαθητής και είχαν δημοσιευτεί στο βραχύβιο σατιρικό περιοδικό "Αί Μηχανορραφίαι" με τον Νικόλαο Κουντουριώτη και Ιωάννη Δεληκατερίνη. Το 1938 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (έδρα Λογοτεχνίας, τάξη Γραμμάτων και Τεχνών). Οί γονείς του ήθελαν να σπουδάσει γιατρός εκείνος όμως προτίμησε την Ζωγραφική. Στο Παρίσι πήγε αργότερα ως ανταποκριτής της εφημερίδας <<Εμπρός>> στην οποία και δημοσίευσε το πρώτο διήγημα και πεζογράφημα του "Τα Παρισινά Γράμματα" το οποίο και προκάλεσε μεγάλη και παγκόσμια αίσθηση και εντύπωση και τα οποία και κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατό του σε έναν τόμο με τον τίτλο "Φιλολογικά Χρονογραφήματα". Επιστρέφοντας από το Παρίσι συνέχισε να εργάζεται ως ανταποκριτής, αρθογράφος και ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα "Εμπρός" για άλλα 3 χρόνια.