Ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1864 στην Ιστορική Καρύταινα της Γορτυνίας, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Κατόπιν πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γ΄ Γυμνάσιο Αθηνών, στη Φιλοσοφική Σχολή (δύο χρόνια) και στη Νομική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε με άριστα.

Μετά την πρακτική του εξάσκηση και τη διατριβή του, ασχολήθηκε με τη δικηγορία και διακρίθηκε γρήγορα ως δικηγόρος. Το 1909 εκλέχτηκε παμψηφεί καθηγητής Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά δεν αποδέχτηκε την εκλογή του, γιατί ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική.

Υπηρέτησε ως λοχίας στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και τις τραυματικές, πολεμικές εμπειρίες που αποκόμισε τις δημοσίευσε σε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «Καιροί».

Η έντονη δραστηριότητά του τον οδήγησε σε ενασχόληση με την πολιτική από το 1906 μέχρι το 1920. Εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη βουλευτής και του ανατέθηκε το Υπουργείο Δικαιοσύνης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις 06-10-1910. Η συμβολή του Δημητρακόπουλου, ως Υπουργού Δικαιοσύνης, στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής νομοθεσίας υπήρξε επιβλητική.

Το Μάιο του 1912 ο Δημητρακόπουλος διαφώνησε με τον Πρωθυπουργό και υπέβαλε την παραίτησή του. Ίδρυσε το «Προοδευτικό κόμμα» και εκλέχτηκε βουλευτής στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 1915. Δεν πήρε μέρος στις εκλογές του 1920, για λόγους υγείας, αλλά το κόμμα του εξέλεξε 14 βουλευτές.

Πέθανε το 1921 στη Βιέννη, όπου είχε πάει για θεραπεία, αφήνοντας πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο, νομικού και ιστορικοπολιτικού περιεχομένου.

Ευεργέτης του αγώνα του 1821, μέλος οικογένειας προκρίτων και αγωνιστών από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας, που εργάστηκαν για την προετοιμασία της Επανάστασης συμμετέχοντας και σε πολλές μάχες κατά τη διάρκεια αυτής, με σταδιοδρομία ως βουλευτής, υπουργός, γερουσιαστής.

Πρόκειται για απογόνους του Γεώργιου Δημητρακόπουλου, προεστού της Αλωνίσταινας Αρκαδίας & αγωνιστή της Επανάστασης που σκοτώθηκε στην μάχη των Τρικόρφων (1825). Μέλη της οικογένειας Δημητρακοπούλου ήταν και ο Σταύρος, φημισμένος καπετάνιος, και ο Παναγιώτης, εκπρόσωπος της Φιλικής Εταιρείας στην Πάρο και ευεργέτης της Επανάστασης.

Ο Κώστας Δημητριάδης ( Στενήμαχος Ανατολικής Ρωμυλίας 1881- Αθήνα 1943) ήταν γλύπτης, καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και ακαδημαϊκός. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το 1903 έλαβε την Αβερώφειο υποτροφία και πήγε στο Μόναχο. Τον επόμενο χρόνο έφυγε για το Παρίσι όπου σπούδασε στην Ακαδημία της Grande Chaumière και στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1905 άνοιξε εργαστήρι στο Παρίσι. Αργότερα άνοιξε και δεύτερο εργαστήρι στο Λονδίνο. Το 1924 στους διεθνείς αγώνες στο Παρίσι πήρε το βραβείο γλυπτικής για το έργο του «Ο Δισκοβόλος».
Το 1930 επέστρεψε στην Αθήνα και διορίστηκε διευθυντής της ΑΣΚΤ και καθηγητής της γλυπτικής, θέση που διατήρησε ως το θάνατό του. Σ’αυτόν οφείλεται η ίδρυση των πρώτων παραρτημάτων της Σχολής στους Δελφούς, την Ύδρα, τη Μύκονο, ενώ με δική του πρωτοβουλία πραγματοποιήθηκε η ελληνική συμμετοχή στη Biennale της Βενετίας. Το 1936 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και τον επόμενο χρόνο του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών.
Συνεργάστηκε επίσης με τους Φωκίωνα Ρώκ και Θωμά Θωμόπουλο για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα. Παντρεύτηκε πρώτη φορά με πολιτικό γάμο την Angèle Monteil το 1908 και χώρισε το 1927. Το 1928 παντρεύτηκε στο Παρίσι με ορθόδοξο γάμο την Σόνια Δ. Μαριέττη.

Πολιτικό κόμμα που ίδρυσε ο Γεώργιος Παπανδρέου μετά την απελευθέρωση για ν συμμετάσχει στις εκλογές του 1946. Συμμετείχε στις εκλογές ως μέρος του συνασπισμού της Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως.

Το εργοστάσιο φωταερίου της Αθήνας ιδρύθηκε το 1857 από τον Φραγκίσκο Θεόφιλο Φεράλδι. Γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του στο δεύτερο μισό του 19ου αι., όταν ο Giovanni Battista Serpieri εξαγόρασε την επιχείρηση και ανέλαβε τη διοίκηση της. Το 1938 η επωνυμία της εταιρείας μεταβλήθηκε σε Δημοτική Εκμετάλλευση Αεριόφωτος Αθηνών (Δ.Ε.Α.Α.), αφού πέρασε στα χέρια του Δήμου μετά τη λήξη του προνομίου παραχώρησης σε ιδιώτες. Το 1950 μετονομάστηκε για τελευταία φορά σε Δημοτική Επιχείρηση Φωταερίου Αθηνών (Δ.Ε.Φ.Α.).

Την άνοιξη του 1975 η Άννα Βαγενά μαζί με τον Κώστα Τσιάνο και τον Γιώργο Ζιάκα, όλοι τους Λαρισαίοι που χρόνια δούλευαν στην Αθήνα με το όραμα της επιστροφής και της αποκέντρωσης, άρχισαν τις πρώτες συζητήσεις.

Έτσι το Νοέμβριο του ΄75 το καταστατικό της Θεσσαλικής Πνευματικής Πορείας κατατίθεται στο Πρωτοδικείο. Το πρώτο Περιφερειακό Θέατρο στην Ελλάδα είναι πια γεγονός. 152 ιδρυτικά μέλη, ανάμεσά τους είναι: ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος και πολλοί Λαρισαίοι, που με την παρουσία τους εκφράζανε τη βούληση και την προσπάθεια μιας πόλης και μιας περιοχής. Χωρίς καμία επιχορήγηση του κράτους ή του Δήμου, για οκτώ χρόνια όργωσε κυριολεκτικά τον Θεσσαλικό κάμπο και σκαρφάλωσε στα πιο απομακρυσμένα ορεινά χωριά.

1983: Το Υπουργείο Πολιτισμού θα βασιστεί στην πείρα του Θεσσαλικού Θεάτρου και θα μελετήσει το ρεπερτόριο, την οργάνωση και και τις δομές του για να δημιουργήσει τα πρώτα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα.

Από εκείνη τη χρονιά και μετά μια δεύτερη περίοδος αρχίζει. Επιχορηγούμενο, πλέον, από το Δήμο Λάρισας και το Υπουργείο Πολιτισμού κατόρθωσε να ανεβάσει μεγάλα θεατρικά έργα και πρώτο απ’ όλα τα Δημοτικά Θέατρα να λειτουργεί 2 σκηνές στη Λάρισα και ακατάπαυστα να περιοδεύει χειμώνα και καλοκαίρι.

Η χρονιά αυτή αποτέλεσε ορόσημο για το θέατρο, αφού απέκτησε μια νέα μορφή, μετατράπηκε σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, απέκτησε την οικονομική υποστήριξη του Δήμου και του Κράτους και άρχισε να παρουσιάζει στο ώριμο πια θεσσαλικό κοινό, έργα σημαντικών εκπροσώπων της παγκόσμιας δραματουργίας.

Καλοκαίρι του ‘88: Η παράσταση της “Ηλέκτρας” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου θα οδηγήσει για πρώτη φορά το Θεσσαλικό Θέατρο στην Επίδαυρο.
1991-2006

Έχοντας συμπληρώσει πια 15 χρόνια λειτουργίας ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας, το Θεσσαλικό Θέατρο έχει εδραιώσει τη φήμη του σε όλη την Ελλάδα, έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού και έχει αναδειχθεί στο μακροβιότερο και πιο επιτυχημένο περιφερειακό θέατρο της χώρας

Στη συνέχεια η περίοδος μεταξύ 92-93 αποδείχθηκε σταθμός για την πορεία του θεάτρου. Μέσα σε αυτό το διάστημα το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας αποκτά επιτέλους τη δική του ιδιόκτητη στέγη, το ζεστό θέατρο του Μύλου. Η αίθουσα του εγκαινιάστηκε με το έργο “Πόθοι κάτω από τις λεύκες” και έδωσε την ευκαιρία στους θεατές να απολαύσουν στο έπακρο την ατμοσφαιρικότητα του νέου χώρου.

1993: Είναι το μόνο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. που αντιπροσώπευσε τη χώρα μας σε πολιτιστική Πρωτεύουσα στην Αμβέρσα με την “Ηλέκτρα” του Ευριπίδη και έκτοτε άρχισε να αριθμεί συμμετοχές σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού.

Ιανουάριος του ‘98: Ο Κώστας Τσιάνος αποχωρεί από το τιμόνι του Θεσσαλικού Θεάτρου, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια και τη θέση του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή αναλαμβάνει τον Μάιο του 1999 ο Γιώργος Ζιάκας.

Νοέμβριος 2003: Tην καλλιτεχνική διεύθυνση θα αναλάβει η Πρόεδρος του Θεσσαλικού Θεάτρου Ηρώ Μουκίου, αφήνοντας κι αυτή με τη σειρά της την προσωπική της σφραγίδα στην εξέλιξη του.

Μέσα στο κλίμα των αλλαγών εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος με χαρακτηριστικό στοιχείο το νέο ρεπερτόριο που στόχο είχε να αγκαλιάσει ακόμη περισσότερο το κοινό. Μετά από τριάντα χρόνια λειτουργίας το Θεσσαλικό Θέατρο απέδειξε πως διέθετε ένα όραμα συνέχειας και μια αντίληψη για την τέχνη του θεάτρου. Κατάφερε να αναδειχθεί στον πιο σίγουρο και σταθερό θεατρικό οργανισμό που σημάδεψε ανεξίτηλα το νέο ελληνικό θέατρο.

Σεπτέμβριος 2006: Μια άλλη εποχή ξεκινάει με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Γιάννη Διαμαντόπουλο.

…Η νέα αυτή περίοδος η οποία ξεκινάει χρονικά από τις αρχές του 2007, ολοκληρώνεται μέσα στα επόμενα δύο περίπου χρόνια και αριθμεί 4 αξιόλογες Θεατρικές παραγωγές που κατά σειρά είναι: ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ του Ι.Καμπανέλλη, ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ του Αισχύλου, & η κωμωδία των Ρέππα – Παπαθανασίου: ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΜΕ ΡΟΥΜΙ.

2008 -2009

Τις επόμενες 2 Χρονιές την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Θεάτρου αναλαμβάνει ο συντοπίτης μας Ηθοποιός και Σκηνοθέτης Άκυς Μητσιούλης, στην Καλλιτεχνική Θητεία του οποίου ανέβηκε και η πολύ σπουδαία παράσταση με την τραγωδία του Αισχύλου ΠΕΡΣΕΣ σε μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη.

2009 – 2016

Τον Απρίλιο του 2009 και μετά από πρωτοβουλία του ίδιου του Δημάρχου όσο και της Προέδρου του Δ.Σ του Θεάτρου, αποφασίζεται από το Δ.Σ του ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ η επάνοδος στην θέση και πάλι στη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή, του Κώστα Τσιάνου, ύστερα από απουσία 11 ετών (1998 – 2009).

Η θητεία του στην Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Θεσσαλικού Θεάτρου διαρκεί αρκετά χρόνια – 8 συνολικά, μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2016.

Σ΄αυτό το αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα το Θεσσαλικό Θέατρο ανεβάζει έναν αρκετά μεγάλο αριθμό Θεατρικών

παραγωγών, με ενναλακτικό ρεπερτόριο, 16 στο σύνολό τους με 2 από αυτά να παίζονται σε επανάληψη για δύο συνεχείς σεζόν, «Χειμερινή & Θερινή ανεβάζοντάς τον αριθμό τους σε 18.

Χαρακτηριστικό επίσης γεγονός, σ΄αυτή τη χρονική περίοδο είναι πως επιλέγονται και ανεβαίνουν έργα τα οποία είχαν παιχτεί στο παρελθόν, με μεγάλη επιτυχία όπως τα έργα: ΧΟΗΦΟΡΕΣ, Η ΔΙΑΘΗΚΗ, & Ο ΓΑΜΟΣ σε 3η Επανάληψη.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως ιδιαίτερη στιγμή αποτελεί το εναρκτήριο έργο της Θητείας του, με τις ΧΟΗΦΟΡΕΣ του Αισχύλου και πάλι με την Λυδία Κονιόρδου στον ρόλο της Ηλέκτρας, με 20μελή Θίασο και με ζωντανή μουσική από 5μελή ορχήστρα παραδοσιακών οργάνων με την επιμέλεια του Γιώργου Δεληγιάννη.

Ένα άλλο επίσης χαρακτηριστικό της Θητείας του Κώστα Τσιάνου είναι η επαναλειτουργεία της «Παιδικής Σκηνής» τον Φεβρουάριο του 2016, ύστερα από 8 περίπου χρόνια παύσης. Κάνει επανέναρξη ανεβάζοντας το γνωστό κλασσικό κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ» σε διασκευή για παιδιά και σκηνοθεσία του ίδιου.

2016 – 2017

Το Θεσσαλικό Θέατρο μετά και την λήξη της δεύτερης θητείας του Κώστα Τσιάνου, στη συνέχεια και συγκεκριμένα από τον Μάρτιο του 2016 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2017, λειτουργεί χωρίς Καλλιτεχνικό Διευθυντή, με την συνδρομή και εποπτεία τόσο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, όσο και με την σύσταση μιας άτυπης προσωρινής τριμελούς Καλλιτεχνικής επιτροπής.

2018 – έως σήμερα

Από τον Ιανουάριο του 2018 μέχρι και σήμερα γίνεται αλλαγή σελίδας στην διεύθυνση του Θεάτρου, με την επιλογή της Κυριακής Σπανού πλέον στο «τιμόνι» του Θεάτρου, με νέες ιδέες και σύγχρονες επιλογές τόσο στο ρεπερτόριο των Θεατρικών έργων, όσο και στον γενικότερο προγραμματισμό Καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και συνεργασιών.