Ὁ Γιά­ννης Πα­τί­λης γεν­νή­θη­κε στις 21 Φε­βρου­α­ρί­ου 1947 στην Ἀ­θή­να ἀ­πό γο­νεῖς κα­τα­γό­με­νους ἀ­πό το χω­ριό Πε­ρί­στα τῆς ὀ­ρει­νῆς Ναυ­πα­κτί­ας. Ὁ πα­τέ­ρας του Πα­να­γι­ώ­της (1909-1983) ὑ­πῆρ­ξε για το με­γα­λύ­τε­ρο δι­ά­στη­μα τῆς ζω­ῆς του, ὅ­πως πολ­λοί συγ­χω­ρια­νοί του, πλα­νό­διος ἔμ­πο­ρος φω­το­γρα­φι­ῶν, κο­σμη­μά­των και ὡ­ρο­λο­γί­ων ἐ­νῶ ἡ μη­τέ­ρα του Θε­ο­δώ­ρα (1921-1997) εἶ­χε ὡς μο­να­δι­κή της ἀ­πα­σχό­λη­ση τα «οἰ­κια­κά».
Λί­γα χρό­νια ἀρ­γό­τε­ρα (1951) την οἰ­κο­γέ­νεια συμ­πλή­ρω­σε μια μι­κρό­τε­ρη ἀ­δελ­φή, ἡ Βα­σι­λι­κή. Ἔ­ζη­σε τα παι­δι­κά του χρό­νια στον Κο­λω­νό, ὅ­που πα­ρα­κο­λού­θη­σε τα μα­θή­μα­τα τοῦ Δη­μο­τι­κοῦ στο ἰ­δι­ω­τι­κό ἐκ­παι­δευ­τή­ριο «Ὁ Πλά­των» τοῦ Μι­χα­ήλ Ἠ­λιά­δη. Την πε­ρί­ο­δο 1957-2005 ἔ­ζη­σε στα Πα­τή­σια, ἐ­κτός ἀ­πό τα δι­α­στή­μα­τα 1980-81, 1981-82 και 1982-87 που ἔ­ζη­σε στα Τρό­παι­α Ἀρ­κα­δί­ας, την πε­ρι­ο­χή Στρέ­φη στο κέν­τρο τῆς Ἀ­θή­νας και το Νέ­ο Ἡ­ρά­κλει­ο Ἀτ­τι­κῆς ἀν­τι­στοί­χως. Στα Πα­τή­σια πα­ρα­κο­λού­θη­σε και τα μα­θή­μα­τα τοῦ ἑ­ξα­τά­ξιου Γυ­μνα­σί­ου στα Γυ­μνά­σια ἀρ­ρέ­νων Η΄ και ΙΗ΄ ἀ­π’ ὅ­που και ἀ­πο­φοί­τη­σε. Σπού­δα­σε Νο­μι­κά (1965-1971) και Νε­ο­ελ­λη­νι­κή Φι­λο­λο­γί­α (1973-1977) στο Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν, ἐ­νῶ κα­τά το δι­ά­στη­μα 1971-72 δού­λε­ψε ὡς ἀ­σκού­με­νος δι­κη­γό­ρος χω­ρίς να πά­ρει την ἄ­δεια ἀ­σκή­σε­ως ἐ­παγ­γέλ­μα­τος. Πα­ρα­κο­λού­θη­σε ἐ­πί­σης μα­θή­μα­τα κι­θά­ρας στο Ἐ­θνι­κό Ὠ­δεῖ­ο (1965-66 και 1970-71) με κα­θη­γη­τή τον Νί­κο Χα­μη­λο­θώ­ρη, κα­τά το δι­ά­στη­μα δε 1967-70 ἔ­γρα­ψε πε­ρί τα πε­νῆν­τα τρα­γού­δια σε στί­χους Ἑλ­λή­νων ποι­η­τῶν. Ὣς το 1980, ὁ­πό­τε δι­ο­ρί­στη­κε στη Μέ­ση Ἐκ­παί­δευ­ση, ἐρ­γά­στη­κε δι­α­δο­χι­κά ὡς ὑ­πάλ­λη­λος τοῦ Ο.Π.Α.Π. (1968-76), τῶν ΕΛ.ΤΑ. (1972-75), συν­τά­κτης και με­τα­φρα­στής στις ἐγ­κυ­κλο­παί­δει­ες Πά­πυ­ρος-Λα­ρούς-Μπριτ­τά­νι­κα και Δο­μή (1978-80). Ὡς κα­θη­γη­τής ὑ­πη­ρέ­τη­σε στα Τρό­παι­α τῆς Ἀρ­κα­δί­ας (1980-1981), στη Δρα­πε­τσώ­να (1981-1983), στα Ταμ­πού­ρια (1983-1985), στα Πα­τή­σια (1985-1987), και στο 6ο Ἑ­σπε­ρι­νό Λύ­κει­ο Ἀ­θη­νῶν στην πλα­τεί­α Βά­θης (1987-2010). Το 1996 ὑ­πῆρ­ξε κα­λε­σμέ­νος ποι­η­τής τοῦ Προ­γράμ­μα­τος Ἑλ­λη­νι­κῶν Σπου­δῶν τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου τοῦ Πρίν­στον και το 2000 κα­λε­σμέ­νος στο 31ο Δι­ε­θνές Φε­στι­βάλ Ποί­η­σης τοῦ Ρότ­τερ­νταμ. Ἀ­πό το 1999 δρα­στη­ρι­ο­ποι­εῖ­ται στα λο­γο­τε­χνι­κά πράγ­μα­τα τοῦ Δή­μου Νέ­ας Ἰ­ω­νί­ας ὡς μέ­λος τοῦ Δ.Σ. τοῦ Ἱ­δρύ­μα­τος «Τά­κης Σι­νό­που­λος – Σπου­δα­στή­ριο Νε­ο­ελ­λη­νι­κῆς Ποί­η­σης». Ἰ­δρυ­τι­κό μέ­λος τῆς «Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων» και τοῦ «Κύ­κλου Ποι­η­τῶν». Ἀ­πό το 2005 ζεῖ στη Νέ­α Σμύρ­νη με τη σύ­ζυ­γό του ζω­γρά­φο και συγ­γρα­φέ­α Ἡ­ρώ Νι­κο­πού­λου. Ἀ­πό τον πρῶ­το του γά­μο με την φι­λό­λο­γο και συγ­γρα­φέ­α Ἔλ­σα Λι­α­ρο­πού­λου ἀ­πέ­κτη­σε δύ­ο παι­διά, τον Πα­να­γι­ώ­τη και τον Δη­μή­τρη.

Η Ηρώ Νι­κο­πού­λου γεννήθηκε το 1958 στην Νέα Σμύρνη όπου κατοικεί και εργάζεται. Σπού­δα­σε στην Α­νω­τά­τη Σχο­λή Κα­λών Τε­χνών της Αθήνας, από όπου αποφοίτησε με άριστα, ζω­γρα­φι­κή με τον Νίκο Κεσσανλή και τον Δημήτρη Μυταρά και σκη­νο­γρα­φί­α με τον Γιώργο Ζιάκα. Έ­χει κά­νει εννέα α­το­μι­κές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ο­μα­δι­κές στην Ελ­λά­δα και το ε­ξω­τε­ρι­κό.

Έ­χει ε­πι­με­λη­θεί τα σκη­νι­κά και τα κου­στού­μια σε αρ­κε­τές θε­α­τρι­κές πα­ρα­στά­σεις, ενώ έργα της κοσμούν εξώφυλλα πολλών βιβλίων και σελίδες λογοτεχνικών περιοδικών.

Κρι­τι­κές για το έρ­γο της έ­χουν δη­μο­σιευ­θεί στον η­με­ρή­σιο τύ­πο και σε ει­κα­στι­κά πε­ριο­δι­κά (Τα Νέα της Τέχνης, The Art Magazine, Arti International, εφ. Τα Νέα, Έθνος, Επενδυτής, Κέρδος, Αυγή, Εποχή, κ.ά.).

Συ­γκα­τα­λέ­γεται στο Ει­κα­στι­κό Λε­ξι­κό των Ελ­λή­νων Καλ­λι­τε­χνών 16ος-20ος αιώ­νας των εκ­δό­σε­ων Μέ­λισ­σα (1999). Έρ­γα της βρί­σκο­νται σε δη­μό­σιες και ι­διω­τικές συλ­λο­γές (Συλλογή της Βουλής των Ελλήνων, Συλ­λο­γή Βορ­ρέ, Συλλογή Νίκας, Μουσείο ΟΣΕ, Σ I.T.F. Lon­don, ­C.G.S.P. Belgium, G.I.D. Deut­chlan­ds­, ­Trade Union of Hun­ga­rian Railwaymen Hungury, Συλ­λο­γή Υ­πουρ­γεί­ου Δι­και­ο­σύ­νης, Συλ­λο­γή Ε­θνι­κής Τρά­πε­ζας, Ο.Η.Ε. Τhe Netherlands Red Cross, Amsterdam, Holland, κ.ά).

Έκανε αλλεπάλληλα ταξίδια στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική για καλλιτεχνική ενημέρωση αλλά και για να γνωρίσει διαφορετικούς πολιτισμούς. Τα σημαντικότερα ήταν η τρίμηνη παραμονή της στην Ινδία – ιδιαίτερα η μαθητεία της στην Πούνα της Βομβάης και η προσέγγισή της με την Ανατολική φιλοσοφία καθώς και η παραμονή της στην Ολλανδία με αφορμή την υποτροφία του ΙΚΥ στο πρόγραμμα Erasmus για την Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Χάγη.

Από το 1993 έως το 1996 δίδαξε εθελοντικά ζωγραφική στις κρατούμενες των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού κατόπιν ειδικής άδειας που αιτήθηκε και της χορηγήθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Από το 1986 α­σχο­λεί­ται παράλληλα με την λο­γο­τε­χνί­α. Έχει δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα, πέντε ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές και τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Από το 2010 συνδιευθύνει την ψηφιακή επιθεώρηση για το μικρό διήγημα Πλανόδιον-Ιστορίες Μπονζάι και επιμελήθηκε με τον Γιάννη Πατίλη τις ανθολογίες μικρού διηγήματος Ιστορίες Μπονζάι για τα έτη ‘14, ‘15, ΄16 (Γαβριηλίδης).

• Έχει επιμεληθεί την επετειακή έκδοση για τα δεκαπέντε χρόνια από την πτώση των Δίδυμων Πύργων, 83 Ιστορίες Μπονζάι για το Σημείο Μηδέν (2016, Σιδέρης, με τους Βασίλη Μανουσάκη και Έλενα Σταγκουράκη), Τα πάθη της λογοτεχνίας (2016, Καστανιώτης και Εταιρεία Συγγραφέων), Μικροκύματα 99+1 μικρο-διηγήματα (Εφημερίδα των Συντακτών, 2018), κ.α.

Έχει συμμετάσχει ως προσκεκλημένη σε τέσσερα διεθνή φεστιβάλ ποίησης (Τουρκία, 2012, Θεσσαλονίκη, 2013, Αθήνα, 2013, Κροατία, 2015). Ποι­ή­μα­τα, δι­η­γή­μα­τα και άρ­θρα της έ­χουν δη­μο­σι­ευ­θεί στον πε­ρι­ο­δι­κό, ημε­ρή­σιο και ηλεκτρονικό τύ­πο και έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ρωσικά, Ισπανικά, Τουρκικά, Ρουμανικά, Βουλγαρικά και Κροατικά.

Στα Ισπανικά κυκλοφορεί μία ανθολογία ποιημάτων της με τον τίτλο Aceptiones de la Miranda (2019, El arbol de la luz, Sevilla).

Το 2019 το λογοτεχνικό περιοδικό Σίσυφος αφιέρωσε το 17ο τεύχος του στο ποιητικό και πεζογραφικό της έργο.

Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, της Εται­ρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.

Στην Εταιρεία Συγγραφέων διετέλεσε μέλος και ταμίας του Δ.Σ. για δύο θητείες από το 2015-16 και 2017-2018.

Διατηρεί την ιστοσελίδα: www.ironikopoulou.gr

Γεννημένος στην Αθήνα στις 22 Απριλίου 1943, ο Αργύρης Χιόνης έφυγε ανήμερα τα Χριστούγεννα του 2011 σε ηλικία 68 χρονών. Ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής και ερασιτέχνης ζωγράφος, εμφανίστηκε στα γράμματα σε ηλικία 20 χρονών. Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας έφυγε στο εξωτερικό και έζησε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, μαθαίνοντας τη γλώσσα τους και κάνοντας αρχικά διάφορες εργασίες βιοπορισμού. Ουσιαστικά αυτοδίδακτος, αφοσιώθηκε στην ποίηση, ενώ παρακολούθησε, με κρατική υποτροφία, τη Σχολή Ιταλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Το 1977 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε ως μεταφραστής ως το 1982. Την ίδια χρονιά προσλήφθηκε, κατόπιν διαγωνισμού, ως μεταφραστής, στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλλες, όπου έζησε επί μια δεκαετία. Το 1992 αποσύρθηκε στο Θροφαρί Κορινθίας, όπου αφοσιώθηκε ως το τέλος της ζωής του στη γραφή στη ζωγραφική και και στην καλλιέργεια της γης. Πολύγλωσσος μεταφραστής (από αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και ολλανδικά), πολυγραφότατος ποιητής και πεζογράφος, ο Χιόνης βραβεύτηκε με το Βραβείο του περιοδικού Διαβάζω το 2007 για το βιβλίο του Όντα και μη όντα και με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 2009 για το βιβλίο του Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες. Ποιήματα και αφηγήματά του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του η εκδότρια Γιώτα Κριτσέλη επιμελήθηκε και εξέδωσε τα τελευταία του αφηγήματα με τίτλο Έχων σώας τας φρένας και άλλες τρελές ιστορίες (2016).

Ο θάνατος, η alma mater φύση, το παράλογο της ύπαρξης, η ασάφεια των ορίων μεταξύ λογικής και τρέλας είναι βασικές πηγές έμπνευσης της μυθολογίας του. Το σημαντικότερο ίσως χαρακτηριστικό της ποιητικής του είναι η ευρηματική ειρωνική του γλώσσα. Πέρα από την παιγνιώδη του διάθεση που εκφράζεται κυρίως με λογοπαίγνια τα οποία διευρύνουν το σημασιολογικό πεδίο των λέξεων, με παρετυμολογήσεις και ομόηχες λέξεις, ο αυτοσαρκασμός του ποιητικού εγώ, η αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι μια μαριονέτα στα χέρια ενός σκληρού θιασάρχη, η παιγνιώδης και αποστασιοποιημένη ενατένιση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και του αναπόδραστου ανθρώπινου τέλους είναι μόνο κάποιες πτυχές της δραστικής του ειρωνείας. Παράλληλα, η έγνοια του ποιητή για τη λέξη, η οικονομία του λόγου του, η ενάργεια της εικονοποιίας του, η δεξιοτεχνία του στη χρήση της ειρωνείας και του παράδοξου τον καθιστούν έναν από τους πιο ιδιότυπους και αναγνωρίσιμους συγγραφείς της εποχής μας.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη ένα βιβλίο με αθησαύριστα κείμενα του Χιόνη από τον περιοδικό τύπο και το αρχείο του: Η πολιτεία Λαβύρινθος και άλλες αθησαύριστες ιστορίες. Επιλογή-πρόλογος-σημειώσεις: Κυριάκος Ραμολής. Φιλολογική επιμέλεια: Γιώτα Κριτσέλη. Με σχέδια της Εύης Τσακνιά, Αθήνα 2020. Το βιβλίο εντάχθηκε στη σειρά του ΕΑΤΤ Εξ αρχείων.

Ο Άρης Μαραγκόπουλος (Αθήνα, 1948) είναι ένας ιδιότυπος πνευματικός άνθρωπος που αντιστέκεται σε ό,τι απειλεί με εκποίηση την ελευθερία του: συγγραφέας, μεταφραστής, κριτικός, εκδότης και συστηματικός μελετητής του Joyce, έχει συγγράψει πάνω από είκοσι βιβλία πεζογραφίας και τον Οδηγό ανάγνωσης του Οδυσσέα (για τον οποίο πολλοί επαρκείς και δόκιμοι αναγνώστες της λογοτεχνίας τον ευγνωμονούν). Άνθρωπος με λαμπρές σπουδές (ιστορίας, αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Paris I–Σορβόννη), επέλεξε να μείνει «θεσμικά» ανένταχτος και να ζήσει διαβάζοντας και γράφοντας λογοτεχνία και ασκώντας κριτική στους θεσμούς, στην κουλτούρα και τον πολιτισμό. Η πεζογραφία του αντλεί κυρίως από την Ιστορία: διαβάζοντας με τον δικό του τρόπο και ανασυγκροτώντας μέσω της μυθοπλασίας του σημαντικές στιγμές του κοινωνικού γίγνεσθαι και της πολιτικής σκέψης, μέσα από πρωτοποριακές αφηγηματικές τεχνικές, ο Μαραγκόπουλος ουσιαστικά σχολιάζει το παρόν του αναγνώστη. Έχοντας αναγάγει σε υπέρτατο αγαθό «τον απλήρωτο, έξω από συναλλαγές και χρηματισμούς Χρόνο. Τον αργό χρόνο που στη διάρκειά του χτίζει κανείς ιστορίες. Τον χρόνο που χρειάζεται για να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι τολμηρές υποθέσεις εργασίας για τη ζωή. Τον καθημερινό χρόνο που διδάσκει το επιούσιο μάθημα: πώς να παραμένεις άνθρωπος», ο Μαραγκόπουλος ζει κάνοντας διάφορες εργασίες (επιμελητής εκδόσεων, κειμενογράφος, κριτικός βιβλίου, μεταφραστής) από τις οποίες η πιο σημαντική πρόσφατη εργασία του είναι η (συν)ίδρυση των εκδόσεων Τόπος όπου διευθύνει το τμήμα λογοτεχνίας. Παράλληλα, έχει συγκροτήσει έναν ιστότοπο-εργογραφία «σε μορφή εν προόδω αυτοβιογραφίας», όπου ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει βήμα προς βήμα τη διαμόρφωση του συγγραφέα, τη λογοτεχνική του παραγωγή, την πρόσληψή της, καθώς και όλες τις δραστηριότητές του ή τις σκέψεις του για τη ζωή.

Κατάλογος των έργων του συγγραφέα υπάρχει στην έγκυρη βάση της biblionet, ενώ ο φιλέρευνος και απαιτητικός αναγνώστης μπορεί να πλοηγηθεί στον πλούσιο ιστότοπο του συγγραφέα, ο οποίος καθιστά περιττή κάθε άλλη πληροφορία «εγκυκλοπαιδικού» τύπου (https://www.arisgrandmangr.com/).

Η Νένη Ευθυμιάδη (Αθήνα, 1946-2008) υπήρξε ακτιβίστρια και ιδιότυπη πεζογράφος· παρά τον πρόωρο θάνατό της, άφησε πίσω της πλούσιο και πολυδιάστατο έργο που περιμένει τον μελετητή του. Σπούδασε Νομικά στο ΑΠΘ, αλλά από πολύ νωρίς αφοσιώθηκε στην πεζογραφία. Το 1973 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο Εγώ κι εσύ μοιάζουμε λιγάκι, το οποίο η ίδια απέσυρε από την κυκλοφορία. Ακολούθησε μια συστηματική παραγωγή δώδεκα μυθιστορημάτων. Παράλληλα, δημοσίευσε πολλά διηγήματα, κριτικά άρθρα και χρονογραφήματα και ασχολήθηκε με τη μετάφραση ιδίως δοκιμίων από τα γαλλικά, τα γερμανικά και αγγλικά, καθώς επίσης και με το ποιητικό έργο του βραβευμένου με το Βραβείο Πούλιτζερ (1988) αμερικανού συγγραφέα William Meredith. Από το 1992 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης, συνυπεύθυνη για τη διοργάνωση εκδηλώσεων για τη λογοτεχνία, εκπροσωπώντας την σε διεθνή συνέδρια κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα. Επιπλέον, διετέλεσε ταμίας της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων. Δίδαξε Δημιουργική Γραφή στο Τμήμα Επιμόρφωσης Ενηλίκων του Κολλεγίου Αθηνών.

Έφυγε σε ηλικία 62 ετών, νικημένη από την επάρατη νόσο. Η πρωτοποριακή γραφή της Ευθυμιάδη, η οποία θεωρείται αιρετική εκπρόσωπος του αστυνομικού ελληνικού μυθιστορήματος, υπό τον μανδύα της αστυνομικής πλοκής ασκεί κριτική στην κοινωνικοπολιτική ζωή, θέτει ερωτήματα ανθρωπιστικού χαρακτήρα και, συγχρόνως διερευνά ζητήματα της λογοτεχνικής γραφής. Το 1996, η κριτική βασισμένη στον πρωτοποριακό χαρακτήρα της γραφής της εύστοχα την χαρακτήρισε «απειλητικά νέα πεζογράφο». Με την ενδελεχή μελέτη του έργου της θα διακριβωθεί η θέση της στην κλίμακα της νεοελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας.

Η Νένη Ευθυμιάδη έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, κριτικά άρθρα.

Ο Θανάσης Κωσταβάρας (Βόλος 1927-Αθήνα 2007) υπήρξε σημαντικός ποιητής της Α΄ Μεταπολεμικής Γενιάς και θεατρικός συγγραφέας. Επίσης, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων, ως Επονίτης, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ και το 1944 τραυματίστηκε σε μάχη με τους Γερμανούς. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του, στο Βόλο, ήρθε στην Αθήνα και το 1946 εγγράφηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνελήφθη, όμως, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, πέρασε από Στρατοδικείο τον Μάρτιο του 1949 και στάλθηκε στη Μακρόνησο, όπου υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, πρώτα στο Β’ Τάγμα και ύστερα στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Απολύθηκε τον Ιούλιο του 1952 και μετά την αποπεράτωση των σπουδών του εργάστηκε ως οδοντίατρος.

Παντρεύτηκε την Αγγελική Κωσταβάρα (1946-2006), κριτικό λογοτεχνίας, φίλη της Τατιάνας Γκρίτση Μιλλιέξ, του Μίλτου Σαχτούρη και του Γιώργου Χειμωνά, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Κωνσταντίνο. Η Αγγελική υπήρξε η μούσα του και της αφιέρωσε μερικά από τα ωραιότερα ποιήματά του· έφυγε το 2006, έναν χρόνο πριν από τον ποιητή. http://www.poiein.gr/archives/247/index.html

Ο Θανάσης Κωσταβάρας εμφανίστηκε στον ποιητικό στίβο το 1953, με την ποιητική συλλογή Πρελούντια, την οποία αργότερα αποκήρυξε. Η συλλογή του Ο γυρισμός (μαζί με τη Μαθητεία του Τίτου Πατρίκιου) αποτέλεσε το σημείο αναφοράς για την εμβληματική μελέτη του Βύρωνα Λεοντάρη, με την οποία καθιερώθηκε ο όρος «ποίηση της ήττας» για την ποίηση της Α΄ Μεταπολεμικής Γενιάς, το 1963.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, το 1981, και συνεργάτης των περιοδικών Επιθεώρηση Τέχνης, Αντί, Λέξη, και Μανδραγόρας, της συντακτικής επιτροπής του οποίου ήταν μέλος. Το 1983 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου και το 1987 το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική του συλλογή Τα ερωτικά, το οποίο δεν αποδέχτηκε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γαλλικά, τα γερμανικά και τα πολωνικά.

Ο Κωσταβάρας έγραψε ποίηση, διηγήματα και θεατρικά έργα

Ο Σπύρος Βοβολίνης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Φεβρουαρίου 1910. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από νεαρή ηλικία αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία. Εργάστηκε αρχικά ως δημόσιος υπάλληλος και παράλληλα ως συντάκτης σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής.
Το 1934 ίδρυσε το μηνιαίο οικονομικό περιοδικό Βιομηχανική Επιθεώρησις. Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο (1940-1941) και αργότερα στην Αντίσταση, ενώ υπήρξε και συνδιευθυντής της παράνομης κατοχικής εφημερίδας Ελληνικόν Αίμα.
Από το 1958 έως το 1962, σε συνεργασία με τον αδελφό του Κωνσταντίνο, εξέδωσαν το Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, έργο για το οποίο τιμήθηκαν με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1964.
Το 1962 απέκτησε το αποκλειστικό δικαίωμα αναδημοσίευσης άρθρων των The Financial Times του Λονδίνου και συνεργάστηκε με τους εκδότες της εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος Larousse Britannica και της Οικονομικής και Λογιστικής Εγκυκλοπαίδειας.
Διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου, της Ένωσης Διευθυντών Ελληνικού Τύπου,αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Περιοδικού Τύπου στο Παρίσι, αντιπρόεδρος του Ταμείου Ασφάλισης Ιδιοκτητών Συντακτών και Υπαλλήλων Τύπου, πρόεδρος του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων, καθώς και σύμβουλος σε οργανισμούς και εταιρείες.
Υπήρξε μέλος της Πανελληνίου Φιλελευθέρας Νεολαίας Ελλάδος, του Συνεταιρισμού Αμύνης Καταναλωτών Αθηνών, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», της Αθηναϊκής Λέσχης, του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών, του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Επιτροπής Απελευθέρωσης της Κύπρου και πολλών άλλων ακόμη συλλόγων.
Για την προσφορά του στον εκδοτικό χώρο τιμήθηκε στον εορτασμό της επετείου 25 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία της Βιομηχανικής Επιθεώρησης με τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών.
Τιμήθηκε με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, μετά ξιφών, τον Χρυσό Σταυρό του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α΄, το Μετάλλιο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου και του Ελληνογερμανικού Πολέμου, το Μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης, το Χρυσό Μετάλλιο Δημιουργικής Δράσης, το Χρυσό Μετάλλιο της Μητρός των Εκκλησιών, τον Τίμιο Σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Μάρκου Α΄ Τάξεως, τον Χρυσό Σταυρό Χιλιετηρίδος Αγίου Όρους, το Χρυσό Μετάλλιο της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου και τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Διονυσίου.
Απεβίωσε στις 24 Νοεμβρίου 1995.

[Πηγές: Το υλικό του αρχείου• Ελληνικόν who's who: βιογραφικόν λεξικόν προσωπικοτήτων, Αθήνα 1965• Βιογραφικό λεξικό προσωπικοτήτων: who’s who, Aθήνα 1979• Βιογραφική εγκυκλοπαίδεια του νεώτερου Ελληνισμού, 1830-2010: αρχεία ελληνικής βιογραφίας, τ. Α΄, Αθήνα 2011].

Ο Καλλίνικος καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και βρισκόταν στη Λειψία κατά το έτος 1813, όταν η στρατιά του Ναπολέοντα είχε ηττηθεί από τον αντιγαλλικό συνασπισμό Ρώσων, Αυστριακών, Πρώσων και Σουηδών κατά τη «Μάχη των Εθνών» και ο νικητής τσάρος Αλέξανδρος είχε γιορτάσει τα επινίκια στη Λειψία, στην ελληνορθόδοξη «καπέλλα" του Αγίου Γεωργίου της οποίας εφημέρευε ο Καλλίνικος. Ο τελευταίος κατέγραψε αυτό και άλλα γεγονότα από τη ζωή της παροικίας, τα οποία έχουν συμπεριληφθεί στον κώδικα «Α» (1805-1873) του αρχείου της Ελληνικής Κοινότητας της Λειψίας.

Kορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος

Ο Άνθιμος Γαζής (γεννημένος ως Αναστάσιος Γκάζαλης, Μηλιές Πηλίου, Μάρτιος 1764 – Σύρος, 28 Νοεμβρίου 1828) ήταν Έλληνας κληρικός, συγγραφέας, χαρτογράφος και από τους σημαντικότερους διαφωτιστές, που αγωνίστηκε για τη διάδοση των ευρωπαϊκών ιδεών στην Ελλάδα.

Ο Δημήτριος Δανιήλ Φιλιππίδης (Μηλιές Πηλίου, περί το 1750 – Βεσσαραβία Μολδαβίας, 1832) ήταν Έλληνας λόγιος κληρικός, ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κύριες προσωπικότητες του νεοελληνικού διαφωτισμού.

Ο Γρηγόριος Κωνσταντάς (Μηλιές Πηλίου,1758 – Μηλιές Πηλίου, 1844) ήταν Έλληνας λόγιος, δάσκαλος και ιεροδιάκονος. Υπήρξε σημαντική προσωπικότητα στο προεπαναστατικό κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, συμμετείχε στην επανάσταση του 1821 και ίδρυσε τη Σχολή των Μηλεών Πηλίου. Διετέλεσε Έφορος της Παιδείας (1824-1828) και διορισμένος από τον Καποδίστρια στέλεχος του Ορφανοτροφείου της Αίγινας (1828-1834).

Ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος (20 Αυγούστου 1919 - 10 Νοεμβρίου 2000) ήταν Έλληνας δικηγόρος, υπουργός, διορισμένος πρωθυπουργός της Ελλάδας από το δικτατορικό καθεστώς του Ιωαννίδη το 1973-1974.
Γεννήθηκε στο Ψάρι Τριφυλίας και σπούδασε στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Σικάγου. Έγινε Υπουργός Οικονομικών (1967-71) στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967 και Εσωτερικών (1971-73) επί δικτατορίας (Κυβέρνηση Γεώργιου Παπαδόπουλου 1967). Όταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Σπύρος Μαρκεζίνης ανατράπηκαν από το πραξικόπημα Ιωαννίδη τον Νοέμβριο 1973, διορίστηκε από τη νέα Χούντα του Ιωαννίδη Πρωθυπουργός και Υπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού και Υπουργός Οικονομικών, μέχρι τη Μεταπολίτευση (1974), σχηματίζοντας την Κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου.

Η Κυβέλη Μυράτ, κόρη της ηθοποιού Ρίτας Μυράτ και του Αλέξανδρου Μυράτ (γιου της Κυβέλης και του Μήτσου Μυράτ), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Τάγκα και σε δεύτερο γάμο τον Ιορδάνη Μαρίνο. Στη σκηνή εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1945, ως Μιμή στους Μποέμ, διασκευή του Ρενάτο Μόρντο (Renato Mordo) από το πεζογράφημα του Henri Murger (θέατρο Αλίκης, θίασος Κώστα Μουσούρη, Ρενάτο Μόρντο και Γιώργου Ανεμογιάννη). Η συνεργασία της με τον πιο πάνω θίασο συνεχίστηκε με το Ερωτικό γαϊτανάκι του Arthur Schnitzler, το Μπαρ Ελδοράδο του Μ. Καραγάτση και τη Συζυγική κρίση του Παναγιώτη Καγιά (1945-1946). Ακολούθησαν εμφανίσεις της σε πολλούς αθηναϊκούς θιάσους όπως του Νίκου Σταυρίδη και του Κούλη Στολίγκα (1946), της Εταιρείας Ελληνικού Θεάτρου του Τζαβαλά Καρούσου (1947), της Βάσως Μανωλίδου και του Γιώργου Παππά (1950), του Νίκου Χατζίσκου (1957), της Αλίκης Θεοδωρίδου (1958-1959), το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη (1966-1967). Με το Εθνικό Θέατρο συνεργάστηκε τα έτη 1949 και 1952-1953, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος την περίοδο 1961-1962, ενώ εμφανίστηκε σ’ όλα τα θιασαρχικά σχήματα του συζύγου της Ιορδάνη Μαρίνου. Ίδρυσε και διηύθυνε το Παιδικό Θέατρο Κυβέλη Μυράτ (1959-1961) και από το 1988 επιμελήθηκε θεατρικές παραγωγές στις οποίες πρωταγωνιστούσαν παιδιά. Η Κυβέλη Μυράτ δίδαξε υποκριτική, κινησιολογία και χορό, μετέφρασε και διασκεύασε θεατρικά έργα, πολλά από τα οποία για το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, κι έγραψε θεατρικά έργα (Ο μπαμπάς μου και ο άλλος, Η σονάτα του διαβόλου, Ο διεστραμμένος κ.ά.) και έργα για παιδιά (Τρέλες στο κολέγιο, Ο Χαζογιάννης στη χώρα των βατράχων κ.ά.).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 265-267 και 315-316. 2. Υλικό της Συλλογής Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ. 3. Υλικό του αρχείου].

Η Κυβέλη Αδριανού γεννήθηκε πιθανότατα στη Σμύρνη, μάλλον το 1887 (χωρίς, ωστόσο, μπορούν να αποκλειστούν και τα έτη 1886 και 1888). Καθώς θεωρείται ότι υπήρξε παιδί εκτός γάμου, εγκαταλείφθηκε από τη φυσική της μητέρα στο Βρεφοκομείο Αθηνών. Από το ίδρυμα αυτό την υιοθέτησαν η Μαρία και ο Αναστάσιος Αδριανός λίγα χρόνια αργότερα.
Το 1901 προσλαμβάνεται στη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και ξεκινά την πορεία της στο θέατρο. Εκεί γνωρίζει και παντρεύεται τον Μήτσο Μυράτ, με τον οποίο θα αποκτήσει δύο παιδιά (τον Αλέξανδρο και τη Μιράντα Μυράτ) το 1905. Το επόμενο έτος, εγκαταλείπει την οικογένειά της και φεύγει στο Παρίσι, ακολουθώντας τον Κώστα Θεοδωρίδη, με τον οποίο θα αποκτήσει μια κόρη (την Αλίκη Θεοδωρίδη, μετέπειτα Μουσούρη και τελικά Νορ) το 1907, οπότε και επιστρέφει στην Ελλάδα. Από τότε και μετά ξεκινά η προσωπική θιασαρχική πορεία της, η οποία θα αποτελέσει βασικό σημείο αναφοράς στη θεατρική ιστορία της χώρας. Το 1920 γνωρίζει στη Χίο τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου, με τον οποίο σύντομα συνάπτει σχέση. Μαζί του θα αποκτήσει (το 1927) και το τελευταίο παιδί της, τον Γεώργιο (Γιωργάκη) Παπανδρέου.
Η επαγγελματική της πορεία χαρακτηρίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, από τη δημιουργία και συντήρηση του δίπολου Κυβέλη – Μαρίκα Κοτοπούλη, χωρίς όμως να λείψουν και συνεργασίες επί σκηνής των δύο ηθοποιών. Το 1934 ξεκινά η 15ετής αποχή της Κυβέλης από το θεατρικό γίγνεσθαι της Ελλάδας (με εξαίρεση τις εμφανίσεις της το 1936 και το 1941), καθώς αποφασίζει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην οικογένειά της και τα προβλήματα που αυτή είχε να αντιμετωπίσει (ο μικρός της γιος χρειαζόταν μακρόχρονες και επίπονες θεραπείες, ενώ ο τελευταίος της σύζυγος εξορίστηκε και φυλακίστηκε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και χρειαζόταν, γενικά, τη στήριξή της). Μετά το τέλος του πολέμου, η σχέση της με τον Γ. Παπανδρέου φαίνεται να έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα. Την περίοδο 1946-1949 έζησε στην Ελβετία, τη Γερμανία και την Αμερική, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του μικρού της γιού. Η Κυβέλη επέστρεψε στην Ελλάδα το 1950, οπότε και απομακρύνθηκε οριστικά από τον Γεώργιο Παπανδρέου. Από τότε και μέχρι το 1967 επέστρεψε στην ενεργό δράση, εμφανιζόμενη τόσο στο ελεύθερο θέατρο όσο και στις δύο κρατικές σκηνές (Εθνικό Θέατρο και Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος). Πέθανε το 1978, μετά από μακρά νοσηλεία λόγω σοβαρού εγκεφαλικού επεισοδίου.

Η κόρη της Κυβέλης και του Μήτσου Μυράτ, Μιράντα Μυράτ, γεννήθηκε το 1905. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1919, η σταδιοδρομία της ξεκίνησε όμως ουσιαστικά το 1923. Συνεργάστηκε με τους θιάσους Κυβέλης και Μαρίκας Κοτοπούλη, με διάφορους άλλους θιάσους, καθώς και με το Εθνικό Θέατρο, ενώ τη δεκαετία του 1940 σχημάτισε και δικούς της θιάσους. Εμφανίστηκε επίσης στον κινηματογράφο και συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές. Εμφανίστηκε τελευταία φορά στη σκηνή το 1964 και στον κινηματογράφο το 1971. Η Μιράντα Μυράτ είχε λάβει μέρος στην εθνική αντίσταση. Παντρεύτηκε τον Σπύρο Θεοχάρη, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες (την Κυβέλη και τη Βάνα). Ετεροθαλή αδέλφια της ήταν η Αλίκη Νορ και ο Γιώργος Γ. Παπανδρέου. Πέθανε το 1994.

Ο Βλαντίμιρ Σέντερ (ΒελίΝτεμίρ Σεντέρ,1885-1944) ήταν φωτογράφος και ζωγράφος γεννημένος στη Ρωσία, ίσως από Εβραίους γονείς. Μετά τη Ρωσική Επανάσταση ήρθε στην Κωνσταντινούπολη, όπου πήρε τουρκική υπηκοότητα (1932), τουρκοποίησε το όνομά του και έξισλαμίστηκε. Διατηρούσε στο Πέρα φωτογραφείο στην οδό Καμπριστάν (τη σημερινή Μεσρουτιγιέτ) και ειδικεύτηκε σε θέματα τέχνης και αρχαιολογίας. Συνεργάστηκε με επιστήμονες όπως ο Τάλμποτ Ράις και ο Β. Λωράν, αλλά και με κρατικές υπηρεσίες.

Γιος του φωτογράφου Βλαντίμιρ Σέντερ (ΒελίΝτεμίρ Σεντέρ,1885-1944), το φωτογραφείο του οποίου ανέλαβε μετά το θάνατό του, μέχρι το 1955 που αυτό λεηλατήθηκε στα Σεπτεμβριανά και σύντομα έκλεισε. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, ο ιδιοκτήτης του κατέφυγε το 1959 στην Ελλάδα και αργότερα στον Καναδά.

Σταθμάρχης Σιδηροδρομικού Σταθμού Βόλου

Η Ρίκα (Ροδόπη) Αγαλλιανού-Σεγκοπούλου σπούδασε νομικά και άσκησε το επάγγελμά της ως βοηθός του δικηγόρου Τσαούση, στην Αλεξάνδρεια. Μαζί με τον Α.Γ. Συμεωνίδη διηύθυνε το περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, που είχε ιδρύσει ο Καβάφης και εκδιδόταν από το 1926 ως το 1930. Ήταν συντάκτρια της εφημερίδας Ταχυδρόμος, ανταποκρίτρια της Βραδυνής και μέλος του Γραφείου Τύπου του Γενικού Προξενείου Αλεξανδρείας. Ήταν η πρώτη που επιμελήθηκε την έκδοση των 154 «αναγνωρισμένων» ποιημάτων του ποιητή, το 1935, στην Αλεξάνδρεια. Μετά το διαζύγιό της με τον Α. Σεγκόπουλο παντρεύτηκε ξανά και πέθανε στη Νέα Σμύρνη το 1956.

[Πηγές: Υλικό του αρχείου, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.1, Μ. Σαβίδης, «Βιογραφία», http://www.kavafis.gr/kavafology/bio.asp (17.2.2009)].

Ο Αλέκος Σεγκόπουλος ήταν εκτελεστής της διαθήκης και κύριος κληρονόμος του Κ.Π. Καβάφη. Γιος του Δημητρίου Α. Σεγκόπουλου και της Μαρίας (Μαρίκας), το γένος Πρέσσα, γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 2 Φεβρουαρίου 1898, πρώτος από τέσσερα αδέλφια. Ο πατέρας του πέθανε το 1906. Η γνωριμία του με τον Καβάφη στην Αλεξάνδρεια χρονολογείται το 1917. Το 1918, μαζί με τον Πόλυ Μοδινό, έδωσε διάλεξη για την καβαφική ποίηση. Το κείμενο της διάλεξης, το οποίο θεώρησε και ίσως έγραψε ο ίδιος ο Καβάφης προκάλεσε αντιδράσεις. Η διάλεξη εκδόθηκε το ίδιο έτος με τίτλο «Διάλεξις περί του ποιητικού έργου του Κ.Π. Καβάφη». Το 1926 παντρεύτηκε την Ρίκα Αγαλλιανού και έζησαν στην οδό Lepsius στο ίδιο κτήριο με τον Καβάφη. Πέθανε το 1966.

[Πηγές: Υλικό του αρχείου, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.1, Μ. Σαβίδης, «Βιογραφία», http://www.kavafis.gr/kavafology/bio.asp (17.2.2009)].