Ο παιδίατρος Σπύρος Δοξιάδης (Αθήνα 1917 – 1991) υπήρξε μια από τις εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου του. Καθηγητής Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα. Ανάμεσα σε πολλά άλλα οργάνωσε και υπήρξε ο πρώτος διευθυντής των παρακάτω φορέων: του Τμήματος Νεογέννητων του Μαιευτηρίου «Αλεξάνδρα», του «Κέντρου Βρεφών Μητέρα», της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» (1962-1977), του «Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού» του οποίου διετέλεσε πρόεδρος έως το 1982, του Ιδρύματος Μελετών για το Παιδί «Σπύρος Δοξιάδης», της Ελληνικής Αντικαπνιστικής Εταιρείας, της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας.
Διετέλεσε υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και στην τετραετία 1977-1981 χρημάτισε βουλευτής Επικρατείας του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν μέλος πολλών ελληνικών και ξένων επιστημονικών φορέων και τιμήθηκε ελληνικά και ξένα παράσημα.
[Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία περιέχονται στο αρχείο].

Ο Γεώργιος Δ. Λαμπάκης (Γ.Λ.) γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1854 στην Αθήνα, υιός του Δημητρίου Λαμπάκη και της Τήνιας Μαργαρίτας Πλατή/ύ, τρίτος από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας (Ιωάννης, Ελένη, Γεώργιος, Εμμανουήλ). Η μητέρα του, από οικογένεια που πιθανότατα είχε καταφύγει στο Μουντάδος της Τήνου μετά την καταστροφή της Χίου, είχε ανατραφεί στο περιβάλλον της Μονής Κεχροβουνίου και του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας της Τήνου (ΠΙΙΕΤ), και μετέδωσε στα παιδιά της μια παράδοση ευσέβειας που σφράγισε τις επιλογές και την πορεία του Γ.Λ. Τα ίχνη του πατέρα χάθηκαν σε αναζήτηση διεξόδων εργασίας, και η οικογένεια στηρίχτηκε αποκλειστικά στη μητέρα. Τη δύσκολη αυτή στιγμή αρωγός στη Μαργαρίτα Λαμπάκη ήρθε το οικείο τηνιακό περιβάλλον του της Μονής του Κεχροβουνίου και του Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας. Με υποτροφία του τελευταίου ο Γ.Λ. φοίτησε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, ενώ με την προστασία του Ναυάρχου Κανάρη συνέχισε τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία, στα Πανεπιστήμια Μονάχου, Λειψίας, Βερολίνου και Ερλάγγης. Από το τελευταίο έλαβε και τον τίτλο του διδάκτορος της Χριστιανικής Αρχαιολογίας, υποβάλλοντας διατριβή με θέμα τις χριστιανικές αρχαιότητες της Αττικής. Επιστρέφοντας από τη Γερμανία, 29χρονος διδάκτορας, δημοσίευσε στην εφημερίδα «Αιών» (30.09.1883) το άρθρο: « Κατάστασις των παρ' ημιν χριστιανικών αρχαιοτήτων », ανακινώντας ένα θέμα πρωτόγνωρο για την τότε ελληνική πραγματικότητα. Σε μικρό χρονικό διάσημα, στις 23 Δεκεμβρίου 1884, ιδρύθηκε η Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία (ΧΑΕ) από μια ολιγάριθμη ομάδα λογίων και με Γενικό Γραμματέα τον Γ.Λ., που το 1885 τοποθετήθηκε και πρώτος Γενικός Έφορος Χριστιανικών Αρχαιοτήτων. Στη θέση αυτή ο Γ.Λ. παρέμεινε για ελάχιστο διάστημα καθώς σύντομα προσλήφθηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας της Βασίλισσας Όλγας, η οποία και έθεσε την ΧΑΕ υπό την προστασία της. Η θέση του βασιλικού γραμματέα άνοιξε για τον Γ.Λ. νέους ορίζοντες προσφέροντας δύο μεγάλες δυνατότητες: γνωριμίες και ελευθερία κινήσεων. Στις άμεσες αρμοδιότητες του βασιλικού γραμματέα ήταν και το φιλανθρωπικό έργο της βασίλισσας, που εκτεινόταν στα γεωγραφικά όρια όχι μόνο του ελεύθερου αλλά και του υπόδουλου ελληνισμού, και υποστηριζόταν από φορείς, συλλόγους και παράγοντες των τοπικών κοινωνιών. Μ' αυτό τον τρόπο δόθηκε στον Γ.Λ. η ευκαιρία αλλεπάλληλων ταξιδιών στον ευρύτερο ελληνικό χώρο και τη Μικρά Ασία, μια ευκαιρία που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον για να ερευνήσει μνημεία και κειμήλια, να διασώσει ή να αναδείξει ό,τι μπορούσε, και κυρίως να οργανώσει και να αφήσει πίσω του πυρήνες ανθρώπων με ενδιαφέρον και φροντίδα για τις χριστιανικές αρχαιότητες του τόπου τους. Το υλικό που συγκεντρώθηκε εμπλούτισε το Χριστιανικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Τέχνης το οποίο είχε ιδρύσει το 1884 και στο οποίο ήταν Διευθυντής. Το Χριστιανικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Τέχνης υπήρξε ο πυρήνας του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών. Το 1890 προκλήθηκε η έκδοση δύο εγκυκλίων, μία της Ι. Συνόδου και μία του Υπουργείου των Εκκλησιαστικών προς τους επισκόπους, ιερείς ηγουμένους και επιτρόπους προκειμένου να αποστείλουν στο Μουσείο παλαιά κειμήλια. Ο Γ.Λ. « φιλάνθρωπος και ελεήμων, προστάτης πρόθυμος παντός έχοντος ανάγκην .... πιστός, τίμιος και αφοσιωμένος εκτελεστής των βουλών της Βασιλίσσης Όλγας », κατά τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, ανέπτυξε και έντονη εθνική δραστηριότητα, κυρίως μέσα από τις περιοδείες του στις περιοχές του υπόδουλου ελληνισμού, και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο σε σχετικές ζυμώσεις, όπως π.χ. στην υποψηφιότητα του μετέπειτα εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου για το μητροπολιτικό θρόνο της Σμύρνης. Παραμένοντας πάνω απ' όλα θεολόγος, ο Γ.Λ. προσπάθησε να συμβάλει και στο όραμα για τη χριστιανική ενότητα και ανέπτυξε σχέσεις με ετεροδόξους, κυρίως της Αγγλικανικής Εκκλησίας, την ένωση με την οποία υποστήριξε ένθερμα χωρίς να αποφύγει τις υπερβολές. Το 1912 ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών η έδρα Βυζαντινής Τέχνης και Πολιτισμού. Από το πρώτο ενθουσιώδες δημοσίευμα του Γ.Λ., 29 χρόνια νωρίτερα, μια νέα γενιά αρχαιολόγων έχει ανατείλει. Για τη γενιά αυτή έχει παρατηρηθεί πως « τη χωρίζει με την προηγούμενη βαθιά τομή: η ανάπτυξη της ίδιας της επιστημονικής έρευνας για το Βυζάντιο ». Η ανάγκη για επιστημονική πλέον έρευνα θα υποσκελίσει την ενθουσιαστική Χριστιανική Αρχαιολογία του Γ.Λ. και ο ίδιος δεν θα κερδίσει την Πανεπιστημιακή θέση που πίστευε ότι του ανήκε δικαιωματικά. Πλήρης πικρίας πεθαίνει πρόωρα σε ηλικία 60 ετών στις 15.3.1914. Δέκα χρόνια νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 1904, είχε παντρευτεί την Ευθαλία Δημητριάδη. Ο Γ.Λ. άφησε πίσω του ένα εκπληκτικό σε όγκο έργο τεκμηρίωσης χριστιανικών μνημείων, με πλήθος φωτογραφιών, σχεδίων και δημοσιεύσεων, καθώς και μεγάλο αριθμό δημοσιευμάτων . Παράλληλα, στο αρχείο της Οικογένειας Λαμπάκη διασώζονται αρχειοθετημένα σημαντικά τμήματα των καταλοίπων του , που αποτελούν πολύτιμο υλικό για τη μελέτη της χριστιανικής Αρχαιολογίας.

Μαρία Μουρούζη (1809-Αθήνα 1862), σύζυγος Γεωργίου Κ. Υψηλάντη. Η κόρη της, Σοφία (1835-1868) ήταν σύζυγος του Πέτρου Ρώμα.

Ο Μιχαήλ Φιδέλης-Νέζης ήταν έμπορος, κτηματίας και υποπρόξενος της Ιταλίας στη Μυτιλήνη. Ήταν γιος του Αλκιβιάδη Φιδέλη-Νέζη και της Ελένης Χατζηβασιλείου και αδέλφια του ήταν: η Μαρία, σύζυγος Στέλιου Γρηγορίου Κούππα, η Angele, σύζυγος Κίμωνα Ελευθεριάδη, ο Αντώνιος (Antonio Fedeli Nesi), που γεννήθηκε το 1897 και ασχολήθηκε με εισαγωγές-εξαγωγές, ασφάλειες – προμήθειες και αντιπροσωπείες), και τέλος ο Πέτρος (τραπεζικός υπάλληλος, κάτοικος Νέας Υόρκης) που το 1923 παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του επί της κινητής και ακινήτου πατρικής περιουσίας. Σύζυγός του ήταν η Μυρσίνη Καψιμάλη.

Η Αμαλία Φλέμιγκ, το γένος Κουτσούρη (Κωνσταντινούπολη 1909 – Αθήνα 1986) ήταν γιατρός και πολιτικός. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Το 1946, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, εργάστηκε στο ινστιτούτο Wright Fleming στο Λονδίνο δίπλα στον εφευρέτη της πενικιλίνης, σερ Αλέξανδρο Φλέμιγκ τον οποίο παντρεύτηκε το 1953 και απέκτησε τον τίτλο της λαίδης. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα και πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ελληνικού Ιδρύματος Βασικής Βιολογικής Έρευνας “Αλέξανδρος Φλέμιγκ”. Στη διάρκεια της δικτατορίας του 1967 συνελήφθη, καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και φυλακίστηκε στον Κορυδαλλό. Αποφυλακίστηκε στα τέλη του 1971 λόγω σοβαρού κλονισμού της υγείας της και απελάθηκε στερούμενη την ελληνική ιθαγένεια. Την περίοδο 1971-1974 περιόδευσε στην Ευρώπη και την Αμερική πρωτοστατώντας στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης εντάχθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με το οποίο εκλέχτηκε βουλευτής τα έτη 1977, 1981, 1985, και υπήρξε αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού κλάδου), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.

Ο Ιωάννης Α. Χίντζογλου (Αμισός, 1891 - Αθήνα, 1987) υπήρξε οργανωτής των ανταρτικών σωμάτων κατά την επανάσταση του Πόντου (1919). Μετά την καταστολή της και την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου ήλθε στην Ελλάδα. Ήταν ιδρυτικό μέλος του προσφυγικού σωματείου “Οικοδομικός Συνεταιρισμός Ο Νέος Πόντος” (1925), και πρόεδρός του την περίοδο 1931-1934. Επίσης υπήρξε πρόεδρος του προσφυγικού σωματείου “Αδελφότης των Αγωνιστών του Πόντου”. Το 1934-1935 ήταν συνεργάτης του Θεόδωρου Πάγκαλου και υποψήφιος βουλευτής του κόμματός του. Παράλληλα δραστηριοποιήθηκε στο εμπόριο. Την περίοδο 1939-1949 διετέλεσε αρχηγός του κατασκοπευτικού δικτύου της αγγλικής υπηρεσίας πληροφοριών υπό στοιχεία O.M.Co (Oriental Motoring Co), με το βαθμό του συνταγματάρχη και με το ψευδώνυμο “Συν/ρχης Χατζής”.

Ο Αντώνης Φωκάς γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του γιατρού Γεράσιμου Φωκά. Σπούδασε οικονομικά στη Λωζάννη και εργάστηκε στη Λαϊκή (μετέπειτα Ιονική και Λαϊκή) Τράπεζα από το 1920 ώς τη συνταξιοδότησή του, το 1954. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός, αρχικά στον Σύλλογο Ερασιτεχνών (1910-1917) και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με σκηνοθέτη τον Θωμά Οικονόμου (1918-1919), όπου ερμήνευσε και τον πρώτο του μεγάλο ρόλο, εκείνον του Sir Andrew Aguecheek στη Δωδέκατη νύχτα του Shakespeare, ρόλο για τον οποίο έραψε και το κοστούμι. Το 1919 ανέλαβε την πρώτη του επαγγελματική ενδυματολογική δουλειά, σε συνεργασία με την Εύα Palmer: τα κοστούμια για την παράσταση του Οιδίποδα τύραννου του Σοφοκλή στο θέατρο Ολύμπια, σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη. Στη συνέχεια, και ώς το 1931, συνεργάστηκε ως ενδυματολόγος με το Θέατρο Τέχνης του Σπύρου Μελά, την Ελευθέρα Σκηνή της Μαρίκας Κοτοπούλη, τον θίασο Αιμίλιου Βεάκη – Κατίνας Παξινού – Αλέξη Μινωτή και άλλους θιάσους. Από το 1931 και ώς το 1966 (με σποραδικές συνεργασίες και μετέπειτα) ήταν αποκλειστικός ενδυματολόγος του Εθνικού Θεάτρου και στενός συνεργάτης του σκηνογράφου Κλεόβουλου Κλώνη (σημειώνεται πως ο όρος «ενδυματολόγος» εισήχθη στο ελληνικό θέατρο ειδικά για τον Αντώνη Φωκά). Αυτοδίδακτος και εμπειρικός καλλιτέχνης, ο Φωκάς «έντυσε» περίπου 250 παραστάσεις έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου και πέρασε στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου κυρίως για τις αριστουργηματικές δουλειές του σε παραστάσεις αρχαίου δράματος. Για την καλλιτεχνική του δραστηριότητα τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Β. Τάγματος του Γεωργίου του Α΄ (1939) και με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών (1978).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Φεσσά-Εμμανουήλ, Ελένη (επιμ.), «Φωκάς Αντώνης», Έλληνες σκηνογράφοι-ενδυματολόγοι και αρχαίο δράμα. Αθήνα, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών / Υπουργείο Πολιτισμού, 1999, σσ. 242-249. 2. Γεωργουσόπουλος, Κώστας, «Φωκάς, Αντώνης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Τόμος 9Β. Αθήνα, Ακαδημία Αθηνών, [1988], σσ. 365-366. 3. Υλικό του αρχείου].

Ο Θανάσης Φωτιάδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1921. Εγκαταστάθηκε σε μικρή ηλικία μαζί με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε στη Νομική Σχολή. Ως φοιτητής οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Προς το τέλος της Κατοχής έγινε γραμματέας διαφώτισης της ΕΠΟΝ Μακεδονίας κι αρχισυντάκτης του περιοδικού Λεύτερα Νιάτα. Συνδέθηκε ακόμη στενά με τον Εκπολιτιστικό Όμιλο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ήταν μέλος της ομάδας που εξέδιδε το περιοδικό Ξεκίνημα, του οποίου έγινε διευθυντής τον Νοέμβριο του 1944.
Το 1950 παντρεύτηκε με την Καλλιόπη (Πιπίτσα) Στάλιου και μετακόμισαν στην Αθήνα, όπου ο Φωτιάδης άσκησε τη δικηγορία για πολλά χρόνια. Το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο, τον Χρήστο.
Ο Θανάσης Φωτιάδης εμφανίστηκε στα γράμματα το 1943 με την ποιητική συλλογή Νοτιές. Ακολούθησαν οι συλλογές Αντίσταση (1945), Πανοπλίες (1945), Ναυτικό Φυλλάδιο (1957), Διαδρομή 1940-1960 (συγκεντρωτική έκδοση, 1964), Ληξίαρχος (1964), Ένας θαυμάσιος περίπατος (1965), Ο Μηλότοπος (1980), Μεγάλη θεά Ειρήνη (1984), Μητρώον (συγκεντρωτική έκδοση, 1985).
Ασχολήθηκε ακόμη με την πεζογραφία, γράφοντας το μυθιστόρημα Ερατώ (1971), και με τη συγκρότηση ανθολογιών γλωσσικών λαθών, εκδίδοντας τις ανθολογίες Το Λιβάδι με τους μαργαρίτες (1965), Το περιβόλι με τους μαργαρίτες (1966) και την Ευτράπελο Ανθολογία (1967), που σημείωσαν εμπορική επιτυχία.
Στη μεταπολίτευση τα ενδιαφέροντά του μετατοπίστηκαν κυρίως προς τη λαογραφία και την εθνολογία. Δημοσίευσε μελέτες, με πιο σημαντική τη Γυναικοκρατία (Μητριαρχία) (1980) και πήρε μέρος σε συνέδρια. Ασχολήθηκε και με το θέατρο σκιών δημοσιεύοντας το βιβλίο Καραγκιόζης ο πρόσφυγας (1977).
Συνεργάστηκε με αρκετές εφημερίδες και περιοδικά. Υπήρξε ενεργό μέλος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης (ΠΑΠΟΚ) και πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Βόρειων Προαστίων (κατοικούσε στο Μαρούσι) από το 1976 έως το 1983. Πέθανε το 1989.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Άρθρο του Δημήτρη Γκιώνη για τον Θανάση Φωτιάδη στην Ελευθεροτυπία, 19.9.2009, ηλεκτρονική πρόσβαση στη διεύθυνση: http://www.enet.gr/?i=issue.el.homeκαιs=diaxronikaκαιc=texnesκαιdate=19/09/2009 Υλικό του αρχείου.

Η Φανή Χαρτουλάρη (Αθήνα 1915 - ;) του Αναστασίου ήταν εθελόντρια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Έλαβε το απολυτήριο Γυμνασίου το 1934 και τον επόμενο χρόνο έλαβε το Cours Superieur de Jeunes Filles του Institut Superieur d' Etudes Francaises. Το 1936 κατατάχθηκε εθελόντρια βοηθός του Ε.Ε.Σ. Πρόσφερε τις υπηρεσίες της στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, ενώ κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν γραμματέας του αντιπροσώπου του Σουηδικού Ερυθρού Σταυρού, Dag Bergman. Για τις υπηρεσίες αυτές προήχθη στο βαθμό της Υπευθύνου Αδελφής Ε.Ε.Σ. (1947) και τιμήθηκε με το Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος της Ευποιίας. Ήταν επίσης μέλος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου].

Ο Ευάγγελος Χεκίμογλου είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, όπου και διετέλεσε διευθυντής του Πολιτιστικού Κέντρου Βόρειας Ελλάδας από το 1989 έως το 1996. Διετέλεσε ακόμη διευθυντής της Αγιορειτικής Φωτοθήκης τα έτη 1997 και 1998 και διευθυντής της Πολιτιστικής Εταιρείας Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος από το 1997 έως το 2004. Υπήρξε ακόμη εκδότης και διευθυντής του περιοδικού Θεσσαλονικέων Πόλις κατά το χρονικό διάστημα 2000 έως 2007 (τόμοι 1-23) και σύμβουλος έκδοσης της εφημερίδας Μακεδονία το έτος 2005. Σήμερα είναι έφορος του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης.
Ασχολείται συστηματικά με την νεότερη οικονομική και κοινωνική ιστορία της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας καθώς και με την ιστορία του Αγίου Όρους. Έχει δημοσιεύσει πλήθος επιστημονικών εργασιών και έχει επιμεληθεί πλήθος εκθέσεων ιστορικών τεκμηρίων. Ακόμη έγραψε σενάρια ιστορικών ντοκιμαντέρ και παρήγαγε τηλεοπτικές εκπομπές. Ως αρθρογράφος έχει συνεργαστεί με τις εφημερίδες Αγγελιοφόρος, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Ελεύθερος Τύπος.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: βιογραφικό στο προσωπικό blog του Ευάγγελου Χεκίμογλου, όπου και κατάλογος δημοσιευμάτων τού http://www.ehekimoglou.blogspot.gr/ ]

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος (Kομοτηνή 1881-Αθήνα 1949) που έφερε το κοσμικό όνομα Χαρίλαος Φιλιππίδης, υπήρξε σημαντική προσωπικότητα της ορθόδοξης εκκλησίας. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης (1897-1903) και στα πανεπιστήμια Λειψίας και Λωζάνης (1907-1911). Διετέλεσε αρχειοφύλακας του Οικουμενικού Πατριαρχείου και αρχισυντάκτης του επίσημου οργάνου του Πατριαρχείου Εκκλησιαστική Αλήθεια (1911-1913), μητροπολίτης Τραπεζούντος (18 Μαΐου 1913 - 13 Δεκεμβρίου 1938) και αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος (13 Δεκεμβρίου 1938 - 2 Ιουλίου 1941).
Με την ιδιότητα του μητροπολίτη Τραπεζούντος προστάτευσε τους πληθυσμούς του Πόντου στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ενώ την περίοδο 1918-1921 δραστηριοποιήθηκε για την ανάδειξη του ζητήματος της αυτοδιάθεσης του Πόντου. Τον Ιανουάριο του 1920 υπέγραψε το σύμφωνο Ποντοαρμενικής Ομοσπονδίας. Για τη δράση του αυτή καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Τούρκους τον Μάιο 1921. Υπήρξε επίσης μέλος της «Κανονικής Πλειονοψηφίας της Αγίας Ιεράς Συνόδου» του Οικουμενικού Πατριαρχείου που αντιτάχθηκε στην εκλογή του Μελέτιου Μεταξάκη. Το 1926 διορίστηκε αποκρισάριος (αντιπρόσωπος) του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελλάδα και συνέβαλε στην επίλυση πολλών εκκλησιαστικών προβλημάτων.
Ως αρχιεπίσκοπος πρωτοστάτησε στην ψήφιση σημαντικών για την ελλαδική εκκλησία νόμων ενώ η περήφανη στάση του έναντι των Γερμανών και η άρνησή του να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση του στοίχισαν την απομάκρυνσή του από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Την περίοδο της Κατοχής ήταν πρόεδρος της Επιτροπής συντονισμού του εθνικού αγώνος. Μετά την απελευθέρωση ιδιώτευσε παρακολουθώντας ωστόσο στενά τις εκκλησιαστικές εξελίξεις. Ο ρόλος του στην εκλογή του αρχιεπισκόπου Αμερικής Αθηναγόρα ως Οικουμενικού Πατριάρχη υπήρξε σημαντικός.
Η πνευματική δραστηριότητα του Χρύσανθου ήταν πλούσια. Συνέγραψε πολλά άρθρα και μελέτες και ήταν από τους ιδρυτές της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, που εξέδιδε το περιοδικό Αρχείον Πόντου. Στους τόμους 4 και 5 του περιοδικού αυτού εκδόθηκε και το κορυφαίο έργο του Η Εκκλησία Τραπεζούντος (1933). Για την πνευματική και την εν γένει δράση του ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1937) και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1938). Τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος (1949).
Πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου 1949 στην Αθήνα. Λόγω της δράσης του υπέρ των δικαίων του Πόντου αναφέρεται συχνά και ως αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος.

Η Ρωξάνη Σωτηριάδη Σέτζουϊκ (1902-1996) ήταν κόρη του αρχαιολόγου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γεωργίου Σωτηριάδη και της Μαρίας Μαυρογορδάτου. Το 1935 παντρεύτηκε τον ανταποκριτή των New York Times στην Ελλάδα Alexander Sedgwick. Σπούδασε νομικά και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Παρίσι. Υπηρέτησε ως εθελόντρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό το διάστημα 1940-1952. Διατηρούσε στενές επαφές με βασιλικούς και κυβερνητικούς κύκλους και, λόγω της ιδιότητας του άντρα της, με ξένους πολιτικούς και πνευματικούς άνδρες. Στο πλαίσιο της αξιοποίησης των γνωριμιών αυτών έκανε περιοδείες στις Η.Π.Α., το 1945 και το 1947, για να επιτύχει την υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης στις ελληνικές κυβερνήσεις.
Ο Γεώργιoς Σωτηριάδης διενήργησε αvασκαφές στo Δίo Μακεδovίας τις οποίες συvεχίζει o Δημήτριoς Παvτερμαvλής, επιστoλή τoυ oπoίoυ βρίσκεται στo αρχείo.

Ο Βασίλειος Τατάκης γεννήθηκε στο Συνετί της Άνδρου το 1896. Ήταν το ένατο και τελευταίο παιδί του Νικόλαου Τατάκη και της Αργυρώς Τατάκη. Σε μικρή ηλικία πήγε να μείνει στη Σμύρνη κοντά στον αδερφό του, Γιάννη. Εκεί τελείωσε την Ευαγγελική Σχολή το 1914.
Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το διάστημα 1919-1922 και φιλοσοφία στη Σορβόννη τα έτη 1928-1930. Το 1939 έγινε διδάκτορας φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από το 1922 έως το 1945 εργάστηκε ως καθηγητής γυμνασίου και γυμνασιάρχης σε περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου (Σκόπελος, Λεμεσός, Λευκωσία, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Νεάπολη Κρήτης, Πειραιάς, Αθήνα). Σημαντικός σταθμός στην πορεία του ήταν το 1934, όταν μετά από πρόταση του Αλέξανδρου Δελμούζου έγινε γυμνασιάρχης του νεοσύστατου τότε Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το Πειραματικό εκδιώχθηκε για πολιτικούς και εκπαιδευτικούς λόγους το 1938. Από το 1945 έως το 1958 εργάστηκε κατά καιρούς ως εκπαιδευτικός σύμβουλος στο υπουργείο Παιδείας. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης σταδιοδορομίας του στο εν λόγω υπουργείο ο Τατάκης αντιμετώπισε συχνά διώξεις που έφτασαν στο σημείο της απόλυσής του για πρώτη φορά το 1946 (έως το 1952) και για δεύτερη το 1955. Το 1958 εξελέγη καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου δίδαξε έως τη συνταξιοδότησή του, το 1967.
Τον ίδιο χρόνο διορίστηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Βασιλικού Ιδρύματος Ερευνών. Διετέλεσε ακόμη πρόεδρος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το διάστημα 1964-1967. Το 1974 ανακηρύχθηκε μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας.
Ο Β. Τατάκης, άνθρωπος ιδιαίτερα προσφιλής σε συνεργάτες και μαθητές, άφησε σημαντικό έργο τόσο ως εκπαιδευτικός όσο και ως ερευνητής και στοχαστής Έγραψε πολλά βιβλία και μελέτες με αντικείμενο την Ιστορία της Φιλοσοφίας και τη Φιλοσοφία. Ένα από τα σημαντικότερα και από τα πρώτα που ασχολήθηκαν με τη φιλοσοφία στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, είναι η Philosophie Byzantine (Παρίσι 1949, ²1959, ισπανική μετάφραση 1952, ελληνική μετάφραση 1977). Για το σύνολο της διδακτικής και συγγραφικής του δράσης η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το 1982 το «Αριστείο Ιστορικών και Κοινωνικών Επιστημών».
Το 1969 άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα όρασης γεγονός που αν και το δυσκόλεψε δεν τον αποθάρρυνε από τη συγγραφή. Τελευταίο του έργο αποτέλεσαν τα απομνημονεύματά του τα οποία εκδόθηκαν μετά το θάνατό του από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης.
Το 1939 παντρεύτηκε τη Μαρίνα Κρέη με την οποία απέκτησαν δύο κόρες την Νίκη Μπακοπούλου-Τατάκη και την Αργυρώ Τατάκη.
Η Μαρίνα Κρέη γεννήθηκε στα Σκόπια το 1910. Πέθανε το 1964.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βασίλειος Ν. Τατάκης, Απομνημονεύματα. Βιογραφική μυθιστορία, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1993 και υλικό του αρχείου

Ο Μερκούριος Αντωνίου Τζίκας γεννήθηκε το 1883 στη Βέροια. Υπήρξε έμπορος και βιομήχανος στη Θεσσαλονίκη.
Το 1915 μαζί με τα αδέλφια του Γιώργο, Θρασύβουλο και Θωμά συνέστησαν ομόρρυθμη εταιρεία, ουσιαστικά συνέχεια προϋπάρχουσας, με αντικείμενο την εμπορία αποικιακών και με έδρα τη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη. Η εταιρεία διαλύθηκε το 1920 και ο Μερκούριος μαζί με το Θωμά ανοίγουν νέα επιεχείρηση το 1928 στη Θεσσαλονίκη με την επωνυμία «Αδελφοί Αντωνίου Τζίκα». Οι αδελφοί Τζίκα δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στην εμπορία αλιπάστων και ψαρικών. Το 1928 οι δύο αδερφοί μαζί με τον Θεόδωρο Π. Τρελλίδη προχωρούν στη δημιουργία νέας εταιρίας με την επωνυμία Τρελλίδης Θ. και Σία Ο.Ε., η οποία δραστηριοποιήθηκε και στην παραγωγή αλιπάστων και κονσερβών με το εμπορικό όνομα Πέλεκαν.
Οι απόγονοι των αδελφών Τζίκα συνέχισαν την οικογενειακή παράδοση ιδρύοντας νέες εταιρίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με επιστέγασμα τη δημιουργία το 1988 της Κονσερβοποιίας Βορείου Αιγαίου (ΚΟΝΒΑ), η οποία είναι σήμερα μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου. Ενεργή μέχρι σήμερα στον κλάδο της κονσερβοποιίας παραμένει και η Πέλεκαν.
Ο Μερκούριος Τζίκας παντρεύτηκε την Φωτεινή Ζοτράκογλου και απέκτησαν τέσσερα παιδιά την Ελένη, τη Δέσποινα, τον Αντώνη και τον Τάκη Τζίκα.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: http://www.konva.gr/index.php?page=homeκαιlang=1, http://issuu.com/ekdotiki/docs/cooking_16_07012012/71, http://library.aua.gr/icap/etoima%20faghta%202008.pdf (σελ.38), Ευάγγελος Χεκίμογλου, Ιστορία της Επιχειρηματικότητας στη Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Εταιρία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος, Θεσσαλονίκη 2004, τόμος 4ος, σελ. 232-233, και υλικό από το αρχείο.]

Ο Ιάκωβος Τομπάζης, που γεννήθηκε στον Πόρο το 1849, ήταν γιος του Νικολάου Τομπάζη (1815-1896) και της Αλεξάνδρας Χρυσικοπούλου, και εγγονός του Υδραίου ναυάρχου Μανώλη Ν. Τομπάζη (1784-1831). Αδέλφια του ήσαν οι: Ξανθή (1843), Μανώλης (1845), Παντελής (1847), Αλέξανδρος (1851) και Αναστασία (1854). Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, γύρω στα 1870 αναγκάστηκε να ασχοληθεί με την κτηματική περιουσία στον Πόρο που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Μετά την εμφάνιση της κομμιώδους νόσου στα εσπεριδοειδή του Πόρου αποφάσισε να μεταβεί στη Σικελία για να μελετήσει από κοντά την αντιμετώπιση του προβλήματος που είχε πλήξει και τα δένδρα της νότιας Ιταλίας. Επιστρέφοντας συνεταιρίστηκε με τους Α.Ζίννη και Α.Vazzano για την ίδρυση μονάδας που παρήγαγε αιθέραιο έλαιο και συμπυκνωμένο χυμό από τα λεμόνια. Η επιχείρηση απέτυχε, αλλά ο Ιάκωβος Τομπάζης συνέχισε να ασχολείται με τη Γεωπονία και το περιβόλι του Πόρου, όπου υπήρχαν και οι πρώτες μανταρινιές στην Ελλάδα (δώρο του ναυάρχου Χέυδεν στον πάππο του Μανώλη Τομπάζη). Ο Ιάκωβος Τομπάζης διετέλεσε βουλευτής Ύδρας και έγραψε τις παρακάτω μελέτες: “Αδελφοί Ιάκωβος και Μανώλης Τομπάζης. Συμβολή εις την ιστορίαν της Εθνικής Παλιγγενεσίας” (εκδ.Βιβλιοθήκης Μαρασλή, 1902), “Καλλιέργεια και ασθένειαι των εσπεριδοειδών” (1907) και “Ο φιλέλλην Ελβετός ιατρός Ανδρέας Λουδοβίκος Γκος” (1910).
Παντρεύτηκε την Αριέττα Σκαραμανγκά (1861-1948) με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Αλεξάνδρα (1885-1963) σύζυγο Ι.Αλεξανδρώφ, την Υπατία (1887) σύζυγο Ν.Μαυρουδή, τη Δώρα (1888-1956) και τον Μανώλη (1891-1962;) σύζυγο Νάνσυ Ροδοκανάκη και σε δεύτερο γάμο Ελένης Ράνκεν. Πέθανε τον Απρίλιο του 1947 και ετάφη στην Αθήνα. (Για περισσότερες βιογραφικές πληροφορίες βλέπε έγγραφα του αρχείου).

Ο Δημήτρης Τουλούπας γεννήθηκε το 1909 στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας, όπου έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Τις γυμνασιακές του σπουδές ολοκλήρωσε στο Βαρβάκειο σχολείο και εισήλθε πρώτος στη Σχολή Μηχανικών του Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Μετά το δεύτερο έτος, επηρεασμένος ίσως από θεωρητικές μελέτες και από τη γνωριμία του με τον Γ. Καφαντάρη, του οποίου διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας, προτίμησε να ακολουθήσει νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1937 μετέβη στη Γερμανία, όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα σε θέμα εργατικού δικαίου από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας.
Με την κήρυξη του πολέμου το 1939 επέστρεψε στην Ελλάδα και αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, πήρε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας. Από τους πρώτους μήνες της κατοχής άρχισε την αντιστασιακή του δράση. Συνελήφθη μαζί με τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αφέθηκε σύντομα ελεύθερος, αφού ο Τουλούπας ανέλαβε όλες τις ευθύνες. Καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο σε 11ετή ειρκτή στις φυλακές Αβέρωφ, εν συνεχεία εγκλεισμό στο στρατόπεδο της Λάρισας και αργότερα μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Κατόρθωσε να ελευθερωθεί με λύτρα που κατέβαλε ο πατέρας του και έφυγε αμέσως κρυφά για τη Μ. Ανατολή.
Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέως στο Υπουργείο Παιδείας και αργότερα στον Ερυθρό Σταυρό. Κατά τη δεκαετία του 1950 εργάσθηκε ως Νομικός Σύμβουλος πρώτα του Κ. Δοξιάδη στην ΥΣΕΣΑ και κατόπιν του Γ. Παπανδρέου στο Υπουργείο Συντονισμού, συντάσσοντας σχέδια Νόμων και Οργανισμών για την ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους. Όταν μετά 10 έτη, για λόγους πολιτικούς αποχώρησε από τη θέση αυτή, προσελήφθη ως Νομικός Σύμβουλος στα Διυλιστήρια Πετρελαίου Ασπροπύργου. Από τη θέση αυτή παραιτήθηκε όταν το 1964 διορίστηκε Γεν. Γραμματεύς στο Υπουργείο Εμπορίου, από όπου απεχώρησε μετά την αποστασία του 1965. Ταυτόχρονα μεταξύ του 1964-1966 έλαβε μέρος ως δικηγόρος στην πολύκροτη δίκη της υπόθεσης «Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α.» που οδήγησε στην πολιτική κρίση του 1965.
Το 1969 συνελήφθη από την Ασφάλεια Αθηνών για αντιδικτατορική δράση. Εξορίστηκε πρώτα στις Φιλιάτες Θεσπρωτίας και κατόπιν στο Καστρί Κυνουρίας. Από εκεί μετήχθη στα κρατητήρια της ΕΣΑ και εγκλείστηκε για ένα έτος στις φυλακές Κορυδαλλού. Ελευθερώθηκε το 1972 για να συλληφθεί εκ νέου με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Στις εκλογές του 1975 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, ενώ στις επόμενες εκλογές απέτυχε να εκλεγεί στην Ευρυτανία. Πέθανε τον Οκτώβριο του 1978 σε τροχαίο ατύχημα.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: βιογραφικό σημείωμα από τη σύζυγο του Εύη Τουλούπα]
Η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ήταν ένα πολιτικοστρατιωτικό σκάνδαλο που ξέσπασε στην Ελλάδα στα μέσα Μαΐου του 1965 και ήταν η αφορμή για την αποστασία του 1965. Ο ΑΣΠΙΔΑ («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν») ήταν υποτίθεται μυστική οργάνωση αξιωματικών εντός του στρατεύματος υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Παπανδρέου, γιου του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Ουδέποτε προέκυψαν ιδιαίτερα επιβαρυντικά στοιχεία για την υποτιθέμενη ομάδα, η αποκάλυψη όμως τροφοδότησε τον Τύπο και τους αντιπάλους του Γ. Παπανδρέου και οδήγησε τελικά σε πολιτειακή κρίση. http://el.wikipedia.org (λήμμα: «υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ», 10/3/2009).

Ο Άλκης Τροπαιάτης γεννήθηκε το 1909 στη Δαύλεια Βοιωτίας. Τελείωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στη Λειβαδιά και τη δευτεροβάθμια στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε επί 25 χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδας. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1926 και ασχολήθηκε με όλα τα λογοτεχνικά είδη, ενώ από το 1949 στράφηκε ιδιαίτερα στη λογοτεχνία για παιδιά. Ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Αλκαίος. Πέθανε το 1999.
Έργα του: Δεκατρία διηγήματα (1936), Ήρωες (νουβέλες), Το βιβλίο της άγνωστης αδελφής (1940), Το δέντρο και το τραμ (διηγήματα, 1943), Το Παραμύθι της Κατοχής (διηγήματα, 1945), Επιτάφιος (νουβέλα, 1945), καθώς και δεκάδες έργα για παιδιά.

Ο Δημήτριος Τσάκωνας (Δημητσάνα 1921-Αθήνα 2004) ήταν κοινωνιολόγος. Διετέλεσε καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Βόννης και καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Την περίοδο της δικτατορίας του 1967 διετέλεσε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Γεώργιου Παπαδόπουλου, υφυπουργός Προεδρίας (30/3/1970-25/8/1971), Εξωτερικών (24/8/1971-31/7/1972), Παιδείας (31/7/1972-30/8/1972), υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών (25/11/1973-24/6/1974).
Ο Τσάκωνας ήταν από τους θιασώτες του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα. Από τα βιβλία του ξεχωρίζουν: Εισαγωγή εις την Κοινωνιολογίαν, Ανθολογία κοινωνιολογικών κειμένων, Εισαγωγή εις την Φιλοσοφίαν, Κοινωνιολογική ερμηνεία του νεοελληνικού βίου (Εισαγωγή στην νεοελληνική κοινωνία,), Προβλήματα ελληνικότητος, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Πολιτικής Κοινωνίας (1204-1990).
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Who is Who. Επίτομο βιογραφικό λεξικό 1993-1994 και το υλικό του αρχείου. Η πληροφορία για την ημερομηνία θανάτου προέρχεται από ερευνητή].

Το γενικό ναυτικό πρακτορείο Κωνσταντίνου Τσίμπη ιδρύθηκε το 1896 με έδρα τον Πειραιά (στην Πλατεία Καραϊσκάκη), και ήταν από τα παλαιότερα γραφεία του είδους. Στο λογότυπο των επιστολόχαρτων του γραφείου συναντάμε το 1926 «Π. & Κ. Τσίμπης. Ναυτικοί πράκτορες. Αντιπροσωπείαι – προμήθειαι. Εν Πειραιεί - Πλατεία Καραϊσκάκη. Οίκος ιδρυθείς το 1896» και το 1929 «Κωνστ.Τσίμπης. Γραφείον υπερωκεανίων ταξειδίων. Έτος ιδρύσεως 1896. Πλατεία Καραϊσκάκη - Πειραιεύς. Γενικός αντιπρόσωπος εν Ελλάδι του εν Παρισίοις & Μασσαλία οίκου L.Desbois & A.Cabaud, A.Cabaud successeur.»

Ο Μανούσος Πλουμίδης ήταν δημοσιογράφος και αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Το Βήμα.

Ο Νικόλαος Ποριώτης, δραματικός ποιητής και μεταφραστής, γεννήθηκε το 1870 στην Καλλίπολη της Θράκης, μετοίκησε στη Σμύρνη και σπούδασε στην Ευαγγελική Σχολή εκεί. Σπούδασε αρχαία ελληνική και λατινική ποίηση, ιταλική, γαλλική, αγγλική και αραβική γλώσσα και λογοτεχνία. Το αρχείο μαρτυρεί επίσης καλή γνώση της γερμανικής γλώσσας και λογοτεχνίας. Από το 1889 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1890 κατατάχθηκε στον οικονομικό κλάδο του πολεμικού ναυτικού και στη συνέχεια εργάστηκε ώς το 1912 στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο της πρωτεύουσας. Από το 1912 στρατεύθηκε ως έφεδρος και υπηρέτησε περίπου για μία δεκαετία στο ναυτικό. Εμφανίστηκε στα γράμματα με μεταφράσεις και κριτικές του στο περιοδικό Νουμάς και με παιδαγωγικά έργα στη Διάπλαση των Παίδων. Μεταφράσεις και πρωτότυπα έργα του δημοσίευσε επίσης στο περ. Παναθήναια, στην εφ. Εστία κ.α.
Έργα του τυπωμένα σε βιβλία είναι τα: Τα συναλλάγματα (1909), Ο Ξένος (1910), Ροδόπη, τραγωδία σε στίχους (1913), Κρυπτογραφικά αβάκια (1925).
Έχει μεταφράσει αρχαία ελληνική ποίηση, πλήθος ξένων θεατρικών έργων και με ιδιαίτερο ζήλο έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση έργων λυρικής μουσικής. Ο Ποριώτης πέθανε το 1945.

Ο Δημήτρης Ρικάκης, γιος του αξιωματικού Αντωνίου Ρικάκη και της Ιφιγένειας Αποστόλου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Παππούς ήταν ο ιππίλαρχος Δημήτριος Α. Ρικάκης (γεν.1869) και προπάππος του ο Αντώνιος Ι.Ρικάκης (1824-1909) με κρητική καταγωγή, δικηγόρος, βουλευτής, υπουργός Δικαιοσύνης και Οικονομικών επί κυβερνήσεων Κουμουνδούρου και δύο φορές πρόεδρος της Βουλής. Ο Δημήτρης Ρικάκης πήγε σχολείο στο Λεόντειο Λύκειο, σπούδασε στη Φυσικομαθηματική και Ιατρική Σχολή στην Αθήνα και στη συνέχεια στο Γκράτς και υπηρέτησε στο στρατό στη Μέση Ανατολή. Ασχολήθηκε με ποικίλες συγγραφικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Μένει μόνιμα στη Κήρινθο Ευβοίας (Σκυλόγιαννη) στο κτήμα Αβέρωφ.

Ο Ιωάννης Σβορώνος γεννήθηκε στη Μύκονο το 1863. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές γράφτηκε στη Νομική, την οποία όμως εγκατέλειψε για να επιδοθεί στη νομισματολογία. Στάλθηκε ως υπότροφος της κυβέρνησης στην Ευρώπη (Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο) το διάστημα 1885-1889, όπου παρακουλούθησε διάσημους δασκάλους και εξασκήθηκε στα κυριότερα νομισματολογικά μουσεία και κυρίως στο Βρεττανικό Μουσείο. Στη διάρκεια των σπουδών του στην Ευρώπη έγραψε το “Numismatique de la Crete ancienne”, έργο που βραβεύθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία, και προσελήφθη ως βοηθός του Imhoof-Blummer στη σύνταξη του Corpus Numorum. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1899, διορίστηκε διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών και το 1918 εξελέγη καθηγητής Νομισματολογίας στο Πανεπιστήμιο. Πέθανε στην Αθήνα το 1922.

Ο Άγγελος Σημηριώτης, ήταν γιος του Θεμιστοκλή και της Αναστασίας Κωνσταντινίδη. Αδέλφια του ήταν ο Σπύρος, ο Γιώργος, ο Κωνσταντίνος και η Θηρεσία. Γεννήθηκε στις 8.3.1870 και ως το 1922 που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, η ζωή του χαρακτηρίζεται από διαρκείς μετακινήσεις: Αδραμμύτι (1871-1881), Μυτιλήνη (1881), Εμπορική Σχολή Χάλκης (1882-1883), Μυτιλήνη (1883-1888), Εμπορική Σχολή Χάλκης (1888-1892), Αθήνα (1892-1893), Λωζάνη (1893), Παρίσι (1894-1896), Κωνσταντινούπολη (1896-1900), Αθήνα (1900), Σμύρνη (1901-1904), Αθήνα (1904), Κωνσταντινούπολη (1905-1910), Σμύρνη (1910-1912), Λέσβος (1912-1919), Σμύρνη (1919-1922), Νέα Ιωνία (1922-1944). Στις 24.6.1911 παντρεύτηκε την Σοφία Αργυροπούλου αδελφή του ποιητή Μιχαήλ Αργυρόπουλου. Απέκτησαν μία κόρη, την Χρυσηΐδα. Ο Σημηριώτης παρακολούθησε μαθήματα νομικής στην Αθήνα και στη Λωζάνη, φιλολογίας, φιλοσοφίας και ιατρικής στο Παρίσι, ιατρικής στη Μασσαλία, αλλά δεν ολοκλήρωσε καμία σχολή. Εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών στην Εμπορική Σχολή Χάλκης, στην Ευαγγελική Σχολή και στο Κεντρικόν Παρθεναγωγείον Σμύρνης. Εξέδωσε το περιοδικό Άτλας (Αθήνα, 1904), διετέλεσε αρχισυντάκτης της εφημερίδας Κωνσταντινούπολις (1906-1907;), εξέδωσε το Πανελλήνιον ημερολόγιον 1909, το περιοδικό Ανατολή (Σμύρνη 1910-1912). Δίδαξε γαλλικά στο γυμνάσιο Μυτιλήνης, υπήρξε αρχισυντάκτης και χρονογράφος της εφημερίδας Λέσβος (1913-1915), συνεργάτης της εφημερίδας Τηλέγραφος Σμύρνης (1922), της εφημερίδας Ελεύθερος Λόγος της Αθήνας (1923-1928). Εξέδωσε με τον αδελφό του Γιώργο το περιοδικό Εξπρές (1924) που μετονομάστηκε Το σαλόνι (1924-1925), υπηρέτησε ως καθηγητής γαλλικών στο Δ΄ Γυμνάσιο Αθηνών (1932), συνεργάστηκε με το νεανικό περιοδικό Ερυθρός σταυρός νεότητος (1928-1935). Πέθανε στις 21.10.1944.
Εκδόσεις έργων του. Ποίηση: Τα θανάσιμα (1896), Τα μαύρα κρίνα (1905), Τραγούδια του λυτρωμού (1920), Επί των ποταμών της Βαβυλώνος (1926), Ονείρων ίσκιοι (1935), Όσο φέγγει… (1939), Αγάπη (1931, ανέκδοτη συλλογή).
Θέατρο: Στάσα Σιδέρη (1909), Φρόσω Νοταρά (1923), Αστραία (1929), Το παιχνίδι του βασιλιά Κανδαύλη (1929), Οι γάμοι του Ρωμανού Γ΄ (1930), Ο αντιφωνητής μίλησε (1930), Μίστερ Σιμ Ρέβυθς ή ο εικονικός σύζυγος (1932), Ο άνθρωπος κι ο ίσκιος του (1934).
Πηγή: Έλσα Λιαροπούλου-Γ. Πατίλης, «Η ζωή, το έργο και η εποχή του Άγγελου Σημηριώτη», στο Α. Σημηριώτης, Τα ποιήματα, τομ. Α΄, επιμ. Έλσα Λιαροπούλου-Γ. Πατίλης, Νέα Ιωνία, 1995, σσ. 11-107.
Ο Γεώργιος Σημηριώτης (1879-1964) έζησε επίσης στη Μυτιλήνη, στη Σμύρνη, στην Πόλη, στην Αθήνα, ταξίδεψε στη Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, ΗΠΑ, Από το 1922 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Έγραψε ποίηση και έκανε πολλές μεταφράσεις γαλλικής λογοτεχνίας (ποίηση, πεζογραφία, θέατρο). Ποιητικές συλλογές: Τραγούδια (1902), Μοιραία (1905), Γκρεμισμένοι βωμοί (1910), Νυχτόπνοα (1912), Τραγούδια στη φίλη μου (1923), Άβε Μαρία (1937), Κιθάρα μποέμικη (1938), Έτσι τραγούδησα (1950), Εμείς κι αυτοί (1956), Τελευταίο ταξίδι (1957).
Πηγή: Χ.Σ. Σολομωνίδης, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Χάρη Πάτση, τομ. 12.
Βαρδουλάκη-Νικολάκη Ειρήνη. Διηγηματογράφος και δραματική συγγραφέας, με ψευδώνυμο Μανουέλα. Σπούδασε στο Αρσάκειο και στην Ελβετία. Έργα της παραστάθηκαν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Έργο της με τίτλο «Τον σκότωσα» βραβεύτηκε σε διαγωνισμό της εταιρείας Ελλήνων θεατρικών συγραφέων.
Πηγή: Ν.Ι. Λάσκαρις, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τομ. 18 (1932).

Γεννήθηκε στην Ήπειρο το 1868 και πέθανε στην Αθήνα το 1935. Γιος του Μιχαήλ Σίμου, ήταν δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδος Πατρίς στο Βουκουρέστι. Εξελέγη βουλευτής Άρτας στη Βουλή του 1910 και διετέλεσε υπουργός Περιθάλψεως της προσωρινής κυβέρνησης Θεσσαλονίκης (Σεπτ. 1916-Ιούνιος 1917) και της μετέπειτα κυβέρνησης Βενιζέλου (1917-1920). Τιμήθηκε με το Σταυρό των Ταξιαρχών, τη Γαλλική Λεγεώνα Τιμής, το παράσημο Ταξιαρχών Στέμματος Ρουμανίας, το δίπλωμα του βασιλέως της Σερβίας και το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Αγίου Σάββα.

Ο Ισίδωρος Σκληρός ήταν θεολόγος, σχολάρχης. Το 1884 παντρεύτηκε την Μαρία Πρασσά με την οποία απέκτησε ένα γιο.

Ο Αλέξανδρος Σκουζές (1853-1937), γιος του επιχειρηματία και τραπεζίτη Γεωργίου Σκουζέ υπηρέτησε στη διπλωματική υπηρεσία από το 1872-1878 και ήταν γραμματέας του Θ.Δεληγιάννη στο συνέδριο του Βερολίνου. Διετέλεσε πολλές φορές βουλευτής Αθηνών και υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Δεληγιάννη (1895,1902, 1904) και Θεοτόκη (1905).

Αξιωματικός της Χωροφυλακής, διοικητής τμήματος Ασφαλείας Χαλκίδος και Ακαρνανίας

Η Elise ήταν αγγλικής καταγωγής, κόρη του William και της Jane Rose. Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τον Hubert James d’ Este και απέκτησε μαζί του δύο παιδιά: τον Charles Hubert και την Helene Jeanne. Όταν έμεινε χήρα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο, στην Κέρκυρα, το λοχαγό του Μηχανικού, Νικόλαο Μ.Σοφιανό. Ο Μιχαήλ, γιος του Νικολάου -δεν διαπιστώθηκε ποιά ήταν η μητέρα του-, ήταν γραμματέας του πρίγκιπος Νικολάου.
Ο Νικόλαος (1872-1938) ήταν ο τριτότοκος γιος του βασιλέως Γεωργίου Α΄ και της Όλγας (αδέλφια του οι: Κωνσταντίνος, Γεώργιος, Χριστόφορος, Ανδρέας, Μαρία, Αλεξάνδρα). Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως αρχηγός του Τμήματος Στρατιάς Μακεδονίας. Ακολούθησε τον Κωνσταντίνο και στις δύο απομακρύνσεις του από την Ελλάδα, και επανήλθε μετά την παλινόρθωση της βασιλείας, το 1935. Παντρεύτηκε το 1902 στην Πετρούπολη, τη μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας Ελένη, και απέκτησε μαζί της τρεις κόρες: την Όλγα (σύζυγο του Παύλου της Σερβίας), την Ελισάβετ (σύζυγο του κόμη Toerring-Jettenbach) και τη Μαρίνα. (σύζυγο του δουκός του Kent). Ο Νικόλαος ασχολήθηκε με το θέατρο και τη ζωγραφική. Έγραψε κωμωδίες με το ψευδώνυμο Μάρκος Μαρής και εξέθεσε έργα ζωγραφικής σε εκθέσεις στην Αθήνα και στο εξωτερικό.
Η οικογένεια του Νικολάου κατοικούσε στο γνωστό ως Petit Palais (Μέγαρο Ψύχα στη γωνία των οδών Σέκερη και λεωφόρο Κηφισίας), το οποίο ήταν δώρο του αυτοκράτορος Νικολάου της Ρωσίας προς την πριγκίπισα Ελένη. Το κτίριο είχε μετασκευασθεί επί σχεδίων Α.Μεταξά και αργότερα αγοράστηκε και στεγάζει σήμερα ακόμα την Ιταλική πρεσβεία.

Ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος υπήρξε γενικός γραμματέας της Γενικής Διοίκησης Ηπείρου (1925-1933). Την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρισκόταν στο Λονδίνο όπου και υπηρέτησε στο ελληνικό τμήμα του BBC. Το 1946 διορίστηκε στη νομική υπηρεσία του Ο.Η.Ε. όπου και σταδιοδρόμησε. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στον Ο.Η.Ε. υπήρξε μέλος της μεσολαβητικής αποστολής του Οργανισμού στη Βηρυτό (1947-1948), υποδιευθυντής του Τμήματος Ανάπτυξης και Κωδικοποίησης του Διεθνούς Δικαίου (1949-1950) και διευθυντής του Τμήματος Αμνηστίας και Καταγραφής Συνθηκών. Τον Δεκέμβριο του 1950 στάλθηκε στην Κορέα ενώ το 1978 ήταν αρχηγός της Ελληνικής Αντιπροσωπίας στην Τρίτη Συνδιάσκεψη του Ο.Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας

Ο Δημήτριος Καψάσκης (1909 - ;) του Αντωνίου ήταν ιατροδικαστής. Σπούδασε ιατρική και νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι και μετεκπαιδεύτηκε στην ιατροδικαστική στο Λονδίνο (Scotland Yard), το Εδιμβούργο, τη Νέα Υόρκη (F.B.I.) και το Παρίσι. Υπήρξε επιμελητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Παρισιού (1938). Διορίστηκε ιατροδικαστής Αθηνών το 1943 και το 1957 προήχθη σε προϊστάμενο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών. Έγραψε πολλές μελέτες, τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα (μεταξύ αυτών και το Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α΄), και ήταν επιστημονικός συνεργάτης σε αρκετές εφημερίδες. Ήταν παντρεμένος με την Ειρήνη Σ. Μαύρου και είχαν δύο παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

Ο Πέτρος Βίλλας ήταν αρχηγός του περιφερειακού Αρχηγείου Πρωτευούσης του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων.

Ο εκδότης και ποιητής Χρυσόστομος Γανιάρης γεννήθηκε στην Καλλιμασιά Χίου στις 7 Ιουλίου 1894. Γιος του Παναγιώτη και της Ανθούλας (το γένος Ψαλτάκη) είχε άλλα πέντε αδέλφια. Πήγε στο δημοτικό σχολείο της Καλλιμασιάς, στο γυμνάσιο της Χώρας και συνέχισε τις σπουδές του στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, από όπου αποφοίτησε το 1913. Αμέσως μετά διορίστηκε δάσκαλος στο Β΄Δημοτικό Σχολείο της Χίου. Τον Φεβρουάριο του 1918 παντρεύτηκε την Ευφημία, κόρη του τραπεζίτη Εμ. Δάνου, και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Την ίδια εποχή ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Χ. Γανιάρη εκδίδοντας στην αρχή για κάποιο διάστημα το περιοδικό Νουμάς και στη συνέχεια πάνω από 150 έργα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας. Σταμάτησε τις προσωπικές εκδοτικές επιχειρήσεις, που οικονομικά ήταν τελείως ασύμφορες, το 1935. Έκτοτε εργάστηκε στις εκδοτικές εταιρείες «Πυρσός» και «Αετός» μέχρι το 1954 που πήρε σύνταξη.
Στη διάρκεια της Κατοχής φυλακίστηκε για οκτώ μήνες, ενώ οι Γερμανοί σκότωσαν τη γυναίκα του στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944. Έγραψε και τύπωσε δύο ποιητικές συλλογές την Ευφημία (1946) και τα Καλλιμασιώτικα (1949) και άλλα πεζά αφηγήματα που δημοσιεύθηκαν στην Χιακή Επιθεώρηση.
Ο Γανιάρης απέκτησε δύο παιδιά, την Ανθούλα και τον Ανδρέα, τα οποία συνέχισαν τη βιβλιοδετική τέχνη που είχε ξεκινήσει πρωτοποριακά η μητέρα τους στη «Βιβλιοφιλική Γωνιά».
Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Ιουλίου 1966 ύστερα από μακροχρόνια αρρώστια.

Ο Ιωάννης Γεννηματάς υπήρξε αντιστράτηγος, αρχηγός Γ.Ε.Σ. το 1964. Μετείχε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-1941 και κατά τη διάρκεια της Κατοχής διέφυγε στη Μέση Ανατολή όπου εντάχθηκε στον ελληνικό στρατό. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ήταν διοικητής τάγματος, διευθυντής του γραφείου επιχειρήσεων της XI Μεραρχίας, και επιτελάρχης της 36ης ταξιαρχίας. Ήταν επίσης διοικητής του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα, ενώ υπηρέτησε και σε πολλές επιτελικές θέσεις έως το 1965 οπότε και αποστρατεύτηκε. Φιλοβασιλικός, αναγκάστηκε από τη δικτατορία να εγκαταλείψει τη χώρα το 1969. Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα πολεμικά μετάλλια και παράσημα.

Ο Γεώργιος Ελευθεριάδης ήταν γιος του Βασιλείου Ελευθεριάδη και της Σμαράγδας (το γένος Γεωργίου Αργ. Κοϊμτζόγλου).

Βλέπε Βιογραφικό Λεξικό Βοβολίνη και Εικονογραφημένη Ελλάς. Τράπεζαι, βιομηχανία, εμπόριον, γεωργία, ναυτιλία, συγκοινωνία, Α΄ τόμος, Αθήνα, 1925.

Ο Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος (Κέρκυρα, 1879 - Αθήνα, 1951), ήταν δικηγόρος και πολιτικός. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και μετεκπαιδεύτηκε σε ιταλικά και γαλλικά πανεπιστήμια. Πρωτοεκλέχτηκε ανεξάρτητος βουλευτής Κέρκυρας στις εκλογές της Α΄ Αναθεωρητικής Βουλής (Αύγουστος του 1910). Επανεκλέχτηκε τον Νοέμβριο του 1910, το 1912, τον Μάιο του 1915, το 1923 και το 1928, συνεργαζόμενος με το κόμμα των Φιλελευθέρων (το 1928 ήταν αρχηγός του κόμματος “Προοδευτική Ένωσις"). Διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής (1915), υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου (1928-1929), και εκλέχτηκε αριστίνδην γερουσιαστής το 1933. Την 5η Αυγούστου του 1936, ανέλαβε αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Μεταξά, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 1937, διαφωνώντας με την οικονομική πολιτική. Ως υπουργός Εσωτερικών ο Ζαβιτσιάνος κατέβαλε ουσιαστικές προσπάθειες για την πάταξη της ληστείας και συνέδεσε το όνομά του με τη θέσπιση του “ιδιώνυμου" (νόμος 4229 “περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών"), που αποσκοπούσε στην καταστολή των δραστηριοτήτων του Κομμουνιστικού Κόμματος. Την περίοδο 1941-1943 εκλέχτηκε σύμβουλος και συνδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, αντικαθιστώντας τον Αλέξανδρο Κορυζή στην διοίκηση της Τράπεζας. Τον Ιανουάριο του παραιτήθηκε από τη θέση αυτή και αντικαταστάθηκε από τον Γεώργιο Μερκούρη. Έγραψε το βιβλίο Αναμνήσεις εκ της ιστορικής διαφωνίας Βασιλέως Κωνσταντίνου και Ελευθερίου Βενιζέλου όπως την έζησα (1914-1922), Αθήνα, 1946-1947, που αποτελεί αξιόλογη πηγή για την περίοδο του Διχασμού και το δοκίμιο Η χρεοκοπία του κεφαλαιοκρατισμού και του σοσιαλισμού και το νεοφιλελεύθερον οικονομικόν σύστημα Αθήνα, 1948. Ήταν παντρεμένος με την Ευαγγελία (Λιλή), το γένος Κωνσταντίνου Τσιτσοπούλου και είχε δύο αδέλφια την Mignion Ζαλοκώστα και τον Αρθούρο Ζαβιτσιάνο.

Ο Χρήστος Ζυγούρης ήταν στρατιωτικός. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας ήταν λοχαγός, διευθυντής του 3ου Επιτελικού Γραφείου της V Μεραρχίας (1920-1/1923) και μετά το τέλος των επιχειρήσεων ανέλαβε την σύνταξη της πολεμικής έκθεσης της Μεραρχίας.
Στη διάρκεια του Πολέμου 1940-1941 ο Ζυγούρης ήταν υποστράτηγος διοικητής της IX Μεραρχίας στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Ο Γιώργος Θέμελης γεννήθηκε στο Κάιρο. Εκ γενετής τυφλός, πήρε τα πρώτα μαθήματα πιάνου από τη μητέρα του Αικατερίνη και σπούδασε μουσική με τη μέθοδο Braille. Σε ηλικία δέκα ετών εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σολίστ και ήταν ο πρώτος τυφλός πιανίστας που έγινε δεκτός στο Ωδείο του Παρισιού (με τροποποίηση του καταστατικού του, λόγω εξαιρετικής επίδοσης του υποψηφίου). Μαθητής της Marguerite Long, αποφοίτησε από το Ωδείο με άριστα και πρώτο βραβείο το 1936. Έκτοτε διακρίθηκε ως σολίστ διεθνώς. Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου πραγματοποίησε συναυλίες στη Μέση Ανατολή και συνεργάστηκε με την ορχήστρα του Τελ-Αβίβ. Το 1947 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο και το 1950 ήταν ο πρώτος Έλληνας που έλαβε μέρος στα Promenade Concerts (στο Royal Albert Hall). Από τις πολυάριθμες εμφανίσεις και συνεργασίες του στο εξωτερικό, ξεχωρίζουν αυτές στη Ρωσία (1954), στη Νότιο Αφρική (1947), στο Βερολίνο (σολίστ της Φιλαρμονικής το 1952), στο Σικάγο (σολίστ της Φιλαρμονικής το 1970). Συνεργάστηκε με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και από το 1954 και για σειρά ετών λάμβανε ανελλιπώς μέρος στο μουσικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Καλογερόπουλος, Τάκης, «Θέμελης Γεώργιος», Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 2ος. Αθήνα, Γιαλλελής, 1998, 365-366. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο Σπυρίδων Λοπρέστης (1900-;), γιος του Πέτρου, ήταν μηχανολόγος-μηχανικός και εντάχθηκε στο στρατό στο Σώμα του Πυροβολικού. Ταγματάρχης Πυροβολικού από το 1938, δίδασκε φυσική στη Σχολή Εκπαιδεύσεως Ανθυπασπιστών αρχιτεχνίτων το 1934, ενώ το 1937-1938 ήταν μέλος της Επιτροπής παραλαβής των όλμων Brandt 81 χιλ. όπου και ήρθε σε σύγκρουση με τον πρόεδρο της Επιτροπής Αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Αλέξανδρο Τσιγγούνη. Το 1940 εργαζόταν στην Επιθεώρηση Υλικού και Τεχνικών Υπηρεσιών του Πυροβολικού για την κατασκευή αντιαρματικών υπονομίσκων από παλιά βλήματα και το 1949 ήταν διοικητής της «301 Εργοστασίων Βάσεως». Διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Σιδηρομεταλλουργίας του Ανωτάτου Συμβουλίου Ανασυγκροτήσεως για τη μελέτη του οίκου Mackenzie σχετικά με ίδρυση μεταλλουργίας σιδήρου στην Ελλάδα (1950). Το 1952 προσλήφθηκε στην ΠΥΡΚΑΛ ως Διευθυντής του Οβιδουργείου, σύνδεσμος με τις στρατιωτικές αρχές, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1953. Την περίοδο 1957-1974 εργάστηκε στην εταιρεία "Γκλαβάνης Τεχνική Βιομηχανία Γεωργικών Μηχανημάτων και Βιδοποιΐας ΑΕ". Το 1974 ανακηρύχθηκε ομότιμο μέλος του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος.

Ο Δημήτριος Καλλιμασιώτης (Σύρος, 1869 - Αθήνα, 1929), γιος του Ιωάννη Καλλιμασιώτη (διευθυντή λογιστηρίου της «Πανελληνίου Ατμοπλοΐας») και της Πολυξένης το γένος Δημητρίου Παλαιολόγου, σπούδασε νομικά (διδάκτορας του Δικαίου) και ανέπτυξε πολύμορφη οικονομική δραστηριότητα: εφοπλιστής, ναυτιλιακός πράκτορας, έμπορος γαιανθράκων. Διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς και βουλευτής Αττικοβοιωτίας του κόμματος των Εθνικοφρόνων. Με την ιδιότητά του ως προέδρου της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς (1911-1914, 1921-1924 και 1926-1928) εργάστηκε με ζήλο για την πραγματοποίηση των διαρρυθμίσεων που συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό του λιμανιού του Πειραιά. Αντιβενιζελικών πεποιθήσεων, κατηγορήθηκε τον Οκτώβριο του 1916 από την εφημερίδα Πατρίς ότι διεξήγε λαθρεμπόριο πετρελαίου για λογαριασμό των γερμανικών υποβρυχίων που επιχειρούσαν στο Αιγαίο. Μετά την επικράτηση του Βενιζέλου, το 1917, υπέστη διώξεις και εξορίστηκε στη Σκόπελο, με αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία του, γεγονός που οδήγησε στον πρόωρο θάνατό του.
Ο Δημήτριος Καλλιμασιώτης παντρεύτηκε την Αικατερίνη, το γένος Ιωάννου Καλαντζή, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: την Πόλυ, τον Ιωάννη και την Ελένη.

[Πλήρες βιογραφικό σημείωμα στο Βοβολίνη, Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, τόμος πέμπτος, Αθήναι 1962, σ. 266-400, όπου καλύπτεται και το έργο της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς. Μια περιεκτική περιγραφή του έργου της Επιτροπείας υπάρχει στο Βάσιας Τσοκόπουλος, Μεγάλα τεχνικά έργα στην Ελλάδα. Τέλη 19ου-Αρχές 20ού αιώνα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999, σ.133-137].

Ο Μ. Καραγάτσης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Ροδόπουλου) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1908, σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι, δεν εξάσκησε όμως ποτέ την δικηγορία. Πέθανε στην Αθήνα το 1960.
Ασχολήθηκε με το εμπόριο, αλλά κυρίως αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Πολυγραφότατος μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος, ανήκει στη γενιά του 1930.
Σημαντικά μυθιστορήματά του είναι: Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν (1933), Γιούγκερμαν (1936), Χίμαιρα (1936 και ξαναπλασμένη το 1953), Ο κόσμος που πεθαίνει (1944-49, ανολοκλήρωτο), Ο μεγάλος ύπνος (1946), Άμρι α μούγκου (1954), Κίτρινος φάκελος (1956), Σέργιος και Βάκχος (1959).
Εξέδωσε επίσης τις συλλογές διηγημάτων Πυρετός (1945) και Λιτανεία των ασεβών (1940). Συνέγραψε την τρίτομη Ιστορία των Ελλήνων, τα θεατρικά έργα Μπαρ Ελντοράντο (1946) και Κάρμεν (1948), καθώς και το σενάριο για την κινηματογραφική ταινία Καταδρομή (1946).

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 4, Λίνος Πολίτης, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1985, σ. 311-13, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 8 ]

Ο Πύρρος Καραπάνος, γιος του Κωστή Καραπάνου και της Μαρίας Χρηστάκη Ζωγράφου, ήταν έμπορος, στέλεχος του κόμματος των Φιλελευθέρων και γερουσιαστής το 1933. Η καταγωγή του ήταν από την περιοχή της Άρτας.

O Τάκης Καρβέλης γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1925 στο Αιτωλικό του Μεσολογγίου, όπου έζησε ως το 1943, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν στον Παιδαγωγικό τομέα του Μαρασλείου Διδασκαλείου Μέσης Εκπαίδευσης. Εργάσθηκε στη Μέση Εκπαίδευση από το 1953 ως το 1984, οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Δίδαξε στην Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή (1965-1971), ενώ από το 1971 ως το 1976 διετέλεσε γυμνασιάρχης και στη συνέχεια (1976-1979) λυκειάρχης στην Πρότυπο Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης. Έκτοτε χρημάτισε γενικός επιθεωρητής (1979-1983) και σχολικός σύμβουλος (1983-1984). Παράλληλα δίδαξε Ερμηνεία Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στη Σχολή επιμορφώσεως Λειτουργών Μέσης Εκπαιδεύσεως (Σ.Ε.Λ.Μ.Ε.) Αθήνας, τα έτη 1977/78 και 1982/83-1987/88. Στα ελληνικά γράμματα πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Φιλολογική πρωτοχρονιά, το 1950, με το ποίημα «Ενεδρεύοντας το θάνατο». Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τον τίτλο Σήματα, εκδόθηκε το 1956, ενώ έκτοτε ακολούθησαν ακόμη 10 συλλογές. Ασχολήθηκε επίσης με την κριτική, το δοκίμιο και τη μετάφραση αρχαίων λυρικών (Αρχίλοχου, Μίμνερμου, Αλκαίου, Σιμωνίδη του Κείου). Ποιήματα και άρθρα του δημοσίευσε στα περιοδικά Το Δέντρο, Διαβάζω, Η Λέξη, Νέα Εποχή, Φιλολογική Πρωτοχρονιά, Νέα Εστία, Νέα Πορεία (Θεσσαλονίκης), Νέα Παιδεία, Νεοελληνική Παιδεία, Πόρφυρας, Τομές, Ελίτροχος, Το τραμ, Θέματα λογοτεχνίας κ.ά. καθώς και τις εφημερίδες Η Αυγή και Η Καθημερινή. Το 1999 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο δοκιμίου - κριτικής. Από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρίας Συγγραφέων και γενικός γραμματέας της (1986-1992), συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα των περιοδικών Ενδοχώρα (Ιωαννίνων) και Δοκιμασία και στη συντακτική επιτροπή που επιμελήθηκε τα Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας Γυμνασίου και Λυκείου (1977-1983). Συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Σοκόλη για την σύνταξη των ανθολογιών Η μεσοπολεμική πεζογραφία και Η μεταπολεμική πεζογραφία και συνέταξε λήμματα στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς Μπριτάννικα.
Ποιητικό έργο:
Σήματα (1956), Κατάθεση (1966), Μετάφραση (1972), Γραφή παρανόμων (1977), Η μνήμη μισοφέγγαρο (1983), Δεν είναι ο περσινός καιρός (1988), Αλλαγή σκηνικού (1991), Τα ποιήματα της μικρής Ρεζεντά (1995), Στην άβυσσο της λήθης (2002), Κατάθεση, 1956-2002 (2004 συγκεντρωτική έκδοση), Των Αφανών (2011).Μελέτες και Δοκίμια:
Η νεότερη ποίηση. Θεωρία και πράξη (1983), Δεύτερη ανάγνωση 3 τόμοι (1984-2001), Κωνσταντίνος Χατζόπουλος Ο πρωτοπόρος (1998, Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Δοκιμίου – Κριτικής το 1999), Μίνως Ζώτος. Εισαγωγή, ανθολόγηση, χρονολόγιο (2000), Η γενιά του 1880 (2003), Η πολύτροπος αρμονία (2007).Μεταφράσεις: Πραγματείαι Ιωάννου του Χρυσοστόμου (1974) και Λουκιανού, Λούκιος ή όνος (εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια, 1982).

[Πηγές: Φ. 10.4 του αρχείου? Α. Ζήρας, «Καρβέλης, Τάκης» στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης? Δ. Γιάκος, «Καρβέλης Τάκης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 8, Χάρη Πάτση.]

Ο Ευθύμιος Καστόρχης (Δημητσάνα, 1815- Αθήνα, 1889) υπήρξε καθηγητής της λατινικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο. Σπούδασε στην Ελλάδα και στο Βερολίνο και η πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία άρχισε το 1846, όταν διορίστηκε υφηγητής της λατινικής φιλολογίας. Ιδρυτής του «Ροδοκανάκειου Φιλολογικού Αγώνος», μερίμνησε για την επαναλειτουργία της Αρχαιολογικής Εταιρίας, τη σύσταση βιβλιοθήκης και αναγνωστηρίου στη Φιλοσοφική Σχολή ως κοσμήτορας αυτής και ίδρυσε μαζί με τον Στέφανο Κουμανούδη το επιστημονικό περιοδικό Αθήναιον. Έγραψε πολλές μελέτες για τη λατινική φιλολογία και την ελληνική αρχαιολογία. Ασχολήθηκε τέλος και με την ανοικοδόμηση των σχολείων στη γενέτειρά του, Δημητσάνα.

Ο Ιωάννης Κοκοτίνης γεννήθηκε στους Δομιανούς Ευρυτανίας το 1896. Κατατάχθηκε στη Χωροφυλακή ως εθελοντής τριετούς υποχρέωσης το 1916. Παρέμεινε στη Χωροφυλακή και ανέβηκε την ιεραρχία υπηρετώντας σε διάφορα μέρη της Στερεάς Ελλάδας, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Θράκης, Αποστρατεύθηκε το 1947 με τον βαθμό του Μοίραρχου. Διακρίθηκε πολλές φορές για την δράση του, κυρίως για συλλήψεις και διώξεις ληστών.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Ο Σωκράτης Κουγέας γεννήθηκε το 1877 στους Δολούς της Λακωνίας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1894-1899), όπου και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας με την διατριβή: «De novo Xijilineo codice Iberitico». Μαθητής του Σπυρίδωνος Λάμπρου, συμμετείχε στο παλαιογραφικό φροντιστήριό του, με εξορμήσεις στην Πάτμο και το Άγιον Όρος. Ως πτυχιούχος έλαβε μέρος σε γερμανικές παλαιογραφικές έρευνες σε βιβλιοθήκες της Ανατολής, ενώ δίδασκε και στη Μέση Εκπαίδευση. Από το 1904 μέχρι το 1909, ως υπότροφος του ελληνικού κράτους, συνέχισε τις σπουδές του στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου, του Μονάχου, της Χάλης και του Παρισιού.
Καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση από το 1910, το 1915 διορίσθηκε στο Πρότυπο Γυμνάσιο του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαίδευσης (1915-1918), ενώ από το 1916 ως το 1918 διετέλεσε γραμματέας των Ιστορικών Αρχείων του Κράτους και καθηγητής των ελληνικών στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1915 εξελέγη έκτακτος και το 1918 τακτικός καθηγητής Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου δίδαξε ως το 1947 με μικρή διακοπή κατά την περίοδο 1920-1922. Δίδαξε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1931-1947) και στην Πάντειο Σχολή (1943-50). Από το 1926 ανέλαβε την διεύθυνση του Τμήματος χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Το 1929 εξελέγη μέλος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου και της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας από το 1953 διετέλεσε και πρόεδρος. Ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίων Γκέττινγκεν (1937) και Θεσσαλονίκης (1958). Διετέλεσε αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, σύμβουλος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, μέλος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου, του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, του εφορευτικού συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της επιτροπής των Τοπωνυμίων της Ελλάδος, της Ιστορικής και Λαογραφικής Επιτροπής, του Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων κ.ά. Παντρεύτηκε την Σοφία Ανέζη, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: την Ειρήνη, την Αγγελική και τον Βενέτη. Πέθανε στην Αθήνα το 1966.

Παρήγαγε πλούσιο επιστημονικό έργο πάνω στην αρχαία ελληνική, βυζαντινή και νεοελληνική λογοτεχνία και ιστορία, την επιγραφική και την βυζαντινή φιλολογία, καθώς και την ιστορία και τον λαϊκό πολιτισμό της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Μάνης. Συνέγραψε περισσότερες από 250 μελέτες, πολλές από τις οποίες δημοσίευε στα Ελληνικά, το περιοδικό που από το 1928 ως το 1939 εξέδιδε με τον Κ. Άμαντο, ενώ συνεργάστηκε και με τα περιοδικά: Ελληνομνήμων, Ηπειρωτικά Χρονικά, Λαογραφία, Νέα Εστία κ.ά. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά του έργα είναι: Ο Καισαρείας Αρέθας και το έργον αυτού. Συμβολή εις την ιστορίαν της πρώτης αναγεννήσεως των νεοελληνικών γραμμάτων εν Βυζαντίω (1913), Η ιδέα της Κοινωνίας των Εθνών παρά τοις Έλλησι (1928), Μανιάτικα ιστορικά στιχουργήματα εκδιδόμενα εκ χειρογράφων κωδίκων (Νικήτα Νηφάκη) (1984) κ.ά.

Η Μιμίκα (Δήμητρα) Κρανάκη γεννήθηκε το 1922 στη Λαμία. Πατέρας της ήταν ο αξιωματικός Ιωάννης Κρανάκης και μητέρα της η Δέσποινα Μακροπούλου, αδελφή του Ιωάννη Μακρόπουλου, υπουργού της αντιβενιζελικής παράταξης, και Δημητρίου Μακρόπουλου, μεγαλοεπιχειρηματία. Σε ηλικία τεσσάρων ετών η συγγραφέας έχασε τη μητέρα της και μεγάλωσε κοντά στους αδελφούς της. Φοίτησε στο Παρθεναγωγείο του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συνδέσμου και στο Αρσάκειο και σπούδασε νομική και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης, σπούδασε μουσική (πιάνο και αρμονία) στο Ωδείο Αθηνών (1942-1945). Στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας συνελήφθη για συμμετοχή σε αντιδικτατορικές εκδηλώσεις (1937, 1939), ενώ στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οργανώθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ, από όπου διαγράφηκε το 1947. Από το τέλος του 1945 ζει στο Παρίσι με γαλλική υπηκοότητα. Εκεί σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε έρευνα στο C.R.N.S. (1949-1957), εκπόνησε διδακτορική διατριβή με τίτλο Emil Lask et le neocantisme και εργάστηκε ως καθηγήτρια γερμανικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Nanterre (1967-1985). Συνεργάστηκε με τον τηλεοπτικό σταθμό France-Culture. Παντρεύτηκε το συγγραφέα και καθηγητή φιλοσοφίας Yvon Belaval, από τον οποίο χώρισε το 1967.
Πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις ποιημάτων στο περιοδικό Διάπλασις των Παίδων το 1933, το 1944 και το 1945 δημοσίευσε δύο κοινωνιολογικές μελέτες στο Αρχείο Κοινωνιολογίας και Θεωρίας των Επιστημών. Το 1947 εκδόθηκε στην Αθήνα το μυθιστόρημά της Contre temps, και το 1950 τη συλλογή από νουβέλες Τσίρκο. Το τελευταίο έργο της στα ελληνικά είναι το μυθιστόρημα Φιλέλληνες (είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας). Επίσης έχει σημαντικό αριθμό δημοσιεύσεων και μεταφράσεων στη γαλλική γλώσσα.

Σημ: Τα βιογραφικά στοιχεία προέρχονται από το ηλεκτρονικό αρχείο των ΕΚΕΒΙ-ΕΛΙΑ «Έλληνες λογοτέχνες από τον νεοελληνικό Διαφωτισμό έως το 1940» ( Έρευνα-επιμέλεια Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη).

1) Ο Σταμάτιος Δ. Κρίνος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1815, όπου διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα. Το 1829 πήγε στη Χίο, όπου ο αδελφός του Αθανάσιος διατηρούσε ιδιόκτητο φαρμακείο και ασκήθηκε εκεί για πέντε χρόνια στη φαρμακευτική τέχνη. Συγχρόνως διδάχθηκε φιλοσοφία από τον Νεόφυτο Βάμβα και αρχαία ελληνικά από τον Οικονομίδη Πεζάρο. Το 1835 πήγε στην Αθήνα και αφού παρακολούθησε μαθήματα στο αρτισύστατο φαρμακευτικό σχολείο, υποβλήθηκε σε εξετάσεις από το Ιατροσυνέδριο, και πήρε το δίπλωμα του φαρμακοποιού. Για να συμπληρώσει τις σπουδές του γράφτηκε στο Γυμνάσιο και το 1837 ίδρυσε φαρμακείο που έφερε το όνομά του. Το 1841 πήγε στην Πίζα όπου έμεινε δύο χρόνια παρακολουθώντας μαθήματα βοτανικής και χημείας και από εκεί στο Παρίσι όπου έμεινε μέχρι το 1846 συμπληρώνοντας τις γνώσεις του. Όταν επανήλθε στην Αθήνα έγινε υφηγητής της οργανικής χημείας και το 1861 διορίστηκε τακτικός καθηγητής φαρμακολογίας και φαρμακευτικής στην Ιατρική Σχολή. Δίδαξε επίσης και στο Σχολείο των Τεχνών.
Διετέλεσε μέλος του Iατροσυνεδρίου από το 1853 μέχρι το 1886, μέλος του αδελφάτου του νοσοκομείου «Η Ελπίς» (1854-1858, 1863), ελλανοδίκης της επί της Εμψυχώσεως της Εθνικής Βιομηχανίας Επιτροπής (1858, 1863, 1865) και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής δια την Παγκόσμιον Έκθεσιν (1862).
Ήταν παντρεμένος με τη Βικτωρία Ζενεβράκη με την οποία είχε δύο παιδιά: τη Μαρία, σύζυγο του στρατιωτικού γιατρού Παναγιώτη Διαμαντόπουλου και τον Αθανάσιο που ήταν επίσης φαρμακοποιός.
Δημοσίευσε 1) Περί στύρακος (1881) και 2) Περί επιστημονικού προσδιορισμού των αρχαίων ελληνικών φυτών δια των ονομάτων του λαού κατά τόπους και χρόνους και της εκ τούτων ωφελείας εις την ετυμολογίαν και λεξικογραφίαν της ελληνικής γλώσσης (1881). Εξέδωσε το περιοδικό Ασκληπιός την περίοδο 1856-1859.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από την ΜΕΕ και από τεκμήρια του αρχείου].

Ο Βασίλειος Κύρης (Αθήνα 1899 – 1954) ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Σπούδασε στη Σχολή Δοκίμων και στην Ακαδημία Ναυτικού Πολέμου. Ανέβηκε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας: σημαιοφόρος (1920), ανθυποπλοίαρχος (1921), υποπλοίαρχος (1925), πλωτάρχης (1934), αντιπλοίαρχος (1938), πλοίαρχος (1943), υποναύαρχος (1949) και αποστρατεύτηκε με το βαθμό του αντιναυάρχου (1953). Το 1954 ανέλαβε διευθυντής ναυτιλιακών επιχειρήσεων στο Λονδίνο.
Υπηρέτησε στο θωρηκτό «Λήμνος» (1920), ήταν διοικητής του ναυτικού αγήματος Σάμου (1922), αρχηγός επιστασίας ηλεκτρισμού και τορπιλών στο καταδρομικό «Έλλη» (1924). Το 1926 αποφοίτησε από τη Γαλλική Σχολή Υποβρυχίων και έκανε πρακτική εκπαίδευση στην 1η μοίρα γαλλικών υποβρυχίων και το 1927-1930 ήταν μέλος της επιτροπής παραλαβής του υποβρύχιου «Νηρεύς» στη Χάβρη της Γαλλίας. Την περίοδο 1930-1936 υπηρέτησε ως κυβερνήτης σε υποβρύχια και στη Σχολή Υποβρυχίων. Το 1936 διορίστηκε εφεδρικός κυβερνήτης υποβρυχίων και αποχώρησε από το όπλο. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ήταν κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Ιέραξ» το οποίο και οδήγησε στην Αλεξάνδρεια μετά τη γερμανική επίθεση. Το 1942 ήταν κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Πίνδος» και παράλληλα διετέλεσε Αρχηγός Αποστολής Αντιτορπιλλικών Αγγλίας. Τότε έγινε κυβερνήτης του πρώτου πλοίου τύπου «Hunt» που δόθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό. Πήρε μέρος σε επιχειρήσεις στο Ιόνιο την Κρήτη, τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό Ωκεανό και στη Βόρειο Θάλασσα και σε αποστολές συνοδείας νηοπομπών. Το 1943 ανέλαβε προσωπάρχης του υπουργείου Ναυτικών και ένα τρίμηνο μετά διετέλεσε κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Κουντουριώτη». Συνέβαλε στην καταστολή του κινήματος της Μέσης Ανατολής (6-23 Απριλίου 1944) καθώς ήταν διοικητής της ομάδας κατάληψης των αντιτορπιλικών «Ιέραξ» και «Σαχτούρης». Μετά τα γεγονότα διετέλεσε προσωπάρχης και αρχηγός υποβρυχίων στη Μάλτα. Στα Δεκεμβριανά ήταν γενικός προσωπάρχης αρχηγός αμύνης υπουργείου Ναυτικών, και έλαβε μέρος στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο κέντρο της Αθήνας. Στη συνέχεια διετέλεσε ναυτικός ακόλουθος στις πρεσβείες του Παρισιού και του Λονδίνου (1947-1949) και πρόεδρος του δικαστηρίου εκδίκασης ναυτιλιακών υποθέσεων που εκκρεμούσαν μεταξύ αγγλικού και ελληνικού Δημοσίου και ελλήνων πλοιοκτητών. Ως υποναύαρχος διετέλεσε Αρχηγός Στόλου, Ναυστάθμου και αντιπρόσωπος του ΝΑΤΟ στην βρετανική κυβέρνηση. Ήταν μέλος του Ινστιτούτου Ναυτικών Μηχανικών Μ. Βρετανίας.
Ο Κύρης συνέγραψε μελέτες για τη διώρυγα του Σουέζ,, για τα τεχνικά θέματα των υποβρυχίων και εμπορικού ναυτικού, και τιμήθηκε με ελληνικά και ξένα παράσημα.
Παντρεύτηκε το 1942 την Ελένη Χατζηαποστόλου-Νικολαΐδη και απέκτησαν ένα παιδί.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: Who is Who, 1965 και το υλικό του αρχείου.]

Ο νομομαθής και πολιτικός Δαμιανός Κυριαζής σπούδασε στα πανεπιστήμια Αθηνών και Ζυρίχης και το 1914 πήρε το δίπλωμα της Φιλοσοφικής Σχολής της Λειψίας. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, διορίστηκε ανώτερος υπάλληλος του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και του ανετέθη η διεύθυνση του τμήματος βιομηχανίας. Διετέλεσε για μικρό χρονικό διάστημα υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση Αλ. Παπαναστασίου (1932). Έγραψε στα γερμανικά μελέτη με τίτλο « Η εξέλιξις της χειροτεχνίας εις την σημερινήν Ελλάδα». Παντρεύτηκε την Αγγέλα, το γένος Συννεφιά (πρώην σύζυγο Κωνσταντίνου) με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Μαρία Σπέντζα.

Αντιπρόεδρος της Βουλής, γιος του Μακεδονομάχου ιατρού Μενέλαου Μπατρίνου από την Καστοριά. Γεννήθηκε το 1893 στην Καστοριά και σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Μετείχε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επέστρεψε στην Καστοριά, όπου εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου από το 1926. Το 1935 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα στον νομό Φλωρίνης. Μέλος της Επιτροπής Μακεδόνων και Θρακών (1941-43) μαζί με τον Αλ. Σβώλο και άλλους, διορίστηκε σε διάφορες σημαντικές θέσεις από τις κατοχικές κυβερνήσεις (στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας, γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών και στην Προεδρία της Κυβερνήσεως). Μετείχε ως εθελοντής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επανεξελέγη με τον Ελληνικό Συναγερμό στις εκλογές του 1952 ως βουλευτής Καστοριάς και με την ΕΡΕ το 1956 ως βουλευτής Καστοριάς-Φλωρίνης και το 1958 ως βουλευτής Καστοριάς. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής το 1956-1958.

Του απονεμήθηκε ο Αργυρούς Σταυρός του Γεωργίου Α΄ και άλλα πολεμικά μετάλλια.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is Who 1965

Η παιδαγωγός Μυρσίνη Κλεάνθους – Παπαδηµητρίου γεννήθηκε στην Φιλιππούπολη το 1921 και έκανε τις βασικές σπουδές της στα Ζαρίφεια Διδασκαλεία για να συνεχίσει στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Με υποτροφία συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήµιο της Ζυρίχης, και τις ολοκλήρωσε µε ειδίκευση στην Ψυχολογία, στο Ινστιτούτο Επιστηµών της Αγωγής της Γενεύης. Με την επιστροφή της στην Ελλάδα συµµετείχε στον Εκπαιδευτικό Όµιλο και δίδαξε αρχαία λογοτεχνία στην Ανώτατη Γυναικεία Σχολή που ίδρυσε ο Δηµήτρης Γληνός. Στη συνέχεια ανέλαβε την µετεκπαίδευση νηπιαγωγών και δασκάλων, ενώ το 1921 δίδαξε στην Ανωτέρα Γυναικεία Σχολή. Αργότερα ασχολήθηκε συστηµατικά µε το παιδαγωγικό συγγραφικό της έργο και ταξίδεψε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες συγκεντρώνοντας στοιχεία για τα εκπαιδευτικά τους συστήµατα.

Ο Βασίλης Μαυρίδης (Αθήνα 1928 - ) σπούδασε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του µε την διδακτορική διατριβή που εκπόνησε στο Πανεπιστήµιο της Κολωνίας. Στην περίοδο της Γερµανικής κατοχής οργανώθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΚ και ΕΣΑΣ, ενώ µετά την απελευθέρωση υπήρξε µέλος της ΠΟΔΝ, της Σοσιαλιστικής Λέσχης και του Σοσιαλιστικού Κινήµατος για τις Ενωµένες Πολιτείες της Ευρώπης. Από το 1958 άρχισε να δικηγορεί στην Αθήνα. Αµέσως µετά την κήρυξη της δικτατορίας των συνταγµαταρχών ίδρυσε, µαζί µε τον Σπύρο Νικολάου, το Δηµοκρατικό Εθνικό Κίνηµα Αντίστασης (ΔΕΚΑ). Για να αποφύγει την σύλληψη τον Οκτώβρη του 1967, φεύγει για την Γερµανία όπου εργάστηκε στην ελληνική εκποµπή της Deutsche Welle. Την ίδια περίοδο εξέδιδε στην Γερµανία το µηνιαίο δελτίο Griechischen Dokumenten und Informationen. Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνέχισε τη δικηγορία, ενώ πολιτικά υπήρξε µέλος της ΚΕ του ΚΟΔΗΣΟ και στη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου. Διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Γενική Γραµµατεία Τύπου και στο Υπουργείο Συντονισµού.

O Αντώνης Μπριλλάκης (Χανιά 1924 - Αθήνα 1995) υπήρξε μέλος της ΕΠΟΝ, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο από τις γερµανικές αρχές κατοχής το 1944, αλλά τελικά οδηγήθηκε στις γερµανικές φυλακές Λάντσµπεργκ, από όπου απελευθερώθηκε το 1945. Γραµµατέας της ΕΠΟΝ Κρήτης και µέλος του Κεντρικού Συµβουλίου, εκτοπίστηκε το 1947 στην Ικαρία και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Μετά την απόλυσή του, το 1950, εργάστηκε για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Υπήρξε ηγετικό στέλεχος της ΕΔΑ (µέλος της Διοικούσας και Εκτελεστικής Επιτροπής και βουλευτής από το 1951 έως το 1964). Στη δικτατορία, ως µέλος του Εθνικού Συµβουλίου του ΠΑΜ, συντόνιζε τις αντιδικτατορικές δραστηριότητες στη Δυτική Ευρώπη. Μέλος του Γραφείου του ΚΚΕ εσωτερικού, µετά τη διάσπαση. Στη µεταπολίτευση διετέλεσε διευθυντής της εφηµερίδας Αυγή (1976 -1978). Ιδρυτικό στέλεχος της Ελληνικής Αριστεράς (Ε.ΑΡ.), βουλευτής και κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος (1987-1989). Το 1989 προσχώρησε στη Δηµοκρατική Συµπαράταξη και συµµετείχε στις βουλευτικές εκλογές στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Η έκδοση "Αντώνης Μπριλλάκης, Διαδροµές και αναζητήσεις της Αριστεράς µετά τον Εµφύλιο, Επιλογή κειµένων, Βιογραφικό σχεδίασµα", που επιµελήθηκαν ο Ηλίας Νικολακόπουλος και η Ευδοκία Ολυµπίτου, στηρίχτηκε σε κείµενα προερχόµενα από το αρχείο.

Ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης (Αγριά Βόλου 1903 - Τσεχοσλοβακία 1958) γεννήθηκε στην Αγριά Βόλου στις 25/2/1903 και φοίτησε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Διορίστηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Βόλου το 1925 και το 1929 µετατέθηκε στην Αθήνα. Έγινε µέλος του ΚΚΕ το 1926 και το 1929 ανέλαβε την ηγεσία της Εργατικής Βοήθειας της οργάνωσης που φρόντιζε τους πολιτικούς κρατούµενους και τις οικογένειές τους. Το 1932 και το 1936 εκλέχθηκε βουλευτής στο Βόλο και το 1934 ήταν υποψήφιος δήµαρχος Βόλου µε το ΚΚΕ. Η δικτατορία της 4 ης Αυγούστου τον εκτόπισε διαδοχικά στην Ανάφη, την Ακροναυπλία και την Κίµωλο, όπου και τον βρήκε ο πόλεµος. Μετά την κήρυξη του πολέµου απέδρασε από την Κίµωλο και βρέθηκε στην Κρήτη, καθοδηγώντας και συντονίζοντας τις αντιστασιακές οργανώσεις. Συµµετείχε στις διαπραγµατεύσεις Λιβάνου και Καζέρτας και το 1944 ανέλαβε Υπουργός εργασίας στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Το 1944 εκλέχθηκε µέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του εµφυλίου αντιπροσώπευσε το ΚΚΕ στο Συνέδριο του Κ.Κ. Γαλλίας όπου και εξήγγειλε τη σύσταση της Κυβέρνησης του βουνού και παράλληλα ο ίδιος ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Μετά την υποχώρηση του Δηµοκρατικού Στρατού εκπατρίστηκε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ενώ κατέβηκε παράνοµα δύο φορές στην Ελλάδα την περίοδο 1954-1956. Μετά την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη από την αρχηγία του ΚΚΕ το 1956, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης τέθηκε σε αποµόνωση από την νέα ηγεσία του κόµµατος. Πέθανε το 1958 στην Τσεχοσλοβακία.

Ιστορικό στέλεχος της σοσιαλδηµοκρατικής Αριστεράς, ο Χαράλαµπος Πρωτοπαππάς (Αθήνα 1920-2011) γεννήθηκε στην Αθήνα και φοίτησε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Έλαβε µέρος στην Εθνική Αντίσταση στην διάρκεια της Γερµανικής Κατοχής, υπήρξε στέλεχος των αντιστασιακών οργανώσεων Ιερά Ταξιαρχία, ΠΕΑΝ και Μαχόµενη Ιερά Ταξιαρχία. Το 1944 συλλαµβάνεται από τους Γερµανούς και φυλακίζεται στις φυλακές Αβέρωφ. Μέλος της Εθνικής Ενωτικής Νεολαίας του Π. Κανελλόπουλου, από όπου αποχωρεί το 1947 µε άλλα µέλη της για να συγκροτήσουν την Πανελλήνια Οργάνωση Δηµοκρατικής Νεολαίας ΠΟΔΝ (1947-1953). Στην συνέχεια υπήρξε ιδρυτικό µέλος και βασικό στέλεχος του Σοσιαλιστικού Συνδέσµου (1954-1961), της Σοσιαλιστικής Ένωσης (1961-1964) και της Σοσιαλιστικής Δηµοκρατικής Ένωσης (1964-1967) στην προδικτατορική περίοδο. Στην διάρκεια της δικτατορίας των συνταγµαταρχών υπήρξε στέλεχος της Δηµοκρατικής Άµυνας και για τη δράση του διώχθηκε και φυλακίστηκε. Το 1974 έγινε υπουργός Βιοµηχανίας στην Κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ενώ υπήρξε ιδρυτικό µέλος του Κόµµατος Δηµοκρατικού Σοσιαλισµού (ΚΟΔΗΣΟ), στο οποίο µετέπειτα διετέλεσε και πρόεδρος. Είχε εκλεγεί δύο φορές βουλευτής και υπήρξε επίσης µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισµού από το 1991 ως το 2004.

Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Είναι οδοντίατρος στο Νοσοκοµείο Παίδων. Το 1968 εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Στη δικτατορία ήταν εκπρόσωπος της σχολής του στο Διασχολικό των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν πρόεδρος της Γ.Σ. Ιατρικής-Οδοντιατρικής. Φυλακίστηκε το 1972 και το 1973 στην Ασφάλεια, τον Κορυδαλλό και την ΕΣΑ. Στρατεύτηκε υποχρεωτικά. Στη µεταπολίτευση ήταν Γραµµατέας Σπουδάζουσας του Ρήγα και αργότερα Β΄ Γραµµατέας του Κεντρικού Συµβούλιου. Στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού. Μέλος της Πολιτικής Γραµµατείας του Συνασπισµού από το 2000 έως το 2010. Ιδρυτικό στέλεχος της Δηµοκρατικής Αριστεράς.

Απόφοιτος του Αρσακείου Διδασκαλείου Λαρίσης, το 1907 και Επιθεωρήτρια Εργασίας στο Υπουργείο Εθνικής Οικονοµίας, µέχρι τον γάµο της µε τον Αλέξανδρο Σβώλο, το 1923, η Μαρία. Δεσύπρη-Σβώλου (Αθήνα 1892 - 1976) ασχολήθηκε µε την κατοχύρωση των δικαιωµάτων της γυναίκας. Γενική Γραµµατέας του «Συνδέσµου για τα Δικαιώµατα της Γυναίκας» (1920-1932), ιδρύτρια της «Εσπερινής Σχολής Γυναικών Υπαλλήλων» και της «Παπαστρατείου Σχολής Παιχνιδιών και Διακοσµητικής» (1929-1936), διετέλεσε αντεπιστέλλον µέλος του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για τα γυναικεία ζητήµατα (1932-1936). Στην δικτατορία του Μεταξά ακολούθησε τον Αλέξανδρο Σβώλο στην εξορία. Εθελόντρια νοσοκόµος στον Ελληνο-ιταλικό πόλεµο, εργάστηκε στην διάρκεια της Γερµανικής κατοχής ως επιθεωρήτρια του «Εθνικού Οργανισµού Χριστιανικής Αλληλεγγύης» (1941-1944) και στην συνέχεια ως γραµµατέας και αντιπρόεδρος της «Εθνικής Αλληλεγγύης». Εθνοσύµβουλος Αθηνών στις Κορυσχάδες, φυλακίστηκε για τη δράση της στην «Εθνική Αλληλεγγύη» την περίοδο 1948-1949 και για λίγους µήνες το 1951. Μετά τον θάνατο του Σβώλου, εντάχθηκε στην Ε.Δ.Α. και εξελέγη βουλευτής Αθηνών το 1958 και το 1961. Ιδρυτικό µέλος της Π.Ε.Γ. το 1964.

Η βυζαντινολόγος Άννα Μαραβά Χατζηνικολάου (Καλαμάτα 1911- Αθήνα 2005) σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η διδακτορική της διατριβή που είχε θέμα τη δουλεία στο Βυζάντιο εκπονήθηκε σε Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Το 1950 προσελήφθη ως επιμελήτρια Μικροτεχνίας στο Βυζαντινό Μουσείο και το 1965 ανέλαβε Έφορος στη νεοσύστατη 5η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στα Ιωάννινα ως την δικτατορία των συνταγματαρχών που την έπαυσε από τα καθήκοντα της. Μετά την συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε με τη μελέτη της βυζαντινής μικρογραφίας εκδίδοντας από κοινού με την Χρ. Πάσχου τον κατάλογο των βυζαντινών χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Ήταν παντρεμένη από το 1935 με τον γεωπόνο Γιάννη Χατζηνικολάου.

Ο Γιάννης Χατζηνικολάου (Στενήμαχο Ανατολικής Ρωμυλίας 1899 – Αθήνα 1975) σπούδασε στην Ανώτατη Γεωπονική Σχολή της Βιέννης την περίοδο 1920-1927. Εργάστηκε από το 1926 στην Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, στην Ένωση Συνεταιρισμών Καβάλας και τέλος διορίστηκε στον Αυτόνομο Οργανισμό Ελληνικού Καπνού όπου κατείχε για πολλά χρόνια την διευθυντική θέση. Την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας εκτοπίστηκε στον Άη Στράτη και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία, λόγω πολιτικών φρονημάτων, ενώ υπέστη διώξεις και κατά την περίοδο του εμφυλίου.

Ο Αθανάσιος Μερεμέτης γεννήθηκε στο Κρανίδι το 1911. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών [1931 -1934] και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή το 1935. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διετέλεσε πρόεδρος του Ομίλου Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών (1933 - 1934) και του Συλλόγου Φοιτητών Φιλοσοφικής Σχολής. Το 1937 εργάστηκε ως υπάλληλος του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών. Την περίοδο 1937 – 1940 μετέβη στο Βερολίνο, όπου με υποτροφία του γερμανικού κράτους ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τις Γενικές αρχές του ποινικού και δημοσίου δικαίου σύμφωνα με τον Πλάτωνα στο ομώνυμο Πανεπιστήμιο, ενώ είχε εκλεγεί και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Βερολίνου. Παράλληλα έκανε σπουδές βιβλιοθηκονομίας, ως υπότροφος του Δήμου Αθηναίων. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1940 εργάζεται στον Δήμο Αθηναίων, ως ιδιαίτερος γραμματέας του Δήμου το 1941 και ως έφορος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης το 1942. Το 1946 διορίζεται στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας όπου συμμετέχει στην ίδρυση του Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου του οποίου είναι και αντιπρόεδρος. Το 1955 επιστρέφει στην Ελλάδα και διδάσκει στο Αμερικανικό Κολέγιο της Αθήνας και το 1960 ξαναγυρνά στην Κύπρο όπου εργάζεται στην μέση εκπαίδευση ως Γυμνασιάρχης έως το 1972.

Ο πολιτικός και δημοσιογράφος Μιχάλης Κύρκος γεννήθηκε το 1893 στο Σιδηροχώρι (Σαμάκοβο) της Ανατολικής Θράκης. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια σπούδασε στην Ανώτατη Εμπορική Σχολή (Neuchatel) της Ελβετίας από όπου αποφοίτησε το 1913. Το 1918 παντρεύτηκε την Ιωάννα Θαλασσινού και απέκτησε μαζί της τρεις γιους τον Κύρκο (Τάκη), τον Κώστα και τον Λεωνίδα.
Καθηγητής εμπορικών μαθημάτων και διευθυντής μέσων εμπορικών σχολών (1915-1923), ο Μ. Κύρκος άρχισε να πολιτεύεται από το 1923. Πληρεξούσιος (Κόμμα Φιλελευθέρων) στην Δ΄ Συντακτική Συνέλευση (1923-1925), βουλευτής Θεσσαλονίκης (Κόμμα Ενώσεως Φιλελευθέρων, 1926-1928) και Δράμας (Προοδευτικό Κόμμα Γ. Καφαντάρη, 1933-1935) εξελέγη επίσης πληρεξούσιος Θεσσαλονίκης στην Ε΄ Εθνική Συνέλευση (1935). Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το προσφυγικό ζήτημα και διετέλεσε Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας και Υγιεινής την περίοδο 1926-1928. Αποσχίστηκε από το Λαϊκό Κόμμα λόγω της διαφωνίας του στο πολιτειακό. Στη δικτατορία του Μεταξά εξορίστηκε για την αντιστασιακή του δράση (1938-1940). Ιδρυτής του Δημοκρατικού Ριζοσπαστικού Κόμματος προσχώρησε στον πολιτικό συνασπισμό του ΕΑΜ το 1945 και ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας Ελεύθερη Ελλάδα. Φυλακίστηκε στα χρόνια 1948-1949. Μετά την αποφυλάκισή του το 1951, έγινε διευθυντής της εφημερίδας Δημοκρατική και συμμετείχε στην ίδρυση της ΕΔΑ. Βουλευτής Θεσσαλονίκης της ΕΔΑ το 1951, μετά την ακύρωση της εκλογής των εξόριστων και φυλακισμένων, διαφώνησε και αποχώρησε από τον συνασπισμό της Αριστεράς το 1952. Στη συνέχεια προσχώρησε στην ΕΠΕΚ. Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ενώσεως δια την Διεθνήν Ύφεσιν και την Ειρήνη, συνεργάστηκε ξανά με την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης το 1958 και το 1961 και Αθηνών το 1963. Πέθανε στην Αθήνα το 1967.

Ο Βασίλης Κ. Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στο Αίγιο το 1864. Πατέρας του καθηγητή Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου Κ. Β. Σπηλιόπουλου. Διετέλεσε καθηγητής μαθηματικών (1883-1932) σε γυμνάσια της επικράτειας και το 1896 διορίστηκε στη Ριζάρειο Σχολή.

Ο Δημήτρης (Τάκης) Παληός γεννήθηκε το 1934 στη Λαμία, όπου και τελείωσε τη γυμνασιακή του φοίτηση. Το 1956 έφυγε παράνομα από την Ελλάδα για την Ιταλία, όπου στην αρχή παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Γκράμσι του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος, ενώ στη συνέχεια σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, αλλά δεν πήρε το πτυχίο του.
Συμμετείχε στο πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα της σπουδάζουσας νεολαίας εκπροσωπώντας τους φοιτητές του εξωτερικού στα συνέδρια της ΔΕΣΠΑ και της ΕΦΕΕ και σε διεθνείς συναντήσεις. Από το 1963 ήταν γραμματέας στη Φθιώτιδα της Δημοκρατικής Κίνησης Νέων “Γρηγόρης Λαμπράκης” (ΔΚΝΓΛ) και στη συνέχεια της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), ενώ συμμετείχε παράλληλα στο μηχανισμό του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης ως διευθυντής και άμεσος συνεργάτης (ιδιαίτερος γραμματέας) του προέδρου της Μίκη Θεοδωράκη.
Για τη δημοκρατική και αντιδικτατορική του δράση πιάστηκε, βασανίστηκε και εκτοπίστηκε από τη χούντα στη Γυάρο, κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας. Την περίοδο 1982 - 84 διατέλεσε γραμματέας τηw Αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης (ΑΚΕ). Εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα (εταιρεία Inde­sit Service). Από τη μεταπολίτευση ήταν υποψήφιος βουλευτής στη Φθιώτιδα, το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά, το 1977 με τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων και το 1981 με το ΚΚΕ Εσωτερικού, του οποίου υπήρξε στέλεχος στην κομματική οργάνωση Αθήνας. Στη συνέχεια εργάστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, στο γραφείο των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ Εσ., Λεωνίδα Κύρκου και Κώστα Φιλίνη, καθώς επίσης και στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μέχρι το 2000. Τα τελευταία χρόνια ζει στο κτήμα του στη Σκάρφεια Λοκρίδας.

Ο Γιώργης Κοντογιώργης [Παύλος] (Εγκλουβή Λευκάδας 1913 - Αθήνα 1991), στέλεχος της ΟΚΝΕ και του ΚΚΕ, συνελήφθη από την δικτατορία του Μεταξά και εξορίστηκε στον Αη Στράτη. Μετά την δραπέτευσή του στους πρώτους µήνες της γερµανικής κατοχής ανάλαβε καθήκοντα στην Επιτροπή Πόλης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ και στη συνέχεια στην Εθνική Πολιτοφυλακή. Στην Αλβανία από τον Μάρτιο του 1945, ήταν αντιπρόσωπος της ΚΕ του ΚΚΕ στο Κόµµα του Εργαζόµενου Λαού. Από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Μάϊο του 1947 συµµετείχε στη Γραµµατεία της Κοµµατικής Επιτροπής του Μπούλκες και στη συνέχεια έγινε Πολιτικός Επίτροπος του Αρχηγείου Κεντρικής Μακεδονίας του ΔΣΕ. Τραυµατίστηκε στη µάχη της Αλεβίτσας το 1949. Από την Αλβανία εγκαταστάθηκε για σύντοµο διάστηµα στην Πολωνία και στην Τσεχοσλοβακία και στη συνέχεια στο Βουκουρέστι όπου εργάστηκε στο Hellas Press. Επαναπατρίστηκε το 1974.

Η Λουτσιάνα Καστελίνα γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1929 στη Ρώμη. Υπήρξε σύζυγος του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς στην Ιταλία Alfredo Reichlin. Είναι γνωστή στην Ελλάδα για τις ανταποκρίσεις της στον Ιταλικό κυρίως Τύπο για την πολιτική κατάσταση τη περίοδο των εκλογών του 1961, των Ιουλιανών και κυρίως για την ανταπόκριση των γεγονότων τη περίοδο του Απριλιανού Πραξικοπήματος. Υπήρξε βουλευτής και ευρωβουλευτής επί σειρά ετών ενώ είναι και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων το ‘’50 χρόνια Ευρώπης, μια αντιρητορική ανάγνωση’’ και ‘’Η ανακάλυψη του κόσμου’’. Ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς στην Ιταλία από τα εφηβικά της χρόνια μέχρι και σήμερα. Ειδικεύεται σε θέματα επικοινωνίας και κουλτούρας αλλά και των ευρωπαϊκών πραγμάτων. Έχει τιμηθεί από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με την εκλογή της στη θέση της προέδρου της επιτροπής υποθέσεων κουλτούρας, επικοινωνίας και ΜΜΕ.

Η Ντίνα Αιλιανού - Τσίγκου είναι δικηγόρος. Διετέλεσε αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια της Βιβλιοθήκης της Βουλής, και υπήρξε δικαστική αντιπρόσωπος σε πολλές εκλογές.

Παντρεύτηκε τον Ν. Καζαντζάκη (1911) και χώρισαν το 1926. Ο δεύτερος γάμος της ήταν με τον Μ. Αυγέρη το 1933. Πέθανε στις 17.11.1962 ύστερα από αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Δημοσίευσε λογοτεχνία και κριτική σε σημαντικά περιοδικά των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Εξέδωσε πέντε αναγνωστικά δημοτικού. Από τα θεατρικά έργα της το Ενώ το πλοίο ταξιδεύει παραστάθηκε στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Φ. Πολίτη (1933). Έλαβε μέρος στην έκδοση των πολιτικών εντύπων Δελτίο της Εργατικής Βοήθειας, Πρωτοπόροι, Νέοι Πρωτοπόροι, συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ελεύθερη γνώμη και το περιοδικό Ελεύθερα γράμματα.

Διηγήματα: 11 π.μ.-1 μ.μ. (1929), Κρίσιμες στιγμές (1952), Ο κόσμος που πεθαίνει και ο κόσμος που έρχεται (1963).
Μυθιστορήματα: Γυναίκες (1933), Άντρες (1935), Άνθρωποι και υπεράνθρωποι (1957) κ.ά.
Θέατρο: Τη νύχτα τ’ άη Γιάννη (κι άλλα δράματα) (1921), Αυλαία (1959).

[Πηγή: Α. Αργυρίου, Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό Εκδοτικής Αθηνών, τομ. 4. Α. Καστρινάκη, «Γαλάτεια Καζαντζάκη», Η παλαιότερη πεζογραφία μας, τομ. Ι΄ 1900-1914, Αθήνα, Σοκόλης, 1997, σσ. 422-465].

Σημαντική ερμηνεύτρια και δημιουργός της λεγόμενης «ελαφράς» ελληνικής μουσικής, η Νινή Ζαχά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1936 ο πιανίστας και συνθέτης πατέρας της, Κώστας Ζαχαρόπουλος, οργάνωσε την πρώτη της καλλιτεχνική εμφάνιση, καθώς από πολύ μικρή ηλικία η Ζαχά τραγουδούσε και έπαιζε με άνεση πολλά μουσικά όργανα. Το 1938 πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή της Μάντρας του Αττίκ, όπου σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία ως παιδί-θαύμα.

Στη συνέχεια, και για σειρά ετών μέχρι τη δεκαετία του 1970, πραγματοποίησε λαμπρή καριέρα με μεγάλες επιτυχίες στον χώρο του τραγουδιού, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1964 τιμήθηκε με το τρίτο βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Πάλμας (με το τραγούδι της Στην Πάλμα, ερμηνευμένο από την ίδια και τον Τζίμη Μακούλη). Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 πραγματοποίησε επιλεγμένες εμφανίσεις και ηχογραφήσεις.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1) Καλογερόπουλος, Τάκης, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 2ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 293. 2) Υλικό του αρχείου.]

Ο Ιωάννης, επονομαζόμενος Γενναίος (Ζάκυνθος 1805-Αθήνα 1868), ήταν ο δευτερότοκος γιος του Θεόδωρου και της Αικατερίνης Καρούσου. Έλαβε από πολύ νέος, μαζί με τον πατέρα του, μέρος σε πολλές μάχες και πολιορκίες του Αγώνα στην Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα. Υπασπιστής του Όθωνα, διορίστηκε το 1841 γερουσιαστής και το 1861 έλαβε τον βαθμό του αντιστράτηγου. Χρησιμοποιήθηκε συχνά στην καταστολή αντιοθωνικών εξεγέρσεων, ενώ το 1862 διετέλεσε πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών στην τελευταία κυβέρνηση του Όθωνα. Το 1828 παντρεύτηκε την Φωτεινή Τζαβέλα από το Σούλι και απέκτησε μαζί της δύο γιους, τον Θεόδωρο, (γνωστό με το ψευδώνυμο Φαλέζ), τον Κωνσταντίνο και πέντε θυγατέρες. Ασχολήθηκε, όπως ο πατέρας του, με τη διήγηση των γεγονότων της Ελληνικής Επανάστασης και τη δράση των οπλαρχηγών.

Ο Αντώνιος Μοσχοβάκης ήταν πλοίαρχος ναυπηγός. Την περίοδο 1922-1939 έλαβε μέρος σε πολλές επιτροπές του υπουργείου Ναυτικών. Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς διορίστηκε διευθυντής του «Κρατικού Ναυπηγείου Αμπελακίων» στη Σαλαμίνα (Νοέμβριος 1944 – 1947).

Γόνος της παλαιάς οικογένειας των ευγενών της Ζακύνθου με ιταλική καταγωγή, ο Διονύσιος Ρώμας, γιος του προξένου της Βενετίας στην Πελοπόννησο, Γεωργίου Κανδιάνου Ρώμα (1725-1796) και της Διαμαντίνας Καπνίση, γεννήθηκε το 1771. Σπούδασε νομικά στην Πάδοβα και όταν τελείωσε τις σπουδές του επέστρεψε στη Ζάκυνθο. Το 1794 ο Ρώμας διαδέχθηκε τον πατέρα του στη θέση του γενικού προξένου της Βενετίας στο Μοριά και στη Ρούμελη. Με αυτή την ιδιότητά του συνδέθηκε και καλλιέργησε σχέσεις με τους σημαντικότερους προκρίτους (Μαυρομιχάληδες, Ζαΐμηδες, Λόντους, Δεληγιάννηδες, Νοταράδες, Κρεββατάδες) και οπλαρχηγούς του τόπου. Από τους οπλαρχηγούς ξεχώρισε τον Θ.Κολοκοτρώνη με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία. Το 1803 εκλέχθηκε μέλος της συντακτικής επιτροπής για τη ψήφιση του Επτανησιακού Συντάγματος και το 1806 διορίστηκε στη θέση του Πρύτανη Κερκύρας, από όπου διαχειρίστηκε με απαράμιλλη ευθύτητα τις εγχώριες υποθέσεις. Το 1809 εξελέγη γερουσιαστής και το 1810 ταξίδεψε ως αντιπρόσωπος των Ιονίων Νήσων, μαζί με τους Ε.Θεοτόκη, Μ.Μεταξά, Σπ.Κονδό και Στάμο Χαλικιόπουλο, στο Παρίσι για να συγχαρεί τον Ναπολέοντα Α΄ για τη γέννηση του γιού του, βασιλιά της Ρώμης. Στη Γαλλία παρασημοφορήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής. Την άνοιξη του 1815 ο Ρώμας ως Μέγας Διδάσκαλος του τεκτονισμού ίδρυσε στη Ζάκυνθο Στοά με το όνομα “Αναγεννηθείς Φοίνιξ”. Το 1816 ήρθε σε σύγκρουση με τον άγγλο Ύπατο Αρμοστή Θ.Μαίτλαντ για την επιβολή απολυταρχικού καθεστώτος και έφυγε από την Κέρκυρα για τη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε και αφιερώθηκε ολόψυχα σε πατριωτικά και πνευματικά έργα. Τον Απρίλιο του 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αριστείδη Παπά. Το 1820 αγγλικό στρατιωτικό άγημα απέκλεισε το αρχοντικό του Ρώμα με σκοπό την ανακάλυψη μυστικών πατριωτικών εγγράφων, ενώ ο Ρώμας δικαιολογήθηκε στον τοποτηρητή Ross, τέκτονα χαμηλότερου βαθμού, ότι επρόκειτο για τεκτονικά έγγραφα και έτσι σταμάτησε κάθε ενέργεια. Παρ’ όλα αυτά για να αποφύγει την καταδίωξη των Άγγλων και τη φυλάκιση, ο Δ.Ρώμας κατέφυγε στη Βενετία, όπου παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Επιστρέφοντας στη Ζάκυνθο ίδρυσε αμέσως την Επιτροπή Ζακύνθου με σκοπό την οικονομική και πολεμική ενίσχυση του Αγώνα. Το 1833 μετέβη στο Ναύπλιο για να υποδεχθεί τον Όθωνα, αλλά εκεί κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε συνομωσία εναντίον του μαζί με τον Θ.Κολοκοτρώνη και τον Δ.Πλαπούτα , οι οποίοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Όταν αναθεωρήθηκε η δίκη (από τους Γ.Τερτσέτη, Γ.Πολυζωΐδη) και αποκαλύφθηκε η σκευωρία και η ανυπόστατη κατηγορία, οι τρεις άνδρες αθωώθηκαν πανηγυρικά. Ο Όθωνας τίμησε τον Ρώμα με το ανώτερο παράσημο του Ταξιάρχη του Σωτήρος και τον ονόμασε Σύμβουλο της Επικρατείας.
Ο Διονύσιος Ρώμας ήταν παντρεμένος με την Αδριάννα Σταυράκη Λοκατέλλι και είχε δύο γιούς:τον Γεώργιο Κανδιάνο (1796-1860) και τον Γεώργιο Δημήτριο (1805-1874). Πέθανε στη Ζάκυνθο, σε μεγάλη ηλικία, στις 26 Ιουλίου 1857.

Ο Γεώργιος Κανδιάνος Ρώμας (1769-1860) ήταν μέλος του πρώτου Κοινοβουλίου των Ιονίων Νήσων, του οποίου εξελέγη πρόεδρος το 1850. Στη συνέχεια διετέλεσε πρόεδρος της Γερουσίας. Παντρεύτηκε την Orsola, κόρη του Σπυρίδωνος Μπάλσαμο, και απέκτησε εννέα γιους ( Niccolo, Dionisio, Camillo, Spyridon, Cesare, Giorgio, Pietro, Roberto, Giorgio Dimitri) και δύο κόρες (Adriana, Diamantina). «

Ο Γιώργος Ζωιτόπουλος (Ζιούτος) του Δημήτρη και της Ελένης Χαρίτου γεννήθηκε στη Μακρυνίτσα το 1903 και ήταν ο δεύτερος από τα επτά παιδιά της οικογένειας. Το 1913 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Βόλο όπου ο Γιώργος ολοκληρώνει την γυμνασιακή εκπαίδευσή του. Τον Οκτώβριο του 1919 φεύγει για την Αθήνα προκειμένου να παρακολουθήσει τα μαθήματα της Η’ τάξης του Βαρβάκειου Πρακτικού Λυκείου για την προετοιμασία του στις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου μένοντας στο σπίτι του θείου του Αρίσταρχου Χαρίτου. Προσχωρεί στην κομμουνιστική, σοσιαλιστική νεολαία.

Τα νέα του ενδιαφέροντα τον ωθούν να εγκαταλείψει το Πολυτεχνείο και να γραφεί στην Νομική Σχολή Αθηνών. Παράλληλα συνεργάζεται ως ρεπόρτερ της εφημερίδας «Ταχυδρόμος»και σαν συντάκτης, χρονογράφος, αρχισυντάκτης στις εφημερίδες «Κήρυξ», «Πρόοδος», «Σημαία», «Λαϊκή Φωνή» χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα όπως Μάρκος Αγκούπης, Αντρέας Τρίνκουλος, η Μπολσεβίκα κ.ά. Το 1921 γίνεται Γραμματέας της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Αθηνών και λίγο αργότερα μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (ΣΕΚΕ). Τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς επιστέφει στο Βόλο με κομματικό καθήκον την αναδιοργάνωση των εργατικών σωματείων που είχαν διαλυθεί με τα Φεβρουαριανά. Αναλαμβάνει την έκδοση της εφημερίδας «Εργατική» που είναι το τοπικό όργανο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και της Πανεργατικής Βόλου.

Το Μάιο του 1922 ξαναγυρίζει στην Αθήνα και αναλαμβάνει την αρχισυνταξία του Ριζοσπάστη. Το φθινόπωρο όμως κατατάσσεται στο Α’ Σύνταγμα Σκαπανέων, τάγμα σιδηροδρόμων, και μετά από ένα χρόνο παίρνει αναβολή για ένα έτος προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Παίρνει το δίπλωμά της Νομικής και συνεχίζει τη στρατιωτική του θητεία από όπου και απολύεται το 1925. Το 1926-27 διορίζεται καθηγητής νομικών και ιστορικών μαθημάτων στην Εμπορική Σχολή Βόλου. Είναι ένας από τους ιδρυτές και ταμίας της πρώτης «Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας της Θεσσαλίας» (ΙΛΕΘ). Τον ίδιο χρόνο αναλαμβάνει την οργάνωση και την τεχνική παρακολούθηση της εφημερίδας «Θεσσαλικά Χρονικά» που εκδίδεται από την εταιρεία «Τα Γράμματα».

Το Γενάρη του 1928 εξορίζεται στη Σκύρο για την «προγενέστερη κομμουνιστική δράση του». Μετά τη μεταγωγή του στην Αθήνα αφήνεται ελεύθερος υπό όρους, ορκίζεται δικηγόρος και τον Αύγουστο ανοίγει δικηγορικό γραφείο με τον Μ. Πορφυρογένη. Το 1929 γίνεται νομικός σύμβουλος και Διευθυντής του Συνδέσμου Κοινοτήτων Βόλου και το Σεπτέμβριο του 1931 παίρνει μέρος ως εκπρόσωπος της Κοινότητας Άνω Βόλου στο Α΄ Πανελλαδικό Συνέδριο Κοινοτήτων. Γίνεται επίσης μέλος της Ένωσης Συντακτών Βόλου. Την χρονιά αυτή γνωρίζεται με τη Φόνη Κουτσαγγέλη, κόρη του βολιώτη γιατρού και γερουσιαστή Απόστολου Κουτσαγγέλη που είναι ήδη παντρεμένη με τον δικηγόρο και συνεργάτη του Κωνσταντίνο Κουμουνδούρο. Η γνωριμία εξελίσσεται σε φλογερό έρωτα που οδηγεί στη διάλυση του δικηγορικού γραφείου του και του γάμου της Φόνης. Το 1933 εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα όπου και παντρεύονται. Εκεί στην αρχή διευθύνει την σύνταξη των πέντε πρώτων τόμων του «Κοινωνιολογικού και Πολιτικού Λεξικού του Ανεξάρτητου» και των οκτώ πρώτων του «Γύρου του Κόσμου της Ακρόπολης». Εργάζεται στην εφημερίδα «Πρωία» και σε άλλες εφημερίδες και περιοδικά. Ταυτόχρονα μελετά τις πηγές του μαρξισμού (λογική του Χέγκελ) και μαθαίνει ξένες γλώσσες (ιταλικά και ρωσικά). Το ΚΚΕ (μέσω Πορφυρογένη) του προτείνει να συγγράψει την ιστορία του εργατικού κινήματος και γενικά του σοσιαλισμού στην Ελλάδα. Σχεδιάζει επίσης πρωτότυπες μελέτες και εργασίες όπως : Η ελληνική πολιτική της Εκατονταετίας, μεγάλες μορφές της δημοσιογραφίας, ιστορική επισκόπηση της Μεγάλης «Ιδέας».

Το 1937 το ζευγάρι αποκτά ένα κορίτσι την Κατερίνα. Με την εισβολή των Ιταλών επιστρατεύεται αλλά απολύεται σύντομα. Το 1941 συλλαμβάνεται και κρατείται στις φυλακές «Αβέρωφ» από όπου αποφυλακίζεται μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες της γυναίκας του. Κατά τη διάρκεια της κατοχής και ώσπου να ανέβει στο βουνό, παίρνει ενεργό μέρος στην Αντίσταση. Μαζί με την Καραγιώργη και τον Βιδάλη οργανώνει τον αντιστασιακό τύπο και εκδίδουν τον Ριζοσπάστη, την Κομμουνιστική Επιθεώρηση και άλλα έντυπα. Προετοιμάζει μέσα στα πλαίσια της σχολής του Γληνού μαθήματα πολιτικής οικονομίας, ιστορίας και κοινωνιολογίας ενώ παράλληλα συνεχίζει τη συγγραφή της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Τύπου. Προχωρά επίσης τις προκαταρκτικές εργασίες για την ιστορική, οικονομική και πολιτική μελέτη του Quesnay και τη φυσιοκρατία. Το Μάρτη του 1944 ο Ζιούτος και η Φόνη διαλύουν και εγκαταλείπουν το σπίτι στο Ψυχικό. Εκείνος φεύγει στο βουνά και η γυναίκα του με την κόρη του κρύβονται από του γερμανούς σε διάφορα φιλικά σπίτια.

Στο βουνό ο Ζιούτος αναλαμβάνει την οργάνωση, τη λειτουργία και το συντονισμό των κεντρικών υπηρεσιών της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, προϊστάμενος των γραφείων της και μέλος της Νομοτεχνικής Επιτροπής που συγκρότησε η ΠΕΕΑ. Με το τέλος του πολέμου η οικογένεια Ζωϊτόπουλου ξανασμίγει στο σπίτι τους στο Ψυχικό και ο ίδιος αναλαμβάνει ξανά την αρχισυνταξία του «Ριζοσπάστη» . Μετά από πρόταση του το Μάη του 1945 δημιουργείται η εκδοτική επιχείρηση του ΚΚΕ «Τα Νέα Βιβλία».

Η κατάσταση του Σεπτέμβρη – Οκτώβρη του ’47 ήταν δύσκολη και η απειλή του εμφύλιου πολέμου τον αναγκάζουν να φύγει στο Παρίσι ενώ μέσω της Πρεσβείας παίρνει υποτροφία από το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (C.N.R.S). Παρακολουθεί μαθήματα στη Σορβόννη και ετοιμάζει τη διδακτορική του διατριβή. Ασχολείται με τη μελέτη του έργου του Μοντεσκιέ και προετοιμάζει δίγλωσση έκδοση επιλογής από όλα τα έργα του. Έγραψε μελέτες και μονογραφίες όπως: το διεθνές εργατικό δίκαιο στον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Σανσιμονιμός έξω από την Γαλλία, η επιστημονική αποστολή του Μωρηά και η ταξιδιωτική περιγραφή του Έντγκαρ Κενέ, ο οικονομικός πίνακας του Quesnay και η γένεση της Πολιτικής Οικονομίας. Επίσης έστελνε τακτικά μελέτες στο περιοδικό Νέα Οικονομία και σε άλλες εφημερίδες της Αθήνας. Το Απρίλιο του 1957 δεν παρευρέθηκε για λόγους υγείας και οικονομικούς στο Διεθνές Συνέδριο για την νεοελληνική λογοτεχνία στο Βερολίνο, στο οποίο τελικά έστειλε την εισήγησή του. Στη θέση του ερευνητή στο Κέντρο Ερευνών έμεινε μόνο για 2 με 2-1/2 χρόνια.

Μέχρι το 1955 ζούσε από χρήματα που έβγαζε από άρθρα που δημοσίευε στη Monde Diplomatique και σε άλλες εφημερίδες. Μετά κατάφερε να έχει «παραχώρηση εργασίας» στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (C.N.R.S) και να προσληφθεί σαν έκτακτος υπάλληλος σε οργανική θέση στις εκδόσεις. Πέθανε το Νοέμβρη του 1967 και θάφτηκε στο νεκροταφείο του Παρισιού Παντέν.

Γεννήθηκε στο Βόλο το Δεκέμβριο του 1908. Ήταν γιος του Αχιλλέα Γκέσκου και της Ευανθίας Κυπραίου. Τελείωσε την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1932 μέχρι το 1984 εργάστηκε ως δικηγόρος στον Βόλο. Ασχολήθηκε κυρίως με υποθέσεις του Δημοσίου και των Νομικών του Προσώπων. Υπήρξε επίσης νομικός σύμβουλος της Αγροτικής Τράπεζας ενώ ανέλαβε και πολλές υποθέσεις ιδιωτικού δικαίου. Πέθανε στο Βόλο τον Ιανουάριο του 1999.

Ο Βάσιας Τσοκόπουλος είναι ιστορικός και συγγραφέας.

Το 2000 συνέγραψε το ιστορικό λεύκωμα με τίτλο «Ένας αιώνας Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο», με απόφαση της Διοίκησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Το λεύκωμα εκδόθηκε το 2001.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1817 από γονείς Χιώτες και ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός του Καθηγητή της Ιατρικής Δημήτριου Ορφανίδη. Μετά το ξέσπασμα της Ελληνική Επανάστασης, η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει και να εγκατασταθεί αρχικά στο Ναύπλιο και έπειτα στη Σύρο, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.
Το 1835, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου διορίστηκε Υπουργικός Γραφέας στο Υπουργείο Εσωτερικών και επιδόθηκε - μιμούμενος τον Αλέξανδρο Σούτσο - στην πολιτική σάτιρα, εκδίδοντας την ποιητική συλλογή "Ο Μένιππος" (1836) και το περιοδικό "Ο Τοξότης" (1840). Ωστόσο, επειδή ασκούσε δριμεία κριτική κατά της βαυαρικής αντιβασιλείας με τα γραπτά του, απολύθηκε από τη θέση του στο Υπουργείο και φυλακίστηκε για τρείς ημέρες.
Το 1844, με προσωπική παρέμβαση του Πρωθυπουργού, Ιωάννη Κωλέττη - ο οποίος ήθελε να τον απομακρύνει από την Αθήνα - πήγε με υποτροφία της Ελληνικής Κυβέρνησης στο Παρίσι όπου σπούδασε Φυτολογία κοντά στους διακεκριμένους Καθηγητές Adrien de Jussieu, Adolphe - Théodore Brogniart, Joseph Decaisne και Achille Richard.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίζεται, στις 11 Μαρτίου 1850, Έκτακτος Καθηγητής της Βοτανικής στο Πανεπιστήμιο και στις 18 Αυγούστου 1854 Τακτικός Καθηγητής, θέση στην οποία παρέμεινε για περισσότερο από τριάντα χρόνια.
Το 1862 συμμετείχε ως Πληρεξούσιος του Πανεπιστημίου στη Β’ Εθνική Συνέλευση των Αθηνών, ενώ κατά το ακαδημαϊκό έτος 1867 - 1868 χρημάτισε Πρύτανης.
Σε όλη τη διάρκεια της ακαδημαϊκής του σταδιοδρομίας συνέχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνία και την ποίηση δημοσιεύοντας έργα του στο περιοδικό "Πανδώρα" και συμμετέχοντας είτε ως υποψήφιος είτε ως εισηγητής σε ποιητικούς διαγωνισμούς σε τρείς από τους οποίους διακρίθηκε.
Υπήρξε ακούραστος ερευνητής της ελληνικής χλωρίδας (chloris hellenica) από το 1848, συλλέγοντας, καταγράφοντας και περιγρά- φοντας τα διάφορα είδη της, με αποτέλεσμα να διαθέτει μια ιδιαίτερα αξιόλογη συλλογή αποξηραμένων φυτών που αριθμούσε 45.000 είδη, η οποία το 1873 αγοράστηκε από τον ομογενή εθνικό ευεργέτη Θεόδωρο Π. Ροδοκανάκη για να παραχωρηθεί στη συνέχεια στο νεοσύστατο Βοτανικό Μουσείο του Πανεπιστημίου. Ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα μελετώντας συστηματικά τον φυτικό της πλούτο και δημοσίευσε τα πορίσματα των ερευνών του στο έργο του "Flora Graeca Exciccata". Οι μελέτες του αξιοποιήθηκαν από αρκετούς ευρωπαίους επιστήμονες και τον καθιέρωσαν στον επιστημονικό χώρο. Με την ιδιότητα του Εφόρου του Βοτανικού Κήπου και του Δημόσιου Δενδροκομείου εισήγαγε στην Ελλαδα άγνωστα ως τότε καλλωπιστικά και άλλα φυτά (π.χ. ευκάλυπτος, φυστικιά κ.ά.) και δραστηριοποιήθηκε στο σχεδιασμό και τη δημιουργία δημόσιων πάρκων, προεξάρχοντος του Βασιλικού (Εθνικού) Κήπου. Ανακάλυψε πενήντα περίπου είδη ελληνικών βοτάνων και έθεσε τις βάσεις της ελληνικής ονοματολογίας τους, μελετώντας τους αρχαίους (Λατίνους) συγγραφείς και εντοπίζοντας τις αρχαίες ονομασίες που εκείνοι έδιναν στα βότανα. Ασχολήθηκε με την ελληνική αμπελουργία και διέκρινε 111 ποικιλίες που καλλιεργούνταν στην Αττική από τις 480 και πλέον που καλλιεργούνταν σε όλη την Ελλάδα. Πήρε μέρος σε πολλά επιστημονικά συνέδρια και εξέδωσε το επιστημονικό περιοδικό «Γεωπονικά» (1872 – 1876), του οποίου κυκλοφόρησαν έξι τόμοι. Κληροδότησε στο Πανεπιστήμιο μια πολύτιμη συλλογή του από ξύλα εκατόν πενήντα, περίπου, ελληνικών ειδών δέντρων. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 5 Αυγούστου του 1886.
Πηγή: http://www.biol.uoa.gr/istorika-stoixeia/8eodwros-orfanidhs.html [τελευταία επίσκεψη: 20/5/2020].

Ο Στέφανος Σκουλούδης γεννήθηκε στο Πέραν της Κωνσταντινούπολης στις 23 Νοεμβρίου του 1838. Οι γονείς του, ο Ιωάννης και η Zénou Σκουλούδη, κατάγονταν απο την Κρήτη. Ο πατέρας του ήταν έμπορος. Πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Το 1852 οι γονείς του τον έστειλαν στην Αθήνα για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές του σπουδές. Το 1856 πέρασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά πολύ σύντομα αποφάσισε ν’ ασχοληθεί επαγγελματικά με το εμπόριο στην οικογενειακή επιχείρηση και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1859 προσελήφθη στον περίφημο εμπορικό οίκο Ράλλη. Το 1863 διορίστηκε διευθυντής όλων των καταστημάτων της επιχείρησης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στη συνέχεια επέκτεινε τη δραστηριότητά του στον τραπεζιτικό χώρο. Το 1871 υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της Τράπεζας Κωνσταντινουπόλεως μαζί με τον Ανδρέα Συγγρό, τον Γεώργιο Κορωνιό και τον Αντώνιο Βλαστό. Απέκτησε μεγάλη περιουσία και αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αθήνα το 1876. Πριν ακόμη από την εγκατάστασή του στην Ελλάδα διατηρούσε στενές επαφές με την ελληνική κυβέρνηση και θεωρούνταν ‘ειδικός’ στις διπλωματικές σχέσεις με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Σταδιακά ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική και το δημόσιο βίο. Το 1877, με το ξέσπασμα της Ανατολικής Κρίσης και το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό το ναύαρχο Κανάρη και υπουργό εξωτερικών τον Χαρίλαο Τρικούπη, ο Σκουλούδης διορίστηκε εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις με τους Αλβανούς. Το διάστημα από 7 έως 14 Δεκεμβρίου 1877 είχε μυστικές διαπραγματεύσεις με τον Αβδούλ Μπέη και τον Μεχμέτ-Αλήβεη στην Κωνσταντινούπολη με στόχο την προετοιμασία για μια ενδεχόμενη συμμαχία των δύο πλευρών σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης. Οι επίσημες διμερείς διαπραγματεύσεις έγιναν στην Κέρκυρα, τον Ιανουάριο του 1878. Μετά το τέλος του Ρωσοτουρκικού πολέμου, τον Αύγουστο του 1879, ο Σκουλούδης ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη για να πάρει μέρος, ως εκπρόσωπος της πόλης των Ιωαννίνων, στις διαπραγματεύσεις του Πρωτοκόλλου της Συνθήκης του Βερολίνου, η οποία παραχωρούσε τη Θεσσαλία και μέρος της Ηπείρου στην Ελλάδα.

Παράλληλα με την ‘διπλωματική’ του δραστηριότητα ο Σκουλούδης ανέπτυξε και έντονη επιχειρηματική δράση. Ίδρυσε στην Αθήνα το 1882 την εταιρία που ανέλαβε την αποξήρανση της Λίμνης Κωπαίδας. Το 1880 εξελέγη σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας και παρέμεινε μέχρι το 1883. Σταδιακά εγκατέλειψε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα και αφοσιώθηκε εξ ολοκλήρου στην πολιτική. Το 1881 εκλέχθηκε πρώτη φορά βουλευτής Σύρου και στη συνέχεια βουλευτής Θηβών με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Απο το Νοέμβριο του 1882 έως το Δεκέμβριο του 1884 ο Σκουλούδης υπηρέτησε ως επιτετραμμένος της Ελλάδας στην πρεσβεία της Μαδρίτης. Το 1886, μετά την Βουλγαρική κατάληψη της Ανατολικής Ρωμυλίας, η κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη διόρισε τον Σκουλούδη εκπρόσωπό της στις διαπραγματεύσεις της Κων/πολης. Το 1892 εκλέχθηκε βουλευτής Θηβών και στη συνέχεια, με την κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη, ανέλαβε για πρώτη φορά υπουργικά καθήκοντα για ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Υπουργείο Εκπαιδεύσεως και Εκκλησιαστικών και εν συνεχεία στο Υπουργείο Ναυτικών.

Την περίοδο 1893-1896 ο Σκουλούδης είχε αναλάβει διάφορες αποστολές στο εξωτερικό για τη σύναψη δανείων, συμμετέχοντας στις προσπάθειες της κυβέρνησης Τρικούπη και Δηλιγιάννη, για τη διευθέτηση του οικονομικού προβλήματος. Η επόμενη κυβερνητική θέση που ανέλαβε ο Σκουλούδης το 1897 ήταν το υπουργείο Εξωτερικών, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του Δημητρίου Ράλλη. Από τη θέση του αυτή βίωσε τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο και τις διαπραγματεύσεις για την προκαταρκτική συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το 1905 εξελέγη πάλι βουλευτής Θηβών. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο Στέφανος Σκουλούδης απομακρύνθηκε απο την πολιτική. Μετά την στρατιωτική επανάσταση στο Γουδί το 1909 το όνομά του ακούστηκε παράλληλα με αυτό του Στέφανου Δραγούμη για την ανάθεση σχηματισμού κυβέρνησης. Επικράτησε η λύση Δραγούμη, με την ‘παρέμβαση’ Βενιζέλου, ο οποίος και σχημάτισε τελικά κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 1910. Εντούτοις, ο Σκουλούδης κλήθηκε απο την κυβέρνηση Βενιζέλου το Νοέμβριο του 1912 να παραστεί στη Διάσκεψη της Συνθήκης Ειρήνης των Βαλκανικών κρατών με την Τουρκία στο Λονδίνο ως πληρεξούσιος της Ελλάδας.

Τον Οκτώβριο του 1915, μεσούσης της κρίσης στην ελληνική πολιτική σκηνή για την στάση της Ελλάδας στον πόλεμο και μετά την αναχώρηση του Βενιζέλου για τη Θεσσαλονίκη, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ανέθεσε στον Σκουλούδη την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Το έργο της κυβέρνησης Σκουλούδη αναλώθηκε σε ζητήματα σχετικά με τον πόλεμο και τη διατήρηση της ελληνικής ουδετερότητας, προτάσεις για δάνεια και τα πάγια εξωτερικά ζητήματα. Το 1918, με την επιστροφή του Βενιζέλου, ο Σκουλούδης βρίσκεται κατηγορούμενος επί εσχάτη προδοσία για την ΄σύμπραξή’ του με τον βασιλιά. Προφυλακίστηκε και παραπέμθηκε σε δίκη μαζί με το υπουργικό του συμβούλιο σε Ειδικό Δικαστήριο. Η δίκη διήρκησε μέχρι τον Νοέμβριο του 1920. Οι κατηγορίες ατόνησαν και τελικά εγκαταλείφθηκαν μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 και την εκλογική ήττα του Βενιζέλου. Το 1921 η Εθνική Συνέλευση κήρυξε επίσημα άκυρη την κατηγορία και όλη τη διαδικασία. Η διάρκεια της πρωθυπουργίας του Σκουλούδη ήταν η τελευταία παρουσία του στην ελληνική πολιτική σκηνή. Πέθανε στις 19 Αυγούστου του 1928. Κληροδότησε πολλά περιουσιακά στοιχεία του σε διάφορα ιδρύματα, μεταξύ αυτών έργα τέχνης στην Εθνική Πινακοθήκη.

Γεννήθηκε στη Λαμία . Το 1960 αποφοίτησε με άριστα από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών (με καθηγητές τον Δημήτρη Ροντήρη και τον Γιάννη Σιδέρη) και ένα χρόνο αργότερα από τη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας).
Εργάστηκε ως φιλόλογος στην ιδιωτική εκπαίδευση (1964-1999). Το 1978 ανέλαβε, κατόπιν ανάθεσης του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, την επιμέλεια του βιβλίου Δραματική ποίηση, που αποτέλεσε επί είκοσι πέντε χρόνια διδακτέα ύλη στα ελληνικά Γυμνάσια. Από το 1990 μέχρι σήμερα [2010] διδάσκει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ως εξωτερικός επιστημονικός συνεργάτης.
Ως κριτικός θεάτρου, δοκιμιογράφος και επιφυλλιδογράφος εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1971, στην εφημερίδα Το Βήμα. Ακολούθησε συνεργασία του με την εφημερίδα Τα Νέα, όπου αρθρογραφεί μέχρι σήμερα, ενώ έκτακτες συνεργασίες του έχουν δημοσιευτεί και εξακολουθούν να δημοσιεύονται σε περιοδικά λόγου και τέχνης. Δοκίμια και κριτικές του έχουν συγκεντρωθεί στους τόμους: Κλειδιά και κώδικες θεάτρου Ι: αρχαίο δράμα (1982), Κλειδιά και κώδικες θεάτρου ΙΙ: ελληνικό θέατρο (1984), Οι πλάγιες ερωτήσεις του Πορφύριου (1984), Τα μετά το θέατρο (1985, Α΄ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου), Προσωπολατρία (1992), Θίασος ποικιλιών (1993), Νήμα της στάθμης (1996), Παγκόσμιο θέατρο Ι: από τον Μένανδρο στον Ίψεν (1998), Παγκόσμιο θέατρο ΙΙ: από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπρεχτ (1999, Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών), Παγκόσμιο θέατρο ΙΙΙ: από τον Μίλλερ στον Μύλλερ (2000) κ.ά. Δοκίμια και μελέτες του έχουν δημοσιευτεί, επίσης, σε συλλογικούς και αφιερωματικούς τόμους, πρακτικά συνεδρίων κ.ά., ενώ έχει επιμεληθεί θεατρολογικές εκδόσεις, όπως οι: Επίδαυρος: το αρχαίο θέατρο, οι παραστάσεις (2002, επιμέλεια Κώστας Γεωργουσόπουλος, Σάββας Γώγος) και Patrice Pavis, Λεξικό του θεάτρου (2006, μετάφραση Αγνή Στρουμπούλη).
Με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης έχει μεταφράσει σειρά αρχαίων τραγωδιών και κωμωδιών (που παρουσιάστηκαν σε πολυάριθμες θεατρικές παραγωγές από σκηνοθέτες όπως ο Robert Sturua, ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Γιάννης Μαργαρίτης, ο Γιώργος Μιχαηλίδης, ο Βασίλης Νικολαΐδης, ο Θανάσης Παπαγεωργίου, η Ασπασία Παπαθανασίου, ο Δημήτρης Ποταμίτης, ο Γιώργος Ρεμούνδος, ο Σταύρος Τσακίρης και ο Σωτήρης Χατζάκης), έχει γράψει και εκδώσει διηγήματα, ποιήματα και ποιητικές συλλογές, καθώς και στίχους πολλών τραγουδιών (που μελοποιήθηκαν από συνθέτες, όπως ο Γιάννης Μαρκόπουλος, η Ελένη Καραΐνδρου, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Γιάννης Ζουγανέλης και ο Χρήστος Θηβαίος).
Εξαιρετικά δραστήριο μέλος της ελληνικής ακαδημαϊκής και πολιτιστικής κοινότητας, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος έχει λάβει μέρος σε πολλές επιστημονικές και επιμορφωτικές εκδηλώσεις και έχει διατελέσει, μεταξύ άλλων, μέλος και πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου, πρόεδρος της Επιτροπής Επιχορηγήσεων Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού, μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, ιδρυτικό μέλος της Καλλιτεχνικής Εταιρείας «Δεσμοί» και πρόεδρος του Κέντρου Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, μέλος της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας της Σχολής Μωραΐτη, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου και του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (επιτροπή κληροδοτήματος Αλέξη Μινωτή).
Από το 2003 είναι πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου. Το 2006 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για το σύνολο του έργου του έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών (2000) και με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του Υπουργείου Πολιτισμού (2009).

[Τα στοιχεία για τη σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου και από το site του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=1366)].