Πατρινός αγωνιστής του 1821, πρόκριτος και φιλικός, μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Μεσολογγίου στη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του. Παππούς του διάσημου ποιητή Ιω. Παπαδιαμαντόπουλου.

Ο Α.Παπαδιαμαντόπουλος (1856-1919), γιος του υποστρατήγου Δημητρίου (1813-1877) και εγγονός του Φιλικού και πρωταγωνιστή της Εθνεγερσίας Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου (1766-1826), υπήρξε νομικός και διπλωμάτης. Το 1881 έγινε υφηγητής του Ποινικού Δικαίου, ενώ το 1885 εξελέγη αντιπρόεδρος του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσού και διορίστηκε από τον Θ.Δεληγιάννη πάρεδρος δικαστής στο Γενικό Προξενείο Σμύρνης. Δέκα χρόνια αργότερα (1895) διορίστηκε για πρώτη φορά γενικός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1898 ακολούθησε τον πρίγκηπα Γεώργιο στην Κρήτη, ως ιδιαίτερος γραμματέας, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1906. Το 1906-1908 διετέλεσε γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη και το 1912-1914 διορίστηκε πρεσβευτής στο Βουκουρέστι, Χάγη και Βρυξέλλες. Το 1915 ήταν διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών μέχρι το 1917 που ετέθη σε διαθεσιμότητα.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851, στη Σκιάθο. Ήταν γιος του ιερέα Αδαμαντίου Εμμανουήλ και της Γκιουλώς (Αγγελικής Μωραΐτη). Είχε τέσσερις αδελφές -την Ουρανία, την Χαρίκλεια, την Σοφούλα και την Κυρατσούλα- και δύο αδελφούς -τον Εμμανουήλ που πέθανε μικρός και τον Γεώργιο.
Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στο Δημοτικό και στο Ελληνικό σχολείο Σκιάθου, στο Σχολαρχείο Σκοπέλου, στο Γυμνάσιο Χαλκίδας, στο Γυμνάσιο Πειραιώς και τέλος στο Βαρβάκειο Λύκειο στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή χωρίς να την ολοκληρώσει.
Το πρώτο του μυθιστόρημα, Η Μετανάστις, δημοσιεύθηκε στα 1879-1880 στην εφημερίδα Νεολόγος Κωνσταντινουπόλεως. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Οι έμποροι των εθνών (Μη Χάνεσαι, 1882-1883), Η Γυφτοπούλα (Ακρόπολις, 1884), Χρήστος Μηλιώνης (περ. Εστία, 1885) και πλήθος διηγημάτων σε εφημερίδες και περιοδικά (1887-1911). Ο Παπαδιαμάντης εργάστηκε συστηματικά ως μεταφραστής στην Εφημερίδα του Δ. Κορομηλά, στην εφ. Άστυ κ.α. Με παραγγελία του Γ. Βλαχογιάννη, μετέφρασε επίσης τρία μεγάλα ιστορικά έργα: του Thomas Gordon, του George Finlay και του Νικόλαου Σπηλιάδη (γαλλικά) που εκδόθηκαν πολύ αργότερα.
Όπως είναι γνωστό, έζησε στο πλαίσιο της χριστιανικής παράδοσης, έζησε με οικονομική στενότητα, όσο ζούσε δεν πραγματοποιήθηκε αυτοτελής έκδοση έργου του, παρά μόνο της γαλλικής μετάφρασης δύο διηγημάτων του (1908). Είναι ένας από τους σημαντικότερους έλληνες λογοτέχνες και η επίδρασή του εξελίσσεται αδιάπτωτα.
Ο Παπαδιαμάντης πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1911 στη Σκιάθο, όπου είχε επιστρέψει από το 1908.

[Για βιογραφικές, βιβλιογραφικές πληροφορίες και πλούσια τεκμηρίωση βλ. την ιστοσελίδα της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών σπουδών https://www.papadiamantis.net/ ]

Ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρόπουλος γεννήθηκε στα Μαγούλιανα Αρκαδίας το 1900. Το 1915 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με το εμπόριο τροφίμων. Τα επόμενα χρόνια ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης Παντοπωλών Αθηνών, Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Παντοπωλών Ελλάδας, Γενικός Γραμματέας του Επαγγελματικού Επιμελητήριου Αθηνών και σε πολλά ακόμα Διοικητικά Συμβούλια σωματείων και οργανισμών. Στις δημοτικές εκλογές του 1950 και του 1954 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων.

Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1930 στον Πύργο Ηλείας όπου και μεγάλωσε. Στη διάρκεια της Κατοχής έχασε τον πατέρα του και την πατρική του περιουσία. Σπούδασε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης (1949-1955) και αποστρατεύθηκε το 1983 με το βαθμό του Ανωτέρου Γενικού Αρχιάτρου (Ταξιάρχου). Ειδικεύθηκε στην Παθολογία και στην Υγειονολογία και εργάστηκε για την προώθηση των προγραμμάτων Προληπτικής Ιατρικής στο Στρατό. Για έξι χρόνια υπήρξε διευθυντής σύνταξης του περιοδικού Ιατρική Επιθεώρησις Ενόπλων Δυνάμεων.Κατά το διάστημα της υπηρεσίας του στην Καβάλα ίδρυσε εκεί Κινηματογραφική Λέσχη, συνεργάστηκε με το περιοδικό Αργώ και ίδρυσε με φίλους το περιοδικό Σκαπτή Ύλη. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά της επαρχίας και της Αθήνας.
Εξέδωσε τα έργα: Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη (1973), Αναφορές στο έργο του πεζογράφου Νίκου Καχτίτση (1974), Θερμά Θαλάσσια Λουτρά (1980), Επιστολαί προς μνηστήν (με τον Ηλία Πετρόπουλο, 1980), Παρακείμενα (1983), Βουστροφηδόν (1987), Ο Γενικός Αρχειοθέτης (1989), Επί πτίλων αύρας νυκτερινής (1992), Ροζαμούνδη (1995), Τα ταξιδιωτικά του Ανδρέα Καρκαβίτσα (1995), Α/Π/ «Ελένη» (1994), Η πράσινη παπάγια (1995).

Η Ρούλα Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1913 στην Θεσσαλονίκη. Κόρη του Μιχαήλ Βαρέλλα, εμπόρου φαρμάκων, φοίτησε στο παρθεναγωγείο Στ. Νούκα- Αγλαΐας Σχινά και στο κολλέγιο Ανατόλια. Παντρεύτηκε τον Αλέκο Παπαδημητρίου με τον οποίο έκαναν τρία παιδιά: τον Στάθη (1939-1996), τον Μιχάλη (1942-) και τον Γιώργο Παπαδημητρίου (1944-2009, γνωστό συνταγματολόγο και βουλευτή Επικρατείας).
Η Παπαδημητρίου, με το ψευδώνυμο Αφροδίτη της Μήλου, δημοσίευσε εφηβικές της συνεργασίες στη Διάπλαση των Παίδων. Από το 1952 ως το 1996 εξέδιδε το Περιοδικό Ελληνίδων Βορείου Ελλάδος, το οποίο κάλυπτε λογοτεχνικά, ιστορικά, κοινωνικά και λαογραφικά θέματα καθώς και θέματα σχετικά με τη θέση της γυναίκας στη νεοελληνική ιστορία και κοινωνία.
Μεταπολεμικά έδωσε πολλές διαλέξεις σε πόλεις της Ελλάδος και στο εξωτερικό. Υπήρξε τακτική συνεργάτης για πολλά χρόνια των Ραδιοφωνικών Σταθμών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, όπου παρουσίαζε εκπομπές ποικίλου περιεχομένου. Συνεργάστηκε ακόμη με την Αντιγόνη Μεταξά (Θεία Λένα), για τη ραδιοφωνική εκπομπή της τελευταίας που είχε τίτλο «Καλημέρα Παιδιά».
Η Παπαδημητρίου συμμετείχε σε πλήθος φιλανθρωπικών σωματείων και οργανώσεων. Δραστηριοποιήθηκε έντονα για τον επαναπατρισμό παιδιών του «παιδομαζώματος» καθώς και για την αναγνώριση πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες. Η ίδια υπήρξε υποψήφια βουλευτής Θεσσαλονίκης με το Κόμμα των Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη το 1956.
Έγραψε μελέτες, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και πλήθος άρθρων. Το πεζογραφικό της έργο επικεντρώνεται στην πόλη της Θεσσαλονίκης και τη νεότερη ιστορία της, τον Μακεδονικό Αγώνα καθώς και τον κυπριακό ελληνισμό. Συνεργασίες της δημοσιεύθηκαν σε πλήθος περιοδικών και εφημερίδων. Τιμήθηκε με πλήθος παρασήμων και διακρίσεων. Πέθανε το 2005.
Ορισμένα από τα έργα της:

• Αγώνας για τη λευτεριά, ΕΜΣ, Θεσσαλονίκη 1970.
  -Στη δοξασμένη γη της Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 1980.
  -Θεσσαλονίκη, φωτεινές μνήμες, Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις, Θεσσαλονίκη 1985.
  -Μακεδονία, γη του ηρωισμού και της θυσίας, Θεσσαλονίκη 1989.
  -Η Εκκλησία στον Μακεδονικό Αγώνα, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1991.
  -Ανατολική Μακεδονία, βωμός ελευθερίας, Σάκκουλας, Αθήνα-Κομοτηνή 1996.
  -Στον ίσκιο του Λευκού Πύργου, Εξάντας, Αθήνα 2003.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό και δημοσιεύματα του αρχείου.

Ο Απόστολος Παπαδημητρίου γεννήθηκε στη Σιάτιστα Κοζάνης το 1948 και έζησε στα Γρεβενά ως το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών.
Είναι διπλωματούχος ἠλεκτρολόγος-μηχανολόγος μηχανικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (1971) και από το 1974 ως το 2006 εργάστηκε στη Δ.Ε.Η. Κοζάνης.
Ασχολήθηκε επί εικοσιπενταετία με την επιστημολογία και εξέδωσε τρεις σχετικές εργασίες. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 το ενδιαφέρον του στράφηκε προς την τοπική ιστορία. Ἐργασίες του παρουσιάστηκαν σε τοπικά συνέδρια και δημοσιεύθηκαν.
Αρθρογραφεί σε διάφορα περιοδικά και ἐφημερίδες και διευθύνει τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο “Μαρτυρία” στον τοπικό σταθμό "ΤΟΡ".
Είναι ἐπί σειρά ετών πρόεδρος του συλλόγου “Μακρυγιάννης” της Κοζάνης και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών νομού Κοζάνης.

[Πηγή βιογραφικού: https://greveniotis.gr]

Ο Αλέκος Παπαδημητρίου γεννήθηκε στη Λαμία το 1905. Έχασε νωρίς τον πατέρα του. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Ο ίδιος, μετά το γάμο του, μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη. Πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-1941. Μεταπολεμικά πρωτοστάτησε στη δημιουργία του πρεβαντορίου «Μαθητική Εξοχή Υγείας» στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Υπήρξε για πολλά χρόνια Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ρουμελιωτών Βορείου Ελλάδος και μέλος της Ένωσης Παλαιών Πολεμιστών Βορείου Ελλάδος. Πέθανε το 1978.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό και δημοσιεύματα του αρχείου.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1906. Τη δεκαετία 1910-1920 παρακολουθεί σπουδές Γεωπονικής στην Αγγλία. Μετά την Καταστροφή του 1922, εγκαθίσταται στην Αθήνα και αφιερώνει τη ζωή της αρχικά στην περίθαλψη των εκπατρισμένων Μικρασιατών και αργότερα στη διάσωση της μνήμης τους, συλλέγοντας, σε συνεργασία με τη Μέλπω Μερλιέ, αφηγήσεις από τους αυτόπτες και αυτήκοες μάρτυρες της Καταστροφής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 γνωρίζει το ζεύγος Σικελιανού και μετέχει στις Δελφικές Εορτές. Από το 1936 στρατεύεται στον χώρο της Αριστεράς και με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα καταφεύγει στην Αίγυπτο, όπου έρχεται σε επαφή με τον Γιώργο Σεφέρη και τον κύκλο των αγγλόφωνων εξόριστων ποιητών. Στη Μέση Ανατολή εκδίδει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Η Ανατολή σε δίγλωσση έκδοση (ελληνικά και αγγλικά), η οποία απαγορεύθηκε από την αγγλική στρατιωτική αστυνομία. Επιστρέφει στην Αθήνα μετά τον Εμφύλιο για να ασχοληθεί με την ποίηση, την κριτική θεάτρου, τη φωτογραφία και την πεζογραφία.

Άλλα έργα της: Ποιητική Γνώση (1950), Πορεία και Περιπλάνηση (1958), Οκτώ τετράδια ποιήματα (1961), Το Βουνό (1963), Ακούμε τη φωνή σου πατρίδα (1964), Η παρέα (1976), Απολογισμός (1977), Σημειωματάριο (1983), κ.ά. Ωστόσο, η πιο σημαντική προσφορά της στον χώρο των νεοελληνικών γραμμάτων είναι Ο Κοινός Λόγος, μια συλλογή προφορικών μαρτυριών από την πρόσφατη ιστορία (προσφυγιά, κατοχή, εμφύλιος), η οποία επιχειρεί να ανασυνθέσει το ελληνικό δράμα του εικοστού αιώνα από την πλευρά των ηττημένων.

Πηγή: Ιωάννα Πετροπούλου, «Έλλη Παπαδημητρίου. Σμύρνη 1906 – Αθήνα 1993. Από την μαρτυρία του ενός στην μαρτυρία των πολλών», περ. Αρχειοτάξιο, τχ. 4 (Μάιος 2002) 68-93.

Ο Μήτσος Παπαδηµήτρης (Αθήνα 1912-1995) µε καταγωγή από το Βελβενδό Κοζάνης, γεννήθηκε στην Αθήνα και φοίτησε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Ξεκίνησε να ασκεί τη δικηγορία στην περίοδο του µεσοπολέµου. Την ίδια περίοδο εντάσσεται στο Αγροτικό Κόµµα του Κώστα Γαβριηλίδη. Στη διάρκεια της Κατοχής εντάσσεται στις γραµµές του ΕΑΜ και εκλέγεται αντιπρόσωπος Μακεδονίας-Θράκης στο Εθνικό Συµβούλιο της ΠΕΕΑ. Μετά την απελευθέρωση, εκλέχθηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕ (Αγροτικό Κόµµα Ελλάδας) και συµµετείχε στον πολιτικό συνασπισµό του ΕΑΜ. Το 1947 εξορίστηκε στην Ικαρία, από όπου δραπέτευσε για να ενταχθεί στο Δηµοκρατικό Στρατό (ΔΣΕ) και να αναλάβει εκ µέρους του ΑΚΕ, το Υπουργείο Γεωργίας στη δεύτερη προσωρινή κυβέρνηση τον Απρίλιο του 1949. Με την υποχώρηση του ΔΣΕ, εκπατρίστηκε και έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ρουµανία µέχρι τη µεταπολίτευση. Διετέλεσε Γραµµατέας και στη συνέχεια Πρόεδρος της «Κεντρικής Επιτροπής Επαναπατρισµού Πολιτικών Προσφύγων Ελλάδας» (ΚΕΠΠΕ), ενώ από το 1952, –µετά τον θάνατο του Κώστα Γαβριηλίδη– ανέλαβε γραµµατέας του ΑΚΕ. Επαναπατρίστηκε το 1975 και µετά την διάσπαση του ΚΚΕ, εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα µε το ζήτηµα του επαναπατρισµού των πολιτικών προσφύγων και προσέφερε νοµική βοήθεια στους επαναπατρισθέντες. Πέθανε τον Ιούλιο του 1995 στην Αθήνα.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε στο Massachusetts Institute of Technology, όπου απέκτησε δίπλωμα (SB) στη Φυσική (1970) και μεταπτυχιακό δίπλωμα (SM) στην Ηλεκτρολογική Μηχανική (1972) και αναγορεύτηκε διδάκτωρ (PhD) των Οικονομικών Επιστημών (1977). Από το 1977 έως το 1984 δίδαξε ως επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Έχει εργασθεί επίσης ως οικονομικός εμπειρογνώμων στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Federal Reserve Bank) των ΗΠΑ. Το 1988 εξελέγη τακτικός καθηγητής Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 2010 είναι ανώτερος εταίρος του Center for Financial Studies στο Πανεπιστήμιο Goethe της Φραγκφούρτης. Το 2011 επελέγη ως ο πρώτος κάτοχος (inaugural professor) της έδρας Μίνως Ζομπανάκης του Διεθνούς Χρηματοοικονομικού Συστήματος στο Πανεπιστήμιο Harvard.

Διετέλεσε Οικονομικός Σύμβουλος (1985-1993), Διευθυντής της Διεύθυνσης Οικονομικών Μελετών (1988-1993), Υποδιοικητής (1993-1994) και Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (1994-2002). Από τον Ιούνιο του 2002 έως τον Μάιο του 2010 ήταν ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ. Το Νοέμβριο του 2011 κλήθηκε να αναλάβει την προεδρία της Κυβέρνησης Συνεργασίας και διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ελλάδος έως τον Μάιο του 2012.

Έχει διατελέσει μέλος πολλών διεθνών επιτροπών και διοικητικών συμβουλίων, όπως του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ιδρύματος (1994-1998), του Financial Stability Board (2006-2010), της Economic and Financial Committee της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2002-2010), του Central Bank Governance Group (2002-2010), της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Εταιρείας Οικονομικών Επιστημών και της Trilateral Commission. Από το 1993 έως το 1995 ήταν πρόεδρος της μόνιμης Υποεπιτροπής Νομισματικής Πολιτικής της Επιτροπής των Διοικητών των Κεντρικών Τραπεζών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και πρόεδρος της Υποεπιτροπής Νομισματικής Πολιτικής του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ιδρύματος. Την περίοδο 1986-1987 ήταν μέλος της Επιτροπής Padoa-Schioppa, η οποία συστάθηκε από τον J. Delors και συνέταξε την Έκθεση Efficiency, Stability and Equity (Oxford University Press, 1987) για την οικονομική στρατηγική της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ενώ από το 1989 έως το 1990 συμμετείχε στην Επιτροπή Αγγελόπουλου, η οποία συνέταξε την Έκθεση «Σταθεροποίηση και Ανάπτυξη της Ελληνικής Οικονομίας».

Έχει δημοσιεύσει πολλά επιστημονικά άρθρα σε διεθνή περιοδικά και βιβλία για θέματα μακροοικονομικής θεωρίας και πολιτικής, χρηματοπιστωτικών αγορών και νομισματικής πολιτικής, καθώς και σχετικά με τις οικονομικές επιδόσεις, τη χρηματοοικονομική σταθερότητα και την άσκηση της οικονομικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διακρίσεις: Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος της Τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας (1999).

Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 2006.

Επαγγελματίας ρεπόρτερ που γεννήθηκε στο Κάϊρο και εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα το 1956.

Ο Δημήτριος Παπαδάς (Κρέστενα Ηλείας, 1903 - Αθήνα 198?), ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του Θεόδωρου Παπαδά και της Βασιλικής το γένος Λαλούντα. Εργάστηκε ως οικονομικός υπάλληλος σε διάφορες κρατικές υπηρεσίες ενώ από το 1942 ως το 1964 εργάστηκε στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους φθάνοντας στο βαθμό του επιθεωρητή. Σημαντική ήταν η δραστηριότητά του ως μέλους και προέδρου του Δ.Σ. του Συνδέσμου Σκιλλουντίων «Τα Κρέστενα» (ταμίας από την ίδρυση του Συνδέσμου, πρόεδρος τα έτη 1959-1960, 1962-1971 και αντιπρόεδρος τα έτη 1972-1974).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού σημειώματος και της διοικητικής ιστορίας: εκτενές χειρόγραφο βιογραφικό σημείωμα γραμμένο από τον ίδιο].

Ο Νικόλαος Παπαδάκης (Ρέθυμνο 1874 - Θεσσαλονίκη 1945) σπούδασε φιλολογία και αρχαιολογία στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Εργάστηκε ως καθηγητής ελληνικών στην Καισάρεια, την Κύπρο και την Αθήνα. Το 1911 διορίστηκε έφορος αρχαιοτήτων στη Θήβα και ενήργησε ανασκαφές στις γύρω περιοχές καθώς και στην Ερέτρια την Κορώνεια, την Οίτη κ.λπ. Από το 1926-1939 ήταν καθηγητής ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν διευθυντής του τμήματος Αρχαιοτήτων της Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας.
Δημοσίευσε διάφορες μελέτες σε αρχαιολογικά έντυπα και τιμήθηκε με το γαλλικό παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής (1925).
Ήταν κουμπάρος του αρχαιολόγου Αντώνιου Κεραμόπουλου.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου]

Ο Κώστας Παπαδάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1905, από τον Αντώνιο και την Στυλιανή Παπαδάκη. Το 1921 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και ο Παπαδάκης ολοκλήρωσε τις δύο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. Το 1923 ενεγράφη στην Φιλοσοφική Σχολή, την οποία όμως δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει για οικονομικούς λόγους. Το 1926, κατόπιν εξετάσεων, κατατάχθηκε ως αξιωματικός στον οικονομικό κλάδο του Βασιλικού Ναυτικού, και υπηρέτησε ως ταμίας και διαχειριστής σε πολεμικά πλοία. Για τα δημοκρατικά του φρονήματα και τη συμμετοχή του στην Αντίσταση το 1944, εξορίστηκε για σαράντα μέρες στην Ικαρία, τον Ιούλιο του 1947, και στην συνέχεια καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, ως εμπλεκόμενος στην συνωμοσία του Βασιλικού Ναυτικού. Η ποινή του μετριάστηκε αρχικά σε δεκαπέντε χρόνια φυλάκισης, στη συνέχεια σε δυόμισι και τελικά την εξέτισε σε ενάμισι χρόνο, στις φυλακές Αβέρωφ (1948- 10 Φεβρουάριου 1950).
Δημοσίευσε ποιήματά του και μεταφράσεις ποιημάτων, κυρίως αγγλόφωνων λυρικών ποιητών, όπως των Τζορτζ Γκόρντον Μπάυρον, Πέρσι Σέλλεϋ, Τζον Κητς, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Ουώλτ Ουίτμαν, Χένρι Γουόντσγουερθ Λονγκφέλοου, Κάθριν Μάνσφιλντ, στην Πνοή, τη Νέα Εστία, και άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Στα ελληνικά απέδωσε και πολλά ποιήματα της αμερικανίδας ποιήτριας Ρουθ Χάρμον, με την οποία συνδέθηκε ιδιαίτερα μέσω αλληλογραφίας. Σταθμός στην ζωή του υπήρξε η Μαρία Πολυδούρη καθώς και ο στενός δεσμός του με τον κοινό τους φίλο, Γιάννη Χονδρογιάννη.
Στην φυλακή, έγραψε και το θαλασσινό παραμύθι Ο Πολυνούσης από το φεγγάρι (1948). Μετέφρασε τα μυθιστορήματα Μαύρη καλλονή της Άννας Σιούελ και Περιπέτειες του Ζεράρ, του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (1945).
Πέθανε στην Αθήνα το 1973.
Το έργο του εκδόθηκε μετά θάνατον από την Σοφία Παπαδάκη, με τίτλο Μια ζωή με την ποίηση (1976).

[Πηγή: Υποφάκελοι 10.2, 11.6 και 13.4 του αρχείου∙ Ζήρας Αλέξης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης∙ Αργυρίου Αλέξανδρος, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 6, Εκδοτική Αθηνών∙ Γιάκος Δημήτρης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 10, Χάρη Πάτση.]

Έλληνας δημοσιογράφος και ποιητής από το Βάτο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος πεσών στο Αλβανικό μέτωπο.

Αντάρτης του ΕΔΕΣ, μέλος της προσωπικής φρουράς του Ζέρβα.

Οπλαρχηγός από την Κρήτη.

Ο Ανδρέας Παπαγιαννόπουλος-Παλαιός ήταν αρχαιολόγος. Διεξήγαγε ανασκαφές στην Τίρυνθα, στις Μυκήνες και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου όπως συνάγεται από τις φωτογραφίες του αρχείου. Δεν αποκλείεται να συνεργαζόταν με τον αρχαιολόγο Απόστολο Αρβανιτόπουλο. Την περίοδο 1968-1970 ήταν γενικός γραμματέας του Ναυτικού Μουσείου.

Kαλαμάτα 1941 - Αθήνα 2009. Οικονομολόγος- Καθηγητής Πανεπιστημίου.
Ευρωβουλευτής από το 1989 έως το 2004. Μέλος των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών 1) Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Προστασίας Καταναλωτών, 2) Συνταγματικών Υποθέσεων και 3) Αναφορών. Πρόεδρος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ευρωπαϊκή Ένωση-Ουγγαρία. Μέλος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής ΕΕ-Κύπρος. Αντιπρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την προστασία των ζώων. Εισηγητής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με εκθέσεις για την κρίση των «τρελών αγελάδων», για τη Διάσκεψη Κορυφής για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Γιοχάνεσμπουργκ (Αύγουστος 2002), για τη νομοθεσία περί «περιβαλλοντικής ευθύνης», κ.ά.

Μακεδονομάχος από τις Σέρρες

Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου (Πάρος, 1868- Αθήνα 1951) ήταν στρατιωτικός. Προερχόμενος από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων προήχθη μέχρι το βαθμό του υποστρατήγου. Κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 υπηρέτησε με το βαθμό του υπολοχαγού ως επιτελικός αξιωματικός του αρχηγείου στρατού Θεσσαλίας. Από το 1899 έως το 1903 συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου. Πήρε μέρος και στους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 ενώ από το 1914 έως το 1917 διετέλεσε επιτελάρχης του 1ου σώματος στρατού. Λόγω των φιλοβασιλικών του πεποιθήσεων τέθηκε εκτός στρατεύματος κατά την περίοδο 1917-1920 και εξορίστηκε στην Αίγινα και τη Σαντορίνη. Ανακλήθηκε το Νοέμβρη του 1920 και προαχθείς σε συνταγματάρχη υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στη Ρώμη και τη Βέρνη. Αποστρατεύθηκε το 1922 με το βαθμό του υποστρατήγου. Ήταν υπουργός των Ναυτικών στην κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά με τον οποίον διατηρούσε στενή φιλία ενώ μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου πολιτεύτηκε στις Κυκλάδες με το συνδυασμό της Πολιτικής Ανεξαρτήτου Παρατάξεως Κοτζιά-Μανιαδάκη-Τουρκοβασίλη. Συνέγραψε το έργο «Περί Στρατού» , διάφορες μονογραφίες και μελέτες ενώ υπήρξε συνεργάτης της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας».
Το 1909 παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Δημοσθ. Ευγενίδη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτριο και την Αργυρώ (Ηρώ). Ο γάμος τους έγινε στο παρεκκλήσι των ανακτόρων με παρανύμφους τη βασιλίσσα Όλγα και το διάδοχο Κωνσταντίνο, ο οποίος βάπτισε αργότερα και το γιο του Δημήτριο.
Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα και μετάλλια:Μεγαλόσταυρος του Στέμματος της Ρουμανίας (1938), Μεγαλόσταυρος του Ιταλικού Τάγματος του Στέμματος (1938), ταξιάρχης της Λεγεώνος της Τιμής (από Γαλλία το 1938), Μεγαλόσταυρος του Ιαπωνικού Τάγματος (το 1939).

Φιλικός, αγωνιστής και πρωτεργάτης της εξέγερσης στη Χαλκιδική. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Κωνσταντίνο Παπαδάτο το 1819. Ως Απόστολος της Φιλικής Εταιρείας θα σταλεί στη Μακεδονία για να προετοιμάσει τον ξεσηκωμό των κατοίκων της.

Η Ελένη Παπάζογλου γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1916 (;). Φοίτησε στα Εκπαιδευτήρια Φερίκιοϊ και στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο. Μετακόμισε οικογενειακά στη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε. Σπούδασε πιάνο με τον Λώρη Μαργαρίτη. Εργάστηκε από το 1952 έως το 1990 στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης ως καθηγήτρια πιάνου. Πολλοί μαθητές της ακολούθησαν καριέρα σολίστ με υψηλές διακρίσεις. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 2014.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Ο Αβραάμ Παπάζογλου ήταν κριτικός, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, εκδότης και συγγραφέας. Μέσα από τις μεταφράσεις ελλήνων και τούρκων συγγραφέων, στα τουρκικά και τα ελληνικά αντιστοίχως, αλλά και την ανταπόκριση στον Τύπο των δύο χωρών γύρω από την πνευματική ζωή –βιβλία, εκθέσεις– εργάστηκε για την πνευματική γνωριμία και τη φιλία των δύο λαών. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1910. Aκολούθησαν δύο αδελφές, η Ελένη και η Θάλεια. Φοίτησε στο Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης και στη συνέχεια στη Σχολή S’Michel, για να εργαστεί κατόπιν στην επιχείρηση του πατέρα του. Ήταν μέλος της Y.M.C.A. (= Χ Α Ν) και μαζί με φίλους ίδρυσε τον όμιλο «Ζωγράφειο», όπου μελετούσαν τα σύγχρονα φιλολογικά και καλλιτεχνικά ρεύματα. Το 1927 επιμελήθηκε το «Λεύκωμα των Τελειοφοίτων του Ζωγραφείου», υπογράφοντας τα κείμενά του με το ψευδώνυμο Μάβρας. Έκτοτε έγραφε κριτικές, άρθρα, δοκίμια διηγήματα, ανταποκρίσεις και μετέφραζε κείμενα.
To διάστημα 1930-1933 επιμελήθηκε και εξέδωσε τη «Φιλολογική Πρωτοχρονιά», όπου συγκέντρωνε ποιήματα και πεζά κείμενα λογίων της Πόλης και άλλων.
Δεν στάθηκε δυνατόν να εξακριβώσουμε πότε εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στον πόλεμο του 1940 πολέμησε ως εθελοντής στο Αλβανικό Μέτωπο. Τα ίχνη του χάθηκαν στο τέλος του 1941, μετά από πιθανή σύλληψή του από τους Γερνανούς.
[Πηγές: Βιογραφικό σημείωμα που υπήρχε στο αρχείο από παλαιότερη ταξινόμησή του. Στοιχεία από το αρχείο].

Η Κατίνα Παξινού (Αικατερίνη Κωνσταντοπούλου) γεννήθηκε το 1900 στον Πειραιά. Ήταν κόρη του αλευροβιομηχάνου Βασιλείου Κωνσταντόπουλου και της συζύγου του Ελένης Μαλανδρίνου κι είχε έξι αδέρφια.

Η Κατίνα Παξινού πέρασε τα μαθητικά της χρόνια στη Σχολή Χιλ, στη Σχολή Καλογραιών της Τήνου και εσωτερική σε σχολείο της Ελβετίας. Το 1917 αποφοίτησε από το Κονσερβατουάρ της Γενεύης (Conservatoire de musique de Genève), ενώ είχε ήδη εμφανιστεί σε μουσικές εκδηλώσεις στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών και στο Βασιλικό Θέατρο. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Γιάννη Παξινό, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, την Έθελ και την Ιλεάνα (Ελένη). Το ζευγάρι χώρισε το 1923. Στη διάρκεια του γάμου της κι ώς το 1926 η Παξινού έλαβε μέρος σε παραγωγές λυρικού θεάτρου στην Αθήνα και συνέχισε τις μουσικές σπουδές της στην Κωνστάντζα της Ρουμανίας, τη Βιέννη και το Βερολίνο. Στη σκηνή εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1920, ερμηνεύοντας το ρόλο της Βεατρίκης στο ομότιτλο, γραμμένο ειδικά για την Παξινού, μελόδραμα του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Ο Αλέξης Μινωτής κι η Κατίνα Παξινού γνωρίστηκαν το 1928. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η Παξινού ξεκίνησε τη συνεργασία της με το θίασο Κοτοπούλη, στο έργο του Ανρύ Μπατάιγ Η γυμνή γυναίκα. Το 1931, εν αναμονή της έναρξης λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου, η Παξινού κι ο Μινωτής συνεργάστηκαν με τον Αιμίλιο Βεάκη. Στην κρατική σκηνή ανέλαβαν πρωταγωνιστικούς ρόλους από την πρώτη παραγωγή της (Αγαμέμνων του Αισχύλου 1932) ως το 1941. Μάρτιο του 1940 παντρεύτηκαν στην Αθήνα κι η Παξινού έφυγε για το Λονδίνο, όπου υποδύθηκε την κυρία Άλβιγκ στους Βρικόλακες του Ίψεν (Duchess Theatre, θίασος του Charles Cochran).

Το 1941 ο Μινωτής συνελήφθη από τους Γερμανούς, οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, δραπέτευσε και κατέφυγε στη Χίο, συνελήφθη εκ νέου και φυλακίστηκε. Το 1942 διέφυγε στην Τουρκία, στο Κάιρο και από εκεί, με διπλωματικό διαβατήριο, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε εγκατασταθεί μετά από περιπέτειες η Παξινού.

Έως το 1950 ζήσανε στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, έλαβαν μέρος σε αντιπολεμικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις κι ενέργειες κι εμφανίστηκαν στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1943 η Κατίνα Παξινού υποδύθηκε την Πιλάρ στην κινηματογραφική ταινία του Σαμ Γουντ Για ποιον χτυπά η καμπάνα, ερμηνεία για την οποία τιμήθηκε τον επόμενο χρόνο με το Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου. Το 1949 τιμήθηκε με το βραβείο Κοκτώ για την ερμηνεία της στην κινηματογραφική απόδοση του έργου του Ευγένιου Ο’Νηλ Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, σε σκηνοθεσία του Ντάντλεϋ Νίκολς. Το 1951 υποδύθηκε τη Μπερνάρντα Άλμπα στη Νέα Υόρκη (The American National Theatre and Academy Playhouse). Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο Δελφών, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή, με τον ίδιο στο ρόλο του Οιδίποδα και την Παξινού στο ρόλο της Ιοκάστης. Ακολούθησαν περιοδεία του κρατικού θιάσου στις ΗΠΑ και παράλληλη ανεξάρτητη κινηματογραφική και θεατρική δραστηριότητα των Παξινού και Μινωτή στην Αγγλία και την Αμερική.

Το 1953 το ζευγάρι ήρθε σε ρήξη με το Γιώργο Θεοτοκά. Από το 1955 –όταν ο Αιμίλιος Χουρμούζιος ανέλαβε τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου– ως το 1968 διατήρησαν μόνιμη συνεργασία με την κρατική σκηνή ως πρωταγωνιστές, ο Μινωτής και ως σκηνοθέτης, σε έργα του παγκόσμιου σύγχρονου και κλασικού ρεπερτορίου και τα καλοκαίρια σε αρχαίες τραγωδίες, στο πλαίσιο των φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών.

Τον Αύγουστο του 1968 ο Μινωτής κι η Παξινού ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους από το Εθνικό Θέατρο και δημιούργησαν δικό τους θίασο, με τον οποίο έδωσαν παραστάσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ως το 1973. Ο τελευταίος ρόλος της Κατίνας Παξινού ήταν η Μάνα Κουράγιο στο ομότιτλο έργο του Μπρεχτ. Πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου 1973.

Κορυφαίες μορφές του ελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα, η Κατίνα Παξινού κι ο Αλέξης Μινωτής είχαν διεθνή αναγνώριση κι ακτινοβολία και τιμήθηκαν επανειλημμένως για την καλλιτεχνική προσφορά τους.

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο: Πλάτων Μαυρομούστακος, «Χρονολόγιο», στο Πλάτων Μαυρομούστακος (επιμ.), Παξινού – Μινωτής. Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1997, σ. 19-60].