Παπασπύρου - Καραδημητρίου, Ευθυμία
- Φυσικό Πρόσωπο
Παπασπύρου - Καραδημητρίου, Ευθυμία
Ο Νικόλαος Παππαρόδου (Λαμία 1902-Αθήνα 1980;) ήταν στρατιωτικός. Γιος του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Παπαρρόδου και αδελφός του Ιωάννη, που έπεσε ηρωικά στον ελληνογερμανικό πόλεμο του 1941, ο Νικόλαος Παπαρρόδου πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, στον πόλεμο του 1940-41 και στον εμφύλιο πόλεμο. Διετέλεσε, ανάμεσα σε άλλα, στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτων (1948-1950), διοικητής Β΄ Σώματος Στρατού (1956), Διοικητής Σχολής Εθνικής Αμύνης (1955-1956), υπαρχηγός αναπληρωτής Αρχηγού ΓΕΣ (1959, οπότε και αποστρατεύτηκε). Από το 1965 ως το 1967 ήταν Αρχηγός του Στρατιωτικού Οίκου της Αυλής (ΣΟΑΜ). Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Ο.Π.Α.Π. και υπήρξε πρωταθλητής σπάθης και μετείχε στην εθνική οπλομαχητική ομάδα. Μετείχε επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (1936) και σε άλλους διεθνείς αγώνες.
Ο Παπαρρόδου ήταν ευρυμαθής και γνώστης πολλών ξένων γλωσσών. Έγραψε στρατιωτικά βιβλία και μετέφρασε έργα ξένων λογοτεχνών.
Ο Παπαρρόδου ήταν παντρεμένος με τη Βούλα Ροντήρη.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: Who is Who, 1965]
Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος, γιος του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1843. Σπούδασε νομικά και το 1866 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής. Θέμα της διατριβής του ήταν οι περί ποινής θεωρίες του Πλάτωνος. Μελέτησε τους αρχαίους συγγραφείς, νεώτερα συγγράμματα ηθικής και φιλοσοφίας, και δημοσίευσε σε περιοδικά μελέτες με φιλοσοφικά, φιλολογικά και ιστορικά θέματα. Η πρώτη του δημοσίευση «Σκέψεις ενός ληστού ή η καταδίκη της κοινωνίας» (1861) έγινε σε ηλικία 16 ετών. Άλλες μελέτες του είναι «Τα καθήκοντα του ανθρώπου ως χριστιανού και ως πολίτου» και «Περί αποκρύφων ευαγγελίων», την οποία διάβασε στον Παρνασσό ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του. Συνέγραψε επίσης το σχολικό βοήθημα Σύνοψις της ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως (1869).
Εξέδωσε την μονόπρακτη πολιτική κωμωδία Συζύγου εκλογή (1868), η οποία παραστάθηκε στα θέατρα της εποχής και μεταφράστηκε στα γαλλικά (από τον Αιμίλιο Λεγκράν) και στα ιταλικά (από τον Φρ. Ντε Σιμονέ-Μπράουερ), καθώς και την πεντάπρακτη κωμωδία Αγορά (1871), σε πεζό λόγο. Δημοσίευσε επίσης τους Χαρακτήρες (1870), μία σύνθεση πεζών και έμμετρων διαλόγων.
Συγκαταλέγεται στην αθηναϊκή ρομαντική σχολή. Οι πρώτοι του στίχοι, γραμμένοι το 1864, εκδόθηκαν το 1916. Το 1866 βραβεύθηκε η ποιητική συλλογή του Στόνοι στον βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό. Άλλα ποιητικά έργα του είναι η συλλογή Χελιδόνες (1867) και τα «επικολυρικά» Ορφεύς και Πυγμαλίων (1869).
Σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος, και πέθανε τον Μάρτιο του 1873 από εγκεφαλική συμφόρηση.
[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 8• Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12]
Ο Αντώνιος Παπαπαντολέων (Αγρίνιο 1913- Αθήνα ;) περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Αγρίνιο και το 1934 διορίστηκε στην Π.Α.Ε. Γενικών Αποθηκών Αγρινίου. Το 1942 προάχθηκε σε διευθυντή του υποκαταστήματος Αγρινίου και το 1955 σε διευθυντή του υποκαταστήματος Πατρών. Μετά την παραίτησή του από την υπηρεσία (1955) εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις (εταιρεία «ΕΜΕΛ Αντ. Κ. Παπαπαντολέων»).
Ο Παπαπαντολέων έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1940 και στη διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στον ΕΔΕΣ και ήταν πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής ΕΔΕΣ επαρχίας Τριχωνίδος (είχε το ψευδώνυμο Κατσαντώνης) . Συνελήφθη 3 φορές από τους Ιταλούς και τον Μάϊο του 1944 από τους Γερμανούς. Κλείσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ από όπου και απελευθερώθηκε κατά την αποχώρηση των Γερμανών τον Σεπτέμβριο του 1944. Το 1944 στρατεύθηκε και έλαβε μέρος στην καταστολή του κινήματος του Δεκεμβρίου του 1944.
Το 1945 διετέλεσε ιδιαίτερος στο γραφείο του τότε υπουργού Εσωτερικών Κωνσταντίνου Τσάτσου, ενώ το 1950 ήταν υποψήφιος με το Εθνικό Κόμμα του Ναπολέοντα Ζέρβα στην Αιτωλοακαρνανία. Το 1964 ήταν μέλος της Ένωσης Κέντρου.
Ο Παπαπαντολέων ίδρυσε και μετείχε σε διάφορους συλλόγους Αγρινιωτών και Αιτωλοακαρνάνων: Σύλλογος των Συλλόγων των εν Αθήναις Τριχωνίων, Σύλλογος Ιστορικών Μελετών Ιερού Αγώνος Στερεάς Ελλάδος, Σύλλογος των εν Αθήναις Αγρινιωτών «Ο Άγιος Χριστόφορος», Σύνδεσμος Ρουμελιωτών Ελλάδος. Το 1976 ίδρυσε τη Συντονιστική Επιτροπή Τριχωνίων για το διαχωρισμό του νομού Αιτωλοακαρνανίας.
Ο Παπαπαντολέων έγραψε πλήθος άρθρων σε εφημερίδες της Αιτωλοακαρνανίας σχετικά με την Εθνική Αντίσταση και για τοπικά θέματα.
Ο Παπαπαντολέων ήρθε σε σύγκρουση την περίοδο της Κατοχής με τον Γεώργιο Παπαϊωάννου (αρχηγό του ένοπλου τμήματος του ΕΔΕΣ Τριχωνίδος, ΕΟΕΑ) με αντικείμενο την ηγεσία του τμήματος Τριχωνίδος. Η έριδα αυτή συνεχίστηκε και στα επόμενα χρόνια (μέχρι το 1974-77) στη διάρκεια των οποίων οι δύο πλευρές φρόντισαν με δημοσιεύματα στον Τύπο της Αιτωλοακαρνανίας να υποστηρίξουν τις απόψεις τους δημοσιεύοντας άρθρα για την Εθνική Αντίσταση στα οποία τονιζόταν ο ηγετικός τους ρόλος. Η ένταση οξύνθηκε το 1969 οπότε με βάση το Ν.Δ. 179 του 1969 αναγνωρίστηκαν οι εθνικιστικές αντιστασιακές οργανώσεις. Η επιτροπή της ΔΕΠΑΘΑ αναγνώρισε ως αρχηγό του ΕΔΕΣ Τριχωνίδος τον Παπαϊωάννου. Το γεγονός στάθηκε αφορμή για μια σειρά αντεγκλήσεων τόσο υπηρεσιακά στη ΔΕΠΑΘΑ όσο και στον τοπικό τύπο. Ο Παπαπαντολέων προσέφυγε, μάλιστα, στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της απόφασης. Φαίνεται ότι η σειρά άρθρων του στον τοπικό τύπο για την Εθνική Αντίσταση (1971-1974 κυρίως 1973-1974) είχε αφορμή το γεγονός αυτό.
Εκτός από τα άρθρα του είναι συγγραφέας του βιβλίου Ο μυστικός αγώνας της εθνικής αντιστάσεως ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ. Απόρρητα έγγραφα – άγνωστες πτυχές. Το χρέος μου προς την αλήθεια 55 χρόνια μετά, Ελεύθερη σκέψις, Αθήνα 1997
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου]
Παπαπαναγιωτόπουλου, οικογένεια
Ο Αντώνιος Παπαπάνος ήταν δικηγόρος. Η Ελένη ήταν γυναίκα του και είχαν δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και την Αθηνά.
Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου (Καρπενήσι, 2 Φεβρουαρίου 1877 – Αθήνα, 1 Φεβρουαρίου 1940) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, ποιητής, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης και ακαδημαϊκός, υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας στο γλωσσικό ζήτημα.
Οι γονείς του ήθελαν να σπουδάσει γιατρός εκείνος όμως προτίμησε την Ζωγραφική. Από το 1908 μέχρι το 1910 βρισκόταν στο Παρίσι, από όπου αρθρογραφούσε για την εφημερίδα "Εμπρός", στην οποία και δημοσίευσε το πρώτο διήγημα και πεζογράφημα του "Τα Παρισινά Γράμματα", το οποίο και προκάλεσε μεγάλη και παγκόσμια αίσθηση και εντύπωση και τα οποία και κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατό του σε έναν τόμο με τον τίτλο "Φιλολογικά Χρονογραφήματα". Επιστρέφοντας από το Παρίσι συνέχισε να εργάζεται ως ανταποκριτής, αρθρογράφος και ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα "Εμπρός" για άλλα 3 χρόνια.
Μεταξύ 1912 και 1916 είχε λάβει τις θέσεις νομάρχη Ζακύνθου, Κυκλάδων, Μεσσηνίας και Λακωνίας. Το 1918 ανέλαβε τη θέση του Διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης και στη συνέχεια (και μέχρι τον θάνατό του) πρόεδρος του μονίμου καλλιτεχνικού συμβουλίου της. Διετέλεσε καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Υπήρξε τακτικός τεχνοκριτικός στην εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα. Το 1938 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (έδρα Λογοτεχνίας, τάξη Γραμμάτων και Τεχνών).
Η πρώτη εμφάνιση του Παπαντωνίου στα γράμματα έγινε με σατιρικούς στίχους τους οποίους είχε γράψει όταν ήταν ακόμη μαθητής και είχαν δημοσιευτεί στο βραχύβιο σατιρικό περιοδικό "Αί Μηχανορραφίαι" με τον Νικόλαο Κουντουριώτη και Ιωάννη Δεληκατερίνη. Το 1918 εξέδωσε το διήγημα και πεζογράφημά του "Τα Ψηλά Βουνά".
Έργα του: Πολεμικά Τραγούδια (1898), Χελιδόνια (1920), Πεζοί Ρυθμοί (1922), κ.ά.
Ο Χαράλαμπος Παπανικολάου γεννήθηκε στην Λίμνη Ευβοίας το 1915. Αποφοίτησε με άριστα από την Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας το 1937 και διορίσθηκε στο Δημοτικό Σχολείο Λευκούδας Σερρών, θέση στην οποία παρέμεινε ως στο 1947. Το 1947 τέθηκε σε κατάσταση ειδικής διαθεσιμότητας λόγω των πολιτικών φρονημάτων του, στο πλαίσιο του ψηφίσματος «περί εξυγιάνσεως Δημοσίων Υπηρεσιών». Αποκαταστάθηκε το 1951 μετά την κατάργηση του ψηφίσματος. Από το 1952 έως το 1960 δούλεψε στο 1ο και το 2ο Δημοτικό Σχολείο Σοχού Θεσσαλονίκης και από το 1960 έως το 1972 δούλεψε σε διάφορα δημοτικά σχολεία στην πόλη της Θεσσαλονίκης, σε ορισμένα από τα οποία διετέλεσε και διευθυντής.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου
H Βασιλική Παπανικολάου, το γένος Κονδύλη, γεννήθηκε το 1922 στην Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης το 1944 και στην συνέχεια εργάστηκε στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Από το 1947 έως το 1961 δούλεψε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Σοχού Θεσσαλονίκης και από το 1961 έως το 1975 σε διάφορα σχολεία στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Στα νεανικά της χρόνια ασχολήθηκε με το άλμα εις ύψος και δραστηριοποιήθηκε στη ΧΕΝ. Υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια κατηχήτρια στην επαρχία Λαγκαδά, στη Θεσσαλονίκη και στη Χριστιανική Ένωση Γονέων.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου
Παπανδρέου, Γιώργος (Θεσπρωτία)
Παπανδρέου, Γεώργιος, Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας (6 Οκτωβρίου 2009 – 11 Νοεμβρίου 2011)
Ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου είναι Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πολιτικός, βουλευτής και πρώην πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (8 Φεβρουαρίου 2004 – 18 Μαρτίου 2012), ενώ διετέλεσε και 11ος πρωθυπουργός της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας (6 Οκτωβρίου 2009 – 11 Νοεμβρίου 2011), μετά τη νίκη του κόμματος στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009.
Γεννήθηκε το 1952 στο Σαιντ Πωλ (St. Paul) της Μινεσότα των Ηνωμένων Πολιτειών (ΗΠΑ). Την περίοδο εκείνη ο πατέρας του, ο μετέπειτα πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, κατείχε πανεπιστημιακή έδρα στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα (University of Minnesota). Μητέρα του είναι η Μαργαρίτα Τσαντ, από το Έλμχερστ (Elmhurst) του Ιλινόι των ΗΠΑ. Είναι επίσης εγγονός του πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Γενέτειρα της πολιτικής οικογένειας Παπανδρέου είναι το Καλέντζι της Αχαΐας.
Σπούδασε κοινωνιολογία στο Amherst College στη Μασσαχουσέττη των ΗΠΑ, την περίοδο 1970-1975, πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην κοινωνιολογία της ανάπτυξης στο London School of Economics, Ηνωμένο Βασίλειο (1975-1977). Έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Στοκχόλμη και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Κέντρο Διεθνών Σχέσεων στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Harvard. Έχει εργαστεί στις Η.Π.Α., στη Σουηδία και στον Καναδά. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και σουηδικά.
1888 Γεννιέται στο Καλέντζι της Αχαΐας ο Γεώργιος, τρίτο παιδί του παπα-Ανδρέα Σταυρόπουλου
1901 Τα παιδιά του παπα-Ανδρέα Σταυρόπουλου, Γεώργιος και Νικόλαος, επισημοποιούν με αίτησή τους στη Νομαρχία την αλλαγή του επιθέτου τους από Σταυρόπουλος σε Παπανδρέου.
1904 Ο Γ. Παπανδρέου εγγράφεται στη Νομική Σχολή Αθηνών
1907 Συλλαμβάνεται για συμμετοχή σε απαγορευμένη φοιτητική διαδήλωση και προφυλακίζεται για 27 μέρες στις φυλακές Αβέρωφ. Γνωρίζεται με τη φοιτήτρια της Φιλολογίας Σοφία Μινέικο.
1909-1911 Αποφοιτά με άριστα από τη Νομική Αθηνών και αφού υπηρετεί (1909-1911) τη στρατιωτική του θητεία, μεταβαίνει στη Γερμανία με υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στις Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες.
1912 Με την έκρηξη των Bαλκανικών Πολέμων διακόπτει τις σπουδές του και επιστρέφει στην Ελλάδα.
1913 Nυμφεύεται τη Σοφία. Επιστρέφει στη Γερμανία για συνέχιση των σπουδών του
1914 Bερολίνο. Πρώτη συνάντησή του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο προσφωνεί εκ μέρους του Ελληνικού Ακαδημαϊκού Συνδέσμου. Επιστρέφει στην Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και εντάσσεται στο Κόμμα των Φιλελευθέρων.
1915 Διορίζεται νομάρχης Λέσβου από τον Ελευθ. Βενιζέλο.
1916 Αναλαμβάνει διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθ. Βενιζέλου.
1917 Διορίζεται γενικός διοικητής Αιγαίου, με έδρα τη Χίο.
1919 Xίος. Tο ζεύγος Γεωργίου και Σοφίας Παπανδρέου αποκτούν το πρώτο παιδί τους, τον Ανδρέα.
1920 Aναμειγνύεται στην πολιτική για πρώτη φορά συμμετέχοντας στις εκλογές ως ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής Λέσβου, αλλά δεν εκλέγεται.
1921 Καταδικάζεται από Στρατοδικείο σε 18μηνη φυλάκιση για άρθρο του στην εφημερίδα «Πατρίς», με το οποίο ζητούσε την παραίτηση του βασιλέα Κωνσταντίνου. Εκτίει 4 μήνες, καθώς το Αναθεωρητικό Δικαστήριο ακυρώνει την προηγούμενη απόφαση.
1923 Yπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά.
1925 Yπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Ανδρέα Μιχαλακόπουλου. Αντιτάσσεται στη δικτατορία Πάγκαλου και εκτοπίζεται στη Νάξο.
1926 Eκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το Kόμμα των Φιλελευθέρων.
1928 Eπανεκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το K.Φ. Αποκτά από τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Κυβέλη, τον δεύτερο γιο του, Γιώργο.
1930 Yπουργός Παιδείας μέχρι τον Μάιο του 1932.
1932-1933 Επανεκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το K.Φ. στις εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου 1932 και της 5ης Μαρτίου 1933. Yπουργός στην τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου.
1935 Διαφωνεί με το Bενιζελικό Kίνημα της 1ης Μαρτίου. Ιδρύει το Δημοκρατικό Κόμμα, που απέχει από τις μονόπλευρες εκλογές της 9ης Ιουνίου. Αντιδρά έντονα στην επαναφορά της βασιλείας. Mετά την παλινόρθωση του Γεωργίου Β΄ εξορίζεται στη Μύκονο.
1936 Εκλέγεται με το κόμμα του Δημοκρατικού Συνασπισμού.
1938-1940 Σφοδρός πολέμιος του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, εκτοπίζεται στα Κύθηρα και στην Aνδρο. Aπελευθερώνεται τον Nοέμβριο του 1940.
1941-1944 Oργανώνεται στην Αντίσταση.
1942 Συλλαμβάνεται για αντιστασιακή δράση από τις ιταλικές αρχές κατοχής και φυλακίζεται για τρεις μήνες στις φυλακές Αβέρωφ.
1944 Διαφεύγει στην Αίγυπτο. Στις 26 ορκίζεται πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Τον επόμενο μήνα σχηματίζει τη δεύτερή του κυβέρνηση. Πρωταγωνιστεί στη σύναψη της Συμφωνίας της Καζέρτας (26 Σεπτ.). Στις 18 Οκτ. φθάνει πρωθυπουργός στην απελευθερωμένη Αθήνα.
1946 Συναρχηγός της Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως, εκλέγεται βουλευτής Αχαΐας. Στη διάρκεια του Εμφυλίου αναλαμβάνει υπουργεία στις κυβερνήσεις Παναγιώτη Πουλίτσα και Δημητρίου Μαξίμου.
1950 Μετά το τέλος του Eμφυλίου, επικεφαλής του «Κόμματος Γ. Παπανδρέου», κερδίζει 35 έδρες. Στην κυβέρνηση Nικολάου Πλαστήρα ορίζεται αντιπρόεδρος και υπουργός Εσωτερικών και Δημοσίας Τάξεως.
1950-1951 Aντιπρόεδρος στις κυβερνήσεις Σοφοκλή Βενιζέλου, αναλαμβάνει τα υπουργεία Παιδείας και Συντονισμού. Διαφωνεί με τον Σ. Βενιζέλο, παραιτείται από την κυβέρνηση και εγκαταλείπει το Κόμμα Φιλελευθέρων. Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 αποτυγχάνει να εκλεγεί βουλευτής.
1952 Επανεκλέγεται, συνεργαζόμενος με τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου.
1953 Συναρχηγός του Κ.Φ. και το 1954 μόνος αρχηγός του.
1956 Στις εκλογές κατέρχεται ως ηγέτης της Δημοκρατικής Παρατάξεως (κεντρώα κόμματα, ΕΔΑ) και κερδίζει την πρώτη θέση σε ψήφους.
1957 Αντικαθίσταται στην αρχηγία του K.Φ. από τον Σ. Βενιζέλο και το 1958 αποχωρεί από αυτό.
1961 Aρχηγός της Ενώσεως Κέντρου. Mετά τις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου (η ΕΡΕ του Kωνσταντίνου Kαραμανλή πήρε το 50,80% και 176 έδρες και η Eνωση Κέντρου το 33,65% και 100 έδρες), καταγγέλλει το αποτέλεσμα ως προϊόν «βίας και νοθείας» και κηρύσσει τον «Ανένδοτο Αγώνα».
1963 Eκλογές της 3ης Νοεμβρίου. H E.K. αναδεικνύεται πρώτο κόμμα (42% και 138 έδρες) και σχηματίζει κυβέρνηση
1964 Στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου, η E.K. θριαμβεύει (52,8% και 171 έδρες) και σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
1965 Στις 15 Ιουλίου, μετά την άρνηση του βασιλιά Kωνσταντίνου να επιτρέψει στον πρωθυπουργό να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, προκαλείται κρίση. Ο Γ. Παπανδρέου γνωστοποιεί στον βασιλιά ότι θα υποβάλει την παραίτησή του και εκείνος σπεύδει να ορκίσει κυβέρνηση από «αποστάτες» βουλευτές της E.Κ.
1967 Δικτατορία. O Γ. Παπανδρέου συλλαμβάνεται και κρατείται για ένα περίπου μήνα στο Πικέρμι.
1968 (31/10) O Γ. Παπανδρέου φεύγει από τη ζωή. Η κηδεία του, στις 3 Nοεμβρίου, εξελίσσεται σε ένα τεράστιο αντιδικτατορικό συλλαλητήριο.
Παπαμαρκάκη, Σωτήρη, οικογένεια
Οικογένεια με αφετηρία τη Σμύρνη.
Χαράλαμπος (1857-1929), Κωνσταντίνος, γιος του Χαράλαμπου (1894-1970), Χαράλαμπος, γιος του Κωνσταντίνου (1926-2004) και Σωτήρης, γιος του Χαράλαμπου (γεν. 1960).
Το 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένεια πήγε στην Αθήνα, στη συνέχεια μετακινήθηκε στα Χανιά της Κρήτης, για να καταλήξει στον Βόλο.
Παπακώστας, Σεραφείμ, Αρχιμανδρίτης
Αρχιμανδρίτης, θεολόγος και επικεφαλής της Αδελφότητας Θεολόγων "Η Ζωή".
Ο Άγγελος Παπακώστας γεννήθηκε στην Αρίστη Ζαγορίου το 1903. Αφού ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Διορίστηκε Καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης και υπηρέτησε στην Πρέβεζα, στην Κόνιτσα, στην Ιερατική Σχολή Κορίνθου, στην Εμπορική Σχολή Πειραιώς, σε Γυμνάσια της Αθήνας και, μεταπολεμικά, ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και στο Ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών. Υπήρξε βοηθός του ιστοριοδίφη και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη κατά τα τελευταία έτη της ζωής του (1941-1945). Πέθανε στην Αθήνα το 1981.
Έχει δημοσιεύσει τα ακόλουθα άρθρα και μελέτες:
• Η παρά την Αρίστην Ιερά Μονή Παναγίας της Σπηλαιωτίσσης, 1936
• Το εις Γεράνια Μοναστήρι του Οσίου Παταπίου, 1939
• Γνωστά και άγνωστα χειρόγραφα του Βηλαρά, 1941
• Αγώνες και θυσίες Βορειοηπειρωτών στο Είκοσι Ένα, 1945
• Σύντομος Χρονογραφία της Ηπείρου, 1945
• Οι Παναγίες του Παπαδιαμάντη, 1947 (αυτοτελής έκδοση)
• Γιάννης Βλαχογιάννης, Νέα Εστία, 1948
• Το έργο του Κοσμά του Αιτωλού στη Β. Ήπειρο, 1949
• Άνθη Ευλαβείας εις την μετάστασιν της Θεομήτορος Μαρίας (επιμέλεια, σημειώσεις), 1950 (αυτοτελής έκδοση)
• Η Αλύτρωτος Ήπειρος, 1951
• Εκλογή από την προσωπική αλληλογραφία του Γιάννη Βλαχογιάννη, Νέα Εστία, 1955
• 28 Οκτωβρίου 1940, 1960
• Ο Κοσμάς ο Αιτωλός στο Ζαγόρι, 1962
• Ιστορίας της πολιορκίας των Ιωαννίνων εξ ανεκδότου χειρογράφου Ψαλίδα αποκειμένου εις τα ιστορικά αρχεία Βλαχογιάννη, 1962 (αυτοτελής έκδοση)
• Η συμβολή της Ηπείρου εις την επανάστασιν του Εικοσιένα (Ζαγόρι), 1966
• Ιστορική ανθολογία Ηπείρου (ανέκδοτα Σουλιωτών αγωνιστών του Εικοσιένα), 1973
• Απομνημονεύματα Σουλιώτου αγωνιστού του Εικοσιένα Σ. Τζίπη γραμμένα στην Κέρκυρα από τον Κουμπάρο του Ιω. Δουσμάνη, 1979 (αυτοτελής έκδοση)
• Στρατηγού Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα» (μεταγραφή, εισαγωγή, σημειώσεις), Αθήνα 1983 (post mortem αυτοτελής έκδοση)
[Πηγή βιογραφικού: https://izagori.gr, με δικές μας διορθώσεις και προσθήκες]
Παπακώστα, Κατερίνα, Υφυπουργός Υγείας (9 Ιουνίου 2014 – 26 Ιανουαρίου 2015)
Η Κατερίνα Παπακώστα είναι Ελληνίδα πολιτικός και πρώην βουλευτής. Είναι πρόεδρος του νέου κόμματος «Νέα Ελληνική Ορμή» (Ν.Ε.Ο.), ενώ έχει διατελέσει υφυπουργός Υγείας στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2014 και υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη στην κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα το 2015.
Παπακωστόπουλος, Παναγιώτης Γ.
Παπακωνσταντίνου, Κωνσταντίνος
Νομικός και πολιτικός, πρόεδρος της Βουλής και αντιπρόεδρος της τελευταίας κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή. Γεννήθηκε στην Καστανιά Κορινθίας και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το 1945 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής το 1946, το 1950 με το Λαϊκό Κόμμα, καθώς και το 1952, με τον Ελληνικό Συναγερμό υπό τον Α. Παπάγο. Υπηρέτησε ως υφυπουργός (Συγκοινωνιών) του Κ. Καραμανλή στο υπουργείο Δημοσίων Έργων το 1954-55.
Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας και μετά τις εκλογές του 1956 το υπουργείο Δικαιοσύνης. Εξακολούθησε να εκλέγεται στην Κορινθία με τη σημαία της ΕΡΕ το 1958, 1961, 1963 και 1964, και υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών από το 1958 ως το 1961 και Δικαιοσύνης το 1961-63. Με την τελευταία αυτή ιδιότητά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πρότασης για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1963, η οποία δεν προωθήθηκε μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Το 1967 ήταν και πάλι υπουργός Οικονομικών στη βραχύβια κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Π. Κανελλόπουλο.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, επανήλθε στο προσκήνιο ως ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κ. Καραμανλή. Ανέλαβε το κρίσιμο υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ενώ μετά τις εκλογές του 1974 έγινε πρόεδρος της Βουλής. Επανεξελέγη το 1977 και το 1981. Υπήρξε αντιπρόεδρος στην τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή το 1977-80, καθώς και στην κυβέρνηση Ράλλη (1980-81). Αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική το 1985.
Ο Νίκος Παπακυριαζής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940. Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Ιατρική στο ΑΠΘ. Απέκτησε την ειδικότητα της Παθολογικής Ανατομικής το 1969 και της Κυτταρολογίας το 1970. Το διάστημα 1971-1972 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο και το 1972 έγινε διδάκτορας στο ΑΠΘ.
Το 1965 διορίστηκε σε θέση βοηθού στο Εργαστήριο Γενικής Παθολογίας και Παθολογικής Ανατομικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Επιμελητής στο ίδιο εργαστήριο από το 1975 και Λέκτορας από το 1982. Το 1984 εκλέχθηκε σε θέση Επίκουρου Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Το 1991 διορίστηκε Διευθυντής (του Εθνικού Συστήματος Υγείας) του τμήματος Παθολογικής Ανατομικής στο Νοσοκομείο «Γεώργιος Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης και την επόμενη χρονιά Διευθυντής του Εργαστηριακού Τομέα του ίδιου νοσοκομείου. Εργάστηκε ακόμη στο Ερευνητικό Τμήμα του Θεαγενείου Αντικαρκινικού Ινστιτούτου από το 1969 έως το 1977. Από το 2001 έως το θάνατό του ήταν πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Α΄ Περιφερειακού Συστήματος Υγείας Κεντρικής Μακεδονίας.
Ο Ν. Παπακυριαζής ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του. Το 1982 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης με το συνδυασμό του δημάρχου Θεοχάρη Μαναβή. Από το 1983 έως το 1985 διετέλεσε Αντιδήμαρχος, υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού, Παιδείας, Νέας Γενιάς και Αθλητισμού.
Το 1984 πήρε μέρος στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μετά το θάνατο του ευρωβουλευτή Νίκου Βγενόπουλου, ο Ν. Παπακυριαζής πήρε τη θέση του. Διετέλεσε Ευρωβουλευτής από το 1986 έως το 1989. Πήρε μέρος στις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και Απριλίου 1990 ως υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ Α΄ Θεσσαλονίκης. Επανεξελέγη Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου 1994.
Ο Ν. Παπακυριαζής διετέλεσε ακόμη πρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (1981-1982) καθώς και πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημονικού και Διδακτικού Προσωπικού του ΑΠΘ (1975-1985).
Ήταν παντρεμένος από το 1966 με τη Λένα Ψωμογερίδου με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, τον Γιάννη, τη Λίνα και την Ευδοκία.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.
Διοικητική Ιστορία
Η Μακεδονική Εκπαιδευτική Εταιρεία (M.E.E.) ιδρύθηκε το 1925 με σκοπό την προαγωγή της εκπαίδευσης στη Μακεδονία και τη Θράκη. Πρώτος πρόεδρός της ο Αντ. Α. Χρηστομάνος και σύμβουλοι οι: Α. Κεραμόπουλος, Κ. Άμαντος, Ναταλία Π. Μελά, Άννα Τριανταφυλλίδου, Κωνστ. Δ. Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Τριανταφυλλίδης, Δημ. Ανδρεάδης, Αθαν. Βρυζάκης, Κλέων Χατζηλάζαρος, Α. Αθηνογένης, Αλεξ. Σβώλος, Β. Χατζηλίας, Γρ. Τηλικίδης, Σ. Λιούμπης, Κωνστ. Τσιμινάκης, Γ. Παπαθανασίου.
Βιογραφικό σημείωμα
Η οικογένεια Παπαθανασίου καταγόταν από το Μοναστήρι της Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα γύρω στο 1916. Ο Γεώργιος Α. Παπαθανασίου άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου για τουλάχιστον 45 χρόνια στην Αθήνα. Ήταν νομικός σύμβουλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας και μαζί με τον αδελφό του Αριστείδη, με τον οποίο διατηρούσαν δικηγορικό γραφείο (Θησέως 12, Αθήνα), εργάστηκαν επί 20 χρόνια στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο του υπουργείου Παιδείας και ασχολήθηκαν με τη διεκπεραίωση διοικητικών και συνταξιοδοτικών υποθέσεων δημοσίων υπαλλήλων. Ο Γ. Παπαθανασίου ήταν ιδρυτικό μέλος και για 10 χρόνια γραμματέας της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Υπήρξε στενότατος συνεργάτης του μακεδόνα καθηγητή Αντώνιου Χρηστομάνου, πολιτευτή και υπουργού, πρόεδρου της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Ήταν επίσης ιδρυτής και εκδότης της μηνιαίας επιθεώρησης «Νέαι Χώραι», οργάνου της Εταιρείας. Διετέλεσε πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου, μέλος του Ελληνογιουγκοσλαυϊκού Συνδέσμου, πρόεδρος του ομίλου «Οι φίλοι της αμυγδαλιάς και της ομορφιάς της υπαίθρου», νομικός σύμβουλος του εκδρομικού σωματείου «Υπαίθριος ζωή».[Δεν μπορέσαμε δυστυχώς να συγκεντρώσουμε περισσότερα βιογραφικά στοιχεία, εκτός από τα παραπάνω που προκύπτουν από τα τεκμήρια του αρχείου].
Η Ασπασία Παπαθανασίου, κόρη του φιλολόγου, καθηγητή στη Μέση Εκπαίδευση Ευθυμίου Παπαθανασίου († 1940), γεννήθηκε το 1918 στην Άμφισσα. Αποφοίτησε με Άριστα από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και εμφανίστηκε αρχικά σε παραγωγές του ως βοηθητική ηθοποιός. Στα χρόνια του πολέμου και της κατοχής συνεργάστηκε με τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη και της Κατερίνας Ανδρεάδη. Την ίδια περίοδο εντάχτηκε μαζί με τον σύντροφό της (και σύζυγό της από τον Νοέμβριο του 1944) Κώστα Μαυρομμάτη στο ΕΑΜ, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, έγινε μέλος στο ΚΚΕ, είχε ενεργή δράση στην ΕΠΟΝ και στον ΕΛΑΣ και υπέστη συλλήψεις από τις κατοχικές αρχές και διώξεις και αποκλεισμούς στα χρόνια του Εμφυλίου. Στη σύντομη περίοδο της Απελευθέρωσης ήταν μέλος του βραχύβιου Λαϊκού Θεάτρου που διαλύθηκε στα Δεκεμβριανά, και από το 1945 έως το 1946 ήταν στέλεχος του θιάσου των Ενωμένων Καλλιτεχνών. Το 1952 ίδρυσε μαζί με τον Τζαβαλά Καρούσο την Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου (1952–1953) και κατόπιν συνεργάστηκε με τον Μάνο Κατράκη (1953-1954) και με τον Σπύρο Μουσούρη και την Κρινιώ Παπά (1954). Ιδρυτικό μέλος του Πειραϊκού Θεάτρου του Δημήτρη Ροντήρη, η Ασπασία Παπαθανασίου ήταν πρωταγωνίστριά του από το 1957 έως το 1966, τον πρώτο χρόνο σε έργα κλασικού ρεπερτορίου και από το 1958 στο αρχαίο δράμα (Άτοσσα στους Πέρσες του Αισχύλου, Ηλέκτρα του Σοφοκλή, Μήδεια του Ευριπίδη, Φαίδρα στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, Κλυταιμνήστρα στην Ορέστεια του Αισχύλου κ.ά). Με το Πειραϊκό Θέατρο και τον Δημήτρη Ροντήρη ταξίδεψε ανά τον κόσμο και διακρίθηκε για την ερμηνεία της σε περισσότερες από 450 παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας σε 33 χώρες. Τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Φεστιβάλ του Θεάτρου των Εθνών (1960 για την Ηλέκτρα), με το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων (1962), με το Αργυρό Μετάλλιο της Διεθνούς Θεατρικής Επιτροπής του Παλέρμο (καλύτερη Ευρωπαία ηθοποιός για το 1963), και με το Βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη (1964).
Την περίοδο 1966-1967 συνεργάστηκε με το Θέατρο Μαγιακόφσκι της Μόσχας, με το θίασο Μαρτανιβίλι στην Τυφλίδα και με το Ακαδημαϊκό Ουκρανικό Θέατρο στο Κίεβο. Η 21η Απριλίου βρήκε την Ασπασία Παπαθανασίου στη Μόσχα. Σ’ όλη τη διάρκεια της χούντας έζησε αυτοεξόριστη με έδρα της το Λονδίνο. Συνεργάστηκε με αντιδικτατορικές οργανώσεις, πήρε μέρος σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και πρωταγωνίστησε σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές στην Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση. Το 1975, από κοινού με τον Κώστα Μαυρομμάτη και δέκα εννέα επιφανή πρόσωπα των γραμμάτων και των τεχνών ίδρυσε την Πνευματική και Καλλιτεχνική Εταιρεία «Δεσμοί», μη κερδοσκοπικό φορέα με στόχο τη θεατρική και την πολιτιστική αποκέντρωση. Οι «Δεσμοί» παρουσίασαν αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες αλλά και έργα του νέου ελληνικού και του παγκόσμιου ρεπερτορίου σε περιοδείες και φεστιβάλ από το 1975 έως το 1994. Το 1991 συστάθηκε το Κέντρο Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος (ΚΕΠΕΑΕΔ) «Δεσμοί», του οποίου η Ασπασία Παπαθανασίου χρημάτισε Διευθύνουσα Σύμβουλος (έως το 2000) και υπεύθυνη τριετούς προγράμματος σπουδών υποκριτικής (1991-1993) και σεμιναρίων θεατρικής αγωγής για ηθοποιούς, φιλολόγους της μέσης εκπαίδευσης και πτυχιούχους θεατρικών σπουδών. Για τη συνολική προσφορά της στην τέχνη, η Ασπασία Παπαθανασίου αναγορεύτηκε Αξιωματικός της Τάξεως των Τεχνών και των Γραμμάτων (Officier de l’Ordre des Arts et des Lettres) από τη Γαλλική Δημοκρατία (1991) και παρασημοφορήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος από την Ελληνική Δημοκρατία (1995). Το 1996 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικό βιβλίο της "Σελίδες μνήμης" (Εκδόσεις Καστανιώτη), το 2010 η συλλογή δοκιμίων της Γυναικείες μορφές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Εκδόσεις Νέδα).
[Το βιογραφικό σημείωμα βασίστηκε στο υλικό του αρχείου της]
Καταγόταν από παλιά οικογένεια της Άμφισσας, ήταν γιος του αγωνιστή του 1821 και πολιτικού Ασημάκη Παπαηλιόπουλου. Ήταν φιλοβασιλικός και είχε χρηματίσει νομάρχης σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. Ως Νομάρχης Ευβοίας εργάστηκε για την κατασκευή της κινητής γέφυρας του Ευρίπου που εγκαινιάστηκε το 1858 με την παρουσία του βασιλικού ζεύγους. Νομάρχης Αχαΐας και Ήλιδος την περίοδο 1859 - 1862 , το 1862 κατά την νομαρχία του ξέσπασε στην Πάτρα στάση κατά του Όθωνα. Λόγω της φιλοβασιλικής του στάσης έφυγε από την νομαρχία. Είχε εκλεγεί βουλευτής Παρνασσίδος στις εκλογές του 1881, ενώ ήταν υπουργός Εσωτερικών στην Κυβέρνηση Δημήτριου Βάλβη 1886. Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 [Τελευταία επίσκεψη: 19/5/2020].
Λιδωρίκης, Αθανάσιος. Αξιωματούχος του Αλή Πασά και φιλικός. Φυλακίστηκε αφού θεωρήθηκε ύποπτος από τις οθωμανικές αρχές ενώ συνευρισκόταν με φιλικούς. Δεν συμμετείχε στον ένοπλο αγώνα αλλά συμμετείχε στις Εθνοσυνελεύσεις . Με την άφιξη του Καποδίστρια έγινε διοικητής Λιβαδειάς και αργότερα Καρύταινας. Το 1835 έγινε σύμβουλος Επικρατείας και αργότερα γερουσιαστής.
Ο Βίκτωρ Παπαζήσης γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονοµικά στην Ανωτάτη Βιοµηχανική Σχολή Πειραιώς και από το 1956 εργάστηκε κοντά στον πατέρα του, στις Εκδόσεις "Παπαζήση". Το 1962 ανέλαβε τη διεύθυνση της επιχείρησης, η οποία στη συνέχεια µετατράπηκε σε Ανώνυµη Εταιρεία. Το 1969 ο Βίκτωρ Παπαζήσης συνελήφθη από τις αρχές της δικτατορικής κυβέρνησης, βασανίστηκε, δικάστηκε µε τη "Δηµοκρατική Άµυνα" και παρέµεινε σε διάφορες φυλακές µέχρι το καλοκαίρι του 1973. Από τη µεταπολίτευση και µετά, ο Βίκτωρ Παπαζήσης ασχολήθηκε µε τις εκδόσεις και τον επαγγελµατικό συνδικαλισµό. Απεβίωσε τον Ιανουάριο του 2009.
Ο Σάββας Παπαδόπουλος ήταν «νομάρχης παρά τω πρωθυπουργώ» στη διάρκεια τη Κατοχής.
Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος (Ρόδος)
Παπαδόπουλος, Ι. (Συμβολαιογράφος)