Ο Βασίλειος Τατάκης γεννήθηκε στο Συνετί της Άνδρου το 1896. Ήταν το ένατο και τελευταίο παιδί του Νικόλαου Τατάκη και της Αργυρώς Τατάκη. Σε μικρή ηλικία πήγε να μείνει στη Σμύρνη κοντά στον αδερφό του, Γιάννη. Εκεί τελείωσε την Ευαγγελική Σχολή το 1914.
Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το διάστημα 1919-1922 και φιλοσοφία στη Σορβόννη τα έτη 1928-1930. Το 1939 έγινε διδάκτορας φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από το 1922 έως το 1945 εργάστηκε ως καθηγητής γυμνασίου και γυμνασιάρχης σε περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου (Σκόπελος, Λεμεσός, Λευκωσία, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Νεάπολη Κρήτης, Πειραιάς, Αθήνα). Σημαντικός σταθμός στην πορεία του ήταν το 1934, όταν μετά από πρόταση του Αλέξανδρου Δελμούζου έγινε γυμνασιάρχης του νεοσύστατου τότε Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το Πειραματικό εκδιώχθηκε για πολιτικούς και εκπαιδευτικούς λόγους το 1938. Από το 1945 έως το 1958 εργάστηκε κατά καιρούς ως εκπαιδευτικός σύμβουλος στο υπουργείο Παιδείας. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης σταδιοδορομίας του στο εν λόγω υπουργείο ο Τατάκης αντιμετώπισε συχνά διώξεις που έφτασαν στο σημείο της απόλυσής του για πρώτη φορά το 1946 (έως το 1952) και για δεύτερη το 1955. Το 1958 εξελέγη καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου δίδαξε έως τη συνταξιοδότησή του, το 1967.
Τον ίδιο χρόνο διορίστηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Βασιλικού Ιδρύματος Ερευνών. Διετέλεσε ακόμη πρόεδρος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το διάστημα 1964-1967. Το 1974 ανακηρύχθηκε μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας.
Ο Β. Τατάκης, άνθρωπος ιδιαίτερα προσφιλής σε συνεργάτες και μαθητές, άφησε σημαντικό έργο τόσο ως εκπαιδευτικός όσο και ως ερευνητής και στοχαστής Έγραψε πολλά βιβλία και μελέτες με αντικείμενο την Ιστορία της Φιλοσοφίας και τη Φιλοσοφία. Ένα από τα σημαντικότερα και από τα πρώτα που ασχολήθηκαν με τη φιλοσοφία στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, είναι η Philosophie Byzantine (Παρίσι 1949, ²1959, ισπανική μετάφραση 1952, ελληνική μετάφραση 1977). Για το σύνολο της διδακτικής και συγγραφικής του δράσης η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το 1982 το «Αριστείο Ιστορικών και Κοινωνικών Επιστημών».
Το 1969 άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα όρασης γεγονός που αν και το δυσκόλεψε δεν τον αποθάρρυνε από τη συγγραφή. Τελευταίο του έργο αποτέλεσαν τα απομνημονεύματά του τα οποία εκδόθηκαν μετά το θάνατό του από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης.
Το 1939 παντρεύτηκε τη Μαρίνα Κρέη με την οποία απέκτησαν δύο κόρες την Νίκη Μπακοπούλου-Τατάκη και την Αργυρώ Τατάκη.
Η Μαρίνα Κρέη γεννήθηκε στα Σκόπια το 1910. Πέθανε το 1964.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βασίλειος Ν. Τατάκης, Απομνημονεύματα. Βιογραφική μυθιστορία, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1993 και υλικό του αρχείου

Η Γιολάντα Τερέντσιο γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Ήταν κόρη του Τόνι Τερέντσιο και της Τζούλιας Αμπελά και είχε μία αδελφή κατά δύο χρόνια νεότερη, την Άλμπα. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής (1934-1940) και ενεγράφη στη Νομική Σχολή, από την οποία δεν αποφοίτησε. Το 1944 συνελήφθη από τα Ες-Ες λόγω της αντιστασιακής της δράσης και εστάλη για καταναγκαστική εργασία στην Αυστρία. Εκεί δραπέτευσε από το στρατόπεδο επιλογής, συνελήφθη όμως και κρατήθηκε στη φυλακή Λάντεσγκεριχτ της Βιέννης. Μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον Ερυθρό Στρατό, επέστρεψε στην Αθήνα με πολλές κακουχίες, τον Αύγουστο του 1945, οπότε αποτύπωσε την εμπειρία της αιχμαλωσίας της στο έργο 413 Μέρες. Έλαβε το δίπλωμα του Γαλλικού Ινστιτούτου (1946-1948) και του Βρετανικού Συμβουλίου (1946-1949) στην Αθήνα, ενώ παράλληλα δημοσίευε στον Ταχυδρόμο της Αλεξάνδρειας συνεντεύξεις με τους σημαντικούς λογοτέχνες της εποχής. Στη συνέχεια πήρε το δίπλωμα προπαιδευτικής του τμήματος Συγχρόνων γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νίκαιας (1949-1950), όπου παρακολούθησε και μαθήματα του Κέντρου Μεσογειακών Σπουδών. Την ίδια περίοδο δημοσίευε στη Νέα Εστία, τον Ταχυδρόμο (Αθηνών) και το Βήμα συνεντεύξεις με διαπρεπείς γάλλους στοχαστές και νομπελίστες. Τις σπουδές της συνέχισε στη Σορβόννη, ολοκληρώνοντας την Ανωτέρα Σχολή Δημοσιογραφίας στο Παρίσι (1950-1952). Την ίδια περίοδο άρχισε να μεταφράζει στα γαλλικά το έργο της 413 Μέρες που δεν είχε εκδοθεί ακόμη τότε στα ελληνικά. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συνεργάστηκε με τον Ταχυδρόμο (από το 1955), το Βήμα (από το1957) και τα Νέα. Από τον Νοέμβριο του 1967 ως τον Ιούνιο του 1975 εργάσθηκε ως δημοσιογράφος του ελληνικού τμήματος του BBC στο Λονδίνο. Η προσφορά της στην ενημέρωση των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αναγνωρίσθηκε κυρίως στο ντοκιμαντέρ της Πέπης Ρηγοπούλου: «Γιολάντα Τερέντσιο, η φωνή του BBC στα χρόνια της δικτατορίας», που προβλήθηκε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας για τη διακοπή λειτουργίας της ελληνικής εκπομπής του BBC (22.11.2005) της ΠΟΕΣΥ, των «Ενώσεων Συντακτών» και των «Τμημάτων Επικοινωνίας & ΜΜΕ» του Παντείου και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Από το 1974 συνεργάσθηκε ως ανταποκρίτρια από το Λονδίνο με την Καθημερινή και σύντομα, μετά την επιστροφή της στην Αθήνα, ως συντάκτρια. Από το 1978 ως το 1981 ανέλαβε την μηνιαία ενημερωτική εκπομπή στην κρατική τηλεόραση «Η Πορεία της Ευρώπης» (58 εκπομπές) και τη σειρά εκπομπών στο ραδιόφωνο με τίτλο «Τι θα πει Ευρώπη» (Νοέμβριος 1976-1978, 26 εκπομπές). Το 1981 συνέχισε με τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Αναζήτηση της Αγγλίας», «Η Ευρώπη των Εννέα» και «Η Ευρώπη των Δέκα», «Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο» (1987-1998) στην ΕΡΤ, και «Αναδρομή στις ρίζες» (1996-1998) στο 5ο Πρόγραμμα.

Εξέδωσε τρία αυτοτελή έργα: 413 μέρες (Εστία, 1982, 1η έκδοση στα γαλλικά [1958] και μετά στα ισπανικά [1961]), Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο – Πνευματικοί άνθρωποι (συνεντεύξεις με Έλληνες λογοτέχνες, που είχε πάρει από το 1949, Μίνωας, 1992) και Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης (Ε.Λ.Ι.Α., 2000). Ετοίμαζε και ένα τέταρτο βιβλίο το οποίο θα περιελάμβανε συζητήσεις με ευρωπαίους λογοτέχνες, που έχουν τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Συμμετείχε επίσης σε συλλογικά έργα. Εξέδωσε τις μεταφράσεις: Η χώρα που δε φτάνεις ποτέ του Andre Dhotel και Υπολοχαγός Κάτια της Κατρίν Ντεβιλιέ.

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουνίου 2006, μετά από μακρά ασθένεια.

Πηγή: Αρχείο Γ. Τερέντσιο (φάκ. 71.1), και τα έργα της: Ο κόσμος χθες σήμερα αύριο. Πνευματικοί άνθρωποι, Μίνωας, 1993, Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης. Συνεντεύξεις – Δοκίμια, Ε.Λ.Ι.Α., 2000.

Ο Άγγελος Τερζάκης γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1907 κι έζησε στην Αθήνα από το 1915. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1923 κι αποφοίτησε ως διδάκτωρ το 1927 αλλά άσκησε τη δικηγορία μόνο για δύο χρόνια. Έκανε την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση το 1925 με τη συλλογή διηγημάτων Ο Ξεχασμένος. Διετέλεσε διευθυντής των βραχύβιων περιοδικών Πνοή και Λόγος (1929) και αργότερα του περιοδικού Εποχές (1963). Το 1932 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα Οι Δεσμώτες εγκαινιάζοντας μαζί με το έργο άλλων λογοτεχνών την πεζογραφία της «Γενιάς του ’30». Το πρώτο του βυζαντινό δράμα Αυτοκράτωρ Μιχαήλ παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο το 1936 με πρωταγωνιστές τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Λουίζα Βογασάρη και το 1938 απέκτησαν το γιο τους Δημήτρη. Το 1937 ανέλαβε Γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο αργότερα θα υπηρετήσει ως καλλιτεχνικός διευθυντής, κυβερνητικός επίτροπος, υπηρεσιακός Γενικός Διευθυντής, διοικητικός σύμβουλος και τελικά διευθυντής δραματολογίου έως το 1969, θέση που κατείχε και το 1940 πριν στρατευτεί και αναχωρήσει για το Αλβανικό Μέτωπο.

Το 1945 εκδόθηκε το ιπποτικό του μυθιστόρημα Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ, το οποίο είχε πρωτοδημοσιευτεί προπολεμικά σε συνέχειες στην εφημερίδα Η Καθημερινή (1937-38). Πρόσφατα το έργο αυτό γνώρισε τη 18η έκδοσή του (2003). Το 1947 άρχισε η συνεργασία του με την εφημερίδα Το Βήμα ως θεατρικού κριτικού και φιλολογικού συνεργάτη. Τιμήθηκε με το πρώτο Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για τα έργα του Ο Σταυρός και το Σπαθί και Είλωτες (1939), το πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τη Μυστική Ζωή (1958), το βραβείο δοκιμίου των ‘Δώδεκα’ για τον Προσανατολισμό στον αιώνα (1964) και το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (1969).

Ανάμεσα στις επαγγελματικές του δραστηριότητες συγκαταλέγονται και η θέση του Μορφωτικού Συμβούλου του Υπουργείου Εξωτερικών και του καθηγητή της Ιστορίας του Θεάτρου και της Δραματολογίας στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1950-1971), της οποίας διετέλεσε και διευθυντής. Το 1974 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Τερζάκης έγραψε θεατρικά έργα, μυθιστορήματα, διηγήματα, μελέτες, δοκίμια και επιφυλλίδες, ένα χρονικό του πολέμου, μία νουβέλα, μετέφρασε ξένα έργα και αρχαίες τραγωδίες, ενώ επίσης εκφώνησε λόγους κι έδωσε διαλέξεις με διάφορα θέματα. Παραστάσεις των θεατρικών έργων του ανέβηκαν στο εξωτερικό ενώ τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Πέθανε το 1979. Για αναλυτική χρονογραφία, εργογραφία και μελέτες, βλ. Αφιέρωμα στον Άγγελο Τερζάκη Νέα Εστία τ.1283 (Χριστούγεννα 1980), όπου μεταξύ άλλων δημοσιεύονται αυτοβιογραφικό σημείωμα (σελ. 2-4) και τρία έως τότε ανέκδοτα θεατρικά του έργα (Θωμάς Τορκεμάδας, Ο Εξουσιαστής και Ο Θρύλος του Μυστρά), καθώς και "Προσφορά στον Άγγελο Τερζάκη για τα εβδομηντάχρονά του," Τετράδια Ευθύνης αρ. 4 (Αθήνα 1977), το αφιέρωμα της Βιβλιοθήκης της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, 10/9/1999 και το αφιέρωμα της εφημερίδας Καθημερινή, ένθετο Επτά Ημέρες, Κυριακή 15/2/2004.

"Ο Νίκος Χρ. Τερζάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1929. Ο πατέρας του Χρήστος ήταν σοσιαλιστής που πρωτοστάτησε στην ίδρυση αγροτικών συνεταιρισμών, αγροτικής συνεταιριστικής τράπεζας, του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού κ.ά. και για τη δράση του αναγκάστηκε την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας να παραιτηθεί από τη δουλειά του και να μετακομίσει οικογενειακά στην Αθήνα. Από νωρίς στην Κατοχή, ο Νίκος, μαθητής Γυμνασίου τότε, συμμετείχε στην Αντίσταση: οργανώθηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη και συμμετείχε στο ΕΑΜ Νέων και στην ΕΠΟΝ. Κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ, και τον Ιούνιο του 1944 τραυματίσθηκε σε μάχη με τους Γερμανούς στην Αθήνα. Στη συνέχεια συνελήφθη στο 3ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο και κρατήθηκε ως όμηρος από τους Γερμανούς. Αποφυλακίστηκε στην Απελευθέρωση και εντάχθηκε στην Εθνική Πολιτοφυλακή, ενώ στα Δεκεμβριανά συμμετείχε στην κατάληψη της Σχολής Ευελπίδων. Για τη δράση του συνελήφθη το 1945, καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξη και φυλακίστηκε για 10 χρόνια σε διάφορες φυλακές (Χατζηκώστα, Αίγινας, Άμφισσας, Κέρκυρας, Αβέρωφ, Γυάρου), ενώ μετά την αποφυλάκισή του εκτοπίστηκε ένα διάστημα στον Αϊ-Στράτη. Συμμετείχε στην ΕΔΑ και δημοσιογραφούσε στην ""Αυγή"", ασκώντας το επάγγελμα του διορθωτή-επιμελητή εκδόσεων. Στη δικτατορία του ’67 συνελήφθη πάλι και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και τη Λέρο. Στη μεταπολίτευση παντρεύτηκε τη σύντροφο της ζωής του Φρόσω Συμεωνίδου (1975) και εργάστηκε σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες, παραμένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του (24.10.2009) ανένταχτος στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς."

"Ο Νίκος Χρ. Τερζάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1929. Ο πατέρας του Χρήστος ήταν σοσιαλιστής που πρωτοστάτησε στην ίδρυση αγροτικών συνεταιρισμών, αγροτικής συνεταιριστικής τράπεζας, του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού κ.ά. και για τη δράση του αναγκάστηκε την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας να παραιτηθεί από τη δουλειά του και να μετακομίσει οικογενειακά στην Αθήνα. Από νωρίς στην Κατοχή, ο Νίκος, μαθητής Γυμνασίου τότε, συμμετείχε στην Αντίσταση: οργανώθηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη και συμμετείχε στο ΕΑΜ Νέων και στην ΕΠΟΝ. Κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ, και τον Ιούνιο του 1944 τραυματίσθηκε σε μάχη με τους Γερμανούς στην Αθήνα. Στη συνέχεια συνελήφθη στο 3ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο και κρατήθηκε ως όμηρος από τους Γερμανούς. Αποφυλακίστηκε στην Απελευθέρωση και εντάχθηκε στην Εθνική Πολιτοφυλακή, ενώ στα Δεκεμβριανά συμμετείχε στην κατάληψη της Σχολής Ευελπίδων. Για τη δράση του συνελήφθη το 1945, καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξη και φυλακίστηκε για 10 χρόνια σε διάφορες φυλακές (Χατζηκώστα, Αίγινας, Άμφισσας, Κέρκυρας, Αβέρωφ, Γυάρου), ενώ μετά την αποφυλάκισή του εκτοπίστηκε ένα διάστημα στον Αϊ-Στράτη. Συμμετείχε στην ΕΔΑ και δημοσιογραφούσε στην ""Αυγή"", ασκώντας το επάγγελμα του διορθωτή-επιμελητή εκδόσεων. Στη δικτατορία του ’67 συνελήφθη πάλι και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και τη Λέρο. Στη μεταπολίτευση παντρεύτηκε τη σύντροφο της ζωής του Φρόσω Συμεωνίδου (1975) και εργάστηκε σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες, παραμένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του (24.10.2009) ανένταχτος στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς."

Η Χριστίνα Τζάθα (Αίγυπτος, 1918-) σπούδασε δημοσιογραφία σε ιδιωτική σχολή. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά ήταν οργανωτικό στέλεχος της Ε.Ο.Ν. και την περίοδο της Κατοχής δραστηριοποιήθηκε στην οργάνωση σταθμών παιδικών συσσιτίων. Από το 1943 εργαζόταν ως γραμματέας της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1971. Παράλληλα στη δεκαετία του 1950 διατηρούσε εκπομπή στο Ε.Ι.Ρ. παίρνοντας συνεντεύξεις από πνευματικές προσωπικότητες της εποχής. Υπήρξε επίσης οργανώτρια των Μουσικών Βραδυνών. Είναι μέλος σε πολλά πολιτιστικά σωματεία.

Ι. Δ. Τζέτζης (μουσικός)

Ο Μερκούριος Αντωνίου Τζίκας γεννήθηκε το 1883 στη Βέροια. Υπήρξε έμπορος και βιομήχανος στη Θεσσαλονίκη.
Το 1915 μαζί με τα αδέλφια του Γιώργο, Θρασύβουλο και Θωμά συνέστησαν ομόρρυθμη εταιρεία, ουσιαστικά συνέχεια προϋπάρχουσας, με αντικείμενο την εμπορία αποικιακών και με έδρα τη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη. Η εταιρεία διαλύθηκε το 1920 και ο Μερκούριος μαζί με το Θωμά ανοίγουν νέα επιεχείρηση το 1928 στη Θεσσαλονίκη με την επωνυμία «Αδελφοί Αντωνίου Τζίκα». Οι αδελφοί Τζίκα δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στην εμπορία αλιπάστων και ψαρικών. Το 1928 οι δύο αδερφοί μαζί με τον Θεόδωρο Π. Τρελλίδη προχωρούν στη δημιουργία νέας εταιρίας με την επωνυμία Τρελλίδης Θ. και Σία Ο.Ε., η οποία δραστηριοποιήθηκε και στην παραγωγή αλιπάστων και κονσερβών με το εμπορικό όνομα Πέλεκαν.
Οι απόγονοι των αδελφών Τζίκα συνέχισαν την οικογενειακή παράδοση ιδρύοντας νέες εταιρίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με επιστέγασμα τη δημιουργία το 1988 της Κονσερβοποιίας Βορείου Αιγαίου (ΚΟΝΒΑ), η οποία είναι σήμερα μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου. Ενεργή μέχρι σήμερα στον κλάδο της κονσερβοποιίας παραμένει και η Πέλεκαν.
Ο Μερκούριος Τζίκας παντρεύτηκε την Φωτεινή Ζοτράκογλου και απέκτησαν τέσσερα παιδιά την Ελένη, τη Δέσποινα, τον Αντώνη και τον Τάκη Τζίκα.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: http://www.konva.gr/index.php?page=homeκαιlang=1, http://issuu.com/ekdotiki/docs/cooking_16_07012012/71, http://library.aua.gr/icap/etoima%20faghta%202008.pdf (σελ.38), Ευάγγελος Χεκίμογλου, Ιστορία της Επιχειρηματικότητας στη Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Εταιρία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος, Θεσσαλονίκη 2004, τόμος 4ος, σελ. 232-233, και υλικό από το αρχείο.]

Ο Σοφοκλής Τζαννετής (Βούρλα Σµύρνης 1907 - Αθήνα 2001) γεννήθηκε το 1907 στα Βούρλα-Σµύρνης, αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1928 και έγινε Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Το 1940 έλαβε µέρος στο Αλβανικό µέτωπο, ενώ το 1942 διέφυγε στη Μ. Ανατολή και συµµετείχε στη µάχη του Ελ Αλαµέιν και αργότερα στη µάχη του Ρίµινι, ως Διοικητής Τάγµατος. Στον εµφύλιο πήρε µέρος στις επιχειρήσεις του εθνικού στρατού µε το βαθµό του αντιστράτηγου. Το Δεκέµβριο του 1966 διετέλεσε Υπουργός Δηµοσίας Τάξεως. Μετά την 21 η Απριλίου αγωνίστηκε κατά της Δικτατορίας και γι’ αυτό το λόγο φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε. Έγραψε τα βιβλία «Εθνική Άµυνα» και «Ταξιαρχία Ελ Αλαµέιν».

Διετέλεσε επί σειρά ετών κοινοτάρχης στην Αγιά Λάρισας και πρόεδρος της χορωδίας Αγιάς.

Ο Ψαριανός υποπλοίαρχος Δημήτριος Τζώτζης ήταν γιος του πλοιάρχου και ιδιοκτήτη του πλοίου «Λεωνίδα» Αναγνώστη Τζώτζη. Πατέρας και γιος έλαβαν μέρος στη πολιορκία της Εύβοιας το 1822. Ο Αναγνώστης Τζώτζης συμμετείχε στον αποκλεισμό των παραλίων της Μ. Ασίας, Θράκης, και Μακεδονίας και σε όλες τις ναυμαχίες του στόλου των Ψαρών. Στάλθηκε από τη Βουλή των Ψαρών ως πληρεξούσιος με τον Ιωάννη Μ. Μιλαήτη στην κεντρική Διοίκηση της Ελλάδας.Ο γιος του Δημήτριος Τσότσης διορίστηκε σημαιοφόρος το 1836, προβιβάστηκε σε υποπλοίαρχο στην κορβέτα «Αμαλία» το 1839 και ετέθη σε διαθεσιμότητα το 1846. Ο Κωνσταντίνος Δημητρίου Τζώτζης, μαθητής της Σχολής Ευελπίδων τη δεκαετία του 1860 ήταν ανιψιός του Δημητρίου Χατζή Ιωάννη Κοντζιά.
[Στοιχεία αντλήθηκαν από τον Δημ. Σπανό, Η συμβολή των Ψαρών κατά το 1821. Αθήναι 1958.]

Πρόκριτος της Ύδρας, ναυμάχος της Ελληνικής Επανάστασης και αρμοστής της Κρήτης. Αν και αρχικά αντιτάχθηκε στον ξεσηκωμό της Ύδρας στη συνέχεια έλαβε ενεργό ρόλο στον ναυτικό αγώνα. Το 1823 διορίστηκε αρμοστής Κρήτης. Αργότερα επιστρέφοντας στην Ύδρα πήρε μέρος στην επιχείρηση των Ψαρών και στη ναυμαχία του Γέροντα. Επί Καποδίστρια διορίστηκε διευθυντής ναυτικών υποθέσεων, εκλέχθηκε πληρεξούσιος στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση και γερουσιαστής.

Ο Ιάκωβος Τομπάζης, που γεννήθηκε στον Πόρο το 1849, ήταν γιος του Νικολάου Τομπάζη (1815-1896) και της Αλεξάνδρας Χρυσικοπούλου, και εγγονός του Υδραίου ναυάρχου Μανώλη Ν. Τομπάζη (1784-1831). Αδέλφια του ήσαν οι: Ξανθή (1843), Μανώλης (1845), Παντελής (1847), Αλέξανδρος (1851) και Αναστασία (1854). Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, γύρω στα 1870 αναγκάστηκε να ασχοληθεί με την κτηματική περιουσία στον Πόρο που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Μετά την εμφάνιση της κομμιώδους νόσου στα εσπεριδοειδή του Πόρου αποφάσισε να μεταβεί στη Σικελία για να μελετήσει από κοντά την αντιμετώπιση του προβλήματος που είχε πλήξει και τα δένδρα της νότιας Ιταλίας. Επιστρέφοντας συνεταιρίστηκε με τους Α.Ζίννη και Α.Vazzano για την ίδρυση μονάδας που παρήγαγε αιθέραιο έλαιο και συμπυκνωμένο χυμό από τα λεμόνια. Η επιχείρηση απέτυχε, αλλά ο Ιάκωβος Τομπάζης συνέχισε να ασχολείται με τη Γεωπονία και το περιβόλι του Πόρου, όπου υπήρχαν και οι πρώτες μανταρινιές στην Ελλάδα (δώρο του ναυάρχου Χέυδεν στον πάππο του Μανώλη Τομπάζη). Ο Ιάκωβος Τομπάζης διετέλεσε βουλευτής Ύδρας και έγραψε τις παρακάτω μελέτες: “Αδελφοί Ιάκωβος και Μανώλης Τομπάζης. Συμβολή εις την ιστορίαν της Εθνικής Παλιγγενεσίας” (εκδ.Βιβλιοθήκης Μαρασλή, 1902), “Καλλιέργεια και ασθένειαι των εσπεριδοειδών” (1907) και “Ο φιλέλλην Ελβετός ιατρός Ανδρέας Λουδοβίκος Γκος” (1910).
Παντρεύτηκε την Αριέττα Σκαραμανγκά (1861-1948) με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Αλεξάνδρα (1885-1963) σύζυγο Ι.Αλεξανδρώφ, την Υπατία (1887) σύζυγο Ν.Μαυρουδή, τη Δώρα (1888-1956) και τον Μανώλη (1891-1962;) σύζυγο Νάνσυ Ροδοκανάκη και σε δεύτερο γάμο Ελένης Ράνκεν. Πέθανε τον Απρίλιο του 1947 και ετάφη στην Αθήνα. (Για περισσότερες βιογραφικές πληροφορίες βλέπε έγγραφα του αρχείου).

Εθνικός ευεργέτης από το Μέτσοβο.

Ο χειρουργός Χάρης Ι. Τουλ, γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1897. Η οικογένειά του είναι ιρλανδικής καταγωγής (O’ Toole) και ο προπάππος του, Ερνέστος, υπηρέτησε στα Ιόνια Νησιά κατά την κατάληψή τους από τους Άγγλους (1809-1810) και παντρεύτηκε Ζακύνθια κόρη, την Μαριέττα (θετή κόρη της Comptesse Querine), έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση και πέθανε στο Αίγιο. Ο πατέρας του, Jimmy, παντρεύτηκε την Κάτε, κόρη του γιατρού Χαράλαμπου Ιακωβάτου (από την οικογένεια των Τυπάλδων-Ιακωβάτων), και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Ο Χάρης Τουλ παντρεύτηκε την Άννα Χρυσοσπάθη, κόρη του ορθοπεδικού Ιωάννη Χρυσοσπάθη και της Μαρίκας Πατσιάδη. Το 1919 απέκτησε το πτυχίο της Ιατρικής, το 1927 έγινε διδάκτορας και έφτασε σταδιακά κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής το 1957-58, συγκλητικός το 1964-65, ομότιμος καθηγητής από το 1968 ενώ τιμήθηκε με το αριστείο θετικών Επιστημών της Ακαδημίας Αθηνών το 1980.

Ο Δημήτρης Τουλούπας γεννήθηκε το 1909 στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας, όπου έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Τις γυμνασιακές του σπουδές ολοκλήρωσε στο Βαρβάκειο σχολείο και εισήλθε πρώτος στη Σχολή Μηχανικών του Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Μετά το δεύτερο έτος, επηρεασμένος ίσως από θεωρητικές μελέτες και από τη γνωριμία του με τον Γ. Καφαντάρη, του οποίου διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας, προτίμησε να ακολουθήσει νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1937 μετέβη στη Γερμανία, όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα σε θέμα εργατικού δικαίου από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας.
Με την κήρυξη του πολέμου το 1939 επέστρεψε στην Ελλάδα και αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, πήρε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας. Από τους πρώτους μήνες της κατοχής άρχισε την αντιστασιακή του δράση. Συνελήφθη μαζί με τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αφέθηκε σύντομα ελεύθερος, αφού ο Τουλούπας ανέλαβε όλες τις ευθύνες. Καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο σε 11ετή ειρκτή στις φυλακές Αβέρωφ, εν συνεχεία εγκλεισμό στο στρατόπεδο της Λάρισας και αργότερα μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Κατόρθωσε να ελευθερωθεί με λύτρα που κατέβαλε ο πατέρας του και έφυγε αμέσως κρυφά για τη Μ. Ανατολή.
Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέως στο Υπουργείο Παιδείας και αργότερα στον Ερυθρό Σταυρό. Κατά τη δεκαετία του 1950 εργάσθηκε ως Νομικός Σύμβουλος πρώτα του Κ. Δοξιάδη στην ΥΣΕΣΑ και κατόπιν του Γ. Παπανδρέου στο Υπουργείο Συντονισμού, συντάσσοντας σχέδια Νόμων και Οργανισμών για την ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους. Όταν μετά 10 έτη, για λόγους πολιτικούς αποχώρησε από τη θέση αυτή, προσελήφθη ως Νομικός Σύμβουλος στα Διυλιστήρια Πετρελαίου Ασπροπύργου. Από τη θέση αυτή παραιτήθηκε όταν το 1964 διορίστηκε Γεν. Γραμματεύς στο Υπουργείο Εμπορίου, από όπου απεχώρησε μετά την αποστασία του 1965. Ταυτόχρονα μεταξύ του 1964-1966 έλαβε μέρος ως δικηγόρος στην πολύκροτη δίκη της υπόθεσης «Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α.» που οδήγησε στην πολιτική κρίση του 1965.
Το 1969 συνελήφθη από την Ασφάλεια Αθηνών για αντιδικτατορική δράση. Εξορίστηκε πρώτα στις Φιλιάτες Θεσπρωτίας και κατόπιν στο Καστρί Κυνουρίας. Από εκεί μετήχθη στα κρατητήρια της ΕΣΑ και εγκλείστηκε για ένα έτος στις φυλακές Κορυδαλλού. Ελευθερώθηκε το 1972 για να συλληφθεί εκ νέου με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Στις εκλογές του 1975 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, ενώ στις επόμενες εκλογές απέτυχε να εκλεγεί στην Ευρυτανία. Πέθανε τον Οκτώβριο του 1978 σε τροχαίο ατύχημα.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: βιογραφικό σημείωμα από τη σύζυγο του Εύη Τουλούπα]
Η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ήταν ένα πολιτικοστρατιωτικό σκάνδαλο που ξέσπασε στην Ελλάδα στα μέσα Μαΐου του 1965 και ήταν η αφορμή για την αποστασία του 1965. Ο ΑΣΠΙΔΑ («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν») ήταν υποτίθεται μυστική οργάνωση αξιωματικών εντός του στρατεύματος υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Παπανδρέου, γιου του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Ουδέποτε προέκυψαν ιδιαίτερα επιβαρυντικά στοιχεία για την υποτιθέμενη ομάδα, η αποκάλυψη όμως τροφοδότησε τον Τύπο και τους αντιπάλους του Γ. Παπανδρέου και οδήγησε τελικά σε πολιτειακή κρίση. http://el.wikipedia.org (λήμμα: «υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ», 10/3/2009).

Ο Γ. Τουρπάλης ήταν γιος του Χριστόδουλου Τουρπάλη και της Μαρίας Λόγγου. Γεννήθηκε στην Νάουσα το 1892. Η σύζυγός του Μαριόλα Κούφα, γόνος της ιατρικής οικογένειας από την Θεσσαλονίκη αναφέρεται σε επιστολή του αρχείου. Σπούδασε κλωστοϋφαντουργός/μηχανικός και υπήρξε μέτοχος και διευθυντής τόσο στο εργοστάσιο Λόγγου-Τουρπάλη στη Νάουσα όσο και στην Εστία στην Έδεσσα. Δώρισε στον δήμο της Νάουσας το παλιό κτήριο της βιβλιοθήκης στο τέλος της δεκαετίας του 1930. Απεβίωσε το 1950.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Ελληνογάλλος αθλητής, ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Ήταν τραπεζικός υπάλληλος και διευθυντής τράπεζας στην Ξάνθη όπου έμεινε για πολλά χρόνια. Αξιωματικός στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πρόεδρος της Comite National Francais στην Αθήνα και των Ελευθέρων Γάλλων κατώ τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέφυγε στην Αίγυπτο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%AE%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 19/6/2020].

Ο Ιωάννης Τούμπας (1901 - 7 Μαΐου 1995) ήταν Έλληνας στρατιωτικός ο οποίος αναδείχθηκε ήρωας πολέμου, φθάνοντας τον βαθμό του αντιναυάρχου ε.α.. Στη συνέχεια υπήρξε πολιτικός, και υπουργός. Αν και φέρεται να συνεργάστηκε με τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967, στη Μεταπολίτευση ορίστηκε βουλευτής επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, στην πρώτη τριετία, και αργότερα αναδείχθηκε Ακαδημαϊκός και πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.

Δημοσιογράφος

Ιστορικός και δικηγόρος, οι μελέτες της οποίας έχουν τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών. Διετέλεσε γενική γραμματέας και αντιπρόεδρος του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.) και είναι αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Παιδείας και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, το οποίο έχει ιδρύσει μαζί με τον σύζυγό της.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%87%CE%B1 [τελευταία πρόσβαση: 11/9/2020]

Μαθήτρια Δ΄ τάξης Ελληνικού Σχολείου

Ο Γεώργιος Ν. Τριάντης, Πατρινός σταφιδέμπορος, διετέλεσε μουσικός, Πρόεδρος του «Ορφέως» και Δημοτικός Σύμβουλος.

Ο υποστράτηγος Κωνσταντίνος Τριαντάκης (Κεράσοβο Ευρυτανίας, 1860 - ;) πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897, και τους Βαλκανικούς Πολέμους, στη διάρκεια των οποίων ήταν διοικητής του 3ου Ανεξάρτητου Τάγματος Ευζώνων, το οποίο διακρίθηκε στη μάχη της Αετοράχης (7/1/1913) στο ηπειρωτικό μέτωπο.
[Πηγή σύνταξης του βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου]

Ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλάκος ήταν στρατιωτικός, αξιωματικός του πεδινού Πυροβολικού. Έφθασε στον βαθμό του υποστρατήγου το 1920. Την ίδια χρονιά διετέλεσε γενικός διευθυντής του Πυροβολικού στο υπουργείο Στρατιωτικών. Έλαβε μέρος σε πολλές επιτροπές αξιολόγησης οπλικών συστημάτων του Πυροβολικού, κυρίως την περίοδο 1906 - 1912. Ήταν αδελφός του Νικολάου Τριανταφυλλάκου (1855-1939) που διετέλεσε πρωθυπουργός τις πρώτες μέρες μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.

Αδελφός του Τρύφωνα, υπήρξε γραμματέας του πολιτικού γραφείου του Βασιλιά (1937), πρόξενος της Ελλάδας στη Βοστώνη (1945-1951) και πρεσβευτής της Ελλάδας στην Αυστρία (1971).

O Τρύφων Τριανταφυλλάκος (Αθήνα, 1910 - 1992), ήταν γιος του Αλέξανδρου και της Ηλέκτρας Κόντου, εγγονός του δημάρχου Τριπόλεως Τρύφωνα Τριανταφυλλάκου και του Κωνσταντίνου Κόντου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Ήταν απο τους ιδρυτές της αντιστασιακής ομάδας “Εθνική Δράσις”, τον Φεβρουάριο του 1942. Το 1943 συνελλήφθη από τους Ιταλούς. Υπήρξε πρόεδρος της “Ενώσεως Αγωνιστών Εθνικής Αντιστάσεως 1941-1945”. Το 1946 του απονεμήθηκε το “Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας” για τη δράση του στην Κατοχή. Από τον Μάρτιο 1946 ως τον Μάρτιο του 1947 ήταν διευθυντής του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη. Πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής Αρκαδίας το 1949 με το “Νέον Κόμμα” του Σπ.Μαρκεζίνη, και μετά εντάχθηκε στο κόμμα του Συναγερμού (Παπάγου) και στην Ε.Ρ.Ε. Διετέλεσε υφυπουργός Οικισμού (1956-1958), υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών (1958), υφυπουργός Προεδρίας (1959-1961) και υπουργός Δημοσίων Έργων στην κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου (1973-1974).

Ο Αθανάσιος Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στην Προσοτσάνη το 1886 και πέθανε το 1967. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο Σερρών το 1904 και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1912. Έλαβε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα και φυλακίστηκε από τους Τούρκους, ενώ κατά τη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου, το 1912, κρατήθηκε όμηρος των τουρκικών αρχών.
Ο Τριανταφυλλίδης αναμίχθηκε στην πολιτική με το Λαϊκό Κόμμα του Δημητρίου Γούναρη και, μετά το 1922, προσχώρησε στο κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά, του οποίου υπήρξε προσωπικός φίλος. Ήταν εκδότης της φιλομεταξικής εφημερίδας Αγώνας στη Δράμα. Διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος της κοινότητας Προσοτσάνης, βουλευτής Δράμας (1935) και δήμαρχος Δράμας (1940-1945). Τον Ιανουάριο του 1945 συνελήφθη και κρατήθηκε όμηρος από άνδρες του Ε.Λ.Α.Σ. Το 1947 διορίστηκε δήμαρχος Προσοτσάνης. Εκλεγόταν στο ίδιο αξίωμα συνεχόμενα από το 1950-1959. Πραγματοποίησε αρδευτικά και αντιπλημμυρικά έργα μεγάλης έκτασης (φράγμα Μααρά) στην περιοχή.

Ο Γρηγόριος Τριανταφυλλίδης ήταν δικηγόρος εγκατεστημένος στο Παρίσι. Ήταν πρόεδρος του Συνεδρίου Ελληνικών Παροικιών (με αντιπροσώπους από εννέα χώρες: Γαλλία, Αγγλία, Ελβετία, Ολλανδία, Ρωσία, Ρουμανία, Αίγυπτος, Τυνησία, Η.Π.Α.) που έγινε στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1916 για να υποστηριχθεί η κυβέρνηση Βενιζέλου και η σύμπραξη της Ελλάδας με τη Συμμαχία. Ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Ηλιάσκου με την οποία είχε αποκτήσει μία κόρη. Πέθανε στο Παρίσι τον Φεβρουάριο του 1939 και ετάφη στο νεκροταφείο του Pere Lachaise.

Ο Κωνσταντίνος Ν. Τριανταφύλλου ήταν δικηγόρος και ιστορικός. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1912 και καταγόταν από την Τολοφώνα Φωκίδος. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ιδιώτευσε ως δικηγόρος στην Πάτρα. Συνδέθηκε με στενή φιλία με τον ιστορικό Στέφανο Θωμόπουλο, ολοκληρώνοντας μάλιστα την επιμέλεια της β΄ έκδοσης της «Ιστορίας της πόλεως Πατρών» και διασώζοντας το αρχείο του Θωμόπουλου μετά τον θάνατο του τελευταίου, το οποίο και αγόρασε εν συνεχεία ο Δήμος Πατρέων. Παράλληλα με την δικηγορία ασχολήθηκε με την τοπική ιστορία των Πατρών, για την οποία και εξέδωσε δεκάδες μελέτες και μονογραφίες.

«Ο ιστορικός και συγγραφέας Κ. Τριανταφύλλου αποτελεί ένα αναπόσπαστο πλέον κομμάτι της ιστορίας της πόλης των Πατρών. Μια ιστορία που λάμπρυνε με το έργο του, με την έρευνά του, τη συγγραφή και την έκδοση των βιβλίων του και μέσω της οποίας δε συνέβαλε μόνο στο να μας κάνει γνώστες της, αλλά και να κεντρίσει το ενδιαφέρον άλλων μελετητών να αφοσιωθούν σε αυτή»[1]. Η πιο γνωστή του εργασία είναι το «Ιστορικόν λεξικόν των Πατρών», η οποία γνώρισε μέχρι σήμερα τρεις εκδόσεις (1959, 1980 και 1995) και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Από 1937 έως το 1943 ήταν διευθυντής έκδοσης του επιστημονικού περιοδικού «Αχαϊκά».

Διετέλεσε πρόεδρος της Διακίδειου σχολής, του Ροταριανού Ομίλου Πατρών και της Αχαϊκής Εταιρείας ενώ εκλεγόταν για πολλά χρόνια δημοτικός σύμβουλος. Είχε τιμηθεί πλείστες φορές από θεσμούς και ιδρύματα και είχε τιμηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με το οφίκιο του «Άρχοντος Εκδίκου». Είχε πραγματοποιήσει δωρεές στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πάτρας ενώ ως δικηγόρος είχε αναλάβει την εκτέλεση της διαθήκης του Δημητρίου Δαμίρη, η οποία όριζε την ανέγερση του νοσοκομείου «Άγιος Ανδρέας».

Απεβίωσε στην Πάτρα στις 23 Φεβρουαρίου 2002. Ο Δήμος Πατρέων τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε μια πλατεία της πόλης.

Η Σοφία Τρικούπη, κόρη του Σπυρίδωνος Τρικούπη και της Αικατερίνης Μαυροκορδάτου, γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1838. Μεγάλωσε και μορφώθηκε στην αγγλική πρωτεύουσα και συναναστράφηκε τον κύκλο των επιφανών πολιτικών, καθηγητών και ευγενών ανδρών που είχε η οικογένεια. Μετά το θάνατο των γονέων τους αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στον αδελφό της. Δεν υπήρχε επίσημος ξένος που να μην επισκέφθηκε το σπίτι της, το οποίο ήταν κέντρο διπλωματικών, πολιτικών και κοινωνικών συγκεντρώσεων. Μετά το θάνατο του Χαρίλαου Τρικούπη (1896) η Σοφία απομονώθηκε σπίτι της ζώντας με τις αναμνήσεις του «Μεγάλου» αδελφού της.
Πέθανε στην Αθήνα το 1916.

Ο Σπυρίδων Τρικούπης, γιος του Ιωάννη και της Αλεξάνδρας Παλαμά, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1788. Μαθητής της Σχολής των Παλαμάδων, έμαθε ιταλικά, αγγλικά και γαλλικά στην Πάτρα, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος του αγγλικού προξενείου. Φίλος του λόρδου Guilford, ταξίδεψε με την προτροπή του στην Ευρώπη, για να παρακολουθήσει σπουδές φιλολογίας και φιλοσοφίας. Τους πρώτους μήνες του 1822 επέστρεψε στην Ελλάδα και τάχθηκε στο πλευρό του Αλ.Μαυροκορδάτου, ενώ από το 1824-1828 εκλεγόταν πληρεξούσιος της επαρχίας Μεσολογγίου. Συνεργάστηκε με τον Ι.Καποδίστρια ως γενικός γραμματέας της Επικρατείας και επί των Εξωτερικών υποθέσεων με τον οποίον όμως διαφώνησε για θέματα εσωτερικής πολιτικής και τον αντιπολιτεύθηκε. Επί Αντιβασιλείας (1833) ανέλαβε την προεδρία της κυβερνήσεως καθώς και τη γραμματεία επί των Εξωτερικών και Εκκλησιαστικών. Από το 1834 ως το 1837 διετέλεσε πρεσβευτής της Ελλάδος στο Λονδίνο, ενώ επιστρέφοντας στην Ελλάδα τέθηκε επικεφαλής της συνταγματικής αντιπολίτευσης. Το 1841 και μέχρι την κατάργηση των πρεσβειών το 1843 ξαναβρέθηκε στο Λονδίνο. Έλαβε μέρος ως υπουργός επί των Εξωτερικών και Εκκλησιαστικών στην πρώτη μετά την Εθνοσυνέλευση κυβέρνηση του Αλ. Μαυροκορδάτου, ενώ από το 1844 μέχρι το 1849 παρέμεινε εκτός εξουσίας αλλά μέλος της Γερουσίας. Το 1849 ο Τρικούπης επέστρεψε στην πρεσβεία του Λονδίνου όπου παρέμεινε μέχρι το 1862, όταν αποχώρησε πλέον για λόγους υγείας και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα για να ιδιωτεύσει.
Ο Τρικούπης εκτός από πολιτικός υπήρξε σπουδαίος λόγιος, ρήτορας και ιστοριογράφος. Εκφώνησε μεταξύ πολλών άλλων τον περίφημο επικήδειο λόγο στο λόρδο Βύρωνα (1824) και το λόγο «περί ομονοίας» (1825). Το σπουδαιότερο όμως έργο του είναι η συγγραφή της τετράτομης Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως, η οποία εκδόθηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1856.
Ο Τρικούπης παντρεύτηκε το 1826 την Αικατερίνη Μαυροκορδάτου (Κων/πολη, 1800-Αίγινα, 1871), αδελφή του Αλέξανδρου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: τον Χαρίλαο (1832-1896) και τη Σοφία (1838-1916).
Ο Σπυρίδων Τρικούπης πέθανε στην Αθήνα, πλήρης ημερών, το 1873.

Ο Άλκης Τροπαιάτης γεννήθηκε το 1909 στη Δαύλεια Βοιωτίας. Τελείωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στη Λειβαδιά και τη δευτεροβάθμια στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε επί 25 χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδας. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1926 και ασχολήθηκε με όλα τα λογοτεχνικά είδη, ενώ από το 1949 στράφηκε ιδιαίτερα στη λογοτεχνία για παιδιά. Ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Αλκαίος. Πέθανε το 1999.
Έργα του: Δεκατρία διηγήματα (1936), Ήρωες (νουβέλες), Το βιβλίο της άγνωστης αδελφής (1940), Το δέντρο και το τραμ (διηγήματα, 1943), Το Παραμύθι της Κατοχής (διηγήματα, 1945), Επιτάφιος (νουβέλα, 1945), καθώς και δεκάδες έργα για παιδιά.