Ο ΟΒΑ ιδρύθηκε με το υπ’ αριθ. ΦΕΚ 24/6.2.1960, τεύχος Δ.Α.Ε. και Ε.Π.Ε. με σκοπό τη μελέτη και προώθηση των έργων βιομηχανικής ανάπτυξης. Όντας μη τραπεζικός οργανισμός, δεν χορηγούσε δάνεια, αλλά παρείχε πληροφορίες σε κάθε Έλληνα ή ξένο επιχειρηματία που ενδιαφερόταν να ιδρύσει, επεκτείνει ή εκσυγχρονίσει βιομηχανική επιχείρηση στην Ελλάδα. Ο ΟΒΑ επίσης διενεργούσε έρευνες με δικές του δαπάνες, όπως η έρευνα των μεταλλείων σιδήρου στη Θάσο. Επίσης, σε εφαρμογή του Ν.Δ. 4256/1962 περί οργανώσεως βιομηχανικών ζωνών, το κράτος τού ανέθεσε τη μελέτη και οργάνωση βιομηχανικών ζωνών στις περιοχές Θεσσαλονίκης, Καβάλας, Βόλου, Πάτρας και Ηρακλείου. Το 1964 με το Ν.Δ. 4366/1964 ο ΟΒΑ συγχωνεύτηκε με τους οργανισμούς ΟΧΟΑ και ΟΤΠ και ιδρύθηκε η Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ).

Τον Δεκέμβριο του 1942 ο Νίκος και ο Γιώργος Χατζηγεωργίου συνέστησαν Ομόρρυθμο Καπνεμπορική Εταιρία με την επωνυμία Αδελφοί Χατζηγεωργίου η οποία είχε ως αντικείμενο την εμπορία καπνών σε φύλλα. Η Καπνεμπορική κληρονόμησε την ακίνητη περιουσία της καπνεμπορικής του πατέρα τους Αντίγονου Χατζηγεωργίου και τα αποθηκευμένα καπνά του. Η ακίνητη περιουσία απαρτιζόταν από αρκετά εμπορικά ακίνητα στην οδό Κωστή Παλαμά και Ολύμπου. Δεν εντοπίστηκε ακόμη πότε διαλύθηκε η Καπνεμπορική. Μετά πάντως από τον θάνατο του Νίκου Χατζηγεωργίου, ο Γιώργος συνέχισε να ασκεί για πολλά χρόνια το επάγγελμα του καπνέμπορου στη Θεσσαλονίκη.

[πηγές βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1997, συνέντευξη Αντίγονου Χατζηγεωργίου (γιος του Γιώργου) στον Γιώργο Κουμαρίδη και τη Μαργαρίτα Καλαφάτη στις 30.1.2014]

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία και τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο αρχείο, η συγκρότηση της Ομάδας οφείλεται στη συντροφιά του ποιητή Κώστα Ουράνη η οποία συμπληρώνοντας τον αριθμό των δώδεκα μελών «είχε κιόλας καθορίσει το σκοπό της: Να είναι μια ολότελα αδέσμευτη από καταστατικές υποχρεώσεις λογοτεχνική συντροφιά, που θα επιδίωκε, -με διαλέξεις, δημοσιεύματα και την αθλοθέτηση ενός βραβείου,- την αναθέρμανση της λογοτεχνικής ζωής μας.» Το βραβείο της Ομάδας προοριζόταν για πεζογραφικό έργο -μυθιστόρημα ή συλλογή διηγημάτων- συγγραφέα της μεταπολεμικής περιόδου, με την προϋπόθεση το έργο να έχει κατατεθεί στην Εθνική Βιβλιοθήκη ως τις 31 Δεκεμβρίου της προηγούμενης χρονιάς. Το χρηματικό έπαθλο που το συνόδευε προερχόταν από εισφορές των μελών της Ομάδας που ενίοτε συμπληρώνονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος ή την Εθνική Τράπεζα. Ύστερα από το θάνατο του Ουράνη το βραβείο έγινε επώνυμο στη μνήμη του και το έπαθλο ανέλαβε η σύζυγός του Ελένη Ουράνη (Άλκης Θρύλος). Η ίδια αργότερα αθλοθέτησε κι άλλο βραβείο στη μνήμη της μητέρας της Μαρίας Νεγρεπόντη για έργο λογοτεχνικής κριτικής. Στο μεταξύ κι άλλοι αθλοθέτες ανέθεσαν στην κρίση της Ομάδας των Δώδεκα την απονομή βραβείων που χορηγούσαν. Έτσι από το 1957 εκτός από το έπαθλο Ουράνη, προκηρύσσεται και το έπαθλο «Πουρφίνα» από την επώνυμη Εταιρεία Πετρελαίων για έργο με θέμα τον ελληνικό πολιτισμό. Το 1958 προστίθενται το έπαθλο Λεωνίδα Γουλανδρή από το γιο του Ι.Λ. Γουλανδρή για δοκίμιο ή ταξιδιωτικό και το έπαθλο Κ. Χατζηπατέρα για ποιητική συλλογή νεώτερου λογοτέχνη ενώ το 1963 το βραβείο Φιλίππου Φέξη από τον Γ. Φέξη για τη συνολική παρουσία και προοπτική ενός νέου λογοτέχνη. Ο βραβευόμενος με το τελευταίο όφειλε να κάνει ένα επιμορφωτικό ταξίδι στο εξωτερικό. Τα χρηματικά έπαθλα ήταν κατά βραβείο: Ουράνη, Γουλανδρή και Μαρίας Νεγρεπόντη 15.000 δρχ., Πουρφίνα 25.000 δρχ., Φέξη 20.000 δρχ. Το χρονικό της απονομής των βραβείων δημοσιευόταν στο περιοδικό Νέα Εστία.

Ιδρυτικά μέλη της Ομάδας ήταν οι Τάσος Αθανασιάδης, Ηλίας Βενέζης, Γιώργος Θεοτοκάς, Μ. Καραγάτσης, Στ. Ξεφλούδας, Ελένη Ουράνη, Κώστας Ουράνης, Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος, Μ. Στασινόπουλος, Άγγελος Τερζάκης, Πέτρος Χάρης, Γ. Χατζίνης. Στο πρώτο σχέδιο της ομάδας βρισκόταν το όνομα του Λουκή Ακρίτα όχι όμως και η υπογραφή του. Προφανώς τη θέση συμπλήρωσε ο Στασινόπουλος. Στην πορεία επήλθαν διάφορες αλλαγές στη σύνθεση. Το 1953 αλλά και το 1959 βρίσκουμε επιστολές παραίτησης του Οδυσσέα Ελύτη που ήταν μέλος από το 1952. Το 1953 και το 1965 βρίσκουμε την παραίτηση του Θεοτοκά. Το 1953 του Βενέζη. Το 1959 του Παπατσώνη. Το 1956 αδυναμία συμμετοχής του Κλ. Παράσχου που αρχικά είχε δεχθεί σχετική πρόταση και το 1969 του Θ. Πετσάλη-Διομήδη. Από το 1959-1960 συμμετέχει ο Κ. Θ. Δημαράς. Το 1961 συμμετέχει και ο Α. Καραντώνης. Οι συγκεντρώσεις της Ομάδας γίνονταν κάθε Πέμπτη, αρχικά στο ζαχαροπλαστείο του ξενοδοχείου King George ή σε άλλο καφέ, και αργότερα μάλλον στο σπίτι της Ελένης Ουράνη. Την πρώτη Πέμπτη κάθε μήνα πραγματοποιούνταν μικρά δείπνα ενώ σε εξαιρετικές περιστάσεις πραγματοποιούνταν μεγάλα δείπνα όπου μπορούσαν να παρίστανται προσκεκλημένοι.

Η Σοφία Ολυμπίου ήταν κόρη των ηθοποιών Γιάννη Χαλκιόπουλου και Έλλης Λαλαούνη, και εγγονή των ηθοποιών Νίκου Χαλκιόπουλου και Σοφίας Χαλκιοπούλου (από τον πατέρα της) και Ολυμπίας Λαλαούνη-Δαμάσκου (από τη μητέρα της). Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα παιδικά της χρόνια (1943) και πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον πρώτο σύζυγό της, ηθοποιό, θιασάρχη και θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Ολύμπιο, με θιάσους της επιθεώρησης, με τον Κανέλλο Αποστόλου, τους Ελεύθερους Καλλιτέχνες, το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, το Θεσσαλικό Θέατρο, με πολλούς πρωταγωνιστικούς θιάσους, αλλά και με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν και το Εθνικό Θέατρο. Δεύτερος σύζυγός της ήταν ο ηθοποιός Χριστόφορος Καζαντζίδης.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. υλικό του αρχείου• 2. Θεόδωρος Έξαρχος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», τόμος πρώτος, Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι το 1899, Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1995• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Έτος γέννησης από 1900 μέχρι 1925, τόμος δεύτερος (Α-Μ), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1996• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Η γενιά μας», Έτος γέννησης από 1926 μέχρι 1940, τόμος τρίτος (Μ-Ω), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 2000].

Ιερέας και διδάσκαλος, ένας απο τους πιο γνωστούς Έλληνες εκκλησιαστικούς συγγραφείς και ιεροκήρυκες. Γεννήθηκε στη Τσαριτσάνη της Ελασσόνας στις 27 Αυγούστου 1780, το όνομα του ιερέα πατέρα του ήταν Κυριάκος και της μητέρας του Ανθία. Μετά το πέρας των εκκλησιαστικών σπουδών του διδάχθηκε τη γαλλική γλώσσα. Σε ηλικία εικοσιπέντε ετών άρχισε να περιοδεύει σε χωριά και πόλεις της Θεσσαλίας με σκοπό τη διάδοση του λόγου του Θεού, προσπαθώντας να εμφυτεύσει στον κόσμο την αγάπη προς τα γράμματα και τη μάθηση. Το 1806 φυλακίστηκε με διαταγή του Αλή Πασά εξαιτίας της επαναστατικής δραστηριότητας του. Το 1809 ο Οικονόμος προσκλήθηκε στη Σμύρνη να διδάξει στο νεοσύστατο Φιλολογικό Γυμνάσιο της πόλης. Παρέμεινε στη Σμύρνη μέχρι το 1819 ως διδάσκων στην αρχή και ση συνέχεια ως Διευθυντής του σχολείου. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ και η Ιερά Σύνοδος τον προσκάλεσαν στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ρώσος αυτοκράτορας Αλέξανδρος τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και μετά απο πρόσκλησή του ο Οικονόμος μετέβει στην Αγία Πετρούπολη. Συνέχισε εκεί το συγγραφικό του έργο και εκλέχθηκε μέλος της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας της Πετρούπολης. Το 1831 ο Οικονόμος επέστρεψε στην Ελλάδα, στην πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους το Ναύπλιο. ‘Εκτοτε ο Οικονόμος συνέδεσε το όνομα του με θέματα που απασχολούσαν την Ελληνική Εκκλησία, η οποία είχε πλέον κηρυχθεί αυτοκέφαλη και εργάστηκε με στόχο τις καλές σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το 1837 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Πέθανε το Μάρτιο του 1857. Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι: Η Επιστολιμαία διατριβή περί των τριών ιερατικών της Εκκλησίας βαθμών, Αυτοσχέδιος περί Σμύρνης Διατριβή.

Ο αντιναύαρχος Κωνσταντίνος Οικονόμου (Αθήνα, 1888-1957) ήταν γιος του Νικολάου Οικονόμου και της Αμαλίας, το γένος Κωνσταντίνου Κρίτσα (το ζευγάρι είχε και μία κόρη, την Ιουλία). Υπηρέτησε μεταφραστής του αντιναύαρχου Mark Kerr, αρχηγού της Αγγλικής Ναυτικής Αποστολής την περίοδο 1913-1916 και ναυτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα τη δεκαετία του 1930. Το 1950 προσπάθησε να αναλάβει την εμπορική αντιπροσωπεία της εταιρείας Curtiss-Wright Corp. που κατασκεύαζε τα αεροσκάφη Helldivers.
Ο Κωνσταντίνος Οικονόμου παντρεύτηκε το 1926 την Ελένη το γένος Νικολάου Τριανταφυλλάκου, χήρα του Περικλή Παπαγεωργακόπουλου και έγινε επίτροπος και διαχειριστής της περιουσίας της κόρης της (από τον γάμο της με τον Παπαγεωργακόπουλο), Αγγελικής (1920-2002). Η περιουσία περιελάμβανε τρία ακίνητα στην Πάτρα στις οδούς Αγίου Ανδρέου 59, Κολοκοτρώνη 6 και Κανάρη 23.
Υπήρξε επίσης επίτροπος και διαχειριστής της περιουσίας του θείου του, αδελφού της μητέρας του, Δημητρίου Κ. Κρίτσα που τέθηκε σε δικαστική απαγόρευση το 1910. Η περιουσία της οικογένειας του Κωνσταντίνου Κρίτσα αποτελούνταν από τρία κτήματα στα χωριά Μουσταφάμπεη, Ιμίρβεη και Μοσχοχώρι του νομού Φθιώτιδας, όπου καλλιεργούνταν καλαμπόκι, σίτος, βρώμη και αραβόσιτος. Το κτήμα του Μουσταφάμπεη ανήκε στον Δημήτριο Κρίτσα ενώ τα υπόλοιπα μοιράζονταν στα άλλα μέλη της οικογένειας Κωνσταντίνου Κρίτσα: Σοφία (σύζυγο Δημήτριου Αργυρόπουλου), Αμαλία (σύζυγο Νικολάου Οικονόμου), Ελένη (σύζυγο Δημητρίου Λάππα).
Ο Οικονόμου υπήρξε επίσης επίτροπος, διαχειριστής της κληρονομιάς της ανιψιάς του, Νίνας Θεοδοσίου Φωτιάδου (κόρη της αδελφής του Ελένης), περιουσία που προερχόταν από τη γιαγιά της, Αγγελική Γιαγλοπούλου.
Ο Δημήτριος Κρίτσας (Λαμία 1876-Αθήνα 1941) ήταν λοχαγός του Πεζικού. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 και το 1910 αποστρατεύτηκε και τέθηκε σε δικαστική απαγόρευση.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: Βασική πηγή είναι το υλικό του αρχείου. Οι χρονολογίες θανάτου του Κ. Οικονόμου, γέννησης και θανάτου της Αγγελικής Οικονόμου προέρχονται από τον κ. Γιώργο Δημακόπουλο. Τα βιογραφικά του Δημητρίου Κρίτσα προέρχονται από τον 4ο τόμο της Μεγάλης Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαίδειας, σ. 305 και από το αρχείο].

Ο Χριστόφορος Οικονόμου-Γκούρας (Γκούρα, Κορινθίας,1899-) ήταν απόγονος επιφανούς οικογένειας η οποία έδρασε κατά την διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, από το 1914 έως το 1917 σπούδασε στη σχολή του Πολεμικού Ναυτικού. Από το 1917 έως το 1940, ήταν μέλος της αντιπροσωπείας για την κατασκευή πολεμικών πλοίων στη Γαλλία, παρακολούθησε το σχολείο πολέμου, ήταν διευθυντής της ναυτικής αντικατασκοπείας και υπήρξε διευθυντής στο υπουργείο Ναυτικών. Το 1940 και το 1941 υπηρέτησε ως κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΑΕΤΟΣ. Από το 1943 έως το 1946 ήταν διοικητής του κέντρου προσφύγων Κύπρου. Το 1946 έλαβε μέρος στις εκλογές με το κόμμα των Ελευθεροφρόνων. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του ναυάρχου. [Για περισσότερα στοιχεία βλέπε βιογραφικό σημείωμα της οικογένειας στον υποφάκελο 1.7]