Ο Μιχαήλ Θ. Ολυμπίτης ήταν πράκτορας της Σαμιακής Ατμοπλοΐας στην Κάλυμνο.

Η Σοφία Ολυμπίου ήταν κόρη των ηθοποιών Γιάννη Χαλκιόπουλου και Έλλης Λαλαούνη, και εγγονή των ηθοποιών Νίκου Χαλκιόπουλου και Σοφίας Χαλκιοπούλου (από τον πατέρα της) και Ολυμπίας Λαλαούνη-Δαμάσκου (από τη μητέρα της). Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα παιδικά της χρόνια (1943) και πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον πρώτο σύζυγό της, ηθοποιό, θιασάρχη και θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Ολύμπιο, με θιάσους της επιθεώρησης, με τον Κανέλλο Αποστόλου, τους Ελεύθερους Καλλιτέχνες, το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, το Θεσσαλικό Θέατρο, με πολλούς πρωταγωνιστικούς θιάσους, αλλά και με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν και το Εθνικό Θέατρο. Δεύτερος σύζυγός της ήταν ο ηθοποιός Χριστόφορος Καζαντζίδης.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. υλικό του αρχείου• 2. Θεόδωρος Έξαρχος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», τόμος πρώτος, Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι το 1899, Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1995• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Έτος γέννησης από 1900 μέχρι 1925, τόμος δεύτερος (Α-Μ), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1996• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Η γενιά μας», Έτος γέννησης από 1926 μέχρι 1940, τόμος τρίτος (Μ-Ω), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 2000].

Ο Νικόλαος Οικονόμος ήταν πρόκριτος και καραβοκύρης της Ύδρας την εποχή του Αγώνα. Ο Αναστάσιος Ν. Οικονόμος έγινε επανειλημμένα δήμαρχος του νησιού μεταξύ 1859-1890.

Ιερέας και διδάσκαλος, ένας απο τους πιο γνωστούς Έλληνες εκκλησιαστικούς συγγραφείς και ιεροκήρυκες. Γεννήθηκε στη Τσαριτσάνη της Ελασσόνας στις 27 Αυγούστου 1780, το όνομα του ιερέα πατέρα του ήταν Κυριάκος και της μητέρας του Ανθία. Μετά το πέρας των εκκλησιαστικών σπουδών του διδάχθηκε τη γαλλική γλώσσα. Σε ηλικία εικοσιπέντε ετών άρχισε να περιοδεύει σε χωριά και πόλεις της Θεσσαλίας με σκοπό τη διάδοση του λόγου του Θεού, προσπαθώντας να εμφυτεύσει στον κόσμο την αγάπη προς τα γράμματα και τη μάθηση. Το 1806 φυλακίστηκε με διαταγή του Αλή Πασά εξαιτίας της επαναστατικής δραστηριότητας του. Το 1809 ο Οικονόμος προσκλήθηκε στη Σμύρνη να διδάξει στο νεοσύστατο Φιλολογικό Γυμνάσιο της πόλης. Παρέμεινε στη Σμύρνη μέχρι το 1819 ως διδάσκων στην αρχή και ση συνέχεια ως Διευθυντής του σχολείου. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ και η Ιερά Σύνοδος τον προσκάλεσαν στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ρώσος αυτοκράτορας Αλέξανδρος τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και μετά απο πρόσκλησή του ο Οικονόμος μετέβει στην Αγία Πετρούπολη. Συνέχισε εκεί το συγγραφικό του έργο και εκλέχθηκε μέλος της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας της Πετρούπολης. Το 1831 ο Οικονόμος επέστρεψε στην Ελλάδα, στην πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους το Ναύπλιο. ‘Εκτοτε ο Οικονόμος συνέδεσε το όνομα του με θέματα που απασχολούσαν την Ελληνική Εκκλησία, η οποία είχε πλέον κηρυχθεί αυτοκέφαλη και εργάστηκε με στόχο τις καλές σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το 1837 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Πέθανε το Μάρτιο του 1857. Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι: Η Επιστολιμαία διατριβή περί των τριών ιερατικών της Εκκλησίας βαθμών, Αυτοσχέδιος περί Σμύρνης Διατριβή.

Αντάρτης του 54ου Συντάγματος ΕΛΑΣ. Εκτελέστηκε το 1946 στο Μεζούρλο.

Ο αντιναύαρχος Κωνσταντίνος Οικονόμου (Αθήνα, 1888-1957) ήταν γιος του Νικολάου Οικονόμου και της Αμαλίας, το γένος Κωνσταντίνου Κρίτσα (το ζευγάρι είχε και μία κόρη, την Ιουλία). Υπηρέτησε μεταφραστής του αντιναύαρχου Mark Kerr, αρχηγού της Αγγλικής Ναυτικής Αποστολής την περίοδο 1913-1916 και ναυτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα τη δεκαετία του 1930. Το 1950 προσπάθησε να αναλάβει την εμπορική αντιπροσωπεία της εταιρείας Curtiss-Wright Corp. που κατασκεύαζε τα αεροσκάφη Helldivers.
Ο Κωνσταντίνος Οικονόμου παντρεύτηκε το 1926 την Ελένη το γένος Νικολάου Τριανταφυλλάκου, χήρα του Περικλή Παπαγεωργακόπουλου και έγινε επίτροπος και διαχειριστής της περιουσίας της κόρης της (από τον γάμο της με τον Παπαγεωργακόπουλο), Αγγελικής (1920-2002). Η περιουσία περιελάμβανε τρία ακίνητα στην Πάτρα στις οδούς Αγίου Ανδρέου 59, Κολοκοτρώνη 6 και Κανάρη 23.
Υπήρξε επίσης επίτροπος και διαχειριστής της περιουσίας του θείου του, αδελφού της μητέρας του, Δημητρίου Κ. Κρίτσα που τέθηκε σε δικαστική απαγόρευση το 1910. Η περιουσία της οικογένειας του Κωνσταντίνου Κρίτσα αποτελούνταν από τρία κτήματα στα χωριά Μουσταφάμπεη, Ιμίρβεη και Μοσχοχώρι του νομού Φθιώτιδας, όπου καλλιεργούνταν καλαμπόκι, σίτος, βρώμη και αραβόσιτος. Το κτήμα του Μουσταφάμπεη ανήκε στον Δημήτριο Κρίτσα ενώ τα υπόλοιπα μοιράζονταν στα άλλα μέλη της οικογένειας Κωνσταντίνου Κρίτσα: Σοφία (σύζυγο Δημήτριου Αργυρόπουλου), Αμαλία (σύζυγο Νικολάου Οικονόμου), Ελένη (σύζυγο Δημητρίου Λάππα).
Ο Οικονόμου υπήρξε επίσης επίτροπος, διαχειριστής της κληρονομιάς της ανιψιάς του, Νίνας Θεοδοσίου Φωτιάδου (κόρη της αδελφής του Ελένης), περιουσία που προερχόταν από τη γιαγιά της, Αγγελική Γιαγλοπούλου.
Ο Δημήτριος Κρίτσας (Λαμία 1876-Αθήνα 1941) ήταν λοχαγός του Πεζικού. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 και το 1910 αποστρατεύτηκε και τέθηκε σε δικαστική απαγόρευση.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: Βασική πηγή είναι το υλικό του αρχείου. Οι χρονολογίες θανάτου του Κ. Οικονόμου, γέννησης και θανάτου της Αγγελικής Οικονόμου προέρχονται από τον κ. Γιώργο Δημακόπουλο. Τα βιογραφικά του Δημητρίου Κρίτσα προέρχονται από τον 4ο τόμο της Μεγάλης Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαίδειας, σ. 305 και από το αρχείο].

Λόγιος και πολιτικός από το Μαυρίλο του Βελουχιού, εκπρόσωπος του Πατρατζικιού (σημ. Υπάτη) στις εθνοσυνελεύσεις του Αγώνα και πρώτος νομάρχης της Εύβοιας το 1833.

Ο Χριστόφορος Οικονόμου-Γκούρας (Γκούρα, Κορινθίας,1899-) ήταν απόγονος επιφανούς οικογένειας η οποία έδρασε κατά την διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, από το 1914 έως το 1917 σπούδασε στη σχολή του Πολεμικού Ναυτικού. Από το 1917 έως το 1940, ήταν μέλος της αντιπροσωπείας για την κατασκευή πολεμικών πλοίων στη Γαλλία, παρακολούθησε το σχολείο πολέμου, ήταν διευθυντής της ναυτικής αντικατασκοπείας και υπήρξε διευθυντής στο υπουργείο Ναυτικών. Το 1940 και το 1941 υπηρέτησε ως κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΑΕΤΟΣ. Από το 1943 έως το 1946 ήταν διοικητής του κέντρου προσφύγων Κύπρου. Το 1946 έλαβε μέρος στις εκλογές με το κόμμα των Ελευθεροφρόνων. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του ναυάρχου. [Για περισσότερα στοιχεία βλέπε βιογραφικό σημείωμα της οικογένειας στον υποφάκελο 1.7]

Το 1961 η ημερήσια Εμπορική Σχολή Βόλου μετατράπηκε σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο Βόλου. Το 1964 δημιουργήθηκε το 3τάξιο Οικονομικό Λύκειο Βόλου. Την ίδια χρονιά οι πρώτες τρεις τάξεις του οικονομικού γυμνασίου αποτέλεσαν το αυτοτελές, και για πρώτη φορά καθιερούμενο στο Βόλο "3ο Γυμνάσιο αρρένων", στεγαζόμενο στο ίδιο διδακτήριο και με το ίδιο διδακτικό προσωπικό. Το σχολείο αυτό καταργήθηκε την 30-9-1967.
Το 1969 το σχολείο έχει πάλι μετατραπεί σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο. Το 1976 το σχολείο μετατρέπεται πάλι σε Οικονομικό Λύκειο ως την 1-9-1977, οπότε οι μαθητές της τελευταίας τάξης του σχολείου ενσωματώνονται στη δύναμη του 2ου Λυκείου Βόλου. Στη συνέχεια μετατρέπεται σε Επαγγελματικό Λύκειο Βόλου που μετεξελίχθηκε σε 1ο ΤΕΛ Βόλου για να μετατραπεί τελικά στο 1ο ΤΕΕ Βόλου.

Η Δημόσια Εμπορική Σχολή Ηρακλείου ιδρύθηκε το 1915 και υπαγόταν στο υπουργείο Εθνικής οικονομίας μέχρι το 1938-39, οπότε και περνά στη δικαιοδοσία του υπουργείου Παιδείας. Tο 1961 χωρίζεται σε Oικονομικό Γυμνάσιο και Eμπορική Σχολή και σταδιακά μετατρέπεται σε Oικονομικό Γυμνάσιο. το 1964-65 και μέχρι το 1966-67 το Γυμνάσιο λειτουργεί στο Γ΄ Γυμνάσιο Αρρένων. το 1967-68 το Γ΄ Γυμνάσιο Αρρένων και το οικονομικό Γυμνάσιο ενοποιήθηκαν και μετονομάστηκαν σε Μεικτό οικονομικό Γυμνάσιο Ηρακλείου (εξατάξιο), έως το 1976 που το σχολείο γίνεται Mεικτό λύκειο Oικονομικής Kατεύθυνσης, ως Παράρτημα του Γ΄ λυκείου Θηλέων Hρακλείου και λειτουργεί με αυτή τη μορφή έως το 1979.

Η εμπορική σχολή του Βόλου ιδρύθηκε από τον εμπορικό σύλλογο "ο Ερμής", ως ιδιωτική σχολή με καταστατικό, που εγκρίθηκε με το Β.Δ. της 4-11-1900. Το πρώτο καταστατικό της Σχολής εγκρίθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1900.
Το 1961 η ημερήσια Εμπορική Σχολή Βόλου μετατράπηκε σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο Βόλου. Το 1964 δημιουργήθηκε το 3τάξιο Οικονομικό Λύκειο Βόλου. Την ίδια χρονιά οι πρώτες τρεις τάξεις του οικονομικού γυμνασίου αποτέλεσαν το αυτοτελές, και για πρώτη φορά καθιερούμενο στο Βόλο "3ο Γυμνάσιο αρρένων", στεγαζόμενο στο ίδιο διδακτήριο και με το ίδιο διδακτικό προσωπικό. Το σχολείο αυτό καταργήθηκε την 30-9-1967.
Το 1969 το σχολείο έχει πάλι μετατραπεί σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο. Το 1976 το σχολείο μετατρέπεται πάλι σε Οικονομικό Λύκειο ως την 1-9-1977, οπότε οι μαθητές της τελευταίας τάξης του σχολείου ενσωματώνονται στη δύναμη του 2ου Λυκείου Βόλου. Στη συνέχεια μετατρέπεται σε Επαγγελματικό Λύκειο Βόλου που μετεξελίχθηκε σε 1ο ΤΕΛ Βόλου για να μετατραπεί τελικά στο 1ο ΤΕΕ Βόλου.

Έλληνας μουσικοπαιδαγωγός, βιολιστής και διευθυντής ορχήστρας. Συγγραφέας εκπαιδευτικών βιβλίων, μερικά σε συνεργασία με τον Μανώλη Καλομοίρη.
Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών, όπου αργότερα αναδείχτηκε σε καθηγητή των θεωρητικών και διευθυντή του (1930-1939). Συμμετείχε στην ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών ως μουσικός στο βιολί και στη βιόλα. Το 1942 μετέτρεψε την ορχήστρα του Ωδείου σε Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και αργότερα σε Κρατική Ορχήστρα Αθηνών της οποίας υπήρξε ο πρώτος διευθυντής.
Διεθυντής του Ωδείου Πειραιώς (1924-1931).
Το 1921 ίδρυσε τη Χορωδία Αθηνών, με την οποία ανέβασε διάφορα μεγάλα έργα στο ελληνικό κοινό.
Το 1955 συνετέλεσε στη διοργάνωση του πρώτου Φεστιβάλ Αθηνών, όπου συμμετείχε διευθύνοντας την Εθνική Λυρική Σκηνή. Διετέλεσε, αμισθί, διευθυντής της ΕΛΣ το 1954.

Ο Νικόλαος Γ. Οικονομίδης ήταν γιος του φιλολόγου Γεωργίου Οικονομίδη (1813-1887) και ανιψιός του Ιωάννη Οικονομίδη (1812-1884), επίσης φιλολόγου, καθηγητή της Ιονίου Ακαδημίας, πολιτικού (υπουργός Παιδείας) και γραμματέως του Γεωργίου Α΄. Η οικογένεια Οικονομίδη κατάγεται από την Κύπρο. Διέφυγαν το 1821 μετά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης και εγκαταστάθηκαν πρώτα στην Τεργέστη και το 1825 στην Κέρκυρα. Ο θείος του Γεωργίου και του Ιωάννη, Πέτρος Οικονομίδης, ήταν δημογέροντας στη Λευκωσία. Συνελήφθη από τους Τούρκους με την κατηγορία ότι ήταν Φιλικός και αποκεφαλίστηκε στις 10 Ιουλίου 1821.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ.ΙΗ, Αθήνα: Πυρσός, 1932: 747.]

Φιλόλογος, καθηγητής της Ιονίου Ακαδημίας, πολιτικός (υπουργός Παιδείας) και γραμματέας του Γεωργίου Α΄.

Ο Ευάγγελος Οικονομίδης υπηρέτησε στην ΕΤΕ έως το 1977, επί 37 χρόνια στη Βιομηχανική Πίστη, στα Καταστήματα Μητροπόλεως, Μοναστηρακιού, Κεντρικού και αλλού. Συνέλεγε αναμνηστικά και κειμήλια από την οικογένεια και την εργασία του. Ήταν η δεύτερη γενιά που εργάστηκε στην ΕΤΕ, διότι και ο πατέρας του, Σωτήριος Οικονομίδης, αφού υπηρέτησε ως διευθυντής καταστημάτων στο Γύθειο, στα Καλάβρυτα και στον Πύργο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και τελείωσε τη σταδιοδρομία του.

[Το σημείωμα που ακολουθεί βασίζεται μόνο σε όσα στοιχεία συνάγονται, με αρκετή δυσκολία και πολλά κενά, από τα τεκμήρια του αρχείου, γι’αυτό και οι βιογραφικές πληροφορίες είναι ελλειπείς.]

Ο ιερέας Δημήτρης Σαμιώτης οικονόμος Σκύρου και ο δάσκαλος Γεώργιος, ήταν γιοί του επισκόπου Σκύρου παπά-Σταμάτη Σαμιώτη. Ο παπά- Δημήτρης Οικονόμος παντρεύτηκε την Ευφροσύνη, κόρη του Μανώλη Γιάνναρη και απέκτησε τρεις γιους τον Σταμάτη, τον Γεώργιο και τον Μανώλη. Ήταν πληρεξούσιος της κοινότητας Σκύρου το 1828. Πέθανε το 1860. Ο Σταμάτης (1818-1886) και ο Γεώργιος παρακολούθησαν το Γυμνάσιο στην Αθήνα. Ο Σταμάτης διορίστηκε το 1846 στο Πρωτοδικείο της Αθήνας και στη συνέχεια υπηρέτησε ως γραμματέας των Ειρηνοδικείων Κύμης και Καρύστου (1848-1855), ο δε Γεώργιος διορίστηκε στο Ειρηνοδικείο Σκιάθου το 1852. Ο Σταμάτης παντρεύτηκε την Μαρία, κόρη του δημογέροντα και κτηματία Ιωάννη Αυλωνίτη, και απέκτησε δύο γιους: τον Δημήτριο και τον Εμμανουήλ. Η οικογένεια ήταν προσκείμενη πολιτικά στον βουλευτή Ευβοίας Α.Α.Κοντόσταυλο. Ο Δημήτριος (1853-1920;) σπούδασε γιατρός στην Αθήνα, εργάστηκε ως δημαρχιακός γιατρός της οθωμανικής κυβερνήσεως στο Βαϊνδάριο της Μικράς Ασίας (1879-1881) και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Σκύρο, όπου εργάστηκε και ασχολήθηκε με την οικογενειακή κτηματική περιουσία. Παντρεύτηκε το 1882 την Ευφροσύνη (;) και απέκτησε δύο γιους τον Σταμάτη (δικηγόρο και βουλευτή Ευβοίας το 1926 και 1932), τον Γεώργιο (γιατρό) και δύο κόρες την Άννα (σύζυγο Δ.Παύλου) και την Μαριγώ. Ο Εμμανουήλ παρακολούθησε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και στη Σύρο, όπου έμαθε γαλλικά και διπλογραφία και το 1876 πήγε στη Σμύρνη όπου εργάστηκε σε εμπορικό κατάστημα. Το 1888 επέστρεψε, παντρεύτηκε την Καλλιόπη (;) και εργάστηκε ως έμπορος στην Κύμη. Είχε τρία παιδιά: τον Σταμάτη που έγινε γιατρός, την Μαρία που πέθανε μικρή και την Αμαλία.

Η Τζουμαγιά, σήμερα Ηράκλεια, είναι σημαντική κωμόπολη του νομού Σερρών. Η πόλη καταστράφηκε ολοσχερώς κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς βρέθηκε ανάμεσα σε στρατεύματα της Αντάντ και των Κεντρικών Δυνάμεων. Η κυβέρνηση Βενιζέλου του 1917-1920 και ο τότε υπουργός Συγκοινωνίας Αλέξανδρος Παπαναστασίου δραστηριοποιήθηκαν για την άμεση αποκατάσταση των πληθυσμών της ανατολικής Μακεδονίας, υιοθετώντας ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα σχεδιασμού. Η πτώση της κυβέρνησης Βενιζέλου θα καθυστερήσει την ανοικοδόμηση της Τζουμαγιάς, η οποία θα πραγματοποιηθεί τελικά την περίοδο 1928-1930.

Συνέπεια της πρώτης προσπάθειας ανοικοδόμησης το 1919 και του νόμου 1728/1919 ήταν η υποχρέωση των ιδιοκτητών των οικοπέδων της αγοράς της Τζουμαγιάς να συστήσουν οικοδομικό συνεταιρισμό, ώστε να κατανεμηθούν ομοιόμορφα τα οικονομικά βάρη και τα οφέλη της ανάπτυξης. Ο συνεταιρισμός αυτός των επαγγελματιών ιδρύθηκε τελικά το 1930 από 178 μέλη με το όνομα Οικοδομικός Συνεταιρισμός Ηρακλείας «Η Αναγέννησις της Τζιουμαγιάς». Το κάθε μέλος είχε υποχρέωση να προκαταβάλει το 20% του κόστους ανέγερσης του καταστήματος του, μόλις ο συνεταιρισμός κατάφερνε να εξασφαλίσει τραπεζικό δάνειο για το σύνολο του έργου. Μετά την πτώση της κυβέρνησης των Φιλελευθέρων το 1932, ο συνεταιρισμός δεν κατάφερε να εξασφαλίσει δάνειο για την συνολική ανοικοδόμηση, καθώς οι επόμενες κυβερνήσεις δεν έδειξαν σχετικό ενδιαφέρον.

Με τον νόμο 6403/1934 ακυρώθηκαν όλες οι πράξεις που είχαν γίνει από την κοινότητα Ηράκλειας για πώληση οικοπέδων. Ο νόμος προέβλεπε ότι όλα τα οικόπεδα θα επέστρεφαν στην κοινότητα Ηράκλειας, η οποία θα διέθετε όσα ήθελε στον Συνεταιρισμό. Ακόμη προέβλεπε ότι η σύνθεση του Συνεταιρισμού θα άλλαζε καθώς πλέον αυτός υποχρεωνόταν να περιλάβει στια τάξεις του όλους τους ασχολούμενους με το εμπόριο στην πόλη καθώς και τους άλλοτε οικοπεδούχους της κεντρικής περιοχής, επαγγελματίες ή όχι. Ο νομός επεδίωκε ουσιαστικά να ξαναδώσει δικαιώματα σε ιδιοκτήτες οικοπέδων τα οποία μετά την ολοσχερή καταστροφή της πόλης και τον επανασχεδιασμό της είχαν πάψει να υφίστανται. Άνοιγε με τον τρόπο αυτό ένα παράθυρο για ικανοποίηση ιδιοτελών συμφερόντων, παρατυπιών και αυθαιρεσιών. Η τελική διανομή 450 οικοπέδων έγινε μόλις το 1939 καθώς ανέκυψαν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ των μελών του Συνεταιρισμού για τον τρόπο διανομής.

Πηγές σύνταξης: Κική Καυκούλα, «Mια ευρωπαϊκή πόλη από Ευρωπαίους αρχιτέκτονες. Οραματισμός και τεχνογνωσία στην ανοικοδόμηση της Τζουμαγιάς Σερρών μετά το 1918», Οι Σέρρες και η περιοχή τους από τη οθωμανική κατάκτηση μέχρι τη σύγχρονη εποχή, Πρακτικά Β΄ Διεθνούς επιστημονικού συνεδρίου, τόμ. Β΄, Σέρρες 2013, σσ.681-701. Γιώργου Καφταντζή, Η ιστορία της Ηράκλειας νομού Σερρών, Δήμος Ηράκλειας, 1973, σσ. 20-24.
Υλικό του αρχείου.

Ο Αλέξανδρος Οθωναίος (Γύθειο, 1879 – Αθήνα, 1970) υπήρξε ανώτατος στρατιωτικός (διετέλεσε για λίγες μέρες αρχιστράτηγος τον Νοέμβριο του 1944) και πρωθυπουργός της έκτακτης κυβέρνησης («κυβέρνησης των στρατηγών») που κατέστειλε το πραξικόπημα του Πλαστήρα το 1933 και παρέδωσε την εξουσία στο νικητή των εκλογών Π. Τσαλδάρη. Μετριοπαθής, αντιβασιλικών πεποιθήσεων, στρατιωτικός έλαβε μέρος σε όλες τις κινήσεις που αμφισβητούσαν ή στρέφονταν εναντίον της βασιλείας (επανάσταση 1909, κίνημα Εθνικής Αμύνης, δημοψήφισμα 1946) και υπήρξε ο πρόεδρος του Εκτάκτου Στρατοδικείου που καταδίκασε σε θάνατο τους «εξ». Η ιδεολογική του τοποθέτηση επηρέασε και την παραμονή του στο στράτευμα που εξαρτιόταν από τις εκάστοτε πολιτικές περιστάσεις. Μετά τον πόλεμο πήρε ενεργό μέρος στις κινήσεις κατά της παλινόρθωσης της μοναρχίας και υπήρξε πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Δημοκρατικών Συλλόγων που ανέλαβε τη διάδοση της ιδέας της αβασίλευτης δημοκρατίας κατά το δημοψήφισμα του 1946. Παντρεύτηκε την Μαρίκα Παπαγιάννη, το 1933, και απέκτησε μαζί της μία κόρη.

[Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα: βλ. Εκδοτική Αθηνών, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τ. 7, Αθήνα 1987, σ. 423-424].

Δάσκαλος από την Κάρπαθο.

Έλληνας συνθέτης και ερμηνευτής κιθάρας από την Κέρκυρα, ένας από τους πρωτεργάτες της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής.

Ο εκπαιδευτικός, λογοτέχνης και κριτικός Θεόδωρος Ξύδης, γιος του Κωνσταντίνου Ξύδη και της Βασιλικής Παπαθεοδώρου, γεννήθηκε το 1908 στον Πύργο Ηλείας. Είχε έναν αδελφό, τον Γεώργιο, και δύο αδελφές τη Μαριγούλα και την Ευγενία, που πέθαναν πολύ νέες. Παντρεύτηκε την Πιπίνα Ζαντέ. Εργάστηκε ως δάσκαλος και στη συνέχεια ως διευθυντής στην δημόσια εκπαίδευση. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 άρχισε να δημοσιεύει ποίηση, εξέδωσε ποιητικές συλλογές και την συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα του Θεόδωρου Ξύδη 1932-1982. Από το 1947 ασχολήθηκε συστηματικά με την βυζαντινή υμνογραφία και δημοσίευσε περισσότερα από 40 σχετικά μελετήματα και άρθρα, που συγκεντρώνονται στον τόμο Βυζαντινή Υμνογραφία (1978). Δημοσίευσε πλήθος μελετημάτων και κριτικών για την αρχαία και, κυρίως, τη νεοελληνική γραμματεία. Τα μελετήματά του για τον Σικελιανό και τον Παλαμά δημοσιεύτηκαν και σε αυτοτελείς τόμους, όπως και τα άρθρα του για την ιστορία και μυθολογία της πατρίδας του, Ηλείας. Συνεργάστηκε με επιστημονικά (κυρίως εκπαιδευτικά) και λογοτεχνικά περιοδικά (κυρίως με τη Νέα Εστία). Ήταν μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Λαογραφικής Εταιρείας, της εν Αθήναις επιστημονικής εταιρείας, της Εταιρείας Βυζαντινών σπουδών, της Ελληνικής Μορφωτικής Εταιρείας, του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός», της Εταιρείας Ηλειακών μελετών, της Εταιρείας Πελοποννησιακών σπουδών, του συλλόγου προς διάδοσιν Ωφελίμων βιβλίων.

Τιμητικές διακρίσεις και βραβεία: χρυσούς σταυρός οικουμενικού Πατριαρχείου για τις μελέτες του στη βυζαντινή υμνογραφία (1963), αργυρούς σταυρός του Φοίνικος (1964), βραβείο ποίησης της ομάδας των Δώδεκα (1966), βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 1971 για την ποίησή του, Α΄ κρατικό βραβείο κριτικής-δοκιμίου 1974 για το έργο του Άγγελος Σικελιανός.

Αυτοτελείς εκδόσεις: Αδελφή ψυχή, χ.τ., 1931. Ώρες γαλήνης, Αθήνα 1934. Ανάγλυφα, Αθήνα, έκδοση «Φιλολογικών χρονικών», 1946. Ποιήματα, Αθήνα, Ίκαρος, 1965. Ποιήματα 1966-1968, Αθήνα, Ιωλκός, 1968. Ποιήματα 1969-1970, Αθήνα, Ιωλκός, 1970. Ποιήματα 1971-1974, Αθήνα, Ίκαρος, 1974. Τα ποιήματα του Θεόδωρου Ξύδη 1932-1982, Αθήνα, Οι εκδόσεις των φίλων, 1982. Βυζαντινή υμνογραφία, Αθήνα, εκδόσεις Νικόδημος, 1978. Άγγελος Σικελιανός, Αθήνα, Ίκαρος, 1973. Παλαμάς, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, 1983. Ηλειακά, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, 1981.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικά σημειώματα του ίδιου, τεκμήρια του αρχείου.]