Η Amy Mims, μεταφράστρια και λογοτέχνιδα ιρλανδικής καταγωγής, με αρχαιοελληνικές, βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές στα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης, διάλεξε την Ελλάδα ως πατρίδα από το 1960. Μετέφρασε στα αγγλικά πληθώρα έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας: 20 έργα σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων, τρία βιβλία του Καζαντζάκη, τέσσερα ποιητικά κείμενα και το 1000-σέλιδο «Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων» του Ρίτσου, για το οποίο έλαβε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Έργου Ελληνικής Λογοτεχνίας σε Ξένη Γλώσσα (1997). Έχει γράψει πέντε δίγλωσσες συλλογές με δικά της ποιήματα και δύο βιβλία με πρωτότυπα «δοκίμια». Η πρώτη ποιητική της συλλογή είχε ενθουσιώδεις επαίνους από τον Χένρυ Μίλλερ και την Αναΐς Νιν. Η δεύτερη και τρίτη ήταν αφιερωμένες στην αγαπημένη της Κύπρο. Η τέταρτη ήταν για τον Ρίτσο και η πέμπτη είχε τον παράξενο τίτλο: «Παράφωνος ψαλμός για έναν ατίθασο γλάρο». Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, χάρη στη συμβίωση-συνεργασία με τον Μίνω Αργυράκη, η Amy Mims είχε τη μεγάλη τύχη να γνωρίσει από κοντά και να συνεργαστεί με κορυφαίους Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο πατέρας του θεάτρου σκιών Μπαρμπα-Σωτήρης Σπαθάρης και ο Μίκης Θεοδωράκης. Η μεγάλη Ελληνίδα Δανάη Στρατηγοπούλου χάρισε στην Amy το επώνυμο «Σιλβερίδη», για να αισθανθεί η Ιρλανδέζα πιο πολύ Ελληνίδα.

Γερμανός οριενταλιστής και διπλωμάτης. Έζησε για πολλά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη ως επιτετραμμένος των Χανσεατικών πόλεων. Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/107673/%CE%91._%CE%94._%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BD [τελευταία επίσκεψη: 26/5/2020].

Ο Charles Hill Morgan γεννήθηκε το 1902 στο Worcester της Μασαχουσέτης. Σπούδασε στο Harvard, παίρνοντας το διδακτορικό του το 1928. Το 1930, ξεκίνησε την επί 38 χρόνια συνεργασία του με το Amherst College, που διακόπηκε μόνο από την τριετή θητεία του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην υπηρεσία συλλογής πληροφοριών και τις πολλές διαμονές του στην Ελλάδα.
Το 1928, ο Charles Morgan παντρεύτηκε την Αιδ. Janet Barton, η οποία αργότερα έγινε διακόνισσα σε Επισκοπική Εκκλησία στο Amherst. Η Janet Morgan ήταν επίσης ταλαντούχος φωτογράφος, όπως επιβεβαιώνεται από τις φωτογραφίες αυτής της συλλογής που τραβήχτηκαν όταν ήταν στην Ελλάδα.
Τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητες του Charles Morgan ήταν ευρύτατα: στο Amherst, ενίσχυσε το τμήμα διδασκαλίας καλών τεχνών και συνέβαλε στην δημιουργία της συλλογής του Μουσείου του Κολλεγίου (Mead Art Museum). Τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα οδήγησαν σε δημοσιεύσεις για την ελληνική γλυπτική, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον George Bellows και Benjamin West. Διετέλεσε πρόεδρος των Αμερικανών Φίλων της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας, υπηρέτησε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής, ήταν επικεφαλής της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη και αφιέρωσε πολλά χρόνια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Η σύνδεση του Charles Morgan με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως φοιτητής (1927, 1928/29). Αργότερα διετέλεσε Επισκέπτης Καθηγητής (1933-1934), Αναπληρωτής Διευθυντής (1935-1936) και Διευθυντής (1936-1938). "Ανάμεσα στα αξιομνημόνευτα επιτεύγματα της διεύθυνσης του Μόργκαν ήταν η ανασκαφή της περιοχής της Αγοράς στην Κόρινθο." Αυτό το έργο είχε ως αποτέλεσμα τη δημοσίευση, The Byzantine Pottery (Corinth 11 [1942]). Από το 1950 έως το 1959, διετέλεσε Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής και του Διοικητικού Συμβουλίου και κατά τη διάρκεια της θητείας του η «καλή κρίση, ακεραιότητα και προσωπική αφοσίωση στη Σχολή» του επέτρεψαν να αναζωογονήσει κάθε πτυχή της Σχολής, που ανέκαμψε από τα καταστροφικά χρόνια του πολέμου.
Ο Charles Morgan έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις (Allied Legion of Merit, the Belgian Croix de Guerre και τον Ελληνικό Μεγαλόσταυρο του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος), και έγινε επίτιμος πολίτης της Αθήνας.
Από: Homer A. Thompson, “Necrology: Charles Hill Morgan (1902-1984)” AJA 88:3 (1984) σελ. 439-440.

Ο David Richard Morier ήταν Άγγλος διπλωμάτης που υπηρέτησε στην Αίγυπτο, τα Δαρδανέλλια και την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, συνέγραψε το "Photo the Suliot, a Tale of Modern Greece," 1857.

Η Miss Marion Muir ήρθε στην Ελλάδα το 1868 για να γίνει δασκάλα στο σχολείο της Ιεραποστολής της Επισκοπικής Εκκλησίας των Διαμαρτυρομένων στην Αθήνα. Κατοικούσε μαζί με το ζεύγος Χιλλ και μετά το θάνατό του ανέλαβε η ίδια τα καθήκοντα της διευθύντριας του σχολείου. Πέθανε στην Ελλάδα το 1898.

Η Lydia Murray γεννήθηκε το 1905. Ήταν το πέμπτο και τελευταίο παιδί του Augustus Taber Murray και της Nella Holand Gifford. Ο πατέρας της ήταν Κουακέρος, πανεπιστημιακός και εκπαιδευτικός, που φοίτησε στο Haverford College και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, όπου έλαβε το διδακτορικό του. Ο Augustus Murray δίδαξε στο Earlham College και στη συνέχεια προσκλήθηκε από το Leland Stanford να είναι υπεύθυνος του Τμήματος Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Stanford κατά την ίδρυσή του. Πέρασε το ακαδημαϊκό έτος 1922-1923 στην Αθήνα ως επισκέπτης καθηγητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, το έτος από το οποίο χρονολογείται το ημερολόγιό της.

Η Lydia εκπαιδεύτηκε στο Stanford (Τάξη 1927) και στη Σχολή Σχεδιασμού Parson. Παντρεύτηκε τον Albert Huneke, απόφοιτο Stanford του 1924 και επιχειρηματία, το 1929. Μετά το θάνατο του Albert το 1968, η Lydia παντρεύτηκε τον Thomas Moss (Τάξη Stanford 1929) το 1974. Η Lydia είχε ταλέντο στο σχέδιο και ήταν επιτυχημένη πιανίστρια και δασκάλα του πιάνο. Πέθανε το 1996.

Μια φωτογράφος αρχαιολογικών χώρων για είκοσι δύο χρόνια, η Myers ήρθε σε αυτήν την καριέρα μετά από μια προηγούμενη εικοσαετή καριέρα ως δασκάλα και σύμβουλος στην ανάπτυξη παιδιών. Παντρεύτηκε τον αρχαιολόγο J. Wilson Myers και όλη η εκπαίδευσή της και η εμπειρία της αποκτήθηκαν στη δουλειά στον τομέα όπου χρησιμοποίησε ένα αερόπλοιο για να την βοηθήσει να κάνει πρώτα μια εναέρια έρευνα των σημαντικών αρχαιολογικών τοποθεσιών της Κρήτης, που δημοσιεύτηκε ως άτλας, και αργότερα για να παράγει ένα εκτενές αρχείο φωτογραφιών αναφοράς πολλών αρχαιολογικών χώρων σε Ιταλία, Ελλάδα, Τουρκία, Ισραήλ και Ιορδανία. Ήταν ερευνήτρια στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.

Ο J. Wilson Myers, Καθηγητής Ανθρωπιστικών Επιστημών, Michigan State University και πρώην Καθηγητής Ερευνητής στο Τμήμα Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης αφιέρωσε μεγάλο μέρος της καριέρας του, με τη βοήθεια της συζύγου του Eleanor E. Myers (1925-1996), στην ανάπτυξη εξοπλισμού και μεθόδων εναέριας καταγραφής αρχαίων τοποθεσιών και μνημείων στη Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή. Χρησιμοποιώντας κάμερες αναρτημένες από δεμένα αερόστατα, ο Myers φωτογράφισε εκατοντάδες τοποθεσίες σε υψόμετρο πολύ χαμηλότερο σε σύγκριση με ελικόπτερα και αεροπλάνα. Αυτές οι φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης φέρνουν στο φως λεπτομέρειες που επιτρέπουν στους αρχαιολόγους νέες γνώσεις για τους αρχαίους χώρους, διορθώνοντας συχνά παλαιότερες θεωρίες σχετικά με αυτούς. Εξίσου σημαντικό, οι φωτογραφίες διατηρούν πληροφορίες και λεπτομέρειες που σταδιακά χάνονται για πάντα μέσω της διαδικασίας της διάβρωσης. Ο Myers έχει συγγράψει πολλές εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του αναγνωρισμένου The Aerial Atlas of Crete (1992, μαζί με τους Eleanor E. Myers και Gerald Cadogan). Μετά το θάνατο της γυναίκας του Eleanor το 1996, ο Γουίλσον δώρισε τον εξοπλισμό φωτογραφίας στο Κέντρο Μελέτης για την Ανατολική Κρήτη INSTAP.
See also: J. Wilson Myers and Eleanor E. Myers, "The Art of Flying: Balloon Archaeology," Archaeology 33:6 (1980), pp. 33-40.

Η Patricia Neils Boulter, κλασικίστρια, πήρε το πτυχίο της (1948), το μεταπτυχιακό της (1949) και το διδακτορικό της (1953) στα Ελληνικά από το Bryn Mawr College. Ήταν τακτικό μέλος της Αμερικανική Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1951-1952.
Έκανε ανασκαφές στην Αθηναϊκή Αγορά όπου συνάντησε τον μελλοντικό σύζυγό της, Cedric Boulter, καθηγητή κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati. Εκτός από τη συγγραφή άρθρων για την ελληνική τραγωδία, εργάστηκε επίσης πάνω στην κλασική γλυπτική και δημοσίευσε για πρώτη φορά όλα τα μάρμαρα που αφορούσαν τη ζωφόρο του Ερεχθείου (Antike Plastik X). Η Patricia Boulter διετέλεσε επίσης συντάκτρια κριτικής βιβλίων του American Journal of Archaeology από το 1974 έως το 1980, και μετά το θάνατο του John Caskey το 1981, ανέλαβε ως επιμελήτρια εκδόσεων για τη σειρά Ανασκαφές στην Κέα.

Ο Gustav Oberlaender (γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1867 στο Düren, Rhenish Prussia, πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1919 στο Wyomissing, PA) πέρασε την ενήλικη ζωή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, έγινε κυρίαρχη προσωπικότητα στη βιομηχανία ειδών κάλτσας. Αυτός και οι συνεργάτες του, οι μετανάστες Ferdinand Thun και Henry Janssen, χρησιμοποίησαν δεξιότητες που αποκτήθηκαν στη Γερμανία για να ιδρύσουν εταιρείες κλωστοϋφαντουργίας και ειδών κάλτασα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδυναμώνοντας τους εξαγωγείς από τη χώρα γέννησής τους. Ο Oberlaender έγινε ένα ακόμη μεγαλύτερο όνομα μέσω της φιλανθρωπίας του, ειδικά του Oberlaender Trust, αφιερωμένου στην προώθηση μεγαλύτερης διατλαντικής κατανόησης αποστέλλοντας διανοούμενους μεταξύ της Γερμανίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Η ιστορία του καταδεικνύει πώς η γερμανική εθνικότητα θα μπορούσε να αποτελέσει προνόμιο και εμπόδιο στις αρχές του εικοστού αιώνα. Τα δίκτυα και οι σχέσεις μεταναστών βοήθησαν τον Oberlaender να εδραιωθεί στην υιοθετημένη του χώρα, αλλά οι γερμανικές του διασυνδέσεις στην εποχή των παγκόσμιων πολέμων έφεραν υποψίες για απιστία, αμαυρώνοντας την παρακαταθήκη του ως επιχειρηματία και φιλάνθρωπου. Ο Gustav Oberlaender (1867-1936), ο ιδρυτής της Oberlaender Trust, ήταν Πρόεδρος των Berkshire Knitting Mills (Reading, Pennsylvania) και υποστηρικτής των ανασκαφών στον Κεραμεικό. Επηρεασμένος από την κλασική του εκπαίδευση στο Γερμανικό Γυμνάσιο του 19ου αιώνα, προσφέρθηκε να υποστηρίξει μια ανασκαφή στην Ελλάδα το 1926, που παραχωρήθηκε στις ανασκαφές Κεραμεικού που διεξήγαγε το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στην Αθήνα.

[Απόσπασμα από ένα εκτενέστερο βιογραφικό σημείωμα για τον Oberlaender από τον Kupsky, Gregory. "Gustav Oberlaender." In Immigrant Entrepreneurship: German-American Business Biographies, 1720 to the Present, vol. 4, edited by Jeffrey Fear. German Historical Institute. Last modified December 12, 2013. http://www.immigrantentrepreneurship.org/entry.php?rec=56]

Ο James Henry Oliver, καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins από το 1946 έως το 1970, έλαβε το πτυχίο του και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Yale (1926, 1931). Στο Yale έκανε σπουδές υπό τους George L. Hendrickson και Michael I. Rostovtzeff. Παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Βόννης το 1927-1928 και την Αμερικανική Ακαδημία στη Ρώμη το 1928-1930. Από το 1932 έως το 1936 έκανε ανασκαφές στην Αθηναϊκή Αγορά και συμμετείχε ως ο επιγραφιστής των ανασκαφών. Το κύριο ενδιαφέρον του και θέμα πολλών δημοσιεύσεων ήταν η Ρωμαϊκή διακυβέρνηση των επαρχιών (Πηγή βιογραφικού σημειώματος: W. D. Briggs, Jr. (ed.), Biographical Dictionary of American Classicists, Westport, Connecticut, 1994, σελ.. 461-462.)

Ο Δημήτριος Πάρης του Γεωργίου γεννήθηκε στη Λέσβο, στο χωριό Βατούσα. Σπούδασε στη Γεωπονική Σχολή της Θεσσαλονίκης και μετεκπαιδεύτηκε στην κτηνιατρική στο Γεωργικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου της Βηρυτού. Το 1945 διορίστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και τον επόμενο χρόνο μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Φοίτησε στη σχολή κινηματογράφου της εταιρείας 20th Century Fox (1948), μετέτρεψε το όνομά του σε James Paris, πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και διετέλεσε διευθυντής στο διαφημιστικό τμήμα της εταιρείας United Artists (1948-1952). Εργάστηκε για τέσσερα χρόνια ως διευθυντής παραγωγής σε κινηματογραφικές ταινίες της 20th Century Fox και στα τέλη της δεκαετίας του 1950 επέστρεψε στην Ελλάδα. Από το 1962 έως το 1979 υπέγραψε την παραγωγή σε περισσότερες από 50 ελληνικές ταινίες, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του δραστηριοποιήθηκε και ως παραγωγός τηλεοπτικών εκπομπών.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Ρούβας, Άγγελος / Σταθακόπουλος, Χρήστος, «James Paris», Ελληνικός κινηματογράφος. Ιστορία-Φιλμογραφία-Βιογραφικά, Α΄ τόμος 1905-1970. Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 2005, σ. 424. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο Arthur W. Parsons έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Yale και το διδακτορικό του από το Johns Hopkins το1942. Ήρθε πρώτα στην Ελλάδα το 1931 ως μέλος της Αποστολής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins στην Όλυνθο. Τον επόμενο χρόνο εξερεύνησε τα τείχη της Κορίνθου και συμμετείχε στις ανασκαφές της Αρχαίας Αγοράς της Αθήνας όπου υπηρέτησε για οκτώ συνεχόμενα έτη ως μέλος του προσωπικού. Ο Parsons διορίστηκε Αναπληρωτής Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής το 1939 και Διευθυντής τον Ιούλιο του 1941. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα εξαιτίας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια του πολέμου βοήθησε στο έργο της Greek Relief Association (Ένωση για Ανθρωπιστική Βοήθεια στην Εμπόλεμη Ελλάδα) πριν διοριστεί στο Υπουργείο Εξωτερικών, υπηρετώντας διαδοχικά στο Κάιρο και την Αθήνα. Δεν ενδιαφερόταν πια να συνεχίσει ως Διeυθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και παραιτήθηκε το 1945. Πέθανε ύστερα από σύντομη ασθένεια το 1948.

Πηγή: ASCSA Annual Report 68 (1948-1949), pp. 14-15.

Βενετός Γενικός Προβλεπτής Κέρκυρας, Ζακύνθου και Κεφαλονιάς στις αρχές του 17ου αιώνα.

Ο γάλλος γλωσσολόγος ελληνιστής H. Pernot (1870-1946) υπήρξε ο ιδρυτής του Νεοελληνικού Ινστιτούτου της Σορβόννης (1923). Δίδαξε στη σχολή Ανατολικών γλωσσών ώς το 1912 και έκτοτε στην έδρα νεοελληνικής φιλολογίας στη Σορβόννη. Ασχολήθηκε κυρίως με τη φωνητική και διετέλεσε διευθυντής του Ινστιτούτου φωνητικής του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Μελέτησε τις τοπικές ελληνικές διαλέκτους (ιδίως την χιακή και τη διάλεκτο της Τσακωνιάς) και την ελληνική των Ευαγγελίων. Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται μελέτες για την ελληνική λογοτεχνία και τα δημοτικά τραγούδια.

Ο 103ος Δόγης της Βενετίας.

Ο Rolando Pieraccini, γεννημένος στην Ιταλία, είναι φιλότεχνος, ιδιοκτήτης γκαλερί και εκδότης, ο οποίος ζει στη Φινλανδία και ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Eurographica. Το 1984 αλληλογραφούσε με το Νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη σχετικά με την έκδοση των ποιημάτων του στα αγγλικά (μεταφραστής Jeffrey Carson).

Η Zillah Frances Pierce γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1886 στη Μασαχουσέτη. Παντρεύτηκε τον William Bell Dinsmoor το 1909 και αμέσως μετά το γάμο τους τον ακολούθησε στην Ελλάδα. Γέννησε το πρώτο τους παιδί, μια κόρη, την Frances Athenais Dinsmoor, στην Αθήνα το 1919. Ο William Jr. γεννήθηκε το 1923 στη Νέα Υόρκη. Η Zillah κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης παραμονής τους στην Αθήνα εργάστηκε ως βοηθός στη Βιβλιοθήκη της Σχολής και βοήθησε τον Dinsmoor στη δακτυλογράφηση των εργασιών του. Είχε μια πολύ κοινωνική ζωή στην Αθήνα. Απέκτησε φιλικές σχέσεις με γνωστές κυρίες της Αθήνας της εποχής. Η ενεργή συμμετοχή της στη ζωή της Σχολής απεικονίζεται έντονα στην αλληλογραφία με τη μητέρα της Emma Pierce. Η Zillah ακολούθησε με αφοσίωση το σύζυγό της σε όλες τις προσπάθειές του, τα ταξίδια, τις υποτροφίες και τα συνέδρια. Πέθανε μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 28 Σεπτεμβρίου 1960 στο Rockport της Μασαχουσέτης έχοντας μόλις συμπληρώσει την 50η επέτειο του γάμου της και μόλις μία μέρα από τα 74α γενέθλιά της.

Ο Ρολφ (Ρούντολφ Λούντβιχ) Πόλε γεννήθηκε το 1942 στο Βερολίνο. Ο πατέρας του, Ρούντολφ Πόλε, αιχμάλωτος πολέμου έως το 1947, κατέλαβε θέση καθηγητή Πανεπιστημίου στο Ερλάγκεν. Από το 1954 ο Πόλε ζει στο Μόναχο, όπου ολοκληρώνει και τις σπουδές του στα Νομικά το 1966 και έως το 1970 δουλεύει ως ασκούμενος δικηγόρος, υπερασπιζόμενος μέλη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Το 1969, μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντολφ Ντούτσκε, δικάζεται για την συμμετοχή του στις διαδηλώσεις. Το 1974, μετά από τροποποίηση του κατηγορητηρίου και όντας προφυλακισμένος από το 1971, καταδικάζεται σε φυλάκιση για συμμετοχή στη RAF. Απελευθερώνεται τον Μάρτιο του 1975, αλλά συλλαμβάνεται ξανά το 1976 στην Αθήνα και η Δυτική Γερμανία ζητάει την έκδοσή του. Στην Ελλάδα αναπτύσσεται ένα πρωτοφανές κίνημα συμπαράστασης και η αντιπολίτευση σύσσωμη ζητάει την παραχώρηση πολιτικού ασύλου. Το Εφετείο Αθηνών σε μια ιστορική συνεδρίασή του απορρίπτει το γερμανικό αίτημα, αλλά εν τέλει ο Άρειος Πάγος αποφασίζει τελικά την έκδοση του Πόλε και το 1976 ξαναφυλακίζεται στο Στράουμπινγκ. Αποφυλακίζεται οριστικά το 1982, έχοντας προηγηθεί νέα δίκη το 1978 για «ληστρική εκβίαση». Η ανάμνηση του κινήματος συμπαράστασης οδηγεί τον Πόλε και πάλι στην Ελλάδα. Το 1984 παντρεύεται την δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου και εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα. Εργάζεται ως καθηγητής γερμανικών, μεταφραστής και συγγραφέας. Αρθρογραφεί τακτικά στο περιοδικό «Σχολιαστής» και συμμετέχει στη συντακτική του ομάδα και από το 1990 συνεργάζεται με τον «Ιό». Στις 7 Φλεβάρη 2004 ο Ρολφ Πόλε πεθαίνει στην Αθήνα σε ηλικία 62 ετών.

Η Gray Johnson ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας βιβλίων για νέους ενήλικες. Το 1956 κέρδισε το βραβείο Robert E. Sherwood για τη συγγραφή ενός τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ για την πολυπολιτισμικότητα των σχολείων της Βαλτιμόρης. Αφού παντρεύτηκε τον Lynn Poole το 1941, έγραψαν μαζί περισσότερα από 30 βιβλία: κυρίως δημοφιλή επιστημονικά βιβλία όπως Science: the Super Sleuth (1954) σχετικά με εγκληματολογία. Έγραψαν μια νουβέλα The Magnificent Traitor; a Novel of Alcibiades and the Golden Age of Pericles (1968). Αλλά το πιο επιτυχημένο τους βιβλίο ήταν το One Passion, Two Loves: The Schliemann’s of Troy (1967).

Ο Lynn Poole ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή ως δημιουργός ενός δημοφιλούς επιστημονικού τηλεοπτικού προγράμματος, The Johns Hopkins Science Review (1948-1955), ένα καινοτόμο και αναγνωρισμένο πρόγραμμα. Παντρεύτηκε την Gray Johnson το 1941και μαζί έγραψαν περισσότερα από 30 βιβλία: κυρίως δημοφιλή επιστημονικά βιβλία όπως Science: the Super Sleuth (1954) σχετικά με εγκληματολογία. Έγραψαν μια νουβέλα The Magnificent Traitor; a Novel of Alcibiades and the Golden Age of Pericles (1968). Αλλά το πιο επιτυχημένο τους βιβλίο ήταν το One Passion, Two Loves: The Schliemann’s of Troy (1967).

Γάλλος φιλέλληνας και δημοσιογράφος, ανταποκριτής της γαλλικής εφημερίδας Le Temps.

Γάλλος μεσαιωνολόγος και νεοελληνιστής, συγγραφέας άρθρων και μελετημάτων και μεταφραστής στα Γαλλικά του Βιζυηνού, του Βικέλα και επιστολών του Κοραή

Η Nellie M. Reed, απόφοιτος του Cornell University (1895), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1895-1896. Αργότερα έγινε βιβλιοθηκάριος.

Γερμανός πανεπιστημιακός καθηγητής, δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και της Χαϊδελβέργης. Εγκατέλειψε τη ναζιστική Γερμανία εξαιτίας της εβραϊκής του καταγωγής και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ που δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια.
Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Rosenthal [τελευταία επίσκεψη: 31/8/2020]

Ο Curtis Runnels είναι Καθηγητής Αρχαιολογίας, Ανθρωπολογίας, και Κλασσικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Έχει πραγματοποιήσει έρευνα στην Ελλάδα και τις γειτονικές περιοχές στην ανατολική Μεσόγειο ( Αλβανία, Τουρκία) από το 1973 σε ένα ευρύ πεδίο θεμάτων από την πρώιμη Παλαιολιθική κατοχή της περιοχής μέχρι τις απαρχές της γεωργίας, και την εμφάνιση πολέμου στη Νεολιθική. Επιπλέον, ο Runnels είναι συντάκτης του Journal of Field Archaeology, Μέλος της Society of Antiquaries of London , Ανώτερο Μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών. Το 2019 , τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο για επιτεύματα στην αρχαιολογία από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής.

Γάλλος ιστορικός με ειδίκευση στην περίοδο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, στα Βαλκάνια και την Ελλάδα

Ο γιος ενός Λουθηρανού πάστορα, ο Heinrich Ernst Schliemann γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1822 στο Neubuckow, Mecklenberg-Schwerin, Γερμανία. Τον επόμενο χρόνο, η οικογένειά του μετακόμισε στο Ankershagen, την πόλη που ο Schliemann θεωρούσε την πατρίδα του. Το σπίτι όπου μεγάλωσε έκτοτε έχει μετατραπεί στο Μουσείο Heinrich Schliemann. Το 1841, σε ηλικία 19 ετών, σχεδίαζε να εγκαταλείψει τη Γερμανία και να ταξιδέψει στην Κολομβία της Νότιας Αμερικής για ευκαιρίες απασχόλησης. Το πλοίο, ωστόσο, συνάντησε μια τεράστια καταιγίδα και έφτασε μέχρι την Ολλανδία, προτού εγκαταλειφθεί στην ακτή. Με τη βοήθεια μιας τοπικής οικογένειας, ο Schliemann ανάρρωσε και μετακόμισε στο Άμστερνταμ όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και άρχισε να μελετά μια μεγάλη ποικιλία ξένων γλωσσών. Όπως αποδεικνύεται, ο Schliemann είχε ικανότητα στις ξένες γλώσσες και κατά τη διάρκεια της ζωής του επέκτεινε τις γνώσεις του για να συμπεριλάβει Αγγλικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Ισπανικά, Πορτογαλικά, Σουηδικά, Δανικά, Πολωνικά, Ιταλικά, Ελληνικά, Λατινικά, Ρωσικά, Αραβικά και Τουρκικά.
Το 1844 έγινε υπάλληλος του εμπορικού οίκου B.H. Schröder and Co. Δύο χρόνια αργότερα, αφού έμαθε Ρωσικά, η εταιρεία τον έστειλε στην Αγία Πετρούπολη για να υπηρετήσει ως εμπορικός αντιπρόσωπος. Παράλληλα, ο Schliemann ξεκίνησε επίσης και δική του εταιρεία. Αυτό το ανεξάρτητο εγχείρημα ήταν το πρώτο βήμα για τη συγκέντρωση της μεγάλης προσωπικής του περιουσίας. Το 1852, παντρεύτηκε μια Ρωσίδα, την Ekaterina Lyshina, και είχε τρία παιδιά μαζί της. Τα επόμενα χρόνια, ο Schliemann, τώρα οικονομικά ασφαλής, ξεκίνησε το πρώτο από τα πολλά ταξίδια του σε όλο τον κόσμο, τα οποία θα περιλάμβαναν τελικά την Αίγυπτο, την Ελλάδα, την Εγγύς Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Ινδία, τη Σιγκαπούρη, την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών κρατούσε πάντα ένα ημερολόγιο και από αυτά μαθαίνουμε πολλά για τη ζωή του. Σήμερα, αυτά τα ημερολόγια βρίσκονται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.
Το 1863, κουρασμένος από τις εμπορικές επιχειρήσεις και αποξενωμένος από τη Ρωσίδα σύζυγό του, ο Schliemann αποφάσισε να αποσυρθεί και να επιστρέψει στην παιδική του αγάπη για τα αρχαία ελληνικά. Η ιστορία που είπε ο ίδιος ο Schliemann ήταν ότι ερωτεύτηκε τα αρχαία ελληνικά ως μαθητευόμενος ενός παντοπώλη όταν άκουσε έναν μεθυσμένο άνδρα στο κατάστημα να απαγγέλλει αποσπάσματα του Ομήρου. Το 1866-7 έκανε επίσημα βήματα προς τη μελέτη της αρχαίας Ελλάδας αρχίζοντας μαθήματα αρχαιολογίας στη Σορβόννη στο Παρίσι. Καθώς ο Schliemann απορροφήθηκε περισσότερο από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και αποξενωμένος ακόμη περισσότερο από τη Ρωσία και τη σύζυγό του, αποφάσισε να κάνει την Ελλάδα πατρίδα του και άρχισε να ψάχνει μια Ελληνίδα σύζυγο. Ενώ ήταν σε ταξίδι στην Αμερική το 1869, ο Schliemann έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα στη Νέα Υόρκη και πήρε διαζύγιο από τη σύζυγό του από την Πολιτεία της Ιντιάνα. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε τη 17χρονη Σοφία Εγκαστρωμένου, την οποία επέλεξε από μια ομάδα επίδοξων νυφών που του παρουσίασε ο Θεόκλητος Βίμπος, Αρχιεπίσκοπος Μαντινείας και φίλος του Schliemann και πρώην δάσκαλος των αρχαίων ελληνικών. Το επόμενο έτος, ο Schliemann ανέθεσε στον Ernst Ziller να κατασκευάσει μόνιμη κατοικία για τη νέα του νύφη. Το σπίτι, που ονομάστηκε Ιλίου Μέλαθρον προς τιμήν της Τροίας, ολοκληρώθηκε το 1880 και εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής στην Αθήνα σήμερα. Εκεί στεγάζεται το Νομισματικό Μουσείο της Ελλάδας.
Ο Schliemann απορροφημένος από το πάθος του για τον Όμηρο και την αρχαιολογία, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε αρχαιολογικές προσπάθειες, τις οποίες κατάφερε να χρηματοδοτήσει προσωπικά. Η ανακάλυψη της Τροίας (1870-73) ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Schliemann και του έφερε παγκόσμια φήμη. Οι άλλες ανασκαφές του ήταν επίσης σημαντικές και περιλαμβάνουν σημαντικές τοποθεσίες όπως οι Μυκήνες, η Τίρυνθα και ο Ορχομενός. Το 1882 συνάντησε τον Wilhelm Dörpfeld, με τον οποίο συνεργάστηκε στην Τροία και τις Μυκήνες για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του και ο οποίος, μετά το θάνατο του Σλήμαν, συνέχισε τις ανασκαφές στην Τροία με την οικονομική βοήθεια της Σοφίας. Παρ’ όλες αυτές τις δραστηριότητες, ο Schliemann κατάφερε να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα των ανασκαφών του αρκετά γρήγορα, και συχνά σε περισσότερες από μία γλώσσες.
Ο Schliemann πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου 1890 στη Νάπολη της Ιταλίας, από λοίμωξη ύστερα από εγχείρηση αυτιού νωρίτερα τον Νοέμβριο στην πόλη Χάλλε της Γερμανίας. Ο Wilhelm Dörpfeld συνόδευσε το σώμα πίσω στην Αθήνα λίγες μέρες αργότερα. Ο Schliemann είναι θαμμένος στο Πρώτο Νεκροταφείο της Αθήνας σε ένα μαυσωλείο που σχεδίασε ο ίδιος. Η δεύτερη σύζυγός του, η Σοφία, και η κόρη τους, Ανδρομάχη, μαζί με την οικογένειά της (επώνυμο Μέλας) επίσης είναι θαμμένοι εκεί. Ο γιος τους, Αγαμέμνονας, είναι θαμμένος στο Παρίσι της Γαλλίας.

O Rudo Schwarz ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική από νεαρή ηλικία ως αυτοδίδακτος και μετά μαθήτευσε κοντά σε φημισμένους δασκάλους. Την περίοδο 1943-1944 υπηρέτησε στρατιωτικά την Κρήτη.

Ο Joseph W. Shaw έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Brown (1957) και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania (1970). Ήταν υπότροφος του Gorham P. Stevens στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1969-1970. Ο Shaw εργάστηκε ως αρχιτέκτονας σε πολλές ελληνικές ανασκαφές (1963-1969): Θήβα (με την Ε. Στασινοπούλου-Τουλούπα), Ίσθμια (με τους Oscar Broneer, Paul Clement), Κόρινθος (με τους Henry Robinson, Gladys Weinberg, Charles Williams), Μυκήνες (με τον καθηγητή Γιώργο Μυλωνά) Αμνισός (με τον Στυλιανό Αλεξίου), Θήρα (με τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο). Δίδαξε στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Τορόντο για αρκετές δεκαετίες.

Ο Shaw έχει σπουδάσει και δημοσιεύσει εκτενώς για την Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα, αυτός και η σύζυγός του, η Μαρία, ανακάλυψαν, έκαναν ανασκαφές και δημοσίευσαν (από το 1976) για τον αρχαιολογικό χώρο του Κομμού στην Κρήτη - το λιμάνι της Μινωικής Φαιστού και της Αγίας Τριάδας. Η ανασκαφή τους στον Κομμό αποκάλυψε ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο με ένα μεγάλο λιμάνι, μνημειώδη μινωικά ανακτορικά κτήρια, τεράστια πέτρινα συγκροτήματα, μια μινωική πόλη και ένα ελληνικό ιερό.

Σκώτος λόγιος, καλλιτέχνης και περιηγητής. Η πρώτη επίσκεψή του στην Ελλάδα, αρχικά για λόγους υγείας, διήρκεσε από την άνοιξη του 1838 μέχρι τα μέσα του 1843, οπότε και επέστρεψε στη Βρετανία. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου γύρισε στην Αθήνα, όπου έμεινε ως το καλοκαίρι του 1845.

H Society for the Promotion of Hellenic Studies ιδρύθηκε στην Αγγλία το 1879, έχοντας ως στόχο της την προώθηση της μελέτης του ελληνικού πολιτισμού κατά την αρχαιότητα, τους βυζαντινούς χρόνους, τη νεότερη και τη σύγχρονη περίοδο.

Ο Jerome W. Sperling έκανε κλασικές σπουδές και σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (πτυχίο 1930, μεταπτυχιακό 1931) και έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1937). Εργάστηκε ως μέλος της ομάδας ανασκαφής και δημοσίευσης του John Caskey στην Τροία, όπου έσκαψε και δημοσίευσε το Kum Tepe. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών ( Office of Strategic Services - OSS) μαζί με τον Caskey. Ο Sperling πραγματοποίησε επίσης μια έρευνα στην Ηλεία. Τη δεκαετία του 1980, ο Sperling ενδιαφέρθηκε να ερευνήσει το νησί της Σύμης (Δωδεκάνησα). Άλλες εκδόσεις περιλαμβάνουν τη Θήρα και τη Θηρασία (δημοσιεύθηκε από το Athens Center of Ekistics το 1973).

Βρετανός στρατιωτικός, φιλέλληνας, μέλος της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου και αγωνιστής της Επανάστασης του 1821

Ο Steffen, αξιωματικός με το Πρωσικό πυροβολικό στο Κάσσελ της Γερμανίας, ήταν ο χαρτογράφος του βιβλίου: Habbo Gerhardus Lolling’ s Karten von Mykenai / Auf Veranlassung des K. Deutschen Archäologischen Instituts aufgenommen und mit erläuterndem Text; hrsg. von Steffen; nebst einem Anhange über die Kontoporeia und das Mykenische-Korinthische Bergland von H. Lolling. Ο Steffen έφτασε στην Ελλάδα το χειμώνα του 1881-1882 και συνάντησε τον Heinrich Schliemann το 1883. Το Δεκέμβριο του 1889 ο Schliemann προσκάλεσε τον Steffen στην Τροία. Ο Bernhard Steffen πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το Δεκέμβριο του 1891.

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη το 1876, ο Gorham Phillips Stevens έλαβε το πτυχίο του (1898) και το μεταπτυχιακό του (1899) από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT). Ενώ εργαζόταν στην αρχιτεκτονική εταιρεία McKim, Mead and White, του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει στην Ευρώπη. Το 1903-1905 ήταν με υποτροφία στην αρχιτεκτονική στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Το 1906 παντρεύτηκε την Annette Notaras. Μετά από μερικά χρόνια πίσω στην εταιρεία, διορίστηκε για ένα έτος ως Διευθυντής της Αμερικανικής Ακαδημίας στη Ρώμη το 1912. Το 1913 ανέλαβε τη θέση του Αναπληρωτή Διευθυντή κατά την απουσία του νέου διευθυντή Jesse Benedict Carter. Μετά το θάνατο του Carter το 1917, ο Stevens διορίστηκε και πάλι Διευθυντής της Ακαδημίας και παρέμεινε μέχρι το 1932.
Μετά τη συνταξιοδότησή του από την Ακαδημία, ο Stevens μετακόμισε στην Ελλάδα με τη σύζυγό του Annette για να συνεχίσει το έργο του στην κλασική αρχιτεκτονική. Το 1939 διορίστηκε Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής μέχρι το 1941, αλλά παρέμεινε ως Αναπληρωτής Διευθυντής καθ 'όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1947 έγινε Επίτιμος Αρχιτέκτονας, μια θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του το 1963. Τα περισσότερα από τα έγγραφα του Stevens καταγράφουν την επαγγελματική του ζωή και αφοσίωση στην Κλασική Αρχιτεκτονική.
Ο Gorham P. Stevens πέθανε στην Αθήνα στις 15 Μαρτίου 1963. Σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης του, άφησε στην Αμερικανική Σχολή τα πρωτότυπα σχέδια Αθηναϊκών και Κορινθιακών κτηρίων, την αρχαιολογική βιβλιοθήκη του, ένα χάλκινο συγκρότημα («Actaeon») του Paul Manship, το αυτοκίνητό του και 50.000$ για υποτροφία στην αρχιτεκτονική.

Ο Bayard Stockton ήταν Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας του 'Phoenix with a bayonet', μια δημοσιογραφική καταγραφή της Ελληνικής Επανάστασης (1971). Τη δεκαετία του 1950 υπήρξε αξιωματικός στο Βερολίνο και το Λονδίνο, και ταυτόχρονα συνεργαζόταν ως ανταποκριτής για το Newsweek και το BBC. Το 1964 μετακόμισε στην Ελλάδα και έγινε ανταποκριτής του ABC Radio News και της τηλεόρασης και ραδιοφώνου της Δυτικής Γερμανίας για την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1980, ο Stockton δούλεψε ως εξωτερικός συνεργάτης στο San Francisco, κυρίως για λογαριασμό βρετανικών μέσων, μέχρι να εγκατασταθεί στη Santa Barbara. Εκεί δούλεψε στην εφημερίδα Santa Barbara News-Press, και για τρία χρόνια, βραβεύτηκε ως σχολιαστής του Associated Press, ενώ υπήρξε και παρουσιαστής για τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό.

Την T Bank ΑΤΕ διαδέχτηκε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Ελλάδος ΑΤΕ το 2011. Διάδοχός του ήταν το Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Ελλάδος ΑΤΕ το 2013.

Ο Λόρδος William D. Taylour γεννήθηκε στο Headfort, County Meath, το 1904, ο δεύτερος γιος του τέταρτου Μαρκήσιου του Headfort και της Βρετανίδας πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου, "Gaiety Girl" Rosie Boote. Μετά την εκπαίδευσή του στο Harrow, ο Taylour εργάστηκε στον κόσμο των οικονομικών, πρώτα σε τραπεζικό οίκο της Wall Street και στη συνέχεια ως οικονομικός διευθυντής μιας επιχείρησης διακόσμησης εσωτερικών χώρων στο Λονδίνο, πριν υπηρετήσει στη Βόρεια Αφρική στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο (2nd Derbyshire Yeomanry), αποκτώντας τελικά τον βαθμό του Λοχαγού. Μετά τον πόλεμο, στην ηλικία των 42 ετών, ο Taylour εγγράφηκε στο Trinity College του Cambridge, όπου σπούδασε υπό τους Grahame Clarke και Glyn Daniel, δημοσιεύοντας τελικά τη διατριβή του, ‘Mycenaean Pottery in Italy’, το 1958.
Ο Taylour συμμετείχε σε διάφορες ανασκαφές σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, συνεργαζόμενος με μερικούς από τους πιο διάσημους αρχαιολόγους της εποχής του - την Kathleen M. Kenyon και τον John B. Ward-Perkins στη Σαμπράθα, Τριπολιτάνια (1948), την Joan du Plat Taylor στους Πηγάδες Μύρτου στην Κύπρο (1950-1), τον Carl W. Blegen στην Πύλο (1953-55, 1957-59) και τον Alan JB Wace στις Μυκήνες (1952-54) - εκτός από τη διεύθυνση των δικών του ανασκαφών στον Άγιο Στέφανο (1959-60, 1963, 1973-74, 1977). Μετά το θάνατο του Wace το 1957, ο Taylour διορίστηκε διευθυντής των ανασκαφών της Βρετανικής Σχολής στις Μυκήνες, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1969. Υπό αυτήν την ιδιότητα και μαζί με την Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία υπό τον Ι. Παπαδημητρίου και στη συνέχεια τον Γεώργιο Μυλωνά, ο Taylour πραγματοποίησε επιπρόσθετες ανασκαφές στην περιοχή (1959-60, 1962, 1964, 1966, 1968-69), συγκεντρώνοντας τις προσπάθειές του στις χαμηλότερες πλαγιές της Ακρόπολης, όπου, μεταξύ άλλων, ανακάλυψε ένα συγκρότημα δωματίων τώρα γνωστό ως Θρησκευτικό Κέντρο. Ο Taylour συνέχισε να εργάζεται και να επισκέπτεται την Ελλάδα μέχρι το 1988 και πέθανε το επόμενο έτος στο Κέιμπριτζ σε ηλικία 85 ετών.
Εκτός από τα ακαδημαϊκά του εγχειρήματα, ο Λόρδος Taylour, επίσης συμμετείχε ενεργά σε μια σειρά από εξωτερικούς οργανισμούς. Υπηρέτησε ως Ταμίας της Καθολικής Ένωσης Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (Treasurer of the Cambridge University Catholic Association) και ως Πρόεδρος των Strafford Club και Monarchist League, και έγινε Ιππότης Διοικητής του Τάγματος του Αγίου Γρηγορίου του Μέγα (Knight Commander of the Order of St. Gregory the Great). Τέλος, ίδρυσε το Mediterranean Archaeological Trust, το οποίο έχει βοηθήσει στη χρηματοδότηση αρκετών ανασκαφών σε όλη την Ελλάδα.

Η Telesis Τράπεζα Επενδύσεων ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 2002.

Ο Homer A. Thompson γεννήθηκε στο Devlin, ένα παραμεθόριο χωριό στο Οντάριο του Καναδά στις 7 Σεπτεμβρίου 1906. Έλαβε το πτυχίο του και το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο British Columbia και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Michigan. Το 1929, όταν ήταν ακόμη φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Michigan, ένας από τους καθηγητές του, ο Benjamin Dean Meritt, ο οποίος θα γινόταν στενός φίλος και συνάδελφος στο Institute for Advanced Study, συνέστησε τον Thompson στον T. Leslie Shear, Sr., ο οποίος συγκέντρωνε προσωπικό για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών την πρώτη χρονιά ανασκαφής της Αθηναϊκής Αγοράς. Έτσι ξεκίνησε η δια βίου σύνδεση του Homer A. Thompson με την Αγορά. Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών το 1931, συνάντησε την Dorothy Burr, την πρώτη γυναίκα που διορίστηκε Μέλος των ανασκαφών της Αθηναϊκής Αγοράς. Τρία χρόνια αργότερα, το 1934, παντρεύτηκαν.
Η διδασκαλία ήταν μέρος της ζωής του Thompson όπως και η ανασκαφή: για δεκαετίες περνούσε τα καλοκαίρια του στην Αθήνα και το ακαδημαϊκό έτος πίσω από το αναλόγιο. Ήταν καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας και Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο (1933-1947) και διετέλεσε επίσης Αναπληρωτής Διευθυντή του Βασιλικού Μουσείου του Οντάριο, Τορόντο και Επιμελητής της Κλασικής Συλλογής (1933-1947). Αλλά το 1942, ο Thompson στρατολογήθηκε στις Εφεδρικές Μονάδες Βασιλικού Ναυτικού του Καναδά. Από το 1943 έως το 1945 πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο Μπάρι της Ιταλίας υπηρετώντας ως Αξιωματικός της Υπηρεσίας Πληροφοριών. (Οι δραστηριότητες αυτές του επέτρεψαν να παρακολουθεί τι συνέβαινε στην Αθήνα, όπως φαίνεται στις επιστολές του από το Μπάρι προς την οικογένεια και τους φίλους του [βλ. Σειρά VI]). Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Αθήνα, ο Thompson επέστρεψε για να συνεχίσει ανασκαφές σε μια τραγικά φτωχή πόλη τώρα στη δίνη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου.
Το 1947, ο Thompson διορίστηκε Διευθυντής των Ανασκαφών της Αγοράς και, τον ίδιο χρόνο, έγινε μέλος του Institute for Advanced Study, όπου παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Όμως, μαζί με την ανασκαφή και την έρευνά του, συνέχισε να διδάσκει (Πανεπιστήμιο του Princeton (1954-1971), Πανεπιστήμιο Columbia (1968-1969), Πανεπιστήμιο Oxford (1959-1960), Πανεπιστήμιο Aberdeen (1964), Πανεπιστήμιο California, Berkeley (1978) και Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (1978-1979). Ταξίδεψε επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, δίνοντας διαλέξεις για το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής και διορίστηκε σε θέση λέκτορα στην Αυστραλία, Καναδά, Αγγλία και Σουηδία. Φαίνεται ότι δεν μπορούσε ποτέ να πει «όχι» σε μια πρόσκληση για να μιλήσει για το ενδιαφέρον του, δίνοντας ομιλίες σε γυμνάσια και κοινωνικές λέσχες.
Ήταν επίσης ενεργό μέλος πολλών οργανισμών: υπηρέτησε στο διοικητικό συμβούλιο και σε πολλές επιτροπές της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής και σπάνια απέρριπτε αιτήματα για υποστήριξη ανασκαφών. Του απονεμήθηκαν τιμητικοί τίτλοι από πανεπιστήμια και κολέγια στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ελβετία, τη Γαλλία και την Ελλάδα. Του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής για Διακεκριμένο Αρχαιολογικό Επίτευγμα (1972) και έλαβε πολλές άλλες διακρίσεις (the University Museum, University of Pennsylvania’s Lucy Wharton Drexel Gold Medal (1978), the British Academy’s Kenyon Medal for Classical Studies (1991), and the American Philosophical Society’s Thomas Jefferson Medal for Distinguished Achievement in the Humanities (1996)).
Η επιστημονική φήμη του Thompson στον τομέα της ελληνικής αρχαιολογίας φαίνεται και διαφυλάσσεται σε πολλά άρθρα και βιβλία του. Οι επαφές του απλώνονταν σε όλο τον κόσμο από αρχαιολόγους, κλασικιστές, ιστορικούς του εικοστού αιώνα έως αξιόλογα ονόματα εκτός του χώρου. Ήταν ένας παραγωγικός και πρόθυμος επιστολογράφος. Ακόμη και οι πιο απλές ερωτήσεις από μικρά παιδιά λάμβαναν προσεγμένες απαντήσεις. Παρόλο που, σύμφωνα με μαρτυρίες του, αρνήθηκε να βοηθήσει τους νεώτερους συναδέλφους του, ο απίστευτος αριθμός συστάσεων και αιτήσεων επιχορηγήσεων που έγραψε για την υποστήριξη νέων φοιτητών αντικρούει τον ισχυρισμό του. Ενθάρρυνε και υποστήριξε φοιτητές από την πρώην Σοβιετική Ένωση να σπουδάσουν στις ΗΠΑ σε μια εποχή που αυτή η υποστήριξη δεν ήταν ο κανόνας. Ήταν γενναιόδωρος με το υλικό του και ανοιχτόμυαλος σε νέες ιδέες στο χώρο.

Ο Peter W. Topping γεννήθηκε στο Milwaukee, Wisconsin στις 13 Μαΐου 1916. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin το 1937 και το διδακτορικό του στη μεσαιωνική ιστορία από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania το 1942. Υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις όπως Καθηγητής στην ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (1943-1944), Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της California, Santa Barbara (1948-1953), Βιβλιοθηκονόμος της Γενναδείου Βιβλιοθήκης (1953-1960), Καθηγητής Ιστορίας και Νεότερων Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1961-1978) και Κύριος Ερευνητής Συνεργάτης, Byzantine Center of Dumbarton Oaks (1976-1984).
Μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε ως Διερμηνέας στην Συμμαχική Αποστολή για την Παρατήρηση των Ελληνικών Εκλογών του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α., 1946. Ο Topping υπηρέτησε επίσης ως μέλος σε πολλές επιτροπές, συμπεριλαμβανομένης της Διαχειριστικής Επιτροπής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών της Αθήνας, της Εθνικής Επιτροπής για τις Βυζαντινές Σπουδές των Ηνωμένων Πολιτειών κ.λπ. Έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα για την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας και της Ενετοκρατίας (13ος-18ος αιώνας). Ο Topping πέθανε το 2003.

Γάλλος φιλέλληνας που έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821. Πολέμησε στη μάχη του Φαλήρου και στη Χίο.

Άγγλος τυχοδιώκτης που συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821 δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Ο Μάριο Βίττι γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1926 και από το 1946 ζει στην Ιταλία, όπου σταδιοδρόμησε ως πανεπιστημιακός καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας. Αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας σε διάφορα Πανεπιστήμια (Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Λευκωσία). Ερευνητής γραμματολόγος με σημαντικές ανακαλύψεις, μεταφραστής της νεοελληνικής λογοτεχνίας στα ιταλικά και ειδικευμένος μελετητής της ποίησης του Σεφέρη και του Ελύτη, εξέδωσε, μεταξύ άλλων: Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας (ιταλ. 1971· ελλ. 1978, 2016), Η Γενιά του Τριάντα. Ιδεολογία και μορφή (ελλ. 1977, 2000) και Ιδεολογική λειτουργία της ελληνικής ηθογραφίας (ελλ. 1978, 1991).

O François Ferdinand Vivier (Nancy 1890 – Αθήνα 1945), πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Παρισιού (1909), ήρθε στην Ελλάδα το 1912, όταν κέρδισε ένα ταξίδι σε διαγωνισμό ζωγραφικής. Ήταν. Στην Ελλάδα γνώρισε και παντρεύτηκε, το 1914, την Eva Dedoyard, βελγικής καταγωγής, ο πατέρας της οποίας ήταν υφαντουργός και εργαζόταν στην εταιρεία 3 Άλφα. Με την Εύα απέκτησε δύο παιδιά, τη Ζιζέλ (1915-1999) και τον Ζεράρ (1926). Ο Vivier εργάστηκε ως καθητητής γαλλικών στη σχολή Μακρή και έγραψε πάνω από 12 βιβλία από τα οποία εκδόθηκαν ένα Λεξικό της Γαλλικής Αργκό, ένα Εγχειρίδιο Προφοράς της Γαλλικής και ένα βιβλίο Ψυχολογίας.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: το βιβλίο: Madame! Αφιέρωμα στη Gisθle Vivier, Opera, Αθήνα, 2003]

Ο Francis R. Walton ήταν διάσημος βιβλιόφιλος και κλασικός μελετητής που ειδικεύτηκε στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1910 και έλαβε το πτυχίο του στο Haverford College το 1932 και το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1938. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας στη Ρώμη για δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1930, πριν επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να διδάξει. Δίδαξε κλασικές σπουδές στο Haverford College, στο Williams College, στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Από το 1952 έως το 1960 ήταν Πρόεδρος του Κλασικού Τμήματος στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών το διάστημα 1956-1957. Το 1961 ο Walton διορίστηκε Διευθυντής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Κατείχε τη θέση μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1975. Το 1976 του απονεμήθηκε το Τάγμα του Φοίνικα από το ελληνικό κράτος σε αναγνώριση της συμβολής του στην ελληνική ζωή και τον πολιτισμό. Πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 1989 στην Ουάσινγκτον.

Γεννημένος στο Σικάγο, ο Saul ξεκίνησε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Armor, στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις πήρε το πτυχίο του στην αρχιτεκτονική, το μεταπτυχιακό στην ιστορία της αρχιτεκτονικής το 1933, και το διδακτορικό του από τον Johns Hopkins το 1935. Το 1937-39, και πάλι το 1946-48, 1950 και 1959, ήταν μέλος του προσωπικού στην Κόρινθο. Έκανε ανασκαφές, επίσης, στην Κρήτη, την Κύπρο, την Ελάτεια στην Ελλάδα, και στο Ισραήλ στη Jalama και την Tel Anafa. Έγινε Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1975, δέκα χρόνια αργότερα, με τη σύζυγό του Gladys, έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και το 1986, το Βραβείο Percie Schimmel του Μουσείου του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, για αρχαιολογική εξερεύνηση σε Βιβλικές Τοποθεσίες.
Η διδακτική του καριέρα ξεκίνησε στο Oriental Institute του Πανεπιστημίου του Σικάγο όπου ήταν Λέκτορας στην προϊστορία του Αιγαίου από το 1939 έως το 1941. Μετά τον πόλεμο κατείχε τη θέση Λέκτορα Ελληνικής Αρχαιολογίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από εκεί πήγε στο Πανεπιστήμιο του Missouri, Columbia το 1948, όπου σταδιακά έγινε Καθηγητής Κλασικών Γλωσσών και Αρχαιολογίας από το 1955 έως το 1960, μαζί με τον καλό του φίλο Homer Thomas , ίδρυσε εκ νέου το Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου του Missouri, στο οποίο ήταν Πρόεδρος μέχρι το 1976.
Ο Weinberg ήταν ο συγγραφέας πολλών βιβλίων και πολλών άρθρων που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ του Αιγαίου και της Εγγύς Ανατολής κατά τη Νεολιθική και την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Το 1943, ο Saul Weinberg δημοσίευσε το ‘Geometric and Orientalizing pottery of Corinth in Corinth VII, 1’. Το 1960, δημοσίευσε το ‘Southeast Building, the Twin Basilicas, and the Mosaic House as Corinth I, 5’. Το κείμενό του στο ’Cambridge Ancient History on the Stone Age in the Aegean ‘ (1970) παραμένει σήμερα η πιο χρήσιμη κριτική των προβλημάτων σε αυτόν τον ταχέως μεταβαλλόμενο ακαδημαϊκό χώρο.

[αυτό το βιογραφικό κείμενο έχει προσαρμοστεί από τα ακόλουθα δύο άρθρα: K. Warner Slane, “Saul Weinberg 1911-1992,” American School of Classical Studies Newsletter, Spring 1992, σελ. 15; and S. C. Herbert, “Saul S. Weinberg, 1911-1992,” American Journal of Archeology 97 (1993), σελ. 567-569.]

Ο Kurt Weitzmann (1904-1993), καθηγητής στο τμήμα Αρχαιολογίας και Τέχνης του πανεπιστημίου Princeton, είχε σημαντικότατη συμβολή στην ιστορία της μεσαιωνικής τέχνης και συγκεκριμένα στη μελέτη της εικονογράφησης των βυζαντινών χειρογράφων. Σε συνεργασία με τον μαθητή του και βυζαντινολόγο, Γεώργιο Γαλάβαρη, δημοσίευσαν μια μονογραφία για τους εικονογραφημένους ελληνικούς κώδικες της μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά.