O François Ferdinand Vivier (Nancy 1890 – Αθήνα 1945), πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Παρισιού (1909), ήρθε στην Ελλάδα το 1912, όταν κέρδισε ένα ταξίδι σε διαγωνισμό ζωγραφικής. Ήταν. Στην Ελλάδα γνώρισε και παντρεύτηκε, το 1914, την Eva Dedoyard, βελγικής καταγωγής, ο πατέρας της οποίας ήταν υφαντουργός και εργαζόταν στην εταιρεία 3 Άλφα. Με την Εύα απέκτησε δύο παιδιά, τη Ζιζέλ (1915-1999) και τον Ζεράρ (1926). Ο Vivier εργάστηκε ως καθητητής γαλλικών στη σχολή Μακρή και έγραψε πάνω από 12 βιβλία από τα οποία εκδόθηκαν ένα Λεξικό της Γαλλικής Αργκό, ένα Εγχειρίδιο Προφοράς της Γαλλικής και ένα βιβλίο Ψυχολογίας.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: το βιβλίο: Madame! Αφιέρωμα στη Gisθle Vivier, Opera, Αθήνα, 2003]

Ο Francis R. Walton ήταν διάσημος βιβλιόφιλος και κλασικός μελετητής που ειδικεύτηκε στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1910 και έλαβε το πτυχίο του στο Haverford College το 1932 και το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1938. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας στη Ρώμη για δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1930, πριν επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να διδάξει. Δίδαξε κλασικές σπουδές στο Haverford College, στο Williams College, στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Από το 1952 έως το 1960 ήταν Πρόεδρος του Κλασικού Τμήματος στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών το διάστημα 1956-1957. Το 1961 ο Walton διορίστηκε Διευθυντής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Κατείχε τη θέση μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1975. Το 1976 του απονεμήθηκε το Τάγμα του Φοίνικα από το ελληνικό κράτος σε αναγνώριση της συμβολής του στην ελληνική ζωή και τον πολιτισμό. Πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 1989 στην Ουάσινγκτον.

Γεννημένος στο Σικάγο, ο Saul ξεκίνησε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Armor, στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις πήρε το πτυχίο του στην αρχιτεκτονική, το μεταπτυχιακό στην ιστορία της αρχιτεκτονικής το 1933, και το διδακτορικό του από τον Johns Hopkins το 1935. Το 1937-39, και πάλι το 1946-48, 1950 και 1959, ήταν μέλος του προσωπικού στην Κόρινθο. Έκανε ανασκαφές, επίσης, στην Κρήτη, την Κύπρο, την Ελάτεια στην Ελλάδα, και στο Ισραήλ στη Jalama και την Tel Anafa. Έγινε Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1975, δέκα χρόνια αργότερα, με τη σύζυγό του Gladys, έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και το 1986, το Βραβείο Percie Schimmel του Μουσείου του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, για αρχαιολογική εξερεύνηση σε Βιβλικές Τοποθεσίες.
Η διδακτική του καριέρα ξεκίνησε στο Oriental Institute του Πανεπιστημίου του Σικάγο όπου ήταν Λέκτορας στην προϊστορία του Αιγαίου από το 1939 έως το 1941. Μετά τον πόλεμο κατείχε τη θέση Λέκτορα Ελληνικής Αρχαιολογίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από εκεί πήγε στο Πανεπιστήμιο του Missouri, Columbia το 1948, όπου σταδιακά έγινε Καθηγητής Κλασικών Γλωσσών και Αρχαιολογίας από το 1955 έως το 1960, μαζί με τον καλό του φίλο Homer Thomas , ίδρυσε εκ νέου το Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου του Missouri, στο οποίο ήταν Πρόεδρος μέχρι το 1976.
Ο Weinberg ήταν ο συγγραφέας πολλών βιβλίων και πολλών άρθρων που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ του Αιγαίου και της Εγγύς Ανατολής κατά τη Νεολιθική και την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Το 1943, ο Saul Weinberg δημοσίευσε το ‘Geometric and Orientalizing pottery of Corinth in Corinth VII, 1’. Το 1960, δημοσίευσε το ‘Southeast Building, the Twin Basilicas, and the Mosaic House as Corinth I, 5’. Το κείμενό του στο ’Cambridge Ancient History on the Stone Age in the Aegean ‘ (1970) παραμένει σήμερα η πιο χρήσιμη κριτική των προβλημάτων σε αυτόν τον ταχέως μεταβαλλόμενο ακαδημαϊκό χώρο.

[αυτό το βιογραφικό κείμενο έχει προσαρμοστεί από τα ακόλουθα δύο άρθρα: K. Warner Slane, “Saul Weinberg 1911-1992,” American School of Classical Studies Newsletter, Spring 1992, σελ. 15; and S. C. Herbert, “Saul S. Weinberg, 1911-1992,” American Journal of Archeology 97 (1993), σελ. 567-569.]

Ο Kurt Weitzmann (1904-1993), καθηγητής στο τμήμα Αρχαιολογίας και Τέχνης του πανεπιστημίου Princeton, είχε σημαντικότατη συμβολή στην ιστορία της μεσαιωνικής τέχνης και συγκεκριμένα στη μελέτη της εικονογράφησης των βυζαντινών χειρογράφων. Σε συνεργασία με τον μαθητή του και βυζαντινολόγο, Γεώργιο Γαλάβαρη, δημοσίευσαν μια μονογραφία για τους εικονογραφημένους ελληνικούς κώδικες της μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά.

Ο Αιδεσιμότατος William Aigner Wigram διορίστηκε το 1902 από τον Αρχιεπίσκοπο του Canterbury για να ηγηθεί της αποστολής του τελευταίου στους Ασσύριους Χριστιανούς στο Κουρδιστάν. Το 1922 έγινε ιερέας στη Βρετανική Διπλωματική Αποστολή στην Αθήνα, όπου συμμετείχε ενεργά στις προσπάθειες ανακούφισης των Ελλήνων προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Το 1928 ο Wigram διορίστηκε με το αξίωμα του αρχιμανδρίτη στη Μάλτα.

Η Nancy A. Winter γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1944 στο Waseca, MN και σπούδασε στο UCSB (University of California, Santa Barbara) (πτυχίο στις Κλασικές Σπουδές, με έπαινο 1967) και στο Bryn Mawr College (διδακτορικό στην Κλασική Αρχιτεκτονική και την Αρχιτεκτονική της Εγγύς Ανατολής, 1974). Υπηρέτησε ως Βιβλιοθηκονόμος στη Βιβλιοθήκη του Blegen το 1971-1982 και 1984-2001, και επίσης δίδαξε στο Bowdoin College (1982-1984). Οργάνωσε δύο διεθνή συνέδρια πάνω στην Ελληνική αρχιτεκτονική με τερακότα στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και συνέταξε τα πρακτικά τους, που δημοσιεύτηκαν από τo περιοδικό Hesperia. Η Winter συμμετείχε σε ανασκαφές στην Ελλάδα, Κύπρο και Ιταλία. Της απονεμήθηκε το Βραβείο Αριστείας από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 2019.
Η Winter δώρισε το αρχείο της για την αρχιτεκτονική τερακότα των Ετρούσκων στο Museo delle Antichità Etrusche e Italiche at La Sapienza University στη Ρώμη.

Βρετανός πολιτικός, συγγραφέας, στρατιωτικός και πράκτορας. Μέλος της Special Operation Executive οργάνωσε την αντίσταση των Κρητών στη μάχη της Κρήτης, ενώ αργότερα ήρθε σε επαφή με τον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ συμμετέχοντας στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Ο Ερνέστος Τσίλλερ (γερμανικά: Ernst Moritz Theodor Ziller, Ζέρκοβιτς, 22 Ιουνίου[7] 1837 - Αθήνα, 10 Νοεμβρίου[8] 1923) ήταν Γερμανός αρχιτέκτονας και πανεπιστημιακός από την Σαξονία, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στην Ελλάδα. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και διασημότερους αρχιτέκτονες της ελληνικής επικράτειας, σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή εκατοντάδων δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων και άφησε τη σφραγίδα του στην οικιστική φυσιογνωμία του ελληνικού αστικού χώρου των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα[9].

Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται το Προεδρικό Μέγαρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ιλίου Μέλαθρον, το Δημαρχείο Ερμουπόλεως, το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης κ.ά.

Ο Μικέλης Άβλιχος του Γεωργίου γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς. Αποφοίτησε από το Πετρίτσειο Λύκειο της γενέτειράς του και πραγματοποίησε σπουδές φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης. Στη νεανική του ηλικία ταξίδεψε στο Παρίσι, τη Ζυρίχη, τη Βενετία και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ήρθε σε επαφή με την αναρχική ιδεολογία του Μιχαήλ Μπακούνιν, την οποία και ασπάστηκε. Ισοβίως ιδεολογικός πολέμιος του κλήρου και της ανθρώπινης αδυναμίας και άγνοιας, ο Μικέλης Άβλιχος ανήκει στους τελευταίους εκπροσώπους της Επτανησιακής Σχολής. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις σονέτων, λυρικών και σατιρικών ποιημάτων, τα οποία αντιμετώπιζε περισσότερο ως όργανο κριτικής των ηθών του καιρού του, παρά ως λογοτεχνήματα. Όσο ζούσε δεν εξέδωσε έργα του, παρά το ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στο αναγνωστικό κοινό. Τα Άπαντά του συγκεντρώθηκαν και εκδόθηκαν το 1976, ενώ προηγήθηκε το 1959 η έκδοση ενός μικρού τόμου ποιημάτων του. Πέθανε στο Αργοστόλι.

Ο Τέλλος Άγρας (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ευάγγελου Ιωάννου) γεννήθηκε στην Καλαμπάκα, γιος του σχολάρχη Γεωργίου Ιωάννου και της Ειρήνης Βλάχου. Είχε ένα μικρότερο αδερφό το Χρήστο. Το 1899 η οικογένειά του ήρθε στην Αθήνα και το 1906 μετακόμισε στο Λαύριο, όπου ο ποιητής τέλειωσε το Δημοτικό και το Ελληνικό Σχολείο. Το 1907 έγινε συνδρομητής στη Διάπλαση των Παίδων, όπου πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία έντεκα μόλις ετών, στη στήλη της αλληλογραφίας. Τον ίδιο χρόνο πραγματοποίησε και τα δυο μοναδικά ταξίδια της ζωής του, ένα στην Κάρυστο και ένα στη Χαλκίδα. Από το 1911 άρχισε να γράφει τακτικά στη στήλη συνεργασίας συνδρομητών της Διάπλασης με το ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας. Η πρώτη του ποιητική δημοσίευση ήταν ο Βράχος. Το 1912 γράφτηκε στο Γυμνάσιο στην Αθήνα, μένοντας στο σπίτι της αδερφής της μητέρας του Αριστέας Βλάχου ως το 1925 που η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Μετά το θάνατο της θείας του ο Άγρας κράτησε το μικρό σπίτι της ως ερημητήριο. Η συνεργασία του με τη Διάπλαση των Παίδων συνεχίστηκε συστηματικά και ο συνολικός όγκος των νεανικών δημοσιευμάτων του υπήρξε πολύ μεγάλος. Το 1914 ο Ξενόπουλος σχεδίαζε να κάνει τον Άγρα τακτικό συνεργάτη του περιοδικού, τα σχέδιά του αναβλήθηκαν όμως με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (πραγματοποιήθηκαν τελικά το 1916). Το 1916 τέλειωσε το Γυμνάσιο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1923). Η πρώτη επίσημη παρουσία του στις στήλες της Διάπλασης σημειώθηκε το Μάη του ίδιου χρόνου με το πεζογράφημα Αποχαιρετισμός. Ακολούθησαν συνεργασίες του με τα περιοδικά Λύρα, Βωμός, Νέοι κ.α. Το 1918 βραβεύτηκε στο Σεβαστοπούλειο διαγωνισμό και στο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού του Λονδίνου Εσπερία. Το 1921 έδωσε διάλεξη για τον Καβάφη στην αίθουσα του Ελληνικού Ωδείου και εξέδωσε τη μετάφραση των Στροφών του Jean Moreas, ενώ το 1926 πραγματοποίησε και δεύτερη έκδοση μεταφράσεων από το έργο του Moreas με μια μελέτη για την ποίηση του γαλλόφωνου έλληνα ποιητή και μια για τη λογοτεχνική μετάφραση. Από το 1924 εργάστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και το 1927 διορίστηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου παρέμεινε ως το θάνατό του. Έγραφε στη Νέα Εστία από τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας της και έγινε γρήγορα αρχισυντάκτης της (παραιτήθηκε από την αρχισυνταξία το 1932 και το 1936 ανέλαβε τη στήλη της αλληλογραφίας), ενώ δημοσίευσε επίσης κείμενά του στα Γράμματα, τη Νέα Ζωή, την Αλεξανδρινή Τέχνη (και τα τρία περιοδικά της Αλεξάνδρειας), το Δελτίο του Εκπαιδευτικού Ομίλου και σε πολλά άλλα έντυπα. Το 1928 έγινε συνεργάτης της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού. Το 1934 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του, με τίτλο Τα βουκολικά και τα εγκώμια. Ακολούθησε (1939) η δεύτερη συλλογή του με τίτλο Καθημερινές (1923-1930), που τιμήθηκε το 1940 με το Κρατικό Βραβείο ενώ τα Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας (1929-1944) εκδόθηκαν μόλις το 1966. Το 1938 πέθανε ο πατέρας του και ο Άγρας μετακόμισε με τη μητέρα του στην οδό Αγαθουπόλεως, όπου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Οι κακουχίες της γερμανικής κατοχής αποδυνάμωσαν περισσότερο την ήδη ευαίσθητη κατάσταση της υγείας του. Τη μέρα της Απελευθέρωσης χτυπήθηκε από μια αδέσποτη σφαίρα στον αστράγαλο. Μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό όπου πέθανε το Νοέμβρη του 1944. Ο Τέλλος Άγρας τοποθετείται στους έλληνες ποιητές του μεσοπολέμου, τους λεγόμενους νεορομαντικούς ή παρακμιακούς (Καρυωτάκης, Κλέων Παράσχος, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κώστας Ουράνης κ.α.). Το ποιητικό του έργο είναι αποτέλεσμα δημιουργικής αφομοίωσης του πνεύματος του γαλλικού συμβολισμού και αισθητισμού ( Moreas, Laforgue, Verlain, Mallarme, Baudelaire κ.α.) αλλά και της ελληνικής ποιητικής παράδοσης από το δημοτικό τραγούδι ως τον Ιωάννη Πολέμη, τον Κωστή Παλαμά, το Μιλτιάδη Μαλακάση και τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Κινήθηκε στα πλαίσια της εσωτερικότητας, της μελαγχολίας, της νοσηρότητας και της απαισιοδοξίας των συγχρόνων του, υιοθέτησε την ειδυλλιακή ενατένιση του παρελθόντος, ωστόσο παράλληλα χάρη στη βαθιά πνευματική του καλλιέργεια αρνήθηκε να παραδοθεί στην απελπισία και αγωνίστηκε να κρατηθεί από την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πρέπει τέλος να σημειωθεί η αξία του κριτικού του έργου που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη οξυδέρκεια, ευαισθησία, βαθιά γνώση της φιλοσοφίας και επαρκή ενημέρωση για τις σύγχρονές του ευρωπαϊκές θεωρίες της λογοτεχνίας και τον τοποθετεί στην πρωτοπορία της νεοελληνικής κριτικής σκέψης. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τέλλου Άγρα βλ. Ζήρας Αλέξης, «Άγρας Τέλλος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983 και Στασινοπούλου Μαρία, «Χρονολόγιο Τέλλου Άγρα», Διαβάζω 104, 17/10/1984, σ.14-21.

[http://www.biblionet.gr (από Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)
Εκτενές βιογραφικό σημείωμα βλ. : Μπόρα, Σοφία (επιμ.), Αρχείο Τέλλου Άγρα, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο].

Το υποκατάστημα του οίκου Φελς & Συντροφία στην Πάτρα, έδρα του οποίου ήταν η Κέρκυρα, ιδρύθηκε το 1846 και αντικείμενό του ήταν το εμπόριο της σταφίδας. Τη διεύθυνση του οίκου Φελς & Σα ανέλαβαν ο Θεόδωρος Άμβουργερ και ο Γουσταύος Κλάους. Ο οίκος Φελς & Σα μαζί με την εταιρεία Βάρφ & Σα κυριάρχησαν στο σταφιδεμπόριο σε όλον τον 19ο αιώνα. Μία απόδειξη της ευρωστίας και φερεγγυότητας των δύο εμπορικών οίκων είναι το γεγονός ότι στον πιστωτικό κατάλογο της Εθνικής Τραπέζης το 1866, οι συγκεκριμένοι έμποροι φέρονται ως δανειοδοτού¬μενοι με το ανώτατο πιστωτικό όριο των 100.000 δραχμών . Ο Βαυαρός Γ.Κλάους (1825-1908) ήρθε στην Πάτρα το 1854 . Υποστήριξε την οινοποιία και το 1873 ίδρυσε μαζί με τον Θεόδωρο Άμβουργερ και με σημαντική ενίσχυση του οίκου Φελς (αρχικό κεφάλαιο 20.000 λίρες) την Οινοποιητική Εταιρεία Αχαΐα στον Ριγανόκαμπο (το 1859 είχε αγοράσει έκταση 60 στρεμμάτων από την οικογένεια Κωστάλη στην περιοχή). Διετέλεσε πρόξενος της Βαυαρίας και αργότερα της Γαλλίας και παντρεύτηκε την ελληνίδα Θωμαΐδα Καρβούνη. Ο Θεόδωρος Άμβουργερ (1822-1883) γεννημένος στο δουκάτο της Βάδης, ήρθε στην Πάτρα το 1846 για να αναλάβει τη διεύθυνση του οίκου Φελς. Υποστήριξε και αυτός την οινοποιία αλλά και τη μεταξουργία και συστηματοποίησε το εμπόριο υφασμάτων σε τέτοιο βαθμό ώστε να εφοδιάζει μέγαλο μέρος της αγοράς και να διαθέτει το μεγαλύτερο απόθεμα στην Ελλάδα. Το 1851 αναγνωρίστηκε ως πρόξενος της Πρωσίας και της Γερμανίας και υπήρξε ιδρυτής του Εμπορικού Συλλόγου Πατρών «Ερμής» (1868) και της Εμπορικής Λέσχης της Πάτρας. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά: τον Φραγκίσκο, την Έμμα, τον Έρμαν και τον Αλβέρτο, από τα οποία τα δύο αγόρια, Αλβέρτος και Φραγκίσκος, συνέχισαν τις δραστηριότητες του πατέρα τους.
Μετά την αποχώρηση του Φελς και το θάνατο του πατέρα τους, το 1884 τους διαδέχθηκαν στη διεύθυνση της εταιρείας οι αδελφοί Αλβέρτος και Φραγκίσκος Άμβουργερ. Η παλαιά εταιρεία Φελς & Σα διαλύθηκε στις 18 Ιουνίου 1890 και συστάθηκε νέα εταιρεία με την επωνυμία Άμβουργερ, Κέλλερ & Σα με διευθυντές τον Αλβέρτο Άμβουργερ και τον Κάρολο Κέλλερ ο οποίος φαίνεται ότι το 1892 αναχώρησε για το Λονδίνο ενώ η εταιρεία κράτησε για τα επόμενα είκοσι χρόνια λειτουργίας της την επωνυμία Άμβουργερ & Σα. Με έδρα την Πάτρα και υποκαταστήματα στο Λονδίνο, στο Λίβερπουλ, και στο Ludwigshaven a/Rh. είχε ως κύριες δραστηριότητες το εμπόριο της σταφίδας και άλλων γεωργικών προϊόντων (όπως σύκα, κίτρα, λάδι, ελιές), την οινοποιία, οινοπνευματοποιία και τη γυψοποιία. Διέθετε στην περιοχή Μέση Αγυά Πάτρας εργοστάσιο οινοποιίας, εργοστάσιο καθαρισμού σταφίδας στην Πάτρα όπου βρίσκονταν και το Χημείο και τα Γραφεία της Εταιρείας, εργοστάσιο χημικών προϊόντων, γυψορυχεία στη Ζάκυνθο και Κεφαλληνία και αποθήκες στις κυριότερες σταφιδοπαραγωγικές περιοχές της Πελοποννήσου (Φιλιατρά, Γαργαλιάνοι, Αίγιο, Αμαλιάδα, Καλαμάτα, Πύργος) αμπελώνες και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Ο οίκος Άμβουργερ ήταν βασικός μέτοχος και συνιδρυτής με τον Πέτρο Μάμο εργοστασίου παραγωγής ζύθου και πάγου με την επωνυμία «Π.Μάμος & Σα» που λειτούργησε στον ίδιο χώρο με το εργοστάσιο οινοποιίας Άμβουργερ.
O Αλβέρτος που ήταν παντρεμένος, όπως και ο αδελφός του, με ελληνίδα σύζυγο ήταν πρόξενος της Γερμανίας και της Ελβετίας, σύμβουλος της Οινοποιητικής Εταιρείας Αχαΐα σύμβουλος και μέτοχος της Τραπέζης Ανατολής και της Ιονικής Τραπέζης καθώς και πολλών άλλων εταιρειών. Η τελευταία κρίση (1911) στην παραγωγή και αγορά της σταφίδας, ήταν αποφασιστικής σημασίας για την Άμβουργερ & Σα. «...Ελησμονήσαμεν παραπάνω ένα από τα δραματικότερα θύματα της τελευταίας προ του πολέμου σταφιδικής περιόδου, τον Άμβουργερ. Ο μέγας αυτός οίκος, ο εκ της σταφίδος προελθών, συστήσας ποικίλας εμμέσους επιχειρήσεις, επικερδείς και παραγωγικάς εκλονίσθη αίφνης από το ανεβοκατέβασμα των τιμών της σταφίδος και μίαν ημέραν επί τέλους εσωριάσθη, παρασύρας και πολλούς βιοπαλαιστάς, οι οποίοι είχον τοποθετήσει εις τας επιχειρήσεις αυτάς τα μικροκεφάλαιά των. Και τώρα ο Αλβέρτος ζη, παίζων βιολί σε κάποιο κονσέρτο στην Αμερική...» . Αρκετά χρόνια μετά τον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο υπάρχει η μαρτυρία ότι η διάδοχος εταιρεία της Άμβουργερ, η Ελληνική Εμπορική Εταιρεία Εισαγωγής και Εξαγωγής φροντίζει τον ιδρυτή της. Γράφει ο Αλβέρτος Άμβουργερ από την Αυστρία στον Δ.Αλεξόπουλο: «... Ένεκα της ασθενείας μας δεν δύναμαι να σας γράψω εν εκτάσει δια να σας ευχαριστήσω δια την γενναιοδωρίαν σας 50 και 25 λιρών. Ο Θεός να σας τα ανταποδώση δια παντός τρόπου [...] να προσφέρητε την μεγάλην ευγνωμοσύνην μου και εις το αξιότιμον συμβούλιον».
Λίγο πριν τη χρεοκοπία του ο οίκος Άμβουργερ φαίνεται ότι προσπάθησε να προσανατολισθεί και να κατακτήσει νέες αγορές για την προώθηση των προϊόντων του. Ανέθεσε τη διαφήμιση, διάδοση και πώληση της σταφίδας, των οίνων και κονιάκ στον Πολύβιο Λεκό, τον οποίο διόρισε γενικό πράκτορα για την Αίγυπτο, Τουρκία, Ρουμανία, Ρωσία . Γενικός πράκτορας για την Αίγυπτο το 1911 αναφέρεται, σε τεκμήριο του αρχείου, ο Σ. Πετσάλης. Τελικά, στις αρχές του 1912, ο εμπορικός οίκος Άμβουργερ & Σα συμμετείχε, παραχωρώντας και μεταβιβάζοντας την κυριότητα όλων των περιουσιακών του στοιχείων, στην ίδρυση της διαδόχου Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής.

Ο Άγγελος Άννινος υπήρξε διπλωμάτης. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπηρέτησε στα προξενεία της Ελλάδας στα Βιτώλια (Μοναστήρι) (1900), στον Ελλήσποντο (1902), στο Αϊβαλί (1902), στην Καβάλα (1903-1905), στην Ξάνθη (1906-1910), στo Δυρράχιο (1908), στο Σουέζ (1910), στη Φιλιππούπολη (1911), στη Λάρνακα (1912), στο Αργυρόκαστρο (1913), στο Ταϊγάνι (1916), στο Μπουένος Άιρες (1917-1920), στα Ιεροσόλυμα (1921-22) και στην Κωνσταντινούπολη (1922-1923). Την περίοδο 1926-1932 ήταν σύμβουλος αναπληρωτής πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον. Τιμήθηκε με διάφορα μετάλλια.

Ο Χαράλαμπος ή Μπάμπης Άννινος (Αργοστόλι 1852 - Αθήνα 1934) υπήρξε δημοσιογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς, όπου και εργάστηκε αρχικά ως γραφέας στο τελωνείο μέχρι το 1870, όπου μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να εργαστεί ως υπογραμματέας στην Εισαγγελία Αθηνών και για να επιδοθεί στη λογοτεχνία. Την ίδια χρονιά θα τιμηθεί με εύφημο μνεία στο Βουτσιναίο διαγωνισμό για την πρώτη του ποιητική συλλογή "Λυκαυγές". Αργότερα επιτυγχάνει θέση υπαλλήλου στο Προξενείο της Ρώμης και της Νάπολης. Τελικά επιστρέφει οριστικά στη Αθήνα και αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τη δημοσιογραφία το 1878. Από τότε έγραψε σε πολλές εφημερίδες ("Νεολόγος των Αθηνών", "Εφημερίδα") και συνεργάστηκε με περιοδικά έντυπα (φιλολογικό έντυπο Παρνασσού, Ασμοδαίος, Μηνιαία Εικονογραφημένη Ίρις) της εποχής και έγινε γνωστός με διάφορα ψευδώνυμα: Αββακούμ, Ηρώδης Αττικός, Στρεψιάδης, Ρακοσυλλέκτης, Τενεκές κ.α. Υπήρξε από τους ιδρυτές και μόνιμους συντάκτες της εφημερίδας "Το Άστυ" και αρχισυντάκτης της "Καθημερινής". Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, τη μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκιμίο, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστός για τα εύθυμα θεατρικά του έργα. Ενδεικτικό της επιτυχίας του είναι ότι το μονόπρακτο έργο του "Ζητείται υπηρέτης" επιλέχθηκε για την πρεμιέρα του Βασιλικού Θεάτρου το 1901. Επίσης, χάρη στην κωμική φλέβα του και τα αστεία λογοπαίγνιά του, διακρίθηκε στην συγγραφή επιθεώρησης: τα Παναθήναια (1907) (μουσική Θ. Σακελλαρίδη), σε συνεργασία με τον Γεώργιο Τσοκόπουλο, είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε οδήγησε τους συγγραφείς στη δημιουργία των Νέων Παναθηναίων και σε μία μόνιμη συνεργασία (με την μετέπειτα προσθήκη στην ομάδα του Πολύβιου Δημητρακόπουλου). Ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, συνιδρυτής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, πρόεδρος των Εταιρείας Ελλήνων Δραματικών Συγγραφέων και συγγραφέας δημοφιλών θεατρικών έργων, ο πολυγραφότατος Άννινος τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στο χώρο των γραμμάτων με βραβεία και διακρίσεις: παράσημο του Σωτήρος (1889), Χρυσούν Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών (1914), Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1925).

Ο Άγγελος Έβερτ (Αθήνα, 1894-1970) ήταν γιος του, βαυαρικής καταγωγής, ταγματάρχη της χωροφυλακής, Μιλτιάδη Έβερτ. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και έπειτα κατατάχθηκε στην χωροφυλακή. Το 1929 μετατάχθηκε στη νεοϊδρυθείσα Αστυνομία Πόλεων και το 1941 προήχθη σε Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών. Το 1945 κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Γερμανών και συνεργάτης των κομμουνιστών κατά τη διάρκεια της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Την περίοδο 1951-1954 ήταν Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων.

Η λειτουργία της Έδρας Ναυτιλιακού Ακολούθου Οδησσού ανεστάλη τον Νοέμβριο του 2013.

Σύμφωνα με τη νομοθεσία ΠΔ 242 της 21/30 Σεπτεμβρίου 1999 (ΦΕΚ Α΄201) «Οργανισμός Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας» και το μεταγενέστερο Π.Δ. 320 της 24/28 Σεπτεμβρίου 2001 (ΦΕΚ Α΄217) οι Λιμενικές Αρχές Εξωτερικού (όπως ονομάζονται γενικά τα Προξενικά Λιμεναρχεία) εφαρμόζουν την ισχύουσα νομοθεσία σε θέματα ασφάλειας των Ελληνικών πλοίων και των πληρωμάτων τους στην περιοχή ευθύνης τους, επιλύουν ναυτεργατικές διαφορές, παρεμβαίνουν, όταν απαιτείται, στις οικείες Τοπικές Αρχές για προώθηση θεμάτων σχετικών με τα Ελληνικά πλοία και τα πληρώματά τους. Επίσης, οι ναυτιλιακοί ακόλουθοι ενέχουν θέση ανακριτή στις υποθέσεις που αφορούν ναυτιλιακά θέματα. Ασκούν κάθε άλλη αρμοδιότητα που προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία.

Οι προξενικοί λιμενάρχες / ναυτιλιακοί ακόλουθοι ασκούν αρμοδιότητες εμπορικής ναυτιλίας αναφορικά με τα πλοία με ελληνική σημαία στις περιοχές όπου βρίσκονται.

Οι αρμοδιότητες και τα καθήκοντα διακρίνονται σε τρεις τομείς

1) Τομέας ελέγχου πλοίων και πληρωμάτων

α) Στατιστικά κατάπλου και απόπλου

β) Έλεγχος πλοίων για: ναυτιλιακά έγγραφα, κανονικότητα σύνθεσης πληρωμάτων, κατοχή αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας

γ) Τήρηση κανόνων ασφάλειας ναυσιπλοΐας

δ) Επιθεωρήσεις ελληνικών πλοίων από τοπικές αρχές

ε) Κατάρτιση δικογραφιών για ασθένειες - τραυματισμό ναυτικών

στ) Αντικατάσταση, επικύρωση ναυτολογίων

ζ) Επιθεωρήσεις για την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος

η) Διεκπεραίωση διοικητικών πράξεων (θεωρήσεις - επικυρώσεις) για διευκόλυνση ναυτικών ελλήνων και αλλοδαπών

θ) Ανανεώσεις πιστοποιητικών ναυτικών

ι) Ελέγχους πλοίων εκτός έδρας

ια) Συμμετοχή στις συμφωνίες μεταβίβασης κυριότητας σε νεότευκτα πλοία σε έλληνες πλοιοκτήτες και ολοκλήρωση διαδικασίας νηολόγησης και ύψωσης ελληνικής σημαίας

ιβ) Ύπαρξη ΠΕΑΕΠ και άλλων εγγράφων και ασφαλή διάθεσή τους

ιγ) Επίδοση ΠΕΑΕΠ σε νεότευκτα πλοία

2) Τομέας διεθνών συναντήσεων, συμμετοχών, ναυτικών πληροφοριών

α) Αναφορές για θέματα εθνικού ενδιαφέροντος

β) Αναφορές για θέματα ναυτιλιακών πληροφοριών

3) Τομέας διοικητικών και οικονομικών θεμάτων

α) Διοικητικά - προσωπικό

β) Προξενικές εισπράξεις (προξενικά ένσημα, ένσημα ΕΚΟΕΜΝ (Μετοχικό Ταμείο Ναυτικού, Ειδικός Κλάδος Οικονομικής Ενίσχυσης Μερισματούχων Ναυτικού)

Το γενικό πλαίσιο που διέπει τη ναυτιλία είναι κυρίως τα θεσπίσματα: Ν. 4473 της 29/31 Μαΐου 1965 «Περί ελέγχου ναυσιπλοΐας, Επιθεωρήσεως Εμπορικών Πλοίων και άλλων τινων διατάξεων» (ΦΕΚ 102 Α΄) και το Νομοθετικό Διάταγμα 187 29/3 Οκτωβρίου 1973 «Περί Κώδικος Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου» (ΦΕΚ Α’ 261).

Το Προξενικό Λιμεναρχείο Χονγκ Κονγκ συστάθηκε με το ΒΔ 233 της 19 Φεβρ./27 Μαρτ. 1970 (ΦΕΚ Α΄ 71) "Περί συστάσεως μιας Λιμενικής Αρχής εν τη Αλλοδαπή".
Η λειτουργία της Έδρας Ναυτιλιακού Ακολούθου Χονγκ Κονγκ ανεστάλη τον Νοέμβριο του 2013.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία ΠΔ 242 της 21/30 Σεπτεμβρίου 1999 (ΦΕΚ Α΄201) «Οργανισμός Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας» και το μεταγενέστερο Π.Δ. 320 της 24/28 Σεπτεμβρίου 2001 (ΦΕΚ Α΄217) οι Λιμενικές Αρχές Εξωτερικού (όπως ονομάζονται γενικά τα Προξενικά Λιμεναρχεία) εφαρμόζουν την ισχύουσα νομοθεσία σε θέματα ασφάλειας των Ελληνικών πλοίων και των πληρωμάτων τους στην περιοχή ευθύνης τους, επιλύουν ναυτεργατικές διαφορές, παρεμβαίνουν, όταν απαιτείται, στις οικείες Τοπικές Αρχές για προώθηση θεμάτων σχετικών με τα Ελληνικά πλοία και τα πληρώματά τους. Επίσης, οι ναυτιλιακοί ακόλουθοι ενέχουν θέση ανακριτή στις υποθέσεις που αφορούν ναυτιλιακά θέματα Ασκούν κάθε άλλη αρμοδιότητα που προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία.
Οι προξενικοί λιμενάρχες / ναυτιλιακοί ακόλουθοι ασκούν αρμοδιότητες εμπορικής ναυτιλίας αναφορικά με τα πλοία με ελληνική σημαία στις περιοχές όπου βρίσκονται.
Οι αρμοδιότητες και τα καθήκοντα διακρίνονται σε τρεις τομείς
1) Τομέας ελέγχου πλοίων και πληρωμάτων
α) Στατιστικά κατάπλου και απόπλου
β) Έλεγχος πλοίων για: ναυτιλιακά έγγραφα, κανονικότητα σύνθεσης πληρωμάτων, κατοχή αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας
γ) Τήρηση κανόνων ασφάλειας ναυσιπλοΐας,
δ) Επιθεωρήσεις ελληνικών πλοίων από τοπικές αρχές
ε) Κατάρτιση δικογραφιών για ασθένειες - τραυματισμό ναυτικών
στ) Αντικατάσταση, επικύρωση ναυτολογίων
ζ) Επιθεωρήσεις για την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος
η) Διεκπεραίωση διοικητικών πράξεων (θεωρήσεις - επικυρώσεις) για διευκόλυνση ναυτικών ελλήνων και αλλοδαπών
θ) Ανανεώσεις πιστοποιητικών ναυτικών
ι) Ελέγχους πλοίων εκτός έδρας
ια) Συμμετοχή στις συμφωνίες μεταβίβασης κυριότητας σε νεότευκτα πλοία σε έλληνες πλοιοκτήτες και ολοκλήρωση διαδικασίας νηολόγησης και ύψωσης ελληνικής σημαίας
ιβ) Ύπαρξη ΠΕΑΕΠ και άλλων εγγράφων και ασφαλή διάθεσή τους
ιγ) Επίδοση ΠΕΑΕΠ σε νεότευκτα πλοία
2) Τομέας διεθνών συναντήσεων, συμμετοχών, ναυτικών πληροφοριών
α) Αναφορές για θέματα εθνικού ενδιαφέροντος
β) Αναφορές για θέματα ναυτιλιακών πληροφοριών
3) Τομέας διοικητικών και οικονομικών θεμάτων
α) Διοικητικά - προσωπικό
β) Προξενικές εισπράξεις (προξενικά ένσημα, ένσημα ΕΚΟΕΜΝ (Μετοχικό Ταμείο Ναυτικού, Ειδικός Κλάδος Οικονομικής Ενίσχυσης Μερισματούχων Ναυτικού)
Το γενικό πλαίσιο που διέπει τη ναυτιλία είναι κυρίως τα θεσπίσματα: Ν. 4473 της 29/31 Μαΐου 1965 «Περί ελέγχου ναυσιπλοΐας, Επιθεωρήσεως Εμπορικών Πλοίων και άλλων τινών διατάξεων» (ΦΕΚ 102 Α΄) και το Νομοθετικό Διάταγμα 187 29/3 Οκτωβρίου 1973 «Περί Κώδικος Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου» (ΦΕΚ Α’ 261).

Η έδρα του ναυτιλιακού ακολούθου στο Αμβούργο συστάθηκε το 1966 σύμφωνα με κοινή απόφαση των Υπουργών Εξωτερικών και Εμπορικής Ναυτιλίας Αριθ. 32176/6225 της 20 Απρ./6 Μαΐου 1966 (ΦΕΚ Β΄ 271) «Περί ορισμού των εδρών Ναυτιλιακών Συμβούλων και Ακολούθων». Με την απόφαση αυτή ως Έδρα του Ναυτιλιακού Ακολούθου στην ελληνική πρεσβεία της Βόννης οριζόταν το Αμβούργο.

Σύμφωνα με το ΠΔ 242 της 21/30 Σεπτεμβρίου 1999 (ΦΕΚ Α΄201) «Οργανισμός Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας.» και το μεταγενέστερο Π.Δ. 320 της 24/28 Σεπτεμβρίου 2001 (ΦΕΚ Α΄217) οι Λιμενικές Αρχές Εξωτερικού (όπως ονομάζονται γενικά τα Προξενικά Λιμεναρχεία) εφαρμόζουν την ισχύουσα νομοθεσία σε θέματα ασφάλειας των ελληνικών πλοίων και των πληρωμάτων τους στην περιοχή ευθύνης τους, επιλύουν ναυτεργατικές διαφορές, παρεμβαίνουν, όταν απαιτείται, στις οικείες Τοπικές Αρχές για προώθηση θεμάτων σχετικών με τα ελληνικά πλοία και τα πληρώματά τους. Επίσης, οι ναυτιλιακοί ακόλουθοι ενέχουν θέση ανακριτή στις υποθέσεις που αφορούν ναυτιλιακά θέματα. Ασκούν κάθε άλλη αρμοδιότητα που προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία.

Το γενικό πλαίσιο που διέπει τη ναυτιλία είναι κυρίως τα θεσπίσματα: Ν. 4473 της 29/31 Μαΐου 1965 «Περί ελέγχου ναυσιπλοΐας, Επιθεωρήσεως Εμπορικών Πλοίων και άλλων τινων διατάξεων» (ΦΕΚ 102 Α΄) και το Νομοθετικό Διάταγμα 187 29/3 Οκτωβρίου 1973 «Περί Κώδικος Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου» (ΦΕΚ Α’ 261).

Η «Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών» ιδρύθηκε το 1929.

Η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών ιδρύθηκε το 1928. Την πρωτοβουλία για την ίδρυσή της είχαν οι οκτώ μεγαλύτερες τράπεζες της εποχής. Σκοπός της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών είναι η μελέτη, προστασία και προαγωγή των επαγγελματικών συμφερόντων των μελών της, η συμβολή της στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και η προαγωγή του θεσμού της πίστης και των οικονομικών συναλλαγών. Οι δραστηριότητές της αναπτύσσονται σε εθνικό επίπεδο, όπου συνεργάζεται με την πολιτεία και την Τράπεζα της Ελλάδος για την προώθηση των θέσεων των τραπεζών στους υπό καθιέρωση θεσμούς. Η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τον εκσυγχρονισμό του τραπεζικού συστήματος, την εδραίωση των ανταγωνιστικών συνθηκών και τη βελτίωση των σχέσεων με την πελατεία, την επίλυση διαφόρων προβλημάτων. Τα τελευταία χρόνια η Ένωση με τη συμμετοχή της στα όργανα της Τραπεζικής Ομοσπονδίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε άλλους οργανισμούς προβάλλει τις θέσεις των ελληνικών τραπεζών, ενώ μεταφέρει στις τράπεζες μέλη της τις γνώσεις και εμπειρίες που αποκομίζει από τη συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς. Η Ένωση παράγει επίσης σημαντικό έργο στους τομείς της εκπαίδευσης, των εκδόσεων, των μελετών και της έρευνας.

Το σωµατείο ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1962 µε σκοπό «την συνένωσιν των συγγενών, των αναγκαστικώς υπό το κράτος ανωµάλων πολιτικών συνθηκών εγκατασταθέντων και διαβιούντων εκτός της Ελλάδος Ελλήνων» και απέβλεπε στην άρση των απαγορεύσεων επαναπατρισµού, στην προστασία των συµφερόντων των πολιτικών προσφύγων και των οικογενειών τους στην Ελλάδα, καθώς και στην ενίσχυση των δεσµών και της επικοινωνίας των εκπατρισµένων και των οικογενειών τους.

Η Ένωσις Τεχνικών Ελληνικού Κινηµατογράφου (ΕΤΕΚ) ιδρύθηκε και λειτούργησε από το 1948 αν και το καταστατικό της εγκρίθηκε µόλις το 1950. Πρώτα µέλη ήταν οι λίγοι επαγγελµατίες του κινηµατογράφου εκείνης της εποχής. Η ανάπτυξη του ελληνικού σινεµά στα χρόνια που ακολούθησαν οδήγησε στην οργανωτική έκρηξη του κλάδου των κινηµατογραφιστών και στην πρόσθετη διάκρισή τους σε ειδικότητες. Η είσοδος, τη δεκαετία του 1960, στην Ελλάδα της τηλεόρασης αποτυπώθηκε µε την αντίστοιχη προσθήκη στον τίτλο.

Η Ένωσις Υφαντουργών Νικαίας ιδρύθηκε το 1945. Σύμφωνα με το καταστατικό που υπάρχει στο αρχείο, η επίσημη ονομασία της ήταν
«Βιοτεχνικός Σύνδεσμος Υφαντουργών Νικαίας Ταμπουρίων κλπ.». Η Ένωση ήταν μέλος της «Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Νικαίας».
Οι παρακάτω τίτλοι πιθανότατα είναι διαφορετικοί τίτλοι της Ένωσης: «Σύνδεσμος Βιοτεχνών Ξυλίνων Αργαλιών Νικαίας,», «Σύνδεσμος Υφαντουργών Νικαίας» «Σύνδεσμος Υφαντουργών Βιοτεχνών Νικαίας». Στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για το ίδιο συλλογικό σώμα μας οδηγεί το γεγονός ότι η αρίθμηση της εισερχόμενης αλληλογραφίας (πρωτοκόλληση) είναι συνεχόμενη.

Διακεκριμένος διπλωμάτης καριέρας. Υπηρέτησε, στην αρχή της σταδιοδρομίας του, στις πρεσβείες της Ελλάδας στη Λευκωσία και τη Σόφια και στη συνέχεια ως πρόξενος στη Νάπολη και ως γενικός πρόξενος στο Λονδίνο. Διετέλεσε, επίσης, πρέσβης της Ελλάδας στην Νιγηρία, καθώς και Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Διεθνή Οργανισμό Επισιτισμού και Γεωργίας (F.A.O.) στη Ρώμη. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, διακρίθηκε για την ευσυνειδησία, το ήθος του και την υψηλή αίσθηση καθήκοντος. Το 1983 ανέλαβε τη Διεύθυνση του Γραφείου Αθηνών του Ιδρύματος Αναστασίου Γ. Λεβέντη ως το 2003 και παρέμεινε ειδικός σύμβουλος του Ιδρύματος με τις ευεργεσίες στην αναστήλωση αρχαιοτήτων και πολύπλευρες πολιτισμικές δραστηριότητες. Ίδρυσε και υπήρξε επί 12 χρόνια πρόεδρος του ΟΜΕΠΟ, με στόχο την ανάπτυξη του θεσμού της χορηγίας για πολιτιστικούς σκοπούς. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει διατριβές και το ιστορικό «H Ναυμαχία της Ναυπάκτου».

Το Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Σ. Καψάσκης» αποτελεί Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου κοινωφελούς χαρακτήρα. Ιδρύθηκε το 1994 με απόφαση της Τράπεζας Εργασίας προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καψάσκη, ιδρυτή, Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της Τράπεζας Εργασίας.

Ν. 1724/1940: "Περί οργανώσεως και λειτουργίας των αναμορφωτικών ιδρυμάτων"
ΠΔ 602/1976 (ΦΕΚ Α΄ 220): "Περί οργανισμού του Υπουργείου Δικαιοσύνης" (μετονομάζονται τα αναμορφωτήρια ανηλίκων σε ιδρύματα αγωγής (άρθρο 26)
ΠΔ 180/1997 (ΦΕΚ Α΄ 152) : "Κατάργηση των ιδρυμάτων αγωγής θηλέων Παπάγου και αρρένων Κορυδαλλού του Υπουργείου Δικαιοσύνης"

Μετά την κατάργηση των ιδρυμάτων αγωγής ανηλίκων, οι ανήλικες κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού υπό δική τους διεύθυνση.

Σύμφωνα με το ΠΔ 602/1976 τα Καταστήματα Ανηλίκων διακρίνονται σε Σωφρονιστικά Καταστήματα Ανηλίκων και Ιδρύματα Αγωγής Ανηλίκων.

Σύμφωνα με το ΠΔ 278/1988 με τη λειτουργία των Ιδρυμάτων Αγωγής σχετίζονται η Διεύθυνση Πρόληψης Εγκληματικότητας και Σωφρονιστικής Αγωγής Ανηλίκων, Τμήμα Συνθηκών Λειτουργίας Ιδρυμάτων Αγωγής Ανηλίκων και Σωφρονιστικών Καταστημάτων και η Διεύθυνση Επιθεώρησης Καταστημάτων Κράτησης, Θεραπευτικών Καταστημάτων, Σωφρονιστικών Καταστημάτων και Ιδρυμάτων Αγωγής Ανηλίκων.

Στο ΠΔ 602/1976 αναφέρεται η ύπαρξη Ιδρύματος Αγωγής Θηλέων στην Πεύκη και όχι στου Παπάγου.

Δομή
Σύμφωνα με το άρθρο 19 του ΠΔ 278/1988 η Διεύθυνση του Ιδρύματος Αγωγής Θηλέων Παπάγου αποτελείται από τις παρακάτω μονάδες Τμήμα Διοίκησης - Οικονομικού υπεύθυνο για τα διοικητικά και οικονομικά θέματα Τμήμα Αγωγής Ανηλίκων.

ΠΔ 266/1989 άρθρο 6
Αρμοδιότητες
1) Μέριμνα για συγκρότηση και λειτουργία των πάσης φύσεως συλλογικών οργάνων του ΙΚΑ και τα θέματα σχετικά με την αμοιβή τους.
2) Γραμματειακή υποστήριξη του Διοικητικού Συμβουλίου του ΙΚΑ
3) Διακίνηση αλληλογραφίας, τήρηση αρχείου, δακτυλογράφηση, αναπαραγωγή εγγράφων και διακίνηση εντύπων της Διεύθυνσης

Τα Ταμεία Είσπραξης Εσόδων ΙΚΑ συστάθηκαν με το ΝΔ 1383/1942 με την ονομασία Δημόσια Ταμεία Εσόδων ΙΚΑ. Σύμφωνα με τον ΑΝ. 1846/1951 «Περί κοινωνικών ασφαλίσεων» (άρθρο 27) τα Ταμεία ήταν υπεύθυνα για τις εισπράξεις των καθυστερούμενων εισφορών, πρόσθετων τελών ή επαυξήσεως εισφορών.

Σύμφωνα με το ΠΔ 266 της 18/22 Μαίου 1989 (ΦΕΚ Α΄ 127) «Οργανισμός του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (Ι.Κ.Α.)» (άρθρο 4 περ. 3) τα Ταμεία Είσπραξης Εσόδων αποτελούν περιφερειακές υπηρεσίες ασφάλισης του Ιδρύματος, επιπέδου Διεύθυνσης και ως έργο έχουν την είσπραξη των εσόδων που βεβαιώνονται από τα Υποκαταστήματα των περιοχών αρμοδιότητάς τους, όπως καθορίζονται από τη διαδικασία που προβλέπεται από το άρθρο 18 του Ν. 1469/1984 (ΦΕΚ 111 Α΄) «Ασφάλιση ομογενών, τροποποίηση και συμπλήρωση διατάξεων της νομοθεσίας του ΙΚΑ και ρύθμιση διαφόρων ασφαλιστικών θεμάτων» ( βλ. και ΑΝ 1846 της 14/21 Ιουν. 1951 «Περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων»).
Ο νόμος του 1984 προέβλεπε την ύπαρξη έξι (6) Ταμείων: Τέσσερα στην Αθήνα, ένα στον Πειραιά και ένα στην περιοχή Θεσσαλονίκης.

Σύμφωνα με το νόμο του 1989 οι περιφερειακές υπηρεσίες ασφάλισης του ΙΚΑ είναι τα Περιφερειακά Υποκαταστήματα, τα Τοπικά Υποκαταστήματα, τα Παραρτήματα και τα Ταμεία Είσπραξης Εσόδων.

Τα Ταμεία Είσπραξης Εσόδων ΙΚΑ διαρθρώνονται ως ακολούθως:
• Τμήμα Εσόδων
• Τμήμα Διοικητικής Εκτέλεσης
• Τμήμα Οικονομικού και Γραμματείας

Το Τμήμα Εσόδων ανάμεσα στις άλλες αρμοδιότητες ασκεί την έκδοση αποφάσεων για τμηματική εξόφληση οφειλών.

Το Τμήμα Διοικητικής Εκτέλεσης έχει τις παρακάτω αρμοδιότητες:
1) Μέριμνα για τη διενέργεια κατασχέσεων και πλειστηριασμών, την εγγραφή υποθήκης και την εκτέλεση ενταλμάτων προσωπικής κράτησης
2) Αναγγελία σε πτωχεύσεις και πλειστηριασμούς
3) Έλεγχος εξόδων και αμοιβών των δικαστικών κλητήρων και συμβολαιογράφων που συνεργάζονται με το Ταμείο
4) Τήρηση βιβλίων και φακέλων για τις ανωτέρω πράξεις παρακολούθηση των σχετικών διαδικασιών και αντιμετώπιση των θεμάτων που προκύπτουν με τη Νομική Διεύθυνση του Ιδρύματος