Το 4ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου στεγάζεται σ’ ένα πολύ όμορφο υπεραιωνόβιο διδακτήριο (οικοδομήθηκε το 1913), που βρίσκεται στη συνοικία του Αγίου Κωνσταντίνου.
Το σχολείο ως εκπαιδευτικός οργανισμός δημιουργήθηκε τον Μάιο του 1899, πρωτολειτούργησε τον Σεπτέμβριο του 1900 και μέχρι το 1929 ήταν δημοτικό θηλέων [Δ΄ Παρθεναγωγείο Βόλου].
Το Δ΄ πλήρες Σχολείο Αρρένων από το σχολικό έτος 1929/30 μετονομάσθηκε σε Δ΄ μικτό.

Η ίδρυση του 6ου Γυμνασίου Αθήνας χρονολογείται το έτος 1908. Επίσημα, ωστόσο, ιδρύεται κατά το έτος 1914 με διάταγμα του βασιλιά Κωνσταντίνου (ΦΕΚ 253/09-09-1914). Το σχολείο στεγαζόταν αρχικά σε διάφορα κτήρια στην περιοχή γύρω από τον Άγιο Ιωάννη Γαργαρέττα και στην οδό Φαλήρου στο Κουκάκι. Η πληθυσμιακή αύξηση, όμως, της περιοχής έχει ως αποτέλεσμα το 1949, όπως φαίνεται από επιστολή του διδακτικού προσωπικού προς το Υπουργείο Παιδείας, να στριμώχνονται 1.000 μαθητές σε δύο διαφορετικά κτήρια ηλικίας άνω των πενήντα ετών το καθένα.
Έτσι, στις αρχές του 1950 δημιουργείται ο «Σύλλογος Φίλων του 6ου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών», με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την ταχύτερη ανέγερση διδακτηρίου. Τότε ο δήμαρχος Αθηναίων Κωνσταντίνος Κοτζιάς παραχωρεί το οικόπεδο, σχεδόν 6.000 τ.μ., δίπλα στην παλιά πυριτιδαποθήκη στο λόφο Λαμπράκη. Στις 28 Ιουνίου 1954 ο γυμνασιάρχης και πρόεδρος της επιτροπής ανέγερσης, Κ. Στεργιόπουλος, εγκαινιάζει τη θεμελίωση του νέου σχολείου πάνω στο λόφο.
Το 6ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθήνας ξεκινά τη δραστηριότητά του στο νέο κτήριο της οδού Πυθέου το Σεπτέμβριο του 1962. Την ίδια περίοδο ιδρύεται και συστεγάζεται το ΙΒ΄ Γυμνάσιο Θηλέων Αθηνών. Τα δύο σχολεία λειτουργούν παράλληλα έως το 1976 που καταργήθηκαν για να δημιουργηθούν μεικτά σχολεία. Τότε ιδρύεται το 6ο Γυμνάσιο Αθηνών και το 36ο Γυμνάσιο Αθηνών με τις αντίστοιχα μετέπειτα λυκειακές τάξεις. Το ίδιο διάστημα αρχίζει να λειτουργεί στο ίδιο κτηριακό συγκρότημα το 4ο Εσπερινό Γυμνάσιο Αθηνών.
Το 1984 κατασκευάζεται νέο τριώροφο κτήριο, αφού κατεδαφίζονται οι κτηριακές εγκαταστάσεις προς την οδό Πυθέου. Το 2000 ξεκινάει η αναδιαμόρφωση των αιθουσών, ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν και τα δύο σχολεία χωρίς διπλές βάρδιες πρωί-απόγευμα. Το 2003 προστίθεται νέο οικοδόμημα κλειστού τύπου στα ανατολικά του οικοπέδου προς τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Το 2011 λόγω περικοπών το 36ο Γυμνάσιο-Λύκειο θα συγχωνευθεί με το 6ο Γυμνάσιο-Λύκειο Αθηνών.

[Βιβλιογραφία: Ζαχαράκης Μ. (2019), Η Γενιά της Παράγκας – Από το Δουργούτι στον Νέο Κόσμο, Αθήνα 2019]

Από το σχ. έτ. 1929/30, μετά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, το 6ο Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου μετονομάστηκε σε 13ο Μικτό Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Από το έτος αυτό φοιτούν και αγόρια.
Το ποσοστό των προσφύγων μαθητριών που φοιτούν στο σχολείο είναι μεγάλο σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 (κατά το σχ. έτ. 1924/25 ανέρχεται σε 32,3% του συνόλου).

Το σχολείο ιδρύθηκε ως 2ο Τετρατάξιο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου και από το σχολικό έτος 1929/30 (με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929) μετονομάστηκε σε 6ο (Μικτό) Δημοτικό Σχολείο Βόλου.
Κατά το σχ. έτ. 1929/30 συγχωνεύτηκε σε αυτό ένα προσφυγικό διτάξιο σχολείο, που είχε ιδρυθεί με το ΦΕΚ 142/9.6.1925, τ. Α΄, όπου φοιτούσαν κυρίως μαθητές πρόσφυγες από τη Νικομήδεια και την Καππαδοκία.

Το 7ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου (νυν 1ο Δημοτικό σχολείο Ν. Ιωνίας) είναι το πρώτο σχολείο που χτίστηκε στη Ν. Ιωνία στις αρχές της 10ετίας του ’30. Σαν σχολείο όμως λειτούργησε για πρώτη φορά ως 1ο τετρατάξιο προσφυγικό αρρένων και 1ο Τριτάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου το 1924 σε δύο διώροφα οικήματα στα ανατολικά της σημερινής Ευαγγελίστριας, αριστερά και δεξιά της οδού Τενέδου στην περιοχή που ακόμη και σήμερα είναι γνωστή με την ονομασία Τζαμαλιώτικα.
Το σχολείο έφερε επίσημα το χαρακτηρισμό “προσφυγικό” ως το 1929. Από το σχολικό έτος 1929-1930 μετονομάστηκαν όλα τα σχολεία του Βόλου και έπαψε να ισχύει ο διαχωρισμός σε αρρένων και θηλέων και έγιναν όλα πλέον μικτά. Έτσι το 1ο τετρατάξιον προσφυγικό αρρένων Βόλου και το 1ο Προσφυγικό Θηλέων μετονομάστηκαν σε 7ο τετρατάξιο σχολείον.
Τα οικήματα που στέγαζαν τα προσφυγικά σχολεία δεν επαρκούσαν για τις ανάγκες του μαθητικού πληθυσμού. Οι πρόσφυγες του προσφυγικού συνοικισμού, με τους συνδέσμους που έχουν δημιουργήσει, αρχίζουν να πιέζουν την κυβέρνηση Βενιζέλου για την οικοδόμηση νέων σύγχρονων διδακτηρίων. Έτσι τον Οκτώβριο του 1930 επισκέπτεται τον Βόλο ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου και επιλαμβάνεται του θέματος. Έτσι, την ίδια χρονιά ο Δήμος Παγασών παραχώρησε οικόπεδα αξίας 200.000 δραχμών για την ανέγερση σχολείων στο συνοικισμό και ενός άλλου τετρατάξιου στη συνοικία του Αναύρου.
Ο ερχομός του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου στις 18 Μαρτίου 1931 στο συνοικισμό ήταν καθοριστικός για την εξέλιξη του θέματος. Οι πρόσφυγες τον υποδέχτηκαν στην πλατεία της Ευαγγελίστριας, μπροστά στα δυο διώροφα σχολεία. Εκεί ο διευθυντής Νικόλαος Ευσταθιάδης παρουσίασε την κατάσταση και ζήτησε νέα σχολεία.
Η κατασκευή άρχισε σύντομα και στη διάρκεια του σχολικού έτους 1932-1933 έγινε η μεταφορά των μαθητών. Το κτήριο κατασκευάστηκε σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα Δημήτριου Κλάψη. Ήταν ένα σπουδαίο έργο για την εποχή του, ένα από τα πιο σύγχρονα και μεγαλύτερα σχολεία της χώρας.
Στη Γενική Έκθεση του σχολείου κατά το σχολικό έτος 1950- 1951 αναφέρεται ότι το κτήριο είναι διώροφο και λιθόκτιστο και πληροί όλους τους όρους υγιεινής και παιδαγωγικής. Όλη η έκταση της περιοχής του είναι 10.000 τ.μ. Το διδακτήριο διαθέτει 13 αίθουσες διδασκαλίας.