Η Δ.Ο.Υ. αυτή έχει την αρμοδιότητα των τέως Δ.Ο.Υ. Νέας Ιωνίας, Αλμυρού, Σκιάθου και Σκοπέλου.

Ο Γεώργιος Διαμαντάκος, γιος του γεωργοκτηματία Βασίλειου Διαμαντάκου και της Αικατερίνης, το γένος Δημητρίου Αφέντου, γεννήθηκε το 1895 στη Ζαγορά Πηλίου. Είχε δύο αδελφές, την Φιλίτσα και την Μαρία (Μαργίτσα). Μαθήτευσε στο τετρατάξιο Δημοτικό και στο Σχολαρχείο Ζαγοράς και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο Βόλου ώς τα 14 χρόνια του, οπότε έφυγε στην Αίγυπτο και εργάστηκε στο κατάστημα του θείου του Ιωάννη Αφέντου και αργότερα στο κατάστημα του επίσης ζαγοριανού Ιωάννη Δασκαλόπουλου. Έμεινε στην Αίγυπτο ώς τον Σεπτέμβριο του 1916. Επέστρεψε στον Βόλο και κατατάχθηκε στον στρατό όπου υπηρέτησε ώς τον Νοέμβριο του 1920. Τον Φεβρουάριο του 1921 κλήθηκε πάλι στο στρατό και υπηρέτησε στην Μικρά Ασία ως την μικρασιατική καταστροφή. Επέστρεψε στη Ζαγορά στα τέλη Σεπτεμβρίου 1922 και έφυγε πάλι στην Αίγυπτο. Εκεί εργάστηκε στο κατάστημα του συμπατριώτη του Χαράλαμπου Κατσώνη στο Αμπούτ Κερκάς, στο κατάστημα του βαμβακέμπορου Αλέξανδρου Βόλτου στο Καφρ Ζαγιάτ, στην εταιρεία παραγωγής και εμπορίας βαμβακιού «Κομμέρσιαλ» στη Μίνια και για λίγο στην Γκέρκα της Αιγύπτου.
Μετά τον θάνατο της αδελφής του Μαρίας από φυματίωση (1929), ο Γ. Διαμαντάκος επέστρεψε στη Ζαγορά και τον Νοέμβριο του 1930 παντρεύτηκε εκεί την Αικατερίνη, κόρη του ιερέα Νικολάου Γεραμπίνη και άνοιξε κατάστημα λιπασμάτων στο Χορευτό. Το 1952 άνοιξε παντοπωλείο στη Ζαγορά και το διατήρησε περίπου ώς το 1970. Απέκτησε τρεις γιους τον Βασίλη (1931), τον Νίκο (1935) και τον Γιάννη (1941). Πέθανε στις 22.5.1989.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Εκτενές βιογραφικό σημείωμα που συνόδευε τη δωρεά.]

Ο Αχιλλέας Διαμαντάρας γεννήθηκε στο Καστελλόριζο, σπούδασε φιλολογία και ανέλαβε θέση εκπαιδευτικού-παιδαγωγού σε διάφορα σχολεία της εποχής.

Μαέστρος χορωδιών και μουσικός παραγωγός της ΕΡΤ Βόλου.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από τα Αγιωργίτικα Αρκαδίας.

Συστάθηκε το 1970 (ΦΕΚ 357/14.4.70) με τη συνεργασία ομίλου ιδιωτών επιχειρηματιών (Μπασματζόγλου) και της ΕΤΒΑ, με αρχικό μετοχικό κεφάλαιο δρχ. 84 εκατ. Η ΕΤΒΑ μετείχε με ποσό 36 εκατομμυρίων (42,86%). Το υπόλοιπο ποσό αναλήφθηκε από τον όμιλο Μπασματζόγλου. Σκοπός της εταιρείας ορίσθηκε η ίδρυση βιομηχανικής μονάδας παραγωγής και εμπορίας παντός είδους πλεκτών και άλλων συναφών ειδών, προοριζόμενα αποκλειστικά για εξαγωγή.

Το κόστος της επένδυσης υπολογίσθηκε από τους ιδρυτές σε δρχ. 210 εκατ. Προβλεπόταν να καλυφθεί με το αρχικό μετοχικό κεφάλαιο των 84 εκατομμυρίων και με το μακροπρόθεσμο δάνειο Νο Δ3Π 930, δωδεκαετούς διάρκειας και ύψους 126 εκατομμυρίων δραχμών που εγκρίθηκε από την ΕΤΒΑ τον Ιούνιο του 1970.

Το έτος 1972, λόγω της μη τήρησης από τον όμιλο Μπασματζόγλου των προβλεπομένων από το καταστατικό της εταιρίας προθεσμιών καταβολής του μετοχικού κεφαλαίου, το Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας προέβη σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 12 του Ν. 2190/1920 σε διαδικασία μείωσης του μετοχικού κεφαλαίου που περιορίσθηκε σε 36 εκατομμύρια δραχμές, δηλαδή στο ποσό συμμετοχής της ΕΤΒΑ που καταβλήθηκε ολόκληρο (απόφαση τακτικής Γενικής Συνέλευσης των μετόχων υπ' αριθ. 8/22.3.72). Η εταιρεία είχε στη κυριότητα της οικόπεδο 35 στρεμμάτων στη Μαγούλα Αττικής και μία αποθήκη εντός του χώρου, που νοικιάσθηκε στην Α.Ε. ΜΑΒΕ.

Το Οκτώβριο του 1897 έφθασαν στην Αθήνα οι απεσταλμένοι των Μεγάλων Δυνάμεων για τη σύνταξη νόμου βάσει του οποίου θα εγκαθιδρυόταν και θα λειτουργούσε ο οικονομικός έλεγχος, η επιβολή του οποίου για την Ελλάδα ήταν αποτέλεσμα του πολέμου του 1897. Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και στην Επιτροπή σχετικά με τα όρια του ελέγχου και τους οικονομικούς όρους ήταν δύσκολες. Οι εργασίες της Επιτροπής ολοκληρώθηκαν στις 21 Ιανουαρίου 1898. Ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε από τη Βουλή στις 21 Φεβρουαρίου 1898 (νόμος ΒΦΙΘ΄) και η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή, γνωστή ως Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος άρχισε να λειτουργεί από τις 28 Απριλίου 1898. Την Επιτροπή αποτελούσαν έξι μέλη, αντιπρόσωποι κάθε μιας από τις Δυνάμεις (που είχαν υπογράψει την προκαταρκτική συνθήκη ειρήνης) και ήταν σε άμεση επαφή με τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών. Για την υπηρεσία του δημοσίου χρέους εκχωρήθηκαν στη Δ.Ο.Ε. οι ακόλουθες πηγές εσόδων: 1) μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σιγαροχάρτων, σμυρίδος Νάξου 2) Φόρος καταναλώσεως καπνού 3) τέλη χαρτοσήμου 4) δασμοί τελωνείου Πειραιώς. Η Δ..Ο.Ε. είχε επίσης την εποπτεία των δημοσίων υπηρεσιών που ήταν αρμόδιες για την είσπραξη των υπεγγύων προσόδων.

Στις 20-11-1939 η Διεύθυνση Ανταλλαγής του Υπ. Γεωργίας έγινε VII Δ/νσις της Γενικής Διευθύνσεως Δημοσίου Λογιστικού.

Το Μάιο του 1924 με Ν.Δ. «Περί συστάσεως Γενικής Διευθύνσεως Ανταλλαγής πληθυσμών (Αρ. Εφημ. Κυβ. 98/2-3- Μαΐου 1924)» συστάθηκε στην Κεντρική Υπηρεσία του Υπ. Γεωργίας Γενική Διεύθυνση Ανταλλαγής πληθυσμών με σκοπό να συγκεντρώσει στοιχεία περί των περιουσιών των υπαγόμενων εις την Ανταλλαγήν ομογενών….».

Με ψήφισμα της 3ης Απριλίου 1924 (άρθρα 9-10) της Δ’ Συνελεύσεως των Ελλήνων ιδρύθηκαν Διοικητικές επιτροπές «Προς ελέγχων των δηλώσεων εγκαταλειφθεισών εν Τουρκία Περιουσιών υπό Ανταλλαξίμων ομογενών και καταβολής ποσοστού».

Όλες οι περιοχές που ήταν εστίες του Ελληνισμού πριν από την συνθήκη της Λωζάννης χωρίστηκαν κατά εκκλησιαστικές επαρχίες (π.χ. Καισαρείας , Αμάσειας) και κάθε επαρχία σε κοινότητες (π.χ. κοινότης Αμισού , εκκλησιαστικής επαρχίας Αμάσειας)

Για κάθε μια από τις κοινότητες αυτές συστάθηκε μια Εκτιμητική Επιτροπή (Ε.Ε) που έδρευε σε μέρη που είχαν εγκατασταθεί ανταλλάξιμοι αυτής της κοινότητας . Για τις μεγάλες κοινότητες συστάθηκαν περισσότερες από μια Ε.Ε. με διακριτικό στοιχείο τη διαφορετική έδρα (π.χ. κοινότητα Ανδριανουπόλεως επαρχίας Ανδριανουπόλεως με έδρες Θεσ/κη , Ξάνθη, Κομοτηνή).

Δυο Ε.Ε. της αυτής κοινότητας που συνεδρίαζαν στην ίδια πόλη διακρίνονται με τα στοιχεία Α, Β, (π.χ. κοινότητα Αλάτσατα Α, Β, επαρχία Κρήνης με έδρα την Αθήνα) . Οι Ε.Ε. των πόλεων Σμύρνης και Τραπεζούντας συστάθηκαν με διακριτικό στοιχείο τις ενορίες αυτών των (1) βλ. Βιβλιοθήκη Γ.Α.Κ. τ. 24 πόλεων (π.χ. Αγ. Δημητρίου, Επαρχίας Σμύρνης ή Αγ. Δημητρίου Τραπεζούντας , επαρχίας Τραπεζούντας).

Οι Εκτιμητικές επιτροπές ήταν τετραμελείς . Τρία από τα μέλη ήταν διακεκριμένα πρόσωπα της κοινότητας της οποίας θα εξέταζαν τα περιουσιακά στοιχεία των κατοίκων και είχαν ίδια αντίληψη γι’ αυτά και το τέταρτο μέλος εκτελούσε χρέος γραμματέως και διοριζόταν από το Υπ. Γεωργίας . Αφού ορκίζοταν ενώπιον του Ειρηνοδίκη της έδρας της Ε.Ε. συγκέντρωναν τις αιτήσεις των ανταλλαξίμων , εξέταζαν τις χρηματικές απαιτήσεις του αιτούντος με βάση τα περιουσιακά στοιχεία, κινητά και ακίνητα και επιδίκαζαν το ποσό. «Η επιτροπή στηριζόμενη εις τας προσωπικάς γνώσεις και αντίληψιν των μελών της ή εις πληροφορίας δέχεται….». Ο υπολογισμός του ποσού γίνονταν σε Τούρκικες χρυσές λίρες και συνήθως το ποσό ήταν μικρότερο από το ζητούμενο. Ήδη η επιτροπή από την αρχή των συνεδριάσεων είχε ορίσει ένα minimum αποζημιώσεως ανάλογα με το περιουσιακό στοιχείο π.χ. 100 Τ.Λ. για ένα σπίτι , 10 Τ.Λ. για ένα άλογο . Πολλές φορές όμως η δήλωση απορρίπτεται «διότι ο αιτών στερείται επισήμων αποδεικτικών εγγράφων ή τυγχάνει άγνωστος από την επιτροπή και τους λοιπούς συμπολίτες του». Σ’ αυτό τι σημείο αξιοσημείωτα είναι δύο στοιχεία: α)Η επιτροπή σχεδόν πάντα δέχεται και αποζημιώνει τον αιτούντα για προίκα θυγατέρων , αδελφών , ενώ άλλα στοιχεία τα απορρίπτει ως ανυπόστατα , και β) αν ο δικαιούχος είχε πεθάνει και δεν υπήρχε άρρην άμεσος κληρονόμος μέρος της περιουσίας κληρονομούν οι αδελφοί ή οι εξάδελφοι του αποθανόντος και όχι εξ ολοκλήρου η χήρα ή οι θυγατέρες του. Σε περίπτωση ασάφειας ή διπλής δηλώσεως σε δυο Ε.Ε. οι επιτροπές αλληλογραφούσαν μεταξύ τους προκειμένου να καταλήξουν σε απόφαση ή οι ενδιαφερόμενοι κατέφευγαν προς επίλυση της διαφοράς στις Α/θμιες και Β/θμιες Επιτροπές ή Επιτροπές Ασαφών δηλώσεων.