Με καταγωγή από τα Λαγκάδια Γορτυνίας ο Ιωάννης Θεοφιλόπουλος αναδείχθηκε σε έναν από τους γνωστότερους πυρπολητές της Επανάστασης του 1821. Ήταν πηδαλιούχος στο πυρπολικό του Κωνσταντίνου Κανάρη που πυρπόλησε την οθωμανική ναυαρχίδα το 1822. Από τον Αύγουστο του 1822 πολέμησε στην ξηρά στο πλευρό του Κανέλλου Δεληγιάννη και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 25/9/2020]

Έλληνας δημοσιογράφος, πολιτικός και Ολυμπιονίκης στην υδατοσφαίριση που διετέλεσε μετέπειτα αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

Ο Φίλιππος Ιωάννου (πλήρες ονοματεπώνυμο Φίλιππος Ιωάννου Πάντος) γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στη σχολή της Ζαγοράς και το 1807 παρακολούθησε μαθήματα του Επιφανίου Δημητριάδη στη Σκιάθο. Σε νεαρή ηλικία ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Στη Ζαγορά γύρισε μετά την έκρηξη της Επανάστασης, στην οποία πήρε ενεργό μέρος. Μετά την ήττα στη μάχη του Δράμαλη κατέφυγε αρχικά στη Σκιάθο και στη συνέχεια στη Σκόπελο και στη Σύρο. Στη Σύρο δίδαξε ελληνικά στην ελληνική σχολή μετά από προτροπή του συνιδρυτή της (από κοινού με το Γεώργιο Κλεοβούλου) Γρηγόριου Κωσταντά (1926-1928). Από το 1829 εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του Ανδρέα Μιαούλη και δάσκαλος των παιδιών του, τα οποία συνόδευσε και στο Μόναχο, όπου πήγαν για σπουδές στη στρατιωτική σχολή. Στο Μόναχο ο Ιωάννου δίδαξε και στο εκεί ελληνικό σχολείο, μεταξύ των μαθητών του ήταν και ο μετέπειτα βασιλιάς του ελληνικού κράτους Όθων. Παράλληλα σπούδασε και ο ίδιος φυσικές επιστήμες, φιλοσοφία και κλασική φιλολογία. Το 1836 αναγορεύτηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας με την εργασία Untersuchungen von den Steinund Staubliedes - Schlagen und den damit verwandten Meteoren και δίδαξε την Αμαλία, μνηστή τότε του Όθωνα. Το 1837 επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε αρχικά ως σύμβουλος στο Υπουργείο Εκπαιδεύσεως και στη συνέχεια (1839) ως τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στην έδρα Φιλοσοφίας, θέση την οποία διατήρησε για σαράντα χρόνια. Διετέλεσε επίσης βουλευτής και γερουσιαστής του Πανεπιστημίου, Πρύτανης (1848-1849 και 1857-1858), κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής, συγκλητικός, και έφορος της Εθνικής Βιβλιοθήκης (απομακρύνθηκε προσωρινά μετά την έξωση του Όθωνα, επέστρεψε όμως λίγο αργότερα και συνέχισε το έργο της αναδιοργάνωσης του υλικού της). Κατά τη διάρκεια της Ακαδημαϊκής του καριέρας προώθησε την οργάνωση της λειτουργίας της βιβλιοθήκης του, ενώ ως βουλευτής υπέβαλε νομοσχέδια για την αναβάθμιση της κατώτερης και μέσης εκπαίδευσης. Στα γράμματα εμφανίστηκε με φιλολογικές, γραμματολογικές και φιλοσοφικές μελέτες αλλά και λογοτεχνικές μεταφράσεις (κυρίως από τη Λατινική ποίηση). Ολοκλήρωσε επίσης ωδές και επιγράμματα στα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής λυρικής ποίησης και βουκολικά ειδύλλια.
Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση: 9/12/2020)

Σπουδαίος Έλληνας μουσικοσυνθέτης.

Ο Άγγελος Καλογεράς γεννήθηκε στον Βόλο, ήταν πολιτικός μηχανικός, καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και ο πρώτος διδάκτορας που έβγαλε η σχολή το 1945. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Παραγωγικότητας, μέλος του Τεχνικού Συμβουλίου του ΙΚΑ και προϊστάμενος μελετών και εκδόσεων του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας.
Πηγή: http://www.civil.ntua.gr/info/history/130years/ [τελευταία επίσκεψη: 7/8/2020]

Αγωνιστής του 1821

Ο πατέρας του Γεωργάκης Νικολόπουλος καταγόταν από την Ανδρίτσαινα και μετά από την αποτυχημένη επανάσταση του Ορλώφ έφυγε στη Σμύρνη φοβούμενος τα αντίποινα. Η μητέρα του Παναγιώτα Ματζουράνη καταγόταν από την Ανδρίτσαινα και ήταν μαία.

Ο Κων/νος Νικολόπουλος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1786. Αφού τελείωσε την Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, σε ηλικία 18 ετών βρέθηκε στο Βουκουρέστι, όπου ζούσε ο ετεροθαλής αδελφός του κι εκεί σπούδασε δάσκαλος. Σε ηλικία 20 ετών (Οκτώβριος 1806) βρέθηκε στο Παρίσι και ζούσε για χρόνια από τη διδασκαλία ιδιαιτέρων μαθημάτων (δίδασκε ελληνική γλώσσα και φιλολογία). Υπήρξε καθηγητής της ελληνικής λογοτεχνίας στο «Αθήναιον» των Παρισίων και ενδεχόμενα δάσκαλος σε διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ταυτόχρονα, ασχολήθηκε με την ποίηση και τη μουσική, και ενώ ακόμα ζούσε, το όνομά του συμπεριλήφθηκε στην «Παγκόσμια Βιογραφία των Μουσικών». Ο Νικολόπουλος ιδιοφυής και εξαιρετικά φιλομαθής, θερμός πατριώτης, μανιώδης συλλέκτης του βιβλίου, γνώστης της ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας, μιλούσε και έγραφε πολύ καλά επί πλέον τη Γαλλική, Γερμανική και Ιταλική γλώσσα. Έγινε μέλος της Ιονίου Ακαδημίας και της Φιλοτεχνικής Εταιρείας του Παρισιού, και διορίστηκε σε αξιόλογη θέση της Βιβλιοθήκης του Ινστιτούτου της Γαλλίας (υποβιβλιοθηκάριος). Υπήρξε μέλος της «Ελληνικής Εταιρείας» του Παρισιού, που ιδρύθηκε το 1828, και Γενικός Γραμματέας της για ένα διάστημα.

Ζώντας στο Παρίσι γίνεται τακτικός συνεργάτης του περιοδικού «Λόγιος Ερμής», όπου δημοσιεύει ποιήματα και άρθρα, και συνεργάτης διαφόρων Ευρωπαϊκών περιοδικών, τα οποία τροφοδοτεί με ειδήσεις, βιβλιοκρισίες και σχόλια. Εκδίδει το περιοδικό «Μέλισσα» με το Σπ. Κονδό και τα έργα του φίλου του λόγιου Ζαλίκη. Η «Μέλισσα» (1819-1821) εκδόθηκε μόνο σε 3 φυλλάδια, όμως αποτέλεσε σημαντικό εκδοτικό εγχείρημα χάρη στον επαναστατικό της προσανατολισμό. Δημοσιεύει άσματα και ωδές με χαρακτηριστικότερη την «Ωδήν προς το έαρ», αφιερωμένη στον Καποδίστρια. Από το 1819-1831 είναι ένας από τους συνεργάτες της Εγκυκλοπαιδικής Επιθεώρησης του Παρισιού, όπου γράφει άρθρα, μελέτες, κριτικές για τα εκδιδόμενα βιβλία, νεκρολογίες, σχόλια. Μετά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα δημοσιεύει θούρια, ύμνους, παραινέσεις και εκκλήσεις προς τους αγωνιζόμενους Έλληνες και Φιλέλληνες. Σε όλα τα έργα του διακρίνεται ένας αγνός πατριωτισμός, ένα πάθος να δει την Ελλάδα ελεύθερη.

Στο Παρίσι απέκτησε σπουδαία Βιβλιοθήκη, φημισμένη τότε μεταξύ των καλύτερων ιδιωτικών Βιβλιοθηκών. Τη Βιβλιοθήκη του αποφάσισε να δωρίσει στη γενέτειρα του πατέρα του Ανδρίτσαινα, διαπνεόμενος από την πίστη ότι η μελέτη και η γνώση θα οδηγήσει την Ελλάδα σε ταχεία αναγέννηση. Την απόφασή του αυτή γνώρισε στο Δήμο Ανδρίτσαινας με επιστολή του το 1838.

Ο Δήμος Ανδρίτσαινας δέχθηκε την πολύτιμη δωρεά του και έστειλε στο Παρίσι να παραλάβουν τα βιβλία το Χαράλαμπο Χριστόπουλο, Γραμματέα του Υπ. Εσωτερικών και τον Κων/νο Φαρμάκη – Ζαριφόπουλο, Δήμαρχο. Τα βιβλία μεταφέρθηκαν (μέσα σε 47 κιβώτια) το 1840 από το Παρίσι στο Ναύπλιο με πλοίο και από εκεί με ζώα στην Ανδρίτσαινα και τοποθετήθηκαν προσωρινά στην εκκλησία Αγία Βαρβάρα, κοντά στο Σχολείο.

Πέθανε στις 12 Ιουνίου 1841 στο Νοσοκομείο (Hotel Dieu), χωρίς κανένα συγγενή.

Ο Κόλιας Πλαπούτας γεννήθηκε στο χωριό Σουλιμά της Τριφυλίας το 1735 και στα 18 του χρόνια αναγκάστηκε να γίνει κλέφτης στα βουνά της Γορτυνίας, διότι σκότωσε έναν Τούρκο.

Συνδέθηκε με άλλους ονομαστούς κλέφτες του Μοριά (Ζαχαριά, Κ. Κολοκοτρώνη, Πετιμεζαίους κ. α.) και συμμετείχε στην ελληνική εξέγερση του 1770 (Ορλωφικά) και στο διωγμό των Τουρκαλβανών.

Μετά την κήρυξη του αγώνα, ο Πλαπούτας λόγω της προχωρημένης ηλικίας φρόντιζε για τη στρατολόγηση ανδρών και την εξεύρεση πολεμοφοδίων για τις ανάγκες του αγώνα.

Πέθανε στη Μονή Προδρόμου της Στεμνίτσας το 1827, όπου τον είχαν μεταφέρει τα παιδιά του για ασφάλεια.

Ο Τζανέτος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα το 1788 και μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία στην Κωνσταντινούπολη, όπου εμπορευόταν. Πριν την επανάσταση κατέβηκε στο Μοριά και ανέλαβε την αρχηγία των φιλικών στην επαρχία Φαναρίου.

Στις 25 Μαρτίου 1821 κήρυξε επίσημα την επανάσταση στην Ολυμπία και κτύπησε, σε συνεννόηση με το Θ. Κολοκοτρώνη, τους Τούρκους της περιφέρειάς του. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες τόσο στο Μοριά όσο και στη Ρούμελη, ως αρχηγός σώματος και κάτω από τις διαταγές του Πλαπούτα και του Νικηταρά. Παρίστατο σε όλες τις Εθνικές Συνελεύσεις, ως αντιπρόσωπος της επαρχίας Φαναρίου.

Μετά την απελευθέρωση έγινε Συνταγματάρχης της Φάλαγγας και τιμήθηκε με το Σταυρό του Σωτήρος. Πέθανε το 1878.

Ο Χαράλαμπος Χριστόπουλος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα, πιθανόν το 1809. Ήταν ο τελευταίος γιος του Χρήστου Αναστασίου και της Αγγελικής, το γένος Νικολή Τζανέτου, αδελφής του ιδρυτή της Βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας, Κωνσταντίνου Νικολόπουλου.

Πήγε σχολείο στην Αίγινα και παρακολούθησε μαθήματα ως ακροατής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Στη συνέχεια σπούδασε νομικά στο Παρίσι. Επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών. Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά το 1850 και εκλέχθηκε βουλευτής Ολυμπίας.

Διετέλεσε Υπουργός των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως από το 1855 μέχρι το 1859, οπότε και παραιτήθηκε. Το 1861 έγινε Υπουργός Εσωτερικών στην ίδια κυβέρνηση και παραιτήθηκε μετά από ένα χρόνο. Επανεκλέχτηκε βουλευτής της επαρχίας Ολυμπίας στις βουλευτικές εκλογές του 1865 και διετέλεσε Υπουργός των Εξωτερικών, Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Αποτέλεσε, ως Υπουργός Παιδείας, ιδρυτικό μέλος του Γυμνασίου Ανδρίτσαινας, ένα από τα αρχαιότερα Γυμνάσια του Ελληνικού κράτους.

Πέθανε στην Αθήνα στις 8 Απριλίου 1871.

Σκυριανός Πρωτομάστορας ξυλογλύπτης και λαϊκός ζωγράφος

Η Αλεξάνδρα Μάνου γεννήθηκε στο Βουκουρέστι το 1905 από τους εκπαιδευτικούς, διευθυντές και δασκάλους στην Καστοριά, Γεώργιο Μάνο και Θωμαΐδα Ιωάννου «Λιμπάνια»-Μάνου, οι οποίοι επιπλέον ασχολήθηκαν επιχειρηματικά με την ποτοποιία στο Βουκουρέστι.
Η Αλ. Μάνου αποφοίτησε το 1923 από το Αρσάκειο στην Αθήνα, όπου φοίτησε με υποτροφία, έπειτα από μέριμνα του ίδιου το Ελευθέριου Βενιζέλου. Κατόπιν, δίδαξε στην Καστοριά, όπου γνώρισε τον Άγγελο Μαρμαρίδη, τον οποίο νυμφεύθηκε το 1926. Απέκτησαν τον Γεώργιο-Ορφέα αλλά κατόπιν χώρισαν.
Η Αλ. Μάνου εκπόνησε μεταπτυχιακές σπουδές κοντά στον Ν. Εξαρχόπουλο και διπλωματική διατριβή με τίτλο «Παρακολούθησις παιδὸς κατὰ τὰ τρία πρῶτα ἔτη τῆς ζωῆς του καὶ ψυχολογικὴ ἑρμηνεία τῶν παρατηρήσεων».
Το 1931 μετατέθηκε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών έπειτα από πρόσκληση του ιδρυτή του Ν. Εξαρχόπουλου, καθηγητή της Παιδαγωγικής. Επιπλέον, απασχολήθηκε στο Εργαστήριο Πειραματικής Παιδαγωγικής, όπου, μεταξύ άλλων, παρέδωσε φροντιστηριακά μαθήματα σε φοιτητές με θέμα το ψυχογράφημα.
Το 1940 αποσπάστηκε στη Διεύθυνση Ραδιοφωνίας και μέχρι τον Απρίλιο του 1941 παρέδιδε μαθήματα μέσω ραδιοφώνου στην εκπομπή «Σχολική Ώρα», χωρίς να λείψει από τα μαθήματά της στο Πειραματικό.
Το 1948 το αλφαβητάριο που συνέταξε και εικονογράφησε μαζί με τη συνάδελφό της Σοφία Ξένου, απέσπασε το Γ΄ Βραβείο στον διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας.
Από το 1946 έως το 1953 υπήρξε μέλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (Δ.Ο.Ε.), στην οποία ανέλαβε τα αξιώματα της ταμίου και της αντιπροέδρου και την οποία εκπροσωπούσε στα πανελλαδικά συνέδρια ως γενική σύμβουλος της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και, όπως γράφτηκε, ως «η μοναδική εκπρόσωπος του φύλου της μέσα στη δημοσιοϋπαλληλική οικογένεια».
Το 1950 της απονεμήθηκε το Γέρας για την προσφορά της στην Εκπαίδευση.
Το 1953 διετέλεσε μέλος της επιτροπής επεξεργασίας του νέου προγράμματος Στοιχειώδους Εκπαίδευσης, το οποίο εφαρμόστηκε από το 1959.

Στο Π.Σ.Π.Α. υπήρξε δασκάλα των Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, Νίκου Κούνδουρου, Γεώργιου Αλέξανδρου Μαγκάκη, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Σημίτη και άλλων, ορισμένοι εκ των οποίων έχουν καταθέσει σε συνεντεύξεις τις εντυπώσεις τους και τα βιώματά τους κοντά στην εξαιρετική εκπαιδευτικό.

Αφυπηρέτησε από το Πειραματικό το 1956.

Διετέλεσε μέλος της Περιηγητικής Λέσχης, της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών που είχε ιδρύσει ο Άγγελος Τανάγρας, του Λυκείου των Ελληνίδων, του Βορειοηπειρωτικού συλλόγου (Κορυτσάς, Ερσέκας και Λεσκοβικίου) «ο Σελασφόρος» (όπου είχε εκλεγεί και διοικητική σύμβουλος τη διετία 1950-1951), της Ελληνικής Ανθρωπιστικής Εταιρείας, του Συνδέσμου Αποφοίτων Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας «Σ.Α.Φ.Ε», της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Κυριών Καστοριάς, του συλλόγου κυριών Καστοριάς της Αθήνας.

Έδωσε ομιλίες για το ευρύ κοινό και διαλέξεις σε συνέδρια. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε εκπαιδευτικά περιοδικά.

Πέθανε το 2005.

Η Σίλλη (ή Σύλλη) με ορισμένα γειτονικά της χωριά ήταν μια απομονωμένη χριστιανική εστία στα ΒΔ του Ικονίου της Μικράς Ασίας, η οποία έσβησε με την ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών (1923). Είχε βακουφικό καθεστώς και κατά την οθωμανική εποχή γνώρισε μια σχετική ευημερία.

Ο Στυλιανός Θ. Χούτας γεννήθηκε την 13η Νοεμβρίου 1908 στην Κεχρινιά της Επαρχίας Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε το επάγγελμα του γιατρού στην Επαρχία Βάλτου μέχρι το έτος 1940. Κατά την έκρηξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου το 1940, κατετάγη και υπηρέτησε εθελοντικά με τον βαθμό του Ανθυπιάτρου . Από τους πρώτους μήνες της εχθρικής κατοχής πρωτοστάτησε στην οργάνωση κίνησης Εθνικής Αντίστασης. Λόγω αυτής της δραστηριότητάς του επιβλήθηκαν από την Ιταλική Στρατιωτική Διοίκηση της Αμφιλοχίας περιοριστικά μέτρα. Στη συνέχεια αναχώρησε κρυφά από την Αμφιλοχία στην ορεινή περιοχή της Επαρχίας Βάλτου, τον Ιούνιο του 1942, οικογενειακά. Στον ορεινό Βάλτο, με την άφιξη του Στρατηγού Ν. Ζέρβα συστήνει την πρώτη αντάρτικη ομάδα, την οποία συντηρεί με προσωπικά οικονομικά μέσα μέχρι τον Απρίλιο του 1943, οπότε άρχισε η ενίσχυση των Ελληνικών ανταρτικών οργανώσεων, από τον Συμμαχικό στρατό Μέσης Ανατολής. Κλιμάκιο της Συμμαχικής Στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα εγκαθίσταται στο Αρχηγείο Βάλτου. Το Αρχηγείο Βάλτου, ανέπτυξε σημαντική δράση κατά των Γερμανικών και Ιταλικών στρατευμάτων κατοχής. Οι σημαντικότερες πολεμικές επιχειρήσεις διεξάχθηκαν στην Επαρχία Βάλτου το καλοκαίρι του 1943 και ήταν ενταγμένες στον σχεδιασμό του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής και έφερε την κωδική ονομασία’’Περίοδος των Ζώων’’. Το σχέδιο ’Περίοδος των Ζώων’’ απέβλεπε στην αποκοπή των ευρισκομένων στην Ελλάδα και στο Βαλκανικό χώρο δυνάμεων του Άξονα εν όψει της απόβασης των Συμμάχων στη Σικελία την 10/7/1943. Σημαντικότερη όλων των επιχειρήσεων υπήρξε η μάχη στα στενά του Μακρυνόρους από 14 μέχρι 22 Ιουλίου 1943, εναντίον της τεθωρακισμένης Μεραρχίας BRENERO και τμημάτων της Γερμανικής Μεραρχίας EDELWEISS. Η μάχη του Μακρυνόρους θεωρείται η σοβαρότερη πολεμική επιχείρηση των ανταρτικών ομάδων κατά των στρατευμάτων Κατοχής, γιατί καθήλωσε την τεθωρακισμένη Μεραρχία και τα Γερμανικά στρατεύματα και απέτρεψε τη συμμετοχή τους στην απόβαση των Συμμάχων στη Σικελία. Η πολεμική σημαία του Αρχηγείου Βάλτου τιμήθηκε με τον Πολεμικό Σταυρό Α’ τάξεως. Ο Σ. Χούτας τιμήθηκε με πολλά Ελληνικά παράσημα: Το χρυσούν αριστείον Ανδρείας, τους πολεμικούς Σταυρούς Γ’ και Β’ τάξεως, το Μετάλλιον εξαιρέτων πράξεων, το Μετάλλιον της Εθνικής Αντιστάσεως. Επίσης εκ μέρους του τότε Βασιλέως της Μεγάλης Βρετανίας Γεωργίου ΣΤ’ τιμήθηκε με το παράσημο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Από το 1946 αναμίχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής του Εθνικού κόμματος δύο φορές (1946, 1950), στη συνέχεια βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων (1951, 1956, 1958) και της Ένωσης Κέντρου (1961, 1963). Από 4/9/1950 μέχρι 13/9/1950 διετέλεσε Υφυπουργός Κοινωνικής Προνοίας, Οικισμού και Ανοικοδομήσεως στην Κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου-Παπανδρέου. Από 13/9/1950 μέχρι 3/11/1950 διετέλεσε Υπουργός Ανευ Χαρτοφυλακίου και άσκησε καθήκοντα Υφυπουργός Κοινωνικής Προνοίας, Οικισμού και Ανοικοδομήσεως στην Κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου-Τσαλδάρη-Παπανδρέου. Από 3/11/1950 μέχρι 28/1/1951 διετέλεσε Υπουργός Ανευ Χαρτοφυλακίου και άσκησε καθήκοντα Υφυπουργός Κοινωνικής Προνοίας, Οικισμού και Ανοικοδομήσεως στην Κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου-Παπανδρέου. Κατά τη διάρκεια της υπουργείας του επέλυσε το πρόβλημα στέγασης των "συμμοριοπλήκτων". Το 1961 εκδίδει το ιστορικό σύγγραμμα ‘’Η Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων 1941-1945’’ και το 1983 «Η Μάχη του Μακρυνόρους». Μετά τις εκλογές 3/11/1963 ανέλαβε το Υπουργείο Κοινωνικής Προνοίας στην Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και επέδειξε εξαιρετική δράση, χαράζοντας δύο μεγάλες προγραμματικές κατευθύνσεις του υπουργείου του: της Λαϊκής στέγασης και της εθνικοποίησης της Υγείας . Στις εκλογές 16/2/1964 εξελέγη βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και ανέλαβε το Υπουργείο Δημοσίων έργων. Διώκεται από το καθεστώς της 21/4/1967, αλλά διέφυγε τη σύλληψη που επιχείρησε ο Αντισυνταγματάρχης Ντερτιλής και παρέμεινε διωκόμενος μέχρι τον Δεκέμβριο του 1967. Επιδίωξε και πέτυχε την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης των Ελληνικών ομάδων Ελλήνων ανταρτών του Ε.Δ.Ε.Σ. Πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου 1992 στην Αθήνα.
Πηγή: Εργαλείο έρευνας Αρχείου Στυλιανού Χούτα

Δικηγόρος στην Αθήνα γεννημένος το Χωρέμι Αρκαδίας.

Ο Ιωάννης Δαμβέργης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1858 ή το 1859 και πέθανε στην Αθήνα στις 17 Απριλίου 1938. Καταγόταν από γνωστή κρητική οικογένεια, η οποία κατά τη διάρκεια της κρητικής επανάστασης του 1866 αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αθήνα. Μετά από τρία χρόνια εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, την οποία ο ίδιος θεωρούσε επίσης πατρίδα του. Ηταν γιος της Ειρήνης και του «προγεγραμμένου πρόσφυγος» Μιλτιάδη (Ρέθυμνο 1814, +Αθήνα, 5 Φεβρουάριου 1889) και είχε ακόμη έναν αδελφό, τον Τίτο, και τέσσερις αδελφές την Ελένη, τη Μαρία, την Αριάδνη και την Ευθαλία.
Ο Ιωάννης Δαμβέργης ήλθε στην Αθήνα μικρός, φοίτησε επί τρία χρόνια στο Λύκειο Σουρμελή, συνέχισε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου είχε διαπρεπείς καθηγητές, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Παύλος Καρολίδης, και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Αμέσως μετά τις σπουδές του άρχισε ν’ ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Από το 1887 έως το 1892 ήταν διευθυντής της «Κοινωνικής καί Φιλολογικής Επιθεωρήσεως» Εβδομάς, στην κυριότητα της οποίας διαδέχθηκε τον Δ. Γρ. Καμπούρογλου. Από το 1898 ήταν ο κυριότερος έκτακτος συνεργάτης της εφημερίδας Εστία και από το 1917 έως το 1938 τακτικός. Για μικρό διάστημα διετέλεσε διευθυντής της Εφημερίδος τών Συζητήσεων, κατά τη Β' περίοδο έκδοσης μετά το 1893, ενώ ο ίδιος αναφέρει ότι εργάστηκε και στην Εφημερίδα του Κορόμηλά. Από το 1902 και έως το 1916 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής και διευθυντής της εφημερίδας Τά Πάτρια. Διετέλεσε, επίσης, επί πολλά χρόνια ανταποκριτής της εφημερίδας του Μιλάνου Σέκολο και γενικός αντιπρόσωπος στην Ελλάδα της εφημερίδας της Σμύρνης Αμάλθεια. Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, στην οποία λίγο πριν από τον θάνατό του δώρισε τη βιβλιοθήκη του.
Ο Ιωάννης Δαμβέργης ήταν στενός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, ένθερμος οπαδός, συνεργάτης του και για κάποιο διάστημα διευθυντής του Πολιτικού του Γραφείου. Και γι’ αυτό, τον Νοέμβριο του 1916 κατηγορήθηκε επ’ εσχάτη προδοσία, φυλακίστηκε στο «Άβερώφειον Έφηβείον» και στη συνέχεια εξορίστηκε. Μετά την αποτυχία της βενιζελικής παράταξης στις εκλογές, τον Δεκέμβριο του 1920, ακολούθησε τον Ελευθέριο Βένιζέλο στην εξορία του στο Παρίσι.
Εκτός από δημοσιογράφος ήταν γνωστός ποιητής, πεζογράφος και συγγραφέας ιστορικών, πολιτικών και κοινωνιολογικών μελετών, καθώς επίσης χρονογράφος με το ψευδώνυμο I. Μαράνος.
Πηγή: Δώρα Φ. Μαρκάτου, Τα κατάλοιπα του Ιωάννη Δαμβέργη (1887-1937), Βιβλιοθήκη Γενικών Αρχείων του Κράτους 30, Αθήνα 1996.

Ο Αθανάσιος Γ. Πολίτης (1893‐1967) ήταν διπλωμάτης. Υπηρέτησε στο Γενικό Προξενείο της Αλεξάνδρειας από το 1923, καθώς και στο Κάιρο. Εκπόνησε τη δίτομη ιστορική μελέτη Ο Ελληνισμός και η νεωτέρα Αίγυπτος, η οποία κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Γράμματα (1928, 1930).
Πηγή: https://cavafy.onassis.org/el/creator/politis-athanasios-g-el/ [τελευταία επίσκεψη: 13/8/2020]

Η Προσωρινή Κυβέρνησις της Ελλάδος (1862) (Οκτώβριος 1862 - Φεβρουάριος 1863) ήταν η επαναστατική κυβέρνηση που ανέλαβε προσωρινά την εξουσία μετά την Έξωση του Όθωνα και την απομάκρυνση της Κυβέρνησης Ιωάννη Κολοκοτρώνη.
Στις 10 Οκτωβρίου 1862, τέθηκε σε ισχύ το «Ψήφισμα του Έθνους» που καταργούσε την βασιλεία του Όθωνα καθώς και την Αντιβασιλεία της Αμαλίας, και αποφάσιζε για την δημιουργία προσωρινής Κυβέρνησης και την σύγκληση Εθνικής Συντακτικής Συνελεύσεως με σκοπό την δημιουργία συντάγματος και την εκλογή νέου ηγεμόνα. Στις 11 Οκτωβρίου την εκτελεστική εξουσία στην Ελλάδα, ανέλαβε τριμελής επιτροπή με πρόεδρο τον Δ. Βούλγαρη και μέλη του Κ. Κανάρη και Βεν. Ρούφο. Η επιτροπή αυτή διόρισε τους υπουργούς, ανέλαβε την προεδρεία του υπουργικού συμβουλίου και νομοθετούσε με την μορφή ψηφισμάτων.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82_(1862) [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020].

Ιστορικός και δικηγόρος, οι μελέτες της οποίας έχουν τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών. Διετέλεσε γενική γραμματέας και αντιπρόεδρος του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.) και είναι αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Παιδείας και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, το οποίο έχει ιδρύσει μαζί με τον σύζυγό της.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%87%CE%B1 [τελευταία πρόσβαση: 11/9/2020]