Ο Λευτέρης Ελευθερίου (Κάσος 1915 - Πειραιάς 1997) ήταν στέλεχος της ΟΚΝΕ από τα φοιτητικά του χρόνια στο ΕΜΠ και στον Πειραιά. O Λευτέρης Ελευθερίου ανέλαβε το 1943 την καθοδήγηση της ΕΠΟΝ Μακεδονίας-Θράκης. Στον εµφύλιο πόλεµο διετέλεσε υπεύθυνος του Γραφείου Διαφώτισης του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ (1948-1949). Πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουµανία, ανέλαβε τη διεύθυνση του ραδιοφωνικού σταθµού «Ελεύθερη Ελλάδα» την περίοδο 1951- 1955. Στην Ανώτατη Κοµµατική Σχολή της Μόσχας το 1956, διαφώνησε µε την παρέµβαση των «αδελφών κοµµάτων» στα εσωτερικά του ΚΚΕ και εξορίστηκε στην Χουνιτσοάρα της Ρουµανίας. Ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού εργάστηκε στο Τµήµα Διαφώτισης και ήταν υπεύθυνος για την έκδοση του περιοδικού Διάλογος στη περίοδο 1972-1974 και του περιοδικού Κοµµουνιστική Θεωρία και Πολιτική (ΚΟ.ΘΕ.Π.) στα χρόνια 1978-1982. Διευθυντής του Κέντρου Μαρξιστικών Σπουδών (ΚΜΑΣ) την περίοδο 1983-1989.

Ο Σταύρος Καρράς γεννήθηκε το 1925. Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση στις γραμμές της ΕΠΟΝ, ενώ συνελήφθη και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου ως την απελευθέρωση. Στον εμφύλιο πόλεμο εντάχθηκε και πολέμησε με τον Δημοκρατικό Στρατό ενώ μετά την λήξη του έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία. Το 1952 έρχεται στην Ελλάδα για παράνομη δουλειά του ΚΚΕ και το 1954 συλλαμβάνεται. Το 1955 δραπέτευσε από τις Φυλακές Βούρλων και κατέφυγε παράνομα στη Ρουμανία όπου δραστηριοποιήθηκε στον Τομέα Διαφώτισης του ΚΚΕ. Το 1961 εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ενώ στην διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 τάσσεται με το μέρος του ΚΚΕ εσωτερικού. Στη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση ως παράνομος στην Ελλάδα χωρίς να συλληφθεί. Στη μεταπολίτευση διετέλεσε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ εσ., συμμετείχε στην Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας Αυγή και του θεωρητικού περιοδικού Κομμουνιστική θεωρία και πολιτική (ΚΟ.ΘΕ.Π). Πέθανε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1983.

Ο Νίκος Μάργαρης γεννήθηκε στην Αµαλιάδα το 1922. Από το 1941 οργανώθηκε στην Αντίσταση και συµµετέχει στην ίδρυση της ΕΠΟΝ Ηλείας. Συνεργάτης των παράνοµων εφηµερίδων Σάλπισµα (ΕΠΟΝ Ηλείας) και Μαχητής (ΕΑΜ Ηλείας) µετακινείται από τον Πύργο στην Πάτρα για την έκδοση της εφηµερίδας Ελεύθερη Αχαΐα. Στρατιώτης στη Μακρόνησο από το 1947 έως το 1950, καταγράφει συστηµατικά την καθηµερινή ζωή στο στρατόπεδο. Μετά την λήξη της στρατιωτικής του θητείας εξορίζεται στον Άη Στράτη όπου παραµένει -µε εξαίρεση µια δεκαοκτάµηνη άδεια- από το 1950 ως το 1960. Επιστρέφοντας από την εξορία εργάζεται στην Αυγή, παραδίδει µαθήµατα µουσικής και ταυτόχρονα συγγράφει το κλασσικό του βιβλίο για την ιστορία της Μακρονήσου χρησιµοποιώντας την δική του µαρτυρία και τις µαρτυρίες άλλων κρατουµένων. Παράλληλα συλλέγει µαρτυρίες και τεκµήρια για την Αντίσταση και τους τόπους εξορίας. Από την δεκαετία του ‘60 και σχεδόν ως το θάνατό του συγκροτεί ένα σηµαντικό αρχείο στο οποίο ταξινοµεί συστηµατικά τεκµήρια για την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση και τους τόπους εξορίας. Εκτός από το έργο του για την Μακρόνησο, ο Νίκος Μάργαρης, επιµελήθηκε τη Λευκή Βίβλο του ΕΑΜ, την Ιστορία της 10ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Δυτικής Μακεδονίας και τη βιογραφία του Ευριπίδη Μπακιρτζή. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 2004.

Ο Νίκος Μοιρόπουλος (Γεράκι Σπάρτης 1911 – Τρίπολη 1972), αποφοίτησε από το Γυµνάσιο το 1924 και το 1928 έγινε, µετά από εξετάσεις, γραµµατέας στο Πρωτοδικείο Αλεξανδρούπολης µέχρι το 1936. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συνελήφθη και εκτοπίστηκε αρχικά στη Φολέγανδρο και έπειτα στην Ακροναυπλία. Τον χειµώνα του 1942 µεταφέρθηκε στον Ευαγγελισµό µε προβλήµατα όρασης απ’ όπου και δραπέτευσε. Συµµετείχε στο ΕΑΜ και το 1943 τοποθετήθηκε γραµµατέας στη Νοµαρχιακή Επιτροπή Αρκαδίας.

Ο Βασίλης Μαυρίδης (Αθήνα 1928 - ) σπούδασε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του µε την διδακτορική διατριβή που εκπόνησε στο Πανεπιστήµιο της Κολωνίας. Στην περίοδο της Γερµανικής κατοχής οργανώθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΚ και ΕΣΑΣ, ενώ µετά την απελευθέρωση υπήρξε µέλος της ΠΟΔΝ, της Σοσιαλιστικής Λέσχης και του Σοσιαλιστικού Κινήµατος για τις Ενωµένες Πολιτείες της Ευρώπης. Από το 1958 άρχισε να δικηγορεί στην Αθήνα. Αµέσως µετά την κήρυξη της δικτατορίας των συνταγµαταρχών ίδρυσε, µαζί µε τον Σπύρο Νικολάου, το Δηµοκρατικό Εθνικό Κίνηµα Αντίστασης (ΔΕΚΑ). Για να αποφύγει την σύλληψη τον Οκτώβρη του 1967, φεύγει για την Γερµανία όπου εργάστηκε στην ελληνική εκποµπή της Deutsche Welle. Την ίδια περίοδο εξέδιδε στην Γερµανία το µηνιαίο δελτίο Griechischen Dokumenten und Informationen. Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνέχισε τη δικηγορία, ενώ πολιτικά υπήρξε µέλος της ΚΕ του ΚΟΔΗΣΟ και στη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου. Διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Γενική Γραµµατεία Τύπου και στο Υπουργείο Συντονισµού.

Στις 29 Ιανουαρίου 1907 υπογράφεται η ιδρυτική πράξη του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών (ΣΕΒΒ) από περίπου 200 μέλη του βιομηχανικού και του βιοτεχνικού κόσμου της Αθήνας και του Πειραιά. Τα πιο γνωστά ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας –που επιχειρούσε τότε τα πρώτα, σημαντικά της βήματα– μετείχαν στη διοίκηση του Συνδέσμου, με πρώτο πρόεδρο τον Μιχαήλ Πολίτη.
Ύστερα από τις σκληρές ημέρες Κατοχής, ο Σύνδεσμος εισέρχεται σε μια νέα εποχή: αποχωρίζεται από τον βιοτεχνικό κόσμο και μετονομάζεται σε Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ). Αυτό το έτος-ορόσημο σηματοδοτεί για τον Σύνδεσμο μια νέα περίοδο δράσης στο πλαίσιο της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης και των σημαντικών αναδιαρθρώσεων της ελληνικής οικονομίας.
Το 1979 δεν υπήρξε μόνο ένα έτος-τομή για την Ελλάδα που υπέγραψε πανηγυρικά τη συμφωνία ένταξης στην ΕΟΚ στις 28 Μαΐου∙ υπήρξε έτος-τομή και για τον ΣΕΒ. Με πρόεδρο τον Δημήτρη Κυριαζή, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων μετονομάστηκε σε Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών, μία κίνηση που υπαγορεύτηκε από τις ουσιαστικές αλλαγές «στην κεφαλαιακή συγκρότησι και στη διοικητική συμπεριφορά των βιομηχανικών επιχειρήσεων», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση του ΣΕΒ.
Στη νέα χιλιετία, με την πλήρη ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ, ο ΣΕΒ, υπό την προεδρία του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, ευθυγραμμίστηκε και πάλι με τις επιχειρηματικές εξελίξεις: απέκτησε την επωνυμία ΣΕΒ σύνδεσμος επιχειρήσεων και βιομηχανιών, αντανακλώντας με σαφήνεια τους προβληματισμούς της επιχειρηματικής κοινότητας σε μια Ελλάδα που ζούσε ακόμη στον πυρετό και στον ενθουσιασμό των Ολυμπιακών Αγώνων. Ανασύνταξη και διεύρυνση της βάσης της εργοδοτικής οργάνωσης επέτασσαν οι καιροί, που μόλις άρχισαν να εμφανίζουν τα σημάδια μιας βαθιάς κρίσης.
Σε ετούτη τη μεταολυμπιακή εποχή, που προμήνυε τις γνωστές ραγδαίες ανατροπές, βασική επιδίωξη του Συνδέσμου ήταν η περιχάραξη της ταυτότητας/δράσης του επιχειρηματικού κόσμου – μια προσπάθεια που πήγαινε πίσω στον χρόνο, στη δεκαετία του 1950, καταλήγοντας στη «Χάρτα Δικαιωμάτων και Υποχρεώσεων των Επιχειρήσεων» το 2005 και στον εκσυγχρονιστικό «Κώδικα Εταιρικής Διακυβέρνησης ΣΕΒ για τις Εισηγμένες Εταιρείες» το 2011.

Ο Γιώργος Μαυρογορδάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Έχει Πτυχίο Πολιτικών και Οικονοµικών Επιστηµών (1967) και Πτυχίο Νοµικής (1969) του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Μ.Α. Πολιτικής Επιστήµης Πανεπιστηµίου Purdue (1972). Ph.D. Πολιτικής Επιστήµης Πανεπιστηµίου Καλιφόρνιας, Berkeley (1979). Ειδικός επιστήµων από το 1982, Επίκουρος Καθηγητής από τo 1985, Αναπληρωτής Καθηγητής από τo 1989, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήµης από το 1997, µε ειδίκευση στην Πολιτική Κοινωνιολογία, τη Συγκριτική Πολιτική και την Πολιτική Ιστορία. Επισκέπτης Καθηγητής, University of California, Berkeley (1983), Johns Hopkins University Bologna Center (1986), Universität Salzburg (1997). Για το βιβλίο του Stillborn Republic τιµήθηκε το 1984 µε το Woodrow Wilson Foundation Award, ανώτατη διάκριση της Αµερικανικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήµης.

Ο Γεωργούλας Μπέικος (Κλειτσός Ευρυτανίας 1919 – Μόσχα 1975) σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και το 1936 άρχισε να δουλεύει ως δηµοσιογράφος, ενώ παράλληλα έγινε µέλος της ΟΚΝΕ. Πήρε µέρος στον πόλεµο της Αλβανίας. Έλαβε µέρος στην Εθνική Αντίσταση και ασχολήθηκε, από τα τέλη του 1942, ιδιαίτερα µε ζητήµατα οργάνωσης της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης και της Λαϊκής Δικαιοσύνης στην Ελεύθερη Ελλάδα. Μέχρι το 1945 ήταν επικεφαλής της πολιτικής διαφώτισης της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Έµεινε στη φυλακή µερικούς µήνες το 1945 και από το 1946 έως το 1959. Από την αποφυλάκισή του, εργάστηκε ως δηµοσιογράφος στην Αυγή και στη συνέχεια, από το 1961, ως ανταποκριτής της ίδιας εφηµερίδας στη Μόσχα, όπου βρισκόταν η γυναίκα του. Το 1968 µετά τη διάσπαση του ΚΚΕ απολύθηκε από τη θέση του. Ανέπτυξε σηµαντικό συγγραφικό έργο.

Η Μαρία Μπέικου Φέρλα (Ιστιαία Ευβοίας – Αθήνα 2011) γεννήθηκε στην Εύβοια όπου και οργανώθηκε στην Αντίσταση. Το 1943 µπήκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών, αλλά αναγκάσθηκε να γυρίσει στην Εύβοια και από κει µε βάρκα πέρασε στη Ρούµελη. Κατατάχθηκε στη Διµοιρία Ανταρτισσών της ΧΙΙΙης Μεραρχίας, της οποίας έγινε καπετάνισσα. Το 1945 παντρεύτηκε τον Γεωργούλα Μπέικο και το 1947 βγήκε στο βουνό, εντάχθηκε στο Δηµοκρατικό Στρατό και πήρε τον βαθµό υπολοχαγού. Πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη, εγκαταστάθηκε στη Μόσχα και εργάστηκε ως εκφωνήτρια της ελληνικής εκποµπής του Ραδιοφωνικού Σταθµού Μόσχας. Επαναπατρίστηκε το 1976. Το 2010 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Αφού µε ρωτάτε, να θυµηθώ …

Ο Γιώργης Μπελαβίλας (Πειραιάς 1925-1998), µέλος της ΕΠΟΝ από τα φοιτητικά του χρόνια στο Πολυτεχνείο, φυλακίστηκε στο Χαϊδάρι από τους Γερµανούς. Έλαβε µέρος στα Δεκεµβριανά, συνελήφθη από τους Εγγλέζους και φυλακίστηκε ξανά. Εξορίστηκε στην Ικαρία και στη Μακρόνησο και καταδικάστηκε το 1948 σε ισόβια. Αποφυλακίστηκε το 1956. Στέλεχος της ΕΔΑ και του κινήµατος ειρήνης. Το 1967 εκτοπίστηκε στη Γυάρο. Ιδρυτικό µέλος του ΚΚΕ εσ., της Ε.ΑΡ. και του Συνασπισµού.

O Αντώνης Μπριλλάκης (Χανιά 1924 - Αθήνα 1995) υπήρξε μέλος της ΕΠΟΝ, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο από τις γερµανικές αρχές κατοχής το 1944, αλλά τελικά οδηγήθηκε στις γερµανικές φυλακές Λάντσµπεργκ, από όπου απελευθερώθηκε το 1945. Γραµµατέας της ΕΠΟΝ Κρήτης και µέλος του Κεντρικού Συµβουλίου, εκτοπίστηκε το 1947 στην Ικαρία και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Μετά την απόλυσή του, το 1950, εργάστηκε για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Υπήρξε ηγετικό στέλεχος της ΕΔΑ (µέλος της Διοικούσας και Εκτελεστικής Επιτροπής και βουλευτής από το 1951 έως το 1964). Στη δικτατορία, ως µέλος του Εθνικού Συµβουλίου του ΠΑΜ, συντόνιζε τις αντιδικτατορικές δραστηριότητες στη Δυτική Ευρώπη. Μέλος του Γραφείου του ΚΚΕ εσωτερικού, µετά τη διάσπαση. Στη µεταπολίτευση διετέλεσε διευθυντής της εφηµερίδας Αυγή (1976 -1978). Ιδρυτικό στέλεχος της Ελληνικής Αριστεράς (Ε.ΑΡ.), βουλευτής και κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος (1987-1989). Το 1989 προσχώρησε στη Δηµοκρατική Συµπαράταξη και συµµετείχε στις βουλευτικές εκλογές στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Η έκδοση "Αντώνης Μπριλλάκης, Διαδροµές και αναζητήσεις της Αριστεράς µετά τον Εµφύλιο, Επιλογή κειµένων, Βιογραφικό σχεδίασµα", που επιµελήθηκαν ο Ηλίας Νικολακόπουλος και η Ευδοκία Ολυµπίτου, στηρίχτηκε σε κείµενα προερχόµενα από το αρχείο.

Ο πολιτικός, οικονοµολόγος και συγγραφέας Αλέξανδρος Μυλωνάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1881. Σπούδασε νοµικά και οικονοµικά στα Πανεπιστήµια Αθηνών και Βερολίνου και χρηµάτισε Γενικός Γραµµατέας των Υπουργείων Οικονοµικών και Γεωργίας την περίοδο 1912-1919. Υπήρξε µέλος της Κοινωνιολογικής Εταιρείας και πολιτεύθηκε µε το Κόµµα των Φιλελευθέρων. Εξελέγη βουλευτής Αθηνών και Ιωαννίνων την περίοδο 1923-1928 και διετέλεσε, την ίδια περίοδο τέσσερις φορές Υπουργός Γεωργίας και Υφυπουργός Οικονοµικών ενώ το 1929 υπήρξε ο ιδρυτής του Αγροτικού Κόµµατος. Στην συνέχεια επανεκλέχθηκε βουλευτής Ιωαννίνων στις διαδοχικές εκλογικές αναµετρήσεις ως την δικτατορία του Μεταξά. Το 1938 εκτοπίστηκε στην Ικαρία και στις αρχές του 1944 διέφυγε στην Μέση Ανατολή. Συµµετείχε στην διάσκεψη του Λιβάνου και ανέλαβε το Υπουργείο Ναυτικών στην εξόριστη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Διετέλεσε Υπουργός Οικονοµικών στην Κυβέρνηση Πλαστήρα το 1945 και το 1950 αποσύρθηκε από την πολιτική. Την περίοδο 1951-1953 χρηµάτισε διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδας. Έγραψε µεγάλο αριθµό έργων, µονογραφιών και άρθρων πολιτικού, νοµικού, οικονοµικού και αγροτικού περιεχοµένου.

Η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος ιδρύθηκε το 1929 (Ν. 4332 16.8.1929, ΦΕΚ 283/ τεύχος Α) ως αυτόνομος τραπεζιτικός οργανισμός κοινωφελούς χαρακτήρα με σκοπό την άσκηση της Αγροτικής πίστης σε όλες τις μορφές, την ενίσχυση των συνεταιριστικών οργανώσεων και τη βελτίωση των όρων της διεξαγωγής των γεωργικών εργασιών και συναφών συναλλαγών.
Για την ίδρυση της ΑΤΕ χρησιμοποιήθηκαν κεφάλαια της Εθνικής Τράπεζας και 5 Τραπεζών που λειτουργούσαν μέχρι τότε και συγχωνεύτηκαν με την ΑΤΕ το 1929. Πρόκειται για τις Τράπεζες Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, νήσων Αιγαίου, Κοινωφελούς Ταμείου Κρήτης που προϋπήρχαν από τουρκοκρατίας και συνέχιζαν να λειτουργούν και μετά την απελευθέρωση των περιοχών εγκατάστασής τους.
Βάσει καταστατικού ειδικότεροι σκοποί της ΑΤΕ ήταν οι παρακάτω:

1. Χορήγηση δανείων σε γεωργούς, κτηνοτρόφους, αλιείς, γεωργικούς συνεταιρισμούς και σε νομικά και φυσικά πρόσωπα γεωργικών επιχειρήσεων, καθώς και για την εκτέλεση έργων κοινής ωφελείας
2. Η προμήθεια και διάθεση στους παραπάνω εργαλείων, μηχανημάτων, λιπασμάτων, γεωργικών φαρμάκων κλπ.
3. Η διευκόλυνση των παραπάνω σε θέματα συγκέντρωσης, αποθήκευσης, επεξεργασίας και πώλησης των προϊόντων στην αγορά (εσωτερικού- εξωτερικού)
4. Η διάδοση των τελειότερων μεθόδων καλλιέργειας, κτηνοτροφίας και αλιείας, με παράλληλη τόνωση της αποταμίευσης καθώς και η οργάνωση διοίκησης υπηρεσιών ή οργανισμών αγροτικής ασφάλειας ή αντασφάλειας προϊόντων, καλλιεργειών, ζώων, μέσων, οικημάτων και εγκαταστάσεων.
5. Η συστηματοποίηση της εμπορίας των γεωργικών προϊόντων.
6. Η τόνωση του συνεργατικού πνεύματος με προπαγάνδα και διαπαιδαγώγηση των αγροτικών κοινωνιών καθώς και η εποπτεία των γεωργικών συνεταιρισμών
   Η ενίσχυση οικοτεχνιών στις καθαρά γεωργικές οικογένειες για επικερδή απασχόληση στις νεκρές γεωργικές περιόδους.
   Η προστασία της αλιείας, και των δασικών επιχειρήσεων με παροχές δανείων ή πιστώσεων
   Το 1991 η ΑΤΕ μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία και λειτούργησε ως τράπεζα πολλαπλών δραστηριοτήτων μέχρι το 2012 που απορροφήθηκε από την Τράπεζα Πειραιώς.

Ο Γεώργιος Μυλωνάς (Παρίσι 1919 – Αθήνα 1998) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1919, έκανε νοµικές σπουδές και άσκησε την δικηγορία στην Αθήνα την περίοδο 1947-1963. Πολιτεύτηκε µε την Ένωση Κέντρου και εξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων στις βουλευτικές εκλογές του 1963 και του 1964, ενώ διετέλεσε Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως και Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας. Στην περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη και εκτοπίστηκε στην Αµοργό, από την οποία δραπέτευσε τον Οκτώβρη του 1969 και διέφυγε στο εξωτερικό. Υπήρξε στέλεχος της αντιστασιακής οργάνωσης «Δηµοκρατική Άµυνα» και βασικός εκπρόσωπός της στο εξωτερικό, µετά την απόδραση του από την εξορία. Στην µεταπολίτευση εντάχθηκε πολιτικά στην Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάµεις και στην συνέχεια στην Ένωση Δηµοκρατικού Κέντρου. Διετέλεσε Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών και Υπουργός Πολιτισµού την περίοδο 1989–1990.