Επίτροπος της ελληνικής κυβέρνησης στον γαλλικό στρατό της Πελοποννήσου.

Ο Νικόλαος Μαρκογιαννόπουλος, γιος του Γεώργιου και της Ασπασίας, γεννήθηκε στο Βόλο το 1902. Σπούδασε μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Γάνδης στο Βέλγιο. Άσκησε το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού στην πόλη του Βόλου και την ευρύτερη περιοχή από το 1925 περίπου έως το 1970. Πέθανε το 1981

Η Τώνια (Αντωνία) Μαρκετάκη του Παναγιώτη και της Άννας, το γένος Κατσιμπίρη, γεννήθηκε το 1942 στον Πειραιά. Από το 1960 έως το 1964 σπούδασε στο Παρίσι, κινηματογράφο στο Institut des Hautes Etudes Cinematographiques (IDHEC) και θέατρο στην Ecole d’art dramatique du Theatre National Populaire (υπό τη διεύθυνση του Georges Wilson). Το 1964 επέστρεψε στην Ελλάδα και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου στις εφημερίδες Δημοκρατική Αλλαγή και Το Βήμα και στο περιοδικό Ταχυδρόμος. Το 1967 εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σκηνοθέτις του κινηματογράφου, με τη μικρού μήκους ταινία Ο Γιάννης και ο δρόμος. Το ίδιο έτος συνελήφθη από το δικτατορικό καθεστώς, καταδικάστηκε με αναστολή και διέφυγε στο εξωτερικό. Από το 1968 έως το 1971 έζησε στο Λονδίνο, το Παρίσι και το Αλγέρι? διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτη και βοηθός μοντέρ στις ταινίες One plus one (του Jean-Luc Godard) και What? (του Nicholas Ray) και σκηνοθέτησε τρία εκπαιδευτικά ντοκυμανταίρ για αγρότες, με ανάθεση του Υπουργείου Γεωργίας της Αλγερίας. Το 1977 εργάστηκε στην ΕΡΤ, ως βοηθός γενικού διευθυντή τηλεόρασης, και από το 1979 έως το 1981 διετέλεσε σύμβουλος προγράμματος της ΕΡΤ2. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, Ιωάννης ο βίαιος, τιμήθηκε με τα βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου και α΄ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1973 και το επόμενο έτος εκπροσώπησε την Ελλάδα στα κινηματογραφικά φεστιβάλ του Βερολίνου και του Σαν Ρέμο. Ακολούθησαν οι ταινίες της, Η τιμή της αγάπης (επτά κρατικά βραβεία από το Υπουργείο Πολιτισμού το 1983, βραβείο καλύτερης μεσογειακής ταινίας –Χρυσό Κλαδί Ελιάς– το 1984 και καταχώριση στο International Film Guide ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες μετά το 1960) και Κρυστάλλινες νύχτες (πέντε κρατικά βραβεία από το Υπουργείο Πολιτισμού και δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1992, συμμετοχή σε διεθνή φεστιβάλ τον επόμενο χρόνο: δεύτερο βραβείο –Ασημένιο Κλαδί Ελιάς– και βραβείο καλύτερης μουσικής μεσογειακής ταινίας, βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αιθουσών Τέχνης και Δοκιμίου). Σκηνοθέτησε, επίσης, ντοκυμαντέρ (Νίσυρος 1975, Επίδαυρος 1979, συνεργασία με την τηλεοπτική εκπομπή Παρασκήνιο 1976-1980 κ.ά.), την τηλεοπτική σειρά Το λεμονοδάσος (1978, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Κοσμά Πολίτη) και τέσσερεις θεατρικές παραγωγές –Το τέλος του Γιώργη Χριστοφιλάκη και Ένα παράξενο απόγευμα του Αντώνη Δωριάδη (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, 1981), Μακαρόνια με κέτσαπ (Spaghetti mit Ketchup) τoυ Rainer Hachfeld (Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης, 1981), Ο φονιάς του Μήτσου Ευθυμιάδη (Δημοτικό Θέατρο Πολίχνης, 1987). Η μεταφραστική δραστηριότητα της Τώνιας Μαρκετάκη, τέλος, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων έργα όπως Το κάλεσμα της άγριας φύσης του Jack London, Ο ναζισμός, μυστική εταιρεία του Werner Gerson, Οι κυβιστές ζωγράφοι (Αισθητικοί στοχασμοί) του Guillaume Apollinaire, τις τραγωδίες Επτά επί Θήβας του Αισχύλου, Οιδίπους τύραννος και Αντιγόνη του Σοφοκλή, τα Αργοναυτικά, τους Ύμνους και το Περί λίθων του Ορφέως.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Κυριακίδης, Αχιλλέας (επιμ.), Τώνια Μαρκετάκη. 35ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, 1994, σσ. 11-13. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, γιος του πολιτικού Βασίλειου Μαρκεζίνη (1862-1942), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1909, καταγόμενος από τη Σαντορίνη. Πήρε πτυχίο Νομικής και Πολιτικών και Οικονομικών επιστημών. Άσκησε δικηγορία στην Αθήνα και από το 1936 ως το 1946 ήταν νομικός σύμβουλος του βασιλιά Γεωργίου Α΄. Στην Κατοχή ήταν μέλος της πενταμελούς «Μυστικής Επιτροπής Αγώνος», αρμόδιος για πολιτικά θέματα, υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου και πρωτοστάτησε στις προσπάθειες επαναφοράς της δυναστείας. Το 1946 συνεργάστηκε με την Ηνωμένη Παράταξη Εθνικοφρόνων και εξελέγη βουλευτής Κυκλάδων. Το 1947 ίδρυσε το «Νέον κόμμα», το 1949 συμμετείχε ως υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Σοφούλη. Προσχώρησε στον Ελληνικό Συναγερμό του Α. Παπάγου και εξελέγη το 1951 και το 1952, οπότε και ανέλαβε υπουργός Συντονισμού. Το 1954 αποχώρησε διαφωνώντας με τον Παπάγο, το 1955 ίδρυσε το «Κόμμα των προοδευτικών», το 1958 εκλέχθηκε βουλευτής, το 1959 επισκέφθηκε επισήμως την ΕΣΣΔ. Το 1961 το «Κόμμα των προοδευτικών» συνέπραξε με την Ένωση Κέντρου και ο ίδιος αναδείχτηκε πρώτος βουλευτής Αθηνών, αλλά δύο χρόνια αργότερα έμεινε εκτός βουλής και το 1964 συνεργάστηκε με την ΕΡΕ και εκλέχθηκε πάλι πρώτος βουλευτής Αθηνών. Αναγνώρισε το καθεστώς της δικτατορίας και ανέλαβε την πρωθυπουργία τον Οκτώβριο του 1973 όπου και βρισκόταν κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Ανατράπηκε από τον Δ. Ιωαννίδη, συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Κ. Καραμανλή και μεταδικτατορικά ανασύστησε το «Κόμμα των προοδευτικών» χωρίς επιτυχία. Στο συγγραφικό έργο του συγκαταλέγεται η Πολιτική ιστορία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας. Πέθανε το 2000.

Ο γιος του, Βασίλειος Μαρκεζίνης, γεννήθηκε στις 10.5.1944, σπούδασε στη Νομική του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου δίδαξε ως βοηθός και ολοκλήρωσε τη διατριβή του. Το 1968 μετέβη στην Αγγλία με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου για το Καίμπρητζ όπου απέκτησε το δεύτερο διδακτορικό του. Εργάστηκε στην Οξφόρδη όπου ίδρυσε το Ινστιτούτο Ευρωπαϊκού και Συγκριτικού Δικαίου, στα πανεπιστήμια UCL, Λάυντεν, Τέξας κ.ά. Έχει ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας πολλών πανεπιστημίων και έχει τιμηθεί σε πολλές χώρες. Το έργο του επικεντρώνεται κυρίως στο συγκριτικό Δίκαιο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικά σημειώματα του αρχείου, λήμμα «Μαρκεζίνης, Σπύρος», Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, τομ. , πληροφορίες από το διαδίκτυο.]

Ο Ευάγγελος Μαρκαντώνης διετέλεσε οικονομικός διευθυντής του περιοδεύοντος κλιμακίου του Εθνικού Θεάτρου, «Άρμα Θέσπιδος», κατά τη διετία 1940-1941.

Ο Σπυρίδων Μαρινάτος (Κεφαλονιά 1901-Σαντορίνη 1974) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους έλληνες αρχαιολόγους, ευρύτερα γνωστός για τις ανασκαφές του στη Σαντορίνη. Άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στην Κρήτη όπου σύντομα εξελίχθηκε σε έφορος Αρχαιοτήτων (1925) και διευθυντής του αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου. Ο Μαρινάτος διεξήγε πλήθος ανασκαφών στην Κρήτη, την Πελοπόννησο (ανάκτορο του Νέστορος στην Πύλο), τη Στερεά Ελλάδα (Πλαταιές, Μαραθώνας) και τη Σαντορίνη. Διετέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και υπήρξε μέλος πολλών ελληνικών και ξένων επιστημονικών συλλόγων.

Όπως γράφει ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης σε ιδιόχειρο αυτοβιογραφικό σημείωμα του 1999: «Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 4 Ιουλίου 1908, λόγω μετ’ εκπαιδεύσεως του πατέρα του στην εκεί Σχολή Πολέμου (École de Guerre). Πατέρας του ήταν ο Ευστάθιος Μαργαρίτης, στρατιωτικός, ανεψιός των ζωγράφων Φιλίππου και Γεωργίου Μαργαρίτη και α΄ εξάδελφος του μουσουργού Λώρη Μαργαρίτη και του διπλωμάτη Ιωάννου Κ. Κουτσαλέξη. Μητέρα του ήταν η Αικατερίνη-Ρουμπίνη Ζορμπά, κόρη του Νικολάου Ζορμπά, αρχηγού της “επαναστάσεως” στο Γουδί (15 Αυγούστου 1909) και εγγονή του Νικολάου Κριεζώτη. Βαπτίσθηκε σε ηλικία τριών ετών στην ελληνική εκκλησία του Παρισιού, με ανάδοχο τον στρατιωτικό, και μετέπειτα Ακαδημαϊκό, Αλέξανδρο Μαζαράκη. Σε ηλικία 16 μηνών προσβλήθηκε από την επιδημία της πολυομυελίτιδας (παιδική παράλυση), με παράλυση των τεσσάρων άκρων. Με σύντονες προσπάθειες, με τα τότε μέσα, στο Παρίσι, στη Γενεύη, στη Λωζάννη, στο Leysin της Ελβετίας, και εν μέρει στην Αθήνα, η νόσος αποτελεσματικά περιωρίσθηκε. Την στοιχειώδη εκπαίδευση έλαβε στην Λωζάννη. Σε ηλικία 11 ετών (το 1919) βρίσκεται πλέον οριστικά στην Αθήνα, γαλλόφωνος. Με συστηματική και επίμονη κατ’ οίκον διδασκαλία από τον στρατιωτικό πατέρα του, με κατατακτήριες εξετάσεις, μπήκε στην Γ΄ Ελληνικού στο “Εκπαιδευτήριον Δ. Ν. Μακρή”. Το Γυμνάσιο έβγαλε στο Ε΄ Αρρένων. Παράλληλα φοίτησε στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στην Γερμανική Σχολή (της οδού Αραχώβης) και πήρε τα σχετικά διπλώματα. Αγγλικά διδάχθηκε με ιδιαίτερα μαθήματα. Ένα διάστημα έκανε, ιδιωτικά, και πιάνο με στοιχεία θεωρίας μουσικής. Η μη ολοκλήρωση οφείλεται σε σοβαρό πρόβλημα οφθαλμικής παθήσεως, η οποία ανεστέτωσε και τις πανεπιστημιακές σπουδές του. Παρακολούθησε αρχικά την Νομική Σχολή, ανωμάλως, και για τον προαναφερθέντα λόγο και διότι παραμελούσε την μελέτη του χάριν υπερβολικής αναμείξεως στα πολιτικο-φοιτητικά κινήματα. Με διαφόρους ευεργετικούς νόμους έφθασε στα πρόθυρα του διπλώματος. Έμεινε... τελοιόφοιτος της Νομικής. Αντιθέτως, πήρε το δίπλωμα της Φιλοσοφικής Σχολής, όπου λίγο αργότερα είχε γραφτή, καθώς και το δίπλωμα Καθηγητού της Γαλλικής Γλώσσης από το Υπουργείο Παιδείας. Εδίδαξε ένα σύντομο διάστημα γαλλικά στο ιδιωτικό σχολείο “Πλάτων” του Ηλιάδη (Κολωνός) και για πολλά χρόνια τα φιλολογικά μαθήματα, κυρίως ιστορία, στην Ελληνογαλλική Σχολή “Ανατολή” του Α. Νικολοπούλου και στο Ελληνικόν Σπουδαστήριον Ι.Μ. Παναγιωτοπούλου (πρώην “Μακρή”). Για το μάθημα της ιστορίας εφήρμοσε το “σχολείο εργασίας” με θετικά αποτελέσματα. Για μικρό διάστημα εδίδαξε στην “Alliance Française” και αρκετά χρόνια, επί Octave Merlier, ήταν διευθυντής σπουδών στο Κουκάκη, στο εκεί παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου. Εδίδαξε, στον μεσοπόλεμο, ελληνικά σε μέλη της Γαλλικής Στρατιωτικής Αποστολής και της Αγγλικής Ναυτικής, καθώς και σε μέλη της Γερμανικής, Γαλλικής, Σουηδικής και Βουλγαρικής Πρεσβείας. Την ίδια περίοδο συνεργάσθηκε με τις εφημερίδες Ελληνικός Ταχυδρόμος, Χρονικά, Πατρίς, για θέματα επικαιρότητας. Υπήρξε και αρχισυντάκτης της Εφημερίδος των Φοιτητών του Κ. Μπέμπελη. Εκ-τάκτως, εδημοσίευσε άρθρα με ανάλογα θέματα στο Ελεύθερον Βήμα και στα Αθηναϊκά Νέα. Επί δικτατορίας των “συνταγματαρχών”, το 196[7]2 και 196[7]3, εδημοσιεύθηκαν στο Βήμα συνεντεύξεις του με πανεπιστημιακούς καθηγητές, εξόριστους στη Δυτική Ευρώπη και επί 28 χρόνια είχε στήλη θεατρικής κριτικής στα Νέα μέχρι του Ιανουαρίου 1998. Υπήρξε πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Υπήρξε, επίσης, πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και ιδρυτικό μέλος των “Φίλων του Θεάτρου Τέχνης” και διαφόρων επιστημονικών οργανώσεων. Είναι μέλος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Είναι μέλος της Ενώσεως Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών και της Διεθνούς Ενώσεως Θεατρικών Κριτικών. Έλαβε μέρος και σε γνωμοδοτικές επιτροπές για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Είναι επίτιμος αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ανταποκριτών του Ελληνικού Τύπου του εξωτερικού και μέλος της Διεθνούς Ενώσεως του Γαλλοφώνου Τύπου. Είναι επίσης μέλος της “Κίνησης Ενωμένη Εθνική Αντίσταση” (ως παλαιό μέλος της “Εθνικής Αλληλεγγύης” του ΕΑΜ). Είναι μέλος του Δ.Σ. του ελληνικού τμήματος της “Société Européenne de Culture” (Βενετία). Είναι επίσης μέλος της “Ελληνικής Περιηγητικής Λέσχης”. Του απενεμήθησαν μάλιστα τα δύο επετειακά μετάλλια. Έχει επίσης λάβει το μετάλλιο για την Εκατονταετηρίδα της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής. Η Γαλλική Κυβέρνηση του έχει απονείμει τα διάσημα και τον τίτλο του Commandeur de l’Ordre des Palmes Académiques, και είναι πρόεδρος του ελληνικού τμήματος. Είναι μέλος του Γαλλοελληνικού Συνδέσμου και επίτιμος πρόεδρος του Ελληνοελβετικού. Είναι φυσικά μέλος και του Ε.Λ.Ι.Α. Δημοσιεύματά του υπάρχουν στην Νέα Εστία με θέματα κυρίως της Γαλλικής Επαναστάσεως και στο Αντί από την νεώτερη ελληνική ιστορία. Όπως ήδη προαναφέρθηκε, την περίοδο της φοιτήσεώς του στη Νομική Σχολή, είχε ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης ζωηρή ανάμειξη στις διάφορες πολιτικο-φοιτητικές εκδηλώσεις, τιθέμενος επί κεφαλής συλλαλητηρίων και με μια σφυρίκτρα δίνοντας τον ρυθμό της πορείας, παρά την αναπηρία του. Όμως οι πολιτικές του πεποιθήσεις ήσαν τότε πολύ συγκεχυμένες. Ήταν βασιλόφρων για την Ελλάδα και οπαδός του Λεόν Μπλουμ για την Γαλλία! Με ομάδες αντιβενιζελικών φοιτητών, επί δικτατορίας Θεοδώρου Παγκάλου, ίδρυσε τον... “Σύνδεσμον Εθνικής Σωτηρίας”. Επισήμως είχε χαρακτήρα εθνικιστικό-αντικομμουνιστικό (αποκλειστικά επί θεωρητικού επιπέδου). Την ίδια εποχή ήταν μέλος της “Εργατικής Βοήθειας” και της “Πανεπιστημιακής Ομάδος για την Κοινωνία των Εθνών”. Πολύ γρήγορα ο “Σύνδεσμος Εθνικής Σωτηρίας” εκάλυπτε αντιπαγκαλική κίνηση. Μέλη εγένοντο και ηγετικά φοιτητικά στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Οι “απ’ έξω” φοιτητές εχαρακτήριζαν τον “Σ.Ε.Σ.” σύλλογο “κομφούζιο”! Κορυφαία στιγμή της δράσεως του “Σ.Ε.Σ.” ήταν η ανατροπή του φιλοπαγκαλικού συλλαλητηρίου της 30 Μαρτίου 1926, στην πλατεία των Παλαιών Ανακτόρων, τώρα Βουλευτήριου. Τότε δεν υπήρχε εκεί το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Ήταν ένας ακατέργαστος χωματένιος χώρος. Ο Πάγκαλος είχε φιλοδοξήσει την υποψηφιότητά του για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ανέλαβαν την οργάνωση της συγκεντρώσεως οι φοιτητές Στέλιος Ιωαννίδης και οι εξάδελφοι Πατριαρχέα. Λίγες μέρες πριν, στο καφενείο “Γαμβέτας” (στην οδό Πανεπιστημίου, απέναντι από το Πανεπιστήμιο), επλησίασε τον Μαργαρίτη και του απεκάλυψε τον πραγματικό σκοπό του συλλαλητηρίου, παρασυρμένος από τα άρθρα του καταστατικού του “Συνδέσμου Εθνικής Σωτηρίας”. Αμέσως ο Μαργαρίτης έδωσε εντολή στον Γ. Γραμματέα του συλλόγου, Μιχαήλ Τούντα, να τοιχοκολλήσει σε όλες τις σχολές πρόσκληση συμμετοχής στο συλλαλητήριο. Φυσικά συγχρόνως ενημερώθηκαν και οι κομμουνιστές φοιτητές. Έτσι, βρέθηκαν στις 30 Μαρτίου, στην πλατεία των Παλαιών Ανακτόρων, πλειοψηφούντες οι αντιπαγκαλικοί φοιτητές. Μόλις άρχισε ο Ιωαννίδης να κάνη την προβλεπομένη πρόταση, ακολούθησε άγρια αποδοκιμασία και πλήρης εξουδετέρωση των ολίγων παγκαλικών. Ο αστυνομικός διευθυντής προέβη σε μερικές συλλήψεις, ο δε Μαργαρίτης παρέσυρε τα μέλη του Συνδέσμου στο Κέντρο του Κ. Δεμερτζή, κοινού υποψηφίου όλων των άλλων κομμάτων (Πανεπιστημίου και Μαυρομιχάλη). Οι κομμουνιστές δε ακολούθησαν (βλέπε και Αντώνη Φλούντζη, Τα φοιτητικά κινήματα 1923-1928, σελ. 258). Άλλη ενεργό συμμετοχή είχε ο Μαργαρίτης μετά την ανατροπή Παγκάλου από τον Κονδύλη. Επειδή ο Κονδύλης επέδειξε τάσεις παρατάσεως της εξουσίας του, ωργανώθηκε στην πλατεία Συντάγματος ογκώδης συγκέντρωση, που απαίτησε “αμέσως εκλογές”. Στην οργανωτική επιτροπή, εκ μέρους των φοιτητών, ήταν ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης. Τελευταία του εμφάνιση σε πολιτική εκδήλωση ήταν στην “οπερετική” λαϊκή εξέγερση, όπως πολύ σωστά την είχε χαρακτηρίσει ο Γρ. Δαφνής σε σχετικό βιβλίο του. Το γεγονός έλαβε χώραν στις 9 Σεπτεμβρίου 1926, με αφορμή τη βίαιη διάλυση των Δημοκρατικών Ταγμάτων από τον Γ. Κονδύλη. Βρέθηκαν στους δρόμους των Αθηνών μάζες βασιλοφρόνων και κομμουνιστών διαδηλωτών, που περιεφέροντο ανοργάνωται, με κοινά συνθήματα εναντίον ενδεχόμενης νέας “στρατοκρατικής” δικτατορίας. Ο Α.Ε.Μ. τυχαίως βρέθηκε σε μια μικρή ομάδα, επί κεφαλής της οποίας ο φίλος του Λάμπρος Ρακόπουλος, δικηγόρος τότε, και αργότερα δικαστικός. Η ομάδα αυτή κατάλεβε το κεντρικό ταχυδρομείο, που δεν εφρουρείτο, και ένα εγκαταλελειμένο άρμα μάχης. Μέσα στην ομάδα και ένας οδηγός αυτοκινήτου με μέρος της ομάδας, και έκαναν... περίπατο στην οδόν Πειραιώς, όπου δεν συνέβαινε τίποτε και ήταν κυριολεκτικά έρημη. Τελευταία ασχολία του Α.Ε.Μ., “ειρηνική” πλέον, είναι η συνεργασία του με την Ακαδημία Αθηνών. Ύστερα από εισήγηση του αειμνήστου Άγγελου Αγγελόπουλου, ωρίστηκε ως συντονιστής μιας ομάδας επιστημόνων για τη συγγραφή και έκδοση σειράς βιβλίων, με θέμα “Η συμβολή της Ελλάδος στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο”. Σύζυγός του είναι η Λιλή-Ελένη, το γένος Στυλίδη, ζωγράφος και χαράκτρια».

Ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης έφυγε από τη ζωή το 2004. Ο ενταφιασμός της σορού του έγινε στις 9 Νοεμβρίου, στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών. Ευχαριστώ θερμά τη Μαρία Αντωνίου, για την παραχώρηση των σχετικών στοιχείων από το Αρχείο του Κοιμητηρίου.

Η Ειρήνη Μαργέλου (ή Μαριέλου), ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, υπήρξε φίλη και συνεργάτιδα της Καλλιρόης Παρρέν και της Σεβαστής Καλλισπέρη, μετείχε στο ελληνικό φεμινιστικό κίνημα και διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ενώσεως Ελληνίδων. Είναι εκείνη η οποία ουσιαστικά διέσωσε το αρχείο των οικογενειών Λυκούργου Λογοθέτη και Σακελλαρίου.

Ο Άρης Μαραγκόπουλος (Αθήνα, 1948) είναι ένας ιδιότυπος πνευματικός άνθρωπος που αντιστέκεται σε ό,τι απειλεί με εκποίηση την ελευθερία του: συγγραφέας, μεταφραστής, κριτικός, εκδότης και συστηματικός μελετητής του Joyce, έχει συγγράψει πάνω από είκοσι βιβλία πεζογραφίας και τον Οδηγό ανάγνωσης του Οδυσσέα (για τον οποίο πολλοί επαρκείς και δόκιμοι αναγνώστες της λογοτεχνίας τον ευγνωμονούν). Άνθρωπος με λαμπρές σπουδές (ιστορίας, αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Paris I–Σορβόννη), επέλεξε να μείνει «θεσμικά» ανένταχτος και να ζήσει διαβάζοντας και γράφοντας λογοτεχνία και ασκώντας κριτική στους θεσμούς, στην κουλτούρα και τον πολιτισμό. Η πεζογραφία του αντλεί κυρίως από την Ιστορία: διαβάζοντας με τον δικό του τρόπο και ανασυγκροτώντας μέσω της μυθοπλασίας του σημαντικές στιγμές του κοινωνικού γίγνεσθαι και της πολιτικής σκέψης, μέσα από πρωτοποριακές αφηγηματικές τεχνικές, ο Μαραγκόπουλος ουσιαστικά σχολιάζει το παρόν του αναγνώστη. Έχοντας αναγάγει σε υπέρτατο αγαθό «τον απλήρωτο, έξω από συναλλαγές και χρηματισμούς Χρόνο. Τον αργό χρόνο που στη διάρκειά του χτίζει κανείς ιστορίες. Τον χρόνο που χρειάζεται για να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι τολμηρές υποθέσεις εργασίας για τη ζωή. Τον καθημερινό χρόνο που διδάσκει το επιούσιο μάθημα: πώς να παραμένεις άνθρωπος», ο Μαραγκόπουλος ζει κάνοντας διάφορες εργασίες (επιμελητής εκδόσεων, κειμενογράφος, κριτικός βιβλίου, μεταφραστής) από τις οποίες η πιο σημαντική πρόσφατη εργασία του είναι η (συν)ίδρυση των εκδόσεων Τόπος όπου διευθύνει το τμήμα λογοτεχνίας. Παράλληλα, έχει συγκροτήσει έναν ιστότοπο-εργογραφία «σε μορφή εν προόδω αυτοβιογραφίας», όπου ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει βήμα προς βήμα τη διαμόρφωση του συγγραφέα, τη λογοτεχνική του παραγωγή, την πρόσληψή της, καθώς και όλες τις δραστηριότητές του ή τις σκέψεις του για τη ζωή.

Κατάλογος των έργων του συγγραφέα υπάρχει στην έγκυρη βάση της biblionet, ενώ ο φιλέρευνος και απαιτητικός αναγνώστης μπορεί να πλοηγηθεί στον πλούσιο ιστότοπο του συγγραφέα, ο οποίος καθιστά περιττή κάθε άλλη πληροφορία «εγκυκλοπαιδικού» τύπου (https://www.arisgrandmangr.com/).

Η βυζαντινολόγος Άννα Μαραβά Χατζηνικολάου (Καλαμάτα 1911- Αθήνα 2005) σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η διδακτορική της διατριβή που είχε θέμα τη δουλεία στο Βυζάντιο εκπονήθηκε σε Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Το 1950 προσελήφθη ως επιμελήτρια Μικροτεχνίας στο Βυζαντινό Μουσείο και το 1965 ανέλαβε Έφορος στη νεοσύστατη 5η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στα Ιωάννινα ως την δικτατορία των συνταγματαρχών που την έπαυσε από τα καθήκοντα της. Μετά την συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε με τη μελέτη της βυζαντινής μικρογραφίας εκδίδοντας από κοινού με την Χρ. Πάσχου τον κατάλογο των βυζαντινών χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Ήταν παντρεμένη από το 1935 με τον γεωπόνο Γιάννη Χατζηνικολάου.

Ο Ιορδάνης Μαρίνος του Παναγιώτη και της Κοραλίας (το γένος Σμυρλόγλου) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Φοίτησε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το καλοκαίρι του 1945, στον Έμπορο της Βενετίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη). Στην κρατική σκηνή παρέμεινε ώς το 1946, για να επανέλθει την περίοδο 1951-1953, ενώ από το 1961 ώς το 1963 εμφανίστηκε σε παραγωγές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Στο μεσοδιάστημα και στα χρόνια που ακολούθησαν, συνεργάστηκε με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου (θίασος Γιώργου Παππά 1946-1947, Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου Τζαβαλά Καρούσου 1947, θίασος Μίμη Κοκκίνη και Ορέστη Μακρή 1948-1949, Θυμελικός Θίασος Λίνου Καρζή 1949-1950, 1952, 1955, 1959, 1960, 1963, 1972, 1973, θίασος θεάτρου Κοτοπούλη 1955-1957, θίασος Νίκου Χατζίσκου 1954, 1957, Λαϊκό Θέατρο Μάνου Κατράκη 1964-1967 κ.ά.). Συνέστησε προσωπικούς θιάσους, στους οποίους διετέλεσε και σκηνοθέτης (Άρμα Διονύσου 1955, Αστυνομική Αυλαία 1960, Λαϊκή Σκηνή 1963-1971, Κέντρο Θεάτρου και Τεχνών «Η Μνήμη» 1976-1983), ενώ το 1971 ανέλαβε τη διεύθυνση του θεάτρου Μπουρνέλλη. Επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (1993), δίδαξε την τέχνη της υποκριτικής σε πολλές δραματικές σχολές και το 1976 ίδρυσε δική του σχολή, στην οποία παραχωρούσε επί σειρά ετών δωρεάν φοίτηση. Αρθρογράφος και μελετητής του θεάτρου, μεταφραστής και διασκευαστής για το θέατρο και το ραδιόφωνο, ο Ιορδάνης Μαρίνος έγραψε και θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία, τα: Ο καιρός του απιέναι, Οι τζουτζέδες των Αγίων Πάντων, Οι δημοκράτες του ιερού βουνού, Αποκριάτικη ιστορία και Το τίμιο καλικαντζαράκι.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 265-267 και 315-316. 2. Υλικό της Συλλογής Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ. 3. Υλικό του αρχείου].

Αστυνομικός συντάκτης στις εφημερίδες τα Νέα και το Βήμα, συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων και αστυνομικών διηγημάτων για τα οποία έγινε γνωστός.

Ο Μίμης Κυρ. Μανωλάκος, από τον Ασωπό Λακωνίας, διετέλεσε στέλεχος της Ν.ΕΔΑ (ακτιβιστής, όπως αυτοχαρακτηρίζεται), μέλος του Γραφείου της Σπουδάζουσας Αθήνας και γραμματέας του την περίοδο της Νεολαίας Λαμπράκη. Στα χρόνια της δικτατορίας ήταν από τους ιδρυτές της ΠΑΟΣ “Ρήγας Φεραίος” και συμμετείχε στην αντιδικτατορική δράση της σπουδαστικής Αριστεράς ως στέλεχος της οργάνωσης και γραμματέας της από την ίδρυσή της το 1967. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη μεταπολίτευση εργάστηκε δημοσιογράφος στις εφημερίδες Αυγή, Νέα, Έθνος, Γνώμη και ανταποκριτής στη Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη.

Ο Αριστείδης Κυρ. Μανωλάκος γεννήθηκε στον Ασωπό Λακωνίας το 1938. Φοίτησε στο γυμνάσιο Μολάων, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ζει στην Αθήνα από το 1955. Εργάστηκε ως ελεύθερος ρεπόρτερ στα Νέα και ως πολιτικός συντάκτης στην Αυγή και την Ελευθεροτυπία. Μετά το 1997 διετέλεσε, δύο φορές, πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ. Το 1956, με πρόταση του Αντρέα Λεντάκη, οργανώθηκε στην παράνομη ΕΠΟΝ. Το 1958, μετά τη διάλυση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ συμμετέχει στη Ν.ΕΔΑ ως μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας και αργότερα ως γραμματέας του, διαδεχόμενος τον Γρηγόρη Γιάνναρο. Στη συνέχεια, μέλος του Γραφείου του Κ.Σ. της Ν.ΕΔΑ, και από τον Δεκέμβριο του 1962 τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ, συμμετέχει στο κίνημα του 1–1-4 και του 15% των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ’60, ενώ τον Απρίλιο του 1963 εκλέγεται από το Δ΄ Πανσπουδαστικό Συνέδριο στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ.Στις 14 Σεπτεμβρίου 1964, ως εκπρόσωπος της Ν.ΕΔΑ ανακοινώνει μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, εκπρόσωπο της ΔΚΝΓΛ, τη συγχώνευση των δύο πολιτικών νεολαιών της Αριστεράς. Εργάστηκε για την προετοιμασία του Ιδρυτικού Συνεδρίου της ΔΝΛ και κατά την επεξεργασία των βασικών κειμένων του διατύπωσε και απόψεις (όπως την περίληψη του σοσιαλισμού στους στρατηγικούς στόχους της οργάνωσης) αποκλίνουσες από την τοποθέτηση της πλειοψηφίας. Εκλέχθηκε μέλος του Κ.Σ. της ΔΝΛ και του Προεδρείου του. Μετά το Συνέδριο συνέχισε την προσφορά του ως υπεύθυνος της διαφώτισης μέχρι τη στράτευσή του τον Ιούνιο του 1965. Από τον Σεπτέμβριο του 1966 ώς την κήρυξη της δικτατορίας ήταν γραμματέας της οργάνωσης Αθήνας της ΔΝΛ. Στις 21 Απριλίου 1967 πέρασε στην παρανομία. Ήταν ιδρυτικό μέλος της “Επιτροπής του Πάσχα” μαζί με τον Μ. Θεοδωράκη και άλλα στελέχη της ΔΝΛ και του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου (ΠΑΜ), έχοντας –μαζί με άλλα στελέχη του– την ευθύνη της συνεργασίας με τη Δημοκρατική Άμυνα, τις ΔΕΑ (Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης) και άλλες αντιδικτατορικές οργανώσεις. Συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1967, κρατήθηκε επί μήνες στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ (στρατόπεδο Διονύσου) και τον Μάρτιο 1968 εκτοπίστηκε στο Παρθένι Λέρου ώς τον Δεκέμβριο του 1970. Το 1968 αντιτάχθηκε στις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, χωρίς να ταχθεί με τις απόψεις του Γραφείου Εσωτερικού, αλλά μαζί με άλλα στελέχη της Νεολαίας αποτέλεσαν τον πυρήνα του “Χάους”. Έκφραση των απόψεών τους αποτέλεσε, εν μέρει, το κείμενο διαμαρτυρίας για την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Τσεχοσλοβακία τον ίδιο χρόνο.

Η Άρντα Μαντικιάν γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1924. Σε μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα όπου ξεκίνησε τις σπουδές της στο Ωδείο Αθηνών με καθηγήτρια την Ελβίρα ντε Ιντάλγκο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940 ξεκινάει τη καριέρα της πραγματοποιώντας σποραδικές εμφανίσεις στην Αθήνα ενώ η διεθνής αναγνώριση έχει αφετηρία το 1948 οπότε και εγκαταστάθηκε στην Αγγλία. Η καριέρα της απογειώθηκε την δεκαετία του 1950 καθώς εμφανίστηκε στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης και συνεργάστηκε με ηχηρά ονόματα της εποχής όπως ο Έγκον Βέλες και ο Μπέντζαμιν Μπρίτεν. Με τον τελευταίο μάλιστα οι πρώτες επαγγελματικές τους επαφές εξελίχθησαν σε βαθιά φιλία και αμοιβαία εκτίμηση που οδήγησε σε μια σειρά εξαιρετικών συνεργασιών. Την περίοδο της επταετίας επιστρέφει για προσωπικούς λόγους στην Ελλάδα και οι εμφανίσεις της μειώνονται. Μετά την πτώση της Δικτατορίας ανέλαβε μέλος του Διοικητικού συμβουλίου της "Εθνικής Λυρικής Σκηνής" και αργότερα του "Συλλόγου οι Φίλοι της Μουσικής", ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του "Σωματίου Υποτροφιών Μαρία Κάλλας", αφήνοντας εξαιρετικό έργο. Απεβίωσε στις 8 Νοεμβρίου 2009.

Ο Γεώργιος Μαντζαβίνος σπούδασε νομικά και πολιτικές και οικονομικές επιστήμες. Το 1935-1936 ήταν υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις Δεμερτζή και Μεταξά. Παραιτήθηκε όταν κηρύχθηκε η δικτατορία Μεταξά και λίγο αργότερα εκλέχτηκε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, θέση που κατείχε στη διάρκεια της Κατοχής. Μετά την αποχώρηση του Βαρβαρέσου εκλέχτηκε Διοικητής της τράπεζας. Τον Ιανουάριο του 1950 διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Θεοτόκη.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: Το υλικό του αρχείου].

Ο Αναστάσιος Μαντζάρας ήταν αξιωματικός της χωροφυλακής. Μεταπολεμικά ανέπτυξε πολιτική δράση στο χώρο του Κέντρου (Ε.Π.Ε.Κ., Ένωση Κέντρου).

Η Ε2 Εφοδιοπομπή (Τάγμα Επιμελητείας), πριν την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου στρατοπέδευε στην Χίο. Με την έναρξη των εχθροπραξιών διατάχθηκε από το Δ΄ Σώμα Στρατού η μεταφορά του 2ου λόχου της Εφοδιοπομπής στην Ελευθερούπολη Καβάλας. Η μεταφορά πραγματοποιήθηκε στις 11/11/1940. Το υλικό του αρχείου αποτελείται κυρίως από υπηρεσιακά έγγραφα που συντάχθηκαν για τη μετακίνηση αυτή.

Δημοσιογράφος στην εφ. Ελευθεροτυπία

Γιατρός από τη Θεσσαλία, έπαρχος κατά τον Αγώνα Αθήνας και Τήνου και πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις. Αργότερα έζησε στη Λαμία. Επί Όθωνα γερουσιαστής και υπουργός.