Οικογένεια από το Καστρί Αργολίδας. Τα αδέλφια Ιωάννης και Σταμάτης Μήτσας συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821, ενώ ο Σταμάτης ήταν πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις και αργότερα βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Πολιτικό κόμμα που μετείχε στις εκλογές του 1950

Το θέατρο «Σμύρνη» συνδέεται με τον ηθοποιό και θεατρώνη Ζαχαρία Μέρτικα από τη Σμύρνη, ο οποίος μετά τη Μικρασιατική καταστροφή φαίνεται πως έδρασε στα Χανιά (1923), και από το 1924 στην προσφυγική συνοικία της Νέας Κοκκινιάς (σημερινή Νίκαια) στον Πειραιά.
Σύμφωνα με το αρχειακό υλικό του θεάτρου που απόκειται στο ΕΛΙΑ (της περιόδου 1939‒1945), το θέατρο βρισκόταν στην οδό Κονδύλη της Νέας Κοκκινιάς, ενώ ως ιδιοκτήτες ή διαχειριστές του εμφανίζονται επίσης οι Βασίλειος Αλιφέρης, Στυλιανός Παγώνης και Αναστάσιος Αναστασιάδης.

Ο Κωνσταντίνος Μέρτζιος ήταν ηπειρώτης λόγιος και ιστοριοδίφης, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, επίτιμος πρόξενος της Ελλάδας στη Βενετία, Πρόεδρος Επιστράτων Ηπείρου

Ο Χατζηγιάννης Μέξης ή Χατζή Γιάννης Μέξης ή Ιωάννης Μέξης του Θεοδώρου ήταν Φιλικός και πρόκριτος των Σπετσών, με δράση στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην οποία συμμετείχε με τέσσερα πλοία του.
Υπήρξε πληρεξούσιος στην Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου και στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους. Στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος εκλέχτηκε σύμβουλος Επικρατείας, γερουσιαστής και πληρεξούσιος από τις Σπέτσες. Ο Όθωνας τον τίμησε με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού.

Ο Αλέξανδρος Μάτσας υπήρξε Έλληνας διπλωμάτης και λογοτέχνης. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αποφοίτησε από το τμήμα Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του κολλεγίου Christ Church του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Η μακρά διπλωματική καριέρα του ξεκίνησε το 1934. Υπηρέτησε ως πρέσβης της Ελλάδας στην Άγκυρα (1959-1962) και την Washington (1962-1967). Παραιτήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1967 και επέστρεψε στην Ελλάδα. Τα λογοτεχνικά έργα του περιλαμβάνουν διάφορες εκδεδομένες ποιητικές συλλογές και θεατρικά έργα.

Γνωστός κυρίως για το θεατρικό έργο του Ο Βασιλικός και για τη φιλία του με το Σπυρίδωνα Τρικούπη και το Διονύσιο Σολωμό, ο Αντώνιος Μάτεσις του Δημητρίου και της Βεατρίκης το γένος Τερτσέτη γεννήθηκε από εύπορους και αριστοκρατικής καταγωγής γονείς (η οικογένειά του ήταν καταχωρημένη στο libro d'oro) το 1794 στη Ζάκυνθο. Σπούδασε ιταλική φιλολογία και φιλοσοφία στη Ζάκυνθο με τον Αββά Ρώσση, υπήρξε επίσης μαθητής του Αντωνίου Μαρτελάου, υπό την επίδραση του οποίου εντάχθηκε στον προοδευτικό κοινωνικό χώρο της εποχής του, του ιταλού λόγιου Palmidessa και του Αν. Καραβία από την Ιθάκη. Συνέχισε μόνος, βελτιώνοντας τις γνώσεις του στα ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά. Στη διάρκεια της Επανάστασης ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος επί της Παιδείας και των Εκκλησιαστικών Ζακύνθου. Το 1875 εγκατέλειψε τη Ζάκυνθο για οικογενειακούς λόγους και πήγε στη Σύρο, όπου πέθανε ένα χρόνο αργότερα.
Πηγή: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=520 [τελευταία επίσκεψη: 19/6/2020].

Ο ζακυνθινός λόγιος Αντώνιος Μάτεσης, δημιουργός του θεμελιώδους για το νεοελληνικό θέατρο δράματος Ο βασιλικός (1829-1830), ήταν γιος του Δημητρίου Μάτεση και της Βεατρίκης Τερτσέτη. Γεννήθηκε το 1794 στη Ζάκυνθο και πέθανε το 1875 στην Ερμούπολη της Σύρου. Από την πλευρά της μητέρας του, ήταν εξάδελφος του Γεωργίου Τερτσέτη (1800-1874). Ο δικαστικός Σπυρίδων Α. Μάτεσης (1835-1919) ήταν γιος του Αντωνίου Μάτεση και της Κιάρας Β. Μανούσου. Ο δικηγόρος Αντώνιος Σπ. Μάτεσης ήταν γιος του Σπυρίδωνος Α. Μάτεση και της Ευτέρπης Παΐτα.

Γεννήθηκε στο χωριό Mουσθένη του όρους Παγγαίου (N. Kαβάλας) το 1916. Σπούδασε στη Nομική Σxολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια άσκησε τη δικηγορία στην Kαβάλα και από το 1961 στην Aθήνα. Yπηρέτησε στον Στρατό ως Έφεδρος Aξιωματικός Πυροβολικού 7 χρόνια περίπου (83 μήνες), ως έφεδρος Tαγματάρχης. Έλαβε μέρος στη μάχη των Oχυρών Mακεδονίας κατά τη γερμανική εισβολή το 1941. Διέφυγε σχεδόν αμέσως μέσω του Aγίου Όρους και νήσων στην Tουρκία (Tσεσμέ-Πέργαμο). Mε την πρώτη στρατιωτική αποστολή έφθασε (Iούνιος 1941) στην Aίγυπτο, όταν συγκροτήθηκε η πρώτη Στρατιωτική Eλληνική Mονάδα. Έλαβε μέρος: στη μάχη Έλ Aλαμέιν με την 1η Eλληνική Tαξιαρχία, στη μάχη Pίμινι (Iταλίας) με την 3η Oρεινή Tαξιαρχία και στη μάχη των Aθηνών (Δεκέμβριος 1944) με την Tαξιαρχία Pίμινι. Eξελέγη βουλευτής στις εκλογές 1951, 1956, 1958, 1961, 1963, 1974 και 1977. Διετέλεσε: Γενικός Γραμματέας Yπουργείου Bορείου Eλλάδος, από τον Oκτώβριο 1955 μέχρι τον Iανουάριο 1956. Yφυπουργός Eμπορίου, από το 1956 μέχρι το 1958. Yπουργός Bιομηχανίας, από το 1958 μέχρι το 1961. Yπουργός Bορείου Eλλάδος, από το 1974 μέχρι το 1981.

Ο Νίκος Μάργαρης γεννήθηκε στην Αµαλιάδα το 1922. Από το 1941 οργανώθηκε στην Αντίσταση και συµµετέχει στην ίδρυση της ΕΠΟΝ Ηλείας. Συνεργάτης των παράνοµων εφηµερίδων Σάλπισµα (ΕΠΟΝ Ηλείας) και Μαχητής (ΕΑΜ Ηλείας) µετακινείται από τον Πύργο στην Πάτρα για την έκδοση της εφηµερίδας Ελεύθερη Αχαΐα. Στρατιώτης στη Μακρόνησο από το 1947 έως το 1950, καταγράφει συστηµατικά την καθηµερινή ζωή στο στρατόπεδο. Μετά την λήξη της στρατιωτικής του θητείας εξορίζεται στον Άη Στράτη όπου παραµένει -µε εξαίρεση µια δεκαοκτάµηνη άδεια- από το 1950 ως το 1960. Επιστρέφοντας από την εξορία εργάζεται στην Αυγή, παραδίδει µαθήµατα µουσικής και ταυτόχρονα συγγράφει το κλασσικό του βιβλίο για την ιστορία της Μακρονήσου χρησιµοποιώντας την δική του µαρτυρία και τις µαρτυρίες άλλων κρατουµένων. Παράλληλα συλλέγει µαρτυρίες και τεκµήρια για την Αντίσταση και τους τόπους εξορίας. Από την δεκαετία του ‘60 και σχεδόν ως το θάνατό του συγκροτεί ένα σηµαντικό αρχείο στο οποίο ταξινοµεί συστηµατικά τεκµήρια για την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση και τους τόπους εξορίας. Εκτός από το έργο του για την Μακρόνησο, ο Νίκος Μάργαρης, επιµελήθηκε τη Λευκή Βίβλο του ΕΑΜ, την Ιστορία της 10ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Δυτικής Μακεδονίας και τη βιογραφία του Ευριπίδη Μπακιρτζή. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 2004.

Ο Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος (Κέρκυρα, 26 Οκτωβρίου 1795 – Κέρκυρα, 12 Απριλίου 1872) ήταν Έλληνας συνθέτης, ιδρυτής της μουσικής Επτανησιακής Σχολής. Θεωρείται ένα από τους ανθρώπους που έβαλαν τις βάσεις για την ελληνική έντεχνη μουσική.

Η Αλεξάνδρα Μάνου γεννήθηκε στο Βουκουρέστι το 1905 από τους εκπαιδευτικούς, διευθυντές και δασκάλους στην Καστοριά, Γεώργιο Μάνο και Θωμαΐδα Ιωάννου «Λιμπάνια»-Μάνου, οι οποίοι επιπλέον ασχολήθηκαν επιχειρηματικά με την ποτοποιία στο Βουκουρέστι.
Η Αλ. Μάνου αποφοίτησε το 1923 από το Αρσάκειο στην Αθήνα, όπου φοίτησε με υποτροφία, έπειτα από μέριμνα του ίδιου το Ελευθέριου Βενιζέλου. Κατόπιν, δίδαξε στην Καστοριά, όπου γνώρισε τον Άγγελο Μαρμαρίδη, τον οποίο νυμφεύθηκε το 1926. Απέκτησαν τον Γεώργιο-Ορφέα αλλά κατόπιν χώρισαν.
Η Αλ. Μάνου εκπόνησε μεταπτυχιακές σπουδές κοντά στον Ν. Εξαρχόπουλο και διπλωματική διατριβή με τίτλο «Παρακολούθησις παιδὸς κατὰ τὰ τρία πρῶτα ἔτη τῆς ζωῆς του καὶ ψυχολογικὴ ἑρμηνεία τῶν παρατηρήσεων».
Το 1931 μετατέθηκε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών έπειτα από πρόσκληση του ιδρυτή του Ν. Εξαρχόπουλου, καθηγητή της Παιδαγωγικής. Επιπλέον, απασχολήθηκε στο Εργαστήριο Πειραματικής Παιδαγωγικής, όπου, μεταξύ άλλων, παρέδωσε φροντιστηριακά μαθήματα σε φοιτητές με θέμα το ψυχογράφημα.
Το 1940 αποσπάστηκε στη Διεύθυνση Ραδιοφωνίας και μέχρι τον Απρίλιο του 1941 παρέδιδε μαθήματα μέσω ραδιοφώνου στην εκπομπή «Σχολική Ώρα», χωρίς να λείψει από τα μαθήματά της στο Πειραματικό.
Το 1948 το αλφαβητάριο που συνέταξε και εικονογράφησε μαζί με τη συνάδελφό της Σοφία Ξένου, απέσπασε το Γ΄ Βραβείο στον διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας.
Από το 1946 έως το 1953 υπήρξε μέλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (Δ.Ο.Ε.), στην οποία ανέλαβε τα αξιώματα της ταμίου και της αντιπροέδρου και την οποία εκπροσωπούσε στα πανελλαδικά συνέδρια ως γενική σύμβουλος της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και, όπως γράφτηκε, ως «η μοναδική εκπρόσωπος του φύλου της μέσα στη δημοσιοϋπαλληλική οικογένεια».
Το 1950 της απονεμήθηκε το Γέρας για την προσφορά της στην Εκπαίδευση.
Το 1953 διετέλεσε μέλος της επιτροπής επεξεργασίας του νέου προγράμματος Στοιχειώδους Εκπαίδευσης, το οποίο εφαρμόστηκε από το 1959.

Στο Π.Σ.Π.Α. υπήρξε δασκάλα των Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, Νίκου Κούνδουρου, Γεώργιου Αλέξανδρου Μαγκάκη, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Σημίτη και άλλων, ορισμένοι εκ των οποίων έχουν καταθέσει σε συνεντεύξεις τις εντυπώσεις τους και τα βιώματά τους κοντά στην εξαιρετική εκπαιδευτικό.

Αφυπηρέτησε από το Πειραματικό το 1956.

Διετέλεσε μέλος της Περιηγητικής Λέσχης, της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών που είχε ιδρύσει ο Άγγελος Τανάγρας, του Λυκείου των Ελληνίδων, του Βορειοηπειρωτικού συλλόγου (Κορυτσάς, Ερσέκας και Λεσκοβικίου) «ο Σελασφόρος» (όπου είχε εκλεγεί και διοικητική σύμβουλος τη διετία 1950-1951), της Ελληνικής Ανθρωπιστικής Εταιρείας, του Συνδέσμου Αποφοίτων Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας «Σ.Α.Φ.Ε», της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Κυριών Καστοριάς, του συλλόγου κυριών Καστοριάς της Αθήνας.

Έδωσε ομιλίες για το ευρύ κοινό και διαλέξεις σε συνέδρια. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε εκπαιδευτικά περιοδικά.

Πέθανε το 2005.

Ο στιχουργός, δημοσιογράφος και εκδότης Κώστας Μάνεσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1917. Η στιχουργική του δραστηριότητα εκτείνεται χρονικά από τη δεκαετία του 1930 μέχρι τη δεκαετία του 1970 και περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό έργων, κυρίως από το χώρο του ελαφρού και λαϊκού τραγουδιού. Ο Μάνεσης συνεργάστηκε με τους περισσότερους έλληνες λαϊκούς συνθέτες, ενώ εξέδωσε τα περιοδικά Το καινούργιο τραγούδι (1949-1955) και Μοντέρνο τραγούδι (1947-1975), στα οποία και αρθρογραφούσε σε τακτική βάση.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. http://www.rebetiko.gr/news /papistas/manesis.htm. 2. Υλικό της Συλλογής Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ].

Έλληνας λόγιος, βουλευτής και στέλεχος του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Η Σταματίνα Φουρναράκη του Γεωργίου και της Ζαχαρούλας γεννήθηκε στην Αθήνα. Ως ντιζέζ εμφανίστηκε σε νυχτερινά κέντρα της Ελλάδας και της Τουρκίας, με το ψευδώνυμο Διάνα Μάιρα. Στο πρόγραμμα της Ηλέκτρας του Σοφοκλή από το Εθνικό Θέατρο (1936, σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη), αναγράφεται στα μέλη του Χορού το όνομα Διάνα Φουρναράκη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Υλικό του αρχείου. 2. Συλλογή θεατρικών προγραμμάτων ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ].

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από τη Σαλαμίνα.

Ο Στέλιος Λύτρας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Στέλιου Πούλου) γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Απριλίου 1953. Σπούδασε στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών (1971-1976), έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο (1977), σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου στην Αθήνα (1986). Εργάστηκε ως διπλωματικός υπάλληλος στη Μορφωτική Υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών (1983-1993) και ως πρόξενος της Ελλάδας στη Βενετία (1991-1993). Παντρεύτηκε την Μαρία Καρακίτσιου το 1983. Πέθανε στις 25 Αυγούστου 1993.

Έργα του:

Ποίηση: Ελπήνωρ (1980), Σελίδες από το μυστικό ημερολόγιο του Τοξότη (1988), Θρίαμβος και αποθέωση της Μαρίας των Μεδίκων (1989). Συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιητικά (2000).

Θέατρο: Άσμα ασμάτων (1984, κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα), Οι θλιμμένες σιωπές του ποταμού Οκαβάνγκο (1989), Ο κήπος των χωρισμένων εραστών (1989), Δάφνη (1992), Ιουλιέτα των Μάκιντος (1994). Συγκεντρωτική έκδοση Τα θεατρικά, Αθήνα, 24 γράμματα, 2018.

Κινηματογραφικά σενάρια και ταινίες: Υρμίνη – ένα ποίημα για τον κινηματογράφο (1987), Αριάδνη (σενάριο ημιτελές).

Μεταφράσεις: έργα του André Pieyre de Mandiargués (1985-1990), Jean Cocteau, Αντιγόνη (1989), Henri Michaux, «Ένα πλήθος μέσα απ’ το σκοτάδι» (1991).

Έργα του έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά, στα ιταλικά, στα αγγλικά και στα γερμανικά.

[Πηγές βιογραφικού: Βιογραφικά στοιχεία στην έκδοση Στέλιος Λύτρας, Ιουλιέτα των Μάκιντος, Αθήνα-Γιάννενα, Δωδώνη, 2000 και υλικό του αρχείου]

Το Λύκειον των Ελληνίδων, σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ιδρύθηκε το 1911 από την Καλλιρρόη Σιγανού-Παρρέν, πρωτοπόρο του φεμινιστικού κινήματος και του εθελοντισμού στην Ελλάδα.
Προτάσσοντας στους καταστατικούς στόχους του την προάσπιση των δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών της γυναίκας αποτέλεσε πρωτοπόρο φορέα κοινωνικής δράσης, με δυναμική συμβολή στη χειραφέτηση των γυναικών και την παροχή ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση, στην υγεία και την εργασία. Παράλληλα, συνδέοντας εξαρχής τη δράση του με τη διατήρηση και την ανάδειξη των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων ως μέρος της εθνικής κληρονομιάς, το Λύκειον των Ελληνίδων αναδείχθηκε σε πρότυπο σωματείο με καθοριστική συνεισφορά στην περαιτέρω πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας.
Το έργο του στηρίζεται πάντα στην εθελοντική προσφορά των μελών του, που αποτελεί και την κινητήρια δύναμή του, και στις ευγενικές χορηγίες φυσικών προσώπων και εταιρειών.
Από το 1935 το σωματείο στεγάζεται σε ιδιόκτητο κτήριο, επί της οδού Δημοκρίτου, αριθμός 14, στο σημερινό ευρέως γνωστό ως "κεντρικό κτήριο" του Λυκείου των Ελληνίδων.
Σήμερα το ΛτΕ "ηγείται" ενός δικτύου που περιλαμβάνει 55 Παραρτήματα στην Ελλάδα και 14 Γραφεία στο εξωτερικό, όπου υπάρχει ελληνισμός της διασποράς, που διαπνέονται από τις ίδιες αρχές και αξίες και εργάζονται για τους ίδιους σκοπούς.
Το Λύκειον των Ελληνίδων έχει βραβευθεί δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ το 2012 πιστοποιήθηκε ως συμβουλευτικός οργανισμός της Διακυβερνητικής Επιτροπής της UNESCO για την Προστασία της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Με αφετηρία και σκοπό τη μελέτη, διατήρηση και ενδυνάμωση των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων, καθώς και την ισότητα των φύλων, η αποστολή του Λυκείου των Ελληνίδων παραμένει στα βασικά σημεία της αναλλοίωτη μέχρι σήμερα.
Το ΛτΕ αναλαμβάνει όλο και συχνότερα, όλο και επισημότερα, να εκπροσωπήσει την Ελλάδα, τον πολιτισμό της και την ιστορία της ενώπιον ημετέρων και ξένων μέσα από την οργάνωση μουσικοχορευτικών παραστάσεων, εκθέσεων και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Παράλληλα, μέσα από εκπαιδευτικές δράσεις, διαλέξεις, συνέδρια, σεμινάρια και εκδόσεις επιδιώκει την προβολή του πολύτιμου υλικού που έχει κατά καιρούς συλλέξει και μελετήσει.
Συγχρόνως το Λύκειον των Ελληνίδων υπηρετεί την προσπάθεια για την επίτευξη της Ισότητας των Φύλων και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του παιδιού οργανώνοντας ενημερωτικές εκδηλώσεις και Ημερίδες.

Το εκπαιδευτήριο «Κοραής» ιδρύθηκε το 1905 από τον Ιωάννη Περδικάρη, διαπρεπή φιλόλογο και παιδαγωγό με μακρά διδακτική πείρα. Έκλεισε το 1998

Το Λύκειο Θηλέων λειτούργησε από το σχολικό έτος 1976/1977 έως το σχ. έτος 1978/1979.