Εμβληματικός εκδοτικός οίκος με τρεις αιώνες εκδοτικής παρουσίας. Ιδρύθηκε το 1885 από τον Τηνιακό Γεώργιο Κασδόνη, έκτοτε η Εστία θα εκδώσει χιλιάδες τίτλους με έμφαση αρχικώς στους μεγάλους Έλληνες πεζογράφους και ποιητές του λήγοντος 19ου αιώνα, τους οποίους ο Kασδόνης υποστήριξε στα πρώτα τους βήματα. Eνδεικτικά μόνον μνημονεύουμε τους Παλαμά, Kάλβο, Bαλαωρίτη, Προβελέγγιο, Bικέλα, Bιζυηνό, Παπαδιαμάντη, Kαρκαβίτσα, Mητσάκη, Bλαχογιάννη, Eφταλιώτη, Ξενόπουλο, Nιρβάνα, Θεοτόκη, Tραυλαντώνη, Kαμπούρογλου. Τον Κασδόνη θα διαδεχθεί το 1890 ο ανηψιός του Ιωάννης Κολλάρος. H δυναμική που αποκτά η Eστία υπό τη διεύθυνσή του θα χαρακτηρίσει την επιχείρηση σε όλη τη μετέπειτα πορεία της. Eπί των ημερών του αρχίζει να κυκλοφορεί το Πανελλήνιον Bιβλιογραφικόν Δελτίον, πρωτοβουλία ιδιαίτερης σημασίας για την μηδαμινής υποδομής ελληνική βιβλιογραφία. Παράγει εκατοντάδες εκπαιδευτικά βιβλία ποιότητας, μεταξύ των οποίων Aναγνωστικά που έμειναν στην ιστορία, όπως Tα ψηλά βουνά του Zαχαρία Παπαντωνίου, συνδέοντας την Eστία με τις μεγάλες γλωσσικές διαμάχες των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, αλλά και καίριες μεταφράσεις αρχαίων Eλλήνων και ξένων συγγραφέων και μελετητών. Tο 1925 ο Kολλάρος αποκτά εταίρο, τον γαμπρό του Kωνσταντίνο Σαραντόπουλο. O Σαραντόπουλος, ο οποίος θα διευθύνει την εταιρία μόνος του μετά το θάνατο του Kολλάρου (1956) ώς τον δικό του θάνατο το 1972, δημιουργεί κατά τη δεκαετία του 1950 την περίφημη Σειρά Nεοελληνικής Λογοτεχνίας με τους μικρού σχήματος σκληρόδετους τόμους. H σειρά αυτή, που αριθμεί σήμερα περισσότερους από 320 τίτλους, περιλαμβάνει τους σημαντικότερους πεζογράφους της λεγόμενης "Γενιάς του '30" (Bενέζης, Θεοτοκάς, Kαραγάτσης, Mυριβήλης, Πετσάλης, Πρεβελάκης, Pώμας, Tερζάκης). H Eστία τιμήθηκε γι’ αυτήν με το Bραβείο της Aκαδημίας Aθηνών. Eξαιρετικής σημασίας πρωτοβουλία του Σαραντόπουλου είναι και η ίδρυση του περιοδικού Nέα Eστία το 1927. H Nέα Eστία είναι το παλαιότερο λογοτεχνικό περιοδικό της χώρας. Πρώτος διευθυντής της ήταν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Έκτοτε κυκλοφορεί αδιαλείπτως, με επόμενους διευθυντές τον Πέτρο Xάρη (1935-1987), τον Eυάγγελο N. Mόσχο (1988-1998), τον Σταύρο Zουμπουλάκη (1998-2012) και νέο διευθυντή τον καθηγητή Νίκο Καραπιδάκη. Tο 1972 αναλαμβάνει η κόρη του Σαραντόπουλου Mαρίνα Kαραϊτίδη. Θα δώσει νέα ώθηση στο Bιβλιογραφικό Δελτίο. Θα δημιουργήσει νέες σειρές λογοτεχνίας, ελληνικής και ξένης, με τα πλέον έγκριτα ονόματα και με ιδιαίτερη ευαισθησία στα γλωσσικά και μεταφραστικά ζητήματα. Tο γενικό βιβλιοπωλείο (Σόλωνος 60 στην Aθήνα, με διαφορετική εταιρική διοίκηση από τον εκδοτικό οίκο) παρέμεινε επί 128 χρόνια. Το βιβλιοπωλείο διέκοψε τη λειτουργία του στις 30 Μαρτίου 2013. Tον Δεκέμβριο του 1998 ο εκδοτικός οίκος και το περιοδικό μεταφέρονται σε ανακαινισμένα γραφεία, στο ιδιόκτητο κτίριο της Eστίας (Eυριπίδου 84). Yπεύθυνη είναι η Eύα Kαραϊτίδη. Φιλοξενεί σειρές σύγχρονης ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, μαρτυριών και βιογραφιών, σειρά ιστορίας και πολιτικής (με υπεύθυνο τον Νίκο Καραπιδάκη), φιλοσοφική σειρά (με υπεύθυνο τον Γιώργο Φαράκλα), ψυχαναλυτικά κείμενα (με υπεύθυνο τον Γεράσιμο Στεφανάτο), τη σειρά Εστία Ιδεών (με υπεύθυνο τον Σταύρο Ζουμπουλάκη), τη σειρά της Nέας Eλληνικής Bιβλιοθήκης που περιλαμβάνει τα σημαίνοντα έργα της βυζαντινής και νεοελληνικής γραμματείας, βιβλία για παιδιά, κ.α. Tον Δεκέμβριο του 2014, ο εκδοτικός οίκος, διατηρώντας ως έδρα του την Ευριπίδου, άνοιξε νέο βιβλιοπωλείο στην οδό Διδότου.
Πηγή: http://www.hestia.gr/ [τελευταία επίσκεψη: 16/9/2020]

Οι Ορθόδοξοι του Λιβόρνου ίδρυσαν εκκλησία γύρω στο 1754 και οργάνωσαν αδελφότητα που πρόσφερε υποτροφίες, συντηρούσε σχολείο κλπ. Η εκκλησία κατεδαφίστηκε το 1953 και η περιουσία της ανήκει σήμερα στο Ελληνικό Ινστιτούτο της Βενετίας.

Σύμφωνα με το Προσωρινό Πολίτευμα της Επιδαύρου (Α’ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου, 1η Ιανουαρίου 1822), το οποίο περιλαμβάνει 110 άρθρα, τα υπ’ αριθμ. 9-24 άρθρα "Περί σχηματισμού της Διοικήσεως" αναφέρονται στον τρόπο οργάνωσης της πολιτείας. Αναλυτικότερα, η "Διοίκηση" αποτελείται από δύο σώματα, το Βουλευτικό και το Εκτελεστικό, τα οποία "ισοσταθμίζονται με την αμοιβαίαν συνδρομήν των εις την κατασκευήν των Νόμων διότι ούτε αι του Βουλευτικού αποφάσεις έχουσι κύρος Νόμων άνευ της επικυρώσεως του Εκτελεστικού σώματος, ούτε τα σχέδια Νόμων. όσα προβάλλονται παρά του Εκτελεστικού εις το Βουλευτικόν, έχουσι κύρος, αν δεν εγκριθώσιν από το Βουλευτικό σώμα".
Το Εκτελεστικό αποτελείται από πέντε μέλη, που εκλέγονται εκτός των μελών του Βουλευτικού, υπό της Συνελεύσεως επίτηδες αθροιζομένης κατά τον περί τούτου ιδιαίτερον Νόμον" και στην αρμοδιότητά του ανήκε ο διορισμός των υπουργών (Μινίστρων). Εκτός από τον αρχιγραμματέα της Επικρατείας, που θα ήταν και συγχρόνως υπουργός των Εξωτερικών, οι άλλοι υπουργοί ήταν αυτοί των Εσωτερικών, Οικονομίας, Δικαίου, Πολεμικών, Ναυτικών, Θρησκείας και της Αστυνομία [στις 15 Ιανουαρίου το Εκτελεστικό διόρισε μινίστρους (υπουργούς)].
Οι κυριότερες αρμοδιότητες του Εκτελεστικού είναι:
• Η επικύρωση και η εκτέλεση των νόμων που ψηφίζει το Βουλευτικό, με δικαίωμα veto,
• η υποβολή νομοσχεδίων στο Βουλευτικό,
• η διεύθυνση όλων των χερσαίων και θαλάσσιων στρατιωτικών δυνάμεων,
• η λήψη εσωτερικών και εξωτερικών δανείων με υποθήκη τα δημόσια κτήματα,
• ο διορισμός των υπουργών και ο προσδιορισμός των καθηκόντων τους και το δικαίωμα παύσης τους,
• ο διορισμός των πρέσβεων,
• η εκποίηση εθνικών γαιών,
• οι προβιβασμοί των στρατιωτικών,
• η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής η κήρυξη πολέμου και,
• η υπογραφή συνθηκών ειρήνης.
Μία από τις βασικές αδυναμίες του Πολιτεύματος ήταν ότι η θητεία και των δύο σωμάτων οριζόταν για ένα χρόνο και είναι βέβαιο ότι η ολιγόμηνη υπηρεσία σε τόσο σημαντικές θέσεις αφαιρούσε από τα μέλη του Εκτελεστικού τη δυνατότητα πραγματοποίησης αξιόλογου έργου. Η καθιέρωση του ενιαυσίου της θητείας κατά τον Ν. Ν. Σαρίπολον αύξανε την αδυναμία της εκτελεστικής αρχής «διότι ηναγκάζετο να φροντίζη περί εκλογών και ουχί περί πολέμου, διεκόπτετο δε και η συνέχεια εν τη ενεργεία».

Η Πριγκίπισσα Ελένη, μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας, παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Νικόλαο της Ελλάδας το 1902 στην Πετρούπολη. Το ζευγάρι απέκτησε τρεις κόρες: την Όλγα (σύζυγο του Παύλου της Σερβίας), την Ελισάβετ (σύζυγο του κόμη Toerring-Jettenbach) και τη Μαρίνα. (σύζυγο του δούκα του Kent). Η οικογένεια κατοικούσε στο γνωστό ως Petit Palais (Μέγαρο Ψύχα στη γωνία των οδών Σέκερη και Βασιλίσσης Σοφίας), το οποίο ήταν δώρο του αυτοκράτορα Νικολάου της Ρωσίας προς την Πριγκίπισσα Ελένη. Το κτίριο είχε μετασκευασθεί επί σχεδίων Α. Μεταξά και αργότερα αγοράστηκε και σήμερα στεγάζει την Ιταλική πρεσβεία.