Η Ελένη Λαδιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και σπούδασε Αρχαιολογία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aσχολήθηκε με την λογοτεχνία από την εφηβική της ηλικία. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα το 1973, με τη συλλογή διηγημάτων Παραστάσεις κρατήρος. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ακτή, Ευθύνη, Κριτικά Φύλλα και Νέα Εστία.
Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό βραβείο (1981) για το βιβλίο Χάλκινος ύπνος, με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1991) για το έργο της Ωρογραφία, το οποίο υπήρξε και υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Βραβείο του 1993 και τέλος με το Κρατικό βραβείο (2006) για το βιβλίο Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι.
Το πεζογραφικό της έργο (μυθοπλασία, δοκίμιο):
Παραστάσεις κρατήρος (1973), Άρθρα για την καβαφική ποίηση (1974-1975), Αποσπασματική σχέση (1974), Ο Μαύρος Ερμής (1977), Χάλκινος ύπνος (1980), Ο σχιζοφρενικός θεός (1983), Ο αγαπημένος του Όντος (δοκίμια για την ποίηση του Δημήτρη Παπαδίτσα) (1983), Ποιητές και αρχαία Ελλάδα (Σικελιανός - Σεφέρης - Παπαδίτσας) (1983), Χι ο Λεοντόμορφος (1986), Ωρογραφία (1990), Φρειδερίκος και Ιωάννης (1991), Φυσιογνωμίες τόπων (1992), Η θητεία (1994-1996), Εξ Αιγύπτου (Άγιοι των Κοπτών) (1995), Τα άλση της Περσεφόνης (1997), Ο έτυμος λόγος (1998), Η Χάρις (2000), Ποταμίσιοι έρωτες (2002), Τήνελλα Καλλίνικε! (2003), Θεών και ανθρώπων συναντήσεις (2003), Τα Ψυχομαντεία και ο υποχθόνιος κόσμος των Ελλήνων (2005), Ο Μαύρος Ερμής, συγκεντρωτικός τόμος των τριών συλλογών διηγημάτων Ο Μαύρος Ερμής - Παραστάσεις κρατήρος - Ο σχιζοφρενικός θεός (2005), Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι (2006), Μυθολογικά παράδοξα και ένα διήγημα (2007), Ταραντούλα (2008), Η Χάρις (2009), Οι Έλληνες παίδες στην αρχαιότητα (2010), Δαιμονολογία ή Λόγοι περί δαιμόνων (2012), Ο Ονειρόσακκος (2012), Το Ποικιλόγραφο Βιβλίο (Άρθρα-Ομιλίες-Δοκίμια, 2012). Επιμελήθηκε την σειρά Graecolatina –αρχαιοελληνικά και λατινικά αρχέτυπα κειμένων του 16ου και 17ου αιώνα.

Οι μεταφράσεις:
Ορφικοί ύμνοι –μετάφραση, πρόλογος και σχόλια, με τη συνεργασία του Δ.Π. Παπαδίτσα (1983)· Ομηρικοί Ύμνοι –μετάφραση, πρόλογος και σχόλια, με τη συνεργασία του Δ.Π. Παπαδίτσα (1985)· Νέκυια (λ της Οδύσσειας) –μετάφραση σε συνεργασία με τον Δ.Π.Παπαδίτσα (2004)· Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Σημειώσεις από το Υπόγειο – μετάφραση από τα ρωσικά με τη συνεργασία της Τατιάνας Ντίκο και επίμετρο της Ελένης Λαδιά (χ.χ.)· Σενούντα Γ’, πατριάρχης των Κοπτών, Η φύση του Χριστού –μετάφραση από αραβικό και αγγλικό σε συνεργασία με τον κόπτη ιερομόναχο Πόλα άμπα Μπισόι (χ.χ.).

Διηγήματα και μυθιστορήματά της μεταφράστηκαν στα ρουμάνικα, τα γεωργιανά, τα φινλανδικά, τα σερβικά, τα σλοβενικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Σελίδες για την Ελένη Λαδιά, στον ιστότοπο http://eleniladia.blogspot.gr/, λήμμα «Λα-διά, Ελένη», Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης.]

Δικηγόρος στο Κάιρο.

Ο Φίλιππος Λαγουδάκης ήταν δικηγόρος στην Αλεξάνδρεια.

Νοτάριος (συμβολαιογράφος) Αθηνών

Γεννήθηκε στην Ανακασιά του Βόλου. Σταμάτησε από νωρίς το σχολείο και ασχολήθηκε με το φούρνο του πατέρα του. Υπήρξε αυτοδίδακτος φωτογράφος, ενώ ο φωτογράφος Μπάμπης Μπασδέκης συνέδραμε ουσιαστικά στην εκπαίδευσή του. Το 1956 ίδρυσε την ΕΦΕ Βόλου – ως παράστημα – αναλαμβάνοντας την ευθύνη των δρώμενων. Το έργο του διακρίθηκε και βραβεύτηκε στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Βερολίνο και Βουκουρέστι).

Η Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1964. Σωματείο με αριστερό προσανατολισμό δέχθηκε άμεσα την καταστολή της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Στις 23 Απριλίου 1967 ενώ ετοιμαζόταν από τη Λέσχη έκθεση χαρακτικών έργων της Βάσως Κατράκη η Χούντα διέκοψε τη λειτουργία του σωματείου καταστρέφοντας τα γραφεία της και αρπάζοντας έπιπλα, βιβλία, πίνακες και το αρχείο της.

Στις αρχές του 1975 η Λέσχη επαναλειτούργησε από έναν πυρήνα παλαιών μελών στον οποίο προστέθηκαν αρκετά νέα μέλη. Δραστηριοποιήθηκε έντονα στα πολιτιστικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης οργανώνοντας εκθέσεις τέχνης, θεατρικές παραστάσεις, ποιητικές συναντήσεις, δημόσιες συζητήσεις, διαλέξεις, κινηματογραφικά αφιερώματα και συναυλίες. Η Λέσχη αποτέλεσε μαζί με την «Τέχνη» Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία τα δύο σωματεία που επηρέασαν δραστικά τη μεταπολιτευτική πολιτιστική δραστηριότητα στη Θεσσαλονίκη.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου και Γιάννης Καρατζόγλου, «Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος», Θεσσαλονικέων Πόλις, τχ. 27 (Μάρτιος 2009), σ. 59-62.

βλ. Διοικητική Ιστορία "Βιομηχανικής Εταιρείας Καπνών Αγρινίου"

Ο Ιωάννης Λάτρης έχει υπηρετήσει ως διοικητής στη Μήλο.

Ελάχιστες πληροφρορίες για την οικογένεια Λάσκαρη στάθηκε δυνατό να εντοπιστούν στην υπάρχουσα βιβλιογραφία. Τα στοιχεία που παρατίθενται εδώ προέρχονται από το υλικό του ίδιου του αρχείου.
Η οικογένεια Λάσκαρη ήταν εγκατεστημένη στο Μελένικο (μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους ανήκει στη Βουλγαρία), όπου φαίνεται ότι κατείχε σημαντική ακίνητη περιουσία. Το πρώτο πρόσωπο για το οποίο το αρχείο παρέχει στοιχεία είναι ο Ευάγγελος (Βαγγέλης) Λάσκαρης, ο οποίος νυμφεύθηκε τουλάχιστον δύο φορές (1820 και 1838, ενδεχομένως και πρωιμότερα) και απέκτησε τουλάχιστον πέντε παιδιά: μία κόρη (1840), τον Δημήτριο (1842), την Αικατερίνη (1844), την Καλλιόπη (1847) και τον Γεώργιο (1850). Ο Δημήτριος, νυμφέυθηκε επίσης δύο φορές (το 1866 και το 1877) και απέκτησε συνολικά εννέα παιδιά. Από την πρώτη του σύζυγο (Καλίτζα(;) Αναστασίου Ανδρέου) απέκτησε τον Λάσκαρη (1870) και την Ελισάβετ (1873), ενώ από τη δεύτερη (Ελισάβετ (Τσαβώ) Γ. Ζάχου) τον Γεώργιο (1878-1879), την Αικατερίνη (1879), τον Γεώργιο (1881), τον Βασίλειο (1884), τον Σπανδωνή (1885), τον Αλέξανδρο (1888) και την Αλεξάνδρα (1891). Την περίοδο 1883-1884 διετέλεσε μέλος της εφορείας των σχολείων στο Μελένικο. Επίσημα έγγραφα τον εμφανίζουν να εργάζεται ως αμπελουργός και οινοποιός. Η οικογένειά του εγκατέλειψε τον τόπο της μετά την απόδοσή του στη Βουλγαρία (1913) και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Το 1860, κάποιος Δημήτριος Α. Λάσκαρης (πιθανότατα συγγενής του προηγούμενου) αναφέρεται ως σχολάρχης και δάσκαλος στο Μελένικο, με βοηθό του (υποδιδάσκαλο) τον Ιωάννη Βασματζίδη. Η οικογένεια Λάσκαρη είχε εξ αγχιστείας συγγένεια με την οικογένεια Βασματζή ή Βασματζίδη (τα αδέλφια Ευγενία, Σπανδωνής και Ιωάννης ήταν θείοι «εκ μητρός» του Δημητρίου Λάσκαρη). Το όνομα της οικογένειας μαρτυρείται επίσης σε κατάστιχα της μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών ήδη από το 1747 (βλ. Κατσαρός, Β., Παπαστάθης, Χ., 2013. «Προδρομικά αποσημειώματα. Βραχέα χρονικά σημειώματα τεσσάρων καταστίχων της μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών των ετών 1730-1806 μετά ‘παρατήματος’ δύο γραμμάτων: ‘ζητείας’ και επικυρώσεως», Σερραϊκά Σύμμεικτα 2, 21-86. Μπάκας, Ι.Θ., 2013, «Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία: Η ελληνική εκπαίδευση στο Μελένικο», http://yaunatakabara.blogspot.com/2013/03/blog-post_6.html).

Ο Αδαμάντιος Λάππας (ή Μπαμπά Λάππα) ήταν αυτοδίδακτος λόγιος.

Φιλόλογος, ιστορικός και αρχειονόμος από τη Σάμο. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια υπηρέτησε στη Μέση Εκπαίδευση από το 1976 μέχρι το 1990. Από το 1990 μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2011 εργάστηκε ως αρχειονόμος στα Γενικά Αρχεία του Κράτους - Τμήμα Σάμου. Ως προϊστάμενος της υπηρεσίας αυτής, επιμελήθηκε σειρά εκδόσεων με στόχο την ανάδειξη και την επιστημονική αξιοποίηση των πρωτογενών πηγών της ιστορίας της Σάμου. Έχει συγγράψει άρθρα και μελέτες τοπικής ιστορίας με έμφαση στον 19ο αιώνα, την Σαμιακή Επανάσταση και την περίοδο της Ηγεμονίας Σάμου κι έχει λάβει μέρος στη διοργάνωση συνεδρίων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων με αντικείμενο την τοπική ιστορία, την επιστημονική προσέγγισή της και τη διδασκαλία της στα σχολεία. Υπήρξε μεταξύ των ιδρυτών του Πνευματικού Ιδρύματος Σάμου Νικόλαος Δημητρίου, που εξέδιδε το επιστημονικό περιοδικό "Σαμιακές Μελέτες", καθώς και ιδρυτικό μέλος του φιλολογικού περιοδικού "Απόπλους", μέσα από τις σελίδες του οποίου δραστηριοποιείται μεχρι σήμερα.
Στην εργογραφία του συγκαταλέγονται οι ακόλουθες μονογραφίες:

• Η μετεπαναστατική Σάμος σε υποτέλεια. Το πρώτο πρωτόκολλο αλληλογραφίας της Ηγεμονίας Σάμου 1834-1835, Πνευματικό Ίδρυμα Σάμου Νικόλαος Δημητρίου (ΠΙΣΝΔ) 2001.
• Σαμιακά Έντυπα Μονόφυλλα 1834-1914, 3 τόμοι (Α-Γ), ΓΑΚ Σάμου 2016.
• Γ. Ν. Καρατζάς, Διηγήματα, Απόπλους 2019.
• Αρχείο Σαμιακής Επανάστασης 1821, Απόπλους 2021.

Ο Σπυρίδων Λάμπρου (Κέρκυρα 1851 - Αθήνα 1919) ήταν Έλληνας πολιτικός, ιστορικός και πανεπιστημιακός δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ). Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας (27 Σεπτεμβρίου 1916 – 21 Απριλίου 1917).

Το Γραφείο Αναστασίου και Στέφανου Κώνστα αναλάμβανε την εκτέλεση τεχνικοοικονομικών μελετών, την πλήρη μελέτη και σχεδίαση βιομηχανικών έργων, την επίβλεψη κατασκευών και προμήθειας μηχανολογικού εξοπλισμού σε διάφορους κλάδους της βιομηχανίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως: ελαιουργική βιομηχανία, βιομηχανία χημικών προϊόντων και πετρελαιοειδών, βιομηχανία τροφίμων και γεωργικών προϊόντων, επεξεργασία νερού και υγρών, στερεών και αερίων αποβλήτων.

Ο Κλείτος-Δημήτριος Κύρου γεννήθηκε το 1921 στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο κολλέγιο Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη. Το Σεπτέμβριο του 1939 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε στον τραπεζικό τομέα (1951-1983). Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από το 1974 μέχρι το 1976.

Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1944 από το φοιτητικό περιοδικό Ξεκίνημα, αρχικά με μεταφράσεις ξένων, κυρίως Άγγλων, ποιητών. Ως ποιητής εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το ποίημα «Προσμονή» στο περιοδικό Φοιτητής (Θεσσαλονίκη), τχ. 3 (5.5.1945). Το 1949 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Αναζήτηση, Αναμνήσεις μιας αμφίβολης εποχής. Συνεργάστηκε με πλήθος περιοδικών. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα περιοδικά Ξεκίνημα, Φοιτητής, Ελεύθερα Γράμματα, Διαγώνιος, Ο Αιώνας μας, Κοχλίας, Νέα Πορεία, Κριτική, Εντευκτήριο. Το σύνολο της ποιητικής του δουλειάς εκδόθηκε στη συλλογή Εν όλω, Συγκομιδή 1943-1997, Άγρα, Αθήνα 1997. Το 1988 του απονεμήθηκε το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση, Νεφέλη, Αθήνα 1987, το οποίο όμως αποποιήθηκε. Το 2005 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε για το σύνολο του ποιητικού του έργου το βραβείο Ουράνη. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ρωσικά, πολωνικά, βουλγαρικά και αραβικά.

Ο Κύρου ασχολήθηκε εκτεταμένα με τη μετάφραση, κυρίως ποίησης αλλά και θεάτρου. Μετέφρασε Λόρκα, Απολλιναίρ, Ώντεν, Μακ Λης, Έλιοτ, κ.ά. Τιμήθηκε με το βραβείο της Ελληνικής Εταιρίας Μεταφραστών για τη μετάφραση του έργου του Christopher Marlowe, Δόκτωρ Φάουστους, Άγρα, Αθήνα 1990 και με το κρατικό βραβείο μετάφρασης για τη μετάφραση του έργου του P.B. Shelley, Οι Τσέντσι, Άγρα, Αθήνα 1993.

Ασχολήθηκε επίσης με την κριτική κινηματογράφου, δημοσιεύοντας κείμενά του σε περιοδικά της Θεσσαλονίκης, κυρίως στη Νέα Πορεία. Από το 1962 ως το 1966 διετέλεσε συχνά μέλος της κριτικής ή της οργανωτικής επιτροπής της Εβδομάδας Ελληνικού Κινηματογράφου.

Ανάμεσα στα ενδιαφέροντά του ήταν και η φωτογραφία. Φωτογράφισε εκτεταμένα, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο φωτογραφικό αρχείο. Δύο φωτογραφίες από την περίοδο της Κατοχής δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό Ο Φοιτητής, τχ. 2 (7/4/1945), σ. 5. Έκτοτε αναδημοσιεύθηκαν συχνά. Έλαβε επίσης μέρος σε φωτογραφικούς διαγωνισμούς κερδίζοντας βραβεία.

Ο Κύρου ασχολήθηκε ακόμη με το κολάζ, πραγματοποιώντας σχετική έκθεση μαζί με τον Μανόλη Αναγνωστάκη στη γκαλερί ΖΜ το 1972.

To 1969 παντρεύτηκε την Φιλιώ Αγγελίδου. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, την Ελένη (1970) και τον Γιώργο (1971).

Πέθανε στις 10 Απριλίου 2006.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Αλεξ. Αργυρίου (επιμ.), Η ελληνική ποίηση, ανθολογία, γραμματολογία, η πρώτη μεταπολεμική γενιά, Σοκόλης, Αθήνα 1982, σσ. 284-285.

Κλείτος Κύρου, Οπισθοδρομήσεις. Αναδρομή ζωής, Άγρα, Αθήνα 2001.

Yλικό του αρχείου.

Ο πολιτικός και δημοσιογράφος Μιχάλης Κύρκος γεννήθηκε το 1893 στο Σιδηροχώρι (Σαμάκοβο) της Ανατολικής Θράκης. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια σπούδασε στην Ανώτατη Εμπορική Σχολή (Neuchatel) της Ελβετίας από όπου αποφοίτησε το 1913. Το 1918 παντρεύτηκε την Ιωάννα Θαλασσινού και απέκτησε μαζί της τρεις γιους τον Κύρκο (Τάκη), τον Κώστα και τον Λεωνίδα.
Καθηγητής εμπορικών μαθημάτων και διευθυντής μέσων εμπορικών σχολών (1915-1923), ο Μ. Κύρκος άρχισε να πολιτεύεται από το 1923. Πληρεξούσιος (Κόμμα Φιλελευθέρων) στην Δ΄ Συντακτική Συνέλευση (1923-1925), βουλευτής Θεσσαλονίκης (Κόμμα Ενώσεως Φιλελευθέρων, 1926-1928) και Δράμας (Προοδευτικό Κόμμα Γ. Καφαντάρη, 1933-1935) εξελέγη επίσης πληρεξούσιος Θεσσαλονίκης στην Ε΄ Εθνική Συνέλευση (1935). Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το προσφυγικό ζήτημα και διετέλεσε Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας και Υγιεινής την περίοδο 1926-1928. Αποσχίστηκε από το Λαϊκό Κόμμα λόγω της διαφωνίας του στο πολιτειακό. Στη δικτατορία του Μεταξά εξορίστηκε για την αντιστασιακή του δράση (1938-1940). Ιδρυτής του Δημοκρατικού Ριζοσπαστικού Κόμματος προσχώρησε στον πολιτικό συνασπισμό του ΕΑΜ το 1945 και ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας Ελεύθερη Ελλάδα. Φυλακίστηκε στα χρόνια 1948-1949. Μετά την αποφυλάκισή του το 1951, έγινε διευθυντής της εφημερίδας Δημοκρατική και συμμετείχε στην ίδρυση της ΕΔΑ. Βουλευτής Θεσσαλονίκης της ΕΔΑ το 1951, μετά την ακύρωση της εκλογής των εξόριστων και φυλακισμένων, διαφώνησε και αποχώρησε από τον συνασπισμό της Αριστεράς το 1952. Στη συνέχεια προσχώρησε στην ΕΠΕΚ. Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ενώσεως δια την Διεθνήν Ύφεσιν και την Ειρήνη, συνεργάστηκε ξανά με την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης το 1958 και το 1961 και Αθηνών το 1963. Πέθανε στην Αθήνα το 1967.

Ο Λεωνίδας Κύρκος γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1924. Ήταν γιός του -επίσης πολιτικού- Μιχάλη Κύρκου που καταγόταν από το Σαµάκοβο της Θράκης και την Ιωάννας Θαλασσινού που καταγόταν από το Ηράκλειο Κρήτης. Τελείωσε το Γυµνάσιο στο Πειραµατικό Σχολείο του Πανεπιστηµίου Αθηνών και φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών αλλά λόγω των πολιτικών φρονηµάτων και των διώξεων που υπέστη δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Συµµετείχε στην Εθνική Αντίσταση µέσα από τις γραµµές της ΕΠΟΝ και το 1943 έγινε µέλος του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του εµφυλίου πολέµου συνελήφθη κατ’ επανάληψη, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από το έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Αποφυλακίστηκε το 1953. Το όνοµά του είναι άρρηκτα συνδεδεµένο µε την εφηµερίδα Η Αυγή, την οποία υπηρέτησε αρχικά ως συντάκτης –από το 1953-, για να οριστεί στην συνέχεια διευθυντής –την περίοδο 1959-1962– και αργότερα να γίνει εκδότης της την περίοδο 1962-1967.
Ηγετικό στέλεχος της Ενιαίας Δηµοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), διετέλεσε µέλος της Διοικούσας Επιτροπής, το 1957, και αργότερα της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Γραµµατείας της. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Ηρακλείου το 1961 και βουλευτής Αθηνών στις εκλογές του 1963 και του 1964.
Στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Αύγουστος 1961) εξελέγη µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του.
Την περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη ξανά και έµεινε έγκλειστος ως το Μάρτη του 1972. Με τη διάσπαση του ΚΚΕ –στη 12η ολοµέλεια του 1968– συντάχθηκε µε την ανανεωτική πτέρυγα και έκτοτε υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού. Μετά την αποφυλάκισή του δούλεψε στην παράνοµη οργάνωση του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Στην διάρκεια της µεταπολίτευσης εξελέγη βουλευτής µε την «Ενωµένη Αριστερά» το 1974, µε την «Συµµαχία» το 1977, καθώς και στις βουλευτικές εκλογές του 1985, ενώ στις ευρωεκλογές το 1981 και το 1984 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής – για να παραιτηθεί το 1985 υπέρ του Κώστα Φιλίνη. Διετέλεσε πρόεδρος του ΚΚΕ εσ. και αργότερα της Ελληνικής Αριστεράς (Ε.ΑΡ.). Πρωτοστάτησε στην δηµιουργία του Συνασπισµού της Αριστεράς και της Προόδου το 1989 και διετέλεσε γραµµατέας του ως το 1991. Στις εκλογές του Νοεµβρίου και του Ιουνίου του 1989 εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθηνών και στις εκλογές του Απριλίου του 1990 βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης. Το 1993 παραιτήθηκε από όλα τα κοµµατικά αξιώµατα. Ο Λεωνίδας Κύρκος το 1952 παντρεύτηκε τη γιατρό Καλλισθένη Σµπαρούνη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μιχάλη και τον Μίλτο.

Ο Βασίλειος Κύρης (Αθήνα 1899 – 1954) ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Σπούδασε στη Σχολή Δοκίμων και στην Ακαδημία Ναυτικού Πολέμου. Ανέβηκε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας: σημαιοφόρος (1920), ανθυποπλοίαρχος (1921), υποπλοίαρχος (1925), πλωτάρχης (1934), αντιπλοίαρχος (1938), πλοίαρχος (1943), υποναύαρχος (1949) και αποστρατεύτηκε με το βαθμό του αντιναυάρχου (1953). Το 1954 ανέλαβε διευθυντής ναυτιλιακών επιχειρήσεων στο Λονδίνο.
Υπηρέτησε στο θωρηκτό «Λήμνος» (1920), ήταν διοικητής του ναυτικού αγήματος Σάμου (1922), αρχηγός επιστασίας ηλεκτρισμού και τορπιλών στο καταδρομικό «Έλλη» (1924). Το 1926 αποφοίτησε από τη Γαλλική Σχολή Υποβρυχίων και έκανε πρακτική εκπαίδευση στην 1η μοίρα γαλλικών υποβρυχίων και το 1927-1930 ήταν μέλος της επιτροπής παραλαβής του υποβρύχιου «Νηρεύς» στη Χάβρη της Γαλλίας. Την περίοδο 1930-1936 υπηρέτησε ως κυβερνήτης σε υποβρύχια και στη Σχολή Υποβρυχίων. Το 1936 διορίστηκε εφεδρικός κυβερνήτης υποβρυχίων και αποχώρησε από το όπλο. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ήταν κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Ιέραξ» το οποίο και οδήγησε στην Αλεξάνδρεια μετά τη γερμανική επίθεση. Το 1942 ήταν κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Πίνδος» και παράλληλα διετέλεσε Αρχηγός Αποστολής Αντιτορπιλλικών Αγγλίας. Τότε έγινε κυβερνήτης του πρώτου πλοίου τύπου «Hunt» που δόθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό. Πήρε μέρος σε επιχειρήσεις στο Ιόνιο την Κρήτη, τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό Ωκεανό και στη Βόρειο Θάλασσα και σε αποστολές συνοδείας νηοπομπών. Το 1943 ανέλαβε προσωπάρχης του υπουργείου Ναυτικών και ένα τρίμηνο μετά διετέλεσε κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Κουντουριώτη». Συνέβαλε στην καταστολή του κινήματος της Μέσης Ανατολής (6-23 Απριλίου 1944) καθώς ήταν διοικητής της ομάδας κατάληψης των αντιτορπιλικών «Ιέραξ» και «Σαχτούρης». Μετά τα γεγονότα διετέλεσε προσωπάρχης και αρχηγός υποβρυχίων στη Μάλτα. Στα Δεκεμβριανά ήταν γενικός προσωπάρχης αρχηγός αμύνης υπουργείου Ναυτικών, και έλαβε μέρος στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο κέντρο της Αθήνας. Στη συνέχεια διετέλεσε ναυτικός ακόλουθος στις πρεσβείες του Παρισιού και του Λονδίνου (1947-1949) και πρόεδρος του δικαστηρίου εκδίκασης ναυτιλιακών υποθέσεων που εκκρεμούσαν μεταξύ αγγλικού και ελληνικού Δημοσίου και ελλήνων πλοιοκτητών. Ως υποναύαρχος διετέλεσε Αρχηγός Στόλου, Ναυστάθμου και αντιπρόσωπος του ΝΑΤΟ στην βρετανική κυβέρνηση. Ήταν μέλος του Ινστιτούτου Ναυτικών Μηχανικών Μ. Βρετανίας.
Ο Κύρης συνέγραψε μελέτες για τη διώρυγα του Σουέζ,, για τα τεχνικά θέματα των υποβρυχίων και εμπορικού ναυτικού, και τιμήθηκε με ελληνικά και ξένα παράσημα.
Παντρεύτηκε το 1942 την Ελένη Χατζηαποστόλου-Νικολαΐδη και απέκτησαν ένα παιδί.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: Who is Who, 1965 και το υλικό του αρχείου.]

Ο Τάσος Κόρφης (πραγματικό όνομα Τάσος Ρομποτής) γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1929. Ο παππούς και ο πατέρας του Γεράσιμος Ρομποτής ήταν μουσικοσυνθέτες. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στην Πάτρα, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε στα περιοδικά της πόλης Χαραυγή και στην συνέχεια Αυγή. Από το 1974 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως αξιωματικός του πολεμικού Ναυτικού, αργότερα δε κατέλαβε το αξίωμα του Αρχηγού του Στόλου. Ποιητής, πεζογράφος, ερευνητής και εκδότης, πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1994 στο Ναυτικό Νοσοκομείο.
Είκοσι τριών ετών ο Κόρφης εξέδωσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων, Ταξίδι χωρίς πολικό (1952). Η δεύτερη συλλογή των πεζογραφημάτων του Ένα έρημο σπίτι κυκλοφόρησε το 1973 και η τρίτη Πατρογνωσία, το 1984, και κέρδισε το β΄ κρατικό βραβείο διηγήματος. Το τελευταίο πεζογραφικό έργο του Κόρφη, Δελτίο συμβάντων, δημοσιεύθηκε το 1995, λίγους μήνες μετά τον θάνατό του.
Το ποιητικό του έργο αποτυπώθηκε στις συλλογές: Ημερολόγιο (1963), Ημερολόγιο 2 (1964), Ημερολόγιο 3 (1968), Εργόχειρα (1977), Ημερολόγιο (συγκεντρωτική έκδοση, 1983), Παυσίλυπα (1987), 153 graffiti (1992) και Εγκώμια (1993).
Μετέφρασε έργα των Έζρα Πάουντ, Κάρλος Ουίλλιαμς κ.ά. Συγκέντρωσε και εξέδωσε το έργο ποιητών του μεσοπολέμου, όπως του Μήτσου Παπανικολάου, του Αναστασίου Δρίβα, του Καίσαρος Εμμανουήλ (1981). Εξέδωσε τα βιβλία Ρώμος Φιλύρας: συμβολή στη ζωή και το έργο του (1974), Νίκος Καββαδίας: συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του (1985), Ναπολέων Λαπαθιώτης: συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του (1985) καθώς και έναν τόμο με τίτλο Ματιές σε ποιητές του μεσοπολέμου (1978). Δημοσίευσε επίσης το έργο Βιογραφία Στρατή Δούκα 1895-1936 (1988) και επιμελήθηκε την ημιτελή βιογραφία του Σπυρίδωνος Μ. Θεοτόκη: Τα νεανικά χρόνια του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1983).
Υπήρξε βασικός συνεργάτης των κερκυραϊκών περιοδικών Πρόσπερος και Πόρφυρας και από το 1962 συνεργάστηκε με το περιοδικό του Ντίνου Χριστιανόπουλου Διαγώνιος. Συνεργάστηκε επίσης με λογοτεχνικά περιοδικά της πρωτεύουσας, ενώ από το 1973 έγινε υπεύθυνος των εκδόσεων «Πρόσπερος» και του δίμηνου περιοδικού Ανακύκληση. Από το 1978 εξέδιδε την ετήσια ποιητική ανθολογία Φωνές (1979-1993) – τα τελευταία χρόνια με την συνεργασία του Ορέστη Αλεξάκη.

[Πηγές: Μνήμη Τάσου Κόρφη, στην ιστοσελίδα http://oasis.fortunecity.com/bondi/216/afieromata/korfis/korfis.html τελευταία επίσκεψη 6/10/2006· Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελλη-νικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 9]

Ο Μανώλης Κόρακας (Μυτιλήνη 1904 - Αθήνα 1985) ήταν δικηγόρος. Μέλος της Νεολαίας του ΣΕΚΕ, αρθρογράφος στην Φωνή του Λαού, στέλεχος της "Εργατικής Σοσιαλιστικής Ένωσης" και διευθυντής της εφηµερίδας Εργατική Σηµαία (1929-1931). Στη διάρκεια της κατοχής (1940-1944) ήταν υπεύθυνος διακίνησης και αρθρογράφος της παράνοµης εφηµερίδας Ελεύθερη Ζωή, όργανο του Κόµµατος Εργασίας. Μετά την απελευθέρωση συνεργάστηκε ως ανταποκριτής στην Αθήνα ξένων σοσιαλιστικών εφηµερίδων, ενώ στη δικτατορία (1967-1974) δηµοσίευσε πολλά αντιστασιακά κείµενα στο εξωτερικό µε διάφορα ψευδώνυµα.

Πολιτικό κόμμα που ίδρυσε το 1924 ο βενιζελικός Γεώργιος Καφαντάρης. Το 1928 μετονομάστηκε σε Προοδευτικό Κόμμα.