Ο Στέλιος Λύτρας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Στέλιου Πούλου) γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Απριλίου 1953. Σπούδασε στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών (1971-1976), έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο (1977), σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου στην Αθήνα (1986). Εργάστηκε ως διπλωματικός υπάλληλος στη Μορφωτική Υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών (1983-1993) και ως πρόξενος της Ελλάδας στη Βενετία (1991-1993). Παντρεύτηκε την Μαρία Καρακίτσιου το 1983. Πέθανε στις 25 Αυγούστου 1993.

Έργα του:

Ποίηση: Ελπήνωρ (1980), Σελίδες από το μυστικό ημερολόγιο του Τοξότη (1988), Θρίαμβος και αποθέωση της Μαρίας των Μεδίκων (1989). Συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιητικά (2000).

Θέατρο: Άσμα ασμάτων (1984, κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα), Οι θλιμμένες σιωπές του ποταμού Οκαβάνγκο (1989), Ο κήπος των χωρισμένων εραστών (1989), Δάφνη (1992), Ιουλιέτα των Μάκιντος (1994). Συγκεντρωτική έκδοση Τα θεατρικά, Αθήνα, 24 γράμματα, 2018.

Κινηματογραφικά σενάρια και ταινίες: Υρμίνη – ένα ποίημα για τον κινηματογράφο (1987), Αριάδνη (σενάριο ημιτελές).

Μεταφράσεις: έργα του André Pieyre de Mandiargués (1985-1990), Jean Cocteau, Αντιγόνη (1989), Henri Michaux, «Ένα πλήθος μέσα απ’ το σκοτάδι» (1991).

Έργα του έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά, στα ιταλικά, στα αγγλικά και στα γερμανικά.

[Πηγές βιογραφικού: Βιογραφικά στοιχεία στην έκδοση Στέλιος Λύτρας, Ιουλιέτα των Μάκιντος, Αθήνα-Γιάννενα, Δωδώνη, 2000 και υλικό του αρχείου]

Το Λύκειον των Ελληνίδων, σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ιδρύθηκε το 1911 από την Καλλιρρόη Σιγανού-Παρρέν, πρωτοπόρο του φεμινιστικού κινήματος και του εθελοντισμού στην Ελλάδα.
Προτάσσοντας στους καταστατικούς στόχους του την προάσπιση των δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών της γυναίκας αποτέλεσε πρωτοπόρο φορέα κοινωνικής δράσης, με δυναμική συμβολή στη χειραφέτηση των γυναικών και την παροχή ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση, στην υγεία και την εργασία. Παράλληλα, συνδέοντας εξαρχής τη δράση του με τη διατήρηση και την ανάδειξη των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων ως μέρος της εθνικής κληρονομιάς, το Λύκειον των Ελληνίδων αναδείχθηκε σε πρότυπο σωματείο με καθοριστική συνεισφορά στην περαιτέρω πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας.
Το έργο του στηρίζεται πάντα στην εθελοντική προσφορά των μελών του, που αποτελεί και την κινητήρια δύναμή του, και στις ευγενικές χορηγίες φυσικών προσώπων και εταιρειών.
Από το 1935 το σωματείο στεγάζεται σε ιδιόκτητο κτήριο, επί της οδού Δημοκρίτου, αριθμός 14, στο σημερινό ευρέως γνωστό ως "κεντρικό κτήριο" του Λυκείου των Ελληνίδων.
Σήμερα το ΛτΕ "ηγείται" ενός δικτύου που περιλαμβάνει 55 Παραρτήματα στην Ελλάδα και 14 Γραφεία στο εξωτερικό, όπου υπάρχει ελληνισμός της διασποράς, που διαπνέονται από τις ίδιες αρχές και αξίες και εργάζονται για τους ίδιους σκοπούς.
Το Λύκειον των Ελληνίδων έχει βραβευθεί δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ το 2012 πιστοποιήθηκε ως συμβουλευτικός οργανισμός της Διακυβερνητικής Επιτροπής της UNESCO για την Προστασία της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Με αφετηρία και σκοπό τη μελέτη, διατήρηση και ενδυνάμωση των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων, καθώς και την ισότητα των φύλων, η αποστολή του Λυκείου των Ελληνίδων παραμένει στα βασικά σημεία της αναλλοίωτη μέχρι σήμερα.
Το ΛτΕ αναλαμβάνει όλο και συχνότερα, όλο και επισημότερα, να εκπροσωπήσει την Ελλάδα, τον πολιτισμό της και την ιστορία της ενώπιον ημετέρων και ξένων μέσα από την οργάνωση μουσικοχορευτικών παραστάσεων, εκθέσεων και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Παράλληλα, μέσα από εκπαιδευτικές δράσεις, διαλέξεις, συνέδρια, σεμινάρια και εκδόσεις επιδιώκει την προβολή του πολύτιμου υλικού που έχει κατά καιρούς συλλέξει και μελετήσει.
Συγχρόνως το Λύκειον των Ελληνίδων υπηρετεί την προσπάθεια για την επίτευξη της Ισότητας των Φύλων και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του παιδιού οργανώνοντας ενημερωτικές εκδηλώσεις και Ημερίδες.

Το εκπαιδευτήριο «Κοραής» ιδρύθηκε το 1905 από τον Ιωάννη Περδικάρη, διαπρεπή φιλόλογο και παιδαγωγό με μακρά διδακτική πείρα. Έκλεισε το 1998

Το Λύκειο Θηλέων λειτούργησε από το σχολικό έτος 1976/1977 έως το σχ. έτος 1978/1979.

Πρόκριτος της Πελοποννήσου, φιλικός και πολιτικός έλαβε ενεργή δράση στην Επανάσταση σχηματίζοντας δικό του στρατιωτικό σώμα και συμμετέχοντας σε επιχειρήσεις. Ενεργή δράση είχε και στα πολιτικά πράγματα καθ’ όλη τη διάρκεια του Αγώνα. Συμμετείχε και στο κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 αναλαμβάνοντας αργότερα και το υπουργείο των στρατιωτικών. Ενώ λέγεται ότι αυτοκτόνησε πάμφτωχος το 1846.

Συνταγματάρχης ε.α. , ιστορικός συγγραφέας. Αρθρογραφούσε επί σειρά ετών στην εφημερίδα της Κοζάνης "Δυτική Μακεδονία".

Η εταιρεία γενικού εμπορίου των αδελφών Ν. και Π. Λυριτζή είχε έδρα το Αίγιο και διακινούσε κυρίως στην Πελοπόννησο προϊόντα εισαγωγής και ελληνικής κατασκευής (τρόφιμα, φυσίγγια, πρόκες, τσατσάρες, βουλοκέρι, κινίνη κ.ο.κ.)

Φιλόλογος και κατά καιρούς θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου ήταν διορισμένος ο πατέρας του Παρασκευάς (επίσης φιλόλογος). Δυο απ’ τα πρώτα του έργα («Ένας άνθρωπος με πολλή φωτογένεια» και «Ο κ. Καθηγητής») παίχτηκαν το 1959 στη σκηνή του Γαλλικού Ινστιτούτου. Έγινε καθηγητής στην Εκκλησιαστική Σχολή Λαμίας και αργότερα στη Σχολή Μωραΐτη. Το 1993 ανέβηκε το έργο του «Το ρολόι» με σκηνοθέτη το Δ. Ποταμίτη.

Η Μαργαρίτα Λυμπεράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919 και ανατράφηκε από τον παππού της, τον εκδότη Γ. Φέξη. Σε μικρή ηλικία έμαθε γαλλικά και ασχολήθηκε με την ζωγραφική. Απόφοιτος του Αρσακείου, σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών, από όπου έλαβε το πτυχίο της το 1943. Παντρεύτηκε τον Γ. Καραπάνο με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την Μαργαρίτα Καραπάνου. Το πρώτο της μυθιστόρημα, Τα δέντρα, εκδόθηκε το 1945 και ακολούθησαν τα Ψάθινα καπέλα (1946), οπότε, διαζευγμένη, εγκαταστάθηκε με την κόρη της στο Παρίσι. Το 1950 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Ο άλλος Αλέξανδρος και το 1976 το Μυστήριο. Από το 1952 ασχολήθηκε με την συγγραφή θεατρικών έργων και σεναρίων καθώς και με τη μετάφραση έργων δικών της και άλλων. Το 1975 αρθρογράφησε στην εφημερίδα Τα Νέα. Πέθανε στην Αθήνα τον Μάιο του 2001.

Πηγή: Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, «Μαργαρίτα Λυμπεράκη. Παρουσίαση-ανθολόγηση», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67, τομ. Ε΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988, σσ. 130-177.

Αρκετά μέλη της οικογένειας Λυκούργου-Λογοθέτη ξεχώρισαν με τη δράση τους σε καθοριστικά γεγονότα του 19ου και 20ου αιώνα (την Ελληνική Επανάσταση, την ανάδυση του Πανσλαβισμού, το Σταφιδικό Ζήτημα και τον Διχασμό) ή το επιστημονικό τους έργο.

Το οικογενειακό δέντρο των οικογενειών Λυκούργου Λογοθέτη και Σακελλαρίου διακλαδώνεται όταν ο Μιχαήλ Γ. Σακελλαρίου (1846-1919), διδάκτορας νομικής και δημοσιογράφος, παντρεύεται την ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, Μαρία.

Αρχιεπίσκοπος Σύρου, Τήνου και Μήλου

Γιος του Γεωργίου Λογοθέτη Λυκούργου (1772-1850), ο Αλέξανδρος Λυκούργος διετέλεσε καθηγητής Θεολογίας του Οθωνείου Πανεπιστημίου και Αρχιεπίσκοπος Σύρου και Τήνου. Υπήρξε επίσης ένας από τους πρωτεργάτες της διευθέτησης του Βουλγαρικού Σχίσματος, πολέμιος του Πανσλαβισμού και υπέρμαχος της προσέγγισης της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας με την Αγγλικανική.

Έλληνας αγωνιστής του 1821 και πολιτικός.
Πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της σαμιακής επανάστασης του 1821.

Ο Στυλιανός Λυκούδης, γιος του Εμμανουήλ και της Δήμητρας γεννήθηκε στην Ερμούπολη το 1878. Φοίτησε σε σχολεία της Ερμούπολης και της Αθήνας και σε ηλικία 13 χρόνων μπήκε στη Ναυτική Σχολή Δοκίμων, της οποίας αργότερα υπήρξε καθηγητής. Υποπλοίαρχος το 1910 προβιβάστηκε σε πλωτάρχη το 1914, σε πλοίαρχο το 1920 και αποστρατεύθηκε με το βαθμό του αντιναυάρχου. Το 1911 τοποθετήθηκε στη Διεύθυνση Φάρων του υπουργείου Ναυτικών και τέσσερα χρόνια αργότερα έγινε μόνιμος διευθυντής της. Διακρίθηκε για την πρόταση φωτισμού του Ελλήσποντου, της Προποντίδας και του Βοσπόρου από τη Διεθνή Επιτροπή των Στενών καθώς και για τη συμβολή του στη βελτίωση του φαρικού δικτύου της Ελλάδας.
Το 1939 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή ιστορικών μελετών γύρω από θέματα γλωσσολογίας και ναυτικής ορολογίας ενώ παράλληλα φρόντισε για την προβολή του έργου του πατέρα του.
Ο Στυλιανός παντρεύτηκε το 1903 την Αγγελική Κ.Λουγγή και απέκτησε μαζί της μία κόρη, την Μπέλλα.
Πέθανε στην Αθήνα το 1958.

Ο Πέτρος Λυκούδης γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1843. Ήταν γιος του Στυλιανού Π. Λυκούδη από την Κέρκυρα και της Μαρίας Εμμ. Κυδωνάκη-Καλλέργη από την Κρήτη. Η ιστορία της οικογένειας Λυκούδη ανέρχεται στα βυζαντινά χρόνια. Απόγονοι της οικογένειας εγκαταστάθηκαν τον 17ο αιώνα στην Κεφαλλονιά και Ζάκυνθο, ενώ κλάδος της οικογένειας Ζακύνθου μετοίκησε στην Κέρκυρα και στη Βενετία.
Ο Πέτρος εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων το 1859 και καταταγόμενος στο σώμα του Μηχανικού το 1865 υπηρέτησε στις Διευθύνσεις Ναυπλίου και Κερκύρας. Το 1869 στάλθηκε στη Γαλλία για εκπαίδευση (σύνταγμα Μηχανικού στο Metz) και για παρακολούθηση μαθημάτων στην Ecole des Ponts et Chaussιes στο Παρίσι, όπου και βρέθηκε στην κήρυξη του γαλλοπρωσικού πολέμου. Αυτόπτης μάρτυρας της πολιορκίας του Παρισιού, την περιγράφει ζωντανά στις επιστολές προς τον πατέρα του (βλ. Φακ.1.2). Το φθινόπωρο του 1870 επέστρεψε στην Ελλάδα και του ανατέθηκε η εκτέλεση έργων οδοποιΐας κυρίως στην Αιτωλοακαρνανία, ενώ το 1875 διορίστηκε καθηγητής Οχυρωματικής στη Σχολή Ευελπίδων. Συμμετείχε στην προέλαση του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλία τον Ιανουάριο του 1878, ενώ ένα χρόνο αργότερα έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν στην Πρέβεζα και στην Κωνσταντινούπολη για τις εδαφικές παραχωρήσεις της Τουρκίας προς την Ελλάδα. Το 1880 στάλθηκε από τον Χαρίλαο Τρικούπη στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου, ως στρατιωτικός σύμβουλος της ελληνικής αντιπροσωπείας. Το 1881 ο Πέτρος Λυκούδης ήταν μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τη χάραξη των νέων συνόρων και εργάστηκε με τον άγγλο συνταγματάρχη Ardag για τη σύνταξη του χάρτη της νέας οροθετικής γραμμής.
Στο διάστημα 1885-89 ασχολήθηκε με τη μελέτη της μόνιμης οχύρωσης της Αθήνας, του Πειραιά και του Ναυστάθμου, θέμα που τον είχε ήδη απασχολήσει από το 1878. Τον Απρίλιο του 1897 βρέθηκε στη θέση του επιτελάρχη στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, αναπληρώνοντας τον Α. Μαγγίνα, ενώ δύο χρόνια αργότερα απορρίπτοντας την πρόταση να αναλάβει επίσημα τη θέση, ζήτησε να τεθεί σε διαθεσιμότητα. Το 1906, ύστερα από αίτησή του, αποστρατεύθηκε με το βαθμό του υποστρατήγου.
Ο Πέτρος Λυκούδης υπήρξε ο εφευρέτης ενός νέου συστήματος λειτουργίας του πυροβόλου όπλου, το λυόμενο πυροβόλο “κατά οριζοντίαν κατεύθυνσιν άνευ λύσεως της συνεχείας των αυλάκων”. Το σύστημά του βραβεύθηκε και αναγνωρίστηκε διεθνώς, ωστόσο η ηθική αμοιβή και η αναγνώριση της εφεύρεσής του από το ελληνικό κράτος άργησε τόσο, ώστε να τιμηθεί μόνον μετά θάνατον, το 1924, με το μετάλλιο στρατιωτικής αξίας 1ης τάξεως.
Πέθανε στις 31 Μαρτίου του 1913 στην Αθήνα μετά από πενταετή ταλαιπωρία που προήλθε από εγκεφαλική συμφόρηση και κηδεύθηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, χωρίς στρατιωτική στολή και τιμές.

Ο Εμμανουήλ Λυκούδης, αδελφός του Πέτρου, γεννήθηκε και αυτός στο Ναύπλιο το 1849. Πήγε σχολείο στην Χαλκίδα και στον Πειραιά και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, από όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1872. Το 1875 εισήλθε στο δικαστικό σώμα υπηρετώντας στην Ερμούπολη, στην Άμφισσα και, από το 1888, στο Εφετείο Αθηνών. Διετέλεσε νομικός σύμβουλος του κράτους (1896-1905) και της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος μέχρι το θανατό του. Το διάστημα 1905-1917 δικηγορούσε διατηρώντας δικηγορικό γραφείο με τον Τηλέμαχο Κοντό.
Παρακολουθούσε από κοντά την κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα αρθρογραφώντας συχνά σε εφημερίδες και περιοδικά και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με θέματα εκλογικά, συμβάλλοντας το 1890, ύστερα από πρόταση του Χ.Τρικούπη, στην εκπόνηση του σερβικού εκλογικού συστήματος με βάση την ελληνική εκλογική νομοθεσία.
Εκτός από νομομαθής ο Λυκούδης ήταν και λογοτέχνης-πεζογράφος. Η λογοτεχνική του παραγωγή, πλούσια σε διηγήματα, αναμνήσεις, ταξιδιωτικές εντυπώσεις κ.ά. συγκεντρώθηκε συστηματικά και εκδόθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Το 1923 του απενεμήθη το Εθνικόν Αριστείον των Γραμμάτων για το λογοτεχνικό του έργο.
Παντρεύτηκε την Δήμητρα Γ.Μπλατσή (1862-1922) με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: τον Στυλιανό και την Μαρία (σύζυγο Αθ.Μιαούλη).
Ο Εμμανουήλ Λυκούδης πέθανε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου 1925.

Γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Λυκουρέζου, νομικού και υπουργού. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, την Ιένα και τη Λειψία και ανέλαβε το δικηγορικό γραφείο του πατέρα του. Ασχολήθηκε με την πολιτική από νωρίς (εκλογές 1932), πολιτευόμενος τόσο με τον Καφαντάρη όσο και με τον Μεταξά, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής. Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την οργάνωση Ένωσις-Πατρίς. Μετά την απελευθέρωση, εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας στις εκλογές του Μαρτίου 1946. Επανεξελέγη στις εκλογές του 1951 και του 1952 και ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών στην κυβέρνηση Παπάγου (1952-1954). Επίσης στην ίδια κυβέρνηση διετέλεσε προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης και υπουργός παρά τη Προεδρία της Κυβερνήσεως. Στις εκλογές του 1961 εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας με την Ένωση Κέντρου. Απεβίωσε στο Μιλάνο το 1968. Ήταν παντρεμένος και γιος του είναι ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βικιπαίδεια, λήμμα: Παυσανίας Λυκουρέζος]

Ναυτική οικογένεια από την Κεφαλονιά.

Ο Νικόλαος-Ιωάννης Ερμ. Λούντζης, πρωτότοκος γιος του Ερμάννου, σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και νομικά στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Μετά την επιστροφή του στη Ζάκυνθο ασχολήθηκε με την πολιτική. Συμμετείχε στη συντακτική επιτροπή της τοπικής εφημερίδας "Η 10η Οκτωβρίου *1862-63)" και αναδείχθηκε βουλευτής του νησιού (1872-79) με το κόμμα του Κωνσταντίνου Λομβάρδου.

Ο Νίκος (Νίκιας) Αλεξ. Λούντζης είναι νομικός με μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Παράλληλα με το δίκαιο ασχολείται με την Επτανησιακή ιστορία και τέχνη, έχοντας δημοσιεύσει ποιήματα, μελέτες, δοκίμια, μεταφράσεις, κλπ.

Ο Ερμάννος Αναστ. Λούντζης υπήρξε πνευματική, πολιτική και κοινωνική φυσιογνωμία του ελληνικού 19ου αι. Σπούδασε στην Ιταλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία νομικά και φιλοσοφία, εκλέχθηκε βουλευτής του Ριζοσπαστικού κόμματος στη Ζάκυνθο και έγραψε λογοτεχνικά έργα, φιλοσοφικά δοκίμια, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, λόγους αλλά κυρίως τα αξιόλογα ιστορικά του έργα για τα Ιόνια Νησιά που αναφέρονται στην Ενετοκρατία, την Α' Γαλλοκρατία και την Επτάνησο Πολιτεία, τα οποία τον καθιέρωσαν ως τον σημαντικότερο ιστοριογράφο των Επτανήσων.

Ο Αναστάσιος Ερμ. Λούντζης σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και ασχολήθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του με την πολιτική. Εκλέχθηκε βουλευτής Ζακύνθου σε 4 βουλευτικές περιόδους (1879-1890), δήμαρχος Ζακυνθίων την περίοδο 1891-95 ενώ στα 1910-11 υποστήριξε τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Έγραψε και δημοσίευσε ποιήματα, φιλολογικές μελέτες και αρκετούς λόγους, κυρίως πολιτικούς-πανηγυρικούς.

Ο Αλέξανδρος Αναστ. Λούντζης, στερνοπαίδι του Αναστάσιου, σπούδασε γεωπόνος στη Γαλλία. Έζησε κυρίως στη Ζάκυνθο (Σαρακίνα), ασχολούμενος με την οικογενειακή κτηματική περιουσία και τη γεωπονία.

Η Αλεξάνδρα Αναστ. Λούντζη, σύζυγος Φίλιππου Καρρέρ (1896-1972), η μεγαλύτερη κόρη του Αναστάσιου Ερμ. Λούντζη, με περιορισμένες σπουδές, ανέπτυξε σημαντική φιλανθρωπική δράση. Σε αυτή οφείλεται επίσης μια προσπάθεια τακτοποίησης του οικογενειακού αρχείου.

Ο Θεμιστοκλής Λούλης, υιός του Αλκιβιάδη, ήταν πολιτικός μηχανικός, αντιστασιακός και πολιτικός, βουλευτής Ιωαννίνων και ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Καταγόταν από την ιστορική οικογένεια Λούλη. Ο Θεμιστοκλής υπήρξε επιμελητής στο ΕΜΠ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, τόσο κατά την περίοδο της Κατοχής όσο και στη διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου. Εξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων με το ΠΑΣΟΚ, στις εκλογές του 1981 και επανεξελέγη το 1985.

Ο Αλκιβιάδης Λούλης ήταν βιομήχανος και πολιτικός. Καταγόταν από την Ήπειρο, ήταν γιος του Θεμιστοκλή Λούλη και αδερφός του Γεώργιου Λούλη. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ιωαννίνων με το Κόμμα Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1926 και επανεξελέγη σε αυτές του 1928, 1932, 1933 και 1936. Υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, πρόεδρος της Εθνικής Αλληλεγγύη του ΕΑΜ και γενικός διοικητής Ηπείρου στην κυβέρνηση του Βουνού. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας εξορίστηκε σε διάφορα μέρη.

Ο Ανδρέας Λουριώτης (Ιωάννινα 1789 – Αθήνα 1854) ήταν αγωνιστής του 1821 και πολιτικός. Έλαβε στοιχειώδη μόρφωση στα Ιωάννινα και συνέχισε με σπουδές οικονομικών και πολιτικών επιστημών στη Γερμανία και στη Γαλλία. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και, με την κήρυξη της Επανάστασης, επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τον Αγώνα. Επειδή διακρίθηκε για τις γνώσεις και τη φιλομάθειά του, εστάλη μαζί με τον Ιωάννη Ορλάνδο και Ιωάννη Ζαίμη στο Λονδίνο, το 1822, με σκοπό τη σύναψη δανείου για τις ανάγκες του Αγώνα γραμματέας ήταν ο μετέπειτα αποκληθείς "εθνικός δικαστής"Αναστάσιος Πολυζωίδης. Διετέλεσε μεσολαβητής για την αποδοχή του ελληνικού στέμματος από τον Λεοπόλδο πρίγκιπα της Σαξονίας-Κόμπουρκ & Γκότα. Διευκόλυνε την κάθοδο πολλών φιλελλήνων στην Ελλάδα, μεταξύ των οποίων ήταν ο λόρδος Βύρων και ο Σανταρόζα. Πολιτικός, στενός φίλος και συνεργάτης του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου.Παντρεύτηκε τη Λουκία Κομνηνού και απέκτησε έναν γιο (Θεόδωρος) που απεβίωσε νέος άνευ κατιόντων. Κατιόντες της οικογένειας Λουριώτη υπάρχουν μόνον εκ της αδελφής του Ελένης.

Οικογένεια των Ιωαννίνων, ο Επαμεινώνδας Ν. Λουριώτης (1817-1887) ήταν νομικός και πολιτικός. Διετέλεσε βασιλικός επίτροπος στην Άρτα, νομάρχης Κέρκυρας και γενικός διευθυντής ταχυδρομείων-τηλεγραφείων. Το 1886 συμμετείχε στην κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη ως υπουργός Εξωτερικών. Ο υιός του Νικόλαος Ε. Λουριώτης (;-1932) σπούδασε επίσης νομικά. Αρχικά διετέλεσε γραμματέας στα ελληνικά προξενεία του Λονδίνου και της Φιλιππούπολης (1882-1886) και στη συνέχεια νομάρχης σε διάφορα μέρη της Ελλάδας (1887-1922). Το 1891 παντρεύτηκε την Ελίζα Δάλλα (;-1944), με την οποία απέκτησε τρεις κόρες: την Υπατία, την Ασπασία-Ελισσάβετ (Λίλη) και τη Μαρία-Χριστίνα.