Η Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας ιδρύθηκε το 1836 από μια ομάδα δεκατεσσάρων νέων αστών. Πρότυπό της υπήρξε η ομώνυμη Εταιρεία της Γενεύης (Societé de Lecture de Genève). Σύμφωνα με το τελευταίο καταστατικό, σκοπός της Εταιρίας είναι η έρευνα και η μελέτη κάθε ζητήματος που προάγει και αναδεικνύει τον πνευματικό πολιτισμό της Κέρκυρας και της Επτανήσου. Ειδικότεροι σκοποί είναι η συλλογή, διαφύλαξη και προβολή παντός ιστορικού, λαογραφικού, αρχαιολογικού, γλωσσολογικού και καλλιτεχνικού υλικού, που αφορούν στον πολιτισμό και την πνευματική δράση στον Ιόνιο χώρο και την Αδριατική, καθώς και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και η υποβοήθηση εκπολιτιστικών προσπαθειών τοπικών και περιφερειακών φορέων. Πηγή: http://www.anagnostiki-etairia-kerkyras.eu/index.asp?PageID=2 [Τελευταία επίσκεψη: 5/6/2020].

Το Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα είναι το παλαιότερο Ίδρυμα που παραμένει σε λειτουργία και το τρίτο που ιδρύθηκε μετά την επανασύσταση του ελληνικού κράτους, με βασιλικό διάταγμα που υπέγραψε ο Όθωνας στις 29 Αυγούστου 1853. Το όραμα του διαθέτη εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Χατζηκώνστα υλοποίησε ο Ιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και πρώτος πρόεδρος του Ιδρύματος (1853-1869) Γεώργιος Σταύρος, όπου μαζί με τους εκτελεστές της διαθήκης ανήγειραν «εντός του Δήμου της πόλεως των Αθηνών ένα ορφανοτροφικό κατάστημα στο όνομα του Γεωργίου και της Αικατερίνης Χατζηκώνστα». Το Ίδρυμα Χατζηκώνστα ξεκίνησε την λειτουργία του ως ορφανοτροφείο αρρένων με έδρα το κτίριο της οδού Πειραιώς 68, όπου σήμερα σώζεται μόνο το παρεκκλήσι του Αγ. Γεωργίου, έργο του Ε. Τσίλερ. Το 1940 επιτάχθηκε και λειτούργησε ως στρατόπεδο χωροφυλακής, στη συνέχεια έγινε στρατόπεδο της ιταλικής φρουράς της Αθήνας και φυλακές, ώσπου στη διάρκεια των Δεκεμβριανών το κτίριο ανατινάχθηκε. Το Ίδρυμα Χατζηκώνστα ωστόσο συνέχισε την λειτουργία του όσον αφορά την παιδική προστασία από το 1871 στις εγκαταστάσεις του Χαλανδρίου, όπου και συνεχίζει μέχρι σήμερα να προσφέρει έργο σε παιδιά άπορων οικογενειών. Πηγή Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα. http://xatzikonsta.gr/?p=58 [τελευταία επίσκεεψη: 9/6/2020].

Αντιστασιακή φιλοβασιλική και αντιεαμική οργάνωση που έδρασε το 1943 στην Πελοπόννησο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82_(%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7) [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Περιοδικό που εξέδιδε η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής. Ο τίτλος είναι τα αρχικά των συμμάχων: Αγγλία, Ελλάς, Ρωσία, Αμερική.

Ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου είναι Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πολιτικός, βουλευτής και πρώην πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (8 Φεβρουαρίου 2004 – 18 Μαρτίου 2012), ενώ διετέλεσε και 11ος πρωθυπουργός της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας (6 Οκτωβρίου 2009 – 11 Νοεμβρίου 2011), μετά τη νίκη του κόμματος στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009.

Γεννήθηκε το 1952 στο Σαιντ Πωλ (St. Paul) της Μινεσότα των Ηνωμένων Πολιτειών (ΗΠΑ). Την περίοδο εκείνη ο πατέρας του, ο μετέπειτα πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, κατείχε πανεπιστημιακή έδρα στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα (University of Minnesota). Μητέρα του είναι η Μαργαρίτα Τσαντ, από το Έλμχερστ (Elmhurst) του Ιλινόι των ΗΠΑ. Είναι επίσης εγγονός του πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Γενέτειρα της πολιτικής οικογένειας Παπανδρέου είναι το Καλέντζι της Αχαΐας.

Σπούδασε κοινωνιολογία στο Amherst College στη Μασσαχουσέττη των ΗΠΑ, την περίοδο 1970-1975, πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην κοινωνιολογία της ανάπτυξης στο London School of Economics, Ηνωμένο Βασίλειο (1975-1977). Έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Στοκχόλμη και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Κέντρο Διεθνών Σχέσεων στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Harvard. Έχει εργαστεί στις Η.Π.Α., στη Σουηδία και στον Καναδά. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και σουηδικά.

Ο Γεώργιος Δρυς είναι Έλληνας πολιτικός και φυσικός. Γεννήθηκε το 1944 στην Κέρκυρα. Σπούδασε Φυσική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του με μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Υπήρξε: Δημοτικός Σύμβουλος στην Κέρκυρα, Ο πρώτος γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Κέρκυρας, Υπεύθυνος Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, Πρόεδρος της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Κέρκυρας (1982), Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Συνομοσπονδία Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών (ΠΑΣΕΓΕΣ) (1993), Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Γεωργίας, Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ (1990-), Βουλευτής Κέρκυρας με το ΠΑΣΟΚ (1989-), Υφυπουργός Οικονομικών (1996-2001), Υπουργός Γεωργίας (2001-2004).

Ο Ιωάννης Μ. Βαρβιτσιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933. Σπούδασε Νομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Φράιμπουργκ της Γερμανίας και ειδικεύτηκε στο Δίκαιο των εταιρειών. Το 1960 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1961 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής. Έκτοτε επανεξελέγη σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις (1963, 1964 με την ΕΡΕ και 1974, 1977, 1981, 1985, Ιούνιο 1989, Οκτώβριο 1989, 1990, 1993, 1996, 2000 με τη Νέα Δημοκρατία). Κατά το χρονικό διάστημα 1961-1967 διετέλεσε γραμματέας προεδρείου και κοσμήτωρ της Βουλής, γραμματέας της Επιτροπής Αναθεωρήσεως του Συντάγματος, μόνιμο μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Συνδέσεως Ελλάδας - ΕΟΚ. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθη και φυλακίστηκε. Από το 1974 έως σήμερα χρημάτισε υφυπουργός Εσωτερικών, υφυπουργός Εξωτερικών, υπουργός Εμπορίου (δύο φορές), υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, υπουργός Εθνικής Άμυνας (δύο φορές), υπουργός Δικαιοσύνης. Σημαντικός σταθμός στην καριέρα του υπήρξε η θητεία του ως αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (1985-1996), ενώ έχει διατελέσει κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, γενικός γραμματέας της Κοινοβουλευτικής ομάδας και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Από τον Ιανουάριο του 1998 είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου "Κωνσταντίνος Καραμανλής". Στις εκλογές της 13ης Ιουνίου 2004 εξελέγη ευρωβουλευτής και είναι επικεφαλής της ομάδας των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Έχει τιμηθεί με το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος, καθώς και με άλλα ανώτερα παράσημα διαφόρων κρατών, και έχει γράψει πολλές νομικές και πολιτικές μελέτες.

Ο Σταύρος Ελ. Καλογιάννης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1961. Αποφοίτησε από τη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων, σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Πολυτεχνείο Πατρών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Λωζάννης (ΕΡFL) και στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Louvain-la-Neuve (UCL).
Εργάσθηκε στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ως σύμβουλος μηχανικός και ως μελετητής έργων υποδομής και προστασίας του περιβάλλοντος.
Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος της πόλεως των Ιωαννίνων.
Εκλέγεται Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στο Νομό Ιωαννίνων από το 2000.
Επί πεντέμισι χρόνια (Μάρτιος 2004 - Οκτώβριος 2009) διετέλεσε υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ, αρμόδιος για θέματα Χωροταξίας και Περιβάλλοντος. Εκπροσώπησε τη χώρα μας σε πενήντα διεθνή Συμβούλια Υπουργών Περιβάλλοντος (Ε.Ε, ΟΗΕ, ΟΟΣΑ, κ.α.).
Το 2007 ορίστηκε από τον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή εθνικός εκπρόσωπος για την Στρατηγική για την Αειφόρο Ανάπτυξη.
Από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι τον Ιούνιο του 2013 διετέλεσε αναπληρωτής Υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στην τρικομματική Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.
Γνωρίζει γαλλικά και αγγλικά.
Συνέταξε και κατέθεσε στη Βουλή, τον Ιανουάριο του 2012, πρόταση νόμου «για την προστασία και αειφόρο χρήση του εδάφους».
Έχει εκδώσει τα βιβλία:

1. «Από το Ορεινό Έδρανο – Εισηγήσεις και Προτάσεις κατά την διάρκεια της Κοινοβουλευτικής μου θητείας», Εκδόσεις Συνέργια, 2001
2. «Β’ και Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης : Μύθοι και Πραγματικότητα», 2001.
3. «Πρόταση για την αναθεώρηση του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και την κατανομή των Αποθεματικών Επίδοσης και Προγραμματισμού», Εκδόσεις Συνέργια, 2003.
4. «Γενετικώς Τροποποιημένοι Οργανισμοί: Φυσική Επιλογή και Ανθρώπινη Παρέμβαση», Εκδόσεις Κριτική, 2009.
5. «Διεθνείς αντιπαραθέσεις και συγκλίσεις για το Περιβάλλον και την Κλιματική Αλλαγή. Οι θέσεις της Ελλάδας την πενταετία 2004-2009», Εκδόσεις Ι. Σιδέρη, 2011.
6. «Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού Περιφέρειας Ηπείρου – Με γνώμονα την αειφορία», Εκδόσεις ΤΕΕ, 2012.
   • Έχει μεταφράσει στα Ελληνικά το βιβλίο του ΟΟΣΑ με τίτλο “Mieux comprendre nos villes. Le rôle des indicateurs urbains”.

Η Φωτεινή Σκοπούλη, καθηγήτρια Παθολογίας - Ανοσολογίας στο Τμήμα Διατροφής και Διαιτολογίας, του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου, αποφοίτησε το 1981 από την Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ. και το 1985 απέκτησε την ειδικότητα της Παθολογίας από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής του Χαροκόπειου και αναπληρώτρια πρόεδρος της Επιτροπής Ερευνών και Εκπαίδευσης του ίδιου πανεπιστημίου. Διευθύνει την Γ' Κλινική Παθολογίας και Κλινικής Ανοσολογίας και το Εργαστήριο Ανοσολογίας της Ευρωκλινικής Αθηνών.

Το 2012, προερχόμενη από τη ΔΗΜΑΡ, επιτέλεσε υφυπουργός Υγείας με υπουργό τον Ανδρέα Λυκουρέντζο και αναπληρωτή του τον Μάριο Σαλμά.

Το «Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας Αιτούντων Άσυλο Αλλοδαπών Λαυρίου» ιδρύθηκε το 1949. Πρόκειται για το πρώτο επίσημο Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων του Ελληνικού Κράτους, σκοπός του οποίου ήταν η φιλοξενία και η παροχή βοήθειας σε πρόσφυγες που ζητούν άσυλο στη χώρα.

Από το 1969 δραστηριοποιούταν στον χώρο ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και από το 2003 το κέντρο λειτουργούσε υπό την πλήρη ευθύνη του.

Οι πρόσφυγες ήταν κυρίως από Συρία, Ιράκ, Ιράν, Τουρκία, Κουρδικής καταγωγής και από το Αφγανιστάν.

Τον Σεπτέμβριο του 2016 το Κέντρο υπάγεται στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και τον Μάρτιο του 2017, σύμφωνα με απόφαση του Υπουργείου, δεν συμπεριλαμβάνεται στις μόνιμες δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών.

Στις 31 Ιουλίου 2017, ο Ερυθρός Σταυρός αποχωρεί λόγω έλλειψης κονδυλίων.

Το Κέντρο λειτουργεί πλέον αυτό-οργανωμένα, υπό την ευθύνη των προσφύγων Κούρδων πολιτικών προσφύγων.

Η εταιρεία με την επωνυμία «Καπνοβιομηχανία και Τράπεζα Β. Καραβασίλη» ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 1924. Κατά τη σύστασή της ο Β. Καραβασίλης εισέφερε στην εταιρεία την καπνοβιομηχανική και τραπεζική του επιχείρηση που διατηρούσε μέχρι τότε στον Πύργο. Η έδρα της εταιρείας ήταν στην Αθήνα, στην οδό Πανεπιστημίου 71, και είχε δύο εργοστάσια, ένα στον Πύργο και ένα στη Θεσσαλονίκη. Σκοπός της εταιρείας ήταν η βιομηχανική κατεργασία του καπνού και τραπεζικές εργασίες. Το μετοχικό κεφάλαιο ορίσθηκε αρχικά σε 6.000.000 δραχμές, διαιρούμενο σε 6.000 μετοχές των 1.000 δραχμών.

Αρχικά ιδρύθηκε στην Αθήνα η εταιρεία με την επωνυμία Γ. Ν. Κάμφονας Α.Ε. με σκοπό τη διενέργεια επιχειρήσεων εφαρμογών ηλεκτρισμού, αγορά και εκμετάλλευση εργοστασίων ραδιοφώνων, ειδών ραδιοφωνίας, ηλεκτρικών ειδών. Στη συνέχεια η εταιρεία μετονομάσθηκε σε «Οικονομοτεχνική Αθηνών Α.Ε.» και τέλος σε «Ιωάννης Δ. Βαλέτας Α.Ε. Εμπορικών Εργασιών και Επιχειρήσεων Εφαρμογής Ηλεκτρισμού».

Στις 29 Ιανουαρίου 1907 υπογράφεται η ιδρυτική πράξη του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών (ΣΕΒΒ) από περίπου 200 μέλη του βιομηχανικού και του βιοτεχνικού κόσμου της Αθήνας και του Πειραιά. Τα πιο γνωστά ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας –που επιχειρούσε τότε τα πρώτα, σημαντικά της βήματα– μετείχαν στη διοίκηση του Συνδέσμου, με πρώτο πρόεδρο τον Μιχαήλ Πολίτη.
Ύστερα από τις σκληρές ημέρες Κατοχής, ο Σύνδεσμος εισέρχεται σε μια νέα εποχή: αποχωρίζεται από τον βιοτεχνικό κόσμο και μετονομάζεται σε Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ). Αυτό το έτος-ορόσημο σηματοδοτεί για τον Σύνδεσμο μια νέα περίοδο δράσης στο πλαίσιο της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης και των σημαντικών αναδιαρθρώσεων της ελληνικής οικονομίας.
Το 1979 δεν υπήρξε μόνο ένα έτος-τομή για την Ελλάδα που υπέγραψε πανηγυρικά τη συμφωνία ένταξης στην ΕΟΚ στις 28 Μαΐου∙ υπήρξε έτος-τομή και για τον ΣΕΒ. Με πρόεδρο τον Δημήτρη Κυριαζή, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων μετονομάστηκε σε Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών, μία κίνηση που υπαγορεύτηκε από τις ουσιαστικές αλλαγές «στην κεφαλαιακή συγκρότησι και στη διοικητική συμπεριφορά των βιομηχανικών επιχειρήσεων», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση του ΣΕΒ.
Στη νέα χιλιετία, με την πλήρη ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ, ο ΣΕΒ, υπό την προεδρία του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, ευθυγραμμίστηκε και πάλι με τις επιχειρηματικές εξελίξεις: απέκτησε την επωνυμία ΣΕΒ σύνδεσμος επιχειρήσεων και βιομηχανιών, αντανακλώντας με σαφήνεια τους προβληματισμούς της επιχειρηματικής κοινότητας σε μια Ελλάδα που ζούσε ακόμη στον πυρετό και στον ενθουσιασμό των Ολυμπιακών Αγώνων. Ανασύνταξη και διεύρυνση της βάσης της εργοδοτικής οργάνωσης επέτασσαν οι καιροί, που μόλις άρχισαν να εμφανίζουν τα σημάδια μιας βαθιάς κρίσης.
Σε ετούτη τη μεταολυμπιακή εποχή, που προμήνυε τις γνωστές ραγδαίες ανατροπές, βασική επιδίωξη του Συνδέσμου ήταν η περιχάραξη της ταυτότητας/δράσης του επιχειρηματικού κόσμου – μια προσπάθεια που πήγαινε πίσω στον χρόνο, στη δεκαετία του 1950, καταλήγοντας στη «Χάρτα Δικαιωμάτων και Υποχρεώσεων των Επιχειρήσεων» το 2005 και στον εκσυγχρονιστικό «Κώδικα Εταιρικής Διακυβέρνησης ΣΕΒ για τις Εισηγμένες Εταιρείες» το 2011.

Η Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα ιδρύθηκε με απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια και ήταν το πρώτο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους. Η ίδρυση έγινε με διάταγμα του Καποδίστρια στην Αίγινα στις 2 Φεβρουαρίου 1828, και διοικητής της ορίστηκε ο Γεώργιος Σταύρου. Με κεφάλαια συνεισέφεραν ο Εϋνάρδος, ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας και ο ίδιος ο Καποδίστριας.
Θεωρείται πρόδρομος της Εθνικής Τράπεζας, που ιδρύθηκε το 1941, επτά χρόνια μετά τη διάλυση της Χρηματιστικής, από το ίδιο περίπου σχήμα επενδυτών, με πρώτο διοικητή τον Γεώργιο Σταύρου.
[Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια]

Η εν Αθήναις Β' Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις άρχισε τις εργασίες της στις 10 Δεκεμβρίου 1862, όσο στην εξουσία ήταν η Προσωρινή (επαναστατική) Κυβέρνηση του Δ. Βούλγαρη που διοικούσε την Ελλάδα μετά την έξωση του Όθωνα. Κατά τη θητεία της, η Ελλάδα απέκτησε νέο Βασιλιά, τον Γεώργιο τον Α' (18 Μαρτίου 1863) και ενσωματώθηκε σε αυτήν η Ιόνιος Πολιτεία (Μάιος 1864). Η Συνέλευση ψήφισε το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας του 1864 και οι εργασίες της έληξαν τον Οκτώβριο του 1864. Διαλύθηκε τέλος όταν ο Βασιλιάς υπέγραψε το Σύνταγμα (17 Νοεμβρίου δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως), ορκίστηκε ενώπιον της Συνέλευσης τον οριζόμενο στο άρθρο 43 όρκο και αυτή ψήφισε το νέο εκλογικό νόμο.

Η καπνοβιομηχανία "Dimitrino & Co" (συναντάται επίσης και ως "Δημητρίνο & Σια") ιδρύθηκε το 1886 από τους Δημήτριο Κ. Δημητρίου ή Δημητρίνο, γιο ομογενούς από την Τεργέστη και Ιωάννη Μανουηλίδη, ελλήνων υπηκόων στην Αίγυπτο. Το 1900 ο Δημήτριος Κ. Δημητρίου αποσύρθηκε από την επιχείρηση και από το 1905 μόνος ιδιοκτήτης έμεινε ο Ιωάννης Μανουηλίδης (ή Εμμανουηλίδης) που διατήρησε τον τίτλο της επιχείρησης "Dimitrino & Co". To 1918, μετά το θάνατο του Μανουηλίδη, την επιχείρηση κληρονόμησαν οι δύο γιοί του, Εμμανουήλ και Νικόλαο Μανουηλίδη και ο γαμπρός του Γεώργιος Παρασκευαΐδης. Το 1947 ο τότε διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Γεώργιος Μαυροκέφαλος έγινε ο τρίτος συνεταίρος της εταιρείας. Το 1959 η εταιρεία εγκατέλειψε την Αίγυπτο και μεταφέρθηκε στη Βόννη, ενώ από το 1970 τα τσιγάρα της παράγονταν και στην Αμερική από τον καπνοβιομήχανο Γεωργακόπουλο. Σήμερα τα τσιγάρα "Dimitrino & Co"κατασκευάζονται στην Αμερική και την Γερμανία από τη γερμανική καπνοβιομηχανία Von Eicken Group , που έχει αγοράσει τα δικαιώματα της εταιρείας.