Γάλλος φιλέλληνας και δημοσιογράφος, ανταποκριτής της γαλλικής εφημερίδας Le Temps.

Γάλλος μεσαιωνολόγος και νεοελληνιστής, συγγραφέας άρθρων και μελετημάτων και μεταφραστής στα Γαλλικά του Βιζυηνού, του Βικέλα και επιστολών του Κοραή

Η Nellie M. Reed, απόφοιτος του Cornell University (1895), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1895-1896. Αργότερα έγινε βιβλιοθηκάριος.

Γερμανός πανεπιστημιακός καθηγητής, δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και της Χαϊδελβέργης. Εγκατέλειψε τη ναζιστική Γερμανία εξαιτίας της εβραϊκής του καταγωγής και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ που δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια.
Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Rosenthal [τελευταία επίσκεψη: 31/8/2020]

Ο Curtis Runnels είναι Καθηγητής Αρχαιολογίας, Ανθρωπολογίας, και Κλασσικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Έχει πραγματοποιήσει έρευνα στην Ελλάδα και τις γειτονικές περιοχές στην ανατολική Μεσόγειο ( Αλβανία, Τουρκία) από το 1973 σε ένα ευρύ πεδίο θεμάτων από την πρώιμη Παλαιολιθική κατοχή της περιοχής μέχρι τις απαρχές της γεωργίας, και την εμφάνιση πολέμου στη Νεολιθική. Επιπλέον, ο Runnels είναι συντάκτης του Journal of Field Archaeology, Μέλος της Society of Antiquaries of London , Ανώτερο Μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών. Το 2019 , τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο για επιτεύματα στην αρχαιολογία από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής.

Γάλλος ιστορικός με ειδίκευση στην περίοδο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, στα Βαλκάνια και την Ελλάδα

Ο γιος ενός Λουθηρανού πάστορα, ο Heinrich Ernst Schliemann γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1822 στο Neubuckow, Mecklenberg-Schwerin, Γερμανία. Τον επόμενο χρόνο, η οικογένειά του μετακόμισε στο Ankershagen, την πόλη που ο Schliemann θεωρούσε την πατρίδα του. Το σπίτι όπου μεγάλωσε έκτοτε έχει μετατραπεί στο Μουσείο Heinrich Schliemann. Το 1841, σε ηλικία 19 ετών, σχεδίαζε να εγκαταλείψει τη Γερμανία και να ταξιδέψει στην Κολομβία της Νότιας Αμερικής για ευκαιρίες απασχόλησης. Το πλοίο, ωστόσο, συνάντησε μια τεράστια καταιγίδα και έφτασε μέχρι την Ολλανδία, προτού εγκαταλειφθεί στην ακτή. Με τη βοήθεια μιας τοπικής οικογένειας, ο Schliemann ανάρρωσε και μετακόμισε στο Άμστερνταμ όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και άρχισε να μελετά μια μεγάλη ποικιλία ξένων γλωσσών. Όπως αποδεικνύεται, ο Schliemann είχε ικανότητα στις ξένες γλώσσες και κατά τη διάρκεια της ζωής του επέκτεινε τις γνώσεις του για να συμπεριλάβει Αγγλικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Ισπανικά, Πορτογαλικά, Σουηδικά, Δανικά, Πολωνικά, Ιταλικά, Ελληνικά, Λατινικά, Ρωσικά, Αραβικά και Τουρκικά.
Το 1844 έγινε υπάλληλος του εμπορικού οίκου B.H. Schröder and Co. Δύο χρόνια αργότερα, αφού έμαθε Ρωσικά, η εταιρεία τον έστειλε στην Αγία Πετρούπολη για να υπηρετήσει ως εμπορικός αντιπρόσωπος. Παράλληλα, ο Schliemann ξεκίνησε επίσης και δική του εταιρεία. Αυτό το ανεξάρτητο εγχείρημα ήταν το πρώτο βήμα για τη συγκέντρωση της μεγάλης προσωπικής του περιουσίας. Το 1852, παντρεύτηκε μια Ρωσίδα, την Ekaterina Lyshina, και είχε τρία παιδιά μαζί της. Τα επόμενα χρόνια, ο Schliemann, τώρα οικονομικά ασφαλής, ξεκίνησε το πρώτο από τα πολλά ταξίδια του σε όλο τον κόσμο, τα οποία θα περιλάμβαναν τελικά την Αίγυπτο, την Ελλάδα, την Εγγύς Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Ινδία, τη Σιγκαπούρη, την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών κρατούσε πάντα ένα ημερολόγιο και από αυτά μαθαίνουμε πολλά για τη ζωή του. Σήμερα, αυτά τα ημερολόγια βρίσκονται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.
Το 1863, κουρασμένος από τις εμπορικές επιχειρήσεις και αποξενωμένος από τη Ρωσίδα σύζυγό του, ο Schliemann αποφάσισε να αποσυρθεί και να επιστρέψει στην παιδική του αγάπη για τα αρχαία ελληνικά. Η ιστορία που είπε ο ίδιος ο Schliemann ήταν ότι ερωτεύτηκε τα αρχαία ελληνικά ως μαθητευόμενος ενός παντοπώλη όταν άκουσε έναν μεθυσμένο άνδρα στο κατάστημα να απαγγέλλει αποσπάσματα του Ομήρου. Το 1866-7 έκανε επίσημα βήματα προς τη μελέτη της αρχαίας Ελλάδας αρχίζοντας μαθήματα αρχαιολογίας στη Σορβόννη στο Παρίσι. Καθώς ο Schliemann απορροφήθηκε περισσότερο από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και αποξενωμένος ακόμη περισσότερο από τη Ρωσία και τη σύζυγό του, αποφάσισε να κάνει την Ελλάδα πατρίδα του και άρχισε να ψάχνει μια Ελληνίδα σύζυγο. Ενώ ήταν σε ταξίδι στην Αμερική το 1869, ο Schliemann έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα στη Νέα Υόρκη και πήρε διαζύγιο από τη σύζυγό του από την Πολιτεία της Ιντιάνα. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε τη 17χρονη Σοφία Εγκαστρωμένου, την οποία επέλεξε από μια ομάδα επίδοξων νυφών που του παρουσίασε ο Θεόκλητος Βίμπος, Αρχιεπίσκοπος Μαντινείας και φίλος του Schliemann και πρώην δάσκαλος των αρχαίων ελληνικών. Το επόμενο έτος, ο Schliemann ανέθεσε στον Ernst Ziller να κατασκευάσει μόνιμη κατοικία για τη νέα του νύφη. Το σπίτι, που ονομάστηκε Ιλίου Μέλαθρον προς τιμήν της Τροίας, ολοκληρώθηκε το 1880 και εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής στην Αθήνα σήμερα. Εκεί στεγάζεται το Νομισματικό Μουσείο της Ελλάδας.
Ο Schliemann απορροφημένος από το πάθος του για τον Όμηρο και την αρχαιολογία, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε αρχαιολογικές προσπάθειες, τις οποίες κατάφερε να χρηματοδοτήσει προσωπικά. Η ανακάλυψη της Τροίας (1870-73) ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Schliemann και του έφερε παγκόσμια φήμη. Οι άλλες ανασκαφές του ήταν επίσης σημαντικές και περιλαμβάνουν σημαντικές τοποθεσίες όπως οι Μυκήνες, η Τίρυνθα και ο Ορχομενός. Το 1882 συνάντησε τον Wilhelm Dörpfeld, με τον οποίο συνεργάστηκε στην Τροία και τις Μυκήνες για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του και ο οποίος, μετά το θάνατο του Σλήμαν, συνέχισε τις ανασκαφές στην Τροία με την οικονομική βοήθεια της Σοφίας. Παρ’ όλες αυτές τις δραστηριότητες, ο Schliemann κατάφερε να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα των ανασκαφών του αρκετά γρήγορα, και συχνά σε περισσότερες από μία γλώσσες.
Ο Schliemann πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου 1890 στη Νάπολη της Ιταλίας, από λοίμωξη ύστερα από εγχείρηση αυτιού νωρίτερα τον Νοέμβριο στην πόλη Χάλλε της Γερμανίας. Ο Wilhelm Dörpfeld συνόδευσε το σώμα πίσω στην Αθήνα λίγες μέρες αργότερα. Ο Schliemann είναι θαμμένος στο Πρώτο Νεκροταφείο της Αθήνας σε ένα μαυσωλείο που σχεδίασε ο ίδιος. Η δεύτερη σύζυγός του, η Σοφία, και η κόρη τους, Ανδρομάχη, μαζί με την οικογένειά της (επώνυμο Μέλας) επίσης είναι θαμμένοι εκεί. Ο γιος τους, Αγαμέμνονας, είναι θαμμένος στο Παρίσι της Γαλλίας.

O Rudo Schwarz ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική από νεαρή ηλικία ως αυτοδίδακτος και μετά μαθήτευσε κοντά σε φημισμένους δασκάλους. Την περίοδο 1943-1944 υπηρέτησε στρατιωτικά την Κρήτη.

Ο Joseph W. Shaw έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Brown (1957) και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania (1970). Ήταν υπότροφος του Gorham P. Stevens στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1969-1970. Ο Shaw εργάστηκε ως αρχιτέκτονας σε πολλές ελληνικές ανασκαφές (1963-1969): Θήβα (με την Ε. Στασινοπούλου-Τουλούπα), Ίσθμια (με τους Oscar Broneer, Paul Clement), Κόρινθος (με τους Henry Robinson, Gladys Weinberg, Charles Williams), Μυκήνες (με τον καθηγητή Γιώργο Μυλωνά) Αμνισός (με τον Στυλιανό Αλεξίου), Θήρα (με τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο). Δίδαξε στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Τορόντο για αρκετές δεκαετίες.

Ο Shaw έχει σπουδάσει και δημοσιεύσει εκτενώς για την Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα, αυτός και η σύζυγός του, η Μαρία, ανακάλυψαν, έκαναν ανασκαφές και δημοσίευσαν (από το 1976) για τον αρχαιολογικό χώρο του Κομμού στην Κρήτη - το λιμάνι της Μινωικής Φαιστού και της Αγίας Τριάδας. Η ανασκαφή τους στον Κομμό αποκάλυψε ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο με ένα μεγάλο λιμάνι, μνημειώδη μινωικά ανακτορικά κτήρια, τεράστια πέτρινα συγκροτήματα, μια μινωική πόλη και ένα ελληνικό ιερό.

Σκώτος λόγιος, καλλιτέχνης και περιηγητής. Η πρώτη επίσκεψή του στην Ελλάδα, αρχικά για λόγους υγείας, διήρκεσε από την άνοιξη του 1838 μέχρι τα μέσα του 1843, οπότε και επέστρεψε στη Βρετανία. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου γύρισε στην Αθήνα, όπου έμεινε ως το καλοκαίρι του 1845.

H Society for the Promotion of Hellenic Studies ιδρύθηκε στην Αγγλία το 1879, έχοντας ως στόχο της την προώθηση της μελέτης του ελληνικού πολιτισμού κατά την αρχαιότητα, τους βυζαντινούς χρόνους, τη νεότερη και τη σύγχρονη περίοδο.

Ο Jerome W. Sperling έκανε κλασικές σπουδές και σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (πτυχίο 1930, μεταπτυχιακό 1931) και έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1937). Εργάστηκε ως μέλος της ομάδας ανασκαφής και δημοσίευσης του John Caskey στην Τροία, όπου έσκαψε και δημοσίευσε το Kum Tepe. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών ( Office of Strategic Services - OSS) μαζί με τον Caskey. Ο Sperling πραγματοποίησε επίσης μια έρευνα στην Ηλεία. Τη δεκαετία του 1980, ο Sperling ενδιαφέρθηκε να ερευνήσει το νησί της Σύμης (Δωδεκάνησα). Άλλες εκδόσεις περιλαμβάνουν τη Θήρα και τη Θηρασία (δημοσιεύθηκε από το Athens Center of Ekistics το 1973).

Βρετανός στρατιωτικός, φιλέλληνας, μέλος της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου και αγωνιστής της Επανάστασης του 1821

Ο Steffen, αξιωματικός με το Πρωσικό πυροβολικό στο Κάσσελ της Γερμανίας, ήταν ο χαρτογράφος του βιβλίου: Habbo Gerhardus Lolling’ s Karten von Mykenai / Auf Veranlassung des K. Deutschen Archäologischen Instituts aufgenommen und mit erläuterndem Text; hrsg. von Steffen; nebst einem Anhange über die Kontoporeia und das Mykenische-Korinthische Bergland von H. Lolling. Ο Steffen έφτασε στην Ελλάδα το χειμώνα του 1881-1882 και συνάντησε τον Heinrich Schliemann το 1883. Το Δεκέμβριο του 1889 ο Schliemann προσκάλεσε τον Steffen στην Τροία. Ο Bernhard Steffen πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το Δεκέμβριο του 1891.

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη το 1876, ο Gorham Phillips Stevens έλαβε το πτυχίο του (1898) και το μεταπτυχιακό του (1899) από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT). Ενώ εργαζόταν στην αρχιτεκτονική εταιρεία McKim, Mead and White, του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει στην Ευρώπη. Το 1903-1905 ήταν με υποτροφία στην αρχιτεκτονική στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Το 1906 παντρεύτηκε την Annette Notaras. Μετά από μερικά χρόνια πίσω στην εταιρεία, διορίστηκε για ένα έτος ως Διευθυντής της Αμερικανικής Ακαδημίας στη Ρώμη το 1912. Το 1913 ανέλαβε τη θέση του Αναπληρωτή Διευθυντή κατά την απουσία του νέου διευθυντή Jesse Benedict Carter. Μετά το θάνατο του Carter το 1917, ο Stevens διορίστηκε και πάλι Διευθυντής της Ακαδημίας και παρέμεινε μέχρι το 1932.
Μετά τη συνταξιοδότησή του από την Ακαδημία, ο Stevens μετακόμισε στην Ελλάδα με τη σύζυγό του Annette για να συνεχίσει το έργο του στην κλασική αρχιτεκτονική. Το 1939 διορίστηκε Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής μέχρι το 1941, αλλά παρέμεινε ως Αναπληρωτής Διευθυντής καθ 'όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1947 έγινε Επίτιμος Αρχιτέκτονας, μια θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του το 1963. Τα περισσότερα από τα έγγραφα του Stevens καταγράφουν την επαγγελματική του ζωή και αφοσίωση στην Κλασική Αρχιτεκτονική.
Ο Gorham P. Stevens πέθανε στην Αθήνα στις 15 Μαρτίου 1963. Σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης του, άφησε στην Αμερικανική Σχολή τα πρωτότυπα σχέδια Αθηναϊκών και Κορινθιακών κτηρίων, την αρχαιολογική βιβλιοθήκη του, ένα χάλκινο συγκρότημα («Actaeon») του Paul Manship, το αυτοκίνητό του και 50.000$ για υποτροφία στην αρχιτεκτονική.

Ο Bayard Stockton ήταν Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας του 'Phoenix with a bayonet', μια δημοσιογραφική καταγραφή της Ελληνικής Επανάστασης (1971). Τη δεκαετία του 1950 υπήρξε αξιωματικός στο Βερολίνο και το Λονδίνο, και ταυτόχρονα συνεργαζόταν ως ανταποκριτής για το Newsweek και το BBC. Το 1964 μετακόμισε στην Ελλάδα και έγινε ανταποκριτής του ABC Radio News και της τηλεόρασης και ραδιοφώνου της Δυτικής Γερμανίας για την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1980, ο Stockton δούλεψε ως εξωτερικός συνεργάτης στο San Francisco, κυρίως για λογαριασμό βρετανικών μέσων, μέχρι να εγκατασταθεί στη Santa Barbara. Εκεί δούλεψε στην εφημερίδα Santa Barbara News-Press, και για τρία χρόνια, βραβεύτηκε ως σχολιαστής του Associated Press, ενώ υπήρξε και παρουσιαστής για τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό.

Την T Bank ΑΤΕ διαδέχτηκε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Ελλάδος ΑΤΕ το 2011. Διάδοχός του ήταν το Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Ελλάδος ΑΤΕ το 2013.

Ο Λόρδος William D. Taylour γεννήθηκε στο Headfort, County Meath, το 1904, ο δεύτερος γιος του τέταρτου Μαρκήσιου του Headfort και της Βρετανίδας πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου, "Gaiety Girl" Rosie Boote. Μετά την εκπαίδευσή του στο Harrow, ο Taylour εργάστηκε στον κόσμο των οικονομικών, πρώτα σε τραπεζικό οίκο της Wall Street και στη συνέχεια ως οικονομικός διευθυντής μιας επιχείρησης διακόσμησης εσωτερικών χώρων στο Λονδίνο, πριν υπηρετήσει στη Βόρεια Αφρική στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο (2nd Derbyshire Yeomanry), αποκτώντας τελικά τον βαθμό του Λοχαγού. Μετά τον πόλεμο, στην ηλικία των 42 ετών, ο Taylour εγγράφηκε στο Trinity College του Cambridge, όπου σπούδασε υπό τους Grahame Clarke και Glyn Daniel, δημοσιεύοντας τελικά τη διατριβή του, ‘Mycenaean Pottery in Italy’, το 1958.
Ο Taylour συμμετείχε σε διάφορες ανασκαφές σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, συνεργαζόμενος με μερικούς από τους πιο διάσημους αρχαιολόγους της εποχής του - την Kathleen M. Kenyon και τον John B. Ward-Perkins στη Σαμπράθα, Τριπολιτάνια (1948), την Joan du Plat Taylor στους Πηγάδες Μύρτου στην Κύπρο (1950-1), τον Carl W. Blegen στην Πύλο (1953-55, 1957-59) και τον Alan JB Wace στις Μυκήνες (1952-54) - εκτός από τη διεύθυνση των δικών του ανασκαφών στον Άγιο Στέφανο (1959-60, 1963, 1973-74, 1977). Μετά το θάνατο του Wace το 1957, ο Taylour διορίστηκε διευθυντής των ανασκαφών της Βρετανικής Σχολής στις Μυκήνες, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1969. Υπό αυτήν την ιδιότητα και μαζί με την Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία υπό τον Ι. Παπαδημητρίου και στη συνέχεια τον Γεώργιο Μυλωνά, ο Taylour πραγματοποίησε επιπρόσθετες ανασκαφές στην περιοχή (1959-60, 1962, 1964, 1966, 1968-69), συγκεντρώνοντας τις προσπάθειές του στις χαμηλότερες πλαγιές της Ακρόπολης, όπου, μεταξύ άλλων, ανακάλυψε ένα συγκρότημα δωματίων τώρα γνωστό ως Θρησκευτικό Κέντρο. Ο Taylour συνέχισε να εργάζεται και να επισκέπτεται την Ελλάδα μέχρι το 1988 και πέθανε το επόμενο έτος στο Κέιμπριτζ σε ηλικία 85 ετών.
Εκτός από τα ακαδημαϊκά του εγχειρήματα, ο Λόρδος Taylour, επίσης συμμετείχε ενεργά σε μια σειρά από εξωτερικούς οργανισμούς. Υπηρέτησε ως Ταμίας της Καθολικής Ένωσης Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (Treasurer of the Cambridge University Catholic Association) και ως Πρόεδρος των Strafford Club και Monarchist League, και έγινε Ιππότης Διοικητής του Τάγματος του Αγίου Γρηγορίου του Μέγα (Knight Commander of the Order of St. Gregory the Great). Τέλος, ίδρυσε το Mediterranean Archaeological Trust, το οποίο έχει βοηθήσει στη χρηματοδότηση αρκετών ανασκαφών σε όλη την Ελλάδα.

Η Telesis Τράπεζα Επενδύσεων ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 2002.

Ο Homer A. Thompson γεννήθηκε στο Devlin, ένα παραμεθόριο χωριό στο Οντάριο του Καναδά στις 7 Σεπτεμβρίου 1906. Έλαβε το πτυχίο του και το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο British Columbia και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Michigan. Το 1929, όταν ήταν ακόμη φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Michigan, ένας από τους καθηγητές του, ο Benjamin Dean Meritt, ο οποίος θα γινόταν στενός φίλος και συνάδελφος στο Institute for Advanced Study, συνέστησε τον Thompson στον T. Leslie Shear, Sr., ο οποίος συγκέντρωνε προσωπικό για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών την πρώτη χρονιά ανασκαφής της Αθηναϊκής Αγοράς. Έτσι ξεκίνησε η δια βίου σύνδεση του Homer A. Thompson με την Αγορά. Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών το 1931, συνάντησε την Dorothy Burr, την πρώτη γυναίκα που διορίστηκε Μέλος των ανασκαφών της Αθηναϊκής Αγοράς. Τρία χρόνια αργότερα, το 1934, παντρεύτηκαν.
Η διδασκαλία ήταν μέρος της ζωής του Thompson όπως και η ανασκαφή: για δεκαετίες περνούσε τα καλοκαίρια του στην Αθήνα και το ακαδημαϊκό έτος πίσω από το αναλόγιο. Ήταν καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας και Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο (1933-1947) και διετέλεσε επίσης Αναπληρωτής Διευθυντή του Βασιλικού Μουσείου του Οντάριο, Τορόντο και Επιμελητής της Κλασικής Συλλογής (1933-1947). Αλλά το 1942, ο Thompson στρατολογήθηκε στις Εφεδρικές Μονάδες Βασιλικού Ναυτικού του Καναδά. Από το 1943 έως το 1945 πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο Μπάρι της Ιταλίας υπηρετώντας ως Αξιωματικός της Υπηρεσίας Πληροφοριών. (Οι δραστηριότητες αυτές του επέτρεψαν να παρακολουθεί τι συνέβαινε στην Αθήνα, όπως φαίνεται στις επιστολές του από το Μπάρι προς την οικογένεια και τους φίλους του [βλ. Σειρά VI]). Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Αθήνα, ο Thompson επέστρεψε για να συνεχίσει ανασκαφές σε μια τραγικά φτωχή πόλη τώρα στη δίνη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου.
Το 1947, ο Thompson διορίστηκε Διευθυντής των Ανασκαφών της Αγοράς και, τον ίδιο χρόνο, έγινε μέλος του Institute for Advanced Study, όπου παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Όμως, μαζί με την ανασκαφή και την έρευνά του, συνέχισε να διδάσκει (Πανεπιστήμιο του Princeton (1954-1971), Πανεπιστήμιο Columbia (1968-1969), Πανεπιστήμιο Oxford (1959-1960), Πανεπιστήμιο Aberdeen (1964), Πανεπιστήμιο California, Berkeley (1978) και Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (1978-1979). Ταξίδεψε επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, δίνοντας διαλέξεις για το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής και διορίστηκε σε θέση λέκτορα στην Αυστραλία, Καναδά, Αγγλία και Σουηδία. Φαίνεται ότι δεν μπορούσε ποτέ να πει «όχι» σε μια πρόσκληση για να μιλήσει για το ενδιαφέρον του, δίνοντας ομιλίες σε γυμνάσια και κοινωνικές λέσχες.
Ήταν επίσης ενεργό μέλος πολλών οργανισμών: υπηρέτησε στο διοικητικό συμβούλιο και σε πολλές επιτροπές της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής και σπάνια απέρριπτε αιτήματα για υποστήριξη ανασκαφών. Του απονεμήθηκαν τιμητικοί τίτλοι από πανεπιστήμια και κολέγια στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ελβετία, τη Γαλλία και την Ελλάδα. Του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής για Διακεκριμένο Αρχαιολογικό Επίτευγμα (1972) και έλαβε πολλές άλλες διακρίσεις (the University Museum, University of Pennsylvania’s Lucy Wharton Drexel Gold Medal (1978), the British Academy’s Kenyon Medal for Classical Studies (1991), and the American Philosophical Society’s Thomas Jefferson Medal for Distinguished Achievement in the Humanities (1996)).
Η επιστημονική φήμη του Thompson στον τομέα της ελληνικής αρχαιολογίας φαίνεται και διαφυλάσσεται σε πολλά άρθρα και βιβλία του. Οι επαφές του απλώνονταν σε όλο τον κόσμο από αρχαιολόγους, κλασικιστές, ιστορικούς του εικοστού αιώνα έως αξιόλογα ονόματα εκτός του χώρου. Ήταν ένας παραγωγικός και πρόθυμος επιστολογράφος. Ακόμη και οι πιο απλές ερωτήσεις από μικρά παιδιά λάμβαναν προσεγμένες απαντήσεις. Παρόλο που, σύμφωνα με μαρτυρίες του, αρνήθηκε να βοηθήσει τους νεώτερους συναδέλφους του, ο απίστευτος αριθμός συστάσεων και αιτήσεων επιχορηγήσεων που έγραψε για την υποστήριξη νέων φοιτητών αντικρούει τον ισχυρισμό του. Ενθάρρυνε και υποστήριξε φοιτητές από την πρώην Σοβιετική Ένωση να σπουδάσουν στις ΗΠΑ σε μια εποχή που αυτή η υποστήριξη δεν ήταν ο κανόνας. Ήταν γενναιόδωρος με το υλικό του και ανοιχτόμυαλος σε νέες ιδέες στο χώρο.

Ο Peter W. Topping γεννήθηκε στο Milwaukee, Wisconsin στις 13 Μαΐου 1916. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin το 1937 και το διδακτορικό του στη μεσαιωνική ιστορία από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania το 1942. Υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις όπως Καθηγητής στην ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (1943-1944), Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της California, Santa Barbara (1948-1953), Βιβλιοθηκονόμος της Γενναδείου Βιβλιοθήκης (1953-1960), Καθηγητής Ιστορίας και Νεότερων Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1961-1978) και Κύριος Ερευνητής Συνεργάτης, Byzantine Center of Dumbarton Oaks (1976-1984).
Μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε ως Διερμηνέας στην Συμμαχική Αποστολή για την Παρατήρηση των Ελληνικών Εκλογών του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α., 1946. Ο Topping υπηρέτησε επίσης ως μέλος σε πολλές επιτροπές, συμπεριλαμβανομένης της Διαχειριστικής Επιτροπής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών της Αθήνας, της Εθνικής Επιτροπής για τις Βυζαντινές Σπουδές των Ηνωμένων Πολιτειών κ.λπ. Έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα για την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας και της Ενετοκρατίας (13ος-18ος αιώνας). Ο Topping πέθανε το 2003.

Γάλλος φιλέλληνας που έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821. Πολέμησε στη μάχη του Φαλήρου και στη Χίο.

Άγγλος τυχοδιώκτης που συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821 δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Ο Μάριο Βίττι γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1926 και από το 1946 ζει στην Ιταλία, όπου σταδιοδρόμησε ως πανεπιστημιακός καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας. Αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας σε διάφορα Πανεπιστήμια (Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Λευκωσία). Ερευνητής γραμματολόγος με σημαντικές ανακαλύψεις, μεταφραστής της νεοελληνικής λογοτεχνίας στα ιταλικά και ειδικευμένος μελετητής της ποίησης του Σεφέρη και του Ελύτη, εξέδωσε, μεταξύ άλλων: Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας (ιταλ. 1971· ελλ. 1978, 2016), Η Γενιά του Τριάντα. Ιδεολογία και μορφή (ελλ. 1977, 2000) και Ιδεολογική λειτουργία της ελληνικής ηθογραφίας (ελλ. 1978, 1991).

O François Ferdinand Vivier (Nancy 1890 – Αθήνα 1945), πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Παρισιού (1909), ήρθε στην Ελλάδα το 1912, όταν κέρδισε ένα ταξίδι σε διαγωνισμό ζωγραφικής. Ήταν. Στην Ελλάδα γνώρισε και παντρεύτηκε, το 1914, την Eva Dedoyard, βελγικής καταγωγής, ο πατέρας της οποίας ήταν υφαντουργός και εργαζόταν στην εταιρεία 3 Άλφα. Με την Εύα απέκτησε δύο παιδιά, τη Ζιζέλ (1915-1999) και τον Ζεράρ (1926). Ο Vivier εργάστηκε ως καθητητής γαλλικών στη σχολή Μακρή και έγραψε πάνω από 12 βιβλία από τα οποία εκδόθηκαν ένα Λεξικό της Γαλλικής Αργκό, ένα Εγχειρίδιο Προφοράς της Γαλλικής και ένα βιβλίο Ψυχολογίας.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: το βιβλίο: Madame! Αφιέρωμα στη Gisθle Vivier, Opera, Αθήνα, 2003]

Ο Francis R. Walton ήταν διάσημος βιβλιόφιλος και κλασικός μελετητής που ειδικεύτηκε στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1910 και έλαβε το πτυχίο του στο Haverford College το 1932 και το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1938. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας στη Ρώμη για δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1930, πριν επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να διδάξει. Δίδαξε κλασικές σπουδές στο Haverford College, στο Williams College, στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Από το 1952 έως το 1960 ήταν Πρόεδρος του Κλασικού Τμήματος στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών το διάστημα 1956-1957. Το 1961 ο Walton διορίστηκε Διευθυντής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Κατείχε τη θέση μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1975. Το 1976 του απονεμήθηκε το Τάγμα του Φοίνικα από το ελληνικό κράτος σε αναγνώριση της συμβολής του στην ελληνική ζωή και τον πολιτισμό. Πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 1989 στην Ουάσινγκτον.

Γεννημένος στο Σικάγο, ο Saul ξεκίνησε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Armor, στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις πήρε το πτυχίο του στην αρχιτεκτονική, το μεταπτυχιακό στην ιστορία της αρχιτεκτονικής το 1933, και το διδακτορικό του από τον Johns Hopkins το 1935. Το 1937-39, και πάλι το 1946-48, 1950 και 1959, ήταν μέλος του προσωπικού στην Κόρινθο. Έκανε ανασκαφές, επίσης, στην Κρήτη, την Κύπρο, την Ελάτεια στην Ελλάδα, και στο Ισραήλ στη Jalama και την Tel Anafa. Έγινε Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1975, δέκα χρόνια αργότερα, με τη σύζυγό του Gladys, έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και το 1986, το Βραβείο Percie Schimmel του Μουσείου του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, για αρχαιολογική εξερεύνηση σε Βιβλικές Τοποθεσίες.
Η διδακτική του καριέρα ξεκίνησε στο Oriental Institute του Πανεπιστημίου του Σικάγο όπου ήταν Λέκτορας στην προϊστορία του Αιγαίου από το 1939 έως το 1941. Μετά τον πόλεμο κατείχε τη θέση Λέκτορα Ελληνικής Αρχαιολογίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από εκεί πήγε στο Πανεπιστήμιο του Missouri, Columbia το 1948, όπου σταδιακά έγινε Καθηγητής Κλασικών Γλωσσών και Αρχαιολογίας από το 1955 έως το 1960, μαζί με τον καλό του φίλο Homer Thomas , ίδρυσε εκ νέου το Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου του Missouri, στο οποίο ήταν Πρόεδρος μέχρι το 1976.
Ο Weinberg ήταν ο συγγραφέας πολλών βιβλίων και πολλών άρθρων που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ του Αιγαίου και της Εγγύς Ανατολής κατά τη Νεολιθική και την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Το 1943, ο Saul Weinberg δημοσίευσε το ‘Geometric and Orientalizing pottery of Corinth in Corinth VII, 1’. Το 1960, δημοσίευσε το ‘Southeast Building, the Twin Basilicas, and the Mosaic House as Corinth I, 5’. Το κείμενό του στο ’Cambridge Ancient History on the Stone Age in the Aegean ‘ (1970) παραμένει σήμερα η πιο χρήσιμη κριτική των προβλημάτων σε αυτόν τον ταχέως μεταβαλλόμενο ακαδημαϊκό χώρο.

[αυτό το βιογραφικό κείμενο έχει προσαρμοστεί από τα ακόλουθα δύο άρθρα: K. Warner Slane, “Saul Weinberg 1911-1992,” American School of Classical Studies Newsletter, Spring 1992, σελ. 15; and S. C. Herbert, “Saul S. Weinberg, 1911-1992,” American Journal of Archeology 97 (1993), σελ. 567-569.]

Ο Kurt Weitzmann (1904-1993), καθηγητής στο τμήμα Αρχαιολογίας και Τέχνης του πανεπιστημίου Princeton, είχε σημαντικότατη συμβολή στην ιστορία της μεσαιωνικής τέχνης και συγκεκριμένα στη μελέτη της εικονογράφησης των βυζαντινών χειρογράφων. Σε συνεργασία με τον μαθητή του και βυζαντινολόγο, Γεώργιο Γαλάβαρη, δημοσίευσαν μια μονογραφία για τους εικονογραφημένους ελληνικούς κώδικες της μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά.

Ο Αιδεσιμότατος William Aigner Wigram διορίστηκε το 1902 από τον Αρχιεπίσκοπο του Canterbury για να ηγηθεί της αποστολής του τελευταίου στους Ασσύριους Χριστιανούς στο Κουρδιστάν. Το 1922 έγινε ιερέας στη Βρετανική Διπλωματική Αποστολή στην Αθήνα, όπου συμμετείχε ενεργά στις προσπάθειες ανακούφισης των Ελλήνων προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Το 1928 ο Wigram διορίστηκε με το αξίωμα του αρχιμανδρίτη στη Μάλτα.

Η Nancy A. Winter γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1944 στο Waseca, MN και σπούδασε στο UCSB (University of California, Santa Barbara) (πτυχίο στις Κλασικές Σπουδές, με έπαινο 1967) και στο Bryn Mawr College (διδακτορικό στην Κλασική Αρχιτεκτονική και την Αρχιτεκτονική της Εγγύς Ανατολής, 1974). Υπηρέτησε ως Βιβλιοθηκονόμος στη Βιβλιοθήκη του Blegen το 1971-1982 και 1984-2001, και επίσης δίδαξε στο Bowdoin College (1982-1984). Οργάνωσε δύο διεθνή συνέδρια πάνω στην Ελληνική αρχιτεκτονική με τερακότα στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και συνέταξε τα πρακτικά τους, που δημοσιεύτηκαν από τo περιοδικό Hesperia. Η Winter συμμετείχε σε ανασκαφές στην Ελλάδα, Κύπρο και Ιταλία. Της απονεμήθηκε το Βραβείο Αριστείας από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 2019.
Η Winter δώρισε το αρχείο της για την αρχιτεκτονική τερακότα των Ετρούσκων στο Museo delle Antichità Etrusche e Italiche at La Sapienza University στη Ρώμη.

Βρετανός πολιτικός, συγγραφέας, στρατιωτικός και πράκτορας. Μέλος της Special Operation Executive οργάνωσε την αντίσταση των Κρητών στη μάχη της Κρήτης, ενώ αργότερα ήρθε σε επαφή με τον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ συμμετέχοντας στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Ο Ερνέστος Τσίλλερ (γερμανικά: Ernst Moritz Theodor Ziller, Ζέρκοβιτς, 22 Ιουνίου 1837 - Αθήνα, 10 Νοεμβρίου 1923) ήταν Γερμανός αρχιτέκτονας και πανεπιστημιακός από την Σαξονία, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στην Ελλάδα. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και διασημότερους αρχιτέκτονες της ελληνικής επικράτειας, σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή εκατοντάδων δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων και άφησε τη σφραγίδα του στην οικιστική φυσιογνωμία του ελληνικού αστικού χώρου των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται το Προεδρικό Μέγαρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ιλίου Μέλαθρον, το Δημαρχείο Ερμουπόλεως, το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης κ.ά.

Ο Μικέλης Άβλιχος του Γεωργίου γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς. Αποφοίτησε από το Πετρίτσειο Λύκειο της γενέτειράς του και πραγματοποίησε σπουδές φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης. Στη νεανική του ηλικία ταξίδεψε στο Παρίσι, τη Ζυρίχη, τη Βενετία και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ήρθε σε επαφή με την αναρχική ιδεολογία του Μιχαήλ Μπακούνιν, την οποία και ασπάστηκε. Ισοβίως ιδεολογικός πολέμιος του κλήρου και της ανθρώπινης αδυναμίας και άγνοιας, ο Μικέλης Άβλιχος ανήκει στους τελευταίους εκπροσώπους της Επτανησιακής Σχολής. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις σονέτων, λυρικών και σατιρικών ποιημάτων, τα οποία αντιμετώπιζε περισσότερο ως όργανο κριτικής των ηθών του καιρού του, παρά ως λογοτεχνήματα. Όσο ζούσε δεν εξέδωσε έργα του, παρά το ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στο αναγνωστικό κοινό. Τα Άπαντά του συγκεντρώθηκαν και εκδόθηκαν το 1976, ενώ προηγήθηκε το 1959 η έκδοση ενός μικρού τόμου ποιημάτων του. Πέθανε στο Αργοστόλι.

Ο Τέλλος Άγρας (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ευάγγελου Ιωάννου) γεννήθηκε στην Καλαμπάκα, γιος του σχολάρχη Γεωργίου Ιωάννου και της Ειρήνης Βλάχου. Είχε ένα μικρότερο αδερφό το Χρήστο. Το 1899 η οικογένειά του ήρθε στην Αθήνα και το 1906 μετακόμισε στο Λαύριο, όπου ο ποιητής τέλειωσε το Δημοτικό και το Ελληνικό Σχολείο. Το 1907 έγινε συνδρομητής στη Διάπλαση των Παίδων, όπου πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία έντεκα μόλις ετών, στη στήλη της αλληλογραφίας. Τον ίδιο χρόνο πραγματοποίησε και τα δυο μοναδικά ταξίδια της ζωής του, ένα στην Κάρυστο και ένα στη Χαλκίδα. Από το 1911 άρχισε να γράφει τακτικά στη στήλη συνεργασίας συνδρομητών της Διάπλασης με το ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας. Η πρώτη του ποιητική δημοσίευση ήταν ο Βράχος. Το 1912 γράφτηκε στο Γυμνάσιο στην Αθήνα, μένοντας στο σπίτι της αδερφής της μητέρας του Αριστέας Βλάχου ως το 1925 που η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Μετά το θάνατο της θείας του ο Άγρας κράτησε το μικρό σπίτι της ως ερημητήριο. Η συνεργασία του με τη Διάπλαση των Παίδων συνεχίστηκε συστηματικά και ο συνολικός όγκος των νεανικών δημοσιευμάτων του υπήρξε πολύ μεγάλος. Το 1914 ο Ξενόπουλος σχεδίαζε να κάνει τον Άγρα τακτικό συνεργάτη του περιοδικού, τα σχέδιά του αναβλήθηκαν όμως με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (πραγματοποιήθηκαν τελικά το 1916). Το 1916 τέλειωσε το Γυμνάσιο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1923). Η πρώτη επίσημη παρουσία του στις στήλες της Διάπλασης σημειώθηκε το Μάη του ίδιου χρόνου με το πεζογράφημα Αποχαιρετισμός. Ακολούθησαν συνεργασίες του με τα περιοδικά Λύρα, Βωμός, Νέοι κ.α. Το 1918 βραβεύτηκε στο Σεβαστοπούλειο διαγωνισμό και στο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού του Λονδίνου Εσπερία. Το 1921 έδωσε διάλεξη για τον Καβάφη στην αίθουσα του Ελληνικού Ωδείου και εξέδωσε τη μετάφραση των Στροφών του Jean Moreas, ενώ το 1926 πραγματοποίησε και δεύτερη έκδοση μεταφράσεων από το έργο του Moreas με μια μελέτη για την ποίηση του γαλλόφωνου έλληνα ποιητή και μια για τη λογοτεχνική μετάφραση. Από το 1924 εργάστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και το 1927 διορίστηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου παρέμεινε ως το θάνατό του. Έγραφε στη Νέα Εστία από τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας της και έγινε γρήγορα αρχισυντάκτης της (παραιτήθηκε από την αρχισυνταξία το 1932 και το 1936 ανέλαβε τη στήλη της αλληλογραφίας), ενώ δημοσίευσε επίσης κείμενά του στα Γράμματα, τη Νέα Ζωή, την Αλεξανδρινή Τέχνη (και τα τρία περιοδικά της Αλεξάνδρειας), το Δελτίο του Εκπαιδευτικού Ομίλου και σε πολλά άλλα έντυπα. Το 1928 έγινε συνεργάτης της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού. Το 1934 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του, με τίτλο Τα βουκολικά και τα εγκώμια. Ακολούθησε (1939) η δεύτερη συλλογή του με τίτλο Καθημερινές (1923-1930), που τιμήθηκε το 1940 με το Κρατικό Βραβείο ενώ τα Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας (1929-1944) εκδόθηκαν μόλις το 1966. Το 1938 πέθανε ο πατέρας του και ο Άγρας μετακόμισε με τη μητέρα του στην οδό Αγαθουπόλεως, όπου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Οι κακουχίες της γερμανικής κατοχής αποδυνάμωσαν περισσότερο την ήδη ευαίσθητη κατάσταση της υγείας του. Τη μέρα της Απελευθέρωσης χτυπήθηκε από μια αδέσποτη σφαίρα στον αστράγαλο. Μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό όπου πέθανε το Νοέμβρη του 1944. Ο Τέλλος Άγρας τοποθετείται στους έλληνες ποιητές του μεσοπολέμου, τους λεγόμενους νεορομαντικούς ή παρακμιακούς (Καρυωτάκης, Κλέων Παράσχος, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κώστας Ουράνης κ.α.). Το ποιητικό του έργο είναι αποτέλεσμα δημιουργικής αφομοίωσης του πνεύματος του γαλλικού συμβολισμού και αισθητισμού ( Moreas, Laforgue, Verlain, Mallarme, Baudelaire κ.α.) αλλά και της ελληνικής ποιητικής παράδοσης από το δημοτικό τραγούδι ως τον Ιωάννη Πολέμη, τον Κωστή Παλαμά, το Μιλτιάδη Μαλακάση και τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Κινήθηκε στα πλαίσια της εσωτερικότητας, της μελαγχολίας, της νοσηρότητας και της απαισιοδοξίας των συγχρόνων του, υιοθέτησε την ειδυλλιακή ενατένιση του παρελθόντος, ωστόσο παράλληλα χάρη στη βαθιά πνευματική του καλλιέργεια αρνήθηκε να παραδοθεί στην απελπισία και αγωνίστηκε να κρατηθεί από την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πρέπει τέλος να σημειωθεί η αξία του κριτικού του έργου που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη οξυδέρκεια, ευαισθησία, βαθιά γνώση της φιλοσοφίας και επαρκή ενημέρωση για τις σύγχρονές του ευρωπαϊκές θεωρίες της λογοτεχνίας και τον τοποθετεί στην πρωτοπορία της νεοελληνικής κριτικής σκέψης. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τέλλου Άγρα βλ. Ζήρας Αλέξης, «Άγρας Τέλλος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983 και Στασινοπούλου Μαρία, «Χρονολόγιο Τέλλου Άγρα», Διαβάζω 104, 17/10/1984, σ.14-21.

[http://www.biblionet.gr (από Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)
Εκτενές βιογραφικό σημείωμα βλ. : Μπόρα, Σοφία (επιμ.), Αρχείο Τέλλου Άγρα, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο].

Το υποκατάστημα του οίκου Φελς & Συντροφία στην Πάτρα, έδρα του οποίου ήταν η Κέρκυρα, ιδρύθηκε το 1846 και αντικείμενό του ήταν το εμπόριο της σταφίδας. Τη διεύθυνση του οίκου Φελς & Σα ανέλαβαν ο Θεόδωρος Άμβουργερ και ο Γουσταύος Κλάους. Ο οίκος Φελς & Σα μαζί με την εταιρεία Βάρφ & Σα κυριάρχησαν στο σταφιδεμπόριο σε όλον τον 19ο αιώνα. Μία απόδειξη της ευρωστίας και φερεγγυότητας των δύο εμπορικών οίκων είναι το γεγονός ότι στον πιστωτικό κατάλογο της Εθνικής Τραπέζης το 1866, οι συγκεκριμένοι έμποροι φέρονται ως δανειοδοτού¬μενοι με το ανώτατο πιστωτικό όριο των 100.000 δραχμών . Ο Βαυαρός Γ.Κλάους (1825-1908) ήρθε στην Πάτρα το 1854 . Υποστήριξε την οινοποιία και το 1873 ίδρυσε μαζί με τον Θεόδωρο Άμβουργερ και με σημαντική ενίσχυση του οίκου Φελς (αρχικό κεφάλαιο 20.000 λίρες) την Οινοποιητική Εταιρεία Αχαΐα στον Ριγανόκαμπο (το 1859 είχε αγοράσει έκταση 60 στρεμμάτων από την οικογένεια Κωστάλη στην περιοχή). Διετέλεσε πρόξενος της Βαυαρίας και αργότερα της Γαλλίας και παντρεύτηκε την ελληνίδα Θωμαΐδα Καρβούνη. Ο Θεόδωρος Άμβουργερ (1822-1883) γεννημένος στο δουκάτο της Βάδης, ήρθε στην Πάτρα το 1846 για να αναλάβει τη διεύθυνση του οίκου Φελς. Υποστήριξε και αυτός την οινοποιία αλλά και τη μεταξουργία και συστηματοποίησε το εμπόριο υφασμάτων σε τέτοιο βαθμό ώστε να εφοδιάζει μέγαλο μέρος της αγοράς και να διαθέτει το μεγαλύτερο απόθεμα στην Ελλάδα. Το 1851 αναγνωρίστηκε ως πρόξενος της Πρωσίας και της Γερμανίας και υπήρξε ιδρυτής του Εμπορικού Συλλόγου Πατρών «Ερμής» (1868) και της Εμπορικής Λέσχης της Πάτρας. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά: τον Φραγκίσκο, την Έμμα, τον Έρμαν και τον Αλβέρτο, από τα οποία τα δύο αγόρια, Αλβέρτος και Φραγκίσκος, συνέχισαν τις δραστηριότητες του πατέρα τους.
Μετά την αποχώρηση του Φελς και το θάνατο του πατέρα τους, το 1884 τους διαδέχθηκαν στη διεύθυνση της εταιρείας οι αδελφοί Αλβέρτος και Φραγκίσκος Άμβουργερ. Η παλαιά εταιρεία Φελς & Σα διαλύθηκε στις 18 Ιουνίου 1890 και συστάθηκε νέα εταιρεία με την επωνυμία Άμβουργερ, Κέλλερ & Σα με διευθυντές τον Αλβέρτο Άμβουργερ και τον Κάρολο Κέλλερ ο οποίος φαίνεται ότι το 1892 αναχώρησε για το Λονδίνο ενώ η εταιρεία κράτησε για τα επόμενα είκοσι χρόνια λειτουργίας της την επωνυμία Άμβουργερ & Σα. Με έδρα την Πάτρα και υποκαταστήματα στο Λονδίνο, στο Λίβερπουλ, και στο Ludwigshaven a/Rh. είχε ως κύριες δραστηριότητες το εμπόριο της σταφίδας και άλλων γεωργικών προϊόντων (όπως σύκα, κίτρα, λάδι, ελιές), την οινοποιία, οινοπνευματοποιία και τη γυψοποιία. Διέθετε στην περιοχή Μέση Αγυά Πάτρας εργοστάσιο οινοποιίας, εργοστάσιο καθαρισμού σταφίδας στην Πάτρα όπου βρίσκονταν και το Χημείο και τα Γραφεία της Εταιρείας, εργοστάσιο χημικών προϊόντων, γυψορυχεία στη Ζάκυνθο και Κεφαλληνία και αποθήκες στις κυριότερες σταφιδοπαραγωγικές περιοχές της Πελοποννήσου (Φιλιατρά, Γαργαλιάνοι, Αίγιο, Αμαλιάδα, Καλαμάτα, Πύργος) αμπελώνες και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Ο οίκος Άμβουργερ ήταν βασικός μέτοχος και συνιδρυτής με τον Πέτρο Μάμο εργοστασίου παραγωγής ζύθου και πάγου με την επωνυμία «Π.Μάμος & Σα» που λειτούργησε στον ίδιο χώρο με το εργοστάσιο οινοποιίας Άμβουργερ.
O Αλβέρτος που ήταν παντρεμένος, όπως και ο αδελφός του, με ελληνίδα σύζυγο ήταν πρόξενος της Γερμανίας και της Ελβετίας, σύμβουλος της Οινοποιητικής Εταιρείας Αχαΐα σύμβουλος και μέτοχος της Τραπέζης Ανατολής και της Ιονικής Τραπέζης καθώς και πολλών άλλων εταιρειών. Η τελευταία κρίση (1911) στην παραγωγή και αγορά της σταφίδας, ήταν αποφασιστικής σημασίας για την Άμβουργερ & Σα. «...Ελησμονήσαμεν παραπάνω ένα από τα δραματικότερα θύματα της τελευταίας προ του πολέμου σταφιδικής περιόδου, τον Άμβουργερ. Ο μέγας αυτός οίκος, ο εκ της σταφίδος προελθών, συστήσας ποικίλας εμμέσους επιχειρήσεις, επικερδείς και παραγωγικάς εκλονίσθη αίφνης από το ανεβοκατέβασμα των τιμών της σταφίδος και μίαν ημέραν επί τέλους εσωριάσθη, παρασύρας και πολλούς βιοπαλαιστάς, οι οποίοι είχον τοποθετήσει εις τας επιχειρήσεις αυτάς τα μικροκεφάλαιά των. Και τώρα ο Αλβέρτος ζη, παίζων βιολί σε κάποιο κονσέρτο στην Αμερική...» . Αρκετά χρόνια μετά τον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο υπάρχει η μαρτυρία ότι η διάδοχος εταιρεία της Άμβουργερ, η Ελληνική Εμπορική Εταιρεία Εισαγωγής και Εξαγωγής φροντίζει τον ιδρυτή της. Γράφει ο Αλβέρτος Άμβουργερ από την Αυστρία στον Δ.Αλεξόπουλο: «... Ένεκα της ασθενείας μας δεν δύναμαι να σας γράψω εν εκτάσει δια να σας ευχαριστήσω δια την γενναιοδωρίαν σας 50 και 25 λιρών. Ο Θεός να σας τα ανταποδώση δια παντός τρόπου [...] να προσφέρητε την μεγάλην ευγνωμοσύνην μου και εις το αξιότιμον συμβούλιον».
Λίγο πριν τη χρεοκοπία του ο οίκος Άμβουργερ φαίνεται ότι προσπάθησε να προσανατολισθεί και να κατακτήσει νέες αγορές για την προώθηση των προϊόντων του. Ανέθεσε τη διαφήμιση, διάδοση και πώληση της σταφίδας, των οίνων και κονιάκ στον Πολύβιο Λεκό, τον οποίο διόρισε γενικό πράκτορα για την Αίγυπτο, Τουρκία, Ρουμανία, Ρωσία . Γενικός πράκτορας για την Αίγυπτο το 1911 αναφέρεται, σε τεκμήριο του αρχείου, ο Σ. Πετσάλης. Τελικά, στις αρχές του 1912, ο εμπορικός οίκος Άμβουργερ & Σα συμμετείχε, παραχωρώντας και μεταβιβάζοντας την κυριότητα όλων των περιουσιακών του στοιχείων, στην ίδρυση της διαδόχου Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής.

Ο Άγγελος Άννινος υπήρξε διπλωμάτης. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπηρέτησε στα προξενεία της Ελλάδας στα Βιτώλια (Μοναστήρι) (1900), στον Ελλήσποντο (1902), στο Αϊβαλί (1902), στην Καβάλα (1903-1905), στην Ξάνθη (1906-1910), στo Δυρράχιο (1908), στο Σουέζ (1910), στη Φιλιππούπολη (1911), στη Λάρνακα (1912), στο Αργυρόκαστρο (1913), στο Ταϊγάνι (1916), στο Μπουένος Άιρες (1917-1920), στα Ιεροσόλυμα (1921-22) και στην Κωνσταντινούπολη (1922-1923). Την περίοδο 1926-1932 ήταν σύμβουλος αναπληρωτής πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον. Τιμήθηκε με διάφορα μετάλλια.

Ο Χαράλαμπος ή Μπάμπης Άννινος (Αργοστόλι 1852 - Αθήνα 1934) υπήρξε δημοσιογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς, όπου και εργάστηκε αρχικά ως γραφέας στο τελωνείο μέχρι το 1870, όπου μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να εργαστεί ως υπογραμματέας στην Εισαγγελία Αθηνών και για να επιδοθεί στη λογοτεχνία. Την ίδια χρονιά θα τιμηθεί με εύφημο μνεία στο Βουτσιναίο διαγωνισμό για την πρώτη του ποιητική συλλογή "Λυκαυγές". Αργότερα επιτυγχάνει θέση υπαλλήλου στο Προξενείο της Ρώμης και της Νάπολης. Τελικά επιστρέφει οριστικά στη Αθήνα και αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τη δημοσιογραφία το 1878. Από τότε έγραψε σε πολλές εφημερίδες ("Νεολόγος των Αθηνών", "Εφημερίδα") και συνεργάστηκε με περιοδικά έντυπα (φιλολογικό έντυπο Παρνασσού, Ασμοδαίος, Μηνιαία Εικονογραφημένη Ίρις) της εποχής και έγινε γνωστός με διάφορα ψευδώνυμα: Αββακούμ, Ηρώδης Αττικός, Στρεψιάδης, Ρακοσυλλέκτης, Τενεκές κ.α. Υπήρξε από τους ιδρυτές και μόνιμους συντάκτες της εφημερίδας "Το Άστυ" και αρχισυντάκτης της "Καθημερινής". Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, τη μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκιμίο, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστός για τα εύθυμα θεατρικά του έργα. Ενδεικτικό της επιτυχίας του είναι ότι το μονόπρακτο έργο του "Ζητείται υπηρέτης" επιλέχθηκε για την πρεμιέρα του Βασιλικού Θεάτρου το 1901. Επίσης, χάρη στην κωμική φλέβα του και τα αστεία λογοπαίγνιά του, διακρίθηκε στην συγγραφή επιθεώρησης: τα Παναθήναια (1907) (μουσική Θ. Σακελλαρίδη), σε συνεργασία με τον Γεώργιο Τσοκόπουλο, είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε οδήγησε τους συγγραφείς στη δημιουργία των Νέων Παναθηναίων και σε μία μόνιμη συνεργασία (με την μετέπειτα προσθήκη στην ομάδα του Πολύβιου Δημητρακόπουλου). Ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, συνιδρυτής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, πρόεδρος των Εταιρείας Ελλήνων Δραματικών Συγγραφέων και συγγραφέας δημοφιλών θεατρικών έργων, ο πολυγραφότατος Άννινος τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στο χώρο των γραμμάτων με βραβεία και διακρίσεις: παράσημο του Σωτήρος (1889), Χρυσούν Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών (1914), Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1925).

Οικονομολόγος, Προϊστάμενος των Γ.Α.Κ. – Αρκαδίας 2006 - 2010

Ο Άγγελος Έβερτ (Αθήνα, 1894-1970) ήταν γιος του, βαυαρικής καταγωγής, ταγματάρχη της χωροφυλακής, Μιλτιάδη Έβερτ. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και έπειτα κατατάχθηκε στην χωροφυλακή. Το 1929 μετατάχθηκε στη νεοϊδρυθείσα Αστυνομία Πόλεων και το 1941 προήχθη σε Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών. Το 1945 κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Γερμανών και συνεργάτης των κομμουνιστών κατά τη διάρκεια της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Την περίοδο 1951-1954 ήταν Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων.