Η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος ιδρύθηκε το 1929 (Ν. 4332 16.8.1929, ΦΕΚ 283/ τεύχος Α) ως αυτόνομος τραπεζιτικός οργανισμός κοινωφελούς χαρακτήρα με σκοπό την άσκηση της Αγροτικής πίστης σε όλες τις μορφές, την ενίσχυση των συνεταιριστικών οργανώσεων και τη βελτίωση των όρων της διεξαγωγής των γεωργικών εργασιών και συναφών συναλλαγών.
Για την ίδρυση της ΑΤΕ χρησιμοποιήθηκαν κεφάλαια της Εθνικής Τράπεζας και 5 Τραπεζών που λειτουργούσαν μέχρι τότε και συγχωνεύτηκαν με την ΑΤΕ το 1929. Πρόκειται για τις Τράπεζες Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, νήσων Αιγαίου, Κοινωφελούς Ταμείου Κρήτης που προϋπήρχαν από τουρκοκρατίας και συνέχιζαν να λειτουργούν και μετά την απελευθέρωση των περιοχών εγκατάστασής τους.
Βάσει καταστατικού ειδικότεροι σκοποί της ΑΤΕ ήταν οι παρακάτω:

1. Χορήγηση δανείων σε γεωργούς, κτηνοτρόφους, αλιείς, γεωργικούς συνεταιρισμούς και σε νομικά και φυσικά πρόσωπα γεωργικών επιχειρήσεων, καθώς και για την εκτέλεση έργων κοινής ωφελείας
2. Η προμήθεια και διάθεση στους παραπάνω εργαλείων, μηχανημάτων, λιπασμάτων, γεωργικών φαρμάκων κλπ.
3. Η διευκόλυνση των παραπάνω σε θέματα συγκέντρωσης, αποθήκευσης, επεξεργασίας και πώλησης των προϊόντων στην αγορά (εσωτερικού- εξωτερικού)
4. Η διάδοση των τελειότερων μεθόδων καλλιέργειας, κτηνοτροφίας και αλιείας, με παράλληλη τόνωση της αποταμίευσης καθώς και η οργάνωση διοίκησης υπηρεσιών ή οργανισμών αγροτικής ασφάλειας ή αντασφάλειας προϊόντων, καλλιεργειών, ζώων, μέσων, οικημάτων και εγκαταστάσεων.
5. Η συστηματοποίηση της εμπορίας των γεωργικών προϊόντων.
6. Η τόνωση του συνεργατικού πνεύματος με προπαγάνδα και διαπαιδαγώγηση των αγροτικών κοινωνιών καθώς και η εποπτεία των γεωργικών συνεταιρισμών
   Η ενίσχυση οικοτεχνιών στις καθαρά γεωργικές οικογένειες για επικερδή απασχόληση στις νεκρές γεωργικές περιόδους.
   Η προστασία της αλιείας, και των δασικών επιχειρήσεων με παροχές δανείων ή πιστώσεων
   Το 1991 η ΑΤΕ μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία και λειτούργησε ως τράπεζα πολλαπλών δραστηριοτήτων μέχρι το 2012 που απορροφήθηκε από την Τράπεζα Πειραιώς.

Η Αδελφότητα των Τηνίων [εν Αθήναις], ιδρύθηκε το 1876 και η λειτουργία του εγκρίθηκε με το ΒΔ της 8.2. 1877. Βασικός του σκοπός η ηθική και υλική βελτίωση των Τηνίων.
Πηγή: http://adelfotistinion.weebly.com/iotasigmatauomicronrho943alpha-sigmaomegamualphatauepsilon943omicronupsilon.html [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020]

Ο Τάσος Αθανασιάδης γεννήθηκε το 1913 στο Σαλιχλί της Μ. Ασίας και μετά την Καταστροφή του 1922, ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ από το 1945 κατείχε διοικητική θέση στο Εθνικό Θέατρο. Στα γράμματα εμφανίστηκε με τη διάλεξη «Πώς έβλεπε ο Φώτος Πολίτης τη νεοελληνική πραγματικότητα» (Αρχαιολογική Εταιρεία, 1936), ενώ παράλληλα δημοσίευσε τα πρώτα του διηγήματα στα περιοδικά Νέα Εστία, Ελληνικά Γράμματα και Πρωτοπορία. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Ομάδας των 12 και το 1986 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Έγραψε διηγήματα, μυθιστορηματικές βιογραφίες και τα μυθιστορήματα Οι Πανθέοι (με τρεις επεξεργασίες: 1948-1961, 1967-1968, 1976-1977), Η Αίθουσα του Θρόνου (1969), Οι φρουροί της Αχαΐας (1975), Οι τελευταίοι εγγονοί (1984), Τα παιδιά της Νιόβης (1988).

Πηγή: Έρη Σταυροπούλου (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Τάσος Αθανασιάδης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ώς τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης 1996, σ. 50-119.

Ο Δημήτρης Σ. Αθανασόπουλος ήταν διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και διετέλεσε για χρόνια πρέσβης-μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Ο.Ο.Σ.Α. Απόφοιτος της γαλλικής École National d’ Administration (E.N.A.) και διδάκτωρ πολιτικών επιστημών (doctorat d’Etat), ο Δημήτρης Αθανασόπουλος ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή το 1960 στο Υπουργείο Συντονισμού, ως υπεύθυνος για την περιφερειακή ανάπτυξη, που τότε άρχισε να εφαρμόζεται ως μέρος της οικονομικής πολιτικής, στο πλαίσιο του πρώτου 5ετούς προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης. Στη διάρκεια της δικτατορίας δούλεψε σε ιδιωτικές εταιρείες: Γραφείο Δοξιάδη, Avions Marcel Dassault, Βωξίτες Παρνασσού. Στη μεταπολίτευση διορίστηκε από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή πρέσβης-μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Ο.Ο.Σ.Α. και παρέμεινε στη θέση αυτή για πρωτοφανώς μακρό διάστημα, από το 1974 ως τις απαρχές του 1981, οπότε αντικαταστάθηκε αιφνιδίως από τον Γεώργιο Ράλλη, στο πλαίσιο ανακατατάξεων που του επιβλήθηκαν για λόγους εσωτερικών κυβερνητικών ισορροπιών. Από το 1989 ως το 1991 υπηρέτησε ως Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης (Ε.Κ.Δ.Δ.). Παραιτήθηκε διαφωνώντας ολοκληρωτικά με τη διοικητική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Έβερτ. Τον Ιούνιο 1993 τον κάλεσε ο Ιωάννης Γεωργάκης, Πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού (Ι.Ε.Π.) και του ζήτησε να τον βοηθήσει στην οικοδόμηση του ιδρύματος ως Γενικός Διευθυντής. Ο θάνατος του Γεωργάκη τον Νοέμβριο 1993 ανέκοψε κάθε προσπάθεια και τότε υποχρεώθηκε να αποχωρήσει. Έγραψε άρθρα και μελέτες για θέματα κυρίως πολιτικοδιοικητικά και πολιτιστικά, και μετέφρασε από τη γαλλική και την ισπανική γλώσσα.

Η Αθηναϊκή Μανδολινάτα υπήρξε μουσικό σωματείο, με σημαντική θέση στα μουσικά πράγματα της Αθήνας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Τελούσε υπό τη διεύθυνση του Νικόλαου Λάβδα (Πιτροφός Άνδρου 1879 – Αθήνα 30/3/1940), μαέστρου, συνθέτη, παιδαγωγού, και διδάκτορος φυσικών επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο ΑΣΟΠΕΦ ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1958, ως συνέχεια της ΠΕΟΠΕΦ, µε βασικούς άξονες δράσης τη βελτίωση της θέσης των πολιτικών κρατουµένων και εξόριστων και την απόλυση τους, καθώς και τη µέριµνα για τις οικογένειες τους. Στις δραστηριότητες του Συλλόγου περιλαµβάνονταν ακόµη σειρά διαβηµάτων και εκστρατειών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για την κατάργηση των εκτάκτων µέτρων, τη συγκέντρωση υπογραφών για τη χορήγηση γενικής αµνηστίας, τη µέριµνα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και της ιατροφαρµακευτικής περίθαλψης στους κρατούµενους.

Γεώργιος και Μαρία Αθηνογένη
Ιωάννης Γ. Αθηνογένης
Στέφανος Γ. Αθηνογένης
Γεώργιος Ι. Αθηνογένης

Ο Γεώργιος Εμ.Αθηνογένης ήταν γαμπρός και στενός συνεργάτης του Στέφανου Σκουλούδη. Εζησε στην Κωνσταντινούπολη και το 1881 διορίστηκε διευθυντής του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως στην Αθήνα. Μετά τη διάλυση της Τράπεζας το 1893 και μέχρι το θάνατό του, το 1908, ασχολήθηκε με τραπεζικές εργασίες ιδρύοντας δικό του γραφείο. Παντρεύτηκε την Μαρία Σκουλούδη (αδελφή του Στέφανου) με την οποία απέκτησε επτά παιδιά: 1) την Ελλη, σύζυγο Γεωργίου Χρουσάκη 2) την Κλεώνη, σύζυγο Ιωάννη Χρουσάκη 3) τη Θαλία, σύζυγο Ιωάννη Κουντουριώτη 4) τη Δανάη, σύζυγο Δημητρίου Καλλέργη 5) τον Στέφανο 6) τον Ιωάννη, σύζυγο της Αικατερίνης Κανακάρη-Ρούφου και 7) την Πολύμνια, σύζυγο Θεόδωρου Μπαλτατζή.

Ο Ιωάννης Γ.Αθηνογένης (1878-1953) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά πολύ μικρός ήρθε στην Αθήνα, όταν ο πατέρας του ανέλαβε το 1881 τη διεύθυνση του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως. Πήγε σχολείο στην Αθήνα, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο (1894) και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή (1896-1899) στο Παρίσι. Εργάστηκε στο γραφείο του πατέρα του από το 1901 ως το 1908 και δυό χρόνια αργότερα εξετέθη υποψήφιος βουλευτής στη Λακωνία. Επί κυβερνήσεως Στ.Σκουλούδη διορίστηκε νομάρχης Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Ιούνιο του 1917. Στα χρόνια 1921-1922 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα, ως πληρεξούσιος υπουργός στη Διεθνή Επιτροπή Επανορθώσεων στο Παρίσι και στη συνδιάσκεψη της Χάγης. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου των εν Παρισίοις Ελλήνων φοιτητών, πρόεδρος της Ενώσεως των εν Αττική Λακεδαιμονίων, σύμβουλος και πρόεδρος του Δ.Σ. της Εμπορικής Τραπέζης Ελλάδος και της Εταιρείας Διαχείρισης Υπεγγύων Προσόδων καθώς και μέλος του συμβουλίου της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Κανακάρη-Ρούφου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: τον Γεώργιο, σύζυγο Βεατρίκης Verity και τη Μαρία, σύζυγο Μιχαήλ Κοντολέφα.

Η Ντίνα Αιλιανού - Τσίγκου είναι δικηγόρος. Διετέλεσε αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια της Βιβλιοθήκης της Βουλής, και υπήρξε δικαστική αντιπρόσωπος σε πολλές εκλογές.

Ο Αλέξανδρος ή Αλέκος Αινιάν γεννήθηκε στον Πειραιά το 1907. Καταγόταν από γνωστή στρατιωτική οικογένεια και είχε καταγωγή από την Κων/πολη. Σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο και έκανε μαθήματα με τον Φ. Οικονομίδη. Ο Αινιάν υπήρξε αξιόλογος μουσικός και δάσκαλος θεωρητικών μαθημάτων επινοώντας μάλιστα ένα δικό του σύστημα διδασκαλίας. Ήταν ο ιδρυτής της πρώτης Παιδικής Χορωδίας Ελλάδος, στον Πειραιά το 1939. Υπήρξε επίσης ιδρυτής της Χορωδίας Αινιάν και της ορχήστρας πνευστών «Αινιάν Τζαζ» και την Εκκλησιαστική Χορωδία. Το 1960 εγκαταστάθηκε στη Λαμία όπου οργάνωσε την Δημοτική Χορωδία Λαμίας και παράλληλα ίδρυσε Μουσική Σχολή-Οικοτροφεία με δωρεάν φοίτηση και στέγαση ταλαντούχων παιδιών από όλη την Ελλάδα που λειτούργησε ως το 1964. Στους μαθητές του συγκαταλέγονται γνωστά ονόματα συνθετών και εκτελεστών της ελληνικής κλασικής και έντεχνης μουσικής σκηνής. Πέθανε στην Αθήνα το 1983.

Οι μεταλλευτικές επιχειρήσεις είχαν στην κυριότητά τους τούς εξής μεταλλευτικούς χώρους: μεταλλείο χρωμίου στο Τσαγκλί (σημερινή Ερέτρια Φαρσάλων), μεταλλείο χρωμίου στη Ροδιανή στο νομό Κοζάνης, μεταλλεία Φλάμπουρου (στο Νομό Κοζάνης), μεταλλείο λευκόλιθου στη Μυτιλήνη.
Η βάση των επιχειρήσεων ήταν το μεταλλείο Τσαγκλί. Τα μεταλλεία της συγκεκριμένης περιοχής έχουν μια ιστορία 150 χρόνων. Αρχικός ιδιοκτήτης ήταν ο Χρήστος Αποστολίδης ο οποίος το 1842 αγόρασε ένα τσιφλίκι από Τούρκο γαιοκτήμονα έκτασης 16.000 στρεμμάτων στον οικισμό Τσαγκλί. Το 1845 στη θέση «Μαύρο» ανακάλυψε το μεταλλείο χρωμίου και το 1865 άρχισε πειραματικά η εκμετάλλευση του. Με το θάνατο του Χρήστου Αποστολίδη, η έκταση περιέρχεται στα 4 παιδιά του. Από τα 4 παιδιά ασχολήθηκαν οι Περικλής και Μαργαρίτης, ο οποίος είχε χαρίσει αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα στο Μουσείο Βόλου, αυτά είχαν ανακαλυφθεί κατά τη διάρκεια των εργασιών του μεταλλείου. Το 1915 πέθανε ο Περικλής και άφησε την περιουσία του στην γυναίκα του Μαίρη και στα 2 παιδιά του Αλέξανδρο και Ανδρέα, τον μετέπειτα αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Γεωργίας σε κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή. Την εποχή του Αλέξανδρου Αποστολίδη υπήρξαν επεκτάσεις , βελτιώσεις και αύξηση της παραγωγής. Οι εργαζόμενοι δεν προέρχονταν μόνο από την συγκεκριμένη περιοχή αλλά και από ορεινά χωριά των Αγράφων, την Εύβοια, τη Μήλο, τη Μυτιλήνη. Το χρώμιο της περιοχής Τσαγκλί ήταν εξαιρετικής ποιότητας και εξάγονταν στη Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία. Όσον αφορά τα μεταλλεία λευκόλιθου στη Μυτιλήνη, η ύπαρξη του λευκόλιθου ανακαλύφθηκε από τον καθηγητή Ηλία Παρασκευαϊδη στην περιοχή Μικρής Λίμνης των Βασιλικών το 1924. Το 1928 έστησε το μεταλλείο ο Αποστολίδης.
Το 1963 πέθανε ο Αλέξανδρος Αποστολίδης και ακολούθησε μια 15ετής περίοδο με μεταβιβάσεις κληρονομιάς και πωλήσεις. Το 1971 το μεταλλείο περιήλθε στο συγκρότημα Σκαλιστήρη.

Ο Αλή Πασάς ήταν ένας Αλβανός ληστής ο οποίος έγινε πασάς των Ιωαννίνων επεκτείνοντας την επικράτειά του στο μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου. Κατά την περίοδο της κυριαρχίας του, τα Ιωάννινα έγιναν το κέντρο του ελληνικού πολιτισμού. Είχε στο περιβάλλον του πολλούς Έλληνες και ίδρυσε ελληνικά σχολεία.

Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρόεδρος του ΣυΡιζΑ, του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, από το Δεκέμβριο του 2004 έως το Φεβρουάριο του 2008.

Ο Αλ. Αλαβάνος κατάγεται από την Τήνο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και ανήκει σε οικογένεια με πολιτική παράδοση. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Υπήρξε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Από την ίδρυση του ενιαίου Συνασπισμού είναι μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Στο 4ο Συνέδριο του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας εκλέχτηκε Πρόεδρος (Δεκέμβρης 2004). Τη θέση αυτή διατήρησε μέχρι την παραίτησή του, τον Φεβρουάριο του 2008.

Από το 1981 που η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέχρι το 2004 υπήρξε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ως ευρωβουλευτής έχει διατελέσει Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας Coalition of the Left in the European Parliament. Στη διάρκεια της θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο, το 1992, ίδρυσε μαζί με τον ευρωβουλευτές Π. Αυγερινό από το ΠΑΣΟΚ και τον Π. Λαμπρία από τη ΝΔ το "Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης" με σκοπό την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους λαούς της υπό διάλυση Γιουγκοσλαβίας.

Μετά το τέλος της πέμπτης συνεχόμενης θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο (1981-2004), ο Αλ. Αλαβάνος εξελέγη στις 7 Μαρτίου 2004 στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, βουλευτής της Β' εκλογικής περιφέρειας Αθηνών. Στις βουλευτικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 εξελέγη βουλευτής Ηρακλείου του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

1) Ο Περικλής Αντωνίου Αλαμάνος ήταν επί πολλά χρόνια δήμαρχος Μεσοχωριτών και βουλευτής Κερκύρας (επαρχίας Μέσης). Πολιτικός φίλος του Θεοτόκη εκλέχθηκε στη Βουλή το 1902. Είχε παντρευτεί την Ελένη Μιζότερα, κόρη του Σπυρίδωνος Νικολάου Μιζότερα με κτηματική περιουσία στην περιοχή Συναράδες, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά τον Αντώνιο που παντρεύτηκε την Ερμηνία Ν. Φερεντίνου το 1907, τον Σπυρίδωνα, που γεννήθηκε το 1869 και ήταν συμβολαιογράφος Κέρκυρας (υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στην Αστυνομία Ιθάκης το 1897 και στο Σταθμό Διαμετακομίσεως Αγρινίου το 1912) και τον Κωνσταντίνο. Ο Περικλής Αλαμάνος πέθανε από συγκοπή καρδιάς στις 9 Ιουλίου 1903, μόλις είχε αποβιβαστεί από το ατμόπλοιο που τον μετέφερε μαζί με άλλους βουλευτές από τον Πειραιά στην Κέρκυρα.
2) Ο Κωνσταντίνος Αλαμάνος, γιος του Πέτρου, ήταν δικηγόρος και βουλευτής Κέρκυρας (1902,1904). Είχε εκλεγεί το 1902 στη θέση του Σ.Χυτήρη και το 1903 στη θέση του αποβιώσαντος πατέρα του. Σύμφωνα με τα τεκμήρια του αρχείου ήταν γραμματέας της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας (1898), ιδρυτής του Δραματικού Συλλόγου (1898), μέλος του Ωδικού Συλλόγου, μέλος της Ελληνικής Γεωργικής Εταιρίας (1902), σύμβουλος διοικήσεως του Φιλαθλητικού Συλλόγου (1904) και δημοτικός σύμβουλος Κέρκυρας (1917). Λάμβανε μέρος σε μουσικές εκδηλώσεις και ήταν φίλος και θερμός υποστηρικτής της Ουρανίας Νικόδημου Ζαβιτσιάνου, το γένος Σδριν.

Ο Παναγιώτης (Πότης) Αλεξάκος γεννήθηκε στο Γύθειο το 1894. Ήταν από τους μεγάλους και με ισχυρή επιρροή τοπικούς γαιοκτήμονες και παράγοντες του Γυθείου. Διετέλεσε Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου και της εταιρείας «Συκική» στο Γύθειο, καθώς και Πρόεδρος των Εφέδρων Αξιωματικών. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό σε όλους τους πολέμους από το 1914 έως και το 1941. Παρασημοφορήθηκε για επιδειχθείσα ανδρεία και ηρωισμό στη μάχη του Αφιόν Καραχισάρ την 1-2 Ιουλίου 1921 και προήχθη στον βαθμό του Εφέδρου Αξιωματικού. Νυμφεύτηκε την Βασιλική Μητσάκου με την οποία απέκτησε δύο κόρες: την Ντίνα (Κωσταντίνα) και την Παναγιώτα. Εξ αυτών, η Ντίνα νυμφεύτηκε τον δικηγόρο Αγησίλαο (Αγι) Πετροπουλάκη (της γνωστής Μανιάτικης οικογένειας) με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την δωρήτρια του αρχείου Πόπη (Καλλιόπη) Πετροπουλάκη, που παντρεύτηκε τον Ε. Ζαβλιάρη.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: πληροφορίες της δωρήτριας]

Ο Άρης Αλεξάνδρου (ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη) γεννήθηκε το 1922 στο Λένινγκραντ, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ρωσίδα εσθονικής καταγωγής. Το 1928 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, αρχικά στη Θεσσαλονίκη -οπότε ο Αλεξάνδρου πρωτοδιδάχτηκε την ελληνική γλώσσα- και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Βαρβάκειο πρακτικό (1940). Παρακολούθησε για δύο έτη μαθήματα στην ΑΣΟΕΕ και από το 1942 άρχισε να εργάζεται ως μεταφραστής. Στην Κατοχή υπήρξε μέλος αντιστασιακής οργάνωσης που προσχώρησε στο ΕΑΜ Νέων, αποχώρησε όμως διαφωνώντας με τη συκοφάντηση συντρόφων του ως προδοτών. Συνελήφθη από τις αγγλικές στρατιωτικές αρχές και κρατήθηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα στη Λιβύη ως τον Απρίλιο του 1945. Εξορίστηκε για τα πολιτικά του φρονήματα στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη (Ιούνιος 1948-Δεκέμβριος 1951). Τον Νοέμβριο του 1953 καταδικάστηκε ως ανυπότακτος, παραμένοντας έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Γυάρου ως τον Αύγουστο του 1958. Το 1959 παντρεύτηκε με την λογοτέχνιδα και δημοσιογράφο Καίτη Δρόσου. Λόγω της δικτατορίας του 1967 εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία (Ιούνιος 1967), απασχολούμενοι σε ποικίλες χειρωνακτικές εργασίες. Από το 1975 ο Αλεξάνδρου εργάστηκε και πάλι ως μεταφραστής για ελληνικούς εκδοτικούς οίκους. Πέθανε στις 2 Ιουλίου του 1978. Tο μυθιστόρημά του Το Κιβώτιο (Αθήνα 1966 - Παρίσι 1972) αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Έργα του μεταφράστηκαν κυρίως στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά.

Έργα:

Ποιητικές συλλογές: Ακόμα τούτη η άνοιξη (1946), Άγονος γραμμή (1952), Ευθύτης οδών (1959), Ποιήματα (1941-1971), Ποιήματα (1941-1974).

Πεζά: Το Κιβώτιο (1975), Ta ksilopohara (1976).

Θεατρικό: Αντιγόνη.

Σενάρια: Ο καθηγητής Βαρχάιτ, Ο λόφος με το συντριβάνι (διασκευή ομώνυμου θεατρικού του Γ. Ρίτσου), Προδοσία (κινηματογραφική ταινία, συνεργασία με Ν. Περγιάλη, Κ. Μανουσάκη, 1964).

Δοκίμια, μελέτες κ.ά.: Έξω απ’ τα δόντια (1937-1975), Η εξέγερση της Κροστάνδης (1975), Oh! (με σχέδια Άγγελου Καμπάνη, 1983).

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22.5.1894 στο Ηράκλειο Κρήτης, κόρη του Στέλιου Μ. Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδου. Αδέλφια της ήταν οι: Γαλάτεια Καζαντζάκη (1881-1962), Ραδάμανθυς Αλεξίου (1883-1952), Λευτέρης Αλεξίου (1890-1964). Ο πατέρας της συνέχισε την εκδοτική δραστηριότητα του πατέρα του Μιχαήλ, στο Ηράκλειο. Εκτός από τη Γαλάτεια, λογοτέχνης και μεταφραστής ήταν και ο Λευτέρης Αλεξίου που εργάστηκε ως φιλόλογος στην εκπαίδευση. Η Έλλη Αλεξίου έκανε σπουδές μουσικής, γαλλικής και γερμανικής γλώσσας. Απόφοιτος του Διδασκαλείου Ηρακλείου εργάστηκε από το 1914 ως δασκάλα και από το 1919 ως καθηγήτρια γαλλικών. Έζησε στη γενέτειρά της ως το 1920 , οπότε παντρεύτηκε τον Βάσο Δασκαλάκη (χώρισαν το 1938) και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στη Γερμανική σχολή Αθηνών (1921-1924) και στη Σορβόννη (1945-1948). Κατά την παραμονή της στο Παρίσι δίδασκε ελληνικά στις κοινότητες Σατουρβίλ και Παρισιού. Μέλος του ΚΚΕ από το 1928 ως το θάνατό της έδρασε από τις γραμμές του ΕΑΜ, στη διάρκεια της Κατοχής. Από το 1949 ως το 1962 έζησε στη Ρουμανία και εργάστηκε στην Επιτροπη Βοήθειας Παιδιού με αντικείμενο την οργάνωση παιδικών σταθμών και οικοτροφείων, τη σύνταξη σχολικών βιβλίων, τη σύσταση παιδαγωγικών φροντιστηρίων κ.λπ.. Το 1962 επέστρεψε λόγω του θανάτου της αδελφής της Γαλάτειας και παρέμεινε στην Ελλάδα, όπου όμως συνελήφθη και φυλακίστηκε το 1966 με ένταλμα που εκκρεμούσε από το 1945. Αθωώθηκε και αποφυλακίστηκε. Από τον επαναπατρισμό της και εξής συγκατοίκησε με τον Μάρκο Αυγέρη, σύζυγο της Γαλάτειας σε δεύτερο γάμο.
Έργα: Μυθιστορήματα: Γ΄χριστιανικόν παρθεναγωγείον (Αθήνα, 1934, 1938, 1964, 1978), Λούμπεν (Αθήνα, 1940, 1978), Παραπόταμοι (Βουκουρέστι 1956, Αθήνα 1978), Με τη λύρα (Βουκουρέστι 1959, Λονδίνο 1970, Αθήνα 1978), Και ούτω καθεξής (Βουκουρέστι 1965, Αθήνα 1978), Δεσπόζουσα (Αθήνα, 1972).
Διηγήματα: Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή (Αθήνα, 1931, 1963, 1978), Άνθρωποι, Υπολείμματα επαγγέλματος (Αθήνα 1938, 1978), Αναχωρήσεις και μεταλλαγές (Βουκουρέστι 1962, Αθήνα 1978), Μυστήρια (Βουκουρέστι 1962, Αθήνα 1978), Προσοχή! Συνάνθρωποι (Βουκουρέστι 1962, Αθήνα 1978), Σπονδή (Αθήνα 1964, 1978), Και υπέρ των ζώντων (Αθήνα, 1972, 1978), Κατερειπωμένα αρχοντικά (Αθήνα, 1977).
Εξέδωσε επίσης παιδικά, θεατρικά κ.ά καθώς και βιογραφία του Ν. Καζαντζάκη (Για να γίνει μεγάλος, Αθήνα 1966, 1973).

Πηγή: Βιογραφικό της Έλλης Αλεξίου στο αρχείο της (υποφάκελος 3.5) και Κώστας Παπαγεωργίου, «Έλλη Αλεξίου. Παρουσίαση-ανθολόγηση», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τόμ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1992, σ. 168-217.

Ο Λευτέρης Αλεξίου γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν γιος του Στυλιανού Αλεξίου και αδερφός της Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Αποφοίτησε από τη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Παράλληλα, εργάστηκε από νεαρή ηλικία με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική.

H οικογένεια Αλεξανδρίδη καταγόταν από τις Σέρρες όπου διέθετε μεγάλα κτήματα. Δραστηριοποιήθηκε από νωρίς, ίσως και από τον 18ο αιώνα, στο καπνεμπόριο. Αυτός που εγκαταστάθηκε πρώτος στη Θεσσαλονίκη χωρίς όμως να διακόψει τις στενές σχέσεις του με τις Σέρρες ήταν ο Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης, ο μεγαλύτερος γιος του κτηματία και καπνέμπορου Σερρών, Δημητρίου Αλεξανδρίδη. Τα άλλα παιδιά ήταν ο Αθανάσιος (ο οποίος μετοίκησε στην Αθήνα), ο Ιωάννης (μετέπειτα βενιζελικός βουλευτής την περίοδο 1917-1919), ο Κάρολος (καθηγητής Ιατρικής στο ΑΠΘ) και η Ευπραξία.
Ο Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης (1875-1932) απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτριο, γεννημένο το 1904 και τον Κωνσταντίνο (1905-1984), οι οποίοι από το 1921 έως το 1925 σπούδασαν εμπορικές και οικονομικές επιστήμες στη Λειψία και την Δρέσδη, κέντρα τότε του διεθνούς καπνεμπορίου. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα τους στο Παρίσι οι δύο αδελφοί εγκατέστησαν στη Θεσσαλονίκη «μονάδα επεξεργασίας καπνών εις φύλλα» στον τότε αριθ. 20 -σημερινό αριθμό 24- της οδού Μητροπόλεως. Οι αδελφοί συνεταιρίστηκαν για αρκετά χρόνια αλλά το 1955 ο Κωνσταντίνος αποχώρησε από την επιχείρηση και δραστηριοποιήθηκε στο καπνεμπόριο στην Αθήνα μέχρι τον θάνατό του το 1984. Έκτοτε την επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη ανέλαβε μόνος του ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης. Εκτός από το εμπόριο καπνών οι αδελφοί Αλεξανδρίδη φαίνεται ότι διατηρούσαν τόσο στη διάρκεια του Μεσοπολέμου όσο και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1940 καπνοβιομηχανία παραγωγής τσιγάρων. Στη συνέχεια φαίνεται να περιορίστηκαν στο καπνεμπόριο. Ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης το 1962 σταμάτησε την επεξεργασία καπνών και περιορίστηκε σε εξαγωγή καπνών (μεσιτεία). Εργάσθηκε συνεχώς μέχρι το 1986, όπου και ένα εγκεφαλικό επεισόδιο τον ανάγκασε να διακόψει. Πέθανε το 1989. Ήταν παντρεμένος από το 1939 με την Βάσσω Κων. Κυριαζίδη (1917-2000) με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: την Ελίζα Αλεξανδρίδου και τον Αλέξανδρο-Κωνσταντίνο Αλεξανδρίδη. Ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης μιλούσε γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά και αλληλογραφούσε στα ισπανικά και τα ιταλικά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου και εκτενή βιογραφικά σημειώματα του δωρητή Αλέξανδρου Αλεξανδρίδη]

Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1924. Εγγράφηκε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μετά τον Εμφύλιο διέφυγε στο Βουκουρέστι, όπου έζησε ανάμεσα στους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες και λογοτέχνες. Εκεί δημοσίευσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων Αρματωμένα Χρόνια (1954). Καταδικασμένος τρεις φορές σε θάνατο από το στρατοδικείο Ιωαννίνων (1953), το 1956 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου το ίδιο έτος δημοσίευσε την δεύτερη συλλογή διηγημάτων: Μια πρόσφατη ιστορία. Σπούδασε ρωσική λογοτεχνία στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο της Μόσχας και ασχολήθηκε με τη συντήρηση αγιογραφιών. Το 1959 παντρεύτηκε την ελληνίστρια Σόνια Ιλίνσκαγια.

Το 1961 δημοσίευσε το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος, Νύχτες και αυγές – Η πολιτεία και δύο χρόνια αργότερα το δεύτερο μέρος, – Τα βουνά. Το ίδιο έτος, ο συγγραφέας βραβεύθηκε στο διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος «Κορυσχάδες» του περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης. Το 1965 είδε το φως της δημοσιότητος η πρώτη του μετάφραση: Το μπλε τετράδιο, του Εμ. Καζακιέβιτς, ενώ το 1971, κυκλοφόρησε το ταξιδιωτικό έργο Από τη Μόσχα στη Μόσχα. Ταξίδι στο Βόλγα.

Το συγγραφικό του έργο συνέχισε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε το 1975. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα μυθιστορήματα Σκηνές από το βίο του Μάξιμου του Γραικού (1976), Τα θαύματα έρχονται στην ώρα τους (νουβέλλα 1976), Μικρό όργανο για τον επαναπατρισμό (1980), Αυτά που μένουν (τόμ. Α΄ 1994, αυτοβιογραφικό), καθώς και τις βιογραφικές μυθιστορίες: Το ψωμί και το βιβλίο. Ο Γκόρκι (1980) (Κρατικό βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας), Περισσότερη ελευθερία. Ο Τσέχωφ (1981), Ο μεγάλος αμαρτωλός. Ο Ντοστογιέφσκι και τα ιερά του τέρατα (1984), Ένας άνθρωπος. Μια εποχή. Ο Αλέξανδρος Γκέρτσεν (1989) και Ο Τολστόι (2007).

Δημοσίευσε ακόμη τρεις συλλογές διηγημάτων: Λευκή ακτή (1966), Φύλλα – φτερά (1977), Η ένατη πληγή (1986) και το ταξιδιωτικό Οι Αρμένιδες. Ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους (1982, λογοτεχνικό βραβείο Τουμανιάν).

Στο δοκιμιακό του έργο συγκαταλέγονται οι μελέτες: Πέντε Ρώσοι κλασικοί: Πούσκιν, Γκόγκολ, Μπελίνσκι, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι (1975), Η Ρωσική λογοτεχνία: Ιστορία σε τρεις τόμους. Από τον 11ο αιώνα μέχρι την Επανάσταση του 1917 (1978, 1979) και Μια συνάντηση. Σεφέρης – Μακρυγιάννης (1983).

Τιμήθηκε με το διεθνές λογοτεχνικό βραβείο Γκόρκι για τις μελέτες και τις μεταφράσεις από την ρωσική λογοτεχνία (Μόσχα 1979) και με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του (2001). Έλαβε το βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας (2002) για την ελληνική μετάφραση του έργου Εκστρατεία του Ίγκορ. Του απονεμήθηκε επίσης το μετάλλιο Πούσκιν, από τον πρόεδρο της Ρωσικής Συνομοσπονδίας (2007).

Απέκτησε μία κόρη, την Όλγα Αλεξανδροπούλου. Πέθανε στις 19 Μαΐου 2008

[Πηγές: Γιώργος Δ. Κεντρωτής, «Μήτσος Αλεξανδρόπουλος. Παρουσίαση - ανθολόγηση», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67, τόμ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988, σ. 98-135. «Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών», στην ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ (http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=96)]

Ο Δημοσθένης Αλεξόπουλος, γιος του εμπόρου υφασμάτων Ιωάννη Αλεξόπουλου και της Κατίνας Μάγου, γεννήθηκε και έζησε στην Πάτρα. Έμπορος και ο ίδιος, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο ξυλείας, γλυκόρριζας, θείου και θειικού χαλκού, ελαιόλαδου και άλλων προϊόντων. Είχε βαρελοποιείο και κιβωτιοποιείο στο Κατάκωλο Ηλείας και στην Πάτρα και προμήθευε με βαρέλια και σταφιδοκιβώτια τους οινοποιούς και σταφιδεμπόρους. Η εισαγωγή θείου προοριζόταν για τη χρήση των σταφιδοκαλλιεργητών, η δε γλυκόρριζα, καλλιεργούμενη σε συγκεκριμένες περιοχές της Πελοποννήσου και Ηπείρου, εξαγόταν αποξηραμένη κυρίως προς τη γαλλική και ιταλική αγορά, όπου την χρησιμοποιούσαν στην ποτοποιία, στη ζαχαροπλαστική και στη φαρμακευτική παραγωγή. Ασχολήθηκε επίσης με μεταλλευτικές δραστηριότητες συμμετέχοντας σε εταιρικές εκμεταλλεύσεις ορυχείων άνθρακα στην Πελοπόννησο και μεταλλείων στην Εύβοια. Τα προϊόντα που εμπορευόταν ο Δ.Αλεξόπουλος είχαν άμεση σχέση και με τον κόσμο της σταφίδας. Η συνεργασία του με την Άμβουργερ & Σα και την Ελληνική Σταφιδική Εταιρεία τον οδήγησε προφανώς να συμμετάσχει στην ίδρυση, το 1909, της Εμπορικής και Βιομηχανικής Εταιρείας (Ε.Β.Ε.). Το μετοχικό κεφάλαιο της Ε.Β.Ε. 300.000 δραχμών, διαιρεμένο σε 300 μετοχές των εκατό δραχμών μοιράστηκε σε τρία ίσα μερίδια μεταξύ των ιδρυτών. Αντικείμενο των εργασιών της, σύμφωνα με το καταστατικό, ήταν: «η εκτέλεσις εν Ελλάδι και εν τη αλλοδαπή δι’ ίδιον λογαριασμόν ή δια λογαριασμόν τρίτων ή εν συμμετοχή πάσης φύσεως εμπορικής εργασίας ή βιομηχανικής επιχειρήσεως και η εκτέλεσις άνευ εξαιρέσεως πασών εν γένει των επί κινητών και ακινήτων εργασιών, ως των τραπεζικών, βιομηχανικών και εμπορικών τοιούτων». Το καταστατικό όριζε επίσης ότι θα παρέμεναν μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου έως το 1918 τα ιδρυτικά της μέλη. Ο Δ.Αλεξόπουλος διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος, ενώ πρόεδρος του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας ήταν ο Δημήτριος Μάξιμος (διευθυντής του υποκαταστήματος της Ε.Τ.Ε. και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Σταφιδικής Εταιρείας). Η Ε.Β.Ε. συνέχισε τις εργασίες της τουλάχιστον μέχρι το 1943, ενώ το 1934 το Δ.Σ. απαρτιζόταν από τους 1) Γεώργιο Αργυρόπουλο 2) Αριστομένη Παπανικολόπουλο 3) Χαράλαμπο Παπαθανασίου 4) Διονύσιο Μανωλόπουλο και 5) Γεώργιο Σταυρόπουλο. Η σχέση του Δ.Αλεξόπουλου με την Ε.Β.Ε. συνοψίζεται σε ένα έγγραφό που απηύθυνε ως διευθύνων σύμβουλος της Εταιρείας το 1916 προς τον πρόεδρο του Δ.Σ. με αφορμή την απαίτησή για προσωπική συμμετοχή του επί των κερδών: «....Επειδή πιθανόν εν τούτοις να μη διατελείτε εις πλήρη γνώσιν των αφορώντων την ίδρυσιν της εν λόγω Εταιρίας, επιτραπείτω μοι να εκθέσω εν ολίγοις το ιστορικόν ταύτης. Βάσις και αφετηρία των εργασιών της Εμπορικής κ΄ Βιομηχανικής Εταιρίας είναι η ακμή των ατομικών μου εργασιών εις τας οποίας είχον εμφυσήσει όλας τας δυνάμεις και τας σκέψεις όχι μόνον των ετών της νεότητός μου, αλλ’ αυτού του ανδρικού μου βίου κ’ τοιαύτας κυριολεκτικώς ζωντανάς εργασίας, μεθ’ όλης της πείρας την οποίαν είχον αποκομίσει από πολυετείς εμπορικάς επιχειρήσεις μετεβίβασα κ’ ανέλαβεν η Εμπορική κ΄ Βιομηχανική Εταιρία υπό τη διεύθυνσή μου να συνεχίση...».
Παράλληλα με τις προσωπικές του εμπορικές δραστηριότητες και τη συμμετοχή του στην Ε.Β.Ε., ο Αλεξόπουλος υπήρξε μέτοχος, και διευθυντής της Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής (απ΄όσο γνωρίζουμε τη περίοδο 1915-1919). Ιδρυτής το 1921 με τον Βάσο και Ανδρέα Φωτήλα της Ανωνύμου Εταιρείας «Μωρεάς» και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της, είχε ήδη εργαστεί συνεταιρικά στα καπνά με τον Π. Δ. Αβραμίκο όταν αποφάσισε να ενισχύσει υλικά και ηθικά την «Μωρεάς» παραχωρώντας της το 50% των κερδών των εταιρικών εργασιών του. Ιδρυτής επίσης της εταιρείας «Α.Σ.Αθανασίου και Σία» το 1914 , υπήρξε παράλληλα μέλος του Δ.Σ. της Οινοποιητικής Εταιρείας Αχαΐα (από το οποίο παραιτήθηκε το 1928), μέτοχος και μέλος του Δ.Σ. της Ανωνύμου Μετοχικής Εταιρείας Ραπτομηχανών, μέτοχος της Ελληνικής Εταιρείας Μεταξουργίας, μέτοχος της Ανωνύμου Μηχανουργικής και Ξυλουργικής Εταιρείας, μέτοχος της Ελληνικής Εταιρείας Οίνων και Οινοπνευμάτων.
Ιδιοκτήτης τριών ιστιοφόρων («Μαρία», «Ρένα», «Θεολόγος») για τις μεταφορικές ανάγκες των εμπορευμάτων του, ιδιοκτήτης ακινήτων (καταστημάτων και οικιών) στην Πάτρα και στην Αθήνα, κάτοχος αυτοκινήτου Φορντ, ήδη από το 1919, ο Αλεξόπουλος παρουσίαζε ένα ιδιαίτερα δυναμικό κοινωνικό και οικονομικό προφίλ αστού που ήξερε «να παίζει και να κερδίζει». Ο επιτυχημένος «εμποροβιομηχάνος», ήταν πολιτικός οπαδός του συμπολίτη του Δ.Γούναρη, διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Πατρέων (από το 1914), αντιπρόεδρος και πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου Πατρών (1920), του Εμπορικού Συλλόγου Πατρών «Ερμής», και πρόεδρος της Παναχαϊκής Γυμναστικής Ενώσεως.
Είχε παντρευτεί την Ανθή Καίσαρος Νικολαΐδη και είχε αποκτήσει μαζί της τέσσερα παιδιά: τον Γιάννη (που πέθανε σε ηλικία δέκα επτά χρόνων), τον Καίσαρα (σύζυγο Ελένης Ζάχου), τη Μαρία (σύζυγο Α.Τσουκαλά και σε δεύτερο γάμο Β. Δούρα) και την Ειρήνη (σύζυγο Δ. Κύρτση).

Γεννήθηκε στο Αργοστόλι και διετέλεσε καθηγητής Υγιεινής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την περίοδο 1936 - 1960. Κατά τη δικτατορία του Μεταξά ήταν υφυπουργός Υγιεινής την περίοδο 1936 - 1938.

Ο Γλαύκος Αλιθέρσης (Μιχάλης Χατζηδημητρίου το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1897. Σπούδασε φυσική αγωγή στην Αθήνα και εργάστηκε ως καθηγητής γυμναστικής στην Αλεξάνδρεια. Παντρεύτηκε την Εύα Ζαφειροπούλου και απέκτησε μία κόρη, τη Γλαύκη. Στην Αλεξάνδρεια ήταν ευρύτερα γνωστός ως Δάσκαλος. Ένα χρόνο πριν το θάνατό του επέστρεψε στην Κύπρο, όπου πέθανε το 1965.

Πρωτοεμφανίστηκε στα νεοελληνικά γράμματα με τις ποιητικές συλλογές Γαλανά δαχτυλιδάκια (1919) και Κρινάκια του γιαλού (1921)? συνέχισε με τις συλλογές Οραματισμοί του Εωσφόρου και άλλα ποιήματα (1923), Απλή προσφορά (1929), Θερισμοί και οργώματα (1939), Μυστικός Δείπνος (1944) και Μαθητικά τετράδια (1957). Με το ποιητικό έργο Προσμαρτυρία (1958) συμπαραστάθηκε στον αγώνα της πατρίδας του, της Κύπρου. Η τελευταία του συλλογή Αρμογή αιώνων και στιγμών (1964) κυκλοφόρησε στην Κύπρο.

Το 1936 εξέδωσε την συλλογή διηγημάτων Αράχνες, ενώ τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησαν δύο έμμετρες τραγωδίες, Πύργος της Βαβέλ και Αροδαφνούσα.

Από τα κριτικά κείμενα αναφέρουμε Το πρόβλημα του Καβάφη (1934), Βασίλης Μιχαηλίδης (1957), Νίκος Νικολαΐδης (1958), Σωτήρης Σκίπης (1960), Μιλτιάδης Μαλακάσης (1961) και Νίκος Σαντορινιός (1965). Το 1938 συνέγραψε την Ιστορία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, για την διδασκαλία σε ανώτερες τάξεις του γυμνασίου.

Εξέδωσε δύο έργα μεταφρασμένα από τα αγγλικά, τα Άπαντα του Ρ. Μπρουκ (1925) και την Αγγλική ανθολογία (1926).

Για ένα διάστημα ανέλαβε την επιμέλεια της φιλολογικής σελίδας της εφημερίδας Ημερήσια νέα και συνεργάστηκε με την εφημερίδα του Καΐρου, Σφίγγα.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 1. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 1]

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1935. Σκοπός της ήταν η αγοραπωλησία κτημάτων, οι οικοδομικές επιχειρήσεις καθώς και η καλλιέργεια και εμπορία διαφόρων αγροτικών προϊόντων που παράγονταν στο κτήμα του Δρούλια στην Κηφισιά (κυρίως φυστίκια). Το 1940 περιόρισε τις δραστηριότητές της στον τομέα της γεωργίας. Κύριος μέτοχος, με 500 μετοχές, και εντεταλμένος σύμβουλος της εταιρείας ήταν ο Κωνσταντίνος Δρούλιας, ο οποίος προσέφερε στην επιχείρηση το κτήμα και τον εξοπλισμό. Στην ίδρυση της εταιρείας μετείχε επίσης και ο αδελφός του Γεώργιος μαζί με άλλους. Η αποτυχία της επιχείρησης, η οποία μεταξύ άλλων οφειλόταν και στις ακατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες, οδήγησε στην εκκαθάρισή της το 1950. Έκλεισε το 1965.

Ο Παναγιώτης Αλμπάνης γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1917 στην Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων από το οποίο αποβλήθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Αναγκάστηκε να ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στο εξατάξιο Γυμνάσιο Σιάτιστας. Το 1942 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης την οποία όμως δεν τελείωσε.

Στρατεύτηκε το 1938 και απολύθηκε την άνοιξη του 1940. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου επιστρατεύτηκε και πολέμησε στην Αλβανία.

Με την επιστροφή του από το μέτωπο ξεκίνησε να εργάζεται στον φούρνο του πατέρα του, Νικόλαου. Στη διάρκεια της κατοχής ο φούρνος τους σίτιζε μέσω των δελτίων χιλιάδες ανθρώπους. Το 1944 ο πατέρας του πέθανε και αναλαμβάνει ο ίδιος τον φούρνο. To 1951 τροποποίησε τις εγκαταστάσεις του αρτοποιείου, απέκτησε άδεια εργαστηρίου ζαχαροπλαστικής και κατασκεύασε τα μπισκότα “RITA”. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 εκσυγχρόνισε περαιτέρω τις εγκαταστάσεις του αρτοποιείου. Εισήγαγε πολλές τεχνικές και εμπορικές καινοτομίες στον κλάδο της αρτοποιίας και δραστηριοποιήθηκε για χρόνια στο Σωματείο Αρτοποιών Θεσσαλονίκης και στην Ομοσπονδία Αρτοποιών Ελλάδας. Συμμετείχε ακόμη στην ίδρυση της βιομηχανικής αρτοποιίας Βίβα. Συνταξιοδοτήθηκε το 1976.

Το 1946 παντρεύτηκε την Άννα Ραϊζοπούλου και ένα χρόνο αργότερα γεννήθηκε η κόρη τους Μαργαρίτα. Το 1950 γεννήθηκε το δεύτερο παιδί τους Νίκος.

Ενταγμένος στο ΚΚΕ από μικρή ηλικία βοήθησε με πολλούς τρόπους το κομμουνιστικό κίνημα και τον αγώνα κατά τη διάρκεια της αντίστασης.

Αγαπούσε από μικρός τη ζωγραφική και ως αυτοδίδακτος ζωγράφος συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις. Υπήρξε ακόμη για πολλά χρόνια μέλος των «Λεχριτών», παλιάς λαϊκής λέσχης της Θεσσαλονίκης.

Πέθανε τον Μάιο του 2006.

Ο Νικόλαος Αλμπάνης γεννήθηκε το 1878 στη Σιάτιστα. Ανήλικος πήγε στην Προύσα και στη συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη, όπου έμαθε την τέχνη του αρτοποιού. Στα 1909 εμφανίστηκε ως συνέταιρος παντοπωλείου στη Θεσσαλονίκη. Το 1910 νοίκιασε μεγάλο αρτοπωλείο στην Εγνατία Οδό 301 (τότε). Το 1916 εξόπλισε το αρτοποιείο με σύγχρονα μηχανήματα με άδεια ηλεκτροκίνητου εργοστασίου αρτοποιίας. Το 1921 αγόρασε ολόκληρη την οικοδομή που στέγαζε τον φούρνο και το 1938 την ανακατασκεύασε εκ θεμελίων. Το 1940 απέκτησε άδεια μηχανοκίνητου αρτοποιείου (το μοναδικό τότε στην Θεσσαλονίκη). Παντρέμενος από το 1914 με την Άννα Λιούταρη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Παναγιώτη, τον Γιάννη, την Αναστασία και την Ειρήνη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου, πληροφορίες της Μαργαρίτας Καλαφάτη]

Πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στα υδραυλικά έργα.

Ο Μωύς Αμίρ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1912. Ήταν κλινοποιός και διατηρούσε δικό του κατάστημα στην οδό Βαλαωρίτου 19. Εκτοπίστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές στις 21 Απριλίου 1943 και φυλακίστηκε στα στρατόπεδα Άουσβιτς ΙΙ-Μπιρκενάου, Άουσβιτς Ι, Μαουτχάουσεν και Γκούζεν, όπου απελευθερώθηκε από αμερικανικά στρατεύματα. Ήταν παντρεμένος με την Μπιννί ή Μπιενβενίδα Σαλτιέλ, η οποία εξοντώθηκε στα στρατόπεδα του Γ΄ Ράιχ. Η ετεροθαλής αδελφή του επιβίωσε καθώς την έκρυψε ένας πελάτης του.

Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη όπου από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 εγκαταστάθηκε σε σπίτι της οδού Ζαλίκη. Από το υλικό του αρχείου συνάγεται ότι ο Αμίρ διαχειρίζεται το φωτογραφικό υλικό από διάφορες εκδηλώσεις της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Από υλικό του αρχείου φαίνεται ακόμη ότι ο Αμίρ διετέλεσε ταμίας της Μακαμπή και ότι δούλεψε για την Ένωση Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Θεσσαλονίκη. Προφορικές μαρτυρίες επιβεβαιώνουν τον πολυπράγμονα ρόλο του Αμίρ στις διάφορες υποθέσεις της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Έρικα Κούνιο-Αμαρίλιο, Αλμπέρτος Ναρ, Προφορικές μαρτυρίες Εβραίων της Θεσσαλονίκης για το Ολοκαύτωμα, Ίδρυμα Έτς Αχαΐμ και Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1998, μαρτυρία του Μωύς Αμίρ, σσ. 231-240. Υλικό του αρχείου

Η Αμερικανική Λεγεώνα ιδρύθηκε στις 15-17 Μαρτίου 1919 στο Παρίσι από απόμαχους της Αμερικανικής Εκστρατευτικής Δύναμης που συμμετείχε στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το Τμήμα Αθηνών ιδρύθηκε το 1927 από ομογενείς της Αμερικής, απόμαχους του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Πρώτο μέλημα του τμήματος το 1930 ήταν η δωρεά στην πόλη της Αθήνας ενός μνημείου στη μνήμη των Αμερικάνων Φιλελλήνων που πολέμησαν στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας το 1821. Το μνημείο, έργο του γλύπτη Γ. Δημητριάδη, βρίσκεται σήμερα στο πάρκο της οδού Παναγή Κυριακού (πάρκο θείας Λένας, πλησίον της Αμερικανικής Πρεσβείας). Λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της αμερικανικής κοινωνίας τα χρόνια μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, ειδικά το 1928-1929, συμπεραίνουμε ότι οι περισσότεροι απόμαχοι επέστρεψαν στην πατρίδα αρκούμενοι στη μηνιαία πολεμική σύνταξη, που τους εξασφάλιζε η Αμερικανική Κυβέρνηση, λόγω της υπηρεσίας τους. Ορισμένοι από αυτούς, με διορατικό και επιχειρηματικό πνεύμα, ίδρυσαν το τμήμα, τόσο για την αποτελεσματικότερη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, όσο και την προβολή των ιδανικών της τότε Αμερικανικής σκέψης, του φιλελευθερισμού και της δικαιοσύνης. Το καταστατικό του τμήματος αντανακλά τις παραπάνω αντιλήψεις και την προώθηση των δεσμών συναδελφοσύνης μεταξύ των μελών. Ο αριθμός των μελών του τμήματος αυξήθηκε κατακόρυφα με ποικίλες δραστηριότητες, ψυχαγωγικές, φιλανθρωπικές και κοινωνικές. Το 1939 έγινε η αγορά του κτιρίου στην οδό Τζιραίων 9, που αποτέλεσε και έδρα του τμήματος Αθηνών. Ακολούθησε η δημιουργία των τμημάτων της Τρίπολης, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και των Χανίων. Σήμερα διατηρείται μόνο το τμήμα Αθηνών. Υπάγεται διοικητικά στην Περιφερειακή Διοίκηση Department of France, μεταξύ 30 ακόμη ευρωπαϊκών τμημάτων (Δ. Σιώτας. 2010).

Ο Αμπαριώτης Γεώργιος γεννήθηκε το 1740. Υπήρξε Προεστός της Ανδρίτσαινας. Πήρε μέρος στα Ορλωφικά (1769) και μετά την αποτυχία της εξέγερσης κατέφυγε στο βουνό Λύκαιο, από όπου αγωνίστηκε εναντίον των Τουρκαλβανών. Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Πολυχρόνη Τζανέτο και εργάστηκε δραστήρια για την προετοιμασία του απελευθερωτικού αγώνα.

Ο Πέτρος Αμπατζόγλου γεννήθηκε στο Νέο Ηράκλειο το 1931. Ο πατέρας του Ιωάννης Αμπατζόγλου καταγόταν από το Κέρκαγατς της Μικράς Ασίας και η μητέρα του, Αφροδίτη Δελαγραμμάτικα, από την Κωνσταντινούπολη. Το 1939 η οικογένειά του μετακόμισε στην οδό Ακαδημίας. Ο πατέρας του μετά από κάποιες αποτυχημένες επαγγελματικές προσπάθειες –δημιουργία επιχείρησης κέντρου διασκεδάσεως, θεάτρου και αργυροχρυσοχοείου–, την περίοδο της Κατοχής άνοιξε ένα γραφείο μεταφράσεων και δακτυλογραφήσεων. Την ίδια περίοδο, η υγεία του, μαθητή τότε, Πέτρου Αμπατζόγλου, διέτρεξε σοβαρό κίνδυνο, λόγω αβιταμίνωσης. Αποφοίτησε το 1950 και κατόπιν διαγωνισμού προσλήφθηκε από την Ηλεκτρική Εταιρία Αθηνών-Πειραιώς ως βοηθός τεχνίτη, για να προβιβασθεί σε κλητήρα και τέλος σε υπάλληλο του τμήματος δημοσίων σχέσεων. Εκεί εργάσθηκε για 15 χρόνια (1950-1966), οπότε για λόγους υγείας έλαβε πρόωρη σύνταξη. Παράλληλα και για σύντομο χρονικό διάστημα εργάσθηκε ως κειμενογράφος στη διαφημιστική Εταιρεία ΕΡΓΟΝ. Το 1964 παντρεύτηκε την αρχιτέκτονα Καίτη Παπανικολάου, η οποία ζούσε στο Λονδίνο, όπου εγκαταστάθηκε και ο ίδιος από το 1966 ως το 1974. Ταξίδεψε στην Ευρώπη και την Αμερική όπου με την υποτροφία Φορντ (Ford Foundation Grant) επισκέφθηκε το Πανεπιστήμιο της Αϊόβας στο πλαίσιο του Διεθνούς Προγράμματος Συγγραφέων. Ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή, και δευτερευόντως με τη φωτογραφία και το video film. Χρονογράφησε στον Τύπο και στο ραδιόφωνο.

Η πρώτη του δημοσίευση που σώζεται στο αρχείο ήταν το διήγημα «Το τελευταίο θαύμα», στο περιοδικό Αξιός, το 1950 και στη συνέχεια το διήγημα «Ο λύκος» στο περιοδικό Δρόμος, το 1957. Η έκδοση της πρώτης του συλλογής διηγημάτων Με τον Μινώταυρο κυκλοφόρησε το 1962. Το 1964 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και το 1988 με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος. Υπήρξε επίτιμος Εταίρος των Γραμμάτων του Πανεπιστημίου της Αϊόβα (USA). Πολλά έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά και ανθολογήθηκε στα ολλανδικά, τα ιταλικά και τα ουγγρικά, ενώ ο ίδιος μετέφρασε στα ελληνικά τον Λευκό θόρυβο του Ντελλίλο. Πέθανε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2004, μετά από πολύμηνη θεραπεία στο νοσοκομείο λόγω κίρρωσης του ήπατος από την οποία έπασχε χρόνια.

Πρώτες Δημοσιεύσεις:

Νεανικές, χειρόγραφες εφημερίδες με τίτλο: Η μελέτη (1946) και Να γυρίσεις νικητής.

«Το εξάχρονο αγόρι», ποίημα που δημοσιεύθηκε στο Το φως της νεότητος (1949).

Εικοσιπέντε εκθέσεις μαθητών (έκδοση της Ηλεκτρικής Εταιρείας Πειραιώς, 1950).

«Το τελευταίο θαύμα», διήγημα στο περ. Αξιός (1950).

«Ο λύκος», διήγημα στο περ. Δρόμος (1957).

Έργο:

Με τον Μινώταυρο (διηγήματα, 1962), Ισορροπία τρόμου (μυθιστόρημα, 1964), Θάνατος μισθωτού (μυθιστόρημα, 1971), Η γέννηση του Σούπερμαν (μυθιστόρημα, 1972), Παραμύθια του Πέτρου (διηγήματα, 1974), Προσωπική αποκάλυψη (διηγήματα, 1978), Σημεία και τέρατα (μυθιστόρημα, 1981), Η αυτοκρατορία της Βροχίτσας (παιδικό μυθιστόρημα, 1982), Τι θέλει η κυρία Φρίμαν (μυθιστόρημα, 1987), Παύλος και Ελένη (μυθιστόρημα, 1990), Μια συνηθισμένη μέρα (μυθιστόρημα, 1992), Στη σιωπή του έρωτα (μυθιστόρημα, 1997), Περιπλάνηση στο παρελθόν (1999) και Πύργος των αινιγμάτων (μυθιστόρημα, 1999).

[Βιογραφικά στοιχεία από το αρχείο Φ.4.3? Ζήρας Αλέξης, «Πέτρος Αμπατζόγλου», Η μεταπολεμική πεζογραφία, τόμ. Β΄, εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 1988? Γιαλουράκης Μανώλης, «Αμπατζόγλου Πέτρος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Χάρη Πάτση, τόμ. 1, Αθήνα 1968, και ο ιστότοπος http://www.biblionet.gr/author/11916/].