Γάλλος διπλωμάτης και ποιητής. Γεννήθηκε στη Falaise, στην περιοχή του Calvados, το 1772 και πέθανε στο Παρίσι στις 21 Ιουνίου 1846. Υπηρέτησε στο υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας από το 1795 έως το 1798, ως γραμματέας πρεσβείας στο Μιλάνο το 1798, γραμματέας προξενείου στη Στουτγάρδη το 1799 και στη Μάλτα 1802-1806. Διορίστηκε πρόξενος για πρώτη φορά στη Βοσνία, όπου παρέμεινε από το 1806 έως το 1814 και εργάστηκε με επιτυχία για το εμπόριο της Ανατολής, εξασφαλίζοντας δρόμους και την προστασία του Ιμπραήμ Χαλήμ Πασά και στις 16 Σεπτεμβρίου του 1819 διορίστηκε γενικός πρόξενος της Γαλλίας στη Σμύρνη και στo Aρχιπέλαγος. Στη Σμύρνη ο David διέσωσε από βέβαιη σφαγή περίπου 2000 Έλληνες που κατέφυγαν στο γαλλικό προξενείο τον Απρίλιο του 1821 στους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι ως αντίποινα στην κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, πράξη για την οποία παρασημοφορήθηκε με την Legion d’ honneur. Ο David απέδειξε τα φιλελληνικά του αισθήματα στους Έλληνες και κυρίως στους Ψαριανούς σε πολλές περιστάσεις κατά την παραμονή του στη Σμύρνη. Ανακλήθηκε στις 30 Νοεμβρίου του 1826, ύστερα από συκοφαντικές κατηγορίες εναντίον του, που προέρχονταν από τη γαλλική πρεσβεία στην Κων/πολη και αναφέρονταν σε υποτιθέμενες διοικητικές παρατυπίες και σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες, οι οποίες επίσημα δεν του ανακοινώθηκαν ποτέ, και συνταξιοδοτήθηκε παρά τη θέλησή του. Είχε παντρευτεί την Marie Jeanne Huet (;) και είχε τρεις γιους. Έγραψε μεταξύ άλλων «La Bataille d’Iena » (1808), «Athenes assiegee» (1827) με το ψευδώνυμο Sylvain Phallantee, «L’Alexandreide ou la Grece vengee » (1829), «Selim III, Tragedie en cinq actes» (1836). [Οι πληροφορίες προέρχονται από το Nouveau Larousse Illustre, την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους και τον υπηρεσιακό του φάκελο στο υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας και τα έργα του εντοπίστηκαν στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.]

Εκπαίδευση και Εργασία:

1930 Πτυχίο, New York University

1932-33 Υπότροφος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Ελλάδα στην Αρχαιολογία

1935 Διδακτορικό, Johns Hopkins University

1935-38 Ειδική συνεργάτιδα στην Αρχαιολογία στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα

1940-43 Βοηθός επιμελητή Αρχαίας τέχνης, Art Museum, Princeton University

1943-45 Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών

1946-47 Βοηθός Βιβλιοθηκονόμου, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα

1947-48 Αναπληρώτρια Βιβλιοθηκονόμου, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα

1952-67 Συντάκτρια, Archaeology Magazine

1962-73 Επιμελήτρια Αρχαίας Τέχνης, Museum of Art and Archaeology, University of Missouri-Columbia

1973-77 Αναπληρώτρια Διευθύντρια, Museum of Art and Archaeology, University of Missouri-Columbia

1977- Ερευνητικό Μέλος, Museum of Art and Archaeology, University of Missouri-Columbia

Δημοσιεύσεις:

Small Finds from the Pnyx, Vol. 1 (with Dorothy Burr Thompson), Hesperia Suppl 7 (1943)

Corinth, Results of Excavations Conducted by the American School of Classical Studies at Athens, vol. 12, The Minor Objects (1952)

The Antikythera Wreck Reconsidered (editor and co-author), Transactions of the American Philosophical Sociery, vol. 55 (1965)

Excavations at Jalame, Site of a Glass Factory in Late Roman Palestine (editor and co-author) 1988

Selected Glass Vessels in the National Museum, Athens, 1992

Μεγάλος αριθμός άρθρων σε American Journal of Archaeology, Hesperia, κ.λπ.

Ο Jack L. Davis είναι Καθηγητής της Ελληνικής Αρχαιολογίας στην έδρα Carl W. Blegen του Πανεπιστημίου Cincinnati, Ohio και πρώην Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα (2007-2012). Έχει διευθύνει ή συνδιευθύνει τοπικά αρχαιολογικά προγράμματα σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας, που περιλαμβάνουν την Κοιλάδα της Νεμέας, το νησί Χίος και τη Μεσσηνία κοντά στο Παλάτι του Νέστορα (Τοπικό Αρχαιολογικό Πρόγραμμα Πύλου), και επί του παρόντος συνδιευθύνει με τη Sharon Stocker τις ανασκαφές του Πανεπιστημίου Cincinnati στην Πύλο. Επιπρόσθετα έχει διευθύνει τοπικές μελέτες και ανασκαφές στην Αλβανία στην ενδοχώρα των αρχαίων Ελληνικών αποικιών του Δυρραχίου/ Επιδάμνου και Απολλωνίας. Ο Davis είναι μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα στην αρχαιολογία των νησιών του Αιγαίου. Έχει δημοσιεύσει αναφορές από ανασκαφές στα νησιά Χίος και Μήλος. Εκτός από προϊστορικά θέματα έχει επεκτείνει την έρευνά του για να καλύψει θέματα που αφορούν στην ιστορία και την αρχαιολογία στην Ελλάδα στην Οθωμανική και σε πρώιμες σύγχρονες περιόδους, και την ιστορία της Αμερικανικής αρχαιολογίας στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου και αρχές 20ου αιώνα.

Ο Émile-Honoré Destelle γεννήθηκε στην Αγκντ της Νότιας Γαλλίας στις 12 Ιανουαρίου του 1856. Φοίτησε στη στρατιωτική σχολή του Σαιν-Συρ, στην τάξη που ονομάστηκε «Grande Promotion», «Μεγάλη Σειρά», του 1874-1876. Αποβιβάστηκε στην Κρήτη τον Μάρτιο του 1897 και ορίστηκε διοικητής των Γάλλων πεζοναυτών.

Αφού παρακολούθησε μαθήματα στις σχολές Vassar και Barnard, η Muriel Dimen έλαβε το διδακτορικό της στην Ανθρωπολογία από το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια το 1970. Δίδαξε για πολλά χρόνια στο Lehman College πριν γίνει Ομότιμη Καθηγήτρια για να ξεκινήσει μια δεύτερη καριέρα ως ψυχαναλύτρια. Εκπαιδεύτηκε και στη συνέχεια δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Μεταδιδακτορικό Πρόγραμμα Ψυχοθεραπείας και Ψυχανάλυσης, ενώ ήταν επίσης μέλος του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Επιστημών της Νέας Υόρκης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Η Dimen παντρεύτηκε τον Seth Schein, συνεργάτη της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1967-1968, όταν ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα και πραγματοποίησε εθνογραφικές έρευνες στην Ήπειρο. Συνεργάστηκε επίσης στην επιμέλεια του Regional Variation in Modern Greece and Cyprus: Toward a Perspective on the Ethnography of Greece, New York 1976.

Η καπνοβιομηχανία "Dimitrino & Co" (συναντάται επίσης και ως "Δημητρίνο & Σια") ιδρύθηκε το 1886 από τους Δημήτριο Κ. Δημητρίου ή Δημητρίνο, γιο ομογενούς από την Τεργέστη και Ιωάννη Μανουηλίδη, ελλήνων υπηκόων στην Αίγυπτο. Το 1900 ο Δημήτριος Κ. Δημητρίου αποσύρθηκε από την επιχείρηση και από το 1905 μόνος ιδιοκτήτης έμεινε ο Ιωάννης Μανουηλίδης (ή Εμμανουηλίδης) που διατήρησε τον τίτλο της επιχείρησης "Dimitrino & Co". To 1918, μετά το θάνατο του Μανουηλίδη, την επιχείρηση κληρονόμησαν οι δύο γιοί του, Εμμανουήλ και Νικόλαο Μανουηλίδη και ο γαμπρός του Γεώργιος Παρασκευαΐδης. Το 1947 ο τότε διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Γεώργιος Μαυροκέφαλος έγινε ο τρίτος συνεταίρος της εταιρείας. Το 1959 η εταιρεία εγκατέλειψε την Αίγυπτο και μεταφέρθηκε στη Βόννη, ενώ από το 1970 τα τσιγάρα της παράγονταν και στην Αμερική από τον καπνοβιομήχανο Γεωργακόπουλο. Σήμερα τα τσιγάρα "Dimitrino & Co"κατασκευάζονται στην Αμερική και την Γερμανία από τη γερμανική καπνοβιομηχανία Von Eicken Group , που έχει αγοράσει τα δικαιώματα της εταιρείας.

Ο William Bell Dinsmoor γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1886 στο Windham, New Hampshire, γιος ενός αρχιτέκτονα της Βοστώνης. Με την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Boston Latin School, το παλαιότερο δημόσιο σχολείο των Η.Π.Α., παρακολούθησε τη Σχολή Αρχιτεκτονικής του Χάρβαρντ από το 1902 έως το 1906. Ο Dinsmoor έλαβε το πτυχίο του το 1906 και τα επόμενα δύο χρόνια εργάστηκε σε αρχιτεκτονική εταιρεία στη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1906 έκανε την πρώτη του επίσκεψη την Ευρώπη. Ήταν επίσης η πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα. Το 1904, μια επιχορήγηση από το ίδρυμα Carnegie επέτρεψε στην Αμερικανική Σχολή να ξεκινήσει μια σειρά από διορισμούς υποτρόφων στην Αρχιτεκτονική. Ο Dinsmoor ήταν ο πρώτος κάτοχος υποτροφίας στην Αρχιτεκτονική (1908), ξεκινώντας έτσι μια μακρά και επιτυχημένη συνεργασία με την Αμερικανική Σχολή. Η υποτροφία του παρατάθηκε για ένα ακόμη έτος. Τον Σεπτέμβριο του 1910 ο Dinsmoor επέστρεψε από τις Η.Π.Α. με τη σύζυγό του Zillah Frances. Ο διορισμός του συνεχίστηκε για δύο ακόμη χρόνια, «ενόψει των επιθυμιών του Carnegie Institution». Το 1912 διορίστηκε αρχιτέκτονας της σχολής, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1919. Το έργο του διακόπηκε για τη θητεία του στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η συνεργασία του με το Πανεπιστήμιο Columbia ξεκίνησε το 1920. Από το 1920 έως το 1926 ο Dinsmoor ήταν πρόεδρος της βιβλιοθήκης Avery του Columbia. Εκεί «ίδρυσε τη χωριστή Βιβλιοθήκη Καλών Τεχνών. Ανακάλυψε και απέκτησε μερικά από τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονικά σχέδια του Avery, όπως το μη δημοσιευμένο χειρόγραφο του Sebastiano Serlio για την οικιακή αρχιτεκτονική, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1540, εικονογραφημένο με σχέδια του Serlio. Ο Serlio σχεδίαζε να είναι αυτό το έκτο βιβλίο της επτάτομης πραγματείας του για την αρχιτεκτονική. Το χειρόγραφο δημοσιεύθηκε τελικά το 1978 από το Architectural History Foundation (Ίδρυμα Αρχιτεκτονικής Ιστορίας)". Το 1924 ο Dinsmoor επέστρεψε στην Αμερικανική Σχολή ως καθηγητής αρχιτεκτονικής για έξι μήνες κάθε έτους έως το 1928. Από το 1933 μέχρι την αποχώρησή του το 1955 διετέλεσε εκτελεστικός διευθυντής του Τμήματος Καλών Τεχνών στο Columbia. Το 1935 ο Dinsmoor διορίστηκε καθηγητής αρχαιολογίας στο Columbia.

Ένα μεγάλο μέρος της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας συνδέθηκε επίσης με το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (Archaeological Institute of America) . Το 1936 εκλέχτηκε πρόεδρος του οργανισμού, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1945. Από αυτή τη θέση ο Dinsmoor ασχολήθηκε αρχικά με την οργάνωση μέτρων για την προστασία των ιστορικών μνημείων και έργων τέχνης. Το 1943 το American Council of Learned Societies όρισε μια Επιτροπή για την Προστασία των Πολιτιστικών Θησαυρών σε Εμπόλεμες Περιοχές (Committee on the Protection of Cultural Treasures in War Areas) με πρόεδρο τον Dinsmoor. Αργότερα τον ίδιο χρόνο σχηματίστηκε η Αμερικανική Επιτροπή για την Προστασία και Διάσωση Καλλιτεχνικών και Ιστορικών Μνημείων στην Ευρώπη (American Commission for the Protection and Salvage of Artistic and Historic Monuments in Europe) στην οποία ο Dinsmoor διορίστηκε από τον Πρόεδρο Roosevelt. Η πρώτη μεγάλη ανάγκη ήταν να εκπονηθούν σχέδια των πόλεων στις οποίες ήταν πιθανό να λειτουργούν οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις - σχέδια στα οποία ιστορικά μνημεία είχαν επισημανθεί έτσι ώστε να διευκολυνθεί η διατήρησή τους, είτε σε χερσαίες επιχειρήσεις είτε σε βομβιστικές επιθέσεις. Εκτός από την παραγωγή χαρτών, η Επιτροπή μερίμνησε για την προετοιμασία εγχειριδίων σχετικά με τη φροντίδα και τη συντήρηση μνημείων και έργων τέχνης και την παροχή διαλέξεων για τα θέματα αυτά σε μέλη των ενόπλων δυνάμεων. Καθώς οι περιοχές ανακαταλαμβάνονταν από τον εχθρό, έγιναν αναφορές σχετικά με την κατάσταση των μνημείων και, τελικά, το προσωπικό της Επιτροπής έπαιξε ενεργό ρόλο στον εντοπισμό και την αποκατάσταση στους δικαιούχους μεγάλου αριθμού «εκτοπισμένων έργων τέχνης».

Σε όλη τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του, τα ενδιαφέροντα του Dinsmoor επικεντρώθηκαν κυρίως στα κτήρια πάνω και γύρω από την Ακρόπολη των Αθηνών.

Ο Dinsmoor πέρασε στην Αθήνα τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής του. Το 1969 έλαβε το χρυσό μετάλλιο για διακεκριμένο αρχαιολογικά επιτεύγματα από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής. Στις 2 Ιουλίου 1973 πέθανε ήσυχα και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

[Το κείμενο της βιογραφίας βασίστηκε στη νεκρολογία που γράφτηκε από τον Homer A. Thompson και δημοσιεύτηκε στην Επετηρίδα της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας - Year Book of the American Philosophical Society, 1974, pp. 156-163.]

Ο William Bell Dinsmoor, Jr., γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1923, γιός του William Bell Dinsmoor και της Zillah Dinsmoor. Παρακολούθησε μαθήματα στην Phillips Exeter Academy και το Πανεπιστήμιο του Columbia, αφιερώνοντας χρόνο για ενεργό θητεία στο στρατό κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1947 έλαβε πτυχίο σε σύγχρονες γλώσσες από το Πανεπιστήμιο του Columbia. Στη συνέχεια παρακολούθησε την Σχολή Αρχιτεκτονικής του Columbia, αποκτώντας πτυχίο (1947) και μεταπτυχιακό (1951). Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του μετακόμισε στο Ελ Πάσο του Τέξας όπου εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και μηχανικός. Ο Dinsmoor επέστρεψε στην Ελλάδα για να βοηθήσει τη Lucy Shoe Meritt στη μελέτη των ελληνικών αρχιτεκτονικών καλουπιών και τον Carl W. Blegen στα βιβλία του για την Τροία και την Πύλο. Ο Dinsmoor εργάστηκε επίσης με τον Oscar Broneer για την έκδοσή του σχετικά με το ναό του Ποσειδώνα στα Ίσθμια. Για την περίοδο 1962-1963 ήταν με Olivia James υποτροφία. Το 1966 ο Dinsmoor διορίστηκε αρχιτέκτονας για τις ανασκαφές της Αγοράς, μια θέση που κατείχε μέχρι το θάνατό του. Το 1971 ο Dinsmoor άρχισε να δημοσιεύει τη δική του έρευνα, κυρίως για την αθηναϊκή αρχιτεκτονική, αλλά και για την Κέρκυρα και το Στόμπι (Γιουγκοσλαβία). Το 1980 δημοσίευσε το The Propylaia to the Athenian Akropolis I: The Predecessors . Είχε επίσης αρχίσει να εργάζεται στην επεξεργασία και τον εμπλουτισμό της μη δημοσιευμένης μονογραφίας του πατέρα του για τα Προπύλαια. Πέθανε απροσδόκητα τον Ιούλιο του 1988, λίγο μετά τα 65α γενέθλιά του.

Ο Sterling Dow γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1903 στο Portland, Maine. Παρακολούθησε το Harvard College και έλαβε πτυχίο το 1925 με άριστα στη φιλοσοφία. Κέρδισε την υποτροφία Fiske για να σπουδάσει ιστορία στο Trinity College του Cambridge για ένα χρόνο και στη συνέχεια έλαβε το μεταπτυχιακό του από το Harvard το 1928. Το 1931, παντρεύτηκε την Elizabeth "Libby" Sanderson Flagg και μετακόμισε στην Αθήνα, όπου συνδέθηκε με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1931 έως το 1936. Το 1936, έλαβε το διδακτορικό του από το Harvard. Από το 1936 μέχρι την αποχώρησή του το 1970, ο Dow δίδαξε στο Harvard College, πρώτα ως δάσκαλος και εκπαιδευτής (1936-1941), στη συνέχεια Αναπληρωτής Καθηγητής (1941-1946), Καθηγητής Ιστορίας και Ελληνικών (1946-1948) και, το 1949 , διορίστηκε καθηγητής Αρχαιολογίας στην έδρα John E. Hudson. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εργάστηκε στη στρατιωτική μυστική υπηρεσία (Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών) στο Κάιρο.
Ο Sterling Dow ήταν γνωστός κυρίως για το έργο του στην ελληνική επιγραφική και την ιστορία, αλλά τα ενδιαφέροντά του δεν περιορίστηκαν σε αυτούς τους τομείς και κατά τη διάρκεια της καριέρας του έγραψε πέντε βιβλία και περισσότερα από 150 άρθρα και κριτικές που κάλυπταν πολλά θέματα. Όταν ο Dow ήταν στην Αθήνα τη δεκαετία του 1930, συναντήθηκε και συνεργάστηκε με τον μεγάλο επιγραφικό, Johannes Kirchner, και, εκείνη την εποχή, ο Dow ανέπτυξε μια νέα τεχνική για να κάνει φορητά αντίγραφα (squeezes) επιγραφών. Τα επόμενα χρόνια δημιούργησε μια τεράστια συλλογή από αντίγραφα Αθηναϊκών δημόσιων και ιδιωτικών επιγραφών.
Μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, έστρεψε την προσοχή του στην ενθάρρυνση και βελτίωση της διδασκαλίας των κλασικών σε σχολεία μέσης εκπαίδευσης. Ο Dow βοήθησε επίσης στην ίδρυση του περιοδικού Greek, Roman and Byzantine Studies και ήταν ο ιδρυτής της Αρχαιολογίας. Διετέλεσε πρόεδρος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής και ήταν ιδρυτής του Αμερικανικού Κέντρου Ερευνών στην Αίγυπτο.

Ο Στέρλινγκ ήταν ο Ετήσιος Καθηγητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα 1966-1967 και επίσης δίδαξε στο Έτος Κολλεγίου στην Αθήνα και στο Ινστιτούτο Αιγαίου. Μετά τη συνταξιοδότησή του, δίδαξε στο Boston College, στο Vassar (the Blegen Distinguished Professor), στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ (the Sather Professor) και στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον (the Walker-Ames Professor). Ο Sterling Dow πέθανε στις 9 Ιανουαρίου 1995.

Ο Παύλος Παυλίδης, κυπριακής καταγωγής, εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο το 1826. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου Μοχάμετ Άλι τον συμπάθησε και τον έστειλε στη Γαλλία, όπου σπούδασε οδοντιατρική, φυσικομαθηματικά και χημεία. Προς τιμήν του φίλου και καθηγητή του Louis Jacques Thenard υιοθέτησε το όνομα Draneht αντιστρέφοντας το επίθετο. Επιστρέφοντας στην Αίγυπτο προσελήφθη ως βασιλικός γιατρός και ακολούθησε τον αντιβασιλιά Σαΐτ Πασά στην εκστρατεία του στο Σουδάν. Ο Παύλος Draneht Pacha αντελήφθη πρώτος για την εποχή του την αξία των αιγυπτιακών γαιών και έγινε ιδιοκτήτης κολοσσιαίων κτημάτων (εκ των οποίων το Κάφρ Νταουάρ εθεωρείτο από τα καλύτερα κτήματα της Αιγύπτου). Εφάρμοσε στα κτήματα του το στραγγιστικό σύστημα “Μασράφ” το οποίο μεταχειρίζεται ακόμη η χώρα και ευεργέτησε με διάφορους τρόπους πολλούς Έλληνες και Κυπρίους της εποχής του. Παντρεύτηκε το 1875 μία Ιταλίδα με την οποία απέκτησε μία κόρη, τη Δέσποινα, σύζυγο Εμμανουήλ Ζερβουδάκη, η οποία και κληρονόμησε την τεράστια ακίνητη περιουσία του πατέρα της.

Ο Alfred Emerson (1859-1943) έκανε κλασικές σπουδές και δίδαξε στα Johns Hopkins, Princeton, The Art Institute of Chicago και Cornell. Ήταν Καθηγητής Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1897 έως το 1898. Παντρεύτηκε τη Alice Edwards Emerson το 1887.
Μια μεγάλη συλλογή από έγγραφα των τριών γενεών της οικογένειας Emerson βρίσκεται στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Πλήρης περιγραφή των εξήντα τριών κουτιών υλικού μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση archive.nypl.org/mss/923.nypl.org/mss/923.

Βρετανός φιλέλληνας.

Το 1962 υπογράφεται η σύμβαση για τη δημιουργία του Βιομηχανικού Συγκροτήματος της ESSO PAPPAS στη Θεσσαλονίκη ανάμεσα στον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Τομ Πάππας. Στις 10 Μαίου 1964 θεμελιώνεται εκ μέρους της βασιλικής οικογένειας από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, και τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου εκ μέρους της κυβέρνησης, το μεγάλο έργο του Βιομηχανικού Συγκροτήματος της ESSO PAPPAS στη Θεσσαλονίκη. Το 1982, μετά την απόφαση της EXΧON να εγκαταλείψει τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες στην Ελλάδα, εκδηλώνεται ενδιαφέρον από την πλευρά του Ελληνικού Δημοσίου για την αγορά του πακέτου των μετοχών της ESSO. Στις 6 Μαρτίου 1984, η ΕΚΟ ΕΛΕΠΕΧ (εταιρεία HOLDING) αγοράζει σε χαμηλή τιμή για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου τις μετοχές του Ομίλου Εταιριών της ESSO PAPPAS και κατ' αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται η ομαλή συνέχιση όλων των δραστηριοτήτων της επιχείρησης. Η ESSO μετονομάζεται σε ΕΚΟ, υπάγεται στη ΔΕΠ και λειτουργεί πλέον ως επιχείρηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ακολουθεί συνεχή ανοδική πορεία στην πετρελαϊκή και πετροχημική αγορά της χώρας.
Πηγή: https://www.eko.gr/ [ημερομηνία πρόσβασης: 15/1/20201]

Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός και διοικητής του τακτικού στρατού της Ελλάδας κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ο Harold North Fowler γεννήθηκε στο Westfield, Μασαχουσέτη, το 1859. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών στάλθηκε στη Δρέσδη της Γερμανίας, για να προετοιμαστεί για την εισαγωγή του στο Harvard College, όπου αποφοίτησε το 1880. Στο Harvard είχε δύο σπουδαίους δασκάλους, τον Charles Eiot Norton, ιδρυτής του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής, και τον William W. Goodwin, ο οποίος θα γινόταν ο πρώτος διευθυντής της νεοσύστατης Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1882-1883. Ήταν ο Goodwin που προσκάλεσε τον Fowler να γίνει ο πρώτος φοιτητής που εγγράφηκε στη Σχολή στην Αθήνα το 1882. Μετά την Αθήνα, ο Fowler πέρασε τρία χρόνια στο Βερολίνο και τη Βόννη, αποκτώντας το διδακτορικό του από τη Βόννη το 1885. Το 1893, ξεκίνησε τη μακρά και διακεκριμένη καριέρα του στο Πανεπιστήμιο Wester Reserve, αποχωρώντας το 1929 με το βαθμό του Ομότιμου Καθηγητή. Στα έτη 1903-1904 και 1924-1925 ήταν Καθηγητής Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στην Αμερικανική Σχολή. Για πολλά χρόνια διετέλεσε αρχισυντάκτης των εκδόσεων της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, καθώς και συντάκτης στο American Journal of Archaeology. Ο Fowler είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις μελέτες του σχετικά με τον δίολκο στην Κόρινθο. Επίσης, μετέφρασε τον Πλάτωνα και τον Πλούταρχο για τη σειρά Loeb.

Για περισσότερα για τον Fowler, βλ. Charles B. Gulick, "Harold North Fowler (1859-1955)," ASCSA Annual Report 75, 1955-56, pp. 16-17, και Database of Classical Scholars (Rutgers School of Arts and Science).

Πρωθυπουργός Νέας Ζηλανδίας (1940-1949)

Ο William M. Frick γεννήθηκε το 1919. Υπηρέτησε στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη με τη 79η Μεραρχία. Μόλις επέστρεψε στην πατρίδα, παντρεύτηκε την Emilie Farnsworth το 1946. Εργάστηκε σε διάφορες δουλειές συμπεριλαμβανομένης και αυτοαπασχολούμενης επιχείρησης στην αρχιτεκτονική κήπων. Επίσης δίδαξε και διετέλεσε ως Διευθυντής Γυμνασίου και Εισαγωγών στην Ακαδημία Brunswick. Μετά τη συνταξιοδότησή του τΟ 1984 ακολούθησε τα ενδιαφέροντά του στην έρευνα πάνω στην αρχαιολογία και τα στρατιωτικά θέματα. Είναι ο συγγραφέας των εξής: Bernhard Steffen (1844-1891), 1990; Greece, April 1941 ‘…to fight another day’, 1994; και Time of Tragedy, Argos October 1943, 1998.

Ο James Galanis γεννήθηκε στο Sydney της Αυστραλίας στις 13 Απριλίου 1910. Οι γονείς του κατάγονταν από τα Κύθηρα και ήταν από τους πρώτους μετανάστες στη Νέα Νότια Ουαλλία. Τον Φεβρουάριο του 1914 ο πατέρας του, που είχε κάνει ήδη αρκετά χρήματα στην Αυστραλία, αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του, τα Κύθηρα, και να εγκατασταθεί μόνιμα στο χωριό Αρωνιάδικα. Ο J.G. πήγε στο Δημοτικό σχολείο στα Κύθηρα (1915-1921) και στη συνέχεια στο Σχολαρχείο (1921-1924). Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος όμως, δημιούργησε σοβαρά οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια που είδε να υποτιμάται δραματικά η αξία της περιουσίας της, γι’αυτό και τον Νοέμβριο του 1924 πατέρας και γιος αποφάσισαν να γυρίσουν στην Αυστραλία. Εγκαταστάθηκαν στο Macksville, όπου άνοιξαν ένα γαλακτοπωλείο. Μετά τον θάνατο του πατέρα του ο J.G πούλησε την οικογενειακή επιχείρηση και το 1935 πήγε στο Sydney όπου βρήκε δουλειά ως αντιπρόσωπος της εταιρείας καφέ των αδελφών Ανδρόνικου. Το 1937 και για τα επόμενα χρόνια εργάστηκε ως μεταφραστής στα επιβατικά πλοία της Pacific & Orient Co στη γραμμή Ευρώπης-Αυστραλίας.Το 1941 κατετάγη στον αυστραλιανό στρατό και υπηρέτησε στη Ν.Γουινέα και στα νησιά του Ειρηνικού, ενώ το 1943 μετατέθηκε στο Bathurst και στο Wollongong της Νέας Νότιας Ουαλλίας. Για τη στρατιωτική του υπηρεσία διακρίθηκε με διάφορα μετάλλια. Μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε στο Newcastle, όπου μαζί με τα αδέλφια του ξεκίνησε νέα επιχείρηση τροφίμων και εισαγωγής ελληνικών προϊόντων, το δε Μάϊο του 1959 μετακόμισε στο Sydney, όπου μέχρι το τέλος της ζωής του ασχολήθηκε με παρόμοια επιχείρηση.

Το 1941 κατετάγη στον αυστραλιανό στρατό και υπηρέτησε στη Ν.Γουινέα και στα νησιά του Ειρηνικού, ενώ το 1943 μετατέθηκε στο Bathurst και στο Wollongong της Νέας Νότιας Ουαλλίας. Για τη στρατιωτική του υπηρεσία διακρίθηκε με διάφορα μετάλλια. Μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε στο Newcastle, όπου μαζί με τα αδέλφια του ξεκίνησε νέα επιχείρηση τροφίμων και εισαγωγής ελληνικών προϊόντων, το δε Μάϊο του 1959 μετακόμισε στο Sydney, όπου μέχρι το τέλος της ζωής του ασχολήθηκε με παρόμοια επιχείρηση. Ο J.G. ασχολήθηκε παράλληλα με τη λογοτεχνία, γράφοντας, με την ίδια ευκολία και άνεση στα αγγλικά και στα ελληνικά, κυρίως διηγήματα και αρθρογραφώντας σε εφημερίδες και περιοδικά της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Πρωτάρχισε να γράφει το 1933, ενώ η λογοτεχνική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1941, όταν στο στρατό γνώρισε τον Frank Hardy με τον οποίο οργάνωσαν μία Λέσχη συγγραφέων. Έγραψε διηγήματα, ταξιδιωτικά κείμενα, κριτικές, μεταφράσεις, άρθρα, βιβλιοπαρουσιάσεις σε εφημερίδες και περιοδικά της Αυστραλίας, τα οποία ήταν εμπνευσμένα κυρίως από τη ζωή και τα προβλήματα των Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία ή την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι παραμένουν ανέκδοτες οι συλλογές διηγημάτων του North of the Atebrin Line και Crosses without Names. Το 1954 βραβεύθηκε στο διαγωνισμό του περιοδικού Κρίκος (Greek Anecdotes Competition), ενώ συμμετείχε σε διάφορες κριτικές επιτροπές όπως στο διαγωνισμό διηγήματος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ορθοδόξων Κοινοτήτων το 1964. Ο J.G. ήταν μέλος της Australian Society of Authors και της Australian Writer’s Guild.

Πέθανε στην Αυστραλία στις 26 Ιουνίου 1970, σε ηλικία εξήντα χρόνων.

Πηγή: [Βλέπε βιογραφικό του J.Galanis γραμμένο από τον G.Kanarakis στο «Greek Voices in Australia » (ANU Press, 1987) που ευγενικά μας γνωστοποίησε ο αυστραλός ερευνητής στο ΕΛΙΑ, Tony Gormann και που ,φωτοτυπία του, βρίσκεται στο πρώτο φάκελο του αρχείου.]

Καθηγητής Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Ασχολήθηκε με την Κρητική λογοτεχνία.

Ο κόμης Joseph Arthur de Gobineau (1816-1882) υπήρξε Γάλλος διπλωμάτης και συγγραφέας, θεωρούμενος ως ο πατέρας της άποψης περί ανωτερότητος της Αρείας φυλής, την οποία εκφράζει στο βιβλίο του An Essay on the Inequality of the Human Races (Δοκίμιο περί της ανισότητος των ανθρωπίνων φυλών, 1853–1855). Κατά την περίοδο1864-1868 υπηρέτησε ως πρεσβευτής στην Αθήνα, όπου και γνωρίστηκε με τις αδελφές Ζωή και Μαρίκα Δραγούμη.

Η Virginia Randolph Grace γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1901. Αποφοίτησε από το κολλέγιο Bryn Mawr το 1922, παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1927 και επέστρεψε στο Bryn Mawr για να συνεχίσει το μεταπτυχιακό της στην Κλασική Αρχαιολογία. Το 1930 επέστρεψε στη Μικρά Ασία για ανασκαφές καθώς και στη Λάπηθο στην Κύπρο, και έγινε μέλος των Ανασκαφών της Αγοράς το 1932, μια σχέση που επρόκειτο να διαρκέσει σε όλη της τη ζωή. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στο Bryn Mawr το 1934 δημοσιεύοντας τις ενσφράγιστες λαβές αμφορέων στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας.

Το 1935 εργάστηκε στις ανασκαφές Bryn Mawr Tarsus. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου διορίστηκε ως επισκέπτρια ακαδημαϊκός στο Institute for Advanced Study at Princeton, και το 1938 κέρδισε μια υποτροφία Guggenheim που της επέτρεψε να ταξιδέψει και να μελετήσει άλλες συλλογές ενσφράγιστων αμφορέων. Έλαβε μια δεύτερη υποτροφία Guggenheim και πάλι εργάστηκε στις ανασκαφές του Κουρίου στην Κύπρο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ανέλαβε πολλούς ρόλους με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και συνεργάστηκε με το Γραφείο Στρατηγικών Υποθέσεων - Γραφεία Ελληνικών Υποθέσεων στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και το Κάιρο.

Από το 1945 έως το 1948 ήταν και πάλι επισκέπτρια ακαδημαϊκός στο Institute for Advanced Study που εργάζονταν συνεχώς στις ενσφράγιστες λαβές αγγείων και έπειτα επέστρεψε στην Ελλάδα για να ταξινομήσει τις ενσφράγιστες λαβές στο Εθνικό Μουσείο Αθήνας και εργάστηκε σε υλικό από τη Ρόδο υπό την καθοδήγηση των Γάλλων στη Δήλο . Με τη βοήθεια του Αμερικανικού Κέντρου Ερευνών (American Research Center) στην Αίγυπτο και της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας (American Philosophical Society) δημοσίευσε τη συλλογή Μπενάκη της Αλεξάνδρειας.
Επέστρεψε στην Αθήνα, όπου στη δεκαετία του '50 και του '60 άνοιξε η Στοά του Αττάλου για ένα μουσείο για τις ανασκαφές της Αγοράς. Η Grace ήταν υπεύθυνη των τεράστιων συλλογών της με τις ενσφράγιστες λαβές αγγείων και ήταν περιζήτητη ως σύμβουλος πολλών εκσκαφέων. Το 1989 αναγνωρίστηκε από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής, που της απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο για αρχαιολογικά επιτεύγματα, και στις 22 Μαΐου 1994 πέθανε στο σπίτι της στην Αθήνα.
Η Virginia Grace άφησε πίσω της μια αξιοσημείωτη κληρονομιά - αρχεία που αποτελούνται από αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες «καταγραφές» των σφραγίδων που είχαν χρησιμοποιηθεί σε αρχαίους αμφορείς οίνου και ελαίου από χώρους της Μεσογείου, ιδιαίτερα στην ελληνιστική περίοδο.

Το βιογραφικό σημείωμα ανακτήθηκε από Breaking Ground: Women in Old Archaeology διαθέσιμο σε αυτόν τον σύνδεσμο https://www.brown.edu/Research/Breaking_Ground/

Οργάνωση επιφανών Ελληνοαμερικανών και Αμερικανών που ιδρύθηκε στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1940 με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων, επισιτιστικής βοήθειας και άλλων ειδών υπέρ της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια ανασυγκρότησης της χώρας μετά το τέλος του πολέμου.

Βενετός Γενικός Προβλεπτής της Κρήτης.

Γάλλος στρατηγός με δράση κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Η Hazel Hansen έλαβε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (1920, 1921). Το θέμα του μεταπτυχιακού της ήταν "Study of the Persians of Aeschylus" (Μελέτη των Περσών του Αισχύλου).
Από το 1922 έως το 1925 συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Μετά την επιστροφή της στο Στάνφορντ απέκτησε το διδακτορικό της το 1926 με τηδιατριβή της "Early Civilization in Thessaly" (Πρώιμος Πολιτισμός στη Θεσσαλία). Ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο δημοσιεύθηκε το 1933. Ο A. T. Murray, γνωστός για τη μετάφραση του Ομήρου, ήταν ο δάσκαλος που την ενέπνευσε και αργότερα εργάστηκε μαζί του ως συνεργάτιδα.
Το έτος 1927-28 επέστρεψε στην Ελλάδα. Εκείνη τη χρονιά κατείχε την υποτροφία Alice Freeman Palmer από το American Association of University Women. Μετά την επιστροφή της στο Στάνφορντ το 1928, έγινε Εκπαιδευτικός στο Τμήμα Κλασικών, το 1931 έγινε Επίκουρη Καθηγήτρια και το 1935 Αναπληρώτρια Καθηγήτρια. Έγινε μόνιμη καθηγήτρια το 1940 αφού αναγνωρίστηκε ανάμεσα στους κλασικούς αρχαιολόγους, ειδικά στον τομέα της προϊστορίας του Αιγαίου. Εκείνη την εποχή η Δρ Hansen συμμετείχε ήδη σε ένα έργο που παρέμεινε ημιτελές όταν πέθανε: "The Early Civilization in Skyros" (Ο Πρώιμος Πολιτισμός στη Σκύρο).
Η Σκύρος είναι ένα μικρό νησί στο Αιγαίο Πέλαγος, όπου πέρασε πολλά καλοκαίρια καταγράφοντας το υλικό από ανασκαφές (αγγεία, οστά κ.λπ.). Η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζοντας τις προσπάθειές της την έκανε επίτιμη πολίτη της Ελλάδας και της έδωσε την άδεια να δημοσιεύσει τα ευρήματά της. Αργότερα η Αρχαιολογική Υπηρεσία του Ελληνικού Υπουργείου της ζήτησε να γράψει έναν οδηγό για το Μουσείο της Σκύρου. Η Χάνσεν ήταν επισκέπτρια καθηγήτρια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1956-57. Υπηρέτησε επίσης στη Διαχειριστική Επιτροπή της Σχολής για πολλά χρόνια.

Βλ. επίσης: N. Vogeikoff-Brogan, "Forgotten Friend of Skyros: Hazel D. Hansen (Pt. I)," in From the Archivist's Notebook, April 19, 2020 (https://nataliavogeikoff.com/2020/04/19/forgotten-friend-of-skyros-hazel-dorothy-hansen-pt-i/)

Ο E.J.C. Hare διετέλεσε επιθεωρητής πεδίου και υπεύθυνος του γραφείου Λαμίας της UNRRA, το οποίο ήλεγχε τους νομούς Φθιώτιδας, Βοιωτίας, Φωκίδας, Εύβοιας, Ευρυτανίας και Αττικής. Μετά το κλείσιμο του γραφείου τον Νοέμβριο του 1946 και την αποχώρηση της UNRRA τον Ιούνιο του 1947, ο E.J.C. Hare παρέμεινε επιθεωρητής στην ίδια περιοχή αρχικά για την American Mission for Aid to Greece (AMAG) και στη συνέχεια για τις Economic Cooperation Administration (ECA), Mutual Security Agency (MSA) και Foreign Operations Agency (FOA) μέχρι το 1954.

Ο αρχαιολόγος James Penrose Harland αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον το 1913. Ήταν υπότροφος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών το 1920-1921. Το 1921, έκανε ανασκαφές με τον Carl Blegen στις Ζυγουριές. Από το 1926 έως το 1927, ο Harland έκανε ανασκαφές στα υστεροελλαδικά επίπεδα στο νησί της Αίγινας και τον οικισμό της εποχής του χαλκού στη θέση Τσούνγκιζα (Νεμέα).
Το έργο του χρηματοδοτήθηκε από το John Simon Guggenheim Memorial Foundation. Υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill. Ο Harland είναι ο συγγραφέας του «The Peloponnesos in the Bronze Age» (Cambridge Mass., 1923, ανάτυπο από το Harvard Studies in Classical Philology 34, 1923), και «Prehistoric Aigina. A History of the Island in the Bronze Age» (Παρίσι, 1925, διδακτορική διατριβή, αναδημοσίευση από L'Erma di Bretschneider το 1966), και αρκετά άρθρα.

Βρετανός αξιωματικός και φιλέλληνας που συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821. Με χρήματα του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου απέκτησε το δικό του πλοίο, την "Καρτερία", με το οποίο συμμετείχε στην Επανάσταση.

Ο John G. Hawthorne στο Vassar College και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1957-1958 και το 1959-1960. Συμμετείχε στις Ανασκαφές στα Ίσθμια και στις Κεχριές.

1893: Πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Yale
1894-1895: Υπότροφος του Soldier’s Memorial, Yale στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών. Βοηθά στην τελευταία εκστρατεία ανασκαφής στο Ηραίον Άργους.
1895-1896: Φοιτητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών
1898: Διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Yale
1899-1902: Καθηγητής στην Κλασική Αρχαιολογία, Πανεπιστήμιο Yale
1900-1901: Άδεια απουσίας στην Ιταλία, Ελλάδα, Γερμανία
1902-1903: Γραμματέας της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών
1903-1905: Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών. Ανασκαφές στην Κόρινθο
1904: Συνέλαβε την ιδέα ενός Δελτίου για την Κόρινθο. Έντονο ενδιαφέρον για τη μελέτη και δημοσίευση του Ερεχθείου.
1905: Θάνατος από τυφοειδή πυρετό (Αθήνα, 29 Σεπτεμβρίου)
1927: Δημοσίευση του 'Ερεχθείου' αφιερωμένη στους Theodore Woolsey Heermance και James Rignall Wheeler

Ο William P. Henry γεννήθηκε στο Long Island, New York και μεγάλωσε στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, Gainesville, το μεταπτυχιακό του στην ιστορία από το Πανεπιστήμιο Emory και το διδακτορικό του στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο το 1963. Παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1959-1960. Ο Henry δημοσίευσε το Greek Historical Writing το 1966. Ήταν καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και το Πανεπιστήμιο Georgetown.

Γάλλος στρατηγός με δράση κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Ο Ζόζεφ Χεπ γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1887. Στην Ελλάδα ήρθε το 1908 ως τεχνικός της Pathé, με σκοπό την εγκατάσταση της πρώτης χειροκίνητης μηχανής προβολής βουβής ταινίας. Εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα όπου και εργάστηκε ως εκπαιδευτής των ελλήνων οπερατέρ και ως υπεύθυνος προβολών στον Πανελλήνιο Κινηματογράφο, ένα από τα πρώτα Κινηματοθέατρα της Αθήνας. Αποτύπωσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Θράκη το 1919. Το 1920, με την ιδιότητα του φωτογράφου και κινηματογραφιστή, ακολούθησε τα ελληνικά στρατεύματα στη Μικρά Ασία. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, συνεργάστηκε με τον Μανόλη Μεγαλοκονόμο στα «Ελληνικά Επίκαιρα». Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο συνεργάστηκε με την Φίνος Φιλμς με την ιδιότητα του οπερατέρ καθώς και με το τηλεοπτικό κανάλι N.B.C. Παράλληλα διατηρούσε και δικό του εργαστήριο.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: Παπαδοπούλου, Αγγελική. «Μικρασία με το φακό του JosephHepp.» Τα Νέα του Ε.Λ.Ι.Α., 50: 19-20 και
Παπαδοπούλου, Αγγελική. «Οι Μικρασιατικές φωτογραφίες του Τζόζεφ Χεππ.» Τα Νέα του Ε.Λ.Ι.Α., 52: 16-18.
Επίσης, η ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.]

Γάλλος πολιτικός, διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός της Γαλλίας και για μεγάλο διάστημα πρόεδρος της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, ενώ ήταν και δήμαρχος της Λυών. Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/%C3%89douard_Herriot [τελευταία επίσκεψη: 18/5/2020].

Η Ida Carleton Thallon γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου 1875 στο Μπρούκλιν, κόρη του John και της Grace Green Thallon. Πήρε το πτυχίο της το 1897 και το μεταπτυχιακό της το 1901 από το Vassar College. Το 1899-1901 ήταν φοιτήτρια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από το 1903-1905 σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Columbia, το οποίο της απονέμει το διδακτορικό δίπλωμα το 1905. Ο γάμος της με τον διακεκριμένο αρχαιολόγο, Bert Hodge Hill το 1924 και η αναχώρησή της για την Αθήνα τερμάτισαν τη διδακτική της σταδιοδρομία στο Vassar.
Η πρώτη της δημοσίευση προήλθε από τις φοιτητικές της ημέρες στην Αθήνα. Η Hill και η φίλη της Lida Shaw King, με δύο φοιτητές της Αμερικανικής Σχολής έκαναν ανασκαφές στο Σπήλαιο Πανός στη Βάρη, και τα μαρμάρινα ανάγλυφα που βρέθηκαν σε αυτό δημοσιεύθηκαν από την Ida Thallon στο American Journal of Archaeology 7 (1903). Στη συνέχεια, το 1906, ήρθε η διδακτορική της διατριβή, 'The Date of Damophon of Messene'. Δημοσίευσε το ‘Readings in Greek History’ (1914), to ‘Rome of the Kings’ (1925) και, σε συνεργασία με τη Lida Shaw King, το ‘Decorated Architectural Terracottas’ (Corinth Series of the American School (IV, I, 1929)). Λίγο πριν το θάνατό της (1954), εκδόθηκε το νέο της βιβλίο' The Ancient City of Athens' (1953). Η Hill άφησε επίσης ένα σχεδόν ολοκληρωμένο χειρόγραφο ενός άλλου βιβλίου σχετικά με αρχαίους ελληνικούς χώρους έξω από την Αθήνα.
Ο τάφος της βρίσκεται στην Προτεσταντική Γωνιά του Πρώτου Νεκροταφείου στην Αθήνα.

Ο Bert Hodge Hill γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1874, στο Μπρίστολ του Βερμόντ. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ το 1895 και το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο Columbia το 1900. Η συνεργασία του με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως υπότροφος Drisler του Columbia το 1901 και παρέμεινε για τα δύο επόμενα χρόνια (1902-1903). Μετά από ένα σύντομο διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου ήταν Βοηθός Επιμελητής Κλασικών Αρχαιοτήτων στο Μουσείο Καλών Τεχνών και Λέκτορας στην Ελληνική Γλυπτική στο Wellesley College, επέστρεψε στη Σχολή και διετέλεσε διευθυντής για είκοσι χρόνια (1906-1926). Ο Hill συμμετείχε ενεργά στις υποθέσεις της Σχολής ακόμη και μετά την επίσημη αποχώρησή του από τη διεύθυνση. Αργότερα υπηρέτησε ως διευθυντής της Αρχαιολογικής Αποστολής στην Κύπρο του Πανεπιστημίου της Pennsylvania στις ανασκαφές στη Λάπηθο και στο Κούριο (1932 και από το 1934 έως το 1952). Το 1936-1937 ταξίδεψε ευρέως στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Λέκτορας του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής (Charles Eliot Norton Lecturer)
Τα ακαδημαϊκά ενδιαφέροντα του Hill ήταν ποικίλα. Ως διευθυντής της Σχολής ήταν υπεύθυνος για τις ανασκαφές στην Κόρινθο όπου επικεντρώθηκε στη μελέτη των κρηνών (Πειρήνη Κρήνη, Γλαύκη Κρήνη κ.λπ.). Ασχολήθηκε επίσης με τη μελέτη των μνημείων της Ακρόπολης Αθηνών, ιδιαίτερα του Ερεχθείου και του Παρθενώνα, καθώς και με την τοπογραφία της Αθήνας. Εκτός από την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και την τοπογραφία, ασχολήθηκε με σπουδές επιγραφικής και εργάστηκε για τη δημοσίευση πολλών επιγραφών. Η γνώση του για την ελληνική αρχαιολογία, ιδίως εκείνη της Αθήνας, αναγνωρίστηκε ευρέως και, κατά συνέπεια, ήταν σύμβουλος σε όλους όσοι δημοσίευαν σε αυτά τα θέματα.
Ο αντίκτυπός του στον τομέα της αρχαιολογίας αναγνωρίστηκε. Έλαβε τιμητικά πτυχία και υποτροφίες από πολλά ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, η Εταιρεία για την Προώθηση Ελληνικών Μελετών κ.λπ. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, μέλος της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής.
Ο Hill παντρεύτηκε την Ida Carleton Thallon το 1924. Έζησε στην Αθήνα σχεδόν συνεχώς από το 1900 μέχρι το θάνατό του το 1958, και πάντα συμμετείχε ενεργά στην πνευματική και κοινωνική ζωή της πόλης, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε πολλούς ανθρωπιστικούς και εκπαιδευτικούς οργανισμούς. Ο Hill υπηρέτησε με τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων στο πλαίσιο της Κοινωνίας των Εθνών τη δεκαετία του 1920. Επιπλέον, ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κολλεγίου Αθηνών από την ίδρυσή του το 1925 και, ως διοικητικό στέλεχος του Αμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος στην Ελλάδα βοήθησε στην προώθηση του προγράμματος Fulbright στην Ελλάδα.
Ο Bert Hodge Hill πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1958. Ο τάφος του βρίσκεται στο Προτεσταντικό Τμήμα του Πρώτου Νεκροταφείου της Αθήνας.

Η Dorothy Horrax Sutton γεννήθηκε στο Montclair του New Jersey στις 27 Ιουνίου 1878, κόρη του Edwin και της Elizabeth Horrax. Εκπαιδεύτηκε ως νηπιαγωγός. Το 1918 πήγε στη Γαλλία όπου διήυθυνε διάφορα έργα ανθρωπιστικής βοήθειας. Το φθινόπωρο του 1919 η Sutton επέστρεψε στην Αμερική. Εκείνη την εποχή ο Οργανισμός Near East Relief έψαχνε εξειδικευμένο προσωπικό για να διευθύνει το έργο της ίδρυσης νηπιαγωγείων στην Εγγύς Ανατολή. Την πλησίασε ο οργανισμός και συμφώνησε να συνεχίσει για ένα χρόνο ως εθελόντρια. Έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το 1920 και έμεινε εκεί για μια περίοδο έξι μηνών. Η επόμενη αποστολή της ήταν ο Καύκασος και η ανθρωπιστική βοήθεια στους Αρμένιους στην περιοχή. Στο Γερεβάν, η D. S. Sutton έμεινε περίπου ένα έτος ως υπέυθυνη του έργου της Εγγύς Ανατολής εκεί. Στη συνέχεια εστάλη στο Ιζμίτ, Ανατολία. Με το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου και την επακόλουθη ανταλλαγή πληθυσμών, ανατέθηκε στη Sutton να είναι υπεύθυνη για το έργο του επαναπατρισμού ανθρώπων από τη μια χώρα στην άλλη. Η Sutton στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου υπηρέτησε για δεκατέσσερις μήνες. Με διακοπές μόνο τριών εβδομάδων στις Ηνωμένες Πολιτείες, η D. H. Sutton συνέχισε να εργάζεται στην Ελλάδα έως το 1926.
Η Sutton σε αναγνώριση του έργου της σχετικά με την αποκατάσταση των Ελλήνων προσφύγων της απονεμήθηκε παράσημο από τον Βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδας (Croix of St Zaviere). Της απονεμήθηκε επίσης το Μετάλλιο Διακεκριμένης Υπηρεσίας της Near East Relief. Η Ντόροθι πέθανε στο Charlottesville, Virginia στις 18 Νοεμβρίου 1970.

Γάλλος δημοσιογράφος, ιστορικός, κριτικός λογοτεχνίας και τέχνης, Μέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου, εξελέγη μέλος της Ακαδημίας το 1894.

Ο Richard Hubbard Howland, ιστορικός αρχιτεκτονικής και τέχνης, γεννήθηκε το 1910 στο Providence, Rhode Island. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Brown (1931), μεταπτυχιακό στην ιστορία της τέχνης από το Χάρβαρντ (1933) και διδακτορικό στην κλασική αρχαιολογία από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins (1946). Δίδαξε ιστορία τέχνης στο Wellesley College (1939–1942) και στο Johns Hopkins (1947–1956). Κατά τη διάρκεια του πολέμου, υπηρέτησε στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (προκάτοχος της CIA) στην Ουάσιγκτον, D.C. Το 1956, διορίστηκε πρόεδρος του National Trust for Historic Preservation in Washington, D.C. Όταν ήταν εκεί, έπεισε τον Paul Mellon να δώσει ένα εκατομμύριο δολάρια στο National Trust. Το 1960, έγινε πρόεδρος του τμήματος πολιτικής ιστορίας στο Μουσείο Ιστορίας και Τεχνολογίας, Smithsonian Institution, και από το 1968 μέχρι την αποχώρησή του το 1985, υπηρέτησε ως ειδικός βοηθός του Γραμματέα S. Dillon Ripley . Επέβλεψε την αποκατάσταση του κτηρίου Smithsonian του δέκατου ένατου αιώνα, δημιούργησε μια συλλογή βικτοριανών επίπλων για το Κάστρο Smithsonian και εγκαινίασε και υπήρξε επικεφαλής πολλών εκπαιδευτικών ταξιδιών σχετικά με το Ινστιτούτο Smithsonian στο εξωτερικό.

Ο Howland ήταν καθηλωτικός ομιλητής και συνέβαλε με άρθρα σε δημοφιλείς και επιστημονικές δημοσιεύσεις. Έγραψε το Greek Lamps and their Survivals (Agora IV, 1958) και The Architecture of Baltimore (με την Eleanor P. Spencer, 1953). Ήταν καθοριστικός ο ρόλος του για την ίδρυση της Εταιρείας Αρχιτεκτονικών Ιστορικών, της Αμερικανικής Επιτροπής της Διεθνούς Επιτροπής Ιστορικών Χώρων και Μνημείων, της Εταιρείας για τη Διατήρηση των Ελληνικών Αρχαιοτήτων, της Στρογγυλής Τράπεζας Διατήρησης στην Ουάσιγκτον. Ήταν πρόεδρος του παραρτήματος English Speaking Union στην Ουάσινγκτον κ.λπ. Ήταν επικεφαλής σε αποστολές στην Αιθιοπία και στο Νεπάλ για να εξασφαλίσει την προστασία των αρχαίων μνημείων τους. Το Brown University του απένειμε τιμητικό διδακτορικό Νομικής το 1958, η βασίλισσα Ελισάβετ Β’ τον τίμησε με το Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1991, παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλιά της Ελλάδας το 1967 και το 1995 από τον Πρόεδρο της Ελλάδας.
Η σύνδεση του Richard Howland με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως μαθητής όταν ήταν υπότροφος Norton από το 1933 έως το 1938. Οι επιστολές σε αυτή τη συλλογή καταγράφουν τα ταξίδια του στην Ευρώπη και το έργο του στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Επέστρεψε για την περίοδο 1950-1951 και κατά το διάστημα που βρισκόταν στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα συμμετείχε σε ανασκαφές στην Κόρινθο και στην Αθήνα. Από το 1952 ήταν μέλος της Διαχειριστικής Επιτροπής, έπειτα Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου από το 1965 έως το 1975. Ως Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής, ο Richard Howland έδειξε «βαθιά αφοσίωση στη Σχολή και προθυμία να δώσει χρόνο και ενέργεια με γενναιοδωρία». Ταξίδευε συχνά στην Ελλάδα για να διατηρεί επαφή με τη Σχολή και το προσωπικό της. «Στις Ηνωμένες Πολιτείες αγωνίστηκε γενναία για να δώσει σε όλους όσοι σχετίζονται με τη Σχολή με οποιονδήποτε τρόπο μια φωνή στις υποθέσεις της. Ήταν ο αμερόληπτος πρόεδρος που άκουσε όλα τα αιτήματα." «Ένας διαπραγματευτής γνώστης των πραγμάτων, ο Δρ Howland έκανε όλες τις προετοιμασίες για τη δωρεά της οικίας της Clara Woolie Mayer στη Νέα Υόρκη το 1974 μαζί με μια δωρεά 50.000 $ για να λειτουργεί ως έδρα για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στις ΗΠΑ. Μερικά χρόνια αργότερα, έδωσε τη δυνατότητα στη Σχολή να πουλήσει αυτό το ακίνητο για 6 εκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσει τη μετεγκατάστασή της στο Princeton, N.J. "

(Πηγές: Lucy Shoe Meritt, A History of the American School of Classical Studies at Athens, Princeton 1984; DACOR Bulletin, Vol. LVIV, December 2006 [http://dacorbacon.org/ Bulletins / 2006 / December / December% 20Bulletin. htm: προσπελάθηκε το 2007]; Yvonne Shinhoster Lamb, "Richard Howland; Promited Art, Architectural Preservation," Washington Post, 3 Νοεμβρίου 2006.)

Η Mary Hunter ήταν αγγλίδα φιλελληνίδα. Φρόντισε και περιέθαλψε τους έλληνες στρατιώτες στους Βαλκανικούς πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο, διοργάνωσε μαζί με τον Φώτιο Πολιέζο εκδηλώσεις συμπαράστασης για τις οικογένειες και τα ορφανά και στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας ίδρυσε το Σώμα Αδελφών Νοσοκόμων που ονομάστηκε Λευκός Σταυρός Μαίρης Χούντερ.

Ο George Leonard Huxley είναι διεθνώς γνωστός φιλόλογος. Γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1932. Παρακολούθησε το Magdalen College της Οξφόρδης, όπου σπούδασε Κλασική Φιλολογία. Από το 1955 έως το 1961 ήταν υπότροφος του All Souls College της Οξφόρδης. Το 1956 διορίστηκε Αναπληρωτής Διευθυντής της Βρετανικής Σχολής στην Αθήνα. Ήταν δύο φορές επισκέπτης λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1958-59 και 1961-1962). Ο George L. Huxley δίδαξε για είκοσι χρόνια στο Queen’s University του Belfast ως καθηγητής Ελληνικών (1962-1983). Υπήρξε μέλος πολλών διακεκριμένων επιτροπών και συλλόγων καθ 'όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Το 1984 ο καθηγητής Huxley διετέλεσε Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής για το 8ο Διεθνές Συνέδριο Κλασικών Σπουδών στο Δουβλίνο.Το 1984 εξελέγη επίσης Ανώτερος Αντιπρόεδρος της Federation Internationale des Societes of d ’Etudes Classiques. Από το 1986 έως το 1989, ο Huxley διετέλεσε Διευθυντής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Έγινε επίτιμος καθηγητής Ελληνικών στο Trinity College Dublin το 1989 και το 1999 διορίστηκε επίτιμος καθηγητής της Classical Association of Ireland. Το 2003 ο καθηγητής Huxley ήταν ο βασικός ομιλητής του 16ου Διεθνούς Συνεδρίου Κλασικής Αρχαιολογίας της Βοστώνης. Τέλος, ο Huxley συνδιοργάνωσε με τον Nicolas Coldstream, το Kythera Excavation Project (Πρόγραμμα Ανασκαφής Κυθήρων). Ένας παραγωγικός συγγραφέας, επιμελήθηκε και δημοσίευσε τα ακόλουθα βιβλία, εκτός από εκατοντάδες άρθρα: Achaeans and the Hittites (1960), The Early Ionians (1966), Greek Epic Poetry from Eumelos to Panyassis, Kythera, Excavations and Studies with J.N.Coldstream (1972), Pindar’s vision of the Past (1975), On Aristotle and Greek Society (1979), Homer and the Travellers (1988).Είναι παντρεμένος με την Davina Best από το 1957, έχει τρεις κόρες και διαμένει στην Οξφόρδη.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1928 για να συνεχίσει τις εργασίες βρετανικού οίκου παρασκευής κρασιού, που ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούσε ποικιλίες σταφιλιού και σταφίδας των Ιονίων νησιών. Ανάμεσα στους έλληνες μετόχους της εταιρείας ήταν οι Ιωάννης Βατίστας και Σπύρος Μεταξάς. Την διακίνηση των κρασιών στην Βρετανία είχε αναλάβει η εταιρεία Booth’s. Η οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε στο κλείσιμο της επιχείρησης.

Iδρύθηκε το 1905 σύμφωνα με το διάταγμα 164/9.11.1905 της κρητικής Πολιτείας (Ε.Ε.κ.Π. τεύχος Α, Φ65).