Ο Λιμενικός Σταθμός Σκοπέλου καταργήθηκε με το π.δ. 75/2003 «Κατάργηση Λιμενικού Σταθμού Σκοπέλου. Ίδρυση Υπολιμεναρχείου Σκοπέλου και καθορισμός των ορίων τοπικής αρμοδιότητας αυτού. Επανακαθορισμός των ορίων τοπικής αρμοδιότητας του Υπολιμεναρχείου Σκιάθου» (Α ́ 74), και μετατάχθηκε με το π.δ. 81/2014 σε Α ́ Λιμενικό Τμήμα του Λιμεναρχείου Σκιάθου, με έδρα την Σκόπελο.

Ο Λιμενικός Σταθμός Αλοννήσου ιδρύθηκε με την αριθ. 11068/9/1984 απόφαση του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας « ́Ιδρυση Λιμενικού Σταθμού στην Αλόννησο» (Β ́ 144) και υπάγεται βάσει του π.δ. 81/2014 στο Λιμεναρχείο Σκιάθου.

Ο Λιμενικός Σταθμός Γλώσσας Σκοπέλου ιδρύθηκε με την αριθ. 4128/30/14-12-1991 απόφαση του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας « ́Ιδρυση Λιμενικού Σταθμού στο Λουτράκι Γλώσσας Σκοπέλου» (Β ́ 1063). Καταργήθηκε με το Π.Δ. 81/2014.

Το Υπολιμεναρχείο Σκοπέλου, που ιδρύθηκε με το π.δ. 75/2003 «Κατάργηση Λιμενικού Σταθμού Σκοπέλου. Ίδρυση Υπολιμεναρχείου Σκοπέλου και καθορισμός των ορίων τοπικής αρμοδιότητας αυτού. Επανακαθορισμός των ορίων τοπικής αρμοδιότητας του Υπολιμεναρχείου Σκιάθου» (Α ́ 74), μετατάχθηκε με το π.δ. 81/2014 σε Α ́ Λιμενικό Τμήμα του Λιμεναρχείου Σκιάθου, με έδρα την Σκόπελο.

Με το π.δ. 136/82 « ́Ιδρυση Υπολιμεναρχείου Σκιάθου και τροποποίηση της περιφέρειας δικαιοδοσίας του Κεντρικού Λιμεναρχείου Βόλου» (Α ́ 20) ιδρύθηκε το Υπολιμεναρχείο Σκιάθου. Με το π.δ. 82/2003 «Μετάταξη Λιμενικών Αρχών» (Α ́ 78) μετατάχθηκε σε Λιμεναρχείο.

Γιος του κοτζάμπαση της περιφέρειας Λιδωρικίου Αναγνώστη Λιδωρίκη, αναδείχθηκε σε αξιόλογο αγωνιστή της Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας και αντιπροσώπευσε τη Δωρίδα στις Εθνοσυνελεύσεις.

Ο Αντώνιος Λιγνός γεννήθηκε το 1873 και πέθανε τον Ιούνιο του 1956. Ήταν ιατρός στο επάγγελμα και διετέλεσε Δήμαρχος της Ύδρας για σαράντα ολόκληρα χρόνια γεγονός που τον καθιστά έναν από τους μακροβιότερους Δημάρχους σε όλον τον ελλαδικό χώρο. Το σημαντικότερο έργο του Λιγνού ήταν η εύρεση, ταξινόμηση και μελέτη των αρχείων του νησιού, τα οποία αποτέλεσαν την βάση για την δημιουργία του Ιστορικού Αρχείου - Μουσείου της Ύδρας, ενός από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς οργανισμούς της χώρας.
[Πηγή βιογραφικού: Ψηφιακό Αποθετήριο της Ακαδημίας Αθηνών]

Φιλόλογος και συγγραφέας

Ο Νικόλαος Λιανόπουλος ήταν ανώτερος υπάλληλος του υπουργείου Εσωτερικών.

H Μαίρη Λιάτσου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1936. Φοίτησε στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια και σπούδασε χορό στην επαγγελματική σχολή χορού της Ραλλούς Μάνου από όπου αποφοίτησε τον Ιούλιο του 1960. Από το 1957 έως το 1960 συμμετείχε στις παραστάσεις του Ελληνικού Χοροδράματος και πήρε μέρος σε περιοδείες του σε όλη την Ελλάδα. Ήταν επίσης μέλος της χορευτικής ομάδας στην παράσταση Όρνιθες του Θεάτρου Τέχνης που ανέβηκε το 1959 στο Ηρώδειο.
Το 1960 παρακολούθησε στη Βιέννη μαθήματα εκφραστικού χορού, κλασσικού μπαλέτου και τζαζ στην Ακαδημία Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών με επικεφαλής την διεθνούς φήμης χορεύτρια και καθηγήτρια εκφραστικού χορού Rosalia Chladek.Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη ίδρυσε το 1962 σχολή χορού με τμήματα κλασικού μπαλέτου, σύγχρονου θεατρικού χορού και ρυθμικής γυμναστικής.
Το 1964 έλαβε μέρος σε σεμινάριο του Τμήματος Παιδαγωγικών Μελετών στο Mozarteum του Σάλτσμπουργκ σχετικά με τη μουσική και τη ρυθμολογία υπό την διεύθυνση του γνωστού γερμανού μουσικοσυνθέτη, καθηγητή και παιδαγωγού Karl Orff. Το σύστημα Karl Orff διδάχθηκε πειραματικά στη Σχολή Χορού της Μαίρης Λιάτσου για έξι χρόνια.
Από το 1967 έως το 1971 παρακολούθησε τα θερινά μαθήματα κλασικού μπαλέτου και κάρακτερ της Αγγλικής Βασιλικής Ακαδημίας Χορού στο Λονδίνο (Royal Academy of Dance) δίπλα σε διεθνούς φήμης καθηγητές και χορογράφους. To 1971, μετά από επιτυχείς εξετάσεις, έγινε η πρώτη Ελληνίδα που ανακηρύχθηκε μέλος της Αγγλικής Βασιλικής Ακαδημίας Χορού. Επίσης διδάχθηκε το σύστημα διδασκαλίας κλασικού μπαλέτου της Ακαδημίας για παιδιά ηλικίας 5-17 ετών και εισήγαγε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το σύστημα ειδικών εξετάσεων της Ακαδημίας στο κλασικό μπαλέτο. Άγγλοι καθηγητές της Ακαδημίας επισκέπτονταν τη σχολή της Λιάτσου προκειμένου να διεξάγουν οι ίδιοι τις εξετάσεις και να απονείμουν τα σχετικά διπλώματα.
Το 1969 χορογράφησε την παράσταση Εκλησσιάζουσες του Αριστοφάνη στη Νέα Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Το 1980 μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο στο σύστημα μοντέρνου χορού τζαζ της Imperial Society of Teachers of Dance (I.S.T.D.) για επαγγελματίες και ερασιτέχνες χορευτές. Την ίδια χρονιά διοργάνωσε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη τη διεξαγωγή εξετάσεων τζαζ χορού της I.S.T.D. στη σχολή της.
Το 1982 παρακολούθησε τα ειδικά σεμινάρια κλασικού μπαλέτου ρωσικού συστήματος που έκανε η ρωσίδα καθηγήτρια της Χορογραφικής Σχολής της Μόσχας, Γκαλίνα Κουσνιέτσοβα, στην Αθήνα.
Η Μαίρη Λιάτσου ανέβασε με την σχολή της μεγάλο αριθμό παραστάσεων κλασικού μπαλέτου διεθνούς ρεπερτορίου όπως Η Λίμνη των Κύκνων, Ωραία Κοιμωμένη, Καρυοθραύστης, Κοππέλια, Συλφίδες, Η Κακοφυλαγμένη Κόρη, Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, Σταχτοπούτα κ.α. σε αυθεντική ή διασκευασμένη μορφή.
Η Μαίρη Λιάτσου συνέβαλε συστηματικά στην καλλιέργεια της τέχνης του χορού στη Θεσσαλονίκη καθώς γενιές μαθητριών και μαθητών εκπαιδεύτηκαν στη σχολή της τόσο ερασιτεχνικά όσο και επαγγελματικά. Οι παρουσιάσεις των παραστάσεων της σχολής έγιναν σε μεγάλα θέατρα της πόλης όπως το Βασιλικό Θέατρο, το Θέατρο Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών και το Μέγαρο Μουσικής. Πέθανε το 2018.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου.

Δάσκαλος, λαογράφος, ιστορικός και δημοσιογράφος.

Ιερέας

Ιερέας

Ιερέας

Ο Δημήτριος Λιάλιος γεννήθηκε στην Πάτρα το Νοέμβριο του 1869. Από μικρή ηλικία ξεκίνησε μαθήματα βιολιού και πιάνου στη γενέτειρά του με τον Ιταλό καθηγητή Augusto Tiveri. Σε ηλικία 15 ετών έφυγε για τη Ζυρίχη με σκοπό να σπουδάσει μηχανολόγος, αλλά σύντομα εγκατέλειψε αυτή τη προσπάθεια και κατέληξε στο Μόναχο το 1891, όπου σπούδασε δίπλα στο διάσημο παιδαγωγό και συνθέτη Ludwig Thuille έως το 1907. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Πάτρα όπου ίδρυσε ορχήστρα, μέλη της οποίας ήταν φιλόμουσοι της πόλης των Πατρών και συγγενείς του. Το 1916 παντρεύτηκε την υψίφωνο Ειρήνη Πάλλη με την οποία τέσσερα χρόνια αργότερα αναχώρησε και πάλι για το Μόναχο, όπου διετέλεσε υποπρόξενος της Ελλάδος. Στη θέση αυτή παρέμεινε ως το 1935. Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Μαρτίου 1940.

Διεθνολόγος από την Κων/πολη (;). Σπούδασε στη Γερμανία, όπου υποστήριξε το 1930 διατριβή για την ελληνική ουδετερότητα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Η Ιωάννα Λεοντίδου, κόρη του Αναστασίου και της Στάλλης (το γένος Κοκκινίδη) γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1911 στην Αθήνα και υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως διπλωματικός υπάλληλος στο εξωτερικό. Ο πατέρας της είχε επιχειρηματική δραστηριότητα στην Τραπεζούντα, στο Βλαδιβοστόκ και στην Κωνσταντινούπολη (;). Η μητέρα της αποφοίτησε από το Ελληνικό Παρθεναγωγείο στην Τραπεζούντα το 1903. Ο γάμος των γονιών της τελέστηκε στις 2 Νοεμβρίου 1908 στην Τραπεζούντα.

Η Ιωάννα Λεοντίδου αποφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Aix στην Μασσαλία το 1931. Η επαγγελματική της σταδιοδρομία ξεκίνησε στις 10.1.1936 όταν διορίστηκε Συντάκτης Τύπου Γ΄Τάξεως στο υπουργείο Εξωτερικών έπειτα από διαγωνισμό που διενεργήθηκε το 1935. Στις 30.9.1936 μετατέθηκε στο υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού το οποίο ιδρύθηκε από το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 και προήχθη στον βαθμό της Εισηγητού. Η περαιτέρω ανέλιξή της αποκλείσθηκε λόγω νόμου που περιόριζε την προαγωγή των γυναικών υπαλλήλων στο βαθμό του Γραμματέως Α΄. Το 1937 συμμετείχε στην Β΄Συνδιάσκεψη Τύπου Βαλκανικής Συνεννόησης.

Στις 20.5.1941 μετατέθηκε από το υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού στη Γενική Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας. Στις 3.9.1941 απολύθηκε από την υπηρεσία της με προεδρικό διάταγμα της 28ης Αυγούστου 1941 το οποίο υπέγραψε ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Γ.Τσολάκογλου. Τον Ιούνιο του 1941 είχε φύγει από την Ελλάδα με προορισμό την Μέση Ανατολή. Εκεί απασχολήθηκε με την ιδιότητα της υπαλλήλου του υπουργείου Εξωτερικών αρχικά στην Ιερουσαλήμ, στο Γενικό Προξενείο (Σεπτέμβριος 1941-Απρίλιος 1942) και έπειτα στην Υπηρεσία Τύπου της Κυβέρνησης του Καΐρου στη Μέση Ανατολή. Το 1943 υπηρέτησε στον Ερυθρό Σταυρό στη Βηρυτό με την ιδιότητα της αδελφής νοσοκόμας. Την 1η Μαρτίου 1947 η Ιωάννα Λεοντίδου μετατέθηκε στο Γενικό Γραφείο Τύπου του Προξενείου της Ιερουσαλήμ με το βαθμό της Διευθύντριας μέχρι το 1950.

Στις 28 Ιουνίου 1950 της απονεμήθηκε Μετάλλιον Εξαιρέτων Πράξεων για την υπηρεσία της στην Παλαιστίνη σε καιρό πολέμου. Από 1η Δεκεμβρίου 1950 ήταν μέλος της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής στο Βερολίνο. Την 1η Απριλίου 1955 προσλήφθηκε ως έκτακτη συνεργάτις του Γραφείου Τύπου της Βόννης ενώ από την 1η Νοεμβρίου 1956 πήρε μετάθεση με απόσπαση στο Γραφείο Τύπου της Βέρνης εκτελώντας χρέη αναπληρώτριας διευθύντριας. Την 30η Μαΐου 1959 διορίστηκε στην θέση της Διευθύντριας Τύπου του Γραφείου της Βέρνης. Η υπαλληλική της σταδιοδρομία διήρκεσε ως τις 23.09.1968 οπότε και απολύθηκε εξαιτίας της αντίθεσής της στο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.

Την δεκαετία του 1970 η Ιωάννα Λεοντίδου εργάστηκε ως μεταφράστρια, ενώ το 1981 την συναντάμε στο γραφείο του ΟΗΕ στη Γενεύη. Σε σημείωμά της το 1989 αναφέρει ότι ζούσε πλέον στην Αθήνα και πραγματοποιούσε συχνά ταξίδια στην Ελβετία.

[Πηγές : υλικό του αρχείου.]

Αρχιτέκτονας

Ο Μανόλης Λεοντάρης, αδελφός του ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη, γνωστός στα γράμματα ως Μανόλης Λαμπρίδης, ήταν δοκιμιογράφος, κριτικός και μεταφραστής. Γεννήθηκε στο Καρλόβασι της Σάμου το 1920, σπούδασε Νομικά και Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος. Την πολιτική σκέψη του επηρέασε η μαθητεία του στον Σπύρο Στίνα, κατά τη δεκαετία του 1940, μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Σταμάτη Στανίτσα, τον Αντώνη Λαυραντώνη κ.ά. Επρόκειτο για μια αποκλίνουσα «τάση» του τροτσκισμού. Ως κριτικός έκανε την εμφάνισή του με το άρθρο «Το νόημα της ελληνικής ελευθερίας» στα Ελληνικά Γράμματα, το 1946 (25.1.1946, αρ. 35, σ. 19, 31 και 8.2.1946, αρ. 36, σ.34). Δημοσίευσε δοκίμια πολιτικής φιλοσοφίας καθώς και λογοτεχνικής και αισθητικής κριτικής στα περιοδικά: Ελεύθερα Γράμματα, Ο αιώνας μας, Μακεδονικά Γράμματα, Νέος Νουμάς, Μαρξιστικό Δελτίο, Επιθεώρηση Τέχνης, Πανσπουδαστική, Κριτική, Λογοτέχνης, Η Άλως, Εφημερίδα των ποιητών, Διαβάζω, Αντί, Λεβιάθαν, Η Λέξη, Μανδραγόρας, ο Πολίτης, Σύγχρονοι Καιροί. Ιδιαίτερα συνδέθηκε με το περιοδικό Μαρτυρίες, και τη συνέχειά του Σημειώσεις. Υπέγραφε και με τα ψευδώνυμα: Μ. Ιωάννου, Μ. Ιωαννίδης, Νίκος Λιμπέρης, Σ. Μοντάνος, Μ. Φουτούρης, Βίκτωρ Βέρας. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου 2002.

Εξέδωσε τα βιβλία: Η σύγκρουση με το Νόμο ως έμπρακτη κριτική του Δικαίου (1975). Il gran rifiuto. Καβάφης, Βάρναλης, Καρυωτάκης και η παρακμή, Η αντικειμενικότητα του έργου τέχνης, Το ηθικό πρόβλημα στην ποίηση του Γ. Σεφέρη: κριτικά μελετήματα (1979). Παλαιά και Νέα ποίηση (1981), Αντι-ιδεολογικά (1982). Η ταξική συνείδηση στο έργο του Κ. Βάρναλη (1982). Η ποίηση και το ηθικό πρόβλημα (1993), Τρία μελετήματα (1998). Στρογγυλές κουβέντες ή η παρανόηση της μεταφοράς και του συμβολισμού (2000). Μετέφρασε επίσης τα έργα: Λ. Τρότσκι, Λογοτεχνία και επανάσταση (1966), Λ. Γκόλντμαν, Εισαγωγή στον Luka’ks και στον Heidegger (1975), G. Luka’ks, Από την φαινομενολογία στον υπαρξισμό (1977), Κ. Καστοριάδης, Ουγγρική επανάσταση 1956, δημιουργική πηγή της σύγχρονης ιστορίας (1980), Κ. Κορς, Μαρξισμός και φιλοσοφία (1981), H. Lefebvre, Αρχαίοι και νέοι Ελεάτες (1988, 2007).

[Πηγές: Αλέξ. Αργυρίου, «Λαμπρίδης, Μανόλης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ 5, Εκδοτική Αθηνών, σ.169 και http://spartakos.okde.org/keimena/s69_em_lambridis.htm και http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=1357].

Ο Βύρων Λεοντάρης γεννήθηκε το 1932 στη Νιγρίτα Σερρών και καταγόταν από τη Σάμο. Αδελφοί του είναι ο κριτικός Μανόλης Λαμπρίδης και ο ποιητής Ανδρέας Λεοντάρης. Από το 1939 η οικογένειά τους εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα. Ο Βύρων Λεοντάρης σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος και ως νομικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων. Το 1954 δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή του Γενική Αίσθηση. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά: Η Εφημερίδα των ποιητών, Κριτική (Θεσσαλονίκης), Επιθεώρηση Τέχνης. Μετείχε στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Μαρτυρίες και από το 1973 ήταν μέλος της εκδοτικής συντροφιάς του περιοδικού Σημειώσεις, όπου δημοσιεύτηκαν τα περισσότερα ποιήματα και δοκίμιά του. Επίτιμο μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 1997 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του Εν γη αλμυρά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, ιταλικά. Σύζυγός του είναι η ποιήτρια Ζέφη Δαράκη και γιος τους ο σκηνοθέτης Γιάννης Λεοντάρης. Ο Βύρων Λεοντάρης πέθανε το 2014.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Γενική Αίσθηση (1954), Ορθοστασία (1957), Η ομίχλη του μεσημεριού (1959), Ανασύνδεση (1962), Ψυχοστασία (1972), Μόνον δια της λύπης (1976), Ψυχοστασία (συγκεντρωτική έκδοση 1949-1976) (1983), Εκ περάτων (1986), Εν γη αλμυρά (1996), Έως (2003).
Εξέδωσε τα δοκίμια: Η ποίηση της ήττας (1983), Καβάφης ο έγκλειστος (1983, συμπληρωμένη έκδοση 1997), Δοκίμια για την ποίηση (1985), Γραφή και βιβλίο (1990), Κείμενα για την ποίηση (2001).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: βιοεργογραφικά σημειώματα του Β. Λεοντάρη, φακ. 2.1 του αρχείου.]