Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (Κ.Ε.Π.) συστάθηκαν με το άρθρο 31 του νόμου 3013/2002 (Φ.Ε.Κ. 102/Α), στις Περιφέρειες, τις Ενιαίες Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, τις Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, τους Δήμους και τις Κοινότητες, με αποστολή την παροχή διοικητικών πληροφοριών και διεκπεραίωση των υποθέσεων των πολιτών από την υποβολή της αίτησης μέχρι την έκδοση της τελικής πράξης σε συνεργασία με τις καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες.

Η σύσταση των ΚΕΠ έγινε με το άρθρο 31 του Ν. 3013/2002. Αποστολή των
ΚΕΠ που συστάθηκαν σε όλες τις τότε Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις και τους Δήμους, είναι η «παροχή διοικητικών πληροφοριών και η διεκπεραίωση των υποθέσεων των πολιτών από την υποβολή της αίτησης μέχρι την έκδοση της τελικής διοικητικής πράξης σε συνεργασία με τις καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες».
Με την υπ' αριθμ. ΥΑΠ/Φ.19.7/14/380 – ΦΕΚ Β 1561 – 23.09.2010 "Οργάνωση, Λειτουργία και Αρμοδιότητες των Ενιαίων Κέντρων Εξυπηρέτησης (ΕΚΕ) – Ηλεκτρονική Διεκπεραίωση Διαδικασιών από τα ΕΚΕ", το ΚΕΠ Ν.Α. Κιλκίς ορίστηκε να λειτουργεί και ως Ενιαίο Κέντρο Εξυπηρέτησης.

Ο Εμμανουήλ Χ. Κάσδαγλης γεννήθηκε το 1924 στον Πειραιά. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες και το 1947 διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα. Το 1966 εξελέγη διευθυντής του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης από όπου απολύθηκε από τη χούντα. Επανήλθε το 1974 και παρέμεινε στη θέση αυτή ως το θάνατό του, το 1998. Έγραψε ποίηση και δοκίμια και διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ποιητής, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και ήταν διπλωματούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε επίσης σκηνοθεσία για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση στη Βιέννη και τη Ρώμη. Από το 1953 εργάστηκε στο ραδιόφωνο, από το 1960 στην τηλεόραση. Εγκαινίασε την κρατική τηλεόραση και διετέλεσε διευθυντής τηλεόρασης της ΕΡΤ1 και πρώτος διευθυντής τηλεόρασης-ραδιοφωνίας στην ΕΡΤ2. Υπήρξε πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και γενικός γραμματέας της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Υπήρξε επίσης συνεργάτης του περιοδικού «Εκλογή» κ.ά. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Ακροατής, Παν, Αλέξ. Πιζάνης. Ξεκίνησε την εκδοτική του δραστηριότητα στην ηλικία των 17 χρόνων και μέχρι το τέλος της ζωής του εξέδωσε 45 βιβλία: ποίηση, δοκίμιο, κριτική θεάτρου, ενώ ήταν από τους πρώτους που εξέδωσαν βιβλία σχετικά με την κριτική του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Η ποίησή του έχει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά είναι εμφανείς και οι απηχήσεις από τον υπερρεαλισμό, κυρίως στη χρήση τολμηρών συμβολισμών. Χαρακτηριστικό του ποιητικού του λόγου είναι η εκφραστική πυκνότητα. Για το πνευματικό και ποιητικό του έργο έχει τιμηθεί με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (2000). Βραβεύτηκε πολλάκις για το πνευματικό και ποιητικό του έργο, από την Ακαδημία Αθηνών, την ΕΤ3, το Ίδρυμα Αθ. Μπότση, τον Δήμο της Κέρκυρας με το «Μετάλλιο Αξιοσύνης», τον Δήμο Φλωρεντίας με αργυρό μετάλλιο και τον τίτλο του επίτιμου δημότη, τον Δήμο Αχιλλείων με τιμητικό μετάλλιο και από διάφορους άλλους πολιτιστικούς φορείς. Για τα 50 χρόνια της παρουσίας του στα γράμματα τιμήθηκε σε ειδική εκδήλωση στον «Παρνασσό».

Kορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος

Ο Νικόλας Κάλας, γιος του Ιωάννη Καλαμάρη και της Ρόζας Α. Καρατζά, γεννήθηκε το 1907 στη Λωζάνη και έζησε στην Ελλάδα ώς το 1934. Φοιτητής της Νομικής το 1923 έγινε μέλος της Φοιτητικής Συντροφιάς και υποστηρικτής του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Ως δοκιμιογράφος και πολιτικός αρθρογράφος χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Μ. Σπιέρος και ως ποιητής το ψευδώνυμο Νικήτας Ράντος. Με αυτό εξέδωσε το 1933 τη συλλογή Ποιήματα. Ώς το 1938 έζησε στο Παρίσι. Το 1938 εξέδωσε το βιβλίο του για τον υπερρεαλισμό με τίτλο Foyers d’ incendie και το 1940 εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υπηρέτησε εθελοντικά μαζί με τον Marcuse και άλλους ευρωπαίους διανοούμενος στο Office of War Information. Το 1943 εξέδωσε το βιβλίο Confound the Wise. To 1945 πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και ως το τέλος της ζωής του το 1988 έζησε στη Νέα Υόρκη. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Columbia “Research in Contemporary Cultures" που διηύθυνε η Margaret Mead και με τη συνεργασία των δύο εκδόθηκε το βιβλίο Primitive Heritage.Δημοσίευσε κείμενα κριτικής τέχνης στα σημαντικότερα περιοδικά της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας. Εργάστηκε ως Associate Professor of Art στο Farleigh Dickinson University. Βιβλία του πάνω στην Τέχνη είναι τα: The Peggy Cuggenheim Collection (1967, μαζί με την Elena Calas), Art in the Age of Risk (1968), Icons and Images of the Sixties (1971), Transfigurations: Art Critical Essays (1985). Το 1982 κυκλοφόρησε στα ελληνικά η συλλογή δοκιμίων του Κείμενα Ποιητικής και Αισθητικής (1929-1938). Το 1977 και το 1988 εκδόθηκαν αντίστοιχα οι ποιητικές συλλογές του Οδός Νικήτα Ράντου και Γραφή και φως.

Ο Μιχαήλ Κάββας (τέλη 19ου αι. - Τρίπολη, 1840) υπήρξε διακεκριμένος γιατρός επί τουρκοκρατίας και αγωνιστής της επανάστασης.

Ο Βασίλειος Κάββας (Άργος, 1824 - Αθήνα, 1915) ήταν ο μικρότερος γιος του Μιχαήλ Κάββα. Υπήρξε Βασιλικός Επίτροπος σε διάφορες θέσεις και πρόεδρος της “Εταιρίας Μεταλλουργίων Λαυρίου” το 1915. Το 1871 παντρεύτηκε την Ασπασία Αντωνοπούλου, χήρα Ιωάννη Δαμιανού.

Φιλόλογος από την Αμοργό. Σπούδασε στην Αθήνα και έζησε χρόνια στο Βουκουρέστι και την Κων/πολη, όπου δίδαξε στην Πατριαρχική Σχολή της Χάλκης. Ασχολήθηκε με τη συλλογή αρχαιολογικού, ιστορικού και λαογραφικού υλικού στο νησί του, αλλά το βιβλίο του «Αμοργιακά» δεν εκδόθηκε ποτέ.

Ο Φίλιππος Ιωάννου (πλήρες ονοματεπώνυμο Φίλιππος Ιωάννου Πάντος) γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στη σχολή της Ζαγοράς και το 1807 παρακολούθησε μαθήματα του Επιφανίου Δημητριάδη στη Σκιάθο. Σε νεαρή ηλικία ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Στη Ζαγορά γύρισε μετά την έκρηξη της Επανάστασης, στην οποία πήρε ενεργό μέρος. Μετά την ήττα στη μάχη του Δράμαλη κατέφυγε αρχικά στη Σκιάθο και στη συνέχεια στη Σκόπελο και στη Σύρο. Στη Σύρο δίδαξε ελληνικά στην ελληνική σχολή μετά από προτροπή του συνιδρυτή της (από κοινού με το Γεώργιο Κλεοβούλου) Γρηγόριου Κωσταντά (1926-1928). Από το 1829 εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του Ανδρέα Μιαούλη και δάσκαλος των παιδιών του, τα οποία συνόδευσε και στο Μόναχο, όπου πήγαν για σπουδές στη στρατιωτική σχολή. Στο Μόναχο ο Ιωάννου δίδαξε και στο εκεί ελληνικό σχολείο, μεταξύ των μαθητών του ήταν και ο μετέπειτα βασιλιάς του ελληνικού κράτους Όθων. Παράλληλα σπούδασε και ο ίδιος φυσικές επιστήμες, φιλοσοφία και κλασική φιλολογία. Το 1836 αναγορεύτηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας με την εργασία Untersuchungen von den Steinund Staubliedes - Schlagen und den damit verwandten Meteoren και δίδαξε την Αμαλία, μνηστή τότε του Όθωνα. Το 1837 επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε αρχικά ως σύμβουλος στο Υπουργείο Εκπαιδεύσεως και στη συνέχεια (1839) ως τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στην έδρα Φιλοσοφίας, θέση την οποία διατήρησε για σαράντα χρόνια. Διετέλεσε επίσης βουλευτής και γερουσιαστής του Πανεπιστημίου, Πρύτανης (1848-1849 και 1857-1858), κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής, συγκλητικός, και έφορος της Εθνικής Βιβλιοθήκης (απομακρύνθηκε προσωρινά μετά την έξωση του Όθωνα, επέστρεψε όμως λίγο αργότερα και συνέχισε το έργο της αναδιοργάνωσης του υλικού της). Κατά τη διάρκεια της Ακαδημαϊκής του καριέρας προώθησε την οργάνωση της λειτουργίας της βιβλιοθήκης του, ενώ ως βουλευτής υπέβαλε νομοσχέδια για την αναβάθμιση της κατώτερης και μέσης εκπαίδευσης. Στα γράμματα εμφανίστηκε με φιλολογικές, γραμματολογικές και φιλοσοφικές μελέτες αλλά και λογοτεχνικές μεταφράσεις (κυρίως από τη Λατινική ποίηση). Ολοκλήρωσε επίσης ωδές και επιγράμματα στα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής λυρικής ποίησης και βουκολικά ειδύλλια.
Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση: 9/12/2020)

Ο Παύλος Ιωάννου ήταν καθηγητής Εγχειρητικής, Ανατομίας και Επιδεσμολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Καταγόταν από την Καστοριά της Μακεδονίας και γνωρίζουμε ότι πέθανε το 1897. Μετά το διαδακτορικό του δίπλωμα (1858) πήγε στη Γερμανία και Γαλλία, όπου ασχολήθηκε ειδικότερα με την Ανατομία και τη Χειρουργική. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα διορίστηκε το 1862 καθηγητής στην Ιατρική Σχολή. Το 1883 του ανατέθηκε η διεύθυνση του νοσοκομείου αφροδισίων νοσημάτων και η διδασκαλία των σχετικών μαθημάτων. Το 1891-92 διετέλεσε πρύτανις του Πανεπιστημίου. Έργα του: Εγχειρίδιον συστηματικής ανατομίας του ανθρώπου (Αθήναι 1878, γ΄έκδ, 1884) και Εγχειρίδιον Χειρουργικής (1884). Δημοσίευσε άρθρα στην Ιατρική Εφημερίδα, Γαληνό και Ασκληπιό. Δημοσίευσε μελέτες για την αρχαία ιατρική (“Μελέται περί της χειρουργικής των αρχαίων”, “Περί της κατ΄αναφοράν προς την ανατομίαν αρχαίας ελληνικής πλαστικής του ανθρωπίνου σώματος”). Στο συνέδριο συφιλιδολογίας και δερματολογίας στη Βιέννη, είχε μιλήσει για τη σύφιλη στους αρχαίους.

Ο Δημήτρης Ιωάννου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1954. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά από σπουδές κιθάρας σπούδασε με υποτροφία της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών αναγεννησιακό και μπαρόκ λαούτο στην Ακαδημία της Κολωνίας απ’ όπου αποφοίτησε το 1985 με διάκριση. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο πολιτιστικό μάνατζμεντ στην Μουσική Ακαδημία του Αμβούργου. Υπήρξε μέλος του συγκροτήματος Παλαιάς Μουσικής της «Τέχνης» (1973-1985). Συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης παρουσιάζοντας εκπομπές για την παλαιά μουσική. Διδάσκει στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης του οποίου διετέλεσε και διευθυντής. Υπήρξε για πολλά χρόνια ενεργό μέλος της «Τέχνης» καθώς και μέλος του διοικητικού της συμβουλίου.