Η ελληνική κοινότητα της Λειψίας, σημαντική «γραικική» παροικία της κυρίως Γερμανίας, έδρευε στην εμπορική μητρόπολη της Σαξονίας, με κέντρο και μοναδικό Ορθόδοξο τόπο λατρείας στην πόλη την ελληνορθόδοξη «καπέλλα» του Αγίου Γεωργίου της Λειψίας.

Ο Θανάσης Κωσταβάρας (Βόλος 1927-Αθήνα 2007) υπήρξε σημαντικός ποιητής της Α΄ Μεταπολεμικής Γενιάς και θεατρικός συγγραφέας. Επίσης, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων, ως Επονίτης, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ και το 1944 τραυματίστηκε σε μάχη με τους Γερμανούς. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του, στο Βόλο, ήρθε στην Αθήνα και το 1946 εγγράφηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνελήφθη, όμως, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, πέρασε από Στρατοδικείο τον Μάρτιο του 1949 και στάλθηκε στη Μακρόνησο, όπου υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, πρώτα στο Β’ Τάγμα και ύστερα στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Απολύθηκε τον Ιούλιο του 1952 και μετά την αποπεράτωση των σπουδών του εργάστηκε ως οδοντίατρος.

Παντρεύτηκε την Αγγελική Κωσταβάρα (1946-2006), κριτικό λογοτεχνίας, φίλη της Τατιάνας Γκρίτση Μιλλιέξ, του Μίλτου Σαχτούρη και του Γιώργου Χειμωνά, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Κωνσταντίνο. Η Αγγελική υπήρξε η μούσα του και της αφιέρωσε μερικά από τα ωραιότερα ποιήματά του· έφυγε το 2006, έναν χρόνο πριν από τον ποιητή. http://www.poiein.gr/archives/247/index.html

Ο Θανάσης Κωσταβάρας εμφανίστηκε στον ποιητικό στίβο το 1953, με την ποιητική συλλογή Πρελούντια, την οποία αργότερα αποκήρυξε. Η συλλογή του Ο γυρισμός (μαζί με τη Μαθητεία του Τίτου Πατρίκιου) αποτέλεσε το σημείο αναφοράς για την εμβληματική μελέτη του Βύρωνα Λεοντάρη, με την οποία καθιερώθηκε ο όρος «ποίηση της ήττας» για την ποίηση της Α΄ Μεταπολεμικής Γενιάς, το 1963.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, το 1981, και συνεργάτης των περιοδικών Επιθεώρηση Τέχνης, Αντί, Λέξη, και Μανδραγόρας, της συντακτικής επιτροπής του οποίου ήταν μέλος. Το 1983 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου και το 1987 το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική του συλλογή Τα ερωτικά, το οποίο δεν αποδέχτηκε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γαλλικά, τα γερμανικά και τα πολωνικά.

Ο Κωσταβάρας έγραψε ποίηση, διηγήματα και θεατρικά έργα

Η Νένη Ευθυμιάδη (Αθήνα, 1946-2008) υπήρξε ακτιβίστρια και ιδιότυπη πεζογράφος· παρά τον πρόωρο θάνατό της, άφησε πίσω της πλούσιο και πολυδιάστατο έργο που περιμένει τον μελετητή του. Σπούδασε Νομικά στο ΑΠΘ, αλλά από πολύ νωρίς αφοσιώθηκε στην πεζογραφία. Το 1973 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο Εγώ κι εσύ μοιάζουμε λιγάκι, το οποίο η ίδια απέσυρε από την κυκλοφορία. Ακολούθησε μια συστηματική παραγωγή δώδεκα μυθιστορημάτων. Παράλληλα, δημοσίευσε πολλά διηγήματα, κριτικά άρθρα και χρονογραφήματα και ασχολήθηκε με τη μετάφραση ιδίως δοκιμίων από τα γαλλικά, τα γερμανικά και αγγλικά, καθώς επίσης και με το ποιητικό έργο του βραβευμένου με το Βραβείο Πούλιτζερ (1988) αμερικανού συγγραφέα William Meredith. Από το 1992 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης, συνυπεύθυνη για τη διοργάνωση εκδηλώσεων για τη λογοτεχνία, εκπροσωπώντας την σε διεθνή συνέδρια κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα. Επιπλέον, διετέλεσε ταμίας της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων. Δίδαξε Δημιουργική Γραφή στο Τμήμα Επιμόρφωσης Ενηλίκων του Κολλεγίου Αθηνών.

Έφυγε σε ηλικία 62 ετών, νικημένη από την επάρατη νόσο. Η πρωτοποριακή γραφή της Ευθυμιάδη, η οποία θεωρείται αιρετική εκπρόσωπος του αστυνομικού ελληνικού μυθιστορήματος, υπό τον μανδύα της αστυνομικής πλοκής ασκεί κριτική στην κοινωνικοπολιτική ζωή, θέτει ερωτήματα ανθρωπιστικού χαρακτήρα και, συγχρόνως διερευνά ζητήματα της λογοτεχνικής γραφής. Το 1996, η κριτική βασισμένη στον πρωτοποριακό χαρακτήρα της γραφής της εύστοχα την χαρακτήρισε «απειλητικά νέα πεζογράφο». Με την ενδελεχή μελέτη του έργου της θα διακριβωθεί η θέση της στην κλίμακα της νεοελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας.

Η Νένη Ευθυμιάδη έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, κριτικά άρθρα.

Από τους πρώτους μήνες της Γερμανικής Κατοχής, τον Μάιο του 1941, οι δημοσιογράφοι Κωνσταντίνος Βοβολίνης, Λάζαρος Πηνιάτογλου και Ιωάννης Μήλιος ίδρυσαν την αντιστασιακή οργάνωση «Ελληνικόν Αίμα», με σκοπό την τόνωση του εθνικού φρονήματος των Ελλήνων και την καταπολέμηση των εισβολέων (Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων). Η οργάνωση εξέδιδε από την 1.6.1942 μέχρι τις 22.6.1948 την ομώνυμη και, για μεγάλο διάστημα, παράνομη εφημερίδα, στην οποία συνδιευθυντής υπήρξε ο Σπύρος Βοβολίνης.
Οι ιδρυτές και δημοσιογράφοι της εφημερίδας, στην προσπάθειά τους να καλύψουν την επικαιρότητα, ταξίδευαν στην ελληνική επικράτεια προσεγγίζοντας αντάρτικα σώματα και συλλέγοντας πληροφορίες από ταξιδιώτες ή θαμώνες σε καφενεία. Επιπλέον, η ύλη της εφημερίδας περιελάμβανε αναλύσεις και σχόλια για τις εξελίξεις εντός και εκτός Ελλάδας, αναφορές για τις πολεμικές συγκρούσεις στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό, καταλόγους θυμάτων και δωσίλογων, ειδήσεις για τις κινήσεις των εχθρικών στρατευμάτων, κ.λπ.
Μεταπολεμικά, η εφημερίδα τάχθηκε υπέρ του «Νέου Κόμματος» που ιδρύθηκε από τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, ενώ η ύλη της εμπλουτίστηκε με ανταποκρίσεις από την περιφέρεια και το εξωτερικό, συνεντεύξεις, στήλες γνώμης και χρονογραφήματα. Μετά την Απελευθέρωση, πολλά ονόματα της δημοσιογραφίας και της πολιτικής και οικονομικής ζωής εμφανίστηκαν στις σελίδες της, όπως οι Μιχαήλ Πεσμαζόγλου, Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, Κώστας Αθάνατος, Στράτης Μυριβήλης, Μ. Καραγάτσης και Πάνος Κατηφόρης.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, εκδόθηκαν επιπλέον 31 αυτοτελή φυλλάδια με τα στοιχεία Ε.Ε.Α. (Εκδόσεις Ελληνικού Αίματος).
Το 1948 συστήθηκε ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Εκδόσεις Εθνικών Αγώνων» (Ε.Ε.Α. Α.Ε.) με σκοπό την έκδοση εφημερίδων, περιοδικών και εν γένει εντύπων συνδεδεμένων με τους εθνικούς αγώνες της Ελλάδας. Μεταξύ αυτών συγκαταλέχθηκε και η ημερήσια πολιτική και ειδησεογραφική εφημερίδα Ελληνικόν Αίμα.
Το Ελληνικόν Αίμα βρίσκεται, μεταξύ άλλων, κατατεθειμένο στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, τη Βιβλιοθήκη της Βουλής και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πειραιώς.

[Πηγές: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, Εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού τύπου, 1784-1974, επιμ. Λ. Δρούλια – Γ. Κουτσοπανάγου, Αθήνα 2008]