Αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και μετεκπαιδεύτηκε πέντε χρόνια στο ρωσικό ναυτικό και τη σχολή πυροβολικού της Κροστάνδης της Ρωσίας. Το 1904, με εντολή της κυβέρνησης πραγματοποίησε περιοδεία στην Ανατολική Ρωμυλία και στην Αδριανούπολη, με το ψευδώνυμο Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος, για να μελετήσει τα σχέδια δράσης των Βουλγάρων. Τον ίδιο χρόνο τοποθετήθηκε στο προξενείο Θεσσαλονίκης ως βοηθός, προετοιμάζοντας τον Μακεδονικό Αγώνα, με το ψευδώνυμο Μιχαήλ Αριστείδου. Τον Μάρτιο του 1905 οργάνωσε ένοπλο αντάρτικο σώμα και έδρασε ως καπετάν Δράγας στην Αξιούπολη και την Γευγελή. Τον ίδιο χρόνο αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια μιας μάχης. Απελευθερώθηκε με τη μεσολάβηση του Κέντρου Θεσσαλονίκης και φυγαδεύτηκε στην Αθήνα.

Το 1912-1913 πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους. Το 1916 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη μαζί με τους βενιζελικούς αξιωματικούς της Εθνικής Αμύνης και τον επόμενο χρόνο ανέλαβε την αρχηγεία του Ελαφρού Στόλου (18 Δεκεμβρίου 1917-28 Σεπτεμβρίου 1918). Με την ιδιότητα αυτή ακολούθησε τον συμμαχικό στόλο στην Κωνσταντινούπολη το 1918, ενώ ως αρχηγός Θωρηκτής Μοίρας (28 Σεπτεμβρίου 1918-19 Νοεμβρίου 1919) παραβρέθηκε στην κατάληψη της Σμύρνης τον Μάιο του 1919. Τον Ιούνιο του 1920 στάλθηκε από τον Βενιζέλο ως αντιπρόσωπος σε ναυτικό συνέδριο της Κοινωνίας των Εθνών. Αποστρατεύτηκε το 1921 με τον βαθμό του αντιναυάρχου.

Από τα ιδρυτικά στελέχη της Οργάνωσης Φιλελευθέρων Επαγγελματιών και των Πολιτικών Συλλόγων Φιλελευθέρων, πολιτεύτηκε στην Κοζάνη και εκλέχτηκε βουλευτής (1923, 1926, 1936) και γερουσιαστής (1929-1933) με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Χρημάτισε Γενικός Διοικητής Θράκης (1929-1930) επί κυβερνήσεως Βενιζέλου.

Τέλος συμμετείχε ως μέλος στην Πανελλήνιο Δημοκρατική Άμυνα, οργάνωση στην οποία συμμετείχαν απόστρατοι και έφεδροι βενιζελικοί αξιωματικοί (1933).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, υλικό του αρχείου]

Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο αντικατέστησε το 1967 το Κακουργιοδικείο.

Η Αθήνα Κακούρη γεννήθηκε το 1928 στην Πάτρα και ήταν κόρη του Χαρίλαου Κακούρη, ναυτιλιακού πράκτορα. Από τη δεκαετία του ’50 άρχισε να γράφει χρονογραφήματα, αστυνομικά διηγήματα και ταξιδιωτικές εντυπώσεις σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έκανε μεταφράσεις αγγλικών και γαλλικών μυθιστορημάτων και ιστορικών μελετών. Από τη δεκαετία του ‘70 ασχολείται, κυρίως, με τη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων για τα οποία έχει βραβευτεί.
Πηγή: https://el.wikipedia.org [τελευταία επίσκεψη: 16/9/2020]

Ο Ιωάννης Καλαμάρης ήταν πατέρας του λογοτέχνη Νικόλα Κάλας. Ο Ιωάννης Καλαμάρης διέθετε μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Από το αρχείο συνάγεται ότι κατείχε κτήματα όπου καλλιεργούσε οπωροκηπευτικά και ελιές, δύο τουλάχιστον ακίνητα στον Πειραιά τα οποία νοίκιαζε ως καταστήματα. Διέθετε μεγάλο αριθμό μετοχών εταιριών (Μεταλλουργία Λαυρίου, Πυριτιδοποιείο, Λιπασμάτων, Ελλ. Εταιρ. Οίνων και Οινοπνευμάτων κ.ά), τραπεζών (Εθνική, Πιστωτική, Βιομηχανικής Πίστεως, Ηπειροθεσσαλίας, Κτηματική, Αθηνών, Ανατολής), σιδηροδρόμων (Αθηνών-Πειραιώς, Θεσσαλίας, Πελοποννήσου, Πύργου-Κατακώλλου, Ρωμυλίας) και ομολογίες ελληνικών δανείων.

Ο Κίμων Καλαμπαλίκης γεννήθηκε το 1927 στους Ανδρωνιάνους (ή Ανδρονιάνους) Ευβοίας (περιοχή Κύμης). Γιος του Βασιλείου Καλαμπαλίκη (Φίκη) και της Φιλιώς Παγώνη (Φίκαινας), ήταν ο μικρότερος από έξι παιδιά. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο των Ανδρωνιάνων και στο γυμνάσιο της Κύμης. Κατατάχθηκε στη Χωροφυλακή και παντρεύτηκε την Παγώνα Μαμά, δασκάλα από τα Νέα Στύρα Ευβοίας. Τελείωσε τη σχολή αξιωματικών της αστυνομίας και υπηρέτησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Κατέγραψε τις αναμνήσεις του την περίοδο 1990-1992. Πέθανε στις 27.10.1995.
[Συντάχθηκε με βάση προφορικές πληροφορίες της δωρήτριας του αρχείου του]

Μανιάτης δημοσιογράφος, ιδρυτής της εφημερίδας "Εμπρός" και ένας από τους κύριος διοργανωτές του ελληνικού Μακεδονικού Κομιτάτου κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα.

Η Λίτσια Καλαφάτη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή έδειξε μεγάλη έφεση στη μουσική και μάλιστα σε ηλικία 12 ετών έδωσε την πρώτη της συναυλία. Αποφοίτησε από το ωδείο Θεσσαλονίκης αποσπώντας το Πρώτο Βραβείο Πιάνου και διετή υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές της στο εξωτερικό. Για δύο χρόνια μαθήτευσε δίπλα στον διάσημο πιανίστα Έντουιν Φίσερ και στη συνέχει μετέβη στο Μιλάνο όπου σπούδασε πιάνο και μουσικολογία στο Κονσερβατόριο της πόλης. Ώς σολίστ πιάνου πραγματοποίησε συναυλίες σε πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις και ηχογράφησε αρκετά από τα έργα που περιλάμβανε στο πλύσιο ρεπερτόριό της. Απεβίωσε στην Αθήνα το 2006.

Ο Θανάσης Καλαφάτης είναι οικονομολόγος-ιστορικός, καθηγητής της Σύγχρονης Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Πειραιώς, από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Μελέτης της Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας και πρόεδρός της από το 2006. Γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1941 και σπούδασε οικονομία και διοίκηση επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ, νομικά στη Νομική Σχολή και φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι και την Αθήνα, στη μακροοικονομία-οικονομική ανάπτυξη και την οικονομική ιστορία αντίστοιχα. Ως μαθητής οργανώθηκε στην παράνομη ΕΠΟΝ, υπήρξε δραστήριο μέλος του μαζικού σπουδαστικού κινήματος, γραμματέας του Συλλόγου Λευκαδίων Φοιτητών, μέλος του Δ.Σ. της ΟΤΣΣΕ (Ομοσπονδία Τοπικών Σπουδαστικών Συλλόγων Ελλάδας) και των Επτανησίων Φοιτητών, μέλος του γραφείου της Σπουδάζουσας της Ν.ΕΔΑ, 1962–1964, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου, του Οργανωτικού και του Αγροτικού Γραφείου της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη από το πρώτο συνέδριό της ώς το 1967. Δικάστηκε από στρατοδικείο της χούντας και κρατήθηκε για πολλά χρόνια στις φυλακές της.

Ο Άγγελος Κ. Καλκάνης γεννήθηκε στην Αθήνα 1934, ήταν γιος του πολιτικού από τη Λευκάδα Κωνσταντίνου Καλκάνη. Μετά από τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευσή του στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών σπούδασε νομική καθώς και πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Άσκησε τη δικηγορία έχοντας δικηγορικό γραφείο στην Αθήνα, ενώ διετέλεσε και δικηγόρος στην Άρειο Πάγο. Πολιτεύτηκε σε νεαρή ηλικία με την Ένωση Κέντρου στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Λευκάδα. Εντάχθηκε στα ψηφοδέλτια του κόμματος στις βουλευτικές εκλογές του 1961 και 1963, χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί. Στις βουλευτικές εκλογές του 1964 εξελέγη, μετά τη δεύτερη και τρίτη κατανομή των ψήφων, βουλευτής της Ένωσης Κέντρου στη Λευκάδα και ήταν ο νεότερος βουλευτής στην τότε Βουλή. Ωστόσο, μερικούς μήνες αργότερα, η εκλογή του ακυρώθηκε από το Εκλογοδικείο. Μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών συνέχισε να πολιτεύεται με τα κόμματα του «Κέντρου». Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 ήταν υποψήφιος με την Ένωση Κέντρου Νέες Δυνάμεις στη Λευκάδα και στις εκλογές του 1977 με την Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ), καταφέρνοντας να αναδείξει την ΕΔΗΚ δεύτερο κόμμα στο νομό παρά την πτώση στα ποσοστά του κόμματος στην υπόλοιπη Ελλάδα. Το 1978 προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία (Ν.Δ.) στο πλαίσιο της διεύρυνσης του κόμματος στον κεντρώο πολιτικό χώρο. Από το 1978 έως το 1981 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών διατηρώντας τη θέση του τόσο κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή όσο και της κυβέρνησης Γεωργίου Ράλλη. Στις βουλευτικές εκλογές του 1981, στις διπλές εκλογές του 1989 καθώς και στις εκλογές του 1990 ήταν υποψήφιος βουλευτής με τη Ν.Δ. στην εκλογική περιφέρεια της Λευκάδας χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί. Στις δημοτικές εκλογές το 1990 ο Καλκάνης θα διεκδικήσει ανεπιτυχώς τη δημαρχία της Λευκάδας και θα διατελέσει δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Λευκάδας.
Τη δεκαετία του 1980 ο Καλκάνης είχε ενεργό ρόλο στις εσωκομματικές διεργασίες της Ν.Δ. εκπροσωπώντας την κεντρώα τάση του κόμματος. Την ίδια περίοδο θα συμμετάσχει σε διάφορα κομματικά όργανα της Ν.Δ.: το 1981 ήταν μέλος της Επιτροπής Εκλογικού Αγώνα, την ίδια χρονιά ανέλαβε διευθυντής της Υπηρεσίας Ιδεολογίας, Προγράμματος και Ενημέρωσης (Ι.Π.Ε.), στα τέλη του 1984 ο Καλκάνης αναλαμβάνει την έκδοση και την εποπτεία της σύνταξης και της ύλης του περιοδικού της Ν.Δ. «Ελληνική Πορεία», το 1984, επίσης, μετείχε στην Υπηρεσία Ευρωεκλογών, ενώ εργάστηκε και σε διάφορες άλλες υπηρεσίες και τομείς του κόμματος (Ομάδα Κοινοβουλευτικού Ελέγχου Συγκοινωνιών, Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας).
Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του δράσης, ο Άγγελος Καλκάνης διορίστηκε μέλος διοικητικών συμβουλίων εταιριών και οργανισμών υπό την εποπτεία του Δημοσίου. Τον Δεκέμβριο του 1964 διορίστηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ανώνυμης Εταιρίας «Αστικαί Συγκοινωνίαι Περιοχής Αθηνών» (ΑΣΠΑ) που ιδρύθηκε το 1960 για να μελετηθεί η λειτουργία των συγκοινωνιακών μέσων και να βελτιωθεί η εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού. Το 1965 ορίστηκε αναπληρωτής του Διοικούντος Συμβούλου, συνέταξε μελέτη για τη σύναψη ειδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας για την βελτίωση των αποδοχών του προσωπικού και διατήρησε τη θέση του έως τον Ιούνιο του 1967, όταν αντικαταστάθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Τον Ιούνιο του 1965 ο Καλκάνης ορίστηκε μέλος της Διοικούσης Επιτροπής του Ειδικού Ταμείου Μηχανημάτων Λιμενικών Έργων (ΕΤΜΛΕ) με βασική αρμοδιότητα την προμήθεια, φύλαξη, επισκευή, συντήρηση και λειτουργία των μηχανημάτων που εκτελούσαν λιμενικά έργα. Τον Σεπτέμβριο του 1993 ο Καλκάνης εκλέχθηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος (ΑΤΕ) και Αντιπρόεδρος – Υποδιοικητής της Τράπεζας, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Νοέμβριο του 1993 μετά τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.
Ο Άγγελος Καλκάνης ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία ήδη από τα μαθητικά του χρόνια, αρθρογραφώντας σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, ενώ ανέλαβε και την έκδοση εφημερίδων στη Λευκάδα, αλλά και δημοσιογραφικών οργάνων της Νέας Δημοκρατίας. Το 1962 εξέδωσε τη μηνιαία λευκαδίτικη εφημερίδα «Ο Μαχητής» στο πλαίσιο του Ανένδοτου Αγώνα που είχε κηρύξει η Ένωση Κέντρου μετά τις εκλογές του 1961 και για να υποστηρίξει την υποψηφιότητά του στη Λευκάδα. Ο ίδιος έγραφε κυρίως τη στήλη "Χρονογραφικά" και συμμετείχε στη σύνταξη της στήλης "Κουβέντες του Σκορπιού". Την περίοδο 1990 – 1991 ο Καλκάνης εκδίδει το περιοδικό «Πρόταση από τη Λευκάδα». Ήταν παντρεμένος και είχε έναν γιο. Ο Άγγελος Καλκάνης απεβίωσε τον Απρίλιο του 2017.

Ο Κωνσταντίνος Α. Καλκάνης γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1885, σπούδασε νομικά και διετέλεσε δικηγόρος. Έγινε μέλος του Λαϊκού Κόμματος σχεδόν από την ίδρυσή του κόμματος και το 1926 εξελέγη βουλευτής Πρέβεζας – Άρτας με το κόμμα των Ελευθεροφρόνων. Επανεξελέγη βουλευτής στις εκλογικές περιφέρειες Πρέβεζας – Άρτας και Λευκάδας το 1932, 1933, 1935, 1946 και 1950 με το Λαϊκό Κόμμα, στις εκλογές του 1936 με τη Γενική Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωση και το 1958 με την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση. Διετέλεσε Γενικός Διοικητής Ηπείρου την περίοδο 1934 – 1935, υπουργός Εσωτερικών το 1946 και υπουργός Δημοσίας Τάξεως την περίοδο 1946 – 1947. Ο Κωνσταντίνος Καλκάνης απεβίωσε το 1961.

Στρατιωτικός και πολιτικός, πρωταγωνίστησε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843. Συμμετείχε στην Επανάσταση του ΄21, υπηρέτησε ως υπασπιστής του Καποδίστρια και αργότερα του Όθωνα και του Γεωργίου Α΄ ενώ επί Όθωνα προάχθηκε σε στρατηγό και αναδείχθηκε σε πληρεξούσιο της Εθνοσυνέλευσης.

Ο Σταύρος Καλλέργης ήταν ένας εκ των πρωτοπόρων του σοσιαλιστικού κινήματος στην ελληνική κοινωνία κατά τη δεκαετία του 1890.

Ο Καλλίνικος καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και βρισκόταν στη Λειψία κατά το έτος 1813, όταν η στρατιά του Ναπολέοντα είχε ηττηθεί από τον αντιγαλλικό συνασπισμό Ρώσων, Αυστριακών, Πρώσων και Σουηδών κατά τη «Μάχη των Εθνών» και ο νικητής τσάρος Αλέξανδρος είχε γιορτάσει τα επινίκια στη Λειψία, στην ελληνορθόδοξη «καπέλλα" του Αγίου Γεωργίου της οποίας εφημέρευε ο Καλλίνικος. Ο τελευταίος κατέγραψε αυτό και άλλα γεγονότα από τη ζωή της παροικίας, τα οποία έχουν συμπεριληφθεί στον κώδικα «Α» (1805-1873) του αρχείου της Ελληνικής Κοινότητας της Λειψίας.

Η Ειρήνη Καλλιγά, κόρη του Αντώνη Μπενάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα. Αδέλφια της ήταν ο Κωνσταντίνος και ο Μανόλης Μπενάκης. Σπούδασε κατ’ οίκον με δάσκαλο τον Αλέξανδρο Δελμούζο. Το 1930 παντρεύτηκε το Παύλο Καλλιγά και απόκτησαν μια κόρη, την Αιμιλία, αργότερα Γερουλάνου.
Διακρίθηκε για την αξιόλογη και πολύπλευρη κοινωνική δράση και προσφορά της στον τόπο μας.
Το 1932, σε ηλικία μόλις 21 χρόνων, μαζί με μια ομάδα νέων γυναικών, ίδρυσαν την πρώτη ομάδα Ελληνικού Οδηγισμού. Η Ειρήνη Καλλιγά από την ίδρυσή του, πρόσφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της στο Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού. Υπήρξε κατ’ επανάληψη Γενική Έφορος, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου, μέλος του Δ.Σ., Πρόεδρος της Περιφέρειας της Αθήνας κ.λπ. Το 1939 η δημοκρατική αγωγή και η αγάπη της για την ανεξαρτησία του Οδηγισμού της δώσανε τη δύναμη να αρνηθεί στον Ιωάννη Μεταξά την ενσωμάτωση του Σ.Ε.Ο. στην Εθνική Οργάνωση Νέων. Σήμερα, το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού τιμώντας τη μνήμη της έχει θεσπίσει το Έπαθλο Ειρήνη Καλλιγά και έχει δώσει το όνομα της στην Αίθουσα εκδηλώσεων των γραφείων μας.
Εκτός όμως από την προσφορά της στον Οδηγισμό, η Ειρήνη Καλλιγά, κατά την διάρκεια του πολέμου του 1940 υπηρέτησε εθελοντικά ως οδηγός ασθενοφόρων και μετά ως Αδελφή του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού σε διάφορα νοσοκομεία. Το 1941 διέθεσε το σπίτι της στο κέντρο της πρωτεύουσας για να λειτουργήσει εκεί το Τμήμα Μαχόμενων και Πολεμοπαθών. Υπήρξε μέλος της κατοχικής αντιστασιακής οργάνωσης ΡΑΝ. Αξιοσημείωτη είναι η δράση της και κατά την διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου.
Την Ειρήνη Καλλιγά τίμησαν πολλοί φορείς για την προσφορά της και έργο της.
Μετά το τέλος του πολέμου, ως μέλος της Επιτροπής Εντεταλμένων κυριών της Βασιλικής Πρόνοιας, οργάνωσε την Οικοκυρική Σχολή «Αγία Όλγα» στην Φλώρινα, την οποία επισκεπτόταν συχνά για να παρακολουθεί την εξέλιξη της.
Η Ειρήνη Καλλιγά υπήρξε δραστήρια και σε άλλους πολιτισμικούς φορείς, όπως το Μουσείο Μπενάκη, του οποίου υπήρξε πρόεδρος και τον Ναυτικό Όμιλο Ελλάδας, καθώς και μέλος των συλλόγων Φίλοι του Μουσείου Μπενάκη, Φίλοι της Γενναδίου Βιβλιοθήκης, Φίλοι του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα στην Θεσσαλονίκη, της Εταιρείας Μελέτης της Ελληνικής Ιστορίας, Φίλοι του Μουσείου Κοσμήματος, της Φιλοδασικής Εταιρείας, της Φιλοζωικής Εταιρείας, τους Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού και του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων.

Ο Δημήτριος Καλλιμασιώτης (Σύρος, 1869 - Αθήνα, 1929), γιος του Ιωάννη Καλλιμασιώτη (διευθυντή λογιστηρίου της «Πανελληνίου Ατμοπλοΐας») και της Πολυξένης το γένος Δημητρίου Παλαιολόγου, σπούδασε νομικά (διδάκτορας του Δικαίου) και ανέπτυξε πολύμορφη οικονομική δραστηριότητα: εφοπλιστής, ναυτιλιακός πράκτορας, έμπορος γαιανθράκων. Διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς και βουλευτής Αττικοβοιωτίας του κόμματος των Εθνικοφρόνων. Με την ιδιότητά του ως προέδρου της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς (1911-1914, 1921-1924 και 1926-1928) εργάστηκε με ζήλο για την πραγματοποίηση των διαρρυθμίσεων που συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό του λιμανιού του Πειραιά. Αντιβενιζελικών πεποιθήσεων, κατηγορήθηκε τον Οκτώβριο του 1916 από την εφημερίδα Πατρίς ότι διεξήγε λαθρεμπόριο πετρελαίου για λογαριασμό των γερμανικών υποβρυχίων που επιχειρούσαν στο Αιγαίο. Μετά την επικράτηση του Βενιζέλου, το 1917, υπέστη διώξεις και εξορίστηκε στη Σκόπελο, με αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία του, γεγονός που οδήγησε στον πρόωρο θάνατό του.
Ο Δημήτριος Καλλιμασιώτης παντρεύτηκε την Αικατερίνη, το γένος Ιωάννου Καλαντζή, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: την Πόλυ, τον Ιωάννη και την Ελένη.

[Πλήρες βιογραφικό σημείωμα στο Βοβολίνη, Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, τόμος πέμπτος, Αθήναι 1962, σ. 266-400, όπου καλύπτεται και το έργο της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς. Μια περιεκτική περιγραφή του έργου της Επιτροπείας υπάρχει στο Βάσιας Τσοκόπουλος, Μεγάλα τεχνικά έργα στην Ελλάδα. Τέλη 19ου-Αρχές 20ού αιώνα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999, σ.133-137].

Ελληνίδα λόγια του 19ου και 20ού αιώνα

Ο Άγγελος Καλογεράς γεννήθηκε στον Βόλο, ήταν πολιτικός μηχανικός, καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και ο πρώτος διδάκτορας που έβγαλε η σχολή το 1945. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Παραγωγικότητας, μέλος του Τεχνικού Συμβουλίου του ΙΚΑ και προϊστάμενος μελετών και εκδόσεων του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας.
Πηγή: http://www.civil.ntua.gr/info/history/130years/ [τελευταία επίσκεψη: 7/8/2020]

Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1868. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Καλογερόπουλος, ανώτερος δικαστικός και πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και μητέρα του η Ευθαλία, το γένος Τρικούπη. Ο Δ. Καλογερόπουλος σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών, όπου το 1890 αναγορεύθηκε διδάκτορας και υπηρέτησε ως λογιστής στο Ελεγκτικό Συνέδριο για τρία χρόνια, οπότε παραιτήθηκε για να αφοσιωθεί στην λογοτεχνία και την δημοσιογραφία. Το 1902 παντρεύτηκε την Φανή Νικολάου, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Λιλή. Πέθανε στην Αθήνα το 1954, σε ηλικία 86 ετών.
Έγραψε διηγήματα, ποιήματα και πεζά ποιήματα, χρονογραφήματα, φιλολογικές και καλλιτεχνικές κριτικές, σατιρικά κείμενα, επίκαιρα, ανταποκρίσεις και δημοσιογραφικά κείμενα. Άρχισε να δημοσιεύει από το 1894, υπογράφοντας και με τα ψευδώνυμα Δικ, Δάφνις, Αμάραντος, Φιλότεχνος κ.ά.
Το λογοτεχνικό του έργο του συγκεντρώθηκε σε 12 τόμους. Έδωσε πλήθος διαλέξεων με φιλολογικά, ιστορικά, καλλιτεχνικά και εθνικά θέματα. Δημοσίευε σε καλλιτεχνικά και φιλολογικά περιοδικά κριτικές για καλλιτεχνικές εκθέσεις, θεατρικά έργα, συναυλίες και εκδόσεις. Ο ίδιος ίδρυσε και διηύθυνε το καλλιτεχνικό περιοδικό Πινακοθήκη (1901-1926) και επιμελείτο την Επετηρίδα των Φιλοτέχνων (1893-1945). Διετέλεσε αρχισυντάκτης των εφημερίδων Παλλιγγενεσία και του Μιμήτωρ, φιλολογικός συνεργάτης στις εφημερίδες Νέον Άστυ, Αθήνας, Εμπρός, Σκριπ και ανταποκριτής της Ατλαντίδος της Νέας Υόρκης. Συνεργάστηκε επίσης με πολλά άλλα περιοδικά, εφημερίδες, σατιρικά φύλλα, επετηρίδες και ημερολόγια. Ίδρυσε και χρημάτισε γενικός γραμματέας του Συλλόγου Φιλοτέχνων (από το 1898 Εταιρεία Φιλοτέχνων), επιμελήθηκε την Καλλιτεχνική Έκθέση, ίδρυσε και διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσεως Ελλήνων Λογοτεχνών από το 1944 έως τον θάνατό του. Υπήρξε επίτιμο μέλος της Ενώσεως Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου και ταμίας της Ενώσεως Δημοσιογράφων, βιβλιοφύλακας του Συλλόγου των Μεσαιωνικών Γραμμάτων και μέλος άλλων καλλιτεχνικών και πνευματικών ενώσεων. Διετέλεσε επίσης γενικός γραμματέας και πρόεδρος του Εθνικού Συνδέσμου από το 1925, γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Ψυχαγωγίας των Πολεμιστών (1921-1924), γραμματέας του Εθνικού Συνεδρίου, γενικός γραμματέας των Φίλων των Αθηνών και γραμματέας Επιτροπής Εκατονταετηρίδος και της εκατονταετηρίδος του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Χρημάτισε ακόμη αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης των Φίλων της Μεγάλης Βρεταννίας και Πρόεδρος του Συλλόγου Οικιστών Τερψιθέας.
Για το έργο του ως διευθυντή της Πινακοθήκης τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό και με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος για την συνολική του εργασία (1922).
Μέρος του έργου του εξέδωσε στους εξής τόμους: Εντυπώσεις της ζωής (1901), Χρυσάνθεμα (1902), Σάτιραι (1902), Φωτοσκιάσεις (χ.χ.), Σελίδες (1905), Φύλλα ημερολογίου (1906), Ανάγλυφα (1907), Τι σκέπτομαι (1922), Διά την πατρίδα (1922), Διηγήματα (1924), Χριστούγεννα (1924), Ο εθνικισμός εις την φιλολογίαν και την τέχνην (1929).
Συμμετείχε στον συλλογικό τόμο Μελέτη περί Γύζη (1925) και στο αναμνηστικό λεύκωμα για τον Καραϊσκάκη. Έγραψε στο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη τις βιογραφίες Ελλήνων ζωγράφων και γλυπτών.

[Πηγές: Μ,. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία τόμ 13· Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν «Ηλίου»· Φ. 10.1 και Φ.10.5 του παρόντος αρχείου.]

Ο Σταύρος Ελ. Καλογιάννης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1961. Αποφοίτησε από τη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων, σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Πολυτεχνείο Πατρών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Λωζάννης (ΕΡFL) και στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Louvain-la-Neuve (UCL).
Εργάσθηκε στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ως σύμβουλος μηχανικός και ως μελετητής έργων υποδομής και προστασίας του περιβάλλοντος.
Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος της πόλεως των Ιωαννίνων.
Εκλέγεται Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στο Νομό Ιωαννίνων από το 2000.
Επί πεντέμισι χρόνια (Μάρτιος 2004 - Οκτώβριος 2009) διετέλεσε υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ, αρμόδιος για θέματα Χωροταξίας και Περιβάλλοντος. Εκπροσώπησε τη χώρα μας σε πενήντα διεθνή Συμβούλια Υπουργών Περιβάλλοντος (Ε.Ε, ΟΗΕ, ΟΟΣΑ, κ.α.).
Το 2007 ορίστηκε από τον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή εθνικός εκπρόσωπος για την Στρατηγική για την Αειφόρο Ανάπτυξη.
Από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι τον Ιούνιο του 2013 διετέλεσε αναπληρωτής Υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στην τρικομματική Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.
Γνωρίζει γαλλικά και αγγλικά.
Συνέταξε και κατέθεσε στη Βουλή, τον Ιανουάριο του 2012, πρόταση νόμου «για την προστασία και αειφόρο χρήση του εδάφους».
Έχει εκδώσει τα βιβλία:

1. «Από το Ορεινό Έδρανο – Εισηγήσεις και Προτάσεις κατά την διάρκεια της Κοινοβουλευτικής μου θητείας», Εκδόσεις Συνέργια, 2001
2. «Β’ και Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης : Μύθοι και Πραγματικότητα», 2001.
3. «Πρόταση για την αναθεώρηση του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και την κατανομή των Αποθεματικών Επίδοσης και Προγραμματισμού», Εκδόσεις Συνέργια, 2003.
4. «Γενετικώς Τροποποιημένοι Οργανισμοί: Φυσική Επιλογή και Ανθρώπινη Παρέμβαση», Εκδόσεις Κριτική, 2009.
5. «Διεθνείς αντιπαραθέσεις και συγκλίσεις για το Περιβάλλον και την Κλιματική Αλλαγή. Οι θέσεις της Ελλάδας την πενταετία 2004-2009», Εκδόσεις Ι. Σιδέρη, 2011.
6. «Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού Περιφέρειας Ηπείρου – Με γνώμονα την αειφορία», Εκδόσεις ΤΕΕ, 2012.
   • Έχει μεταφράσει στα Ελληνικά το βιβλίο του ΟΟΣΑ με τίτλο “Mieux comprendre nos villes. Le rôle des indicateurs urbains”.

Η Μαρία Καλογρίδου γεννήθηκε το 1922 στην Αθήνα. Μελέτησε στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητές τον Σπύρο Φαραντάτο και την Μαρίκα Παπαϊωάννου από την τάξη της οποίας αποφοίτησε το 1950. Το 1952 συνέχισε τις σπουδές της στη Ρώμη με καθηγητή τον Τίτο Άπρεα και το 1955 ξεκινάει την πιανιστική της σταδιοδρομία στο Λονδίνο όπου και έζησε για 13 χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ανακαλύπτει την ικανότητά της και στη σύνθεση και αφοσιώνεται ολοκληρωτικά σε αυτή. Στις συνθέσεις της περιλαμβάνονται κυρίως έργα μουσικής δωματίου, τραγούδια για φωνή και πιάνο καθώς και πρωτότυπες συνθέσεις για αρχάριους μουσικούς. Το 1967 επιστρέφει στην Ελλάδα όπου αποφασίζει να μελετήσει με τον Ανδρέα Νεζερίτη ενώ παράλληλα διδάσκει πιάνο. Απεβίωσε το 2001.