Η Αργυρώ (Ηρώ) Κανακάκη γεννήθηκε στον Πειραιά το 1945. Σπούδασε χαρακτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1965-1969). Υπό το καθεστώς της δικτατορίας διακόπτεται η υποτροφία της, συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Γυάρο.
Η πρώτη της ατομική έκθεση, με 25 έργα, πραγματοποιείται στην Γκαλερί Ώρα το 1972. Την ίδια χρονιά φιλοτεχνεί το εξώφυλλο για το πρώτο τεύχος του περιοδικού ΑΝΤΙ. Η κυκλοφορία του περιοδικού θα απαγορευτεί και θα επανακυκλοφορήσει το 1974 με το ίδιο εξώφυλλο.
Το 1973 παντρεύεται τον Βασίλη Καπετγιάννη και λίγο αργότερα φεύγουν για το Λονδίνο. Συνεχίζει σε μεταπτυχιακό επίπεδο τις σπουδές της στη χαρακτική στο εργαστήριο του John Berry στο Croydon College. Εμβαθύνει στις τεχνικές της μεταξοτυπίας, λιθογραφίας, βιβλιοδεσίας και παράλληλα λαμβάνει μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης.
Μετά το πέρας των σπουδών της το 1975, παραμένει στο Λονδίνο και εργάζεται έως το 1980 στην Ελληνική Υπηρεσία του BBC. Παρουσιάζει προγράμματα που γράφει η ίδια σχετικά με τα καλλιτεχνικά δρώμενα του Λονδίνου και ευρύτερα της Μεγάλης Βρετανίας.
Το 1980 εκπροσωπεί την Ελλάδα, μαζί με τους Δημήτρη Αληθεινό, Γιώργο Λαζόγκα και Κυριάκο Κατζουράκη, Μπιενάλε Νέων του Παρισιού. Την ίδια χρονιά γεννιέται η κόρη της Κωνσταντίνα.
Το 1989 επιστρέφει στην Ελλάδα. Προσλαμβάνεται ως καθηγήτρια στη Σχολή Βακαλό όπου διδάσκει Βασικό Σχέδιο, μέχρι τον ξαφνικό θάνατό της το 1997.
Έχει πραγματοποιήσει δεκαπέντε ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο Ιωάννης Αμπαζής γεννήθηκε στη Χίο τον Ιούνιο του 1905. Ο πατέρας του, Αντώνιος Κοτσάμπασης, που μετονομάσθηκε Αμπαζής, με καταγωγή από τη Μικρά Ασία, έμπορος το επάγγελμα, και η μητέρα του Θεοδώρα το γένος Αρακά, απέκτησαν επτά παιδιά, πέντε αγόρια και δύο κορίτσια.
Ο Ιωάννης Αμπαζής τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στη Χίο και αποφοίτησε από την Εμπορική Σχολή της Χίου. Από το 1926 ως το 1927 υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό. Το 1937 απέκτησε το δίπλωμα που πλοιάρχου ωκεανοπλοΐας.
Δούλεψε στη ναυτιλιακή εταιρία του Γιώργου Λιβανού και προήχθη ως πρώτος καπετάνιος. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρήκε στο Cardiff στην Ουαλία, όπου συνδέθηκε με την Ελισάβετ Σάρα Parsons και απέκτησε το 1946 την πρώτη του κόρη Θεοδώρα. Μετά το τέλος του ταξιδιού του, επέστρεψε στο Cardiff , όπου βρήκε σε ίδρυμα την μικρή του κόρη, της οποίας την κηδεμονία απέσπασε μετά από δικαστικό αγώνα, και έτσι κατάφερε να φέρει το παιδί στη Χίο.
Το 1949 παντρεύτηκε την Μαρίτσα Κοιλάδη εκ Χίου με καταγωγή από τα Αλάτσατα της Μικράς Ασίας. Ο παππούς της ήταν ο τελευταίος ιερέας της Παναγίας των Αλατσάτων και ο πατέρας της, ο Γιώργος Κοιλάδης, απόφοιτος της σχολής της Χάλκης, όταν ήρθε πρόσφυγας στη Χίο, προσλήφθηκε ως καθηγητής στο παρθεναγωγείο της Χίου.
Το ζευγάρι εγκαταστάθηκε για τρία χρόνια στη Ν. Υόρκη, όπου τα αδέλφια του Ιωάννη είχαν μεγάλη εταιρία τροφοδοσίας πλοίων, «σιψάδικο», όπως λέγεται στη Χίο. Εκεί γεννήθηκαν τα δύο παιδιά τους, ο Αντώνης το 1950 και η Δέσποινα το 1952.
Το 1953 επέστρεψαν για οικογενειακούς λόγους στη Χίο, και απέκτησαν άλλα δύο παιδιά, την Αγγελική το 1954 και τον Γιώργο το 1956.
Η Μαρίτσα Κοιλάδη πέθανε το 1960 σε ηλικία 40 ετών. Δύο χρόνια μετά, το 1962, ο Ιωάννης παντρεύτηκε τη Μαρία Καβούλα από το Νεχώρι της Χίου η οποία μεγάλωσε με αγάπη και φροντίδα τα παιδιά του.
Ο Ιωάννης συνέχισε να ταξιδεύει ανά τον κόσμο ως καπετάνιος στην εταιρία του Γιώργου Λιβανού αυξάνοντας την περιουσία του και βοηθώντας πολλούς Χιώτες να μπαρκάρουν και να σταδιοδρομήσουν. Έγινε μέτοχος στην εταιρία Λιβανού και ασχολήθηκε μαζί με άλλους καπετάνιους με τα ναυτιλιακά. Πέθανε το 1977.

[πηγή βιογραφικού: Δέσποινα Μελετιάδη]

Εκπαιδευτικός, Μαέστρος, Καλλιτεχνικός Διευθυντής Διεθνούς Φεστιβάλ Χορωδιών ‘Antonio Vivaldi’

Αντάρτης του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.).

Ο Χαρίσιος Βαμβακάς γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1872. Πήγε σχολείο στην πατρίδα του και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στη συνέχεια στην Ελβετία, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ του δικαίου και των πολιτικών επιστημών. Έζησε μερικά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνεργάστηκε ως δικηγόρος με τον Βορειοηπειρώτη δικηγόρο Γ. Τσάκο.
Διετέλεσε βουλευτής Σερβίων και Κοζάνης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο αντικαθιστώντας τον βουλευτή Κων. Δρίζη. Υπήρξε μέλος της Οργανώσεως Κωνσταντινουπόλεως που ιδρύθηκε από τον Α. Σουλιώτη-Νικολαΐδη με σκοπό την ανάσχεση της βουλγαρικής επιρροής στη Μακεδονία.
Το 1913 και το 1914 υπήρξε απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Βιέννη, Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο, Αγία Πετρούπολη) με σκοπό την άσκηση επιρροής στις κυβερνήσεις και την κοινή γνώμη των ευρωπαϊκών χωρών υπέρ των ελληνικών θέσεων.
Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί υπήρξε εκδότης και διευθυντής της γαλλόφωνης εφημερίδας Tribune με την οποία διαφώτιζε το γαλλόφωνο κοινό για τα ελληνικά πράγματα.
Το 1919 διορίστηκε από τον Ελ. Βενιζέλο αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στη Διασυμμαχική Κυβέρνηση Θράκης υπό τον Γάλλο στρατηγό C.A. Charpy. Από τη θέση αυτή εργάστηκε για την ενσωμάτωση της περιοχής στην ελληνική επικράτεια. Τον Μάιο του 1920 διορίστηκε Γενικός Διοικητής Δυτικής Θράκης [1]. Τον Σεπτέμβριο του 1920 (2.9.1920) διορίστηκε Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την κυβερνητική αλλαγή του Νοεμβρίου του 1920.
Εξελέγη γερουσιαστής στις 21 Απριλίου 1929 και διετέλεσε αντιπρόεδρος της Γερουσίας. Παραιτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1930 για να βάλει υποψηφιότητα ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε δήμαρχος της πόλης από το 1931 μέχρι τον Ιούλιο του 1933, όταν παύθηκε, αφού προηγήθηκε διαχειριστικός έλεγχος και του επιβλήθηκε ποινή αργίας από τον Γενικό Διοικητή Μακεδονίας, Φίλιππο Δραγούμη, στο πλαίσιο των πολιτικών διώξεων των βενιζελικών.
Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις δημιουργώντας τη «Βιομηχανία Τροχοφόρων Χαρίσιου Ηλ. Βαμβακά». Ήταν ακόμη μέτοχος της Ανωνύμου Εταιρείας Υφασμάτων «Υφανέτ» και νομικός σύμβουλος της βελγικής εμπορικής εταιρείας πετρελαίων SOCOMBEL.
Ήταν επίσης μέλος του Γενικού Διοικητικού Συμβουλίου της Γεωργικής Τραπέζης Μακεδονίας (1924-1930), της Ανωτέρας Ενοριακής Αντιπροσωπείας Θεσσαλονίκης (1927), επίτιμο μέλος του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης και του Γυμναστικού Συλλόγου «Μέγας Αλέξανδρος».
Είχε παντρευτεί την κόρη του δικηγόρου Γ. Τσάκου, με την οποία αργότερα χώρισε. Απέκτησαν πέντε παιδιά: την Ευφημία, σύζυγο του γιατρού και βουλευτή Έβρου Αλέκου Παπαθανάση, τη Νίνα, σύζυγο του Τάκη (Χάνου;), την Καίτη ή Κατίνα, σύζυγο του Γιώργου Βοσνιάκου και τους Πέτρο και Ηλία Βαμβακά.

[1] Διορίστηκε Διοικητής Δυτικής Θράκης με Βασιλικό Διάταγμα της 21.5.1920 δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 110 (τχ. Γ΄) 23.5.1920.

[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από τα βιβλία: Η απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης. Από το αρχείο του Χαρίσιου Βαμβακά, επιμέλεια Καλλιόπης Παπαθανάση-Μουσιοπούλου, Αθήνα, 1975 και Παν. Λιούφη, Ιστορία της Κοζάνης, εν Αθήναις 1924, ανατύπωση 1994, και από υλικό του αρχείου].

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ

1872: Γέννηση στην Κοζάνη.
1909 Φεβρ. ‒ 1912 Σεπτ.: Βουλευτής Σερβίων και Κοζάνης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο, μέλος της Οργανώσεως Κωνσταντινουπόλεως, εκδότης της «Πολιτικής Επιθεωρήσεως» συνεργάτης και αρθρογράφος της γαλλόφωνης εφημερίδας La Tribune des Nationalités.
1913 Φεβρ. ‒ 1914 Ιούνιος: Ο Ελ. Βενιζέλος του αναθέτει διπλωματικές αποστολές σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Λονδίνο, Παρίσι, Πετρούπολη, κλπ.) για τη διεκδίκηση των εθνικών δικαίων. Καταδίκη του ερήμην σε θάνατο από την τουρκική κυβέρνηση για την εθνική του δράση.
1912-1919: Εκδότης της γαλλόφωνης εφημερίδας Tribune στη Θεσσαλονίκη.
1918 Οκτ. ‒ 1919 Σεπτ.: Λαμβάνει μέρος στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων ως αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης για τα ζητήματα της Θράκης και του αλύτρωτου ελληνισμού.
1919 Σεπτ. 29: Διορίζεται αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στη Διασυμμαχική Κυβέρνηση Δυτικής Θράκης. Κατορθώνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αρχιστράτηγου Fr. d’ Esperey και του διοικητή της Διασυμμαχικής Κυβέρνησης C.A. Charpy.
1920 Μαΐου 14: Κατάληψη Δυτικής Θράκης από τα ελληνικά στρατεύματα.
1920 Μαΐου 21: Διορίζεται πρώτος Γενικός Διοικητής Δυτικής Θράκης.
1920 Ιουλ. 30: Υπογραφή Συνθήκης Παρισίων με την οποία μεταβιβαζόταν η Δυτική Θράκη από τις Συμμαχικές Δυνάμεις στην Ελλάδα.
1920 Σεπτ. 5 – Νοεμ. 26: Γενικός Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας.
1929 Απρ. 21 – 1930 Δεκ. 23: Εκλέγεται γερουσιαστής και διατελεί αντιπρόεδρος της Γερουσίας.
1930 Δεκ. 23: Εκλέγεται δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
1931 Οκτ.: Παίρνει μέρος στο Β΄ Βαλκανικό Συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη.
1931 Οκτ. 26: Επίσκεψη Προέδρου Δημοκρατίας Αλεξ. Ζαΐμη στη Θεσσαλονίκη.
1933 Ιούλ. 1: Αποχωρεί από τη δημαρχία.
1935: Αποσύρεται από την πολιτική.
1952: Πεθαίνει μετά από μακρά ασθένεια.

Τον Δεκέμβριο του 1942 ο Νίκος και ο Γιώργος Χατζηγεωργίου συνέστησαν Ομόρρυθμο Καπνεμπορική Εταιρία με την επωνυμία Αδελφοί Χατζηγεωργίου η οποία είχε ως αντικείμενο την εμπορία καπνών σε φύλλα. Η Καπνεμπορική κληρονόμησε την ακίνητη περιουσία της καπνεμπορικής του πατέρα τους Αντίγονου Χατζηγεωργίου και τα αποθηκευμένα καπνά του. Η ακίνητη περιουσία απαρτιζόταν από αρκετά εμπορικά ακίνητα στην οδό Κωστή Παλαμά και Ολύμπου. Δεν εντοπίστηκε ακόμη πότε διαλύθηκε η Καπνεμπορική. Μετά πάντως από τον θάνατο του Νίκου Χατζηγεωργίου, ο Γιώργος συνέχισε να ασκεί για πολλά χρόνια το επάγγελμα του καπνέμπορου στη Θεσσαλονίκη.

[πηγές βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1997, συνέντευξη Αντίγονου Χατζηγεωργίου (γιος του Γιώργου) στον Γιώργο Κουμαρίδη και τη Μαργαρίτα Καλαφάτη στις 30.1.2014]

Ιερέας

Η κοινότητα Ψιανών (Αιτωλοακαρνανίας) συστάθηκε με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912. Με το ΦΕΚ 63Α - 22/03/1943 η κοινότητα αποσπάσθηκε στο νομό Ευρυτανίας από το νομό Αιτωλοακαρνανίας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 οι οικισμοί της κοινότητας προσαρτήθηκαν στο δήμο Δομνίστας και η κοινότητα καταργήθηκε.

Η Κοινότητα Σαρκίνι (Αιτωλοακαρνανίας) συστάθηκε με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912. Το 1940 το όνομα της κοινότητας διορθώθηκε σε κοινότητα Σαρκίνης. Η κοινότητα αποσπάσθηκε στο νομό Ευρυτανίας με το ΦΕΚ 63Α - 22/03/1943. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 οι οικισμοί της κοινότητας προσαρτήθηκαν στο δήμο Προυσού και η κοινότητα καταργήθηκε.