Ο Σπύρος Τόμπρας γεννήθηκε το 1928. Σπούδασε βιολί και ανώτερα θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών από όπου απεφοίτησε το 1949 με Άριστα και βραβείο. Συνέχισε σπουδές βιολιού στη Βιέννη και στη συνέχεια με υποτροφία της Daad, στην Κρατική Μουσική Ακαδημία της Κολωνίας. Το 1952 πήρε το Α΄ βραβείο στον Πανελλήνιο Μουσικό Διαγωνισμό της Θεσ/νίκης ενώ λίγα χρόνια αργότερα, το 1959, πήρε από το Ωδείο Αθηνών δίπλωμα αντίστιξης και φούγκας, Αργότερα παρακολούθησε και μαθήματα διεύθυνσης ορχήστρας στο "Μοτσαρτέουμ" του Ζάλτσμπουργκ. ‘Ήταν κορυφαίος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, εξάρχων βιολιστής στη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και καθηγητής βιολιού στο Ωδείο Αθηνών.. Έχει εμφανιστεί με επιτυχία σε ατομικά ρεσιτάλ και ως σολίστ με την ΚΟΑ και την Ορχ. του ΕΙΡ.

Από το 1955 απασχολείται έντονα με τη μουσική δωματίου. Τότε αρχίζει να μελετά σονάτες για βιολί και πιάνο με τη γυναίκα του, εκλεκτή πιανίστα Χαρά Τόμπρα και τον ίδιο χρόνο σημειώνουν επιτυχία στον Διεθνή Διαγωνισμό της Γενεύης παίρνοντας τιμητικό δίπλωμα. Από το 1956 έχουν πραγματοποιήσει πληθώρα επιτυχημένων εμφανίσεων, με προγράμματα αξιοπρόσεκτης ποιότητας και δυσκολίας. Πέθανε το 2011.

Ο Νικόλαος Αστρινίδης γεννήθηκε στις 6 Μαΐου του 1921 στο Άκκερμαν της Βεσσαραβίας στη Ρουμανία, από έλληνα πατέρα και ρουμανορωσίδα μητέρα. Ήταν το τρίτο αγόρι της οικογένειας και το μόνο που από την εφηβεία του έδειξε μεγάλη κλήση στη μουσική. Αρχικά ξεκίνησε ιδιωτικά μαθήματα με την Xenia Diteatef και λίγο αργότερα γράφτηκε στη μουσική σχολή της πόλης όπου σπούδασε θεωρητικά και πιάνο, ενώ οι πρώτες του συνθετικές προσπάθειες χρονολογούνται στην ίδια περίπου περίοδο. Το 1939 μετέβη στο Βουκουρέστι προκειμένου να σπουδάσει στο τοπικό πανεπιστήμιο χημεία και παράλληλα εγγράφηκε στο Ωδείο της πόλης. Η καλλιτεχνική ανάπτυξη που του προσέφεραν οι σπουδές του στο Ωδείο ήταν τεράστια. Όχι μόνο επειδή πήρε μαθήματα από από σημαντικούς δασκάλους όπως ο Miron Soarec, αλλά και γιατί μέσω αυτών ήρθε σε επαφή με τον διάσημο συνθέτη Dinu Lipatti με τον οποίο ξεκίνησε αμέσως μαθήματα σύνθεσης. Δυστυχώς όμως αυτή η δημιουργική περίοδος για τον Νίκο Αστρινίδη κράτησε ελάχιστα.

Η έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η εισβολή των Σοβιετικών στη Ρουμανία το 1940 στιγμάτισαν την οικογενειακή του ζωή και κατ΄ επέκταση την επαγγελματική του πορεία. Η οικογένεια χωρίστηκε στα δύο. Ο Νίκος με τους γονείς του παρέμειναν αποκλεισμένοι στη Βεσσαραβία για περισσότερο από έναν χρόνο, χάνοντας κάθε επαφή με τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς του, που βρίσκονταν στην ελεύθερη Ρουμανία. Μετά από διάφορες περιπλανήσεις και περιπέτειες κατάφεραν να βρουν καταφύγιο στη Μέση Ανατολή. Ο Αστρινίδης κατατάχθηκε ως εθελοντής στην Βασιλική Αεροπορία, εκπαιδεύτηκε και στη συνέχεια στάλθηκε να υπηρετήσει στην έρημο της Λιβύης.

Ένας ελαφρύς τραυματισμός στο πόδι το 1943 αποτέλεσε την αιτία της απόσπασής του στο Υπουργείο Αεροπορίας στο Κάιρο, αλλά και την αφορμή για να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Το Κάιρο ήταν εκείνη την εποχή η πιο κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα του κόσμου με πολλά μουσικά ερεθίσματα. Έτσι ξεκίνησε την μουσική του σταδιοδρομία αρχικά παίζοντας πιάνο στα μουσικά κέντρα της πόλης και συνέχισε συμπράττοντας με μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες και συμμετέχοντας σε διεθνείς διαγωνισμούς. Μάλιστα το 1944 έλαβε το Πρώτο Βραβείο Πιανιστικής Ερμηνείας και Σύνθεσης στο φημισμένο Eisteddfod Festival με το έργο του «Κυπριακή Ραψωδία», ενώ τον επόμενο χρόνο διηύθυνε στην Όπερα του Καΐρου το συμφωνικό του έργο «Οιδίπους Τύραννος».

Η θητεία του στη Αεροπορία έληξε το 1946. Στο Κάιρο παρέμεινε όμως έναν ακόμη χρόνο, έως τον Οκτώβριο του 1947, οπότε μετέβη στο Παρίσι προκειμένου να παρακολουθήσει μαθήματα πιάνου στην Schola Cantorum με καθηγήτρια της Marie Gourgue-Magnam. Μετά την αποφοίτησή του ξεκίνησε περιοδείες ως πιανίστας σχεδόν σε όλο τον κόσμο έως τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Στην διάρκεια αυτής της περιόδου επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα για συναυλίες αλλά και για να δει την οικογένειά του που εντωμεταξύ είχε εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη. Την περίοδο 1959-1962 εγκαταστάθηκε μόνιμα στις Γαλλικές Αντίλλες, όπου ύστερα από εντολή της γαλλικής κυβέρνησης, μαζί με την Colette Frantz ίδρυσαν στην περιοχή και διηύθυναν μουσική σχολή και ορχήστρα δωματίου.

Το 1962 επέστρεψε στο Παρίσι και τρία χρόνια αργότερα το 1965 πήρε την απόφαση να εγκατασταθεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, διαμορφώνοντας με τις πολυποίκιλες δραστηριότητες του την μουσική ζωή της πόλης. Συγκεκριμένα ανέλαβε τη διεύθυνση της Φιλαρμονικής και της μικτής χορωδίας του δήμου, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Μουσικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος, κατέβαλε προσπάθειες για την δημιουργία της Όπερας Θεσσαλονίκης και της Όπερας Δωματίου Βορείου Ελλάδος ενώ τέλος διετέλεσε διευθυντής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης από το 1980.

Αυτή η περίοδος της ζωής του Νίκου Αστρινίδη στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ γόνιμη και συνθετικά καθώς εμπνεύστηκε και δημιούργησε πολλά από τα μεγάλα συμφωνικά του έργα μεταξύ των οποίων τα ορατόρια «Κύριλλος και Μεθόδιος» και «Ψαλμοί», η «Συμφωνία 1821» και το «Κοντσέρτο-Ραψωδία». Πολλά από αυτά μάλιστα εκτελέστηκαν για πρώτη φορά στην πόλη υπό την διεύθυνση του ιδίου. Για την προσφορά του στη διαμόρφωση του μουσικού τοπίου στην Θεσσαλονίκη ο Νίκος Αστρινίδης τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α’. Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου 2010, λίγο πριν συμπληρώσει τα 90 έτη.

Ο Νίκος Ζαχαρίου γεννήθηκε στον Πειραιά το 1923. Στη νεανική του ηλικία έγινε μέλος διαφόρων χορωδιών, μεταξύ άλλων και της χορωδίας Πειραιώς υπό τον Μενέλαο Παλλάντιο. Η ενασχόλησή του με το τραγούδι ξεκινά από τις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου παρακολουθώντας μαθήματα φωνητικής με τον Μίλτο Βιθηνό. Συνεχίζει με πιό συστηματικό τρόπο τις σπουδές του στο Εθνικό Ωδείο απ' όπου αποφοίτησε με άριστα παμψηφεί και με τιμητική διάκριση. Το 1943 προσλαμβάνεται στη χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και από το 1950 συμμετέχει σποραδικά ως σολίστ σε διάφορες όπερες και οπερέτες, με αποκορύφωμα το 1953, όταν εμφανίζεται σε συναυλίες στο αρχαίο θέατρο της Πάτρας και στο Ηρώδειο. Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς ο Νίκος Ζαχαρίου μεταβαίνει στην Ιταλία για σπουδές. Αντ' αυτού όμως εντάσεται στο δυναμικό της Σκάλας ως σολίστ. Στις 16 Δεκεμβρίου 1953 ο Nicola Zaccaria όπως ήταν το ψευδώνυμο που υιοθέτησε έκτοτε, κάνει το ντεμπούτο του στη σκάλα του Μιλάνου ως Σπαραφουτσίλε στο "Ριγκολέτο" του Βέρντι. Οι εμφανίσεις του στη Σκάλα και στα σημαντικότερα λυρικά θέατρα όλου του κόσμου πυκνώνουν. Πλέον, καθιερώνεται ως ένας από τους σπουδαιότερου βαθύφωνους του κόσμου με ένα ευρύ ρεπερτόριο. Ξεχωριστή θέση στη καριέρα του αποτελεί το γεγονός της συνεργασίας του με τη Μαρία Κάλλας σε 14 όπερες, με τη πρώτη τους κοινή εμφάνιση να γίνεται το 1955 στη Σκάλα του Μιλάνου με την όπερα "Λουτσία ντι Λαμεμούρ" του Ντονιτσέτι υπό τη διεύθυνση του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. Πέθανε στις 24 Ιουλίου 2007.

Ο Ντίνος Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1929. Σπούδασε βιολί, θεωρητικά και σύνθεση στο Ελληνικό ωδείο έχοντας ως καθηγητές τους διάσημους δασκάλους της εποχής, Μ. Βάρβογλη, Γ. Λυκούδη και Γ.Α. Παπαϊωάννου, από όπου απεφοίτησε το 1952 με Α' βραβείο και έπαθλο "Δ.Λαυράγκα". Οι λαμπρές μουσικές του σπουδές συνεχίσθηκαν με τριετή υποτροφία στη σχολή Τζούλιαρντ της Ν. Υόρκης (1957-1960) και κατόπιν στα πανεπιστήμια της Ιντιάνα και του Μίσιγκαν.

Έχει διατελέσει βιολιστής στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (1955-1962), στη Μικρή Ορχήστρα Αθηνών (1961-1963), στη Συμφωνική ορχήστρα και Συμφωνιέτα της Ιντιανάπολης (1963-1965), ενώ έχει συμπράξει επίσης με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και πολλές Συμφωνικές Ορχήστρες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το 1966 ξεκίνησε τη διδακτική του σταδιοδρομία στο πανεπιστήμιο της Λουϊζιάνα, ενώ από το 1974 διευθύνει το Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής του πανεπιστημίου και από το 1980 το τμήμα Σύνθεσης. Το 1986 αναγορεύτηκε σε Boyd Professor, θέση την οποία κατέχει μέχρι σήμερα. Τον Μάιο του 2010 αναγορεύτηκε σε Επίτιμο Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Ο Γιώργος Τσουγιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Οκτωβρίου 1930. Ασχολήθηκε με τη μουσική αρχικά ερασιτεχνικά και στη συνέχεια μετά την αποφοίτηση του από το Β' Γυμνάσιο Αθηνών το 1948, συστηματικά ως τακτικός σπουδαστής του Ωδείου Αθηνών στην τάξη της σύνθεσης και των θεωρητικών. Δάσκαλός του υπήρξε ο Φιλοκτήτης Οικονομίδης με την παρότρυνση και τις συστάσεις του οποίου αποφάσησε να φύγει για σπουδές στο εξωτερικό το 1954. Πρώτος του σταθμός ήταν το Μιλάνο όπου και παρέμεινε για έναν περίπου χρόνο. Το καλοκαίρι του 1955 έγινε δεκτός στο σεμινάριο του P. Hindemith στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και το 1956 εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου παρακολούθησε μαθήματα μουσικολογίας, φιλοσοφίας και ιστορίας της λογοτεχνίας. Οι πρώτες του συνθέσεις χρονολογούνται από το 1949. Ο ίδιος όμως ο συνθέτης στην εργογραφία του παραθέτει έργα που χρονολογούνται από το 1955 έως το 1966. Τα έργα που δημιουργήθηκαν πιο πρίν έχουν αποσυρθεί από τον ίδιο, ενώ το 1966 αποφάσισε να μην ασχοληθεί ποτέ ξανά με τη σύνθεση και να δραστηριοποιηθεί σε άλλους τομείς, όπως η φιλοσοφία, η αρχιτεκτονική και η οικονομία.

Ο Τιμολέον Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1900 στο Οδεμήσιο Σμύρνης στη Μικρά Ασία. Σπούδασε βυζαντινή μουσική στη Χάλκη. Πολέμησε ως εθελοντής με τον ελληνικό στρατό στο μικρασιατικό πόλεμο κι αιχμαλωτίστηκε από τους τούρκους. Δραπέτευσε κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής και κατέφυγε πρόσφυγας στην Ελλάδα μαζί με τα δύο μικρότερα διασωθέντα από τη σφαγή αδέρφια του. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως δεξιός ψάλτης στη Μητρόπολη Αμφίσσης, δίδαξε εκεί βυζαντινή μουσική και μαθητές του υπήρξαν οι σημαντικότεροι ψάλτες της περιοχής. Απεβίωσε στις 15 Μαίου 1977.

Ο Δημήτριος Λιάλιος γεννήθηκε στην Πάτρα το Νοέμβριο του 1869. Από μικρή ηλικία ξεκίνησε μαθήματα βιολιού και πιάνου στη γενέτειρά του με τον Ιταλό καθηγητή Augusto Tiveri. Σε ηλικία 15 ετών έφυγε για τη Ζυρίχη με σκοπό να σπουδάσει μηχανολόγος, αλλά σύντομα εγκατέλειψε αυτή τη προσπάθεια και κατέληξε στο Μόναχο το 1891, όπου σπούδασε δίπλα στο διάσημο παιδαγωγό και συνθέτη Ludwig Thuille έως το 1907. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Πάτρα όπου ίδρυσε ορχήστρα, μέλη της οποίας ήταν φιλόμουσοι της πόλης των Πατρών και συγγενείς του. Το 1916 παντρεύτηκε την υψίφωνο Ειρήνη Πάλλη με την οποία τέσσερα χρόνια αργότερα αναχώρησε και πάλι για το Μόναχο, όπου διετέλεσε υποπρόξενος της Ελλάδος. Στη θέση αυτή παρέμεινε ως το 1935. Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Μαρτίου 1940.

Ο Ιωάννης Βασδραβέλλης (Βλάστη 1900-1981) υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΜΣ, εκλεγμένο μέλος του Διοικ. Συμβουλίου για σαράντα χρόνια (1939- 1979). Διετέλεσε Ταμίας (1939-1965), Γενικός Γραμματέας (1965-1979) και το 1980 του απενεμήθει ο τίτλος του Επιτίμου Γεν. Γραμματέα. Πολέμησε στη Μικρασιατική εκστρατεία ως υπαξιωματικός του Ιππικού, σπούδασε νομικά και διετέλεσε Διευθυντής της Ελευθέρας Ζώνης του Λιμένα Θεσσαλονίκης. Συνέγραψε πολλές ιστορικές μελέτες για τη Μακεδονία και τον Βόρειο ελληνικό χώρο. Από τις πιο σπουδαίες υπηρεσίες που προσέφερε ήταν διάσωση των Οθωμανικών αρχείων, που αποτέλεσαν τον πυρήνα του Ιστορικού Αρχείου Μακεδονίας και των οποίων επιλογή επιμελήθηκε και μεταφρασμένα εξέδωσε η Εταιρεία.. Για το συγγραφικό και κοινωνικό του έργο τιμήθηκε από πολλούς φορείς μεταξύ των οποίων η Ακαδημία Αθηνών αλλά και η πόλη της Νάουσας η οποία τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη της.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: ιστότοπος ΕΜΣ]

Πολιτικός

Η Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1884, με σκοπό την περισυλλογή και τη διάσωση των μνημείων της χριστιανικής αρχαιότητας, καθώς και τη δημιουργία Μουσείου Χριστιανικής Αρχαιολογίας. Καθοριστική για το έργο και τον χαρακτήρα της ΧΑΕ κατά τις πρώτες δεκαετίες της λειτουργίας της ήταν η δράση του ιδρυτικού της μέλους Γεωργίου Λαμπάκη. Με την ιδιότητα του εφόρου του Μουσείου της ΧΑΕ, αλλά και του γενικού γραμματέα της από το 1901 έως το 1914, εργάσθηκε με αξιοθαύμαστο ζήλο για τη διάσωση των χριστιανικών μνημείων, με σημαντικότερο έργο του τη συγκρότηση και τη σχολαστική τεκμηρίωση της Συλλογής της Εταιρείας. Με τη φροντίδα του συγκροτήθηκε επίσης το πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο «χριστιανικών» μνημείων από την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, το οποίο αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της Συλλογής της ΧΑΕ. Αναλυτικός κατάλογος των φωτογραφιών δημοσιεύτηκε στο Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τεύχος Θ΄, 1910.

Ο θάνατος του Γ. Λαμπάκη το 1914, αλλά και οι ιστορικές συγκυρίες της χώρας είχαν ως αποτέλέσμα τον περιορισμό της δράσης της ΧΑΕ. Το 1923 το μεγαλύτερο μέρος της Συλλογής της, η Βιβλιοθήκη και το Αρχείο της περιήλθαν στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ η Εταιρεία, μολονότι ανέστειλε τη συλλεκτική της δράση, συνέχισε να δραστηριοποιείται ως επιστημονικό σωματείο έως τις μέρες μας.

Ο Γεώργιος Σωτηρίου (1880-1965), Διευθυντής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου από το 1923 έως το 1960, υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες βυζαντινολόγους. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και ειδικεύτηκε στη Βυζαντινή Αρχαιολογία και Τέχνη στα Πανεπιστήμια Λειψίας, Βερολίνου και Βιέννης. Το 1915 διορίστηκε Έφορος Μεσαιωνικών και Χριστιανικών Αρχαιοτήτων. Το 1924 εξελέγη καθηγητής Χριστιανικής Αρχαιολογίας και Παλαιογραφίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1926 ακαδημαϊκός. Ανέπτυξε πλούσια ερευνητική, ανασκαφική και συγγραφική δραστηριότητα, ενώ σημαντική θέση στο έργο του κατέχουν οι επιστημονικές αποστολές που οργάνωσε σε περιοχές εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, όπως η Κύπρος και το Σινά, με σκοπό την ταξινόμηση συλλογών και την οργάνωση μουσείων.

Ο Π. Παπαχατζιδάκης (1905-1990) γεννήθηκε στην Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας. Το 1914 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Χίο. Αποφοίτησε με άριστα από την Εμπορική Σχολή της Χίου και το 1923 προσλήφθηκε υπάλληλος στο υποκατάστημα της Ιονικής Τράπεζας στη Χίο. Παράλληλα, μαζί με τους Γιώργο Τσίμα και Νικόλαο Κοντολέοντα, οργάνωσε φωτογραφικό εργαστήριο «με προοπτική την απεικόνιση της προγονικής κληρονομιάς».Το 1930, σε συνεργασία με τον Γ. Τσίμα, δημοσίευσε τα φωτογραφικά λευκώματα «Νέα Μονή» και «Πυργί», που αν και ναυάγησαν οικονομικά, απέσπασαν θετικά σχόλια από τους Γ. Σωτηρίου, Α. Ορλάνδο και Α. Ξυγγόπουλο, οι οποίοι τους παρότρυναν να συνεχίσουν να φωτογραφίζουν μνημεία της Ελλάδας. Την ίδια χρονιά μετοίκησε στην Αθήνα, όπου μαζί με τον Γ. Τσίμα άνοιξε φωτογραφικό εργαστήριο. Για 50 χρόνια περιηγήθηκε όλη σχεδόν την Ελλάδα, αποτυπώνοντας κυρίως βυζαντινά μνημεία, παραδοσιακούς οικισμούς και φυσικά τοπία, συνεργαζόμενος συχνά με την Ακαδημία Αθηνών, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και την Αρχαιολογική Εταιρεία. Τμήματα του αρχείου του βρίσκονται στο Μουσείο Μπενάκη, την Αρχαιολογική Εταιρεία και το Ομήρειο Πολιτιστικό Κέντρο της Χίου.

Ο Φώτης Ζαχαρίου (1909–2001) γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 1927 πέρασε στην ΑΣΚΤ και εντάχθηκε στο εργαστήριο ζωγραφικής του Ουμβέρτου Αργυρού. Συμμετείχε από το 1928 σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και πραγματοποίησε και ατομικές. Ασχολήθηκε με την αγιογράφηση ναών σε συνεργασία με τους Αγήνορα Αστεριάδη και Α. Τάσσο, ενώ φιλοτέχνησε αντίγραφα τοιχογραφιών από μνημεία της Αττικής και από το Πρωτάτο του Αγίου Όρους. Από το 1950 εργάσθηκε ως συντηρητής στην Υπηρεσία Αναστήλωσης Αρχαίων και Ιστορικών Μνημείων της Ελλάδος του ΥΠΕΠΘ, υπήρξε στέλεχος του «Κεντρικού Εργαστηρίου Συντηρήσεως και Αποκαταστάσεως Ζωγραφιών και Ψηφιδωτών», το οποίο ιδρύθηκε στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο το 1965 και δίδαξε στη «Σχολή Εκπαιδεύσεως Συντηρητών Αρχαίων» η οποία ιδρύθηκε στο Μουσείο το 1969 (1969-1973), με δαπάνη του κληροδοτήματος Ψύχα. Κατά τη μακρόχρονη πορεία του στη συντήρηση αρχαίων και βυζαντινών μνημείων σε ολόκληρη την Ελλάδα επιδόθηκε παράλληλα στη φωτογράφηση των μνημείων αυτών χαρίζοντάς μας μοναδικές, πολύτιμες σήμερα, λήψεις.

Ο Δημήτριος Κωνστάντιος σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Υπηρέτησε στην 8η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ως επιμελητής κι αργότερα ως προϊστάμενος, στο Τμήμα Βυζαντινών Μουσείων της Διεύθυνσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων και από το 1999 έως το 2010 υπήρξε Διευθυντής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου.

Χρονολόγιο

1864 (23 Αυγούστου) Γέννηση στις Μουρνιές Κυδωνίας
1887 Αποφοίτηση από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
1897 Πρόεδρος της Επαναστατικής Συνέλευσης των Κρητών
1898 Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής των Κρητών
1899 Σύμβουλος (υπουργός) Δικαιοσύνης του ύπατου αρμοστή Κρήτης πρίγκιπα Γεωργίου
1901 Παραίτηση (απόλυση) από τη θέση του συμβούλου. Αρχηγός των αντιδρώντων στην αυταρχική πολιτική του Γεωργίου
1905 Αρχηγός της Επανάστασης του Θέρισου
1910 Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης και πρωθυπουργός της Κρήτης. Πρωθυπουργός της Ελλάδας, υπουργός Στρατιωτικών και Ναυτικών
1912 Βασικός πρωτεργάτης της Βαλκανικής Συνεννόησης εναντίον της Τουρκίας
1913 Υπογράφει τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου και των Αθηνών
1916 Μέλος της Τριανδρίας της Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη
1917 Πρωθυπουργός και υπουργός Στρατιωτικών
1919 Μέλος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας. Υπογράφει τη Συνθήκη του Neuilly
1920 Υπογράφει τη Συνθήκη των Σεβρών
1923 Υπογράφει τη Συνθήκη της Λωζάννης
1924 (Ιανουάριος-Φεβρουάριος) Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης και πρωθυπουργός. Παραιτείται και αναχωρεί για το Παρίσι
1928 Πρωθυπουργός της Ελλάδας
1930 Υπογράφει στην Άγκυρα το Σύμφωνο ελληνοτουρκικής φιλίας
1932 (Μάιος) Παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου
1932 (Ιούνιος) Σχηματίζει νέα κυβέρνηση
1933 Σχηματίζει την τελευταία του κυβέρνηση
1936 (18 Μαρτίου) Θάνατος στο Παρίσι. Κηδεύεται στο Ακρωτήρι Χανίων

Ο γάλλος γλωσσολόγος ελληνιστής H. Pernot (1870-1946) υπήρξε ο ιδρυτής του Νεοελληνικού Ινστιτούτου της Σορβόννης (1923). Δίδαξε στη σχολή Ανατολικών γλωσσών ώς το 1912 και έκτοτε στην έδρα νεοελληνικής φιλολογίας στη Σορβόννη. Ασχολήθηκε κυρίως με τη φωνητική και διετέλεσε διευθυντής του Ινστιτούτου φωνητικής του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Μελέτησε τις τοπικές ελληνικές διαλέκτους (ιδίως την χιακή και τη διάλεκτο της Τσακωνιάς) και την ελληνική των Ευαγγελίων. Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται μελέτες για την ελληνική λογοτεχνία και τα δημοτικά τραγούδια.

Η Σόνια Ιλίνσκαγια γεννήθηκε στη Μόσχα το 1938. Σπούδασε στο κλασικό τμήμα της Φιλολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Λομονόσωφ με παράλληλη ειδίκευση στην νεοελληνική και τη ρωσική φιλολογία. Το 1971 υποστήριξε τη διατριβή της με τίτλο: Συμβολή στη μελέτη της μεταπολεμικής ποίησης στην Ελλάδα. Η μοίρα μιας γενιάς. Τακτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων της ΕΣΣΔ, ασχολήθηκε με την κριτική και τη μετάφραση της νεοελληνικής λογοτεχνίας στα ρωσικά. Μετέφρασε Κάλβο, Καβάφη, Ρίτσο, Σεφέρη, Ελύτη, Βρεττάκο, Σινόπουλο, Λειβαδίτη, Κύρου, Αναγνωστάκη, Πατρίκιο, Σαχτούρη, Στεργιόπουλο, Ξενόπουλο, Τερζάκη και Αλεξανδρόπουλο. Χρημάτισε ερευνήτρια του Ινστιτούτου Σλαβικών και Βαλκανικών Μελετών της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ ως το 1983, οπότε εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα και δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είναι ομότιμη καθηγήτρια της Νέας Ελληνικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Για την συμβολή της στις καβαφικές μελέτες τιμήθηκε από τη Ρωσική Ακαδημία Επιστημών με το Doctorat d’ Etat (2002). Το 2007 ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας της απένειμε το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής. Το ίδιο έτος τιμήθηκε με το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου» της Εταιρείας Συγγραφέων (2007). Το 2008 έλαβε διάσημα τιμής για τη συμβολή της στην προώθηση της φιλίας των λαών της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Το έργο της: Η μοίρα μιας γενιάς. Συμβολή στη μελέτη της μεταπολεμικής πολιτικής ποίησης στην Ελλάδα (Μόσχα 1974, Αθήνα 1976), Κ.Π. Καβάφης. Οι δρόμοι προς το ρεαλισμό στην ποίηση του 20ού αιώνα. (Αθήνα 1983, Μόσχα 1984), Γιάννης Ρίτσος. Η ζωή και το έργο του (Μόσχα 1986), Μιχαήλ Λυκιαρδόπουλος. Ένας Έλληνας στο χώρο του ρωσικού συμβολισμού (Αθήνα 1989), Επισημάνσεις. Από την πορεία της ελληνικής ποίησης του 20ού αιώνα (Αθήνα 1992), Ο Κ.Π. Καβάφης και η ρωσική ποίηση του «αργυρού αιώνα» (Αθήνα 1995), Ρωσική Καβαφειάδα. (Επιλογή, εισαγωγή, μέρος μεταφράσεων, μονογραφία Κωνσταντίνος Καβάφης, κύκλος δοκιμίων Ο Κ.Π. Καβάφης και η ρωσική ποίηση του «αργυρού αιώνα») (Μόσχα 2000), Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 στον καθρέφτη της ρωσικής ποίησης (Επιλογή, εισαγωγή, επιμέλεια) (Αθήνα 2001), Κ.Π. Καβάφης, Άπαντα τα ποιήματα. (Εισαγωγή, επιμέλεια) (Αθήνα 2003), Κ.Π. Καβάφης, Τα Πεζά. (Επιλογή, εισαγωγή, μέρος μεταφράσεων) (Μόσχα 2003), Ελληνορωσικά συναπαντήματα (Αθήνα 2004), Η ρωσική λογοτεχνία στην Ελλάδα. 19ος αιώνας (Αθήνα 2006).

[Πηγές: «Σόνια Ιλίνσκαγια Αλεξανδροπούλου», www.hecucenter.ru/word-files, Τραίνο (συγγραφείς – μέλη) www.dedalus.gr, Δέσποινα Τριβόλη, «Μια ζωή. Μήτσος Αλεξανδρόπουλος» Lifo 22.05.08, στον ιστότοπο Ημερολόγιο πεδιάδος lehaina.blogspot.com]

Ο Άγγελος Άννινος υπήρξε διπλωμάτης. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπηρέτησε στα προξενεία της Ελλάδας στα Βιτώλια (Μοναστήρι) (1900), στον Ελλήσποντο (1902), στο Αϊβαλί (1902), στην Καβάλα (1903-1905), στην Ξάνθη (1906-1910), στo Δυρράχιο (1908), στο Σουέζ (1910), στη Φιλιππούπολη (1911), στη Λάρνακα (1912), στο Αργυρόκαστρο (1913), στο Ταϊγάνι (1916), στο Μπουένος Άιρες (1917-1920), στα Ιεροσόλυμα (1921-22) και στην Κωνσταντινούπολη (1922-1923). Την περίοδο 1926-1932 ήταν σύμβουλος αναπληρωτής πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον. Τιμήθηκε με διάφορα μετάλλια.

Γεννήθηκε το 1874 στην Τρίπολη. Σπούδασε στην Αθήνα, Γερμανία, Αγγλία και Ιταλία. Διετέλεσε καθηγητής στην Αλεξάνδρεια, Χάλκη, και διευθυντής του διδασκαλείου της Τρίπολης. Έγινε έφορος Αρχαιοτήτων Θεσσαλίας, και κατόπιν Αττικής. Διηύθυνε πολλές ανασκαφές στην Θεσσαλία και ιδίως στη Δημητριάδα. Πέθανε το Μάρτιο του 1942.

Σύζυγος Ιωάννη Κυριαζίδη.
Βλέπε ιδιόχειρο σημείωμα Ιωάννη Αργυρόπουλου και δακτυλόγραφη μελέτη «Οικογενειακόν δένδρον Ιάκωβου Αργυρόπουλου 1760 -1826 και των απογόνων αυτού» στον υποφάκελο με ένδειξη «Ιωάννης Αργυρόπουλος».

Ο Εμμανουήλ Βαζαίος (Σαντορίνη 1899- ) ήταν στρατιωτικός. Φοίτησε στην Ελληνογαλλική Εμπορική Σχολή Σαντορίνης και κατόπιν δούλεψε ως διερμηνέας στη γαλλική ναυτική αποστολή και έπειτα στο εμπορικό γραφείο της γαλλικής πρεσβείας. Το 1919 κατετάγη στο στρατό όπου και παρέμεινε έως και τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Το 1932 παρακολούθησε τη Σχολή Τοπογραφίας της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού. Το 1937 βρέθηκε στη Γαλλία για μετεκπαίδευση. Έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον πόλεμο του 1940 ως λοχαγός του 40ου συντάγματος Ευζώνων και διακρίθηκε για τις διοικητικές ικανότητες και την αυτοθυσία του. Τιμήθηκε με το μετάλλιο στρατιωτικής αξίας το 1936 και με αριστείο ανδρείας το 1941. Υπήρξε μέλος της Εθνικής Αντίστασης από τον Ιούνιο του 1943. Συγκρότησε ανεξάρτητη ομάδα στα σύνορα Κορινθίας και Αργολίδας η οποία αργότερα, μετά από παραίνεση του Άγγλου στρατηγού Μάκ Μάλεν, συγχωνεύτηκε με την αντίστοιχη ομάδα του Ε.Λ.Α.Σ. Φυλακίστηκε 10 μήνες στην Κόρινθο λίγο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, ενώ από το 1946 εξορίστηκε στη Σέριφο, την Ικαρία, τη Θήρα και τη Μακρόνησο. Το 1947 παραπέμφθηκε σε δίκη με το αίτημα της απόταξης και την κατηγορία ότι υπηρέτησε στην οργάνωση Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. Η απόφαση ήταν καταδικαστική και ξαναεξορίστηκε στην Μακρόνησο ως το 1951.

Για την οικογενειακή του κατάσταση γνωρίζουμε μόνο ότι παντρεύτηκε στη Θήρα το 1936 την κόρη του Ευάγγελου Σιγάλα, Μαρουσώ, και αργότερα εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο.

Πατρινός αγωνιστής του 1821, πρόκριτος και φιλικός, μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Μεσολογγίου στη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του. Παππούς του διάσημου ποιητή Ιω. Παπαδιαμαντόπουλου.

Έλληνας αεροπόρος, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και αργότερα καλλιτέχνης και ηθοποιός.
Το 1917 κατατάχτηκε ως σημαιοφόρος στην Ναυτική Αεροπορική Υπηρεσία. Κατά το διάστημα 1917-1918 συμμετείχε σε αεροπορικές επιχειρήσεις στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1919-1922), συμμετείχε σε επιχειρήσεις με τη "Ναυτική Αεροπορική Μοίρα Σμύρνης". Σε μία από τις αποστολές που ανέλαβε, στις 25 Ιουνίου 1920, με αεροσκάφος B.E.2e, εκτέλεσε αναγνώριση στον τομέα Προύσας - προσβάσεων όρους Ολύμπου Βιθυνίας - Μουδανιών. Αφού εξακρίβωσε τις θέσεις των ελληνικών στρατευμάτων, που προήλαυναν δυτικά της Προύσας, πέταξε πάνω από την ίδια πόλη και εκτέλεσε παράτολμη προσγείωση, στον περίβολο της εκεί Οθωμανικής Στρατιωτικής Ακαδημίας, όπου ύψωσε στον ιστό της την Ελληνική σημαία και στη συνέχεια απογειώθηκε. Για αυτή την ενέργεια έλαβε το προσωνύμιο Πορθητής της Προύσας. Ο Βελούδιος συμμετείχε σε αεροπορικές αποστολές μέχρι και τη λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, με τα "Προκεχωρημένα Αεροπορικά Σμήνη Μετώπου", ενώ τον Σεπτέμβριο του 1921 του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξης. Το 1923 απομακρύνθηκε από τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά επανήλθε το 1927. Αποστρατεύτηκε τελικά ως αντιπλοίαρχος το 1934.
Παράλληλα, εκτός της στρατιωτικής σταδιοδρομίας, ο Αθανάσιος Βελούδιος συμμετείχε ως συνεργάτης του Άγγελου Σικελιανού στις Δελφικές Εορτές, το 1927 και 1930. Συγκεκριμένα, το 1927, κλήθηκε από την Εύα Πάλμερ-Σικελιανού (κατόπιν γνωριμίας και σύνδεσής του με το ζεύγος Σικελιανού) να παρουσιάσει στις Δελφικές Εορτές του 1927 τον «Αρχαίο Ελληνικό Πυρρίχιο χορό», διδάσκοντας ο ίδιος ως «χορογράφος και ρυθμοδότης» («εκρατούσα μόνος μου το σωστό μέτρον, με ένα τύμπανον», θα γράψει σ’ ένα του κείμενο) τα βήματα και την κινησιολογία του αρχαίου πολεμικού χορού σε νέους της εποχής (υπήρχαν και απλοί έφηβοι, μέλη μιας ομάδας «Αθηναίων Προσκόπων», και «αληθινοί Οπλίτες που μου εδάνεισεν ο Βασιλικός Ελληνικός Στρατός», όπως θυμάται ο ίδιος ο Βελούδιος, ως συμμετέχοντες στις χορευτικές ομάδες). Η αρχική επιτυχία των πρώτων εορτών του ζεύγους Σικελιανού οδήγησε στην επανάληψη της διδασκαλίας και παρουσίασης του Πυρριχίου το 1930, με υπεύθυνο και αυτήν την φορά τον ίδιο. Η έμπνευση και οι σχετικές γνώσεις του Βελουδίου για την διδασκαλία της «Πυρριχίου Στρατιωτικής Ορχήσεως» (κατά δήλωσή του) στις Δελφικές Εορτές προήλθαν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, από «εν είδη στιγμιοτύπων απεικονίσεις σε αρχαία κλασικά βάζα (Δούριδος Εξεκίου κλπ.), από φιγούρες ορχουμένων αρχαίων Ελλήνων και κυρίως από «τα πατήματα» των Νεοελλήνων με τον χορόν των […]».
Αργότερα, συμμετείχε ως ηθοποιός στις ταινίες: «Γαλήνη» (1958) του Γρέγκορι Μαρκόπουλου, «Η Χρυσομαλλούσα» (1978) του Τώνη Λυκουρέση, «Ελευθέριος Βενιζέλος 1910–1927» (1980) του Παντελή Βούλγαρη, «Μανία» (1985), και «Ταξίδι του μέλιτος» (1979) του Γιώργου Πανουσόπουλου.

Η Τράπεζα Κρήτης ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 1999.

Η Ελένη Αντωνιάδη-Μπιμπίκου δίδαξε επί σειρά ετών την «Οικονομική και κοινωνική ιστορία του Βυζαντίου και της Νεότερης Ελλάδας» στην École des Hautes Études en Sciences Sociales (EHESS) του Παρισιού. Υπήρξε μαθήτρια και συνεργάτης του σπουδαίου ιστορικού Φερνάν Μπρωντέλ και ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Ιστορικών Μελετών (CRH). Η έρευνα και οι δημοσιεύσεις της αφορούν, μεταξύ άλλων, στις οικονομικές σχέσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τη βυζαντινή ναυτιλία, τη μελέτη του τρόπου παραγωγής, τη δημογραφία, την αγροτική οικονομία, την εργασία στη βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο, ή ακόμη στην ελληνική Διασπορά στη Γαλλία. Το έργο και η διδασκαλία της εντάσσονται στο πλαίσιο της μεγάλης ιστορικής σχολής των Annales και διαπνέονται από την αντίληψη για την ανάγκη μελέτης των ιστορικών φαινομένων στη «μακρά διάρκεια», έννοια που σφυρηλατήθηκε από τον Μπρωντέλ. Η Ελένη Αντωνιάδου-Μπιμπίκου ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα σε επιστημονικές εταιρείες και συλλόγους που έχουν σαν αντικείμενο τη μελέτη της ελληνικής ιστορίας (ΟΜΕΠ, Ελληνική Εταιρεία Οικονομικής Ιστορίας), καθώς και τη μελέτη της νοτιοανατολικής Ευρώπης με στόχο την προώθηση της έρευνας σε διεπιστημονικό και διεθνές επίπεδο (Pierre Belon, Association Internationale d’Études du Sud-Est Européen-AIESSE).

Την Proton Τράπεζα ΑΕ διαδέχθηκε η Νέα Proton Τράπεζα ΑΕ το 2011, που συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα Eurobank Ergasias ΑΕ το 2013.

βλ. Αμπελά-Τερέντσιο, οικογένεια.

Ο διπλωμάτης Άγις Καψαμπέλης (Πειραιάς 1912- ; ), γιος του Ιωάννη Καψαμπέλη, σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη διπλωματική υπηρεσία εντάχθηκε το 1937 ως ακόλουθος του υπουργείου Εξωτερικών. Απολύθηκε στην Κατοχή και διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου τοποθετήθηκε στην πρεσβεία στο Κάιρο. Την περίοδο 1945-1951 υπηρέτησε ως γραμματέας Β΄ στην πρεσβεία της Ουάσιγκτον (μετέβη το Νοέμβριο του 1945). Το 1955 τοποθετήθηκε γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη αφού προηγουμένως είχε υπηρετήσει σε διάφορες διευθύνσεις του υπουργείου Εξωτερικών. Στην Κωνσταντινούπολη παρέμεινε ως το 1958 ενώ το 1960 προάχθηκε σε υπουργός Β΄. Ήταν μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. (1946-1952) και αρχηγός αντιπροσωπειών σε πολλές διαπραγματεύσεις για οικονομικές συμφωνίες με ξένες χώρες την περίοδο 1953-1955. Διετέλεσε πρωταθλητής Ελλάδος στην οπλομαχία και την κωπηλασία. Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα.

Το εργοστάσιο παραγωγής Στρυχνοκάρπου βρίσκεται στην περιοχή του Παλιού Λιμεναρχείου, κοντά στο λιμάνι. Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες πριν το 1921 στη θέση του σημερινού κτιρίου υπήρχε τουρκικό νοσοκομείο. Το 1922 εγκαταστάθηκαν εκεί πρόσφυγες από την Μ. Ασία. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το κτίριο προσέγγισε τη σημερινή του μορφή κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου.
Το 1932 το κτίριο παραδόθηκε από τον Κωνσταντίνο Οικονομίδη Οικονομικό Έφορο στο Βόλο, στον Επιθεωρητή της Γεωργικής Επιθεώρησης Θεσσαλίας Παυσανία Σταμουλάκη με σκοπό την εγκατάσταση σ' αυτό εργαστηρίου κατασκευής δολωμάτων στρυχνόσιτου που χρησιμοποιούνταν στην αγροτική παραγωγή για την εξόντωση των αρουραίων.
Αρχικά λειτούργησε ως απολυμαντήριο οσπρίων και στη συνέχεια και για την παρασκευή των δολωμάτων στρυχνόσιτου.
Στην πρώτη φάση πρέπει να διέθετε κεντρικό ηλεκτροκινητήρα 125V ο οποίο βρέθηκε αχρησιμοποίητος στο πατάρι του κτιρίου κατά τη απογραφή της Διεύθυνσης Γεωργίας το 1980 με τη βοήθεια συστήματος τροχαλιών το οποίο επίσης απογράφηκε τότε. Το 1968 κατασκευάστηκε το γειτονικό κτίριο του απεντομωτηρίου και μεταφέρθηκε εκεί το απολυμαντήριο οσπρίων.
Το εργοστάσιο παραγωγής δολωμάτων στρυχνόσιτου, μοναδικό στην Ελλάδα, διέκοψε τη λειτουργία του το 1976 καθώς απαγορεύτηκε πλέον η χρήση της στρυχνίνης. Από τότε και έως το 1985 χρησιμοποιήθηκε από τη Διεύθυνση Γεωργίας ως αποθηκευτικός χώρος.

Ο Νικόλαος Μαρκογιαννόπουλος, γιος του Γεώργιου και της Ασπασίας, γεννήθηκε στο Βόλο το 1902. Σπούδασε μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Γάνδης στο Βέλγιο. Άσκησε το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού στην πόλη του Βόλου και την ευρύτερη περιοχή από το 1925 περίπου έως το 1970. Πέθανε το 1981

Η Ανδρονίκη Μπούμη είναι οικονομολόγος με μακρόχρονη προϋπηρεσία στον τραπεζικό κλάδο. Υπήρξε Γενική Διευθύντρια της Εθνικής Τράπεζας Επενδύσεων Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΕΒΑ) και Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Διετέλεσε επίσης μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων άλλων τραπεζών και Συμβούλου Διοίκησης της Τράπεζας Eurobank Ergasias. Συνταξιοδοτήθηκε το 2015. Το 2017 διορίστηκε Μη Εκτελεστικός Σύμβουλος της Τράπεζας Eurobank Ergasias AE και Εκπρόσωπος Ελληνικού Δημοσίου κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του Ν.3723/2008.

Ο Νικόλαος Καραμολέγκος υπήρξε ανώτατο στέλεχος της Τράπεζας Εργασίας και της Ergodata. Διετέλεσε Διευθυντής του Τμήματος Μηχανογράφησης της Τράπεζας Εργασίας από το 1975 έως το 1987. Από το 1988 έως το 1991 υπήρξε Διευθύνων Σύμβουλος της Ergodata. Για την προσφορά του στον τομέα της πληροφορικής στην Ελλάδα τιμήθηκε με το Life Achievement Award των βραβείων BITE 2013.

Ο Κωνσταντίνος Καψάσκης υπήρξε ο εμπνευστής, ιδρυτής, Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας Εργασίας από το 1975 μέχρι το 1993.

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1923. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Εμπορική Τράπεζα της Αμαλιάδας το 1942. Το διάστημα 1955-1958 μετατέθηκε στη θυγατρική της, την Commercial Bank, στο Λονδίνο. Τα επόμενα 3 χρόνια εργάστηκε στη Hambros Bank στο Λονδίνο. Το 1961 προσλήφθηκε στην American Express της Νέας Υόρκης και από το 1963 διεύθυνε διαδοχικά τα καταστήματα Πειραιώς και Αθηνών. Στη συνέχεια κατέλαβε ανώτερες θέσεις στην τράπεζα και το 1972 αναδείχθηκε Πρώτος Αντιπρόεδρος της τράπεζας στη Νέα Υόρκη. Το 1975 παραιτήθηκε από την American Express για να ασχοληθεί με την ίδρυση της Τράπεζας Εργασίας, όπου παρέμεινε Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος μέχρι τον θάνατό του το 1993.

Ο Μάριος Βάρβογλης ήταν Έλληνας συνθέτης, γεννημένος στις Βρυξέλλες του Βελγίου και μεγαλωμένος στην Αθήνα. Θεωρείται μαζί με τους Αιμίλιο Ριάδη, Διονύσιο Λαυράγκα, Γεώργιο Λαμπελέτ, και Μανώλη Καλομοίρη, ένας από τους θεμελιωτές της Εθνικής Μουσικής Σχολής.

Ο Βάρβογλης σπούδασε μουσική στο Ωδείο του Παρισιού και τη Schola Cantorum της ίδιας πόλης. Μετά το 1920, δίδαξε στο ωδείο Αθηνών και ενεργοποιήθηκε στο χώρο της μουσικής κριτικής και σύνθεσης. Πέθανε στην Αθήνα το 1967 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Δήμου Ζωγράφου.

Λίγα στοιχεία προκύπτουν για το πρόσωπο και τη ζωή του Ν. Αποστολόπουλου μέσα από το αρχείο του, τόσα όμως που να μας προκαλούν το ενδιαφέρον και την περιέργεια.
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου στις 30 Μαρτίου 1894. Ήταν γιος του Κερκυραίου Παναγιώτη Νικολάου Αποστολόπουλου, ο οποίος από την πλευρά της μητέρας του, Ιωαννίνας, συγγένευε με τη γνωστή οικογένεια των Βλασόπουλων της Κέρκυρας που αναγράφεται στο Libro d’ Oro. Ο Παναγιώτης Αποστολόπουλος που διηύθυνε το Ταχυδρομείο στη Σύρο, είχε τιμηθεί με τον Αργυρό Σταυρό του Γεωργίου το 1892, ενώ λίγα χρόνια αργότερα το 1900, προήχθη σε Επιθεωρητή των Ταχυδρομείων και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Πέθανε το 1905, ενώ η χήρα του Ελένη, το γένος Καλομενοπούλου, και μητέρα του Νικολάου έζησε μαζί με το μοναχογιό της στην Αθήνα μέχρι το 1943.
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος τελείωσε το πρώτο Γυμνάσιο στην Αθήνα το 1911 και κατόπιν γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όπως ομολογεί ο ίδιος είχε κλίση προς τις ιστορικές μελέτες και τη δημοσιογραφία από πολύ μικρός. Πριν τελειώσει ακόμα το σχολείο συνεργαζόταν με τα περιοδικά Δάφνη του Σπ. Τρικούπη, Επιθεώρηση του Δεπάστα και την Εφημερίδα του Κορομηλά. Στην εφημερίδα του Κορομηλά, σύμφωνα πάντα με τη μαρτυρία του, αρθρογραφούσε εκφράζοντας τις αντιρρήσεις του στη σκέψη αποχώρησης από την πολιτική του Γεωργίου Θεοτόκη, φίλου και συμπολίτη του πατέρα του, τον οποίο θαύμαζε και πίστευε ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε «να αναχαιτίσει την χαλάρωση του κοινωνικού ρυθμού» που είχε προκαλέσει η επανάσταση του 1909 στο Γουδί. Το 1916 όταν ο Θεοτόκης πέθανε και ο ελληνικός λαός ήταν εθνικά διχασμένος ο Αποστολόπουλος έκρινε ότι η Ελλάδα ήταν δύσκολο να παραμείνει ουδέτερη στον παγκόσμιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει και ότι ήταν φυσικότερο να στραφεί στο συνασπισμό των χωρών όπου μετείχε η Αγγλία. «Η σκέψις αύτη με έκανε να θεωρήσω ως λύσιν την έξοδον της Ελλάδος εκ της ουδετερότητος, και να μην αρνηθώ τας υπηρεσίας μου προς την Κυβέρνησιν, ήτις ανέλαβε την σχετικήν ευθύνην. Εδέχθην ως εκ τούτου, κατά Σεπτέμβριον του 1917 την θέσιν γραμματέως εις το τότε ιδρυθέν Πολιτικόν Γραφείον Πρωθυπουργού. Αρχικώς διηύθυνεν ο Αναστάσιος Αδοσίδης, αλλά πολύ γλήγορα διευθυντής του Γραφείου κατέστη ο Αριστείδης Κυριακίδης μεθ’ ου με συνέδεσεν στενή φιλία τα μέγιστα υποβοηθήσασα την εκ μέρους μου ανάπτυξιν πρωτοβουλίας και τον χειρισμό ορισμένων υποθέσεων...». Έτσι από το 1917 μέχρι το 1920, ο Αποστολόπουλος εργάστηκε ως γραμματέας του πολιτικού γραφείου του Ελευθερίου Βενιζέλου και την ίδια περίοδο έγραψε μία μελέτη με θέμα «Ο ελληνικός μοναρχισμός 1915-1917» η οποία δημοσιεύθηκε αργότερα.
Μετά την αποτυχία των βενιζελικών στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, ο Σύνδεσμος Φιλελευθέρων του ανέθεσε τη διεύθυνση της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος των Φιλελευθέρων, η οποία στεγαζόταν στην οδό Βουκουρεστίου 20α. Έτσι από το 1921 μέχρι το 1924, την περίοδο που την αρχηγία των Φιλελευθέρων είχε αναλάβει ο στρατηγός Παναγιώτης Δαγκλής, μέλος της Τριανδρίας (Βενιζέλος, Δαγκλής, Κουντουριώτης) στο κίνημα του 1916, ο Αποστολόπουλος παρακολουθούσε και διεκπεραίωνε τις υποθέσεις του κόμματος. Τον Σεπτέμβριο του 1924 ανέλαβε τη θέση του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας, του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 1926. Στη συνέχεια γύρω στο 1928 ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Αεροπορικής Άμυνας και, μετά την επανασύσταση του κόμματος των Φιλελευθέρων, προϊστάμενος της γενικής γραμματείας του η οποία λειτουργούσε υπό τις διαταγές του υπαρχηγού του κόμματος Θεμιστοκλή Σοφούλη.
Μετά την τελευταία διακυβέρνηση της χώρας από τον Βενιζέλο, οι πολιτικές εξελίξεις, οι διαφωνίες και η ιδεολογική σύγχυση που επικρατούσαν στον πολιτικό κόσμο οδήγησαν τον Αποστολόπουλο στην αποστασιοποίησή του από το χώρο των φιλελευθέρων και στην απάρνηση του Βενιζέλου και του βενιζελισμού. Φίλος του Λαϊκού κόμματος το 1934, πολύ γρήγορα ασπάστηκε τις θέσεις του Ι.Μεταξά και το 1937 αποδέχθηκε τη θέση του συμβούλου στο Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο δικαιολογώντας την πολιτική επιλογή του στον Κοκό Μελά με τα εξής λόγια: «... Σας είναι γνωσταί αι αντιλήψεις μου σήμερον, αφού δεν σας απέκρυψα ποτέ ότι από τινών ετών έχω αναθεωρήσει τας πολιτικάς μου πεποιθήσεις...». Από το 1938 μέχρι το 1943 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Νέοι Δρόμοι, όργανο της Εθνικής Συντηρητικής Οργανώσεως (Ε.Σ.Ο.) όπου αρθρογραφούσε και έγραφε στίχους και ποιήματα με το ψευδώνυμο «Σκοπευτής». Πρόεδρος της Οργάνωσης ήταν ο βιομήχανος Επαμεινώνδας Χαρίλαος, ιδρυτής του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών και της Ανωτέρας Σχολής Βιομηχανικών Σπουδών, της οποίας ήταν πρόεδρος και καθηγητής. O Αποστολόπουλος με τη σειρά του διετέλεσε γενικός γραμματέας της Σχολής και καθηγητής της Βιοτεχνικής και Βιομηχανικής Ιστορίας στη Σιβιτανίδειο Σχολή και στην Τεχνική Σχολή Ήφαιστος. Σε μία επιστολή του (24/6/1938) προς τον πρίγκιπα Γεώργιο έγραφε: «...Με την πραγματοποίησιν αυτής της Σχολής, η οποία θα δώση ανωτέραν μόρφωσιν προς τους νέους φιλοδοξούντας να διευθύνουν εις το μέλλον τας επιχειρήσεις της Ελλάδος, νομίζω ότι συμπληρούται ο προορισμός και ως οργανώσεως και ως ατόμων...».
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος αυτοκτόνησε στις 29 Απριλίου 1944, σε ηλικία πενήντα χρόνων, ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας του.

[Πηγή: Βάρδα, Χριστίνα (επιμ.). Αρχείο Ελευθερίου Βενιζέλου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο.]

Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και σπούδασε νομικά στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Βρετανία και την Ιταλία. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1926, απέτυχε στις εκλογές του 1928 και προσχώρησε στο Λαϊκό Κόμμα, με το οποίο και συνέδεσε την πολιτική του σταδιοδρομία. Το 1933-35 υπηρέτησε ως υφυπουργός στις κυβερνήσεις του θείου του, Π. Τσαλδάρη, και μετά το θάνατό του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος του κόμματος.

Υπήρξε ο αρχηγός του επανενωμένου Λαϊκού Κόμματος μετά την απελευθέρωση και ο νικητής των εκλογών του 1946, ως αρχηγός του συνασπισμού «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων». Από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Ιανουάριο του 1947 διετέλεσε πρωθυπουργός. Η κυβέρνησή του διενήργησε το δημοψήφισμα που επανέφερε τη μοναρχία τον Αύγουστο του 1946, ενώ ο ίδιος υποστήριξε τις εθνικές διεκδικήσεις στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι. Υπηρέτησε μέχρι το 1949 ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών, θέση από την οποία χειρίστηκε τα κρίσιμα βαλκανικά ζητήματα της εποχής και προσανατόλισε σταθερά την εξωτερική πολιτική της χώρας στη Δύση. Σχημάτισε για δεύτερη φορά βραχύβια κυβέρνηση τον Αύγουστο του 1947. Από το 1950 άρχισε η παρακμή του Λαϊκού Κόμματος, και το 1952 δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής. Παρέμεινε στην ηγεσία του Λαϊκού Κόμματος, και το 1956 συμμετείχε στη «Δημοκρατική Ένωση», αντίπαλου εκλογικού σχήματος απέναντι στην ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή. Ο ίδιος επανεξελέγη βουλευτής, απέτυχε όμως και πάλι το 1958, επικεφαλής της «Ένώσεως Λαϊκού Κόμματος».

Γεννήθηκε στο χωριό Mουσθένη του όρους Παγγαίου (N. Kαβάλας) το 1916. Σπούδασε στη Nομική Σxολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια άσκησε τη δικηγορία στην Kαβάλα και από το 1961 στην Aθήνα. Yπηρέτησε στον Στρατό ως Έφεδρος Aξιωματικός Πυροβολικού 7 χρόνια περίπου (83 μήνες), ως έφεδρος Tαγματάρχης. Έλαβε μέρος στη μάχη των Oχυρών Mακεδονίας κατά τη γερμανική εισβολή το 1941. Διέφυγε σχεδόν αμέσως μέσω του Aγίου Όρους και νήσων στην Tουρκία (Tσεσμέ-Πέργαμο). Mε την πρώτη στρατιωτική αποστολή έφθασε (Iούνιος 1941) στην Aίγυπτο, όταν συγκροτήθηκε η πρώτη Στρατιωτική Eλληνική Mονάδα. Έλαβε μέρος: στη μάχη Έλ Aλαμέιν με την 1η Eλληνική Tαξιαρχία, στη μάχη Pίμινι (Iταλίας) με την 3η Oρεινή Tαξιαρχία και στη μάχη των Aθηνών (Δεκέμβριος 1944) με την Tαξιαρχία Pίμινι. Eξελέγη βουλευτής στις εκλογές 1951, 1956, 1958, 1961, 1963, 1974 και 1977. Διετέλεσε: Γενικός Γραμματέας Yπουργείου Bορείου Eλλάδος, από τον Oκτώβριο 1955 μέχρι τον Iανουάριο 1956. Yφυπουργός Eμπορίου, από το 1956 μέχρι το 1958. Yπουργός Bιομηχανίας, από το 1958 μέχρι το 1961. Yπουργός Bορείου Eλλάδος, από το 1974 μέχρι το 1981.

Γεννήθηκε στην Τήνο. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική. Το 1963-67 χρημάτισε γενικός διευθυντής του υπουργείου Εμπορίου. Το 1974, ο Κ. Καραμανλής τον διόρισε γενικό γραμματέα του ΕΟΤ και την περίοδο 1974-77 ανέλαβε υφυπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού. Στις εκλογές του 1977 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία και διορίστηκε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, αρμόδιος για τις σχέσεις με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Από τη θέση αυτή, υπήρξε βασικό μέλος των διαπραγματεύσεων ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Το 1981 ανέλαβε πρώτος Έλληνας επίτροπος στην ΕΟΚ, θέση που διατήρησε μέχρι το 1985. Το 1989 και το 1990 υπηρέτησε ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Τουρισμού στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Γ. Γρίβα και στην Οικουμενική του Ξ. Ζολώτα αντίστοιχα.

Νομικός και πολιτικός, πρόεδρος της Βουλής και αντιπρόεδρος της τελευταίας κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή. Γεννήθηκε στην Καστανιά Κορινθίας και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το 1945 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής το 1946, το 1950 με το Λαϊκό Κόμμα, καθώς και το 1952, με τον Ελληνικό Συναγερμό υπό τον Α. Παπάγο. Υπηρέτησε ως υφυπουργός (Συγκοινωνιών) του Κ. Καραμανλή στο υπουργείο Δημοσίων Έργων το 1954-55.

Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας και μετά τις εκλογές του 1956 το υπουργείο Δικαιοσύνης. Εξακολούθησε να εκλέγεται στην Κορινθία με τη σημαία της ΕΡΕ το 1958, 1961, 1963 και 1964, και υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών από το 1958 ως το 1961 και Δικαιοσύνης το 1961-63. Με την τελευταία αυτή ιδιότητά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πρότασης για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1963, η οποία δεν προωθήθηκε μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Το 1967 ήταν και πάλι υπουργός Οικονομικών στη βραχύβια κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Π. Κανελλόπουλο.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, επανήλθε στο προσκήνιο ως ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κ. Καραμανλή. Ανέλαβε το κρίσιμο υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ενώ μετά τις εκλογές του 1974 έγινε πρόεδρος της Βουλής. Επανεξελέγη το 1977 και το 1981. Υπήρξε αντιπρόεδρος στην τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή το 1977-80, καθώς και στην κυβέρνηση Ράλλη (1980-81). Αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική το 1985.

Ο πρωτότοκος γιος του Αριστοτέλη και της Ελοϊσίας γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1855 στη Λευκάδα. Μαθήτευσε στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο και στο Γυμνάσιο της Λευκάδας συνεχίζοντας τις γυμνασιακές σπουδές του στην Κέρκυρα. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1872-1876) και επέστρεψε στη Λευκάδα, όπου διορίστηκε δικηγόρος δικαστηρίων, αναλαμβάνοντας συγχρόνως τη διαχείριση της οικογενειακής περιουσίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του εξακολούθησε να δικηγορεί στη Λευκάδα μέχρι την εγκατάστασή του στα τέλη του 1881 στην Αθήνα και την πρόσληψή του στο δικηγορικό γραφείο του Ξενοφώντα Ψαρρά. Όταν το 1882 ιδρύθηκε η Εταιρεία Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας, ο Ιωάννης Βαλαωρίτης ανέλαβε τη θέση του γενικού γραμματέα διεκπεραιώνοντας πολλές σημαντικές υποθέσεις της Εταιρείας. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1890 προσελήφθη από τον Μάρκο Ρενιέρη ως γραμματέας στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος για να εκλεγεί υποδιοικητής το 1895. Όταν ο διοικητής Στ. Στρέιτ ανέλαβε το υπουργείο Οκονομικών το 1897, ο Βαλαωρίτης ανέλαβε την αναπλήρωσή του στη διοίκηση της Τράπεζας. Ήδη από το 1902 στον εορτασμό των εξήντα χρόνων του πρώτου πιστωτικού ιδρύματος της χώρας, ο Στρέιτ θεωρούσε τον Βαλαωρίτη ως διάδοχό του. Η εκλογή του από τη Γενική Συνέλευση της Τράπεζας στη θέση του διοικητή έγινε τον Ιανουάριο του 1911.
Η σημαντικότερη οικονομική μελέτη του, μεταξύ πολλών συμβάσεων, νομοσχεδίων και άρθρων είναι το βιβλίο του Ιστορία της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος που εκδόθηκε το 1902.
Το θαυμασμό και το καθήκον προς το όνομα του πατέρα του εκπλήρωσε ο Ιωάννης γράφοντας τη βιογραφία του εμπλουτισμένη με πλήθος ανέκδοτων εγγράφων Αριστοτέλους Βαλαωρίτου, Βίος και έργα που εκδόθηκε από τη Βιβλιοθήκη Μαρασλή το 1907.
Ο Ιωάννης Βαλαωρίτης είχε παντρευτεί το 1891 τη Ζωή, κόρη του Κωνσταντίνου Μουρούζη και της Ελένης Μαυρομιχάλη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Αριστοτέλη (1892-1960), τον Κωνσταντίνο (1893-1936), την Ελοϊσία (1895- ;) και την Ελένη (1902-1985).
Πέθανε σε ναυτικό δυστύχημα στον Πειραιά στις 16 Μαρτίου 1914 και ετάφη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Δευτερότοκος γιος του Αριστοτέλη και της Ελοϊσίας Βαλαωρίτη, γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1857 στη Βενετία. Πήγε σχολείο όπως και ο αδελφός του Ιωάννης στη Λευκάδα και στην Κέρκυρα και κατόπιν, το 1873, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία και πήρε διπλώματα Φιλοσοφίας από τα πανεπιστήμια της Λειψίας, του Μονάχου και της Ιένας (1875-1878). Η διδακτορική του διατριβή, η οποία εκδόθηκε από τον φίλο του και καθηγητή της Φυσιολογίας W. Preyer, είχε τίτλο “ Η γένεσις του ζωικού ωού” και ήταν αποτέλεσμα μακρόχρονων εργαστηριακών ερευνών.
Ο Αιμίλιος Βαλαωρίτης ο οποίος έπασχε από φυματίωση, αναγκάστηκε λόγω της υγείας του να εγκατασταθεί στη νήσο Μαδέρα των Καναρίων, όπου τον Ιανουάριο του 1882, λίγους μήνες πριν πεθάνει, διορίστηκε επίσημα ως Έλληνας πρόξενος.
Άφησε την τελευταία του πνοή στη Μαδέρα στις 10 Ιουλίου 1882, σε ηλικία 25 ετών, και ετάφη στο αγγλικό κοιμητήριο του νησιού.

Η Ελληνική Εμπορική Εταιρεία Εισαγωγής και Εξαγωγής (συναντιέται και με τις συντομευμένες γραφές 5/Ε, Πεντέψιλον, Ε.Ε.Ε.Ε.Ε.) υπήρξε η διάδοχος εταιρεία του οίκου Άμβουργερ & Σα, με έδρα την Πάτρα και μετοχικό κεφάλαιο 2.500.000 δραχμές. Ιδρύθηκε στις 26 Απριλίου 1912 από τους Αλβέρτο και Φραγκίσκο Άμβουργερ (εκπροσώπους της Άμβουργερ & Σα), Αλέξανδρο Καπάζογλου (διευθυντή και εκπρόσωπο της Εθνικής Τραπέζης), Ανδρέα Βρεττό (διευθυντή και εκπρόσωπο της Τραπέζης Αθηνών), Χρήστο Μοσχοβέλη (λογιστή), Κωνσταντίνο Παπαχριστόπουλο (ταμία και εκπρόσωπο της Ιονικής Τραπέζης) και Νικόλαο Ζούλλα (εντολοδόχο και κτηματία). Οι σκοποί της Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής (5/Ε) σύμφωνα με το άρθρο 3 του καταστατικού της ήταν: 1) η συνέχιση, εκκαθάριση ή μεταβίβαση των εμπορικών εργασιών και βιομηχανικών επιχειρήσεων του οίκου Άμβουργερ και Σα, 2) η ανάληψη κάθε εμπορικής εργασίας, είτε για λογαριασμό της, είτε για λογαριασμό τρίτου, είτε συνεταιρικά, κυρίως κάθε εισαγωγική και εξαγωγική εργασία, 3) η ίδρυση κάθε βιομηχανικής επιχείρησης με εξουσιοδότηση της Γενικής Συνέλευσης των μετόχων και ψήφιση των 3/4 του αντιπροσωπευόμενου κοινωνικού κεφαλαίου στη Γενική Συνέλευση. Η Άμβουργερ & Σα σύμφωνα πάντα με το ιδρυτικό καταστατικό, παραχωρούσε και μεταβίβαζε την κυριότητα και επικαρπία της κινητής και ακίνητης περιουσίας της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έναντι των 25.000 μετοχών που της αναλογούσαν. Η διοίκηση της Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής αποτελούνταν από ένα επταμελές συμβούλιο που εξέλεγε πρόεδρο και αντιπρόεδρο κάθε δύο χρόνια και μπορούσε να διορίσει έναν ή περισσότερους διευθυντές, ανακλητούς και άμεσα υποκείμενους στις εντολές του. Στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο μετείχαν οι: Φρ.Μπάουερ, Αλ.Καπάζογλου, Α.Βρεττός, Π.Αθανασίου και Ν.Ζούλλας, διευθυντές της δε διετέλεσαν και ο Δημοσθένης Αλεξόπουλος και ο Ιωάννης Δ.Χαραλάμπης. Η λειτουργία της Εταιρείας τεκμηριώνεται τουλάχιστον μέχρι το 1957, παρότι η αρχική της σύσταση ήταν τριακονταετής, στα δε Διοικητικά Συμβούλια της Εταιρείας το 1943 και το 1952 πρόεδροι ήταν αντίστοιχα ο Γεώργιος Αργυρόπουλος και ο Αριστομένης Παπανικολόπουλος . Το αρχειακό υλικό που διασώθηκε εδώ καλύπτει και το 1929, χρονιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία δεν γνωρίζουμε εάν και κατά πόσο την επηρέασε.

Το υποκατάστημα του οίκου Φελς & Συντροφία στην Πάτρα, έδρα του οποίου ήταν η Κέρκυρα, ιδρύθηκε το 1846 και αντικείμενό του ήταν το εμπόριο της σταφίδας. Τη διεύθυνση του οίκου Φελς & Σα ανέλαβαν ο Θεόδωρος Άμβουργερ και ο Γουσταύος Κλάους. Ο οίκος Φελς & Σα μαζί με την εταιρεία Βάρφ & Σα κυριάρχησαν στο σταφιδεμπόριο σε όλον τον 19ο αιώνα. Μία απόδειξη της ευρωστίας και φερεγγυότητας των δύο εμπορικών οίκων είναι το γεγονός ότι στον πιστωτικό κατάλογο της Εθνικής Τραπέζης το 1866, οι συγκεκριμένοι έμποροι φέρονται ως δανειοδοτού¬μενοι με το ανώτατο πιστωτικό όριο των 100.000 δραχμών . Ο Βαυαρός Γ.Κλάους (1825-1908) ήρθε στην Πάτρα το 1854 . Υποστήριξε την οινοποιία και το 1873 ίδρυσε μαζί με τον Θεόδωρο Άμβουργερ και με σημαντική ενίσχυση του οίκου Φελς (αρχικό κεφάλαιο 20.000 λίρες) την Οινοποιητική Εταιρεία Αχαΐα στον Ριγανόκαμπο (το 1859 είχε αγοράσει έκταση 60 στρεμμάτων από την οικογένεια Κωστάλη στην περιοχή). Διετέλεσε πρόξενος της Βαυαρίας και αργότερα της Γαλλίας και παντρεύτηκε την ελληνίδα Θωμαΐδα Καρβούνη. Ο Θεόδωρος Άμβουργερ (1822-1883) γεννημένος στο δουκάτο της Βάδης, ήρθε στην Πάτρα το 1846 για να αναλάβει τη διεύθυνση του οίκου Φελς. Υποστήριξε και αυτός την οινοποιία αλλά και τη μεταξουργία και συστηματοποίησε το εμπόριο υφασμάτων σε τέτοιο βαθμό ώστε να εφοδιάζει μέγαλο μέρος της αγοράς και να διαθέτει το μεγαλύτερο απόθεμα στην Ελλάδα. Το 1851 αναγνωρίστηκε ως πρόξενος της Πρωσίας και της Γερμανίας και υπήρξε ιδρυτής του Εμπορικού Συλλόγου Πατρών «Ερμής» (1868) και της Εμπορικής Λέσχης της Πάτρας. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά: τον Φραγκίσκο, την Έμμα, τον Έρμαν και τον Αλβέρτο, από τα οποία τα δύο αγόρια, Αλβέρτος και Φραγκίσκος, συνέχισαν τις δραστηριότητες του πατέρα τους.
Μετά την αποχώρηση του Φελς και το θάνατο του πατέρα τους, το 1884 τους διαδέχθηκαν στη διεύθυνση της εταιρείας οι αδελφοί Αλβέρτος και Φραγκίσκος Άμβουργερ. Η παλαιά εταιρεία Φελς & Σα διαλύθηκε στις 18 Ιουνίου 1890 και συστάθηκε νέα εταιρεία με την επωνυμία Άμβουργερ, Κέλλερ & Σα με διευθυντές τον Αλβέρτο Άμβουργερ και τον Κάρολο Κέλλερ ο οποίος φαίνεται ότι το 1892 αναχώρησε για το Λονδίνο ενώ η εταιρεία κράτησε για τα επόμενα είκοσι χρόνια λειτουργίας της την επωνυμία Άμβουργερ & Σα. Με έδρα την Πάτρα και υποκαταστήματα στο Λονδίνο, στο Λίβερπουλ, και στο Ludwigshaven a/Rh. είχε ως κύριες δραστηριότητες το εμπόριο της σταφίδας και άλλων γεωργικών προϊόντων (όπως σύκα, κίτρα, λάδι, ελιές), την οινοποιία, οινοπνευματοποιία και τη γυψοποιία. Διέθετε στην περιοχή Μέση Αγυά Πάτρας εργοστάσιο οινοποιίας, εργοστάσιο καθαρισμού σταφίδας στην Πάτρα όπου βρίσκονταν και το Χημείο και τα Γραφεία της Εταιρείας, εργοστάσιο χημικών προϊόντων, γυψορυχεία στη Ζάκυνθο και Κεφαλληνία και αποθήκες στις κυριότερες σταφιδοπαραγωγικές περιοχές της Πελοποννήσου (Φιλιατρά, Γαργαλιάνοι, Αίγιο, Αμαλιάδα, Καλαμάτα, Πύργος) αμπελώνες και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Ο οίκος Άμβουργερ ήταν βασικός μέτοχος και συνιδρυτής με τον Πέτρο Μάμο εργοστασίου παραγωγής ζύθου και πάγου με την επωνυμία «Π.Μάμος & Σα» που λειτούργησε στον ίδιο χώρο με το εργοστάσιο οινοποιίας Άμβουργερ.
O Αλβέρτος που ήταν παντρεμένος, όπως και ο αδελφός του, με ελληνίδα σύζυγο ήταν πρόξενος της Γερμανίας και της Ελβετίας, σύμβουλος της Οινοποιητικής Εταιρείας Αχαΐα σύμβουλος και μέτοχος της Τραπέζης Ανατολής και της Ιονικής Τραπέζης καθώς και πολλών άλλων εταιρειών. Η τελευταία κρίση (1911) στην παραγωγή και αγορά της σταφίδας, ήταν αποφασιστικής σημασίας για την Άμβουργερ & Σα. «...Ελησμονήσαμεν παραπάνω ένα από τα δραματικότερα θύματα της τελευταίας προ του πολέμου σταφιδικής περιόδου, τον Άμβουργερ. Ο μέγας αυτός οίκος, ο εκ της σταφίδος προελθών, συστήσας ποικίλας εμμέσους επιχειρήσεις, επικερδείς και παραγωγικάς εκλονίσθη αίφνης από το ανεβοκατέβασμα των τιμών της σταφίδος και μίαν ημέραν επί τέλους εσωριάσθη, παρασύρας και πολλούς βιοπαλαιστάς, οι οποίοι είχον τοποθετήσει εις τας επιχειρήσεις αυτάς τα μικροκεφάλαιά των. Και τώρα ο Αλβέρτος ζη, παίζων βιολί σε κάποιο κονσέρτο στην Αμερική...» . Αρκετά χρόνια μετά τον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο υπάρχει η μαρτυρία ότι η διάδοχος εταιρεία της Άμβουργερ, η Ελληνική Εμπορική Εταιρεία Εισαγωγής και Εξαγωγής φροντίζει τον ιδρυτή της. Γράφει ο Αλβέρτος Άμβουργερ από την Αυστρία στον Δ.Αλεξόπουλο: «... Ένεκα της ασθενείας μας δεν δύναμαι να σας γράψω εν εκτάσει δια να σας ευχαριστήσω δια την γενναιοδωρίαν σας 50 και 25 λιρών. Ο Θεός να σας τα ανταποδώση δια παντός τρόπου [...] να προσφέρητε την μεγάλην ευγνωμοσύνην μου και εις το αξιότιμον συμβούλιον».
Λίγο πριν τη χρεοκοπία του ο οίκος Άμβουργερ φαίνεται ότι προσπάθησε να προσανατολισθεί και να κατακτήσει νέες αγορές για την προώθηση των προϊόντων του. Ανέθεσε τη διαφήμιση, διάδοση και πώληση της σταφίδας, των οίνων και κονιάκ στον Πολύβιο Λεκό, τον οποίο διόρισε γενικό πράκτορα για την Αίγυπτο, Τουρκία, Ρουμανία, Ρωσία . Γενικός πράκτορας για την Αίγυπτο το 1911 αναφέρεται, σε τεκμήριο του αρχείου, ο Σ. Πετσάλης. Τελικά, στις αρχές του 1912, ο εμπορικός οίκος Άμβουργερ & Σα συμμετείχε, παραχωρώντας και μεταβιβάζοντας την κυριότητα όλων των περιουσιακών του στοιχείων, στην ίδρυση της διαδόχου Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής.

Η Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρεία Ξυλείας (Α.Β.Ε.Ξ.) ιδρύθηκε στην Πάτρα το 1922 με μετοχικό κεφάλαιο 1.100.000 δραχμές (εξ ολοκλήρου καταβεβλημένο) και αρχικούς μετόχους τους Κωνσταντίνο Α. Δρούλια, Βασίλειο Θεοδώροβιτς (Vaso Todorovic) και Πέτρο Α. Ρουσσόπουλο (ο Ρουσσόπουλος εργαζόταν το 1910 στο Χημείο της Οινοποιίας Άμβουργερ). Μέλη του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου με πενταετή θητεία ήσαν οι: Κωνσταντίνος Δρούλιας (πρόεδρος), ο οποίος είχε μεταβιβάσει στην Α.Β.Ε.Ξ. την κυριότητα του εργοστασίου βιομηχανικής κατεργασίας ξυλείας στη θέση Άνθεια ή Κρύα της Πάτρας, που είχε αγοράσει από την Ελληνική Εταιρεία Εμπορίας και Βιομηχανίας Ξυλείας, ο Νικόλαος Κριεζής (αντιπρόεδρος), ο Πέτρος Ρουσσόπουλος, ο Σπύρος Σταυρουλόπουλος και ο Βασίλειος Θεοδώροβιτς (μέλη). Η Εταιρεία εργάστηκε επί μία πενταετία με πρόεδρο τον Δρούλια και διευθυντή τον Ρουσσόπουλο, ενώ τον Αύγουστο του 1927 μετά από την παραίτηση του προέδρου της και την αλλαγή κυριότητας των μετοχών προέκυψε νέα σύνθεση στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας. Το νέο συμβούλιο απαρτίστηκε από τους Γεώργιο Ντόντη (πρόεδρο), Ανδρέα Αργυρόπουλο (αντιπρόεδρο) και Γεώργιο Παπαγγελόπουλο, Γεώργιο Θωμόπουλο, Ανδρέα Ζούλλα, Πέτρο Ρουσσόπουλο (μέλη). Ο Ρουσσόπουλος συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντα του διευθυντή της Εταιρείας μέχρι τον Πόλεμο, όταν ανέλαβε τη θέση του ο Δημήτριος Ντόντης.
Τα πρακτικά συνεδριάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου της Α.Β.Ε.Ξ. καλύπτουν την περίοδο 1922-1948, ενώ η Εταιρεία συνέχισε να λειτουργεί τουλάχιστον μέχρι το 1957, όπως μαρτυρούν έγγραφα του αρχείου. Η αρχική έδρα της Εταιρείας ήταν επί της οδού Ρήγα Φερραίου 42 (ιδιοκτησίας Ανωνύμου Εμπορικής Εταιρείας «Α. Δρούλιας»), ενώ είχε γραφεία στην Αθήνα (Αριστείδου 11), όπου κατοικούσαν οι Δημήτριος και Κωνσταντίνος Δρούλιας και στο Σεράγεβο.