Nαυμάχος της Ελληνικής Επανάστασης. Από μικρός ασχολήθηκε με το ναυτικό επάγγελμα το 1819 απέκτησε το πλοίο του «Άρης» με το οποίο συμμετείχε στον Αγώνα.

Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός και διοικητής του τακτικού στρατού της Ελλάδας κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Διπλωματικός ακόλουθος σε Αγίους Σαράντα, Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Ρόδο, Ρώμη, Παρίσι, Κάιρο, Μασσαλία, Καμπέρα Αυστραλίας, Βιέννη, Αυστρία κ.α.

Ο Θεόδωρος Δ. Πάγκαλος γεννήθηκε το 1878 στη Σαλαμίνα ήταν γιος του γιατρού και βουλευτή Αττικοβοιωτίας Δημήτριου Πάγκαλου και της Κατίγκως Χατζημελέτη, κόρης αρχοντικής οικογένειας της Ελευσίνας με αρβανίτικη καταγωγή. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων πρώτος στην τάξη του και το 1908 συμμετείχε στην ίδρυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, ο οποίος έκανε την Επανάσταση στο Γουδή το 1909, φέρνοντας τον Βενιζέλο ως πρωθυπουργό στην Ελλάδα. Το 1911 παρακολούθησε τη Σχολή Πολέμου στην Ελλάδα και τη Γαλλική Ακαδημία Πολέμου στο Παρίσι. Πήρε μέρος και στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους το 1912-1913 και το φθινόπωρο του 1913 αναχώρησε για τη Γαλλία όπου σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Πολέμου για ένα έτος. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, διορίστηκε επιτελάρχης της 8ης μεραρχίας στην Πρέβεζα και στη συνέχεια συνέδραμε τον Βενιζέλο στο κίνημα της Εθνικής Αμύνης με το οποίο ιδρύθηκε η Προσωρινή Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης το 1916. Στη συνέχεια διορίστηκε διοικητής Αιγαίου στη Μυτιλήνη, στο Ηράκλειο και τον Μάρτη του 1917 του 9ου Συντάγματος, προβιβαζόμενος παράλληλα σε αντισυνταγματάρχη. Μετά την επάνοδο του Βενιζέλου στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1917 και την έξωση του Κωνσταντίνου Α΄ από την Ελλάδα, ανέλαβε προσωπάρχης του υπουργείου Στρατιωτικών, έχοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη του Βενιζέλου. Το 1918 έγινε διοικητής της 1ης μεραρχίας. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε σε διάφορες μάχες, για τις οποίες τιμήθηκε με εύφημη μνεία και τον πολεμικό σταυρό. Το 1919 διορίστηκε αρχηγός του επιτελείου στρατού στη Σμύρνη μετά την απόβαση του ελληνικού στρατού. Το 1920 με δική του πρωτοβουλία ο ελληνικός στρατός κατέλαβε την Προύσσα, ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Βενιζέλο και τον Παρασκευόπουλο, αφού η πόλη δεν εντασσόταν στα σχέδια των δύο. Ως συνέπεια δημιουργήθηκε ένταση μεταξύ τους που οδήγησε σε παραίτηση και του Παπούλια και του Παγκάλου, που όμως δεν έγιναν δεκτές από τον Βενιζέλο. Στη συνέχεια ο Πάγκαλος προβιβάστηκε σε υποστράτηγο μέχρι την αναγκαστική αποστρατεία του από τους αντιβενιζελικούς που ήρθαν στην εξουσία τον Νοέμβριο του 1920. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την Επανάσταση του 1922, διορίστηκε διοικητής της Σχολής Ευελπίδων και πρόεδρος της ανακριτικής επιτροπής των στρατιωτικών υπευθύνων της Καταστροφής. Τον Δεκέμβριο του 1922 ανέλαβε την ανασύνταξη του ελληνικού στρατού στη Θράκη και κατάφερε σε διάστημα λίγων μηνών να παρουσιάσει έναν ετοιμοπόλεμο στρατό 115.000 ανδρών, ο οποίος ήταν έτοιμος να εισβάλει στην Ανατολική Θράκη. Παρά τις πιέσεις του Παγκάλου όμως, αυτό δεν έγινε και ο Βενιζέλος χρησιμοποίησε τη δυναμική του στρατού αυτού στις διαπραγματεύσεις της χώρας στη Λωζάννη με τις οποίες έληξε ο πόλεμος με την Τουρκία με τη συνθήκη της Λωζάννης (23.7.1923). Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1923, ο Πάγκαλος εκλέχτηκε βουλευτής με το κόμμα των Δημοκρατικών Φιλελευθέρων του Παπαναστασίου, των οποίων η πίεση θα φέρει την αβασίλευτη δημοκρατία στην Ελλάδα με δημοψήφισμα τον Μάρτιο του 1924. Τον ίδιο μήνα ο Πάγκαλος θα αναλάβει το υπουργείο Εννόμου Τάξεως και τον Ιούλιο το υπουργείο Στρατιωτικών. Τον Ιούνιο του 1925 ο Πάγκαλος θα κάνει πραξικόπημα και θα καταργήσει τη Βουλή, εγκαθιδρύοντας μια δικτατορία που διήρκεσε έναν χρόνο, ως τον Αύγουστο του 1926 που ανατράπηκε από τον Κονδύλη. Στις εκλογές του 1928 κατέβηκε ως αρχηγός της Εθνικής Ενώσεως αλλά απέτυχε να εκλεγεί. Από τότε και ως τον θάνατό του το 1952 κατέβηκε πολλές φορές υποψήφιος βουλευτής χωρίς επιτυχία. Ταυτόχρονα κατηγορήθηκε για πολλές απόπειρες νέου πραξικοπήματος από το 1930 ως το 1935, αλλά και για δοσιλογισμό την περίοδο της Κατοχής.

Ο Ανδρέας Παπαγιαννόπουλος-Παλαιός ήταν αρχαιολόγος. Διεξήγαγε ανασκαφές στην Τίρυνθα, στις Μυκήνες και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου όπως συνάγεται από τις φωτογραφίες του αρχείου. Δεν αποκλείεται να συνεργαζόταν με τον αρχαιολόγο Απόστολο Αρβανιτόπουλο. Την περίοδο 1968-1970 ήταν γενικός γραμματέας του Ναυτικού Μουσείου.

Ο Α.Παπαδιαμαντόπουλος (1856-1919), γιος του υποστρατήγου Δημητρίου (1813-1877) και εγγονός του Φιλικού και πρωταγωνιστή της Εθνεγερσίας Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου (1766-1826), υπήρξε νομικός και διπλωμάτης. Το 1881 έγινε υφηγητής του Ποινικού Δικαίου, ενώ το 1885 εξελέγη αντιπρόεδρος του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσού και διορίστηκε από τον Θ.Δεληγιάννη πάρεδρος δικαστής στο Γενικό Προξενείο Σμύρνης. Δέκα χρόνια αργότερα (1895) διορίστηκε για πρώτη φορά γενικός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1898 ακολούθησε τον πρίγκηπα Γεώργιο στην Κρήτη, ως ιδιαίτερος γραμματέας, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1906. Το 1906-1908 διετέλεσε γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη και το 1912-1914 διορίστηκε πρεσβευτής στο Βουκουρέστι, Χάγη και Βρυξέλλες. Το 1915 ήταν διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών μέχρι το 1917 που ετέθη σε διαθεσιμότητα.

Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος-Γκρέκας παραθέτει τα πιο κάτω στοιχεία, σε αυτοβιογραφικό σημείωμα του 1976: «Συγγραφέας, συνθέτης και μουσικολόγος. Γεν. στον Πειραιά το 1897. Από πολύ μικρός –4 χρόνων– πήγε στο Σχολείο και άρχισε να διαβάζει πιάνο με τη μητέρα του, Τσέχα στην καταγωγή. Ο πατέρας του Επτανήσιος – από τα Κύθηρα. Το 1912 με προτροπή του Σπύρου Σαμάρα έγινε μαθητής του Γεωργίου Λαμπελέτ, διευθυντού του “Πειραϊκού Ωδείου”. Την ίδια εποχή του ανέθεσαν να διδάξει σε 7 μαθητές του Ωδείου, τα προκαταρκτικά της μουσικής, σολφέζ κλπ. Το 1920 έλαβε δίπλωμα Ανωτέρων θεωρητικών. Υπηρέτησε στη μουσική του Πολεμικού Ναυτικού ως βοηθός του αρχιμουσικού Μιχ. Σπινέλλη. Συνεπλήρωσε τις σπουδές του στη Λειψία της Γερμανίας. Το 1916 ιδρύει την ανδρική χορωδία στο Ωδείο Πειραιώς – Πειραϊκού Συνδέσμου. Προξενεί κατάπληξη η εμφάνισή της. Τον επόμενο χρόνο γίνεται μέλος του Διοικ. Συμβουλίου του Πειρ. Συνδέσμου. Διευθύνει τη χορωδία στο Δημοτικό Θέατρο. Γίνεται ιδρυτής της Μελοδραματικής. Είχε γράψει πολλά Σχολικά τραγούδια, γράφει και ένα μονόπρακτο μελόδραμα του Λαέρτη Λάρμη. Φεύγει για τη Γερμανία. Επιστρέφει και γράφει μουσική στην ηθογραφική επιθεώρηση: “Βάλτου ρίγανη” του Χάρη Σταματίου. Το 1927 γίνεται ιδρυτής της Ενώσεως Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Το 1929 ιδρυτής της Ελληνικής Συμφωνικής Ορχήστρας και διευθυντής των Λαϊκών Συμφωνικών Συναυλιών του Πειραιώς. Παρουσιάζει όλους τους Έλληνες συνθέτες να διευθύνουν έργα τους: Γεώρ. Λαμπελέτ, Διον. Λαυράγκας, Μάριος Βάρβογλης, Θ. Σπάθης κ.ά. Το 1932 ιδρυτής και διευθ. Σύμβουλος του Ελληνικού Μελοδράματος. Στο διάστημα αυτό γράφει τη μουσική στον “Κύκλωπα” για το θέατρο Β. Ρώτα. Επίσης την μουσική στο δράμα “Στη μέση του δρόμου” του Γιάννη Σιδέρη, “Μοντερνισμός” του Ευαγ. Λισμάνη, διδάσκει στη Δραματική Σχολή του Μιχ. Κουνελάκη, παίζει στο Κουκλοθέατρο του Σωκράτη Καραντινού, διδάσκει στην Κινηματογραφική Ακαδημία κλπ, κλπ. Συνολικά έγραψε για το θέατρο 20 έργα και εδίδαξε 60 χρόνια σε διάφορα Ωδεία δωρεάν θεωρητικά, Ιστορία, Μορφολογία και Αισθητική της Μουσικής. Έγραψε διάφορα έργα για συμφωνική ορχήστρα, μουσική δωματίου, μπαλλέτα και μουσική στην κινηματογραφική ταινία Ανδρ. Παπαγιαννόπουλου – Παπαδούκα: “Αρχαιότητες των Αθηνών”. Ιδιαίτερα τον απασχόλησε η δημοσιογραφία, η ποίηση και η ιστορία. Σε ηλικία 12 χρόνων έγραφε σατυρικούς στίχους, που είναι δημοσιευμένοι σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Πολλά ποιήματά του είναι μελοποιημένα από τον ίδιο ή και άλλους συνθέτες. Προσέφερε τη συνεργασία του πολλά χρόνια στον “Χρονογράφο”. Μετά από διαγωνισμό ήλθε πρώτος και έγινε συντάκτης το 1917 της εφημ. “Ακρόπολις” του Βλ. Γαβριηλίδη. Μετά στην “Πρωία” και άλλες εφημερίδες. Έγραψε εκατοντάδες άρθρων. Διευθ. του περιοδικού “Μουσικά Χρονικά”, τόμοι 6. Του περιοδ. “Ραδιόφωνο” κλπ, κλπ. Ίδρυσε το “Μουσικό Ιστορικό Φωνητικό Αρχείο” και το συντηρεί 65 ολόκληρα χρόνια».

Διοικητική Ιστορία
Η Μακεδονική Εκπαιδευτική Εταιρεία (M.E.E.) ιδρύθηκε το 1925 με σκοπό την προαγωγή της εκπαίδευσης στη Μακεδονία και τη Θράκη. Πρώτος πρόεδρός της ο Αντ. Α. Χρηστομάνος και σύμβουλοι οι: Α. Κεραμόπουλος, Κ. Άμαντος, Ναταλία Π. Μελά, Άννα Τριανταφυλλίδου, Κωνστ. Δ. Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Τριανταφυλλίδης, Δημ. Ανδρεάδης, Αθαν. Βρυζάκης, Κλέων Χατζηλάζαρος, Α. Αθηνογένης, Αλεξ. Σβώλος, Β. Χατζηλίας, Γρ. Τηλικίδης, Σ. Λιούμπης, Κωνστ. Τσιμινάκης, Γ. Παπαθανασίου.
Βιογραφικό σημείωμα
Η οικογένεια Παπαθανασίου καταγόταν από το Μοναστήρι της Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα γύρω στο 1916. Ο Γεώργιος Α. Παπαθανασίου άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου για τουλάχιστον 45 χρόνια στην Αθήνα. Ήταν νομικός σύμβουλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας και μαζί με τον αδελφό του Αριστείδη, με τον οποίο διατηρούσαν δικηγορικό γραφείο (Θησέως 12, Αθήνα), εργάστηκαν επί 20 χρόνια στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο του υπουργείου Παιδείας και ασχολήθηκαν με τη διεκπεραίωση διοικητικών και συνταξιοδοτικών υποθέσεων δημοσίων υπαλλήλων. Ο Γ. Παπαθανασίου ήταν ιδρυτικό μέλος και για 10 χρόνια γραμματέας της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Υπήρξε στενότατος συνεργάτης του μακεδόνα καθηγητή Αντώνιου Χρηστομάνου, πολιτευτή και υπουργού, πρόεδρου της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Ήταν επίσης ιδρυτής και εκδότης της μηνιαίας επιθεώρησης «Νέαι Χώραι», οργάνου της Εταιρείας. Διετέλεσε πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου, μέλος του Ελληνογιουγκοσλαυϊκού Συνδέσμου, πρόεδρος του ομίλου «Οι φίλοι της αμυγδαλιάς και της ομορφιάς της υπαίθρου», νομικός σύμβουλος του εκδρομικού σωματείου «Υπαίθριος ζωή».[Δεν μπορέσαμε δυστυχώς να συγκεντρώσουμε περισσότερα βιογραφικά στοιχεία, εκτός από τα παραπάνω που προκύπτουν από τα τεκμήρια του αρχείου].

Ο Άγγελος Παπαϊωάννου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Ανατόλια, και σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στην Ελβετία και στις Η.Π.Α. Δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στο εμπόριο γεωργικών μηχανημάτων και αυτοκινήτων. Διετέλεσε για πολλά χρόνια πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων του Κολεγίου Ανατόλια καθώς και μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνα.
Από τη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε να συλλέγει γραμματόσημα και παλιά βιβλία. Η ενασχόλησή του αυτή τον ώθησε στη συλλογή τεκμηρίων σχετικών με την πόλη της Θεσσαλονίκης. Στη συλλογή του, μία από τις πλουσιότερες για την πόλη της Θεσσαλονίκης, περιλαμβάνονται βιβλία, χάρτες, φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ, χαρακτικά και εφήμερα. Τμήματα των συλλογών του υπάρχουν ψηφιοποιημένα στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα. Πολλές ιστορικές εκθέσεις και εκδόσεις έχουν βασιστεί σε υλικό των συλλογών του.

Η Ειρήνη Παπαϊωάννου, κόρη του Σπυρίδωνα Συγκελάκη και της Μαρίας Συρμαλάκη, γεννήθηκε το 1926 στην Κομοτηνή. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για είκοσι επτά χρόνια στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση. Παντρεύτηκε τον διαπρεπή συνθέτη Γιάννη Α. Παπαϊωάννου (Καβάλα, 1910-Αθήνα, 1989). Το λογοτεχνικό της έργο αποτελείται από μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα. Τιμήθηκε με το Β΄κρατικό βραβείο για το έργο Χωρίς προσχήματα. Το έργο της 13 ώρες και 5΄ έχει μεταφραστεί και εκδοθεί στα γερμανικά. Έργα της έχουν δημοσιευτεί στην εφ. Βήμα και στα περιοδικά Εποχές, Νέα Σκέψη, Νέα Εστία, Πνευματική Ζωή κ.ά..
Εκδόσεις λογοτεχνικών έργων της:
Αύριο, διηγήματα, Αθήνα, Ίκαρος, 1965.
Από το ημερολόγιο του αρχιτέκτοντα Δ.Μ., μυθιστόρημα, Αθήνα, Ίκαρος, 1967.
Πορεία παράλληλη, μυθιστόρημα, Αθήνα, Ίκαρος, 1969.
Πέντε ιστορήματα, Αθήνα, Ίκαρος, 1971.
Φόβος…, μυθιστόρημα, Αθήνα, Δωδώνη, 1973.
Χωρίς προσχήματα, δύο νουβέλες, Αθήνα, Δωδώνη, 1977.
13 ώρες και 5΄, μυθιστόρημα, Αθήνα, Δωδώνη, 1979.
Ασύνδετα και αντίρροπα, Αθήνα, Δωδώνη, 1981.
Η εξόφληση, Αθήνα, Δωδώνη, 1983.
Η τελευταία στροφή, Αθήνα, Δωδώνη, 1986.
Ένα λάθος της φύσης, Αθήνα, Δωδώνη, 1989.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Πληροφορίες της Ειρήνης Γ. Παπαϊωάννου]

Ο Ηλίας Παπαστεργιόπουλος (ή Παπαστεριόπουλος) (Πάτρα, 1916 - Αθήνα, 1985) ήταν δικηγόρος, λογοτέχνης, ερευνητής και συγγραφέας. Πολέμησε στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ Αχαϊας και συμμετείχε στο 12ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε την υπεράσπιση αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης στην Αχαΐα και στη συνέχεια εκτοπίστηκε από το 1947 ως το 1959. Υπήρξε υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ προδικτατορικά και με το ΚΚΕ στη μεταπολίτευση. Έγραψε τα βιβλία Ο Μωρηάς στα όπλα, Η νομική φύση και τι δίκαιο της Εθνικής Αντίστασης, Η δίκη του Καραϊσκάκη κ.ά. καθώς και πολλά άρθρα για την Εθνική Αντίσταση, την Κατοχή, την πολιτική επικαιρότητα. Πέθανε στην Αθήνα το 1985.
Ο Βασίλης Παπαστεργιόπουλος είναι γιος του Ηλία.

Ο Οδυσσέας Παπαστεργίου (Ξάνθη, 1892 - ;), ήταν μέτοχος στην ομόρρυθμο εταιρεία “Ο. και Ε. Παπαστεργίου και Σία”, που δραστηριοποιούνταν στο εμπόριο καπνού στην Ξάνθη, και την εισαγωγή αποικιακών προϊόντων στην Αθήνα. Είχε σημαντική ακίνητη περιουσία (ιδιοκτήτης σπιτιών στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Ξάνθη).

Οι αγωνιστές της επανάστασης Δημήτριος και Ιωάννης, ήσαν γιοι του προεστού της επαρχίας Ανδρούσης, Αναγνώστη Παπατζώνη (πέθανε από δηλητηρίαση το 1811) και η οικογένεια καταγόταν από το Ναζήρι της Μεσσηνίας. Ο Δημήτριος Παπατζώνης έλαβε μέρος στη μάχη του Βαλτετσίου και στην πολιορκία της Τρίπολης και το 1821 εξελέγη μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας. Πολέμησε επίσης στα Δερβενάκια και αλλού και στη διάρκεια του εμφύλιου, το 1824, φυλακίστηκε μαζί με τον Κολοκοτρώνη και άλλους αγωνιστές στην Ύδρα. Όταν αποφυλακίστηκε έλαβε μέρος στη μάχη του Τρίκορφου, αλλά σκοτώθηκε τον Ιούνιο του 1825 πολεμώντας τα στρατεύματα του Ιμπραήμ που είχαν εισβάλει στην Πελοπόννησο. Ο αδελφός του Ιωάννης, είχε το βαθμό του συνταγματάρχη της Φάλαγγας και διετέλεσε υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα (1852-1857). Διακρίθηκε με τον Αργυρό και Χρυσό Σταυρό του τάγματος του Σωτήρος.
Ο Όθων Παπατσώνης (1859-;), γιος του Ιωάννη, παντρεύτηκε τη Σοφία (;).
Ο ποιητής Τάκης Παπατσώνης (Αθήνα 1895 - ;) ήταν απόγονος της ίδιας οικογένειας (;).

Ο Λάμπρος Ανδρέου Παραράς γεννήθηκε στα Βουρλά της Μικράς Ασίας το 1893. Είχε καταγωγή από τη Νάξο από την πλευρά του πατέρα του και από τη Μάνη από τη μεριά της μητέρας του.
Παρακολούθησε μαθήματα στην Αναξαγόρειο Σχολή Βουρλών και στη συνέχεια με τη βοήθεια του Δημήτριου Γληνού εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη και συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνογερμανικό Λύκειο του Κυριάκου Γιαννίκη. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και παρακολούθησε μαθήματα ως ακροατής στο Καίμπριτζ της Αγγλίας και στο Κολούμπια της Νέας Υόρκης.
Εργάστηκε στη Τράπεζα της Ανατολής και αργότερα στην Χριστιαννική Αδελφότητα των Νέων στην Αθήνα ως διευθυντής στο τμήμα των εφήβων για δέκα χρόνια. Πρώτος ο Παραράς μαζί με κάποιους Αμερικάνους συναδέλφούς του εισήγαγαν στην Ελλάδα το θεσμό των παιδικών κατασκηνώσεων. Εργάστηκε ακόμα στην Αναργύρειο Σχολή Σπετσών. Σημαντικό σταθμό στην πορεία του αποτελεί το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη, όπου εργάστηκε για 28 χρόνια ως καθηγητής και γυμνασιάρχης.
Συνεργάστηκε με πληθώρα περιοδικών και εφημερίδων στη Σμύρνη και τα Βουρλά, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Πολλές συνεργασίες του δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Προσφυγικός Κόσμος και Μικρασιατική Ηχώ. Έγραψε μελέτες, άρθρα, χρονογραφήματα και διηγήματα και ασχολήθηκε με τη μετάφραση. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ομίλου Φιλοτεχνών Σμύρνης (1916-1922). Ακόμη υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής των Μικρασιατικών Χρονικών περιοδικού της Ένωσης Σμυρναίων. Έδωσε πλήθος διαλέξεων για σημαντικούς Έλληνες λογοτέχνες.
Παντρεύτηκε την Τούλα Βασιλείου Κάη, καθηγήτρια μαθηματικών, με καταγωγή από τα Φιλιατρά.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικό Λάμπρου Παραρά στην εφημερίδα Προσφυγικός Κόσμος, 9.7.1967 και υλικό του αρχείου.

Η οικογένεια Πινιατώρου καταγόταν από τη Σικελία. Εγκαταστάθηκε στην Κεφαλονιά γύρω στο 1500 και ενεγράφη στο Libro d΄ Oro στο διάστημα μεταξύ 1695 και 1703. Έλαβε ως φέουδο τη δεκάτη του χωριού Σπηλιά γύρω στο 1680 και το 1718 τον τίτλο ευγενείας των κομήτων με διάταγμα του Δόγη της Βενετίας για τις υπηρεσίες της κατά την πολιορκία της Κέρκυρας από τους Τούρκους. Η οικογένεια έπαιξε σημαντικό ρόλο στο νησί και μέλη της έγιναν πρωτοπαππάδες και ιστορικοί. [Πληροφορίες από M.D. Sturtza, σελ. 381.]

Ο Σπύρος Πλασκοβίτης (ψευδώνυμο του Πλασκασοβίτης) γεννήθηκε το 1917 στην Κέρκυρα. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και υπηρέτησε στο δικαστικό σώμα του Συμβουλίου Επικρατείας από το 1951 ως το 1968, οπότε διώχθηκε, δικάστηκε και φυλακίστηκε από το καθεστώς της δικτατορίας. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας επανήλθε στην υπηρεσία του αλλά το 1977 διαμαρτυρόμενος για την αθώωση των κατηγορουμένων για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Την ίδια χρονιά εκλέχθηκε βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ευρωβουλευτής από το 1981 ως το 1989. Εξέδωσε τέσσερα μυθιστορήματα: Το Φράγμα (1960), Η Πόλη (1979), Η κυρία της βιτρίνας (1990), Η άλλη καρδιά (1995) και επτά συλλογές διηγημάτων: Το γυμνό δέντρο (1952), Η θύελλα και το φανάρι (1955), Οι γονατισμένοι (1964), Το συρματόπλεγμα (1974), Το τρελό επεισόδιο (1984), Το πουκάμισο του καθηγητή (1993) και δύο τόμους με δοκίμια λογοτεχνικής κριτικής Η πεζογραφία του ήθους (1986) και Γραφές και συναντήσεις (1998).

Η οικογένεια Πλ(ι)ατσ(ι)ούκα καταγόταν από την Πίνδο. Ως απώτερος πρόγονός της εντοπίζεται ο Νικόλαος (Νικολός) Χριστόδουλου Πλατσούκας, ο οποίος στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ήταν εγκατεστημένος στην Νάουσα όπου ασχολήθηκε με την οικοτεχνική παραγωγή σαγιακιού (είδος χοντρού μάλλινου υφάσματος). Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε έξι παιδιά: τον Κωνσταντίνο, τον Χριστόδουλο, τον Ιωάννη, τον Δημήτριο, την Ευφημία και τον Γεώργιο. Επί Τουρκοκρατίας ήταν μέλος της δημογεροντίας Νάουσας. Πέθανε το 1912, μέχρι τότε όμως, είχε προβεί μαζί με τους γιους του σε διάφορες επιχειρηματικές ενέργειες και επενδύσεις.
Η οικογένεια Πλατσούκα συμμετείχε σε μια πληθώρα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Μέλη της οικογέ­νειας συμμετείχαν μεταξύ άλλων στις εξής εταιρείες (τεκμήρια των οποίων εντοπίζονται στο αρχείο): «Αδελφοί Ν. Πλατσούκα», «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία, Λόγγος και Τουρπάλης», που μετονομάστηκε σε «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία», «Τουρπάλης, Κόκκινος, Πλατσούκας και Σία» που μετονομάστηκε σε «Κόκκινος, Πλατσούκας και Σία», «Αδελφοί Σεφερτζή Κόκκι­νου και Σία», «Αδελφοί Γεωργιάδη».
Η εταιρεία «Αδελφοί Ν. Πλατσούκα» συστάθηκε από τους απογόνους του Νικολού Πλατσούκα, μετά το θάνατό του, με σκοπό να διαχειριστεί τη συνολική συμμετοχή των μελών της οικογενείας σε άλλες εταιρείες.
Η εταιρεία «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία Λόγγος και Τουρπάλης» μετονομάστηκε το 1916 σε «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία». Η εταιρεία είχε έδρα τη Θεσσαλονίκη και κατείχε υδροκίνητο εργοστάσιο νηματουργίας, υφαντουργίας και λευκαντηρίου στη συνοικία Βαρόσι στην Έδεσσα. Οι δραστηριότητές της αφορούσαν την επεξεργασία βαμβακιού σε νήματα και υφάσματα. Η εταιρεία ήταν μία από τις μεγαλύτερες κλωστοϋφαντουργίες του μεσοπολέμου ενώ δραστηριοποιήθηκε και μεταπολεμικά.
Η εταιρεία «Τουρπάλης, Κόκκινος, Πλατσούκας και Σία» είχε έδρα της τη Θεσσαλονίκη και διατηρούσε υδροκίνητο εργοστάσιο σχοινοποιίας και σπαγγοποιίας με την επωνυμία «Η Αραπίτσα» στη Νάουσα. Το 1931 με την αποχώρηση ορισμένων εταίρων, μεταξύ των οποίων και του Ιωάννη Πλατσούκα, η εταιρεία μετονομάστηκε σε «Κόκκινος και Πλατσούκας».
Η εριοβιομηχανία «Αδελφοί Σεφερτζή Κόκκινου και Σία», γνωστή και ως ΣΕΦΕ.ΚΟ ιδρύθηκε το 1930. Είχε έδρα της την Έδεσσα όπου βρισκόταν και το υδροκίνητο εργοστάσιο της εταιρείας.
Το παγοποιείο και ζυθοποιείο «Νάουσα» της εταιρείας «Αδελφοί Γεωργιάδη και Σία» συνενώθηκε το 1920 με την επιχείρηση «Όλυμπος» και δημιούργησαν την εταιρεία «Όλυμπος-Νάουσα», η οποία εξαγοράστηκε αργότερα από την εταιρεία «Κάρολος Φιξ».
Ο Κωνσταντίνος Ν. Πλατσούκας (1871-1934) δρασ­τηριοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από το 1908. Παντρεύτηκε την Αθηνά Χατζηδημήτρη και απέκτησαν τρία παιδιά. Είναι αυτός που υπογράφει τις περισσότερες επιστολές στα βιβλία αντιγραφής επιστολών που αφορούν τις οικονομικές δραστηριότητες της οικογένειας πριν το θάνατο του πατέρα του. Επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινά και κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα συνεργάστηκε με τον πρόξενο Κορομηλά. Στις εκλογές του 1915 εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης με το ψηφοδέλτιο των Ανεξάρτητων.
Ο Χριστόδουλος Νικολάου Πλατσούκας (1872-1956) ήταν ο διαχειριστής της ομόρρυθμης εταιρείας «Αδελφοί Πλατσούκα». Ήταν μέτοχος στις εταιρείες «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία», «Σεφερτζής και Κόκκι­νος» και «Τουρπάλης Κόκκινος και Πλατσούκας». Εικάζεται ότι ο Χριστόδουλος είναι ο κύριος παραγω­γός του αρχείου καθώς ορισμένα τεκμήρια φέρουν με κόκκινο μελάνι τη σημείωση Χρ. Πλατσούκας. Παν­τρεύτηκε την Καλλιόπη Γουργουλιάτου (1877-1955) με την οποία απέκτησαν εφτά παιδιά.
Ο Ιωάννης Πλατσούκας (1881-;) εργάστηκε στην εταιρεία «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία» στις εγκαταστάσεις της Νάουσας.
Ο Δημήτριος Πλατσούκας (1890/92 – 1938) σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Βερολίνο. Ήταν μέτοχος στην εταιρεία «Σεφερτζής Κόκκινος και Σία».
Η Ευθυμία Πλατσούκα (1888-;) παντρεύτηκε τον Αναστάσιο Τσίτση, γιο του Γρηγορίου Τσίτση της ομώνυμης εταιρείας.
Ο Γεώργιος Πλατσούκας (1886-1918) ασχολήθηκε με τις εμπορικές δραστηριότητες της οικογένειας. Παντρεύτηκε τη Φανή Κολτσάκη με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Επέζησαν τα δύο, ο Χρήστος (1913-1970) και ο Γεώργιος (1918-1986), οι οποίοι μαζί με τη μητέρα τους ήταν μέτοχοι στη εταιρεία «Σεφερτζής Κόκκινος και Σία».
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Τα λήμματα της οικογένειας Πλατσούκα, της οικογένειας Τσίτση Γρηγορίου του Αναστασίου και της οικογένειας Τουρπάλη στο Ευφροσύνη Ρούπα και Ευάγγελος Χεκίμογλου, Η επιχειρηματικότητα στην περίοδο 1900-1940, Μεγάλες επιχειρήσεις και επιχειρηματικές οικογένειες, τομ. Γ΄ στη σειρά Η ιστορία της επιχειρηματικότητας στη Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Εταιρεία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος, Θεσσαλονίκη 2004.
Βιομηχανική Νάουσα, Επτά Ημέρες, Καθημερινή, 11.3.2001
Υλικό του αρχείου

Γεννήθηκε στην Πόλη και ήρθε στην Ελλάδα κατά τον Αγώνα ως γραμματικός του Δ. Υψηλάντη. Έγραψε το Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας (1834) και το Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, ενώ υπήρξε εκδότης της εφημ. «Αιών».

Ι. Δ. Τζέτζης (μουσικός)

Ιατροφιλόσοφος από την Πάργα. Σπούδασε στο Βουκουρέστι και τη Βιέννη και μετά εγκαταστάθηκε στην Οδησσό, όπου έγινε γιατρός του Αλ. Υψηλάντη. Κατά τον Αγώνα ανέλαβε αποστολές στην Ευρώπη. Μετά την απελευθέρωση έζησε στην Αθήνα.

Αθηναίος κληρικός και λόγιος. Επίσκοπος Ταλαντίου από το 1803, έδρασε κατά τον Αγώνα πολιτικά στην Ανατολική Στερεά και στη συνέλευση της Επιδαύρου. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών επί Όθωνα.

Κληρικός από τη Δημητσάνα και δεσπότης της Πάτρας από το 1806. Πρωτοστάτησε στην έναρξη του Αγώνα στην Αχαΐα και το 1822 στάλθηκε στην Ιταλία, αναζητώντας πολιτική και χρηματική υποστήριξη. Στον εμφύλιο του 1824 καταδιώχτηκε και τελικά αρρώστησε και πέθανε στο Ναύπλιο.

Μνήμων Ναυπλίας (=συμβολαιογράφος) Χαρ. Παπαδόπουλος και συμβολαιογραφών ειρηνοδίκης Α. Μαυροκέφαλος.

Ο Δημήτριος Λεβίδης, συνθέτης που έζησε και εργάστηκε στην Ελλάδα και στην Γαλλία, Σπούδασε μουσική στα Ωδεία Λόττνερ και Αθηνών, στη Λωζάννη και στη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου. Το 1910 εγκαταστάθηκε στη Γαλλία . Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1932. Το 1934 ίδρυσε το Φαληρικό Ωδείο και διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών την περίοδο 1945-1947. Το Αρχείο Λεβίδη στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη αποτελείται από χειρόγραφες παρτιτούρες έργων του συνθέτη, αρκετά από τα οποία θεωρούνταν χαμένα, καθώς και από έντυπες εκδόσεις έργων του. Συμπεριλαμβάνονται επίσης έργα άλλων.

Ιστορικός από την Αράχωβα. Σπούδασε στη Γερμανία και δούλεψε σε γυμνάσια της Αθήνας και της επαρχίας, ενώ έγινε και υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έγραψε πολλές μελέτες και συνέταξε τον πρώτο κατάλογο χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Ο παιδίατρος Σπύρος Δοξιάδης (Αθήνα 1917 – 1991) υπήρξε μια από τις εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου του. Καθηγητής Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα. Ανάμεσα σε πολλά άλλα οργάνωσε και υπήρξε ο πρώτος διευθυντής των παρακάτω φορέων: του Τμήματος Νεογέννητων του Μαιευτηρίου «Αλεξάνδρα», του «Κέντρου Βρεφών Μητέρα», της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» (1962-1977), του «Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού» του οποίου διετέλεσε πρόεδρος έως το 1982, του Ιδρύματος Μελετών για το Παιδί «Σπύρος Δοξιάδης», της Ελληνικής Αντικαπνιστικής Εταιρείας, της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας.
Διετέλεσε υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και στην τετραετία 1977-1981 χρημάτισε βουλευτής Επικρατείας του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν μέλος πολλών ελληνικών και ξένων επιστημονικών φορέων και τιμήθηκε ελληνικά και ξένα παράσημα.
[Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία περιέχονται στο αρχείο].

Ο Γεώργιος Δ. Λαμπάκης (Γ.Λ.) γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1854 στην Αθήνα, υιός του Δημητρίου Λαμπάκη και της Τήνιας Μαργαρίτας Πλατή/ύ, τρίτος από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας (Ιωάννης, Ελένη, Γεώργιος, Εμμανουήλ). Η μητέρα του, από οικογένεια που πιθανότατα είχε καταφύγει στο Μουντάδος της Τήνου μετά την καταστροφή της Χίου, είχε ανατραφεί στο περιβάλλον της Μονής Κεχροβουνίου και του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας της Τήνου (ΠΙΙΕΤ), και μετέδωσε στα παιδιά της μια παράδοση ευσέβειας που σφράγισε τις επιλογές και την πορεία του Γ.Λ. Τα ίχνη του πατέρα χάθηκαν σε αναζήτηση διεξόδων εργασίας, και η οικογένεια στηρίχτηκε αποκλειστικά στη μητέρα. Τη δύσκολη αυτή στιγμή αρωγός στη Μαργαρίτα Λαμπάκη ήρθε το οικείο τηνιακό περιβάλλον του της Μονής του Κεχροβουνίου και του Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας. Με υποτροφία του τελευταίου ο Γ.Λ. φοίτησε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, ενώ με την προστασία του Ναυάρχου Κανάρη συνέχισε τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία, στα Πανεπιστήμια Μονάχου, Λειψίας, Βερολίνου και Ερλάγγης. Από το τελευταίο έλαβε και τον τίτλο του διδάκτορος της Χριστιανικής Αρχαιολογίας, υποβάλλοντας διατριβή με θέμα τις χριστιανικές αρχαιότητες της Αττικής. Επιστρέφοντας από τη Γερμανία, 29χρονος διδάκτορας, δημοσίευσε στην εφημερίδα «Αιών» (30.09.1883) το άρθρο: « Κατάστασις των παρ' ημιν χριστιανικών αρχαιοτήτων », ανακινώντας ένα θέμα πρωτόγνωρο για την τότε ελληνική πραγματικότητα. Σε μικρό χρονικό διάσημα, στις 23 Δεκεμβρίου 1884, ιδρύθηκε η Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία (ΧΑΕ) από μια ολιγάριθμη ομάδα λογίων και με Γενικό Γραμματέα τον Γ.Λ., που το 1885 τοποθετήθηκε και πρώτος Γενικός Έφορος Χριστιανικών Αρχαιοτήτων. Στη θέση αυτή ο Γ.Λ. παρέμεινε για ελάχιστο διάστημα καθώς σύντομα προσλήφθηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας της Βασίλισσας Όλγας, η οποία και έθεσε την ΧΑΕ υπό την προστασία της. Η θέση του βασιλικού γραμματέα άνοιξε για τον Γ.Λ. νέους ορίζοντες προσφέροντας δύο μεγάλες δυνατότητες: γνωριμίες και ελευθερία κινήσεων. Στις άμεσες αρμοδιότητες του βασιλικού γραμματέα ήταν και το φιλανθρωπικό έργο της βασίλισσας, που εκτεινόταν στα γεωγραφικά όρια όχι μόνο του ελεύθερου αλλά και του υπόδουλου ελληνισμού, και υποστηριζόταν από φορείς, συλλόγους και παράγοντες των τοπικών κοινωνιών. Μ' αυτό τον τρόπο δόθηκε στον Γ.Λ. η ευκαιρία αλλεπάλληλων ταξιδιών στον ευρύτερο ελληνικό χώρο και τη Μικρά Ασία, μια ευκαιρία που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον για να ερευνήσει μνημεία και κειμήλια, να διασώσει ή να αναδείξει ό,τι μπορούσε, και κυρίως να οργανώσει και να αφήσει πίσω του πυρήνες ανθρώπων με ενδιαφέρον και φροντίδα για τις χριστιανικές αρχαιότητες του τόπου τους. Το υλικό που συγκεντρώθηκε εμπλούτισε το Χριστιανικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Τέχνης το οποίο είχε ιδρύσει το 1884 και στο οποίο ήταν Διευθυντής. Το Χριστιανικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Τέχνης υπήρξε ο πυρήνας του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών. Το 1890 προκλήθηκε η έκδοση δύο εγκυκλίων, μία της Ι. Συνόδου και μία του Υπουργείου των Εκκλησιαστικών προς τους επισκόπους, ιερείς ηγουμένους και επιτρόπους προκειμένου να αποστείλουν στο Μουσείο παλαιά κειμήλια. Ο Γ.Λ. « φιλάνθρωπος και ελεήμων, προστάτης πρόθυμος παντός έχοντος ανάγκην .... πιστός, τίμιος και αφοσιωμένος εκτελεστής των βουλών της Βασιλίσσης Όλγας », κατά τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, ανέπτυξε και έντονη εθνική δραστηριότητα, κυρίως μέσα από τις περιοδείες του στις περιοχές του υπόδουλου ελληνισμού, και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο σε σχετικές ζυμώσεις, όπως π.χ. στην υποψηφιότητα του μετέπειτα εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου για το μητροπολιτικό θρόνο της Σμύρνης. Παραμένοντας πάνω απ' όλα θεολόγος, ο Γ.Λ. προσπάθησε να συμβάλει και στο όραμα για τη χριστιανική ενότητα και ανέπτυξε σχέσεις με ετεροδόξους, κυρίως της Αγγλικανικής Εκκλησίας, την ένωση με την οποία υποστήριξε ένθερμα χωρίς να αποφύγει τις υπερβολές. Το 1912 ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών η έδρα Βυζαντινής Τέχνης και Πολιτισμού. Από το πρώτο ενθουσιώδες δημοσίευμα του Γ.Λ., 29 χρόνια νωρίτερα, μια νέα γενιά αρχαιολόγων έχει ανατείλει. Για τη γενιά αυτή έχει παρατηρηθεί πως « τη χωρίζει με την προηγούμενη βαθιά τομή: η ανάπτυξη της ίδιας της επιστημονικής έρευνας για το Βυζάντιο ». Η ανάγκη για επιστημονική πλέον έρευνα θα υποσκελίσει την ενθουσιαστική Χριστιανική Αρχαιολογία του Γ.Λ. και ο ίδιος δεν θα κερδίσει την Πανεπιστημιακή θέση που πίστευε ότι του ανήκε δικαιωματικά. Πλήρης πικρίας πεθαίνει πρόωρα σε ηλικία 60 ετών στις 15.3.1914. Δέκα χρόνια νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 1904, είχε παντρευτεί την Ευθαλία Δημητριάδη. Ο Γ.Λ. άφησε πίσω του ένα εκπληκτικό σε όγκο έργο τεκμηρίωσης χριστιανικών μνημείων, με πλήθος φωτογραφιών, σχεδίων και δημοσιεύσεων, καθώς και μεγάλο αριθμό δημοσιευμάτων . Παράλληλα, στο αρχείο της Οικογένειας Λαμπάκη διασώζονται αρχειοθετημένα σημαντικά τμήματα των καταλοίπων του , που αποτελούν πολύτιμο υλικό για τη μελέτη της χριστιανικής Αρχαιολογίας.

Μαρία Μουρούζη (1809-Αθήνα 1862), σύζυγος Γεωργίου Κ. Υψηλάντη. Η κόρη της, Σοφία (1835-1868) ήταν σύζυγος του Πέτρου Ρώμα.

Ο Μιχαήλ Φιδέλης-Νέζης ήταν έμπορος, κτηματίας και υποπρόξενος της Ιταλίας στη Μυτιλήνη. Ήταν γιος του Αλκιβιάδη Φιδέλη-Νέζη και της Ελένης Χατζηβασιλείου και αδέλφια του ήταν: η Μαρία, σύζυγος Στέλιου Γρηγορίου Κούππα, η Angele, σύζυγος Κίμωνα Ελευθεριάδη, ο Αντώνιος (Antonio Fedeli Nesi), που γεννήθηκε το 1897 και ασχολήθηκε με εισαγωγές-εξαγωγές, ασφάλειες – προμήθειες και αντιπροσωπείες), και τέλος ο Πέτρος (τραπεζικός υπάλληλος, κάτοικος Νέας Υόρκης) που το 1923 παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του επί της κινητής και ακινήτου πατρικής περιουσίας. Σύζυγός του ήταν η Μυρσίνη Καψιμάλη.

Η Αμαλία Φλέμιγκ, το γένος Κουτσούρη (Κωνσταντινούπολη 1909 – Αθήνα 1986) ήταν γιατρός και πολιτικός. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Το 1946, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, εργάστηκε στο ινστιτούτο Wright Fleming στο Λονδίνο δίπλα στον εφευρέτη της πενικιλίνης, σερ Αλέξανδρο Φλέμιγκ τον οποίο παντρεύτηκε το 1953 και απέκτησε τον τίτλο της λαίδης. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα και πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ελληνικού Ιδρύματος Βασικής Βιολογικής Έρευνας “Αλέξανδρος Φλέμιγκ”. Στη διάρκεια της δικτατορίας του 1967 συνελήφθη, καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και φυλακίστηκε στον Κορυδαλλό. Αποφυλακίστηκε στα τέλη του 1971 λόγω σοβαρού κλονισμού της υγείας της και απελάθηκε στερούμενη την ελληνική ιθαγένεια. Την περίοδο 1971-1974 περιόδευσε στην Ευρώπη και την Αμερική πρωτοστατώντας στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης εντάχθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με το οποίο εκλέχτηκε βουλευτής τα έτη 1977, 1981, 1985, και υπήρξε αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού κλάδου), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.

Ο Ιωάννης Α. Χίντζογλου (Αμισός, 1891 - Αθήνα, 1987) υπήρξε οργανωτής των ανταρτικών σωμάτων κατά την επανάσταση του Πόντου (1919). Μετά την καταστολή της και την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου ήλθε στην Ελλάδα. Ήταν ιδρυτικό μέλος του προσφυγικού σωματείου “Οικοδομικός Συνεταιρισμός Ο Νέος Πόντος” (1925), και πρόεδρός του την περίοδο 1931-1934. Επίσης υπήρξε πρόεδρος του προσφυγικού σωματείου “Αδελφότης των Αγωνιστών του Πόντου”. Το 1934-1935 ήταν συνεργάτης του Θεόδωρου Πάγκαλου και υποψήφιος βουλευτής του κόμματός του. Παράλληλα δραστηριοποιήθηκε στο εμπόριο. Την περίοδο 1939-1949 διετέλεσε αρχηγός του κατασκοπευτικού δικτύου της αγγλικής υπηρεσίας πληροφοριών υπό στοιχεία O.M.Co (Oriental Motoring Co), με το βαθμό του συνταγματάρχη και με το ψευδώνυμο “Συν/ρχης Χατζής”.

Ο Αντώνης Φωκάς γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του γιατρού Γεράσιμου Φωκά. Σπούδασε οικονομικά στη Λωζάννη και εργάστηκε στη Λαϊκή (μετέπειτα Ιονική και Λαϊκή) Τράπεζα από το 1920 ώς τη συνταξιοδότησή του, το 1954. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός, αρχικά στον Σύλλογο Ερασιτεχνών (1910-1917) και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με σκηνοθέτη τον Θωμά Οικονόμου (1918-1919), όπου ερμήνευσε και τον πρώτο του μεγάλο ρόλο, εκείνον του Sir Andrew Aguecheek στη Δωδέκατη νύχτα του Shakespeare, ρόλο για τον οποίο έραψε και το κοστούμι. Το 1919 ανέλαβε την πρώτη του επαγγελματική ενδυματολογική δουλειά, σε συνεργασία με την Εύα Palmer: τα κοστούμια για την παράσταση του Οιδίποδα τύραννου του Σοφοκλή στο θέατρο Ολύμπια, σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη. Στη συνέχεια, και ώς το 1931, συνεργάστηκε ως ενδυματολόγος με το Θέατρο Τέχνης του Σπύρου Μελά, την Ελευθέρα Σκηνή της Μαρίκας Κοτοπούλη, τον θίασο Αιμίλιου Βεάκη – Κατίνας Παξινού – Αλέξη Μινωτή και άλλους θιάσους. Από το 1931 και ώς το 1966 (με σποραδικές συνεργασίες και μετέπειτα) ήταν αποκλειστικός ενδυματολόγος του Εθνικού Θεάτρου και στενός συνεργάτης του σκηνογράφου Κλεόβουλου Κλώνη (σημειώνεται πως ο όρος «ενδυματολόγος» εισήχθη στο ελληνικό θέατρο ειδικά για τον Αντώνη Φωκά). Αυτοδίδακτος και εμπειρικός καλλιτέχνης, ο Φωκάς «έντυσε» περίπου 250 παραστάσεις έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου και πέρασε στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου κυρίως για τις αριστουργηματικές δουλειές του σε παραστάσεις αρχαίου δράματος. Για την καλλιτεχνική του δραστηριότητα τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Β. Τάγματος του Γεωργίου του Α΄ (1939) και με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών (1978).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Φεσσά-Εμμανουήλ, Ελένη (επιμ.), «Φωκάς Αντώνης», Έλληνες σκηνογράφοι-ενδυματολόγοι και αρχαίο δράμα. Αθήνα, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών / Υπουργείο Πολιτισμού, 1999, σσ. 242-249. 2. Γεωργουσόπουλος, Κώστας, «Φωκάς, Αντώνης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Τόμος 9Β. Αθήνα, Ακαδημία Αθηνών, [1988], σσ. 365-366. 3. Υλικό του αρχείου].

Ο Θανάσης Φωτιάδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1921. Εγκαταστάθηκε σε μικρή ηλικία μαζί με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε στη Νομική Σχολή. Ως φοιτητής οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Προς το τέλος της Κατοχής έγινε γραμματέας διαφώτισης της ΕΠΟΝ Μακεδονίας κι αρχισυντάκτης του περιοδικού Λεύτερα Νιάτα. Συνδέθηκε ακόμη στενά με τον Εκπολιτιστικό Όμιλο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ήταν μέλος της ομάδας που εξέδιδε το περιοδικό Ξεκίνημα, του οποίου έγινε διευθυντής τον Νοέμβριο του 1944.
Το 1950 παντρεύτηκε με την Καλλιόπη (Πιπίτσα) Στάλιου και μετακόμισαν στην Αθήνα, όπου ο Φωτιάδης άσκησε τη δικηγορία για πολλά χρόνια. Το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο, τον Χρήστο.
Ο Θανάσης Φωτιάδης εμφανίστηκε στα γράμματα το 1943 με την ποιητική συλλογή Νοτιές. Ακολούθησαν οι συλλογές Αντίσταση (1945), Πανοπλίες (1945), Ναυτικό Φυλλάδιο (1957), Διαδρομή 1940-1960 (συγκεντρωτική έκδοση, 1964), Ληξίαρχος (1964), Ένας θαυμάσιος περίπατος (1965), Ο Μηλότοπος (1980), Μεγάλη θεά Ειρήνη (1984), Μητρώον (συγκεντρωτική έκδοση, 1985).
Ασχολήθηκε ακόμη με την πεζογραφία, γράφοντας το μυθιστόρημα Ερατώ (1971), και με τη συγκρότηση ανθολογιών γλωσσικών λαθών, εκδίδοντας τις ανθολογίες Το Λιβάδι με τους μαργαρίτες (1965), Το περιβόλι με τους μαργαρίτες (1966) και την Ευτράπελο Ανθολογία (1967), που σημείωσαν εμπορική επιτυχία.
Στη μεταπολίτευση τα ενδιαφέροντά του μετατοπίστηκαν κυρίως προς τη λαογραφία και την εθνολογία. Δημοσίευσε μελέτες, με πιο σημαντική τη Γυναικοκρατία (Μητριαρχία) (1980) και πήρε μέρος σε συνέδρια. Ασχολήθηκε και με το θέατρο σκιών δημοσιεύοντας το βιβλίο Καραγκιόζης ο πρόσφυγας (1977).
Συνεργάστηκε με αρκετές εφημερίδες και περιοδικά. Υπήρξε ενεργό μέλος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης (ΠΑΠΟΚ) και πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Βόρειων Προαστίων (κατοικούσε στο Μαρούσι) από το 1976 έως το 1983. Πέθανε το 1989.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Άρθρο του Δημήτρη Γκιώνη για τον Θανάση Φωτιάδη στην Ελευθεροτυπία, 19.9.2009, ηλεκτρονική πρόσβαση στη διεύθυνση: http://www.enet.gr/?i=issue.el.homeκαιs=diaxronikaκαιc=texnesκαιdate=19/09/2009 Υλικό του αρχείου.

Η Φανή Χαρτουλάρη (Αθήνα 1915 - ;) του Αναστασίου ήταν εθελόντρια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Έλαβε το απολυτήριο Γυμνασίου το 1934 και τον επόμενο χρόνο έλαβε το Cours Superieur de Jeunes Filles του Institut Superieur d' Etudes Francaises. Το 1936 κατατάχθηκε εθελόντρια βοηθός του Ε.Ε.Σ. Πρόσφερε τις υπηρεσίες της στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, ενώ κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν γραμματέας του αντιπροσώπου του Σουηδικού Ερυθρού Σταυρού, Dag Bergman. Για τις υπηρεσίες αυτές προήχθη στο βαθμό της Υπευθύνου Αδελφής Ε.Ε.Σ. (1947) και τιμήθηκε με το Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος της Ευποιίας. Ήταν επίσης μέλος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου].

Ο Ευάγγελος Χεκίμογλου είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, όπου και διετέλεσε διευθυντής του Πολιτιστικού Κέντρου Βόρειας Ελλάδας από το 1989 έως το 1996. Διετέλεσε ακόμη διευθυντής της Αγιορειτικής Φωτοθήκης τα έτη 1997 και 1998 και διευθυντής της Πολιτιστικής Εταιρείας Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος από το 1997 έως το 2004. Υπήρξε ακόμη εκδότης και διευθυντής του περιοδικού Θεσσαλονικέων Πόλις κατά το χρονικό διάστημα 2000 έως 2007 (τόμοι 1-23) και σύμβουλος έκδοσης της εφημερίδας Μακεδονία το έτος 2005. Σήμερα είναι έφορος του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης.
Ασχολείται συστηματικά με την νεότερη οικονομική και κοινωνική ιστορία της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας καθώς και με την ιστορία του Αγίου Όρους. Έχει δημοσιεύσει πλήθος επιστημονικών εργασιών και έχει επιμεληθεί πλήθος εκθέσεων ιστορικών τεκμηρίων. Ακόμη έγραψε σενάρια ιστορικών ντοκιμαντέρ και παρήγαγε τηλεοπτικές εκπομπές. Ως αρθρογράφος έχει συνεργαστεί με τις εφημερίδες Αγγελιοφόρος, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Ελεύθερος Τύπος.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: βιογραφικό στο προσωπικό blog του Ευάγγελου Χεκίμογλου, όπου και κατάλογος δημοσιευμάτων τού http://www.ehekimoglou.blogspot.gr/ ]

Ο Αναστάσιος Χρηστομάνος γεννήθηκε στη Βιέννη το 1841. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο της Βιέννης, της Καρλσρούης και της Χαϊδελβέργης και το 1861 αναγορεύθηκε διδάκτορας. Παντρεύτηκε την κόρη του βαυαρού αυλικού γιατρού Λινδερμάγερ και απέκτησε δύο παιδιά: τον Αντώνιο Χρηστομάνο και τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο.
Διετέλεσε διευθυντής χημικών εργαστηρίων μεγάλων εργοστασίων στην Φραγκφούρτη και τη Μόσχα. Το 1862 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, προσκεκλημένος από τον υπουργό Παιδείας Επαμ. Δεληγεώργη. Το επόμενο έτος διορίστηκε υφηγητής της χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1866 προβιβάσθηκε σε τακτικό καθηγητή της γενικής χημείας. Παράλληλα εξελέγη καθηγητής Φυσικής στο Πολυτεχνείο. Το 1897 χρημάτισε πρύτανης του Πανεπιστήμιου.
Οργάνωσε τις χημικές σπουδές στην Ελλάδα και το 1883 ίδρυσε το Χημείο του Πανεπιστημίου. Μελέτησε τον ακριβή προσδιορισμό του ειδικού βάρους του αργύρου, τις μεθόδους προσδιορισμού μετάλλων της ομάδας των αλκαλίων και τη σύνθεση του διφαινυλίου και των ελληνικών χρωμιτών. Ανέλαβε πολλές αποστολές της κυβέρνησης και αντιπροσώπευσε το πανεπιστήμιο σε επιστημονικά συνέδρια. Το 1866 ανακάλυψε στην Θήρα ίχνη προϊστορικών κατοικιών. Πέθανε στην Αθήνα το 1906.
Από τα έργα του γνωρίζουμε τα εξής: Αναλυτικοί πίνακες (1885), Στοιχεία χημείας, Ανόργανος και οργανική χημεία (2 τ. 1887) και Εισαγωγή εις την χημείαν (1891).
[Πηγές: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αθήνα, Πυρσός, τομ. ΚΔ΄· Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 9Β]

Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, γιος του Αναστασίου Χρηστομάνου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1867. Από μικρός έπασχε από κύφωση. Το 1884 ενεγράφη στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά την εγκατέλειψε στο τρίτο έτος, για να σπουδάσει φιλολογία στην φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Το 1887 δημοσίευσε την μελέτη: Γενεαλογικά μελετήματα Α΄. Το γένος Λίμπονα εξ ανεκδότου πραγματείας: Το αθηναϊκόν αρχοντολόγιον και ο βυζαντινισμός εν Αθήναις/ Ελλάδι. Το 1891 αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Ίνσμπουρκ. Ο τίτλος της διατριβής του ήταν Περί των Βυζαντινών θεσμών εν τω Φραγκικώ Δικαίω. Κατά το διάστημα 1891-1893 διετέλεσε αποσπασματικά δάσκαλος ελληνικών και συνοδός της αυτοκράτειρας της Αυστρίας Ελισάβετ. Τότε έλαβε την αυστριακή υπηκοότητα και τον τίτλο του Βαρώνου και του Ιππότου του τάγματος του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Μέλος της Εραλδικής Εταιρείας στη Βιέννη, εργάσθηκε εθελοντικά για μερικούς μήνες στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού στη Ρώμη. Εκεί ασπάσθηκε το καθολικό δόγμα και μόνασε για πέντε μήνες (Νοέμβριος 1892-Μάρτιος 1893) στο μοναστήρι του Μόντε Κασσίνο. Ανήκε στην ιδρυτική ομάδα του περιοδικού Wiener Rundschau (1892). Το 1895 διορίσθηκε λέκτορας των Νέων Ελληνικών στην Βιέννη και καθηγητής στο Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών. Αναγκάσθηκε να παραιτηθεί τον Δεκέμβριο του 1898, όταν με την έκδοση του βιβλίου του Tagebucher (Φύλλα ημερολογίου) προκάλεσε την δυσαρέσκεια της Αυλής και την απαγόρευση του έργου από την λογοκρισία. Το πεζογράφημα μεταφράστηκε στα γαλλικά, τα ιταλικά και αργότερα στα ελληνικά, με τίτλο: Το βιβλίο της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, φύλλα ημερολογίου (1911). Θέμα του βιβλίου αποτελούσαν οι συναντήσεις του αφηγητή, με την αυτοκράτειρα Ελισάβετ, γνωστή ως Πριγκίπισσα Σίσσυ. Ο Χρηστομάνος εγκατέλειψε οριστικά την Αυστρία, ταξίδεψε στο Παρίσι, την Νεάπολη, την Μασσαλία, την Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εκείνη την εποχή έγραψε και το μοναδικό ποιητικό του έργο: Orphische Lieder (Ορφικά τραγούδια, 1899). Το 1901 ίδρυσε το θέατρο «Νέα Σκηνή», εργαζόμενος ο ίδιος ως σκηνοθέτης. Ανέβασε έργα των Ίψεν, Τολστόι, Γκολντόνι, Τουργκένιεφ, και των ελλήνων Καμπύση, Ξενόπουλου και Μ. Αυγέρη. Παρουσίασε επίσης πολλές ελαφρές κωμωδίες και έργα του γαλλικού Βουλεβάρδου. Η «Νέα Σκηνή» έκλεισε το 1905 λόγω οικονομικών δυσκολιών. Στα θεατρικά του έργα συγκαταλέγονται: το ονειρόδραμα Die graue Frau (1898, στα ελληνικά: Η σταχτυά γυναίκα χ.χ.), Τα τρία φιλιά· Τραγική σονάτα σε τρία μέρη (παίχθηκε το 1909 από το θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη) και η τρίπρακτη αθηναϊκή ηθογραφία Ο Κοντορεβυθούλης (1909). Το 1911 δημοσίευσε το δεύτερό του πεζογράφημα: Η κερένια κούκλα· Αθηναϊκό μυθιστόρημα, το οποίο διασκευάστηκε σε θεατρικό από τον Παντ. Χορν το 1915. Ο Κ. Χρηστομάνος πέθανε στην Αθήνα το 1911, σε ηλικία 44 ετών.
Άφησε ανέκδοτες τις μεταφράσεις των τραγωδιών Αντιγόνη και Άλκηστις. Η τελευταία είχε πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με τον Ηλ. Π. Βουτιερίδη και αποτέλεσε το πρώτο αρχαίο δράμα που παίχθηκε μεταφρασμένο στην δημοτική. Στα ανέκδοτα συγκαταλέγονταν και τα γερμανικά έργα: Η αυλιτρίς και Η ζωή.
[Πηγές: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αθήνα, Πυρσός, τομ. ΚΔ΄· Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 9Β· Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, http://el.wikipedia.org/wiki/, τελευταία επίσκεψη: 17/10/2006· Το βιβλίο στην Ελλάδα. Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών. Χρηστομάνος Κωνσταντίνος http://book.culture.gr/1935/detail.asp?ID=414, τελευταία επίσκεψη: 17/10/2006· Η παλαιότερη πεζογραφία μας. Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο 1900-1914, Αθήνα, Σοκόλης, τομ. ΙΑ]

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος (Kομοτηνή 1881-Αθήνα 1949) που έφερε το κοσμικό όνομα Χαρίλαος Φιλιππίδης, υπήρξε σημαντική προσωπικότητα της ορθόδοξης εκκλησίας. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης (1897-1903) και στα πανεπιστήμια Λειψίας και Λωζάνης (1907-1911). Διετέλεσε αρχειοφύλακας του Οικουμενικού Πατριαρχείου και αρχισυντάκτης του επίσημου οργάνου του Πατριαρχείου Εκκλησιαστική Αλήθεια (1911-1913), μητροπολίτης Τραπεζούντος (18 Μαΐου 1913 - 13 Δεκεμβρίου 1938) και αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος (13 Δεκεμβρίου 1938 - 2 Ιουλίου 1941).
Με την ιδιότητα του μητροπολίτη Τραπεζούντος προστάτευσε τους πληθυσμούς του Πόντου στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ενώ την περίοδο 1918-1921 δραστηριοποιήθηκε για την ανάδειξη του ζητήματος της αυτοδιάθεσης του Πόντου. Τον Ιανουάριο του 1920 υπέγραψε το σύμφωνο Ποντοαρμενικής Ομοσπονδίας. Για τη δράση του αυτή καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Τούρκους τον Μάιο 1921. Υπήρξε επίσης μέλος της «Κανονικής Πλειονοψηφίας της Αγίας Ιεράς Συνόδου» του Οικουμενικού Πατριαρχείου που αντιτάχθηκε στην εκλογή του Μελέτιου Μεταξάκη. Το 1926 διορίστηκε αποκρισάριος (αντιπρόσωπος) του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελλάδα και συνέβαλε στην επίλυση πολλών εκκλησιαστικών προβλημάτων.
Ως αρχιεπίσκοπος πρωτοστάτησε στην ψήφιση σημαντικών για την ελλαδική εκκλησία νόμων ενώ η περήφανη στάση του έναντι των Γερμανών και η άρνησή του να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση του στοίχισαν την απομάκρυνσή του από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Την περίοδο της Κατοχής ήταν πρόεδρος της Επιτροπής συντονισμού του εθνικού αγώνος. Μετά την απελευθέρωση ιδιώτευσε παρακολουθώντας ωστόσο στενά τις εκκλησιαστικές εξελίξεις. Ο ρόλος του στην εκλογή του αρχιεπισκόπου Αμερικής Αθηναγόρα ως Οικουμενικού Πατριάρχη υπήρξε σημαντικός.
Η πνευματική δραστηριότητα του Χρύσανθου ήταν πλούσια. Συνέγραψε πολλά άρθρα και μελέτες και ήταν από τους ιδρυτές της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, που εξέδιδε το περιοδικό Αρχείον Πόντου. Στους τόμους 4 και 5 του περιοδικού αυτού εκδόθηκε και το κορυφαίο έργο του Η Εκκλησία Τραπεζούντος (1933). Για την πνευματική και την εν γένει δράση του ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1937) και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1938). Τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος (1949).
Πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου 1949 στην Αθήνα. Λόγω της δράσης του υπέρ των δικαίων του Πόντου αναφέρεται συχνά και ως αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος.

Η Ρωξάνη Σωτηριάδη Σέτζουϊκ (1902-1996) ήταν κόρη του αρχαιολόγου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γεωργίου Σωτηριάδη και της Μαρίας Μαυρογορδάτου. Το 1935 παντρεύτηκε τον ανταποκριτή των New York Times στην Ελλάδα Alexander Sedgwick. Σπούδασε νομικά και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Παρίσι. Υπηρέτησε ως εθελόντρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό το διάστημα 1940-1952. Διατηρούσε στενές επαφές με βασιλικούς και κυβερνητικούς κύκλους και, λόγω της ιδιότητας του άντρα της, με ξένους πολιτικούς και πνευματικούς άνδρες. Στο πλαίσιο της αξιοποίησης των γνωριμιών αυτών έκανε περιοδείες στις Η.Π.Α., το 1945 και το 1947, για να επιτύχει την υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης στις ελληνικές κυβερνήσεις.
Ο Γεώργιoς Σωτηριάδης διενήργησε αvασκαφές στo Δίo Μακεδovίας τις οποίες συvεχίζει o Δημήτριoς Παvτερμαvλής, επιστoλή τoυ oπoίoυ βρίσκεται στo αρχείo.

Ο Βασίλειος Τατάκης γεννήθηκε στο Συνετί της Άνδρου το 1896. Ήταν το ένατο και τελευταίο παιδί του Νικόλαου Τατάκη και της Αργυρώς Τατάκη. Σε μικρή ηλικία πήγε να μείνει στη Σμύρνη κοντά στον αδερφό του, Γιάννη. Εκεί τελείωσε την Ευαγγελική Σχολή το 1914.
Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το διάστημα 1919-1922 και φιλοσοφία στη Σορβόννη τα έτη 1928-1930. Το 1939 έγινε διδάκτορας φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από το 1922 έως το 1945 εργάστηκε ως καθηγητής γυμνασίου και γυμνασιάρχης σε περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου (Σκόπελος, Λεμεσός, Λευκωσία, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Νεάπολη Κρήτης, Πειραιάς, Αθήνα). Σημαντικός σταθμός στην πορεία του ήταν το 1934, όταν μετά από πρόταση του Αλέξανδρου Δελμούζου έγινε γυμνασιάρχης του νεοσύστατου τότε Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το Πειραματικό εκδιώχθηκε για πολιτικούς και εκπαιδευτικούς λόγους το 1938. Από το 1945 έως το 1958 εργάστηκε κατά καιρούς ως εκπαιδευτικός σύμβουλος στο υπουργείο Παιδείας. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης σταδιοδορομίας του στο εν λόγω υπουργείο ο Τατάκης αντιμετώπισε συχνά διώξεις που έφτασαν στο σημείο της απόλυσής του για πρώτη φορά το 1946 (έως το 1952) και για δεύτερη το 1955. Το 1958 εξελέγη καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου δίδαξε έως τη συνταξιοδότησή του, το 1967.
Τον ίδιο χρόνο διορίστηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Βασιλικού Ιδρύματος Ερευνών. Διετέλεσε ακόμη πρόεδρος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το διάστημα 1964-1967. Το 1974 ανακηρύχθηκε μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας.
Ο Β. Τατάκης, άνθρωπος ιδιαίτερα προσφιλής σε συνεργάτες και μαθητές, άφησε σημαντικό έργο τόσο ως εκπαιδευτικός όσο και ως ερευνητής και στοχαστής Έγραψε πολλά βιβλία και μελέτες με αντικείμενο την Ιστορία της Φιλοσοφίας και τη Φιλοσοφία. Ένα από τα σημαντικότερα και από τα πρώτα που ασχολήθηκαν με τη φιλοσοφία στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, είναι η Philosophie Byzantine (Παρίσι 1949, ²1959, ισπανική μετάφραση 1952, ελληνική μετάφραση 1977). Για το σύνολο της διδακτικής και συγγραφικής του δράσης η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το 1982 το «Αριστείο Ιστορικών και Κοινωνικών Επιστημών».
Το 1969 άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα όρασης γεγονός που αν και το δυσκόλεψε δεν τον αποθάρρυνε από τη συγγραφή. Τελευταίο του έργο αποτέλεσαν τα απομνημονεύματά του τα οποία εκδόθηκαν μετά το θάνατό του από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης.
Το 1939 παντρεύτηκε τη Μαρίνα Κρέη με την οποία απέκτησαν δύο κόρες την Νίκη Μπακοπούλου-Τατάκη και την Αργυρώ Τατάκη.
Η Μαρίνα Κρέη γεννήθηκε στα Σκόπια το 1910. Πέθανε το 1964.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βασίλειος Ν. Τατάκης, Απομνημονεύματα. Βιογραφική μυθιστορία, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1993 και υλικό του αρχείου

Ο Μερκούριος Αντωνίου Τζίκας γεννήθηκε το 1883 στη Βέροια. Υπήρξε έμπορος και βιομήχανος στη Θεσσαλονίκη.
Το 1915 μαζί με τα αδέλφια του Γιώργο, Θρασύβουλο και Θωμά συνέστησαν ομόρρυθμη εταιρεία, ουσιαστικά συνέχεια προϋπάρχουσας, με αντικείμενο την εμπορία αποικιακών και με έδρα τη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη. Η εταιρεία διαλύθηκε το 1920 και ο Μερκούριος μαζί με το Θωμά ανοίγουν νέα επιεχείρηση το 1928 στη Θεσσαλονίκη με την επωνυμία «Αδελφοί Αντωνίου Τζίκα». Οι αδελφοί Τζίκα δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στην εμπορία αλιπάστων και ψαρικών. Το 1928 οι δύο αδερφοί μαζί με τον Θεόδωρο Π. Τρελλίδη προχωρούν στη δημιουργία νέας εταιρίας με την επωνυμία Τρελλίδης Θ. και Σία Ο.Ε., η οποία δραστηριοποιήθηκε και στην παραγωγή αλιπάστων και κονσερβών με το εμπορικό όνομα Πέλεκαν.
Οι απόγονοι των αδελφών Τζίκα συνέχισαν την οικογενειακή παράδοση ιδρύοντας νέες εταιρίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με επιστέγασμα τη δημιουργία το 1988 της Κονσερβοποιίας Βορείου Αιγαίου (ΚΟΝΒΑ), η οποία είναι σήμερα μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου. Ενεργή μέχρι σήμερα στον κλάδο της κονσερβοποιίας παραμένει και η Πέλεκαν.
Ο Μερκούριος Τζίκας παντρεύτηκε την Φωτεινή Ζοτράκογλου και απέκτησαν τέσσερα παιδιά την Ελένη, τη Δέσποινα, τον Αντώνη και τον Τάκη Τζίκα.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: http://www.konva.gr/index.php?page=homeκαιlang=1, http://issuu.com/ekdotiki/docs/cooking_16_07012012/71, http://library.aua.gr/icap/etoima%20faghta%202008.pdf (σελ.38), Ευάγγελος Χεκίμογλου, Ιστορία της Επιχειρηματικότητας στη Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Εταιρία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος, Θεσσαλονίκη 2004, τόμος 4ος, σελ. 232-233, και υλικό από το αρχείο.]

Ο Ιάκωβος Τομπάζης, που γεννήθηκε στον Πόρο το 1849, ήταν γιος του Νικολάου Τομπάζη (1815-1896) και της Αλεξάνδρας Χρυσικοπούλου, και εγγονός του Υδραίου ναυάρχου Μανώλη Ν. Τομπάζη (1784-1831). Αδέλφια του ήσαν οι: Ξανθή (1843), Μανώλης (1845), Παντελής (1847), Αλέξανδρος (1851) και Αναστασία (1854). Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, γύρω στα 1870 αναγκάστηκε να ασχοληθεί με την κτηματική περιουσία στον Πόρο που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Μετά την εμφάνιση της κομμιώδους νόσου στα εσπεριδοειδή του Πόρου αποφάσισε να μεταβεί στη Σικελία για να μελετήσει από κοντά την αντιμετώπιση του προβλήματος που είχε πλήξει και τα δένδρα της νότιας Ιταλίας. Επιστρέφοντας συνεταιρίστηκε με τους Α.Ζίννη και Α.Vazzano για την ίδρυση μονάδας που παρήγαγε αιθέραιο έλαιο και συμπυκνωμένο χυμό από τα λεμόνια. Η επιχείρηση απέτυχε, αλλά ο Ιάκωβος Τομπάζης συνέχισε να ασχολείται με τη Γεωπονία και το περιβόλι του Πόρου, όπου υπήρχαν και οι πρώτες μανταρινιές στην Ελλάδα (δώρο του ναυάρχου Χέυδεν στον πάππο του Μανώλη Τομπάζη). Ο Ιάκωβος Τομπάζης διετέλεσε βουλευτής Ύδρας και έγραψε τις παρακάτω μελέτες: “Αδελφοί Ιάκωβος και Μανώλης Τομπάζης. Συμβολή εις την ιστορίαν της Εθνικής Παλιγγενεσίας” (εκδ.Βιβλιοθήκης Μαρασλή, 1902), “Καλλιέργεια και ασθένειαι των εσπεριδοειδών” (1907) και “Ο φιλέλλην Ελβετός ιατρός Ανδρέας Λουδοβίκος Γκος” (1910).
Παντρεύτηκε την Αριέττα Σκαραμανγκά (1861-1948) με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Αλεξάνδρα (1885-1963) σύζυγο Ι.Αλεξανδρώφ, την Υπατία (1887) σύζυγο Ν.Μαυρουδή, τη Δώρα (1888-1956) και τον Μανώλη (1891-1962;) σύζυγο Νάνσυ Ροδοκανάκη και σε δεύτερο γάμο Ελένης Ράνκεν. Πέθανε τον Απρίλιο του 1947 και ετάφη στην Αθήνα. (Για περισσότερες βιογραφικές πληροφορίες βλέπε έγγραφα του αρχείου).

Ο Δημήτρης Τουλούπας γεννήθηκε το 1909 στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας, όπου έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Τις γυμνασιακές του σπουδές ολοκλήρωσε στο Βαρβάκειο σχολείο και εισήλθε πρώτος στη Σχολή Μηχανικών του Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Μετά το δεύτερο έτος, επηρεασμένος ίσως από θεωρητικές μελέτες και από τη γνωριμία του με τον Γ. Καφαντάρη, του οποίου διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας, προτίμησε να ακολουθήσει νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1937 μετέβη στη Γερμανία, όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα σε θέμα εργατικού δικαίου από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας.
Με την κήρυξη του πολέμου το 1939 επέστρεψε στην Ελλάδα και αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, πήρε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας. Από τους πρώτους μήνες της κατοχής άρχισε την αντιστασιακή του δράση. Συνελήφθη μαζί με τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αφέθηκε σύντομα ελεύθερος, αφού ο Τουλούπας ανέλαβε όλες τις ευθύνες. Καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο σε 11ετή ειρκτή στις φυλακές Αβέρωφ, εν συνεχεία εγκλεισμό στο στρατόπεδο της Λάρισας και αργότερα μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Κατόρθωσε να ελευθερωθεί με λύτρα που κατέβαλε ο πατέρας του και έφυγε αμέσως κρυφά για τη Μ. Ανατολή.
Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέως στο Υπουργείο Παιδείας και αργότερα στον Ερυθρό Σταυρό. Κατά τη δεκαετία του 1950 εργάσθηκε ως Νομικός Σύμβουλος πρώτα του Κ. Δοξιάδη στην ΥΣΕΣΑ και κατόπιν του Γ. Παπανδρέου στο Υπουργείο Συντονισμού, συντάσσοντας σχέδια Νόμων και Οργανισμών για την ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους. Όταν μετά 10 έτη, για λόγους πολιτικούς αποχώρησε από τη θέση αυτή, προσελήφθη ως Νομικός Σύμβουλος στα Διυλιστήρια Πετρελαίου Ασπροπύργου. Από τη θέση αυτή παραιτήθηκε όταν το 1964 διορίστηκε Γεν. Γραμματεύς στο Υπουργείο Εμπορίου, από όπου απεχώρησε μετά την αποστασία του 1965. Ταυτόχρονα μεταξύ του 1964-1966 έλαβε μέρος ως δικηγόρος στην πολύκροτη δίκη της υπόθεσης «Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α.» που οδήγησε στην πολιτική κρίση του 1965.
Το 1969 συνελήφθη από την Ασφάλεια Αθηνών για αντιδικτατορική δράση. Εξορίστηκε πρώτα στις Φιλιάτες Θεσπρωτίας και κατόπιν στο Καστρί Κυνουρίας. Από εκεί μετήχθη στα κρατητήρια της ΕΣΑ και εγκλείστηκε για ένα έτος στις φυλακές Κορυδαλλού. Ελευθερώθηκε το 1972 για να συλληφθεί εκ νέου με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Στις εκλογές του 1975 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, ενώ στις επόμενες εκλογές απέτυχε να εκλεγεί στην Ευρυτανία. Πέθανε τον Οκτώβριο του 1978 σε τροχαίο ατύχημα.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: βιογραφικό σημείωμα από τη σύζυγο του Εύη Τουλούπα]
Η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ήταν ένα πολιτικοστρατιωτικό σκάνδαλο που ξέσπασε στην Ελλάδα στα μέσα Μαΐου του 1965 και ήταν η αφορμή για την αποστασία του 1965. Ο ΑΣΠΙΔΑ («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν») ήταν υποτίθεται μυστική οργάνωση αξιωματικών εντός του στρατεύματος υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Παπανδρέου, γιου του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Ουδέποτε προέκυψαν ιδιαίτερα επιβαρυντικά στοιχεία για την υποτιθέμενη ομάδα, η αποκάλυψη όμως τροφοδότησε τον Τύπο και τους αντιπάλους του Γ. Παπανδρέου και οδήγησε τελικά σε πολιτειακή κρίση. http://el.wikipedia.org (λήμμα: «υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ», 10/3/2009).

Ο Άλκης Τροπαιάτης γεννήθηκε το 1909 στη Δαύλεια Βοιωτίας. Τελείωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στη Λειβαδιά και τη δευτεροβάθμια στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε επί 25 χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδας. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1926 και ασχολήθηκε με όλα τα λογοτεχνικά είδη, ενώ από το 1949 στράφηκε ιδιαίτερα στη λογοτεχνία για παιδιά. Ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Αλκαίος. Πέθανε το 1999.
Έργα του: Δεκατρία διηγήματα (1936), Ήρωες (νουβέλες), Το βιβλίο της άγνωστης αδελφής (1940), Το δέντρο και το τραμ (διηγήματα, 1943), Το Παραμύθι της Κατοχής (διηγήματα, 1945), Επιτάφιος (νουβέλα, 1945), καθώς και δεκάδες έργα για παιδιά.

Ο Δημήτριος Τσάκωνας (Δημητσάνα 1921-Αθήνα 2004) ήταν κοινωνιολόγος. Διετέλεσε καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Βόννης και καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Την περίοδο της δικτατορίας του 1967 διετέλεσε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Γεώργιου Παπαδόπουλου, υφυπουργός Προεδρίας (30/3/1970-25/8/1971), Εξωτερικών (24/8/1971-31/7/1972), Παιδείας (31/7/1972-30/8/1972), υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών (25/11/1973-24/6/1974).
Ο Τσάκωνας ήταν από τους θιασώτες του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα. Από τα βιβλία του ξεχωρίζουν: Εισαγωγή εις την Κοινωνιολογίαν, Ανθολογία κοινωνιολογικών κειμένων, Εισαγωγή εις την Φιλοσοφίαν, Κοινωνιολογική ερμηνεία του νεοελληνικού βίου (Εισαγωγή στην νεοελληνική κοινωνία,), Προβλήματα ελληνικότητος, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Πολιτικής Κοινωνίας (1204-1990).
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Who is Who. Επίτομο βιογραφικό λεξικό 1993-1994 και το υλικό του αρχείου. Η πληροφορία για την ημερομηνία θανάτου προέρχεται από ερευνητή].

Το γενικό ναυτικό πρακτορείο Κωνσταντίνου Τσίμπη ιδρύθηκε το 1896 με έδρα τον Πειραιά (στην Πλατεία Καραϊσκάκη), και ήταν από τα παλαιότερα γραφεία του είδους. Στο λογότυπο των επιστολόχαρτων του γραφείου συναντάμε το 1926 «Π. & Κ. Τσίμπης. Ναυτικοί πράκτορες. Αντιπροσωπείαι – προμήθειαι. Εν Πειραιεί - Πλατεία Καραϊσκάκη. Οίκος ιδρυθείς το 1896» και το 1929 «Κωνστ.Τσίμπης. Γραφείον υπερωκεανίων ταξειδίων. Έτος ιδρύσεως 1896. Πλατεία Καραϊσκάκη - Πειραιεύς. Γενικός αντιπρόσωπος εν Ελλάδι του εν Παρισίοις & Μασσαλία οίκου L.Desbois & A.Cabaud, A.Cabaud successeur.»

Ο Μανούσος Πλουμίδης ήταν δημοσιογράφος και αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Το Βήμα.

Ο Νικόλαος Ποριώτης, δραματικός ποιητής και μεταφραστής, γεννήθηκε το 1870 στην Καλλίπολη της Θράκης, μετοίκησε στη Σμύρνη και σπούδασε στην Ευαγγελική Σχολή εκεί. Σπούδασε αρχαία ελληνική και λατινική ποίηση, ιταλική, γαλλική, αγγλική και αραβική γλώσσα και λογοτεχνία. Το αρχείο μαρτυρεί επίσης καλή γνώση της γερμανικής γλώσσας και λογοτεχνίας. Από το 1889 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1890 κατατάχθηκε στον οικονομικό κλάδο του πολεμικού ναυτικού και στη συνέχεια εργάστηκε ώς το 1912 στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο της πρωτεύουσας. Από το 1912 στρατεύθηκε ως έφεδρος και υπηρέτησε περίπου για μία δεκαετία στο ναυτικό. Εμφανίστηκε στα γράμματα με μεταφράσεις και κριτικές του στο περιοδικό Νουμάς και με παιδαγωγικά έργα στη Διάπλαση των Παίδων. Μεταφράσεις και πρωτότυπα έργα του δημοσίευσε επίσης στο περ. Παναθήναια, στην εφ. Εστία κ.α.
Έργα του τυπωμένα σε βιβλία είναι τα: Τα συναλλάγματα (1909), Ο Ξένος (1910), Ροδόπη, τραγωδία σε στίχους (1913), Κρυπτογραφικά αβάκια (1925).
Έχει μεταφράσει αρχαία ελληνική ποίηση, πλήθος ξένων θεατρικών έργων και με ιδιαίτερο ζήλο έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση έργων λυρικής μουσικής. Ο Ποριώτης πέθανε το 1945.

Ο Δημήτρης Ρικάκης, γιος του αξιωματικού Αντωνίου Ρικάκη και της Ιφιγένειας Αποστόλου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Παππούς ήταν ο ιππίλαρχος Δημήτριος Α. Ρικάκης (γεν.1869) και προπάππος του ο Αντώνιος Ι.Ρικάκης (1824-1909) με κρητική καταγωγή, δικηγόρος, βουλευτής, υπουργός Δικαιοσύνης και Οικονομικών επί κυβερνήσεων Κουμουνδούρου και δύο φορές πρόεδρος της Βουλής. Ο Δημήτρης Ρικάκης πήγε σχολείο στο Λεόντειο Λύκειο, σπούδασε στη Φυσικομαθηματική και Ιατρική Σχολή στην Αθήνα και στη συνέχεια στο Γκράτς και υπηρέτησε στο στρατό στη Μέση Ανατολή. Ασχολήθηκε με ποικίλες συγγραφικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Μένει μόνιμα στη Κήρινθο Ευβοίας (Σκυλόγιαννη) στο κτήμα Αβέρωφ.

Ο Σπυρίδων Ν.Σαλβάνος ήταν συμβολαιογράφος της κοινότητας Γαρδελάδων, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος, και κατόπιν Επιλιμνίων στην Κέρκυρα. Αδελφός του ήταν ο Ξενοφών Ν.Σαλβάνος και γιος του ο Νικόλαος Σπ.Σαλβάνος, που γεννήθηκε γύρω στο 1883.

Ο Ιωάννης Σβορώνος γεννήθηκε στη Μύκονο το 1863. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές γράφτηκε στη Νομική, την οποία όμως εγκατέλειψε για να επιδοθεί στη νομισματολογία. Στάλθηκε ως υπότροφος της κυβέρνησης στην Ευρώπη (Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο) το διάστημα 1885-1889, όπου παρακουλούθησε διάσημους δασκάλους και εξασκήθηκε στα κυριότερα νομισματολογικά μουσεία και κυρίως στο Βρεττανικό Μουσείο. Στη διάρκεια των σπουδών του στην Ευρώπη έγραψε το “Numismatique de la Crete ancienne”, έργο που βραβεύθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία, και προσελήφθη ως βοηθός του Imhoof-Blummer στη σύνταξη του Corpus Numorum. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1899, διορίστηκε διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών και το 1918 εξελέγη καθηγητής Νομισματολογίας στο Πανεπιστήμιο. Πέθανε στην Αθήνα το 1922.

Ο Άγγελος Σημηριώτης, ήταν γιος του Θεμιστοκλή και της Αναστασίας Κωνσταντινίδη. Αδέλφια του ήταν ο Σπύρος, ο Γιώργος, ο Κωνσταντίνος και η Θηρεσία. Γεννήθηκε στις 8.3.1870 και ως το 1922 που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, η ζωή του χαρακτηρίζεται από διαρκείς μετακινήσεις: Αδραμμύτι (1871-1881), Μυτιλήνη (1881), Εμπορική Σχολή Χάλκης (1882-1883), Μυτιλήνη (1883-1888), Εμπορική Σχολή Χάλκης (1888-1892), Αθήνα (1892-1893), Λωζάνη (1893), Παρίσι (1894-1896), Κωνσταντινούπολη (1896-1900), Αθήνα (1900), Σμύρνη (1901-1904), Αθήνα (1904), Κωνσταντινούπολη (1905-1910), Σμύρνη (1910-1912), Λέσβος (1912-1919), Σμύρνη (1919-1922), Νέα Ιωνία (1922-1944). Στις 24.6.1911 παντρεύτηκε την Σοφία Αργυροπούλου αδελφή του ποιητή Μιχαήλ Αργυρόπουλου. Απέκτησαν μία κόρη, την Χρυσηΐδα. Ο Σημηριώτης παρακολούθησε μαθήματα νομικής στην Αθήνα και στη Λωζάνη, φιλολογίας, φιλοσοφίας και ιατρικής στο Παρίσι, ιατρικής στη Μασσαλία, αλλά δεν ολοκλήρωσε καμία σχολή. Εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών στην Εμπορική Σχολή Χάλκης, στην Ευαγγελική Σχολή και στο Κεντρικόν Παρθεναγωγείον Σμύρνης. Εξέδωσε το περιοδικό Άτλας (Αθήνα, 1904), διετέλεσε αρχισυντάκτης της εφημερίδας Κωνσταντινούπολις (1906-1907;), εξέδωσε το Πανελλήνιον ημερολόγιον 1909, το περιοδικό Ανατολή (Σμύρνη 1910-1912). Δίδαξε γαλλικά στο γυμνάσιο Μυτιλήνης, υπήρξε αρχισυντάκτης και χρονογράφος της εφημερίδας Λέσβος (1913-1915), συνεργάτης της εφημερίδας Τηλέγραφος Σμύρνης (1922), της εφημερίδας Ελεύθερος Λόγος της Αθήνας (1923-1928). Εξέδωσε με τον αδελφό του Γιώργο το περιοδικό Εξπρές (1924) που μετονομάστηκε Το σαλόνι (1924-1925), υπηρέτησε ως καθηγητής γαλλικών στο Δ΄ Γυμνάσιο Αθηνών (1932), συνεργάστηκε με το νεανικό περιοδικό Ερυθρός σταυρός νεότητος (1928-1935). Πέθανε στις 21.10.1944.
Εκδόσεις έργων του. Ποίηση: Τα θανάσιμα (1896), Τα μαύρα κρίνα (1905), Τραγούδια του λυτρωμού (1920), Επί των ποταμών της Βαβυλώνος (1926), Ονείρων ίσκιοι (1935), Όσο φέγγει… (1939), Αγάπη (1931, ανέκδοτη συλλογή).
Θέατρο: Στάσα Σιδέρη (1909), Φρόσω Νοταρά (1923), Αστραία (1929), Το παιχνίδι του βασιλιά Κανδαύλη (1929), Οι γάμοι του Ρωμανού Γ΄ (1930), Ο αντιφωνητής μίλησε (1930), Μίστερ Σιμ Ρέβυθς ή ο εικονικός σύζυγος (1932), Ο άνθρωπος κι ο ίσκιος του (1934).
Πηγή: Έλσα Λιαροπούλου-Γ. Πατίλης, «Η ζωή, το έργο και η εποχή του Άγγελου Σημηριώτη», στο Α. Σημηριώτης, Τα ποιήματα, τομ. Α΄, επιμ. Έλσα Λιαροπούλου-Γ. Πατίλης, Νέα Ιωνία, 1995, σσ. 11-107.
Ο Γεώργιος Σημηριώτης (1879-1964) έζησε επίσης στη Μυτιλήνη, στη Σμύρνη, στην Πόλη, στην Αθήνα, ταξίδεψε στη Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, ΗΠΑ, Από το 1922 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Έγραψε ποίηση και έκανε πολλές μεταφράσεις γαλλικής λογοτεχνίας (ποίηση, πεζογραφία, θέατρο). Ποιητικές συλλογές: Τραγούδια (1902), Μοιραία (1905), Γκρεμισμένοι βωμοί (1910), Νυχτόπνοα (1912), Τραγούδια στη φίλη μου (1923), Άβε Μαρία (1937), Κιθάρα μποέμικη (1938), Έτσι τραγούδησα (1950), Εμείς κι αυτοί (1956), Τελευταίο ταξίδι (1957).
Πηγή: Χ.Σ. Σολομωνίδης, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Χάρη Πάτση, τομ. 12.
Βαρδουλάκη-Νικολάκη Ειρήνη. Διηγηματογράφος και δραματική συγγραφέας, με ψευδώνυμο Μανουέλα. Σπούδασε στο Αρσάκειο και στην Ελβετία. Έργα της παραστάθηκαν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Έργο της με τίτλο «Τον σκότωσα» βραβεύτηκε σε διαγωνισμό της εταιρείας Ελλήνων θεατρικών συγραφέων.
Πηγή: Ν.Ι. Λάσκαρις, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τομ. 18 (1932).

Γεννήθηκε στην Ήπειρο το 1868 και πέθανε στην Αθήνα το 1935. Γιος του Μιχαήλ Σίμου, ήταν δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδος Πατρίς στο Βουκουρέστι. Εξελέγη βουλευτής Άρτας στη Βουλή του 1910 και διετέλεσε υπουργός Περιθάλψεως της προσωρινής κυβέρνησης Θεσσαλονίκης (Σεπτ. 1916-Ιούνιος 1917) και της μετέπειτα κυβέρνησης Βενιζέλου (1917-1920). Τιμήθηκε με το Σταυρό των Ταξιαρχών, τη Γαλλική Λεγεώνα Τιμής, το παράσημο Ταξιαρχών Στέμματος Ρουμανίας, το δίπλωμα του βασιλέως της Σερβίας και το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Αγίου Σάββα.

Ο Ισίδωρος Σκληρός ήταν θεολόγος, σχολάρχης. Το 1884 παντρεύτηκε την Μαρία Πρασσά με την οποία απέκτησε ένα γιο.

Ο «Σκοπευτικός Σύνδεσμος» είχε έδρα τον Πειραιά και ιδρύθηκε μάλλον το 1907. Διέθετε δικό του σκοπευτήριο.

Ο Αλέξανδρος Σκουζές (1853-1937), γιος του επιχειρηματία και τραπεζίτη Γεωργίου Σκουζέ υπηρέτησε στη διπλωματική υπηρεσία από το 1872-1878 και ήταν γραμματέας του Θ.Δεληγιάννη στο συνέδριο του Βερολίνου. Διετέλεσε πολλές φορές βουλευτής Αθηνών και υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Δεληγιάννη (1895,1902, 1904) και Θεοτόκη (1905).

Αξιωματικός της Χωροφυλακής, διοικητής τμήματος Ασφαλείας Χαλκίδος και Ακαρνανίας

Η Elise ήταν αγγλικής καταγωγής, κόρη του William και της Jane Rose. Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τον Hubert James d’ Este και απέκτησε μαζί του δύο παιδιά: τον Charles Hubert και την Helene Jeanne. Όταν έμεινε χήρα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο, στην Κέρκυρα, το λοχαγό του Μηχανικού, Νικόλαο Μ.Σοφιανό. Ο Μιχαήλ, γιος του Νικολάου -δεν διαπιστώθηκε ποιά ήταν η μητέρα του-, ήταν γραμματέας του πρίγκιπος Νικολάου.
Ο Νικόλαος (1872-1938) ήταν ο τριτότοκος γιος του βασιλέως Γεωργίου Α΄ και της Όλγας (αδέλφια του οι: Κωνσταντίνος, Γεώργιος, Χριστόφορος, Ανδρέας, Μαρία, Αλεξάνδρα). Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως αρχηγός του Τμήματος Στρατιάς Μακεδονίας. Ακολούθησε τον Κωνσταντίνο και στις δύο απομακρύνσεις του από την Ελλάδα, και επανήλθε μετά την παλινόρθωση της βασιλείας, το 1935. Παντρεύτηκε το 1902 στην Πετρούπολη, τη μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας Ελένη, και απέκτησε μαζί της τρεις κόρες: την Όλγα (σύζυγο του Παύλου της Σερβίας), την Ελισάβετ (σύζυγο του κόμη Toerring-Jettenbach) και τη Μαρίνα. (σύζυγο του δουκός του Kent). Ο Νικόλαος ασχολήθηκε με το θέατρο και τη ζωγραφική. Έγραψε κωμωδίες με το ψευδώνυμο Μάρκος Μαρής και εξέθεσε έργα ζωγραφικής σε εκθέσεις στην Αθήνα και στο εξωτερικό.
Η οικογένεια του Νικολάου κατοικούσε στο γνωστό ως Petit Palais (Μέγαρο Ψύχα στη γωνία των οδών Σέκερη και λεωφόρο Κηφισίας), το οποίο ήταν δώρο του αυτοκράτορος Νικολάου της Ρωσίας προς την πριγκίπισα Ελένη. Το κτίριο είχε μετασκευασθεί επί σχεδίων Α.Μεταξά και αργότερα αγοράστηκε και στεγάζει σήμερα ακόμα την Ιταλική πρεσβεία.

Ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος υπήρξε γενικός γραμματέας της Γενικής Διοίκησης Ηπείρου (1925-1933). Την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρισκόταν στο Λονδίνο όπου και υπηρέτησε στο ελληνικό τμήμα του BBC. Το 1946 διορίστηκε στη νομική υπηρεσία του Ο.Η.Ε. όπου και σταδιοδρόμησε. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στον Ο.Η.Ε. υπήρξε μέλος της μεσολαβητικής αποστολής του Οργανισμού στη Βηρυτό (1947-1948), υποδιευθυντής του Τμήματος Ανάπτυξης και Κωδικοποίησης του Διεθνούς Δικαίου (1949-1950) και διευθυντής του Τμήματος Αμνηστίας και Καταγραφής Συνθηκών. Τον Δεκέμβριο του 1950 στάλθηκε στην Κορέα ενώ το 1978 ήταν αρχηγός της Ελληνικής Αντιπροσωπίας στην Τρίτη Συνδιάσκεψη του Ο.Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας

Γεννήθηκε το 1885 στο Σκοπό της Ανατολικής Θράκης και σπούδασε φιλολογία και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα. Από το 1910 ως το 1918 δίδαξε ως καθηγητής στη Θράκη, τη Ρουμανία και την Οδησσό, και το 1920 διορίστηκε βοηθός υποδιοικητής Ξάνθης. Τον ίδιο χρόνο εκλέχτηκε βουλευτής στην περιφέρεια των Σαράντα Εκκλησιών με το κόμμα των Φιλελευθέρων και διορίστηκε διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Έλληνα Αρμοστή Θράκης. Το 1922 ήρθε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα μετά την υποχρεωτική αποχώρηση των Ελλήνων από την Ανατολική Θράκη και το 1923 τοποθετήθηκε στη θέση του νομάρχη Λακωνίας από την κυβέρνηση Γονατά. Στις εκλογές του ίδιου χρόνου, εκλέχτηκε βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων στις Σέρρες. Σε αυτή την εκλογική περιφέρεια εκλέχτηκε συνεχόμενα και στις επόμενες εκλογές των ετών 1928, 1932,1933 και 1936. Το 1944 (;) διορίστηκε Γενικός Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας από την κυβέρνηση Πλαστήρα ως το 1946 και το 1952 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών με τον Ελληνικό Συναγερμό. Διετέλεσε πρόεδρος της εταιρίας «Εκπαιδευτική Αναγέννησις» (1943) και της «Εταιρίας Θρακικών Μελετών» (1946). Μιλούσε γαλλικά και τουρκικά. Ήταν παντρεμένος με την Παρασκευή Ρηγοπούλου.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is Who (1965), υλικό του αρχείου]

Ο Δημήτριος Καψάσκης (1909 - ;) του Αντωνίου ήταν ιατροδικαστής. Σπούδασε ιατρική και νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι και μετεκπαιδεύτηκε στην ιατροδικαστική στο Λονδίνο (Scotland Yard), το Εδιμβούργο, τη Νέα Υόρκη (F.B.I.) και το Παρίσι. Υπήρξε επιμελητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Παρισιού (1938). Διορίστηκε ιατροδικαστής Αθηνών το 1943 και το 1957 προήχθη σε προϊστάμενο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών. Έγραψε πολλές μελέτες, τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα (μεταξύ αυτών και το Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α΄), και ήταν επιστημονικός συνεργάτης σε αρκετές εφημερίδες. Ήταν παντρεμένος με την Ειρήνη Σ. Μαύρου και είχαν δύο παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι.