Ο Αλέκος Πεσμαζόγλου έζησε στη Μυτιλήνη και υπήρξε συνιδρυτής, μαζί με τον αδελφό του Νίκο, και σκηνοθέτης του Ερασιτεχνικού Φιλοτεχνικού Ομίλου Μυτιλήνης «Το Μπουρίνι» ως τον θάνατό του, το 1983. Εργάστηκε ως υπάλληλος και αργότερα διευθυντής του εκεί καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, όπως και ο αδελφός του που αργότερα ήλθε στην Αθήνα.

Ήταν η κεντρική μορφή του θιάσου, που πήρε το όνομά του από την πρώτη του πολύ επιτυχημένη εμφάνιση στις 12.9.1941, με την παράσταση του ομότιτλου έργου του Δημήτρη Μπόγρη.

Το 1941 αποτελεί το έτος δημιουργίας του θιάσου που έδωσε διέξοδο σε μία ομάδα νέων στη διάρκεια της Κατοχής. Αρχικά λειτούργησε μόνο ως θεατρική ομάδα αλλά στη συνέχεια δημιουργήθηκαν τμήματα λογοτεχνίας, μουσικής, χορού, ραδιοφώνου κ.ά. Ο θίασος οργάνωνε, επίσης, φιλανθρωπικές παραστάσεις για ποικίλους σκοπούς, μουσικές εκδηλώσεις και διαλέξεις, ενώ έδινε παραστάσεις σε πολλές περιοχές της Λέσβου, στη Λήμνο και στη Χίο. Η Λέσχη του Ομίλου βρισκόταν σε κεντρικό σημείο της πόλης με πλούσια βιβλιοθήκη και πιάνο. Το 1949 ιδρύθηκε στις εγκαταστάσεις του Ομίλου και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Μυτιλήνης που όμως λειτούργησε αδιάλειπτα μετά το 1965. Ανάμεσα στα άλλα, ο Όμιλος είχε γυναικείο τμήμα ενώ μεριμνούσε και για την ενίσχυση του αθλητισμού με την αθλοθέτηση διαφόρων κυπέλλων.

Μέχρι το 1989 παραστάθηκαν περίπου εβδομήντα διαφορετικά θεατρικά έργα. Ο θίασος συμμετέχει τακτικά στο Παγκόσμιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου στο Μονακό και σε άλλες διεθνείς ή πανελλήνιες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Τις δραστηριότητες του θιάσου μετά τον θάνατο του Αλέκου Πεσμαζόγλου, το 1983, συνεχίζει ο γιος του Μίκος (Μιχάλης) Αλ. Πεσμαζόγλου.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου].

Ο θεολόγος και ιστοριοδίφης Ερμής Μουδόπουλος γεννήθηκε στη Ρουμανία το έτος 1917. Πατέρας του ήταν ο Θωμάς Χαρίση Μουδόπουλος από την Αρίστη Ζαγορίου και μητέρα του η Πολυξένη Αντύπα από την Κεφαλονιά. Σπούδασε Θεολογία στο Βουκουρέστι. Ήρθε στην Ελλάδα ως πρόσφυγας και μεταδημότευσε στο Λαύριο. Διορίστηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Το 1952 παντρεύτηκε την Χριστοφίλη-Αρετή Καρολίδου που είχε γεννηθεί στο Βουκουρέστι το έτος 1924. Έμενε μόνιμα στο Λαύριο στο γυμνάσιο του οποίου δίδαξε τον περισσότερο χρόνο κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του. Συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό του Γυμνασιάρχου Β. Πέθανε στο Λαύριο τον Απρίλιο του 1996.

Ο Γιάννης Σαραλής γεννήθηκε το 1906 στην Αρίστη (τότε ακόμη Αρτσίστα) Ζαγορίου. Την εγκύκλιο εκπαίδευση ολοκλήρωσε στην Ριζάρειο Σχολή και στη συνέχεια σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση (Ξάνθη – Ιωάννινα – Αθήνα) και διετέλεσε Γυμνασιάρχης και Γενικός Επιθεωρητής Εκπαίδευσης.
Ως λογοτέχνης, ο Γιάννης Σαραλής καταπιάστηκε με την ποίηση και την πεζογραφία. Πέρα από συνεργασίες με ηπειρωτικά περιοδικά, πίσω από τα ψευδώνυμα Λίνος Αγράμπελης ή Γ. Αριστινός, εξέδωσε την Ποιητική Συλλογή «Ροζέτες» (Αθήνα, 1947) και το οδοιπορικό πεζογράφημα «Ζαγόρι» (Αθήνα, 1956). Τέλος, έγραψε ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο «Στη Ρίζα της Φτελιάς» (Αθήνα, 1962), εμπνευσμένος από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και τις μάχες που έλαβαν χώρα στην «Γραμμή Καλπακίου» και ειδικότερα στο ύψωμα της Γκραμπάλας.
Ως ερασιτέχνης μελετητής του πολιτισμού και της ιστορίας του τόπου του, ο Γιάννης Σαραλής συνέγραψε κείμενα για τη λαογραφία του Ζαγορίου που εκδόθηκαν στην Ηπειρωτική Εστία τη διετία 1974-76.
Επιπλέον, μαζί με τον συγχωριανό του αρχαιολόγο Φώτιο Πέτσα, συνέθεσαν το βιβλίο «Αρίστη και Δυτικό Ζαγόρι» (Αθήνα, 1982) που περιέχει πληθώρα ιστορικών, αρχαιολογικών και λαογραφικών στοιχείων για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, αποδεικνύοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον των συγγραφέων για το παρελθόν και το μέλλον του τόπου τους.
Πριν ακόμη αρχίσει να απειλείται το φυσικό περιβάλλον με ανεπανόρθωτες καταστροφές, ο Γιάννης Σαραλής υποστήριζε στο βιβλίο του «Ζαγόρι, ένας απίθανος κόσμος», ότι «η αγάπη για το περιβάλλον αποτελεί τη μόνη ελπίδα να ζωντανέψει ξανά το Ζαγόρι».

Η «Συμβουλευτική Επιτροπή επί της Καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων»(Σ.Ε.) αποτέλεσε ένα αιρετό, γνωμοδοτικό σώμα με περιορισμένη ουσιαστική παρέμβαση, το οποίο λειτούργησε νομιμοποιητικά στις συντακτικές και νομοθετικές αποφάσεις του δικτατορικού καθεστώτος. Τον Απρίλιο του 1970, εν μέσω διεθνούς αποδοκιμασίας της χούντας, ο Γ. Παπαδόπουλος συμπεριέλαβε στις «φιλελεύθερες» εξαγγελίες του τη λειτουργία μιας «αριστίνδην μικράς Βουλής», ενός είδους «θεσμικού υποκατάστατου» της λαϊκής αντιπροσώπευσης. Σύμφωνα με την ιδρυτική της πράξη, το Ν.Δ. 499/1970, αποστολή της Σ.Ε. ήταν «όπως εκφέρη γνώμην επί της αρχής και του εν γένει περιεχομένου» για τα σχέδια Νομοθετικών Διαταγμάτων, τα οποία είχαν προταθεί από τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και είχαν ήδη τύχει επεξεργασίας από την Κεντρική Νομοτεχνική Επιτροπή.
Στις 29 Νοεμβρίου διεξήχθησαν εκλογές για την ανάδειξη των μελών της Σ.Ε. Η θητεία της ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 1971, ενώ φαίνεται ότι διέκοψε τις εργασίες/συνεδριάσεις της παραμονές των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Λειτούργησε σε δύο συνθέσεις. Στην πρώτη αποτελούνταν από 56 μέλη με ενιαύσια θητεία, 46 τελικώς επιλεγμένα από τον Γ. Παπαδόπουλο από το σύνολο των αρχικά 92 εκλεγέντων, και επιπλέον 10 που ήταν επίσης προσωπικές, «αριστίνδην» επιλογές του δικτάτορα. Νέο νομοθετικό διάταγμα, ΝΔ 959/1971 «Περί συστάσεως Συμβουλευτικής Επιτροπής επί της Καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων και Συμβουλίων Περιφερειακών Διοικήσεων», αύξησε τον αριθμό των μελών σε 75, 60 «εκλεγμένα» και 15 «αριστίνδην» και προέβλεπε διετή θητεία. Τα μέλη εκλέγονταν από περιορισμένο σώμα εκλεκτόρων· στην πρώτη σύνθεση οι υποψήφιοι προτείνονταν και προέρχονταν από επαγγελματικές και επιστημονικές οργανώσεις και οργανισμούς της χώρας, ενώ στη δεύτερη προστέθηκαν προτεινόμενοι και από τις περιφέρειες της χώρας. Βάσει της υπ’ αριθ. 9434 της 14ης Οκτωβρίου 1970 απόφασης του πρωθυπουργού καθορίζονταν οι οργανώσεις που είχαν δικαίωμα να προτείνουν μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής καθώς και ο αριθμός των προτεινόμενων μελών κάθε οργάνωσης ( -πρόκειται για τις οργανώσεις που δεν είχε διαλύσει η χούντα: ΓΣΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΣΕΒ, Ανώτατη Συνομοσπονδία Βιοτεχνών Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Εμπορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ναυτική Ομοσπονδία, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Δικηγορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος). Καθορίζονταν, επίσης, οι περιφέρειες που είχαν δικαίωμα υπόδειξης μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής.
Πρόεδρος της Επιτροπής ορίστηκε, με απόφαση του Γ. Παπαδόπουλου, ο Απόστολος Βογιατζής (1904- ;), Καρδιτσιώτης δικηγόρος, δημοσιογράφος και πολιτικός.
Οι συνεδριάσεις της Συμβουλευτικής Επιτροπής, πραγματοποιούνταν στο κτήριο του Κοινοβουλίου, και σύμφωνα με το άρθρο 15 του Κανονισμού λειτουργίας της, η Γραμματεία της Επιτροπής (αρμόδια για την τήρηση του αρχείου των εργασιών της) διενεργούταν διά των Διευθύνσεων Νομοθετικών Εργασιών, Επισήμων Πρακτικών & Τεκμηριώσεως, Στενογραφίας και Διοικητικού της Βουλής.