Η «Συμβουλευτική Επιτροπή επί της Καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων»(Σ.Ε.) αποτέλεσε ένα αιρετό, γνωμοδοτικό σώμα με περιορισμένη ουσιαστική παρέμβαση, το οποίο λειτούργησε νομιμοποιητικά στις συντακτικές και νομοθετικές αποφάσεις του δικτατορικού καθεστώτος. Τον Απρίλιο του 1970, εν μέσω διεθνούς αποδοκιμασίας της χούντας, ο Γ. Παπαδόπουλος συμπεριέλαβε στις «φιλελεύθερες» εξαγγελίες του τη λειτουργία μιας «αριστίνδην μικράς Βουλής», ενός είδους «θεσμικού υποκατάστατου» της λαϊκής αντιπροσώπευσης. Σύμφωνα με την ιδρυτική της πράξη, το Ν.Δ. 499/1970, αποστολή της Σ.Ε. ήταν «όπως εκφέρη γνώμην επί της αρχής και του εν γένει περιεχομένου» για τα σχέδια Νομοθετικών Διαταγμάτων, τα οποία είχαν προταθεί από τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και είχαν ήδη τύχει επεξεργασίας από την Κεντρική Νομοτεχνική Επιτροπή.
Στις 29 Νοεμβρίου διεξήχθησαν εκλογές για την ανάδειξη των μελών της Σ.Ε. Η θητεία της ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 1971, ενώ φαίνεται ότι διέκοψε τις εργασίες/συνεδριάσεις της παραμονές των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Λειτούργησε σε δύο συνθέσεις. Στην πρώτη αποτελούνταν από 56 μέλη με ενιαύσια θητεία, 46 τελικώς επιλεγμένα από τον Γ. Παπαδόπουλο από το σύνολο των αρχικά 92 εκλεγέντων, και επιπλέον 10 που ήταν επίσης προσωπικές, «αριστίνδην» επιλογές του δικτάτορα. Νέο νομοθετικό διάταγμα, ΝΔ 959/1971 «Περί συστάσεως Συμβουλευτικής Επιτροπής επί της Καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων και Συμβουλίων Περιφερειακών Διοικήσεων», αύξησε τον αριθμό των μελών σε 75, 60 «εκλεγμένα» και 15 «αριστίνδην» και προέβλεπε διετή θητεία. Τα μέλη εκλέγονταν από περιορισμένο σώμα εκλεκτόρων· στην πρώτη σύνθεση οι υποψήφιοι προτείνονταν και προέρχονταν από επαγγελματικές και επιστημονικές οργανώσεις και οργανισμούς της χώρας, ενώ στη δεύτερη προστέθηκαν προτεινόμενοι και από τις περιφέρειες της χώρας. Βάσει της υπ’ αριθ. 9434 της 14ης Οκτωβρίου 1970 απόφασης του πρωθυπουργού καθορίζονταν οι οργανώσεις που είχαν δικαίωμα να προτείνουν μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής καθώς και ο αριθμός των προτεινόμενων μελών κάθε οργάνωσης ( -πρόκειται για τις οργανώσεις που δεν είχε διαλύσει η χούντα: ΓΣΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΣΕΒ, Ανώτατη Συνομοσπονδία Βιοτεχνών Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Εμπορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ναυτική Ομοσπονδία, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Δικηγορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος). Καθορίζονταν, επίσης, οι περιφέρειες που είχαν δικαίωμα υπόδειξης μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής.
Πρόεδρος της Επιτροπής ορίστηκε, με απόφαση του Γ. Παπαδόπουλου, ο Απόστολος Βογιατζής (1904- ;), Καρδιτσιώτης δικηγόρος, δημοσιογράφος και πολιτικός.
Οι συνεδριάσεις της Συμβουλευτικής Επιτροπής, πραγματοποιούνταν στο κτήριο του Κοινοβουλίου, και σύμφωνα με το άρθρο 15 του Κανονισμού λειτουργίας της, η Γραμματεία της Επιτροπής (αρμόδια για την τήρηση του αρχείου των εργασιών της) διενεργούταν διά των Διευθύνσεων Νομοθετικών Εργασιών, Επισήμων Πρακτικών & Τεκμηριώσεως, Στενογραφίας και Διοικητικού της Βουλής.

1888 Γεννιέται στο Καλέντζι της Αχαΐας ο Γεώργιος, τρίτο παιδί του παπα-Ανδρέα Σταυρόπουλου
1901 Τα παιδιά του παπα-Ανδρέα Σταυρόπουλου, Γεώργιος και Νικόλαος, επισημοποιούν με αίτησή τους στη Νομαρχία την αλλαγή του επιθέτου τους από Σταυρόπουλος σε Παπανδρέου.
1904 Ο Γ. Παπανδρέου εγγράφεται στη Νομική Σχολή Αθηνών
1907 Συλλαμβάνεται για συμμετοχή σε απαγορευμένη φοιτητική διαδήλωση και προφυλακίζεται για 27 μέρες στις φυλακές Αβέρωφ. Γνωρίζεται με τη φοιτήτρια της Φιλολογίας Σοφία Μινέικο.
1909-1911 Αποφοιτά με άριστα από τη Νομική Αθηνών και αφού υπηρετεί (1909-1911) τη στρατιωτική του θητεία, μεταβαίνει στη Γερμανία με υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στις Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες.
1912 Με την έκρηξη των Bαλκανικών Πολέμων διακόπτει τις σπουδές του και επιστρέφει στην Ελλάδα.
1913 Nυμφεύεται τη Σοφία. Επιστρέφει στη Γερμανία για συνέχιση των σπουδών του
1914 Bερολίνο. Πρώτη συνάντησή του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο προσφωνεί εκ μέρους του Ελληνικού Ακαδημαϊκού Συνδέσμου. Επιστρέφει στην Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και εντάσσεται στο Κόμμα των Φιλελευθέρων.
1915 Διορίζεται νομάρχης Λέσβου από τον Ελευθ. Βενιζέλο.
1916 Αναλαμβάνει διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθ. Βενιζέλου.
1917 Διορίζεται γενικός διοικητής Αιγαίου, με έδρα τη Χίο.
1919 Xίος. Tο ζεύγος Γεωργίου και Σοφίας Παπανδρέου αποκτούν το πρώτο παιδί τους, τον Ανδρέα.
1920 Aναμειγνύεται στην πολιτική για πρώτη φορά συμμετέχοντας στις εκλογές ως ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής Λέσβου, αλλά δεν εκλέγεται.
1921 Καταδικάζεται από Στρατοδικείο σε 18μηνη φυλάκιση για άρθρο του στην εφημερίδα «Πατρίς», με το οποίο ζητούσε την παραίτηση του βασιλέα Κωνσταντίνου. Εκτίει 4 μήνες, καθώς το Αναθεωρητικό Δικαστήριο ακυρώνει την προηγούμενη απόφαση.
1923 Yπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά.
1925 Yπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Ανδρέα Μιχαλακόπουλου. Αντιτάσσεται στη δικτατορία Πάγκαλου και εκτοπίζεται στη Νάξο.
1926 Eκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το Kόμμα των Φιλελευθέρων.
1928 Eπανεκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το K.Φ. Αποκτά από τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Κυβέλη, τον δεύτερο γιο του, Γιώργο.
1930 Yπουργός Παιδείας μέχρι τον Μάιο του 1932.
1932-1933 Επανεκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το K.Φ. στις εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου 1932 και της 5ης Μαρτίου 1933. Yπουργός στην τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου.
1935 Διαφωνεί με το Bενιζελικό Kίνημα της 1ης Μαρτίου. Ιδρύει το Δημοκρατικό Κόμμα, που απέχει από τις μονόπλευρες εκλογές της 9ης Ιουνίου. Αντιδρά έντονα στην επαναφορά της βασιλείας. Mετά την παλινόρθωση του Γεωργίου Β΄ εξορίζεται στη Μύκονο.
1936 Εκλέγεται με το κόμμα του Δημοκρατικού Συνασπισμού.
1938-1940 Σφοδρός πολέμιος του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, εκτοπίζεται στα Κύθηρα και στην Aνδρο. Aπελευθερώνεται τον Nοέμβριο του 1940.
1941-1944 Oργανώνεται στην Αντίσταση.
1942 Συλλαμβάνεται για αντιστασιακή δράση από τις ιταλικές αρχές κατοχής και φυλακίζεται για τρεις μήνες στις φυλακές Αβέρωφ.
1944 Διαφεύγει στην Αίγυπτο. Στις 26 ορκίζεται πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Τον επόμενο μήνα σχηματίζει τη δεύτερή του κυβέρνηση. Πρωταγωνιστεί στη σύναψη της Συμφωνίας της Καζέρτας (26 Σεπτ.). Στις 18 Οκτ. φθάνει πρωθυπουργός στην απελευθερωμένη Αθήνα.
1946 Συναρχηγός της Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως, εκλέγεται βουλευτής Αχαΐας. Στη διάρκεια του Εμφυλίου αναλαμβάνει υπουργεία στις κυβερνήσεις Παναγιώτη Πουλίτσα και Δημητρίου Μαξίμου.
1950 Μετά το τέλος του Eμφυλίου, επικεφαλής του «Κόμματος Γ. Παπανδρέου», κερδίζει 35 έδρες. Στην κυβέρνηση Nικολάου Πλαστήρα ορίζεται αντιπρόεδρος και υπουργός Εσωτερικών και Δημοσίας Τάξεως.
1950-1951 Aντιπρόεδρος στις κυβερνήσεις Σοφοκλή Βενιζέλου, αναλαμβάνει τα υπουργεία Παιδείας και Συντονισμού. Διαφωνεί με τον Σ. Βενιζέλο, παραιτείται από την κυβέρνηση και εγκαταλείπει το Κόμμα Φιλελευθέρων. Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 αποτυγχάνει να εκλεγεί βουλευτής.
1952 Επανεκλέγεται, συνεργαζόμενος με τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου.
1953 Συναρχηγός του Κ.Φ. και το 1954 μόνος αρχηγός του.
1956 Στις εκλογές κατέρχεται ως ηγέτης της Δημοκρατικής Παρατάξεως (κεντρώα κόμματα, ΕΔΑ) και κερδίζει την πρώτη θέση σε ψήφους.
1957 Αντικαθίσταται στην αρχηγία του K.Φ. από τον Σ. Βενιζέλο και το 1958 αποχωρεί από αυτό.
1961 Aρχηγός της Ενώσεως Κέντρου. Mετά τις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου (η ΕΡΕ του Kωνσταντίνου Kαραμανλή πήρε το 50,80% και 176 έδρες και η Eνωση Κέντρου το 33,65% και 100 έδρες), καταγγέλλει το αποτέλεσμα ως προϊόν «βίας και νοθείας» και κηρύσσει τον «Ανένδοτο Αγώνα».
1963 Eκλογές της 3ης Νοεμβρίου. H E.K. αναδεικνύεται πρώτο κόμμα (42% και 138 έδρες) και σχηματίζει κυβέρνηση
1964 Στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου, η E.K. θριαμβεύει (52,8% και 171 έδρες) και σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
1965 Στις 15 Ιουλίου, μετά την άρνηση του βασιλιά Kωνσταντίνου να επιτρέψει στον πρωθυπουργό να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, προκαλείται κρίση. Ο Γ. Παπανδρέου γνωστοποιεί στον βασιλιά ότι θα υποβάλει την παραίτησή του και εκείνος σπεύδει να ορκίσει κυβέρνηση από «αποστάτες» βουλευτές της E.Κ.
1967 Δικτατορία. O Γ. Παπανδρέου συλλαμβάνεται και κρατείται για ένα περίπου μήνα στο Πικέρμι.
1968 (31/10) O Γ. Παπανδρέου φεύγει από τη ζωή. Η κηδεία του, στις 3 Nοεμβρίου, εξελίσσεται σε ένα τεράστιο αντιδικτατορικό συλλαλητήριο.

Ο Ιωάννης Αβδελιώδης, από το χωριό Διδύμα της Χίου, ήταν υιός του ιατρού Κωνσταντίνου Αβδελιώδη ο οποίος σκοτώθηκε στο σεισμό του 1881, παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα και έκανε μαζί της τον Κωνσταντίνο, τον Αριστόδημο και την Ανθούλα. Το 1889 μπαρκάρει για την Πόλη αφήνοντας πίσω την οικογένειά του. Η αγάπη για την οικογένεια και τον τόπο του, αλλά και οι καινούργιες γνωριμίες, εκφράζονται από τον Ιωάννη εκ Χίου με μορφή στίχων. Τα γραπτά του, στα οποία κυριαρχεί ο παρνασσισμός, διακρίνονται για τον έντονο λυρισμό τους. Παρά τη λιγοστή μόρφωσή του (τελείως ανορθόγραφος), αναπτύσσει με το διάβασμα ένα πλούσιο λεξιλόγιο. Μεταξύ Χίου και Πόλης γράφει συνολικά περίπου 50 ποιήματα, από το 1878 έως το 1903, αρκετά από τα οποία μεγάλης έκτασης. Ο Ιωάννης Κ. Αβδελιώδης πέθανε τον Φεβρουάριο του 1922 ,68 ετών και ετάφη εις την Ιεράν Μονήν Χαλάνδρων, Αγίαν Ματρώναν.
Μερικοί τίτλοι από τα έργα του είναι :
«Ευθαλεία» το 1878, «Μαρία» το 1880, «Η αγάπη μου στην Κοινή» το 1885, «Εξωκκλησιασθείς δωρεάν» το 1887, «Εκ Γενέσεως» , «Οικογένεια Αβδελιώδη ή Ξεδιμουσάκη», «Το αμπέλι στα Καμπιά» , «Γυναικομονύδριον των Χαλάνδρων», «Ανάμνηση στη Μεντονιά» , «Ο πύργος της Παντονιάς» , «Αποχαιρετισμός» το 1894, «Εκδρομή νυκτερινή από Διδύμα προς Μεστά» το 1894, «Επιστολήν προς π΄΄Μικέδην Κωνσταντίνον» το 1894, «Το Φθινόπωρον» το 1894 , παραινέσεις και ευχές στον «Εξάδελφόν μου Ανδρέα Πολεμίδη», «Νέον έτος 1895» , «Η αρχαία» ,«Αι πικραί αναμνήσεις» , «Προς σε αγνώμων Δύση», «Προς τους Νέρωνας της Δύσης» , «οι Δήμιοι του ΙΘ΄αιώνος των Χριστιανών της Ανατολής», «Ειδοποίησις για το Μέγα Ανατολικόν Θέατρον , Μεγάλη Ευρωπαϊκή Συναυλία και Χορός». Το 1899 γράφει μόνο δύο ελεγείες στη Μέσα Διδύμα και το τελευταίο του ποίημα στις 13/8/1903 από Κούλελη Πορκάζ της Θράκης.

Τα βιογραφικά στοιχεία έχουν βασιστεί στο άρθρο του Δημητρίου Μελαχροινούδη, "Προσωπικότητες του Ανέμωνα", που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καλλιμασιώτικα, του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Καλλιμασιάς "Η Πρόοδος", τον Απρίλη του 1992, αρ. φύλλου 23