Ο Ζήσιμος Λορεντζάτος ήταν γιος του Παναγή Λορεντζάτου (1872-1941) και της Πετρούλας Σωτηροπούλου (1887-1927). Ο πατέρας του, με καταγωγή από την Κεφαλονιά, γεννήθηκε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας, φοίτησε σε σχολεία του Αργοστολίου και της Οδησσού, σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα, εργάστηκε ως φιλόλογος, ως αρχισυντάκτης του ιστορικού λεξικού της Ακαδημίας και ως καθηγητής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Ζήσιμος Λορεντζάτος γεννήθηκε το 1915, φοίτησε στο Μαράσλειο με διευθυντή τον Α. Δελμούζο και στο Γ΄ Γυμνάσιο Αρρένων. Φοίτησε στην Νομική αλλά την εγκατέλειψε και στη Φιλοσοφική Αθηνών την οποία ολοκλήρωσε χωρίς όμως να πάρει πτυχίο. Πολέμησε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-1941). Μετά τα Δεκεμβριανά επιστρατεύθηκε στο Α΄ Έμπεδον Αθηνών και από εκεί αποσπάστηκε στη Στρατιωτική Βρετανική Υπηρεσία ως τον Νοέμβριο του 1945. Το 1945 παντρεύτηκε την Ελένη Χατζηφωτίου. Χώρισαν το 1973 (σε διάσταση από το 1968). Το 1949 έφυγαν στην Γαλλία όπου το 1950 γεννήθηκε η κόρη τους Πετρούλα, ενώ η Ελένη Χατζηφωτίου είχε άλλη μία κόρη από πρώτο γάμο, την Λίλη Τρουπάκη. Το 1953-1954 ο Ζ. Λορεντζάτος εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC. Το 1956 επέστρεψε στην Ελλάδα. Δημοσίευσε μελέτες για τη λογοτεχνία και την πνευματική ζωή, στοχασμούς, ποιητικές συλλογές και μεταφράσεις. Πέθανε στην Αθήνα το 2004.
Στα έργα του περιλαμβάνονται:
Δοκίμιο Ι (1947), Ημερολόγιο [Ρόδος] (1951), Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Πενήντα χρόνια από το θάνατό του (1961), Το χαμένο κέντρο (1961), Μελέτες (1966), Ο Σωκράτης Κουγέας και η Μέσα Ελλάδα (1967), Ένα τετράστιχο του Χαίλντερλιν (1967), Ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης (1969), Ο «Διάλογος» του Σολωμού. Ένας απολογισμός (1970), Δύο κείμενα (1972), Για το Σολωμό, τη λύρα τη δίκαιη (1974), Μικρά αναλυτικά στον Καβάφη (1977), Παλίμψηστο του Ομήρου (1978), Αρχαίοι Κριτικοί (1978), Οι Ρωμιές (o altra cosa) (1979), Η έννοια της λογοτεχνικής κριτικής (1980), Στου τιμονιού το αυλάκι (1983), Όσοι ξεκινούν (1985), Ο Καρυωτάκης (1988), Φόρος τιμής στον Ε.Α. Blair (1989), Γράμματα Σεφέρη-Λορεντζάτου (1990), Τα αυτοβιογραφικά ενός μεγάλου (1992), Μελέτες Α΄ και Β΄ (1994), Διόσκουροι (1997), Μνημόσυνο για τον Κορνήλιο Καστοριάδη από τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, ένα φίλο του (1998), Ένα αυστηρό ελληνικό ποίημα. «Οι βράχοι της Ύδρας» Νίκου Καρούζου (1999), Ένας ποιητικός περίπατος (1999), Τρία κείμενα (2000), Αποσιωπήσεις (2000), Δοκίμιο ΙΙ (Κάλβος) (2002), Collectanea (2009) κι ακόμα πρόλογοι σε εκδόσεις και ανθολογίες.
Οι ποιητικές συλλογές:
Μικρά Σύρτις (1955), Αλφαβητάρι (1969), Συλλογή/ Πηγές (1991), Θαλάσσια Ξύλα (2005)
Οι μεταφράσεις:
Έζρα Πάουντ, Κατάη (1949)
Γ. Μπλέηκ, Οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (1953)
A. Schmemann, Για να ζήσει ο κόσμος (1970)
Τα Ξένια του Μοντάλε (1987)
A. Papadiamantis, Love in the snow (1983)
W.B. Yeats, Lapis Lazuli (1997)
Szymborska-Brueghel-Auden, Δύο πίνακες. Δύο ποιήματα (1999)
Γ. Σαραντάρης, Οι γνωριμιές και η φιλία [2009]

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Ν.Π. Παΐσιος, «Χρονολόγιο Ζήσιμου Λορεντζάτου 1915-2004», Νέα Εστία, 1786 (Φεβρουάριος 2006) 330-350, Δ. Δασκαλόπουλος, «Βιβλιογραφία Ζήσιμου Λορεντζάτου (1931-2005)», ό.π., 351-403, υλικό του αρχείου.]

Ο Λουδοβίκος Ιωάννου Νικολαΐδης ήταν υποπρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, την περίοδο που διατελούσε χρέη προξένου ο Daniel E. Macginley (1898-1902;).
Είχε διοριστεί πληρεξούσιος και διαχειριστής των υποθέσεων της Domestic and Foreign Missionary Society of the Protestant Episcopal Church in the United States, που διατηρούσε σχολείο της Ιεραποστολής στην Αθήνα, με πρώτο διευθυντή τον J. H. Hill.

Ο Θεόδωρος Χρυσανθακόπουλος ήταν καθηγητής φιλολογίας στο Βαρβάκειο Λύκειο από το 1910 έως το 1929 (;), οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Ωστόσο το 1921 φαίνεται να υπηρετεί στο Γυμνάσιο Σιάτιστας. Ήταν κάτοικος Αθηνών με καταγωγή μάλλον από την περιοχή του Αιγίου. Είχε δύο αδελφούς και τρεις αδελφές (Χρήστος, Νικόλαος, Μαριγώ, Ελένη και Ευσταθία). Ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά.

[Πηγές : υλικό του αρχείου.]

Ο Χρήστος Αναστασιάδης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1910. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και αρκετά νέος επηρεάστηκε από τις κοινωνικές θεωρίες του μαρξισμού παίρνοντας ενεργό μέρος στο φοιτητικό και εργατικό κίνημα. Συμμετείχε στη μεγάλη φοιτητική απεργία του 1929 στη διάρκεια της οποίας συνδέθηκε με την Αριστερή Αντιπολίτευση και τον τροτσκισμό. Στο πρόγραμμα του τροτσκισμού και της 4ης Διεθνούς αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του.
Από το Αρχείο του Μαρξισμού βρέθηκε μετά το σχίσμα του 1934 στις ομάδες «Μπολσεβίκος» και «Νέος Δρόμος» και κατόπιν στην ΕΟΚΔΕ (Ενιαία Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας) που σχηματίστηκε από την ένωση όσων φύγανε από το Αρχείο με την ΟΚΔΕ (Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας) του Παντελή Πουλιόπουλου (που είχε σχηματιστεί από την ένωση της ομάδας «Σπάρτακος» με άλλες ομάδες). Μέχρι την εκτέλεση του Πουλιόπουλου το 1943 στο Νεζερό, ο Χρήστος Αναστασιάδης υπήρξε ο στενότερος συνεργάτης του και αυτός που διέσωσε τα κείμενα του και τα αρχεία της οργάνωσης κατά τη διάρκεια της κράτησή τους στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας και μετά. Ο Αναστασιάδης «ήταν ο δημοσιογράφος της οργάνωσης, η εφημερίδα, το περιοδικό, οι εκδόσεις…», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο σύντροφός του Β. Σγουρός. Υπήρξε ο ζωντανός συνδετικός κρίκος της νέας γενιάς με το προπολεμικό εργατικό κίνημα, τις ιδέες της Aριστερής Aντιπολίτευσης και τον τροτσκισμό, επανεκδίδοντας μεταξύ άλλων σημαντικά κείμενα του Πουλιόπουλου, τους τόμους του Σπάρτακου, του Προλετάριου και του Διεθνιστή της Κατοχής στη σειρά των εκδόσεων της Πρωτοποριακής Βιβλιοθήκης. Από τον Ιούλιο του 1946, ο Αναστασιάδης ήταν μέλος του ΚΔΚΕ (Κομμουνιστικού Διεθνιστικού Κόμματος Ελλάδας -Ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς), που συγκροτήθηκε στο ενοποιητικό συνέδριο όλων των τεταρτοδιεθνιστικών οργανώσεων. Στη διάρκεια της δικτατορίας του 1967, το ΚΔΚΕ, δια χειρός Χρήστου Αναστασιάδη, έβγαζε τρία παράνομα πολυγραφημένα έντυπα την Εργατική Πάλη ως πολιτικό όργανο, την 4η Διεθνή, ως θεωρητικό και τον Αγωνιστή. Μετά την πτώση της δικτατορίας το ΚΔΚΕ που μετονομάστηκε σε ΟΚΔΕ (Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας) έβγαζε την εβδομαδιαία εφημερίδα Εργατική Πάλη και το θεωρητικό περιοδικό Μαρξιστικό Δελτίο.
Η πολιτική αρθρογραφία του και το μεταφραστικό έργο του (κυρίως από τα γαλλικά) ήταν πολύ πλούσια και σημαντικά.
Ο Χ. Αναστασιάδης εργάστηκε για πολλά χρόνια ως επιμελητής και διορθωτής κειμένων στο Βήμα.
Ήταν παντρεμένος με την Ειρήνη, το γένος Καρακώστα, με την οποία δεν είχαν παιδιά.
Πέθανε στην Αθήνα στις 12 Σεπτεμβρίου 1987 από καρδιακό επεισόδιο.
[Τα στοιχεία αντλήθηκαν από το βιογραφικό σημείωμα που επιμελήθηκε ο Βαγγέλης Σακκάτος στο Χρήστος Αναστασιάδης, Ο τροτσκισμός και η εποχή μας. Πολιτικά και ιστορικά κείμενα. 1. Παράνομο «Μαρξιστικό Δελτίο» 1959-1967 2. «Μαρξιστικό Δελτίο» 1979-1986. Επιμέλεια, εισαγωγή, βιογραφικά, σημειώσεις Βαγγέλης Σακκάτος. Αθήνα, Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, 2003].

Ο Ιωάννης Καράκαλος (έμπορος στην Τεργέστη) είχε συγγενείς στη Δημητσάνα, μεταξύ των οποίων ο μουσικοδιδάσκαλος Ανδρέας Σπηλιόπουλος.

Έλληνας πολιτικός την εποχή της Επανάστασης του 1821. Ιδρυτής του Γαλλικού Κόμματος και πρώτος Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Μεταξύ 1828-1830 διατέλεσε Έκτακτος Επίτροπος Αν. Σποράδων.

Ο Σπυρίδων Λαμπίρης του Θεοδοσίου (Κεφαλλονιά 1902 – Αθήνα ;) ήταν γιατρός. Εργάστηκε στην Χειρουργική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών (1927-1948;) ενώ το 1939 ανακηρύχθηκε επίκουρος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής και το 1948 έκτακτος καθηγητής. Διετέλεσε επίσης Διευθυντής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών «Ελπίς» (1943-1964).

Ο Γεώργιος Αργυρόπουλος ήταν διπλωμάτης. Διετέλεσε γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο, επιτετραμμένος στις πρεσβείες στο Λονδίνο και στη Χάγη.

Ο Επαμεινώνδας Βαλσαμάκης (Ολτενίτζα Ρουμανίας, 1887 - Αθήνα ; ), ήταν γιος του εμποροκτηματία Αντωνίου Βαλσαμάκη και της Αμαλίας. Οι γονείς του, εγκατεστημένοι στη Ρουμανία, κατάγονταν από την Κεφαλλονιά. Το 1906 η οικογένεια διώχτηκε από την Ρουμανία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ο Επαμεινώνδας σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες και ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Δικαίου, της Φιλοσοφίας και των Πολιτικών Επιστημών.
Έλαβε μέρος στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, τραυματίστηκε μάλιστα στη μάχη των Γιαννιτσών. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν αρχηγός λεγεώνας ελλήνων εθελοντών στο πλευρό των Γάλλων. Ο ίδιος τραυματίστηκε και προβιβάστηκε σε λοχαγό, τιμήθηκε δε από τον πρόεδρο της γαλλικής Βουλής και τον γάλλο υπουργό Στρατιωτικών.
Ο Επαμεινώνδας Βαλσαμάκης υπήρξε εξέχων δικηγόρος και αρθρογραφούσε σε εφημερίδες για δικαστικές υποθέσεις. Παράλληλα αναμίχθηκε στην πολιτική, αρχικά ως βενιζελικός υποψήφιος βουλευτής Κεφαλλονιάς (στις εκλογές του Μαΐου του 1915), κατόπιν ως υποστηρικτής του βασιλιά Κωνσταντίνου. Μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1923 συμμετείχε στο κρυφό μνημόσυνο για τον Κωνσταντίνο, που έγινε στο σπίτι της Ελένης Αναστασίου Μεταξά όπου και απήγγειλε το ποίημά του «Στον θάνατό του». Την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιος του Βασιλικού Αντιδημοκρατικού Συνδυασμού στην Κεφαλλονιά. Το 1935 εμφανίζεται φανατικός υποστηρικτής του Κονδύλη, και της επαναφοράς της βασιλείας. Στις 28/11/1936, δημοσίευσε στην εφημερίδα Εθνική δύο ποιήματα αφιερωμένα στη μνήμη του Κωνσταντίνου («Στον θάνατό του» και «Επιστροφή»), με την ευκαιρία της μετακομιδής των λειψάνων της βασιλικής οικογένειας στην Ελλάδα.
Επίσης ασχολήθηκε με τη συγγραφή θεατρικών έργων, όπως τις επιθεωρήσεις «Παρί-Ψυρρή» (1926) και «Πιφ-Παφ-Πουφ» (με το ψευδώνυμο Όντας Βήτα) και το δράμα «Κοντέσσα Θεοτόκη», που ερμηνεύτηκαν από το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Την περίοδο 1932-1935 υπήρξε συνεργάτης του εβδομαδιαίου παρισινού περιοδικού Détéctive, ενώ το 1935 έθεσε υποψηφιότητα ως έκτακτος καθηγητής Πολιτικής και Διπλωματικής Ιστορίας, και του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου. Την ίδια χρονιά προσπάθησε να οργανώσει τμήμα ελλήνων εθελοντών για να πολεμήσουν με τα ιταλικά στρατεύματα στην Αιθιοπία.
Ο Βαλσαμάκης υπήρξε δεινός ξιφομάχος, υποστηρικτής του θεσμού της μονομαχίας. Το 1931 δημοσιεύτηκε σειρά συνεντεύξεών του στην εφημερίδα Ελληνική με θέμα την επαναφορά του θεσμού και την εξιστόρηση διαφόρων μονομαχιών.
Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1971 (ΦΕΚ 1375/7.8.71). Αποκλειστικός μέτοχος ήταν η Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ) και το αρχικό μετοχικό κεφάλαιο ορίστηκε σε 5 εκατ. δρχ. Σκοπός της επιχείρησης ήταν η ενίσχυση μικρομεσαίων εξαγωγικών επιχειρήσεων δυναμικών κλάδων της ελληνικής οικονομίας. Δραστηριοποιήθηκε στον τομέα χρηματοδοτήσεων και στον τομέα προβολής και τεχνικής βοήθειας. Οι χρηματοδοτήσεις παρέχονταν προς μικρομεσαίες μεταποιητικές επιχειρήσεις για την υποστήριξη των εξαγωγικών προγραμμάτων τους με τη μορφή προχρηματοδοτήσεων έναντι βεβαιωμένων παραγγελιών, προχρηματοδοτήσεων ανεκκλήτων πιστώσεων, χρηματοδοτήσεων φορτωτικών εγγράφων και εγγυητικών επιστολών. Στον τομέα
τεχνικής βοήθειας περιλαμβάνεται η συμμετοχή σε διεθνείς εκθέσεις Ελλάδας και εξωτερικού, οργάνωση προγραμμάτων προβολής ελληνικών εξαγωγικών επιχειρήσεων (μέσω εντύπων όπως το VOGUE) και οικονομική ενίσχυση βιοτεχνικών
συνδέσμων. Το έτος 1988 η εταιρεία συμμετείχε στο μετοχικό κεφάλαιο της CARMEC Α.Ε. (ποσοστό συμμετοχής 50%, αξίας 11 εκατ. δρχ.), της GRECOS Α.Ε. (ποσοστό συμμετοχής 61,19%, αξίας 8,2 εκατ. δρχ.), της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΚΛΑΔΟΥ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ (ποσοστό συμμετοχής 61,40%, αξίας 7 εκατ. δρχ.), της C.M.C. Α.Ε. (ποσοστό συμμετοχής 50%, αξίας 6,6 εκατ. δρχ.) και της ΛΗΖΕΤΒΑ Α.Ε. (συμμετοχή 1 εκατ. δρχ.). Από το 1990 δραστηριοποιήθηκε στο αντικείμενο των ειδικών εκκαθαρίσεων και αποκρατικοποιήσεων. Μέχρι το 1995, οπότε και μετονομάστηκε σε ΕΤΒΑ FINANCE Α.Ε., είχε αναλάβει την ειδική εκκαθάριση 30 εταιρειών. Στις 7/6/2005 η εταιρεία συγχωνεύθηκε με την Πειραιώς Οικονομικών Μελετών και Συμβούλων Α.Ε. (Πειραιώς Μελετών ). Στις 29/12/2008 η εταιρεία συγχωνεύθηκε με την Τράπεζα Πειραιώς Α.Ε. (Τ.Α.Ε.&Ε.Π.Ε.αρ.18/5.1.2009) και διεγράφη από το μητρώο ανωνύμων εταιρειών.

Στις 20-11-1939 η Διεύθυνση Ανταλλαγής του Υπ. Γεωργίας έγινε VII Δ/νσις της Γενικής Διευθύνσεως Δημοσίου Λογιστικού.

Το Μάιο του 1924 με Ν.Δ. «Περί συστάσεως Γενικής Διευθύνσεως Ανταλλαγής πληθυσμών (Αρ. Εφημ. Κυβ. 98/2-3- Μαΐου 1924)» συστάθηκε στην Κεντρική Υπηρεσία του Υπ. Γεωργίας Γενική Διεύθυνση Ανταλλαγής πληθυσμών με σκοπό να συγκεντρώσει στοιχεία περί των περιουσιών των υπαγόμενων εις την Ανταλλαγήν ομογενών….».

Με ψήφισμα της 3ης Απριλίου 1924 (άρθρα 9-10) της Δ’ Συνελεύσεως των Ελλήνων ιδρύθηκαν Διοικητικές επιτροπές «Προς ελέγχων των δηλώσεων εγκαταλειφθεισών εν Τουρκία Περιουσιών υπό Ανταλλαξίμων ομογενών και καταβολής ποσοστού».

Όλες οι περιοχές που ήταν εστίες του Ελληνισμού πριν από την συνθήκη της Λωζάννης χωρίστηκαν κατά εκκλησιαστικές επαρχίες (π.χ. Καισαρείας , Αμάσειας) και κάθε επαρχία σε κοινότητες (π.χ. κοινότης Αμισού , εκκλησιαστικής επαρχίας Αμάσειας)

Για κάθε μια από τις κοινότητες αυτές συστάθηκε μια Εκτιμητική Επιτροπή (Ε.Ε) που έδρευε σε μέρη που είχαν εγκατασταθεί ανταλλάξιμοι αυτής της κοινότητας . Για τις μεγάλες κοινότητες συστάθηκαν περισσότερες από μια Ε.Ε. με διακριτικό στοιχείο τη διαφορετική έδρα (π.χ. κοινότητα Ανδριανουπόλεως επαρχίας Ανδριανουπόλεως με έδρες Θεσ/κη , Ξάνθη, Κομοτηνή).

Δυο Ε.Ε. της αυτής κοινότητας που συνεδρίαζαν στην ίδια πόλη διακρίνονται με τα στοιχεία Α, Β, (π.χ. κοινότητα Αλάτσατα Α, Β, επαρχία Κρήνης με έδρα την Αθήνα) . Οι Ε.Ε. των πόλεων Σμύρνης και Τραπεζούντας συστάθηκαν με διακριτικό στοιχείο τις ενορίες αυτών των (1) βλ. Βιβλιοθήκη Γ.Α.Κ. τ. 24 πόλεων (π.χ. Αγ. Δημητρίου, Επαρχίας Σμύρνης ή Αγ. Δημητρίου Τραπεζούντας , επαρχίας Τραπεζούντας).

Οι Εκτιμητικές επιτροπές ήταν τετραμελείς . Τρία από τα μέλη ήταν διακεκριμένα πρόσωπα της κοινότητας της οποίας θα εξέταζαν τα περιουσιακά στοιχεία των κατοίκων και είχαν ίδια αντίληψη γι’ αυτά και το τέταρτο μέλος εκτελούσε χρέος γραμματέως και διοριζόταν από το Υπ. Γεωργίας . Αφού ορκίζοταν ενώπιον του Ειρηνοδίκη της έδρας της Ε.Ε. συγκέντρωναν τις αιτήσεις των ανταλλαξίμων , εξέταζαν τις χρηματικές απαιτήσεις του αιτούντος με βάση τα περιουσιακά στοιχεία, κινητά και ακίνητα και επιδίκαζαν το ποσό. «Η επιτροπή στηριζόμενη εις τας προσωπικάς γνώσεις και αντίληψιν των μελών της ή εις πληροφορίας δέχεται….». Ο υπολογισμός του ποσού γίνονταν σε Τούρκικες χρυσές λίρες και συνήθως το ποσό ήταν μικρότερο από το ζητούμενο. Ήδη η επιτροπή από την αρχή των συνεδριάσεων είχε ορίσει ένα minimum αποζημιώσεως ανάλογα με το περιουσιακό στοιχείο π.χ. 100 Τ.Λ. για ένα σπίτι , 10 Τ.Λ. για ένα άλογο . Πολλές φορές όμως η δήλωση απορρίπτεται «διότι ο αιτών στερείται επισήμων αποδεικτικών εγγράφων ή τυγχάνει άγνωστος από την επιτροπή και τους λοιπούς συμπολίτες του». Σ’ αυτό τι σημείο αξιοσημείωτα είναι δύο στοιχεία: α)Η επιτροπή σχεδόν πάντα δέχεται και αποζημιώνει τον αιτούντα για προίκα θυγατέρων , αδελφών , ενώ άλλα στοιχεία τα απορρίπτει ως ανυπόστατα , και β) αν ο δικαιούχος είχε πεθάνει και δεν υπήρχε άρρην άμεσος κληρονόμος μέρος της περιουσίας κληρονομούν οι αδελφοί ή οι εξάδελφοι του αποθανόντος και όχι εξ ολοκλήρου η χήρα ή οι θυγατέρες του. Σε περίπτωση ασάφειας ή διπλής δηλώσεως σε δυο Ε.Ε. οι επιτροπές αλληλογραφούσαν μεταξύ τους προκειμένου να καταλήξουν σε απόφαση ή οι ενδιαφερόμενοι κατέφευγαν προς επίλυση της διαφοράς στις Α/θμιες και Β/θμιες Επιτροπές ή Επιτροπές Ασαφών δηλώσεων.

Το Εργοστάσιο Ηλεκτρικής Πορσελάνης Νέας Μάκρης ιδρύθηκε το 1950 με δάνειο της Κεντρικής Επιτροπής Δανείων (αρ.3401 $288.000 και συμπληρωματικό αρ.5350 $120.000). Άρχισε τη λειτουργία του τον Αύγουστο 1953 με σκοπό την παραγωγή ηλεκτρικής πορσελάνης και πυρίμαχων υλικών. Τέθηκε σε αναγκαστική διαχείριση από 1/12/1955 με διαχειριστή τον δικηγόρο και νομικό σύμβουλο του Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως (ΟΧΟΑ) Απόστολο Παπαγεωργίου. Από 16/7/1956 έως 31/12/1956 διαχειριστής ήταν ο Κ. Συμεωνίδης. Από 1/2/1956 και για διάστημα 5 μηνών έως τις 7/7/1956 ενοικιάστηκε στην εταιρεία Ε.Β.Ε. ΕΣΤΙΑ Α.Ε. Από 8/7/1956 έως 3/2/1957 λειτούργησε για λογαριασμό της αναγκαστικής διαχείρισης, οπότε και διεκόπη η λειτουργία του εργοστασίου. Μετά από πλειστηριασμό που πραγματοποιήθηκε στις 26/1/1958 περιήλθε στον ΟΧΟΑ. Με απόφαση του Συμβουλίου του Νόμου 3956/1959 (120/31.10.60) τέθηκε στις ευεργετικές διατάξεις του νόμου περί παγωμένων πιστώσεων, οπότε και μειώθηκε το οφειλόμενο ποσό. Στις 3.10.1960 συστήθηκε ετερόρρυθμος εταιρεία μεταξύ των Αθανασίου Μπλαμούτση (μέτοχο της Ανωνύμου Βιομηχανικής Εταιρίας ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΡΣΕΛΑΝΗ Α.Ε.) και Χαρίτωνος Τριανταφυλλόπουλου για την επαναλειτουργία του εργοστασίου. Υπεγράφη σύμβαση παροχής υπηρεσιών στις 31.5.1961 με την Ανώνυμο Βιομηχανική Εταιρία ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΡΣΕΛΑΝΗ Α.Ε. για την προμήθεια πρώτης ύλης. Από τον Δεκέμβριο 1966 λειτούργησε υπό τη διεύθυνση της ΕΒΗΠ Α.Ε. (η σύμβαση μισθωσης έληγε στις 31.12.76). Το 1968, κατόπιν πλειστηριασμού, περιήλθε στα περιουσιακά στοιχεία της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως και δεν λειτούργησε ξανά. Ο Χαρίτων Τριανταφυλλόπουλος το 1947 αγόρασε την ΕΜΧΕ Α.Ε. η οποία ήταν ιδιοκτήτρια ορυχείων καολίνου κ.λπ., ορυκτού στη Μήλο και μικρού εργοστασίου κεραμικής στη Σύρο. Ο ίδιος διατηρούσε επίσης και κατάστημα ηλεκτρικών ειδών στην Αθήνα (επί της οδού Χαλκοκονδύλη 42) από το 1926, το οποίο έπαυσε να λειτουργεί το 1955.

Το Γραφείο Αναστασίου και Στέφανου Κώνστα αναλάμβανε την εκτέλεση τεχνικοοικονομικών μελετών, την πλήρη μελέτη και σχεδίαση βιομηχανικών έργων, την επίβλεψη κατασκευών και προμήθειας μηχανολογικού εξοπλισμού σε διάφορους κλάδους της βιομηχανίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως: ελαιουργική βιομηχανία, βιομηχανία χημικών προϊόντων και πετρελαιοειδών, βιομηχανία τροφίμων και γεωργικών προϊόντων, επεξεργασία νερού και υγρών, στερεών και αερίων αποβλήτων.

Ο Στέφανος Δέλτας γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1863, ήταν γιος του Γεωργίου Δέλτα και της Σοφίας Καραθεοδωρή. Επιχειρηματίας,
δημοτικιστής, φαναριώτης, ασχολήθηκε με εμπορικές επιχειρήσεις και μεταφράσεις της αρχαίας γραμματείας. Το 1895 παντρεύτηκε την Πηνελόπη Μπενάκη (Δέλτα), μια από τις σημαντικότερες συγγραφείς των αρχών του 20ού αιώνα, κόρη του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Έζησαν στην Αλεξάνδρεια μέχρι το 1916 που επέστρεψαν στην Ελλάδα. Ο Στέφανος Δέλτας αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του Κολλεγίου Αθηνών (1926), σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, μέλος του Συμβουλίου της Επιτροπής Αποκαταστάσεως των Προσφύγων (ΕΑΠ), ευεργέτης και Διοικητής του ΠΙΚΠΑ. Τον Σεπτέμβριο του 1929 ανέλαβε τη Διοίκηση της νεοϊδρυθείσας Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδας (ΑΤΕ) με απευθείας ανάθεση από τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως, Ελευθέριο Βενιζέλο. Παρέμεινε σε αυτή τη θέση για τρεις μήνες. Στις 19.12.1929 αιφνιδίασε το Δ.Σ. της ΑΤΕ με την παραίτησή του, επικαλούμενος λόγους υγείας. Ο πραγματικός λόγος
ήταν η «δυσφορία» που του προκαλούσε η έντονη ανάμειξη του Προέδρου της Κυβερνήσεως, Ελευθερίου Βενιζέλου στα εσωτερικά ζητήματα της ΑΤΕ και ειδικότερα σε θέματα διορισμού ανώτατων στελεχών. Ο Στέφανος Δέλτας ως ο πρώτος Διοικητής της ΑΤΕ έθεσε τις βάσεις για τη μετέπειτα επιτυχημένη πορεία της Τράπεζας. Κατά τη σύντομη θητεία του, συγκρότησε το Καταστατικό, τον εσωτερικό Οργανισμό του ιδρύματος και διαμόρφωσε το μισθολόγιο του προσωπικού. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1947.

Ο Ηλίας Βουτιερίδης, ιστορικός, κριτικός της λογοτεχνίας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος, με καταγωγή από τη Μεθώνη, γεννήθηκε το 1874 στο Σουλινά της Ρουμανίας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο. Πέρασε στην Πάτρα (και για σύντομα διαστήματα στη Μυτιλήνη και την Κεφαλονιά) την παιδική του ηλικία, ως τον θάνατο του πατέρα του, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο και σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή, ενώ από μαθητής ακόμη του γυμνασίου ήταν γραμματέας της ελληνογαλλικής εφημερίδας Διπλωματικός Μνήμων. Πρωτοδημοσίευσε το 1893 μία μετάφραση γαλλικού διηγήματος στο περιοδικό Η Φύσις και το 1897 είδαν το φως τα πρώτα του ποιήματα στον Νεολόγο. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ως εθελοντής υπολοχαγός στην Κρητική επανάσταση, της οποίας την ιστορία και εξέδωσε (1898). Για αρκετά χρόνια εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του δημάρχου Σπ. Μερκούρη. Από το 1897 ασχολήθηκε ενεργά με τη δημοσιογραφία και έκτοτε εργάστηκε ως ανταποκριτής, συνεργάτης, συντάκτης και αρχισυντάκτης πολλών εφημερίδων (Νεολόγος, Καιροί, Τηλέγραφος, Θάρρος, Θόρυβος, Ακρόπολις, Αστραπή, Σκριπ, Πατρίς, Νέα Ελλάς, Πρόοδος, Ανατολή, Άμυνα, Εφημερίς, Εμπρός, Καθημερινή, Ελεύθερο Βήμα, Τύπος κ.ά.). Ως μεταφραστής και κριτικός της λογοτεχνίας δημοσίευσε μεταφράσεις, άρθρα και μελέτες σε φιλολογικά περιοδικά όπως ο Νουμάς (μεγάλο μέρος του οποίου έγραφε με τα ψευδώνυμα "Γρίφιλος", "Γοργίας", "Σταύρος Λαμπέτης" και "Τίμωνας"), τα Παναθήναια, η Νέα Εστία, τα Ελληνικά Γράμματα, η Ιόνιος Ανθολογία, η Νεοελληνική Επιθεώρησις, η Αναγέννηση, ο Πυρσός. Το 1911-1912 εξέδωσε ο ίδιος το περιοδικό Χρονικά και το 1927 τέσσερα φυλλάδια του δελτίου «Βιβλιοθήκη Νεοελληνικής Λογοτεχνίας».
Το 1904 μετέβη στην Αλεξάνδρεια με σκοπό να υποστηρίξει εκεί την ιδέα του δημοτικισμού. Το 1908-1910 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, συνεργαζόμενος μυστικά με το Ελληνικό Προξενείο, σταλμένος αρχικά από την εφημερίδα Σκριπ και στη συνέχεια από την εφημερίδα Εμπρός, ενώ συνεργάστηκε και με τις εφημερίδες Αλήθεια – Νέα Αλήθεια, Φάρος της Θεσσαλονίκης και Σύνταγμα. Το 1910 φυλακίσθηκε από τους Τούρκους δύο φορές, ενώ στη συνέχεια κατέβηκε στην Κρήτη για να υποστηρίξει τον Βενιζέλο, κυρίως μέσα από την εφημερίδα Σκριπ. Το 1921 παρακολούθησε πεζός την εκστρατεία της Μικράς Ασίας (για την οποία εξέδωσε το βιβλίο Η εκστρατεία πέραν του Σαγγαρίου, 1922) ως απεσταλμένος της εφημερίδας Εμπρός, ενώ τον επόμενο χρόνο διηύθυνε την εφημερίδα Ο Συνάδελφος της Στρατιάς στη Σμύρνη. Διετέλεσε Γραμματέας της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1923-1939), επίλεκτο μέλος της «Ενώσεως Ελλήνων Συντακτών» (1914-1941) και πρόεδρός της (1921-1922 και 1923-1924), καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (1924-1930) και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου(1930-1941) και σύμβουλος και γραμματέας της «Νέας Σκηνής» του Κ. Χρηστομάνου (1901). Αγωνίστηκε με συνέπεια για την επικράτηση του δημοτικισμού και έγραψε άρθρα στο Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) και τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία (1926-1934). Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Σύννεφα (1900), Ο προσκυνητής (1907), Κέλαδος (1917), Μυστικές λειτουργίες (1920), Ελεγειακά (1924), Ορφικά (1931) και Πολεμικές ωδές (1941). Έγραψε τραγωδίες εμπνευσμένες από την παράδοση (Το Γεφύρι της Άρτας, Η Ηλιογέννητη), την αρχαία μυθολογία (Κασσάνδρα), όπως και με κοινωνικό προβληματισμό (Ο ίσκιος του πεθαμένου, Όταν αγαπούμε και Η Πολιτική που σκοτώνει). Δημοσίευσε επίσης τα μονόπρακτα Ο άνδρας, Ζουάνα και Τα ρόδα της αγάπης. Συνέθεσε επίσης τα μυθιστορήματα: Μάριος (1923) και Όταν αγαπούμε (1924). Εξέδωσε φιλολογικές και κριτικές μελέτες και εκτενέστερα έργα, όπως η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 1453-1800 (1924-1927, 2 τόμοι), η Σύντομη Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας 1900-1930 (1933), η Νεοελληνική Στιχουργική (1929). Συνέγραψε επίσης την Ιστορία της Κρητικής Επανάστασης του 1897. Ήταν από τους πρώτους μεταφραστές αρχαίων τραγωδιών (Άλκηστις, Οιδίπους επί Κολωνώ) και άλλων αρχαίων κειμένων (Αρχαίοι Έλληνες Λυρικοί 1931), Λόγγου, Δάφνις και Χλόη (1924) στη δημοτική γλώσσα. Πέθανε στην Αθήνα το 1941.
[Βιβλιογραφικές πηγές: Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα που περιέχεται στον Φ.2.1 του αρχείου. Μ. Γ. Μερακλής (επιμ.), Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία γραμματολογία, Σοκόλης,1977 (σ. 462)· Ν. Ι. Λάσκαρης, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. Ζ, Πυρσός· Κώστας Παπαγεωργίου, «Βουτιερίδης, Ηλίας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό τόμ. 2, Εκδοτική Αθηνών· Δημήτρης Γιάκος, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 4, Χάρης Πάτσης].

Ο Νίκος Καββαδίας (Νίκολσκι Ουσουρίσκι, Μαντζουρία, 1910 - Αθήνα 1975) ήταν ένα από τα τρία παιδιά του Χαρίλαου Καββαδία και της Δωροθέα Αγγελάτου. Ο πατέρας του διατηρούσε γραφείο γενικού εμπορίου με κύριο πελάτη το τσαρικό στρατό. Μετά την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Αργοστόλι, ενώ ο πατέρας του παρέμεινε στη Ρωσία ως το 1921, όταν επέστρεψε και αυτός στην Ελλάδα κατεστραμμένος οικονομικά. Η οικογένεια μετά το Αργοστόλι εγκαταστάθηκε στον Πειραιά όπου ο Καββαδίας ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Εκεί άρχισε συνεργασία με διάφορα φιλολογικά περιοδικά. Ο θάνατος του πατέρα του, το 1938, τον ανάγκασε να στραφεί στο ναυτικό επάγγελμα και από το 1929-1936 ταξίδευε συνεχώς. Το 1938 κλήθηκε στο Στρατό. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε ως ασυρματιστής. Το Το 1941, σύμφωνα με το υλικό του αρχείου, απέκτησε προσωρινό δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητού Β΄τάξεως, το 1947 δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητού Β΄ τάξεως και το 1953 δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητού Α΄ τάξεως. Την περίοδο 1954 -έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ταξίδευε συνεχώς. Πέθανε στην Αθήνα το 1975 από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Ο Καββαδίας έχει μείνει γνωστός ως λογοτέχνης που εμπνεύστηκε από τη ζωή του ναυτικού επαγγέλματος. Έγραψε τις ποιητικές συλλογές : Μαραμπού (1933), Πούσι (1947), Τραβέρσο (εκδόθηκε το 1975, λίγους μήνες μετά το θάνατό του), πεζά Βάρδια (1954) κ.ά. Συνεργάστηκε επίσης με έντυπα και λογοτεχνικά περιοδικά ενώ τα έργα του έχουν γνωρίσει πολλές εκδόσεις και έχουν μελοποιηθεί αρκετά ποιήματά του από τον Θάνο Μικρούτσικο.

Η ιστορία του Λαυρίου και της μεταλλευτικής και μεταλλουργικής δραστηριότητας στην περιοχή ξεκινούν από την αρχαιότητα. Η περιοχή υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα μεταλλουργικά κέντρα εκμετάλλευσης αργυρομολυβδούχων μεταλλευμάτων και παραγωγής ασημιού. Η δραστηριότητα αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τη περίοδο ακμής της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Η παύση των μεταλλευτικών εργασιών κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, σήμανε και το κλείσιμο της εκμετάλλευσης των ορυχείων.

Το νεότερο Λαύριο δημιουργήθηκε με αφετηρία τις έρευνες του Έλληνα μεταλλειολόγου Ανδρέα Κορδέλα, το 1863. Η "Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου", δεύτερο επιχειρηματικό εγχείρημα, στη χώρα μας, του Ιταλού μεταλλειολόγου και επιχειρηματία Jean Baptiste Serpieri, ιδρύθηκε το 1875 στη περιοχή του Κυπριανού. Η εταιρεία υπήρξε μια από τις μακροβιότερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Κύρια δραστηριότητα της ήταν η επεξεργασία ποικίλων αργυρομολυβδούχων μεταλλευμάτων, με βασικά προϊόντα τον μόλυβδο υψηλής ποιότητας και το ασήμι. Οι μεταλλευτικές-μεταλλουργικές επιχειρήσεις του Λαυρίου, με προεξάρχουσες τη Γαλλική (1875-1981) και την Ελληνική (1873-1917), και η πρώτη ιδιαίτερα, υπήρξαν πρωτοπόρες στην εισαγωγή τεχνολογικών καινοτομιών τόσο στην ίδια την παραγωγή όσο και στο δημόσιο βίο (μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, κατασκευή του σιδηροδρόμου σύνδεσης Λαυρίου - Αθήνας - Πειραιά, οργανωμένα οικιστικά σύνολα στέγασης εργαζομένων κ.ο.κ.) και διαμόρφωσαν την πόλη του Λαυρίου ως την πρώτη «company town» της χώρας, που μετεξελίχθηκε σε βιομηχανική πόλη μετά τον Β’ΠΠ. Ταυτόχρονα, η συσσώρευση του εργατικού δυναμικού από διάφορες περιοχές, η δημιουργία των πρώτων σωματείων και εργατικών κινητοποιήσεων, αποτέλεσαν κομβικά σημεία στην ιστορία του Ελληνικού εργατικού κινήματος. Η μακρόχρονη μεταλλευτική δραστηριότητα συνέβαλε στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής αλλά και της χώρας, ιδίως κατά τον 19ο και πρώιμο 20ο αι.

Από το 1992 οι εγκαταστάσεις της ΓΕΜΛ έχουν κηρυχθεί ενιαίο διατηρητέο μνημείο εθνικής κληρονομιάς, έχουν περιέλθει στο Δημόσιο και αποδοθεί (1993) στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο για την αξιοποίησή τους, με την ίδρυση και λειτουργία του Τεχνολογικού και Πολιτιστικού Πάρκου. Φορέας διαχείρισης του χώρου είναι η Εταιρεία Αξιοποίησης και Διαχείρισης της Περιουσίας του ΕΜΠ (ΕΑΔΙΠ-ΕΜΠ) που ιδρύθηκε το 1996 για τον σκοπό αυτό.

Γενικός Διοικητής Ηπείρου και Ύπατος Αρμοστής της Ελλάδας στη Σμύρνη. Στενός συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το 1905 συμμετείχε στο κίνημα του Θερίσου γεγονός για το οποίο και φυλακίστηκε. Μετά την αποφυλάκισή του αναμείχθηκε στη δημόσια ζωή αναλαμβάνοντας διάφορα αξιώματα όπως του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Ηρακλείου. Το 1917 γίνεται γενικός διοικητής Ηπείρου και αργότερα Ύπατος Αρμοστής Σμύρνης.

Ο Γιάννης Π. Βαλαβανίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Σπούδασε ζωγραφική, χαρακτική και ψηφιδωτό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1957-1963). Έχει πραγματοποιήσει δώδεκα ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Υπήρξε μέλος της «Ομάδας Τέχνης Α» (1965-1967), της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές» (1970-1973), του Συνδέσμου Σύγχρονης Τέχνης (1979-1983) και της Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη (1979-1986).

Κείμενά του για την τέχνη έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Δίδαξε ζωγραφική και ψηφιδωτό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1982-2006) και ήταν Αντιπρύτανης κατά την περίοδο 2001-2004. Από το 2007 έως τον θάνατο του το 2017 υπήρξε ομότιμος καθηγητής της ΑΣΚΤ.

Όπως αναφέρει ο ίδιος, σχεδίαζε εξώφυλλα βιβλίων επί τριάντα χρόνια. Είχε ξεκινήσει το 1970, μέσα στη δικτατορία, όταν ο Φίλιππος Βλάχος του είχε προτείνει να συνεργαστούν στις εκδόσεις «Κείμενα». Την εποχή εκείνη έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση ζωγραφικής, και τον απασχολούσαν ερωτήματα σχετικά με τον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο της τέχνης. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, θεώρησε ότι οι γραφικές τέχνες προσφέρουν ένα πεδίο ευρύτερης λειτουργίας της εικαστικής έκφρασης. Αυτό ήταν ένα από τα αρχικά του κίνητρα, για να ασχοληθεί με τα εξώφυλλα ως ζωγράφος.

Η σχεδίαση ενός εξωφύλλου βιβλίου, όταν γίνεται με πραγματικό ενδιαφέρον και μεράκι, είναι μια αρκετά σύνθετη εργασία. Κατά βάθος πρόκειται για μια πρώτη ερμηνεία του βιβλίου. Πρέπει να αντανακλά σε κάποιο βαθμό το περιεχόμενο των σελίδων του, να συμπυκνώνει τα νοήματα αναδεικνύοντάς τα με οπτικό τρόπο, είτε μέσω της εικόνας είτε με την επιλογή της κατάλληλης γραμματοσειράς και την τοποθέτηση του κειμένου. Ταυτόχρονα πρέπει να είναι αισθητικά ικανοποιητικό και ευχάριστο στο μάτι. Αυτές οι ανάγκες υπαγορεύουν μια ειδική αντιμετώπιση, που δεν μπορεί να ταυτίζεται με τη διαδικασία της προσωπικής ζωγραφικής.

Δούλεψε με πολλούς εκδοτικούς οίκους, αλλά ξεχώρισε τους τρεις, με τους οποίους είχε στενή και μακροχρόνια συνεργασία. Πρώτα ήταν τα «Κείμενα» με το Φίλιππο Βλάχο, μετά συνέχισε στο «Θεμέλιο» με τον Μίμη Δεσποτίδη και το Θόδωρο Μαλικιώση, και στο «Πλέθρον» με το Σάμη Γαβριηλίδη και το Λουκά Ρινόπουλο.

Η επιτροπή συστάθηκε το 1846 και ανασυστάθηκε το 1865, μετά την έξωση του Όθωνα. Έργο της ήταν να ελέγξει τις αιτήσεις και τα δικαιολογητικά των αγωνιστών του ’21 και των οικογενειών τους, απονέμοντας ανάλογα βαθμούς, συντάξεις και αποζημιώσεις.

Το εργοστάσιο ΒΙΕΦΑΛ (Βιομηχανικαί εφαρμογαί λευκολίθου) ιδρύθηκε από τον Ιωάννη Λαμπρινίδη το 1957 και στεγάστηκε στον Πειραιά στην οδό Πολυδεύκους 30 (σε κτίριο διαστάσεων 24x14 μέτρων και ιδιοκτησίας Σπ. Ασλάνη). Το εργοστάσιο της ΒΙΕΦΑΛ κατασκεύαζε και δομικές / μονωτικές πλάκες, κατοχυρωμένες με το εμπορικό σήμα Magnelith τις οποίες προωθούσε και εμπορευόταν ένα δίκτυο αντιπροσώπων ανά την Ελλάδα.

Ο Στέφανος Ν. Δραγούμης, δευτερότοκος γιος του Νικoλάου Μ. Δραγούμη και της Ευφροσύνης, το γένος Στέφ. Γεωργαντά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1842. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Ελληνικού Εκπαιδευτηρίου στην Αθήνα (1855-1857), αλλά τελείωσε το γυμνάσιο στο Παρίσι, όπου σπούδασε Νομικά και πήρε την Licence en Droit (1858-1861). Μετά την επιστροφή του από την Γαλλία το 1861, μπήκε στη δικαστική υπηρεσία και διορίστηκε διαδοχικά πρωτοδίκης στη Σύρο, Τρίπολη, Ζάκυνθο, Κέρκυρα, Μεσολόγγι, Αθήνα, πρόεδρος πρωτοδικών στο Ναύπλιο, Κεφαλονιά, Σύρο και εφέτης στην Αθήνα (1862-1875). Τον Απρίλιο του 1875 διορίστηκε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, απ’ όπου σε έξι μήνες λόγω διαφωνίας του με τον Υπουργό παραιτήθηκε και άρχισε να δικηγορεί.
Η κατοπινή δημόσια πολιτική σταδιοδρομία του Στέφανου Ν. Δραγούμη παρουσιάζει μία σταθερή ανοδική πορεία σε θέσεις και αξιώματα: Υπουργός Εξωτερικών και Εσωτερικών επί κυβερνήσεων Χ. Τρικούπη (1886-1890, 1892-1893), Πρωθυπουργός και Υπουργός Οικονομικών το 1910, αμέσως μετά το κίνημα στο Γουδί, πρώτος Γενικός Διοικητής Κρήτης και Μακεδονίας (1912-1913) και τέλος Υπουργός Οικονομικών (1915-1916) επί κυβερνήσεων Αλ. Ζαίμη και Στ. Σκουλούδη. Πολιτεύτηκε επίσης ως τρικουπικός στην αρχή και κατόπιν ως ανεξάρτητος και εκλέχθηκε επανειλημμένως βουλευτής Μεγαρίδος (1879-1895), Αττικής και Βοιωτίας (1899-1910) και τέλος Θεσσαλονίκης (1915, 1920).

Η σοβαρότητα, η εργατικότητα, ο πατριωτισμός, σε συνδυασμό με την ευρύτατη μόρφωση και τα ποικίλα ενδιαφέροντα του, χαρακτηρίζουν τη συμμετοχή και τη δράση του στην πολιτική ζωή της χώρας.
Η ευαισθησία του στα εθνικά θέματα και κυρίως στο μακεδονικό τον οδήγησαν ήδη από το 1878 να λάβει ενεργό μέρος στη Μακεδονική επιτροπή και δεν σταμάτησε να προπαγανδίζει και να συντονίζει τις πολιτικές ενέργειες για την προετοιμασία και τη διεξαγωγή του Μακεδονικού αγώνα (1903-1909).Υπήρξε μέλος σημαντικών επιτροπών (Πάγκειος επιτροπή, επιτροπή Ολυμπίων, Συνταγματική Επιτροπή), και πολυάριθμων εταιρειών και συλλόγων. Παράλληλα με τις πολιτικές του δραστηριότητες, που συνοδεύονταν από αγορεύσεις στη Βουλή, μελέτες και αρθρογραφία γύρω από τα μεγάλα εξωτερικά και οικονομικά θέματα, ο Στέφανος Ν. Δραγούμης ασχολήθηκε σοβαρά με θέματα φιλολογικά και αρχαιολογικά.
Μέλος της Αρχαιολογικής και Γλωσσικής εταιρείας, αρθρογράφησε στην Αρχαιολογική Eφημερίδα, στην Αθηνά, στο Mittheilungen des Deutschen Archäologischen Instituts και σε άλλα επιστημονικά περιοδικά με μία πλούσια επιγραφική και φιλολογική θεματολογία. Η σημαντική μελέτη του, με τίτλο Χρονικών Μορέως (τοπωνυμικά-τοπογραφικά-ιστορικά) που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1921 και πραγματεύεται προβλήματα Ιστορικής Γεωγραφίας, αποτελεί το λαμπρό επιστέγασμα των επιστημονικών δραστηριοτήτων του.

Ο Στέφανος Ν. Δραγούμης παντρεύτηκε το 1872 την Ελισάβετ (1851-1931), κόρη του Ιωάννη Κοντογιαννάκη, τραπεζίτη και επίτιμου γενικού προξένου της Ελλάδος στην Πετρούπολη και απέκτησε μαζί της έντεκα παιδιά: τη Ναταλία (1872-1973) σύζυγο Π. Μελά, το Νικόλαο (1874-1933), την Έφη (1875-1964) σύζυγο Ι. Καλλέργη, τη Χαρίκλεια (1876-1966) σύζυγο Ι. Κοκκώνη, τον ΄Ιωνα (1878-1920), την Αλεξάνδρα (1880-1976) σύζυγο Γ. Ξύδη και Α. Κριεζή, τη Ζωή (1882-1964) σύζυγο Julio Palencia, το Μάρκο (1884-1888), τη Μαρία (1866-1939) σύζυγο Μ. Καζούλη, το Φίλιππο (1890-1980) και τον Αλέξανδρο (1891-1977).

Πέθανε σε βαθιά γεράματα, στις 17/30 Σεπτεμβρίου 1923, στην Κηφισιά.

Απόγονος μεγάλης κερκυραϊκής οικογένειας, κυβερνήτης του θωρηκτού «Γεώργιος Αβέρωφ» στους Βαλκανικούς Πολέμους, ο Σοφοκλής Δούσμανης (Κέρκυρα, 1868 – Αθήνα, 1952), ήταν ναύαρχος και σημαίνον στέλεχος του Πολεμικού Ναυτικού.
Αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1888. Ικανότατος αξιωματικός φιλοβασιλικών πεποιθήσεων, η σταδιοδρομία του στο Πολεμικό Ναυτικό διαμορφώθηκε από τους δύο αυτούς παράγοντες. Με το βαθμό του αντιπλοιάρχου διετέλεσε αρχιεπιστολεύς της Μοίρας Γυμνασίων (1910), διευθυντής της Διοικητικής Υπηρεσίας του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (Γ.Ε.Ν.) (1912) και κυβερνήτης του θωρηκτού «Γεώργιος Αβέρωφ» και αρχιεπιστολεύς του Στόλου του Αιγαίου κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Προήχθη σε υποναύαρχο το 1914 σε αναγνώριση των υπηρεσιών του και τοποθετήθηκε διοικητής της Μοίρας Θωρηκτών. Διετέλεσε αρχηγός ΓΕΝ από τον Ιούνιο του 1915 έως το 1917. Με την επικράτηση του Βενιζέλου την περίοδο 1917-1920 αποστρατεύτηκε και εξορίστηκε στη Σαντορίνη. Μετά την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία και διετέλεσε αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου (Ιανουάριος – Απρίλιος 1921) και αρχηγός ΓΕΝ (Νοέμβριος 1921-Οκτώβριος 1922). Αποστρατεύτηκε προαγόμενος σε αντιναύαρχο τον Ιανουάριο του 1923. Όταν ξέσπασε το κίνημα Πλαστήρα τον Μάρτιο του 1935 διορίστηκε από την κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη υπουργός Ναυτικών (Μάρτιος – Οκτώβριος 1935) και προήχθη σε ναύαρχο. Την ίδια περίοδο (Μάρτιος 1935 – Ιανουάριος 1936) ήταν πρόεδρος της «Επιτροπής Εράνου υπέρ του Εθνικού Στόλου», που σκοπό είχε τη συλλογή χρημάτων για την αγορά ενός μεγάλου πλοίου και την αποκατάσταση των ζημιών των πλοίων του στόλου που προκλήθηκαν κατά την καταστολή του κινήματος του Πλαστήρα. Ο Δούσμανης τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα. Πέθανε την 6η Ιανουαρίου 1952.
Το 1939 ο Σοφοκλής Δούσμανης συνέγραψε το βιβλίο Το ημερολόγιον του κυβερνήτου του «Γ. Αβέρωφ» κατά τους πολέμους 1912-1913, Αθήναι, τύποις Πυρσού, 1939, στο οποίο προσπαθεί να τονίσει το ρόλο του στις ναυμαχίες της Έλλης (3 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (3 Ιανουαρίου 1913). Παντρεύτηκε την Μαρία Κωνσταντίνου Βούρου το 1915.

[Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία βλ. στην εισαγωγή του κ. Κ. Παΐζη-Παραδέλη στην υπάρχουσα καταγραφή του αρχείου].

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1935. Σκοπός της ήταν η αγοραπωλησία κτημάτων, οι οικοδομικές επιχειρήσεις καθώς και η καλλιέργεια και εμπορία διαφόρων αγροτικών προϊόντων που παράγονταν στο κτήμα του Δρούλια στην Κηφισιά (κυρίως φυστίκια). Το 1940 περιόρισε τις δραστηριότητές της στον τομέα της γεωργίας. Κύριος μέτοχος, με 500 μετοχές, και εντεταλμένος σύμβουλος της εταιρείας ήταν ο Κωνσταντίνος Δρούλιας, ο οποίος προσέφερε στην επιχείρηση το κτήμα και τον εξοπλισμό. Στην ίδρυση της εταιρείας μετείχε επίσης και ο αδελφός του Γεώργιος μαζί με άλλους. Η αποτυχία της επιχείρησης, η οποία μεταξύ άλλων οφειλόταν και στις ακατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες, οδήγησε στην εκκαθάρισή της το 1950. Έκλεισε το 1965.

Ο Μίλτων Ιατρίδης, γιος του Βασιλείου, υπήρξε αξιωματικός (πλοίαρχος) του Πολεμικού Ναυτικού. Διακρίθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-1941) ως κυβερνήτης του υποβρυχίου «Παπανικολής». Κατά την περίοδο της Κατοχής υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις στη Μ. Ανατολή. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε διοικητής Αρχιπελάγους (1944-45), στολίσκου Β. Αιγαίου (1947) και της Ναυτικής Ακαδημίας (1948). Το 1950-1951 ορίστηκε αρχηγός της αποστολής για την παραλαβή του αντιτορπιλικού «Ευγένιος Σαβοΐας» από την Ιταλία στο πλαίσιο των πολεμικών αποζημιώσεων. Οι σχέσεις του Ιατρίδη με τους ανωτέρους του ήταν προβληματική, γεγονός που στάθηκε εμπόδιο στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1960.

Η Ιουλία Ιατρίδη, κόρη του Ισπανού μαέστρου Ιωσήφ Μπουστίντουι και της βιολίστριας Ελένης Γεωργαντοπούλου, μετέπειτα σύζυγος του Ανδρέα Ιατρίδη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών, έλαβε μέρος σε ορχήστρες και ρεσιτάλ, εργάστηκε για 15 χρόνια ως καθηγήτρια βιολιού στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου. Σπούδασε επίσης ισπανική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, δίδαξε την ισπανική γλώσσα στο διδασκαλείο ξένων γλωσσών του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετέφρασε πλήθος ισπανικών θεατρικών, πεζογραφικών και δοκιμιακών έργων. Ασχολήθηκε συστηματικά με την προβολή της ισπανόφωνης λογοτεχνίας με άρθρα, ομιλίες και συνεντεύξεις της. Η ίδια καλλιέργησε το μυθιστόρημα και το διήγημα και τιμήθηκε με το βραβείο Ουράνη (1959) και με τα κρατικά βραβεία μυθιστορήματος (1964) και μυθιστορηματικής βιογραφίας (1978). Εξέδωσε τα μυθιστορήματα: Καβαλάρης στον άνεμο (1958) και Τα πέτρινα λιοντάρια (1964), τις νουβέλλες Τρία πρόσωπα (1955), τη μυθιστορηματική βιογραφία Πυρίγονος (1976-1978) και τις συλλογές διηγημάτων Διαταγή άνωθεν (1971), Στις πέντε την αυγή (1981). Πέθανε το 1996.

Η Μαρία Μπουστίντουι, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι και της Ελένης Γεωργαντοπούλου-Μπουστίντουι, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1912, σπούδασε μουσική και δραματική στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Εθνικού θεάτρου. Άρχισε να ζωγραφίζει το 1952 και πρωτοεμφανίστηκε στην γκαλερί Ζυγός το 1959. Αντλούσε τα θέματά της κυρίως από την παλαιότερη αστική και παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ζωή και δούλεψε κυρίως με τέμπερα, αυγοτέμπερα και λάδι. Έκανε πολλά ενημερωτικά ταξίδια σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελβετία. Ήταν μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου και του Σωματείου Ελληνίδων Ζωγράφων.
Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό [Βλ. φακέλους 1-3].
Έργα της υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πωπ, γιο του Γεωργίου Πωπ, εκδότη της εφημερίδας Αθήναι. Η ίδια εργάστηκε στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας. Πέθανε το 2009.

[Πηγές: βιογραφικά σημειώματα και δημοσιεύματα από το αρχείο.]

Η Μαρία Πωπ, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι και της Ελένης Γεωργαντοπούλου-Μπουστίντουι, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1912, σπούδασε μουσική και δραματική στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Εθνικού θεάτρου. Άρχισε να ζωγραφίζει το 1952 και πρωτοεμφανίστηκε στην γκαλερί Ζυγός το 1959. Αντλούσε τα θέματά της κυρίως από την παλαιότερη αστική και παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ζωή και δούλεψε κυρίως με τέμπερα, αυγοτέμπερα και λάδι. Έκανε πολλά ενημερωτικά ταξίδια σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελβετία. Ήταν μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου και του Σωματείου Ελληνίδων Ζωγράφων.
Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό [Βλ. φακέλους 1-3].
Έργα της υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πωπ, γιο του Γεωργίου Πωπ, εκδότη της εφημερίδας Αθήναι. Η ίδια εργάστηκε στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας. Πέθανε το 2009.

[Πηγές: βιογραφικά σημειώματα και δημοσιεύματα από το αρχείο.]

Με βασιλικό διάταγμα που εκδόθηκε στις 23 Ιουλίου/4 Αυγούστου 1833 ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και δημοσιεύθηκε ο ιδρυτικός Καταστατικός της Χάρτης. Σύμφωνα με αυτόν, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία του Ελληνικού Βασιλείου διοικείται από την Ιερά Σύνοδο, πενταμελές όργανο στο οποίο μετέχουν κληρικοί εγκεκριμένοι από το βασιλιά. Με νεότερα διατάγματα που εκδόθηκαν στο τέλος του 1833 και τους πρώτους μήνες του 1834 αποφασίστηκε η κατάργηση των ανδρικών μοναστηριών με λιγότερους από έξι μοναχούς και το κλείσιμο όλων των γυναικείων (πλην τριών). Τέλος, προβλεπόταν ότι η μοναστηριακή περιουσία θα περιέλθει στο κράτος.

Αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης, που έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε μάχες της. Γιος του ήρωα της Επανάστασης Αναγνώστη Στριφτόμπολα.

Ο Θεόφιλος Δ. Φραγκόπουλος γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα με καταγωγή από τη Ζάκυνθο. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τουριστικές και οικονομικές επιστήμες στην Αγγλία. Εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος και ως διευθυντής ναυτιλιακής εταιρείας στο Λίβανο και στην Τυνησία. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου στρατεύτηκε στην Αντίσταση, αρχικά ως μέλος της Ενωτικής Νεολαίας Ιερής Ταξιαρχίας και στη συνέχεια των οργανώσεων Ε.Σ.Α.Σ., Ρ.Α.Ν. και ΕΔΕΣ. Από το 1948 ως το 1950 υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στα Τεθωρακισμένα, ενώ αγωνίστηκε και εναντίον της δικτατορίας του 1967. Το 1950 διορίστηκε υπεύθυνος του τμήματος ξένης διαφήμισης στο Ελληνικό Κέντρο Τουριστικών Μελετών. Διετέλεσε επίσης διευθυντής του ΕΟΤ (1959-1964) και πραγματοποίησε διαλέξεις για τη νεοελληνική λογοτεχνία ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια Bochum της Δυτικής Γερμανίας και Boston των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με το μυθιστόρημα, την ποίηση και το θέατρο, ενώ έγραψε και δοκίμια. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Φιλολογικά Χρονικά, Τα Νέα Ελληνικά, Σημερινά Γράμματα, Εποχές, Η Συνέχεια, Τομές, Σταθμοί, την εφημερίδα Καθημερινή κ.ά. Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για το έργο του Καρτερία, το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή δοκιμίων Tagliche Ernte και το λογοτεχνικό βραβείο Φρειδερίκου Μάθιους (1995). Πέθανε το 1998.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: ΕΚΕΒΙ Αρχείο συγγραφέων από τον 18ο αιώνα ως το 1935.]

Καθηγητής Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Ασχολήθηκε με την Κρητική λογοτεχνία.

Με την υπ’ αριθμ. 127175/Η/4.11.2011 (ΦΕΚ Β΄ 2508/04-11-2011) κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, το νομικό πρόσωπο με την επωνυμία «Ινστιτούτο Νεολαίας» Ν. 3369/2005 (ΦΕΚ Α’ 171/06-07-2005) και το νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με την επωνυμία «Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων» Ν. 2327/1995 (ΦΕΚ Α’ 156/31-07-1995) συγχωνεύθηκαν με απορρόφηση στο νομικό πρόσωπο με την επωνυμία «Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας» (ΦΕΚ Α΄41/15-03-1947) όπως τροποποιήθηκε διαδοχικά και εν τέλει με τον Ν. 3748/2009 (ΦΕΚ Α΄29/19-02-2009).

Με την αυτή κοινή υπουργική απόφαση το «Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας» (Ε.Ι.Ν.) μετονομάστηκε σε «ΙΔΡΥΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ» (Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ.).

Ο Λάζαρος Κουντουριώτης (1769 – 1852) υπήρξε σημαντική πολιτική φυσιογνωμία τόσο στα προεπαναστατικά χρόνια όσο και κατά τη διάρκεια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Η προσφορά του με τον πλούτο του, τις πολιτικές του ικανότητες και την επιβολή του στους Έλληνες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες ήταν τεράστια. Ο Λάζαρος Κουντουριώτης ήταν γιος του Αναγνώστη Κουντουριώτη και της Μαρίας Κοκκίνη. Λόγω της εγκατάστασης του πατέρα του στη Γένουα για εμπορικούς λόγους ο Λάζαρος, ως πρωτότοκος γιος, ανέλαβε όλες τις ευθύνες της οικογένειας από τα δεκατέσσερά του χρόνια. Μετά το θάνατο του πατέρα του έγινε διαχειριστής της οικογενειακής περιουσίας. Το 1803 παντρεύτηκε τη Σταματίνα Ευαγγελίδη και απέκτησε μαζί της δεκατρία παιδιά. Αναμίχθηκε νωρίς στα δημόσια πράγματα του τόπου του επιδεικνύοντας διοικητικές ικανότητες. Μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο Κουντουριώτη στήριξε τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας με όλες του τις δυνάμεις, τόσο με σημαντικές οικονομικές προσφορές όσο και με τη συμμετοχή των πλοίων της οικογένειας στις πολεμικές ναυτικές ελληνικές επιχειρήσεις. Αν και δεν πολιτεύτηκε ποτέ, παρά τις προτάσεις που του έγιναν, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις του Αγώνα και, χάρη στον προσηνή χαρακτήρα του, απολάμβανε την εκτίμηση των συμπατριωτών του και όλων των Ελλήνων. Κατά την Καποδιστριακή περίοδο (1828 – 31) ο Ιωάννης Καποδίστριας τον διόρισε προσωρινό διοικητή της Ύδρας ως «πρώτο των προκρίτων», ενώ το 1844 ο Όθων τον διόρισε γερουσιαστή, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το θάνατό του.
Πηγή: http://www.nhmuseum.gr/el/ektheseis/o-lazaros-kountouriotis-kai-i-oikogeneia-kountourioti/ [τελευταία επίσκεψη: 19/5/2020].