Με το Προεδρικό Διάταγμα 138 της 22ας Φεβρουαρίου 1974 συστάθηκε Υπηρεσία Εθνικού Τυπογραφείου στη Γενική Διεύθυνση Γραφείου Πρωθυπουργού. Την ίδια χρονιά με το Προεδρικό Διάταγμα 205 της 20ης Μαρτίου 1974 η Υπηρεσία Εθνικού Τυπογραφείου μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών-Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Λίγους μήνες αργότερα με το Νομοθετικό Διάταγμα 216 της 7ης Δεκεμβρίου 1974 συστάθηκε το Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως στο οποίο εντάχθηκε η Υπηρεσία Εθνικού Τυπογραφείου. Το 1975 με το Προεδρικό Διάταγμα 890 «περί οργάνωσης και λειτουργίας του Εθνικού Τυπογραφείου» καθορίστηκε η δομή και οι αρμοδιότητες των διευθύνσεων του Εθνικού Τυπογραφείου. Σύμφωνα με το άρθρο 2 του παραπάνω Προεδρικού Διατάγματος το Εθνικό Τυπογραφείο συγκροτούν: η Διεύθυνση Εκδόσεων, η Υπηρεσία Παραγωγής, η Διεύθυνση Μηχανολογικών και Ηλεκτρολογικών Εγκαταστάσεων και η Διεύθυνση Διοικητικών και Οικονομικών Υποθέσεων.

Σύμφωνα με το Νομοθετικό Διάταγμα 292/1947 ιδρύεται Σώμα Εμπορικών Συμβούλων και Εμπορικών Ακολούθων, οι οποίοι τοποθετούνται στις Ελληνικές Πρεσβείες, υπαγόμενοι στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Με την έκδοση του ΝΔ 3070/1954 οι Εμπορικοί Σύμβουλοι και Ακόλουθοι εντάσσονται και ανήκουν διοικητικά στο Υπουργείο Εμπορίου ενώ με το ΝΔ 367 του 1969 αποφασίζεται η σύσταση και η λειτουργία των Γραφείων Εμπορικών Συμβούλων και Ακολούθων.

Τα Γραφεία Εμπορικών Συμβούλων και Ακολούθων συνιστώνται με βασιλικό διάταγμα, το οποίο εκδίδεται με πρόταση των Υπουργών Εμπορίου και Εξωτερικών. Με το ίδιο Βασιλικό Διάταγμα καθορίζεται η έδρα και η προξενική αρχή στην οποία υπάγεται κάθε Γραφείο καθώς και η περιφέρεια αρμοδιότητάς του, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει περισσότερες από μια χώρες. Με όμοιο Βασιλικό Διάταγμα επιτρέπεται η κατάργηση των συγκεκριμένων Γραφείων.

Τα Γραφεία Εμπορικών Συμβούλων και Ακολούθων έχουν τις εξής αρμοδιότητες: Μελέτες και έρευνες για τη γενική οικονομική κατάσταση του εξωτερικού εμπορίου, των επενδύσεων, των διεθνών συναλλαγών της αρμοδιότητάς τους. Μελέτες και έρευνες της αγοράς των χωρών της αρμοδιότητάς τους, ώστε να αξιοποιούνται κατά τον καλύτερο τρόπο οι δυνατότητες ελληνικών επενδύσεων, εξαγωγικών πρωτοβουλιών, οικονομικών συνεργασιών.

Προώθηση επιχειρηματικών πρωτοβουλιών και συνεργασιών σε τομείς, όπως συμπαραγωγή, υπεργολαβίες, αντισταθμιστικό εμπόριο, μεταφορά τεχνολογίας, δημόσια έργα, τουρισμός, μεταφορές κ.ά. Ενημέρωση των υπουργείων, φορέων, παραγωγικών τάξεων για την εξελικτική πορεία της οικονομίας των χωρών όπου είναι διαπιστευμένοι, ανά τακτά διαστήματα. Μέριμνα για την ανάπτυξη εμπορικών συναλλαγών, με στόχο την αύξηση των εξαγωγών της Ελλάδας στη χώρα της αρμοδιότητάς τους. Επιμέλεια για τη διοργάνωση επιχειρηματικών αποστολών της χώρας διαπίστευσής τους στην Ελλάδα και αντιστρόφως. Μελέτη και παρακολούθηση θεμάτων γεωργικής, τουριστικής και γενικότερα αναπτυξιακής πολιτικής, καθώς και θεμάτων πολιτικής χερσαίων, θαλάσσιων και εναέριων μεταφορών σε χώρες αρμοδιότητάς τους.

H Αντικυβερνητική Επιτροπή αποτέλεσε τριμελές ανώτατο διοικητικό όργανο, το οποίο συστάθηκε στις 2 Απριλίου 1827 από την Γ ́ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας με σκοπό να αναλάβει τη διακυβέρνηση της επαναστατημένης χώρας μέχρι την άφιξη του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Μέλη της επιτροπής εξελέγησαν οι Γεώργιος Μαυρομιχάλης, Ιωάννης Μηλαΐτης και Ιωάννης Νάκος. Ο τρόπος με τον οποίο θα ασκούσε η Αντικυβερνητική Επιτροπή την εκτελεστική εξουσία καθορίστηκε με το οργανωτικό Ψήφισμα της 1ης Μαΐου 1827, βάσει του οποίου αποτελούσε συλλογικό όργανο χωρίς κανένα από τα μέλη της να αναγνωρίζεται ως πρόεδρος. Οι αποφάσεις της λαμβάνονταν κατά πλειοψηφία και τα μέλη της υποχρεούνταν να υπογράφουν από κοινού τα έγγραφα. Η αναπλήρωση των μελών της, για λόγους ανωτέρας βίας, γινόταν μόνο με απόφαση της Βουλής.
Γενικός Γραμματέας της Αντικυβερνητικής Επιτροπής ήταν μέχρι την τοποθέτησή του στη θέση του γραμματέα Εξωτερικών ο Γεώργιος Γλαράκης, ο οποίος εκτελούσε τα ίδια καθήκοντα και στο κυβερνητικό όργανο που διαδέχθηκε η επιτροπή, τη Διοικητική Επιτροπή, κατά το τελευταίο διάστημα της λειτουργίας της.
Συγκριτικά με τη Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος, το νέο σώμα είχε σαφώς λιγότερες αρμοδιότητες, καθώς με το σύνταγμα που ψήφισε η Γ ́ Εθνοσυνέλευση είχε ανασυσταθεί η Βουλή με πλήρη νομοθετική εξουσία, ενώ το ψήφισμα ΙΣΤ ́ προέβλεπε επιπλέον την ανάγκη συναίνεσης της Βουλής για τους διορισμούς προσώπων σε διάφορες νευραλγικές θέσεις από την Αντικυβερνητική Επιτροπή. Τέλος, από τον έλεγχο της Διοίκησης είχε ουσιαστικά αφαιρεθεί η διοίκηση του στρατού και του στόλου, που είχε ανατεθεί στους άγγλους Richard Church και George Cochrane αντίστοιχα.
Έδρα της Αντικυβερνητικής Επιτροπής αρχικά, έως τις 14 Ιουνίου, ήταν ο Πόρος και κατόπιν το Ναύπλιο, το οποίο είχε επισήμως προσδιοριστεί ως τόπος εγκατάστασης της ελληνικής κυβέρνησης από την Γ ́ Εθνοσυνέλευση. Ωστόσο σχεδόν αμέσως μετά την άφιξη της επιτροπής στο Ναύπλιο, ξέσπασε εμφύλια σύρραξη στην πόλη ανάμεσα αφενός στον πολιτάρχη Σταύρο Γρίβα και τον φρούραρχο του Παλαμηδίου Θεόδωρο Γρίβα και αφετέρου στον φρούραρχο της Ακροναυπλίας Νάσο Φωτομάρα και τον Ιωάννη Στράτο, με αποτέλεσμα τα δύο από τα τρία μέλη της επιτροπής στις 30 Ιουνίου να διαφύγουν μαζί με κάποιους
βουλευτές στο Μπούρτζι, όπου ύστερα από λίγες ημέρες μετέβη και το τρίτο μέλος της επιτροπής, καθώς και ο πρόεδρος της Βουλής Νικόλαος Ρενιέρης με το σύνολο του σώματος. Τελικά στις 17 Αυγούστου η Αντικυβερνητική Επιτροπή και η Βουλή εγκαταστάθηκαν στην Αίγινα, που ορίστηκε ως νέα πρωτεύουσα.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας αποδέχθηκε τον διορισμό του ως Κυβερνήτη της Ελλάδος στις 14 Αυγούστου 1827, ενώ αφίχθη στην Ελλάδα μόλις στις αρχές του επόμενου χρόνου –στο Ναύπλιο στις 6 Ιανουαρίου 1828 και στην Αίγινα στις 11 Ιανουαρίου 1828, οπότε και έπαυσε η λειτουργία της Αντικυβερνητικής Επιτροπής.

Το Βασιλικό Διάταγμα 864 της 28ης Δεκεμβρίου 1960 που δημοσιεύτηκε στο Φύλλο Εφημερίδας Κυβερνήσεως υπ’ αρίθ. 211 στις 29 Δεκεμβρίου 1960 καθόριζε την διάρθρωση και τις αρμοδιότητες του Υπουργείου Εσωτερικών. Η Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου αποτελούνταν από: α) το Γραφείο Υπουργού, β) το Γραφείο Υφυπουργού, γ) το Γραφείο του Γενικού Γραμματέως, δ) τη Γενική Διεύθυνση Διοικήσεως, ε) τη Γενική Διεύθυνση Αστυνομίας Πόλεων, στ) τη Γενική Διεύθυνση Χωροφυλακής, ζ) τη Γενική Διεύθυνση Πολιτικής Αμύνης Χώρας, η) τη Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφαλείας, θ) τη Διεύθυνση Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, ι) τη Διεύθυνση Αλλοδαπών και ια) την Υπηρεσία Προστασίας Εθνικού Νομίσματος.
Η Γενική Διεύθυνση Διοικήσεως περιλάμβανε τις Διευθύνσεις Διοικήσεως, Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, Προσωπικού Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, Τεχνικού Εξοπλισμού, Ιθαγενείας, Αποδημίας και Μεταναστεύσεως, Εκλογών, Αγροφυλακής καθώς και την Υπηρεσία Διοικητικών Επιθεωρητών.
Η Διεύθυνση Διοικήσεως, η οποία τηρούσε και το συγκεκριμένο φάκελο, διαιρούνταν σε 6 Τμήματα: α) Τμήμα Προσωπικού, β) Τμήμα Διοικητικόν, γ) Διοικητικής Αποκεντρώσεως, δ) Οικονομικής Αποκεντρώσεως, ε) Διεκπεραιώσεως, στ) Αρχείου.

Σύμφωνα με τα ΠΔ 647 της 22/26 Ιουνίου 1981 «Περί του Οργανισμού της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας του Υπουργείου Συγκοινωνιών» (ΦΕΚ Α' 163) η Διεύθυνσις Οργανώσεως και Εκπαιδεύσεως (κωδικός Δ2) αποτελούνταν από τα παρακάτω Τμήματα:
1) Τμήμα Οργανώσεως και Μεθόδων (Δ2/Α)
2) Τμήμα Μελετών και Προγραμματισμού Εκπαιδεύσεως
3) Τμήμα Εκπαιδεύσεως Προσωπικού
4) Τμήμα Κεντρικής Βιβλιοθήκης και Τεκμηριώσεως
Αρμοδιότητες του Τμήματος Οργανώσεως και Μεθόδων (Δ2/Α) ήταν:
• Η μελέτη της οργάνωσης των υπηρεσιών της ΥΠΑ και παρακολούθηση απόδοσής τους
• Θέματα μεταβίβασης εξουσιών και αρμοδιοτήτων
• Σύνθεση, αξιολόγηση προσωπικού
• Απλούστευση γραφειοκρατικών μεθόδων
• Μέθοδοι και συστήματα εργασίας
• Εκτίμηση απαιτούμενου εξοπλισμού γραφείων
• Συντονισμός εργασιών εκτυπώσεων

Με το ΠΔ 56 της 30 Ιανουαρίου / 1 Φεβρουαρίου 1989 Οργανισμός της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (Υ.Π.Α.) του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών (ΦΕΚ Α΄ 28), η Διεύθυνση μετονομάστηκε σε Διεύθυνση Οργάνωσης και Ανάπτυξης (κωδικός Δ10) διατηρώντας και επεκτείνοντας τις αρμοδιότητες του Τμήματος Οργανώσεως και Μεθόδων, που μετονομάστηκε σε Τμήμα Διοικητικής Οργάνωσης (κωδικός Δ10/Α) (άρθρο 14). Οι αρμοδιότητες για θέματα προσωπικού (εκπαίδευσης, αξιολόγησης και Κεντρικής Βιβλιοθήκης ΥΠΑ) μεταβιβάστηκαν στην Διεύθυνση Διοικητικού (άρθρο 13).

Στις 30 Ιανουαρίου 1833 φθάνει στην Ελλάδα ο Όθων, δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄, ως βασιλεύς του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Στις 3/15 Απριλίου 1833 εκδίδεται Βασιλικό Διάταγμα Περί του σχηματισμού των Γραμματειών, με το οποίο θεσπίζεται η σύσταση επτά Γραμματειών, έκτη μεταξύ των οποίων είναι και η Γραμματεία επί των Στρατιωτικών. Ας σημειωθεί ότι οι περισσότερες από τις εν λόγω επτά Γραμματείες είχαν ήδη συγκροτηθεί με διάφορες επωνυμίες (μινιστέρια, γραμματείες, υπουργεία) ήδη από την εποχή των κυβερνήσεων της Επανάστασης καθώς και του Κυβερνήτη Καποδίστρια.

Την ίδια ημέρα, 3/15 Απριλίου, εκδίδεται άλλο Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο καθορίζονται η οργάνωση, το προσωπικό και οι αρμοδιότητες της Γραμματείας επί των Στρατιωτικών. Στο πρώτο άρθρο του ΒΔ ορίζεται το προσωπικό και η οργάνωση της Γραμματείας. Το προσωπικό της επί των Στρατιωτικών Γραμματείας, υπό τη Διεύθυνση του αρμόδιου Γραμματέα, αποτελείται: α) από δύο διευθυντές τμημάτων, οι οποίοι επιλέγονται μέσα από το σύνολο των αξιωματικών και των υπαλλήλων του στρατού που διέπρεψαν λόγω των γνώσεων και της αξίας τους, β) από αριθμό αξιωματικών και υπαλλήλων του στρατού, οι οποίοι ορίζονται από τους διευθυντές των τμημάτων σύμφωνα με τις ανάγκες της υπηρεσίας, γ) από τρεις Γραμματείς, δ) από τέσσερις γραφείς, και ε) από τους αναγκαίους για την υπηρεσία αγγελιοφόρους (ordonnances).

Στο δεύτερο άρθρο του ΒΔ περιγράφονται οι αρμοδιότητες της επί των Στρατιωτικών Γραμματείας, οι οποίες είναι: α) η οργάνωση, συμπλήρωση, πειθαρχία και επίβλεψη του στρατού, β) η προμήθεια της αναγκαίας ενδυμασίας, του οπλισμού, των απαραίτητων ειδών για ιππασία και στρατοπέδευση, γ) η φροντίδα για την προμήθεια του αναγκαίου υλικού για το πυροβολικό, το μηχανικό κτλ τμήμα του στρατού, δ) η οικοδόμηση, επισκευή και διατήρηση των φρουρίων και των στρατιωτικών κτιρίων, ε) τα δημόσια καταστήματα που προμηθεύουν το στρατό, στ) οι στρατιωτικοί νόμοι και κανονισμοί, ζ) η επιτήρηση στρατιωτικών αμαρτημάτων ή εγκλημάτων στα στρατιωτικά δικαστήρια, η) οι υγειονομικές υπηρεσίες του στρατού, θ) οι μετακινήσεις και οι μετατοπίσεις του στρατού, ι) η σύσταση καταστημάτων για τη σίτιση απομάχων, χήρων και ορφανών, ια) η φροντίδα των αιχμαλώτων, ιβ) οι προτάσεις που αφορούν την προκήρυξη στρατιωτικής αμνηστίας, ιγ) η χωροφυλακή, ιδ) οι προτάσεις για το διορισμό ή άφεση των αξιωματικών και των υπαλλήλων του στρατού, ιε) όλες οι δαπάνες του στρατού και τα λογιστικά του στρατού, ιστ) όλοι οι αξιωματικοί και υπάλληλοι του στρατού.

Ήδη, με ΒΔ της 9ης Φεβρουαρίου 1833, είχε ορισθεί επίσης η θέση και τα καθήκοντα του Γενικού Επιθεωρητή του Στρατού. Αυτός διενεργούσε επιθεωρήσεις των στρατιωτικών μονάδων τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο, υπέβαλλε προτάσεις για διορισμούς αξιωματικών και αναφερόταν για ζητήματα που αφορούσαν στον σχηματισμό, ένδυση, οπλισμό και μετάθεση των στρατευμάτων, στον επί των Στρατιωτικών Γραμματέα, από τον οποίο έπαιρνε διαταγές.

Ο οργανισμός του 1833 υπέστη κατά τα έτη 1834-1842 διάφορες τροποποιήσεις και συμπληρώσεις ανάλογα με τις ανάγκες που παρουσιάστηκαν. Οι πιο ουσιώδεις από αυτές ήταν οι ακόλουθες: α) Στην Γραμματεία επί των Στρατιωτικών προστέθηκαν δύο επιπλέον τμήματα. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 1ης Ιουνίου 1834 συστήθηκε τρίτο τμήμα, με τον τίτλο Στρατιωτικό Λογιστήριο, και αντικείμενο εργασιών την επεξεργασία και τον έλεγχο των λογαριασμών του Στρατού. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 11ης Ιουνίου 1836 δημιουργήθηκε το τέταρτο τμήμα, με τον τίτλο Τμήμα Μηχανικού, για την διεξαγωγή των υποθέσεων που αφορούσαν στον στρατωνισμό και τις στρατιωτικές οικοδομές, β) Για τον έλεγχο και την εποπτεία των στρατιωτικών δυνάμεων δημιουργήθηκε ο θεσμός των Νομοεπιθεωρητών. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 25ης Ιανουαρίου 1835 τοποθετήθηκε σε κάθε Νομό ένας Συνταγματάρχης ως επόπτης, ο οποίος έφερε τον τίτλο του Νομοεπιθεωρητή, γ) Αυξήθηκε ο αριθμός των Γενικών Επιτελών. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 13ης Ιανουαρίου 1836 ο αριθμός τους αυξήθηκε από τρεις σε έξι, δ) Τροποποιήθηκε η σύνθεση του Πεζικού. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 13ης Ιανουαρίου 1836 τα υπάρχοντα οκτώ τάγματα Πεζικού μειώθηκαν σε τέσσερα και μετονομάστηκαν σε τάγματα Γραμμής. Συγκροτήθηκαν επίσης τέσσερα Ελαφρά τάγματα, στα οποία συγχωνεύθηκαν, τα προβλεπόμενα από τον οργανισμό του 1833 τάγματα Ακροβολιστών. Τελικά, το Πεζικό αποτελέστηκε από πέντε τάγματα, τα οποία ονομάστηκαν τάγματα Πεζικού. Η δύναμη του κάθε τάγματος ανερχόταν στους 32 αξιωματικούς και 822 οπλίτες, ε) Ανασυγκροτήθηκε η Οροφυλακή. Από τον Ιανουάριο του 1833 είχαν συγκροτηθεί οχτώ τάγματα Οροφυλακής, με σκοπό τη διατήρηση της Δημόσιας Ασφάλειας και την φρούρηση των συνόρων της χώρας. Για τη διοίκηση των ταγμάτων αυτών συγκροτήθηκαν, με το Βασιλικό Διάταγμα της 11ης Φεβρουαρίου 1838, τρία Αρχηγεία Οροφυλακής, σε κάθε ένα από τα οποία προΐστατο ένας Συνταγματάρχης ή Αντισυνταγματάρχης, βοηθούμενος από ένα Λοχαγό, έναν Υπολοχαγό-Υπασπιστή, ένα Γιατρό και ένα Ιερέα, στ) Δημιουργήθηκε η Φάλαγγα: Το Σεπτέμβριο του 1835 συγκροτήθηκε η λεγόμενη Φάλαγγα, τιμής ένεκεν, αποτελούμενη από τους αξιωματικούς και τους αρχηγούς που είχαν λάβει μέρος στον αγώνα υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας. Η Φάλαγγα διαιρέθηκε σε δεκατρείς Τετραρχίες, όπου κάθε μία αποτελούνταν από ένα Λοχαγό ισότιμο με Συνταγματάρχη, έναν Υπολοχαγό ισότιμο με Ταγματάρχη, έναν Σημαιοφόρο ισότιμο με Λοχαγό, τέσσερεις Επιλοχίες ισότιμους με Λοχαγούς και πενήντα τέσσερεις φαλαγγίτες ισότιμους με Ανθυπολοχαγούς.

Στα τέλη του έτους 1842, ο οργανωμένος Στρατός είχε την εξής μορφή και δύναμη: α) Γραμματεία των Στρατιωτικών, β) Γενικός Επιθεωρητής Στρατού, γ) Εννέα Νομοεπιθεωρητές, δ) Δεκαεπτά Φρουραρχεία, ε) Σώμα Γενικών Επιτελών, στ) Φάλαγγα, ζ) Πεζικό: πέντε τάγματα Πεζικού από έξι λόχους το καθένα, τρία Αρχηγεία Οροφυλακής, οκτώ τάγματα Οροφυλακής (των τεσσάρων λόχων). Το Πεζικό διέθετε στο σύνολό του 6240 άνδρες και 20 ίππους, η) Ιππικό: δύο μοίρες (των δύο ιλών η κάθε μία, με 596 άνδρες και 542 ίππους), και Διοίκηση Πυροβολικού, θ) Πυροβολικό: Τάγμα (πέντε λόχοι του Πυροβολικού συν το λόχο των Ζευγιτών, με 840 άνδρες) και Οπλοστάσιο, ι) Μηχανικό: Επιθεώρηση Μηχανικού, εννέα Διευθύνσεις Μηχανικού και ένας λόχος Σκαπανέων με 265 άνδρες. Στο σύνολό του ο οργανωμένος Στρατός διέθετε, το 1842, 7941 άνδρες και 562 ίππους.

Μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και την ψήφιση του συντάγματος από την Εθνική Εθνοσυνέλευση το 1844 καθιερώνεται στην Ελλάδα το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας. Το Σύνταγμα του 1844 επαναφέρει τον όρο Υπουργός για τη δήλωση των επικεφαλής των κεντρικών υπηρεσιών του διοικητικού μηχανισμού του κράτους, καταργώντας τους όρους Γραμματεύς/Γραμματεία , οι οποίοι είχαν επικρατήσει από το 1827 μέχρι το τέλος της απόλυτης μοναρχίας του Όθωνα. Ο όρος Υπουργείο καθιερώνεται με τον νόμο ΛΓ΄/4 Ιουνίου 1846 Περί διοργανισμού των Υπουργείων. Με τον νόμο αυτόν παρέμεινε ο ίδιος αριθμός –επτά- και η ίδια τάξη που είχαν τα υπουργεία και κατά την προηγούμενη περίοδο με έκτο στη σειρά το Υπουργείο Στρατιωτικών. Η νέα οργάνωση και σύνθεση του Υπουργείου Στρατιωτικών περιλαμβάνει: α) το Γραφείο Υπουργού β) ένα γενικό γραμματέα γ) τέσσερα Τμήματα δ) ένα Αρχιατρείο.

Ο οργανισμός και η σύνθεση του Στρατού υπέστησαν πολλές τροποποιήσεις κατά τα έτη 1843-1852, οι οποίες κυρίως αφορούσαν τον αριθμό και την οργάνωση των μονάδων. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 15ης Οκτωβρίου 1843 συγκροτήθηκε επίσης στρατιωτικό σώμα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως όργανο της Δημόσιας Ασφάλειας, υπό τον τίτλο «Εθνοφυλακή». Το σώμα αυτό υπαγόταν κατά κύριο λόγο στο Υπουργείο Εσωτερικών, όταν όμως εκτελούσε έργα στρατιωτικής υπηρεσίας, υπαγόταν στην αρμοδιότητα στρατιωτικών αρχών. Η Εθνοφυλακή οργανώθηκε κατά Δήμους και υπηρετούσαν σε αυτήν όσοι διέθεταν συγκεκριμένα προσόντα, ηλικίας από είκοσι έως πενήντα ετών.

Η σύνθεση του Στρατού και η δύναμή του κατά το τέλος του 1852 ήταν η ακόλουθη: α) Υπουργείο Στρατιωτικών, β) Γενικός Επιθεωρητής Στρατού, γ) Εννέα Νομοεπιθεωρητές, δ) Δύο Οικονομικοί Επιθεωρητές, ε) Είκοσι φρουραρχεία ( 3 μόνιμα, 17 μη μόνιμα), στ) Σώμα Γενικών Επιτελών, ζ) Φάλαγγα (13 τετραρχίες), η) Λόχος Απομάχων, θ) Πεζικό: δύο τάγματα Γραμμής (των οκτώ λόχων), δύο τάγματα Ακροβολιστών (των έξι λόχων), τέσσερα συντάγματα Οροφυλακής (των δύο ταγμάτων), ι) Ιππικό: μία μοίρα Λογχιστών (των τριών ιλών), κ) Πυροβολικό: Μοίρα Πυροβολικού (ένας λόχος πεδινού και τρεις ορειβατικού πυροβολικού), Οπλοστάσιο (ένας λόχος Τεχνικών), Εφορείες και λ) Μηχανικό: Επιθεώρηση Μηχανικού, Διευθύνσεις Μηχανικού Νομών.

Τέλος, με τον Νόμο ΨΚΣΤ΄ της 3ης Μαρτίου 1862 το Υπουργείο Στρατιωτικών οργανώθηκε σε έξι τμήματα: α) Προσωπικού, β) Δικαιοσύνης, γ) Οικονομίας, δ) Λογιστηρίου, ε) Πυροβολικού, στ)Υγειονομικού.

Κατά τα έτη επίσης 1853-1863 έγιναν οι ακόλουθες τροποποιήσεις στον οργανισμό του Στρατού: α) Με τα Βασιλικά Διατάγματα των ετών 1861 και 1863 καταργήθηκαν οι θέσεις του Γενικού Επιθεωρητή Στρατού και των Νομοεπιθεωρητών, β) Με τα Βασιλικά Διατάγματα των ετών 1855 και 1860 προστέθηκαν δύο ακόμη Οικονομικοί Επιθεωρητές, γ) Με απόφαση της Προσωρινής Κυβερνήσεως της 23ης Ιανουαρίου 1863 δημιουργήθηκαν έξι Επιμελητήρια, στα οποία συγκεντρώθηκε η διαχείριση χρηματικού και υλικού των μονάδων, δ) Τον Αύγουστο του 1854 και τον Σεπτέμβριο του 1860 αναδιοργανώθηκε το Πεζικό και με νόμους του 1856 και 1861 αναδιοργανώθηκαν το Ιππικό και το Μηχανικό. Τέλος, με τον νόμο Ψ-Β΄ της 19ης Μαίου 1860 συνεστήθησαν δύο διαρκή Στρατοδικεία και ένα Αναθεωρητικό Δικαστήριο.

Το 1962 υπογράφεται η σύμβαση για τη δημιουργία του Βιομηχανικού Συγκροτήματος της ESSO PAPPAS στη Θεσσαλονίκη ανάμεσα στον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Τομ Πάππας. Στις 10 Μαίου 1964 θεμελιώνεται εκ μέρους της βασιλικής οικογένειας από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, και τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου εκ μέρους της κυβέρνησης, το μεγάλο έργο του Βιομηχανικού Συγκροτήματος της ESSO PAPPAS στη Θεσσαλονίκη. Το 1982, μετά την απόφαση της EXΧON να εγκαταλείψει τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες στην Ελλάδα, εκδηλώνεται ενδιαφέρον από την πλευρά του Ελληνικού Δημοσίου για την αγορά του πακέτου των μετοχών της ESSO. Στις 6 Μαρτίου 1984, η ΕΚΟ ΕΛΕΠΕΧ (εταιρεία HOLDING) αγοράζει σε χαμηλή τιμή για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου τις μετοχές του Ομίλου Εταιριών της ESSO PAPPAS και κατ' αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται η ομαλή συνέχιση όλων των δραστηριοτήτων της επιχείρησης. Η ESSO μετονομάζεται σε ΕΚΟ, υπάγεται στη ΔΕΠ και λειτουργεί πλέον ως επιχείρηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ακολουθεί συνεχή ανοδική πορεία στην πετρελαϊκή και πετροχημική αγορά της χώρας.
Πηγή: https://www.eko.gr/ [ημερομηνία πρόσβασης: 15/1/20201]

Η Nancy A. Winter γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1944 στο Waseca, MN και σπούδασε στο UCSB (University of California, Santa Barbara) (πτυχίο στις Κλασικές Σπουδές, με έπαινο 1967) και στο Bryn Mawr College (διδακτορικό στην Κλασική Αρχιτεκτονική και την Αρχιτεκτονική της Εγγύς Ανατολής, 1974). Υπηρέτησε ως Βιβλιοθηκονόμος στη Βιβλιοθήκη του Blegen το 1971-1982 και 1984-2001, και επίσης δίδαξε στο Bowdoin College (1982-1984). Οργάνωσε δύο διεθνή συνέδρια πάνω στην Ελληνική αρχιτεκτονική με τερακότα στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και συνέταξε τα πρακτικά τους, που δημοσιεύτηκαν από τo περιοδικό Hesperia. Η Winter συμμετείχε σε ανασκαφές στην Ελλάδα, Κύπρο και Ιταλία. Της απονεμήθηκε το Βραβείο Αριστείας από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 2019.
Η Winter δώρισε το αρχείο της για την αρχιτεκτονική τερακότα των Ετρούσκων στο Museo delle Antichità Etrusche e Italiche at La Sapienza University στη Ρώμη.

Ο Γεώργιος Αντωνόπουλος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Ολυμπίας το 1800. Διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα στο Σχολείο της Ανδρίτσαινας και σε ηλικία 12 ετών μετέβη στην Τεργέστη προσκληθείς από το θείο του Αναστάσιο Αντωνόπουλο.

Φοίτησε στην περίφημη Ελληνική Σχολή της Τεργέστης, όπου σπούδασε ελληνική ιστορία και φιλολογία και έμαθε τη γερμανική και ιταλική γλώσσα.

Το 1817, μετά το θάνατο του θείου του Ανασ. Αντωνόπουλου, ανέλαβε με τον αδελφό του τη διεύθυνση των εμπορικών εργασιών του οίκου Αντωνoπούλου. Ο οίκος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και τραπεζική επιχείρηση, με εισαγωγές και εξαγωγές εμπορευμάτων μέσω του λιμανιού της Τεργέστης.

Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, εργάστηκε για τον ιερό σκοπό, και μαζί με τον αδελφό του προσέφεραν σημαντικότατα ποσά για την προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης.

Το Μάιο του 1821, όταν ο Δημήτριος Υψηλάντης – κατά την κάθοδό του προς την αγωνιζόμενη για την ελευθερία Ελλάδα, έφθασε στην Τεργέστη, ο Γεώργιος Αντωνόπουλος έθεσε στην υπηρεσία της αγωνιζόμενης Ελλάδας τον εαυτόν του και την περιουσία του. Ακολούθησε το Δημήτριος Υψηλάντη, που συνοδευόταν από τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ως σύμβουλος, ταμίας και υπασπιστής και συνέβαλε πολύ στην οργάνωση της διοίκησης και των οικονομικών του αγώνα.

Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου εγκαταστάθηκε εκεί, αγόρασε σπίτι και στεφανώθηκε την Ειρήνη, κόρη του εμπόρου και φιλικού Σταματέλου Αντωνοπούλου. Στο Ναύπλιο επεβλήθη με την προσωπικότητά του και εξακολούθησε να προσφέρει υπηρεσίες στο έθνος εκλεγείς πληρεξούσιος στις Εθνικές Συνελεύσεις, Γερουσιαστής, Δήμαρχος Ναυπλιέων και Σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας.

Ο Γ. Αντωνόπουλος, ως Δημογέροντας του Ναυπλίου, το 1828 υποδέχτηκε τον πρώτο Κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, με τον οποίο συνεργάστηκε εποικοδομητικά και το 1833 τον Όθωνα.

Ετάχθη με την αντιοθωνική μερίδα στην υπόθεση της καταδίκης των Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα και υπέρ της αποπομπής των Βαυαρών. Έλαβε μέρος στο κίνημα που κατέλυε την απόλυτη Μοναρχία(03 Σεπτεμβρίου1843) και ψήφισε το Σύνταγμα, ως πληρεξούσιος Ναυπλίας. Συμμετείχε ενεργά στις οργανωθείσες στο Ναύπλιο επαναστάσεις του 1861-62 «προς απόκτησιν των δικαιωμάτων του Έθνους».

Μετά την εκθρόνιση του Όθωνα αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή, έζησε απλά και αποπνέοντας τον απόηχο σημαντικού συντελεστή της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης της Ελλάδας.

Πέθανε το 1865 στο Ναύπλιο.

Αγωνιστής από τη Λακωνία. Πολεμούσε και γιάτρευε τους συμπολεμιστές του με τις ιατρικές γνώσεις που είχε, ως πρακτικός γιατρός. Υπηρέτησε τον αγώνα από την αρχή μέχρι τέλους, έχοντας υπό τις οδηγίες του στρατιωτικό σώμα με το οποίο πολέμησε ο ίδιος σε πολλές μάχες και το οποίο τροφοδοτούσε ο ίδιος. Θυσίασε όλη την περιουσία του στον Αγώνα.

Πέθανε πάμπτωχος μετά το 1846. Μετά το θάνατό του η επιτροπή εκδουλεύσεων τον κατέταξε στην τάξη των αξιωματικών.

Γεννήθηκε και πέθανε στη Σκύρο. Παντρεύτηκε στη Σμύρνη την Άννα Μαρτσέλο- Γριμάλδη.

Ανάπτυξε έντονη κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα στη Σμύρνη, καθώς και στην Οδησσό και το Ταϊγαρόγκ της Ρωσίας, πόλεις στις οποίες ασκούσε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.

Στο Ταϊγαρόγκ συνδέθηκε στενά με τον επιφανή ποιητή Αχιλλέα Παράσχο και τον διάσημο Ρώσο συγγραφέα Αντών Τσέχωφ που με την δική του υπόδειξη ο αδερφικός του φίλος Αγαθοκλής Κωνσταντινίδης μετάφρασε αργότερα στην Ελληνική τα έργα του καθώς επίσης και άλλων διάσημων Ρώσων συγγραφέων, κάνοντάς τους έτσι γνωστούς στο Ελληνικό αναγνωστικό κοινό.

Έγραψε την Ιστορία της Σκύρου, φιλοσοφικά δοκίμια, απομνημονεύματα, και ανάπτυξε πλούσια φιλανθρωπική και κοινωνική δράση παράλληλα με την πνευματική του δραστηριότητα.

Άφησε ένα μεγάλο μέρος από ανέκδοτα έργα:
-Ποιήματα
-Δοκίμια
-Ομιλίες
-Διδαχές
-Την ιστορία της Σκύρου
-Ημερολόγιο
-Ταξιδιωτικές αναμνήσεις από τη Σμύρνη, Άγιους Τόπους, Κωνσταντινούπολη, Οδησσό, Τραπεζούντα, Μυτιλήνη, Χίο , Αθήνα κλπ
-Δημιουργός της Πνευματικής Αδερφότητας Σμύρνης.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1883 και πέθανε στη Σκύρο το 1964.
Κόρη του λόγιου Δημητρίου Γεωργαντή Φαλτάϊτς και της Άννας Νικολάου Μαρτσέλο και της Μαρίας Γριμάλδη.

Μαζί με τους γονείς της εγκαταστάθηκε το 1893 στη Σκύρο, την πατρίδα του πατέρα της Δημητρίου και όλης της παλαιάς αρχοντικής οικογένειας των Φαλταγηδών στην οποία ανήκε.

Ανάπτυξε έντονη κοινωνική και πνευματική δράση σε ολόκληρη τη ζωή της και υπήρξε από τις πλέον πνευματικές φυσιογνωμίες της Σκύρου από τις αρχές του εικοστού αιώνα μέχρι το θάνατό της το 1964.

Ενέπνευσε και βοήθησε ουσιαστικά την Αγγελική Χατζημιχάλη, συγγενή απ την πλευρά της γιαγιάς της Ευφροσύνης Τζάνου, στο περίφημο έργο της ΣΚΥΡΟΣ.
-Συνεργάστηκε στενά με την Εύα Σικελιανού και την Αγγελική Χατζημιχάλη συμμετέχοντας ενεργά στην οργάνωση των Δελφικών Εορτών, αντιπροσωπεύοντας τον παραδοσιακό πολιτισμό του νησιού της.
-Υπήρξε μαζί με τον αδερφό της Κωνσταντίνο κύρια οργανώτρια των σπουδαίας σημασίας εορτών της Αιώνιας Ποίησης που έγιναν στη Σκύρο το 1931 προς τιμήν του Άγγλου ποιητή Ρούπερτ Μπρούκ και καθιέρωσαν διεθνώς τη Σκύρο ως νησί της Αιώνιας Ποίησης και Ελντοράντο της Τέχνης.
-Δημιούργησε τον σπουδαίο ρυθμό επιπλοποιίας γνωστό πανελλήνια σαν Σκυριανό- Βυζαντινό, που καθιερώθηκε στην Ελλάδα από την εποχή του μεσοπολέμου.
-Δημιούργησε το Σκυριανό σπίτι στο Δημαρχείο της Σκύρου, που τώρα βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού.
-Συνέβαλε ουσιαστικά με τον αδερφό της Κωνσταντίνο στη δημιουργία της αρχαιολογικής συλλογής Σκύρου, που αποτελεί τώρα τον πυρήνα του τοπικού κρατικού Αρχαιολογικού Μουσείου.
-Υπήρξε επί σειρά δεκαετιών η σπουδαιότερη πνευματική προσωπικότητα του νησιού, παίζοντας ηγετικό ρόλο σε όλες τις κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες των κατοίκων της Σκύρου.

Η φήμη της εξακολουθεί να είναι ζωντανή μέχρι σήμερα και το όνομά της μνημονεύεται από τους παλαιότερους Σκυριανούς με απεριόριστο σεβασμό, θαυμασμό και αγάπη.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Ιανουαρίου του 1938 και ήταν γιος του γνωστού δημοσιογράφου, συγγραφέα και ερευνητή Κώστα Φαλτάϊτς. Άνθρωπος με μεγάλη πολιτική, πολιτισμική και καλλιτεχνική δράση, τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στην διατήρηση της πολιτισμικής παράδοσης της Ελλάδας. Ίδρυσε το μουσείο το 1964.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Ιανουαρίου του 1938 και ήταν γιος του γνωστού δημοσιογράφου, συγγραφέα και ερευνητή Κώστα Φαλτάϊτς.

Σπούδασε νομικές και πολιτικές επιστήμες στην σχολή Πολιτικών Επιστημών του Παντείου πανεπιστημίου και στη Νομική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, δεν άσκησε ποτέ την δικηγορία.

Από τα πρώτα κιόλας φοιτητικά του χρόνια, ανέπτυξε σημαντικότατη πολιτική δράση, οργανώνοντας και δημιουργώντας το μεταπολεμικό φοιτητικό κίνημα. Το 1955-1958 έπαιξε σημαντικότατο ηγετικό ρόλο σαν πρόεδρος της Εθνικής Παμφοιτητικής Ένωσης, ένωση η οποία ανέπτυξε έντονη δράση σε κρίσιμα εθνικά θέματα, όπως το Κυπριακό και η Βόρεια Ήπειρος, ενώ το 1958 πρωταγωνίστησε σε συλλαλητήρια των φοιτητών για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το 1962 ίδρυσε την Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων (ΠΕΑΝ) (η οποία είχε διαφορετική δράση από την ΠΕΑΝ που ιδρύθηκε την περίοδο της Κατοχής, το 1941), μεθοδεύοντας τους αγώνες των νέων κατά της παγκοσμιοποίησης.

Την ίδια περίοδο, διαισθανόμενος τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε για την ελληνική παράδοση η παγκοσμιοποίηση, παράλληλα με τους εθνικούς και κοινωνικούς του αγώνες, έδωσε τη μάχη για τη διάσωση και προβολή της παραδοσιακής μας κληρονομιάς.

Το 1963, οργάνωσε την κίνηση για την Ελληνική πνευματική αναγέννηση, κηρύσσοντας το έτος Περικλή Γιαννόπουλου, που υπήρξε το μεγαλύτερο πνευματικό γεγονός εκείνης της χρονιάς σε ολόκληρη την Ελλάδα, σε συνεργασία με τους κορυφαίους εκπροσώπους της Ελληνικής διανόησης. Το 1964, σε ηλικία 26 ετών, ίδρυσε το Μουσείο Φαλτάϊτς -το πρώτο τοπικό λαογραφικό μουσείο της Ελλάδας- στο οποίο αφιέρωσε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Για το πόνημά του αυτό, για την πολύτιμη συμβολή του στην διάσωση και διατήρηση της ελληνικής παράδοσης, βραβεύθηκε το 1976 από την Ακαδημία Αθηνών.

Από το 1979 και μετά, μαζί με τη σύντροφο και συναγωνίστρια, την σύζυγό του Αναστασία, και τη συμπαράσταση μιας ομάδας στενών και αφοσιωμένων φίλων, οργάνωσε το κίνημα για την Αισθητική Αναγέννηση, εμπνευσμένο από την αρχαιοελληνική, βυζαντινή και νεώτερη παραδοσιακή μας κληρονομιά.

Παράλληλα, μέχρι το τέλος της ζωής του, ανάπτυξε και δίδασκε, τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Σκύρο, στη Σχολή του Δρόμου, την κοσμοθεωρία του Νταϊσμού και Κοινοτισμού, του διπολικού σχήματος της Αρμονίας και Δυσαρμονίας, της Συμπαντικής Ψυχής και Συνείδησης, σαν μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία. Το 1993 ίδρυσε μαζί με την Αναστασία το Θέατρο και το Φεστιβάλ της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου, στη Σκύρο, στο οποίο πραγματοποιούνται κάθε καλοκαίρι σημαντικότατες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς ανέπτυξε ένα πλουσιότατο συγγραφικό και ζωγραφικό έργο, από την δεκαετία του 1980 και μέχρι το τέλος της ζωής του.

Στη ζωγραφική, μαθήτευσε δίπλα στους Δημήτρη Πικιώνη και Φώτη Κόντογλου. Δημιούργησε ένα εντελώς δικό του ρεύμα, το οποίο ονόμαζε «ψυχορατική ζωγραφική», που, σύμφωνα με τον ίδιο, «φανερώνει την ψυχή των εικονιζομένων θεμάτων, είτε ανθρώπινα πρόσωπα είναι, είτε δέντρα, κτίρια».

Ζωγράφισε εκατοντάδες πίνακες και σκίτσα, λίγα από τα οποία εκτίθενται στους χώρους του μουσείου, ελλείψει χώρου έκθεσης. Τα τελευταία του έργα τα ζωγράφισε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 από το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύονταν.

Παράλληλα, είχε γράψει περισσότερα από 60 ιστορικά, λαογραφικά, λογοτεχνικά, πολιτικά, φιλοσοφικά, θεατρικά και ποιητικά έργα, ενώ υπάρχουν ακόμα πολλά έργα του που παραμένουν ανέκδοτα.

Η Αναστασία Φαλτάϊτς γεννήθηκε στα Χανιά το 1938. Δίδαξε για πολλά χρόνια μέχρι το 1979, στην Έδρα της Πολιτικής ιστορίας Νεώτερης Ελλάδας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εξέδωσε ιστορικές μελέτες με θέματα της νεοελληνικής ιστορίας.

Μεταξύ των μελετών, περιλαμβάνονται οι εξής: «Τα περί την ναυτιλία μέτρα του Ιωάννη Καποδίστρια», « Τα εθνικά δάνεια κατά την επανάσταση του 1821 και η υποθήκη της εθνικής γης», «Κόνσολοι και κονσολάτα εν Σκύρω κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας», «Οι Σκυριανοί ναυμάχοι Μιχαήλ και Δημήτριος Ανέστης» κ.α.

Επιμελήθηκε της έκδοσης του αρχείου ιστορικών εγγράφων της επαναστατικής περιόδου του 1821 της Κρήτης και των αρχείων της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, έκδοση της Βουλής των Ελλήνων.

Ασχολήθηκε από πολύ νωρίς με τη λογοτεχνία εκδίδοντας την πρώτη της νουβέλα το 1955 με τον τίτλο «Κυνηγώντας τον ίσκιο μου».

Στο διάστημα της δεκαετίας 1960- 1970 υπήρξε μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους απ' την πλευρά των γυναικών της νέας γενιάς των λογοτεχνών.

Δημοσίευε την εποχή αυτή στο περιοδικό ΟΔΗΓΗΤΗΣ άρθρα της με το ψευδώνυμο Μάρκος Ευγενικός και διηγήματα με το πατρικό της επίθετο Αναστασία Γιαννουδάκη, αφήνοντας μια αίσθηση εξαιρετικά δυνατή, όπως βγαίνει απ' τις κριτικές που είχαν γράψει γι αυτήν και τα έργα της.

Τα διηγήματά της «Αν τα αντρίκια μας πρόσωπα» και «Τα θλιβερά καραβάνια», όπου έθιγε το τόσο καυτό εκείνα τα χρόνια θέμα της μαζικής μετανάστευσης της ελληνικής νεολαίας, άφησαν εποχή. Και η επιφανής νεοελληνίδα ποιήτρια Διαλεχτή Ζευγώλη- Γλέζου την αναγνώρισε με δημοσίευμά της σε καθημερινή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας το 1963 σαν μια από τους ελάχιστους νέους δημιουργούς που αντιπροσώπευαν, εκείνη την εποχή, μια σημαντική προσδοκία στην εξέλιξη και πορεία της λογοτεχνικής δημιουργίας της νέας γενιάς.

Κορυφαίο της έργο αυτής της περιόδου υπήρξε το χρονικό των αγώνων της Ελληνικής νεολαίας για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με τίτλο «Το προδομένο τραγούδι», έχοντας και η ίδια έντονες προσωπικές εμπειρίες καθώς συμμετείχε ενεργά σ' αυτούς τους αγώνες.

Από το 1971 που παντρεύτηκε το Μάνο Φαλτάϊτς, ανέλαβε τη λειτουργία και διεύθυνση του ομώνυμου Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου, συντελώντας τα μέγιστα στην εξέλιξη, ανάπτυξη και προβολή του στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο ρόλος της στην οργάνωση των επιστημονικών δραστηριοτήτων του μουσείου υπήρξε καθοριστικός και σε πολλούς τομείς αποκλειστικός, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη του μεγάλου κινήματος μαζί με τον Μάνο στην πολιτιστική αναγέννηση του λαού μας, με τις ελληνοκεντρικές κατευθύνσεις που υπάρχουνε σήμερα και που φέρνουνε τη σφραγίδα τους.

Από το 1993 ανάλαβε την οργάνωση του Φεστιβάλ Σκύρου της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου και σκηνοθετεί τα έργα του Μάνου Φαλτάϊτς που ερμηνεύει η καλλιτεχνική Ομάδα του μουσείου «Σκυρίτες».

Η λογοτεχνική της δημιουργία του τελευταίου καιρού, έχει σαν κύριο αντικείμενο την πνευματική αναγέννηση του ελληνισμού, αντλώντας τις εμπνεύσεις της από τους προσωπικούς της αγώνες και τα σημαντικότατα πολιτιστικά γεγονότα που συντελούνται στη Βιγλατορία του Παλαιόπυργου.

Τα έργα της έχουν έντονο προσωπικό χαρακτήρα και αποτελούνε μια σύνθετη δημιουργία, ανάμεσα χρονικού, φιλοσοφικού στοχασμού, ημερολογιακής καταγραφής της καθημερινής ζωής και πορείας του μουσείου και της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου, συνθέτοντας ένα σημαντικότατο χρονικό που ασκεί ξεχωριστή γοητεία.

Η πρόσφατη πνευματική της δημιουργία κινείται σε τρεις κατευθύνσεις:

Η πρώτη αφορά τη λογοτεχνική καταγραφή των μεγάλων ιστορικών γεγονότων της Κατοχής και του Εμφυλίου πολέμου (1941-1945), όπως τα έζησε με όλη την τραγικότητα και τις διαστάσεις που παίρνανε εκείνες οι καταστάσεις στην ψυχή ενός παιδιού.

Έργα της γι' αυτή την περίοδο που έχουν εκδοθεί είναι τα Χρονικά: «Ζυμβραγού», «Από τα Ζυμβραγού στο Θησείο», «Το τέλος του παππού Θεοχάρη», «Πρωτοχρονιά 1942 με έξη μόνο φέτες λακέρδα», «Ο συγκάτοικος Μαρδοχαίος».

Η σειρά όλων τούτων των έργων, με αυτά που δεν έχει εκδώσει ακόμα, αποτελούν μια πλήρη ενότητα της περιόδου 1941-1945.

Η δεύτερη πνευματική της πορεία του τελευταίου καιρού είναι μια καινοτόμος σύνθεση ημερολόγιων, χρονικών, αγωνιστικών και ιδεολογικών μανιφέστων δοσμένων ποιητικά και πεζά, που αφορούν ιστορικά γεγονότα, κοινωνικούς αγώνες και καταστάσεις της Σκύρου αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης. Καταστάσεις και γεγονότα στα οποία συμμετέχει ενεργά και η ίδια με δράση, σκέψη, εκτιμήσεις και λόγο.
Τα θέματα αυτά αφορούν κύρια τους προσωπικούς της αγώνες και τη στάση γενικά της ζωής της.

Η τρίτη κατεύθυνση της δημιουργίας της είναι καταγραφή και σχολιασμός με ποιητικό τρόπο ευρύτερων κοινωνικών γεγονότων που συγκλονίζουν την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο.

Ανάμεσα σ' αυτά είναι και το ποίημά της με τίτλο: «Επαναστάτες με Αιτία», που αναφέρεται στις καταστρεπτικές ταραχές που συγκλόνισαν την πρωτεύουσα της χώρας Αθήνα κι ολόκληρη την Ελλάδα, τον Δεκέμβρη του 2008.