Στρατιωτικός που πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους.

Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1928 και άρχισε να γράφει από μικρό παιδί. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη του λόγου (ποίηση, πεζά κείμενα, θεατρικά έργα). Εργασίες και κείμενά του έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά των Σερρών. Πηγή: Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών (Τελευταία πρόσβαση: 26/7/2021)

Ο Κώστας Κοτζιάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Μαΐου του 1892. Υπήρξε πολιτικός και δήμαρχος Αθηναίων. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στη Ρώμη. Επί μία δεκαετία περίπου εργάστηκε ως ανταποκριτής ελληνικών εφημερίδων στην Ιταλία. Υπήρξε οπαδός της πολιτικής του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ κατά την περίοδο του Διχασμού και συμμετείχε στην αντιπολίτευση κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου. Εκτοπίστηκε στην Κρήτη το 1918 - 1919. Μετά τις εκλογές του 1920 ξεκίνησε την έκδοση της εφημερίδας “Τα Χρονικά". Το 1928 έγινε σύμβουλος του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου και εκλέχτηκε πρόεδρος των Παιδικών Εξοχών του Πατριωτικού Ιδρύματος. Στα 1933 - 34 διετέλεσε πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών.Την ίδια χρονιά εκλέχτηκε πρόεδρος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας .
Το 1934 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηναίων. Διατήρησε το αξίωμα αυτό ως τις 31 Αυγούστου του 1936, οπότε ανέλαβε το Υπουργείο Διοικήσεως Πρωτευούσης στη δικτατορική κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά. Εισηγήθηκε δημόσια έργα μεγάλης έκτασης, ενώ η δράση του ήταν αξιοσημείωτη στους χώρους της νεολαίας και του αθλητισμού. Το 1941, μετά την αυτοκτονία του πρωθυπουργού Α. Κορυζή, ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ανέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Κοτζιά, την οποία ο τελευταίος δεν δέχτηκε. Ακολούθησε η μετάβασή του στις ΗΠΑ, όπου και διέμεινε μέχρι το 1945. Τα επόμενα χρόνια επανήλθε στην ενεργό πολιτική και τον Απρίλιο του 1951 εκλέχτηκε και πάλι δήμαρχος Αθηναίων. Συνέγραψε πολιτικά άρθρα καθώς και το ιστορικό έργο “ Η Ελλάς, ο πόλεμος και η δόξα της. Ιστορικό χρονογράφημα".
Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Στρουμπούλη από το Αίγιο και απέκτησε μαζί της 3 παιδιά. Ο Κώστας Κοτζιάς πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου του 1951 από καρδιακή προσβολή.

Ο Γιώργος Κοτζιούλας γεννήθηκε στην Πλατανούσα (Ραψίστα) της Ηπείρου. Ο πατέρας του ήταν ταχυδρομικός διανομέας. Τέλειωσε το Δημοτικό σχολείο στη γενέτειρά του, το Σχολαρχείο στο Καλέντζι Ιωαννίνων και το Γυμνάσιο στην Άρτα. Το 1926 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα με τις σπουδές του εργαζόταν ως διορθωτής και μεταφραστής σε αθηναϊκά περιοδικά και εφημερίδες. Λόγω των δύσκολων συνθηκών εργασίας του προσβλήθηκε από φυματίωση το 1934, αρρώστια που τον ταλαιπώρησε στην υπόλοιπη ζωή του. Νοσηλεύτηκε για μικρά χρονικά διαστήματα στην Πάρνηθα, την Πεντέλη και την Αθήνα, κυρίως όμως έμενε σε φίλους, καθώς συχνά παρέμενε άστεγος. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά διώχτηκε λόγω της αριστερής του δράσης και το 1940 επέστρεψε στη γενέτειρά του. Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην εθνική αντίσταση και έδρασε στον ΕΛΑΣ, όπου οργάνωσε το καλλιτεχνικό τμήμα και πήρε μέρος στην ίδρυση του θιάσου Λαϊκή Σκηνή, με τον οποίο περιόδευσε στα ελληνικά χωριά. Στην Αθήνα επέστρεψε το 1945, παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιο. Πέθανε στην Αθήνα από καρδιακή προσβολή. Στο χώρο των γραμμάτων πρωτοεμφανίστηκε το 1924 με τη δημοσίευση στίχων στην Ηπειρωτική Ηχώ των Ιωαννίνων, καθοριστική όμως για την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία ήταν η εμφάνισή του στο περιοδικό Μπουκέτο. Ακολούθησαν συνεργασίες του με περιοδικά όπως η Οικογένεια, η Πνοή, τα Ελληνικά Γράμματα, η Νέα Εστία, ο Λόγος, ο Ρυθμός, τα Νεοελληνικά Γράμματα, η Πνευματική, Ζωή, τα Νέα Φύλλα, η Ποιητική Τέχνη. Το 1932 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Εφήμερα. Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία, το δοκίμιο, την κριτική και το θέατρο (την περίοδο του αγώνα του κατά τη διάρκεια του εμφυλίου έγραψε θεατρικά έργα για το θίασο της Λαϊκής Σκηνής. Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021).

Ταξίαρχος έ.α.

Ο Σωκράτης Κουγέας γεννήθηκε το 1877 στους Δολούς της Λακωνίας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1894-1899), όπου και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας με την διατριβή: «De novo Xijilineo codice Iberitico». Μαθητής του Σπυρίδωνος Λάμπρου, συμμετείχε στο παλαιογραφικό φροντιστήριό του, με εξορμήσεις στην Πάτμο και το Άγιον Όρος. Ως πτυχιούχος έλαβε μέρος σε γερμανικές παλαιογραφικές έρευνες σε βιβλιοθήκες της Ανατολής, ενώ δίδασκε και στη Μέση Εκπαίδευση. Από το 1904 μέχρι το 1909, ως υπότροφος του ελληνικού κράτους, συνέχισε τις σπουδές του στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου, του Μονάχου, της Χάλης και του Παρισιού.
Καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση από το 1910, το 1915 διορίσθηκε στο Πρότυπο Γυμνάσιο του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαίδευσης (1915-1918), ενώ από το 1916 ως το 1918 διετέλεσε γραμματέας των Ιστορικών Αρχείων του Κράτους και καθηγητής των ελληνικών στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1915 εξελέγη έκτακτος και το 1918 τακτικός καθηγητής Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου δίδαξε ως το 1947 με μικρή διακοπή κατά την περίοδο 1920-1922. Δίδαξε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1931-1947) και στην Πάντειο Σχολή (1943-50). Από το 1926 ανέλαβε την διεύθυνση του Τμήματος χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Το 1929 εξελέγη μέλος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου και της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας από το 1953 διετέλεσε και πρόεδρος. Ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίων Γκέττινγκεν (1937) και Θεσσαλονίκης (1958). Διετέλεσε αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, σύμβουλος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, μέλος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου, του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, του εφορευτικού συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της επιτροπής των Τοπωνυμίων της Ελλάδος, της Ιστορικής και Λαογραφικής Επιτροπής, του Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων κ.ά. Παντρεύτηκε την Σοφία Ανέζη, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: την Ειρήνη, την Αγγελική και τον Βενέτη. Πέθανε στην Αθήνα το 1966.

Παρήγαγε πλούσιο επιστημονικό έργο πάνω στην αρχαία ελληνική, βυζαντινή και νεοελληνική λογοτεχνία και ιστορία, την επιγραφική και την βυζαντινή φιλολογία, καθώς και την ιστορία και τον λαϊκό πολιτισμό της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Μάνης. Συνέγραψε περισσότερες από 250 μελέτες, πολλές από τις οποίες δημοσίευε στα Ελληνικά, το περιοδικό που από το 1928 ως το 1939 εξέδιδε με τον Κ. Άμαντο, ενώ συνεργάστηκε και με τα περιοδικά: Ελληνομνήμων, Ηπειρωτικά Χρονικά, Λαογραφία, Νέα Εστία κ.ά. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά του έργα είναι: Ο Καισαρείας Αρέθας και το έργον αυτού. Συμβολή εις την ιστορίαν της πρώτης αναγεννήσεως των νεοελληνικών γραμμάτων εν Βυζαντίω (1913), Η ιδέα της Κοινωνίας των Εθνών παρά τοις Έλλησι (1928), Μανιάτικα ιστορικά στιχουργήματα εκδιδόμενα εκ χειρογράφων κωδίκων (Νικήτα Νηφάκη) (1984) κ.ά.

Ο Σίμος (Συμεών) Κουιμτζής ήταν θεατρικός ηθοποιός, υποβολέας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1936, στο θέατρο «Πανσαμιακόν» (Καρλόβασι Σάμου), με το θίασο Γιάννη και Μανώλη Ρούσσου. Συνεργάστηκε με θιάσους της Αιγύπτου και της Αθήνας (Σοφίας Βέμπο, Νίκου Λώρη, Άννας και Μαρίας Καλουτά, Παρασκευά Οικονόμου, Μαίρης Γιαννούλη, Ελληνικού Σωματείου «Αισχύλος-Αρίων», Άννας Ιασωνίδου και Σπύρου Παππά, Νίκου Βασταρδή, Κώστα Πρέκα κ.ά.). Διηύθυνε τα θεατρικά σχήματα «Ελεύθερος Θεατρικός Οργανισμός», «Ελληνικός Επιμορφωτικός Οργανισμός Θεάτρου» και «Οργανισμός Παιδικού Θεάτρου». Για το θέατρο έγραψε επιθεωρήσεις και κωμωδίες (Όλοι μαζύ τρελλές βραδυές, Αξέχαστη νύχτα, Αθήνα-Χόλλυγουντ, Να τι θα πει Ελλάδα κ.ά.), καθώς και μεταφράσεις και διασκευές έργων άλλων συγγραφέων.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1. Υλικό του αρχείου. 2. Βιογραφικά σημειώματα συνταγμένα από την Ελένη Ράμφου (ΔΑΠ 2006)].

Ο Τάσος Κουκιόγλου γεννήθηκε στον Πλατανότοπο Καβάλας το 1946. Το 1963 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και έζησε τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Παντρεύτηκε την Αθηνά Τριφτανίδου και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Σταύρο και τη Βάλια.
Εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος-συντηρητής στους Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους. Τον Νοέμβριο του 1970 ξεκίνησε να δουλεύει ως συντηρητής των ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων του Κεντρικού (ή Παλαιού) Κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, όπου εργάστηκε για τα επόμενα τριάντα έξι χρόνια. Με τη δουλειά του συνέβαλε στη διάσωση της αρχικής επίπλωσης της Αίθουσας Συνεδριάσεων της Συγκλήτου, των πορτραίτων των καθηγητών του ΑΠΘ, ζωγραφικών έργων και της προσωπογραφίας του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Χάρη και στις προσπάθειες του δημιουργήθηκε η Πινακοθήκη της Φιλοσοφικής Σχολής. Η προσφορά του αυτή, ιδιαίτερα σημαντική για τη διάσωση τεκμηρίων που σχετίζονται με την ιστορία του ΑΠΘ, αναγνωρίσθηκε δημόσια από τις πανεπιστημιακές αρχές σε τιμητική εκδήλωση τον Δεκέμβριο του 2006.
Παράλληλα με την κύρια δουλειά του, ο Τάσος Κουκιόγλου συγκέντρωνε για χρόνια φωτογραφικό υλικό και άλλα τεκμήρια που σχετίζονται με την ιστορία της Φιλοσοφικής Σχολής και του ΑΠΘ. Σημαντικό μέρος του φωτογραφικού του αρχείου προέρχεται από λήψεις που τράβηξε ο ίδιος.
Η ενασχόληση του Τ. Κουκιόγλου με την ιστορία της Φιλοσοφικής Σχολής και του ΑΠΘ τον οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου: Το Πανεπιστημιακόν Μέγαρον. Το παλαιό κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από περιέργεια και αγάπη, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2012, όπου και χρησιμοποίησε μέρος του φωτογραφικού του αρχείου. Πέθανε στις 16 Ιουλίου του 2013.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου. Βιογραφικό σημείωμα στο: Τάσος Κουκιόγλου, Το Πανεπιστημιακόν Μέγαρον. Το παλαιό κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από περιέργεια και αγάπη, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2012.

Η Αλεξάνδρα Κουκλέλη ήταν σύζυγος του Δημητρίου Κουκλέλη και η Μυρσίνη Γούτου, το γένος Κουκλέλη, αδελφή του και σύζυγος του Παναγιώτη Γούτου. Το κτήμα “Καραλάρ” στο δήμο Συκουρίου της επαρχίας νομού Λαρίσης στη Θεσσαλία, είχε αγοραστεί σε δημόσιο πλειστηριασμό από τον Δημήτριο Κουκλέλη εξ ημίσεως με τον Παναγιώτη Γούτο, οι οποίοι ήταν κάτοικοι Μυτιλήνης, στις 19 Φεβρουαρίου 1912 αντί ολικού τιμήματος 451.300 δρχ. Το 1918 ο Δημ.Κουκλέλης πούλησε το ήμισυ εξ αδιαιρέτου μερίδιό του προς 300.000 δρχ. στη σύζυγό του Αλεξάνδρα. Το μερίδιο του Π.Γούτου (πέθανε το 1913) περιήλθε στη Μυρσίνη Γούτου εκ κληρονομίας. Στο κτήμα συνολικής εκτάσεως 15.299 στρεμμάτων η γεωργική καλλιέργεια ήταν σιτάρι, κριθάρι και βρώμη και είχαν έσοδα από την κτηνοτροφική εκμετάλλευση 230 προβάτων. Είχαν επίσης στην κατοχή τους λειβάδι 8.000 στρεμμάτων στο χωριό Μουσαλάρ του νομού Καρδίτσας. Πληρεξούσιος των ιδιοκτητών - κτηματιών και επιστάτης του κτήματος ήταν ο Δημήτριος Στρογγύλης.

Δημοσιδασκάλισσα

Ο Σταύρος Κουκουτσάκης γεννήθηκε στη Σμύρνη, όπου πριν την Μικρασιατική Καταστροφή εξέδιδε την εφημερίδα Νέα Ζωή. Το 1922 ήλθε πρόσφυγας στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Νέα Σμύρνη, όπου το 1930 εξέδωσε την εβδομαδιαία τοπική εφημερίδα Νέα Σμύρνη.

Έλληνας εφοπλιστής και τραπεζίτης από την Κάσο.

Ο Γιώργος Δ. Κουλούκης γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1924 και έζησε εκεί ως έξι ετών. Ο πατέρας του καταγόταν από το Άργος και η μητέρα του από τον Ελλήσποντο. Το 1930 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Τρίπολη, όπου ο συγγραφέας έλαβε την εγκύκλια μόρφωση και κατόπιν σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της πόλης. Το 1952 διορίστηκε δάσκαλος και έκτοτε δίδαξε σε σχολεία της Λακωνίας και της Αττικής. Πέθανε τον Απρίλιο του 2003.
Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1957 με την ποιητική συλλογή Προσδοκίες, την οποία υπέγραψε με το ψευδώνυμο Γ. Φωτεινός. Ακολούθησαν τα ποιητικά έργα: Στην πίκρα και στην ελπίδα (1963), Της άνοιξης της πρώτης (1972), Της Ειρήνης (1976), Δάκρυ και φως (1981), Η συμφωνία της αυγής (1983), Δικά σας ολονών (1985), Αιμάτων και πηγών (1987), Τα παιδιά του κύματος (1988), Με λογισμό και μ’ όνειρο (1990), Θητεία στη δυνατότητα (1991), Έπαθλα δοκιμασίας (1992), Σταλάζον και ανυψούμενο (1993) και Ενάλια (1994). Τα ποιήματα του Κουλούκη μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα ιταλικά και τα αραβικά. Ποίησή του μελοποίησε ο Μ. Θεοδωράκης (7η Εαρινή συμφωνία, σε ποίηση Γ. Κουλούκη και Γ. Ρίτσου) και ο Θ. Μπακαλάκος. Ποιήματά του δημοσιεύθηκαν στην Νέα Εστία, την Επιθεώρηση Τέχνης και άλλα περιοδικά.
Ο στοχασμός του αποτυπώθηκε στα φιλοσοφικά και παιδαγωγικά του έργα: Νέα, ουσιαστική Λογική (1982), Η λογική της Ειρήνης (1984), Η Καινή Διαθήκη και η Αγωγή (1963) και Η αγωγή της απλότητος (1964). Τέλος οι άφθονες παιδαγωγικές μελέτες του Κουλούκη δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά Νέο Σχολείο, Επιστημονικό Βήμα Διδασκάλου, Το Σχολείο και το Σπίτι, Ελληνοχριστιανική Αγωγή και άλλα.

[Πηγές: Βιογραφικό σημείωμα που περιλαμβάνεται στο αρχείο.]

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Φεβρουαρίου 1925 και ήταν γιος του Αναστασίου Κουμάντου, προέδρου του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους κατά την περίοδο 1941-1949, και της Τελεσίλλας Ζαγκλή. Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο και ήταν απόφοιτος της νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Αμβούργου (1954). Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, για την οποία και φυλακίστηκε. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Γερμανία έστελνε ανταποκρίσεις στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και αρθρογραφούσε στον Προοδευτικό Φιλελεύθερο με τα αρχικά ΓΑΚ. Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου από το 1956 και από το 1960 διετέλεσε υφηγητής του αστικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1964 διετέλεσε ειδικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας. Το 1968 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο λόγω των αντιδικτατορικών του φρονημάτων. Για τη συμμετοχή του στην Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων συνελήφθη και εξορίστηκε το 1972 αρχικά στο Κερασοχώρι Ευρυτανίας και εν συνεχεία στο Θέρμο Τριχωνίδας. Μετά την πτώση της Χούντας επανήλθε στη θέση του και έδωσε αγώνα για την κατάργηση της βασιλείας στη διάρκεια του δημοψηφίσματος. Το 1975 εξελέγη καθηγητής Αστικού Δικαίου. Το 1993 έγινε ομότιμος καθηγητής και το 2005 επίτιμος.
Συνέγραψε πλήθος επιστημονικών άρθρων και βιβλίων εκ των οποίων σημαντικότερα είναι το Οικογενειακό Δίκαιο, με το οποίο έβαλε τα θεμέλια του σύγχρονου οικογενειακού δικαίου στην Ελλάδα (μετά τον ν. 1329/1983), και η Πνευματική Ιδιοκτησία, με το οποίο εισήγαγε τον κλάδο αυτό του δικαίου στη χώρα. Συμμετείχε σε πολλές νομοπαρασκευαστικές επιτροπές ως μέλος ή πρόεδρος, σημαντικότερη των οποίων ήταν αυτή για την σύνταξη του νέου νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας το 1993, στην οποία ήταν πρόεδρος. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης για την Πνευματική Ιδιοκτησία, του Οργανισμού Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Νομικής Συνεργασίας, της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, της Εταιρείας Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας του ελληνικού τμήματος της ALAI (Association Litteraire et Artistique Internationale), της Επιτροπής Οικογενειακού Δικαίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, της ομάδας εργασίας του υπουργείου Δικαιοσύνης με αντικείμενο την τεχνητή γονιμοποίηση (ν.3089/2002), της επιτροπής για την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, της επιτροπής για τη μεταγλώττιση του γλωσσικού κώδικα, ad hoc δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ.ά. Στις εκλογές του 2000 διορίστηκε στη θέση του υπηρεσιακού υπουργού Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Είχε τιμηθεί με το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος.
Από το 1984 αρθρογραφούσε τακτικά στην Ελευθεροτυπία και το Βήμα και από το 1989 και μέχρι το θάνατό του στην Καθημερινή, της οποίας ήταν αντιπρόεδρος στο διοικητικό συμβούλιο. Είχε παντρευτεί την Ευγενία Κολοκούρη (1960). Απεβίωσε το 2007.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από την Βαμβακού Λακωνίας.

Ο Μένης Κουμανταρέας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931, γιος του Αντώνη Κουμανταρέα και της Ευγενίας Αγγελοπούλου Αθανάτου. Πέθανε το 2014. Σύζυγός του ήταν η Λιλή Μαριολοπούλου. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη σχολή Μπερζάν, φοίτησε για σύντομο χρόνο στη Φιλοσοφική και στη Νομική σχολή. Εργάστηκε περίπου για είκοσι χρόνια σε ασφαλιστικές εταιρείες στον Πειραιά και στην Αθήνα. Φίλος του Μάνου Χατζιδάκι και του Γιάννη Τσαρούχη εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, Τα μηχανάκια, το 1962 και για το δεύτερο βιβλίο του, Το αρμένισμα, δικάστηκε από την δικτατορία του 1967. Το 1970 συμμετείχε στην αντιδικτατορική έκδοση Δεκαοχτώ κείμενα. Το 1970 έμεινε για έξι μήνες στο Δυτικό Βερολίνο με υποτροφία της DAAD. Βραβεύτηκε τέσσερις φορές με το κρατικό βραβείο πεζογραφίας καθώς και με τον βραβείο Blue book από τη διεθνή έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, πρόεδρος της εταιρείας θεάτρου Σκηνή και Νέα Σκηνή του Λ. Βογιατζή, μέλος του Δ.Σ. της Λυρικής, της ΚΟΕΜ του Στ. Ξαρχάκου και του Συμβουλίου των Φίλων της Ορχήστρας των Χρωμάτων.
Εκτός από τα πεζογραφικά λογοτεχνικά έργα του, έχει γράψει πλήθος κριτικών και άρθρων και έχει σημαντικό μεταφραστικό έργο.
Έργα του έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Εκτός από τις πολυάριθμες δημοσιεύσεις σε εφημερίδες και περιοδικά, εξέδωσε τα έργα:
Τα μηχανάκια (1962)
Το αρμένισμα (1967)
Τα καημένα (1972)
Βιοτεχνία υαλικών (1975)
Η κυρία Κούλα (1978)
Το κουρείο (1979)
Σεραφείμ και Χερουβείμ (1981)
Ο ωραίος λοχαγός (1982)
Η φανέλα με το εννιά (1986)
Πλανόδιος σαλπιγκτής (1989)
Η συμμορία της άρπας (1993)
Θυμάμαι τη Μαρία (1994)
Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω (1996)
Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα (1999)
Δυο φορές Έλληνας (2001)
Νώε (2003)
Η γυναίκα που πετάει (2006)
Αλτίν (2007)
Το show είναι των Ελλήνων (2008)
Σ’ ένα στρατόπεδο άκρη στην ερημιά
Ξεχασμένη φρουρά (2010)
Οι αλεπούδες του Γκόσπορτ (2011)
Θάνατος στο Βαλπαραΐζο (2013)
Ο θησαυρός του χρόνου (2014)

Ιστορικός, ειδικευμένη σε θέματα του Νεότερου Ελληνισμού. Τελείωσε το Γυμνάσιο στο Μαράσλειο, όπου είχε καθηγήτριες τη Ρόζα Ιμβριώτη και τη Μαρία Πολυμενάκου, τις δύο πρώτες γυναίκες που έγιναν γυμνασιάρχες. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθησε στο Παρίσι μεταπτυχιακές σπουδές στην École des Hautes Études en Sciences Sociales (EHESS, 1969-1974). Έλαβε τον τίτλο της καθηγήτριας Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Universite Paris – Sorbonne, Paris IV) και της διευθύντριας του Institut Neoellenique (1978-1983) του ιδίου Πανεπιστημίου. Πρωταγωνίστησε σε πολύ καίρια ερευνητικά πεδία: συμμετείχε στη συγκρότηση του Ομίλου Μελέτης Ελληνικού Διαφωτισμού, μελέτησε το έργο του Αδαμάντιου Κοραή, το φαινόμενο του περιηγητισμού, την ελληνική βιβλιοπαραγωγή, τη σχέση της ευρωπαϊκής με την ελληνική παιδεία. Κυρίως συνέδεσε το όνομά της με τη μελέτη του ελληνικού Τύπου: ήδη το 1971 δημοσίευσε τρίτομο έργο για τον «Τύπο του Αγώνα», ενώ το 2010, εξέδωσε νέο τόμο με τίτλο «Η ιστορία του ελληνικού Τύπου, 18ος-19ος αι.». Οι εργασίες της για τον Τύπο, που ξεκινούν από το 1784 και φτάνουν μέχρι τον 20ό αιώνα, έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά πολύτιμες για τη μελέτη της διακίνησης των ιδεών στην Ελλάδα, ένα πεδίο ανεξερεύνητο πριν από αυτές. Η Αικατερίνη Κουμαριανού διαδέχθηκε στην έδρα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας της Σορβόνης έναν άλλο σπουδαίο άνθρωπο των ελληνικών γραμμάτων, τον Κ. Θ. Δημαρά, τον οποίο πρωτογνώρισε στη Γεννάδειο το 1947 και του οποίου τη βαθιά γνώση αλλά και τη γενναιοδωρία στη σχέση του με τους νεότερους πάντοτε συνήθιζε να υπογραμμίζει. Υπήρξε μάλιστα διευθύντρια του Νεοελληνικού Ινστιτούτου του ίδιου πανεπιστημίου από το 1978 μέχρι το 1983. Πέραν της Σορβόνης, η Αικατερίνη Κουμαριανού δίδαξε ως επισκέπτρια καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στο τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Συνεργάστηκε με το περιοδικό «Ο Ερανιστής» αλλά και με τις «Εποχές», το περιοδικό που εξέδιδε (1963-1967) ο Χρήστος Λαμπράκης με διευθυντή τον Άγγελο Τερζάκη και συμβούλους έκδοσης τον Γιώργο Σεφέρη, τον Κ. Θ. Δημαρά και άλλες σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων. Έχοντας διατελέσει μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και επί μακρόν πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Χαρτογραφίας, εξέδωσε αρκετά ακόμη έργα όπως «Η νεωτερική γεωγραφία των Δημητριέων» (εκδ. Ζήτη), «Καϊρικά μελετήματα» (εκδ. Καΐρειος Βιβλιοθήκη), «Αθήνα, η πόλη – οι άνθρωποι» (εκδ. Ποταμός) ενώ είχε συμμετάσχει με άρθρα και ανακοινώσεις και σε πολλά συλλογικά έργα.

Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη τον Φεβρουάριο του 1924 από γονείς Κεφαλλονίτες. Ερχόμενος στην Ελλάδα σπούδασε στην Αθήνα πιάνο στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Σπ. Φαραντάτο και ανώτερα θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο με καθηγητή τον Παπαϊωάννου. Συνέχισε τις σπουδές στην τότε Δυτική Γερμανία με υποτροφία που έλαβε από το Ι.Κ.Υ. (1958). Μετά το πέρας των σπουδών του εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας και η δραστηριότητά του μοιράστηκε ανάμεσα στη διεύθυνση ορχήστρας, στη σύνθεση και στη διδασκαλία αφού υπήρξε για πολλά χρόνια καθηγητής στην ανώτατη ακαδημία της πόλης. Εγραψε πολλά είδη κλασσικής μουσικής όπως μουσική δωματίου, μουσική για όπερες, αλλά και μουσική για θέατρο και κινηματογράφο (σε περισσότερες από δέκα ταινίες), καθώς και την μουσική σύνθεση πολλών ελληνικών τραγουδιών των δεκαετιών του 1970 και 1980. Από το σύνολο των έργων του, ξεχωρίζουν το «Χορικό» για συμφωνική ορχήστρα, τα «Ετεροφωνικά ιδιόμελα» για συμφωνική επίσης ορχήστρα, «Κουϊντέτο για πνευστά», «Κουαρτέτο για έγχορδα» κ.ά. Επίσης οι, περισσότερο με σαρκαστικό χαρακτήρα, όπερες: «Το λαστιχένιο φέρετρο», «Τα μαγεμένα αναλόγια», «Απόδραση», «Τειρεσίας», «Βάκχαι» και αλλού. Πέθανε το 2013

Ο Εμμανουήλ Κουναλάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1894. Ήταν το πρώτο παιδί του Νικολάου και της Μαρίας. Ακολούθησαν άλλα δώδεκα, εκ των οποίων ενηλικιώθηκαν επτά. Ο παππούς του Μιχαήλ Κουναλάκης, παπάς, ενέπνευσε, σύμφωνα με την οικογενειακή αφήγηση, τον Καζαντζάκη στο μυθιστόρημα Καπετάν Μιχάλης. Παντρεύτηκε το 1918 την Ελένη Παπαμιχαλοπούλου και απόκτησαν δυο παιδιά. Ως τρίτο τους παιδί μεγάλωσαν την μικρότερή του αδελφή.

Το 1921 υπηρέτησε ως Διοικητής Λόχου στο 31ο Σύνταγμα Πεζικού στην Μικρά Ασία. Τον Φεβρουάριο του 21 βρισκόταν στο Εσκί Σεχίρ (ΙΙΙ Μεραρχία 12ον πεζικού Σύνταγμα, Πολυβολαρχία). Τον Νοέμβριο του 21, βρισκόταν στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ, περιοχή Τσαλ/Οβά, στις προφυλακές. Αναφέρεται σε μάχες στον Σαγγάριο, Κάνδρα, Κιουτάχεια, Νικομήδεια.

Τον Σεπτέμβριο του 1935, ταγματάρχης πλέον, έλαβε μέρος στο αποτυχημένο βενιζελικό κίνημα και βρέθηκε εξόριστος στη Φιλιππούπολη. Επανήλθε στην Ελλάδα με την αμνηστία και επί Μεταξά αποπέμφθηκε από το στράτευμα ως απειροπόλεμος. Στο αλβανικό μέτωπο θα πολεμήσει για τελευταία φορά. Σε επιστολικό δελτάριο στις 2.3.1941 αναγράφεται 31ο Συν/μα ΙΙ τάγμα, Τ.Τ.251

Πέθανε το 1987, στον μεγάλο καύσωνα της Αθήνας. Ένα χρόνο πριν ή μετά πέθανε και η γυναίκα του.

[Το βιογραφικό σημείωμα συνέταξε η δωρήτρια του αρχείου Μαρλένα Πολιτοπούλου, με βάση προφορικές αφηγήσεις και αναφορές στο αρχείο].

Ο Γεώργιος Κουντουργιώτης γεννήθηκε το 1782 και ήταν γιος του Αναγνώστη Κουντουργιώτη από την Ύδρα. Αναμείχτηκε ενεργά στα δημόσια πράγματα τόσο κατά τη διάρκεια του αγώνα, όσο και κατά την πρώτη περίοδο του ελεύθερου ελληνικού κράτους.

Πήρε μέρος στη Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους (1823) και διορίστηκε Πρόεδρος του Εκτελεστικού Σώματος, θέση στην οποία παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1823-24). Στον εμφύλιο συγκρούστηκε με τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους στρατιωτικούς τού αντίπαλου στρατοπέδου, γεγονός που έφερε βαρύτατο πλήγμα στον αγώνα.

Στις αρχές του 1825 το Βουλευτικό Σώμα του ανέθεσε την ευθύνη των επιχειρήσεων κατά του Ιμπραήμ, αλλά η απειρία του τον οδήγησε σε αποτυχίες και τελικά σε παραίτηση.

Στη συνέλευση της Τροιζήνας (1826) δεν υποστήριξε την εκλογή του Καποδίστρια, ως Κυβερνήτη της Ελλάδας, και αργότερα άσκησε έντονη αντιπολιτευτική δράση εναντίον του.

Επί Όθωνα χρημάτισε Γερουσιαστής, Σύμβουλος της Επικρατείας, Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου, Υπουργός Ναυτικών και Πρόεδρος της Κυβέρνησης Κουντουριώτη, η οποία σχηματίστηκε στις 8 Μαρτίου 1848 αλλά, επειδή δεν μπόρεσε να ελέγξει τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα της χώρας, αντικαταστάθηκε από κυβέρνηση με Πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Κανάρη, στις 15 Οκτωβρίου 1848.

Στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ελάχιστα αναμείχθηκε με την πολιτική, έμεινε όμως αφοσιωμένος στον Όθωνα. Πέθανε στην Ύδρα στις 9 Απριλίου 1858.

Γόνος της μεγάλης και ένδοξης υδραίικης οικογένειας των Κουντουριωτών, ο Ιωάννης ήταν εγγονός του Γεωργίου Α.Κουντουριώτη που μαζί με τον αδελφό του Λάζαρο προσέφεραν τεράστια ποσά από την οικογενειακή τους περιουσία στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Γιος του Θεόδωρου Γ.Κουντουριώτη (1822-1870) και της Λουκίας Παύλου Νεγρεπόντε (1831-1875) γεννήθηκε στην Ύδρα στις 27 Αυγούστου 1866 και ήταν ο νεότερος από τα εννέα αδέλφια του Γεώργιο, Παύλο, Ανδρέα, Λάζαρο, Ελένη, Ανέζω, Μαρία, Κονδύλω και Καλλιόπη. Μαθητής του Λυκείου Αντωνιάδη στον Πειραιά, το 1879 ήταν συμμαθητής με τους Ελ.Βενιζέλο, Γ.Κριεζή, Γ.Χρηστοφίδη και Θ.Πετροκόκκινο. Τον Σεπτέμβριο του 1883 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ και συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι. Φαίνεται ότι εργάστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών και μέσα από το υλικό του αρχείου τον συναντάμε το 1891-93 στο Παρίσι και το 1893-95 στην Αγγλία, χωρίς να έχουμε περισσότερα στοιχεία για τις δραστηριότητές του εκεί.

Πολιτεύθηκε με τον Γ.Θεοτόκη όταν αυτός διαδέχθηκε στην αρχηγία του κόμματος τον Χαρ.Τρικούπη και το 1899 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ύδρας. Παρέμεινε βουλευτής μέχρι τη λήξη της Β΄Αναθεωρητικής Βουλής το 1911 απέχοντας από τις εκλογές του 1912. Εκείνη τη χρονιά ο Βενιζέλος του είχε προτείνει να θέσει υποψηφιότητα ως δήμαρχος Αθηναίων, αλλά τελικά δεν τήρησε το λόγο του και απευθύνθηκε στον Εμ.Μπενάκη δυσαρεστώντας τον παιδικό του φίλο. Το 1917 διορίστηκε έκτακτος απεσταλμένος και πληρεξούσιος υπουργός “παρά τη σερβική αυλή” τα μέλη της οποίας βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη λόγω της κατοχής των σερβικών εδαφών και ανακλήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών Ν.Πολίτη τον Απρίλιο του 1919 μετά την ανακωχή του πολέμου και την επιστροφή της σερβικής κυβέρνησης στο Βελιγράδι.

Ο Ιωάννης Κουντουριώτης αρθρογράφησε πολιτικά κυρίως στις εφημερίδες Άστυ, Αθήναι, Ελεύθερο Βήμα, Εστία για διάφορα θέματα όπως το Σύνταγμα, τον προϋπολογισμό του κράτους, τη Βουλή και τις εργασίες της, τη διπλωματική υπηρεσία, την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας κ.ά. [Βλέπε φάκελο 11.4 Πολιτική αρθρογραφία, 1894-1929.] Στις αγορεύσεις του στη Βουλή αναφέρθηκε στα ναυτικά πράγματα της χώρας, τους προξενικούς νόμους, τη Λαϊκή Τράπεζα, το ενεχυροδανειστήριο, τη σπογγαλιεία, τη βελτίωση της θέσης των γυμναστών κ.ά.

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική ιδιώτευσε και ασχολήθηκε αποκλειστικά με οικονομικές και τραπεζικές δραστηριότητες. Διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. της Τράπεζας Αθηνών από το 1920, πρόεδρος της Γενικής Τράπεζας, πρόεδρος της Γαλλο-ελληνικής Τράπεζας, αντιπρόεδρος της Τράπεζας Ανατολής, πρόεδρος της Εταιρείας Διαχειρίσεως Υπεγγύων Προσόδων, πρόεδρος της Εταιρείας Σιδηροδρόμων Αττικής, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Υδάτων, πρόεδρος της Εταιρείας “Το Οξυγόνον”, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Τροχιοδρόμων Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων. Στα βήματα του πάππου του Γεωργίου Α.Κουντουριώτη που ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας μετά την ίδρυσή της το 1836, ο Ιωάννης Κουντουριώτης εξελέγη μέλος της το 1915 και διετέλεσε πρόεδρός της από το 1923 μέχρι το 1933. Δεν πρόλαβε όμως να παραστεί στα εγκαίνια του Αρσακείου Ψυχικού το 1936, στο σχεδιασμό και στην ανέγερση του οποίου είχε πολλαπλώς συμβάλει. Ο Κουντουριώτης ήταν επίσης μέλος της Ιστορικής Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος (από το 1912) και της Αθηναϊκής Λέσχης (από το 1897).

Παντρεύτηκε το 1896 την κόρη του Γεωργίου Αθηνογένη και ανιψιά του Στέφανου Σκουλούδη, Θαλία Αθηνογένη, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες την Λουκία και την Μαρία μετέπειτα σύζυγο Αχιλλέα Γεωργαντά.

Ένα χρόνο μετά το θάνατο της κόρης του Μαρίας πέθανε στις 10 Οκτωβρίου 1933 στο Παρίσι ύστερα από μακροχρόνια ταλαιπωρία με καρδιολογικά προβλήματα. Ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Λάζαρος Κουντουριώτης (1769 – 1852) υπήρξε σημαντική πολιτική φυσιογνωμία τόσο στα προεπαναστατικά χρόνια όσο και κατά τη διάρκεια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Η προσφορά του με τον πλούτο του, τις πολιτικές του ικανότητες και την επιβολή του στους Έλληνες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες ήταν τεράστια. Ο Λάζαρος Κουντουριώτης ήταν γιος του Αναγνώστη Κουντουριώτη και της Μαρίας Κοκκίνη. Λόγω της εγκατάστασης του πατέρα του στη Γένουα για εμπορικούς λόγους ο Λάζαρος, ως πρωτότοκος γιος, ανέλαβε όλες τις ευθύνες της οικογένειας από τα δεκατέσσερά του χρόνια. Μετά το θάνατο του πατέρα του έγινε διαχειριστής της οικογενειακής περιουσίας. Το 1803 παντρεύτηκε τη Σταματίνα Ευαγγελίδη και απέκτησε μαζί της δεκατρία παιδιά. Αναμίχθηκε νωρίς στα δημόσια πράγματα του τόπου του επιδεικνύοντας διοικητικές ικανότητες. Μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο Κουντουριώτη στήριξε τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας με όλες του τις δυνάμεις, τόσο με σημαντικές οικονομικές προσφορές όσο και με τη συμμετοχή των πλοίων της οικογένειας στις πολεμικές ναυτικές ελληνικές επιχειρήσεις. Αν και δεν πολιτεύτηκε ποτέ, παρά τις προτάσεις που του έγιναν, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις του Αγώνα και, χάρη στον προσηνή χαρακτήρα του, απολάμβανε την εκτίμηση των συμπατριωτών του και όλων των Ελλήνων. Κατά την Καποδιστριακή περίοδο (1828 – 31) ο Ιωάννης Καποδίστριας τον διόρισε προσωρινό διοικητή της Ύδρας ως «πρώτο των προκρίτων», ενώ το 1844 ο Όθων τον διόρισε γερουσιαστή, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το θάνατό του.
Πηγή: http://www.nhmuseum.gr/el/ektheseis/o-lazaros-kountouriotis-kai-i-oikogeneia-kountourioti/ [τελευταία επίσκεψη: 19/5/2020].

Ο Παύλος Κουντουριώτης γεννήθηκε στην Ύδρα στις 9 Απριλίου 1855. Παρακολούθησε εγκύκλιες σπουδές στην Αθήνα και το 1874 κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό ως δόκιμος. Το 1884 προάχθηκε σε υποπλοίαρχο και το 1886 συμμετείχε ως κυβερνήτης κανονιοφόρων σε αποστολή στην Πρέβεζα. Στις αρχές του 1897 στάλθηκε με τον ατμομυοδρόμωνα “Αλφειό” στην επαναστατημένη Κρήτη όπου απειλήθηκε , αλλά αρνήθηκε να υποχωρήσει στις απαιτήσεις των ναυάρχων των Μεγάλων Δυνάμεων και αργότερα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο αντιμετώπισε τους Τούρκους στον Πλαταμώνα. Το 1899 έγινε αντιπλοίαρχος και ανέλαβε κυβερνήτης του ευδρόμου “Ναύαρχος Μιαούλης” με το οποίο και πραγματοποίησε το 1901 το πρώτο υπερατλαντικό ταξίδι ελληνικού πολεμικού σκάφους. Ακολούθησαν η τοποθέτησή του ως υπασπιστή του βασιλιά Γεωργίου Α΄ (1905), η προαγωγή του σε πλοίαρχο (1909) και η τοποθέτηση του ως αρχηγού του ελληνικού στόλου (1912). Οι επιτυχημένες ναυτικές επιχειρήσεις που ανέλαβε εναντίον των Τούρκων στους Βαλκανικούς Πολέμους κατοχύρωσαν την κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Στ.Σκουλούδη (Οκτώβριος 1915-Ιούνιος 1916) και ως ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Βενιζέλου συμμετείχε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης τον Αύγουστο του 1916 ως μέλος της τριανδρίας (Βενιζέλος-Δαγκλής-Κουντουριώτης). Τον Ιούνιο του 1917 ανέλαβε και πάλι το υπουργείο Ναυτικών όπου παρέμεινε μέχρι το Δεκέμβριο του 1919 οπότε αποστρατεύθηκε με το βαθμό του ναυάρχου. Ανέλαβε το αξίωμα του αντιβασιλέα δύο φορές (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1920 και Δεκέμβριος 1923-Μάρτιος 1924) και του προσωρινού προέδρου της Δημοκρατίας. Επί δικτατορίας Παγκάλου υποχρεώθηκε να παραιτηθεί αλλά επανήλθε στη θέση του τον Αύγουστο του 1926 μετά την αποκατάσταση των κοινοβουλευτικών θεσμών (βλέπε επιστολές Θ.Πάγκαλου και Γ.Κονδύλη προς Κουντουριώτη). Εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον Μάϊο του 1929 αλλά λίγους μήνες αργότερα παραιτήθηκε για λόγους υγείας και αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή. Αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν δύο φορές τον Νοέμβριο του 1920 και τον Αύγουστο του 1926.
Παντρεύτηκε το 1889 την Αγγελική Πετροκόκκινου με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: τον Θεόδωρο, σύζυγο Ευφημίας Δ.Καλλέργη, την Λουκία, σύζυγο Αλέξανδρου Στεφάνου και την Δέσποινα, σύζυγο Εμμανουήλ Λαμπρινούδη. Όταν πέθανε η πρώτη του γυναίκα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ελένη Γερ.Κούππα.
Ο Παύλος Κουντουριώτης πέθανε στις 24 Αυγούστου 1935 στο Παλαιό Φάληρο και ενταφιάστηκε στην Ύδρα.

Δημοσιογράφος από τη Σμύρνη, γιος του επίσης Σμυρνιού δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Κουντουριώτη.

Dimitri Curmuli (Dimitrios Kourmoulis), a Greek merchant in Venice, c. 1772-1777, who later moved to Amsterdam, acted primarily as an agent for a large Greek firm in Smyrna. The Curmuli house was in fact a branch of a Greek multinational based on capital from Chios. The firm had branches in Venice (later in Trieste), Amsterdam, Smyrna and Constantinople and was managed by Ioannis Avgerinos, a Swedish diplomatic protégé. Curmuli was married to a Dutch merchant’s daughter, a very unusual circumstance at the time. Curmuli ran into serious trouble in Amsterdam when the main branch in Smyrna, managed by Ioannis Avgerinos, went bankrupt in 1783. He travelled to Smyrna to defend his claims against Avgerinos only to be murdered there, presumably by his former partner’s accomplices.

Φιλόλογος και ιστορικός από το Στρέφι της Ηλείας. Δίδαξε σε γυμνάσιακαι συνεργάστηκε προπολεμικά με το Νικόλαο Μαυρή στην έκδοση του «Ιστορικού Αρχείου Κάσου». Μεταξύ 1944 και 1955 ήταν Επιμελητής Χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης και δημοσίευσε σε περιοδικά σχετικές επιστημονικές εργασίες, ενώ αναμίχθηκε στην πολιτική ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος του Π. Κανελλόπουλου (ως το 1951). Το 1955 έγινε Διευθυντής Γραμμάτων και Τεχνών στο Υπουργείο Παιδείας. Επιμελήθηκε τα ανθολόγια "Το Απομνημόνευμα" και "Λόγιοι της Τουρκοκρατίας" στη «Βασική Βιβλιοθήκη»(1953-1956), ασχολήθηκε με ζητήματα τεκμηρίωσης και βιβλιογραφίας και εκπροσώπησε την Ελλάδα σε ξένους οργανισμούς.

Ο Βασίλειος Αθανασίου Κουρουσόπουλος (Τρίπολη 1803 – Κόρινθος 1882) υπηρέτησε την πατρίδα ως στρατιωτικός και πολιτικός σε διάφορες θέσεις από την αρχή του Αγώνα υπέρ της Ανεξαρτησίας. Χρημάτισε γραμματέας του Θ. Κολοκοτρώνη και αντιπρόσωπος της επαρχίας Κορίνθου. Από το 1828 και μέχρι το 1864, οπότε και υπέβαλε την παραίτησή του στο υπουργείο Δικαιοσύνης, υπηρέτησε ως δικαστικός (ειρηνοδίκης, πρόεδρος Πρωτοδικείου, εφέτης και αρεοπαγίτης). Υπήρξε μέλος της Φιλανθρωπικής και Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και διακρίθηκε με τον Αργυρό και Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος καθώς και με άλλα παράσημα. Είχε παντρευτεί την Κατίνα Γεωργίου Οικονομοπούλου με την οποία απέκτησε τον Τιμολέοντα και την Ανδρομάχη (σύζυγο Εμ. Βλαχάκη) και μετά το θάνατο της γυναίκας του παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ευδοκία Δημητρίου Τομαρά (1815-1885) με την απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Θεμιστοκλή (σύζυγο Σοφίας Γιαννοπούλου), τον Αριστείδη (σύζυγο Ιουλίας Σαμουρκάση), την Ουρανία (σύζυγο Α. Μεντσελόπουλου), την Ελένη (σύζυγο Λεοντίου Οικονόμου). [Βλέπε και ιδιόχειρη βιογραφία του φακ. 1.1, όπου συμπεριλαμβάνονται και βιογραφικά στοιχεία του γιου του Θεμιστοκλή].

Ο Βασίλειος Κουρουσόπουλος, γιος του Θεμιστοκλή και της Σοφίας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878. Τελείωσε το Βαρβάκειο Λύκειο Αθηνών το 1893 και κατόπιν παρακολούθησε τον πρώτο χρόνο της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου. Τον Σεπτέμβριο του 1895 μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από όπου αποφοίτησε το 1899 και κατετάγη στο Πεζικό. Υπηρέτησε στη Χαρτογραφική Υπηρεσία και το 1908 στάλθηκε στο Στρατιωτικό Γεωγραφικό Ινστιτούτο στη Βιέννη για να επιβλέψει την εκτύπωση του επιτελικού χάρτη της Ελλάδας, όπου και παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 1910. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα διηύθυνε τις εργασίες αναθεώρησης των χαρτογραφικών φύλλων Φαρσάλων και Δομοκού. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους (μάχες Λαζαράδων, Σόροβιτς, Κόμανο, Θεσσαλονίκης και Γευγελή), όπου και τραυματίστηκε με διαμπερές τραύμα στο κεφάλι και στο στήθος. Το Μάρτιο του 1913 κατέλαβε τη Σάμο και υπηρέτησε ως στρατιωτικός διοικητής του νησιού και το Νοέμβριο διορίστηκε υπασπιστής του Ε. Βενιζέλου και καθηγητής Τοπογραφίας στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Το 1918 επικεφαλής του 8ου Συντάγματος Πεζικού έλαβε μέρος με τους Συμμάχους στις μάχες της Ενωτίας, Αυχένος Τζένα και Τσάρεβο Σέλο. Διοίκησε κατά διαστήματα την XIV Μεραρχία (1918-1920), τον Αύγουστο του 1920 την ΙΙ Μεραρχία στο Ουσάκ της Μικράς Ασίας και το 1921 μετατέθηκε ως διοικητής της ΧΙΙης Μεραρχίας. Έλαβε μέρος το 1922 στην Επανάσταση στη Χίο και διορίστηκε μέλος της Επαναστατικής Επιτροπής με αρχηγό τον Στ. Γονατά, ενώ το 1925 ετέθη σε αποστρατεία από τη δικτατορία του Θ. Παγκάλου. Ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία τον Σεπτέμβριο του 1926 και ανέλαβε τη διοίκηση του Β΄ Σώματος Στρατού στη Λάρισα.
Τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Σωτήρος, τον Γαλλικό Πολεμικό Σταυρό και τη Λεγεώνα της Τιμής, τον Ελληνικό Πολεμικό Σταυρό (1918), τον Σταυρό Ταξιαρχών του Γεωργίου Α΄ (1921), τον Σταυρό Ταξιαρχών του Τάγματος Σωτήρος (1923), το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας (1924).
Έγραψε μελέτες και άρθρα στρατιωτικού και χαρτογραφικού ενδιαφέροντος και μετέφρασε άρθρα από τα γερμανικά και γαλλικά.
Είχε παντρευτεί την Αγνή Ιωάννου Θεοφιλάτου (γεννημένη το 1870 στην Ιθάκη) με την οποία είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Θεμιστοκλή που ακολούθησε σταδιοδρομία νομικού.
Ο αντιστράτηγος Βασίλειος Θ. Κουρουσόπουλος πέθανε από συγκοπή καρδιάς στις 17 Φεβρουαρίου 1929, στη Θεσσαλονίκη, και κηδεύθηκε στην Αθήνα.
[Για αναλυτικότερες πληροφορίες για τη στρατιωτική σταδιοδρομία του βλέπε φάκελο 5.1 του αρχείου].

Ο Θεμιστοκλής Β. Κουρουσόπουλος ήταν αξιωματικός του Μηχανικού. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (1855) και μετεκπαιδεύτηκε στη Στρατιωτική Σχολή του Metz. Προβιβάστηκε σε ανθυπολαχαγό το 1866, αντισυνταγματάρχη το 1890 και υποστράτηγο το 1906 και τιμήθηκε με το Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος Σωτήρος. Το 1873 παντρεύτηκε την Σοφία (1851-1899), κόρη του συμβούλου του Ελεγκτικού Συνεδρίου και υπουργού Οικονομικών (1866,1868) Παναγιώτη Εμ. Γιαννοπούλου και της Ασπασίας, η οποία γεννήθηκε στην Πάτρα και φοίτησε στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο του Δ. Σουρμελή. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: την Ευδοκία (1876- ; ), σύζυγο του Ευάγγελου Σοφιανού, τον Βασίλειο (1878-1929) και τον Παναγιώτη (1882- ;).

Ο Κωνσταντίνος Γ. Κουρτίδης γεννήθηκε το 1870 στην Ανδριανούπολη. Υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Θράκης.
Ήταν διακεκριμένος ιατρός που προσέφερε τις υπηρεσίες του ανιδιοτελώς σε διάφορες περιοχές όπως την Αίγυπτο, τη Βουλγαρία, τη Μακεδονία και την Καβάλα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή και διορίστηκε σχολάρχης Σουφλίου. Έχοντας άριστες σχέσεις με την Εκκλησία, κήρυττε τον θείο λόγο στην επαρχία Διδυμοτείχου, ενώ διατέλεσε έφορος των εκπαιδευτηρίων, δημογέροντας και πρόεδρος της Κεντρικής Εκκλησιαστικής Επιτροπής. Το 1913 ανέλαβε τη διοίκηση του Νομού Έβρου ως πρόεδρος των αυτονομημένων τμημάτων (Γκιουμουλτζίνα, Δεδέαγατς, Σουφλί). Από το 1920 έως το 1932 εξελέγη τρεις φορές βουλευτής ενώ μεταξύ των ετών 1932-1935 εξελέγη Γερουσιαστής. Σημαντικό είναι και το συγγραφικό του έργο. Ασχολήθηκε με τη λαογραφία και τη λογοτεχνία, ενώ ήταν από τους πρώτους που εισήγαγε το χρονογράφημα στις εφημερίδες. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ασχολήθηκε με τη συλλογή θρακιώτικου λαογραφικού υλικού, καθώς και με τη συγγραφή της ιστορίας της Θράκης. Πέθανε στις 23 Νοεμβρίου 1944, στην Αθήνα.

Δημοσιογράφος, ποιητής και ιδρυτής της εφημερίδας "Σκριπ".

Εγγονή του Αλέξανδρου Πάντου και κόρη του Άγγελου Κουτσαγγέλου γιατρού, γερουσιαστή και εφόρου του Ανώτατου Παρθεναγωγείου Βόλου, η Μίνα Μαρούλη (Βόλος 1906 - Αθήνα 1984) σπούδασε Νοµικά στο Πανεπιστήµιο της Αθήνας, αλλά δεν πήρε το πτυχίο της. Παντρεύτηκε στη διάρκεια της Κατοχής, τον Γιάννη Μαρούλη, τραπεζικό υπάλληλο. Το 1947 ο σύζυγός της απολύθηκε από την Αγροτική Τράπεζα και το 1948 εξορίστηκε στο Μούδρο και στη συνέχεια στη Μακρόνησο.