Άγγλος τυχοδιώκτης που συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821 δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Ο Ζαχαρίας Πρακτικίδης γεννήθηκε το 1784 στο Ηράκλειο Κρήτης και ήταν Ιερομόναχος και διδάσκαλος. Το πραγματικό όνομα της οικογένειάς του ήταν Τσιριγώτης. Το 1822 διορίστηκε γραμματέας της Καγκελαρίας Σφακίων αλλά σύντομα παραιτήθηκε και πήγε στο Ναύπλιο. Διετέλεσε Παραστάτης της Κρήτης στη Β’ και Γ’ Εθνοσυνέλευση. Το 1830 εγκαταστάθηκε στη Σύρο και μετά στην Πάρο, όπου υπηρέτησε ως δάσκαλος στα εκεί σχολεία. Πέθανε το 1845.

Ο Χουρμούζιος (π. 1770 - 1840) ήταν μουσικοδιδάσκαλος και ένας από τους δημιουργούς της Νέας Μεθόδου της μουσικής σημειογραφίας, μαζί με τον Γρηγόριο τον Πρωτοψάλτη και τον Χρύσανθο τον εκ Μαδύτων. Μετέγραψε το μεγαλύτερο μέρος της Εκκλησιαστικής Μουσικής στη Νέα Μέθοδο και γι' αυτό κλήθηκε "χαλκέντερος". Είναι γνωστός ως Χουρμούζιος του Γεωργίου το επίκλιν Γιαμαλής· έλαβε το οφφίκιο του Χαρτοφύλακος. Έγινε με αυθεντικότητα ψάλτης, διδάσκαλος, εξηγητής (μεταγραφέας), κωδικογράφος, μελοποιός και εκδότης. Υπήρξε ο πρωτεργάτης και ο κυριότερος πρακτικός στυλοβάτης της Νέας Μεθόδου. Το εξηγητικό (μεταγραφικό) του έργο διέσωσε την εκκλησιαστική μουσική μας παράδοση και έτσι θεωρείται σήμερα ανυπολόγιστης επιστημονικής και εθνικής σημασίας.

[Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία στην Βικιπαίδεια:https://el.wikipedia.org]

Ιστορικό στέλεχος της σοσιαλδηµοκρατικής Αριστεράς, ο Χαράλαµπος Πρωτοπαππάς (Αθήνα 1920-2011) γεννήθηκε στην Αθήνα και φοίτησε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Έλαβε µέρος στην Εθνική Αντίσταση στην διάρκεια της Γερµανικής Κατοχής, υπήρξε στέλεχος των αντιστασιακών οργανώσεων Ιερά Ταξιαρχία, ΠΕΑΝ και Μαχόµενη Ιερά Ταξιαρχία. Το 1944 συλλαµβάνεται από τους Γερµανούς και φυλακίζεται στις φυλακές Αβέρωφ. Μέλος της Εθνικής Ενωτικής Νεολαίας του Π. Κανελλόπουλου, από όπου αποχωρεί το 1947 µε άλλα µέλη της για να συγκροτήσουν την Πανελλήνια Οργάνωση Δηµοκρατικής Νεολαίας ΠΟΔΝ (1947-1953). Στην συνέχεια υπήρξε ιδρυτικό µέλος και βασικό στέλεχος του Σοσιαλιστικού Συνδέσµου (1954-1961), της Σοσιαλιστικής Ένωσης (1961-1964) και της Σοσιαλιστικής Δηµοκρατικής Ένωσης (1964-1967) στην προδικτατορική περίοδο. Στην διάρκεια της δικτατορίας των συνταγµαταρχών υπήρξε στέλεχος της Δηµοκρατικής Άµυνας και για τη δράση του διώχθηκε και φυλακίστηκε. Το 1974 έγινε υπουργός Βιοµηχανίας στην Κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ενώ υπήρξε ιδρυτικό µέλος του Κόµµατος Δηµοκρατικού Σοσιαλισµού (ΚΟΔΗΣΟ), στο οποίο µετέπειτα διετέλεσε και πρόεδρος. Είχε εκλεγεί δύο φορές βουλευτής και υπήρξε επίσης µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισµού από το 1991 ως το 2004.

Ο Γιάννης Βλαχογιάννης γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1867. Ο πατέρας του Οδυσσέας Βλαχογιάννης καταγόταν από τη Ρούμελη και η μητέρα του Αναστασία Γκώνη από το Σούλι. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στη Ναύπακτο και φοίτησε στα Γυμνάσια της Ζακύνθου, της Κορίνθου και της Πάτρας. Το 1886 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, τις οποίες δεν ολοκλήρωσε, εξασφάλιζε τα προς το ζην ως οικοδιδάσκαλος και ως διορθωτής στην Εφημερίδα του Κορομηλά.
Πολυγραφότατος λογοτέχνης και ιστοριοδίφης, από νωρίς αφιέρωσε τη ζωή του στη συλλογή αρχειακού υλικού για την Επανάσταση και τους πρώτους χρόνους του νεοελληνικού κράτους. Με τη συμβολή ομογενών κεφαλαιούχων όπως ο Εμμ. Μπενάκης και ο Λ. Ράλλης δημοσίευσε σημαντικότατα τεκμήρια νεοελληνικής ιστορίας, όπως τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη και του Σπυρομήλιου, το Χιακό αρχείο, το Αθηναϊκό αρχείο και την ανατύπωση της βιογραφίας του Καραϊσκάκη από τον γραμματέα του Γ. Αινιάν.
Με προσωπική του εισήγηση προς τον τότε Πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο, ιδρύθηκαν στα τέλη του 1914 τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, όπου διετέλεσε διευθυντής μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1937. Από τη θέση αυτή, συνέχισε το έργο ζωής του, που υπήρξε η διάσωση της εθνικής αρχειακής κληρονομιάς.
Πέθανε το 1945 στην Αθήνα.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: www.ekebi.gr, με δικές μας προσθήκες και διορθώσεις]

Ο παράνοµος ραδιοφωνικός σταθµός «Ελεύθερη Ελλάδα» άρχισε τις µεταδόσεις του τον Ιούλιο 1947 ως σταθµός του Δηµοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στην αρχή από το Βελιγράδι και µετά τον Μάρτιο του 1948, από το Βουκουρέστι. Διέκοψε τη λειτουργία του µετά την 6η Ολοµέλεια του ΚΚΕ, το 1956, για να ξαναρχίσει, πάλι από το Βουκουρέστι, την 1η Μαρτίου 1958, µε την ονοµασία «Φωνή της Αλήθειας». Από µία ηµίωρη εκποµπή την ηµέρα, το 1948, έφτασε στις πέντε καθηµερινές, το 1962. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και την προσωρινή διακοπή της λειτουργίας του (1968), ο σταθµός µεταφέρθηκε στην Ανατολική Γερµανία απ’ όπου εξακολούθησε να εκπέµπει µέχρι το 1974.

Αγωνιστής του 1821 από την Κεφαλονιά.

Αγωνιστής του 1821 από το χωριό Άρνα του Μυστρά.

Ο Νικόλαος Σµπαρούνης [Τρίκορφος] (Ευπάλιο Δωρίδος 1888 - Αθήνα 1966) φοίτησε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και ειδικεύθηκε στη χειρουργική. Ως στρατιωτικός ιατρός συµµετείχε ενεργά στους πολέµους της περιόδου 1912-1922 (Βαλκανικοί Πόλεµοι, Α΄ Παγκόσµιος Πόλεµος, Ουκρανική εκστρατεία, εκστρατεία στο Σαγγάριο). Διευθυντής του Χειρουργικού Τµήµατος του Γαλλικού Νοσοκοµείου Αθηνών (1926-1929) και του Ευαγγελισµού (1930-1941). Διαδέχθηκε τον καθηγητή Μαρίνο Γερουλάνο στη διεύθυνση της οµώνυµης ιδιωτικής κλινικής, η οποία µετονοµάσθηκε σε Κλινική Σµπαρούνη και αργότερα σε Γερουλάνειο Ίδρυµα (1941-1966). Συνέληφθη από τους Γερµανούς τον Ιούνιο του 1944, αλλά απέδρασε στο Κάιρο, όπου ανέλαβε την εκπροσώπηση της ελληνικής κυβέρνησης στην UNRRA. Συµµετείχε ως Υπουργός Υγιεινής στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του ναυάρχου Πέτρου Βούλγαρη (1945) και Υπουργός Κοινωνικής Προνοίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Στυλιανού Μαυροµιχάλη (1963).

Δικαστικός, αρεοπαγίτης.

Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Είναι οδοντίατρος στο Νοσοκοµείο Παίδων. Το 1968 εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Στη δικτατορία ήταν εκπρόσωπος της σχολής του στο Διασχολικό των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν πρόεδρος της Γ.Σ. Ιατρικής-Οδοντιατρικής. Φυλακίστηκε το 1972 και το 1973 στην Ασφάλεια, τον Κορυδαλλό και την ΕΣΑ. Στρατεύτηκε υποχρεωτικά. Στη µεταπολίτευση ήταν Γραµµατέας Σπουδάζουσας του Ρήγα και αργότερα Β΄ Γραµµατέας του Κεντρικού Συµβούλιου. Στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού. Μέλος της Πολιτικής Γραµµατείας του Συνασπισµού από το 2000 έως το 2010. Ιδρυτικό στέλεχος της Δηµοκρατικής Αριστεράς.

Συνταγµατολόγος, καθηγητής του Πανεπιστηµίου Αθηνών και πολιτικός. Διδάκτωρ της Νοµικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Αθηνών το 1915, ο Αλέξανδος Σβώλος (Κρούσοβο 1892 - Αθήνα 1956) εργάστηκε την περίοδο 1917-1920 ως Διευθυντής Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας στο Υπουργείο Εθνικής Οικονοµίας. Το 1921-1922 διορίστηκε Ανώτερος Αντιπρόσωπος της Ελληνικής Διοικήσεως στην Προύσσα της Μικράς Ασίας. Υφηγητής Γενικής Πολιτειολογίας, εξελέγη το 1929 τακτικός καθηγητής της έδρας του Συνταγµατικού Δικαίου στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, από την οποία, λόγω των ιδεών του, διώχτηκε πολλές φορές (1935, 1936, 1943, 1945). Διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης υπέρ της Αυτοδιοίκησης, της Κεντρικής Επιτροπής Δηµοκρατικού Αγώνα και της Ένωσης υπέρ των Ελευθεριών του ανθρώπου και του πολίτη. Τον Απρίλη του 1944, ανέλαβε την Προεδρία της ΠΕΕΑ. Μετείχε στη διάσκεψη του Λιβάνου και στη συνέχεια διετέλεσε Υπουργός Οικονοµικών στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, από την οποία παραιτήθηκε την 1η Δεκεµβρίου του 1944. Μετά τα Δεκεµβριανά αποχώρησε από τον συνασπισµό του ΕΑΜ και το 1946 διώχτηκε οριστικά από το Πανεπιστήµιο. Από τότε, ασχολήθηκε αποκλειστικά µε την πολιτική ως πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόµµατος - ΕΛΔ. Εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης το 1950 από τις γραµµές της Δηµοκρατικής Παράταξης και το 1953 στις αναπληρωµατικές εκλογές.

Απόφοιτος του Αρσακείου Διδασκαλείου Λαρίσης, το 1907 και Επιθεωρήτρια Εργασίας στο Υπουργείο Εθνικής Οικονοµίας, µέχρι τον γάµο της µε τον Αλέξανδρο Σβώλο, το 1923, η Μαρία. Δεσύπρη-Σβώλου (Αθήνα 1892 - 1976) ασχολήθηκε µε την κατοχύρωση των δικαιωµάτων της γυναίκας. Γενική Γραµµατέας του «Συνδέσµου για τα Δικαιώµατα της Γυναίκας» (1920-1932), ιδρύτρια της «Εσπερινής Σχολής Γυναικών Υπαλλήλων» και της «Παπαστρατείου Σχολής Παιχνιδιών και Διακοσµητικής» (1929-1936), διετέλεσε αντεπιστέλλον µέλος του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για τα γυναικεία ζητήµατα (1932-1936). Στην δικτατορία του Μεταξά ακολούθησε τον Αλέξανδρο Σβώλο στην εξορία. Εθελόντρια νοσοκόµος στον Ελληνο-ιταλικό πόλεµο, εργάστηκε στην διάρκεια της Γερµανικής κατοχής ως επιθεωρήτρια του «Εθνικού Οργανισµού Χριστιανικής Αλληλεγγύης» (1941-1944) και στην συνέχεια ως γραµµατέας και αντιπρόεδρος της «Εθνικής Αλληλεγγύης». Εθνοσύµβουλος Αθηνών στις Κορυσχάδες, φυλακίστηκε για τη δράση της στην «Εθνική Αλληλεγγύη» την περίοδο 1948-1949 και για λίγους µήνες το 1951. Μετά τον θάνατο του Σβώλου, εντάχθηκε στην Ε.Δ.Α. και εξελέγη βουλευτής Αθηνών το 1958 και το 1961. Ιδρυτικό µέλος της Π.Ε.Γ. το 1964.

Γαλλόφωνη εφημερίδα που ιδρύθηκε από τον Κυριάκο Δομνάνδο (1789 - 1852) το 1845.

Ο Γεώργιος Π. Κρέμος (1839 – 1926) ήταν συγγραφέας, ερευνητής, ιστορικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου των Αθηνών από το Στείρι Βοιωτίας. Πατέρας του ήταν ο Αραχωβίτης Πανάγος Γ. Κρέμος, αγωνιστής του 1821 στο ένοπλο σώμα του Γεώργιου Καραϊσκάκη.