Ο Χρήστος Λεβάντας γεννήθηκε στον Πειραιά. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κυριάκος Χατζιδάκης και καταγόταν από το Φόδελε του νομού Ηρακλείου της Κρήτης. Ορφάνεψε σε παιδική ηλικία και η ανέχεια τον ανάγκασε να εργαστεί από μικρός και του στέρησε τη δυνατότητα σπουδών. Από το 1922 μπήκε στο χώρο της επαγγελματικής δημοσιογραφίας αρθρογραφώντας σε πειραϊκές εφημερίδες. Πέθανε στον Πειραιά. Από την καθημερινή ζωή στη γενέτειρά του, την οποία παρακολουθούσε από κοντά λόγω επαγγέλματος, άντλησε και τα θέματα των πεζογραφικών έργων του. Ήδη από το 1921 άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα στο περιοδικό Μποέμ, ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Λογοτεχνικού και Καλλιτεχνικού Ομίλου Πειραιώς και συνεργάτης της Εφημερίδας των Νέων. Το 1923 πραγματοποίησε την πρώτη έκδοση έργου του, της συλλογής διηγημάτων Στο μεθύσι του πόνου. Από το 1958 και για δύο χρόνια επανεξέδωσε το Περιοδικό μας, που είχε ιδρύσει ο Γεράσιμος Βώκος. Ο Χρήστος Λεβάντας τοποθετείται ανάμεσα στους έλληνες πεζογράφους του μεσοπολέμου. Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021).

Ο Τάκης Δόξας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Τάκη Λαμπρινόπουλου) έγραψε μυθιστορήματα, νουβέλες και ποιήματα. Γεννήθηκε στον Πύργο του νομού Ηλείας. Ορφάνεψε στην παιδική του ηλικία. Φοίτησε στη Σχολή Συνεταιριστών Αθηνών και εργάστηκε αρχικά ως υπάλληλος στο Πρωτοδικείο του Πύργου και από το 1954 ως διευθυντής στη δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε από τις σελίδες του περιοδικού Εβδομάς σε μαθητική ηλικία και το 1932 κυκλοφόρησε η συλλογή πεζογραφημάτων του Ίδιες πάντα ιστορίες. Ασχολήθηκε επίσης με την ποίηση, το θέατρο και την κριτική και τη λογοτεχνική μελέτη. Διετέλεσε διευθυντής των τοπικών εφημερίδων και περιοδικών Βήμα των Νέων, Οδυσσέας και Βωμός, ενώ διατήρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα συνεργασία με τη εφημερίδα του Πύργου Αυγή, όπου κράτησε τη στήλη της λογοτεχνικής κριτικής. Τιμήθηκε με πρώτο βραβείο Πελοποννησιακής Πεζογραφίας από την Ακαδημία Αθηνών (1957), με το Δίπλωμα Τιμής της πόλεως του Πύργου και άλλα βραβεία. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, αγγλικά και τουρκικά. Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021).

Ο Γιώργος Κοτζιούλας γεννήθηκε στην Πλατανούσα (Ραψίστα) της Ηπείρου. Ο πατέρας του ήταν ταχυδρομικός διανομέας. Τέλειωσε το Δημοτικό σχολείο στη γενέτειρά του, το Σχολαρχείο στο Καλέντζι Ιωαννίνων και το Γυμνάσιο στην Άρτα. Το 1926 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα με τις σπουδές του εργαζόταν ως διορθωτής και μεταφραστής σε αθηναϊκά περιοδικά και εφημερίδες. Λόγω των δύσκολων συνθηκών εργασίας του προσβλήθηκε από φυματίωση το 1934, αρρώστια που τον ταλαιπώρησε στην υπόλοιπη ζωή του. Νοσηλεύτηκε για μικρά χρονικά διαστήματα στην Πάρνηθα, την Πεντέλη και την Αθήνα, κυρίως όμως έμενε σε φίλους, καθώς συχνά παρέμενε άστεγος. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά διώχτηκε λόγω της αριστερής του δράσης και το 1940 επέστρεψε στη γενέτειρά του. Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην εθνική αντίσταση και έδρασε στον ΕΛΑΣ, όπου οργάνωσε το καλλιτεχνικό τμήμα και πήρε μέρος στην ίδρυση του θιάσου Λαϊκή Σκηνή, με τον οποίο περιόδευσε στα ελληνικά χωριά. Στην Αθήνα επέστρεψε το 1945, παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιο. Πέθανε στην Αθήνα από καρδιακή προσβολή. Στο χώρο των γραμμάτων πρωτοεμφανίστηκε το 1924 με τη δημοσίευση στίχων στην Ηπειρωτική Ηχώ των Ιωαννίνων, καθοριστική όμως για την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία ήταν η εμφάνισή του στο περιοδικό Μπουκέτο. Ακολούθησαν συνεργασίες του με περιοδικά όπως η Οικογένεια, η Πνοή, τα Ελληνικά Γράμματα, η Νέα Εστία, ο Λόγος, ο Ρυθμός, τα Νεοελληνικά Γράμματα, η Πνευματική, Ζωή, τα Νέα Φύλλα, η Ποιητική Τέχνη. Το 1932 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Εφήμερα. Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία, το δοκίμιο, την κριτική και το θέατρο (την περίοδο του αγώνα του κατά τη διάρκεια του εμφυλίου έγραψε θεατρικά έργα για το θίασο της Λαϊκής Σκηνής. Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021).

Αστυνομικός συντάκτης στις εφημερίδες τα Νέα και το Βήμα, συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων και αστυνομικών διηγημάτων για τα οποία έγινε γνωστός.

Ο Ντόλης Νίκβας (φιλολογικό ψευδώνυμο του Απόστολου Βασιλειάδη, 1903-1937) αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Έγραψε διηγήματα και νουβέλες, θεατρικά έργα κι ένα μυθιστόρημα και συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα. Ήταν διευθυντής του περιοδικού Εβδομάς (1930-1937). Πηγή Onassis Cavafy Archive (τελευταία πρόσβαση: 17/5/2021).

Έλληνας δημοσιογράφος και ποιητής από το Βάτο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος πεσών στο Αλβανικό μέτωπο.

Ο Νίκος Βέλμος (ψευδώνυμο του Νίκου Βογιατζάκη) γεννήθηκε το 1890 στη συνοικία Πλάκα της Αθήνας από φτωχούς γονείς και πέθανε το 1930 από τροφική δηλητηρίαση.
Σχεδόν ασπούδαχτος και αυτοδίδακτος είχε μια φυσική αίσθηση του κάλλους και ασχολήθηκε μ' επιτυχία με πολλά είδη τέχνης όπως, βασικά, το θέατρο -σαν ηθοποιός και διασκευαστής έργων- την πεζογραφία και τη ζωγραφική. Επίσης ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.
Το 1927 ίδρυσε το "Άσυλο Τέχνης" που μαζί με την έκδοση του περιοδικού του "Φραγγέλιο", πρόσφερε πολλά στην πνευματική ζωή της Αθήνας της εποχής του. Γιατί στο "Άσυλο Τέχνης" σύντομα συγκεντρώθηκαν πολλές από τις πιο αξιόλογες καλλιτεχνικές δυνάμεις της περιόδου 1920-1930, όπως ο Στρατής Δούκας, ο Φώτης Κόντογλου, ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο Δημ. Πικιώνης κ.ά., που με τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις τους πάνω σε λογοτεχνικά, εικαστικά, θεατρικά και κοινωνικά θέματα, τις εκθέσεις -έργων δικών τους ή άλλων- και τα κείμενα τους στο "Φραγγέλιο" άνοιξαν καινούργιους δρόμους προετοιμάζοντας τη γόνιμη δεκαετία 1920-1930.
Το λογοτεχνικό έργο του Βέλμου περιλαμβάνει τα βιβλία: "Ο ερωτόπαθος τραγουδιστής" (1910), "Σεβντάς"(1931), "Ο πιστός της απελπισίας" (1915), το "Κοινωνικό βιβλίο" (1921), "Δύο αγάπες" (1923-1939) και τα κείμενα του που δημοσιεύθυηκαν στο "Φραγγέλιο" και στα "Φύλλα Τέχνης" και που αρκετά από αυτά εκδόθηκαν ύστερα από το θάνατο του από τους συγγενείς ή φίλους του, όπως "Παλιά Αθήνα" και "Ποιήματα του Δ. Παπαρηγόπουλου, μεταφρασμένα στη δημοτική γλώσσα" (1955).
Σαν πεζογράφος ο Νίκος Βέλμος ανήκει, μαζί με τον Φώτη Κόντογλου και το Στρατή Λουκά, στην ομάδα των λαϊκιστών που προσπάθησαν στη δεκαετία του '20 να απαλλάξουν την πεζογραφία μας από τα λόγια στοιχεία και να την οδηγήσουν με την ουσιαστικότητα αλλά και τη μαστοριά της γραφής τους στην απλότητα.
Πηγή: Βιβλιοnet (τελευταία πρόσβαση 17/5/201)

Γεννημένος το 1911, στα Μαρκαντωνάτα, Φισκάρδου Κεφαλονιάς, σε μικρή ηλικία μετακόμισε στον Πειραιά και αφού φοίτησε στην Ιόνιο Σχολή και στο Τρίτο Γυμνάσιο Πειραιά γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τη δημοσιογραφική του καριέρα ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1940 από την εφημερίδα «Κοινωνία» και από το 1944 εργάστηκε στον «Ριζοσπάστη», στην «Ελεύθερη Ελλάδα», στην «Προοδευτική Αλλαγή» και για πολλά χρόνια στην «Ελευθερία» ως συντάκτης ύλης, μέχρι που έκλεισε στις 21 Απριλίου 1967. Σποραδικά εργάστηκε και στον περιοδικό Τύπο.
Μετά το κλείσιμο της «Ελευθερίας» αφιερώθηκε στη δημιουργία και την οργάνωση της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου Τύπου της ΕΣΗΕΑ, που αποτέλεσε έργο ζωής για αυτόν. Ανέδειξε την Βιβλιοθήκη της Ενώσεως, όπως λένε οι ιστορικοί, ως Βιβλιοθήκη των τεσσάρων αιώνων, συγκεντρώνοντας δωρεές επιφανών συναδέλφων δημοσιογράφων, οι οποίοι προσέφεραν πολύτιμα σπάνια βιβλία και έγγραφα του αγώνα του Εικοσιένα και του παράνομου Τύπου της Εθνικής Αντίστασης στη Βιβλιοθήκη αυτή. Πρόκειται για έναν μεγάλο και ανεκτίμητο θησαυρό, που με επιμονή, υπομονή, γνώση και συνεχή προσπάθεια συσσώρευσε ο Παναγιώτης Πατρίκιος.
Επιμελήθηκε την έκδοση τριών βιβλίων της ΕΣΗΕΑ αλλά και άλλων εκδόσεών της και οργάνωσε τρεις μεγάλες υποδειγματικές εκθέσεις της σε όλη την Ελλάδα, για τις πτυχές της Ιστορίας του Έθνους, μέσα από ντοκουμέντα παλαιών φυλλαδίων και εφημερίδων, άρθρων και γελοιογραφιών. Για όλη του αυτήν την προσφορά ποτέ δεν επιδίωξε προσωπική προβολή και οφέλη.
Υπήρξε αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και για την αντιστασιακή του δράση στη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην εξορία, εκτοπισμένος στη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη.

Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα και ήταν γιος του Ηρακλή Πετιμεζά. Αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, ανθυπολοχαγός πυροβολικού (1894), αντισυνταγματάρχης (1916). Έλαβε μέρος στους πολέμους του 1897 και 1912 – 1913. Στρατιωτικός ακόλουθος στην πρεσβεία των Παρισίων. Διετέλεσε Νομάρχης Κέρκυρας, Κυκλάδων, Αττικής και Βοιωτίας επί οκταετία. Διευθυντής του γραφείου της Γερουσίας (1929). Γνωστός λογοτέχνης με το ψευδώνυμο «Λαύρας» έγραφε στο περιοδικό «Νουμάς» από το 1920 και από το 1925 στην εφημερίδα «Εστία» ως τακτικός χρονογράφος μέχρι το θάνατο του. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Απλά Λόγια (1920), γαλές Φωνές (1925), Εγκλώπια (1925) και το Ημερολόγιο Εκστρατείας 1912 – 1913. Γιος του ήταν ο Ηρακλής Πετιμεζάς συγγραφέας, δημοσιογράφος, πολιτικός και αγωνιστής της εθνικής αντίστασης.
Πηγή: Δήμος Καλαβρύτων (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021)

Έλληνας δημοσιογράφος.

Δημοσιογράφος σε πολλές εφημερίδες (Ασύρματος, Ελληνικό Αίμα, Ακρόπολη, Εμπρός), πολιτεύτηκε τη δεκαετία του '50, ενώ διετέλεσε και διευθυντής δημοσίων σχέσεων της ΔΕΗ.

Θεατρικός επιχειρηματίας και ο πρώτος που επιχείρησε να πετάξει με αεροπλάνο στην Ελλάδα.

Δημοσιογράφος και λογοτέχνης, διευθυντής του περιοδικού "Μπουκέτο" και αδερφός του γνωστού δημοσιογράφου Σταμάτη Σταματίου (Σταμ - Σταμ)

Δημοσιογράφος και συγγραφέας.