Δήμαρχος Πειραιά 01.12.1925 - 14.12.1931

Ο Τάσος Παναγιωτόπουλος (1923–2015) γεννήθηκε στον Πειραιά. Φοιτητής κατά τη Κατοχή οργανώθηκε στην αντίσταση και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ιεράς Ταξιαρχίας, που έδρασε την περίοδο 1942- 1944 μαζί με τη μετέπειτα σύζυγό του. Για τη δράση του συνελήφθη από ιταλούς το 1943 και κρατήθηκε στις φυλακές Καλλιθέας για τρεις μήνες. Τον Αύγουστο του 1944 συλλαμβάνεται ξανά σε μπλόκο στο Δουργούτι από τους Γερμανούς, κρατείται στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από εκεί μεταφέρεται στη Γερμανία, στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας Geislingen. Τον Δεκέμβριο του 1944 δραπετεύει από το στρατόπεδο και καταφέρνει να επιστρέψει στη Ελλάδα τον Ιούλιο του 1945. Στην περίοδο της δικτατορίας εντάχθηκε στην οργάνωση Ελληνική Μαχητική Αντίσταση. Κατά τη Μεταπολίτευση δραστηριοποιείται ενεργά στην Κίνηση Ενωμένη Εθνική Αντίσταση. Επαγγελματικά εργάστηκε ως χημικός και συνέστησε τη δική του εταιρία ελαστικών ΕΛΤΕΚΑ. Αδελφός της χορογράφου Μαρίας Χορς και σύζυγος της Μαρίας Παναγιωτοπούλου – Αλιβιζάτου (1922 – 2006), διευθύντριας της Σχολής Χιλλ από τη δεκαετία του 1950, με τη οποία απέκτησε τρία παιδιά (Τάκη, Ειρήνη, Μίννη).

Ο Μήτσος Παρτσαλίδης γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1905. Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1924 και του Γραφείου Θεσσαλονίκης το 1926, ο Μ. Παρτσαλίδης έγινε το 1926 μέλος του ΚΚΕ. Στην εσωκομματική κρίση του 1929-1931 τάχθηκε με την ομάδα Χαϊτά. Καπνεργάτης στην Καβάλα έγινε γραμματέας της Καπνεργατικής Ένωσης. Συνελήφθη και εκτοπίστηκε από την δικτατορία του Πάγκαλου. Το 1931 έγινε μέλος της ΚΕ και το 1934 του Π.Γ. του ΚΚΕ. Βουλευτής (1932 και 1936 με τον συνασπισμό του Παλλαϊκού Μετώπου) και πρώτος κομμουνιστής δήμαρχος Καβάλας (1934). Παράνομος στη δικτατορία του Μεταξά, όπου καθοδηγούσε την Οργάνωση Αθήνας, συνελήφθη (Απρίλιος 1938) και φυλακίστηκε στην Κέρκυρα και στην Ακροναυπλία απ’ όπου δραπέτευσε (Μάιος 1941). Μέλος της «νέας» ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούλιο του 1941, στέλεχος του ΕΑΜ, κλείστηκε στο Χαϊδάρι από του Γερμανούς. Απέδρασε μαζί με 30 περίπου στελέχη του ΚΚΕ (Μάρτιος 1944). Εθνοσύμβουλος Καβάλας στην ΠΕΕΑ, ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα του ΕΑΜ (Ιούλιος 1944), έχοντας εκφράσει στο ΠΓ τις διαφωνίες του για τη συμφωνία του Λιβάνου. Στις 11 Ιανουαρίου του 1945 υπέγραψε την εκεχειρία και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την συμφωνία της Βάρκιζας. Μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ και της Γραμματείας της ΚΕ (Οκτώβριος 1945), γραμματέας του πολιτικού συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ (1945-1947). Συνελήφθη (Ιούλιος 1947) και εκτοπίστηκε στην Ικαρία, από όπου απέδρασε το 1948 και έφτασε στο Γράμμο. Πρόεδρος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, με το μετασχηματισμό της (Απρίλιος 1949). Μετά την ήττα εγκαταστάθηκε στην Ρουμανία. Ασκώντας κριτική στη γραμμή του Κόμματος καθαιρέθηκε από το ΠΓ στην 3η Συνδιάσκεψη (1950) και διαγράφηκε από το ΚΚΕ (1952). Μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ενσωματώθηκε, κατά την 6η Ολομέλεια (1956), στην νέα ηγετική ομάδα. Μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ από το 1957, έως το 1968 και τη 12η Ολομέλεια, όπου εντάχθηκε στο Γραφείο Εσωτερικού της ΚΕ. Ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ εσ. ήρθε παράνομα στην Ελλάδα από τον Αύγουστο του 1969, όπου συνελήφθη (Οκτώβριος 1971) και δικάστηκε. Αποφυλακίστηκε από τις Φυλακές Κορυδαλλού τον Αύγουστο του 1973 και τον Νοέμβριο συνελήφθη εκ νέου και οδηγήθηκε στις Στρ. φυλακές Μπογιατίου. Κατά τη μεταπολίτευση συνέχισε την πολιτική του δράση με το ΚΚΕ Εσ. Πέθανε το 1980 στην Αθήνα.

Μηνιαίο περιοδικό του Σοσιαλιστικού Κόμματος

Ο Στράτης Σωμερίτης, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο και τη Γορτυνία, γεννήθηκε το 1901 στην Καλκούτα της Ινδίας. Δικηγόρος, σοσιαλιστής διανοούμενος και πολιτευτής, συγγραφέας και εκδότης-δημοσιογράφος, ο Στράτης Σωμερίτης είχε μια πολύπλευρη παρουσία στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι από τον μεσοπόλεμο ως και τον θάνατό του το 1978 στην Αθήνα. Στέλεχος του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1927-1929) και Γενικός Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1932, υπήρξε επίσης εκδότης του θεωρητικού περιοδικού Σοσιαλιστική Επιθεώρηση. Το 1941 ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και του ΕΑΜ και στη διάρκεια της Κατοχής ήταν επικεφαλής του Τομέα Τύπου και Διαφώτισης της ΕΛΔ και υπεύθυνος της παράνομης εφημερίδας Μάχη. Έπαιξε ενεργό ρόλο στο σοσιαλδημοκρατικό κίνημα των δεκαετιών '50 και '60 και υπήρξε ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ένωσης το 1963. Παράλληλα, διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής και της Διεθνούς Ένωσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη. Η 21η Απριλίου τον βρίσκει στο Παρίσι όπου ανέπτυξε μεγάλη αντιδικτατορική δράση. Την περίοδο της μεταπολίτευσης εκλέχτηκε δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων. Το συγγραφικό του έργο επίσης ήταν αρκετά πλούσιο, επικεντρωμένο κυρίως σε πολιτικά και νομικά θέματα.

Ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρόπουλος γεννήθηκε στα Μαγούλιανα Αρκαδίας το 1900. Το 1915 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με το εμπόριο τροφίμων. Τα επόμενα χρόνια ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης Παντοπωλών Αθηνών, Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Παντοπωλών Ελλάδας, Γενικός Γραμματέας του Επαγγελματικού Επιμελητήριου Αθηνών και σε πολλά ακόμα Διοικητικά Συμβούλια σωματείων και οργανισμών. Στις δημοτικές εκλογές του 1950 και του 1954 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων.

Η Αγνή Ρουσοπούλου γεννήθηκε το 1901 στην Αθήνα από εύπορη αστική οικογένεια. Ο πατέρας της Όθωνας Ρουσόπουλος, ίδρυσε την «Εμπορική και Βιομηχανική Ακαδημία», ενώ η μητέρα της, Ελένη Ρουσοπούλου, υπήρξε από τις στενότερες συνεργάτιδες της Καλλιρόης Παρρέν στο Λύκειο Ελληνίδων. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και υπήρξε μία εκ των πέντε φοιτητριών του ακαδημαϊκού έτους 1918. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στη Λειψία (ειδίκευση στο εργατικό δίκαιο) και στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης. Η επαγγελματική της σταδιοδρομία στην Ελλάδα, ξεκίνησε το 1938. Παράλληλα με την επαγγελματική της δραστηριότητα, ανέπτυξε πολύμορφη δράση στο γυναίκειο κίνημα του μεσοπολέμου. Ήταν προϊσταμένη του νομικού τμήματος του Συμβουλίου Ελληνίδων και ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της «Διεθνούς Ομοσπονδίας Γυναικών Δικηγόρων». Αρθρογραφούσε στα γυναικεία περιοδικά «Ελληνίς» και «Ο Αγώνας της Γυναίκας». Το 1955 εκλέχτηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (υπήρξε η πρώτη γυναίκα μέλος του ΔΣ του ΔΣΑ). Την περίοδο 1964 – 1967 διατέλεσε σύμβουλος στο Ταμείο Πρόνοιας Δικηγόρων του ΔΣΑ. Παράλληλα, στο πεδίο της πολιτικής συμμετείχε σε σοσιαλιστικά σχήματα όπως στο ΣΚ ΕΛΔ του Αλέξανδρου Σβώλου και αργότερα στον Σοσιαλιστικό Σύνδεσμο (δεκ. ’60). Στη διάρκεια της δικτατορίας υπέστη διάφορους περιορισμούς (άρνηση έκδοσης διαβατηρίου, διακοπή τηλεφωνικής γραμμής κ.ά.) και συμμετείχε ενεργά στην προάσπιση των πολιτικών κρατουμένων και των οικογενειών τους. Συνέγραψε τα πρώτα σχολικά εγχειρίδια για την «Αγωγή του πολίτη» την περίοδο 1934-1935. Το 1923 παντρεύτηκε τον Θεοδόσιο Στουδίτη, με τον οποίο απέκτησαν ένα γιο τον Αλέξη ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 25 ετών. Η Αγνή Ρουσοούλου πέθανε στην Αθήνα το 1977.

Ο Στυλιανός Μηλιούλης γεννήθηκε στις 21/08/1926 στον Τύρναβο. Γιός του Δημοσθένη Μηλιούλη ξυλουργού και της Μαρίας Τσολάκη. Έχασε τον πατέρα του σε ηλικία μόλις πέντε ετών. Σαν απόφοιτος του Α’ εξατάξιου Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας το σχολικό έτος 1943-1944 εργάστηκε ως δάσκαλος για δύο χρόνια στο σχολείο του Μαυρολίθου Λάρισας «Σατόμπασι». Επί κατοχής προσχώρησε στην Ε.Π.Ο.Ν Τυρνάβου και ακολούθως «τετραγωνάρχης» της ΕΠΟΝ του συνοικισμού Αγίου Ιωάννου Τυρνάβου. Το 1943 έγινε μέλος του Κ.Κ.Ε. και μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας είχε αναλάβει την έκδοση προκηρύξεων. Τον Μάρτιο του ‘47 σε σχετική έρευνα που έγινε στο σπίτι του, βρέθηκε η γραφομηχανή και παράνομο έντυπο υλικό με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε πενταετή φυλάκιση από το έκτατο στρατοδικείο Λάρισας. Την περίοδο 11/1953 - 06/1955 εργάστηκε ως αγροφύλακας στην αγρονομία Τυρνάβου. Διορίστηκε ως επιτυχών σε διαγωνισμό τον Απρίλη του 1958 στο Δημαρχείο Τυρνάβου στη θέση του ληξίαρχου (διετέλεσε εξάλλου ομιλητής σε πλήθος συνεδρίων επιμόρφωσης δημοτικών και κοινοτικών υπαλλήλων Νομού Λάρισας και παρέμεινε στο πόστο του μέχρι και τη συνταξιοδότησή του τον Αύγουστο του 1990). Έφυγε από τη ζωή στις 26/12/2012 σε ηλικία 86 ετών.

Οικογένεια των Ιωαννίνων, ο Επαμεινώνδας Ν. Λουριώτης (1817-1887) ήταν νομικός και πολιτικός. Διετέλεσε βασιλικός επίτροπος στην Άρτα, νομάρχης Κέρκυρας και γενικός διευθυντής ταχυδρομείων-τηλεγραφείων. Το 1886 συμμετείχε στην κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη ως υπουργός Εξωτερικών. Ο υιός του Νικόλαος Ε. Λουριώτης (;-1932) σπούδασε επίσης νομικά. Αρχικά διετέλεσε γραμματέας στα ελληνικά προξενεία του Λονδίνου και της Φιλιππούπολης (1882-1886) και στη συνέχεια νομάρχης σε διάφορα μέρη της Ελλάδας (1887-1922). Το 1891 παντρεύτηκε την Ελίζα Δάλλα (;-1944), με την οποία απέκτησε τρεις κόρες: την Υπατία, την Ασπασία-Ελισσάβετ (Λίλη) και τη Μαρία-Χριστίνα.

Ο Θεμιστοκλής Λούλης, υιός του Αλκιβιάδη, ήταν πολιτικός μηχανικός, αντιστασιακός και πολιτικός, βουλευτής Ιωαννίνων και ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Καταγόταν από την ιστορική οικογένεια Λούλη. Ο Θεμιστοκλής υπήρξε επιμελητής στο ΕΜΠ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, τόσο κατά την περίοδο της Κατοχής όσο και στη διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου. Εξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων με το ΠΑΣΟΚ, στις εκλογές του 1981 και επανεξελέγη το 1985.

Ο Αλκιβιάδης Λούλης ήταν βιομήχανος και πολιτικός. Καταγόταν από την Ήπειρο, ήταν γιος του Θεμιστοκλή Λούλη και αδερφός του Γεώργιου Λούλη. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ιωαννίνων με το Κόμμα Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1926 και επανεξελέγη σε αυτές του 1928, 1932, 1933 και 1936. Υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, πρόεδρος της Εθνικής Αλληλεγγύη του ΕΑΜ και γενικός διοικητής Ηπείρου στην κυβέρνηση του Βουνού. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας εξορίστηκε σε διάφορα μέρη.

Ο Βασίλης Θ. Λασκαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα (Καλλιθέα), το 1923, τρεις μήνες μετά την άφιξη των γονιών του από την Κωνσταντινούπολη. Από μικρός μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες και έτσι, στις αρχές του 1942, εντάσσεται στο ΚΚΕ και εργάζεται στην ΕΠΟΝ, σε διάφορα τμήματα, έως την απελευθέρωση. Μεταβαίνει στη Θήβα, όπου εκλέγεται γραμματέας και μέλος της περιφερειακής του ΚΚΕ και γραμματέας του Νομού Βοιωτίας. Τον Μάρτιο του 1946 επιστρέφει στην Αθήνα και από τον Ιούλιο του 1947, όταν και συλλαμβάνεται, ξεκινά η πρώτη περίοδος του εκτοπισμού του: Αϊ-Στράτης, Μακρόνησος και ξανά Αϊ-Στράτης. Τον Μάρτιο του 1958 παίρνει άδεια, εργάζεται στην ΕΔΑ Καλλιθέας, ξανασυλλαμβάνεται τον Ιούνιο του 1959 και εξορίζεται εκ νέου στον Αϊ-Στράτη έως τον Μάρτιο του 1961. Στη συνέχεια εργάζεται ως γραμματέας της ΕΔΑ Νέας Σμύρνης, αλλά και στο βιομηχανικό τομέα μεγάλων μονάδων. Με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, στις 21 Απριλίου του 1967, συλλαμβάνεται και εξορίζεται στα Γιούρα και στο Παρθένι Λέρου. Στη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τάσσεται με την ανανεωτική πτέρυγα και εν συνεχεία εντάσσεται στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Με τη Μεταπολίτευση υπηρετεί το ΚΚΕ Εσωτερικού από διάφορες θέσεις και δημιουργεί την κομματική οργάνωση της βιομηχανικής ζώνης των μεγάλων εργοστασίων. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού υποστηρίζει την "αναβάθμιση" και γίνεται στέλεχος αρχικά του ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά και αργότερα της ΑΚΟΑ.

Ο Νίκος Καρβούνης ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1880. Ο πατέρας του, Σπυρίδων Καρβούνης μετανάστευσε στη Ρουμανία από την Ιθάκη όταν ο γιός του ήταν τριών χρονών, το 1883. Ο Ν. Καρβούνης επέστρεψε στην Ελλάδα το 1898 και στράφηκε στη δημοσιογραφία, αρχικά ως συντάκτης στο περιοδικό Σκριπ και στη συνέχεια σε έντυπα όπως η Εστία, η Πολιτεία και η Πρωία, με τα οποία συνεργάστηκε και ως ανταποκριτής (από την Ήπειρο, τη Μικρά Ασία, την Κύπρο, τα Βαλκάνια, τη Ρόδο και αλλού). Γύρω στο 1930 ασπάστηκε τη μαρξιστική ιδεολογία και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά του απαγορεύτηκε να δημοσιεύει κείμενά του. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, συνελήφθη από την Ασφάλεια μαζί με άλλους διανοούμενους, όπως ο Βάρναλης, ο Κορδάτος και ο Πανσέληνος για αντιφασιστική αρθρογραφία, διώχτηκε και κακοποιήθηκε και κλείστηκε στο στρατόπεδο της Λάρισας. Το 1942 έγραψε το γνωστό αντάρτικο τραγούδι «Βροντάει ο Όλυμπος». Καταφεύγοντας στην Ελεύθερη Ελλάδα ορίστηκε υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΠΕΕΑ. Μετά τον πόλεμο συνέχισε τη δραστηριότητά του σε έντυπα της Αριστεράς. Πέθανε στην Αθήνα το 1947. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις ποιημάτων στο περιοδικό Ηγησώ, του οποίου υπήρξε βασικό στέλεχος. Έγραψε επίσης μελέτες και πεζογραφήματα, ενώ σημαντικό είναι το μεταφραστικό έργο του.