Ο Κωνσταντίνος Γαρουφαλιάς του Δήμου γεννήθηκε στις Μηλιές Πηλίου το 1874. Εκεί τελείωσε το σχολείο και διδάχτηκε βυζαντινή μουσική από τον ιερομόναχο και αρχιμανδρίτη Άνθιμο και τον πρωτοψάλτη Γεώργιο Βόλτο. Στη συνέχεια φοίτησε στο Δημοδιδασκαλείο Φερρών, πέτυχε στις εξετάσεις του Διδασκαλείου Αθηνών και το 1892 διορίστηκε δημοδιδάσκαλος στον Άγιο Λαυρέντιο και ιεροψάλτης στο ναό του Αγίου Αποστόλου του Νέου. Εργάστηκε ως δάσκαλος σε χωριά του Πηλίου και διετέλεσε ψάλτης και πρωτοψάλτης σε πολλούς ναούς, καθώς και γραμματέας της Μητρόπολης Δημητριάδος. Συνέθεσε εκκλησιαστικά τροπάρια και εξέδωσε το βιβλίο Οδηγός της υπηρεσίας των ενοριακών ναών (1931, δεύτερη –συμπληρωμένη– έκδοση το 1936, με τίτλο Εκκλησιαστικοί νόμοι).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου].

Ο Γεώργιος Γαρμπής γεννήθηκε περί το 1890. Έζησε στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) από όπου και καταγόταν. Ως γόνος εύπορης οικογένειας εμπόρων πραγματοποίησε πανεπιστημιακές σπουδές στην Ecole des Mines του Παρισιού.

Ο υποστράτηγος Παναγιώτης Γαργαλίδης (Μεσσήνη, 1870 - Καλαμάτα, 1942) πήρε μέρος σε όλους τους πολέμους από το 1897 έως τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Στη διάρκεια της Ουκρανικής Εκστρατείας ήταν διοικητής της β΄ μεραρχίας πεζικού και διακρίθηκε στη διάσωση της συμμαχικής φρουράς Χερσώνας. Το 1922 ήταν διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού στον Έβρο. Τον Οκτώβριο του 1923 έλαβε μέρος στο φιλομοναρχικό κίνημα του Λεοναρδόπουλου και καταδικάστηκε σε θάνατο χωρίς όμως η ποινή να εκτελεστεί. Αποκαταστάθηκε το 1935.

Ο Μίλτος Γαρίδης ήταν καθηγητής Βυζαντινής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιo των Ιωαννίνων

Ο εκδότης και ποιητής Χρυσόστομος Γανιάρης γεννήθηκε στην Καλλιμασιά Χίου στις 7 Ιουλίου 1894. Γιος του Παναγιώτη και της Ανθούλας (το γένος Ψαλτάκη) είχε άλλα πέντε αδέλφια. Πήγε στο δημοτικό σχολείο της Καλλιμασιάς, στο γυμνάσιο της Χώρας και συνέχισε τις σπουδές του στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, από όπου αποφοίτησε το 1913. Αμέσως μετά διορίστηκε δάσκαλος στο Β΄Δημοτικό Σχολείο της Χίου. Τον Φεβρουάριο του 1918 παντρεύτηκε την Ευφημία, κόρη του τραπεζίτη Εμ. Δάνου, και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Την ίδια εποχή ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Χ. Γανιάρη εκδίδοντας στην αρχή για κάποιο διάστημα το περιοδικό Νουμάς και στη συνέχεια πάνω από 150 έργα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας. Σταμάτησε τις προσωπικές εκδοτικές επιχειρήσεις, που οικονομικά ήταν τελείως ασύμφορες, το 1935. Έκτοτε εργάστηκε στις εκδοτικές εταιρείες «Πυρσός» και «Αετός» μέχρι το 1954 που πήρε σύνταξη.
Στη διάρκεια της Κατοχής φυλακίστηκε για οκτώ μήνες, ενώ οι Γερμανοί σκότωσαν τη γυναίκα του στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944. Έγραψε και τύπωσε δύο ποιητικές συλλογές την Ευφημία (1946) και τα Καλλιμασιώτικα (1949) και άλλα πεζά αφηγήματα που δημοσιεύθηκαν στην Χιακή Επιθεώρηση.
Ο Γανιάρης απέκτησε δύο παιδιά, την Ανθούλα και τον Ανδρέα, τα οποία συνέχισαν τη βιβλιοδετική τέχνη που είχε ξεκινήσει πρωτοποριακά η μητέρα τους στη «Βιβλιοφιλική Γωνιά».
Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Ιουλίου 1966 ύστερα από μακροχρόνια αρρώστια.

Ο Γεώργιος Γαλάβαρης (1926-2003) υπήρξε μαθητής του Kurt Weitzmann, στο Princeton και διακεκριμένος βυζαντινολόγος και ο ίδιος. Ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο McGill του Μόντρεαλ όπου έθεσε τα θεμέλια για την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής και βυζαντινής τέχνης. Σε συνεργασία με τον K. Weitzmann δημοσίευσαν μια μονογραφία για τους εικονογραφημένους ελληνικούς κώδικες της μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά.

Ηπειρώτης συγγραφέας και βιογράφος, πρώην γραμματέας, μυστικός σύμβουλος και χιλίαρχος του στρατηγού Καραϊσκάκη".
Εργα του: " Βιογραφία των ηρώων Μάρκου Μπότσαρη και Καραϊσκάκη / Συνοπτικώς συγγραφείσα και τύποις εκδοθείσα υπό Γεωργίου Γαζή του εκ Δελβινακίου της Ηπείρου, πρώην γραμματέως, μυστικού συμβούλου και χιλιάρχου του στρατηγού Καραϊσκάκη. Αφιερωθείσα δε παρά του ιδίου τω σεβαστώ Κυβερνήτη της Ελλάδος", 1828.
"Λεξικόν της Επαναστάσεως και άλλα έργα : Αυτοβιογραφικά και πατριδογραφικά, Λόγοι διάφοροι, Βιογραφία Μπότσαρη και Καραϊσκάκη, Τρόπαιον Δελβινακίου, Έγγραφα και Επιστολαί / Γεωργίου Γαζή γραμματικού του Καραϊσκάκη, ιστορικαί σημειώσεις εις το λεξικόν Ν. Πατσέλη, εκδοτική επιμέλεια Λ. Βρανούση", 1971.

Ο Άνθιμος Γαζής (γεννημένος ως Αναστάσιος Γκάζαλης, Μηλιές Πηλίου, Μάρτιος 1764 – Σύρος, 28 Νοεμβρίου 1828) ήταν Έλληνας κληρικός, συγγραφέας, χαρτογράφος και από τους σημαντικότερους διαφωτιστές, που αγωνίστηκε για τη διάδοση των ευρωπαϊκών ιδεών στην Ελλάδα.

Ο Γαβριήλ Γαβριηλίδης του Λέοντος ήταν δικηγόρος. Διετέλεσε κατά καιρούς νομικός σύμβουλος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Ρόδου, του Οργανισμού Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος (Ο.Π.Α.Ι.Ε.), του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών (1962-1983) κ.ά. Ο Γαβριηλίδης φαίνεται ότι ήρθε σε σύγκρουση με τον Οργανισμό Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος και ανέλαβε την υπεράσπιση υποθέσεων εβραϊκών περιουσιών που ο Οργανισμός δεν απέδιδε στους δικαιούχους του.
Ο Οργανισμός Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος (Ο.Π.Α.Ι.Ε.) ιδρύθηκε το 1949 (ΒΔ 29/29.3.49) με σκοπό την περίθαλψη και αποκατάσταση των Ισραηλιτών που θα επέστρεφαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Βασική αρμοδιότητα ήταν η διαχείριση των περιουσιών των Εβραίων που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η απόδοσή τους στους κληρονόμους τους. Οι χρονικοί περιορισμοί που επιβλήθηκαν για την κατάθεση αιτήσεων εκ μέρους των παθόντων, συντέλεσαν ώστε πολλές περιουσίες Ισραηλιτών να μην αποδοθούν στους δικαιούχους. Ο Γαβριηλίδης ανέλαβε την υπεράσπιση πολλών τέτοιων υποθέσεων.
Ο Γαβριήλ Γαβριηλίδης ήταν παντρεμένος με την Ναχμούλη Καρολίνα που εκτοπίστηκε στα στρατόπεδα Άουσβιτσς-Μπιρκενάου και Μπέλσεν.

Ο Βλάσης Γαβριηλίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1848. Αποφοίτησε από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και σπούδασε στη Λειψία φιλολογία και πολιτικές επιστήμες. Από το 1868 δημοσιεύει άρθρα σε πολιτικές εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης και μελέτες στην Επτάλοφο. Το 1877 εγκαθίσταται στην Αθήνα. Το 1878 εκδίδει με τον Κλεάνθη Τριαντάφυλλο τον Ραμπαγά και το 1880 το Μη Χάνεσαι, το οποίο μετατρέπεται το 1883 σε καθημερινή εφημερίδα με τον τίτλο Ακρόπολις. Από τις μελέτες και τα άρθρα του Γαβριηλίδη κυκλοφόρησαν σε βιβλία τα εξής: Η Ελλάς και ο Πανσλαυισμός (1868), Τορπίλλες (θεατρικό έργο, 1878), Δύω πολιτισμοί – Ο Αγγλικός πολιτισμός (1917), Η εργαζομένη Ελλάς (1918) και μετά τον θάνατό του Τα τελευταία άρθρα του (1920), Αι γυναίκες (1921), Ταξείδια (1921) και Διαλέξεις (1924). Πέθανε το 1920. Η Ακρόπολις υπήρξε πρωτοποριακή και ως προς την ύλη και ως προς την τεχνολογία της. Με διάφορες ευκαιρίες κυκλοφορούσαν έκτακτα πανηγυρικά τεύχη (Χριστουγιεννιάτικη Ακρόπολις, Πασχαλινή Ακρόπολις κλπ.) καθώς και «παρά-Ακροπόλεις» (Φιλολογική Ακρόπολις, Υπερωκεάνιος Ακρόπολις, Λαϊκή Ακρόπολις, Εσπερινή Ακρόπολις). Παράλληλα με την εφημερίδα ο Γαβριηλίδης εκδίδει περιοδικά και ημερολόγια (Νέον Πνεύμα, Ανθοδέσμη Μυθιστορημάτων και Διηγημάτων, Κυριακάτικη, Α.Ο.Δ.Ο., Κυριακή, Νέα Γενιά, Καζαμίας της Ακροπόλεως, Πανελλήνιος Σύντροφος). Τα Καταστήματα Ακροπόλεως εκδίδουν πληθώρα βιβλίων και προκαλούν στο τέλος την οικονομική καταστροφή του Γαβριηλίδη.
[Σύνταξη βιογραφικού: Λύντια Τρίχα, βλ. «Αρχείο Βλάση Γαβριηλίδη – εφημερίδα Ακρόπολις», Τεύχη του ΕΛΙΑ 2 (1989), σ. 197].

Ο Ανδρέας Γαβριηλίδης ήταν συγγραφέας, δημοσιογράφος σε κυπριακές εφημερίδες. Αρχηγός της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως Κύπρου (ίδρυση 1921). Διατηρούσε στενές επαφές με τον Γρίβα και ήταν σύμβουλος του Μακάριου το 1958, έλαβε μέρος στη σύνταξη της Β΄ Μαύρης Βίβλου για το Κυπριακό.

Ο Στέλιος Βόκοβιτς γεννήθηκε στη Χαρταλιμή της Κωνσταντινούπολης και ήλθε στην Αθήνα το 1922. Αποφοίτησε με άριστα από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πραγματοποίησε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση το 1937, ερμηνεύοντας το ρόλο του Φραγκίσκου στον Άμλετ του William Shakespeare (σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη, με τον Αλέξη Μινωτή στον ομώνυμο ρόλο). Η συνεργασία του με την κρατική σκηνή συνεχίστηκε μέχρι το καλοκαίρι του 1941, σε παραγωγές έργων κλασικού ρεπερτορίου, αρχαίου δράματος και νεοελληνικού θεάτρου, σκηνοθετημένες στην πλειονότητά τους από τον Δημήτρη Ροντήρη, αλλά και από τον Τάκη Μουζενίδη, τον Δημοσθένη Ματσούκη και τον Πέλο Κατσέλη. Από το καλοκαίρι του 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1948 συνεργάστηκε κυρίως με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και σποραδικά με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη, Μαίρης Αρώνη-Δημήτρη Χορν, Νίκου Χατζίσκου-Μελίνας Μερκούρη και Κώστα Μουσούρη-Ρενάτο Μόρντο-Γιώργου Ανεμογιάννη. Το φθινόπωρο του 1946 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, το οποίο υπηρέτησε επί σειρά ετών, μέχρι το 1982 – με ένα σύντομο διάλειμμα κατά τα έτη 1950-1952, οπότε συνεργάστηκε με την Ελληνική Σκηνή του Δημήτρη Ροντήρη και το θίασο Κοτοπούλη. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης θητείας του στο Εθνικό, ο Στέλιος Βόκοβιτς διακρίθηκε σε ρόλους από το σύγχρονο και κλασικό ρεπερτόριο, ιδιαίτερα όμως σε ρόλους αγγελιαφόρων σε αρχαίες τραγωδίες. Το 1973 ερμήνευσε τον Γαλιλαίο στη Ζωή του Γαλιλαίου (Leben des Galilei) του Bertolt Brecht (σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου). Οι τελευταίες θεατρικές εμφανίσεις του σημειώθηκαν την περίοδο 1982-1985, στο Α-πλό Θέατρο της Καλλιθέας –Τα γούστα του κυρίου Σλόαν (Entertaining Mr Sloan) του Joe Orton και Τα λάθη μιας νύχτας (She stoops to conquer, or The mistakes of a night) του Oliver Goldsmith, σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα– και στο θέατρο Διονύσια: Δόνια Ροζίτα (Doňa Rosita la soltera) του Federico García Lorca, με το θίασο «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολομού.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1) Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 71-74. 2) Θεατρικά προγράμματα στη Συλλογή Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.].

Ο Νίκος Βόκοβιτς, αδελφός του Στέλιου, αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1944 και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή την ίδια χρονιά, στο Μεγάλο παιχνίδι του Άγγελου Τερζάκη (σε σκηνοθεσία του Πέλου Κατσέλη). Υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Νίκος Βοκάς και για τα επόμενα τρία χρόνια συνεργάστηκε με τους θιάσους Μιχάλη Κουνελάκη, Μαρίκας Κοτοπούλη, Άννας Χριστοφορίδου και «Νεοελληνική Σκηνή». Από το 1947 μέχρι το 1967 συνεργάστηκε κυρίως με το Εθνικό Θέατρο, αλλά και με τους θιάσους Κώστα Μουσούρη (1952), Έλλης Λαμπέτη-Γιώργου Παππά-Δημήτρη Χορν (1953) και «Νέα Σκηνή» του Κωστή Λειβαδέα (1953, 1958). Το 1967 αποχώρησε από τη σκηνή και διετέλεσε, μέχρι το 1982, γραμματέας της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Από το 1937, ο Νίκος Βόκοβιτς ασχολήθηκε, επίσης, με την ποίηση, την πεζογραφία και τη θεατρική συγγραφή. Από το λογοτεχνικό και δραματουργικό του έργο, αναφέρουμε εν-δεικτικά τις ποιητικές συλλογές Μουσικοί προάγγελοι (1937), Το τραγούδι του Άγνωστου (1949), Ηλιόβολα και πικραμένα (1963), Εκείνοι που έφυγαν (1980), Αναβίωση (1988), Ελεγειακό υμνητικό για τον αδελφό μου Στέλιο Βόκοβιτς (1991), τη συλλογή διηγημάτων Επιβίωση (1986), το μυθιστόρημα Η αποκατάσταση (1992) και τα θεατρικά έργα Πίσω στην κοινωνία (βραβείο Καλοκαιρίνειου Διαγωνισμού 1943, μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο με τον τίτλο Ο θεός είναι δικός μας) και Το κορίτσι που δε γελούσε (Α΄ βραβείο Πανελλήνιου Διαγωνισμού 1988). Το 1956, το θεατρικό έργο του, Ο φίλος μου απ’ τη Σουηδία, παρουσιάστηκε στο θέατρο Διονύσια στην Καλλιθέα, από το θίασο «Νεοελληνικό Θέατρο» του Γκυ Ζυρώ (με τη συμμετοχή του Νίκου Βόκοβιτς στο ρόλο του Μανώλη Σαράντου).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1) Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 71-74. 2) Θεατρικά προγράμματα στη Συλλογή Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.].

Ο Μιχαήλ Βυζάς (Δερβένι Κορινθίας, 1888 - Αθήνα, 1972) ήταν αξιωματικός του Πεζικού. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913. Στον Β΄ Βαλκανικό τραυματίστηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος. Το 1920 ήταν υπασπιστής του αρχιστράτηγου Παρασκευόπουλου. Την περίοδο 1923-1925 ήταν βουλευτής Πυλίας στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση. Πατέρας του ήταν ο δικαστής Παναγιώτης Βυζάς και είχε δύο αδέλφια, τον Γεώργιο και τον Σπυρίδωνα. Το 1936 γνωρίστηκε με τη γραμματέα του συμβούλου της Ε.Ε.Ε.Σ. Θεόδωρου Μποζώνη, Ηρώ Παπαβασιλείου, κόρη του μετέπειτα υπουργού Ναυτικών Ιπποκράτη Παπαβασιλείου, με την οποία παντρεύτηκε το 1937 με κουμπάρο τον Ιωάννη Μεταξά Απέκτησαν δύο παιδιά, ένα αγόρι που πέθανε στην Κατοχή το 1942 και ένα κορίτσι που γεννήθηκε μετά την Κατοχή.
Την περίοδο 1935-1936 ο Βυζάς ήταν αντιπρόσωπος για την Ελλάδα της γαλλικής Εταιρείας κατασκευών αεροπορικών κινητήρων Gnôme et Rhône από την οποία το Ελληνικό Δημόσιο αγόρασε 46 κινητήρες Κ14 το Νοέμβριο του 1936. Για την αγορά αυτή ο Βυζάς έλαβε προμήθεια 7%. Από την ίδια εταιρεία, αλλά μέσω της εταιρείας Oldavia, που αντιπροσώπευσε την Gnôme et Rhône, αγοράστηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο 24 επιπλέον κινητήρες Μ14 το 1938. Για την αγορά αυτή ο Βυζάς δεν πήρε προμήθεια, γεγονός που τον οδήγησε μετά την Κατοχή σε νομική διένεξη με την Oldavia.
Στις 4 Σεπτεμβρίου 1939 ο Βυζάς διορίστηκε γενικός διευθυντής της Ε.Ε.Ε.Σ. και συνέδεσε την επαγγελματική του σταδιοδρομία με την τύχη της Εταιρείας. Το 1941 μετά από καταγγελίες του πρώην υφυπουργού Αεροπορίας Μιχ. Πάσσαρη και στο πλαίσιο της εξέτασης οικονομικών εγκλημάτων την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση χρημάτων κατά την αγορά των τριών Ju 52. Για το λόγο αυτό συγκροτήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1941 ανακριτική επιτροπή για τον «έλεγχον πασών των διοικητικών συμβάσεων και διαχειριστικής φύσεως πράξεων και ενεργειών των εκάστοτε από της 4ης Αυγούστου 1936 και εντεύθεν Διοικητικών Συμβουλίων», η απόφαση της οποίας υπήρξε αθωωτική (Μάιος 1942). Μετά την Κατοχή υπήρξαν καταγγελίες στον Τύπο σχετικά με το ρόλο του στις αγορές της Εταιρείας προπολεμικά και τις σχέσεις του με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Αντιδρώντας στις κατηγορίες ο Βυζάς μήνυσε, το 1947, τον Κωνσταντίνο Ιωαννίδη, επιστολές του οποίου είχαν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Έθνος. Μετά το 1946 τέθηκε σε διαθεσιμότητα ως ανάπηρος πολέμου και συνταξιοδοτήθηκε.

Ο Περικλής Βυζάντιος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιανουαρίου του 1893. Ήταν το νεότερο από τα τρία παιδιά του συνταγματάρχη του πυροβολικού Κωσταντίνου Βυζάντιου και της Μερόπης, το γένος Σαμαρνιωτάκη. Ήταν γόνος παλαιάς Φαναριώτικης οικογένειας, μέλη της οποίας διακρίθηκαν στα γράμματα, στην τέχνη και στο στρατό. Φοίτησε στη Σχολή Μακρή και πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήρι του Ευάγγελου Ιωαννίδη. Το 1910 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει νομικά. Τελικά σπούδασε στη σχολή του Παρισιού Ecole des Beaux-Arts. Το 1915 επέστρεψε στην Αθήνα προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Εξαιτίας όμως των συνθηκών της εποχής παρέμεινε στο στρατό μία επταετία. Το 1916 άνοιξε εργαστήρι στην οδό Σολωμού. Το ίδιο έτος πήρε μέρος στην έκθεση ζωγραφικής που οργανώθηκε από τον «Σύνδεσμο Ελλήνων Καλλιτεχνών» στο ξενοδοχείο Μελά της Κηφισιάς. Το 1917 έγινε μέλος του «Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών». Το 1919 ίδρυσε την «Ομάδα Τέχνης» και ανέλαβε τα σκηνικά για την Ειρήνη του Αριστοφάνη στην Εταιρεία του Ελληνικού Θεάτρου. Το 1920 συνεργάστηκε με τον Σπύρο Μελά, ως σκηνογράφος, στο Παλιό Βασιλικό Θέατρο, στο θέατρο Τέχνης και στην Ελεύθερη Σκηνή για τις παραστάσεις του Ερωτόκριτου, τους Επτά επί Θήβαις και τη Σαλώμη του Όσκαρ Ουάιλντ. Την ίδια χρονιά ίδρυσε μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ και το ζωγράφο Παύλο Καλλιγά ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι στην Πλάκα. Το 1921 ορίστηκε ζωγράφος του στρατού και το 1922 επίσημος σκιτσογράφος της Δίκης των Έξι τα σκίτσα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος». Το 1923 παντρεύτηκε τη Φρόσω Σκουμπουρδή και το 1924 γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί ο Κωσταντίνος μετέπειτα διάσημος ζωγράφος ο οποίος έζησε στο Παρίσι. Το 1928 μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ και τη συνεργασία των ποιητών Μιλτιάδη Μαλακάση, Κώστα Ουράνη και του μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Μητρόπουλου οργάνωσαν την καλλιτεχνική λέσχη «Ατελιέ». Το 1930 διορίστηκε σκηνογράφος του Εθνικού Θεάτρου. Το 1934 ίδρυσε μαζί με τη ζωγράφο Αλέκα Στύλου-Διαμαντοπούλου την πρώτη ελεύθερη σχολή ζωγραφικής που λειτούργησε με επιτυχία έως την Κατοχή. Το 1937 τιμήθηκε με δύο διακρίσεις: το «χαλκούν μετάλλιον» και το «τιμητικό δίπλωμα». Το 1939 εκλέχθηκε διευθυντής της Ανώτατης Σχολής των Καλών Τεχνών στην Ύδρα και στους Δελφούς. Το 1940 με την έναρξη του πολέμου βρέθηκε στους Δελφούς και φιλοτέχνησε την αφίσα του Πολεμικού Λαχείου τα έσοδα του οποίου προορίζονταν για τις οικογένειες των πολεμιστών. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής βρισκόταν στην Αθήνα και στους Δελφούς αντίστοιχα. Τα έτη 1948,1950,1958,1964,1967 οργάνωσε ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής. Το 1971 ξεκίνησε την αυτοβιογραφία του «Η ζωή ενός ζωγράφου», που η αρρώστια δεν του επέτρεψε να την τελειώσει. Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1972 στην Αθήνα σε ηλικία 79 ετών.

[Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία βλέπε το βιβλίο Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αθήνα, ΜΙΕΤ,1994.]

Υδραίος αγωνιστής της Επανάστασης του 1821.

Ο Επαμεινώνδας Βρεττός γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1900. Αξιωματικός του Πυροβολικού, έλαβε μέρος στο ελληνοβουλγαρικό επεισόδιο του 1925-1926 και διετέλεσε διευθυντής του 2ου Επιτελικού Γραφείου της ΧΙΙ Μεραρχίας στην Αθήνα μεταξύ 1.10.1938 και 30.5.1940 (αρχικά ως λοχαγός κι έπειτα ως ταγματάρχης). Στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941) έλαβε μέρος σε διάφορες μάχες μέχρι τον Απρίλιο του 1941.
Το 1942 διέφυγε στη Μέση Ανατολή και στις 3.1.1943 διορίστηκε διοικητής της Ι Μεραρχίας Μ.Α.. Στις 17.1.1943 μετατέθηκε στο ΙΙ Σώμα Πυροβολικού Μ.Α. και στις 21.3.1944 στο ΓΕΣ (Μ.Α.). Στο ΓΕΣ ανέλαβε διαδοχικά τις θέσεις του διοικητή στο Γραφείο Μελετών, στο ΙΙ Γραφείο και στο ΙΙ/β τμήμα (21.3.1944-15.8.1944).
Στις 18.11.1944 επέστρεψε στην Αθήνα όπου συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντά του στο ΓΕΣ. Την περίοδο του εμφυλίου πολέμου διετέλεσε γραμματέας του Α8 γραφείου του Γ.Ε.Σ. (διεύθυνση Πυροβολικού), διοικητής του 101 συντάγματος πεδινού πυροβολικού (1947-1948), καθώς και επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας (1949). Μετά τη λήξη του Εμφυλίου διετέλεσε στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Βελιγράδι (1951-1954), επιτελάρχης της 1ης Στρατιάς, (1954-1956), διοικητής Στρατηγείου Κεντρικής Ελλάδος (1956-1957) και υπαρχηγός Γ.Ε.Ε.Θ.Α. (1958-1959). Τέλος, υπήρξε πρόεδρος του Συνδέσμου Απομακρυσθέντων Αξιωματικών Στρατού μετά την 16η Νοεμβρίου 1952 (Σ.Α.Α.Σ.). Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα και μετάλλια.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Who is Who, 1965, υλικό του αρχείου]

Φιλόλογος και ιστορικός, ο Λέανδρος Βρανούσης (Ιωάννινα 1921- Αθήνα 1993) σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Στα χρόνια της Κατοχής συνδέθηκε µε τις παράνοµες οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΕΠΟΝ στα Γιάννενα και συµµετείχε στην αντίσταση ως αντάρτης του ΕΛΑΣ. Το 1944 συµµετείχε στις εργασίες του Εθνικού Συµβουλίου ως εθνοσύµβουλος Ιωαννίνων, ο νεότερος εθνοσύµβουλος της ΠΕΕΑ. Από το 1946 κατέθεσε τις πρώτες επιστηµονικές εργασίες του προσανατολισµένες στην περίοδο του Διαφωτισµού και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ήπειρο. Το 1956 εντάχθηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Έρευνας Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισµού της Ακαδηµίας Αθηνών, ενώ από το 1962 ανέλαβε την διεύθυνση του. To 1954 του απενεµήθη το βραβείο της Ακαδηµίας Αθηνών για τη µονογραφία του για τον Ψαλίδα και τον Ρήγα και το 1958 το Α΄ Κρατικό Βραβείο Βιογραφίας για το έργο του "Ρήγας Βελεστινλής".

Ο αξιωματικός του Π. Ναυτικού και βουλευτής Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος (Γκίγκης) ήταν το μοναδικό παιδί του βουλευτή Ιωάννη Κ. Βούλτζου (1890-1945) και της Ασπασίας Αλεξάνδρου Ρώμα (1896- ; ), που ήσαν γόνοι οικογενειών ευγενών της Ζακύνθου. Παππούδες του ο Κωνσταντίνος Διον. Βούλτζος, σύζυγος της Ελένης Α. Πάικου και ο υπουργός και βουλευτής Αλέξανδρος Σπ. Ρώμας, σύζυγος της Σοφίας Χρηστάκη Ζωγράφου. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Δεκεμβρίου 1914 (1/1/1915 στην ταυτότητά του) και φοίτησε στα σχολεία English High School for boys Metcalfe και στο Κολέγιο Αθηνών. Κατατάχθηκε και εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Δοκίμων του Πολεμικού Ναυτικού (1931-1935) και ακολούθησε τη σταδιοδρομία και τις προαγωγές του αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού σημαιοφόρος (1/10/1935-2/12/1939), ανθυποπλοίαρχος (2/12/1939-1/1/1942), υποπλοίαρχος (1/1/1942-3/1/1946) και πλωτάρχης (3/1/1949-12/10/1949). Παραιτήθηκε και αποστρατεύθηκε από την ενεργό υπηρεσία το 1950. Κατά τη διάρκεια της ενεργoύς υπηρεσίας του στο Ναυτικό ήταν κυβερνήτης πολλών ναυτικών μονάδων σε καιρό ειρήνης και πολέμου. Βρισκόταν επί του “Ναυαρίνου” κατά τη στάση του Ναυτικού στη Μέση Ανατολή (12-13 Απριλίου 1944) και στη συνέχεια επί του “Μιαούλη” (τον Ιούνιο του 1944). Ήταν ειδικευμένος στα ραντάρ και υπήρξε ο πρώτος έλληνας αξιωματικός που εγκατέστησε συσκευή Α/Υ στο αντιτορπιλικό “Β. Όλγα” και πρώτος εξετέλεσε επίθεση εναντίον εχθρικού ιαπωνικού υποβρυχίου, νοτίως της Κεϋλάνης, πράξη για την οποία δέχθηκε τα συγχαρητήρια βρετανού αξιωματικού του Στόλου της Μεσογείου. Πέτυχε επίσης τη διάσωση του Α/Π “Β.Όλγα” κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής στην οποία βυθίστηκαν τα “Ψαρρά” και σκοτώθηκε ο σημαιοφόρος Ι. Δουρής, που βρισκόταν δίπλα του στη γέφυρα του πλοίου. Μετά τον πόλεμο τοποθετήθηκε στο Β. Ναύσταθμο (Ιούνιος 1945), στο 2ο Γραφείο του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (1946-1947), και τέλος διευθυντής Σπουδών στην Σχολή Πολέμου (1947-1949).
Μετά την αποστρατεία του πολιτεύθηκε με το “Νέον Κόμμα” που είχε ιδρύσει ο Σπ. Μαρκεζίνης τον Φεβρουάριο του 1947 και εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Ζακύνθου στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950. Στη συνέχεια υπήρξε υποψήφιος βουλευτής του “Κόμματος των Προοδευτικών” (1956), του συνδυασμού “Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ένωσις” (1958), της “Ενώσεως Κέντρου” (1961), του “Κόμματος Προοδευτικών” (1963) και του συνδυασμού ΕΡΕ-Προοδευτικών (1964) χωρίς να καταφέρει να επανεκλεγεί βουλευτής. Πολιτικός οπαδός του Μαρκεζίνη με βασιλικά φρονήματα, ορκίστηκε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στη βραχύβια κυβέρνηση Μαρκεζίνη (8/10/1973-25/11/1973) επί δικτατορίας.
Παντρεύτηκε το 1946 την Αγγελική (Λίλα), το γένος Μιχαήλ Φιλίνη με την οποία χώρισαν δέκα χρόνια αργότερα, χωρίς να αποκτήσουν παιδιά.
Λάτρης των σπορ, ήταν από τους βασικούς οργανωτές των αγώνων αυτοκινήτων στην Ελλάδα, διατελώντας γραμματέας του Αγωνιστικού Τμήματος της ΕΛΠΑ (1956-1960), καθώς και ιδρυτικό μέλος της Αερολέσχης της Ελλάδος.
Ήταν μέλος της τεκτονικής στοάς “Αστήρ της Ανατολής” στη Ζάκυνθο και διατηρούσε στενούς δεσμούς με φίλους και αδελφούς στη Μεγάλη Βρετανία.
Τιμήθηκε με πολλά παράσημα και μετάλλια για τη δράση του στο Ναυτικό.
Πέθανε στην Αθήνα, σε ηλικία 63 χρόνων, το 1978.

Ο Δημήτριος Βούλγαρης (Ύδρα, 20 Δεκεμβρίου 1802 - Αθήνα, 29 Δεκεμβρίου 1877) ήταν Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα. Διετέλεσε 8 φορές πρωθυπουργός σε διάστημα μίας 20ετίας, για 6 χρόνια και 1 μήνα συνολικά. Ήταν γνωστός και με το προσωνύμιο Τζουμπές, λόγω της μακριάς μπέρτας/μανδύα που συνήθιζε να φορά.

Υδραίος ναυτικός, διοικητής της Ύδρας, εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον Τούρκο αρχιναύαρχο Καπουδάν Πασά και έλαβε το αξίωμα του αρχιπλοιάρχου των Υδραίων ναυτών.

Ελληνορουμάνος αγωνιστής και οπλαρχηγός του 1821, υπασπιστής του Δ. Υψηλάντη, αξιωματικός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής και διπλωμάτης.
Γεννήθηκε το 1797 στο Ιάσιο. Μετά τα εγκύκλια ελληνικά γράμματα που σπούδασε στην ελληνική σχολή του Ιασίου συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Κυδωνίων και της Χίου. Εκεί τον βρήκε η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821 απ΄ όπου και έσπευσε αμέσως στη Πελοπόννησο για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Φθάνοντας εκεί συναντήθηκε με τον Δ. Υψηλάντη ο οποίος και τον προσέλαβε στο επιτελείο του γενόμενος υπασπιστής του. Συμμετείχε σε πολλές μάχες συστήνοντας και δική του ομάδα αγωνιστών.
Μετά την απελευθέρωση, το 1833, ο Γ. Βοϊνέσκος προσλήφθηκε στην νεοσυσταθείσα Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή γενόμενος ένας από τους πρώτους δέκα Μοιράρχους. Το 1841 διορίσθηκε παράλληλα πρόξενος του Βασιλείου της Ελλάδος στο Ιάσιο απ΄ όπου συνέχισε να προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες προς τον Ελληνισμό, διενεργώντας μεταξύ άλλων εράνους υπέρ της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και υπέρ του Πανεπιστημίου. Το 1847 όταν πέθανε ο Ιωάννης Κωλέττης φέρεται να υποσκελίστηκε από αντιζήλους του, αλλά λίγο αργότερα δικαιώθηκε διοριζόμενος γενικός πρόξενος της Ελλάδος στη Βλαχία και Μολδαβία με έδρα το Βουκουρέστι προαχθείς ταυτόχρονα στο βαθμό του συνταγματάρχη της Χωροφυλακής. Εργάστηκε για τα ελληνικά συμφέροντα μέχρι τον θάνατό του που τον βρήκε στο Ιάσιο το 1858.

Η Θεώνη Βουτυρά, κόρη του λογοτέχνη Δημοσθένη Βουτυρά και της Μπετίνας Φέξη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1925-1932) με δασκάλους τον Κ. Παρθένη και τον Γ. Ιακωβίδη. Πραγματοποίησε δύο ατομικές εκθέσεις (1940, 1958) και έλαβε μέρος σε δεκατρείς πανελλήνιες και είκοσι πέντε ομαδικές εκθέσεις. Παντρεύτηκε τον Χρήστο Στεφανόπουλο. Δίδαξε ιστορία Τέχνης και σχέδιο σε Γυμνάσια και στην Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας. Αδελφή της ήταν η υψίφωνος Ναυσικά Βουτυρά (1912; -1982).

Ο Ηλίας Βουτιερίδης, ιστορικός, κριτικός της λογοτεχνίας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος, με καταγωγή από τη Μεθώνη, γεννήθηκε το 1874 στο Σουλινά της Ρουμανίας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο. Πέρασε στην Πάτρα (και για σύντομα διαστήματα στη Μυτιλήνη και την Κεφαλονιά) την παιδική του ηλικία, ως τον θάνατο του πατέρα του, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο και σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή, ενώ από μαθητής ακόμη του γυμνασίου ήταν γραμματέας της ελληνογαλλικής εφημερίδας Διπλωματικός Μνήμων. Πρωτοδημοσίευσε το 1893 μία μετάφραση γαλλικού διηγήματος στο περιοδικό Η Φύσις και το 1897 είδαν το φως τα πρώτα του ποιήματα στον Νεολόγο. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ως εθελοντής υπολοχαγός στην Κρητική επανάσταση, της οποίας την ιστορία και εξέδωσε (1898). Για αρκετά χρόνια εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του δημάρχου Σπ. Μερκούρη. Από το 1897 ασχολήθηκε ενεργά με τη δημοσιογραφία και έκτοτε εργάστηκε ως ανταποκριτής, συνεργάτης, συντάκτης και αρχισυντάκτης πολλών εφημερίδων (Νεολόγος, Καιροί, Τηλέγραφος, Θάρρος, Θόρυβος, Ακρόπολις, Αστραπή, Σκριπ, Πατρίς, Νέα Ελλάς, Πρόοδος, Ανατολή, Άμυνα, Εφημερίς, Εμπρός, Καθημερινή, Ελεύθερο Βήμα, Τύπος κ.ά.). Ως μεταφραστής και κριτικός της λογοτεχνίας δημοσίευσε μεταφράσεις, άρθρα και μελέτες σε φιλολογικά περιοδικά όπως ο Νουμάς (μεγάλο μέρος του οποίου έγραφε με τα ψευδώνυμα "Γρίφιλος", "Γοργίας", "Σταύρος Λαμπέτης" και "Τίμωνας"), τα Παναθήναια, η Νέα Εστία, τα Ελληνικά Γράμματα, η Ιόνιος Ανθολογία, η Νεοελληνική Επιθεώρησις, η Αναγέννηση, ο Πυρσός. Το 1911-1912 εξέδωσε ο ίδιος το περιοδικό Χρονικά και το 1927 τέσσερα φυλλάδια του δελτίου «Βιβλιοθήκη Νεοελληνικής Λογοτεχνίας».
Το 1904 μετέβη στην Αλεξάνδρεια με σκοπό να υποστηρίξει εκεί την ιδέα του δημοτικισμού. Το 1908-1910 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, συνεργαζόμενος μυστικά με το Ελληνικό Προξενείο, σταλμένος αρχικά από την εφημερίδα Σκριπ και στη συνέχεια από την εφημερίδα Εμπρός, ενώ συνεργάστηκε και με τις εφημερίδες Αλήθεια – Νέα Αλήθεια, Φάρος της Θεσσαλονίκης και Σύνταγμα. Το 1910 φυλακίσθηκε από τους Τούρκους δύο φορές, ενώ στη συνέχεια κατέβηκε στην Κρήτη για να υποστηρίξει τον Βενιζέλο, κυρίως μέσα από την εφημερίδα Σκριπ. Το 1921 παρακολούθησε πεζός την εκστρατεία της Μικράς Ασίας (για την οποία εξέδωσε το βιβλίο Η εκστρατεία πέραν του Σαγγαρίου, 1922) ως απεσταλμένος της εφημερίδας Εμπρός, ενώ τον επόμενο χρόνο διηύθυνε την εφημερίδα Ο Συνάδελφος της Στρατιάς στη Σμύρνη. Διετέλεσε Γραμματέας της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1923-1939), επίλεκτο μέλος της «Ενώσεως Ελλήνων Συντακτών» (1914-1941) και πρόεδρός της (1921-1922 και 1923-1924), καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (1924-1930) και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου(1930-1941) και σύμβουλος και γραμματέας της «Νέας Σκηνής» του Κ. Χρηστομάνου (1901). Αγωνίστηκε με συνέπεια για την επικράτηση του δημοτικισμού και έγραψε άρθρα στο Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) και τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία (1926-1934). Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Σύννεφα (1900), Ο προσκυνητής (1907), Κέλαδος (1917), Μυστικές λειτουργίες (1920), Ελεγειακά (1924), Ορφικά (1931) και Πολεμικές ωδές (1941). Έγραψε τραγωδίες εμπνευσμένες από την παράδοση (Το Γεφύρι της Άρτας, Η Ηλιογέννητη), την αρχαία μυθολογία (Κασσάνδρα), όπως και με κοινωνικό προβληματισμό (Ο ίσκιος του πεθαμένου, Όταν αγαπούμε και Η Πολιτική που σκοτώνει). Δημοσίευσε επίσης τα μονόπρακτα Ο άνδρας, Ζουάνα και Τα ρόδα της αγάπης. Συνέθεσε επίσης τα μυθιστορήματα: Μάριος (1923) και Όταν αγαπούμε (1924). Εξέδωσε φιλολογικές και κριτικές μελέτες και εκτενέστερα έργα, όπως η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 1453-1800 (1924-1927, 2 τόμοι), η Σύντομη Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας 1900-1930 (1933), η Νεοελληνική Στιχουργική (1929). Συνέγραψε επίσης την Ιστορία της Κρητικής Επανάστασης του 1897. Ήταν από τους πρώτους μεταφραστές αρχαίων τραγωδιών (Άλκηστις, Οιδίπους επί Κολωνώ) και άλλων αρχαίων κειμένων (Αρχαίοι Έλληνες Λυρικοί 1931), Λόγγου, Δάφνις και Χλόη (1924) στη δημοτική γλώσσα. Πέθανε στην Αθήνα το 1941.
[Βιβλιογραφικές πηγές: Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα που περιέχεται στον Φ.2.1 του αρχείου. Μ. Γ. Μερακλής (επιμ.), Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία γραμματολογία, Σοκόλης,1977 (σ. 462)· Ν. Ι. Λάσκαρης, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. Ζ, Πυρσός· Κώστας Παπαγεωργίου, «Βουτιερίδης, Ηλίας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό τόμ. 2, Εκδοτική Αθηνών· Δημήτρης Γιάκος, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 4, Χάρης Πάτσης].

Ο Παναγής Βουρλούμης (Κουμάνι Ηλείας 1867 – Αθήνα 1950) ένα από τα έξι παιδιά του Αθανάσιου Πανάγου Βουρλούμη και της Χρυσάφως το γένος Μπαμπαλή, ήταν οικονομικός παράγοντας και πολιτικός συνεργάτης του Ελευθέριου Βενιζέλου. Τον Ιανουάριο του 1876, σε ηλικία 8 ετών, ο αδελφός του Θεόδωρος τον μετέφερε στην Πάτρα (όπου εργαζόταν ως διευθυντής του εξαγωγικού οίκου σταφίδας του Γεωργίου Παππά). Στην Πάτρα ο Παναγής παρακολούθησε το ελληνικό σχολείο, το γυμνάσιο (1879-1882) και τον Οκτώβριο του 1882 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, λόγω οικονομικών δυσχερειών επανήλθε στην Πάτρα και εργάστηκε στο γραφείο του αδελφού του Νικολάου, σταφιδέμπορου. Το 1887 ο Θεόδωρος τον έστειλε αντιπρόσωπο της επιχείρησής του «Παππάς και Βουρλούμης» (που είχε έδρα το Λονδίνο) στη Μασσαλία, απ’ όπου επέστρεψε το 1888 για να τελειώσει τις σπουδές του. Το ίδιο έτος αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νομικής. Την περίοδο 1889-1893 εργάστηκε ως αντιπρόσωπος του εμπορικού οίκου του αδελφού του στη Μασσαλία, απ’ όπου επέστρεψε το 1894 και ίδρυσε, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, δικό του εμπορικό οίκο στην Πάτρα «Π. Α. Βουρλούμη» που γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εξαγωγικούς οίκους σταφίδας.
Αναμίχθηκε για πρώτη φορά στην πολιτική το 1902 ως ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος του Δημητρίου Γούναρη στην Πάτρα, με τον οποίο ήταν κουμπάροι (είχε παντρέψει τον Βουρλούμη και είχε βαπτίσει το πρώτο του παιδί). Με τον συνδυασμό του κόμματος εξελέγη για πρώτη φορά δημοτικός σύμβουλος Πατρών το 1907, θέση που διατήρησε ως το 1914. Το 1910 εντάχθηκε στο κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου κατόπιν πρόσκλησής του από τον Βενιζέλο. Εκλέχτηκε ανεξάρτητος βενιζελικός βουλευτής στην Αναθεωρητική Βουλή του 1910 και έκτοτε εκλεγόταν συνέχεια μέχρι το 1915. Υποστήριξε τον Βενιζέλο στη διαμάχη του με τον Κωνσταντίνο και διετέλεσε υπουργός Επισιτισμού (18/1/1918 - 4/11/1920).
Το 1923, μετά το κίνημα Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη, ήταν από τους ιδρυτές του κόμματος Φιλελευθέρων Δημοκρατών και ένθερμος υποστηρικτής της αβασίλευτης δημοκρατίας. Διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου (1928-1932) προωθώντας πολλούς σημαντικούς νόμους για την αναδιοργάνωση της ελληνικής οικονομίας, τον εκσυγχρονισμό της εργατικής νομοθεσίας (προώθηση νομοσχεδίων για την ίδρυση του ΙΚΑ, της Εργατικής Εστίας κ.λπ.). Έργο του επίσης ήταν η ίδρυση Αυτόνομου Οργανισμού Τουρισμού (που εξελίχθηκε στον σημερινό Ε.Ο.Τ.). Απέτυχε στις εκλογές του 1933 και μετά το θάνατο του Βενιζέλου (1936) αποσύρθηκε από την πολιτική. Δεν έχασε όμως την επαφή του με τα πολιτικά πράγματα και από το αρχείο του φαίνεται ότι ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το σταφιδικό ζήτημα. Ο Βουρλούμης δημοσίευσε πλήθος άρθρων για οικονομικά και γενικότερου ενδιαφέροντος ζητήματα σε αθηναϊκές εφημερίδες και στον Νεολόγο Πατρών.
Τον Ιούνιο του 1905 παντρεύτηκε την Ελευθερία Κορύλλου, κόρη του δικηγόρου Νικολάου Κορύλλου, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Αθανάσιο (1906, πέθανε από πνευμονία σε ηλικία δύο χρόνων) τον Κίμωνα (1907-) τη Δώρα (1909-) και τον Ανδρέα (1910-)

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικό Λεξικό Εκδοτικής Αθηνών, η έκδοση: Παναγής Βουρλούμης 1867-1950 Αυτοβιογραφία, Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, Αθήνα, 2000.]

Ο ζωγράφος Ανδρέας Βουρλούμης, δέκα χρόνια νεότερος από τον Γιώργο Σεφέρη και ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Οδυσσέα Ελύτη, ανήκει στη λεγόμενη γενιά του '30. Με ήπιο και ευγενικό χαρακτήρα, γιος μιας εύπορης αθηναϊκής οικογένειας, ο Βουρλούμης δεν βίωσε τον αναγκαστικό ξεριζωμό, τη νοσταλγία για τη χαμένη πατρίδα και την αναζήτηση για την 'ελληνικότητα' που ήταν τυπική για τους περισσότερους εκπροσώπους αυτής της γενιάς (π.χ. Στράτης Μυριβήλης, Ηλίας Βενέζης, Γιώργος Σεφέρης, Γιώργος Θεοτοκάς και Στρατής Δούκας). Παρόλο που σπούδασε χημεία, ο Βουρλούμης πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του χρησιμοποιώντας το ταλέντο του για να ζωγραφίσει πορτρέτα σημαντικών Αθηναίων της εποχής του ή ζωγραφίζοντας βυζαντινές εικόνες και αγιογραφώντας βυζαντινές εκκλησίες. Θαύμαζε και ήταν μαθητής ενός από τους σημαντικότερους αγιογράφους και λογοτέχνες της γενιάς του, τον Φώτη Κόντογλου.

Έλληνας ζωγράφος. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική από τα νεανικά του χρόνια, αν και δεν την σπούδασε ποτέ συστηματικά. Το 1934 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών ως χημικός. Έπειτα πήγε στο Παρίσι (1934-1935) για να συνεχίσει τις σπουδές του, κατέληξε όμως να ζωγραφίζει και να επισκέπτεται μουσεία καθημερινά. Ασχολήθηκε και με την Βυζαντινή ζωγραφική. Κύριο ενδιαφέρον του ήταν η ζωγραφική απεικόνιση του αττικού τοπίου. Τα σχέδια, οι ζωγραφικές του σημειώσεις σχετικά με τον άνθρωπο, οι προσωπογραφίες του απαντώνται κυρίως στα μπλοκ ζωγραφικής του. Θέματα που συχνά εντοπίζονται στο έργο του είναι οι κατοικίες της Αθήνας, οι τοπογραφίες (από την Αίγινα, που υπήρξε αγαπημένος του τόπος, καθώς και άλλα μέρη της Ελλάδας), η απεικόνιση εσωτερικών χώρων και προσώπων που κατοικούσαν σε αυτούς, ο πόλεμος του ’40, οι στρατιώτες και η Κατοχή. Ζωγράφισε το ημερολόγιο της ΑΓΕΤ Ηρακλής και εικονογράφησε παιδικά βιβλία. Συμμετείχε σε αρκετές εκθέσεις, μεταξύ αυτών στην έκθεση Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1957. Το φθινόπωρο του 2023 διοργανώθηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος μεγάλη αναδρομική έκθεση για να τιμηθεί το έργο του, με τη συμβολή του γιου του Παναγή Βουρλούμη. Η έκθεση συνοδευόταν από αναλυτικό κατάλογο που επιμελήθηκε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της ΕΒΕ. Τρία έργα από την έκθεση αυτή δωρήθηκαν κατόπιν στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

Στέλεχος της Siemens, με σπουδές ηλεκτρολογίας μηχανολογίας στο Μόναχο. Εκπρόσωπος της της Siemens και της Telefunken στην Ελλάδα από το 1938. Στην Κατοχή ανέλαβε τη γενική διεύθυνση της νεοϊδρυθείσας Ανώνυμου Ελληνικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας, ανέλαβε σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας και στη διάσπαση του ΕΔΕΣ. Με την απελευθέρωση δικάστηκε δύο φορές από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων για συνεργασία με τον εχθρό, αλλά απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών. Το 1955 πρωταγωνίστησε στο σκάνδαλο Siemens σχετικά με προμήθειες για την επέκταση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου στην Ελλάδα και καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμιση εις βάρος του Υφυπουργού Συγκοινωνιών Κ. Παπακωνσταντίνου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 23/6/2020]

Ο Δημήτριος Βολανάκης, πρωτότοκος του Αθανασίου Βολανάκη και της Τατιανής (1845-1902, το γένος Πέτρου Κλάδου και Ρωξάνης Νάκου), γεννήθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε στο Institution du Château de Lancy.
Ήταν ιδιωτικός υπάλληλος, συνεργάτης του Λεξικού Ελευθερουδάκη και τακτικό μέλος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών. Παντρεύτηκε την Ελευθερία Δερμιτζάκη (του Ιωάννου και της Ειρήνης το γένος Βολανάκη) κι απέκτησαν τέσσερις κόρες: την Τάνια, τη Ρωζάννα, την Ιλεάνα και την Ντόρα.

Ο Αθανάσιος Βολανάκης, πρωτότοκος του Δημητρίου Βολανάκη (1792-1878) και της Χαρίκλειας Ηλιάδη, γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν βιομήχανος και διατηρούσε κλωστήριο και πιατοποιείο στον Πειραιά την περίοδο 1873-1880. Με τη σύζυγό του Τατιανή απέκτησαν οχτώ παιδιά (Δημήτριος, Ρωζάννα, Αιμιλία, Πέτρος, Χαρά, Κωστής, Δόρα, Ανάργυρος).

Η Ντόρα (Χρυσάνθη-Ντόρα) Βολανάκη του Δημητρίου και της Ελευθερίας (το γένος Δερμιτζάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1915. Απόφοιτη της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, σταδιοδρόμησε ως ηθοποιός στο θέατρο, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με το Πειραϊκό Θέατρο του Δημήτρη Ροντήρη και με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου. Το 1984 της απονεμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου Ταξίδι στα Κύθηρα. Διπλωματούχος του Βρετανικού και του Γαλλικού Ινστιτούτου, η Ντόρα Βολανάκη ήταν επίσης μεταφράστρια λογοτεχνικών και θεατρικών έργων.

Έκανε δύο γάμους, με τον Χαράλαμπο Γρηγοριάδη (1944) (με τον οποίο απέκτησε την κόρη της Τατιανή, την μετέπειτα ζωγράφο και εικονογράφο Τατιάνα Ραΐση Βολανάκη) και με τον Λευτέρη Σιάσκα (1960).

Αξιωματούχος της Οθ. Αυτ/ριας και πρώτος ηγεμόνας της Σάμου. Μεγάλωσε στο Βουκουρέστι και αργότερα πήγε στην Κων/λη όπου κατέλαβε σημαντικές θέσεις στην Οθ. Διοίκηση όπως διερμηνέας του τουρκικού ναυαρχείου, έπαρχος Γαλατσίου, τοποτηρητής Σηλυστρίας, διπλωματικός αντιπρόσωπος του ηγεμόνα Μολδαβίας Μ. Στούρτζα κ.ά.

Ο Σπύρος Βοβολίνης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Φεβρουαρίου 1910. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από νεαρή ηλικία αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία. Εργάστηκε αρχικά ως δημόσιος υπάλληλος και παράλληλα ως συντάκτης σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής.
Το 1934 ίδρυσε το μηνιαίο οικονομικό περιοδικό Βιομηχανική Επιθεώρησις. Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο (1940-1941) και αργότερα στην Αντίσταση, ενώ υπήρξε και συνδιευθυντής της παράνομης κατοχικής εφημερίδας Ελληνικόν Αίμα.
Από το 1958 έως το 1962, σε συνεργασία με τον αδελφό του Κωνσταντίνο, εξέδωσαν το Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, έργο για το οποίο τιμήθηκαν με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1964.
Το 1962 απέκτησε το αποκλειστικό δικαίωμα αναδημοσίευσης άρθρων των The Financial Times του Λονδίνου και συνεργάστηκε με τους εκδότες της εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος Larousse Britannica και της Οικονομικής και Λογιστικής Εγκυκλοπαίδειας.
Διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου, της Ένωσης Διευθυντών Ελληνικού Τύπου,αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Περιοδικού Τύπου στο Παρίσι, αντιπρόεδρος του Ταμείου Ασφάλισης Ιδιοκτητών Συντακτών και Υπαλλήλων Τύπου, πρόεδρος του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων, καθώς και σύμβουλος σε οργανισμούς και εταιρείες.
Υπήρξε μέλος της Πανελληνίου Φιλελευθέρας Νεολαίας Ελλάδος, του Συνεταιρισμού Αμύνης Καταναλωτών Αθηνών, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», της Αθηναϊκής Λέσχης, του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών, του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Επιτροπής Απελευθέρωσης της Κύπρου και πολλών άλλων ακόμη συλλόγων.
Για την προσφορά του στον εκδοτικό χώρο τιμήθηκε στον εορτασμό της επετείου 25 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία της Βιομηχανικής Επιθεώρησης με τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών.
Τιμήθηκε με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, μετά ξιφών, τον Χρυσό Σταυρό του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α΄, το Μετάλλιο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου και του Ελληνογερμανικού Πολέμου, το Μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης, το Χρυσό Μετάλλιο Δημιουργικής Δράσης, το Χρυσό Μετάλλιο της Μητρός των Εκκλησιών, τον Τίμιο Σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Μάρκου Α΄ Τάξεως, τον Χρυσό Σταυρό Χιλιετηρίδος Αγίου Όρους, το Χρυσό Μετάλλιο της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου και τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Διονυσίου.
Απεβίωσε στις 24 Νοεμβρίου 1995.

[Πηγές: Το υλικό του αρχείου• Ελληνικόν who's who: βιογραφικόν λεξικόν προσωπικοτήτων, Αθήνα 1965• Βιογραφικό λεξικό προσωπικοτήτων: who’s who, Aθήνα 1979• Βιογραφική εγκυκλοπαίδεια του νεώτερου Ελληνισμού, 1830-2010: αρχεία ελληνικής βιογραφίας, τ. Α΄, Αθήνα 2011].

Ο Κωνσταντίνος Βοβολίνης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Ιανουαρίου 1913. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα με τις σπουδές του ξεκίνησε και τη σταδιοδρομία του ως συντάκτης και συνεργάτης των εφημερίδων Χρόνος του Πειραιά, Νέον Κράτος, Ελεύθερος Άνθρωπος, Νέον Φως και των περιοδικών Εργασία και Βιομηχανική Επιθεώρησις.
Εκτός από τη ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία, μετείχε ενεργά και στην πολιτική σκηνή της χώρας. Το 1938 ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Γραμματέα του Δήμου Πειραιώς, θέση από την οποία παύθηκε το 1941 από την κατοχική κυβέρνηση, λόγω της ανυπακοής του προς το καθεστώς. Με την κήρυξη του πολέμου παρουσιάστηκε στον στρατό, όπου και υπηρέτησε έως τον Απρίλιο του 1941, φθάνοντας τον βαθμό του υποδεκανέα.
Κατά την περίοδο της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Τον Μάιο του 1941 μαζί με τους δημοσιογράφους Λάζαρο Πηνιάτογλου και Ιωάννη Μήλιο ίδρυσαν την αντιστασιακή οργάνωση «Ελληνικόν Αίμα», η οποία τέθηκε υπό την πνευματική ηγεσία του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρυσάνθου. Από τον Ιούνιο του 1942 οι τρεις δημοσιογράφοι εξέδωσαν και διηύθυναν την ομώνυμη κατοχική εφημερίδα.
Εξελέγη βουλευτής Πειραιώς και Νήσων το 1952, με το κόμμα του Αλέξανδρου Παπάγου «Ελληνικός Συναγερμός», και εκ νέου το 1961, με το «Κόμμα των Προοδευτικών» του Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Βουλής των Ελλήνων την περίοδο 1952-1953 και Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως κατά τα έτη 1968-1970.
Υπήρξε μέλος και ειδικός γραμματέας του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», σύμβουλος και κοσμήτωρ του Ελληνικού Συνδέσμου Ηνωμένων Εθνών, μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Ελλάδος, της Αθηναϊκής Λέσχης και πλείστων ακόμη συλλόγων.
Παράλληλα, ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα. Ενδεικτικά αναφέρονται τα βιβλία του Μυστικές εκδόσεις (Αθήνα 1945), Το Χρονικόν του Παρνασσού (Αθήνα 1951), που απέσπασε την εύφημο μνεία της Ακαδημίας Αθηνών, και Η Εκκλησία εις τον αγώνα της Ελευθερίας (Αθήνα 1952), που τιμήθηκε με έπαινο από το ανωτέρω ίδρυμα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο Κ. Βοβολίνης ξεκίνησε τη συγκέντρωση υλικού με σκοπό τη συγγραφή βιογραφιών για προσωπικότητες που διακρίθηκαν για τη συμβολή τους στη δημόσια ζωή και την οικονομική και κοινωνική πρόοδο της Ελλάδας, αρχίζοντας από τη βιογραφία του Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1958, σε συνεργασία με τον αδελφό του Σπύρο, εκδότη και διευθυντή του περιοδικού Βιομηχανική Επιθεώρησις, ανέλαβε το εγχείρημα συγκρότησης και έκδοσης του Μεγάλου Ελληνικού Βιογραφικού Λεξικού (1958-1962), έργο για το οποίο τιμήθηκαν με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1964.
Για τη συνολική προσφορά και το έργο του ο Κ. Βοβολίνης τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος, τον Πολεμικό Σταυρό, το Μετάλλιο της Εθνικής Αντιστάσεως 1941-1945, τον Χρυσό Σταυρό του Αγίου Μάρκου Β΄ και Γ΄ Τάξεως, το Χρυσό Μετάλλιο της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου, το Μετάλλιο Ολοκαυτώματος Χρήστου Καψάλη και το Μετάλλιο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 1940-1941.
Απεβίωσε στις 10 Μαρτίου 1970.

[Πηγές: Το υλικό του αρχείου• Ελληνικόν who's who: βιογραφικόν λεξικόν προσωπικοτήτων, Αθήνα 1965• Βιογραφικό λεξικό προσωπικοτήτων: who’s who, Aθήνα 1979• Βιογραφική εγκυκλοπαίδεια του νεώτερου Ελληνισμού, 1830-2010: αρχεία ελληνικής βιογραφίας, τ. Α΄, Αθήνα 2011].

Η Αλεξάνδρα Κ. Βοβολίνη σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, ναυτιλιακά στο University College του Λονδίνου. Άσκησε τη δικηγορία από το 1976 μέχρι το 1992, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε στο περιοδικό Βιομηχανική Επιθεώρησις του ιδρυτή της Σπύρου Βοβολίνη.
Το 1990 ανέλαβε την ιδιοκτησία και διεύθυνση του περιοδικού Βιομηχανική Επιθεώρηση, διάδοχο της Βιομηχανικής Επιθεωρήσεως. Το 1996 ίδρυσε τις Εκδόσεις Κέρκυρα Α.Ε. εκδίδοντας το περιοδικό, το οποίο μετονομάστηκε διαδοχικά σε Βιομηχανική Οικονομική Επιθεώρηση (1997-1998) και σε Οικονομική Βιομηχανική Επιθεώρηση (1998-2003). Στο μεταξύ, το 1991 ξεκίνησε η κυκλοφορία τριμηνιαίας έκδοσης στα αγγλικά με την επωνυμία Industrial Review Special Survey Series, η οποία το 1998 μετονομάστηκε σε Business File. Τον Δεκέμβριο 2022 ανεστάλη η κυκλοφορία της.
Τον ίδιο μήνα, η ιδιοκτησία της Οικονομικής Επιθεώρησης, του Business File και του site economia.gr μεταβιβάστηκε σε νέα ιδιοκτησία, την Economia Media S.A.
Κατά τη δεκαετία του 2000 η δραστηριότητα της εταιρείας είχε επεκταθεί στην έκδοση συγγραμμάτων οικονομικής και επιχειρηματικής θεματολογίας, καθώς και στην ίδρυση φυσικού και ηλεκτρονικού βιβλιοπωλείου με την ονομασία «Oikonomiki Bookstore». Το φυσικό βιβλιοπωλείο σταμάτησε να λειτουργεί το 2006.
Παράλληλα, το 1997, είχε συγκροτήσει ειδικό φορέα διατήρησης αρχείων με την επωνυμία «Αρχείο Βοβολίνη», αξιοποιώντας το οικογενειακό αρχείο σε εκδόσεις, εκθέσεις και ερευνητικά προγράμματα. Στο πλαίσιο αυτό, υλοποιήθηκαν έργα κατά τα οποία συγκεντρώθηκαν προσωπικά αρχεία και προφορικές μαρτυρίες επιφανών προσωπικοτήτων, καθώς και οπτικοακουστικές καταγραφές βιομηχανικών επιχειρήσεων.
Το 2021 ίδρυσε την Εταιρεία Πολιτικών και Οικονομικών Μελετών Βοβολίνη, με σκοπό την προαγωγή της έρευνας και την έκδοση συγγραμμάτων στους τομείς της πολιτικής, οικονομικής και επιχειρηματικής ιστορίας, συμβάλλοντας στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και αναδεικνύοντας άγνωστες πτυχές της μέσα από αρχειακό υλικό της οικογένειας Βοβολίνη.
Σήμερα, διευθύνει τις Εκδόσεις Κέρκυρα-Economia Publishing και το ηλεκτρονικό κατάστημα ekdoseiskerkyra.gr.