Από τα ηγετικά στελέχη του ΕΔΕΣ και συνεργάτης του Ζέρβα.

Ο Αντώνης Κωτίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1949. Έλαβε πτυχίο Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης από τη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ το 1973. Εργάστηκε για χρόνια ως καθηγητής αγγλικών. Αναγορεύθηκε διδάκτορας στην Ιστορία της Τέχνης από τη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το 1982 (τίτλος διατριβής Ο Ζωγράφος Κ. Μαλέας, 1879-1928). Εκλέχθηκε Λέκτορας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ το 1985 και Καθηγητής το 2002. Ομότιμος Καθηγητής από το 2016. Υπήρξε επισκέπτης ερευνητής και καθηγητής σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ.

Διετέλεσε πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του ΚΘΒΕ από τον Νοέμβριο του 1994 έως τον Μάρτιο 1995 και αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΘΒΕ το διάστημα 1999-2000. Ακόμη υπήρξε τακτικό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Πινακοθήκης της Ελλάδος το διάστημα 1994-2004.

Ο Α. Κωτίδης είναι παντρεμένος με την Νένη (Ελένη) Αθανασιάδου. Απέκτησαν δύο κόρες, την Σόνια και την Μαρία.

Δημοσίευσε πλήθος βιβλίων, εργασιών και άρθρων κυρίως για τη νεοελληνική ζωγραφική του 19ου και του 20ού αιώνα. Συνεργάστηκε ακόμη με ειδικά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες και έχει δώσει πλήθος διαλέξεων, ομιλιών και μαθημάτων ενώ αρθρογράφησε από τη δεκαετία του 1990 στις εφημερίδες Καθημερινή και Το Βήμα για ζητήματα εκπαίδευσης, τέχνης, λογοτεχνίας και κοινωνίας

Μερικά από τα βιβλία του:

Μοντερνισμός και "Παράδοση" στην ελληνική τέχνη του μεσοπολέμου, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 1993.

Ελληνική Τέχνη, Ζωγραφική 19ου αιώνα, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995

Κωνσταντίνος Μαλέας, Αδάμ-Πέργαμος, Αθήνα, 2000.

Τριανταφυλλίδης, ένα άλλο Τριάντα στη Ζωγραφική, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2002.

Μοντερνισμός και "Παράδοση" στην ελληνική μεταπολεμική και σύγχρονη τέχνη Ζωγραφική-Γλυπτική-Αρχιτεκτονική 1940-2010, τόμος Β', University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2011.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου και αναλυτικό βιογραφικό που μας παραχώρησε ο ίδιος.

Ο Κωνσταντίνος Κωστούλας γεννήθηκε στη Μερόπη της Επαρχίας Πωγωνίου του Νομού Ιωαννίνων, το 1932. Πτυχιούχος του Φυσικού Τμήματος της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στη Ραδιοηλεκτρολογία. Δημοσιογράφος, ερευνητής και συγγραφέας, ασχολείται με θέματα που αφορούν στην επαρχία Πωγωνίου. Από το 1988 εκδίδει την τοπική εφημερίδα "Η φωνή του Πωγωνίου και συνεργάζεται με την ημερήσια εφημερίδα των Ιωαννίνων "Πρωινός Λόγος". Αρθρογραφεί στα περιοδικά, "Επικοινωνία" και "Νέα Επικοινωνία" των Ιωαννίνων, "Λαϊκό Βήμα" Αργυροκάστρου και "Ελεύθερη Γνώμη" Πρέβεζας. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί στο "Ηπειρωτικό Ημερολόγιο" της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών και στα "Ηπειρωτικά Γράμματα".

Η Χρύσα Κωστοπούλου γεννήθηκε στη Βέροια, όπου και αποφοίτησε από το οκτατάξιο Γυμνάσιο. Υπήρξε κάτοχος διπλώματος της ECOLE A.B.C. DE DESIGN, με δάσκαλο της τον καταξιωμένο ζωγράφο Φάνη Γαλανό (1958-1961). Είχε μια μεγάλη πορεία 43 χρόνων στη ζωγραφική, με 14 ατομικές εκθέσεις και 15 ομαδικές, εκ των οποίων οι 3 στο εξωτερικό. Ασχολήθηκε με τον λαϊκό πολιτισμό και την παράδοση της γενέτειράς της, της Βέροιας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Ημαθίας, ζωγραφίζοντας πίνακες με θέμα λαϊκά σπίτια, αρχοντικά και σοκάκια της Βέροιας και συγκεντρώνοντας και καταγράφοντας προφορικό λαογραφικό υλικό για τα ήθη, έθιμα και τις παραδοσιακές ενδυμασίες της περιοχής. Η επίπονη και επί μακρόν προσπάθειά της αυτή, συνέβαλε σημαντικά στην διάσωση και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ημαθίας γης.

Ο Νικόλαος Κωστόπουλος είχε καταγωγή από το χωριό Καρνέσι (Άνω Κλειτορία) κοντά στα Καλάβρυτα. Διορίστηκε ως δασάρχης στην Νάουσα το 1945. Ήταν παντρεμένος με την Ευθαλία Κωστοπούλου και είχε τέσσερα παιδιά. Η κόρη του Καλομοίρα απεβίωσε στην Νάουσα το 2019 .
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα

Ο Γεώργιος Κωσταδήμας είναι Επίτιμος Γενικός Διευθυντής, Καθηγητής Παιδαγωγικών.

Ο Θανάσης Κωσταβάρας (Βόλος 1927-Αθήνα 2007) υπήρξε σημαντικός ποιητής της Α΄ Μεταπολεμικής Γενιάς και θεατρικός συγγραφέας. Επίσης, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων, ως Επονίτης, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ και το 1944 τραυματίστηκε σε μάχη με τους Γερμανούς. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του, στο Βόλο, ήρθε στην Αθήνα και το 1946 εγγράφηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνελήφθη, όμως, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, πέρασε από Στρατοδικείο τον Μάρτιο του 1949 και στάλθηκε στη Μακρόνησο, όπου υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, πρώτα στο Β’ Τάγμα και ύστερα στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Απολύθηκε τον Ιούλιο του 1952 και μετά την αποπεράτωση των σπουδών του εργάστηκε ως οδοντίατρος.

Παντρεύτηκε την Αγγελική Κωσταβάρα (1946-2006), κριτικό λογοτεχνίας, φίλη της Τατιάνας Γκρίτση Μιλλιέξ, του Μίλτου Σαχτούρη και του Γιώργου Χειμωνά, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Κωνσταντίνο. Η Αγγελική υπήρξε η μούσα του και της αφιέρωσε μερικά από τα ωραιότερα ποιήματά του· έφυγε το 2006, έναν χρόνο πριν από τον ποιητή. http://www.poiein.gr/archives/247/index.html

Ο Θανάσης Κωσταβάρας εμφανίστηκε στον ποιητικό στίβο το 1953, με την ποιητική συλλογή Πρελούντια, την οποία αργότερα αποκήρυξε. Η συλλογή του Ο γυρισμός (μαζί με τη Μαθητεία του Τίτου Πατρίκιου) αποτέλεσε το σημείο αναφοράς για την εμβληματική μελέτη του Βύρωνα Λεοντάρη, με την οποία καθιερώθηκε ο όρος «ποίηση της ήττας» για την ποίηση της Α΄ Μεταπολεμικής Γενιάς, το 1963.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, το 1981, και συνεργάτης των περιοδικών Επιθεώρηση Τέχνης, Αντί, Λέξη, και Μανδραγόρας, της συντακτικής επιτροπής του οποίου ήταν μέλος. Το 1983 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου και το 1987 το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική του συλλογή Τα ερωτικά, το οποίο δεν αποδέχτηκε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γαλλικά, τα γερμανικά και τα πολωνικά.

Ο Κωσταβάρας έγραψε ποίηση, διηγήματα και θεατρικά έργα

Καλλιτέχνης (;)

Γεννήθηκε το 1885 στο Σκοπό της Ανατολικής Θράκης και σπούδασε φιλολογία και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα. Από το 1910 ως το 1918 δίδαξε ως καθηγητής στη Θράκη, τη Ρουμανία και την Οδησσό, και το 1920 διορίστηκε βοηθός υποδιοικητής Ξάνθης. Τον ίδιο χρόνο εκλέχτηκε βουλευτής στην περιφέρεια των Σαράντα Εκκλησιών με το κόμμα των Φιλελευθέρων και διορίστηκε διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Έλληνα Αρμοστή Θράκης. Το 1922 ήρθε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα μετά την υποχρεωτική αποχώρηση των Ελλήνων από την Ανατολική Θράκη και το 1923 τοποθετήθηκε στη θέση του νομάρχη Λακωνίας από την κυβέρνηση Γονατά. Στις εκλογές του ίδιου χρόνου, εκλέχτηκε βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων στις Σέρρες. Σε αυτή την εκλογική περιφέρεια εκλέχτηκε συνεχόμενα και στις επόμενες εκλογές των ετών 1928, 1932,1933 και 1936. Το 1944 (;) διορίστηκε Γενικός Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας από την κυβέρνηση Πλαστήρα ως το 1946 και το 1952 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών με τον Ελληνικό Συναγερμό. Διετέλεσε πρόεδρος της εταιρίας «Εκπαιδευτική Αναγέννησις» (1943) και της «Εταιρίας Θρακικών Μελετών» (1946). Μιλούσε γαλλικά και τουρκικά. Ήταν παντρεμένος με την Παρασκευή Ρηγοπούλου.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is Who (1965), υλικό του αρχείου]

Σύζυγος του Κρίτωνα Δηλαβέρη

Ο Ντίνος Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1929. Σπούδασε βιολί, θεωρητικά και σύνθεση στο Ελληνικό ωδείο έχοντας ως καθηγητές τους διάσημους δασκάλους της εποχής, Μ. Βάρβογλη, Γ. Λυκούδη και Γ.Α. Παπαϊωάννου, από όπου απεφοίτησε το 1952 με Α' βραβείο και έπαθλο "Δ.Λαυράγκα". Οι λαμπρές μουσικές του σπουδές συνεχίσθηκαν με τριετή υποτροφία στη σχολή Τζούλιαρντ της Ν. Υόρκης (1957-1960) και κατόπιν στα πανεπιστήμια της Ιντιάνα και του Μίσιγκαν.

Έχει διατελέσει βιολιστής στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (1955-1962), στη Μικρή Ορχήστρα Αθηνών (1961-1963), στη Συμφωνική ορχήστρα και Συμφωνιέτα της Ιντιανάπολης (1963-1965), ενώ έχει συμπράξει επίσης με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και πολλές Συμφωνικές Ορχήστρες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το 1966 ξεκίνησε τη διδακτική του σταδιοδρομία στο πανεπιστήμιο της Λουϊζιάνα, ενώ από το 1974 διευθύνει το Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής του πανεπιστημίου και από το 1980 το τμήμα Σύνθεσης. Το 1986 αναγορεύτηκε σε Boyd Professor, θέση την οποία κατέχει μέχρι σήμερα. Τον Μάιο του 2010 αναγορεύτηκε σε Επίτιμο Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Γιος του Αθανασίου Κωνσταντινίδη και της Βασιλικής Ξενάκη που καταγόταν από τη Χίο, ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης-Ξενάκης γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας γύρω στο 1880. Θερμός υποστηρικτής του δημοτικισμού και του μονοτονικού, ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές: Στο διάβα της ζωής (1921), Από τ’ ανατολικά (1921), Πυρσοί και θύρσοι (1937). Συνεργάσθηκε με λογοτεχνικά περιοδικά και μετέφρασε ποιήματα από τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά. Συνέταξε λεξικό των τούρκικων λέξεων που χρησιμοποιούνται στα ελληνικά, χωρίς όμως να προλάβει να το εκδώσει. Σήμερα το έργο αυτό φυλάσσεται στην Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών.

Από το 1900 εργάσθηκε στην οικογενειακή επιχείρηση, η οποία εμπορευόταν καπνό και κατασκεύαζε ακατέργαστο μετάξι κοντά στην περιοχή Izmit (Νικομήδεια) της Τουρκίας, ως το 1918, οπότε η επιχείρηση καταστράφηκε από τους Τούρκους. Το 1922 ο Κωνσταντινίδης εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, και η επιχείρηση λειτούργησε ξανά με παράρτημα στην Ξάνθη, από το 1924 ως το 1935, οπότε διαλύθηκε.

Ο Κωνσταντινίδης πέθανε στην Αθήνα το 1947.

[Πηγή : Σύντομο βιογραφικό του Κ. Κωνσταντινίδη-Ξενάκη από τον Αθανάσιο Κωνσταντινίδη, υποφακ. 1.1 του αρχείου]

Γαμπρός του Γερμανού, δικηγόρος πριν τον πόλεμο, μετέπειτα καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Το 1962 έγραψε το βιβλίο: “Η στασιμότης της ελληνικής υπαίθρου και το πρόβλημα της οικονομικής αναπτύξεως”.

Ο Κωνσταντίνος Β. Βάρκας ξεκίνησε την επιχειρηματική του δράση ως συνέταιρος του Ανδρέα Γαζή στο μικρό καπνοπωλείο που διατηρούσε ο δεύτερος στην Αθήνα. Το 1883 ο Γαζής αποχωρεί και την επιχείρηση ανέλαβε ο Βάρκας. Ο Βάρκας ήταν από τους πρώτους επιχειρηματίας που εξόπλισαν το κατάστημά τους με κοπτική μηχανή. Το 1885 προσέλαβε τον ανηψιό του Δημήτρη Κ. Λέρτα και το 1892 τον αδερφό του Δημήτρη, Ευστάθιο Κ. Λέρτα, οι οποίοι το 1895 έγιναν συνέταιροι στην επιχείρηση. Κυκλοφόρησαν τα πρώτα έτοιμα τσιγάρα στην Ελλάδα και το 1904 ίδρυσαν νέο εργοστάσιο δίπλα στο Δημόσιο Καπνοκοπτήριο. Το 1909 εισήγαγαν την πρώτη σιγαροποιητική μηχανή στην Ελλάδα. Ο αριθμός των μηχανών αυξήθηκε σταδιακά. Το 1923 κατείχαν 9 μηχανές και εξυπηρετούσαν και άλλους βιομηχάνους που ήταν εγκατεστημένοι στο Καπνοκοπτήριο. Σήμα των τσιγάρων ήταν η βάρκα . Ο Βάρκας πεθαίνει το 1919 και η επιχείρηση περνά στους αδελφούς Λέρτα, οι οποίοι κάποια στιγμή τη μετονομάζουν σε Ε. Κ. Λέρτα & Σία.

[Πηγές σύνταξης Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Η ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, ΕΛΙΑ, Αθήνα 1997, υλικό του αρχείου]

Ο Γρηγόριος Κωνσταντάς (Μηλιές Πηλίου,1758 – Μηλιές Πηλίου, 1844) ήταν Έλληνας λόγιος, δάσκαλος και ιεροδιάκονος. Υπήρξε σημαντική προσωπικότητα στο προεπαναστατικό κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, συμμετείχε στην επανάσταση του 1821 και ίδρυσε τη Σχολή των Μηλεών Πηλίου. Διετέλεσε Έφορος της Παιδείας (1824-1828) και διορισμένος από τον Καποδίστρια στέλεχος του Ορφανοτροφείου της Αίγινας (1828-1834).

Ο Δημήτριος Κωνστάντιος σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Υπηρέτησε στην 8η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ως επιμελητής κι αργότερα ως προϊστάμενος, στο Τμήμα Βυζαντινών Μουσείων της Διεύθυνσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων και από το 1999 έως το 2010 υπήρξε Διευθυντής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου.

Έλληνας πολιτικός την εποχή της Επανάστασης του 1821. Ιδρυτής του Γαλλικού Κόμματος και πρώτος Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Μεταξύ 1828-1830 διατέλεσε Έκτακτος Επίτροπος Αν. Σποράδων.

Η Ρένα Κυριακού γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1917 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Υπήρξε παιδί-θαύμα, διεθνώς αναγνωρισμένη πιανίστα, συνθέτρια και παιδαγωγός. Πέθανε το 1994 στο Μοσχάτο.

Ο Στίλπων Κυριακίδης γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1887. Ήταν μοναχοπαίδι του γιατρού Παρασκευά Κυριακίδη και της δασκάλας Φωτεινής Ψάλτου. Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Κυριακίδης ήταν 6 χρονών και την ανατροφή του την ανέλαβε η μητέρα του.

Τελείωσε το σχολείο στις Σέρρες και στη συνέχεια δίδαξε ως δημοδιδάσκαλος στο Σουφλί. Το 1907 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών όπου παρακολουθούσε διαλέξεις λαογραφίας του καθηγητή Νικολάου Πολίτη. Η επαγγελματική του σταδιοδρομία άρχισε μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο Αθηνών το 1911. Αρχικά διορίστηκε καθηγητής της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων ενώ για τα δύο επόμενα χρόνια (1912-1914) διετέλεσε γυμνασιάρχης στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας. Από το 1914 εργάστηκε ως συντάκτης του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών ενώ το 1918 έγινε διευθυντής του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας Αθηνών, το οποίο και διηύθυνε μέχρι το 1926, χρονιά που αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Θεσσαλονίκη αναλαμβάνοντας την έδρα της Θρησκείας των Αρχαίων Ελλήνων, του Ιδιωτικού αυτών Βίου και της Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ο Κυριακίδης συνέβαλε θετικά στην εύρυθμη λειτουργία του νεοϊδρυθέντος ιδρύματος. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης εκλέχθηκε τρεις φορές κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής και δύο φορές πρύτανης (1933-1934, 1942-1943). Το 1957 ο Κυριακίδης εκλέχθηκε Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε ακόμη πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από το 1942 έως και τον θάνατό του το 1964.

Θεωρείται ένας από τους πιο διακεκριμένους Έλληνες λαογράφους. Δημοσίευσε φιλολογικές, ιστορικές και λαογραφικές εργασίες, οι οποίες αποτυπώνουν τα επιστημονικά ενδιαφέροντά του. Μέχρι το 1951 εξέδιδε το περιοδικό Αρχείον Λαογραφίας. Ο Κυριακίδης αποτέλεσε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, μέλος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας και άλλων επιστημονικών εταιρειών και σωματείων.

Παντρεύτηκε την Ευτυχία Εμμανουήλ το 1919 και απέκτησαν τρεις κόρες.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:

Σουλούκος Χ. Σωτήρης, Το αρχείο του Στίλπωνος Π. Κυριακίδη στο Λαογραφικό Μουσείο και Αρχείο της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατηγοριοποίηση και ταξινόμηση του υλικού, ανέκδοτη μεταπτυχιακή εργασία, τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας Α.Π.Θ, επιβλέπουσα καθηγήτρια Χρυσούλα Χατζητάκη-Καψωμένου, Θεσσαλονίκη, 2007.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ WHO’S WHO, Aθήνα,1962

Ο στρατιώτης Ανδρέας Κυριακίδης (Κάϊρο 1912 -;) υπηρετούσε στη διάρκεια της Κατοχής στην ΙΙη ταξιαρχία του Βασιλικού Ελληνικού Σώματος Μέσης Ανατολής (Β.Ε.Σ.Μ.Α.). Δημοκρατικών πεποιθήσεων, κατηγορήθηκε επί στάσει επειδή έλαβε μέρος σε ταραχές ανάμεσα σε δημοκρατικούς και φιλομοναρχικούς στρατιωτικούς στις 6/7/1943. Δικάστηκε τον Οκτώβριο του 1943 από το έκτακτο στρατοδικείο της ταξιαρχίας και καταδικάστηκε σε πρόσκαιρη κάθειρξη 10 ετών.

Ο Βασίλειος Κυριαζόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1903. Πέθανε το 1991. Ο πατέρας του διετέλεσε γενικός αρχίατρος του Πολεμικού Ναυτικού και ο παππούς του υπήρξε αγωνιστής του 1821.

Το 1923, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, διορίστηκε τακτικός βοηθός του Εργαστηρίου Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1941 Υφηγητής της Μετεωρολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο. Από το 1942 μέχρι το 1968 διετέλεσε τακτικός καθηγητής της Μετεωρολογίας και της Κλιματολογίας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Οι επιστημονικές του εργασίες μπορούν να διακριθούν σε τρεις ενότητες· στις κλιματολογικές, στις μετεωρολογικές και σε αυτές που σχετίζονται με την πειραματική μετεωρολογία. Το 1938 ίδρυσε τον ακτινομετεωρολογικό σταθμό του Σανατόριου Πάρνηθας.

Το 1949 συστήθηκε η Πολεοδομική Επιτροπή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με επικεφαλής τον Κυριαζόπουλο, ο οποίος την ίδια χρονιά κατέθεσε ένα νέο κτιριολογικό και πολεοδομικό πρόγραμμα για την πανεπιστημιούπολη. Το σχέδιό του αποτέλεσε έκτοτε τη βάση για τη δημιουργία του σημερινού συγκροτήματος. Διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος και το 1956 ανέλαβε τη δημιουργία των Φοιτητικών Εστιών Θεσσαλονίκης των οποίων υπήρξε και πρώτος πρόεδρος.

Ο Κυριαζόπουλος, παράλληλα με την επιστημονική του πορεία, ανέπτυξε σημαντική δράση και στο χώρο της πολιτισμικής κληρονομιάς. Δημιούργησε μια πλούσια συλλογή νεοελληνικών κεραμικών η οποία φιλοξενείται από το 1975 στο τζαμί Τζισδαράκη του Ελληνικού Μουσείου Λαϊκής Τέχνης έπειτα από δωρεά του ίδιου. Το 1958 ο Κυριαζόπουλος ίδρυσε το Λαογραφικό Μουσείο της Μυκόνου στο οποίο, εκτός των άλλων, παρουσιάζεται η πληρέστερη συλλογή ευρωπαϊκών επιτραπέζιων κεραμικών με θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος. Δημοσίευσε ακόμη σειρά λαογραφικών μελετών για το νησί της Μυκόνου.

Ασχολήθηκε επίσης με την ιστορία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έπειτα από ανάθεση του Πανεπιστημίου έγραψε το βιβλίο Τα πενήντα χρόνια του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1976.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:

Βιογραφικό σημείωμα στο Φιλολογική Φωνή, παράρτημα λόγου, τέχνης, ιστορίας της εφημερίδος Φωνή της Αχαΐας, τχ. 3 (Αύγουστος 1977), σ. 19.

Αθηνά Βιτοπούλου, Αλεξάνδρα Καραδήμου-Γερόλυμπου, «Ο σχεδιασμός της Πανεπιστημιούπολης της Θεσσαλονίκης. Η σημασία ενός μακρόπνοου σχεδιασμού», Θεσσαλονίκη, τομ. 6 (2002), σσ. 288-289. Υλικό του αρχείου.

Ο δημοσιογράφος Νίκος Κυριαζίδης (Αθήνα 1920-2002) σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή Αθηνών. Άρχισε να δημοσιογραφεί το 1940 στο United Press και στη συνέχεια στον Τύπο της Εθνικής Αντίστασης (1941-1944), στο Ριζοσπάστη (1945-1947), στη Daily Worker και στο Δημοκράτη Κύπρου (1947-1951), στη Μεσημβρινή (1961-1967) και στην Ακρόπολη (1967-1974). Ιδιοκτήτης-εκδότης-διευθυντής του πρώτου ειδησεογραφικού περιοδικού Επτά Ημέρες (1966), με χρηματοδότηση της συζύγου του Δόμνας Γρηγοριάδη-Κυριαζίδη. Διετέλεσε εκδότης-διευθυντής του περιοδικού Ταχυδρόμος (1974-1983) διευθυντής της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (1983), διευθυντής του περιοδικού Χρόνος (1987-1988), σύμβουλος έκδοσης του Τύπου της Κυριακής (1988-1996) και του Ελεύθερου Τύπου (1995-1996) και σχολιαστής της ΕΤ1 το 1991-1992.
Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Αθηναϊκής Λέσχης ΠΣΔΕΑ, της Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης και της Επιτροπής Απονομής Βραβείων Μπότση.
Εξέδωσε τα βιβλία: Η δημοτική στη δημοσιογραφία (1978), Το λεξιλόγιο του Μακρυγιάννη, 3 τόμοι (1983), Τα ελληνικά του Μακρυγιάννη με υπολογιστή, 7 τόμοι (1984-1992).
Τιμήθηκε με το βραβείο δημοσιογραφίας του Ιδρύματος Μπότση το 1992 και με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1994.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού Who is Who, 1998].

Ο νομομαθής και πολιτικός Δαμιανός Κυριαζής σπούδασε στα πανεπιστήμια Αθηνών και Ζυρίχης και το 1914 πήρε το δίπλωμα της Φιλοσοφικής Σχολής της Λειψίας. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, διορίστηκε ανώτερος υπάλληλος του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και του ανετέθη η διεύθυνση του τμήματος βιομηχανίας. Διετέλεσε για μικρό χρονικό διάστημα υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση Αλ. Παπαναστασίου (1932). Έγραψε στα γερμανικά μελέτη με τίτλο « Η εξέλιξις της χειροτεχνίας εις την σημερινήν Ελλάδα». Παντρεύτηκε την Αγγέλα, το γένος Συννεφιά (πρώην σύζυγο Κωνσταντίνου) με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Μαρία Σπέντζα.

Ο Αθανάσιος Κυριαζής γεννήθηκε το 1887 στο Αγρίνιο. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Κυριαζής από τον Προυσσό Ευρυτανίας και μητέρα του η Ευφροσύνη (το γένος Κυρίτση). Ο Αθανάσιος είχε δύο αδελφές τη Βασιλική και την Αγανίκη. Πολύ νωρίς έχασε τον πατέρα του (1893) και μεγάλωσε με μεγάλες στερήσεις. Παρακολούθησε τις εγκύκλιες σπουδές στο Αγρίνιο ως τη Β΄Γυμνασίου και συνέχισε στο Μεσολόγγι. Το 1903 εγγράφηκε στη Φιλοσοφική της Αθήνας, εργαζόμενος παράλληλα τη νύχτα, αλλά διέκοψε για λόγους υγείας. Το 1906 εγγράφηκε στη Νομική από όπου πήρε το πτυχίο και το διδακτορικό του. Την ίδια χρονιά διορίστηκε γραμματέας στο Ταμείο Μεγαλόπολης. Το 1912 επιστρατεύθηκε λόγω των Βαλκανικών πολέμων και το 1913 αποσπάσθηκε από το στρατό και ορίστηκε οικονομικός επίτροπος των νήσων του Αιγαίου (1913-1914). Ύστερα από κάποια χρόνια υπηρεσίας στην επαρχία, μετατέθηκε στο υπουργείο Οικονομικών και έφθασε ως τη θέση του Διευθυντή του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη από τη δικτατορία του Μεταξά το 1938 ως Πάρεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Το 1917 παντρεύτηκε την Λουκία Χρόνη και απέκτησαν τέσσερις κόρες. Παράλληλα με τη λογοτεχνική δημιουργία εξέδωσε το περιοδικό Νέα Γράμματα (1924). Πέθανε το 1950.
Δημοσίευσε δώδεκα ποιητικές συλλογές: Εκατόμβη (1920), Στιγμές που ζω (1921), Η καρδιά με τα φίδια (1922), Επιτάφια ρόδα (1923), Στην παλιά στράτα του χωριού (1925), Τα ρουμελιώτικα (1928), Τα τραγούδια της νύχτας (1929), Ονόματα για τρεις σταυρούς (1929), Ζωή και μοίρα (1932), Αιγινίτικα ακρογιάλια (1936), Όνειρα και παραμύθια (1947), Κοχύλια και πετράδια (1949), Τα προπαροξύτονα (1950).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Χρυσούλα Σπυρέλη, Τα ποιήματα του Αθ. Γ. Κυριαζή (1887-1950), πρόλογος Ερατοσθένης Γ. Καψωμένος, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2007, σ. 21-63.]

Η εταιρεία Kyriazi Frères ιδρύθηκε το 1885 στην Αίγυπτο μετά από συνεταιρισμό των αδελφών Ιωάννη, Ευσταθίου και Επαμεινώνδα Κυριαζή.
Το 1897, έκτισαν στη συνοικία Τεουφίκ μεγάλο καπνεργοστάσιο, που απασχολούσε πάνω από 500 εργάτες με αντικείμενο την κατασκευή χειροποίητων τσιγάρων. Εξαιτίας της καλής ποιότητας των προϊόντων της η εταιρεία απέσπασε τιμητικές διακρίσεις σε διάφορες Εκθέσεις του εξωτερικύ. Οι προσπάθειες αδελφών Κυριαζή επικεντρώθηκαν στις εξαγωγές. Με ενδιάμεσο σταθμό την Καβάλα εξήγαν τσιγάρα στη Γερμανία, Αγγλία, Αυστρία, Ουγγαρία και Ελβετία.
Συνεχιστές της καπνοβιομηχανίας μετά τον θάνατο του Ιωάννη (1916) ήταν γιοί του Δαμιανός (αποσύρθηκε το 1932) και Κωνσταντίνος (1891-1962), Ίδρυσαν δύο καινούρια εργοστάσια στην Ευρώπη: στο Άμστερνταμ (1922) για την αγορά της Ολλανδίας και στο Αμβούργο (1925) για την αγορά της Γερμανίας και των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών.
Στο υλικό του αρχείου εμφανίζονται τα παρακάτω μέλη της οικογένειας που φαίνεται ότι παίζουν σημαντικό ρόλο την περίοδο που καλύπτει το αρχείο (δεν κατέστη δυνατή η περαιτέρω διερεύνηση των οικογενειακών σχέσεων) :

• Δημήτριος (Δέμης) Κυριαζής (ανιψιός των Ιωάννη και Ευστάθιου)
• Ηφαιστίων Κυριαζής: ανιψιός Ευστάθιου
• Γεώργιος Αποστ. Παπαγιάννης: εξάδελφος του Δημητρίου και του Ηφαιστίωνα. (δεν κατέστη δυνατό να εξακριβωθεί αν υπογράφει ως Γεώργιος στις επιστολές που στέλνει στον «αδελφό» του Ιωάννη)

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος / Διοικητικής ιστορίας: http://www.laikilibrary.gr (επίσκεψη: 2 Ιουνίου 2006, όπου και περισσότερα στοιχεία για την οικογένεια) και το υλικό του αρχείου].

Ο Θ. Κυπραίος οργάνωσε τριάντα διαλέξεις στην Αθήνα, την επαρχία και το εξωτερικό, πάνω σε θέματα εθνικών διεκδικήσεων και πολιτισμού και συνέγραψε μελέτες με αντίστοιχα θέματα. Εξέδιδε την επιθεώρηση Εθνική Ιδέα (Αθήνα, 1916-1930), το λογοτεχνικό περιοδικό Μερόη (Παρίσι, 1917-1930) και την επιθεώρηση Αναγέννησις (Παρίσι 1932, Αθήνα 1933-1960;). Συνεργάστηκε ως τακτικός ανταποκριτής με την εφημερίδα Πατρίς το 1927, και αρθρογραφούσε σε άλλες εφημερίδες (Ελεύθερος Τύπος, Ελεύθερος Λόγος). Το 1907 εξέδωσε συλλογή πεζών ποιημάτων με τίτλο Ώραι και το 1908 συλλογή διηγημάτων με τίτλο Διηγήματα. Κοινωνικά-εικόνες-πόθοι. Έλαβε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους. Εργάστηκε ως υπάλληλος στο Υπουργείο Παιδείας για είκοσι χρόνια.