Λαμπρινίδης, Ιωάννης

1888-1963

Ο Ιωάννης Λαμπρινίδης γεννήθηκε στον Βουτζά (προάστιο βορειοανατολικά της Σμύρνης) στη Μικρά Ασία, στις 15 Ιουνίου του 1888.

Ήταν γιος του εμπόρου Γεωργίου Λαμπρινίδη και της Φωτεινής, το γένος Νικολάου Καρίπη. Είχε άλλα δύο αδέλφια: την Ερμιόνη (1883-1973;), σύζυγο σε πρώτο γάμο του Αντώνη Χατζαντώνη και σε δεύτερο του Γεωργίου Βηθλεμίδη, και τον Πάρι (1885-1965), σύζυγο Άρτεμης Μπερτζοβίτη.

Ο πατέρας του Γεώργιος, ο οποίος πέθανε από καρδιακή συγκοπή το 1903, ήταν ανηψιός του Επαμεινώνδα Λαμπρινίδη που εγκαταστάθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα στο Γαλάζιο της Ρουμανίας και απέκτησε εκεί μεγάλη περιουσία. Ο Γεώργιος ήταν στη Σμύρνη συνέταιρος με τον έμπορο Διονύσιο Μαρκόπουλο (που είχε βαφτίσει και τα τρία του παιδιά) και τον Μιμίκο Χατζή Αντωνίου. Συνεργάστηκαν για 20 χρόνια (1882-1903) στην εκμετάλλευση ατμόμυλων και στο εμπόριο δημητριακών.

Ο Ιωάννης πήγε στο σχολείο του άγγλου Holton στον Βουτζά (ή Μπουτζά) όπου τελείωσε το γυμνάσιο. Σπούδασε για πέντε χρόνια στο πανεπιστήμιο της Λιέγης στο Βέλγιο, στην Ecole Speciale des Arts et Manufactures des Mines, από όπου πήρε το δίπλωμα του μηχανικού μεταλλειολόγου το 1913. Μιλούσε και έγραφε άπταιστα γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά.

Παντρεύτηκε σε ηλικία 26 χρόνων, το 1914 στη Σμύρνη, την Έλλη (1888-1968), το γένος Πέτρου Ταρλατζή και απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: τον Γεώργιο (1914-1975), την Φωτεινή (γεννήθηκε το 1916 αλλά πέθανε ένα χρόνο περίπου αργότερα), και την Φωφώ (1918-2013), σύζυγο Γεωργίου Πορτόλου (1916-2004).

Αμέσως μετά το γάμο του ήρθε στην Ελλάδα και εργάστηκε τα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στα μεταλλεία λευκολίθου της Γερακινής στη Χαλκιδική, που ανήκαν τότε στην εταιρεία Αλλατίνι. Το 1918 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του.

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, τις επιχειρηματικές και εμπορικές του δραστηριότητες συνόδευσαν οι επιστημονικές αναζητήσεις και οι πειραματισμοί στα θέματα των προϊόντων του μαγνησίτη. Πιο συστηματικά ασχολήθηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου με τις ιδιότητες και εφαρμογές του Ciment Sorel (Steinholz ή Xylolithe). Για τις ανάγκες των ερευνών του μετέφρασε στα γαλλικά το βιβλίο του Richard Fasse “Das Steinholz" και την μελέτη του W.Feitknecht.

Ασχολήθηκε επίσης με τις ιδιότητες και την ορολογία της καυστικής και των ποιοτήτων της διπύρου μαγνησίας, τα βασικά προϊόντα του λευκολίθου, που έχουν πολλές και διαφορετικές εφαρμογές, καθώς και με τις συνθήκες πώλησης, δειγματοληψίας και ανάλυσής τους. Να σημειώσουμε εδώ ότι η καυστική και η δίπυρος μαγνησία χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία πυρίμαχων υλικών, στη χαλυβουργία, στην τσιμεντοβιομηχανία, στη φαρμακοβιομηχανία και στην κατασκευή γεωργικών λιπασμάτων ενώ έχουν και χρήσεις περιβαλλοντολογικές.

Μετά την παραμονή και εργασία του (1914-1918) στο μεταλλείο Γερακινής της εταιρείας Αλλατίνι, συνεργάστηκε με τον Ιωάννη Σολωμό, τον κατά 6 χρόνια μεγαλύτερό του, απόφοιτο της ίδιας σχολής στη Λιέγη και το 1921 συνέστησαν την εταιρεία “Ι.Σολωμός & Ι. Λαμπρυνίδης, μηχανικοί μεταλλειολλόγοι" (J.Solomos & J.Lambrinidis A.I. Lg). Δούλεψαν μαζί το διάστημα (1921-1924) προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τα λιγνιτορυχεία Κύμης και Αλιβερίου (στα οποία είχαν εργαστεί αντίστοιχα, στην Κύμη ο Σολωμός το 1919-1920, στο Αλιβέρι ο Λαμπρινίδης το 1919-1922) και στη συνέχεια το μεταλλείο λευκολίθου της Βάβδου. Εμπορεύτηκαν διάφορα μεταλλεύματα ειδικότερα όμως χρώμιο, μαγνησίτη και καυστική μαγνησία.

Ο Λαμπρινίδης συνέχισε την εκμετάλλευση και το εμπόριο του ωμού λευκολίθου και της καυστικής μαγνησίας μόνος, με τη σύσταση το 1928 ατομικής επιχείρησης με την επωνυμία “Ι.Γ.Λαμπρινίδης, μηχανικός μεταλλειολόγος" (J.G.Lambrinidi. Ingenieur des mines A.I.Lg). Μισθώνοντας, εκμισθώνοντας, εξορύσσοντας, καμινεύοντας, μεσολαβώντας μεταξύ αγοραστών και προμηθευτών, συνεργαζόμενος και εμπορευόμενος το ίδιο πάντα προϊόν, τον μαγνησίτη (λευκόλιθο), που προερχόταν από τα μεταλλεία στη Μονή Γαλατάκη, στον Δαφνώντα, στο Τρούπι, στον Δαφνοπόταμο, στον Ταμβακά και στα Βαθειά Κανάλια, στα Λειβαδάκια, στη Φοράδα, στο Αφράτι στην Εύβοια και τα μεταλλεία Βάβδου, Καρκάρας, Γερακινής στη Χαλκιδική.

Το 1934 δημιούργησε ένα εταιρικό σχήμα στο οποίο συμμετείχαν εκτός από τον ίδιο, ο Πλάτων Κουτρουβής και ο Δημήτριος Παπαστρατής για την εκμετάλλευση των μεταλλείων Δαφνώντα, Τρούπι και Δαφνοποτάμου. Το 1938 από το εταιρικό αυτό σχήμα αποχώρησε ο Πλ.Κουτρουβής και έγινε απογραφή και εκκαθάριση των λογαριασμών μεταξύ των συνεταίρων. Τα χρόνια του Πολέμου ήταν καταστροφικά και για τα μεταλλεία της Εύβοιας, όπου όλες οι εγκαταστάσεις έπαψαν να λειτουργούν, λεηλατήθηκαν και σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκαν. Τα χρόνια 1940-1946 η εταιρεία έπαψε να λειτουργεί και η επανεκκίνηση των εργασιών ξεκίνησε το 1948, όταν μετατράπηκε σε ομόρρυθμη με την επωνυμία “Ι.Γ.Λαμπρινίδης και Δ.Παπαστρατής" και πήρε δάνειο 211.000$ από την αμερικανική οικονομική βοήθεια (American Mission for Aid to Greece /AMAG). Λίγα χρόνια αργότερα, το 1951, η εταιρεία δανειοδοτήθηκε ξανά στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ. Το 1949 ο Λαμπρινίδης προχώρησε παράλληλα στην ίδρυση της “Μεταλλεύματα & Λατομικά Ορυκτά ΕΠΕ" (Ores & Minerals Ltd) με μετόχους τον ίδιο, τον Δημ. Παπαστρατή και τον γαμπρό του Γεώργιο Πόρτολο, με σκοπό την εκμετάλλευση του μεταλλείου Αφρατίου στην Εύβοια και του μεταλλείου Καρκάρας στη Χαλκιδική. Το 1959 ιδρύθηκε η ανώνυμη εταιρεία “Ελληνικοί Λευκόλιθοι ΑΕ" (Grecian Magnesite Co Ltd) με κύριο μέτοχο τον Γ.Πόρτολο με σκοπό την εξαγορά των μεταλλείων Γερακινής που ανήκαν μέχρι τότε στην Αγγλοελληνική Εταιρεία (Anglogreek Magnesite Company Ltd), η οποία και ολοκληρώθηκε το 1960.

Παράλληλα με την εκμετάλλευση των μεταλλείων λευκολίθου ο Λαμπρινίδης ίδρυσε, το 1957, το εργοστάσιο ΒΙΕΦΑΛ (Βιομηχανικαί εφαρμογαί λευκολίθου) που στεγάστηκε στον Πειραιά στην οδό Πολυδεύκους 30 (σε κτίριο διαστάσεων 24x14 μέτρων και ιδιοκτησίας Σπ. Ασλάνη). Το εργοστάσιο της ΒΙΕΦΑΛ κατασκεύαζε και δομικές / μονωτικές πλάκες, κατοχυρωμένες με το εμπορικό σήμα Magnelith τις οποίες προωθούσε και εμπορευόταν ένα δίκτυο αντιπροσώπων ανά την Ελλάδα.

Ο Ι.Γ. Λαμπρινίδης ήταν μέλος των Δ.Σ. του Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου Αθηνών και του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων.

Πέθανε στις 18 Ιανουαρίου 1963 στο Λονδίνο, ύστερα από διετή ταλαιπωρία, μετά από ένα ατύχημα που υπέστη λόγω πτώσης, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη Γερακινή της Χαλκιδικής. Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο στο Γ΄ Κοιμητήριο στην Αθήνα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: το υλικό του αρχείου και προφορικές πληροφορίες του Δ.Πόρτολου]

Δελτίο περιγραφής ΕΛΙΑ Αθήνας.