Η οικογένεια Δεστούνη είναι διαπρεπής οικογένεια λογίων, ιατρών, φαρμακοποιών και διπλωματών, η οποία συγκαταλέγεται στις αριστοκρατικές οικογένειες που ήταν εγγεγραμμένες στο Libro d' oro της Κεφαλονιάς και συμμετείχαν στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Παρουσία της στο Κάστρο της Άσσου μαρτυρείται ήδη από τις αρχές του 18ο αιώνα, ενώ μέλη της δραστηριοποιήθηκαν στην Οδησσό και την Πετρούπολη. Ενδεικτικά αναφέρεται ο Ιωάννης Δεστούνης, έμπορος, Γενικός Πρόξενος της Ιονίου Πολιτείας από το 1802 και Δήμαρχος της Οδησσού κατά τα έτη 1796-1799, και ο Σπυρίδων Δεστούνης, που υπηρέτησε ως Γενικός Πρόξενος της Ρωσίας στη Σμύρνη κατά τα έτη 1818-1822 . Στο αρχείο περιλαμβάνονται έγγραφα και αλληλογραφία των εξής μελών της: Δεστούνης, Παναγής, Δεστούνης, Τζώρτζης (1737;-1817), Δεστούνης, Ιωάννης (;-1826), Δεστούνης, Νικόλαος (;-1848), Δεστούνης, Σπυρίδων (1782-1848), Δεστούνης, Γαβριήλ (1818-1895), Δεστούνης, Κωνσταντίνος, Δεστούνης, Ιωάννης Κ. (1827-;), Φενερλή-Παναγιωτοπούλου, Αγγελική (1934-2021).

[Πηγές: Υλικό του αρχείου, ιστοσελίδα https://www.forwoman.gr/index.php/epikairotita/taksidia/13322-limpro-d-oro-libro-d-oro-to-arxontoloi-tis-kefallonias-to-1799, Prousis, Theophilus C., "The Destunis Collection in the Manuscript Section of the Saltykov-Shchedrin State Public Library in Leningrad" (1989). History Faculty Publications. 18. https://digitalcommons.unf.edu/ahis_facpub/18 ]

Ο Γεώργιος (Τζώρτζης) Δεστούνης του Παναγή Δεστούνη και της Αντζουλέττας Βουτιτζιάνου ήταν κεφαλλονίτης γιατρός και μέλος της Γερουσίας της Κέρκυρας, ο οποίος μετά από 14 χρόνια ξενιτιάς, πιθανώς στην Κύπρο και τη Βενετία, και έχοντας «ευτυχήσει» εκεί επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Κεφαλονιά, όπου κατασκεύασε αρχοντικό σπίτι στο Μπύργο. Παντρεύτηκε τη Σταμούλα, το γένος Βανδώρου, με την οποία απέκτησε τρεις γιους και μία κόρη: τον Ιωάννη, τον Σπυρίδωνα, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Ρωσία, τον Κωνσταντίνο, γιατρό επίσης, και την Ελένη, οι οποίοι παρέμειναν στην Κεφαλονιά. Φαίνεται πως κατά την πρώτη δεκαετία του 19ου αιώνα είχε οικονομική δραστηριότητα και στην Οδησσό, όπου ήταν εγκατεστημένος ο αδελφός του, Ιωάννης. Πέθανε το 1817 στην Άσσο της Κεφαλονιάς.
[Πηγές:
• Υλικό του αρχείου
• Prousis, Theophilus C., "The Destunis Collection in the Manuscript Section of the Saltykov-Shchedrin State Public Library in Leningrad" (1989). History Faculty Publications. 18. https://digitalcommons.unf.edu/ahis_facpub/18]

Ο Ιωάννης Δεστούνης του Παναγή, αδελφός του Γεωργίου (Τζώρτζη), ήταν Κεφαλλονίτης έμπορος και Δήμαρχος της Οδησσού.
Από νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στη Ρωσία και σπούδασε με δική του δαπάνη τους ανιψιούς του, Σπυρίδωνα και Κωνσταντίνο στη Μόσχα. Στη Ρωσία διορίσθηκε Σύμβουλος του Κράτους και διετέλεσε από το 1802 Γενικός Πρόξενος της Ιονίου Πολιτείας. Άσκησε καθήκοντα δημάρχου της Οδησσού κατά τα έτη 1796-1799. Το 1808 υπήρξε συνιδρυτής και διευθυντής της Γραικορωσικής Συντροφίας των Ασφαλειών (Greko-russkoe strahovoe obščestvo), μαζί με τους Έλληνες εμπόρους Θεόδωρο Σεραφινό και Ιωάννη Πεταλά. Σύμφωνα με το καταστατικό της εταιρείας ποσοστό της τάξης του 10% των κερδών της οριζόταν να αποδίδεται στο ελληνικό σχολείο και τα νοσοκομεία της πόλης.
Αναφέρεται ότι εισέφερε ικανά ποσά για την ανοικοδόμηση της ελληνικής εκκλησίας της Οδησσού (1808), καθώς και υπέρ των αναγκών της πατρίδας το 1821.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Λήμμα «Ασφαλιστικές Εταιρείες Οδησσού» στην Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού. Βλ. http://www.ehw.gr/asiaminor/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=11154#noteendNote_7. Τελευταία πρόσβαση στις 3/10/2022.
• Λειβαδά, Ευρυδίκη. «Κεφαλλονίτες & Θιακοί τον 19ο & 20ο αι. στην βόρεια Παρευξείνια περιοχή» στο KefaloniaMagazine.gr, 9/3/2022. Βλ. https://kefaloniamagazine.gr/topika-mme/eyrydiki-leivada-kefallonites-amp-thiakoi-ton-19o-amp-20o-ai-stin-voreia-pareyxeinia-periochi/. Τελευταία πρόσβαση στις 3/10/2022.
• Λήμμα «Γιαννικέσης Άγγελος» στο Βοβολίνης, Σπύρος Α., Βοβολίνης, Κωνσταντίνος Α. (διεύθυνση). Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, τόμ. Β΄. Αθήνα, Βιομηχανική Επιθεώρηση, [1958-1963], σ. 452-454.]

Ο Νικόλαος Δεστούνης του Γεωργίου (Τζώρτζη), ήταν κεφαλλονίτης έμπορος, ο οποίος σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Οδησσό κοντά στον θείο του Ιωάννη, τη δραστηριότητα του οποίου συνέχισε. Κατά διαστήματα στην Οδησσό διέμενε και η μητέρα του. Το 1834 φαίνεται πως διέμεινε κάποιο διάστημα στη Σύρο. Ο Νικόλαος Δεστούνης πέθανε το 1848 στην Οδησσό, όπου ζούσε με τη σύζυγό του, αφήνοντας το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του για αγαθοεργίες.

Ο Κωνσταντίνος Δεστούνης του Τζώρτζη ήταν Κεφαλλονίτης ιατρός, εγκατεστημένος στην Άσσο κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Γλωσσομαθής, με σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία της Μόσχας κατά τα έτη 1806-1811, το 1815 του αποδόθηκε δίπλωμα αναγνώρισης της ιδιότητας του ιατρού (Diplomate Doctoris in Medicina) από το Ιατρικό Κολλέγιο του Ιονίου με έδρα την Κέρκυρα. Παρά την επιθυμία που εξέφραζε κατά καιρούς στις επιστολές του προς τους αδελφούς του, να εγκατασταθεί στη Σμύρνη, την Αθήνα ή τη Ρωσία, ο Κωνσταντίνος Δεστούνης παρέμεινε στην Άσσο ασχολούμενος με την οικογενειακή περιουσία και την καλλιέργεια της σταφίδας. Το 1820 έχασε την από τεσσάρων χρόνων σύζυγό του από φυματίωση, λίγο αργότερα και τον γιο τους, Γεώργιο, και το 1823 παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα, κόρη του Δημητρίου Λιβαδά. Παιδιά του ήταν ο Ιωάννης (γεν. 1827), ιατρός επίσης, η Τασούλα, η Σταματούλα, ο Γεώργιος (γεν. 1834), φαρμακοποιός, ο Νικόλαος, ιατρός, και ο Φίλιππος, επίσης φαρμακοποιός.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Μοσχόπουλος, Νικόλαος Γ. Πρόληψη και αντιμετώπιση της αρρώστιας στα Επτάνησα από την ένωση έως τη Γερμανική Κατοχή (1865-1945). Διδακτορική διατριβή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τμήμα Ιατρικής, 2014, σ. 327: Κατάσταση ιατρών της Κεφαλονιάς της περιόδου 1864-1940, που αντλήθηκε από το βιβλίο του Γερασίμου Η. Πεντόγαλου, Γιατροί και Ιατρική της Κεφαλονιάς από τα χρόνια της Ένωσης μέχρι τον πόλεμο του 1940 (1864-1940), Θεσσαλονίκη 2007]
 

Ο Σπυρίδων Δεστούνης (Κεφαλονιά 1782 - Αγία Πετρούπολη 24/06/1848), λόγιος από την Κεφαλονιά, υπηρέτησε, όπως αρκετοί Επτανήσιοι, στο διπλωματικό σώμα της Ρωσίας και συνδέθηκε φιλικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Γιος του ιατρού Γεωργίου (Τζώρτζη) Δεστούνη και της Σταμούλας, το γένος Βανδώρου, το έτος 1795 αναχώρησε για τη Μόσχα, όπου ήταν εγκατεστημένος ο θείος του, καθηγητής ιατρικής Σκιαδάς, για να σπουδάσει, συνοδευόμενος κατά πάσα πιθανότητα από τον πατέρα του και τον αδελφό του, Νικόλαο. Εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη φιλολογία, τις γλώσσες, την ελληνική ιστορία, τη διπλωματία και την πολιτική. Αποφοίτησε το 1802, σε ηλικία 20 ετών, και προσελήφθη στο Αρχείο του Κολλεγίου Εξωτερικών Υποθέσεων στη Μόσχα. Πολύ σύντομα διορίστηκε υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών στην Αγ. Πετρούπολη, όπου παρέμεινε από το 1804 μέχρι το 1818 και συνδέθηκε φιλικά με τον Ιωάννη Βλασσόπουλο, μετέπειτα Γενικό Πρόξενο της Ρωσίας στην Πελοπόννησο, και τους αδελφούς Βιάρο και Ιωάννη Καποδίστρια. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του στη Ρωσία διορίσθηκε αυλικός σύμβουλος του Αυτοκράτορα και ονομάστηκε ιππότης β΄ τάξεως του Τάγματος της Αγ. Άννης. Επίσης ασχολήθηκε με τη συγγραφή πραγματείας για τα αίτια της ήττας του Ναπολέοντα, τη σύνταξη ελληνορωσικού λεξικού και την μετάφραση αρχαιοελληνικών έργων στα ρωσικά, όπως το αριστούργημα του Πλουτάρχου «Βίοι Παράλληλοι», η οποία ενθουσίασε τον διάσημο συγγραφέα και μεταφραστή Ιβάν Μαρτίνοφ. Το 1816, ο Τσάρος με παρότρυνση του Ι. Καποδίστρια, δέχτηκε να χρηματοδοτήσει την έκδοση του έργου. Την ίδια χρονιά, ο Δεστούνης γίνεται μέλος του Συλλόγου Φίλων της Ρωσικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Μόσχας (1816), ενώ υπήρξε μέλος πολλών συλλόγων και εταιρειών, όπως της Αυτοκρατορικής Φιλανθρωπικής, της εν Αθήναις Αρχαιολογικής και της εν Οδησσώ Αρχαιολογικής Ιστορικής. Από το έτος 1816 ήταν διευθυντής του τμήματος της Φιλομούσου Εταιρείας που είχε συσταθεί στην Πετρούπολη, για λογαριασμό της οποίας εισέπραττε και τις εισφορές των συνδρομητών στη Ρωσία.
Το 1818, ο Σπυρίδων Δεστούνης διορίζεται «χωρίς σχεδόν να το έχει επιδιώξει» Γενικός Πρόξενος της Ρωσίας στη Σμύρνη, όπου κατευθύνεται, περνώντας πρώτα κάποιο διάστημα με τον αδελφό του, Νικόλαο, και τον θείο του, Ιωάννη, στην Οδησσό και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη. Φθάνει στη Σμύρνη τον Δεκέμβριο του 1818, όπου θα έρθει σε επαφή με το δίκτυο της Φιλικής Εταιρείας και σύντομα θα αναλάβει τον συντονισμό της τοπικής εφορείας. Το ξέσπασμα της Επανάστασης θέτει σε κίνδυνο τον ελληνικό πληθυσμό της Μ. Ασίας. Ο Δεστούνης, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι πρόξενοι, καταβάλλουν προσπάθειες για την προστασία των αμάχων. Η βοήθεια που προσέφερε το ρωσικό προξενείο στους Έλληνες στάθηκε αφορμή εξέγερσης του τουρκικού πληθυσμού της Σμύρνης, που αποπειράθηκε να κάψει το κτίριο του προξενείου και να δολοφονήσει τον πρόξενο. Για να σωθεί, ο Δεστούνης κατέφυγε στο αγγλικό προξενείο. Με εντολή του Πρέσβη της Ρωσίας αναχώρησε από τη Σμύρνη και φυγαδεύτηκε με γαλλική φρεγάτα στα Κύθηρα τον Ιούλιο του 1821.
Μέσω των Κυθήρων (1821-1822), καταφέρνει να φτάσει στη Ζάκυνθο, όπου θα παραμείνει για κάποιο διάστημα, φροντίζοντας να συνδράμει με κάθε τρόπο την υπόθεση του Αγώνα. Από τον Απρίλιο του 1822 και μέχρι το 1826 εγκαθίσταται στη Βενετία, όπου γράφει για την ιστορία και γεωγραφία της Βενετίας που τόσο στενά είχε συνδέσει την ιστορία της με τα Επτάνησα. Το 1824 περνά 4 μήνες στην Πάντοβα και το Ρεκοάρο (Recoaro Terme) στην επαρχία Βιτσέντσα για τα μεταλλικά νερά, ενώ τον Ιούλιο του 1826 επιστρέφει στην Πετρούπολη κατόπιν εντολής του τσάρου. Από το 1827 εργάζεται στην Αγία Πετρούπολη ως Αρχιγραμματέας στο Τμήμα Ασιατικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (1835-1845), σύμβουλος Επικρατείας (1842) κλπ.
Το 1845 επισκέπτεται την Αθήνα, όπου αφήνει τον γιο του, Γαβριήλ, στην φροντίδα του φίλου του, Γενικού Προξένου της Ρωσίας, Ιωάννη Παπαρρηγόπουλου. Στην Αθήνα ο βασιλιάς του απονέμει το Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος, των Ταξιαρχών. Το υπόλοιπο της ζωής του, έως το θάνατό του, το 1848, παραμένει στην Πετρούπολη.
Ο Δεστούνης δημιούργησε στη Μ. Ασία αρχαιολογική συλλογή, την οποία δώρισε στο μουσείο της Οδησσού, και έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πνευματική κληρονομιά του Βυζαντίου. Μετέφρασε το έργο βυζαντινών συγγραφέων, όπως ο Δέξιππος, ο Μένανδρος, ο Ολυμπιόδωρος, ο Ευνάπιος, κ.α. Τα έργα αυτά τα συνέλεξε ο γιός του, Γαβριήλ Δεστούνης, ο οποίος εργάστηκε ως καθηγητής στο Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών της Πετρούπολης και καθηγητής της ελληνικής και βυζαντινής αρχαιολογίας στο εκεί Πανεπιστήμιο από το 1865. Αυτά εκδόθηκαν στη σειρά «Βυζαντινοί ιστορικοί, μεταφρασμένοι από τα ελληνικά» με την αρωγή της Πνευματικής Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης.
Μεταξύ των επιστημονικών έργων που συνέγραψε συγκαταλέγονται τα «Περί των Βυζαντινών ιστοριογράφων εν σχέσει προς την ρωσικήν ιστορίαν…», «Το ναυτικόν δίκαιον εν Ευρώπη», «Λεξικόν Ελληνορρωσικόν» κ.α.
Το πλούσιο μελετητικό και μεταφραστικό του έργο τον καθιέρωσαν ως έναν από τους θεμελιωτές των βυζαντινών σπουδών στη Ρωσία.
Νυμφεύθηκε το 1808 την Αναστασία Βασίλιευνα Γεράκοβα, με την οποία απέκτησε τον Γεώργιο (1811), τον Κωνσταντίνο [;] (1818), τον Γαβριήλ (1818-1895), την Ελένη και τον Νικόλαο (1823), ο οποίος πέθανε από ευλογιά το 1846. Ο πατέρας της Αναστασίας ήταν Πελοποννήσιος, εγκατεστημένος στη Μόσχα.
Ο Σπυρίδων πέθανε κατά την επιδημία χολέρας του 1848 και ετάφη στο Ορθόδοξο Νεκροταφείο του Σμόλενσκ.

[Πηγές:
• Υλικό του αρχείου (επιστολές και βιογραφικό σημείωμα που συνέταξε πιθανώς κατά την επεξεργασία του αρχείου η κ. Φενερλή)
• Prousis, Theophilus C., "The Destunis Collection in the Manuscript Section of the Saltykov-Shchedrin State Public Library in Leningrad" (1989). History Faculty Publications. 18. https://digitalcommons.unf.edu/ahis_facpub/18
• Μουσείο Καποδίστρια, βλ. https://www.capodistriasmuseum.gr/persons/spyridon-destounis/
• Dictionary of Greek (2013). Δεστούνης, Σπυρίδων. Βλ. https://greek_greek.en-academic.com/212964/%CE%94%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82%2C_%CE%A3%CF%80%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD. Τελευταία πρόσβαση στις 3/10/2022.
• Ρόκκος Σπύρος. «Δεστούνης Σπυρίδων: Ένας ΡΙΣΣΙΑΝΟΣ λόγιος με δράση στη Φιλική Εταιρεία», δημοσίευση στο Kefalonitis.com, 07/03/2009. Διαθέσιμο στο https://www.portoassos.gr/destounis-spyridwn/. Τελευταία πρόσβαση στις 3/10/2022]

Γιός του Κεφαλλονίτη ιατρού Κωνσταντίνου Δεστούνη, ο Ιωάννης σπούδασε επίσης ιατρική στη Φλωρεντία και άσκησε την ιατρική στην Άσσο, όπου με τους αδελφούς του, Γεώργιο (φαρμακοποιό), Νικόλαο (ιατρό) και Φίλιππο (φαρμακοποιό), είχε επίσης οικονομική δραστηριότητα ως δανειοδότης. Το 1879 παντρεύτηκε την Αγγιολίνα Πανά.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Μοσχόπουλος, Νικόλαος Γ. Πρόληψη και αντιμετώπιση της αρρώστιας στα Επτάνησα από την ένωση έως τη Γερμανική Κατοχή (1865-1945). Διδακτορική διατριβή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τμήμα Ιατρικής, 2014, σ. 327: Κατάσταση ιατρών της Κεφαλονιάς της περιόδου 1864-1940, που αντλήθηκε από το βιβλίο του Γερασίμου Η. Πεντόγαλου, Γιατροί και Ιατρική της Κεφαλονιάς από τα χρόνια της Ένωσης μέχρι τον πόλεμο του 1940 (1864-1940), Θεσσαλονίκη 2007]

Η Αγγελική Φενερλή-Παναγιωτοπούλου υπήρξε συγγραφέας, ερευνήτρια και διακεκριμένη ιστορικός και ήταν η μητέρα του ιστορικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου. Η δουλειά της για την Ερμούπολη και άλλες περιοχές είναι λεπτομερής και πλούσια σε γνώση. Ήταν μέλος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΚΝΕ/ΕΙΕ).
Άφησε πίσω της πλούσιο συγγραφικό έργο και ειδικότερα σχετικά με τη Σύρο και την Ερμούπολη. Ακόμα δημοσίευσε πολλά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά όπως ο “ΜΝΗΜΩΝ” αναφορικά με τη Σύρο και συμμετείχε ως ομιλήτρια στα “Σεμινάρια της Ερμούπολης”.

Ενδεικτικά αναφέρονται:
• Αγριαντώνη, Χριστίνα, Δημητρόπουλος, Δημήτρης (επιμέλεια). Σύρος και Ερμούπολη: Συμβολές στην ιστορία του νησιού, 15ος - 20ός αι. Αθήνα, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Ε.Ι.Ε.). Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, 2008.
• Αγριαντώνη, Χριστίνα, Φενερλή Αγγελική. Ερμούπολη – Σύρος: Ιστορικό Οδοιπορικό. Αθήνα, Ολκός, 1999.
• Συλλογικό. Η πόλη στους νεότερους χρόνους. Μεσογειακές και βαλκανικές όψεις 19ος-20ός αι.: Πρακτικά του Β διεθνούς συνεδρίου: Αθήνα, 27-30 Νοεμβρίου 1997. Αθήνα, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού – Μνήμων, 2000.
• Συλλογικό. Ο ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα. Οι προσφυγουπόλεις στην Ελλάδα: Επιστημονικό συμπόσιο, 11 και 12 Απριλίου 1997. Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, Αθήνα, 1999
• Φενερλή–Παναγιωτοπούλου, Αγγελική. «Το θεατρικό έργο «Σουλιώτες» 1809-1827». Περιοδικό Ερανιστής, έτος Γ΄, τεύχος 15/16, 1965.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Σελίδα συγγραφέα στο Biblionet. Βλ. https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=22029. Πρόσβαση στις 4/4/2022.
• Αφιέρωμα στο Syros Agenda, 06/08/2021. Βλ. https://www.syros-agenda.gr/efyge-apo-ti-zoi-i-istorikos-k-angeliki-fenerli/. Τελευταία πρόσβαση στις 4/10/2022]